Het moet de eerste week van februari in 2011 geweest zijn. Lone was net geboren en ome Gak bracht een pluche hondje mee. Wat we toen nog niet konden vermoeden, is dat deze knuffel Lone’s grootste vriend zou worden. Onze lieve Lone was toen zelfs nog kleiner dan haar cadeautje Woefa.
Ongeveer anderhalf jaar later staat oma Ine met Lone in de kinderwagen. Er loopt een hondje voorbij. Lone wijst en zegt “woef”. Oma Ine gelooft haar oren niet en kijkt ervan op dat Lone dit zegt. Tekenend; een van Lone’s eerste woorden is “woef”. Het wekelijkse bezoek aan oma Anke vindt Lone ook prachtig. Oma heeft namelijk Bobbie. Een kleine witte Maltezer. Voor arme Bobbie zijn het zenuwachtige kwellende dagen. Lone kruipt, rent en wijst Bobby de hele tijd na. Het beestje is kapot na een dagje achtervolging.
Lone’s liefde voor hondjes is in de loop der jaren sterker en sterker geworden. Elk baasje kreeg de vraag van Lone of het hondje geaaid mocht worden. “Ah papa kijk, een puppy wat lief.” Een uitspraak die we meermaals gehoord hebben.
Joyce en ik hebben het er vaak over gehad. Wel of niet een hondje. We zijn aan het werk, hebben sport, vrienden en natuurlijk al twee lieve kleine meisjes. Moeten we daar een pup bij zetten? Is het verstandig om een hondje te nemen? We hakken eind dit jaar de knoop door. Aangemoedigd door de oma’s, die tevens oppas aanbieden voor ons nieuwe mini monster, gaan we op zoek naar een nieuwe huisgenoot.
Tia, een fokker uit Tilburg heeft bijzondere Jack Russells. Niet de standaard wit met bruine variant. Zij hebben een nestje met melkchocolade gekleurde hondjes. We zijn verkocht en na contact met haar kunnen we Bibi 16 december ophalen. Lone weet dan nog van niets. Bibi is een speciale verrassing voor haar verjaardag. Met een smoesje nemen we Lone en Lizzy mee in de auto. We rijden naar Tilburg. Na een uurtje rijden lopen we naar binnen en daar staat een hokje met wel 8 kleine pups. Lone is verbaasd maar vindt het geweldig. Ze is zo blij als ze kleine hondjes ziet dus dit is een paradijs voor haar.
Een verassing van mama en papa. Een hondje voor mijn verjaardag. Lieve Bibi wat ben ik blij met jou😍 pic.twitter.com/S5fnhIQkdh
— Lone Gaillard (@lonegaillard) December 17, 2017
Tia, de fokker van de chocolade hondjes wijst ons Bibi aan. We halen haar uit het hokje en zetten haar bij Lone op schoot. “Lone, weet jij hoe dit hondje heet?” vraagt Joyce. Lone is onder de indruk van de ochtend en schudt nee. “Dit hondje heet Bibi. En weet je Lone…” zegt Joyce. “Bibi is voor jou.” Lone kan het haast niet geloven. Voorzichtig zet ze Bibi op de bank en loopt emotioneel naar Joyce. Haar dankbaarheid is enorm groot. “Dank je wel lieve mama, dank je wel!” Nadat we uitleg hebben gekregen en het paspoort hebben overgezet gaan we met Bibi naar haar nieuwe onderkomen in Hilversum.
Nu ruim een week later heb ik de tijd gevonden om dit korte stukje te typen. Bibi bijt, poept en piest er wild op los. We moeten nog wennen aan onze kleine druktemaker maar we vinden het geweldig.