Veel fietsers hebben van die bucketlist items. Een gebied waar ze graag kilometers willen maken of bekende klimmen die ze op willen rijden. Begin augustus reed ik belachelijk veel hoogtemeters en kon hierdoor een paar mooie vinkjes zetten. De machtige Stelvio, de fraaie Umbrail, de loodzware Mortirolo en de never ending Gavia kreeg ik onder de wielen.

1 augustus

Nu lijkt het of ik dit alles alleen deed en dat het een soort individueel evenement was. Nee, het was verre van een singlereis 😉 Het was super gezellig met Ger, Jochem en Aernoud. Die laatste is beter bekend als Jansen vanwege zijn overeenkomstige achternaam. Woensdag 1 augustus rijden we na werktijd richting Italië. Afgeladen met fietsen, tassen, fietspomp, kleding, camera’s en sportvoeding. Op weg richting onze eerste tussenstop; Hotel Rio. Dat klinkt heel exotisch maar het is een doorsnee Duits hotel in de plaats Karlsruhe. Vakkundig geselecteerd door Gak vanwege het uitmuntende ontbijt. Onderweg lopen we tegen wat vertraging aan. Er staat een varkensstal in brand en iedereen op de snelweg wil hier een glimp van opvangen. Als we rond half 11 aankomen slepen we een deel van de spullen de kamer in en drinken aan de hotelbar nog een klein Duits biertje. Proost, de vakantie is begonnen. Jochem slaapt met zijn vader, Jansen en ik nemen samen intrek in de kamer ernaast.

2 augustus

Vroeg uit de veren, wakker worden is nooit echt een probleem voor me. Douchen, aankleden en spullen verzamelen. Op naar het ontbijt. Daar is niets teveel over gezegd. We smikkelen er alle vier goed van. Zeer uitgebreid en divers! We leggen een piekfijne bodem voor de eerste klim later die dag.

Ger stapt weer bij Jansen in en ik laat me luxe als altijd sturen door Gak. Ik denk dat hij in het buitenland meer kilometers in mijn auto gereden heeft dan ikzelf. Haha. Beide bestuurders kiezen een andere route en we blijven niet achter elkaar. Niet bewust maar dit pakt nou eenmaal zo uit. Wij laten ons leiden door de techniek van Google en de intelligentie van navigatieapp Waze. Jansen kiest op zijn beurt voor die oerdegelijke Duitse Audi navigatie. Lang verhaal kort: kies voor de Duitsers. Ze winnen altijd en nu eens niet in de laatste minuut. Jochem en ik komen wat files en ongelukken tegen. Het is niet dat we belachelijk lang overal stil staan maar het verloopt stroperig. Ach, niets aan te doen. Jansen neemt met Ger nog een stukje de trein. Daar hebben zij gewoon de tijd voor en het is een bijzondere ervaring. De Audi staat al ruim een uur afgekoeld op de parkeerplaats als de Clio ernaast gezet wordt.

Geen tijd te verliezen want we willen nog wat hoogtemeters in de benen hebben voor het diner. We kleden ons om, maken de fietsen gereed en gaan voorzichtig op verkenning richting Torri di Fraele. Een klim waar weinig verkeer is en qua percentages nog menselijk genoemd mag worden. Ger gaat op zijn gemak bijkomen van de reis. Hij pakt een drankje op het terras van ons hotel. Wij beginnen rustig en genieten van de reuzen om ons heen. Relatief vlak peddelen we naar de voet van Torri. Tijdens de klim leggen we ruim 13 kilometer omhoog af. Met een gemiddelde van 5,6 % kunnen we lekker blijven kletsen en geamuseerd kijken naar de fraaie omgeving. Wow, zo mooi. We slingeren 21 bochten omhoog en op de steile flanken etaleert Gakkie zijn klimkwaliteiten. Hij rijdt met gemak weg en dat zal de rest van de week niet anders zijn. We hebben er vrede mee. Bergop is het ieder voor zich. Een langzame fietser een snelle laten bijhouden is niet te doen. Andersom ook niet. Een vlotte klimmer wil omhoog gewoon eigen tempo rijden. Op de top ontmoeten we elkaar weer. Daar zijn we het eens over de schoonheid van de klim. Foto’s maken, filmpjes schieten en we rollen we naar beneden. Op naar Ger, op naar een frisse douche en een voedzaam Italiaans diner. We eten vandaag voor het gemak in het restaurant van ons hotel. Niets mis mee. Op tijd duiken we in bed. Er wachten nog wat hoogtemeters op ons de komende dagen.

3 augustus

Ook bij hotel Baiti Clementi is het ontbijt weer smaakvol en uitgebreid. Voor fietsers bijvoorbeeld pannenkoeken maar ook vers fruit. Lekker Italiaans bakkie erbij. Smullen weer. Met het oog op de te leveren prestatie van die dag lopen we een extra rondje om het buffet. Stapelen om die vreselijke hongerklop te voorkomen.

Als het ontbijt erin zit, pakken we de spullen bijeen. Vandaag staat een serieuze uitdaging op het programma. Eentje om in te lijsten. Vanuit het hotel rijden we over de Umbrail Pass en pakken de afdaling richting Prato. Na de lunch rijden we de Stelvio weer omhoog om vervolgens de fietsen weer in het hotel te stallen. Fijne alinea, lekker kort. Zo was de dag echter niet!

Het fietsen in de Italiaanse Alpen is geweldig. Wat een omgeving om hier op je tweewieler te mogen rijden. De Umbrail Pass is top. De percentages kunnen worden geduid als lopend, niet dodelijk steil. In het begin rijden Gakkie en ik samen. Jansen heeft zijn fiets achterop de Clio gezet want hij wil alleen de Stelvio pakken vandaag. Wat een goede keuze 😉 Na wat koetjes en kalfjes pakt Gak zijn eigen tempo en rijdt gestaag bij me weg. Ok, alleen. Focus maar ook lekker genieten tijdens het rijden. Tussendoor zien we Ger en Jansen. Zij zorgen voor de mentale support en de schitterende beelden. Een foto hier, een video daar. Zij zorgen dat mijn Instagram na afloop rijkelijk gevuld kan worden. De benen lijken ok, maar het vermoeden bestaat dat dit ook door de gunstige percentages komt. Hierover later meer. Op de top maken we wederom mooie plaatjes. Een paar selfies later dalen we af, richting de lunch in Prato. Het is prima weer, niet te heet en zeker niet koud. We hebben indien nodig jacks bij ons in de auto maar deze zijn niet echt nodig. De afdalingen zijn wat fris maar dit komt omdat je dan zo bezweet bent. Rond de Stelvio kan het best spoken maar wij hebben tot nu toe veel geluk.

We pakken een terrasje en kalmeren van de inspanning in Prato. De lunch gaat er goed in maar dat spreekt vanzelf. We hebben wel trek na de eerste klim van naam. Jansen denkt er nu ook klaar voor te zijn en neemt zijn retro Trek van de fietsendrager. Als hij zijn laatste voorbereidingen getroffen heeft gaan we met z’n drieën verder op de fiets. Ger neemt alleen plaats in de Clio. Stelvio, here we come.

Was de Umbrail Pass fraai dan is de Stelvio indrukwekkend. Wat een toffe weg. Zoveel klimmen en slingeren. De goede benen liet ik overigens achter of bij de lunch of in de afdaling richting Prato. Ze zijn er simpelweg niet meer. De Stelvio is naar mijn idee ook van een ander kaliber dan de Umbrail. Buiten het feit dat het een geweldige klim is, zijn de percentages net iets giftiger voor mijn arme beentjes. Ja het doet zeer, en ja het duurt lang. Heel lang. Maar het boeit me niet. Ik vind het fantastisch om hier te rijden omdat de omgeving schitterend is. Onder mijn kont de nog niet eerder genoemde Italiaanse racefiets van Titici. Een tester voor Het is Koers. Laat daar nou een vrij enthousiaste maar oh zo pittige 25 op liggen achter. Jochem zei nog bij vertrek: “haal die andere cassette nou met 28”. Ik was eigenwijs en heb spijt maar daar verander ik nu niets meer aan. 48 bochten lang duw en trek ik me omhoog, het gaat niet van harte. Maar opgeven zal ik niet zo snel doen en zo bereik ik toch de top. Onder luid applaus van Ger, Jochem en Jansen leg ik de laatste meters af naar de finishlijn. Man, wat was dit afzien weer. Het uiterste uit jezelf halen een paar uur lang. Bikkelen! Het onbeschrijfelijke gevoel van overwinning als je eenmaal boven bent maakt alles in een klap goed. Pijn? Zure benen? Dorst? Welnee, we gaan een toffe foto maken om te vieren dat we de top gehaald hebben. Haha.

Ik koop een welverdiende magneet van de Stelvio. Een trofee voor op het bord in ons toilet thuis. We genieten van het uitzicht en gaan ons langzaamaan op maken voor de afdaling. Jansen kruipt knus naast Ger in de auto. Voor hem hoeft het niet en zo kan hij zich sparen voor de volgende dag. Geheel terecht.

Gak en ik dalen af. Ik vind het altijd wel een beloning, zo’n afdaling. Het cadeautje na een dag zwoegen brengt ons weer terug bij het hotel. De Garmin klokt ruim 100 kilometer. Naast de afstand pak ik ook nog eens 3100 hoogtemeters. Een lekker dagje in het zadel, zo zou ik het willen omschrijven. Mede door de support van Ger uit de auto heb ik deze klimmen bedwongen. De motiverende woorden en de gave foto’s doen me onderweg veel goed. Thanks Ger!

De witte zoutranden spoelen we weg onder de douche. De viezigheid van de weg wassen we van de benen. Na enkele minuten onder de douche zijn we weer als nieuw. Klaar om aan te vallen want we smachten naar een goede Italiaanse maaltijd. Met behulp van Tripadvisor komen we bij een authentiek tentje uit in Bormio. Aan een druk toeristisch plein waar meerdere vakantiegangers op zoek zijn naar een restaurant, strijken we neer. Helaas door de drukte kunnen we niet buiten zitten. Maar ach, binnen is prima. Een smaakvol drankje erbij, dit is vakantie. Heerlijk. Na het diner waggelen we op ons gemak terug naar Baiti Clementi. Een voldaan gevoel overmeestert me. Ik doe mijn ogen dicht en val in diepe slaap.

Videoverslag van de dag:

4 augustus

Bij het ontwaken heb ik niet veel last van mijn benen. Een goed teken na de slijtageslag van gisteren. Nu staat er vandaag ook weer een etappe op het programma om je vingers bij af te likken. In de achtertuin van de Stelvio ligt een klein, kort maar heel nare berg. Het ettertje van Italië. We beginnen vandaag met een regelrechte killer, genaamd Mortirolo. Na de afdaling en lunch pakken we de laatste klim van deze trip. De Gavia vreten we als dessert. Of in mijn geval vreet de Gavia mij op. Daarover later meer…

Belangrijke dingen eerst: ontbijt! Eten, aanvullen en stapelen. Zo in de ochtend staat er vrij cliché een ouwe Italiaanse restaurantmanager bij het buffet. Keurig gekleed, schoentjes gepoetst en dasje recht. De man praat met iedereen en heet de gasten welkom. Een mooi tafereel om te aanschouwen. Wij doen wat onze maag ons ingeeft. Dat is eten. Sapje erbij en wat frisse vruchten toe. Hmmm, lekker.

Beneden in het hotel zit een afgesloten fietsenstalling en daar hangen onze fietsen ook tijdens de nacht. We pikken ze na het ontbijt op. Net als de dag ervoor klikken we rond 10:00 de pedalen vast. Op naar de Mortirolo die vooraf flink wat angst heeft ingeboezemd. De aanloop is fijn want het is telkens naar beneden. Soort van vals plat. We worden door een trotse Italiaan naar de klim begeleid. Hij heeft hele verhalen en vindt het cool dat wij hierheen komen om te fietsen. Hij werpt snel een oog op de cassette van Gak. Met een 32 achter kan hij wel omhoog. Gelukkig keek hij niet bij mij want dan had hij vermoedelijk gedacht dat ik een prof was of zo. Haha.

Voordat de hel begint zitten we comfortabel op 31 gemiddeld. Aardig naar beneden gereden dus. Nog fris maken we een foto bij het bordje en gaan dan rijden. In 11,5 kilometer overbruggen we 1307 hoogtemeters. Het gemiddelde van 11,3% is huiveringwekkend. Na kilometer 8 vlakt het iets af maar dan zit je nog op 11% gemiddeld. Mijn idee is om zo rustig mogelijk naar boven te rijden. Niet te veel kracht en langzaam proberen te draaien. Concentratie op rust en cadans. Dit lukt in het begin aardig maar als het vanaf kilometer drie rond de 14% gemiddeld wordt, dan krijg ik het amper nog rond. Jochem is weer eens weg gedanst. Hij is blij met zijn nieuwe kooi waarmee hij dus de 32 achter kan steken. De klim is naar, verschrikkelijk. Ger en Jansen rijden veel bij mij in de buurt en supporten waar mogelijk.  Zij zien mij zwoegen. Op de klim is een mooi eerbetoon aan Pantani te zien. Om wat foto’s te maken én om op adem te komen stop ik even. Bijzonder stukje wielerhistorie. Het verhaal vertelt namelijk dat de Italiaan ooit met een 39×22 omhoog reed. Ik kan me daar werkelijk waar niets bij voorstellen. Dat is onmenselijk. Onderweg krijg ik meerdere duwtjes in de rug. De auto en de spierballen van Jansen hebben het net zo zwaar als ik. Na het passeren van Pantani merk ik inderdaad dat het iets minder zwaar is. Je referentiekader past zich snel aan tijdens zo’n fietsvakantie.  Een stukje verderop rijdt een andere fietser. We hebben ongeveer hetzelfde tempo. Langzaam kom ik dichterbij en gebruik hem als een soort doel. Vlak voor de top haal ik hem in en rijd over de streep. Wat een beest was dit zeg. Pfff! Echt loodzwaar. Hier maken we ook weer wat toffe foto’s om alles vast te leggen. Met fiets, zonder fiets. Individueel en met z’n allen. Leuke herinneringen maken. Als een havik duiken we naar beneden. Onze prooi, de lunch, wacht op ons in het dal.

Eenmaal beneden gunnen we de beentjes wat rust. In het mooie Italië gaan we fijn lunchen. Flink eten en drinken want daar hebben we wel behoefte aan. Jansen pakt zijn Trek weer van de trekhaak en kleedt zich om voor de Gavia. Met z’n drieën rijden we naar de voet van de klim. De laatste klim van deze toffe trip is aanstaande. Laten we er het beste van maken. Het weer blijft schitterend, net als de omgeving. Fraaie uitzichten! Alles wat je van een bergpas mag verwachten is aanwezig. Onderweg moet ik nog flink sturen om een schapenherder met zijn schaapjes te ontwijken. De klim is zwaar. Dit komt mede door de Mortirolo die eraan vooraf ging. Het loopt niet meer en ik stop af en toe om bij te komen. Ger komt af en toe bij me langs. Vult als professionele ploegleider mijn bidon onder een riviertje. Hier knap ik van op. Het ijskoude water laat mij zeker vijf minuten in de waan dat ik weer het mannetje ben. Haha. De ellende van de Gavia is dat je het einde niet ziet. Er is geen finish waar je je op kan focussen. Pas de laatste 500 meter zie je dat je er bent. Onderweg kom je ook nog een steile, donkere en ijskoude tunnel tegen. Met behulp van mijn iPhone-lampje maak ik wat licht om een eventuele tegenligger te seinen. Deze duurt lang, zelfs zo lang dat Jochem en Jansen de afdaling naar het hotel al zijn ingegaan. Logisch ook, de kou op de top is niet fijn ondanks het zonnetje. Ger staat me op te wachten op de top. Snel wat foto’s en dan vliegen wij ook naar beneden. Deze afdaling werd door Jochem al aangeduid als snel. Iets wat ik me in het eerste deel niet kan voorstellen. Slecht asfalt en slecht lopende bochten. Met nog zo’n 15 kilometer te gaan tot Bormio begrijp ik Jochem ineens. Deze weg leent zich voor laagvliegen. Een Citroen gaan mij voor en ik kan de auto keurig blijven volgen. Met snelheden ruim boven de 70 snel ik Bormio tegemoet. Pfieuw… wat een dag! Eenmaal in het hotel ben je blij dat het er op zit maar ook teleurgesteld dat de fietsvakantie al weer voorbij is. Ik voeg 113 kilometer en ruim 3500 hoogtemeters toe volgens Strava.

Jansen en Jochem zijn opgefrist. Ook ik spring onder de douche en kleed me om. We hebben wel zin in pizza en lopen met z’n vieren richting het plein van de avond ervoor. Ondanks dat het druk is door een hardloopevenement kunnen we bij een pizzeria op het terras zitten. Er gaat wel wat in na de inspanningen van de afgelopen dagen. Kletsen over fietsen, het avontuur in Italië en genieten van de ronde deegschijven. Wat hebben we het top gehad, echt genoten. Na de nodige biertjes en wijntjes wandelen we door Bormio terug naar ons hotel. We duiken in de bedden want het vreet energie al die beklimmingen.

Videoverslag van de Gavia:

5 augustus

Het ochtendritueel herhaalt zich met als verschil dat we ons niet klaarmaken voor een fietstocht als wel voor de terugreis. Jansen plakt er nog een paar dagen vakantie aan vast, maar wij rijden direct terug naar Nederland. Na het uitchecken nemen we afscheid. Onze terugreis verloopt soepel. We komen geen ellende tegen en zijn lekker op tijd thuis.

Ger, Gak en Jansen; wat een tof avontuur. Dank voor de mentale en fysieke support. Ik had dit voor geen goud willen missen.

Op naar een volgend doel in 2019.

Relive videos: