Sinds mei 2015 zitten Britt en Lone bij elkaar in de klas en acht jaar later hebben ze samen in Oostenrijk deze mooie tijd op de Wilge afgesloten met een huttentrektocht. We liepen met z’n drieën de huttentrektocht in het Raurisertal en hebben een fantastische tijd gehad.

Idee, uitwerking en planning

Vorig jaar zijn Lone en ik een nachtje gaan bikepacken in het Duitse Sauerland. Hoewel dit een zware beproeving was, maar achteraf gezien heel gaaf, ging ik op zoek naar een origineel avontuur voor deze zomer. Lone sluit in 2023 haar tijd af op de basisschool en zal de Wilge gaan verlaten. Een nieuwe tijd breekt aan, de middelbare staat dan voor de deur. Vanaf september zal ze op het Hilfertsheem zitten al is het nog niet zo ver gelukkig. Eerst genieten en ontspannen tijdens de vakantie.

Ik liep al langer met het idee van een huttentrektocht en werd tijdens een ouderavond van de Wilge gewezen op de website huttentochtmetkinderen.com. Deze site, onderhouden door Hans en Nel, biedt informatie aan over verschillende tochten in Oostenrijk. Na wat gepuzzel en lezen, besloot ik het dat we in het Raurisertal een schitterende ronden konden lopen. Het is met de trein eenvoudig bereikbaar, je loopt een rondje en de etappes zijn te overzien voor hikers die amper ervaring in de bergen hebben.

Nadat mijn oog gevallen was op het Raurisertal, begon ik aan de hand van de aangeschafte PDF met voorbereiding en vooral met de voorpret. Soms zelfs zo overdreven dat Lone er helemaal gek van werd. ‘Pap, jij hebt het elke dag over de huttentocht’. Hahah.

Britt mee

Op een middag, als Britt bij ons aan het spelen is (of moet ik tegenwoordig ‘chillen’ zeggen), bedenk ik dat het gaaf zou zijn als de dames dit avontuur samen kunnen doen. Hoe tof is het om de Wilge en groep acht af te sluiten door samen op reis te gaan?! Ik stel het voor aan Lone en het antwoord laat zich makkelijk raden. In een appgroep met Marc, Ingrid en Joyce stel ik het plan voor en vraag of ze het aan Britt willen voorleggen. Britt geeft niet geheel onverwacht hetzelfde antwoord als Lone, we gaan eind juli naar Oostenrijk. Huttentrektocht here we come!

29 juli – valse start met de trein

Zaterdag 29 juli is het begin van onze spannende reis naar het Raurisertal in Oostenrijk. De trein start voor de deur, alhoewel dit in de soep loopt. Hierover later meer. Vanaf Utrecht gaan we richting Mannheim in Duitsland en vervolgen onze weg via München naar Wörgl in Oostenrijk waar we de laatste overstap hebben naar Taxenbach.

De rugtassen zijn gepakt, de flessen gevuld, het snoep binnen handbereik en ook wij zijn klaar voor de trip. Britt is om 07:45 bij ons want we willen de trein van Hilversum naar Utrecht om 08:03 uur nemen. We wandelen met z’n allen naar het station en nemen in de hal afscheid. Britt, Lone en ik scannen de tickets en verdwijnen achter de poortjes. Tot donderdag allemaal… Boven op het perron aangekomen, zie ik dat er vertraging is. Een kwartier maar liefst. Oef, dat is verre van optimaal voor de overstap in Utrecht. We appen en bellen met de families die we net uitzwaaien en komen tot de conclusie dat we het niet gaan halen met deze trein. Als we weglopen bij het perron, zie ik dat de trein helemaal niet rijdt en eruit gegooid is door de NS. Een turbulent begin van de reis.

Aansluiting gehaald

Op het moment dat we het station uitlopen, komt Marc al aanrijden en brengt ons met de auto naar Utrecht CS. Met een marge van tien minuten lopen we het station in om bij perron 19 dan eindelijk de eerste trein te pakken. Aansluiting gehaald. Dank, Marc!

Binnen de kortste keren zitten we in Duitsland en maken we de eerste overstap. Hoewel de treinen iets vertraging hebben, missen we geen enkele aansluiting. De Duitse Pünktlichkeit stelt ons niet teleur.

De dames vermaken zich prima. Ze lezen in hun boekjes, rommelen wat met hun telefoon en kletsen zoals ze ook elke dag in de klas deden. Ondertussen eten we een broodje afgewisseld wat zoetigheid uit de grote snoepzakken. Hoe meer we voor de wandeling opeten, hoe minder we ermee hoeven te slepen onderweg. De tijd vliegt naar mijn idee voorbij en voor we het weten, rijden we Oostenrijk binnen.

Snicker

In de trein die vanaf München vertrekt, spelen we een potje pesten in een coupé voor zes personen waar ook een ander gezin zit. Er loopt een man van de catering voorbij met een karretje vol met snaai en Britt en Lone laten hun oog vallen op een Snicker. ‘Oooh pap, mogen we een Snicker. Daar hebben we echt zin in’. Ik vind het op zich prima, maar de beste man loopt hard door en als hij vervolgens later terugkomt, zijn we zelf te laat met reageren. Ach, gelukkig hebben we zelf voldoende eten mee.

De man van de familie die bij ons zit, ziet het tafereel aan en vindt het zielig voor die meiden. Hij maakt zijn tas open en deelt aan zijn vrouw en dochter een koek uit. Vervolgens begint hij een verhaal in het Duits tegen ons waaruit blijkt dat hij iets voor Britt en Lone heeft. Hij wil de dames niet smachtend laten kijken terwijl zij een koek eten en pakt zo waar een XL Snicker uit zijn tas. Helemaal verrast en met grote ogen nemen ze hem in ontvangst en smullen er heerlijk van.

Lone doet heel lief wat terug en biedt uit haar snoepzak iets aan. De dochter twijfelt geen moment en voordat Lone is uitgesproken zegt ze al ‘yes!’.

Eindbestemming Taxenbach

De laatste trein in Oostenrijk is een boemeltje wat meerdere keren per uur rijdt. Ik stel voor om wat te eten bij de bakker die op het station van Wörgl zit. Ze hebben broodjes, donuts en een koelkast vol smakelijk drinken staan. Nadat ik mijn beste Duits van stal gehaald heb (lees: ik spreek veel Nederlandse woorden in een onnavolgbaar Duits accent uit) krijgen we ons diner voor deze avond op tafel. Het is wat simpel, maar het smaakt goed en we zitten er relaxed bij.

De dames verslinden een donut en koek als toetje en dan pakken we de laatste trein naar Taxenbach. Het is een korte rit van een uur. De bergen doemen op en het landschap verandert wat er anders uitziet dan het altijd zo vlakke Nederland.

Eerste overnachting in Taxenbach

Voor de laatste keer vandaag pakken we de zware rugzakken en wandelen op ons gemak door de regen naar Gästehaus Hofer waar we de eerste nacht slapen. Het duurt even voordat de lieve dame open doet en een heel verhaal in het Duits begint. Ik versta de helft, maar we mogen naar binnen en ze laat ons de kamer zien.

Ik ga lekker douchen terwijl de dames hun energie proberen kwijt te raken op de trampoline in de tuin. Zo’n dag hangen in de trein in combinatie met snoep resulteert in een hoge energievoorraad en dat moet er uit. Als ze lichtelijk doorweekt terugkomen, duiken ze ook in de douche. We hangen de spullen te drogen en gaan na het tandenpoetsen op bed liggen.

Blijkbaar heeft de dag en het uitrazen op de trampo indruk gemaakt bij Lone en Britt, al snel hoor ik zwaar ademhalen bij de bedden naast me. Slaap lekker dames, morgen begint het avontuur dan echt.

30 juli – start van de Huttentrektocht

Iets voor de wekker open ik mijn ogen en maak langzaam Britt en Lone wakker. Ze hebben lekker geslapen en beginnen rustig met aankleden en spullen pakken. Onze outfit voor vandaag is toegespitst op het avontuur, we lopen de eerste etappe van de huttentrektocht richting berghut Niedersachsenhaus.

Het ontbijt beneden is uitgebreid met verschillende broodjes, beleg, reepjes en fruit. De lieve mevrouw van gisteravond staat ook vandaag weer voor ons klaar. Ze vindt het prima als we wat broodjes voor de lunch klaarmaken. We mogen zoveel pakken als we zelf willen. Nadat we het gevoel hebben dat de buikjes zijn gevuld en voorzien van voldoende brandstof om aan onze belevenis te beginnen, lopen we naar boven. We pakken de tassen uit de kamer, ik reken af en dank de eigenaresse hartelijk voor de goede zorgen. Op naar het station waar bus 640 ons naar Parkplatz Lenzanger brengt, de start van onze tocht.

Modder, boomwortels en steile passages het bos in

Een goede voorbereiding, is het halve werk. En wij zijn uitermate goed voorbereid door de gids van Huttentochten met kinderen. Het begin van de tocht omschrijven ze als uitdagend door de steile passages. Tel daarbij op dat je omhoog klimt via boomwortels waar veel modder op ligt en je kunt spreken van een heftige start.

Eenmaal de bus uit, begint het gelijk te regenen. Niet hard, maar wel voldoende druppels wat ons doet besluiten om de regenjas aan te trekken. Vanaf de parkeerplaats waar een verlaten informatiehuisje staat, duiken we direct het bos in waar het klauteren begint.

We kunnen stellen: de omschrijving klopt. Het is drassig en glad door de regen. Soms zakken de schoenen weg in de modder en een andere keer glijden ze weg over een glibberige wortel. We lopen rustig en voorzichtig omdat we geen haast hebben. Het moet voor alle drie wel leuk blijven natuurlijk.

Houten planken op weg naar Durchgangalm

Het eerste uitdagende deel zit erop en na wat breaks in het bos komen we via een pad met houten planken uit op een fraai ogende ansichtkaart: Durchgangalm. Het woord Alm betekent een hoger gelegen weide in de bergen. Er kabbelt een glashelder watertje, er staan koeien te grazen en wij lopen er met onze rugzakken geamuseerd doorheen. Wow!

Lone ziet haar kans schoon en pakt direct haar fles om water bij te vullen. Britt volgt Lone al snel en loopt ook naar de waterkant. Als ze maar kunnen rommelen met water, dan is het goed. Alsof de tijd heeft stilgestaan en ze samen nog in groep 1 zitten. Bij het Mirakel haalde ik Lone regelmatig pikzwart op als ze met Britt in de modder had gespeeld. Een soort déjà vu.

Relaxt tussendeel leidt naar pittig einde

Het deel wat volgt na de Alm, loopt lekker weg. Redelijk vlak, geen gekke ondergrond en bovendien prachtige natuur. Onderweg komen we aardig wat Nederlanders tegen die exact dezelfde route volgen. Ze hebben allemaal hun inspiratie van dezelfde website gehaald. Doen ze goed en moet ook zeggen dat het gewoon allemaal klopt en de informatie compleet is.

Niedersachsenhaus is telkens in het vizier en we concluderen dat we dichterbij komen. Al weten we dan nog niet dat het nog een flinke klim is naar de top. Na de oversteek van een waterval/rivier begint een stuk door weilanden waar veel koeien staan. We zijn onder de indruk van de dieren omdat het zo knap is dat ze grazen op de steile weides. Ondertussen slalommen wij door de vlaaien heen die de beesten achterlaten.

IJle lucht misbruikt

Wanneer je in de bergen loopt en boven de 2000 meter stijgt, is er in verhouding minder zuurstof in de lucht beschikbaar. In de volksmond noemen we dit ijle lucht. Nadat ik aan Lone en Britt dit verschijnsel heb uitgelegd, duurt het niet lang voordat ze om een extra pauze vragen. ‘We krijgen amper lucht op deze hoogte’. Hahaha, oké dames. Point taken.

Dichte mist tot de graat

De lunch die we ’s ochtends bij het hotel hebben voorbereid, eten we vergezeld van de grote grazers op. Het uitzicht is adembenemend. Ik zeg tegen de dames dat ik me zo klein voel tussen het geweld van die flinke bergen. De hoogste waar we op uitkijken is De Hoher Sonnblick, een gletsjerberg van 3.106 meter hoog. Op de top van deze gigant bevindt zich het Sonnblick-observatorium en de berghut Zittelhaus. Een uitdaging voor een mogelijk volgende huttentocht?!

Na de lunch vervolgen we onze weg omhoog. De verrassing die we onderweg krijgen is echt bijzonder. Als we op een gegeven moment achter ons kijken, trekt er een dikke dichte wolk gestaag omhoog. Het duurt niet lang of we lopen in de wolk met amper vijf meter zicht. Hoewel het misschien eng klinkt, vinden we het prachtig. Je ziet de wolk (of is het eigenlijk mist) voorbij trekken en na een paar haarspeldbochten omhoog lopen, zien we weer alles helder. De wolk laat zich door de wind over de berg slepen. Een bijzondere gewaarwording.

Finish dag 1 – Niedersachsenhaus

Het slalommen omhoog gaat verder en het pad lijkt met de meter uitdagender. Steeds iets steiler, steeds lastiger, telkens wat grotere stappen om omhoog te komen. De hoogtemeters en de afstand in combinatie met de ijle lucht begint zijn tol te eisen bij Britt en Lone. En zelf merk ik ook dat ik wat hoog in de ademhaling zit. We gaan net iets vaker zitten en lopen niet meer zo soepel als aan het begin.

Met doorzettingsvermogen en uitstekend klauterwerk van de meiden komen we boven. Wat een prachtig uitzicht al zijn we nog steeds omgeven door flink wat mist. Het ruige en betoverende van de top is fantastisch in al zijn eenvoud. We lopen een het laatste stuk over de graat op 2471 meter hoogte naar Niedersachsenhaus. Yes, we zijn er.

Bijkomen en opfrissen

Bij de ingang van de trekkershut doen we onze schoenen uit en schieten we de slippers aan. Je mag nou eenmaal niet de hut betreden met je smerige bergschoenen. We verlossen ons van de zware tassen en zelf ploffen we ook neer in de houten banken. Nadat ik chips, Snickers en wat te drinken heb gekocht, maak ik complimenten aan de dames. Wat hebben ze dit goed gedaan. Het is niet niks om zo’n afstand met bepakking en de nodige hoogtemeters af te leggen. Chapeau. Het duurt niet lang voordat de rode blosjes op onze wangen verschijnen. We zijn rozig van de tocht.

Als we zijn bijgekomen, lopen we onder begeleiding van de huttenwaard twee trappen omhoog waar zij onze kamer laat zien. We kiezen voor de drie bedden beneden. Er zijn nog vijf bedden in de kamer die op dat moment nog niet bezet zijn. Om onze plek te claimen, leggen we de lakenzak uitgevouwen op bed. We hangen wat spullen op die vochtig zijn en Lone en Britt gaan daarna samen douchen. Een muntje per persoon en maar liefst drie minuten warm water. Met behulp van de timer op de telefoon halen ze het uiterste uit de douchetijd en komen fris weer naar boven. Ik heb vanmorgen in het hotel nog gedoucht en sla een keertje over.

Bereik?

De gehele wandeling hield in mijn telefoon op vliegtuigmodus en gebruikte hem alleen om foto’s te maken van de omgeving. Vooraf hielden we rekening dat er geen mobiel bereik zou zijn in de hutten. Je loopt nou eenmaal in een wijd uitgestrekt bergachtig gebied waar je geen bereik verwacht. Tel daarbij op dat in de beschrijving van de huttentocht staat dat er bij de hutten ook geen ontvangst zou zijn, dan houd je daar gewoon rekening mee. Met Joyce sprak ik af dat ik contact zou zoeken zodra ik woensdag weer in het dal zou aankomen. Gelukkig werden we verrast door een dame naast ons aan tafel die plotseling begon te bellen. Het is toch fijn om te laten weten aan het thuisfront dat het allemaal goed is gegaan en dat de dames het super gedaan hebben samen.

Huttenmaaltijd en nachtrust

We spelen in de gezamenlijke ruimte wat potjes pesten en voor we het weten is het etenstijd. Stipt om 18:00 uur zoals aangekondigd, begint het ritueel. Wij zitten aan de derde tafel en mogen van de huttenwaard volgens een strak afroepschema als derde soep en sla pakken. Na het voorgerecht serveren ze voor Lone en Britt spaghetti. Vooraf heb ik aangegeven dat ik vegetarisch ben en mijn diner bestaat uit zuurkool met een soort groente/kaas-bal. Het smaakt ons prima na de intensieve wandeltocht. Nadat we als dessert een bak chocoladevla op hebben, is de vermoeidheid nog meer aanwezig in onze lijven. We zijn het wel een beetje zat en met het oog op de tocht van morgen kiezen we ervoor om te gaan slapen. Nadat ik de rekening heb voldaan, gaan we naar de kamer.

Een moeder met haar zoon van zes is bij ons op de kamer komen liggen. Respect voor hem, want met zes jaar deze beklimming doen is echt knap. Ik pak nog even mijn boek terwijl Britt en Lone wat rommelen in hun bunker naast me. Britt herordent haar tas nog even voordat ze rustig gaan liggen. Hoewel Britt wat last heeft van een snurkende Lone, slapen we best snel.

31 juli – afdalen en klimmen naar Schutzhaus Neubau

We liepen gisteren de hut in en zagen buiten haast geen hand voor ogen. Het had wel wat. Als je een weekje Ibiza boekt, word je er vast niet vrolijk van, maar in de bergen zijn wolken, mist en regen ingrediënten voor een magisch dagje. Vandaag is de Ibiza-vibe overgewaaid naar Oostenrijk. Het is strak blauw, niet fris en bovendien warm genoeg om in een korte broek te starten. Dat is fijn ontwaken, top!

Het ontbijt is simpel, maar eigenlijk is alles er wel. Koffie, water en sinaasappelsap, verse kaiserbroodjes, havermoutpap, yoghurt en divers beleg staat op de grote tafel. Net als gisteren volgen we een vooraf bepaald schema. Zodra je wordt opgeroepen mag je opstaan en eten pakken. Een aantal gasten die zich hier niet aan houden krijgen een standje en de huttenwaard verzoekt ze om terug te gaan naar de tafel. Hahaha.

We smeren wat broodjes voor onderweg en pakken boven alle spullen weer in. Het is de tweede dag dat we aan de wandel gaan en dat is te merken, er komt al wat routine in.

Dalen is anders dan klimmen

Lone en Britt nemen afscheid van de hondjes die bij de berghut horen en ik zeg de eigenaar gedag. Op naar Schutzhaus Neubau, de tweede etappe van deze huttentrektocht. Het eerste deel van de route lopen we weer deels het pad terug waar we gisteren omhoog zijn gekomen. Dat is geen straf omdat alles er door de zon anders uitziet. Schilderachtig, is het eerste wat bij me opkomt tijdens de wandeling naar beneden.

De dames doen nog een poging om de sneeuw aan te raken die in de afdaling ligt, maar die mislukt. Er liggen te veel losse stenen die wegschuiven en dat maakt het gevaarlijk.

Ik voel na een minuut of twintig dat de benen wat beginnen te trillen. Dalen voelt voor de benen onnatuurlijker aan dan klimmen en de dames zijn het daar unaniem mee eens. Ze lopen het liefst omhoog zeggen ze allebei. Komt dat even goed uit voor de komende dagen.

Rustig aan tot we weer gaan stijgen

Met de ervaring die we hebben van dag een, doen we vandaag lekker rustig aan. Op zo’n eerste dag is het lastig inschatten hoe lang je over alles doet. De netto looptijd van gisteren werd aangegeven met drie uur en wij hebben er vierenhalf uur over gedaan. We rommelen wat bij beekjes, vullen van de flessen met vers water, eten op ons gemak een broodje en schieten veel foto’s. Een extra stopje voor een reep: geen probleem hoor dames. Snoepje erbij en gaan maar weer.

Na de kruising waar we gisteren de afslag naar de andere berghut namen, pakken we vandaag de andere weg. De route loopt gemoedelijk en niet al te uitdagend, het geeft de benen wat rust na de lange afdaling.

Spelen met water, maar waar blijft het nou?

In de beschrijving van onze tocht staat dat we onderweg bij dag twee verschillende beekjes tegenkomen. Omdat het zo’n prachtig weer is, heb ik beloofd dat de dames hier even mogen spelen. De dag vordert en we hebben nog niet echt een beek van formaat gezien waar de dames even kunnen pootjebaden. Je raadt de vraag al die ik vrij vlot om de oren krijg: ‘wanneer komt het punt nou waar we het water in mogen?’

Gelukkig klopt de beschrijving en na wat prachtige stukken bergop waarin we ons in een Game of Thrones-decor wanen, komen we bij een wat grotere waterval aan. Iets hoger gelegen, liggen ook nog stukken sneeuw dus de meiden hebben dubbel geluk. Eerst lopen ze naar de sneeuw en maken een sneeuwbal om vervolgens de schoenen en sokken uit te doen voor wat verfrissing aan de voeten. Een stop die welkom is, we zijn al weer een tijdje onderweg en het einde is in zicht. Neubau komt dichterbij.

Finish dag 2 – Schutzhaus Neubau

Neubau ligt 300 meter lager dan onze vorige hut en dat scheelt flink wat hoogtemeters onder de zolen. Na een fantastische dag komen we aan op de tweede bestemming van onze huttentocht. Schutzhaus Neubau glimt ons tegemoet door de zon die zijn weg door de wolken zoekt.

We hangen onze schoenen bij binnenkomst in het rek en lopen naar de gezamenlijke ruimte. De dame vertelt ons vriendelijk dat we nog een uurtje geduld moeten hebben voordat de kamer klaar is. Geen probleem, wij vermaken ons wel met een potje kaarten, wat chips en een drankje.

Kamer 10

Om 15:00 uur mogen we meelopen naar kamer 10. Ons verblijf voor de komende twee nachten gevuld met twee stapelbedden en een wasbak met warm en koud water. Wederom simpel, maar wat hebben we meer nodig dan dit? We leggen onze lakenzak op bed en pakken de nodige spullen uit onze rugzakken. Veel hebben we vandaag niet te drogen met het zomerse weer. Britt en Lone kiezen ervoor om bovenin de stapelbedden de nacht door te brengen. Ik pak het bed onder Lone, hoef ik ook niet het smalle trapje op en af.

Beekje, Olaf & Steen

De dames kunnen niet wachten om weer naar buiten te gaan, alsof ze de hele dag stil in de schoolbanken moesten blijven zitten van mij. Terwijl ik nog wat spullen uitpak en de telefoons oplaad, snellen ze samen naar buiten.

Ze hebben een klein beekje gevonden en vinden het leuk om hem om te leggen. Ze slepen met stenen, overleggen hoe ze het aanpakken en opereren samen als volwaardig bouwvakkers. Helaas door het mooie weer droogt het beekje langzaam op, maar dat zal morgen veranderen.

Verderop is ook piepklein meertje en er ligt ook nog flink wat sneeuw. Ze pakken wat sneeuw en bouwen sneeuwpoppen. De ene noemt Lone toepasselijk Olaf en de andere voorziet ze met stenen van een gezicht die ze Steen noemt.

Gezelligheid aan tafel

De dames zijn uitgerommeld en we gaan zoetjes aan naar binnen. Als volwaardig bergwandelaars vinden wij het wel tijd voor een warme huttenmaaltijd zo rond de klok van 18:00. We blenden lekker in zo vinden we zelf.

Met wat geluk en eigenlijk niet bewust nemen we plaats aan de eerste tafel naast de keuken. Als de theorie klopt van de vorige hut, mogen wij als eerste gaan eten. Hahaha.

Bij ons aan tafel komt een gezin met twee dochters zitten. Benthe en Mira zijn pas zes en zeven en hebben vanaf de parkeerplaats onze route tegengesteld gelopen direct naar Neubau. Heel knap van die twee meisjes. Ze kletsen er gezellig op los, spelen Met Lone en Britt een potje kwartet en de mobiele telefoon van Lone is wel heel interessant.

Na het eten spelen ze met z’n vieren nog buiten met de sneeuw. Stenen gooien op de witte massa blijft een bijzonder aantrekkelijk spelletje. Het begint wat frisser aan te voelen omdat de zon bijna achter de bergen gezakt is en daarom gaan we naar binnen. Tanden poetsen en de PJ’s aan. De dag zit erop.

01 augustus – rondje van de zaak met gouden randje

Een ontspannen begin van de dag. De spullen blijven in onze kamer en de tas hoeven we niet weer helemaal in te pakken. Vandaag gaan we de Tauerngoldweg lopen. Een rondje van ongeveer drie uur met start en finish bij ons verblijf Neubau. Het Raurisertal staat bekend om de goudwinning in vroegere tijden en deze wandeling staat symbool voor alles wat hier in het verleden heeft plaatsgevonden.

Na het ontbijt waar Benthe en Mira met hun ouders weer gezellig aanschuiven, gaan wij ons klaarmaken in de kamer. We nemen mijn rugzak mee met wat jassen, eten en drinken en Britt neemt haar kleine rugzak mee met water. Wat een verademing is dat zo’n lichtgewicht rugzak. Heerlijk.

Grijs, regen en wind

In de bergen is het weer wisselvallig en amper nauwkeurig te voorspellen. Na de Ibiza-dag van gisteren, krijg ik vandaag meer het gevoel alsof we in IJsland vertoeven.

Op het moment dat we aan de wandeling willen beginnen, komen Benthe en Mira met hun ouders van de berg terug. Ze zien van de wandeling af omdat het weer nogal slecht is en ze verderop veel regen zien. Het houdt ons niet tegen, maar dat komt ook omdat wij vandaag niet beneden naar het dal hoeven. We zijn zo weer terug bij de hut mocht het weer extreem omslaan.

De regen en wind maken het fris, al lopen we niet de hele tijd met onze regenjas aan. Na ongeveer 45 minuten zien we op afstand wel veel regen, maar bij ons is het droog. Alleen een trui is bij de start voldoende omdat je toch een inspanning levert tijdens het lopen. Tijdens het lopen belandt de jas regelmatig in de tas en komt er net zo vaak weer uit.

Gouden rondje naar de waterval en gletsjermeer

Onderweg staan veel informatieborden over gletsjers en hoe het landschap de afgelopen jaren veranderd is. Hoewel het er niet letterlijk staat, druipt de klimaatboodschap er heel duidelijk vanaf. De gletsjer is de laatste decennia flink terug getrokken.

We lopen een relatief rustig vlak rondje waarvan het doel een gletsjermeer is achter een grote waterval. Hier is ook gelijk het keerpunt van vandaag. Boven bij het gletsjermeer aangekomen zien we het water naar beneden kletteren. Heel gaaf om te zien. Jammer dat het wat kouder is vandaag want ik denk dat Britt en Lone graag in het lichtblauwe water waren gesprongen. We schieten er met de camera lustig op los en leggen alles vast.

Na nog een korte klauterpartij verandert het pad en lopen we rustig verder zonder uitdagingen. We passeren een paar bruggen over kabbelende beekjes en zien dan op het bordje staan dat de hut nog maar tien minuten van ons verwijderd is. Wow, dat valt mee.

Na iets meer dan drie uur lopen zijn we terug bij Neubau met een kleine vier kilometer op de teller. Een walk in the park voor ons, eitje!

Ander weer, weer!

Bij Neubau aangekomen nemen we buiten plaats op een bankje om te lunchen. We zijn zo vroeg terug dat de broodjes nog onaangebroken in mijn tas zitten. Op de vraag waarom deze dag zo makkelijk aanvoelt, antwoorden de dames dat dit komt door de lichte tas en omdat de route zo makkelijk was. Dat ben ik wel met ze eens.

Mijn rug voelt koud aan alsof het van het een op het andere moment flink afkoelt. Het lijkt er sterk op dat het weer nog een keer omslaat vandaag. Niets zo veranderlijk als het weer in de bergen. Lone en Britt krijgen het ook koud en gaan met me mee naar binnen. Ik ga wat lezen en zij beginnen aan een van de vele potjes pesten van deze week.

Lezen staat bij mij – zeker als ik erbij lig – synoniem voor een kort slaapje. En zo geschiedde, maar door herrie vanaf het raam ontwaak ik weer. Wat is dat nou? Het blijkt regen te zijn en niet een paar druppels die de afgelopen dagen op ons hoofd zijn gevallen. De hemel staat wagenwijd open alsof ze van boven een container aan water over de berghut gooien. We hebben geluk met de timing van onze hike zullen we maar zeggen.

Laatste diner op hoogte

Nadat we alle drie gedoucht hebben en de rugzakken zijn voorbereid op het vertrek morgen, is het tijd om te eten. Stipt 18:00 uur schuiven we ditmaal aan bij tafel drie. Vandaag start het diner iets later wat op zich prima is.

We beginnen een patroon in het eten van de berghut te ontdekken. Soep met noedels of bouillon als voorgerecht, pasta of rijst als hoofd en een zoet toetje om mee af te sluiten. Het smaakt ons weer goed na zo’n dag in de buitenlucht. Britt neemt er een Fanta bij, Lone appelsap en er is mij vriendelijk verzocht door Lone om een alcoholvrij biertje te nemen. ‘Anders lig je zo te snurken, pap’. Ik gun de dames een kwalitatieve nachtrust, dus staat er een halve liter weizen 0,0 voor mijn neus. Proost op de laatste avond in de hut.

02 augustus – op naar Taxenbach

Voordat de wekker afgaat, liggen we al een beetje te draaien en zijn alledrie wel wakker. In de kamers en gang om ons heen is al van alles gaande, de bedrijvigheid in zo’n berghut komt nou eenmaal vroeg op gang.

Het grootste gedeelte ligt al klaar van onze spullen. Een kwestie van inpakken, rugzak omhangen en gaan. Maar niet voordat we een ontbijtje op hebben.

We leggen een flinke bodem voor de wandeling van vandaag en smeren wat broodjes voor de lunch die we onderweg ergens opeten. Dat smeren van de lunch hebben we de afgelopen dagen ook gedaan en zo belanden er altijd een paar broodjes in de plastic afsluitbare zakjes die we mee hebben. De eigenaresse loopt langs onze tafel en ziet de gevulde zakjes liggen. Ze maakt ons er op attent dat dit eigenlijk niet de bedoeling is, maar dat was ons onduidelijk. Ik wil er ook met alle liefde voor betalen en had er eigenlijk geen erg in. Bij de eerste hut heb ik nog vriendelijk gevraagd of het mocht, maar toen kreeg ik de indruk dat ze niet helemaal begrepen wat ik in mijn steenkolenDuits probeerde duidelijk te maken.

Flinke wind en fraaie uitzichten

Het doel voor dag vier van onze huttentrektocht is teruglopen naar de bushalte aan het begin van het nationaal park. Dat betekent een stevige afdaling richting het dal. Er staat flink wat wind en de zon laat zich ook af en toe zien. Toch dragen we onze jassen, want heel warm is het nog niet in de ochtend.

We zwaaien naar Neubau en beginnen aan de laatste wandeling in Oostenrijk.

De uitzichten zijn adembenemend en het parcours soms uitdagend. Eigenlijk een samenvatting van de hele huttentocht in het Raurisertal van Oostenrijk. Door de regen van gisteren zijn sommige paden veranderd in beekjes en kleine beekjes zien eruit als kolkende rivieren. Al het water wat gevallen is, moet de bergen weer af en dat fenomeen is duidelijk te zien onderweg.

Naturfreundehaus Sonnblickbasis

De afdaling verloopt soepel net als de rest van de tocht. We komen na tweeënhalf uur aan bij Naturfreundehaus Sonnblickbasis waar we even een pauze nemen. Deze berghut die veel lager ligt met veel faciliteiten geeft ons de kans om even de rugzakken af te hangen. Je kunt hier overnachten en eten, maar wij komen hier voor koffie, appelsap en Fanta.

Terwijl Britt & Lone lekker buiten spelen in de speeltuin, lees ik me vast in op de watervalroute die hier vandaan vertrekt. Dit extra lusje maakt de wandeling naar de bus iets langer, maar vooral aangenamer. Bovendien hebben we tijd zat want de bus vertrekt voorlopig nog niet.

Als de glazen leeg zijn en de bepakking voor de zoveelste keer op onze rug hangt, lopen we om de hoek naar de ingang van de route.

Wasserfallweg

De watervalroute loopt een stuk omhoog door prachtige natuur en steekt op het hoogste punt het water over. Ik zou dit normaal niet gauw zeggen, maar we hebben geluk met de flinke regen van gisteren. Overal om ons heen dendert het water naar beneden. Een schitterend schouwspel. Eenmaal boven wandelen we het water over, en gaan aan de andere kant op fijne paden weer terug naar beneden.

Antwoord van de koe

Al vanaf de eerste meters van onze huttentrektocht vragen we ons af hoe die koeien toch overal komen. We ontdekken op de meest bijzondere en vooral hooggelegen plekken de uitwerpselen van de koe wat tot nog meer vragen leidt. We vinden het gewoon ook heel knap dat ze zich zo over de berg weten te manoeuvreren. Zoals je hier hebt kunnen lezen, is het klimmen best een uitdaging.

Tijdens onze laatste dag in Oostenrijk krijgen we antwoord op deze eenvoudige vraag die ons al een paar dagen bezighoudt van de koe zelf. Hoe komt de koe nou overal op de berg? Heel simpel: ze lopen gewoon overal naar toe en zelfs een beekje met losliggende stenen is geen enkel probleem. Zie video hieronder:

De route ten eind

Na talloze watervallen, beekjes en riviertjes, zijn we aan het einde gekomen van de Wasserfallweg. De weg gaat via een soort gravelpad terug naar de parkeerplaats waar het officiële eindpunt van ons magische avontuur zal zijn. De huttentrektocht is bijna ten einde.

De laatste 10 minuten van onze tocht gaan op het gemak naar de Lenzanger parking waar we de bus terug nemen. Tijdens onze wandeling komen we de bus al in tegengestelde richting tegen. Met een beetje geluk kunnen we de bus terug nemen richting Taxenbach.

Busrit terug – well done ladies

Ik vraag bij het informatiehuisje die nu wel open is of de bus nog terugkomt. De beste man heeft er niet veel zin in, maar weet wel te vertellen dat de bus die we net zagen er zo weer aankomt. Mooi!

Misschien was het laatste stuk met watervallen net te veel voor Britt en Lone. Er was wat meer pauze nodig en voor het eerst zag ik dat het niet meer zo gemakkelijk liep. ‘De tas is zwaar. Mijn voeten doen zeer en is deze route echt nodig?’ Zo maar wat kreten van Lone. Het is gewoon op en klaar, genoeg geweest.

Ze hebben het fantastisch gedaan. Met een zware tas het avontuur aangegaan zonder enige serieuze vorm van voorbereiding. Wat ben ik ongelooflijk trots op die twee kanjers. We sluiten voordat de bus komt af met een welverdiende high-five! Klasse girls. De bus in, op naar het station.

Nog een lange dag én nacht te gaan

Na een uur zijn weer terug bij het station. We gaan met de trein vanaf Taxenbach naar Salzburg waar we een aantal uur hebben voordat we de trein naar München pakken. Er is een vriendelijke oudere dame die ons met alle geweld wil helpen met de trein. We laten het over ons heenkomen en pakken de trein (na een online check) die zij heeft aangewezen.

De dag gaat voor ons nog wel even duren aangezien we pas vanaf München, waar we om 23:00 uur vertrekken, de ogen dicht kunnen doen. Deze vijfenhalf uur durende reis moet ons voldoende tijd geven om een slaapje te doen, denken we.

Eerst wat eten en dat kan prima op het stationsplein van Salzburg. Er lopen flink wat bezopen gekkies zonder shirt, maar daar hebben wij geen oog voor. Als een magneet trekken we naar de gele M. Hebben de girls wel verdiend na het uitmuntende loopwerk van deze week. Samen bestellen we bij zuil en vervolgens zoeken de dames een tafel uit waar we lekker kunnen bunkeren. Good Times!

Ik neem de bestelling mee naar de tafel en ze liggen samen helemaal dubbel. Lachen ze om mij? Wat is er nou zo grappig aan een dienblad met fastfood? Het blijkt dat een van de bezopen gekkies de Mac is ingelopen en een flinke bestelling naar de tafel heeft meegenomen. Na een hap van zijn burger is het hem teveel geworden en is hij ingedut op zijn bestelling. Ik snap de lol van de dames wel, wie gaat er nou liggen snurken op zijn burger. Hahaha.

Treinen en proberen te slapen

We doden de tijd in Salzburg met pesten en de dames kijken in een bijouterie winkel tegenover de Mac. Ze brengen nog een bezoek aan de naastgelegen Starbucks en dan is het langzaamaan wel tijd om richting het perron te gaan.

Het is heerlijk om gereserveerde plekken in de eerste klasse te hebben. Iedereen in de tweede klasse zit opgepropt, worstelt zich langs koffers en vecht voor een plekkie. Wij nemen plaats, gooien de tas af en stellen de stoel in op relaxmodus. Als het muziekje is ingesteld en het boekje erbij is gepakt, ontspannen we direct en lachen om de drukte in de andere wagons.

De overstap in München verloopt vlot en dan denken we lekker te kunnen slapen vanaf 23:00 uur… maar helaas. Elke stop roepen ze om in het Duits en Engels en het volume staat nogal hard. Pfff, balen! Want we schrikken de hele reis wakker met het idee dat we eruit moeten. Niets aan te doen al worden we er wel moe van.

De trein vanuit München rijdt naar Hannover en van daar rijden we door tot Almelo. Eigenlijk zouden we direct naar Hilversum gaan, alleen door werkzaamheden rond Apeldoorn moeten we via Zwolle en Amersfoort.

Uiteindelijk komen we om 11:44 uur veilig aan in Hilversum. Op het station worden we warm ontvangen door Ingrid, Joyce en Lizzy. We zijn weer thuis.

The end

Lieve Britt, lieve Lone. Onderweg heb ik het meerdere malen tegen jullie gezegd en waarschijnlijk druipt het ook van dit verslag af: jullie zijn toppers! Voortreffelijk gedaan zo in de bergen met pittige tochten, verschillende weersomstandigheden en een totaal nieuwe vreemde omgeving.

Ik vond het fantastisch om met jullie de lagere schooltijd af te sluiten. Wat zijn jullie leuk, lief en behulpzaam voor elkaar, daar mogen jullie trots op zijn net als de geleverde prestatie in Oostenrijk.

Dank voor dit mooie avontuur wat een herinnering is voor het leven!