De VVHGL gaan al een tijdje mee. Van braaf in Hilversum tot een gekkenhuis in Maastricht. De VVHGL heeft zelfs een bruiloft tussen Inge en Danker opgeleverd na ons bezoek in Den Bosch. Trieste zaken maken we ook mee, deze horen bij het leven. In het hele begin hadden we ook een droevige crematie. De kurkvloer bij Kenny thuis werd vakkundig afgebrand door de vele peuken. De VVHGL gaan ondertussen al zo lang mee dat het tijd is geworden voor een waardig jubileum. Na 20 jaar is het moment daar. Een uniek samenzijn in een mooie stad om de vriendschap te vieren. Dit jubileum is eind november gevierd in de Duitse hoofdstad; Berlijn. We hebben hier twee jaar voor gespaard.

De zondag voorafgaand aan het weekend heeft eenieder een jubileum trui ontvangen met het ondertussen bekende logo. “Toasting since 1998” luidt de kreet. In de persoonlijke brief stond het vriendelijke verzoek om de trui donderdagochtend al aan te trekken. Leuk gezicht, 11 man met dezelfde trui op pad.

Donderdag 23 november
Donderdag in de vroege morgen wanneer het nog pikkedonker is verzamelen we op station Hilversum. Het eerste vervoer van die dag, de trein, vertrek om 06:23 uur naar luchthaven Schiphol. Iedereen is keurig op tijd en de NS laat ons ook niet in de steek.
Zodra we op het vliegveld aankomen en we ons naar de gate begeven deelt Ronald eerst de vliegtickets uit. Met een big smile pakt hij een enorm pak papier uit zijn tas. Even wat gewicht uitdelen, de tickets voor onze vrienden zijn namelijk op A3 geprint. Stomme geintjes, ik houd er zo van. Jochem, Ronnie en ik hebben keurig A4 formaat en distantiëren ons met veel lol direct van de andere 9 mannen.

Een hapje en drankje voor vertrek dient als ontbijt. We zijn lekker op tijd dus nemen rustig de tijd om te kletsen aan een grote tafel. Op naar de gate, de rij in om naar ons vliegtuig te gaan. We vliegen El Cheapo. Luchtvaartmaatschappij Easyjet, of zoals mijn collega zegt SqeezyJet, vliegt ons voor maar liefst 51 euro per persoon op en neer naar Berlijn. Geen geld maar daarom zitten we qua gate erg afgelegen. Ook lopen we even kort buiten omdat de slurf niet tot aan het vliegtuig komt. Allemaal niet erg, we hebben het er voor dit geld graag voor over. De vlucht zelf stelt niets voor. Netto vliegtijd is iets meer dan een uur. Het typische aan deze vluchten is dat alle passagiers met kleine handbagage koffertjes komen. De bagage vakken boven de stoelen in het vliegtuig zitten logischerwijs snel vol. In de rij richting het vliegtuig mogen wij allemaal onze koffers afgeven, deze gaan het ruim in. We moeten er dan even op wachten want ze worden op de reguliere band gezet als we op vliegveld Schönefeld aankomen. Ook prima, we zitten in een goede vibe. We hebben veel zin in dit weekend en laten ons niet snel gek maken. Eenmaal bij de band zijn de koffers er ook vrij snel. Op naar het volgende avontuur.

Onder het mom van “we gaan met het openbaar vervoer naar de AirBnb” hebben we alle nieuwsgierigheid en vragen weten af te wenden. Jochem, Ronald en ik hebben een heel ander plan bedacht. Wat komt er stipt om 11:00 aanrijden op de parkeerplaats van het vliegveld? Een grote Amerikaanse schoolbus waar een enorme takkeherrie uit schelt. “This Shit is Bananas” galmt door de speakers. Het nummer “Hollaback Girl” van Gwen Stefani doet het goed. De mannen kijken verrast en willen het in eerste instantie niet geloven. Zij dachten dat wij een standaard saai grijs busje hadden geregeld. Niets is minder waar. Zodra onze kleine koffertjes aan boord zijn en we de eerste meters hebben gereden worden de eerste halve liters al geopend. Geen half werk, daar houden we niet van. Iedereen is enthousiast en vindt dit een gaaf begin van ons mooie weekend. We rijden een rondje door de stad, genieten van het bier en hebben plezier van ons speciale vervoer. De bas klinkt goed in de bus en de nummers die gedraaid worden passen er goed bij. We verstaan elkaar nauwelijks. Als de rust enigszins is terug gekeerd in de bus en we ontspannen nippen aan ons flesje staat de volgende verassing al weer te wachten. Op een verlaten industrieterrein worden we opgewacht door een politieagente. De muziek gaat even uit en nadat de buschauffeur gecontroleerd is komt de dame onze kant op. Lichte verwarring heerst in de bus. Is het nou een geintje of gaat deze appetijtelijke agente zo uit de kleren. De muziek gaat weer aan en de twijfels verdwijnen zodra ze doodleuk begint te dansen in onze schoolbus. Wij worden enthousiaster zodra er meer kleren op de grond liggen en al helemaal als Dennis Bijl zijn welverdiende special treatment krijgt. De enige vrijgezel verdient het gewoon om even een onderonsje met de politiedame te hebben. Alleen de blik al in zijn ogen is onbetaalbaar. Wat een feest. De hele act duurt niet lang en voor we het weten loopt ze schaars gekleed terug naar haar Mini. Hilariteit alom en de toon is gelijk gezet. Met nog een korte omweg belanden we bij ons appartement aan de Frankfurter Alleen nummer 61, vlakbij de metro. Nu al een legendarisch weekend.

Bij het appartement, gehuurd via AirBnb, worden we opgewacht door Pia. Zij beheert dit appartement en woont in hetzelfde gebouw. Na een korte uitleg waarin niet bijster informatie gedeeld wordt vertrekt ze weer. Bagage wordt in de kamer gezet en 11 man dalen de trappen af. We hebben vandaag nog een bierproeverij bij Hops & Barley op het programma staan. Een kleine Berlijnse brouwer op een kleine kilometer van ons appartement. In de kroeg een stukje verderop nemen we plaats omdat we ruim op tijd zijn. Het Berlijnse bier smaakt ons ook in deze uitspanning goed. We hobbelen terug naar de brouwer waar we ontvangen worden door Ben. Deze surfdude komt uit Australië en is fulltime bezig met het brouwen van bier. Ben neemt ons serieus, hij kijkt naar het logo op ons shirt en weet direct dat hij met pro’s te maken heeft. We worden bijgepraat over de verschillende bieren en het proces hoe dit smaakvolle vocht tot stand komt. We lopen allen vergezeld door een biertje de brouwerij in en luisteren aandachtig naar de brouwer van dienst. Grote zakken met 25 kilo grondstof liggen gestapeld op pallets. Dit is echter niets vergeleken met de grote balen koffiebonen die Mich elke maandag op zijn tere nekkie neemt. We zijn dus onder aanvoering van Hoog niet echt onder de indruk. Haha. Na een rondje door de kelder waar al het bier aan het gisten is pakken we de draad weer op en nemen nog een smaakvol biertje. We vragen er wat te knabbelen bij en de grote platen met lekkernij verschijnen niet veel later op onze tafel. Een en al gezelligheid. Voordat we afrekenen informeren we bij Ben waar we lekker kunnen eten. Hij wijst ons een kruispunt aan met drie tentjes. Bij de laatste, een pizzeria, kunnen we terecht. Voor de zekerheid reserveren we een ander tentje voor zaterdag zodat we verzekerd zijn van een plekkie met elf man.

De Italiaanse etablissement is een bijzondere tent. Allemaal mannen met tatoeages en punaises door de neus lopen rond in de bediening. Voldoe je niet aan deze kenmerken dan word je hier niet aangenomen vermoed ik, iedereen heeft het namelijk. Ik zit naast Bijl en we bestellen een Texan pizza. Op het eerste oog niets aan de hand. Deze eet ik thuis ook, heerlijk. Bijl en ik krijgen als laatste onze pizza en deze ziet er voortreffelijk uit. Gak heeft van een andere tafel wat pittige olijfolie geregeld. Deze gooi ik er nietsvermoedend ook overheen. Na een paar happen begint het in mijn mond te tintelen en niet veel later beginnen mijn lippen ook te branden. Het zweet breekt ons uit, het gutst van het hoofd. Halverwege de pizza heb ik al een stapel servetten gebruikt en bestel ik mijn tweede blussende Sprite. Bijl besluit op driekwart dat het klaar is en zet de pizza weg. Al lachend probeert een deel van de tafel een stukje van de pizza en geven ons gelijk. Dit is veel te heet, gewoon niet lekker.
Wellicht de leeftijd of het feit dat we al sinds 11:00 uur aan het bier zitten. De reden laat ik verder in het midden maar we zijn er wel klaar mee. Morgen een fietstocht op het programma en een mooi diner bij Volt. We wandelen op ons gemak naar het appartement en stoppen kort bij een avondwinkel. Toiletpapier, flesjes water en andere huishoudelijke artikelen worden ingeslagen. De VVHGL, gemiddelde leeftijd 38.8, ligt om 23:00 op bed tijdens een jubileum. Om Gwen Stefanie te quoten “This Shit is bananas”. Slaap lekker.

Vrijdag 24 november
De voorspelde kou van een paar weken eerder blijft gelukkig uit. Het is een aangename novembermorgen als we op drie hoog wakker worden aan de Frankfurter Allee. Er zijn twee douches in onze AirBnB en vanaf 07:30 uur draaien deze overuren. Een hoek verderop zit een bakker. Langzaam druppelt de VVHGL binnen. Wij zorgen er dit weekend voor dat de maandomzet gehaald wordt. Koffie, thee, broodjes en eitjes vinden gretig aftrek. Al gaat het soms wat chaotisch en kun je alleen contant betalen, we vullen de maagjes en zijn klaar voor de fietstocht. De ingang van metrostation Samaritestraβe ligt pal voor ons appartement. We dalen af naar de Berlijnse ondergrondse en kopen 11 dagtickets. Na een overstap bereiken we ons eindstation. Compliment aan de groep, we zijn wederom ruim op tijd. Een sanitaire stop combineren we met wat koffie en thee. Het korte stukje lopen brengt ons naar een binnenplaats waar veel fietsen en toeristen staan. We zijn overduidelijk niet de enige vandaag. Onze gids voor vandaag heet Ronald. Hij is Nederlands en woont in Berlijn. Het is zijn fulltime baan om toeristen langs de bezienswaardigheden van Berlijn te fietsen. Hij heeft wat weg van Chris Zegers. Niet alleen hoe hij als een soort “3 op reis” presentator de informatie vertelt maar ook hoe hij eruit ziet. Hippe vogel. Voor een imitatie verwijs ik je graag door naar Jochem Myjer:

Bandjes: Check. Watertje: Check. Dennis Bijl met hesje als sluitpost: Check. Klaar voor vertrek, het zadel op en trappen maar. We stoppen met regelmaat. Soms is het duidelijk waar we stoppen en andere keren begrijpen we in eerste instantie niet waarom we stilstaan. Een stukje muur met bijzondere historie. Een afscheiding met een prachtig verhaal. De Brandenburger Tor is ook duidelijk maar de parkeerplaats waar we stil staan is wat vreemd. Hier blijkt de bunker gestaan te hebben waar Hitler ondergedoken gezeten heeft. Het moet een zo normaal mogelijk stukje Berlijn lijken maar al snel blijkt dat hier een grote historie ligt. De bunker moet er nog wel zijn maar is volgestort met zand. In dit op het eerste gezicht zo normaal ogende stukje Berlijn prijken nu Audi’s, BMW’s en Mercedessen.

Tijdens de rit pakken we bij een bakker met 11 man en onze gids Ronald de lunch. Alle fietsen netjes op een rij en niet op slot. Dat kan hier nog gewoon. Verbazingwekkend. Het is ons al eerder opgevallen maar Berlijn is geen dure stad. Als alle hoofdrolspelers al dan niet wat chaotisch besteld hebben reken ik 62 euro af. Koffie, thee, water en broodjes staan op de rekening. Nog een paar koekjes erbij. Voor iets meer dan 5,5 euro per persoon zijn we klaar. Dat is spotgoedkoop en alles smaakt heerlijk.

De tocht zou in totaal 3,5 uur duren. Ronald heeft er echter schik in en doet er een uurtje bovenop. Na 4,5 uur zijn we terug. We leveren de fietsen in, bedanken hem voor de fijne tocht en gaan weer op pad. We zijn dorstig van alle buitenlucht en besluiten een tentje in te gaan voor een mix van water en hop. De groep deelt zich in tweeën. Het ene deel zit naast het stinkende rookhok, de andere mannen aan de voorkant in de frisse lucht. Na een paar drankjes is het tijd geworden om ons op te frissen. We gaan namelijk dineren op sjiek bij restaurant Volt. De make-up wordt bijgewerkt, overhemdjes aangetrokken en de mooiste pattas komen uit de toch al kleine reiskoffer. De VVHGL zijn klaar voor een mooie avond. De metro brengt ons op loopafstand van het vijf gangen diner. Onze akela Gak navigeert vakkundig naar Volt waar we warm onthaald worden. De vijf gangen worden voorafgegaan door een mooi aperitief en twee amuses. Het grootste deel van de groep heeft ook een wijnarrangement bij het diner besteld. Elke gang wordt vergezeld door een mooi glas wijn. De ober van dienst heeft wat moeite met de uitleg van de wijn in het Engels maar dat doet verder niets af aan de smaak.

We eten kwartel met een kwarteleitje, een op bijzondere wijze klaargemaakt gerecht met boerenkool en als hoofdgerecht een voortreffelijk zacht stukje lam. Voor het dessert kunnen we kiezen uit Duitse kaas of een zoet toetje. Mijn keuze, mede geleid door de sterke behoefte aan port, is gevallen op de kaas. Mijn overbuurman Ronnie neemt hetzelfde wijze besluit. Alles is wat mij betreft even smaakvol. We tafelen nog wat na met wijn(en) en Sander nipt aan zijn vijfde Jon Tinic (Gin Tonic). Time to go, time to say goodbye. De rekening is pittig maar door het bestuur keurig gebudgetteerd. Ik rekende op 2000 euro, daar blijven we met fooi toch 150 euro onder.

Op naar de kroeg, even dat lekkere eten wegspoelen met wat Berliner Pilsner. Ook belangrijk om het budget keihard kapot te slaan. Het is er niet voor niets. Eenmaal in de kroeg zien we een tafel staan welke uitermate goed geschikt is voor het spel Klappertje. Een spel geïntroduceerd door Gak in het ijskoude Lapland. Voor het vertier vullen we een bescheiden glas met bier en voor de smaak voegen we wat wodka toe. The game is on. Het spel zorgt zo nu en dan voor discussie maar ook voor heel veel plezier. Zeker als het een tijdje rond gaat dan gieren we het uit als iemand een fout maakt. Super avondje zo ver. Na een aantal rondjes Klappertje zijn we er klaar mee. We besluiten om de avond af te toppen met een lekker broodje Döner. Vreemde gewoonte, helemaal als je zo’n mooie avond met fraaie gerechten gehad hebt. Anyway, de broodjes vinden stevig aftrek net als de zoete drankjes om de dode smaak van het bier weg te spoelen. Tim loopt ook de zaak even binnen om te informeren wat de status is. Hoe lang is iedereen nog bezig met het verorberen van zijn broodje? Achter hem verschijnt een look-a-like van Hulk Hogan. Een typische Duitse bouwvakker begint een verhaal tegen hem. Tim geeft aan hem niet te begrijpen en doet het af omdat hij de Duitse taal niet machtig is. De Duitse sloper loopt naar buiten en het verhaal is klaar. Zo denken we althans.
Een en al gezelligheid, de vrolijke stemming zit er nog steeds goed in. Het begint toch al laat te worden dus is het plan om huiswaarts te keren. De eerste stappen uit de dönertent gaan prima maar op een hekje een paar meter verderop zit Hulk Hogan. Hij heeft nog een kloon meegenomen om de worstelwedstrijd compleet te maken. Iets triggert beide mannen want als door een bij gestoken springen ze op en laten hun doorgesnoven aard zien. Zeer agressief en intimiderend komen ze op ons af. We splitsen snel wat wellicht niet handig is maar we rennen zogezegd voor ons leven. Tim houdt beide mannen bij zich en zet het ook op een lopen. Samen met Bijltje rennen we een straat in. Ver uit de richting van het appartement zo blijkt later. De mannen zitten een meter of 50 achter ons maar blijven ons wel volgen. Niet relaxed. Als we wat glaswerk kapot horen vallen besluiten we om het nogmaals op een rennen te zetten. Ondertussen bellen en appen we met de rest van de groep. RD stapt in een taxi, Ronald en Jochem wandelen naar huis en pikken Sannie onderweg op. De rest ligt al op een oor aan de Frankfurter Allee. Na een uur arriveren wij ook bij het appartement. Voordeel is wel dat we weer nuchter zijn. De wandeling en de frisse lucht hebben ons goed gedaan. Daarnaast werd de halve marathon die we afgelegd hebben gevoed door de versnaperingen in de dönertent.
Nog even napraten met de mannen in ons appartement. Gelukkig is iedereen heel en we zijn blij dat we allemaal zonder kleerscheuren onze nachtrust kunnen pakken. Een herhaling van zetten maar ook hier weer “This shit is bananas” Slaap lekker.

Zaterdag 25 november
Uitslapen geblazen vandaag. Het grootste gedeelte van de groep lag er rond 05:00 uur pas in. Laat voor deze oude mannen. Uiteindelijk komt alles rond 09:30 een beetje op gang. Geen programma vandaag. Bij het ontbijt in het bekende bakkertje bepalen we het doel voor vandaag. Het wordt het Joods museum. Door de stromende regen de metro in en hop we zijn er. Overal goede verbindingen al is het nu opvallend drukker dan de voorgaande dagen. Voordat we het museum in gaan lopen we eerst door het Holocaust-Mahnmal. Het monument is in 2005 geopend om de Joden die in de Tweede Wereldoorlog zijn omgekomen te herdenken. Het monument bestaat uit 2711 betonnen blokken waar je doorheen kunt lopen. We zijn hier gisteren onder leiding van Ronald al langs gefietst. Het is best grappig om door heen te lopen. We wandelen er kruislings doorheen en zijn net een stel kleine kinderen op schoolreisje. Als we dit “recht toe recht aan” doolhof uit zijn lopen we naar het museum.

Timing is a bitch sometimes, het museum is net deze week dicht. Vanwege een verbouwing. Dat is jammer maar niet getreurd, er is nog zo veel meer te zien in Berlijn. Ergens verstopt in de metro zit een oude bunker. Deze bunker is bij het metrostation ‬Gesundsbrunnen en ondertussen omgetoverd tot het Berliner Unterwelten Museum. Dit museum laat zien dat er onder de grond van Berlijn niet alleen riolen en metrolijnen zitten maar ook bunkers en tunnels. Er zijn maar 9 kaartjes beschikbaar met Nederlandse begeleiding. Dit is in het systeem niet om te zetten naar 11 dus kopen we ze los zonder gids. In het Berliner Unterwelten-museum wordt uitgebreid verteld over het leven met de bombardementen en het verblijf in de schuilkelders. De ruimtes worden geïllustreerd met de vele vondsten uit bunkers van voormalige regeringsgebouwen, en andere gevonden spullen uit de Tweede Wereldoorlog.
Als we rond het middaguur uit de bunker komen beginnen de maagjes te knorren. Net op dat moment duikt de gele M op van MacDonalds. Zal je net zien 😉 Als hippe vogels bestellen we aan de zuil. Twee losse bestellingen, hop de pinpas er door en wachten op je nummer. Nadat de broodnodige vitaminen binnen zijn besluiten we te splitten. Een deel gaat naar een ander museum, de rest duikt de shoppingmall in. Het zeikt nog steeds van de regen, buiten blijven is geen optie. Ik koop een kleinigheidje voor de dames thuis. Veel groter kan ook niet in verband met de beperkte ruimte in mijn koffertje. De inkopen in de pocket, op naar onze AirBnB. Even relaxen en opfrissen voordat we gaan eten. Niet veel later arriveren de andere mannen ook, zij hebben ook een boeiende middag achter de rug. .
Donderdagavond hebben we een reservering gemaakt bij een van de restaurantjes die bij de pizzeria in de buurt lag. Eentje met een oer-Duits menu. De tijd is weer eens aan onze zijde en een deel van de VVHGL-crew besluit om eerst nog een drankje te doen. Een cocktail en een pilsje gaan er altijd wel in. Het is nog een heel karwij om in de buurt van deze tentjes te komen. Zoals onze gids Ronald heeft verteld, kan er nog heel veel in Berlijn. Een grote demonstratie op poten zetten is een fluitje van een cent en dat blijkt ook wel. Ondanks de nog steeds stromende regen zijn er veel mensen op de been en staat de hele Frankfurter Allee vol met politiebusjes. Een stukje verderop bij ons rustige vertrouwde bakkertje, gaat een grote groep demonstranten helemaal los. Waar ze voor of tegen protesteren is me niet geheel duidelijk maar het tafereel brengt heel wat teweeg. Onze groep komt weer in plukjes naar het restaurant en eenieder aanschouwt het spel en vindt er het zijne van. Precies op de weg van onze AirBnB naar het restaurant, hoe kienen ze het uit.

Wijntje en biertjes op tafel, paar grote schalen met vlees en kartoffelsalat ernaast. Een groep uitgehongerde mannen zijn snel tevree. Schnitzel-time, na het voorgerecht doen we ons tegoed aan de enorme deurmatten van lam of varken met een krokant laagje. Lekker ouwehoeren en genieten van deze mooie groep. Het besef, dat we dit moeten koesteren, is zeer duidelijk aanwezig. Wie had dat gedacht na het eerste avondje in Las Brassas? Heel bijzonder dit na 20 jaar.
Ook deze avond gaan we niet tot het gaatje. Het vele lopen, het slechte weer en de biertjes zorgen voor een rozig gevoel. Rode blosjes op de wangen dus hoppa, terug naar huis. Van de demonstratie is niets meer te zien, alsof het nooit heeft plaatsgevonden. Bijltje verlaat ons voor een klein uurtje. Hij neemt op de begane grond een ontspannende massage. Even wat stoom afblazen na dit enerverende weekend.
Slaap lekker.

Zondag 26 november
In alle rust, zonder planning of druk ontwaakt de VVHGL. Om de omzet van de bakker nog wat verder te spekken waggelen we naar ons favoriete ontbijtplekkie. Geen concrete doelen meer vandaag. Spullen in de koffer, dag AirBnB. Dag Frankfurter Allee.
Met de metro gaan we richting het vliegveld maar halverwege, bij de televisietoren, stappen we uit. Er is nog wat tijd en een uitzicht over de stad is best cool. Je verwacht het niet maar wij zijn niet de enigen die dit bedacht hebben. Bummer. Dan maar aan de koffie in het naastgelegen gebouw. Het bestellen bij deze tent werkt met een soort pinpas. Ik bestel voor iedereen, wel zo makkelijk aangezien ik het ook zal afrekenen. Het duurt echter vrij lang. Tegen de tijd dat we de bestelling binnen hebben moeten we al weer richting trein. De elf kaarten worden beneden in een keer afgerekend. Vreemd systeem, niet alle 11 komen we tegelijk naar beneden maar dat doet er niet toe.
De trein, die zich hier op 50 meter vandaan bevindt, vertrekt namelijk direct naar het vliegveld. Even geen metro, en met onze openbaar vervoer tickets kunnen we ook gewoon de trein in. Dat komt goed uit. We hebben twee maal voor 5 personen een ticket gekocht voor een weekend lang met het openbaar vervoer, althans zo denken we. Voor we de trein in gaan koop ik nog een enkeltje naar het vliegveld. Dan zijn we legaal bezig en we verwachten in de trein wel gecontroleerd te worden. Wel zo netjes om allemaal een kaartje te hebben.
Op het een na laatste station voor het vliegveld worden we gecontroleerd. Niets aan de hand op het eerste gezicht maar de dame vraagt haar collega erbij en ze wisselen wat woorden in het Duits. Wat blijkt, we hebben vandaag de hele dag zwart gereisd. Het weekend ticket was niet voor het weekend maar voor een dag van het weekend. De zaterdag dus. Hahaha. Goed verhaal, lekker duidelijk. Nu moet er hals over kop voor 10 man een geldig ticket gekocht worden. Adse voldoet dit contant. Er gaat tevens een kleine boet overheen. Uitzuigers die Duitsers… blah! Nee, geheel onze eigen fout.
Ronnie deelt de tickets uit. Ditmaal keurig op A4. Onze koffers passen dit keer gewoon in de vakken. Scheelt weer wachten bij de band op Schiphol. Eenmaal in Amsterdam pakken we nog wat te knabbelen en nemen op Gert na de trein terug. We zeggen Gert gedag, hij gaat met Eva mee. Tim heeft als afsluiter voor iedereen een blikje Freddy meegenomen. Een pilsje om deze toffe trip af te sluiten in de trein. Na de trein nemen we afscheid in het Hilversumse. Het was mooi en gezellig. Weer een fraaie herinnering erbij in het geheugen. Hopen op velen die nog gaan volgen!

Het was mij een eer en bijzonder genoegen om dit fantastische weekend met jullie te mogen beleven. Hartelijk dank daarvoor. Op naar de 25 jaar. Op verzoek kijken we dan naar een zuidelijker gelegen locatie. Cheers.