Ergens in april, toen ik nog bij ABN Amro zat samen met Jaap hebben we ons ingeschreven voor Luik Bastenake Luik: de Ardennen Classic van 2015. Dit was een van de mooiste tochten die Jaap ooit gereden had. We kozen voor de 160 kilometer variant, wat uiteindelijk aangeduid werd met 167 kilometer. Op het moment van inschrijven lijkt 8 augustus nog een eind weg… maar achteraf gezien gaat het toch best snel.
Vrijdag 7 augustus rijd ik in de ochtend richting Apeldoorn om Jaap op te halen. We rijden met twee fietsen en tassen richting Luik. We hebben ervoor gekozen om er een weekendje weg van te maken. Aangezien het 2,5 uur rijden is vanaf Apeldoorn is het zeker geen overbodige luxe om lekker dichtbij de start in een hotel te slapen voor twee nachten. Eenmaal aangekomen halen we de auto leeg en zetten alle spullen en de fietsen boven in de kamer van het Ibis hotel. We moeten ons startbewijs en stuurbordje nog halen maar dat kan pas vanaf 16:00 uur. Ook niet geheel onbelangrijk: we moeten nog eten. Er moet een solide bodem gelegd worden voor morgen. We voorzien in deze behoefte door tijdens een late lunch vol aan de pasta te gaan. Biertje erbij in de zon, wat wil je nog meer. Na het eten is de Country Hall de Liège, waar de start plaatsvindt, open. We rijden er heen en halen in alle rust onze spullen op.
Op naar het centrum van Luik. We parkeren de auto in de garage en lopen rustig door de straatjes. Als we op een hoek een terras in de zon tegenkomen hoeven we niet lang te overleggen. Biertje erbij, beetje mensen kijken en hier en daar wat uitlachen;-) Heerlijk ontspannen en een beetje ouwehoeren. Wat zal ons morgen te wachten staan??? Er is al wel het een en ander bekend door de mailtjes die we ontvangen hebben van de organisatie. Jaap heeft het jaar ervoor de 125 kilometer variant gereden en dit was al zeer pittig. Kuitenbijters van de buitencategorie liggen klaar om het ons super zwaar te maken. Het is toch al wel een aantal uur geleden dat we de pasta hebben gegeten en onder het motto “stapelen” gaan we op zoek naar een pizzeria. Deze vinden we op de terugweg richting de parkeergarage. Het is in het begin nog vrij rustig maar loopt al redelijk snel vol. De pizza’s gaan er goed in, ze smaken lekker. Om alles af te toppen nemen we nog een ijsje toe in het winkelcentrum boven de parkeergarage. Twee bollen Häagen-Dazs brengen ons koolhydraat niveau lekker op pijl voor morgen. In het hotel internetten we nog even en na een frisse douche gaan we slapen. De wekker staat morgen om 06:00 uur!!!
Het wekkertje gaat en dat voelt heel vroeg aan. Dat is het natuurlijk ook. Langzaam aan kleden we ons aan, nog niet in fietskleding. Naar beneden ontbijten. Ook hier eten we extra met het oog op de dag die voor ons ligt. Eenmaal boven schieten we onze wielerkleding aan en pakken alle spullen die we nodig hebben om de 167 kilometer die voor ons liggen tot een goed einde te brengen. Reepjes, gels, ontbijtkoek en volle bidons. Volledig bepakt en bezakt nemen we de fietsen via de lift mee naar beneden en gaan we richting de start. In vergelijking met de Toerversie die we eind juni reden is het allemaal veel relaxter er rustiger. Het scheelt ook zo’n 11000 deelnemers. Haha. We pakken de eerste stempel op onze stempelkaart en gaan heel relaxed van start. We weten wat er vandaag voor een prestatie geleverd moet worden dus we beginnen heel rustig. Geen gejaag, niet vol gas. Rustig aan. Bij de eerste heuvels moet ik nog warm worden. Het is wat zwaar. Maar als de kilometers onder de wielen verdwijnen worden we warmer en gaat het beter. Als we er zo’n 50 op hebben zitten is het eerste punt waar we even kunnen zitten en de bidons kunnen vullen. Ik moet zeggen dat het niet beter kon zijn qua timing. De beentjes voelen iets zwaar en ik heb ook dorst. Bidons drink ik leeg en vul ze weer met een nieuwe voorraad sportdrank. Heel even zitten en we gaan weer door. Het is niet heel goed weer dus we koelen snel af. Het beloofde zonnetje is er niet. In plaats daarvan rijden we door de mist en miezerregen. Ik kan nu al zeggen dat deze tocht zwaar is omdat er geen enkele centimeter vlak is. Het is of stijgen of dalen. Er zit niets tussenin. De omgeving is prachtig en het is overal super rustig. Je kan vol gas afdalen en zonder lastig gevallen te worden door auto’s lekker koersen. Na zo’n 125 kilometer pakken we de derde tussenstop. Dit is dezelfde als de eerste. Eten en drinken en weer verder. We hebben uitgerekend dat we ieder zo’n negen bidons gedronken hebben die dag. Dat staat gelijk aan 4,5 liter drinken. Hiervan is het grootste gedeelte gewoon uitgezweet. Het venijn zit hem in de staart bij deze tocht. De laatste twee beklimmingen zijn killing. Ondertussen hebben we deze cols al gehad:
-Col de Chambralles gem. 8.2 % max 16 %, lengte 1.9 km
-Col du Rideux zuid gem. 6.9 % max 12 %, lengte 2.2 km
-Col de Roche à Frêne gem. 9 % max 15 %, lengte 2 km
Maar deze twee liggen nog voor ons als we vlak voor de Redoute de laatste tussenstop pakken:
-Col de la Redoute gem. 9.5 % max 22 %, lengte 1.7 km
-Col de la Roche aux Faucons gem. 9.8 % max 16 %, lengte 1.5 km
Na de laatste beklimming is het beste er echt bij mij af. Ik krijg het nog amper rond. Die laatste 10 kilometer kruipen werkelijk voorbij. Afzien to the max!!! Het is enorm bikkelen maar uiteraard halen we de finish. Een high-five om het te vieren en een biertje erbij om er op te proosten. Yes, we did it. Fietsjes tegen het hek en wij bijkomen in het gras. Pffffff!!! Ruim zeven uur gefietst en 2680 hoogtemeters gemaakt. Na een paar biertjes zetten we het klamme helmpje weer op en rijden we terug naar het hotel. Vieze natte kleding uit en snel onder de douche. Al het zweet, modder en zonnebrand afspoelen en schoon maken. Als we allebei weer het mannetje zijn lopen we naar buiten richting de rotonde waar we de vorige middag pasta gegeten hebben. Hier zit ook een chinees. Laten wij nu enorme trek hebben. We kiezen een mooi menu met nog wat biertjes erbij. Jaap topt dit keer af met een whisky en ik neem nog maar eens een verkoelend ijsje. Goed gegeten. Moe, voldaan en rozig lopen we terug naar het hotel. We zijn gebroken. Slapen zal geen probleem zijn en dat klopt ook. Als m’n hoofd het kussen raakt ben ik vertrokken. Voor Jaap geldt hetzelfde.
De volgende morgen doen we alles in de laagste versnelling. De spiertjes hebben wat te verduren gehad dus een beetje kalm aan hebben we wel verdiend. Na het ontbijt gooien we alles weer in de auto en rijden terug naar Nederland. Wat een gave indrukwekkende tocht. Dit was inderdaad een prachtige uitdaging. Jaap bedankt!!!!
