Woensdag 3 oktober

Van mijn lieve vriend heb ik voor mijn dertigste verjaardag een lang weekend Rome gekregen. Maandenlang hebben we ernaaruit gekeken en nu is het dan eindelijk zover! Het is woensdag 3 oktober en we hebben alles gepakt. Oma Anke komt vandaag naar ons huis om op Lone te passen. Want Lone gaat niet mee! We gaan samen. Ook om ons tienjarig jubileum te vieren. Lone is in goede handen. Vandaag dus mijn moeder, morgen en vrijdag komen oma Ine en opa Dick en zaterdag en zondag passen oma Anke en opa Bert weer op. Dus we kunnen met een gerust hart vertrekken en samen gaan genieten.
We komen aan op vliegveld Eindhoven. Het is net zo’n klein en relaxed vliegveld als in Rotterdam, waar we afgelopen mei waren om naar Frankrijk te vliegen. Bij de Ako koop ik het vervolg op “Vijftig tinten Grijs”, leuk om in het vliegtuig te lezen. We eten nog even rustig een broodje en dan besluiten we om door de douane en de securitycheck te gaan. We verwachten geen problemen met onze handbagage. Maar dat valt helaas een beetje tegen…
Bij de douane wordt de handbagage namelijk gewogen. Bas mag doorlopen met zijn koffertje en zijn cameratas op z’n schouder, ik niet: “Uw koffer is te zwaar mevrouw, u moet er iets uithalen”, zegt de dame zowat geamuseerd. “Dat meen je niet hè?”, en ik kijk naar de lange rij achter me. Ik mag van haar wel wat bij Bas in de koffer stoppen, dus hij gaat ook weer mee terug. Hij stopt mijn boek in zijn koffer. Als we weer aan de beurt zijn, mag Bas weer door en ik weer niet. “U bent nog steeds te zwaar mevrouw, ga er nog maar even wat uithalen. (&*^%#&^%!@$&^*#$!!!! We beginnen een beetje pissig te worden en gaan weer terug. Ik haal mijn handtas uit het koffertje en gooi deze over mn schouder. Bas is inmiddels weer door. Hij heeft steeds geluk omdat ze zijn cameratas niet zien. Want je mag maar 1 tas… ik geef stieken mijn handtas aan Bas. De dame ziet het niet en ik mag door, mijn koffer is nu goed. Aleen dat andere stomme wijf naast haar ziet het wel en ze ziet nu ook Bas zijn camertas. Terwijl we naar de security check lopen hoor ik haar roepen: “Meneer!” Shit. En weer terug. we staan inmiddels flink voor paal ook bij iedereen die het steeds ziet gebeuren. “Je moet gewoon al je kleren aantrekken”, zegt een meneer. Dat is eigenlijk wel een goed idee… dus ik doe een paar truien over elkaar aan en verruil m’n lichte schoentjes die ik nu draag, voor mijn gympen die in de koffer zitten. Maar Bas is het zat en hij wil inchecken. “Je gaat me toch niet vertellen dat ik alles weer uit moet trekken hè?” zeg ik licht geïrriteerd. Ja dus. De rij voor de incheck is lang. Te lang voor ons want we moeten zo al boarden. We vragen aan de mevrouw bij de incheck of het überhaupt nog gaat lukken. Nee. De incheck is gesloten, zegt ze. Maar wat we wel kunnen doen is van een van de koffers een zogenaamde gatebag maken. Dan mag ie mee tot aan de gate, maar niet mee het vliegtuig in, net als een buggy zeg maar. Het kost 50 euro. Nou dan doen we dat maar. Dus wij weer naar een andere balie om een gatebaglabel te halen. Wat een gedoe zeg. Ondertussen wordt onze vlucht al omgeroepen. Shit.. we zitten nu echt in de stress. Nou hup, weer naar die wijven. En wat denk je wat een van de twee tegen iemand anders zegt: “Mevrouw, uw koffer is te zwaar, maar als u uw boek en die tijdschriften even in uw hand houdt, dan mag u doorlopen hoor!” Wat ik toen heb gezegd zal ik maar niet opschrijven, maar het was niet zo heel aardig… in ieder geval, mijn Vijftig Tinten kostte me dus vijftig euro….
We dringen een beetje voor bij de securitycheck, mensen snappen dat we rete haast hebben. Natuurlijk moet mijn koffer open omdat ze het niet goed kunnen zien op het schermpje. Het huilen staat me nader dan het lachen. Maar gelukkig ziet Bas dat er nog een hele rij mensen bij onze gat staat, dus we kunnen rustig ademhalen, we gaan het redden. Als de man de koffer heeft bekeken, mogen we verder en sluiten we aan achterin de rij. Even later komt er een meisje die ons net heeft voorgelaten, achter ons staan. “Oh heb jij ook deze vlucht!” zij had dus precies hetzelfde meegemaakt met haar koffer als wij. We konden daarom even lekker klagen over Ryan Air. Ze vertelt dat ze normaal gesproken altijd met KLM gaat, omdar Ryan Air er bekend om staat dat ze altijd zo moeilijk doen over de bagage. Ze is journaliste en gaat vaker naar Rome. We vragen haar om tips en die krijgen we, over mooie uitzichten en een restaurant.Ik typ het allemaal in m’n telefoon. Super handig. Aardige dame ook. Ze zit ook naast ons in het vliegtuig.
De vlucht is eeen beetje hobbelig. Het lijkt wel of die piloot nog niet zo veel ervaring heeft… en ik ben al niet zo’n vliegfan. Pfoeh. Gelukkig komen we na anderhalf uur hobbelen en een harde landing, heelhuids aan. We nemen afscheid van de jounaliste bij de bagageband. Ze wenst ons veel plezier.
Het is heerlijk warm in Rome, zo’n 25 graden met een lekker zonnetje. We pakken de bus naar Termini, een groot station valkbij ons hotel. Het is een beetje druk op de weg, dus na 40 minuten zijn we er. We vinden Rome nu al prachtig, en dan hebben we nog haast niks gezien. We navigeren met de Iphone naar ons hotel. Het is niet al te ver lopen. Jeetje wat is het hier druk! Het lijkt New York wel, overal mensen!

Ons hotel Galileo is prima. Een mooie nette schone kamer met een balkonnetje. We pakken even snel onze koffertjes uit en gaan dan weer lekker naar buiten om wat te eten en te drinken. We hebben niet zin om heel ver te lopen, dus we komen terecht bij een leuk uitziend, maar waarschijnlijk wel toeristisch, restaurantje. Nou ja, voor de eerste avond vinden we het niet zo erg. We nemen een lasagne en een tortollini. Niet bijzonder maar wel prima. Daarna lopen we nog iets verder voor een ijsje.
Op de terugweg hebben wenog wel zin in iets drinken en we komen tercht bij een barretje in een soort kelder. Het ziet er gezellig uit met een heel buffet. Alleen het eten staat allemaal “bloot” opgesteld in de warmte. Dat zou in Nederland volgens mij nooit mogen.. Als je een euro extra betaalt voor je drankje, dan mag je pakken wat je wilt. We doen het niet en nemen alleen een prosecco. Even later komt er een hele groep jongeren aan die wel speciaal voor het buffet komen. En nog een kleiner groepje. Ze genieten er echt van. We nemen in de tussentijd nog een cocktailtje. Acheraf horen we dat die bufetten hier heel normaal zijn en dat we hier dus eigenlijk beter hadden kunnen gaan eten dan in die toeristentent. Grappig!

Na de cocktail gaan we naar het hotel. Lekker slapen want morgen moeten we vroeg op. We gaan fietsen!

Donderdag 4 oktober

Na het ontbijt lopen we naar het station om de metro te pakken. We hebben metronet nog niet helemaal onder de knie dus we pakken per ongeluk de verkeerde lijn. Gelukkig is het niet zo erg, want deze lijn stopt ook in de buurt van waar we moeten zijn. We moeten alleen een stukje verder lopen.
We zijn ondanks dat toch de eersten die aankomen bij de fietsverhuur. We hebben deze tocht al in Nederland geboekt bij www.fietseninrome.nl. We gaan met een man of tien alle hotspots van Rome langs onder begeleiding van een Nederlandse gids. Super dus! We krijgen allebei een fiets en een helm aangemeten. Inmiddels is de gids ook gearriveerd, een aardige dame.

Als de laatste mensen van de groep ook zijn gearriveerd, krijgen we een korte uitleg over wat we kunnen verwachten als fietsers in het Italiaanse verkeer. En waar we op moeten letten. Er zijn hier bijvoorbeeld geen fietspaden. Dus we moeten op de weg of als dat te gevaarlijk is, op de stoep. In het eerste geval moeten we opletten dat we niet uit onze sokken worden gereden, want de automobilisten hier zijn iest anders dan in Nederland. Een zebrapad met overstekende voetgangers? Kijken of we daar even tussendoor kunnen zigzaggen. Maar op de stoep moeten we ook uitkijken. Het kan zomaar zijn dat een voetganger van schrik voor je fiets springt, horen we van onze gids. Dus waar we ook fietsen, het is opletten geblazen! Nou laten we het in de praktijk gaan uitvoeren dan. We gaan! Het gaat best goed, we rijden in een rij achter elkaar aan en stoppen bij de volgende bezichtigingen:

Het Colosseum
Het Forum Romanum
Piazza Venetia
De Trevifontein
Via dei Condotti
De Spaanse Trappen
Piazza del Popolo
Piazza Colonna
Het Pantheon
Piazza Navona
Campo de Fiori
De oude Sistobrug
Trastevere
Eiland in de Tiber
Theater Marcellus
De Capitoolheuvel

Bij iedere stop krijgen we ook een uitgebreide uitleg over de geschiedenis ervan. Het wordt ook op een leuke manier verteld en er is voldoende gelegenheid om er mooie foto’s van te maken. Bij het Pantheon stoppen we wat langer om nog een overheerlijk kopje cappuccino te drinken voor maar 1,10€!

Het is een superleuke tour! Om kwart over een zijn we weer terug bij de start. We bedanken onze gids en gaan op weg naar een restaurantje om wat te lunchen. In het zonnetje op een terrasje praten we nog even gezellig na over de tocht, met een panini in de hand. We hadden natuurlijk niet bij elke bezichtiging van vanmorgen de tijd om erin te gaan, of om wat langer te blijven. Maar we weten nu wel precies wat we de moeite waard vinden om nog eens te bezoeken. Dat worden sowieso het Colloseum, de Trevi Fontein en de winkelstraat eromheen en de Spaanse Trappen, vinden we. Handig dus dat we de tour aan het begin van onze trip al hebben gedaan.

Vanmiddag gaan we iets anders bezoeken. We gaan naar de Sint-Pieterskerk in Vaticaanstad. Als we klaar zijn met de lunch, pakken we de metro hierheen. Het is nog een stukje lopen, maar door een leuke winkelstraat, dus dat is niet zo erg. Alleen mag ik nergens in van Bas, want zaterdag is het pas winkeldag zegt ie. Lullig hé.
Als we bij de Sint-Pieterskerk aankomen zien we voornamelijk rijen, hele lange rijen. Shit. Ik heb helemaal geen zin om helemaal achteraan aan te sluiten. Bas eigenlijk wel. “We zijn hier nu eenmaal, dus eigenlijk wil ik er dan ook wel in.” Hij heeft wel gelijk, maar ik zie het echt niet zitten om twee uur te wachten om een kerk in te gaan. Dan worden we aangesproken door een mevrouw van zo’n tourist agency. Tuurlijk, wij weer. Ze zag ons natuurlijk twijfelend naar die rij kijken en grijpt meteen haar kans. Ze zegt dat als we nu in de rij gaan staan we het sowieso niet meer redden omdat de boel om 16 uur sluit. Het is nu 15 uur. Als we met haar tour meegaan, dan krijgen we eerst een rondleiding door het Vaticaans Museum en de Sixtijnse Kapel. Vervolgens gaan we binnendoor de Sint-Pieterskerk in. Het klinkt allemaal prachtig. Bas wil wel. Ik ook wel, alleen ik twijfel nog omdat het niet echt goedkoop is. Nou vooruit, laten we het maar doen. We worden door de dame naar een groepje mensen in de buurt geleid. Ze staan te wachten. Ze zijn er ook in getuind. We krijgen een klein radiootje en een setje oordopjes. Dan kunnen we onze gids horen kletsen. Het is hier zo druk, dat dat best wel handig is. Je kunt haar anders echt niet horen. Ze leidt ons eerst naar het kantoor van de tourist agency om af te tikken. Als iedereen heeft betaald, begint de tour.

Het Vaticaans Museum is zeker de moeite waard. We zien onder andere de Kamers van Rafaël en de binnenplaats van de villa Belvédère. Ook horen we de volledige achtergrond van de Sixtijnse kapel en vooral veel verhalen over de beroemde schilder Michelangelo. Bas en ik conlcluderen dat onze gids wel een beschuitje met hem had willen eten, als hij nog zou hebben geleefd. Zo vol is ze van de man. “Of course!” (haar stopwoordje).
Het is wel leuker hoor, met gids. Als je meer van de geschiedenis weet, heb je er meer waardering voor wat je ziet, vind ik.
Via een smalle trap verlaten we het museum en lopen we de Sixtijnse Kapel binnen. De volledige kapel is beschilderd door Michelangelo. Het heeft hem jaren gekost, terwijl het eigenlijk helemaal niet “zijn ding” was, schilderen. Hij was eigenlijk beeldhouwer. Maar desondanks is het prachtig om te zien. De hele kapel staat vol met toeristen die eigenlijk stil moeten zijn, maar het is een enorme herrie. Niemand trekt zich er iets van aan. In de Sixtijnse kapel wordt altijd de nieuwe paus gekozen. Als een meerderheid van de kardinalen het eens is, komt er een witte rook uit de schoorsteen van de kapel en zo niet, dan is de rook zwart.
Als we de Sixtijnse kapel weer uitgaan, hebben we toegang tot de Sint-Pieterskerk. Hier kunnen we vrij rondlopen. Onze gids neemt afscheid van ons. We leveren de radiootjes weer in. We zijn wel een klein beetje in de maling genomen, want de dame die ons dit aansmeerde zei dat we het binnen een uur niet meer gingen redden om de kerk in de komen. We zijn nu ruim twee uur verder en de kerk is nog gewoon open. Maar goed, de tour was leuk. 

De Sint-Pieterskerk is zo mooi. Er is een mis aan de gang. We bekijken de prachtige beschilderingen en lopen de kerk rond. Het is nog steeds heel druk.
Eenmaal weer buiten, zitten we nog even op het plein voor de Sint-Pieterskerk. Even de voetjes laten rusten! We hebben wel aardig wat beweging gehad vandaag! Wat gaan we doen? Het is nog een beetje vroeg om te gaan eten. Althans, voor ons niet, maar voor de Italianen wel. Die beginnen pas aan het diner vanaf half acht. Alles wat voor die tijd open is, is niet echt Italiaans. We bedenken dat we eerst even naar het hotel gaan om ons op te frissen, en dan naar het restaurant gaan dat het meisje op het vliegveld ons heeft geadviseerd; Maranega heet het. 

Als we weer fris en fruitig zijn, gaan we weer op pad. We houden ons wel aan de Italiaanse tijden; het is pas half acht als we het hotel verlaten.
Het metronet in Rome is niet zo geweldig als in de andere grote steden van Europa, komen we achter. We stappen uit bij het station dat het dichtst bij het restaurant is volgens Bas. En nu moeten we dus nog ruim twintig minuten lopen!! Ik ben er op z’n zachtst gezegd niet zo heel erg blij mee. Ik heb geen voeten meer over na deze dag. Maar ik mag niet zeuren. We hebben geen haast en we komen er heus wel. En inderdaad! Na iets meer (!) dan twintig minuutjes lopen, komen we bij een leuk pleintje aan en daar zien we het restaurant! Het is er heel druk, maar er is gelukkig nog een tafeltje vrij.
We bestelllen lekker een wijntje. Vooraf hebben we een bruscetta, als hoofd een pastaatje en toe een panna cotta met chocolade. Italiaanser kan toch niet! Heerlijk. We moesten er even moeite voor doen om er te komen, maar het was de moeite waard! We zijn wel zo handig om voor de terugweg even te vragen waar het dichtstbijzijnde busstation is.
De bus zet ons af bij een metrostation en de metro brengt ons weer naar Termini. Wat een drukke, maar heerlijke dag was dit. We zullen lekker slapen.

Vrijdag 5 oktober

Vandaag hebben we een wat rustigere dag op de planning. We slapen sowieso eerst even lekker uit. Dat is namelijk lang geleden! Om half tien zijn we bij het ontbijt. Het is rond deze tijd veel drukker! Als we klaar zijn, gaan we richting de metro om naar het Borgese park te gaan. Hier gaan we even lekker rondwandelen en het schijnt dat je ook een bootje kan huren. En daar is het prachtig weer voor! Nog steeds een graadje of 24 met een lekker zonnetje erbij!

Het is een klein eindje lopen vanaf de metro naar het park. Bij de ingang kopen we wat drinken. Het is een groot en rustgevend park. De mooie Romeinse kunst komt ook hier naar voren. Ongelovelijk dat dit bestaat in het levendige Rome! We lopen naar de vijver waar bootjes te huur zijn. Wat is het hier prachtig. De verhuurder is een oud mannetje. Hij zet een bootje voor ons klaar. We mogen twintig minuten varen. De vijver zit vol met schildpadden, kleine en grote. Ze zijn helemaal niet bang, zo geinig! We varen heerlijk een paar rondjes met het zonnetje op onze gezicht. Wat is dit genieten zeg! Helemaal omdat we weten dat het in Nederland onzettend slecht weer is en koud!

Na het bootjevaren vindt Bas het tijd om een cache te zoeken. Ok, vooruit dan maar 😉 Als we er bijna zijn, zien we al twee mensen staan op de plek waar we naartoe moeten. We zijn niet de enigen! We wachten even totdat de mensen de schat weer hebben begraven. We krijgen een collegiale knipoog en gaan de bosjes in. We hebben ‘m zo te pakken natuurlijk. Bas schrijft even zijn naam in het boekje en stopt daarna het doosje weer weg. Zo, die hebben we weer in de pocket. Tied voor een bakske!
Onder het genot van een cappuchino in een gezellig koffietentje verderop, schrijf ik even wat steekwoorden op voor het verslag en Bastiaan checkt even het internet.
Bezichtiging nummer twee op deze mooie dag: Het Colloseum! Dit was onze eerste stop op de fietstocht donderdag en het heeft een enorme indruk gemaakt. Hier willen we dus zeker in.

Het is heel erg druk bij het Colloseum. Er staat een rij van hier tot Tokio. Maar het leuke is dat wij een Roma Pas hebben. Hiermee kun je ten eerste onbeperkt reizen met het openbaar vervoer, maar ten tweede; rijen voorbij! Yes! We kunnen zo naar binnen zonder een minuut te hoeven wachten.
Wat is het Colloseum indrukwekkend…. Wauw, en zo bizar als je weet wat hier vroeger gebeurde. Mensen en dieren vochten elkaar dood en iedereen keek ernaar. Leuk spelletje. Je kunt nu onder “het podium” door kijken, zeg maar. Je ziet waar de slaven en de dieren vroeger moesten wachten voordat ze “op” gingen. Wat zal er een paniek zijn geweest daar. Vreselijk. Heel indrukwekkend. We lopen via de eerste ring naar de tweede en maken een paar mooie foto’s.
Ondertussen bellen we oma Ine even hoe het gaat met het thuisfront. Het gaat prima. Onze kleine Mien vermaakt zich prima. Dat is fijn om te horen! We kunnen met een gerust hart weer verder gaan genieten. 

Onze maagjes knorren wel een beetje en er schijnt een leuk Italiaans restaurantje hier in de buurt te zitten, volgens ons boekje. Daar gaan we heen. Het is inderdaad heerlijk en er zitten ook alleen maar Italianen. Precies wat we willen dus. Bas heeft een lekker pizza’tje en ik een salade met Parmezaanse kaas en carpaccio. Genieten!
Tijdens de lunch hebben we onze volgende bezichtiging bedacht: het Travesterre plein. Hier waren we woensdag ook al met de fiets. Het zag er toen zo gezellig uit en er zit een heel goede ijssalon. Dat willen we wel even testen natuurlijk. Alleen, hoe komen we er zo snel mogelijk? Bas checkt internet. De bus schijnt het snelst te zijn. De metro rijdt er niet echt in de buurt namelijk. We lopen naar de bushalte en we wachten. En wachten en wachten en wachten. Er komen allerlei bussen voorbij maar niet ons nummer. Eindelijk, na drie kwartier, komt ie eraan hoor. Terwijl er elk kwartier een zou moeten rijden. Maar goed. Als we er zijn, zijn we het lange wachten alweer vergeten.
Het Travesterre plein is nog even gezellig als woensdag. Maar eerst even naar de ijssalon, dan komen we hier zo wel weer terug. Het is inderdaad lekker ijs zeg! Hmmmm! Italië is echt een land voor bourgondiërs, zoals wij, hihi.
Inmiddels zijn we weer op het plein. Het is natuurlijk wel even gezellig om hier een drankje te doen in het zonnetje. We kijken om ons heen waar we gaan zitten. Dan gaat er op een van de terrasjes ineens een hand omhoog. Een meisje kijkt over haar zonnebril heen naar ons twee. Hé dat is dat meisje van het vliegveld in Eindhoven! De journaliste! Dit kan toch niet waar zijn! Wat een toeval! We lopen naar haar toe. We vinden het allemaal onbegrijpelijk dat we elkaar hier tegenkomen. Zo leuk! Nou, dan doen we met haar toch even een drankje.
We kletsen gezellig en we krijgen nog een paar leuke tips van haar. Ze zegt bijvoorbeeld dat de kerk aan dit plein een van de mooiste is die zij kent. Dan gaan we daar zo ook nog even in, we zijn benieuwd!

Als ons drankje op is, nemen we afscheid. Zij blijft hier nog lekker anderhalve week langer dan wij. Jaloers! We gaan de kerk in. Het is inderdaad heel mooi binnen. We branden twee kaarsjes voor onze papa’s. Dat hoort erbij!
We besluiten om weer terug te gaan. Even opfrissen in het hotel en dan lekker eten. Voor vanavond hebben we een restaurant in gedachten die werd aangeraden door Kees, een ex-collega van Bas: Osteria dé Memmo.

Het is weer een stukje lopen voordat we er zijn, maar niet zo lang als gisteren gelukkig. En het is de moeite waard, dat zien we meteen als we binnen komen. Het is een knus restaurant dat gerund wordt door vader en zoon, als ik het goed zie. Het lijkt of ze alle gasten kennen. Het zijn voornamelijk Italianen. We moeten even wachten op een tafeltje omdat we niet gereserveerd hebben, dus we staan bij de ingang. Er komt een stel binnen dat de eigenaar duidelijk kent. Ze hebben ook niet gereserveerd, maar zij mogen wel direct plaatsnemen. Hmmm zo gaat dat dus hier. Mooi is dat. Even later mogen wij aan het tafeltje naast het stel plaatsnemen.
Als voorgerecht nemen we een mix van verschillende antipasti. Het is echt heerlijk. Dit is pas echt Italiaans eten. Het is eigenlijk te veel, pfff. We stoppen, anders kunnen we het hoofdgerecht niet meer op. Bas heeft een eenvoudige maar heerlijke pasta met gamba’s en ik een Italiaanse soep. Dat is wel even genoeg voor mij. Ook dit is top. Tussen het eten door halen we herinneringen op van de afgelopen tien jaar. Het is leuk en gezellig, en jeetje, wat hebben we veel gedaan en meegemaakt in tien jaar.
Als toetje krijgen we koekjes met Siciliaanse Muscat. Hmmmm! Voldaan lopen we het restaurant uit. Conclusie: Als je naar Rome gaat, ga hier heen!
We gaan op weg naar de Spaanse trappen. Om 12 uur vanavond is het 6 oktober 2012 en dan zijn we 10 jaar samen!! Bas kwam met het leuke idee om dat hier te vieren. Het is recent in het nieuws geweest dat er op een aantal openbare plekken in Rome geen alcohol meer genuttigd mag worden, waaronder bij de Spaanse trappen. Doe je het wel, dan krijg je een boete. We zien dat er goed gecontroleerd wordt door de politie. We wilden een prosecco’tje drinken om op ons jubileum te proosten, maar we nemen het risico toch maar niet! Evengoed vermaken we ons wel. 

Als we genoeg hebben gekletst, nemen we de metro weer terug naar het hotel. Het was weer een topdag! Morgen shoppen! Jeee!

Zaterdag 6 oktober

Eindelijk mag ik los vandaag! Na het ontbijt snel op pad, het geld brandt in m’n portemonnee.
We beginnen in Via Del Corso, een winkelstraat vlak bij de Spaanse trappen. We hadden hier gisteren al een GAP winkel gezien. Daar hebben ze super leuke kleertjes voor kleine dametjes. Dus daar gaan we zeker even kijken. Eerst stappen we een Guess winkel in. Hier hangt wel een heel leuk leren jasje. Alleen de grootste maat in deze winkel is L. Niet voor Joyce dus. Helaas.
Dan toch maar die GAP winkel in. Voor volwassenen is het niet zo speciaal, maar de kinderafdeling… je wordt er echt gek. Voordat we het weten hebben we onze handen vol met leuke dingen voor Lone. Ja, zelfs Bas! We moeten alleen echt een keuze maken, want wat we nu hebben is te veel en te duur. Uiteindelijk lopen we de deur uit met een suede “houtje touwtje”winterjas met wol, twee broekjes, een lila hoodie en een gebreid jurkje. Zoooo leuk! Zal de prijs maar niet noemen. Laten we zeggen dat we zelf vandaag niets meer kunnen kopen vandaag, a) omdat het anders niet in de koffertjes past en b) omdat het geld op is.
Dat is dus een korte shopdag. Nee hoor, we lopen nog wel door de leuke straatjes met de mooie boetiekjes. Kijken is sowieso ook leuk. Het is hier wel duur! Ik zie een paar tijgerlaarzen voor Annie voor het zachte prijsje van €1150,- Nemen we toch mee! Geen probleem.
 Vervolgens is het tijd voor een cappu! Kunnen we meteen bedenken wat de volgende winkelstraat wordt waar we heen gaan. Het wordt Via Cola di Riemzo. Ook hier schijnen ze echte Italiaanse boetiekjes te hebben die wel de moeite waard zijn om te bekijken.
We pakken de metro er heen. Het is weer warm vandaag! Heerlijk, wat hebben we toch een geluk!
Via Cola di Riemzo is een brede winkelstraat met inderdaad allerlei boetiekjes. Ik loop erin en eruit. Bas blijft af en toe buiten wachten want hij is het winkelen al weer een beetje zat. Hij heeft wel een beetje trek gekregen. Ok, dan zoeken we toch rustig aan naar een leuk restaurantje. Laten we nog even genieten, want morgen gaan we alweer naar huis.
We komen terecht bij l’Antica Griglia Toscana. Hier kunnen we ook lekker buiten zitten. We nemen om te beginnen een wijntje. En nu, wat nemen we te eten. Alles op de kaart lijkt me lekker. We bestellen buffelmozarella met ham en gefrituurde Italiaanse groenten, een specialtiteit. En het is lekker. Heerlijk!
Op naar de volgende winkelstraat, de laatste. Vlakbij het Vaticaan. We zijn er al eens doorheen gelopen, maar toen was het geen shopdag. Ja Bas is streng, hihi. Hier worden namelijk (nep)merktassen in de straat verkocht en ik heb wel een leuke “Prada” gezien. We kunnen het lopend af vanaf het restauant.
Gelukkig, de tassenjongens zijn er nog en de tas die ik leuk vindt ook. Na een beetje afdingen neem ik mijn Prada voor €20 mee. Leuk!! Heb ik toch nog wat gekocht vandaag!
Nu heeft Bas alleen nog niks. Hij hoeft niet perse kleding, maar hij heeft donderdag toen we aan het fietsen waren, wel een leuk schilderijtje gezien van een paar belangrijke Italiaanse bezienswaardigheden. Het was vlakbij de Trevi fontein. Dan gaan we daar nog even heen.
Het is echt veel drukker vandaag dan afgelopen donderdag bij de Trevi Fontein. Het is echt overladen met toeristen. Gelukkig hebben we al een paar mooie foto’s gemaakt. We gaan op zoek naar het schilderijtje. De jongen staat er nog. Bas kiest een mooie uit voor thuis.
Op de terugweg naar de metro nemen we nog een lekker Italiaans ijsje.  We gaan naar het hotel om ons even op te frissen, alvast een beetje te pakken en te relaxen.  
Als we klaar zijn, gaan we een klein hapje eten bij een enoteca in de buurt van het hotel. Daar hebben ze voornamelijk wijn, maar ook zo’n happy hour buffet. We drinken gezellig verschillende wijntjes met kleine hapjes erbij en hebben het erover hoe we hebben genoten de afgelopen dagen. Wat zijn ze voorbij gevlogen! Aan de ene kant willen we niet naar huis, maar aan de andere kant willen we wel weer graag naar onze lieve Mien! Telkens als ik een moeder met een kleine peuter zag lopen, kreeg ik heimwee naar haar. Toch was het ook wel fijn om even samen eruit te zijn, net als vroeger.
Als we een limoncello toe hebben genomen, gaan we weer naar het hotel. We hebben een beetje slaap in te halen van de afgelopen dagen.

Zondag 7 oktober

De dag van vertrek. We pakken op ons gemak nog een ontbijtje. Dan halen we de koffertjes en checken we uit. We lopen naar het station. Rond negen uur komt de shuttlebus die ons weer naar het vliegveld brengt. We hebben van tevoren bedacht dat we meteen een koffer inchecken, om gezeur zoals we op Eindhoven hadden, te voorkomen. En nu zijn de koffers zelfs veel zwaarder. Alleen, bij binnekomst op het vliegveld kunnen we meteen doorlopen naar de douane. Zonder check. Zullen we het risico nemen? Dat scheelt dan weer vijfitg euro! We doen het. Moeiteloos mogen we doorlopen. Lachen!
Alleen het lachen vergaat me weer een klein beetje als we bij de gate aankomen en ik van die Ryan Air weegschalen zie staan. Shit… we proppen de koffertjes vol met de cameratas en mijn handtas, zodat we in totaal twee stuks bagage hebben. Weliswaar veel te zwaar, maar goed. “Zullen we dan toch maar even vijftig euro pinnen voor het geval dat?“ Bas gaat op zoek naar een pinautomaat, maar tevergeefs. Shit. Ik begin ‘m te knijpen. Waarom zijn we dan voor de tweede keer zo stom!
We mogen inchecken. Er staat een vrouwtje voor de boardingpassen en een andere checkt alle koffertjes. Maar gelukkig kijkt ze voornamelijk naar het formaat. Ik zie haar geen een koffer wegen. Pffff. Zo onopvallend mogelijk lopen we langs haar heen. Yes! Gered!
In het vliegtuig gaat het verder ook prima. We landen heelhuids op Eindhoven. Met gierende banden rijden we naar Lone, bij oma en opa in Kortenhoef. Ze maakt niet echt de indruk dat ze ons heeft gemist. En dat is maar goed ook!

Bas, lieffie, bedankt voor deze geweldige trip!  HVJ