Op Kerstavond heb ik een geweldig cadeau van Bastiaan gekregen! De hele avond heb ik erover gedaan om een puzzel in elkaar te zetten. Eerst puzzelde ik Bas zijn nieuwe auto, daarna een boot… Huh wat zou dat nou zijn!? Pas op het eind van de avond werd duidelijk wat het totaalplaatje was. Er kwamen nog wat afbeeldingen bij van een blokhut, sneeuwscooters en husky’s! Gaan we naar Finland!?!?! Jaaaaaa!

Vandaag, vrijdag 24 januari is het zover. Gisterenavond hebben we het meeste al gepakt. Veel warme kleren! Het is -15 in Himos. Oeps! Voor kleine Lone de eerste keer in de kou. Maar het komt vast goed. Ook voor haar hebben we flink wat thermo ingeslagen.

Om 11 uur rijden we weg met de volgeladen auto. Twee koffers, twee tassen boodschappen, een slee, nog wat extra jassen, eten, drinken, snoepjes. Dag huis! Tot over anderhalve week!
We rijden net voorbij Amersfoort als ik me ineens realiseer dat we de paspoorten niet hebben. Shiiitttt nee!!! We moeten terug want die hebben we echt nodig. Bas baalt als een stekker. Maar goed, we hebben gelukkig nog tijd genoeg. Pas om half negen vanavond is de incheck voor de boot. Al met al zijn we toch al een half uur van huis weg. Als we de paspoorten hebben en weer op weg gaan, is het twaalf uur.
Nu gaat het goed. We hadden van tevoren gedacht dat Lone -zoals altijd- na vijf minuten in slaap zou vallen. Niets is minder waar. Mevrouw kletst honderduit terwijl ze spelletjes speelt en filmpjes kijkt op de iPad. Rond vier uur stoppen we even bij een wegrestaurant om de benen te strekken, te plassen en een bakkie te drinken. Het is hier al flink koud. En er ligt ook sneeuw. Lone neemt er meteen een hap van, die viezerd.
Off we go again. Nog anderhalf uur rijden en dan komen we aan bij Lübeck, Travemünde. We rijden alvast even richting de haven, om te kijken waar we vanavond heen moeten om in te checken. Dat kan pas vanaf half negen. Het is nu zes uur, dus we rijden weer terug naar het dichtstbijzijnde dorpje om daar wat te eten.
We komen terecht bij een uitgestorven dorpje. Alles lijkt gesloten. Gelukkig zien we aan het einde van de weg een soort boulevard met een hotel en Italiaans restaurant. We parkeren bij het hotel. Brrrrr wat is het koud! En dan is het nog maar min zeven!!
Het is een gezellig restaurantje met lekker eten. Het is redelijk druk nog wel. Bas leest de incheckpapieren nog even door. Ineens zegt hij; “We mogen pas om elf uur de boot op!!” Het blijkt dat we vanaf half negen kunnen inchecken, maar dat het boarden pas om 11 uur is. Lekker dan.. Hoe houden we Lone zo lang vrolijk?! Er staat ook dat het geen zin heeft om zo vroeg naar de haven te komen omdat er niets te doen is. Dat je beter naar Travemünde stad kunt gaan. We besluiten nog een koffie te drinken in het restaurant en daarna dan maar daarheen te rijden. Het is pas half 8 namelijk.
Maar Travemünde stad is niet minder uitgestorven dan het dorpje waar we net waren. Alles dicht. Behalve een kroeg en een hotel. De kroeg is niks met Lone erbij, dus op naar het hotel. Hier wachten we tot half tien en dan rijden we weer naar de haven.
We kunnen meteen terecht bij de incheck. De mevrouw vraagt meteen naar de paspoorten. Zo blij dat we er op tijd achter kwamen! Als de incheck gelukt is, komt er een busje aan die ons begeleid naar een tijdelijke parkeerplaats. We rijden een hele rij reeds geparkeerde auto’s voorbij en mogen vooraan, als tweede in de rij, gaan staan. Bas zegt dat de mevrouw tegen haar collega zei dat we met een kindje zijn. Dat we daarom waarschijnlijk voorrang krijgen. Beter!
Lone is doodmoe maar toch slaapt ze niet. Ze vindt het vast een beetje spannend allemaal!

Als eerste zien we wel een stuk of 20 vrachtwagens richting de boot rijden. Als die er allemaal op kunnen, dan moet het wel een hele grote boot zijn!
Om elf uur komt het busje er weer aan. Hij leidt de eerste auto naar de boot. Wij rijden er achter aan en de rest ook. Het is inderdaad een enorm gevaarte! Overal staan mensen die wijzen hoe we moeten rijden. We parkeren op verdieping twee. We pakken de spulletjes die we nodig hebben tijdens de tocht. Zondagochtend komen we pas aan in Finland, dus we gaan hier twee nachten slapen. Lone is inmiddels in de auto in slaap gevallen en is niet blij dat ze er nu weer uit moet. We kunnen gelukkig meteen door naar de hut. Voordat we de deur open doen, zeg ik nog voor de grap: “Dat wordt op stapelbedden slapen!”
En ja hoor, het is nog echt zo ook, haha! Het hutje is denk ik twee bij drie met een badkamertje en twee stapelbedden. Prima hoor! We zijn kapot, dus blij dat we kunnen liggen!
Om vier uur ’s nachts hoor ik de motoren starten. Daar gaan we!

Zaterdag 25 januari
Vandaag is het weer vroeg dag. Om half acht vraagt Lone:” Papa waar ben je?!” Ze is even de weg kwijt. Waar zijn we ook al weer. Ik moet ook ff nadenken. Bas ligt boven me, hihi. Het heeft wel wat hoor!
We kleden ons warm aan en dan kunnen we de boot verkennen! Bas en Lone waren net al even op het buitendek geweest. Het is reuzekoud!! Op dek 11 zijn een restaurant en een café met een TV. Verder staan er wat gokautomaten (?) en er is een winkeltje met souvenirs, parfum en snoep.
Het is half negen en er is een ‘early bird breakfast’. Een croissant en een koffie. Haha, ja bij die groep horen we nu ook… Eten we straks wel met ‘de rest’ mee. De rest bestaat voornamelijk uit vrachtwagenchauffeurs, heb ik het idee. Veel net iets te lang glurende mannen met een biertje in de hand om 11 uur ’s morgens. Voor hen zijn de gokautomaten dus ook bedoeld.
Lone vermaakt zich prima. Er is namelijk een speelzaaltje op dek 11. Ze kan van alles en nog wat doen. Bas is ook heel blij, want er is ook wifi! Stel je voor dat die schat 28 uur niet zou kunnen FB’en of Twitteren! Dat zou paniek zijn! Ik vermaak me ook prima, heb namelijk alle tijd van de wereld om dit verslag te schrijven. Dan kan het misschien eens iets eerder dan 2 maanden na datum online!
Rond een uur of vier wordt Lone een beetje hangerig. Misschien is ze moe, we gaan naar het hutje om te kijken of ze wil slapen. Het is hier alleen zo klein dat Bas en ik niet veel meer kunnen doen dan ook een uiltje knappen. Maar dat vinden we helemaal niet vervelend… Afijn, om zes uur word ik als eerste wakker. Shit, dat is wel heel lang. “Bas het is al zes uur!” “Oh lekker toch”, zegt die nerd. Ik ben bang dat Lone dan vannacht niet meer wil slapen. We zien het wel.

Even later gaan we naar dek 11, kijken of er wat lekkers te eten is in het restaurant. Er is een buffet voor 27€ pp. Best prijzig, maar Lone is gratis.
Jammer dat nou net rond etenstijd de golven wat heftiger zijn geworden. Het bevordert mijn eetlust niet. Bas en Lone hebben er gelukkig geen last van. Als we aan het dessert beginnen, is het weer rustig buiten en wordt mijn buik wat hongeriger. Neem ik toch wat meer ijs en tiramisu.. Mjam! Nog een kopje koffie voor ons en een thee voor Lone, dan zijn we voldaan.
Als we weer in de hut zijn gaan Lone en ik alvast douchen, dan hoeven we morgenochtend niet meer, want we moeten de boot al om negen uur verlaten. We maken er een serieus waterballet van in dat kleine hokkie, haha. Terwijl Lone nog even verder doucht, pak ik alvast wat kleertjes in. Rond tienen doen we de luikjes weer dicht.

Zondag 26 januari
Het slaapt best wel ok op de deining van de zee. Lone was af en toe wakker vannacht, maar dat komt omdat ze niet zo lekker is. Ze heeft een zware hoest en is snotterig. Ze had het koud en wilde bij mama liggen. Vooruit dan maar. Toen ging het goed.
Om acht uur wordt er omgeroepen dat we over een uurtje aanmeren in de haven van Helsinki. Bas is even het dek op gelopen en ziet dat we echt door de ijsschotsen varen. Echt cool! Het landschap is ook prachtig; alles heeft een mooie witte gloed door de laag sneeuw die er is gevallen.
We pakken de laatste spullen en gaan. Voor het ontbijt zijn we te laat. Dan maar onderweg ergens een broodje halen.
Om negen uur gaan de deuren naar het autodek open. Omdat we op de heenweg als een van de eersten naar binnen zijn gereden, gaan we nu dus als laatst. Beetje jammer, hihi. Tegen tienen rijden we naar buiten. Whoehoe! Op naar Himos!!

Het is even aftasten hoe de weg aanvoelt. Het sneeuwt, dus dan zal het wel glad zijn. Althans Nederland zou op z’n kop staan met dit weer. Maar het voelt niet glad. En we mogen zelfs 100 km/uur rijden! Niet te geloven. We moeten nog 225 km tot we bij Himos zijn. Ruim twee en half uur. Lone is in slaap gevallen. We wachten tot ze wakker is en dan stoppen we onderweg even voor een broodje en wat koffie en limonade.
Als we weer op weg zijn is de maximum snelheid gedaald naar 80km/uur. Niet erg, het rijdt wat geruster. Cruise control aan, Toppers aan, we komen er wel!
Daar zijn we dan, hallo Himos! We worden verwelkomt door 3 grote verlichte pistes, en daaronder een knus toeristendorpje met wat restaurants en winkeltjes en veel besneeuwde houten huisjes. Een daarvan is de onze! Bas loopt de receptie in en komt even later terug met de sleutel. Nog honderd meter verder rijden en we zijn er: Himoshovi nummer 4!
We hebben een twee onder een kap. Bij binnenkomst is het al heerlijk warm. Rechts is een slaapkamer en een toilet en de badkamer met sauna. Links de woonkamer met openhaard en keuken. Recht vooruit is nog een trap met boven nog twee kamertjes. Daar gaan we met z’n allen slapen, bedenken we.
Terwijl ik de koffers uitpak, gaan Bas en Lone buiten sleeën. Lone vindt het geweldig, Bas heeft niet eens de tijd om zijn camera te pakken, of ze is al beneden! Gelukkig! Dat begint goed.

We moeten ook nog wat boodschappen hebben, dus als we zijn uitgepakt en uitgesleed, gaan we richting supermarkt. We hadden ook nog even in het dorpswinkeltje gekeken, maar die is veel te duur.
Als we weer terug zijn, rijden we even langs de piste. Kijken of we daar een choco rum kunnen scoren. Het lijkt erop, maar helaas. Gewone choco kunnen we krijgen, maar de bar is al gesloten. Zonder is ook goed. Er is hier een een pizzatentje, leuk voor vanavond!
In het huisje doen we nog even rustig aan en dan gaan we weer terug voor de pizza. Lone op de slee.
Eenmaal aangekomen blijkt het gesloten! Nee hè, zijn we voor niks deze kant helemaal op gekomen. De andere pizzaria is precies aan de andere kant van ons huis. Er zit niets anders op.
Het stuk lopen was de moeite waard. De pizza’s in restaurant Mono zijn echt superlekker! Heerlijk vers. Lone is ook blij met haar frietjes met stukjes worst. Drankjes zijn wel duur, maar dat is in heel Finland.
Voldaan sluiten we dag 1 in Himos af.

Maandag 27 januari
We hebben een onrustige nacht gehad. Lone is niet lekker en koortsig. Ze is bij ons komen liggen, maar dat was voor ons alle drie niet handig. Hoesten, proesten, woelen.
Eenmaal beneden geven we haar een zetpilletje. Ik heb er alleen maar twee, stom, dus we zullen op zoek moeten naar een apotheek vanmiddag. De zetpil doet goed zijn werk, ze eet een boterham en we gaan vrolijk douchen.
We kleden ons dik aan want het is min vijftien graden buiten! We zetten Lone in de slee en gaan op weg naar de receptie. Het zou leuk zijn als we een huskytocht kunnen boeken. Dat zou Lone geweldig vinden met alle honden. Het kan! Dinsdag om 11 uur worden we op de farm verwacht voor een tocht van 1 kilometer. Daarnaast gaan we kijken hoe ze ‘wonen’ en mogen we ze aaien. Perfect! Voor woensdag, op Lone’s verjaardag, boeken we een tocht door het trollenbos. Speciaal voor kinderen. En woensdagmiddag gaan we lunchen bij een restaurant met daarnaast een moosefarm. Die mogen we dan ook aaien. Allemaal leuke dingen!!
De dame wijst ons ook op een ‘glijberg’, naast de pistes. Daar kunnen we vanaf sleeën. Dat doen we dan zo meteen.
Alleen, als we langs ons huisje sleeën op weg naar de glijberg, wil Lone liever naar binnen. “Ik ben ziek!” jammert het arme schaapje. We gaan naar binnen.
In plaats dat mevrouwtje even lekker boven gaat slapen, ligt ze alleen maar te keten. Ze lijkt er weer een beetje bovenop te zijn dus. Dat is fijn. Even later staan we daarom weer buiten op weg naar de glijberg.
De glijberg is leuk. Ze hebben allemaal hobbels gemaakt van verschillende hoogtes. Enorm leuk om keihard vanaf naar beneden te glijden.

Als we een tijdje hebben gespeeld, merken we dat Lone er klaar mee is. Ze wordt huilerig en hangerig en heeft toch wel een ziek bekkie. Ok, we gaan nu naar de apotheek. Hoestdrank halen en zetpillen. Er is gelukkig een apotheek in Jämsa, hier vlakbij. Onderweg in de auto valt ’t schaapie in slaap. Ik haal de medicijnen en nog wat dingetjes in de supermarkt. Daarna gaan we lekker warm naar binnen. Lone onder invloed van alle medicatie onder een dekentje op de bank, Bas en ik met een toastje en een drankje ernaast. Na een tijdje doet het pilletje zijn werk en fleurt ze weer een beetje op. Ze wil “stopjes doen” (verstoppertje) en ze krijgt weer wat praatjes.
We eten maar even makkelijk een soepje vanavond. Lone een banaantje en een fles melk. Daarna gaat ze lekker naar bed. Bas en ik willen eigenlijk nog even lekker in de sauna, maar hij doet t niet op een of andere manier. Dan nemen we nog een drankje en gaan even later ook naar bed.

Dinsdag 28 januari
We hebben heerlijk geslapen. Rond zeven uur schreeuwt Lone dat ze wakker is. Het is hier een uur later dan in Nederland. Moet je nagaan hoe vroeg het eigenlijk is. We weten het nog ruim een half uur te rekken door haar nog even tussen in te leggen, maar dan ben ik toch echt de Sjaak. Bas blijft nog even lekker liggen. We doen meestal om en om.
Lone kijkt even Zandkasteel op de iPad en ik typ wat. Dan gaan we douchen, aankleden en ontbijten, want we gaan naar de husky’s vandaag!
Het is niet al te ver weg, een klein half uurtje vanaf Himos.
Om er te komen, moeten we over een paar vrij steile besneeuwde hellingen rijden. Ik vind ’t een beetje eng, maar het gaat goed. De auto glijdt niet!
Wat een mooie farm. Je kunt zien dat de eigenaren met liefde zorgen voor hun honden. Alles is verzorgd. We parkeren de auto en een man en zijn dochter komen naar buiten en stellen zich voor. We zijn blijkbaar de enigen vanmorgen bij McAhon Safarit.
We maken een praatje en dan nemen ze ons mee naar de verblijven van de racehonden, zoals hij net vertelde. Zijn zoon sleet professioneel met ze. Hij heeft al veel prijzen met ze gewonnen.
De honden zitten per paar in een verblijf van vier bij vier meter. Dus ze hebben voldoende bewegingsvrijheid. Als ze het koud krijgen kunnen ze elkaar warm houden in een goed geïsoleerd hok in het midden of aan de achterkant van het verblijf. Aan elk paar honden worden we voorgesteld en we mogen ze ook aaien door een speciaal luikje. Lone vindt het prachtig. Ze ligt in een deuk als de honden haar arm likken.

Zo gaan we ongeveer zeven verblijven langs. Bij iedere hond wordt een verhaaltje verteld. Een van de honden heeft zelfs een wolf als vader. Deze is ook het grootst. Maar superlief! Er is er ook een die we niet mochten aaien omdat ie uit enthousiasme wel eens hapt. Verder hebben sommige husky’s felblauwe ogen (zo mooi!!), sommige bruine- en andere een blauw en een bruin oog. Wat een prachtige beesten. Echt, tot nu toe de mooiste husky’s die ik in Finland heb gezien.
Dan gaan we naar een wat groter verblijf waar ook de husky puppies zitten. De dochter van de man heeft er een gepakt en er loopt ook nog een andere husky los. De rest vraagt onze aandacht door hard tegen de hekken op te springen en te blaffen. Ze zijn heel lief en enthousiast. We mogen de pup vasthouden. Wat een poepie zeg! Lone giert het ook uit. Je kunt haar geen groter plezier doen.

Dan worden de honden opgehaald waar we mee gaan sleeën. Acht in totaal. De man doet voor hoe je een tuigje om moet doen en vervolgens mag ik het doen. Een makkie eigenlijk! Als alle acht de tuigjes om de honden zijn gebonden, kunnen we. Er staat een slee klaar met wat bontvellen waar we op kunnen gaan zitten. Bas achterop, dan ik en Lone voor. Die eigenwijsneus heeft haar handschoenen uit gedaan en ik krijg ze niet meer zo makkelijk aan. Als dat maar goed gaat, want is het is -14 graden en als we zo gaan rijden dan voelt het nog kouder. Ik houd haar handjes vast en leg een bontje over haar heen.
De man gaat achterop de slee staan als bestuurder. Daar gaan we! Supercool! De honden zijn door het dolle! Het gaat hard! Lone is rustig, maar krijgt af en toe wat sneeuw in haar gezicht. Ze zakt steeds meer onder het bontje. Ik haal haar iets omhoog, maar dan heeft ze er genoeg van en begint hartverscheurend te huilen! Te koud! Gelukkig voor haar zijn we al bijna weer bij de farm. Ze stopt niet met huilen totdat we naar de ‘opwarmruimte’ gaan. Een soort ronde schuur met in het midden een openhaard. Wel een beetje lullig voor de man en zijn dochter. Ze staan erbij en kijken ernaar, terwijl we net zo’n te gekke tocht hebben gemaakt, maar ja.

Binnen ontdooid ze weer wat. We krijgen een warm drankje en een koekje. De aardige dochter brengt nog een pup naar binnen, om Lone weer vrolijk te maken. En dat lukt. Ze begint gelukkig weer te lachen die druif.
We kletsen nog even met de familie en dan is het weer tijd om te gaan. We bedanken ze voor de leuke ochtend. De dochter beweegt het pootje van de pup op en neer alsof hij zwaait naar Lone. Lone zwaait lief terug. Op de terugweg vragen Bas en ik ons af of Lone hier iets van zal onthouden. We hopen het!

Eenmaal weer bij het huisje bakt Bas een eitje als lunch en voor de rest chillen we een beetje. We moeten van Lone doen alsof we slapen en dan maakt zei ons aan het schrikken. Gekkerd. Verder is het balletje gooi spel ook populair. Een balletje uit een Kindersurprise ei gooien we op de vide en Lone gooit ‘m weer naar beneden. En dat 20 keer. Speelgoed hoeft niks te kosten…
In de middag gaan we nog even langs de receptie om te vragen hoe de sauna werkt. Kunnen we daar vanavond mooi even in. Daarna hadden we het idee om een sneeuwpop te maken op het bevroren meer hier vlakbij. Oma Ine heeft Lone voor Kerst een doos met onderdelen gegeven om er een te maken. Alleen toe te voegen: sneeuw. En dat hebben we genoeg! Alleen het lukt niet omdat de sneeuw te poederig is. Het blijft niet plakken! Jammer. Dan maken we een gezicht op de grond, kan ook. We stoppen er een wortel in als neus en een pijp in zijn mond. De ogen zijn knopen. Een hoed en een sjaal en voila! Een liggende sneeuwpop.

Om onze buitenactiviteiten voor vandaag af te sluiten, brengen we nog een bezoekje aan de glijberg voor een ritje op de slee.
Zo we zijn weer lekker binnen. Ik kook spaghetti, dan hoeven we er niet meer uit. Lone eet niet veel, een paar slierten en daarna nog wat banaan en melk. Na een warme douche met papa gaat ze lekker naar bed. Ze wordt morgen alweer drie jaar, onze grote meid!
Bas en ik pakken nog een hete sauna (hij dacht, ik zet ‘m op max…). Nu liggen we lekker te chillen op de bank. Het is tien uur. Mag ik ook al slapen? Hihi..

Woensdag 29 januari
DE dag van het jaar. Onze lieve Lone is jarig vandaag! Omdat ze vannacht weer heeft lopen spoken, slaapt ze nog als ik ga douchen. Om tien uur staat het trollenbos op het programma. Als ik gedoucht heb, komt de jarige Jet naar beneden geschuifeld. Papa en ik zingen “lang zal ze leven” voor onze grote meid. Ze gaat op de bank zitten alsof ze denkt: stop maar jongens, sloven jullie je niet zo uit..
Hmm dat belooft niet veel goeds voor het trollenbos. Even een broodje eten en dan gaan we.
Er staan veel kindjes bij de receptie te wachten, klaar voor het grote avontuur! Het is een klein stukje lopen en dan zijn we er: een ommuurd stuk bos met verschillende hoogtes. Er staat een grote nep trol bij de ingang en verderop wat kleine trollenhuisjes. Tussen de bomen zijn op allerlei manieren touwen gespannen, waar de kleintjes straks op kunnen lopen. Lone wil nu al opgetild worden.

De mevrouw begint te vertellen. Eerst in het Fins en daarna in het Engels. Nadat zij tot drie heeft geteld moeten we “Nimi” roepen. Dat doen we. Vanachter de trollenhuisjes komt er een trol aan gelopen. Lone vindt het niet eng gelukkig. De mevrouw en de trol gaan touwspelletjes met ons doen. In het begin vindt Lone het nog wel aardig, maar na een tijdje gaat mevrouw piepen. Ze wil niet meer meedoen en ze trekt haar handschoenen uit. Niet verstandig met -14 graden. We zijn bijna klaar met de spelletjes. De mevrouw heeft door dat Lone koude handen heeft en wijst naar het vuurtje verderop. Hier gaan de kindjes een worstje aan een stokje bakken. Dat vindt ze wel weer leuk gelukkig. Nadat we het worstje op hebben gegeten gaan we nog even met de trol op de foto en zeggen hem gedag. Hopelijk is ons volgende uitje op deze feestelijke dag een groter succes: de moose farm.

Tegen twaalven komen we aan bij Ravintola Hirvikartano, de elandboerderij met een restaurant erbij. Het ziet er nog een beetje uitgestorven uit, maar dat komt ook omdat ze pas om twaalf uur open gaan. We besluiten om nog een stukje door de mooie natuur te rijden en dan terug te komen. Maar de gastvrouw heeft ons al zien stoppen en komt naar buiten. Ze wenkt ons en zegt dat het restaurant al open is. Ok top!
Onze driejarige prinses op de erwt is natuurlijk in slaap gevallen. We maken haar wakker en gaan gauw naar binnen. De openhaard staat aan. Heerlijk knus. Door het raam zien we verderop de elanden ook al staan. En ook hertjes. Leuk! Als het goed is krijgen we straks ook een rondleiding.
Eerst warm worden en iets eten. Lone krijgt kleurtjes en papier. Ze is binnen, dus ze is gelukkig weer haar vrolijke zelf. Ze kletst erop los.
Bas heeft ingelogd op Foursquare en daarom heeft hij een gratis wijntje verdiend. Das nog eens leuk! Verder bestellen we wat eten: moosehamburger voor Bas en ik neem kippenborst. Allebei met aardappeltjes. Lone eet wel een hapje met ons mee. De laatste dagen eet ze alleen nog maar appel, banaan, toast, ei en snoepjes, dus een kindermenu zou alleen maar zonde van het geld zijn.
In de tussentijd komt de gastheer binnen. Hij gast drie andere gasten een rondleiding geven en vraagt of we ook mee gaan. Alleen ons eten komt er zo aan. Dus we wachten nog een ronde. Hij komt vast straks wel weer terug.

Het eten is superlekker. En veel! Zelfs Bas krijgt het niet helemaal op.
De man komt weer binnen gelopen en ik vraag of hij nog een rondleiding voor ons wil doen. Dat wil hij. Lone’s humeur slaat meteen weer om als ze merkt dat we naar buiten gaan. De man heeft het in de gaten en vraagt of ze ziek is. We bevestigen dat ze nog een beetje ziek is en dat ze de kou niet geweldig vindt. Hij belooft dat hij het kort zal houden.
We lopen naar buiten richting de elanden. Wat een enorme grote dieren zijn dat joh! Hun ruggen zijn hoger dan wij! Ze zijn wel heel lief! En de man vertelt ook met liefde over ze. Een van de elanden komt uit Zweden en woont nog niet zo lang hier. Hij vertelt dat de eland in het begin niet wilde eten en dat zijn vrouw hem aanraadde in het Zweeds tegen hen te praten. Dat deed hij en toen ging hij eten. Bijzonder. Hij is ook heel blij als er Zweedse toeristen komen.
De man geeft me een broodje. Als ik die in m’n mond stop dan eet de eland het eruit. Haha! Ik doe het. Komt er opeens een enorme snoet op je af! Geweldig!! Lone durft niet, maar dat snap ik wel.

Dan gaan we naar de hertjes, die zijn hier pas zes weken. Het zijn er drie. Ze zijn nog een beetje schuw, maar we mogen wel bij ze het hok in. Eentje eet ook broodjes uit m’n mond. Heel voorzichtig pakt ie het. Zo lief. Bas en Lone voeren ze ook, met de hand. Lone houdt echt van dieren. Als ze ze om zich heen heeft, staat er minimaal een glimlach op haar gezicht.
Tijd om weer lekker warm naar binnen te gaan. We krijgen koffie en er wordt ons een toetje aangeraden. Ik een met chocolade en Bas iets met schuim en crème. Allebei ook heel lekker. We nemen afscheid en gaan weer richting Himos, met een tussenstop bij de winkels. We kunnen de verjaardag van Lone toch niet voorbij laten gaan zonder taart! En een klein cadeautje. Ze krijgt van ons een nieuw bed, maar op de dag zelf is het toch ook leuk om iets te krijgen. Het wordt klei, met allerlei attributen erbij om ijsjes mee te maken.

Als we weer op Himoshovi 4 zijn, gaan we natuurlijk meteen aan de slag met de nieuwe aanwinst. Ijsjes maken! Mams vindt het haast nog leuker dan Lone, hihi.
We eten een soepje. Beetje balansen na zo’n enorme lunch. En we moeten nog een gaatje overhouden voor de taart! Uit Nederland hebben we nog een partypopper meegenomen, daar komen slingertjes uit gesprongen als je er aan draait. We zingen nog een keer voor Lone en poef!! De taart is niet zo geweldig lekker, maar het gaat om het idee. Het was een bijzondere verjaardag voor Lone, in de kou!! Een om nooit meer te vergeten. Als ze lekker op bed ligt, gaan Bas en ik nog even ontspannen in de sauna. Morgen alweer de laatste dag hier..niet leuk!

Donderdag 30 januari
Vandaag hebben we geen excursies op het programma. We doen dan ook extreem rustig aan. Om half negen vindt Lone dat ik wel lang genoeg heb geslapen en daarom komt ze me wakker maken: “Mama het is niet meer donker hoor, kom je bleden?” Zij en Bas zaten al een uurtje bij de open haard. Die zullen we missen! Zo gezellig! We hebben aardig wat hout verstookt deze week. Als we rustig hebben ontbeten, gedoucht en aangekleed, gaan we naar buiten. Lone op de slee. Bas heeft gisteren bij het trollenbos een cache gevonden, maar die moet hij nog even loggen.

Daarna glijden we door naar het lokale winkeltje om een magneetje te kopen. En een lolly voor Lone, omdat ze zo goed heeft gegeten (ahum). Daarna gaan we door naar de glijberg. Wel met een stop bij het restaurantje aan de piste, anders is het te koud voor Lone. Het is soms ook wel een beetje guur vandaag, ondanks de zon. Onderweg stopt er een auto naast ons. Het is de meneer van de elandenfarm van gisteren. Wat grappig dat hij ons herkent! Het bedrijf verzorgt hier op het park ook catering. Hij vraagt of Lone weer beter is, praat nog even en rijdt dan weer verder. Wat aardig.
Eenmaal bij het restaurant drinken we wat en even later nemen we een hamburger als lunch. Zo, weer genoeg energie voor de glijberg.

We kunnen wel merken dat Lone weer beter is, want ze vindt het leuk op de berg. Samen glijden we, met of zonder slee, de ene na de andere berg af. Soms ook hele steile. Bas heeft er een paar leuke filmpjes van gemaakt.
Op een gegeven moment wordt het te koud, dus we gaan weer naar het huisje. Lekker warm de openhaard aan. Nog even een paar uurtjes genieten en spelen en relaxen. Ook begin ik maar alvast met pakken. Dat scheelt morgen weer. We moeten om twaalf uur uitchecken, dat valt mee.

Vrijdag 31 januari
Het was me nachtje weer wel! Bas was niet lekker en Lone had een paar keer een hoestbui. Nu kan ik nooit meteen in slaap komen, dus met al die onderbrekingen was het niet lekker slapen. Maar het was vooral vervelend voor Bas en Lone natuurlijk. Ze zijn gelukkig weer ok nu.
Ja.. Nu echt nog maar een paar uurtjes en dan moeten we weg. We eten even een broodje en ik smeer nog wat voor onderweg.
De laatste spullen zijn nu ook ingepakt. Bas heeft al het een en ander in de auto gezet. Het is een mooie zonnige koude dag.
Tegen twaalven zitten we in de auto. Bas geeft de sleutel af bij de receptie. Dag Himos! We zullen het missen.

De eerste helft van de tocht naar Helsinki gaat het prima. Het zonnetje schijnt aan de hemel en het is niet druk op de weg. Als we halverwege zijn begint het te sneeuwen. En steeds harder en harder. Op de snelweg rijden de auto’s wel nog steeds 100 km/uur. Ik voel dat het glad is. Daar horen we een sirene. Het eerste ongeluk is dus al gebeurd. Even verderop op een afrit zien we een lantaarnpaal dwars over de weg liggen. Daarvoor natuurlijk een auto met een enorme deuk. Die is waarschijnlijk met een te hoge snelheid gaan remmen en is er zo op af gegleden. Shit.. Echt oppassen dus. Nog geen paar minuten later remmen de auto’s voor ons ineens allemaal. Ik probeer het ook, maar voel dat het niet lukt. De auto glijdt. Gelukkig rijden we niet hard, dus kan ik op de versnelling remmen. Bas heeft het niet meer. Lone heeft niets door, die zit gewoon op de iPad naar het Zandkasteel te kijken.
Het blijkt dat er een vrachtwagen de weg is afgegleden en verderop is er ook nog een botsing geweest.
We zijn blij als we veilig bij de haven aankomen. De incheck is al begonnen. Als we erdoorheen zijn, hoeven we niet zo lang te wachten als op de heenweg. We kunnen na 10 minuten de boot al oprijden.
Het is zo koud dat de ramen van Finnlady bevroren zijn. Op het dek ligt een dik pak sneeuw. We lopen even naar buiten, maar gaan net zo hard weer naar binnen. Brrr!! Met een aantal mensen die we nu weer zien zaten op de heenweg ook op de boot. Een aardige mevrouw, die toevallig ook onze buurvrouw was op de Himoshovi, vraagt hoe we het hebben gehad en of we veel excursies hebben kunnen doen ‘met die kleine’. Zij hebben elke dag iets anders gedaan, waaronder ook sneeuwscooteren en ijsvissen en op berenjacht in de avond. Ze hadden eigenlijk tijd te kort!

De boot zou eigenlijk om half zes vertrekken, maar het is nu ruim een uur later en we liggen nog in de haven. Bas vraagt het aan de mevrouw achter de bar van het cafeetje. Ze zegt dat er veel getransporteerd moet worden en dat het nog niet allemaal op de boot staat, maar dat we elk moment kunnen gaan. Om zeven uur gaan de motoren aan.
Het zal rond deze tijd hopelijk niet zo hobbelig zijn in het buffetrestaurant als op de heenweg, dus we gaan even eten. Lone eet niet veel, maar dat is geen verrassing deze vakantie.
Als we klaar zijn, begint de zee toch wel weer aardig ruw te worden en dat voelen we. Recht lopen is een uitdaging. Met het liftje gaan we naar de hut op verdieping acht, Lone moet zo slapen.
Bas en ik kijken nog wat tv, maar niet veel later doen we ook de lichten uit.

Zaterdag 1 februari
De nacht is vreselijk ruw. Vaak worden Bas en ik steeds wakker door de enorme deining. Het lijkt wel een achtbaan. Ik neem het zelfs mee in m’n droom: ik zat in een hoge toren die van links naar rechts ging.
De volgende morgen is de zee weer iets rustiger. We zijn bikkels dat we niet zeeziek zijn geworden. Maar het kan altijd nog… Tijdens het douchen moet ik moeite doen om mijn evenwicht te houden en dan word ik even niet lekker. Maar het gaat gelukkig weer over. Respect voor de mensen die op deze boot werken, pfff. Ik ga vast naar buiten om wat frisse lucht in te ademen.
Lone heeft overal doorheen geslapen, de held! We nemen haar mee naar de speelkamer en geven haar een croissantje. Bas en ik hoeven nog even niet. Even later nemen we een kopje thee. Daarna begin ik ook voorzichtig aan een croissantje. Die valt goed.
We komen wat slaap tekort, dus in de middag gaan we weer even richting de hut voor een dutje. Heerlijk even zonder achtbaan slapen.
Als we wakker worden, is het alweer bijna tijd om te eten. Eerst hebben we wel trek, maar als we eenmaal bij het buffet zijn, is dat weer verdwenen. We gaan toch maar even, het is wel goed om wat in de maag te hebben.
Lone eet als een dijker. Alsof ze voor de hele week inhaalt. Bas en ik houden het bij wat salade met brood. Bij mij valt het ok, bij Bas niet. Die moet richting hut.. Het kan ook zijn dat hij nog last heeft van hetzelfde virusje van gisterennacht. Vervelend hoor! Maar het zal ook wel meehelpen als we van de boot af zijn. Nog twee uur.
Lone en ik tekenen en bouwen in de speelkamer. Even later komt Bas er gelukkig ook weer aan. Het gaat weer wat beter.
Tegen negenen pakken we de laatste spullen in en maken we ons klaar voor vertrek. Er wordt omgeroepen dat we naar de auto’s kunnen. Al met al duurt het nog anderhalf uur voordat we de boot kunnen afrijden. Waarschijnlijk duurde het langer dan verwacht om de vrachtwagens eraf te krijgen.. We weten het niet.

We rijden naar ons hotel voor de komende nacht. Twintig minuutjes vanaf de haven. Als we aankomen zien we dat de andere Nederlanders van de boot hier ook staan in te checken. Iedereen die via Voigt heeft geboekt natuurlijk.
Het is een prima hotel. We krijgen een double room! Lone in haar eentje in een twee persoons bed, haha. Bas en ik hebben nog steeds de deining in ons lijf. Gauw liggen, dan voelen we het niet.

Zondag 2 februari
We hebben heerlijk geslapen in het ruime hotelbed. Na het douchen, staat ons een heerlijk ontbijtje te wachten met alles erop en eraan. We kunnen weer normaal eten gelukkig.
Er staat ons nog een lange autorit te wachten, dus we gaan ervandoor.
Aankomst 14 uur geeft de navigatie aan. Ik begin met rijden en als Lone onderweg even moet plassen, neemt Bas daarna het stuur over. We hopen het te redden met de diesel tot de grens, alleen dat lukt net niet!! We vinden echt net op tijd een tankstation.
De reis verloopt verder prima. Een half uur later dan aangegeven, rijden we Hillywood in. Einde vakantie. Begin normale leven. Maar met een mooie ervaring rijker!!

Thanks lieverd! Voor het gaafste kerstcadeau ooit!