Begin augustus zijn we voor twee weken naar Kroatië geweest met Mike, Tamara en Evi. Hieronder volgt een kort verslag met highlights die zijn aangekleed met wat foto’s van onze reis.
Eerste bestemming: Senj
Ons eerste verblijf in Kroatië is centraal gelegen in het land aan de Adriatische kust. We hebben bewust voor de badplaats Senj gekozen, omdat het aan zee ligt en bovendien in de buurt is van het nationaal park Plitvicemeren. Het bezoeken van de Plitvicemeren is voor ons een van de redenen geweest om in Kroatië op vakantie te gaan.
Senj ligt op bijna 1400 kilometer van Hilversum en daarom besluiten we de reis in drieën op te knippen. Na een overnachting in het Duitse Nürnberg en daarna in het Sloveense Ljubljana, komen we aan bij ons huisje. Het ligt – hoe kan het ook weer anders – hoog op een berg met een traditionele kronkelweg die ons ernaar toe leidt. Joyce is in haar nopjes met de weg want een vangrail is niet te bekennen en uiteraard zijn er nog wel eens tegenliggers op de slingerweg. Genieten als bijrijder.
Het huisje waar we slapen in simpel. Het zwembad is klein en koud, de waterdruk valt nog wel eens weg en daarnaast is het niet echt schoon. We zijn er ontevreden over en al helemaal niet als je denkt wat ze ervoor vragen. Maar ach, er valt niets meer aan te doen en de zon schijnt.
Bezoek Plitvicemeren Nationaal Park
Een van de hoogtepunten van onze vakantie is een bezoek aan Plitvicemeren Nationaal Park. Zeg je Kroatië dan zeg je Plitvicemeren. Het is een van de meest iconische natuurlijke bezienswaardigheden in het land en behoort tot de UNESCO Werelderfgoedlijst.
Het Plitvicemeren Nationaal Park is gelegen in het binnenland van Kroatië en het is voor ons nog wel een stukje rijden naar het natuurschoon. Op een belachelijk uur ergens midden in de nacht vertrekken we vanaf ons huisje om de wandeling rond 07:00 uur te kunnen starten. Dan heb je niet zoveel last van de drukte met als bijkomend voordeel dat het nog niet zo warm is.
Het park bestaat uit een schat aan watervallen en meren met kristalhelder water. Door de vele hoogteverschillen is het vanaf elke kant weer anders en verbazen we ons telkens over de schoonheid. De moeite waard.
Wandeling en boottocht
Zwemmen is niet toegestaan in het park, maar er varen wel diverse bootjes waarmee je over het water kunt. Het park bestaat uit verschillende wandelroutes variërend van 3,5 tot ruim 18 kilometer. Wij kiezen de meest voor de hand liggende route waarbij ook een boottocht inbegrepen zit. Het is allemaal zo mooi. We schieten er lustig op los met onze telefoons. Aan beelden geen gebrek.
Voordat het echt heet wordt, verlaten we het park. We zijn wel toe aan lunch en nadat we de auto hebben gehaald, pakken we ergens in een dorpje een terras om te eten. Wat een heerlijke dag.
Raften op Mrežnica
Deze vakantie is iets actiever dan onze vorige vakanties. We willen echt dingen zien en doen in Kroatië. Onder de vele tips die we kregen, stond meerdere malen een boottocht over de Mrežnica-rivier. In mijn beleving zouden we met z’n zevenen in een boot gaan, maar bij aankomst splitsen we op in tweetallen. Tamara is de gelukkige, zij mag bij de instructeur in de raft.
Nadat we de boten naar de rivier getild hebben, begint de lol. Het water is fris, eigenlijk gewoon ijskoud. Brrr. Naast ons gezelschap telt de groep nog meerdere tweetallen.
Het is fantastisch om zo door de natuur te varen, af en toe eens een waterval naar beneden te duiken met je raft en de boot te laten glijden door de stroomversnellingen.
Uit de boot voor een stukje canyoning
Er zijn twee delen die noemenswaardig zijn aan deze tocht. Ten eerste het stuk canyoning wat we voor onze kiezen krijgen. Lone en ik hebben dat een aantal jaar terug in Spanje al eens gedaan, wij vinden dat wel cool. Of de rest deze verrassing ook zo op prijs stelt, vragen we ons af.
We leggen de boten aan de zijkant en de instructeur vraagt of we willen springen. We staan op dat moment op een rots met vier meter onder ons ijskoud water. Lizzy is vastberaden en wil springen. Ze pakt mijn hand en we jumpen zonder aarzeling vier meter naar beneden het verfrissende water in. Wat een schok gaat er door het lichaam. Zwemvest aan en helm op, maar dat maakt niet uit. Het is vooral de kou die het hem doet. Voor Lone is het eigenlijk geen vraag en zij springt natuurlijk ook, net als Mike.
Als ik wat ben bijgekomen en Lizzy is ook oké, ga ik er vanuit dat Joyce achter Tamara en Evi aangaat. Zij pakken verstandig de afdaling langs de rotswand en voorkomen op deze manier een nat pak. Ik zie Joyce echter nergens. Als ik aan Lone vraag waar mama is, zegt ze doodleuk dat ze ook gesprongen is. Ik kan mijn oren en ogen niet geloven als ik niet veel later Joyce naar adem happend achter Lone aan zie zwemmen. Dit had ik nooit verwacht. Klasse Joyce.
Lizzy uit de raft
Het tweede noemenswaardige punt van onze tocht is Lizzy die uit de boot is gevallen. We hebben de meest gekke waterversnellingen, watervallen en jumps gehad onderweg en het gaat mis op een relatief makkelijk deel, de rapids.
We varen door wat stroomversnellingen en de boot moet dan zijn weg zoeken. Omdat ik achterin zit en moet sturen, ben ik constant bezig om de meest optimale snelle weg te vinden, maar dat mislukt bijna op het einde van onze boottocht.
We komen in zo’n versnelling terecht en de boot slaat stil. Er zit geen beweging meer in. Uit alle macht probeer ik hem weer op gang te krijgen, maar voor ik het weet slaat hij om en ligt Lizzy uit de boot. Het is ondiep en niet heel gevaarlijk, maar dat neemt niet weg dat we schrikken. Lizzy ligt onder de boot, ziet niets en is door de val een beetje in paniek. In mijn hoop haar snel te kunnen redden en geruststellen, jump ik achter haar aan, maar het is hier dus niet zo diep. Als gevolg hiervan loop ik schrammen en krassen op aan benen en armen door de rotsen in het water.
Eenmaal bij Lizzy heb ik haar snel onder de boot vandaan en onze bikkel is vrij vlot weer rustig. Geschrokken, maar ze willen gelukkig nog wel verder. De rest klapt voor haar omdat ze de jongste is en zo stoer. Dat vindt ze mooi hoor onze Liz.
Dagje Krk
Voordat we naar onze tweede bestemming rijden, pakken we nog een dagje Krk mee. Vanuit ons huisje kijken we erop uit, maar er zit een groot stuk zee tussen.
Krk is een prachtig eiland gelegen aan de noordelijke kust van Kroatië. Het is het op een na grootste eiland in de Adriatische Zee en trekt jaarlijks veel toeristen vanwege de fraaie natuur en de bezienswaardigheden.
We lopen door de schilderachtige straatjes, drinken een veel te dure ijskoffie en ploffen vervolgens op het terras om te lunchen. Het eiland is velen malen toeristischer dan Senj. Na de lunch pakken we nog wat uurtjes zandstrand mee. In Senj liggen voornamelijk keien en kiezels.
Bestemming twee: Umag
Na een weekje verlaten we ons huisje in Senj om door te rijden naar Umag. Deze charmante stad en badplaats ligt aan de noordwestelijke kust van Kroatië. Net als Senj, ligt Umag aan de Adriatische Zee. We verblijven op een heel groot resort, formaat HUGE!
Het park beschikt over een camping, stacaravans die te huur zijn, en een hotel. Wij nemen onze intrek in een van de velen appartementen op het park met de naam Amfora Plava Laguna. Op het park verhuren ze waterfietsen, jetski’s en boten op verschillende plekken aan zee. Het park beschikt verder over een variëteit aan restaurants, bakkers, bars en ijssalons. Het is eigenlijk een dorp op zich, maar het voelt nooit echt druk aan. We staan bij de bakker niet in een lange rij, de strandjes zien niet zwart van de mensen en ook de restaurants hebben altijd wel plek als wij aankomen.
Umag: minder actie, wel prachtig
Alle actie deze vakantie hebben we wel gehad rond Senj. Op Amfora Plava Laguna gaan we chillen en relaxen. Boekje lezen, langs het water liggen en misschien heel af en toe een beetje wegdommelen. Heerlijk. Het park leent zich hier uitstekend voor.
We gaan tweemaal richting de gezellige haven waar de dames lekker shoppen en ik ontspannen naar mensen kijk onder het genot van een biertje. We eten bij fijne tentjes met heerlijk eten. Verder eten we bij elk restaurant op Amfora Plava Laguna.
Jetski
We huren tijdens ons verblijf in Umag twee waterfietsen en de dames spelen een uur op zo’n Wipe out waterpark. Om toch nog iets van actie in de tent te hebben, opper ik om een jetski te huren. Nou dat vinden de dames wel wat. Tien minuten met Lizzy en daarna tien met Lone. Joyce maant me om voorzichtig te doen met onze girls, tuurlijk schat… je kent me. De man van de verhuur legt langs de kant van het water aan me uit dat er 100 meter rond de gele grote boei in zee gevaren mag worden. Kom je erbuiten, dan valt de jetski uit. Oké, check!
Slakkengang en vol gas
Met Lizzy voor me, vaar ik op het gemak weg. Eenmaal uit de haven, trek ik het gas langzaam een stukje open, maar de jetski doet weinig. Alsof hij flink afgeknepen wordt. Wat ik ook doe, er is geen snelheid te maken en we tuffen langzaam de open zee tegemoet. Op het moment dat ik denk ‘Is dit het nou? Joyce hoeft zich geen enkele zorg te maken.’, klapt het gas open en vliegen Lizzy en ik over het water.
Het klopt inderdaad wat de jongeman me uitgelegd heeft, zodra je binnen 100 meter van de boei komt, schiet het ding in gang. Wat hij niet zei, of wat ik wellicht niet goed begreep, is dat de jetski buiten de 100 meter ring het wel doet, maar amper vaart heeft. Wat een power zit erin zeg zodra hij eenmaal op gang is. We denken tijdens het stuiteren over het water even terug naar de sneeuwscooter in Lapland. Die ging ook af en toe met een noodgang.
Na tien minuten schateren, stuiteren en genieten, kom ik terug bij de kant om Lone op te halen. Ik leg uit hoe het zal gaan en dat we straks echt wel harder gaan. Lone vindt het net als Lizzy fantastisch en vraagt telkens of we even hard kunnen. Ze mag zelf ook kort gas geven en dat vindt ze prachtig. Beetje sturen en knallen over het water, zo mooi. Hoewel het maar kort is, voelt het weer echt aan als avontuur. Super om dit met de girls te doen.
Fietsen in Kroatië
Het kon niet missen natuurlijk: de Canyon Aeroad stond achter de auto op het fietsenrek bij vertrek in Nederland. In Senj en Umag heb ik heerlijke rondjes gefietst.
In Senj stond voornamelijk veel wind en kenmerkte de route zich vaak met flink wat hoogtemeters. We zitten dichtbij de kust en richting het binnenland loopt het direct omhoog. Een rit in Senj komt bijna niet onder de 1000 hoogtemeters, maar op zich mag ik er ook weer veel dalen dus dat scheelt wel.
Vanaf de laatste rotonde moest ik nog 6,5 kilometer naar ons huisje, maar dat ging voornamelijk bergop. Die favoriete weg van Joyce kenmerkt zich door steile stukken van ruim boven de 10 procent.
In Umag kom ik veel meer fietsers tegen. Ik maak een lusje in Slovenië en kan me meten met Pogacar op een klim. Geinig om te zien wat hij in 2018 al kon. De ritten hier zijn wat gemoedelijker qua hoogtemeters en de gemiddelde snelheid schiet hierdoor gelijk omhoog.
Uiteindelijk fiets ik 450 kilometer met bijna 9000 hoogtemeters bij elkaar in Kroatië.
Mike, Tamara, Evi, Joyce, Lone en Lizzy dank voor deze mooie vakantie. Het was bijzonder om eens een ander land te verkennen.
Joyce en ik zijn regelmatig op pad geweest samen en vinden een citytrip heerlijk. We zijn onder andere in Madrid, Londen en New York geweest en ook al eerder in Parijs, maar nog nooit met de kinderen. Het leek ons een goed plan om een citytrip met de Lone en Lizzy te doen in de Franse hoofdstad en vrijdag 21 oktober brachten we dit plan tijdens de herfstvakantie ten uitvoer.
Vroeg op pad
Vrijdagochtend rijden we iets na 7 uur thuis weg. We laden een tas in en nemen voldoende eten en drinken mee zodat we onderweg niet onnodig hoeven stoppen. Met opgeladen iPads hebben we geen kind aan de dames en horen we ze alleen als de wifi even wegvalt.
Het rijdt allemaal prima door en op een kleine vertraging na bij Antwerpen, racen we vlot door naar Frankrijk. We tanken eenmaal in België omdat er door de stakingen in Frankrijk grote drukte is ontstaan bij benzinestations. Er is te weinig brandstof en als het er al is, dan sta je lang in de rij. Al valt dat in de praktijk uiteindelijk best mee zien we onderweg.
Eenmaal op de ringweg van Parijs, de bekende périphérique, loopt de reistijd iets op. En toch, zonder al te veel ellende onderweg bereiken we onze bestemming na zes uur. We parkeren de auto in de uiterst smalle garage onder het hotel, checken in en gaan op pad richting de Eiffeltoren.
Joyce vergeet iets én zit vast in de lift
We zijn nog geen tien meter op pad, net een drukke straat overgestoken en Joyce concludeert dat ze haar telefoon vergeten is. Ik herken een patroon omdat Joyce wel vaker iets vergeet. Met Lone en Lizzy loop ik op het gemak naar de metro terwijl Joyce haar telefoon gaat halen in de hotelkamer.
Als we elkaar ontmoeten bij de metro van Porte d’Orléans heeft ze iets schrikbarend meegemaakt. Joyce zat vast in de lift! Hij bleef hangen op de tweede verdieping en omdat ze niet verder durfde, is ze verder gegaan met de trap. Later zal blijken dat Joyce nog niet op de hoogte was van de werkwijze van de lift en dat je voor de verdiepingen hoger dan twee, je kaart nodig hebt. Als je de kaart van je kamerdeur tegen het paneel houdt, heb je wel toegang tot de andere etages. Opgelost en wel weer gelachen.
De metro in
Joyce is uit de lift, heeft haar telefoon bij zich en we kunnen nu echt op pad. In de tussentijd dat Joyce doodsangsten uitstond in de lift, heb ik met de dames vast vier kaartjes voor de metro gekocht. We dalen met de trap af, swipen de kaartjes erdoor en gaan voor het eerst de metro in. Het gaat er best chaotisch aan toe in zo’n metro. Joyce en ik weten dat, maar voor de kinderen is het nieuw. Lone is bang dat er iemand in de metro of op het perron achterblijft en daarom maken we afspraken wat we doen als dat gebeurt. Gelukkig hebben we de afspraken niet nodig dit weekend en zijn we telkens samen uit, samen thuis.
Na een overstap en wat haltes verder, komen we aan bij onze bestemming Bir-Hakeim. Dat is een van de haltes die vrij dichtbij de imposante toren ligt. Na een korte wandeling met duizenden andere toeristen staan we bij de Eiffeltoren.
Naar de top van de Eiffeltoren
De laatste keer dat ik in Parijs was, kon je rond de Eiffeltoren wandelen en zonder hekwerk simpel overal naartoe lopen. Dat is nu niet meer het geval. Of dit te maken heeft met Covid of andere veiligheidsmaatregelen is me een raadsel, maar dit keer moeten we tweemaal in de rij. De eerste rij is voor de security om alleen al toegang te krijgen tot het terrein rond de toren. De tweede rij is om kaartjes te kopen.
De dames willen naar de top al is er wel enige twijfel. Het is toch best spannend zo hoog. Joyce hoeft niet per se hoger dan de eerste verdieping en weet al zeker dat ze niet mee wil. Als wij de kaartjes hebben afgerekend, draait de dame achter de kassa het bordje om en kun je niet meer naar de top. Wij zijn de laatste die dag met een geldig ticket voor de top. Timing dik in orde zullen we maar zeggen.
Er volgt nog een korte rij voor de lift. Er kunnen best veel mensen mee en ook hier duurt het allemaal niet belachelijk lang. We stappen de lift in en gaan naar de eerste, althans, dat denken we. De lift stopt kort op de eerste om vervolgens zonder de deuren te openen door te schieten naar de tweede. Verrassing voor Joyce die liever iets dichterbij de grond was gebleven. Eenmaal boven vindt ze het eigenlijk niet zo erg, je kijkt nou eenmaal niet recht naar beneden en daardoor besef je niet echt hoe hoog je staat.
Het plan van de dames staat vast: ‘we gaan hoe dan ook naar de top’. Om naar de bovenste verdieping te komen, pakken we weer een lift. Hier staat een korte rij die redelijk doorloopt. Terwijl Joyce op zoek gaat naar een lekker bakkie, stijgen Lone, Lizzy en ik tot 276 meter. Wat een vet uitzicht. Omdat het prachtig weer is, kun je een heel eind kijken. We lopen een paar rondjes, zoeken het bordje van Rotterdam op en gaan dan naar beneden. Zo lang kunnen we mama niet alleen laten.
Gescheiden dalen
Als we Joyce hebben teruggevonden, kijken we nog wat rond en dalen dan af naar de begane grond. Lizzy pakt de lift met Joyce en ik daal via de oostkant met Lone via de trappen naar beneden. Het scheelt niet veel qua tijd en Lone vindt het cool om in een ‘voet’ van de toren naar beneden te gaan. Na een korte sanitaire stop zijn we weer samen en lopen richting de Seine.
Eten rond de Eiffeltoren
Langs de Seine staat een draaimolen en daar willen de dames natuurlijk in. Lizzy is iets enthousiaster dan Lone en dat is gezien het verschil in leeftijd niet gek natuurlijk. Na een rondje zijn we wat Euro’s lichter en nemen een kijkje bij de rondvaart beneden bij de Seine. Helaas kunnen we niet voor zaterdag reserveren, morgen moeten we op tijd terug.
Van de reis en indrukken op de Eiffeltoren hebben we trek gekregen. In de smalle knusse straatjes rond de toeristentrekker vinden we een Italiaan. Pizza en pasta gaan er goed in. We kletsen gezellig en de dames vertellen dat ze het cool vonden om zo hoog te zijn geweest. Durven ze gewoon de kleine waaghalzen.
De dag heeft z’n tol geëist, we zijn het zat. Nadat we hebben afgerekend lopen we nog eenmaal langs de toren richting de metro. We scoren nog een gave Parijs-rugtas voor Lone en wat miniatuur Eiffeltorens voor de dames om vervolgens de metro te pakken.
Vlakbij het hotel laat een zwerver Lizzy nog schrikken door ineens keihard te gaan huilen. Hoewel het natuurlijk nep is en hij een grapje uithaalt, maakt het enorme indruk op onze kleine kabouter. Het incident komt de dag erna nog een aantal keer voorbij. Haha.
Uitgebreid ontbijt na een onrustige nacht
Wie mij een beetje kent, weet dat ik weinig problemen heb met in slaap vallen op welke plek dan ook. Fris en uitgerust open ik mijn ogen als de wekker van Joyce gaat om 07:30 uur. Blijkt dat Lone en Joyce nog even hebben lopen spoken en dat ze niet goed konden slapen. Ander bed, andere omgeving, who knows. Lizzy en ik waren vlot in dromenland en hebben niets gemerkt.
We gaan een beetje vroeg eruit omdat er vandaag een fietstocht speciaal voor kinderen op het programma staat. Om deze tocht tot een succesvol einde te brengen, duiken we als we eenmaal gedoucht en aangekleed zijn, de lift in naar het ontbijt.
Het ontbijt laat weinig te wensen over en is uitgebreid. Dat hebben ze goed voor elkaar bij Novotel. Als de maagjes gevuld zijn, poetsen we onze tanden in de kamer en gaan weer naar onze startmetro.
Paris by bike – kids tour
Enorm trots ben ik op de dames want we komen ruim op tijd aan bij Paris by bike. Vandaag hebben we een fietstocht gepland speciaal voor kinderen langs de bezienswaardigheden van Parijs. Lone mag zelf fietsen, maar Lizzy gaat bij mij achterop.
Onze gids Eva neemt ons mee langs toffe plekken en vertelt hier interessante verhalen over. Voor wie het eng lijkt, hoeft zich geen zorgen te maken. We vermijden alle drukke gedeelten van de stad en cruizen overal tussendoor. Een greep uit de highlights:
Het Palais-Royal: klimmen op de kunstwerken van Daniel Buren;
Het Louvre Museum: de bekende glazen piramide;
Het Ratatouille Restaurant: inspiratiebron voor de animatiefilm;
De Nôtre Dame: ontdek de plek van Quasimodo;
De enge middeleeuwse straatjes in het Quartier Latin;
Het Centre Pompidou: het gekste museum van de stad!
Onderweg doen we ook een spelletje. Op veel plekken in Parijs, voornamelijk onder straatnaambordjes, vind je street-art mozaïekjes. Het doel is om er zoveel mogelijk te ontdekken en als groep tot een mooie score te komen. We zien er onderweg meer dan veertig, maar omdat er veel tellingen door elkaar heenlopen, kunnen het er ook wat minder zijn.
Halverwege hebben we een korte stop bij een bakker. Koffie en een broodje gaan er wel in en de dames zien een taartje of macaron wel zitten.
Joyce heeft onderweg vlakbij de stop haar favoriete geurtje gespot. Na overleg met onze gids Eva gaat ze met Lone even terug om het te kopen. Zodra zij terug zijn, vervolgen we onze fietstocht. Na drie uur fietsen zijn we weer terug bij het begin. Een ontspannen informatief rondje van 10 kilometer waarbij we een hoop geleerd hebben van de stad. Het is bovendien fijn om eens op plekken in Parijs te komen die niet cliché zijn.
Het slot erop
Bij terugkomst hebben we aan de organisatie van Parijs by bike gevraagd waar men tegenwoordig slotjes ophangt. Daar was vroeger een hele brug voor, maar dat blijkt nu verboden. Slotjes hang je sinds het verbod bij de brug op bij de Sacré-Cœur en daar gaan we heen.
We komen met de metro aan bij de stop die vlakbij de Sacré-Cœur ligt. Het blijkt al een hele klim om uit de metro te komen, er komt geen eind aan de ronde trap omhoog. Eenmaal een beetje op adem zetten we voet naar nog meer hoogtemeters want de bekende basiliek ligt op een heuvel.
Lone en Lizzy hebben van mij een opvallend rood slotje gekregen met hun namen en de Eiffeltoren erop. Hoewel de meeste mensen hun slotje hangen aan het drukke gedeelte, pakken wij een iets rustiger deel en de dames nemen de tijd om een goede plek te zoeken.
De dag begint langzaam, maar heel zeker zijn tol te eisen. De dames zijn moe en willen graag uitrusten. Dat komt mooi uit, want op de trappen bij de Sacré-Cœur kan dit prima met het heerlijke najaarszonnetje. Terwijl de dames erbij zijn gaan liggen in het gras, maken wij wat foto’s en sturen wat leuke dingen door naar de oma’s.
Shoppen of toch niet?
Er zit weer wat energie in de dames en we gaan op zoek naar de dichtsbijzijnde metro. Als man met drie vrouwen op stap ontkom ik er niet aan dat er geshopt moet worden. Onderweg naar de metro komen we nog een paar snoepwinkels heen waar oma Ine ook wel een lolly’s koopt als ze in Frankrijk zijn. We kopen twaalf lolly’s. Elk vijf voor de dames en papa mag er ook twee.
We stappen na een korte metro-rit uit bij een groot warenhuis. Lizzy heeft geen zin om te shoppen en loopt met mij een stukje terug. We hebben een soort openlucht speelplaats gevonden waar veel Duplo op de tafels ligt. Lizzy gaat rommelen en ik neem plaats op een bankje. Wel lekker om even de benen wat rust te geven.
Joyce en Lone zijn sneller terug dan verwacht. Ze zijn het zat. Omdat we een beetje op tijd bij de rondvaart op de Seine willen zijn, besluiten we om te gaan eten bij de vertrouwde gele M. Alleen al door deze aankondiging hebben Lone en Lizzy weer even energie om een klein stukje te lopen.
Bijna opgelicht of bestolen bij de Mac
Ik bestel voor ons het diner bij de zuil en de dames zoeken een goed plekje om het op te eten. Na niet al te lange tijd loop ik met twee dienbladen gevuld met ongezonde rommel terug. De dames eten het samen op aan een tafel bij het raam en Joyce en ik zitten een stukje verderop.
Er komt een man de Mac binnenlopen met een vriend van hem. Hij ziet er wat beroerd uit en zijn vriend vraagt aan mij of ik misschien parfum bij me heb. Niets vermoedend zeg ik ‘nee’ en ga verder met eten. Het voorval hoeft niets te betekenen, maar het voelt niet heel gemakkelijk. Zeker niet als Joyce nog eens benadrukt dat we wel degelijk haar dure nieuwe geurtje bij ons hebben. Joyce draagt de chique papieren zak van het bedrijf, maar de recente aankoop is al eerder die dag met het doosje in mijn rugtas gestopt. De jongeman is ondertussen wel naast ons gaan zitten. Oké.
Er blijkt iemand een (nogal onsmakelijk) parfum bij zich te hebben en nadat hij dit op zijn hand heeft gespoten en ook wat heeft gegeten, trekt mijn buurman wat bij. Hij begint direct uit te leggen wat eraan scheelt en waarom hij parfum nodig heeft. Hij gooit het op een lage bloeddruk, maar wij vertrouwen het zaakje niet zo.
Tijd om te gaan. Na het voorval willen we eigenlijk zo snel mogelijk weg. Dag Mac, dag parfumgangsters. 😉
Rondvaart over de Seine
We duiken in de buurt van de Mac de metro in. Het is een lange trip dit keer met een aantal overstaps en flink wat haltes. De tijd begint ook een beetje te dringen als we de vaart van 19:30 uur willen halen.
Uit de metro scheuren we direct in een aardig tempo naar de kassa, rekenen vier tickets af en lopen in een rechte lijn door naar de boot. We made it. Als iedereen aan boord is vertrekken we voor onze laatste activiteit in Parijs.
Er is geen gesproken informatie op de boot en dat hoeft ook niet. We hebben heel veel data tot ons genomen vandaag en het zou toch niet meer binnenkomen. Er klinkt een lekker relaxt muziekje op de speakers en we genieten van een fraai verlicht Parijs vanaf het water. We vinden het prachtig en Lone herhaalt meerdere keren dat ze Parijs zo mooi vindt. Dat is voor Joyce en mij natuurlijk een welkom compliment. Niet dat wij de stad gebouwd hebben uiteraard, al is het wel fijn dat ze waarderen wat we met ze doen. Haha.
Knipperende Eiffeltoren
Na een uurtje varen, staan we bij het beginpunt. We zijn er wel klaar mee voor vandaag en we waggelen op ons gemak terug naar de metro. Ik meen me al lopend langs de Eiffeltoren te herinneren dat hij soms ook knippert. Google is je beste vriend en het blijkt dat hij op elk heel uur ongeveer vijf minuten lang knippert. Dat is wel vet natuurlijk en hier willen we maar al te graag op wachten. Het is bijna 21:00 uur dus zo lang hoeven we ook niet langs de Seine te staan.
Een mooiere afsluiter kun je je niet wensen in Parijs. Wat een gaaf gezicht is dit.
Om te chillen pakken we nog een drankje bij de bar van ons hotel. Het blijft er bij een want we verlangen naar ons bedje om de luikjes te sluiten. Moe en voldaan ploffen we om 22:00 uur neer. Er is geen sprake van rondspoken in de kamer, iedereen valt als een blok in slaap.
De volgende morgen tien uur later ontwaakt de kamer pas weer. We slapen een beetje uit want we hebben geen enkele haast. Op het gemak douchen en aankleden is ook wel eens lekker. We dalen met de lift af naar ons ontbijt en doen ons tegoed aan de vele lekkernijen van het Franse hotel. Die luxe zullen we thuis gaan missen.
Dag hotel, dag Parijs. Wat was je top en wat hebben van jou en elkaar genoten. We rijden in vlot tempo zonder files naar Bibi die bij opa Dick en oma Ine heeft gelogeerd. Ze kwispelt ons enthousiast tegemoet als we haar halen. Nadat we de belevenissen van ons mooie weekend aan opa en oma hebben verteld, is het tijd om naar huis te gaan. Morgen weer aan het werk en naar school.
Het moet eind 2019 zijn geweest. De wereld was nog vrij van Corona en ik dacht na over een cadeau voor mijn verjaardag van Joyce in 2020. ‘Geef jij mij maar eens een weekendje weg naar een leuke stad’ zei ik. Doorgaans regel ik de uitjes en verzin een leuke stad, maar ik liet aan Joyce dit jaar om mij te verrassen. De shit hits de Coronafan een paar maanden later en mijn weekendje gaat niet door. Vastberaden om dit een jaar uit te stellen, leg ik mij erbij neer dat we er niets aan kunnen veranderen. In 2021 krijgen we hetzelfde recept, maar in 2022 zien we dan toch licht aan het eind van de tunnel.
De jaren ervoor heb ik van Joyce niets gekregen en mijn krediet lekker opgespaard. We besluiten om een weekje samen naar Toscane te gaan na ons verblijf in die regio met de camper tijdens de zomer van 2021. Lekker met z’n tweeën op pad door de schitterende streek van Italië. Genieten van het eten, de omgeving en elkaar. Toch mocht het voor het derde jaar op rij niet zo zijn en dat komt ditmaal niet door Corona.
Rondreis Toscane – Fly & drive
Joyce heeft een mooi programma voor ons samengesteld waarbij we elke dag in een ander hotel slapen en onderweg wat typische Toscaanse plaatsjes aandoen. Volterra, Siena, Pienza, Florence en Chianti zijn een kleine greep uit dorpjes waar we doorheen komen of willen overnachten. De huurauto is voor een week geregeld, de hotels staan keurig in een schema en thuis passen de opa’s en oma’s op Lone en Lizzy. Voor het hele gezin hebben we een feestweek gepland. #zinin
Vlucht van zaterdag geannuleerd
De wet van Murphy begint op dinsdag. Onze heenreis, de vlucht naar Bologna, is geannuleerd en we moeten hierdoor op zoek naar een alternatief. Gelukkig vinden we die vrij snel al is het callcenter van KLM druk en haast niet bereikbaar. In plaats van zaterdagochtend vliegen we nu op vrijdagavond. Joyce boekt een extra hotel en zorgt dat we de auto zaterdag eerder op kunnen halen. Oma is ook flexibel en komt een nachtje eerder slapen wat heel fijn is. Op zich is het vertrek op vrijdag ook niet zo’n probleem, we zijn iets eerder op de plaats van bestemming.
Lange rijen op Schiphol
Na ons werk vertrekken Joyce en ik met de trein naar Schiphol. We zeggen de kleine dames gedag, wensen ze veel plezier met de opa’s en oma’s en gaan samen heerlijk op reis.
Dagelijks op het nieuws en dus niet aan te ontkomen: de lange rijen op Schiphol voor de douane. We zijn er op tijd en sluiten ‘netjes’ aan in de rij. Ze zijn lang, maar er zit constant voortgang in. Na iets meer dan een uur zijn we achter de douane en gaan op zoek naar iets te eten. We kopen een boekje, eten een broodje en gaan dan langzaam naar gate B5.
Vlucht terug geannuleerd en vertraging
Na de douane is het overal druk. Richting onze gate zit nog een barretje waar we twee lege plekken bij elkaar weten te schrapen. We proosten op een goed begin van de vakantie waar we al zo’n tijd naar uitkijken. Want wat kan ons gebeuren? So far so good.
We luisteren naar een podcast, lezen een boekje en kijken naar een serie terwijl we bij de gate hangen en wachten op onze vlucht. Joyce krijgt bericht dat de terugvlucht van zaterdag ook geannuleerd is net zoals onze oorspronkelijke heenvlucht. We bellen met KLM en boeken de reis, nadat we lange tijd in de wacht hebben gehangen, om naar zaterdagochtend in alle vroegte. Het tijdstip is ideaal, maar wel fijn dat we alsnog terug kunnen vliegen naar huis.
Nieuwsgierig sta ik op om te kijken of we kunnen boarden, maar ik kom van een koude kermis thuis. We zijn vertraagd. In plaats van 21:10 vliegen, staat er dat we 22:40 de lucht in gaan. Verveeld ga ik een zakje snoep halen, want dat betekent dat we nog wel twee uur in de stoel mogen hangen.
We mogen aan boord
Later dan gepland, maar gelukkig, we mogen uiteindelijk om 23:00 aan boord. Er is nog wat gedoe omdat er maar een bus beschikbaar is en dat is veel te weinig voor het volle vliegtuig. Hierdoor duurt het allemaal nog langer voordat iedereen aan in het vliegtuig zit. Joyce en ik stappen in de tweede bus, lopen door de regen het vliegtuig in en nemen plaats op stoel 10A en 10C.
This is your captain speaking
Eenmaal aan boord neemt de piloot direct het woord en bereid ons voor op slecht nieuws. ‘Het zou zo kunnen zijn dan we vandaag niet de lucht ingaan’ weet hij te vertellen. Ze hebben niet de juiste papieren aan boord en het grondpersoneel weigerde ook om onze bagage in te laden. Ze gaan hun best doen om zo snel mogelijk te vertrekken, maar we moeten er rekening mee houden dat de ze vlucht moeten annuleren. Dat klinkt niet best, maar ik bekijk het graag positief en denk dat het wel losloopt.
Het personeel van het vliegtuig doet er alles aan om wel te mogen opstijgen. Ze rennen druk heen en weer en zorgen dat alles gereed is voor de vlucht. Ze hebben op tijd de juiste papieren uit een ander vliegtuig gehaald, de bagage is alsnog ingeladen en vervolgens doen ze de deuren dicht en maken zich klaar voor vertrek.
20 seconden
Vliegtuigen krijgen van de verkeerstoren een slot waarin zij mogen vertrekken. Door al het geregel, gebeld en gedoe hebben we dat slot op 20 seconden na niet gehaald. Botte pech!
De piloot loopt met een gezicht op onweer ons tegemoet en pakt de microfoon. Waar hij ons voor waarschuwde is werkelijkheid, we stijgen vandaag niet op en we moeten allemaal het vliegtuig verlaten.
Tot nader order moeten we in het vliegtuig blijven, want aangezien al het personeel al naar huis is, hebben ze niemand beschikbaar om de trap weer aan het vliegtuig te zetten. We kunnen er dus voorlopig niet uit.
Gesleept naar een andere gate
Dat wachten neemt ruim een uur in beslag en ondertussen weten we nog helemaal niets. Wat gebeurt er met onze koffers? Regelt KLM binnen afzienbare tijd een andere vlucht en moeten we op het vliegveld blijven? Wat kunnen we verwachten en wat kunnen we zelf doen? Op al deze vragen krijgen we geen antwoord terwijl we in het vliegtuig wachten.
Via Twitter krijg ik de oplossing om naar een service balie te gaan, maar ja… ik zit vast in het vliegtuig.
Hey @KLM@Schiphol we staan met een vliegtuig vol mensen al enige tijd stil bij gate B5.
Ze hebben we een oplossing gevonden zodat we uit het vliegtuig kunnen en er komt een trekwagen die ons naar gate B20 trekt. Het vliegtuig komt aan een slurf te staan zodat we gemakkelijk het vliegveld weer op kunnen.
Achteraf vragen we ons af of dit bewust is gedaan met die slurf. Want op deze manier kunnen we niet buiten wachten op de bagage (die dus niet komt, maar daarover later meer). Als we via een trap buiten hadden gestaan, konden we wachten en de koffers opeisen.
Een verlaten Schiphol op vrijdagnacht
Schiphol is verlaten en leeg. Op wat toeristen na loopt er niemand rond, is er niets meer open en er is geen personeel te bekennen. We besluiten om te wachten op de piloot bij de gate, want wat moeten we nou doen? Waar komt onze bagage? De piloot en stewardessen lopen ons tegemoet. Hij zegt dat de bagage werd uitgeladen, maar hij heeft geen idee waar dat terecht komt. Top!
Op Schiphol vind je van die self service schermen. We proberen met onze gegevens iets te weten te komen over de geannuleerde vlucht en wat we moeten doen. De vlucht staat in het systeem op vertraagd in plaats van geannuleerd. Vermoedelijk is er niemand beschikbaar op dat tijdstip die onze vlucht op geannuleerd zet bij Schiphol/KLM wat natuurlijk heel gek is. Het enige wat we kunnen is tickets printen.
We beginnen dan maar te bellen terwijl we naar de bagageband lopen. Na lang wachten krijg ik een Engelstalige dame aan de lijn die me ook niet kan helpen. Ze adviseert me naar een service balie te gaan, maar die zijn allemaal verlaten. Ze kan ook niets omboeken omdat de vlucht niet geannuleerd is, hetzelfde als op de service schermen dus. Na een uur hang ik zonder resultaat op met dezelfde onbeantwoorde vragen.
Bagage staat stil, met de taxi naar huis
Moedeloos en vol onbegrip dwalen we over Schiphol. Wat moeten we nou doen? De Airtags in onze bagage hebben al ruim een uur geen update gehad. Sinds we uit het vliegtuig zijn gegaan ligt het stil. Hier gaat ook geen verandering in komen tot een uur of 05:00, het moment dat Schiphol weer langzaam opstart.
We besluiten naar huis te gaan met de taxi, het is wel mooi geweest. Zaterdag en zondag zijn er geen vluchten beschikbaar en bovendien komen we niet heel ver zonder dat we zeker weten dat de bagage terugkomt.
Onderweg bel ik Lone die slaperig opneemt. Ze maakt opa en oma wakker en rond 02:45 zijn weer weer thuis in Hilversum. 140 Euro lichter door de taxirit, maar we slapen wel in ons eigen bedje. Opa en oma gaan naar huis en wij duiken doodop ons mandje in. Morgen weer een dag om ons te verwonderen over de gebeurtenissen op Schiphol met de KLM.
Gezinnen met kleine kinderen en oude mensen
Wij gaan lekker naar huis, maar ik zie de oudere mensen en gezinnen met jonge kinderen achterblijven op Schiphol. Ze hebben geen idee wat ze moeten doen en waar de bagage is, net als wij. De vele Italianen die bij ons op de vlucht zitten en naar huis willen, hebben geen keuze. Ik moet er niet aan denken om de nacht, zonder uitzicht op de bagage of een mogelijke alternatieve vlucht, door te brengen op de verlaten luchthaven. Het is echt schrijnend om te zien en geeft aan hoe er met mensen omgegaan wordt. Schandalig.
De bagage arriveert
We merken op dat onze tassen wel lekker op vakantie zijn. Ze hebben momenteel een schitterende tijd op de luchthaven van Bologna en kletsen naar alle waarschijnlijkheid met alle andere bagage die KLM opmerkelijk genoeg heeft meegenomen!
Je annuleert een vlucht, alle mensen blijven achter in Nederland, je neemt niemand mee naar Bologna, maar je neemt voor het ‘gemak’ wel de bagage mee. Goed over nagedacht, een weloverwogen keuze moet dit geweest zijn.
Lang leve de Airtag, al kunnen we niet veel meer dan de locatie zien.
Hoe nu verder?
Sinds zaterdag zijn we druk met annuleren van de hotels en de auto. Daarnaast willen we onze bagage terug en ook dit is in gang gezet. Onze vakantie gaat niet door en we denken erover om er volgend jaar een vervolg aan te geven, misschien dan vanaf Rotterdam of Eindhoven.
Het lijkt allemaal ver-van-je-bedshow totdat je er zelf middenin zit. Wat een ellende en wat zonde van onze vakantie. De droevigheid ten top bij zowel KLM als Schiphol, want zo ga je niet met mensen om. Je laat een vliegtuig vol aan zijn lot over middenin de nacht op een verlaten airport. Kansloos.
Als er een update is over de koffers, of alles vergoed is en wat het vervolg is, dan post ik hier een update.
Veel fietsers hebben van die bucketlist items. Een gebied waar ze graag kilometers willen maken of bekende klimmen die ze op willen rijden. Begin augustus reed ik belachelijk veel hoogtemeters en kon hierdoor een paar mooie vinkjes zetten. De machtige Stelvio, de fraaie Umbrail, de loodzware Mortirolo en de never ending Gavia kreeg ik onder de wielen.
1 augustus
Nu lijkt het of ik dit alles alleen deed en dat het een soort individueel evenement was. Nee, het was verre van een singlereis 😉 Het was super gezellig met Ger, Jochem en Aernoud. Die laatste is beter bekend als Jansen vanwege zijn overeenkomstige achternaam. Woensdag 1 augustus rijden we na werktijd richting Italië. Afgeladen met fietsen, tassen, fietspomp, kleding, camera’s en sportvoeding. Op weg richting onze eerste tussenstop; Hotel Rio. Dat klinkt heel exotisch maar het is een doorsnee Duits hotel in de plaats Karlsruhe. Vakkundig geselecteerd door Gak vanwege het uitmuntende ontbijt. Onderweg lopen we tegen wat vertraging aan. Er staat een varkensstal in brand en iedereen op de snelweg wil hier een glimp van opvangen. Als we rond half 11 aankomen slepen we een deel van de spullen de kamer in en drinken aan de hotelbar nog een klein Duits biertje. Proost, de vakantie is begonnen. Jochem slaapt met zijn vader, Jansen en ik nemen samen intrek in de kamer ernaast.
2 augustus
Vroeg uit de veren, wakker worden is nooit echt een probleem voor me. Douchen, aankleden en spullen verzamelen. Op naar het ontbijt. Daar is niets teveel over gezegd. We smikkelen er alle vier goed van. Zeer uitgebreid en divers! We leggen een piekfijne bodem voor de eerste klim later die dag.
Ger stapt weer bij Jansen in en ik laat me luxe als altijd sturen door Gak. Ik denk dat hij in het buitenland meer kilometers in mijn auto gereden heeft dan ikzelf. Haha. Beide bestuurders kiezen een andere route en we blijven niet achter elkaar. Niet bewust maar dit pakt nou eenmaal zo uit. Wij laten ons leiden door de techniek van Google en de intelligentie van navigatieapp Waze. Jansen kiest op zijn beurt voor die oerdegelijke Duitse Audi navigatie. Lang verhaal kort: kies voor de Duitsers. Ze winnen altijd en nu eens niet in de laatste minuut. Jochem en ik komen wat files en ongelukken tegen. Het is niet dat we belachelijk lang overal stil staan maar het verloopt stroperig. Ach, niets aan te doen. Jansen neemt met Ger nog een stukje de trein. Daar hebben zij gewoon de tijd voor en het is een bijzondere ervaring. De Audi staat al ruim een uur afgekoeld op de parkeerplaats als de Clio ernaast gezet wordt.
Geen tijd te verliezen want we willen nog wat hoogtemeters in de benen hebben voor het diner. We kleden ons om, maken de fietsen gereed en gaan voorzichtig op verkenning richting Torri di Fraele. Een klim waar weinig verkeer is en qua percentages nog menselijk genoemd mag worden. Ger gaat op zijn gemak bijkomen van de reis. Hij pakt een drankje op het terras van ons hotel. Wij beginnen rustig en genieten van de reuzen om ons heen. Relatief vlak peddelen we naar de voet van Torri. Tijdens de klim leggen we ruim 13 kilometer omhoog af. Met een gemiddelde van 5,6 % kunnen we lekker blijven kletsen en geamuseerd kijken naar de fraaie omgeving. Wow, zo mooi. We slingeren 21 bochten omhoog en op de steile flanken etaleert Gakkie zijn klimkwaliteiten. Hij rijdt met gemak weg en dat zal de rest van de week niet anders zijn. We hebben er vrede mee. Bergop is het ieder voor zich. Een langzame fietser een snelle laten bijhouden is niet te doen. Andersom ook niet. Een vlotte klimmer wil omhoog gewoon eigen tempo rijden. Op de top ontmoeten we elkaar weer. Daar zijn we het eens over de schoonheid van de klim. Foto’s maken, filmpjes schieten en we rollen we naar beneden. Op naar Ger, op naar een frisse douche en een voedzaam Italiaans diner. We eten vandaag voor het gemak in het restaurant van ons hotel. Niets mis mee. Op tijd duiken we in bed. Er wachten nog wat hoogtemeters op ons de komende dagen.
3 augustus
Ook bij hotel Baiti Clementi is het ontbijt weer smaakvol en uitgebreid. Voor fietsers bijvoorbeeld pannenkoeken maar ook vers fruit. Lekker Italiaans bakkie erbij. Smullen weer. Met het oog op de te leveren prestatie van die dag lopen we een extra rondje om het buffet. Stapelen om die vreselijke hongerklop te voorkomen.
Als het ontbijt erin zit, pakken we de spullen bijeen. Vandaag staat een serieuze uitdaging op het programma. Eentje om in te lijsten. Vanuit het hotel rijden we over de Umbrail Pass en pakken de afdaling richting Prato. Na de lunch rijden we de Stelvio weer omhoog om vervolgens de fietsen weer in het hotel te stallen. Fijne alinea, lekker kort. Zo was de dag echter niet!
Het fietsen in de Italiaanse Alpen is geweldig. Wat een omgeving om hier op je tweewieler te mogen rijden. De Umbrail Pass is top. De percentages kunnen worden geduid als lopend, niet dodelijk steil. In het begin rijden Gakkie en ik samen. Jansen heeft zijn fiets achterop de Clio gezet want hij wil alleen de Stelvio pakken vandaag. Wat een goede keuze 😉 Na wat koetjes en kalfjes pakt Gak zijn eigen tempo en rijdt gestaag bij me weg. Ok, alleen. Focus maar ook lekker genieten tijdens het rijden. Tussendoor zien we Ger en Jansen. Zij zorgen voor de mentale support en de schitterende beelden. Een foto hier, een video daar. Zij zorgen dat mijn Instagram na afloop rijkelijk gevuld kan worden. De benen lijken ok, maar het vermoeden bestaat dat dit ook door de gunstige percentages komt. Hierover later meer. Op de top maken we wederom mooie plaatjes. Een paar selfies later dalen we af, richting de lunch in Prato. Het is prima weer, niet te heet en zeker niet koud. We hebben indien nodig jacks bij ons in de auto maar deze zijn niet echt nodig. De afdalingen zijn wat fris maar dit komt omdat je dan zo bezweet bent. Rond de Stelvio kan het best spoken maar wij hebben tot nu toe veel geluk.
We pakken een terrasje en kalmeren van de inspanning in Prato. De lunch gaat er goed in maar dat spreekt vanzelf. We hebben wel trek na de eerste klim van naam. Jansen denkt er nu ook klaar voor te zijn en neemt zijn retro Trek van de fietsendrager. Als hij zijn laatste voorbereidingen getroffen heeft gaan we met z’n drieën verder op de fiets. Ger neemt alleen plaats in de Clio. Stelvio, here we come.
Was de Umbrail Pass fraai dan is de Stelvio indrukwekkend. Wat een toffe weg. Zoveel klimmen en slingeren. De goede benen liet ik overigens achter of bij de lunch of in de afdaling richting Prato. Ze zijn er simpelweg niet meer. De Stelvio is naar mijn idee ook van een ander kaliber dan de Umbrail. Buiten het feit dat het een geweldige klim is, zijn de percentages net iets giftiger voor mijn arme beentjes. Ja het doet zeer, en ja het duurt lang. Heel lang. Maar het boeit me niet. Ik vind het fantastisch om hier te rijden omdat de omgeving schitterend is. Onder mijn kont de nog niet eerder genoemde Italiaanse racefiets van Titici. Een tester voor Het is Koers. Laat daar nou een vrij enthousiaste maar oh zo pittige 25 op liggen achter. Jochem zei nog bij vertrek: “haal die andere cassette nou met 28”. Ik was eigenwijs en heb spijt maar daar verander ik nu niets meer aan. 48 bochten lang duw en trek ik me omhoog, het gaat niet van harte. Maar opgeven zal ik niet zo snel doen en zo bereik ik toch de top. Onder luid applaus van Ger, Jochem en Jansen leg ik de laatste meters af naar de finishlijn. Man, wat was dit afzien weer. Het uiterste uit jezelf halen een paar uur lang. Bikkelen! Het onbeschrijfelijke gevoel van overwinning als je eenmaal boven bent maakt alles in een klap goed. Pijn? Zure benen? Dorst? Welnee, we gaan een toffe foto maken om te vieren dat we de top gehaald hebben. Haha.
Ik koop een welverdiende magneet van de Stelvio. Een trofee voor op het bord in ons toilet thuis. We genieten van het uitzicht en gaan ons langzaamaan op maken voor de afdaling. Jansen kruipt knus naast Ger in de auto. Voor hem hoeft het niet en zo kan hij zich sparen voor de volgende dag. Geheel terecht.
Gak en ik dalen af. Ik vind het altijd wel een beloning, zo’n afdaling. Het cadeautje na een dag zwoegen brengt ons weer terug bij het hotel. De Garmin klokt ruim 100 kilometer. Naast de afstand pak ik ook nog eens 3100 hoogtemeters. Een lekker dagje in het zadel, zo zou ik het willen omschrijven. Mede door de support van Ger uit de auto heb ik deze klimmen bedwongen. De motiverende woorden en de gave foto’s doen me onderweg veel goed. Thanks Ger!
De witte zoutranden spoelen we weg onder de douche. De viezigheid van de weg wassen we van de benen. Na enkele minuten onder de douche zijn we weer als nieuw. Klaar om aan te vallen want we smachten naar een goede Italiaanse maaltijd. Met behulp van Tripadvisor komen we bij een authentiek tentje uit in Bormio. Aan een druk toeristisch plein waar meerdere vakantiegangers op zoek zijn naar een restaurant, strijken we neer. Helaas door de drukte kunnen we niet buiten zitten. Maar ach, binnen is prima. Een smaakvol drankje erbij, dit is vakantie. Heerlijk. Na het diner waggelen we op ons gemak terug naar Baiti Clementi. Een voldaan gevoel overmeestert me. Ik doe mijn ogen dicht en val in diepe slaap.
Videoverslag van de dag:
4 augustus
Bij het ontwaken heb ik niet veel last van mijn benen. Een goed teken na de slijtageslag van gisteren. Nu staat er vandaag ook weer een etappe op het programma om je vingers bij af te likken. In de achtertuin van de Stelvio ligt een klein, kort maar heel nare berg. Het ettertje van Italië. We beginnen vandaag met een regelrechte killer, genaamd Mortirolo. Na de afdaling en lunch pakken we de laatste klim van deze trip. De Gavia vreten we als dessert. Of in mijn geval vreet de Gavia mij op. Daarover later meer…
Belangrijke dingen eerst: ontbijt! Eten, aanvullen en stapelen. Zo in de ochtend staat er vrij cliché een ouwe Italiaanse restaurantmanager bij het buffet. Keurig gekleed, schoentjes gepoetst en dasje recht. De man praat met iedereen en heet de gasten welkom. Een mooi tafereel om te aanschouwen. Wij doen wat onze maag ons ingeeft. Dat is eten. Sapje erbij en wat frisse vruchten toe. Hmmm, lekker.
Beneden in het hotel zit een afgesloten fietsenstalling en daar hangen onze fietsen ook tijdens de nacht. We pikken ze na het ontbijt op. Net als de dag ervoor klikken we rond 10:00 de pedalen vast. Op naar de Mortirolo die vooraf flink wat angst heeft ingeboezemd. De aanloop is fijn want het is telkens naar beneden. Soort van vals plat. We worden door een trotse Italiaan naar de klim begeleid. Hij heeft hele verhalen en vindt het cool dat wij hierheen komen om te fietsen. Hij werpt snel een oog op de cassette van Gak. Met een 32 achter kan hij wel omhoog. Gelukkig keek hij niet bij mij want dan had hij vermoedelijk gedacht dat ik een prof was of zo. Haha.
Voordat de hel begint zitten we comfortabel op 31 gemiddeld. Aardig naar beneden gereden dus. Nog fris maken we een foto bij het bordje en gaan dan rijden. In 11,5 kilometer overbruggen we 1307 hoogtemeters. Het gemiddelde van 11,3% is huiveringwekkend. Na kilometer 8 vlakt het iets af maar dan zit je nog op 11% gemiddeld. Mijn idee is om zo rustig mogelijk naar boven te rijden. Niet te veel kracht en langzaam proberen te draaien. Concentratie op rust en cadans. Dit lukt in het begin aardig maar als het vanaf kilometer drie rond de 14% gemiddeld wordt, dan krijg ik het amper nog rond. Jochem is weer eens weg gedanst. Hij is blij met zijn nieuwe kooi waarmee hij dus de 32 achter kan steken. De klim is naar, verschrikkelijk. Ger en Jansen rijden veel bij mij in de buurt en supporten waar mogelijk. Zij zien mij zwoegen. Op de klim is een mooi eerbetoon aan Pantani te zien. Om wat foto’s te maken én om op adem te komen stop ik even. Bijzonder stukje wielerhistorie. Het verhaal vertelt namelijk dat de Italiaan ooit met een 39×22 omhoog reed. Ik kan me daar werkelijk waar niets bij voorstellen. Dat is onmenselijk. Onderweg krijg ik meerdere duwtjes in de rug. De auto en de spierballen van Jansen hebben het net zo zwaar als ik. Na het passeren van Pantani merk ik inderdaad dat het iets minder zwaar is. Je referentiekader past zich snel aan tijdens zo’n fietsvakantie. Een stukje verderop rijdt een andere fietser. We hebben ongeveer hetzelfde tempo. Langzaam kom ik dichterbij en gebruik hem als een soort doel. Vlak voor de top haal ik hem in en rijd over de streep. Wat een beest was dit zeg. Pfff! Echt loodzwaar. Hier maken we ook weer wat toffe foto’s om alles vast te leggen. Met fiets, zonder fiets. Individueel en met z’n allen. Leuke herinneringen maken. Als een havik duiken we naar beneden. Onze prooi, de lunch, wacht op ons in het dal.
Eenmaal beneden gunnen we de beentjes wat rust. In het mooie Italië gaan we fijn lunchen. Flink eten en drinken want daar hebben we wel behoefte aan. Jansen pakt zijn Trek weer van de trekhaak en kleedt zich om voor de Gavia. Met z’n drieën rijden we naar de voet van de klim. De laatste klim van deze toffe trip is aanstaande. Laten we er het beste van maken. Het weer blijft schitterend, net als de omgeving. Fraaie uitzichten! Alles wat je van een bergpas mag verwachten is aanwezig. Onderweg moet ik nog flink sturen om een schapenherder met zijn schaapjes te ontwijken. De klim is zwaar. Dit komt mede door de Mortirolo die eraan vooraf ging. Het loopt niet meer en ik stop af en toe om bij te komen. Ger komt af en toe bij me langs. Vult als professionele ploegleider mijn bidon onder een riviertje. Hier knap ik van op. Het ijskoude water laat mij zeker vijf minuten in de waan dat ik weer het mannetje ben. Haha. De ellende van de Gavia is dat je het einde niet ziet. Er is geen finish waar je je op kan focussen. Pas de laatste 500 meter zie je dat je er bent. Onderweg kom je ook nog een steile, donkere en ijskoude tunnel tegen. Met behulp van mijn iPhone-lampje maak ik wat licht om een eventuele tegenligger te seinen. Deze duurt lang, zelfs zo lang dat Jochem en Jansen de afdaling naar het hotel al zijn ingegaan. Logisch ook, de kou op de top is niet fijn ondanks het zonnetje. Ger staat me op te wachten op de top. Snel wat foto’s en dan vliegen wij ook naar beneden. Deze afdaling werd door Jochem al aangeduid als snel. Iets wat ik me in het eerste deel niet kan voorstellen. Slecht asfalt en slecht lopende bochten. Met nog zo’n 15 kilometer te gaan tot Bormio begrijp ik Jochem ineens. Deze weg leent zich voor laagvliegen. Een Citroen gaan mij voor en ik kan de auto keurig blijven volgen. Met snelheden ruim boven de 70 snel ik Bormio tegemoet. Pfieuw… wat een dag! Eenmaal in het hotel ben je blij dat het er op zit maar ook teleurgesteld dat de fietsvakantie al weer voorbij is. Ik voeg 113 kilometer en ruim 3500 hoogtemeters toe volgens Strava.
Jansen en Jochem zijn opgefrist. Ook ik spring onder de douche en kleed me om. We hebben wel zin in pizza en lopen met z’n vieren richting het plein van de avond ervoor. Ondanks dat het druk is door een hardloopevenement kunnen we bij een pizzeria op het terras zitten. Er gaat wel wat in na de inspanningen van de afgelopen dagen. Kletsen over fietsen, het avontuur in Italië en genieten van de ronde deegschijven. Wat hebben we het top gehad, echt genoten. Na de nodige biertjes en wijntjes wandelen we door Bormio terug naar ons hotel. We duiken in de bedden want het vreet energie al die beklimmingen.
Videoverslag van de Gavia:
5 augustus
Het ochtendritueel herhaalt zich met als verschil dat we ons niet klaarmaken voor een fietstocht als wel voor de terugreis. Jansen plakt er nog een paar dagen vakantie aan vast, maar wij rijden direct terug naar Nederland. Na het uitchecken nemen we afscheid. Onze terugreis verloopt soepel. We komen geen ellende tegen en zijn lekker op tijd thuis.
Ger, Gak en Jansen; wat een tof avontuur. Dank voor de mentale en fysieke support. Ik had dit voor geen goud willen missen.
Nog een paar dagen te gaan en dat wandelen we zo 2018 binnen. Het jaar 2017 zit er bijna op. Dat betekent tijd voor een terugblik.
Het jaar begon werkelijk waar prachtig voor ons. Op zes uur vliegen van Amsterdam verbleven we de feestdagen op Boa Vista. Dit eiland maakt deel uit van de Kaapverdische eilanden. Aangename temperaturen, lekker eten en meer dan voldoende te drinken. We werden heerlijk in de watten gelegd. Vorig jaar om deze tijd zaten we dus daar te genieten. Joyce en ik hebben het er de laatste tijd met regelmaat over. Het was een vakantie om nooit te vergeten.
De zomer gingen we met Mike, Tamara en Evi naar het Spaanse eiland Mallorca. Joyce is wat verlaat maar nog wel bezig met een leuk verslag. Twee weken goed vermaakt in de zon, bij het zwembad, op de fiets en lekker bij zee. In afwachting van het typwerk van Joyce (hint).
Op Mallorca lekkere ijsjes gegeten. Helaas is de vakantie afgelopen. Morgen weer naar de Toermalijn. pic.twitter.com/8a1vciYhiS
Naast deze mooie vakantie hebben Joyce en ik ons 15 jarig jubileum gevierd. Een mooi diner met wijnarrangement werd ons voorgeschoteld in Apeldoorn bij de Echoput. We sliepen vervolgens luxe boven het restaurant.
Na de zomer is Lone gestart in groep drie. Leren rekenen en schrijven. Lone vindt het af en toe best moeilijk en doet thuis ook goed haar best om te studeren. Ze schrijft zelf veel en rekent op mijn laptop. Op school is ze weg van juf Lisa. Haar lieve juf helpt haar graag en begrijpt het als Lone het niet direct snapt. Er is verdriet bij Lone als juf Lisa ziek is of als ze de trein heeft gemist. Op het Mirakel zit ze ondertussen in groep Rood. Dat is de groep helemaal op zolder. Lekker spelen en ravotten met Britt en Julie in de tuin doet Lone het liefst. Lone is als een vis in het water. Dit jaar heeft ze zowel haar A als B diploma behaald. Onze zeemeermin mag zonder bandjes in het zwembad jumpen.
Lizzy gaat ook elke maandag en dinsdag trouw naar de opvang. Spelen met Merel en de tweeling Cas en Anouk. Ze is daar ondertussen bijna de grootste en zal na haar verjaardag naar de reuzen gaan. Een hele stap voor onze kleine Lizzy. Al is ze al helemaal zo klein niet meer. Er komen steeds meer woordjes. “Papa kijt” betekent Papa kijk. “Mama waar ben je?” “None, None, None” betekent uiteraard Lone. Ze kan het ook heerlijk uitschateren van het lachen. Lizzy kan net als Lone heerlijk verzonken zijn de in de iPad. Filmpjes kijken en spelletjes spelen. Ze kan er uren mee zoet zijn. Lizzy heeft, net als Lone en haar Woefa, een knuffel waar ze dol op is. Eigenlijk zijn het er meer. Een muis en een haas voor in bed en een kleine speelgoedmuis op batterijen om mee te spelen.
Op sportief gebied hele mooie dingen gedaan en meegemaakt. Begin dit jaar kwam ik aan aanraking met de mannen achter de wielerwebsite Het is Koers. Het is klein begonnen. Ik was namens Het is Koers aanwezig bij een Zwift event. Dit event was bij de Futurumshop in Amsterdam en werd mede georganiseerd door Tacx. Zoals ik dat wel vaker doe typte ik op dit blog een enthousiast stukje. Dit stuk werd ook op Het is Koers geplaatst en zo maakte ik mijn debuut op dit fenomeen. Vervolgens ging ik ritjes organiseren en begeleiden op Zwift. Dit was voor mij ontzettend bijzonder. De eerste keer maakte Joyce foto’s van me boven op de Kickr trainer. Het was even wennen om de virtuele groep bij elkaar te houden maar in de loop der tijd ben ik er handig in geworden.
Aangesloten bij Het is Koers ging er een wereld voor me open. Ik mocht kleding en andere fiets gerelateerde spullen testen. Zo reed ik volledig in stijl de winter door. Ik mocht van het Franse Gasp mooie kleding testen. Mijn fiets kreeg een ovaal blad en werden er Corima wielen op gemonteerd. Er werd veel getest, te veel op allemaal op te noemen. Wat zeker noemenswaardig is, en waar ik heel fier op ben is de serie met Maurits Lammertink. Maurits fietst voor Team Katusha en ging afgelopen jaar voor het eerst naar de Tour. Ik mocht door middel van korte vragen op Whatsapp zijn debuut volgen. Het resulteerde in een aantal mooie stukken. Een unieke inkijk in het leven van een profrenner tijdens de Tour.
Zelf ben ik lekker bezig gebleven op, hoe kan het ook anders, de fiets. Veel kilometers op Zwift in de winter maar ook lekker buiten. Voor drie maanden reed ik op een Cervélo C5. Deze testfiets ging mee naar Mallorca, ik reed er het Markermeer mee om en ook werd The Ride Ardennes ermee verreden. De teller staat nu op 6610 kilometer. Met nog een paar dagen te gaan komt daar vast niet heel veel meer bij.
Met de VVHGL mannen beleefden we een memorabel weekend in Duitsland. Voor ons 20 jarig jubileum trokken we naar Berlijn. Lekker eten, biertjes drinken en cultuur snuiven. Het was een geweldig weekend.
Joyce kreeg eind 2016 te horen dat haar baan bij Fox zou komen te vervallen. Treurig nieuws, balen voor Joyce. Heel lang bleef ze niet bij pakken neerzitten. Als een bezetene ging ze aan de slag met haar webshop voor tweedehands kinderkleding. Met trots kon ze na de zomer tweedehandjes.com presenteren en officieel openen. Het loopt nog niet storm maar de basis is gereed. Een aantal verkopers hebben het vertrouwen in Joyce gesteld en zakken met kleding opgestuurd. Op het moment van schrijven is nog lang niet alles op de foto gezet en online te zien. Toch staan er al ruim 1600 artikelen op de website. Trots op Joyce. Hoe ze zichzelf alles eigen heeft gemaakt is bewonderenswaardig.
Op de valreep van 2017 kregen we Bibi. Dit jonge hondje is een Jack Russell en is van Lone. Alvast voor haar 7e verjaardag.
Wij wensen iedereen hele fijne feestdagen en een top 2018. Dat het een liefdevol, succesvol en bruisend jaar mag worden.
De vrienden van het goede leven, beter bekend als VVHGL gaan op pad. Ze gaan maar liefst al 20 jaar op pad en dus tijd voor een heus weekend weg. Eind november trekken we met 11 man richting Berlijn. We vliegen op donderdag van Amsterdam naar de Duitse hoofdstad. Zondag gaan we weer huiswaarts. Ons appartement geboekt via AirBnB ligt in de wijk Friedrichshain. Onderstaande pagina zal worden voorzien van updates zodra er meer bekend is.
10:45 uur aanwezig bij het meeting point: Knaackstrasse 97, 10435 Berlin
Metro U5 nemen, overstappen Alexanderplatz U2. Uitstappen U2 – Eberswalder Straße
Baja Bikes Berlijn bevindt zich in het Bike Depot Berlin on Bike en in de “Kulturbrauerei” een oude bierbrouwerij. Het dichtsbijzijnde metrostation (U-bahn) is Eberswalder Straße. Neem U-bahn lijn 2 (rood) richting Pankow. Stap uit bij Eberswalder Straße en neem de trap naar beneden bij de laatste metrowagon (dus in tegenovergestelde rijrichting). Op de straat steekt u Schönhause Allee over. Dan steekt u over naar de overkant van Danziger Straße en gaat u links op deze straat. Na 150 meter richting het oosten staat u op de hoek met KnaackStraße en gaat u rechts. Na nog 50 meter zoekt u naar een grote, geboogde ingang van Kulturbrauerei. U ziet gele bordjes met “Berlin on Bike”, die volgt u naar hof 4.
19:00 uur eten bij restaurant Volt – Paul-Lincke-Ufer 21, 10999 Berlin (Metro U8 – U-Bhf Schönleinstraße)
Na het eten stappen, Club Berghain, Am Wriezener Bahnhof (de beste club van Berlijn!) (Metro U5 – Weberwiese)
Zaterdag
Een aantal bezienswaardigheden hebben we vrijdag al op de fiets gezien. Deze dag is vrij in te vullen met eerder genoemde opties. Te weten:
• Rond die tijd veel kerstmarkten. Glühwein drinken, cadeautje kopen voor thuis • Checkpoint Charly – Een voormalige controlepost in de Berlijnse Muur. • Brandenburger Tor – De enige stadspoort van Berlijn die nog overeind staat. • East Side Gallery – Het grootst overgebleven stuk van de Muur in Berlijn. • Holocaust-Mahnmal – Een enorm groot monument voor de vermoorde Joden in Europa. • Zoologischer Gärten – Dierentuin • Jüdisches Museum – Het Joods Museum in de Lindenstrasse • DDR Museum – Een van de meest interactieve musea van Europa. Geschiedenis DDR • Gendarmenmarkt – Een van de mooiste pleinen van Europa
We doen het dit jaar eens anders qua zomervakantie: geen all inclusive resorts, geen gehuurde villa’s of bungalows, geen pittoreske hotelletjes. Nee! Wij gaan kamperen! En wel met een camper. Begin dit jaar kwamen we op dit leuke idee. Bastiaan ging rondkijken wat de mogelijkheden waren vergeleken met onze wensen en we kwamen uit bij Camperverhuurbedrijf Weesp. Een bedrijf dat campers van particulieren verhuurt, zodat anderen er ook van kunnen genieten voor een betaalbare prijs. Toen Lizzy net was geboren zijn we al gaan kijken naar ‘onze’ camper. Een enorm bakbeest op wielen met twee tweepersoonsbedden, een eethoekje, een badkamertje/wc en een keukentje. Ja, die willen we wel! Wat een avontuur weer! En voor het eerst in ons leven gaan we op vakantie met z’n viertjes! Nog spannender.
Om 20.30 uur kunnen we ‘onze’ camper ophalen in Weesp. Voordat we dat doen, gaan we eerst lekker eten bij Ai Bamboe, bij ons op de hoek. We zijn er al een paar keer eerder geweest. Aanradertje. Als we klaar zijn, rijden we met de hele familie naar Weesp. De camper staat ons al op te wachten. Wat is hij toch mooi. En oh ja, groot! Er zijn nog meer mensen die een camper komen ophalen. We moeten even wachten en dan komt Siebren, de eigenaar van het verhuurbedrijf, ons uitleggen hoe alles in de camper werkt. En daar moeten we ons best wel even op concentreren. Lone is zo enthousiast dat we haar ondertussen wel een keer of 10 duidelijk moeten maken dat ze nog even rustig moet zijn. Lastig haha. Ook doet ze alvast even een plasje op de wc in de camper, maar ze vergeet aan het ‘doortrek hendeltje’ te trekken, waardoor Siebren het plasje zo op zijn handen krijgt als hij ons wil uitleggen hoe we de wc uit de camper moeten halen als we deze willen legen. Oeps! Gelukkig kan hij er om lachen. Als alles is uitgelegd, zetten we de meiden in de gordels op de achterbank. Siebren en zijn vrouw wensen ons een fijne vakantie. We kunnen! Ik rijd. OMG wat een bakbeest is dit! Twee en halve meter breed, bijne drie meter hoog en zeven meter lang. Het lijkt wel een stadsbus! Ik vind het eerlijk gezegd wel eng. De weg lijkt veel te smal, maar dat is natuurlijk niet zo. Ik ben gewend aan een Peugeot 107 en dit is drie keer zo breed, dat is gewoon even wennen… We waren van plan om de camper bij ons achter onder het hek door te rijden, zodat we ‘m morgen makkelijk op de parkeerplaats kunnen inruimen, maar eenmaal daar aangekomen durf ik met geen mogelijkheid die draai te maken. “Dat past nooit, dat doe ik niet hoor Bas!” Er is nog een optie; de camper voor het huis parkeren, bij de speeltuin. Dat is wel wat krapper, maar dan hoef ik in ieder geval geen moeilijke bochten te maken. Als ik daar kom aangereden staat Bastiaan al klaar. Hij vraagt de sleutel aan de buren om het hek open te maken. Ze komen er ook bij om het geheel te aanschouwen. Het is ook nogal wat, zo’n vrachtwagen voor je deur! Ik heb de breedte nog niet helemaal onder de knie, dus op een gegeven moment durf ik niet verder te rijden. Gelukkig hebben we buurman Thijs, die ook wel eens in een camper heeft gereden. Hij parkeert ‘m voor onze deur. Het gaat net allemaal. Maar hij staat. Morgen ook weer eruit… daar denk ik nu nog maar even niet aan. Eerst slapen.
Zaterdag 13 augustus
We staan op tijd op, want de camper moet eerst nog helemaal ingeladen worden voordat we kunnen gaan. En daar gaat wel wat tijd in zitten. In het achterste slaapkamertje hangen allemaal kleine kastjes boven het bed. Daar gaan alle kleren in. En wat spelletjes en beddengoed. In de kast tegenover de wc kan ook kleding ophangen worden en daar leg ik ook de hand- en theedoeken in. Dan zijn er nog kastjes boven de eethoek. Daar doen we eten en drinken in. En ook in het koelkastje natuurlijk en in het bovenste keukenkastje. Verder halen we wat keukenspullen eruit die we denken niet nodig te hebben. Dat is zonde van de ruimte. Zo, bijna klaar. Luiers: check! Ook belangrijk. Bert komt ons gedag zeggen en de camper nog even bewonderen. Een klein uurtje later is het zover. Alles zit erin. En wat we vergeten zijn, kopen we onderweg wel. We gaan! We zetten Lone en Lizzy op de achterbank. Bas blijft buiten om me te helpen uitrijden. De buurvrouw kijkt ook mee. Hoe meer ogen hoe beter. Het gaat allemaal goed, heel langzaam achteruit, draaien, nog een keer draaien en dan vooruit! We zwaaien de buren uit en ineens rijden we. Het gaat goed gelukkig. Op weg naar Bertrix, Luxemburg! Tegen het einde van de middag komen we aan op de eerste camping. We hebben wel een aantal stops gemaakt en het rijdt toch langzamer dan met een gewone auto, dus we hebben er wel een aantal uren over gedaan. Maar het rijden zelf is natuurlijk ook onderdeel van de vakantie. Dus dat is alleen maar leuk! Voordat we de camping op rijden, stoppen we bij een grote supermarkt om wat eten en andere spullen te kopen. We moeten zorgen dat we alles hebben, want als we eenmaal staan, kunnen we niet even makkelijk naar een winkel rijden natuurlijk. Als Bas ons heeft aangemeld bij de receptie, gaat de slagboon omhoog voor onze vrachtwagen. Het is mooi hier! Het zonnetje schijnt en gelijk bij de ingang zitten een groot zwembad, een speeltuin en een resaurant. Daar gaan we zometeen mooi even lekker zitten op het terras, maar eerst ons plekje zoeken. Het zal wel bijzonder zijn dat er een vrouw achter het stuur zit, want onderweg naar onze plek worden we zowat met open mond aangestaard door onze medevakantiegangers. Of ze vinden de camper gewoon heel mooi, kan ook. Of allebei. Zo, die staat! Bas sluit de elektriciteit aan op 220V, dan doet de koelkast het ook beter. We hebben een mooie plek, vlakbij een klimbos speciaal voor kinderen. Lone en Bas lopen er gelijk even heen terwijl ik de boodschappen opruim wat luchtigs aan trek. Even later lopen we naar het terras van het restaurant. De eerste avond gaan we niet koken hoor. Terwijl Lone lekker in de speeltuin aan het spelen is, proosten Bas en ik op het begin van de vakantie. We bestellen er wat te eten bij. Lizzy knaagt aan een stokbroodje. Ik vind dat nog een beetje eng, maar ze geniet er echt van. Lone heeft een patatje met frikandel en appelmoes besteld. Het laatste vindt Lizzy ook heel lekker.
Terug bij de camper heeft Lone gelijk een vriendinnetje gevonden: Nienke. Ze staat tegenover ons met haar familie. De meisjes spelen nog even samen met de Barbies. Dan is het tijd om naar bed te gaan. Lone slaapt voorin de camper. Haar ‘hutje’ hangt boven de chauffeursstoelen en moet naar beneden getrokken worden. Dan verschijnt er een heel knus tweepersoonsbed, te betreden met een trapje. Lone’s crib voor de komende weken. Ze vindt het geweldig. Lizzy slaapt naast mij, achterin de camper. We leggen haar alvast neer en drinken zelf nog een wijntje buiten. Dat hebben we mooi maar weer voor elkaar allemaal!
Zondag 14 augustus
Onze eerste nacht in de camper was leuk en knus. De meisjes hebben best goed geslapen. Soms gaf Lizzy een kreetje, maar na een paar slokjes borstvoeding sliep ze weer lekker verder. Bastiaan heeft een broodje gehaald bij de bakker en die eten we lekker buiten op. Ook smeer ik gelijk wat broodjes voor vanmiddag, bij het zwembad. Als Lizzy slaapt en ik de afwas aan het doen ben in de camper, gaan Bastiaan, Lone en Nienke naar het klimbos. De meisjes klauteren als volleerde acrobaten van boomstam naar boomstam over de kleine riviertjes. Bastiaan filmt de dames.
Dit vindt Lone echt helemaal geweldig. Jammer dat we morgen alweer vertrekken. Als ze weer terug zijn en als Lizzy wakker is, gaan we naar het zwembad. Nienke gaat wat anders doen met haar familie, dus we zien haar vanmiddag weer als we terug komen. Het is druk bij het zwembad! Omdat het zulk mooi weer is natuurlijk. Er zijn twee baden, een pierenbadje en een wat groter bad. De grotere heeft een klimmuur aan de zijkant, dat vindt Lone wel wat. Lizzy speelt op de grond bij de stoelen. Later gaat ze met haar grote zus in het pierenbadje, in de band. Ze vindt het wel een beetje koud, maar ook leuk! Aan het einde van de middag is er een watergevecht georganiseerd. Lone heeft haar Supersoaker gevuld en gaat de strijd aan. Bas gaat mee. De anderen hebben flessen water, dus Lone heeft ‘the power’! Ze spuit iedereen omver. Lizzy en ik kijken toe vanaf een afstandje. Ze is een beetje moe dus na een melkje leg ik haar in de buggy. Als het watergevecht is afgelopen, speelt Lone nog een tijdje in de speeltuin naast het zwembad. Dan gaan we naar de camper, want Bas wil nog een stukje fietsen. Lone is zo moe geworden, dat ze op het picknickkleed bij de camper in slaap dommelt. Heerlijk. Ik pureer voor Lizzy een lekker hapje met banaan en perzik. Ze smult ervan. Wat een lekker vrolijk meissie hebben we erbij gekregen. Als Bas terug is van zijn fietsavontuur door de Ardennen, gaan we met z’n allen douchen. Dat is wel een dingetje hoor. Ik kan niet elke dag mijn krullen in model brengen. Ik moet er aan wennen dat ik wat vaker een staart in zal hebben deze vakantie! Maar zo meteen kan ik gelukkig lekker föhnen, haha! Op 25 meter afstand ongeveer is de doucheruimte. Eigenlijk zijn dames en heren gescheiden, maar ik kan die twee meiden en mezelf niet alleen schoon en droogmaken in zo’n kleine ruimte, dus Bas gaat mee de vrouwen douche in. Als Lizzy schoon is, neemt Bas haar over om af te drogen en aan te kleden. Het is een beetje behelpen, maar het heeft ook wel weer wat: dit is kamperen! Vanavond hebben we pizza gehaald. Uhh nee, weer niet koken dus. Nienke ziet onze pizza’s en is zowat niet weg te slaan. Bas krijgt het niet voor elkaar om haar subtiel duidelijk te maken dat we even samen willen eten, zonder haar erbij. Ze blijft gewoon staan. “Ga maar even naar papa en mama schat, we roepen je als we klaar zijn”, zeg ik. Dan gaat ze. Bas is verbaasd, maar blij dat het mij wel lukt, haha. Na het eten speelt hij samen met alle buurkindjes en Lone een paar potjes Ganzenbord. Ik lag me rot, dat is niks voor hem, de leuke meneer uithangen met allemaal vreemde kindjes om hem heen. Des te leuker dus. Ik breng Lizzy alvast naar bed. Ze slaapt ineens op haar buik! Wat wordt ze toch alweer groot! Lone heeft zo’n plezier, haar houden we wat langer op. Ze heeft vanmiddag toch ook geslapen. Topdag!
Maandag 15 augustus
Vandaag vertrekken we alweer van deze leuke camping. We hebben alle campings van tevoren geboekt. Het voordeel is dan je dan nergens voor een dichte deur komt te staan. Het nadeel is dat je weggaat, terwijl je dat misschien nog helemaal niet wilt! Dat is in dit geval wel een beetje zo. Het is jammer dat Lone afscheid moet nemen van de leuke kindjes hier. Ze speelt nog even met Nienke in het klimbos, maar dan moeten de vriendinnetjes helaas afscheid nemen. Nienke was Lone’s eerste camping vriendin en andersom ook. Lief hè. Als we de luifel weer hebben ingeklapt, de elektriciteit losgekoppeld, de stoelen in het ‘schuurtje’ hebben gezet, de fietsen hebben vastgezet, alle kastjes op slot hebben gedaan en de dames in de riemen hebben gezet, zijn we klaar voor vertrek. Bastiaan kijkt of ik nergens tegenaan rijd. Het gaat goed. Hij stapt ook in. Lone zwaait naar Nienke. Dag lief vriendinnetje! De rit naar Gérard Mer gaat wederom prima. Het enige ‘probleem’ is dat ik het liefst zelf rijd. Bastiaan rijdt namelijk een stukje door de bergen, maar dan ben ik dus echt bang. Niet dat hij het niet goed doet, het ligt aan mij. De controle is weg hè. Ook lijkt het als bijrijder net alsof je veel te ver naar rechts rijdt. Dat komt door die enorme breedte. Als Bas mijn ‘aanwijzingen’ en commentaar helemaal zat is, stopt hij. Ik moet maar weer rijden…voor de rest van de vakantie… ja hij is boos. Oeps
Voordat we de camping op rijden, doen we weer even boodschappen bij een grote supermarkt. Hopelijk hebben we alles! Deze camping is wat kleiner, maar zeker ok! Onze plek is mooi, een paar meter van het meer. Omdat de grond een beetje drassig is, staan we niet helemaal waterpas. We worden er op gewezen door een van de gasten. Niet slim dat wij onervaren kampeerders dat zelf niet hebben gezien, want we hebben net de luifel uitgeklapt en de stoelen en tafel buiten gezet. Nu moet alles toch weer aan de kant, want we staan echt te scheef nu. Dan word je binnen helemaal duizelig. Dus hup, motor weer aan en steunpoot onder het rechter voorwiel. Nu staan we goed. Het (uitzicht over het) meer is echt prachtig. Lone, alias Pup, jumpt er meteen in, maar ze vindt het wel een beetje koud. Dus ze pakt een emmer en een schep en gaat lekker rommelen met water en zand, dat is ook leuk! Lizzy is kapot, ze wil zelfs geen fruithapje. Na een fles melk valt ze in een diepe slaap. Rond zessen wandelen we een stukje de omgeving in. Het is hier prachtig. Langs het meer staat een klein snackhutje met mensen die geen woord Engels spreken. Met handen en voeten bestellen we wat te eten. Het ziet er goed uit. Na de bestelling kom ik erachter dat we niet kunnen pinnen hier en we hebben ook niet genoeg cash. Shit. Zonder drankjes redden we het gelukkig net. We zoeken een picknicktafel uit langs het meer en genieten van het eten en de omgeving. Eenmaal terug bij de camper zie ik dat ie weer wat scheef staat. Voor de tweede keer vandaag moet alles dus weer aan de kant en rijden we het wiel nog iets hoger de steunpoot op. Bas is erg blij met me. Als alles weer goed staat, doet hij met Lone gezellig een potje Ganzenbord. Lizzy en mama kijken toe. Rood wijntje erbij. Gezellig hoor. Op een gegeven moment wordt het toch wel een beetje fris, dus we gaan lekker naar binnen. Lone gaat haar hutje in met de iPad. Bas en ik en Lizzy in ons hutje.
Dinsdag 16 augustus
Als iedereen is ontwaakt, gaat Bastiaan samen met Lone op de fiets om te pinnen en broodjes te halen bij de receptie. Die heeft hij gisteren besteld. Het is een mooie dag vandaag. Als ze terug komen, staat de ontbijttafel gedekt met een lekker kopje koffie erbij. Als we klaar zijn, ruimen we de spulletjes op en doen we de afwas. Lizzy gaat nog even slapen. Ondertussen leent Bastiaan de gieter van onze Franse buurman en hij loopt 15 keer heen en weer om onze watertank te vullen. Anders kunnen we morgen niet meer afwassen, hihi. Zo’n gieter is wel handig. Wij als onervaren kampeerders hadden gedacht dat we op elke hoek wel een waterslang zouden hebben om de tank te vullen, maar dat is dus niet zo in de praktijk. Als alle spullen gepakt zijn en als iedereen er klaar voor is, lopen we naar het veld naast de camping dat grenst aan het mooie Grardmer. We gooien het picknick kleed op het gras en settelen ons dichtbij het water. Het is een heerlijke middag. Het water is in het begin wel wat koud, maar als je eenmaal door bent, valt het reuze mee. Bastiaan en Lone gaan verderop een kano huren. Lone vindt het gaaf!
7
Na een tijdje zie ik ze aan komen varen. Onze pup is door het dolle heen en springt in – en uit de kano. Het peddelen laat ze graag over aan haar vader. Ze gaan weer verder. Lizzy en ik zwaaien ze uit. Tot zo! Lizzy is intussen lekker in slaap gevallen op het picknick kleed. Vader en Lone zijn nog aan het varen, dus moeders kan rustig van de zon genieten met een boekje erbij.
Rond een uur of vijf gaan we weer richting de camper. Je zult het niet geloven maar hij staat weer scheef! Zo zacht is de bodem hier. Dus ja, we hebben ‘m maar weer waterpas gezet. Het zou wel lekker zijn om weer eens te douchen. De laatste keer was eergisteren en er zit inmiddels geen krul meer op mijn hoofd. De douches hier zijn ook best ok. Bas gaat weer mee de vrouwendouche in om te helpen met de meisjes. Eenmaal terug in de camper probeer ik te föhnen, maar dat gaat toch niet zo goed. Plof! Alle electra eruit. Oepsie! Hele camping op zwart. Zo erg is het gelukkig niet, maar föhnen kan hier dus niet. Ik loop weer terug naar het douchehok. Daar lukt het wel. Als diner maken we een omeletje, knakworstjes en plakjes gerookte eendenborst met fois gras. Een makkelijk camping diner, met een goede rode Saint Emilion er bij. Uiteraard doen we daarna nog een potje ganzenbord met z’n drieën.
Woensdag 17 augustus
Afgelopen nacht heeft het ontzettend hard geregend en geonweerd. Het ging zo hard tekeer, dat er een enorme plas water op de luifel lag, die we er af moesten laten lopen midden in de nacht. De meisjes hebben gelukkig overal doorheen geslapen. Het heeft wel wat, die regen die boven je hoofd op het dak tikt. Nu is het weer droog en Bastiaan stapt op zijn fiets om een colletje te pakken. Hij komt terug met verse broodjes. We hangen lekker bij de camper en Lone speelt met ons nieuwe Franse buurjongetje Elliot. Elliot heeft drie hondjes, die vindt Lone ook leuk! Ze is niet bij ze weg te slaan.
Tot ongeveer drie uur hebben we mooi weer, maar dan gaat het weer regenen. Onze Franse buurman waarschuwt ons dat we beter onze luifel naar binnen kunnen halen. En inderdaad hij heeft gelijk, want het gaat weer flink tekeer. Daar zitten we dan met zijn vieren in de camper. Lone is maar even een slaapje gaan doen. Ze gaat zo laat naar bed deze vakantie, dat ze ’s middags een uurtje haar oogjes dicht doet. Dan kan ze er daarna weer tegenaan. Bastiaan zou eigenlijk naar de supermarkt fietsen omdat we gehakt zijn vergeten voor de spaghetti, maar ’t weer is zo dreigend. Daarom besluiten we om een hamburgertje ofzo te eten in het cafetaria dat bij de camping hoort. Onderweg vindt Lone een paar slakken. Een gooit ze weer weg want “die heeft gepoept mama!” Voor die andere plukt ze een vers groen blaadje. Die heeft geluk. Eenmaal binnen bij die eettent ziet het schepijs er al vies en oud uit. Nou dan hoef ik hier ook niets anders. We lopen weer naar buiten richting het tentje in het park waar we eergisteren hebben gegeten. Op hoop van zegen dat het niet gaat regenen. En dat doet ’t niet. Het is best fris buiten dus als we weer bij de camper zijn gaan we allemaal lekker knus onder ons dekbed lezen (Bas) of iPad kijken (Lone) of typen (ik) of wakker blijven (Lizzy). Morgen weer de weg op richting Annecy. Hopelijk met zon! Leuk!
Donderdag 18 augustus
We vertrekken op tijd. We moeten nog boodschappen doen en het is wel zo’n vijf a zes uur rijden naar Annecy. En voor het weer hoeven we hier sowieso niet te blijven. Het regent weer. Nog leuker: de ruitenwisser doet het niet. We proberen alle knopjes maar tevergeefs. Hoe moet dat nou? Het ziet er niet naar uit dat de regen snel op gaat houden en het is haast geen doen om te rijden met die druppels op het raam. Bastiaan belt de verhuurder voor advies. Siebren verwijst ons naar de ANWB, daar zijn ze lid van. De ANWB vraagt welke richting we op rijden en gaat voor ons op zoek naar een dichtstbijzijnde garage. Omdat ze niet kunnen garanderen dat ze snel een garage in de buurt te pakken hebben, raden ze ons aan om bij de eerstvolgende benzinepomp te stoppen. Daar verkopen ze spul dat je op de ruit kunt spuiten waardoor het water er snel vanaf glijdt. Dat doen we. En het helpt. Ondanks de regen kunnen we doorrijden. Omdat we wat tijd hebben verloren, besluiten we de Peage te nemen in plaats van de route binnendoor. Dat gaat gelukkig redelijk vlot. Alleen als we eenmaal Annecy binnenrijden, begint er een file die pas ophoudt aan de andere kant van de stad. Waar wij moeten zijn zeg maar. Er is hier maar 1 weg ofzo lijkt wel. Dus hier verliezen we weer wat tijd, maar we hebben wel een prachtig uitzicht over het meer van Annecy. Wauw zeg! Onze camping ligt niet aan het meer, maar iets meer de bergen in. De laatste bocht omhoog is heel scherp! Ik knijp ‘m met die enorme wagen! Bastiaan stapt uit en loopt naar de receptie. Het duurt allemaal even omdat hij geen printje heeft van de reservering. Lizzy is het meer dan zat. Ze heeft honger en krijst het uit. Daar komt Bas eindelijk aan. Samen met een mevrouw die ons naar onze plaats begeleidt. Het is krapjes hier, en hutje mutje! Maar het ziet er gezellig uit. Net als op camping 1, krijgen we weer veel verbaasde blikken als we komen aanrijden. Als iets minder onervaren kampeerders, zetten we de steunpoot gelijk onder het wiel. Het campertje staat meteen waterpas. En nu gauw Lizzy eten geven! Arm schaapje. Wij hebben wederom geen zin om te koken, dus we begeven ons naar het restaurant aan het begin van de camping. Gezellig hier hoor! Veel kinderen, een zwembad met vijf glijbanen. Wij gaan ons hier de komende dagen wel vermaken.
Vrijdag 19 augustus Het is mooi weer vandaag. Bastiaan staat vroeg op en zachtjes verlaat hij de camper om een stuk te gaan fietsen. Op de terugweg gaat hij langs de plaatselijke boulanger en komt terug met een bruine baguette met pitjes, croissants en een koek voor Lone in de vorm van een kattenkop. Lone heeft het naar haar zin met het Nederlandse buurmeisje en -jongetje. Ze spelen samen kinderyahtzee op het picknickkleed. Lizzy ligt lekker in de buggy te chillen met haar speeltjes. We krijgen een telefoontje van de ANWB dat er een mannetje onderweg is om de ruitenwisser te fixen. Een half uurtje later staat hij voor onze neus. Een aardige man uit Rotterdam. Hij werkt hier een aantal maanden per jaar en gaat dan weer terug naar Nederland. Als snel heeft hij het euvel verholpen: de stroomkabel van de ruitenwisser zat los. Logisch dat hij het niet deed dus. De meneer maakt ‘m extra vast met een tie-wrap want het verbindingsstuk is kapot, zodat we onderweg geen problemen kunnen krijgen. Eenmaal in NL moet er dan een nieuwe op ofzo. Maar dat is dan niet meer ons probleem. Dank u meneer! Aan het eind van de ochtend gaan we naar het zwembad. Het is druk, maar we vinden een stoel in een hoek bij het kinderbad en strijken daar neer. We hebben ook maar een stoel nodig, want Bas en Lone zijn de hele middag op de glijbanen en in het zwembad te vinden. Rond een uur of drie komen de mensen aankakken die al de hele middag een paar andere stoelen naast ons bezet houden met hun handdoeken, maar in geen velden of wegen te bekennen waren. Wat heb je toch een ontzettende aso’s. Het is weer eens tijd voor een verfrissende douche. Ik had het aan het begin van de vakantie niet durven zeggen, maar ik raak er steeds meer aan gewend dat mijn kapsel niet op en top hoeft te zitten. Een staartje is ook wel lekker makkelijk. Vanavond eten we spaghetti, jawel, zelf gekookt. Terwijl ik het aan het klaarmaken ben, vermaakt Bas zich met Lizzy en Lone speelt weer Yahtzee met de buurkindjes. Lizzy is nog niet gedoucht, dus als we alles hebben opgeruimd, was ik Lizzy in het gootsteentje van de camper. Ze past er net in, hihi. Zo, die kan weer schoon haar bedje in.
Zaterdag 20 augustus
Oh nee! Hier ook al regen! Als we wakker worden, horen we het flink tikken op het dak. Dan mogen wij nog niet klagen. De mensen tegenover ons slapen in zo’n dun tentje. Ze hebben een zeil onder de tent gedaan, maar of dat nou zo verstandig is. Dan kan het water toch niet wegzakken… Het is zeker ook hun eerste jaar.
Als we de hele ochtend in de camper hebben vertoefd en een heel veel spelletjes hebben gespeeld, willen we toch wel even een frisse neus halen. Het regent niet meer heel hard, dus we hebben het idee opgevat om een stukje naar beneden te wandelen, naar het meer van Annecy. Dan kunnen we daar ook wat eten. Lone houdt niet zo van lopen, een kind van haar moeder, dus we stoppen haar in de buggy van Lizzy. Lizzy gaat in de draagzak. Daar gaan we hoor! Bastiaan weet de weg wel, want hij heeft hier al een aantal keer gefietst. De fiets gaat natuurlijk een stuk sneller dan de benenwagen, dus het is best wel een heel stuk naar beneden. Als we na een uurtje aan het meer staan, zijn we toch wel heel blij: wat prachtig! Helder blauw water met een geweldig uitzicht. Lone en ik doen onze slippertjes uit en de voetjes in het water. Lekker hoor. Naast ons zit een restaurant met uitzicht over het meer. We hebben nu helemaal trek gekregen na dat stuk lopen, dus we stappen naar binnen. We worden meteen al niet heel vriendelijk onthaald. “Kitchen is closed!”, schreeuwt een lelijk mens uit de keuken. Shit dat meen je niet! En we hebben zo’n trek. We proberen bij iemand anders in de keuken nog of we een stokbroodje met boter of zoiets kunnen krijgen, maar ze zijn erg volhardend en zeker niet gastvrij. Wat een vreselijke mensen. Nou dan gaan we toch weer. K*twijven! We lopen verder, alleen we zien niet iets wat in de verste verte lijkt op een restaurant. Dat wordt dus weer een eindje lopen. Met een lege buik. Dat is balen. En een looppad is er ook niet, dus we strompelen langs de drukke weg met voorbijrazende auto’s. En het gaat ook weer een beetje spetteren! Kortom, we zijn hartstikke zielig. Na weer een half uur komen we eindelijk een tentje tegen. Ook prachtig aan het meer. We gaan zitten, bestellen wat drinken en vragen of we (alsjeblieft!!) iets kunnen eten. Helaas krijgen we ook van deze mevrouw de deksel op onze neus. Ze is wel iets vriendelijker gelukkig, maar goed daar hebben we geen bal aan. We besluiten om terug te lopen naar de camping. Daar hebben ze vast wel iets. Rond vieren komen we weer aangestrompeld. Al met al hebben we 6 kilometer gelopen! We kunnen een panini krijgen in het café. Anything! En een biertje. Heerlijk! Dat was me het middagje wel weer! Het is nooit saai met ons. Lone heeft zin om van de glijbaan af te gaan. Tuurlijk kind! Bastiaan gaat met haar mee. Voordeel van dit weer is dat ze zowat alle glijbanen voor zichzelf hebben. Lizzy en ik gaan ondertussen lekker warm douchen. ‘s Avonds eten we wat makkelijks bij de camper. Het klaart weer op. Morgen schijnt het zonnetje weer volgens de vooruitzichten. We kijken er naar uit.
Zondag 21 augustus
Bastiaan gaat weer vroeg uit de veren vandaag. Hij gaat een flinke klim doen op de fiets. Normaal is hij op tijd terug en neemt hij een broodje mee voor het ontbijt, alleen deze klim valt toch wat tegen, dus het duurt allemaal wat langer dan verwacht. Daarom gaan Lone, Lizzy en ik zelf naar het winkeltje om een stokbroodje te halen. Lone ziet altijd wel iets wat ze wil hebben. Dit keer een plakhand. Zo een die je tegen het raam kan gooien en dan blijft ie hangen. “Ahhh mama mag ik die please?! Alsjeblieft!!!??” Nou vooruit maar weer. Als de tafel is gedekt, komt vaders er aan hoor. Hij is flink naar de *piep*. Het was een zware tocht, maar hij is wel voldaan. Zijn relax dag kan beginnen. Het is gelukkig zonnig, maar een klein beetje fris. Eerst zitten we aan het grote zwembad, maar dat is niet fijn met het frisse briesje, dus we verhuizen naar een beschut plekje bij het kinderbadje. Hier is het heerlijk vol te houden. Lone is weer niet uit het water te slaan. Ze vindt het het allerleukst als wij ook mee gaan het water in. Ik ga mee en ben weer de krokodil! Even later komt Bas ook met Lizzy in het bandje. Een heerlijke middag!
Deze avond gaan we kaasfonduen in het restaurant. We hadden andere mensen dit zien doen van de week en dat leek ons ook wel wat. Lone eet pizza en Lizzy krijgt stukjes stokbrood van papa. Ik kan beter niet kijken, want ben nog steeds als de dood dat het in dat kleine keeltje blijft hangen. Het is druk in het restaurant vandaag. Als toetje neemt Lone een ijsje, wij tiramisu en chocolademousse. Lizzy krijgt likjes van Lone. Ze smult ervan! Er gaat een wereld voor haar open: er bestaat ook iets anders dan melk en fruit! Er komt straks een magische tovenaar hebben we gelezen. Die willen we niet missen natuurlijk! Na het eten lopen we naar het kids animatie deel van de camping. Er staan een man met een dikke buik allerlei goocheltrucjes te doen met zwarte hoeden en knuffelkonijntjes. Alle kindjes zijn er erg van onder de indruk. Lone ook. Hoe kan dat konijntje nou ineens weg zijn? Heel schattig. Het is al best laat als de show is afgelopen. Lizzy slaapt al in de buggy en Lone kan bijna niet meer op haar benen staan. Lekker slapen dus! Als de meisjes in diepe rust zijn, nemen Bas en ik nog een slaapmutsje onder de luifel.
Maandag 22 augustus
Omdat het gisteravond zo laat was, worden de meisjes later wakker dan papa en mama. Het mag in de krant. Vandaag is onze laatste dag in Annecy. Het is heerlijk warm en Bastiaan en Lone gaan al vroeg richting het zwembad om een plekje te veroveren. Lizzy en ik komen later. Ze slaapt nog even na het ontbijt en ik ruim alvast wat spullen op, zodat we morgen op tijd weg kunnen rijden. Het is weer een lekker dagje bij het zwembad. Lunchen doen we meestal stiekem aan het zwembad met een zelfgesmeerd broodje in de hand, maar vandaag worden we gesnapt door de badmeester. Of we op het terras willen gaan zitten. Ook goed hoor. Lone en ik nemen nog een ijsje en dan gaan we weer verder met glijden, zonnen en bubbelen. Lizzy speelt weer lekker met haar eigen speelgoedjes. Af en toe gaat ze ook even het water in met papa of mama. We zullen het zwembad missen!
Als we uitgezwommen zijn, gaan we gelijk door naar de douche. Er is een speciaal badje voor babies hier, daar doe ik Lizzy lekker in. Lone gaat met haar vader onder de douche vandaag. Vanavond eten we een pizzaatje bij de camper, Lone’s lievelings! Daarna nog een potje Ganzenbord en de avond kan niet meer stuk!
Dinsdag 23 augustus
Als we ontwaakt zijn, pakt Bastiaan mijn fiets om wat boodschappen te halen. Dan kunnen we straks gelijk doorrijden en zijn we hopelijk niet al te laat op de volgende bestemming: Le Lac des Settons. Na het ontbijt gaan we op weg. Het is weer een mooie zonnige dag. Net als op de heenweg, is er weer file in het dorp. Helaas verliezen we weer zoveel tijd, dat Lizzy wel weer aan een fles toe is. Daarom stoppen we bij een benzinepomp. Dan kan Bas tanken terwijl ik Lizzy drinken geef. Als we klaar zijn, stoppen we nog even boven een put. Er zit aardig wat vies afwaswater in de tank, dat kan er hier mooi even uitlopen. We kunnen weer! Zodra we het dorp uit rijden, is de file gelijk voorbij. De reis verloopt voorspoedig, door veel tunnels onder de bergen. Als we een andere berg oprijden, denkt een flitser dat we een vrachtwagen zijn. Die mogen niet harder dan 70 km per uur. Wij gaan harder, dus: flits! Hopelijk komt het goed, want die boete gaan we echt niet betalen. De meisjes zijn superlief achterin. Lone kijkt iPad en Lizzy kijkt lekker om zich heen. Soms plaagt ze Lone zelfs een beetje, door met haar voetjes tegen haar aan te trappelen. Een boefje in de dop. Na een paar uur rijden stoppen we bij een aire voor een broodje en een nieuwe fles voor Lizzy. Aan het einde van de middag komen we via allerlei kronkelweggetjes aan bij onze laatste bestemming: Settons. Hier gaan we de laatste dagen van de vakantie doorbrengen.
Het ziet er wederom prachtig uit hier. De ruime camping ligt pal aan het meer. Bastiaan loopt de receptie binnen om in te checken. We mogen op een groot grasveld staan met de camper, lekker ruim! Er staat nog niemand nu. We kiezen de mooiste plek uit. Lone loopt gelijk naar het meer toe en gaat daar lekker rommelen. Ik zeg het niet graag, maar dit heeft die kale weer goed geregeld. Wij lopen ook even naar het meertje. De zon is nu weg omdat er hoge bomen langs het meer staan. Eens kijken hoe lang we er plezier van kunnen hebben morgen. Nu eerst een biertje en dan maak ik spaghetti. Inmiddels hebben we buren gekregen. Een gezin met twee oudere kinderen is bezig om een tent op te zetten. Ze zijn heel op zichzelf. Even later zijn ze ineens weg. Als de meiden op bed liggen en wij nog even buiten zitten, komt er een auto het grasveld opgereden. Er stappen een jongen en een meisje uit en ze stoppen hun lader van de telefoon in de elektriciteitspaal in het midden van het grasveld. Wat aso, die komen hier alleen even laden. Als ze maar snel opvliegen. Ze hebben hier volgens mij niks te zoeken.
Woensdag 24 augustus
Als we ‘s morgens wakker worden, dan staat dat autootje nog steeds midden op het grasveld. En daarnaast een piepklein tentje. Er steken vier voeten naar buiten. Ze zijn dus toch gebleven. Bas is vroeg opgestaan om te gaan fietsen. Die twee schrikken zich kapot als hij de kraan aandoet vlakbij hun hoofd, om zijn bidons te vullen. Haha! Na ’t ontbijt gaan we weer naar het meertje en genieten we van de zon. Lizzy is super sweet in de buggy, ze kijkt een beetje rond en kauwt op Sophie la Giraffe of op haar speelgoed tulp. Bastiaan en Lone gaan naar een water valletje kijken. Als ze terug zijn, gaan we lunchen bij een restaurantje aan het meer. Het is bloed heet, we moeten echt onder de parasol! Op het meer vaart een enorme rondvaartboot. Op zich niet gek, maar het is hier super rustig, dus een maatje kleiner had ook wel gekund. We moeten er om lachen. Bas heeft Lone beloofd om een waterfiets te huren, dus dat doen ze. Ik loop met Lizzy naar de camper voor een flesje. We hebben er weer nieuwe buren bij. Een heel oud ogend mannetje met zijn vrouw. Zij ziet er wel wat fitter uit. Ze zijn met een oude verrotte bak en ze hebben een nieuwe tent bij zich. Het is wel te zien dat ze voor het eerst gaan kamperen. Als Lizzy haar flesje op heeft, lopen we weer terug naar het meer om het laatste uurtje zon te pakken.
Lone en Bas komen even later ook weer aan gelopen. De zon is inmiddels verdwenen achter de bomen, dus het is wel een beetje fris. We besluiten om weer terug te gaan naar de camper. Lone en ik spelen met de bal en Lizzy zit lekker in het gras. Bas zit aan een biertje. Zijn rust wordt verstoord als onze nieuwe buurvrouw komt vragen of hij even wil helpen met het opzetten van de tent. We hadden het al een beetje aan zitten kijken. Dat zou nooit gaan lukken. Bas is ook de beroerdste niet, dus hij komt uit zijn stoel en helpt een handje. De tent moet praktisch opnieuw worden opgezet, omdat die mensen overal de verkeerde stokken in hadden gestopt. Bas zijn geduld wordt dan ook flink op de proef gesteld. Ik lach me rot van binnen. Als de tent staat, gaat de man beginnen met het opblazen van een middeleeuws luchtbed. Dat gaat ook niet al te vlot. Whoehaha! Arm mannetje. Voordat we gaan eten, gaan we met z’n allen onder de douche. De douches hier lijken iets minder fris dan degene die we eerder hadden. Misschien komt dat doordat alles oud is hier. En ik kan ook niet föhnen, snif! Er staan worstjes, omelet en brood op het menu vandaag, lekker makkelijk. Vindt iedereen lekker. We sluiten de dag buiten af met een rood wijntje. Die jongeren zijn trouwens weer gevlogen.
Donderdag 25 augustus
Vandaag is de laatste echte dag, want morgen gaan we alweer op weg naar huis. Na het ontbijt maak ik alvast een broodje tonijn voor ons en een broodje pindakaas voor Lone voor de lunch. Daarna gaan we meteen naar het meer, ook omdat de zon al om 15 uur achter de bomen verdwijnt.
Het is een heerlijke laatste dag. Ik lees een boekje of lig met Lone in het water. Lizzy komt er ook af en toe bij in haar gele bandje. Ze vindt het leuk om met haar handjes op het water te slaan en te spetteren. Als ze niet in het water is, ligt ze lekker onder de parasol met haar voetjes te spelen. Bas zit in de schaduw onder een boom een boekje te lezen. Rond vieren gaat we terug naar de camper. De zon is al even achter de bomen verdwenen, dus dan is het niet meer zo behaaglijk. We spelen nog even met de bal en Lizzy krijgt nog een fles. Dan gaan we met z’n allen weer naar de douche ruimte. Ik moet zeggen dat ik dat het minst leuke van het camperen vind. Niet dat de douches niet schoon zijn, maar heb toch liever m’n eigen badkamer. Verwend nest hè.
Als we opgefrist zijn en terug bij de camper zijn, komt het oude buurmannetje naar Bas toe gelopen. Hij nodigt hem uit voor een potje jeux de boulle. Bas bedankt vriendelijk. We gaan de vakantie namelijk in stijl afsluiten met een diner aan het mooie meer bij het restaurant verder op. Nog even genieten nu het nog kan. We bestellen verschillende gerechtjes van het menu in de vorm van een schoolbordje dat we voor onze neus krijgen; lasagne, salade met Serrano ham en kaas, nog iets met ham en een croque monsieur voor Lone. Lizzy krijgt een stokbroodje om te sabbelen. Haar hoofdmaaltijden bestaan gewoon nog uit melk, dus dat is makkelijk. Toe nemen we een peren taartje en een crème caramel. Oeps ja, dat wordt echt lijnen na de vakantie.
Op weg terug naar de camper maken we nog wat mooie foto’s van elkaar. Het zit er echt op. In de camper ruimen we alvast wat dingen op voor het vertrek morgen. Dan gaan de meisjes naar bed en even later wij ook. Het wordt een lange dag.
Vrijdag 26 augustus.
Na het ontbijt zetten we de fietsen vast, doen de tafel en stoeltjes in het schuurtje, draaien de luifel weer naar binnen, zetten alle kastjes op slot, maken de elektriciteit los en zetten de meiden vast op de bank. Ruim 750 kilometer hebben we voor de boeg vandaag. So let’s go! We zwaaien de buren uit en vertrekken van de mooie camping. Weer over de kronkelweggetjes op weg naar de snelweg. Eenmaal op de snelweg checken we Google Maps en zien dan dat er een enorme file is in rond Parijs. Het advies is om een andere route te nemen. Ik twijfel, die route is qua kilometers wel langer. Bas dringt aan om het te doen. We worden van de snelweg afgeleid. Een dorpje in. Je zou denken dat we dan later op een andere snelweg terecht zouden komen, maar niets is minder waar. We moeten volgens Google maps dus dwárs door de Franse weilanden en akkers. Over hobbeldebobbel weggetjes met die brede camper. Ik zal maar niet beschrijven hoe de conversaties tussen Bas en mij tijdens deze tocht zijn. Na een uur of twee (!!!) zijn we qua kilometers niet veel verder, maar we bereiken godzijdank een snelweg. Ik heb echt het idee dat dit verloren uren zijn geweest, maar goed (achteraf blijkt dat er echt een enorme file is geweest in Parijs, dus we hebben een goede keuze gemaakt). Mijn humeur wordt weer wat beter. De verdere reis verloopt prima. Af en toe maken we een korte stop en wisselen we. De meisjes gedragen zich overigens weer superlief. Tegen de avond bereiken we Nieuwegein en daar zien we een Burgerking. Dat hebben we wel verdiend vinden we zelf. We parkeren de camper tussen de vrachtwagens en steken via een loopbrug de snelweg over. Jammie, dat burgertje smaakt best! We jumpen de camper weer in en een half uur later zijn we weer veilig in Hillywood. Na twee weken rijervaring durf ik nu wel onder het hek door. Overigens wel met wat hulp van Bas en de buurvrouw. Zij houden het hek iets omhoog, anders past de camper er net niet onderdoor. We laden de camper uit. Wat een spullen hebben we mee zeg, niet normaal! En veel was! Tegen negenen zijn we er klaar mee. Morgenochtend de rest. Om tien uur moeten we onze vriend weer inleveren bij de verhuurder.
Zaterdag 27 augustus
Dat was een lekker nachtje in ons eigen bed, toch ook wel weer fijn. We gaan er op tijd uit om de laatste spullen uit de camper te halen en om de boel schoon te maken en te stofzuigen. Wederom met behulp van de buurvrouw rijden we netjes onder het hek door. Na deze actie gaat het hek niet meer dicht. Oeps! Dan begint de laatste rit naar Weesp. Jammer. In Weesp wordt de camper nog gecontroleerd door de vrouw van Siebren. Alles is ok. We nemen afscheid van ons huisje op wielen. Onze eigen auto wordt voorgereden. We schudden iedereen de hand en dan gaan we. Wat is onze auto eigenlijk smal! Heel gek om daar weer in te rijden! De vakantie is nu echt ten einde. Snif! Het was weer helemaal top! Wat hebben we genoten en wat een avontuur! Voor herhaling vatbaar! Een camper huren is zeker een aanrader. Dank jullie wel mijn lieve schatjes, voor de mooie herinnering!
Donderdag 22-12 Dit was een hele lange dag. Lone valt van vermoeidheid in slaap aan tafel van het restaurant. Ik heb haar in Lizzy’s buggy gelegd en daar snurkt ze gewoon verder. Lizzy zelf is al bijna 15 uur wakker met 2 hazenslaapjes tussendoor. En nog steeds is ze zoals altijd de vrolijke noot. Ik ben ook moe. En Bastiaan ook. We zijn ook al vanaf 5 uur vanmorgen op. En nu is het 21 uur. Uhh nee, 19 uur. We moeten nog even wennen aan het tijdverschil. We zijn namelijk op Kaap Verdië de komende feestdagen. Kerst vieren met de voetjes in het zand! Dat leek ons nou eens leuk! Even wat anders. Al is het ook wel gek. Terug naar vanmorgen:
Om 7 uur komen we aan op Schiphol. Onze auto wordt meegenomen door iemand van valet parking. Dat is ideaal. Hij komt ‘m ook weer terugbrengen over 13 dagen. Doei auto! Snel gaan we naar binnen, want het is fris en de jassen hebben we achterin laten liggen. Die hebben we de komende weken niet nodig!! Bij de balie leveren we onze koffers in en gaan we door de paspoortcontrole en de douane. We hebben eigenlijk niet super veel tijd meer want om 8.10u moeten we al boarden. Dus even gauw een broodje eten , boekjes kopen, een schone luier voor Lizzy en we mogen al. Passagiers met kleine kinderen eerst. Top!
Op rij 29 vinden we ons plekje voor de komende 6,5 uur. Dat is toch vrij krapjes voor 4 personen. Ha! Lone gaat met haar tasje met speelgoed bij het raam zitten. Ze heeft net nog een Top Model make up boek gekocht van de centjes die ze gisteren van kleine omaatje heeft gekregen en is helemaal blij. Tijdens de vlucht komt ie meerdere keren tevoorschijn om een nieuw gezicht te schminken. Lizzy snapt niet zo goed waarom ze de hele tijd op schoot moet zitten. Ze kronkelt zich in allerlei bochten en wordt af en toe flink boos en schreeuwt het uit! Gelukkig kijkt iedereen begripvol. Gedurende de hele vlucht slaapt ze maar liefst 20 minuten. Eindelijk, we gaan landen! Op het vliegveld moeten we even wachten totdat we door de paspoortcontrole kunnen. Het is een vliegveld zonder dak, alles is buiten en er hangt een relaxte sfeer. Al gauw hebben we de koffers te pakken en lopen we naar de bus. Wat een top weer hier. We zijn 20 graden in temperatuur gestegen sinds we vertrokken. Heel gek op 22 december! De rit naar het hotel is de eerste 15 minuten “bumpy” zoals de reisleidster al zei. We gaan met de bus dwars door een woonwijk over een weg met keitjes. De chauffeur weet precies waar de gaten in de weg zitten en hij rijdt er netjes omheen. Lizzy is zo vertrokken door al het gehobbel. Dan begint er ineens een gewone asfaltweg. In de verte zien we het hotel al. Het is net een paleis, zo mooi en groot. Na de incheck krijgen we stickers voor op de koffers met ons kamernummer erop. Die worden heel luxe naar de kamer gebracht. Wauw wat is het mooi hier zeg. Wij hebben een familie kamer. Lone slaapt op de slaapbank en Lizzy in een mooi opgemaakt babybedje naast ons. Uitpakken doen we vanavond wel, op naar iets te snacken en het zwembad! Lone kan niet wachten! Ze eet een lekkere tosti in de zwembad bar. Bas en ik nemen een burger en Lizzy een broodje. Dat eerste vakantie biertje smaakt ook niet verkeerd. En dan zwemmen!! Het is rustig omdat de zon achter de wolken is verdwenen en er een flinke wind staat. Maar het maakt Lone niets uit en ze jumpt erin! Eindelijk, hier heeft ze de hele dag op gewacht. Na het zwembad volgt nog een bezoekje aan het strand met de ruige zee. De vlag is rood dus we mogen er niet in. Peddelen met de voetjes is ook leuk!
Terug in de kamer nemen Bas, Lone en Lizzy een verfrissende douche. Ik pak de koffers uit. Lone denkt na het douchen dat het bedtijd is en wil haar pyjama aan gaan doen. Ze is moe. Logisch, want thuis is het twee uur later dan hier, dus al negen uur. We vertellen haar dat we eerst nog even gaan eten. Even snel dan, want we zijn het zelf ook zat na deze lange dag. Het buffet is prachtig. Wat enorm veel keuze en wat ziet alles er perfect en lekker uit! We zien een tafeltje voor vier en nemen plaats. Er komt meteen een aardige serveerster die de tafel opnieuw voor ons dekt en een drankje opneemt. Lone hoeft niets. Ze valt bijna in slaap ’t arme meissie. Als Bas en ik eten hebben gepakt voor ons en Lizzy, is ze weg. Ik leg haar in Lizzy’s buggy want dit is gewoon zielig. Daar slaapt ze lekker verder. Lizzy is de vrolijkheid zelve, ongelofelijk. En dat na 20 minuten slaap in het vliegtuig en 20 minuten in de bus. Ze smikkelt van een pannenkoek met stroop. Ik vraag de aardige serveerster of ik ergens gekookt water kan pakken om de thermosfles te vullen voor Lizzy’s melk. Ze snapt het niet helemaal. Ze pakt de fles en komt even later terug. Inmiddels heeft Bas opgezocht wat “gekookt” betekent in het Portugees. Ah nu begrijpt ze het en loopt weer weg. Dan komt ze weer lachend terug met de fles. Ik ben er blij mee, nu heeft Lizzy straks nog warme melk. Super aardige mensen hier zeg. Gauw terug naar de kamer. Bas tilt Lone in bed. Ze slaapt gewoon verder. Lizzy duurt ook niet lang. Bas leest nog een stukje, maar houdt het ook niet lang meer vol. Het is hier pas negen uur maar we trekken het niet meer. Trusten!
Vrijdag 23-12
Om zes uur zijn de dames wakker. En wij dus ook. Dat tijdverschil is nog wel een dingetje, haha. Gelukkig zijn we zelf ook best wakker. We doen heel rustig aan en rommelen wat in de kamer. Om half negen lopen we naar het ontbijt. We kunnen ontbijten in de buffetzaal van gisteren maar ook bij het restaurant bij het zwembad. Hier hebben we gisteren ook gezeten en het is wat minder massaal. En het eten is ook perfect. Dus dat doen we. Een lekker eitje, fruit, sap, broodjes, koffie, jammie! Als we uitgegeten zijn, lopen we naar de receptie, want daar kunnen we reserveren voor het kerstdiner. De eerste shift begint om 18.30u en de tweede om 20.30u. Wij willen graag de eerste, anders liggen alle vier de koppen straks op tafel te snurken. Er staat een aardige rij mensen die dezelfde tijd als wij willen reserveren, maar gelukkig is er nog plek als wij aan de beurt zijn. Ook hebben we gereserveerd voor een ander restaurant op tweede Kerstdag.
Nu is het Lone tijd: op naar de Kids club met zwembad en speeltuin. Bas en Lone gaan vast, nadat we nog een mini tussenstop hebben gemaakt in een winkeltje met bikini’s enzo. Ik geef Lizzy een melkje voordat we ook volgen. Ze valt onderweg in slaap. Lone heeft reuze pret in het kids deel. Ze springt van speeltuin naar zwembad heen en weer. Bastiaan moet ook het vrij frisse water in. Mij blijft het nog even bespaard. Het zonnetje schijnt lekker en er waait een aardige wind. Best verraderlijk, dus we smeren ons goed in. Na een tijdje hebben we wel weer zin in wat lekkers. Op naar het restaurant bij het zwembad. Lizzy gaat aan de meloen en een broodje boter, Lone een broodje worst en papa en mama een tosti. Lone wil nu graag naar de zee. Dat is natuurlijk spannend, die hoge golven! Off we go! De zee is sterk. Zo sterk dat Bas Lone echt stevig moet vasthouden. En dat terwijl ze maar tot hun enkels in de golven staan. De kracht van de stroming gooit haar anders gewoon omver. Maar wat vindt ze het prachtig. We vertellen het later tegen de oma’s via WhatsApp en we mogen er gelijk niet meer heen. Nog een klein rondje zwembad dan! Met een pina colada voor mij en Lone en een GT voor Bastiaan. Lizzy krijgt een lekker melkje. Ze ligt heerlijk relaxed in de buggy. Wat is het toch een poepie. Ons andere poepie, of ook wel puppie, stuitert het zwembad door. Heerlijk hoor hier, echt genieten.
Tijd voor een douche en een slaapje voor Lizzy in het appartement. Even chillen allemaal. Dan kunnen we straks naar het Afrikaanse restaurant. Bas leest het boek van Thomas Dekker, Lone kijkt iPad, Lizzy slaapt dus en ik typ dit. We vergeten zowat de tijd want we hebben om 19 uur gereserveerd. Snel Lizzy wakker maken en iedereen in de kleren. In het restaurant ligt een menu met alle lekkere Afrikaanse gerechten die er vanavond zijn. Alleen de drankjes worden geserveerd, de rest is in buffetvorm. Ik vind daar niks mis mee, kun je van alles wat proeven. Bastiaan haalt het voorgerecht. Lone en Lizzy krijgen pasta carbonara. Lone vindt ’t niet zo lekker, ze neemt wat meloen. Lizzy eet haar bord gedurende de avond helemaal leeg. En nog een chocoladecakeje toe. Ze heeft sjans van de ober. Alle mensen hier zijn dol op kleine blonde baby’s, ze zijn allemaal zo lief tegen haar. Lone heeft haar nieuwe make up boek mee. Nadat ze een paar blaadjes met kale poppen hoofden heeft geschminkt, is ze zelf aan de beurt en daarna ik. Ik krijg rode rouge en lippenstift. Prachtig. Als hoofdgerecht kiezen we een selectie van lekker uit ziende gerechten. Het smaakt ook weer top. Goed geregeld allemaal hier hoor. De kindjes zijn weer moe, dus ze gaan lekker slapen na deze eerste hele dag op Kaapverdië. Een hele leuke, geslaagde dag.
Zaterdag 24-12 We gaan al de goede kant op met de tijd; een half uur later dan gisteren worden de meisjes wakker. Ik ben dan nog in diepe slaap. NL tijd 8.30u, hier 6.30u. En ’t is ook nog zo donker. Maar hup! Eruit met de geit. Bas gaat naar de receptie om een restaurant te regelen voor derde Kerstdag. We hebben geleerd dat we er vroeg bij moeten zijn met reserveren, anders is het vol. Hij is nu de eerste dus alle keus! Het wordt de Aziatische. Lekker sushi eten. Daarna gaat hij een stukje hardlopen op het strand op blote voeten. Held. Ondertussen spelen de meiden wat op de kamer en ik ruim een beetje op. Als Bas terug is gaan weer lekker ontbijten. Lone mag kiezen waar we als eerst gaan zwemmen. Het wordt Riuland, de Kids club met het speeltuintje erbij. We vinden een mooi plekje, redelijk uit de wind. Sowieso is de wind minder dan gisteren. Naast ons zitten Duitse mensen, een oma, een moeder en een meisje van Lone’s leeftijd.
Als we met Lizzy in het pierenbad gaan, doet dat meisje nogal vreemd. Ze schopt steeds water richting Lizzy. We snappen niet waarom. Haar moeder haalt haar uit het badje. Vervolgens, als we bij een ander bad Lizzy in het bandje willen zetten, pakt het meisje bijna de band af. “No, no”, zegt Bas. Dat vindt het meisje niet leuk en ze pakt een zonnebril (die Lone net in de speeltuin heeft gevonden) van de grond en gooit ‘m in het water. Ok… Het zal je iPhone maar zijn!! Oma en moeder komen naar ons toe gesneld. Een tijdje proberen ze de bril te vinden, maar die is waarschijnlijk in een afvoerputje gestroomd. Gelukkig was ’t niet onze bril. We denken dat het meisje autistisch is of zoiets. Ik zeg tegen haar moeder dat ze niet meer hoeft te zoeken. Ze verontschuldigt zich en vraagt ons kamer nummer voor ’t geval dat de bril nog terecht komt. Ach ja, het is pech.
Tijd voor lunch en een biertje! Lone heeft niet zo’n trek, ze heeft een beetje last van verstopping denken we, dus ze neemt meloen. “Met schil en niet te zoet mama.” Hihi. Lizzy eet voor twee: meloen, gestoofde peertjes, stukjes pasta en brood. Geweldig. Ze zijn allebei ook dol op de verse aardbeien sap.
Na het eten gaan we even naar de golven kijken. Die hebben gisteren wel enorme indruk op Lone gemaakt. Ze zijn wel minder hoog dan gisteren gelukkig. Veel minder gevaarlijk. Lone en Bas proberen een zandkasteel te maken, maar die wordt steeds omver gegooid door de golven. Net als gisteren gaan we ook nog even naar het grote zwembad. Lone en ik doen een drankje aan de zwembad bar in het water. Brrrr! Dat maakt zo’n biertje extra koud. Lone heeft het beter bekeken met haar warme chocolademelk. Als we lekker zijn gedoucht en opgefrist, gaan we in het grote buffet restaurant eten. Het eten is top, alleen we vinden het wel heel massaal. Je zit hier met zo’n 500 man te eten. Dan liever “ons” Afrikaanse restaurant bij het zwembad waar we gisteren waren. We gaan nog even naar de mini disco, Lone staat op het podium maar ze wil niet echt dansen. Ze is moe. Bas en ik nemen nog een ‘kerstavond’ cocktail. Lizzy ligt al te slapen in de buggy. Gauw naar bed die twee lieve meiden.
Zondag 25-12 1e Kerstdag Waar we normaal gesproken thuis aan de ontbijttafel zouden zitten naast de kerstboom met een kerststolletje en Chris Rea op de achtergrond, zitten we nu ruim 4000 km verderop aan de buffettafel met uitzicht op de kokos bomen en een glaasje prosecco. Wat is beter? Haha, allebei even goed. Hier heb je niet echt het “kerst” gevoel. Misschien komt ’t nog. Maar het is zeker niet vervelend!! We voelen ons bevoorrecht dat we hier mogen zijn en genieten van het heerlijke ontbijt. Lone mag kiezen waar we heen gaan : Riuland, grote zwembad of het strand. Het wordt Riuland. Ze gaat van de speeltuin naar het zwembad, tussendoor even kleien en dan weer naar het zwembad. Lizzy doet een schoonheidsslaapje. Ze wordt pas na ruim een uur wakker en vermaakt zich dan met de toren. Na de lunch is het tijd om een zandkasteel te bouwen op het strand. De golven zijn redelijk rustig, alleen de vlag is wel rood. We gaan alleen tot de enkels. Er komt een lifeguard naar ons toe en hij zegt dat de zee “is changing” dus dat we goed op Lone moeten letten. Dat doen we natuurlijk. Ineens komen de golven ook verder en zijn ze heftiger. Tijd om te gaan. We gaan naar de kamer om ons mooi te maken voor het Kerstdiner vanavond. We leggen Lizzy nog even neer, want het zal wat later worden. Ik trek mijn mooie nieuwe “Onze Jongens” galajurk aan en Bastiaan gaat ook netjes in pantalon met wit overhemd. De meiden krijgen mooie feestjurkjes aan. Voordat we naar binnen gaan, maken we nog een mooie familie foto bij de grote kerstboom bij de receptie. Ook facetimen we nog even met oma Anke en opa Bert. Daar is het kerstdiner, samen met omaatje en Bert’s vader, al bijna achter de rug.
We gaan de buffet zaal in. Onze tafel staat al klaar, met een kinderstoel voor Lizzy. We krijgen meteen een drankje. Wat een top mensen werken hier in de bediening. Omdat alle gasten tegelijk de eetzaal in gekomen zijn, is het gigantisch druk bij de buffetten. Overal staan rijen. Maar wat ziet het er allemaal prachtig uit. Torens met alle soorten ham en kaas, kerstbomen gemaakt van brood, mooi opgemaakte schalen met allemaal voor – hoofd- en nagerechten. Wat is dit een werk geweest. Respect voor alle koks. We genieten alle vier van al het lekkers. Lone heeft pizza, Lizzy eet pasta met haar handjes. Ze krijgt weer enorm veel aandacht van iedereen. Bas en ik proberen van alles wat te proeven. Als Bas een dessert aan het halen is, beginnen alle gasten ineens te applaudisseren. En iedereen gaat staan. Dan zie ik waarom. Al het personeel komt achter elkaar uit de keuken lopen en maakt een ronde door de enorme zaal. Door middel van luid geklap en gejuich worden ze bedankt door alle gasten. Wij klappen natuurlijk hard mee. Het is enorm indrukwekkend. Ik denk dat het wel 200 man is. Wat hebben ze hun best gedaan om dit allemaal te realiseren en daarbij hun eigen kerstfeest op te geven.
Na het diner gaan we dansen bij de mini disco. Althans, als we er eenmaal zijn is Lone toch eigenlijk best moe. Ze doet een paar sprongen mee, maar dan gaat ze zitten en staat niet meer op. Als Lone in slaap is gevallen in Lizzy’s buggy, kijken we onder het genot van een cava’tje nog even naar het kerstkoor dat op het grote podium staat te zingen. Ontzettend vals maar dat mag de pret niet drukken, haha.
Lizzy begint ook in haar oogjes te wrijven, het is echt tijd om te gaan nu. Het was een memorabele eerste Kerstdag.
Maandag 26-12 2e Kerstdag Vandaag is het boxing day, of Tweede Kerstdag, of.. tja.. zomervakantie? De meisjes zijn weer een half uurtje later wakker, top! Lone om 7.15 u en Lizzy zelfs 7.30u. Dat gaat wat worden thuis hoor, echt. We krijgen ze ’s avonds niet meer in bed en ’s morgens niet meer eruit. Bas gaat een stukje hardlopen in de duinen en een restaurant regelen. De Afrikaanse, “onze” zeg maar. De rustige. Eenmaal terug is het hardlopen hem zwaar gevallen door het mulle zand. Z’n spiertjes zijn gevoelig! Mijn kerstontbijt bestaat uit yoghurt met muesli en fibers, honing en hagelslag. Even balansen. Door Muesli-meester Bastiaan gemaakt. Smaakt goed! Hijzelf neemt het ook, maar kan een gebakken eitje toch ook niet weerstaan. Lone eet een broodje met choco pasta en Lizzy met ham. Met een glaasje verse aardbeien sap natuurlijk. Lone wil graag naar het strand, naar de golven natuurlijk. De zee is weer vrij rustig, dus het kan. Met z’n viertjes spelen we in de branding en Lone en papa maken samen een groot gat waar het water in kan stromen. Als we even liggen te relaxen op een bedje, begint Lone opeens te gillen. Ze wordt gestoken door een of andere zwarte wesp! De angel staat in haar arm en ze slaat ‘m er van paniek af. Ze gilt van de pijn. Snel zuig ik het gif eruit en Bas gaat gauw prikweg halen en wat ijsblokjes. Naast de pijn is ze ook erg geschrokken, arm kind. Dat heeft ze echt van haar vader, die nare prikbeesten willen altijd Gaillards hebben. Het gaat gelukkig weer. De meiden spelen nog even lekker en daarna gaan we lunchen. Straks gaan we naar het zwembad en Lone wil graag een duikbril hebben. Er zijn hier wel wat winkeltjes dus we gaan even kijken of ze dat hebben. En ja hoor, daar hangen ze. Een tientje, maar beter duur dan niet te koop haha. Een magneet is ook in de pocket. Na de lunch zijn we zo lui geworden dat we allemaal even een dutje willen doen. Ach ja, daar is het toch ook vakantie voor! Dus eerst een tussenstop bij de kamer voordat we gaan zwemmen. Zzzzz. Als we weer wakker zijn, gaan we nog een uurtje zwemmen. Met bril. Hij bevalt goed. Vanavond eten we in het Kaapverdiaanse restaurant. We zijn benieuwd! Als we ons aan het opfrissen zijn, hoort Bas steeds een soort van gekuch van buiten komen. Ineens komt hij naar me toe. “Moet je nou eens kijken, dit is echt te asociaal!! Er ligt er hier een over de railing te kotsen!” Ik had al wel eerder gezien dan onze Engelse buren geen frisse figuren waren, maar dit slaat echt alles. Net kreeg ze de balkon deur al niet open en liep te er tegenaan te rammen als een of andere gek. Nu ligt ze op haar zij, helemaal van de wereld, op de railing. Wat een smerig vies wijf. In zo’n hotel als dit hoor je je toch te gedragen. Bas loopt naar hun deur om te kijken op welk nummer ze wonen, dan kunnen we het doorgeven aan de receptie. Maar als hij daar aankomt staan er al twee mannen van het hotel met handdoeken. Ik zou me dood schamen. Goed, niet meer aan denken en een leuke avond maken! We lopen richting het restaurant. Het is voornamelijk vis dat er geserveerd wordt. Het ziet er weer prachtig verzorgd uit allemaal. De voorgerechten mogen we zelf pakken en het hoofdgerecht wordt aan tafel geserveerd. Lone is vanavond de mama dus ze mag naast Lizzy zitten en haar eten voeren. Lizzy heeft weer sjans van de obers hoor. Er is er zelfs een die een kan water omver gooit omdat hij meer op Lizzy let dan op de tafel die hij aan het dekken is. Hij moet er zelf om lachen. Blonde babies zijn hot hier! Er is weer kinderdisco, maar rond een uur of acht stort Lone hier gewoon in. Ze wil alleen maar op schoot en kijken naar de andere dansende kindjes. Op weg naar huis maken we een afspraak om morgen haar haar in vlechtjes te laten doen. Dat wil ze heel graag. Ik maak de afspraak voor morgen om tien uur bij de dame achter de balie in de manicure- en kapper zaak. Ondertussen is Lizzy alweer uit de buggy gehaald door een andere dame en zijn ze samen aan het knuffelen. Weer andere dames kietelen haar. Het is niet te geloven haha. Kind weer kwijt. Als we weer terug in de kamer zijn, slapen de dames snel als een roosje.
Dinsdag 27-12 We zetten de uitslaap trend helaas niet voort deze morgen. Om 06.30u ligt Lizzy te kletsen en kieren alsof haar leven er vanaf hangt. Bas geeft haar een flesje melk in de hoop dat ze daarna weer in slaap valt, maar helaas. De dag gaat toch echt beginnen. Lone komt erbij en beide dames vechten wie er Koe Doet Boe op mijn iPhone te spelen. Na het ontbijt is het zover; Lone krijgt vlechtjes. “Mama, ik ben wel een beetje zenuwachtig voor mijn vlechten!!” zegt ze. Lekker ding. Lone mag gaan zitten op de stoel. Ik mag niet kijken, want het is een verrassing. Misschien kan ik zelf ook wel even m’n nagels laten doen, bedenk ik me. French manicure, leuk! Zo gezegd zo gedaan. Een half uurtje later heb ik prachtige nageltjes. Lone is ook klaar. Ze ziet er prachtig uit met de vlechtjes! Een echte prinses!!
We pakken de handdoeken en zwemspullen in de kamer en gaan lekker bij het zwembad liggen vanmiddag. De zon is niet heet, maar gewoon lekker. Lone heeft veel plezier van haar nieuwe duikbril en gaat onder m’n poortje door onder water. Ook drinken we samen met Lizzy een drankje aan de zwembad bar. Na de lunch doen papa en Lizzy een middag dutje. Als Lone niet zwemt, speelt ze Mario. Ook picknicken we op een handdoek langs het zwembad. Lone heeft warme chocolademelk en mama een biertje. Ik had het héél niet verwacht, maar de choco gaat om. Geeft niks kind. Ik herken mezelf er zo in… Deze avond gaan we sushi eten in het Aziatische restaurant. Eerst gaan we langs de receptie om te vragen of en waar we kleding kunnen wassen. We kunnen het alleen in een waszak doen en dan afgeven bij de receptie, vertelt de aardige meneer. Er zijn dus geen wasmachines op het park waar je zelf kunt wassen. Hmm ok misschien doen we die paar boxers van Bas dan wel even met de hand. Ineens valt mijn oog op een brief die op de balie ligt met vlucht informatie. Bij elke vlucht die vandaag en morgen zou vertrekken staat “cancelled”. Ook een die naar Amsterdam zou vertrekken vandaag. What the…?! Eronder staat dat de vliegtuigen niet kunnen landen vanwege de stof in de lucht. Jeetje hé. Dat stof, dat heiige, hebben we al een paar dagen. Hopelijk is het volgende week weg, anders moeten wij ook verplicht onze vakantie verlengen. Ik moet gewoon weer werken. En ze missen ons thuis. Nou laten we het afwachten. Gelukkig hebben we wel voor drie maanden kleding bij ons, haha. Op naar de sushi. Lone eet als een dijker, ze heeft wat in te halen. Eerst sushi, daarna meloen, kiwi en rozijntjes, toen een taartje en daarna gaat ze aan het ijs. Het is lekkere sushi, maar die van Sumo is beter vinden Bas en ik. Er zijn nog veel meer lekkere gerechten, dus klagen doen we zeker niet. Helemaal niet als we naast ons kijken waar de hoofd eetzaal weer bomvol zit. Dan zijn de aparte restaurants toch veel fijner. Lone heeft het vandaag flink naar haar zin, want ze wil graag naar de disco om te dansen. En hoe!! Ze danst en springt mee op alle liedjes. Haar mooie nieuwe vlechten gaan op en neer. Topper! Na de disco gaan we. Lizzy is moe. Ze is al gauw vertrokken nadat we haar in bedje hebben gelegd. Lone kijkt nog even iPad op bed en Bas en ik chillen. Topdagje dit.
Woensdag 28-12 Om 6.30u schrik ik wakker van kleine Lizzy die ineens begint te huilen. Na een flesje geef ik haar een aai over haar bol. Oei, bloedheet!! De thermometer komt tot 39.4. Ik geef haar een zetpil, doe haar een koelere slaapzak aan en leg haar weer in bed. Ze slaapt weer verder tot 8.30u.Gelukkig is ze wel gewoon vrolijk. Aan het ontbijt krijgt ze van grote zus Lone een broodje smeerworst. We kunnen wel gewoon naar het zwembad denken we. We gaan naar Riuland, daar kan Lone lekker ravotten. Lizzy voelt weer warm aan. Misschien breng het zwembad een beetje verkoeling, maar daar heeft ze het toch niet zo naar haar zin. Ze wil het allerliefste knuffelen en slapen. Arm wijffie. Lone en ik spelen met een bal en gaan elkaar achterna in het zwembad. Het is een top dag vandaag om te zwemmen. Lekker warm! Tijdens de lunch lees ik een appje van Ilona. Het gaat over gestrande toeristen op Boa Vista vanwege een hardnekkige zandstorm. “Zijn jullie ok?” Wij zijn zeker ok. Het is de mooiste dag sinds we hier zijn. Geen zandstorm te bekennen. Het is de laatste dagen wel heiig geweest, ja. En we zagen inderdaad gisteren bij de receptie dat er vluchten gecanceld zijn. Maar dat het nu in de Telegraaf op de voorpagina staat is wel heel serieus. Als we wat meer onderzoek doen, komen we erachter dat er sinds Eerste Kerstdag al geen vliegtuig meer stijgt of landt. Jemig hé. Wat erg! De stofwolk die er hangt waardoor er geen vliegverkeer mogelijk is, komt vanaf de Sahara. Omdat er op dit moment heel weinig wind staat, gaat de wolk niet weg en zolang zitten we vast. De geschiedenis herhaalt zich: Lizzy heeft zo te zien de waterpokken. Er zit er een op haar handje. Met een blaasje erop. Lone had dit toen we op Kefalonia zaten 5,5 jaar geleden. Daar was ze aardig ziek van. Lizzy slaapt veel. Hoop zo dat het meevalt. Bastiaan en Lone zitten samen te drinken aan de zwembad bar als Lizzy en ik lekker liggen te chillen. Een groepje Engelsen zit verderop waarvan “de moeder” een paar biertjes te veel op heeft. Ze swingt en zingt keihard met de muziek mee. Nu nog een tand eruit en een bezem en ze vliegt zo weg. Mensen kijken is zo lachen, vooral als ze zichzelf zo enorm voor schut zetten. Lone is moe geworden van al het zwemmen vandaag en valt lekker tegen me aan op het strandbedje in slaap. M’n grootste lekkere wijffie. Vanavond staat het Italiaans restaurant op het programma. Het ziet er mooi nieuw uit en dat is het ook horen we van de mensen die naast ons zitten. Zij komen hier al voor het vijfde jaar en vorig jaar was dit restaurant er nog niet. Het eten is weer top. Pasta’s, pizza’s, carpaccio, caprese, lekkere desserts. Hier willen we nog wel een keer heen. Na het eten gaan we weer naar de kinderdisco. Lone heeft de smaak te pakken! Op weg naar het huisje zien welke de Nederlandse mensen die bij ons ook de heenweg in het vliegtuig zaten. Ze zouden eigenlijk morgen vertrekken, maar dat kan niet denken we. “Zijn jullie gestrand?” vraagt Bas. De man zegt inderdaad dat alle vluchten morgen zijn gecancelled. Ze hopen voor het weekend thuis te zijn. Maar een dagje extra vinden ze niet erg. We hopen met ze mee, dan komt het voor ons ook goed. In het huisje gaan de meisjes lekker slapen. Ze zijn op.
Donderdag 29-12 Bas begint de dag met een reservering en daarna een loopje. Als hij terug komt zegt hij dat er helemaal geen rij was voor de reserveringen van de restaurants. Er komen ook geen nieuwe mensen bij en veel van degenen die hier zijn, wachten tot ze naar huis kunnen dus die reserveren ook niet. Lone is een beetje sip. Ze heeft een beetje last van heimwee. Dat kan gebeuren en is niet leuk. We vertellen haar wat voor leuke dingen we hier kunnen doen en dat ze thuis gewoon weer naar school zou gaan. Dan beseft ze een beetje dat het hier toch wel leuker is. We bellen ook nog even met oma. Als ze haar eerste plons in het zwembad heeft genomen, staat er alweer een big smile op haar gezicht. Gelukkig. Kind blij, papa en mama blij. Lizzy’s pokjes zijn wel wat heviger geworden, maar echt last heeft ze er nog steeds niet van. En zijn enkele blaasjes en de rest lijkt meer op eczeem dan op waterpokken. Hopelijk blijft het hierbij. Ze gaat samen met Lone van de glijbaan. Ze hebben de grootste lol samen. Echt slapen komt er vandaag niet van. Er gebeuren toch veel te leuke dingen! Zonde om te slapen, denkt Lizzy. We zijn wat vroeger klaar dan anders dus voor het eten drinken we nog een cocktail bij de bar op het plein. Lone pina colada en papa daiquiri. Mama gewoon een wijntje en Lizzy neemt de watermeloen die op het glas zat geprikt. We eten vanavond bij “ons” restaurant en daarna gaan we natuurlijk weer dansen. De kindjes worden op het laatst in een treintje meegenomen naar het grote podium. Daar is een tombola voor het goede doel en het is de bedoeling dat de kindjes de lootjes trekken waar de prijzen op vallen. Lone durft ook. Als ze eenmaal aan de beurt is, is ze wel verlegen. Ze durft nog net haar naam te zeggen, maar het nummertje opnoemen in het Engels is haar iets te moeilijk. Wij zijn evengoed beretrots! Het lichtje is uit bij Lone en ze wil graag slapen. Oudejaarsavond moeten we maar even gaan slapen van tevoren. Anders redden we het nooit tot 12 uur!
Vrijdag 30-12 Het plan voor vandaag is om na het ontbijt naar het strand te gaan. Het is een mooie dag, dat zie je meteen. Blauw zonder hei of stof of wolkjes. Er lopen ook weer mensen met koffers. De stofwolk boven het vliegveld is dus waarschijnlijk weg. Dat geeft goede hoop dat wij zelf ook gewoon kunnen vertrekken dinsdag. Maar nu moeten we daar nog niet aan denken; we hebben nog vier mooie dagen voor de boeg! De golven zijn redelijk wild, ze slaan heel laat om. Niet te ver erin dus weer. Lizzy slaapt meteen als een blok, vader en Lone gaan kastelen bouwen en gaten graven, dus moeders gaat gestrekt in de zon. Heerlijk! Ook met z’n drieën in de branding staan en wachten op een grote golf is leuk! Lone vindt dat zo spannend, prachtig. Als Lizzy wakker wordt, mag ook zij even in de branding zitten. Ze wordt niet vrolijk van dat koude zeewater over haar beentjes, dus ik til haar snel weer op! Dat vindt ze wél leuk, kijkend naar haar grote zus en papa.
We gaan vandaag eens lunchen bij het grote buffet, kijken of ze daar meer hebben dan hamburger en tosti. Dat klopt inderdaad. Het is ook niet zo druk omdat er veel mensen weg zijn gegaan. Op de terugweg lopen Lone, Lizzy en ik langs de bikini winkel (Bas gaat plassen) en ik weet er een te scoren hoor! Eigenlijk ging ik voor slippers, de mijne zijn net stuk gegaan op het strand. Maar een bikini is ook leuk! Omdat we gisteren geen prijs hadden bij de tombola, heb ik Lone een armbandje beloofd. Ze kiest een mooie uit met gekleurde kraaltjes in Afrikaanse stijl. En van dezelfde kraaltjes ook nog een ketting erbij, vooruit. Op weg naar het zwembad! Daar heeft Bas inmiddels al twee daiquiri strawberry op, zijn favoriet. Samen met Lone gaat hij het zwembad in. Er start een waar watergevecht. De een rent de ander achterna met een waterpistool. Lachen. Tot vrij laat zitten we bij het zwembad. Het is ook nog zo lekker en rustig. Al zijn er ook wel nieuwe mensen gekomen vandaag. Ze lopen in de rondte het park te verkennen. Bij thuiskomst zien we twee briefjes liggen: of we de receptie willen bellen of bezoeken. Ok. Eenmaal aan de telefoon krijgen we te horen dat het Afrikaanse restaurant waar we vanavond hadden gereserveerd, niet open gaat omdat het te rustig is. We kunnen wel naar de Kaapverdiaanse of de Italiaanse alleen dan moeten we wel komen reserveren aan de balie. Dus Bastiaan gaat even. Als hij terug komt is het niet gelukt. Er was alleen plek om half negen of om negen uur. Dat is voor ons te laat met die twee meiden. Onze eerste reservering was om zeven uur. Dus dan wordt het het grote buffet. Na het eten zijn we nog net op tijd voor de kinderdisco. Lone doet weer leuk mee. Na afloop deelt meneer de clown altijd ballonnen uit. Lone regelt er heel lief ook een voor haar zusje. Lizzy vindt ballonnen heel bijzondere dingen. Als we een cocktail hebben genomen gaan we op een geheime missie. Lone heeft het er al de hele avond over: we gaan een kokosnoot pikken voor thuis. We hadden er al eerder eentje, een kleintje, maar die is gevallen en daardoor zit er een barst in. Dus we moeten een nieuwe en het liefst een die rijp is en die we kunnen laten zien in de kring op school. De rijpste hangen in de boom bij Riuland, hadden we al gezien. Dus daar sluipen we heen. Bastiaan heeft een mes mee gepikt bij het buffet. Lone schijnt bij met het lampje. En ja hoor, na een tijdje snijden is de noot los. En groot! Precies goed voor thuis. Missie geslaagd. Lone is blij en trots! We verstoppen ‘m in een laadje in de kamer zodat de schoonmaak mevrouw ‘m niet ziet. Zo, dat was een spannende afsluiting van de dag! Nu lekker slapen.
Zaterdag 31-12 Oudjaarsdag Terwijl ik dit begin te schrijven, komen Bas en Lone op me af. Ze hadden al de hele tijd een geheim samen en dat was blijkbaar mama in het zwembad gooien. Dus er is geen ontkomen meer aan! Daar ga ik! Gelukkig blijven mijn krullen bespaard. Lone en ik spelen nog een hele tijd samen in het zwembad. Ik ben krokodil! Het is echt te merken dat het rustiger is. Ons ontbijt restaurantje was vanmorgen ook voor het eerst gesloten. Al het personeel is waarschijnlijk nodig voor de voorbereidingen voor het diner vanavond. We zijn benieuwd hoe mooi het er vanavond weer uit gaat zien! Lizzy heeft er weer een paar pokjes bij op haar handje. Het is nog niet over dus. Ze doorstaat het kranig! Als het voor dinsdag niet minder is geworden, dan mogen we officieel niet eens terug vliegen zonder medische verklaring dat het niet meer besmettelijk is, lees ik net op internet. Fingers crossed. We blijven de hele dag lekker bij het zwembad. Na de lunch doe ik mee met een lesje aquajoggen. Heel leuk!
Achter onze bedjes in een struik, “woont” een zwart poesje. Hij is heel lief en aanhankelijk. Eerst gaat ie tegen Lizzy aan liggen. Dat vindt ze wel wat. Ze aait ‘m op haar manier, soms grijpt ze ‘m wat ruw in z’n nek. Hij vindt ’t niet erg en blijft gewoon liggen. Haar eerste keer dat ze een poesje aait, schattig. Even later zit Lone op het bedje Mario te spelen en hup, nu springt ie naast haar. Lone vindt ’t ook leuk en blijft muisstil zitten zodat poes er niet af springt. Even later krijgt ze een restje melk van Lizzy. Dat gaat er wel in.
Om kwart over zes begint het oudjaars diner, dus we gaan op tijd naar de kamer om ons netjes aan te kleden. Het ziet er weer even mooi en verzorgd uit als met Kerst. Lizzy is in slaap gevallen dus we laten haar even lekker liggen in de buggy, de avond is nog lang. Ik zit tegen Bas te geinen over wat ik hem zou moeten geven als ik hem ten huwelijk zou vragen, omdat hij niet van sieraden voor mannen houdt. Dus hij zegt: “Denk je dat het zo lang gaat duren dat jij míj zou vragen dan? Ik heb toevallig een doosje in m’n zak.” Dus ik zeg: “Nee, niet hier in die buffetzaal hoor Bas!” en ik voel op z’n broekzak in de veronderstelling dat hij zit te bluffen. Maar ik voel wel een klein vierkant doosje zitten, dus ik krijg het Spaans benauwd. Tegelijkertijd springen de tranen in m’n ogen. “Wat is dat? Nee toch Bas echt?!?!” Hij duwt m’n hand weg en begint keihard te lachen. Dan haalt hij het doosje uit zijn zak en…. Is het de batterij van zijn camera. Ik heb het niet meer! “Sukkel ik schrok me dood !!!” Bas ligt hélemaal dubbel. “Wat hou ik toch van je.” zegt ie. Pestkop. Als bijna iedereen aan het dessert zit, komt al het personeel weer uit de keuken om een ronde te maken door de zaal. Ze krijgen weer een dik verdienende staande ovatie. Ik maak Lizzy wakker, anders heeft ze niks te eten. De bediening is namelijk alweer druk bezig met de voorbereidingen voor de tweede shift die om 20.30u begint. Ze krijgt spaghetti en kiwi toe. We zijn mooi op tijd klaar voor de minidisco. Het is net begonnen bij het grote podium. Overal hangen ballonnen in het zwart / wit / goud voor het Oud en Nieuw feest wat hierna begint. Ook na de minidisco dansen de kinderen vrolijk verder. Er begint een leuk trio te zingen. Er komen steeds meer mensen de dansvloer op. Om 22 uur is het nieuwjaar in Nederland. Ik probeer m’n moeder te bellen. Ik krijg haar te pakken maar de verbinding is slecht. Maar ’t lukt om gelukkig Nieuwjaar te wensen! Wij moeten nog twee uur wachten. Dat is wel gek. Lone is inmiddels op een stoel gaan zitten met de iPad, maar haar ogen vallen dicht. Ik zet twee rieten stoelen tegen elkaar aan zodat het een soort bedje wordt. Ze is meteen weg. Lizzy sliep ook al in de wagen. Watjes die kinderen van ons, haha! Bas en ik feesten door. Het zang trio maakt plaats voor een DJ. Hij draait een beetje “onze” muziek uit de Four Roses tijd. Zelfs die Bas doet de voetjes van de vloer. Lachen. Hij haalt de drankjes. Ik vraag elke keer om water maar op de een of andere manier komt die bestelling moeilijk door. Steeds krijg ik een glas cava in m’n hand geduwd. Er worden aan iedereen tassen uitgedeeld met versieringen erin: maskers, toeters, Hawaii kettingen, clowns neuzen, gekke brillen, samba ballen, ballonnen. Alle mensen versieren zichzelf. Wij doen natuurlijk mee. Het ziet er top uit alle die met z’n allen bij elkaar, haha! Ik probeer Lone wakker te maken om te zeggen dat het bijna twaalf uur is en of ze mee wil feesten. Nee, geen succes. Ze slaapt verder. Dan is het zover! Twaalf uur!! De confetti knalt door de zaal! Bas en ik geven elkaar een dikke kus en wensen elkaar gelukkig Nieuwjaar. Dan lopen we naar de kindjes. Lone ligt met haar handen op haar oren te huilen. Ach gossie. Het feest is denk ik afgelopen voor ons. Jammer maar niets aan te doen. We gaan haar en Lizzy snel in bed leggen. Happy new year voor iedereen!!!
Zondag 1 januari Nieuwjaarsdag Op een flesje na rond een uur of half zeven, slaapt de familie Gaillard / Hoveling tot half negen uit. Netjes toch? En dat ondanks die vervelende hoestbuien die ik sinds deze vakantie elke ochtend heb. Ze hebben er allemaal doorheen geslapen. We hebben een tas met versieringen bewaard voor Lone. Die wil ze, net als de kokosnoot, ook graag laten zien in de kring. Van Riu Hotels hebben we ook een cadeautje gekregen met de beste wensen erbij ; twee mooie pennen. Aardig hoor! Na het ontbijt gaan we naar het strand voor de traditionele nieuwjaarsduik. Daarna gaan Bas en Lone op ‘rotsjesjacht’. Dat hebben ze overgehouden aan de vakantie in Frankrijk: over de rotsen lopen op zoek naar diertjes en schelpjes. Het is alleen best een eindje lopen naar de rotsen, dus Bas heeft Lone de halve tocht op zijn nek. Lizzy slaapt de hele tijd bij mij op het strand. Even inhalen. Haar pokjes zijn een stuk minder sinds gisteren. Gelukkig! Als de familie even later weer herenigd is, zoeken we de branding nog een keer op. Het blijft toch aantrekken, die golven! Bas gaat het gevecht aan, maar wint nooit. Hij gaat een paar keer flink kopje onder. “Maar”, zegt Lone “Papa is sterk!” Samen graven we Lizzy in. De dames gieren het uit. We zijn zo druk dat we de tijd helemaal vergeten en daardoor bijna te laat zijn voor de lunch. Tijdens het eten bellen we met de oma’s om ze een gelukkig Nieuwjaar te wensen. We vervolgen de dag bij het zwembad. Met natuurlijk een daiquiri, een chocomel en een sangria. Als ik Lone op een gegeven moment onverwacht een duwtje geef, ben ik de pineut. Bas wacht me op en gooit me er met kleding en al erin. Dan gaat Lone achter Bas aan en ook hij gaat erin. Hij had zijn shirt wel uitgetrokken, maar Lone gooit ’t shirt er gewoon ook in. En Lizzy? Yep! Met jurk en al! Wat hebben we gelachen!! Gauw douchen en op naar de Italiaan. Lizzy schreeuwt door de hele zaak heen, zo’n trek heeft ze. Lone eet ook weer super goed! Het eten is lekker, wat alleen jammer is, is dat de desserts van gisteren zijn van het Nieuwjaars diner. Niet meer zo lekker… Daarvoor zijn we teveel verwend geraakt hier. Bij de minidisco is een nieuwe clown die het lang niet zo leuk doet als “die andere lieve”. Na een kwartier houdt ze (de clown) het al voor gezien. Dan maar cocktails drinken aan de bar! Ondertussen probeer ik Lone’s vlechtjes eruit te halen, maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan. En haar haar komt er ook niet al te best uit. Het lukt voor de helft, morgen de rest. Lizzy vindt het veel te gezellig met alle aandacht die ze van iedereen krijgt, dus slapen ho maar. Bas loopt wel drie rondjes met haar, maar zonder succes. Ook doet hij dat voor zijn eigen bestwil: hij wisselt van bar omdat meneer vindt dat de dichtstbijzijnde bar te weinig rum in zijn daiquiri doet, haha! We maken het hier steeds later. Rond elven liggen we op bed. Een uur in NL. Dat wordt lastig straks om weer te wennen!
Maandag 2 januari De laatste volle dag hier in het hotel is aangebroken. De hemel is mooi helder blauw. Na het ontbijt gaat we dan ook snel naar het zwembad. Nog even dat kleurtje bijwerken. Ik sla de aquajogles even over vanmiddag, heb alleen maar zin om lui te zijn en te zwemmen met de meiden. Lizzy in de band en Lone die haar voortduwt. Ik zal het missen. Bastiaan begint al vroeg aan het bier. En na de lunch een daiquiri natuurlijk. Nu we bijna weg gaan, heeft hij het helemaal door: hij bestelt twee daiquiri’s en een los glaasje rum. En dat verdeelt hij dan over die twee glazen, haha! Dus als je zo drie rondjes haalt, dan tikt dat wel aan. Aan het einde van de middag gaan we weer helemaal los in het zwembad. We moeten papa erin gooien van Lone, dat vindt ze het allermooiste. Dus dat doen we natuurlijk. Maar papa sleurt ons mee het bad in. En dat wel een keer of tien. Alle handdoeken belanden ook in het water, want niemand mag zich afdrogen. Hahaha. En Bastiaan vindt alles mooi en prachtig met al zijn daiquiritjes achter z’n kiezen. Hij begint te hikken, dat is het signaal dat er genoeg in zit! We lopen, nat en zonder handdoeken, want die moesten we inleveren, richting de kamer om te douchen. Dan zien we ineens onze poezenvrienden. Die moeten we nog even gedag zeggen. Lone vraagt of we nog een restje melk van Lizzy hebben en of we dat mogen geven. Dat hebben we. Ze gooit een klein beetje melk op de grond en alle drie de zwarte poezen beginnen er aan te likken. Bas zet zijn zwarte camera tas op de grond en begint foto’s te maken van het leuke tafereel. Dan loopt een van de poesjes naar zijn tas en begint er aan te snuffelen. Ik zeg nog: “Kijk Bas hij vindt je tas mooi!” Maar wat er dan gebeurt. De poes gaat met z’n kont naar de tas toe zitten en begint te pissen. In zie het gebeuren. “Baaaasss!!!! hij pist tegen je….” Meer kan ik niet uitbrengen. Ik kom niet meer bij. Het is zo vies maar ook zo hilarisch tegelijk. Bas reageert ook veel te laat met z’n aangeschoten hoofd, dus de poes is klaar en loopt weg. “Hoveling jij ziet het gebeuren en je doet niks!!!” Ik had er letterlijk geen kracht voor door de slappe lach. Ok.. En door.
Na het douchen mogen we voor de laatste keer van het buffet genieten en van het “tjoetjoeha feest” zoals Lone het noemt. Daarna lopen we langzaam terug naar de kamer om te beginnen met pakken. Lone kijkt al lopend naar de sterrenhemel en zegt: “Jullie papa’s zijn daarboven en ze zouden zeggen: “Dat hebben jullie goed gedaan jommes!” Toch mama?!” We hadden haar eerder deze week verteld dat onze papa’s sterretjes zijn en altijd naar ons kijken, waar we ook zijn en dat ze zouden vinden dat we het goed hebben gedaan. Dat heeft ze dus heel goed onthouden. Poepie. Oh ja en “jommes” betekent jongens. De meisjes gaan naar bed en snel daarna heb ik al een koffertje gepakt. Inpakken voor de terugreis is toch wel relaxter. Je hoeft niet na te denken, alleen maar erin te proppen. Morgen de rest, weltrusten.
Dinsdag 3 januari Tegen achten worden we wakker na een onrustige nacht. Het was heet, er zat een vervelende mug en Bas lag te snurken. En je hebt ook in je hoofd dat je morgen weggaat. Bij het ontbijt nemen we wat extra broodjes en fruit mee voor onderweg. Dat scheelt weer een kapitaal in het vliegtuig. Laatste keer buffet, snif.. Koffer twee en drie zijn ook redelijk snel gevuld. Rond elven verlaten we onze kamer. Het is weer net zo’n prachtige dag als gisteren en we zien iedereen lopen in badkleding. En wij lopen met broeken met lange pijpen en zware koffers. Bah. Wat hebben we het heerlijk gehad hier zeg. Een half uurtje later dan gepland worden we opgehaald met de bus. Ze waren ons ‘even’ vergeten vanwege een andere vlucht die gecanceld was. Dag Riu Touareg! Bedankt voor de leuke vakantie! Gelukkig komen we – na een wederom bumpy ride- op tijd aan op het kleine vliegveldje. Het vliegtuig waar we in gaan komt net uit Nederland gevlogen en zit nog halfvol met mensen. Zij gaan naar Sal, het eiland naast Boa Vista. Daar hebben wij dus een tussenlanding. De vlucht ernaartoe duurt maar 12 minuten! We moeten zelf ook uitstappen, want het vliegtuig wordt schoongemaakt en getankt. 40 minuten later begint de echte reis! Het vliegtuig zit niet vol, dus Bastiaan zit schuin achter Lone, Lizzy en mij, zodat Lizzy een eigen stoel heeft. Ze slaapt vrij snel. Lone’tje speelt iPad en gaat dan ook pitten. Bas ligt heerlijk uitgestrekt over drie stoelen, de bofkont. En ik typ dit verhaal. Het was een geweldige vakantie! Voor het eerst in ons leven hebben we Kerst en Oud en Nieuw gevierd in de zon. Het was mij een waar genoegen, lieve Bas, Lone en Lizzy! En nu dan maar weer de Hollandse kou in. Vijf graden zegt de piloot net. Brrrr.
Lone is twee weken geleden 6 geworden. Wat een mijlpaal. Wij hebben gewoon een grote dochter van 6! Ik herinner me als de dag van gisteren dat we met haar uit het ziekenhuis kwamen in de koude nacht van 29 op 30 januari. We zetten de Maxicosi met ons kleine popje Lone op de bank, keken elkaar en dachten: En wat moeten we nu doen?
Dat is dus 6 jaar geleden. Wauw. En wat is er het afgelopen jaar ook weer veel gebeurd in haar leventje. Om te beginnen: een kleine maand na haar vijfde verjaardag is ze de grote zus geworden van Lizzy. Midden in de nacht werd ze door oma Ine wakker gemaakt om mee te gaan naar het ziekenhuis. Ze nam het speciaal door haar uitgekozen pandabeertje mee, het eerste cadeautje voor haar nieuwe zusje. Wat was het een onbeschrijfelijk mooi moment om Lone en Lizzy voor het eerst in hun leven kennis te laten maken met voorzichtige knuffels en kusjes. Zo trots als een pauw liet ze haar zusje een paar dagen later zien aan de kindjes in de klas en trakteerde ze op beschuit met muisjes.
Vanaf dat moment raakte Lone langzaam gewend aan haar nieuwe leven met een zusje erbij. Als grote zus hielp ze graag met badderen en luiertjes verschonen. Maar ze wilde vooral vaak knuffelen met Lizzy op schoot. Heerlijk voor de televisie met Lizzy warm tegen zich aan. Later in het jaar werd Lizzy natuurlijk wat groter en wilde ze niet meer stil blijven zitten op schoot. Nu spelen de dames samen met de duplo blokjes, of gaan ze gezellig samen in bad of onder de douche.
Naast knuffelen, mocht ze haar zusje ook graag plagen het afgelopen jaar. Papa en mama hielden het goed in de gaten als Lone haar zogenaamde ‘plaag lachje’ kreeg. Dan zeiden we: “ Wacht maar totdat Lizzy oud genoeg is om terug te plagen!“
Aan het begin van het nieuwe schooljaar hoorden we van de juffen dat Lone wel wat meer zou mogen oefenen met tellen en het herkennen van de getallen 1 tot en met 20. Gelukkig waren we de tijdens de vakantie in Frankrijk al begonnen met Ganzenborden en zijn we gaan oefenen met getallen op kaartjes. Dus het tellen gaat stukje bij beetje beter.
Naast Ganzenborden hebben we ook vaak Mens erger je niet gespeeld. Lone is er inmiddels een kei in. Als medespeler moet je wel goed opletten, want als je even niet kijkt, zou Lone zomaar eens een beetje kunnen valsspelen. Verliezen is namelijk een drama. Dan wordt ze boos! Haha.
Thuis hebben we de WII van zolder gehaald. Dus sindsdien wordt er door Lone en papa fanatiek Mario gespeeld. Je zou ze soms eens moeten horen tegen elkaar. Maar als ze dan een level winnen, zijn ze weer de beste vrienden.
Lone is ook nog steeds dol op iPad’ en. Het is voor haar een moment van rust na een drukke schooldag. De oude iPad van papa is stuk gegaan, maar gelukkig heeft ze voor haar zesde verjaardag een nieuwe gekregen. Helemaal voor zichzelf. Ze is er heel blij mee en zuinig op natuurlijk.
Het bleef steeds een beetje hangen op de borstcrawl, maar na veel oefenen met juf Carla mocht Lone afgelopen 4 februari afzwemmen voor haar A diploma! Dit onder het toeziend oog van een trots publiek bestaande uit de opa’s en oma’s, papa, mama en Lizzy. Met “Eye of the Tiger“ knallend uit de zwembadspeakers kwam ze op, klaarde de klus en na afloop showde ze trots haar diploma met “Happy” swingend op de achtergrond. Nog een mijlpaal. Als beloning heeft Lone nu echte gaatjes in haar oren gekregen van papa en mama. Goed gedaan lieve Lone! En nu op naar B met meester Kasper.
Lone heeft al 4 tanden eruit. De twee ondertanden gingen eerst, later de (voor de kijkers) rechter boventand en nu is ook linksboven eruit. Een enorm fietsenrek dus. “Hoe oud ben je geworden Lone?” “Zsssssssessssss”
Het afgelopen jaar is Lone twee keer op vakantie geweest. In de zomervakantie met de camper naar Frankrijk en in de kerstvakantie naar Boa Vista, een van de Kaap Verdische eilanden. Beide keren waren een feest! In de camper had ze haar eigen hutje waar ze sliep, heel knus. Elke keer naar een andere plek rijden vond ze leuk! Vooral als er op de nieuwe camping een zwembad was. Kaap Verdië was ook een topvakantie. Voor het eerst vierde Lone Kerst en Oud en Nieuw in het zonnetje. Overdag sprong ze het liefst in het zwembad of samen met papa in de zee. En ‘s avonds gingen de voetjes van de vloer in de kinderdisco onder het genot van een cocktailtje. Toen het een keer donker was, heeft ze samen met papa een kokosnoot van een boom gepikt en stiekem mee naar huis genomen. Wat een avontuur was dat!
Naast de leuke vakanties is Lone ook nog twee keer naar Centerparcs geweest. Een keer met papa, mama en Lizzy. Toen kwam vriendin Elin ook nog een dagje zwemmen samen met Ilona, Adse en Hugo. En de tweede keer een heel weekend lang met vriendin Evi en Tamara en Mike. Toen hebben we ook een bezoekje gebracht aan Plopsa.
Britt was en is Lone’s beste schoolvriendin. Het liefst speelden ze zo vaak mogelijk met elkaar na schooltijd. Ze verkleedden zich, of keken op de iPad. Lone speelde ook weer graag met buurmeisjes Julie en Evi. Vadertje en moedertje, of bij mooi weer waren ze natuurlijk buiten te vinden. Naast de vriendinnen hierboven speelde Lone het afgelopen jaar ook graag met (kleine) Evi, Pien, Elin, Laura, Dagmar, Timo en Xavi. Voor hem heeft Lone een speciaal plekje in haar hart. Ze is namelijk wel een beetje verliefd op Xavi. Hij is dan ook op haar partijtje geweest, net als de andere kindjes hierboven genoemd. We zijn met z’n allen gezellig naar Monkey Town geweest. Het was een topfeest!
Oma Anke en oma Ine pasten nog steeds met veel plezier elke week een dag op Lone en Lizzy. Met oma Ine werden er weer veel mooie taarten gemaakt. En in de schoolvakanties is Lone vaak een dagje op stap geweest met oma Ine en opa Dick, meestal samen met Sara en Lisa. Ze zijn onder andere naar het Spoorwegmuseum geweest, naar Beeld en geluid en het NEMO. Wat een feest. Lone vond het ook heel leuk om af en toe een nachtje naar oma Anke en opa Bert te gaan. Ze mocht dan het hele huis overhoop halen van oma. En vechten met opa Bert over wie er in de grote stoel mocht zitten. Ook ging oma weer mee naar zwemles en nam altijd iets lekkers mee voor na afloop.
Heeft Lone afgelopen jaar ook nog wel tijd gehad om leuke dingen met papa en mama te doen? Jazeker! Papa en Lone zijn in de herfstvakantie samen naar Legoworld geweest. En eerder het jaar met papa’s werk naar de Efteling. Ook gingen ze wel eens samen zwemmen. Vroeger hield Lone nog wel van een boswandeling, alleen die tijd is -helaas voor papa- voorbij. Lone vond dat de laatste keer véél te ver lopen. Ook is ze met papa, mama en Lizzy naar de Julianatoren geweest en naar meerdere dierentuinen. En laatst nog naar de kinderboerderij.
Sinterklaas is ook dit jaar weer langs geweest met zijn Pieten. Hij kwam even controleren of Lone zich wel aan de afspraken van vorig jaar had gehouden. Dat had ze gelukkig. Daarom heeft de Sint haar enorm verwend met mooie cadeaus, met als klap op de vuurpijl een mooi poppenhuis voor Anna en Elsa en hun kindjes “Ania en Elsia”.
Lieve Lone, bezige bij! Wat ben je toch ineens groot en wijs geworden. Een echte stoere meid met een eigen mening. Je bent een dromer, heel creatief, een lekkere deugniet en soms wat ongeduldig. Maar je bent vooral ook heel lief, zorgzaam en mooi! Dit alles vormt je tot de unieke persoon, op wie ik zo enorm trots ben. Op naar de 7 jaar. Wat voor moois zal je het komende jaar weer te wachten staan!?
We sluiten het verhaal af met weer wat geweldige uitspraken:
“Ik wil ook een baby. Dan is papa opa en jij oma. Mama heb jij dan ook kort haar? Oma’s hebben dat.”
Kopkorn (= popcorn We krijgen het er niet uit.. )
Oma Anke vraagt aan Lone: “Wat vind je nou het allerleukste op school?” “Helemaal niks.”
“Het geeft niks uit mama.”
Lone wil graag speelgoed handboeien. Joyce: “Vraag maar aan Sinterklaas.” Lone: “Wanneer komt sinterklaas dan?” Joyce: “Over 150 dagen.” Lone: “Dan zijn we allang dood!!!”
Lone heeft een grote drol dus Joyce zegt: “Zo Lone!!” Lone: “Je kunt het niet geloven van je ogen hè mama!”
“Hé, wat kijk je mij aan?“
“Mama, stel je voor hé. Maakt mij het uit!!!”
(Tijdens Kerst) “Papa, als Lizzy nou Jezus zou heten was dat echt een gekke naam!”
Op Kaapverdië kijkt Lone omhoog naar de sterrenhemel en zegt: “Dat zijn jullie papa’s en ze zeggen dat jullie het goed gedaan hebben jommes (= jongens)!!”
Het jaar in review. Het is weer die tijd. De tijd van donkere dagen, ’s ochtends je auto krabben en in het donker naar je werk vertrekken en ook in het donker weer thuis komen. Normaal gesproken voor ons ook tijd voor de kerstboom, meerdere gangen diners, vuurwerk, champagne en oud en nieuw. Eten, vuurwerk en champagne zal het probleem niet zijn. We zitten namelijk voor het eerst in het buitenland met de feestdagen. We vertrekken donderdag voor twee weken naar Kaapverdië. Op het zonnige eiland Boa Vista verblijven we in een resort dat doet denken aan een Egyptische tempel.
2016 was een mooi jaar. Onze kleine lieve Lizzy werd geboren. Deze vrolijke dame maakt ons gezin compleet. Wat zijn we ontzettend blij met dit lachebekkie. Lone werd grote zus. Dat is soms nog wel wennen voor haar maar ze vindt het ook leuk om met Lizzy te spelen. Af en toe wordt Lizzy helemaal plat geknuffeld. Heel schattig om te zien.
Voordat Lizzy op de wereld kwam is Lone vijf geworden. Vijf jaar al weer. Het is ondertussen al een hele dame. Melktanden worden gewisseld voor grote mensen tanden. Hard op weg om haar A diploma te halen. Alleen de borstcrawl blijft moeilijk. Voor Sinterklaas heeft ze een prachtig poppenhuis gekregen van Annia en Elsia. Dit was naast alle andere cadeaus het hoogtepunt. Ze speelt regelmatig hele rollenspellen na wat ze op Youtube gezien heeft. In de klas zit ze in groep twee en behoort dus tot de oudste kindjes.
Qua vakanties en uitjes hadden we ook weer niet te klagen. We zijn met Pinksteren in Center Parcs geweest in Limburg. Eind november nogmaals met Mike, Tamara en Evi maar nu in Drenthe. Begin van het jaar werd Gakkie verrast en reden we voor een “One night in” naar Brugge. In juli werden de toppen van de Franse Alpen weer bedwongen. Een stuk fitter en vooral lichter vloog ik de bergen op. Dit was weer zo’n fantastische trip. Met het gezin hadden we dit jaar ook een mooi avontuur bedacht. Een campervakantie. We huurden voor twee weken een enorm grote Ddethleffs camper en reden via de Ardennen richting Annecy. Dit was zo’n mooie vakantie. Het verslag laat nog even op zich wachten maar Joyce is er druk mee. Met de mannen deden we een weekendje Maastricht en aten we bij de twee sterren tent Beluga. Super avond gehad aan de Maas. En nu op naar Kaapverdië om het vakantiejaar even goed af te toppen. Haha.
Camper huren is geweldig. Wat een mooi avontuur achter de rug met z'n 4tjes. Vakantie weer voorbij helaas… 🚐 pic.twitter.com/eHK2woApON
Sportief gezien is er weinig veranderd. Ik liep wel een prachtig record tijdens de Cityrun in Hilversum. 47:36 had ik echt nooit gedacht te kunnen lopen. Fietsen heeft nog steeds een groot aandeel in mijn sportieve leven. Vorig jaar een Wahoo Kickr aangeschaft. Deze staat op zolder voor een tv scherm. Hier draai ik lekker mijn rondjes op in Zwift. Mijn enthousiasme voor dit revolutionaire platform is alleen maar toegenomen. Als alles door gaat organiseer ik samen met Tacx binnenkort een aantal grouprides. Echt super cool. Hieronder nog wat getallen:
Fietsen tot 21 december
Afstand
6.274,2
Tijd
218u 38m
Hoogtemeters
50.164 m
Activiteiten
133
Hardlopen tot 21 december
Afstand
153,6 km
Tijd
13u 57m
Hoogtemeters
165 m
Activiteiten
23
Gezien bovenstaande gegevens kan ik zeggen dat de hardloop kilometers (wederom) gehalveerd zijn ten opzichte van vorig jaar. Daarnaast heb ik wel 1700 kilometer meer gefietst. Dit heeft voornamelijk met Zwift te maken aangezien ik voorgaande jaren in de winter meer in een soort winterslaap belandde;-)
Er was ook minder nieuws. Fox, het bedrijf waar Joyce al negen jaar werkzaam is gaat al zijn activiteiten onder brengen bij Fox in Duitsland. Dat betekent dat Joyce haar baan per eind januari 2017 ophoudt. Voor Joyce, die eigenlijk nooit zo is van jobhoppen en veranderingen, is dit een hele klap. Maar het opent ook weer nieuwe deuren. We gaan er een 2017 van maken om nooit te vergeten.
Wij wensen iedereen hele fijne feestdagen en een spetterend 2017.
Dit vindt Lone echt helemaal geweldig. Jammer dat we morgen alweer vertrekken.
7
Na een tijdje zie ik ze aan komen varen. Onze pup is door het dolle heen en springt in – en uit de kano. Het peddelen laat ze graag over aan haar vader. Ze gaan weer verder. Lizzy en ik zwaaien ze uit. Tot zo!
