Maandag 2 maart
De reis begint vandaag. Zonder Joyce die altijd goed een reisverhaal kan schrijven. Ik neem deze verantwoording de aankomende drie weken voor mijn rekening. We zijn ruim op tijd op Schiphol aanwezig. Gewoon met het treintje dus geen last van files. Na 1 uur en een kwartier te hebben gewacht kunnen we bijna als laatste inchecken. De vriendelijkheid van het grondpersoneel van Malaysia airlines valt tegen. Maar goed, tassen weg en we kunnen gaan. Dick zwaait ons uit en we lopen de douane door. De eerste vlucht die 12 uur duurt gaat voor ons gevoel heel snel. Beetje pitten en filmpjes kijken. We hebben onderweg wel veel turbulentie.

Dinsdag 3 maart
Om 07:00 uur komen we aan op Kuala Lumpur airport. De volgende vlucht is gecancelled. Die hadden we ook niet gered dacht ik achteraf. Om 10:05 uur vertrekken we alsnog naar Kuching. We zien voor Dick gelijk een Rolex maar die kost 7880 Ringgit. Een echte dus, helaas Dick. Het is bewolkt en een beetje klam. We hebben totaal niet in de gaten hier dat we 10500 km van huis zitten. Vlucht naar Kuching verloopt ook prima. Net als de vlucht naar Kuala Lumpur krijgen we fantastisch eten. Kunnen ze in Nederland nog een puntje aan zuigen voor wat betreft vliegtuigvoedsel. We landen keurig om half één. Na de tassen te hebben opgehaald en onze tweede stempel in het paspoort te hebben ontvangen, ontmoeten we de reisleider voor de aankomende drie weken. Ze heet Monique en heeft vanaf Schiphol al bij ons in het vliegtuig gezeten. Tassen in de bus en we gaan richting hotel. Onderweg in de bus krijgen we het gebruikelijke verhaal. Het hotel is op een afstand van het centrum maar ziet er goed uit. Na een kort verhaaltje krijgen we de sleutel en gaan ons opfrissen. De kamer is ook netjes. Een medewerker van het hotel legt uit hoe de airco werkt. Pfff, dat is nodig ook. Wat een vochtig klam weer. We gaan op pad, kaartje mee en Kuching in. Na een wandeling met een tussenstop besluiten we een boottochtje te maken van een uur. Even lekker uitwaaien en rondkijken. Ondanks dat ik bijna in slaap val is er een hoop te zien. Op de terugweg naar het hotel komen we Petri en Gert tegen. Zij zijn onze reisgenoten van de Djoser groep. We lopen in eerste instantie niet helemaal goed terug naar het hotel. In een klein eettentje vragen we de weg. De vriendelijke mensen helpen ons weer in de juiste richting. We herkennen weer punten dus het gaat helemaal goed komen. Even later willen we de weg oversteken maar krijgen de kans niet. Een witte Toyota parkeert naast de stoep. Haha, het is de man van het eetentje. Hij gebaart dat we in kunnen stappen. Als een malloot rijdt hij naar ons hotel. Zo ontzettend aardig dat hij dat doet. Om 18:00 uur hebben we in het hotel een bespreking met de groep. Morgen gaan we naar Bako national park en dan kunnen we alleen een beperkt gedeelte van de bagage meenemen. Een tas/rugzak voor twee nachten. Iedereen stelt zich ook voor. Ik ben slecht in namen, komt wel in de loop van de reis. Na de bespreking wilde we in Kuching wat gaan eten maar door een tropisch buitje gaat dit niet door. We eten in het hotel en dat is geen verkeerde keuze. Voor twee maaltijden en twee biertjes zijn we 40 Ringgit kwijt. Omgerekend 8 euro. Om 21:00 uur zijn we al anderhalve dag wakker en gaat bij ons logischerwijs het lichtje uit. We gaan liggen en slapen als een blok.

Woensdag 4 maart
Na het ontbijt vertrekken we uit Kuching met de bus richting Bako national park. Daar nemen we nog een bootje richting onze chalets en de kantine. Meer is er niet. Het plan is om een mooie wandeling te maken in Bako maar het regenwoud doet z’n naam eer aan. Het komt met bakken uit de lucht dus wachten we bij de kantine onder het afdak op het terras. We eten een hapje van het lokale voedsel. Heerlijk en het kost weer geen drol. Daarna nog een stuk watermeloen en papaja. Ondertussen is de regen minder geworden en besluiten we een stukje te gaan lopen. Een korte trail lijkt ons een goed plan. We gaan met Petri, Gert, Hetty en Joop de jungle in. Helaas gaat het na een minuut of 20 weer tekeer. De paden lijken meer op beekjes en dat loopt niet lekker. We gaan terug, halen de sleutel van ons chalet op en drogen ons af. Als ik buiten wil beginnen met schrijven lopen er ongeveer 20 apen voor ons chalet. Ze zijn helemaal niet bang. Het zijn Makaken. Daarna nog een wild zwijn voor de deur en ons “wild life” is compleet. De regen is minder geworden maar nog niet opgehouden. Morgen een nieuwe poging voor een wandeling. ’s Avonds eten we weer in de kantine. Ondanks dat de lunch en het diner hetzelfde zijn, verveelt het niet. We zijn dol op dit eten dus dat zit wel goed. Het is hier snel donker, bijna geen schemer. We lopen in het licht naar ons chalet voor wat spullen voor de avond wandeling en komen het huisje uit en het is donker. Voor ons is het lastig dieren spotten. De gids ziet er gelukkig een aantal. We zien spinnetjes, een struik vol vuurvliegjes, wat visjes, een gekko en apen die liggen te slapen in de boom. Bij terugkomst nemen we in de kantine een lekker Tiger biertje. Ik spreek af om met Gert en Perti de Lintang trail te lopen morgenochtend. Een rondje van in totaal 6 km. Het is voor moedertje te lang en ze heeft geen goede stevige schoenen. Eerste maar eens een tukkie doen in ons primitieve hutje. Door de biertjes moeten we er een aantal keer uit om te plassen. We slapen onrustig maar verder wel lekker.

Donderdag 5 maart
Om 08:00 uur gaat de wekker. Ik neem een verfrissende koude douche van bruin water en kleed mee aan. Joyce wat ben je blij dat je niet bent meegegaan. Haha. Moedertje spoelt zich ook af en we gaan naar het ontbijt. Een lekker geroosterd broodje met jam en een stuk watermeloen. Samen met Gert en Petri schrijf ik me bij de receptie in dat we de Lintang trail gaan lopen. Om 09:15 beginnen we met de wandeling. Het eerste stuk is gelijk pittig omhoog via wortels van bomen. Een lekker klimmetje. Als we eenmaal boven zijn is mijn shirt al goed nat van het zweet en mijn petje is ook niet meer droog. Het is namelijk een prachtige dag. Strak blauw en volop zon. Onderweg komen we schitterende bomen, planten en bloemen tegen. Ik heb de liter water in de flesjes die ik bij me heb echt nodig. Aan het einde van de trip ben ik doorweekt. Al m’n kleding en het handdoekje kan ik uitwringen. Vier uur en een kwartier later zijn we terug bij de kantine. Snel naar de koeling, ik neem een flesje water en twee blikjes. Ben dorstig na de trip. Moedertje zit daar en is ook op pad geweest. Samen met Joop en Hetty heeft ze een kortere maar toch ook pittige wandeling gemaakt richting het strand. De Telok Pak utrail is 1,2 km en heeft ook veel klimmetjes en boomstronken. Vanaf het strand zijn ze met een bootje terug gegaan. Deze kwam toevallig voorbij en heeft ze terug gebracht. Na wat afkoelen en uitzweten nemen we een douche. Het koude water is nu in tegenstelling tot vanmorgen heerlijk. Na het douchen gaan we even op het terras zitten bij ons chalet. We zitten stil en het zweet druipt van ons af. Het is behoorlijk warm nog steeds. Rond half vier zitten er bij de Jetty veel neusapen. De Proboscis Monkey zoals het dier in het Engels heet komt alleen voor in Borneo. De bevolking in Maleisië noemt de aap ook wel Orang Belanda ofwel de “Mens die lijkt op Nederlanders”, waarmee ze de scheepslui en missiepaters bedoelden die als eerste op Borneo voet aan wal hadden gezet. Zij hadden net zo’n grote lange neus en een bolle buik als de neusaap. We lopen er traag op ons gemak naar toe. Er zitten meer reisgenoten. Zij willen ze ook zien en fotograferen. Logisch. We zien ze inderdaad en niet heel ver weg. Voor foto’s is het helaas wel te ver weg. Hier maar eens kijken voor een andere lens. Heb in Nederland prijzen opgeschreven van drie lenzen. Kan ik vergelijken. Na het “aapjes kijken” nemen we een frisse duik in zee en gaan lekker zitten in de branding. We genieten volop van het uitzicht nu het zulk mooi weer is. Na de duik in zee gaan we terug naar de chalet om nog maar een keer te douchen. Voordat we gaan eten zien we een fel oranje zonsondergang. Wauw wat mooi. Tussen twee heuvels gaat hij onder. Nog een biertje na het eten en we zijn moe. De wandeling vraagt zijn tol. Naar de chalet om te slapen. We slapen erg onrustig door de warmte. Ondanks dat de fan op volle snelheid draait de hele nacht koelt het niet veel af. De was is wel droog geworden. Ieder nadeel heeft z’n voordeel.

Vrijdag 6 maart
Na het ontbijt bij de kantine nemen we de boot terug. Dit maal niet bij de Jetty. Het is eb geworden en het water staat te laag om daar op te stappen. Een klein stukje lopen we de zee in en stappen daar aan boord. Moedertje een natte broek maar voor de rest komt alles droog over. De bus brengt ons terug naar de bewoonde wereld van Kuching. Na de spullen in de kamer te hebben gegooid lopen we de stad weer in. Moedertje wil een nieuw horloge bandje en ik wil kijken voor die lens. We lopen een mall in, heerlijk die airco. We zien geen camerashop. Moedertje slaagt wel voor een horlogebandje. Ik koop een rugzak. Dit is met het wandelen en kleine tochtjes toch handiger. We hebben trek en dorst gekregen en lopen richting de Sarawak rivier. Voordat we gaan eten zie ik bij een hotel twee werknemers wegschieten. Een paar seconden later snap ik het. Er springt een varaan van anderhalve meter uit de bosjes. Gewoon midden in de stad. Cool!!! Tijdens het eten belt Joyce op om even bij te babbelen. Leuk om haar stem weer te horen. We informeren bij het restaurant voor een camerashop en krijgen een tip waar er één moet zijn. Lopen, lopen en nog eens lopen. Bij de shop aangekomen scheelt het een paar tientjes met Nederland. Dat wordt hem dus niet. Ik kijk later wel in Sibu of ze iets hebben op dit gebied. Moedertje slaagt wel voor goede Teva sandalen. Laatste paar, dus voor een prikkie. Voordat we naar het hotel gaan laten we nog een voetreflex massage doen. Moedertje vindt het heerlijk en ik niet. Wat een marteling. Om 18:30 uur spreken we voor het hotel met Petri en Gert. Door de vertraging die we opgelopen hebben door de zoektocht naar een lens, en de liters verloren zweet redden we het nooit op tijd. We pakken gewoon een taxi naar het hotel. Lekker koel in de airco en vijf minuten later staan we bij het hotel. Nu hebben we nog wat tijd om ons te douchen en om te kleden. We gaan eten bij een Chinees restaurant. Het zit vol met de lokale bevolking en dat is vaak een teken dat het eten goed is. Ook heel leuk, we zijn de enige blanken in het restaurant. Het eten is weer geweldig. We nemen een menu met verschillende gerechten. Inclusief drank zijn we voor vijf en halve euro klaar per persoon. Terug in het hotel ontdek ik dat ze Wifi hebben. Ik pak gelijk m’n Iphone en start Fring op. Ik bel via voip naar Joyce voor een minuut of 20. Kost ons helemaal niets. Voor vertrek heb ik met mijn collega René dit al getest. Toen werkte het al prima. Via Voipbuster een accountje aangemaakt en gaan. Kwaliteit is best aardig. Er zit een kleine vertraging in maar niet hinderlijk. In de kamer pakken we weer alles in. Morgen gaan we naar de Orang-oetans en logeren we bij de Bidayuh stam in een longhouse. Airco aan en we slapen weer heerlijk. Bij dit hotel hebben we alle spullen die vies waren ook laten wassen. Kijk, da’s handig.

Zaterdag 7 maart
De wekker gaat om 06:50 en na het ontbijt stappen we om 08:00 uur in de bus. Hier krijgen we van onze reisbegeleider Monique te horen dat er twee mensen in Kuching blijven. Zij maken de reis met ons niet af. Door de hitte en vochtigheid hebben ze niet kunnen slapen. Ze hebben besloten om een vlucht terug naar Nederland te boeken. Om 09:00 uur is het voedertijd in het Semonggoh Urang Utang Sanctuary. Dit is het oudste orang-oetangreservaat van Sarawak. Het is een mooi gezicht hoe de apen langzaam richting het fruit slingeren. Ondanks dat het een toeristisch gebeuren is vinden we het erg leuk. Veel foto’s gemaakt maar de lens schiet spreekwoordelijk te kort. Harry en Hennie hebben een mooie lens en maken ontzettend veel foto’s. Dat wordt foto’s uitwisselen. Onderweg naar de Bidayuh stoppen we bij een kleine markt. Hier kunnen we water en wat knabbeltjes kopen voor onderweg. De busreis duurt korter dan gezegd was. Voor we het weten staan we voor een klein dorpje met allemaal houten huizen op palen. Hier aangekomen kijken we onze ogen uit. Alle woningen staan zo’n twee meter van de grond. We vrezen in eerste instantie voor onze slaapplaatsen want hier is in de reisbeschrijving ook voor gewaarschuwd. Deze vallen 100% mee. We delen een kamer voor acht personen met z’n zessen. Douches, normaal toilet, water en licht. Alles is aanwezig. Het ziet er ook schoon uit. Bako nationaal park was minder hygiënisch. Het is wederom een klamme vochtige dag. Voor wat verkoeling lopen we met een groepje richting de rivier. Vrouwen mogen niet in bikini het water in. Eigenlijk alleen helemaal bedekt. Voor de mannen maakt het niet uit. Zeker een paar uur liggen we lekker te dobberen want het water koelt je zo lekker af. Ik luister aandachtig naar de reisverhalen van Anneke. Zo interessant om dat te horen. Zij zijn volgens mij de hele wereld al over geweest. Vergeleken met de meeste reisgenoten zijn wij echt broekies. Leuk is dat. Iedereen vertelt van alles dus we worden een hoop wijzer. Na de verkoeling gaan we terug naar de longhouses en krijgen we een rondleiding van Arthur. Hij is hier geboren en opgegroeid. Hij spreekt zeer goed Engels omdat hij buiten het dorp een studie heeft gevolgd. Het is mooi om tijdens de rondleiding te zien hoe de mensen hier leven als een community. We proeven de bruine suiker die ze hier maken. Deze is niet heel zoet en zacht van smaak, lekker. Er wordt voor ons gekookt vandaag. Als diner krijgen we rijst gerold in een stuk bamboe rol, kip, stukjes bamboe in hete saus en drie soorten groeten. Als toetje worden er bananen en sinaasappels geserveerd. De avondvoorstelling mag er ook zijn. Verschillende dansen worden opgevoerd. Soms mogen wij ook meedoen maar dat is aan mij niet besteed. Moedertje doet een leuk dansje mee. Als afsluiten krijgen we nog twee kleine lokale drankjes. De 40% alcohol voel je naar beneden zakken. Mede hierdoor slaap ik als een roos. De enorme regenbui die op het dak klettert en een verhuizing van slaapplaatsen bij ons op de kamer ontgaat me volledig.

Zondag 8 maart
De wekker gaat om 04:45 uur. Het ontbijt bestaande uit een droge cracker. Een ei en thee krijg je namelijk pas vanaf 05:15 uur. Goed voor de lijn zullen we maar denken. De bus vertrek om 06:00 uur richting Kuching. Daar nemen we de boot naar havenstad Sibu. Onderweg hebben we wat tijd over, dus stoppen we voor thee of koffie. Ik vind het op de een of andere manier te warm voor koffie, ik heb het nog niet gedronken. Moedertje bestelt een thee voor me als ik nog even in de supermarkt kijk. Als ik terug kom is er nog geen thee. Ik loop eens naar binnen om te kijken waar het blijft. Net als ik dat doe komt de jongen er net aan met onze bestelling. Althans, wij denken dat het goed is. Hij heeft twee koffie te veel bij zich en mijn thee zit er niet bij. Geen probleem,  kan gebeuren. De twee koffie gaat terug en we vragen of hij een thee wil brengen. Dan komt hij met een andere beker terug. Dat is weer koffie. Nee, het moet thee zijn. Dan komt hij met thee aanzetten waar een scheut melk in zit. Nee, dat hebben we ook niet besteld. Onze gids in Kuching, James legt uit dat het black thea moet zijn. Ok, dus bus gaat bijna weg en ik krijg m’n thee. Eindelijk. Wat een zooitje. Met de bus bereiken we de haven. Via een steile ladder bereiken we met de tassen de boot. Een lange tocht van 4,5 uur. Met wat lezen en schrijven brengen we de tijd door. Bij aankomst in Sibu doen we het regenjack aan want het plenst weer. Daarnaast is het ook nog eens lekker warm, dus onder het regenjack ontstaat een tropische kas. We slapen in het Premier hotel. De entree wijst al op een modern en lux hotel. Nadat we de sleutel hebben gekregen gaat Moedertje vast naar de kamer. Via Wifi zoek ik contact met Joyce. Heb alleen verkeerd gerekend met het tijdsverschil, het is zondag. Bel haar om 07:00 uur uit bed op de vrije dag. Sorry schat. Na een sanitaire stop in de hotelkamer en een douche gaan we de stad Sibu verkennen. Het is zondag dus helaas zijn een aantal winkels dicht. Het verhaal herhaalt zich. Ik vind geen lens en Moedertje koopt kleding en Teva sandalen voor Dick. We eten wat in de smalle steegjes van Sibu. Bij een klein zaakje lopen we naar binnen. Mensen beginnen helemaal te glimlachen als je hier als toerist naar binnen loopt. Nog mooier vinden ze het als je iets pittigs bestelt. Qua pittigheid vinden we het allemaal meevallen in Maleisië. Omdat we zo zitten te smullen krijgen we een paar bakjes extra en ze hebben de grootste lol. Bijna vanzelfsprekend kost het weer niets. Rond 18:00 uur zijn we terug bij het hotel. Er is een avondmarkt om de hoek. Te gek wat je hier allemaal ziet. Pannenkoekjes worden aan de lopende band gebakken. We proeven er een met nootjes. Aan het einde worden sateetjes klaargemaakt op de barbecue. Het zijn niet de sateetjes die wij gewend zijn. We horen later dat er lever, hart en darmen op het vuur lagen te garen. Gelukkig dat we die niet genomen hebben. Hahah. Veder is er op de markt veel kleding te koop. Voor Joyce koop ik als cadeautje een roze sarong van batik stof. Later zien we ook nog varkensneuzen op een vuurtje liggen. Ziet er leuk uit, maar niet echt smakelijk. Op het terras drinken we wat met Monique. Ze is blij met de groep en vooral ook dat ieder zijn eigen ding doet. Dat is mooi. Wij ervaren de vrijheid als prettig. We hoeven niet bij het handje te worden meegenomen. Ondanks dat we een late lunch gehad hebben krijgen we een beetje trek. Achter ons zit een Chinees waar Ted en Anneke 15 minuten ervoor naar binnen zijn gegaan. Ze hebben nog geen eten op tafel dus kunnen we gezellig aanschuiven. Moedertje bestelt gebakken rijst met scampi’s en ik noodles met garnalen. De kleine trek die we hadden moet worden gestild met grote volle borden. Tevens bestellen we een “biertje”. Het meisje vraagt nog vriendelijk of we ieder een flesje willen. Bij een flesje denken we aan een pijpje die in Nederland in een krat zit maar niet aan een fles van meer dan een halve liter. Nou ja, hebben we voorlopig voldoende. 660 ml bier per persoon. Hahah. Tja, het wordt misschien saai maar het eten is wederom voortreffelijk. Wat een keuken hier. Nog niet slecht gegeten. 40 Ringgit inclusief fooi later verlaten we het pand. Bij aankomst in het hotel hebben we ieder nog een bon gekregen voor een gratis welkomst drankje. Zoals het goed Nederlanders betaamt gaan we die bon boven in de bar inwisselen. Er staan drie meisjes te zingen. Het geluid staat alleen zo belachelijk hard dat je elkaar niet kan verstaan. We tikken het drankje achterover en gaan naar de kamer. We hoeven geen dagrugzak te regelen dus gelijk naar bed.

Maandag 9 maart
Het wekkertje gaat weer bedtijd af omdat we om 08:30 uur vertrekken. Vandaag zijn we al weer een week op pad. Gaat erg snel. Allebei goed geslapen. De luxe heeft ons goed gedaan! Vannacht en vanmorgen was ik een beetje aan de dunne maar later is dat over. Na een ontbijt van fruit en thee gaan we de bus in. 250 km hobbelen. We maken een tussenstop in Bindulu voor lunch en inkopen. Om m’n darmen wat rust te geven neem ik een broodje van de bakker. Ook wel eens lekker voor de afwisseling. Langs de route zien we rijstvelden en de vele plukkers. We reizen af naar Similajau nationaal park waar we in de middag aankomen. Het weer is heerlijk met een briesje uit zee. De hele club slaapt in hostel twee en heeft een eigen kamer. De kamers zijn voorzien van twee stapelbedden met genoeg ruimte voor de koffers. Ventilator tegen de warmte wat wil je nog meer. Kamertje met zeezichtâ?¦ ons hoor je niet. Dit park is pas net open voor toeristen en dat kun je wel zien. Het ziet er nog iets degelijker uit dan in Bako. Of dat nog lang duurt, is de vraag want ook hier wordt het niet goed onderhouden en schoongemaakt. We zetten de spullen in de kamer en nemen een frisse duik in zee. Nou ja, fris. Ik denk dat het wat boven de 25 graden is, maar goed. Het is wel lekker. Net na het eten dat iets beperkter is dan in Bako schiet ik weer een felle zonsondergang. Op een paar foto’s lijkt het meer op vuur dan een zon, zo mooi. Om 19:00 uur nemen we de boot de rivier op. We gaan krokodillen spotten. Wat een desillusie. Een stinkende motor verpest een hoop. We zien een paar hele kleine ogen boven water maar niet noemenswaardig. Hoogtepunt is als de boot tot twee keer toe vast loopt op een boom. Zonder Crocodile Dundee diploma keren we anderhalf uur later terug. Wat een ellende. Bij terugkomst zit de rest van onze groep aan tafel voor het hostel aan zee. We nemen een afzakkertje in de vorm van koffielikeur. Het ruikt naar Tia Maria maar het smaakt er absoluut niet naar. Als het flesje leeg is gaan we plat. Lekker dagje gehad zo.

Dinsdag 10 maart
Met wat bewolking worden we wakker. Dit is geen probleem eigenlijk want vandaag laten we ons met de boot afzetten op een strandje verderop zodat we een mooie wandeling terug kunnen maken. Na een vrij simpel ontbijt pakken we de tas met water en een broodje voor onderweg en gaan richting boot. We stappen weer in dezelfde stinkboot als de avond ervoor maar met een andere schipper scheelt de stank een heel stuk. Achteraf horen we wel dat we verschrikkelijk genaaid zijn qua geld door de beste man. Het geld wat we te veel betaald hebben kunnen we later die avond terug krijgen in de kantine. Aan een bankje vlakbij zee zit ik dit nu te schrijven. Het is haast te mooi om waar te zijn. Tot nu toe vinden we het echt helemaal geweldig hier!!! Ok, ik dwaal af. De wandelingen zijn niet zwaar maar wel lang. Moedertje laat zich met Joop en Hetty afzetten op Turtle Beach 1. Dit is dan zo’n 6,5 km terug lopen naar de kantine. Samen met Perti, Gert, Harry en Henny laat ik me afzetten op Golden Beach. Dit is 9,5 km terug. De tochten zijn minder afwisselend dan in Bako en ook zien we minder mooie bloemen en planten. De verlaten witte stranden daarentegen maken weer een hoop goed. Ik waan me af en toe ik een aflevering van de serie Lost. Het is hier zo mooi. Bij binnenkomst vul ik de vocht tekorten aan en loop naar het hostel. Moedertje ligt lekker te lezen op het strand in de zon tegen een boomstronk. Ze is de tocht goed doorgekomen maar ook blij dat ze weer terug is. Voor iemand die niet veel sport en geen geweldige schoenen bij zich heeft, is het en hele prestatie. Ik ben trots op haar. Na wat Deet te hebben opgesmeerd omdat ik door de insecten bijna opgevreten werd, ga ik schrijven. Moedertje leest nog wat maar gaat al snel douchen. Het begint te schemeren dus ik haal mijn camera op uit de kamer. Weer een vuurrode zonsondergang voltrekt zich aan de horizon. Wat een gezicht. Helemaal top. Het is ondertussen etenstijd geworden. Ik loop naar de kantine, Moedertje zit daar al. Helaas is het eten koud en veel is al op. Ze maken nog wat groente warm en daar kunnen we het mee doen. Nou ja, het smaakt goed. Nog een fris stukje fruit als toetje dan maar. Langs het strand nemen we weer een afzakkertje met wat knabbeltjes. Ik ga iets eerder weg om te douchen. Voel me vies omdat ik na de wandeltocht nog niet gedoucht heb. Met een schoon gevoel gaan we pitten.

Woensdag 11 maart
Als we wakker worden stroomt het van de regen. Ach, we zitten toch voor een groot deel in de bus vandaag. We gaan op pad richting een grotere stad Miri en maken een tussenstop in Niah om een bezoek te brengen aan de Great Cave. Rumoerig busritje want alles hobbelt en de bus is lek. Lekker vochtig dus met alle natte kleding. Bij het park aangekomen kopen we een informatieboekje en steken met een bootje de rivier over. Het is een paar kilometer lopen naar de grot. De regen is minder geworden maar iedereen heeft voor de zekerheid wel regenkleding meegenomen. De wandeling voert ons over natte planken, beton en trappen. Als we even op weg zijn begint het weer harder te regenen. Fantastisch. Regenspullen aan en de camera in de plastic tas. We zien veel natuurschoon maar door de stromende regen maken we geen foto’s. Doorweekt komen we aan. De opening van de grot is in allemaal verschillende kleuren groen. Moedertje vindt het mooi geweest en gaat niet verder mee de grot in. Ze loopt met Hetty en Joop terug. Door de regen is alles glad en we moeten veel trappen omhoog. We zetten onze tocht met een kleiner groepje voort. Heel wat mooie stukken komen we tegen met schitterende doorkijkjes. Het is droog geworden en het zonnetje komt af en toe door. Dan kun je mooi foto’s maken. Aan het eind gaan we met z’n allen even zitten om wat te drinken en te eten. Terug de grot in ga ik voorop want mijn zaklamp geeft het beste licht. Terug zijn we weer snel bij het punt waar we van de andere groep afscheid hebben genomen. De laatste 3 kilometer besluit ik lekker op tempo alleen te lopen. Voor de groep uit. Onderweg maak ik nog wat foto’s want het is nog steeds droog. Ik stap samen met twee Guanodragers het bootje in om de oversteek te maken. Zij hebben ieder een volle zak vogelstront op de rug. Mooi gezicht. Bij het café zit Moedertje wat te drinken. De lekkerste koffie tot nu toe zeggen een aantal. Ik bestel een fles water van anderhalve liter. Vijf minuten later is de fles helemaal leeg. Heb op de terugweg een hoop gezweet. M’n shirt is doorweekt. Uitwringen en in de zon laten drogen. Na wat zoutje koekjes gaan we de bus weer in. Na mijn middagdutje doe ik m’n ogen open en we staan voor het Mega Hotel in Miri. Wat een hotel. Wederom een grote luxe gelukkig. Bij binnenkomst vraag ik het password voor Wifi, kan ik Joyce ff bellen. Onze kamer is 923 met een mooi uitzicht over Miri. Joyce bellen via internet is dit keer geen succes. Ik kon slecht door en de vertraging is hinderlijk. Dan maar via de ouderwetse gsm. Na alle belevenissen te hebben doorgenomen stap ik onder de douche. We moeten eerste ff pinnen want het geld is bijna op. Bij de eerste bank lukt het niet. Van Harry die een lekker biertje tegenover het hotel zit te drinken horen we dat aan het einde van de straat een groot winkelcentrum zit. Dat is mooi. We zien een pinmachine en trekken hem ‘leeg’. Ik koop daar een extra geheugenkaart voor m’n camera. 8 GB voor 238 Ringgit, niet duur. Achteraf in Nederland blijkt dat het wel wat duurder is maar het scheelt niet bijzonder veel. Omdat ik wat weinig T-shirts bij me heb met korte mouwen koop ik er twee bij voor 54 Ringgit. Heb ik weer wat schoons bij me. In het hotel aangekomen waren we te laat om nog onze spullen te laten wassen. Tassen vol was hebben we nu bij ons met smerig bezweet spul erin. We lopen terug om een restaurant te zoeken. Eerst de supermarkt in om pindakoeken en water te kopen. Daarvoor zijn we al voorbij een Seafood restaurant gelopen. Daar nemen we plaats. Drie king size prawns voor Moedertje en ik bestel sizzeling prawns met knoflook natuurlijk. Twee flessen bier erbij, heerlijk. Tot dan toe hebben we nog niet zo lekker gegeten als bij dit tentje. Met stip op 1 voor ons! Helemaal gevuld lopen we terug richting hotel. Halverwege staat een busje met in de achterklep de vrucht Durian. Deze kun je kopen. Veel over gehoord dus dat willen we wel proeven. Een hele is te veel maar de verkoper biedt een kwart gratis aan om ons te laten proeven. De vrucht staat er om bekend dat deze heel smerig stinkt. In hotels en vliegtuigen mag deze vrucht niet mee naar binnen. De geur valt ons mee. De smaak is bijzonder, heel zacht. Het mannetje dat ons de vrucht laat proeven vindt het helemaal geweldig. Nadat we ook nog een foto van hem maken komt hij niet meer bij. Leuke ervaring weer. Boven in de bar van het hotel pakken we nog een biertje. Geen harde muziek en lekker koel is het daar dus we nemen er nog een. De nasmaak van de Durian is minder. Tot aan het tandenpoetsen hebben we de smaak in de mond hangen. We pitten ieder in een eigen bed. Moedertje in de king size net als de garnalen en ik in een twijfelaar. Heb ook alle ruimte. Airco aan en we slapen als een blok.

Donderdag 12 maart
Wakker worden, ontbijten en de weg op naar het vliegveld. We vertrekken vanuit Miri met wat busjes en auto’s. Ik stap in de auto. Slechte vering en niet volledig opgepompte banden maken dit weer tot een enerverend ritje. Het vliegen naar Mulu stelt niets voor. Op zo’n binnenlandse vlucht is alles relaxed. We vertrekken om 09:20 uur en lopen pas om 09:10 door de gate richting het vliegtuigje. Bij Starbucks koop ik twee espresso mokjes om de verzameling thuis aan te vullen. De vlucht duurt 30 minuten en we overbruggen maar 150 km. In Mulu is het landschap opvallend bergachtig. Met één busje gaan we in drie etappes naar onze kamers. Ziet er keurig verzorgd uit. We hebben onze eigen douche en toilet. Nog belangrijker, het is schoon! Onze gids Anwar vertelt ontzettend enthousiast. Hij weet veel, spreekt duidelijk Engels en is bereid je veel uit te leggen en te vertellen. Eerste goede gids, dat vinden er meer. Lunch is klaar om half één. Warm en goed eten. Half twee vertrekken we richting de grotten. We bezoeken vandaag de Deer cave en Langs cave. In Langs cave die we na vier kilometer door de jungle bereiken zien we adembenemende druipsteenformaties. Prachtig om alle stalactieten en stalagmieten te zien. Een tip van Harry levert mooie foto’s op. Zet hem op de AV stand en speel wat met de waarden. Handig om thuis eens een digitale fotocursus te doen. Komt altijd van pas. We lopen door naar de Deer cave. Hier wonen miljoenen vleermuizen. Als we naar binnen lopen vliegen ze er al uit. Heel mooi gezicht. Met een golvende beweging verlaten ze de grot. De grot zelf mag er ook zijn. Veel kleuren, idyllische doorkijkjes en guano. De vleermuizen poepen naar beneden. Niet erg smakelijk maar het houdt het ecosysteem gaande in de grot. Moedertje haakt halverwege af en ik loop door tot de Garden of Eden. Heel mooi uitzicht en uiteindelijk een kolere eind terug lopen. De jungle zelf is zeer levendig. Je hoort en ziet veel dieren. We zien rupsen, duizendpoten, hagedissen en hele kleine eekhoorns. Als de we terug lopen horen we een herrie die ontspannen is. Het orkest van kikkers, krekels en vogels is rustgevend. Wat een reis dit, van de ene in de andere verbazing vallen we. Door de drukkende warmte is het vies benauwd. Langs de tocht zijn weer aardig wat zweetdruppels van ons te vinden. Alles is nat en klam. Bij thuiskomst nemen we een koude douche en we zijn weer fris. Onderweg naar de Canteen begint het zachtjes te regenen. We hebben het geluk dat het dichtbij is. Na wat schrijfwerk kunnen we eten. Lekker koud biertje erbij. Het eten is goed en anders als vanmiddag. Er zit voor de afwisseling een patatje bij met mayo. Toppie. Tijdens het eten gooit Ted er een mop tegenaan en Petri vertelt er ook één. Lachen. Wordt mij gevraagd dit niet in het verslag te zetten of anoniem. Ik laat alle viezigheid er uit, don’t worry! Na het eten ga ik weer verder met schrijven want liep anderhalve dag achter. Nog een biertje, genieten dit. Dan breekt het moppen kwartiertje van Ted aan. Anneke heeft dit al te vaak gehoord en vertrekt naar de kamer. De moppen zijn om te gieren. In de stijl van Rob van Someren van het Veronica radio programma Somertijd laat hij een paar bakken de revue passeren. Wat een kerel, prachtig. Hij krijgt de hele tafel ermee stil. Moe na de tocht gaan we naar de kamer om te pitten. Voor 100 Ringgit per nacht laten we de stroom de hele nacht aan. Dit is wel lekker want dan kan de fan blijven draaien.

Vrijdag 13 maart
We hebben heerlijk geslapen en op vrijdag de 13e worden we uitgerust wakker. Werd zelfs wat fris met de fan aan ’s nachts dus zijn we onder de deken gaan liggen. Na het ontbijt varen we stroomopwaarts de Melinearivier op. Als eerste bezoeken we de Wind Cave. Allemaal mooie steenformaties passeren we. Het stukje waar de grot z’n naam aan ontleent is echter klein. Een smalle passage van een meter of tien. Daar voel je de koele wind langs je heen gaan. We vervolgen onze weg richting de Clear water cave. Hier splitst de groep zich. Een deel blijft namelijk achter bij de Clear water spring. Een prachtig stukje natuur waar je lekker in de zon kan gaan zitten. Vanmiddag gaan we hier ook lunchen. In de Clear water cave stroomt de rivier. Heel mooi gezicht. De rivier gaat naar beneden en komt bij de spring dan weer naar boven. We verfrissen ons gezicht met het water dat je eeuwig jong houdt en komen als herboren maar wel weer lekker bezweet terug bij de spring. Ik neem een duikje in de rivier. Met enige inspanning zwem ik naar de bron. Het water is goed van temperatuur. Na al het gezweet is dit een welkome afwisseling. Ik laat me door de stroming van de rivier meevoeren terug naar het trappetje want we kunnen eten. Dit is lekker. Ik neem niet te veel maar wel wat extra fruit. Na een mooie dunne lange grijze slang te hebben gefotografeerd pakken we de boot terug. Terug gaat velen malen sneller, omdat we met de stroming mee gaan en die is best sterk. Dit park is mooi. Het mooiste tot nu toe. In de namiddag lopen we een stuk rots omhoog. Het moet daar dan mogelijk zijn om de miljoenen vleermuizen uit de grot te zien komen. Het is niet ver dus wat maakt het uit. Vooral het uitzicht vanaf de rots is mooi maar we zien geen vleermuizen. Als het begint te regenen gaat er een aantal waaronder ikzelf terug. Met de regen blijven alle dieren verscholen, is ons verteld. Als we weer bijna terug zijn bij het kamp zien we ze in groepen uitvliegen. Nou jaâ?¦ so be it. Het is vanaf een afstand ook mooi. Op de foto krijg je het geheel niet. Ze zijn zo’n eind weg dat het vooral op kleine groepjes vliegen lijkt. In afwachting van het eten pak ik m’n schrijfspullen er weer bij. Netjes bijwerken anders vergeet je het. Dan te bedenken dat ik alles nog moet overtypen. Harry en Henny maken ook een verslag. Zij hebben echter een knap Asus EEE laptop bij zich. Verrekte handig. Scheelt een berg typewerk achteraf. Tipje voor de volgende reis. Al hoop ik dan wel dat Joyce het stokje weer van me overneemt. Na het eten doen we een drankje en kletsen wat. Daarna pitten!

Zaterdag 14 maart
Wakker geworden in de geur van natte klamme bezwete kleding. Er is meer vuil dan schoon. Wassen kan maandag pas weer. Het is ’s ochtends al behoorlijk benauwd. Met de hele groep gaan we de Canopy walk doen in het park. We moeten in de jungle nu de hele tijd omhoog kijken. De Canopy walk is een wandeling van 480 meter in de bomen. Ze hebben door middel van loopbruggen op 40 meter hoogte een route uitgezet. Kunnen we een keer naar beneden kijken. Het is wat wiebelig maar wel een keer leuk om te doen. Van bovenaf is de natuur in Mulu park ook zeer mooi. Als afsluiter in dit park is er een mogelijkheid om naar een waterval te lopen. Aangezien we nog tijd zat hebben voordat we weer de lucht in gaan besluit ik mee te gaan. Ik rits beide pijpen aan m’n broek en trek m’n sokken op. Langs deze route zitten veel bloedzuigers. Moedertje loopt terug en gaat douchen en de tas vast inpakken. Onderweg naar de waterval zien we een aantal dieren en eten we een stukje Mulu appel. Ok, het lijkt een appel maar de smaak heeft meer weg van een citroen. M’n hele gezicht vertrekt. Er is niet veel regen gevallen vannacht dus de waterval is niet heftig. Het plaatje zelf zo in de natuur is wel weer een aantal kiekjes waard. Wat een natuurschoon in dit land en met name in de nationale parken. Met Monique en Dineke loop ik rustig terug. Onderweg spotten we een watervlugge eekhoorn en hagedissen. Voor de lunch maak ik mijn tas op orde en neem een koude douche. Tja.. er is dan ook geen warm water. Haha. Heb niet zo’n trek dus neem wat thee met appeltjes. Met een busje worden we weer in etappes terug gebracht naar het vliegveld van Mulu. Moedertje regelt dat ze haar zware tas niet hoeft te dragen. We geven de jongen een leuk fooitje. Als je zo’n tas van de grond krijgt heb je heel wat in je mars. We vliegen naar Kota Kinabalu. We verlaten de provincie Sarawak en gaan Sabah binnen, daarom hebben we een vreemde tussenstop in Miri waar we al eerder vanaf gevlogen zijn. Het is weer 30 minuten vliegen naar Miri. We landen, stappen uit en lopen het gebouw van het vliegveld binnen. Langs de douane voor een stempel in je paspoort dat je Sarawak weer verlaat. We lopen het gebouw uit, vliegtuig weer in waar we net tien minuten geleden uitliepen en gaan zitten. Op precies dezelfde plaats waar we net ook zaten. De vlucht kan weer verder. Tijdrovend gebeuren allemaal voor maar één stempeltje in je paspoort. De volgende vlucht, nu echt nar Kota Kinabalu, is ook kort. Van Amsterdam naar Londen wat we met Pasen gaan doen, is langer vliegen. Grappig vliegtuig een Fokker 50. Opmerkelijk is dat we op rij 14 zitten en dat de rij ervoor nummer 12 is. In China betekent 13 dood en in Europa is het natuurlijk een ongeluksgetal. Er zit geen rij in met nummer 13 hoor ik van de steward die achter me zit. Van Frans begrijp ik dat er nooit een rij 13 in een vliegtuig aanwezig is. Mijn vliegcarrière is in de zomer van 1998 begonnen naar Spanje en ik heb sindsdien heel wat vluchten gemaakt. Dit is mij nog nooit opgevallen. Vreemd. Met een busje gaan we vanaf het vliegveld naar het hotel. Er is iets te weinig bagageruimte onderin de bus dus moet een deel achterin. Bij aankomst in het Imperial Boutec hotel staan er jongens van het hotel klaar om de koffers uit te laden. De rest van de groep verdwijnt het hotel in maar Moedertje en ik houden voor de zekerheid de wacht of alle koffers wel meekomen. Later komt Ted er ook bij. Als de eerste kar vol is loopt de jongen in alle rust weg om de tweede te gaan halen. Geen chauffeur of iemand van het hotel te bekennen, dus alle spullen zijn onbemand. Niet voor niets even gewacht dus. Het is toch een redelijk drukke straat waar het hotel zit en je weet maar nooit. Als we zeker zijn dat alle koffers op een kar staan en richting lift geduwd worden, nemen we de lift naar de zevende verdieping waar de receptie van het hotel zit. De rest van het gebouw bestaat uit winkels en bedrijven. Het hotel ziet er netjes uit. We hebben op de kamer een meubel achter het bed dat verdacht veel lijkt op het meubel dat bij ons thuis net klaar is. Op de kamer probeer ik Joyce via Wifi te bellen, maar dit is weer geen succes. De verbindingen zijn hier te traag. Jammer. De gsm biedt uitkomst. Voordat we met Joop en Hetty gaan eten lopen Moedertje en ik even het winkelcentrum in. Cadeautje vier voor Joyce is een feit. Leuke slippers van Gisele Bundchen met bandjes om de enkel. Oh oh oh wat een verwennerij en Joyce is natuurlijk weer nieuwsgierig. Het lukt me zelfs op ruim 10000 kilometer afstand om haar nieuwsgierig te krijgen, mooi is dat. Haha. Nadat we gepind hebben lopen we met Joop en Hetty richting de zee voor een restaurant. We zien een hele leuke waar je uit diverse aquaria je vis, garnaal of schelpdier mag kiezen die ze dan voor je bereiden. Even later wordt dit aan je tafel geserveerd. Naast het feit dat ze voor deze maatstaven belachelijk duur zijn, willen ze de gerechten niet naar onze smaak klaar maken. Ok, dan niet. Het tentje ernaast ziet er ook goed uit en heeft ook Seafood. Deze wordt het. Joop, Hetty en Moedertje nemen gegrilde prawns met knoflook en ik neem weer sizzeling prawns met knoflook als vanzelfsprekend. Een goede kan bier erbij, heerlijk. Dit is een goed restaurant, daar zijn we het over eens. Hij komt in onze vakantie top drie binnen. Wat een smaak, echt genieten. Moedertje en ik hangen aan de lippen van Joop en Hetty tijdens het eten. Hun verhalen over de ervaringen in Kongo, Suriname en Portugal zijn te gek. Wat een belevenissen hebben ze daar gehad. Voordat we naar bed gaan, nemen we onder het hotel een ontspannende aroma massage. Dit is zo relaxed. We liggen daar al bijna te slapen. Rond 00:15 uur gaan we echt in het hotel slapen.

Â

Zondag 15 maart
De wekker gaat echt buitengewoon vroeg af. Omdat we om 06:00 uur vertrekken gaan we er voor 05:00 uur uit. Het vakantie gevoel is wel even weg nu. Na op de tiende verdieping een ontbijtje te hebben gepakt, gaan we met de bus richting vliegveld. De vlucht gaat vandaag naar Sandakan. Nog even internetten bij de Mac en dan de lucht in. Deze boeiing heeft ook geen rij 13â?¦ haha. Een korte vlucht van 40 minuten. Ik schrijf een paar regels en we gaan al weer landen. Douane door voor een stempel van Sabah en na de koffers te hebben opgepikt gaan we de busjes in. We vervolgen onze reis naar Sepilok waar we weer in een lodge overnachten. Nadat we de was hebben afgegeven en de spullen hebben gedropt lopen we naar het Orang-oetang rehabiliteits centrum. Om 10:00 uur is er voedertijd dus dat willen we weer zien. Omdat het zondag is, komen de mensen met bussen tegelijk aan. De stilte bordjes helpen niet. Het is veel te rumoerig. Soms zelfs een herrie. We zien een stuk of vijf Orang-oetangs, de rest van het voedsel wordt door de makaken gestolen. Orang-oetang betekent bosmens, wist ik niet. Op de terugweg zitten er veel makaken op de railing van het pad. Ze lopen als het ware naast je. Ze spelen en nemen links en rechts een bad in de rivier. Leuk gezicht. Verder is hier niet veel te doen. Helemaal niet als het met bakken uit de lucht valt. Door het reizen van gisteren en vandaag en het vroege opstaan ben ik moe. Heb een schoonheidsslaapje nodig. Met het airco’tje aan en een muziekje op dommel ik lekker weg. Als ik wakker word is de regen opgehouden. Met een ander muziekje uit de Iphone schrijf ik nog wat regeltjes reisverhaal. Moedertje heeft om18:00 uur een massage en ik volg een uur later. De massage is anders als de dag ervoor maar wel ontspannen. We eten in het Banana restaurant dat bij het park hoort. Moedertje neem wat rijst met vlees en ik een cheeseburger met patatjes. Ook lekker voor de afwisseling. Met wat biertjes erbij praten we gezellig met Harry, Henny en Ruud. Morgen kunnen we uitslapen, want we vertrekken om 12:00 uur pas met de bus. Nou nou, wat een luxe. Na al het vroege opstaan is dit lekker.

Maandag 16 maart
Om 08:30 worden we uitgerust wakker. De airco heeft zo goed z’n best gedaan dat Moedertje hem af en toe uit heeft gedaan. Ik haal de schone was op bij de receptie en na het douchen en de tassen weer inpakken gaan we weer richting Banana voor het ontbijt. Onder een verkoelende fan nemen we plaats. Het ontbijt bestaat uit een omelet en drie geroosterde boterhammen. De jam van banaan en ananas is echt lekker. Dat terwijl ik niet gek ben van ananas. Na het ontbijt werk ik m’n reisverhaal bij en Moedertje loopt een rondje. Om 12:00 uur vertrekken we met de busjes. We slapen vanavond aan de oever van de Kinabatangan rivier. Bij aankomst steken we de rivier over met twee bootjes en lopen naar de lodge. Dit is echt een vier sterren kamer midden in de jungle. Wat een geweldige locatie en lodge. Luxe in het regenwoud! Als we met de boot de rivier op willen voor een tocht begint het te regenen. Ok ff wachten dan maar. Met internetten dood ik de tijd. Als het weer droog is vertrekken we met twee boten de rivier op. Na een minuut of 20 begint het weer te regenen. Vervolgens gaat het harder regenen en daarna gaat het echt helemaal los. Een tropisch buitje valt boven ons hoofd. Wat een water valt er uit de hemel. Pffff.. het houdt maar niet op. Na 30 minuten draaien we om met de boot. Iedereen is helemaal doorweekt ondanks de regenjassen. Als we bijna terug zijn, houdt het natuurlijk op. Goh wat fijn. We varen nog een stukje verder. Dit stukje is niet voor niks. We zien veel dieren. Een varaan, neusapen, neushoornvogel en verschillende Makaken. Leuk om ze vanaf een bootje op de rivier te zien. Als het bijna donker is komen we terug bij de Bilit Rainforest lodge. Ik ga ff zitten om Joyce te mailen met m’n Iphone. Het wordt een kort mailtje want ik word helemaal door de muggen opgevreten. Na de mail te hebben verstuurd, loop ik terug naar ons luxe verblijf. Moedertje en ik smeren ons in met Deet en lopen terug naar het restaurant. Ook dit eten is weer fantastisch. Een buffet met van alles en nog wat. Er zit zelfs een grote garnaal bij. Voor het eerst zien we ook losse pepertjes in een schaaltje staan. Hier schep ik ook wat van op m’n bord. Het eten is zoals eerder gezegd niet heel heet hier in Maleisië maar deze pepertjes mogen er zijn. Ze zijn bloedheet. Met een zakje suiker blussen we de brand in onze mond. We sturen nog wat mailtjes en smsjes onder het genot van een biertje en gaan daarna lekker pitten.

 

Dinsdag 17 maart
Een keer geen wekker die vroeg af gaat, want we vertrekken pas om 09:30 uur. Een groot deel van de groep heeft in alle vroegte weer een boottocht gemaakt. Het is lekker weer. Niet zo regenachtig als de dag ervoor. Ze zien dezelfde dieren als de dag ervoor maar nu ook een wilde Orang-oetang. Het was de moeite waard maar wij hadden geen zin om er weer voor 06:00 uur uit te gaan. Beetje uitslapen is ook niet verkeerd op z’n tijd. Na de oversteek van de rivier met de bootjes gaan we in de busjes richting Kota Kinabalu national park. Met wat stops voor lunch, pinnen en boodschappen gaat de tijd redelijk snel voorbij. De chauffeur die wij hebben houdt van bumperkleven en mist nog al eens een kuil of hobbel. We schudden, trillen en hobbelen verder. Bij de stop voor de supermarkt laat ik een soort knie zuignap massage doen. Na wat masseren met olie krijg ik een stuk of 20 vacuümpompen op m’n knie waar ik een beetje last van heb. Dit moet goed zijn voor de doorbloeding. Dan roept één van die jochies ’toxic’. Ok vergif. Rommel in m’n knie. Of hij met een naald dit mag doorprikken. Dan ben ik er klaar mee zoal te verwachten viel. Ik heb niets met naalden. Een naald in m’n knie bij een tentje in een niet al te schone omgeving. Nee, dat wordt hem niet. Als de zuignappen eraf zijn blijven er zwellingen over. Nou lekker gezicht is het. Voor 45 Ringgit krijg ik nog een kleine massage over m’n knie en een flesje olie. De zwellingen worden in de bus gelukkig minder, maar veranderen wel in bloeduitstortingen. Heb ik weerâ?¦ hahaha. Nou ja. No problem denk ik, komt goed. We komen rond half vier aan in bij het Cottage hotel. Dat ligt net buiten Kota Kinabalu in Ranau. Monique regelt de sleutels en we krijgen allemaal een pakje thee als welkomst geschenk. Een leuk klein pakje Sabah thee. Dan merkt iemand slim op dat we niet bij het juiste hotel staan. We zitten nu zeven kilometer buiten het park en de locatie laat een hoop te wensen over. We zouden dichterbij het park zitten in het Fairy Garden hotel. Een hoop heen en weer gebel en gepraat volgt tussen Monique, Djoser en ons als reizigers. Na een hoop vijven en zessen hebben we rond 20:00 uur een overleg in de lobby van het hotel.  Djoser biedt geen alternatief aan. Daar is niet iedereen het mee eens, maar wij hebben zelf weinig keus. Dit hotel is een half jaar geleden als vervanging gekomen omdat die andere te smerig was en er veel klachten over zijn geweest. Toch blijft het vreemd. Je verwacht in het park te zitten net zoals bij alle andere parken die we bezocht hebben, maar zitten nu afgelegen met uitzicht op smerige kraampjes op zeven kilometer afstand. Wat een drama dit. Klachtafhandeling van Djoser is dan ook niet geweldig. Hier kunnen we het mee doen en verder is het klaar. Goed, dan gaan we er hier wat van maken. We laten de reis er niet door verpesten, dat zou zonde zijn. Donderdagochtend gaan we met busjes naar de stad Kota Kinabalu terug in het hotel waar we al eerder sliepen. Dit is dan een dag eerder dan gepland. Alles is voor eigen rekening, want Djoser meent in hun recht te staan. Voor 40 euro kunnen we daar pitten. Ondertussen heb ik wel een voordeel van dit hotel ontdekt. Ze hebben internet en nog met een knappe snelheid ook! Ik bel Joyce ff en dat was leuk. Gewoon ff lullen en niet op de tijd of het geld letten. ’s Avonds eten we met Joop, Hetty en Harry de stoomboot. Henny zit wel aan tafel maar is vegetarisch en neemt een andere maaltijd. Een tafel vol groeten, vlees, vis, mie, knoflook en soja saus. Dit alles gaat in een pan met een soort bouillon. Als het geheel begint te koken is het na een minuut of drie klaar. Het eten wordt door ons zelf bereid en we hebben de grootste lol. Met wat biertjes erbij worden we ook luidruchtiger en moeten nog meer lachen. Zo mooi! Een onvergetelijke avond, niet alleen voor ons maar ook voor de mensen die naar ons hebben zitten kijken. Deze avond vertelt Monique ook de mijn beklimming van Mount Kinabalu niet doorgaat. Met de boeking in november wilde ik de berg al beklimmen maar vond het niet leuk als Moedertje dan alleen zou zijn. We maken immers samen deze reis. Nu ik wist dat het in de groep allemaal goed ging heb ik gevraagd of het alsnog mogelijk was om de beklimming te doen. Ik stond op de wachtlijst en normaal gesproken ga je dan wel mee de berg op. Ik had helaas de pech dat er niemand uitviel. Helaas.

Woensdag 18 maart
We worden voor het eerst voor de wekker wakker. Uitzondering deze reis. Na het ontbijt wachten we op het tweede busje dat ongeveer rond 10:00 uur vertrekt. We gaan vandaag naar Kota Kinabalu national park. Aangezien we zo’n eind van het park zitten heeft Djoser geregeld dat we met busjes vervoerd kunnen worden. Met een groepje gaan we daar een trail lopen. Slim als we zijn laten we ons bovenaan de trail afzetten zodat we makkelijk naar beneden kunnen lopen. In Kota Kinabalu national park lopen we de Silau Silau trail. Dit moet een vrij makkelijke trail zijn. Halverwege maken we een tussenstop in de botanische tuin. Deze valt wat tegen. Wel netjes aangelegd maar de bloemen en planten zijn niet geweldig. Misschien het verkeerde seizoen? Bij een restaurant vlak bij de botanische tuin gaan we lunchen. Een Kota Kinabalu clubsandwich met ei fietst er wel in. Moedertje heeft de afgelopen weken rauwkost gemist en dat kan ze hier bestellen. Een groot bord met sla en groenten krijgt ze voor haar neus. Het is weer begonnen met regenen. Moedertje neemt de bus terug richting hotel met een stel. In de straat voor ons hotel laten ze zicht afzetten bij de fruitmarkt. Heerlijke mango’s neemt ze mee. Met Gert en Perti maak ik de Silau Silau trail af. Zo ver is het niet meer. Nou ja, als je in één keer goed loopt. We missen een afslag en komen zonder dat we het weten op de Liwagu trail terecht. Een onduidelijke kaart samen met slechte borden helpen ons niet veel verder. We lopen wat extra kilometers maar dat geeft eigenlijk niet. We zijn nu niet al te vroeg terug bij het hotel en we hebben een lekker stukje in de benen. Bij de receptie van het park bellen we het hotel om een taxi te sturen. Met bezwete koppies en modderpoten stappen we de taxi in. Nog een drankje in het hotel en dan die heerlijke warme douche. Daar was ik wel ff aan toe. ’s Avonds eten we in de buurt van de fruitmarkt. Met 12 man en 30 kipvleugels schuiven we aan bij een lokaal tentje daar. Er wordt geen alcohol geschonken maar dat mag de pret niet drukken. Het eten is simpel in vergelijking met andere dagen maar wel lekker. Voor 120 Ringgit zijn we klaar. Dat betekent dat we voor 2,5 euro per persoon gegeten en gedronken hebben. Wederom geen geld natuurlijk. Bijtijds nemen we de taxi terug naar het hotel. Daar nemen we nog een biertje in het restaurant om te compenseren van het eten. Haha. Ik mail nog wat met Joyce en we gaan pitten. Ondanks de afstand van het park toch een leuke dag gehad hier in Kota Kinabalu national park. Of moet ik zeggen in de buurt van Kota Kinabalu national parkâ?¦

Donderdag 19 maart
Vroeg er uit, douchen en spullen pakken. Na een ontbijtje gaan we dus busjes in richting Kota Kinabalu stad. Dit is ongeveer twee uur rijden. Iets na tienen komen we aan. In onze bus is het geen seconde stil geweest. Allemaal mooie verhalen worden weer verteld. In Kota Kinabalu aangekomen kennen we de omgeving al, want we verblijven weer in hetzelfde hotel als de vorige keer dat we hier waren. Op de zevende verdieping zit het Imperial Boutec hotel. We gooien onze bagage met de lift omhoog. We kunnen pas om 13:00 uur de kamer in dus we gaan lekker op pad, de stad in. De meeste winkels zijn nog dicht en gaan pas om elf uur, half twaalf open. Dan lopen we eerst richting het water. Daar zit de Filipino markt. In veel boekjes en de reisbeschrijving staat dat je dit gezien moet hebben. Het is een overkapping met allemaal smalle straatjes. Nagenoeg elk kraampje verkoopt hetzelfde. Het principe ‘heb je er één gezien heb je ze allemaal gezien’ gaat hier wel op. Voor Annie en Joyce koop ik wel een mooi handgemaakt kralen armbandje. Het is warm en de temperatuur in de benauwde doorgangetjes loopt alleen maar op. Met het oog op de airco gaan we richting het winkelcentrum. Onderweg doen we een tussenstop. Ieder nemen we verse frisse koude kokosnoot.  Met een rietje drinken we de kokosmelk er uit. Smaakt goed. Van het vruchtvlees zijn we allebei niet echt gek. Ik denk dat er zeker een liter in zit dus de vochthuishouding is ook gelijk op orde. We vervolgen de weg richting winkelcentrum. Daarvoor zien we een groot bord met Canon erop staan. M’n laatste poging voor een goedkope lens te scoren dan. Ze hebben de lens die ik graag wil hebben in het assortiment. Het verschil met Nederland is 250 euro. Wel duurder!!!!! In deze winkel is de mevrouw zo vriendelijk om ons uit te leggen hoe dit komt. Aangezien de Japanse Yen hoog staat ten opzichte van de Maleisische Ringgit moet zij in verhouding veel betalen om spullen in te kopen. Logisch dat deze spullen hier dan duurder zijn. Ok, duidelijk. Missie niet geslaagd maar we weten nu wel waarom. Bij het winkelcentrum aangekomen pakken we alle roltrappen omhoog en lopen langzaam langs alle winkels naar beneden. Moedertje koopt schoenen, ik koop deze ronde niets. We moeten nodig naar het toilet en het liefst een schone. Richting hotel dan maar want we kunnen ook de kamer op. Na de koffers te hebben gehaald en de sleutel te hebben ontvangen gaan we de kamer in. Van korte duur want na een grote boodschap vertrekken we weer richting winkels. We hebben ondertussen trek gekregenâ?¦ dus lunch. Moedertje is zo bijdehand om bij Starbucks te vragen waar concurrent The Coffee Bean zit. Er is ons namelijk verteld dat ze daar lekkere broodjes hebben. Aan de overkant van Starbucks zit The Coffee Bean, klein stukje lopen dus. Moedertje neemt een broodje met kaas en tomaat en ik met kip en kaas. Lekker bakkie erbij, helemaal goed. Buiten nemen we plaats onder een parasol. Mooi uitzicht over de zee hebben we zo. De lunch is op en we hebben zin in nog een bakkie. Moedertje een gewone ijskoffie en ik een kaneel ijskoffie. Moedertje haalt het binnen terwijl ik buiten bij de spullen wacht. Op dat moment komt er een kerel naar mij toe gelopen. Of ik Amerikaan ben. Ik zeg nee en vertel hem dat ik Nederlands ben. Hij is slecht te verstaan, zijn Engels is niet je van het. Met de vraag of ik een appartement wil kopen neemt hij naast me plaats. Ik zeg gelijk dat ik geen geld heb. Dan begint hij driftig drie mobiele nummers op te schrijven. Mocht ik problemen hebben of een reisagent nodig hebben kan ik hem te allen tijde bellen. Dat is mooi denk ik, ga jou zeker bellen! Moedertje is op dat moment spoorloos. Zie haar de hele tijd niet. Ok, appartement afgeslagen. Dan vraagt hij of ik een auto wil kopen. Terwijl ik een oude vieze map met foto’s in m’n hand gedrukt krijg, vraagt hij vriendelijk of ik wat te drinken voor hem wil kopen. Ik doe net of ik hem niet gehoord heb en kijk aandacht de foto’s door in de map. Omdat zijn pennen het niet meer doen, geef ik hem een pen van Sky radio. In ruil biedt hij een ring aan en een zonnebril. Die sla ik af, want wil zeer graag deze kerel kwijt zien te raken. Ondertussen vraagt hij weer of ik wat te drinken voor hem wil kopen. Ik heb hem nu goed verstaan, dus ik zeg dat ik geen geld heb. Zijn tegenvoorstel is nog mooier. Hij stelt voor om die van mij die mijn moeder net gehaald heeft dan te gaan delen. Brutaal.. wel nee! Ik drink mijn beker voor drie kwart leeg en geef de rest aan mijn tafelgenoot. Dan staat hij op en zegt dat hij weer verder moet. Geeft me een hand en loopt weg. Pffff wat een figuur. Moedertje is nog in geen velden of wegen te bekennen. Die komt pas vijf minuten later een winkel achter mij uitlopen. Tassen niet gestolen en Moedertje weer terecht. Opgelucht kunnen we er achteraf wel om lachen. Haha. Dit avontuur is klaar en we gaan op naar de volgende. We willen naar de kapper. Bovenin het winkelcentrum waar ons hotel zit, lopen we één van de zo belachelijke vele kapperszaken binnen. Voor mij mag er drie millimeter aan blijven zitten en bij Moedertje mag er maar drie millimeter af. Alleen de puntjes dus. Ik ben snel klaar. Na tien minuten kan ik al weer uit de stoel opstaan. Dan beginnen ze aan Moedertje. Eerst een beetje knippen en dan pas wassen. De prijs is in het begin 16 Ringgit. Voor wassen komt er twee bij. Keurig geknipt, alleen de puntjes er af zoals gevraagd. Dan komt de vraag met welke shampoo er gewassen moet worden. Gewone shampoo van de salon of goede shampoo? M’n moeder kiest de goede en dan komt er nog eens vijf Ringgit bij en het totaal komt op 23. Nog een tien voor mijn koppie maakt 33. Het wassen van het haar is en heel tafereel. Het haar wordt niet onder de kraan nat gemaakt, maar er komt water uit een speciaal flesje. Shampoo erbij en net zo lang wachten tot alles schuimt. De hoofdmassage die volgt is superieur. 30 minuten later wordt alles uitgespoeld en met crèmespoeling nagewassen. Dan nog het haar netjes föhnen. We zijn een uur verder en we zijn allebei geknipt. Het mag ff duren maar dan heb je ook wat, het resultaat mag er zijn. Voor mezelf koop ik nieuwe Teva sandalen. M’n oude zijn een beetje losjes geworden en aan vervanging toe. Daarnaast zijn ze hier een stuk goedkoper dan in Nederland. Uitgeshopt gaan we naar het hotel. Alle inkopen wegbrengen. In het restaurant waar we vorige keer met Joop en Hetty gegeten hebben, willen we vanavond weer vis eten. Als we de lift weer terug naar beneden willen pakken, komen we Hetty toevallig tegen. Ze wilde samen met Joop graag Indonesisch eten, maar hebben niets kunnen vinden helaas. Misschien dat ze later bij ons aanschuiven, want ze moeten nog douchen en omkleden. Ze hebben een lekker middagje strand achter de rug. Bij het restaurant gaan we dit keer buiten zitten. We nemen plaats op een plek met mooi uitzicht over zee. Eerst een biertje tegen de dorst. Als Joop en Hetty nog komen dan willen we wel gezellig samen met ze eten dus we doen rustig aan. Na een tijdje bestellen we de Seafood platter. Kreeft, garnalen, oesters en andere schelpen en vissen liggen op deze mooie plaat. We moeten nog wel even geduld hebben verteld het meisje, want er zijn nog drie anderen met precies dezelfde bestelling. Vriendelijk van haar. Maakt niet uit, we hebben geen haast. Onverwacht komen Joop en Hetty toch nog bij ons zitten. De bestelling wordt uitgebreid met twee keer sizzeling prawns en een lekkere grote kan bier. Gezellig. Moedertje en ik sluiten de dag weer af met een massage onder ons hotel. Moedertje neemt een uur massage en een half uur voetreflex. Na de marteling van vorige keer in Kuching sla ik de voetreflex over en neem gewoon anderhalf uur lang een massage. We vallen als een blok in slaap. Een dagje zonder dieren en parken maar ook intensief.

   Â

Vrijdag 20 maart
Wekkertje gaat om half negen maar denk dat het nog rond een uur of zeven is. Hotel is goed donker gemaakt met verduisteringsgordijnen. De douche is voor Moedertje koud en heeft geen druk. Als ik kom zie ik de lampjes van ‘heater’ en ‘pump’ niet branden. Er moet een schakelaar om. Mijn douche is perfect. Lekker warm en kracht genoeg. Sorry mam! Spullen bij elkaar zoeken en tas proberen dicht te krijgen. Vanmiddag vertrekken we naar het eiland Pulau Tiga. Dit moet een prachtig mooi eiland zijn als afsluiter van deze geweldige reis. Voor het ontbijt halen we onder het hotel vers fruit en om de hoek een bakkie bij Starbucks. Lekker. Het zonnetje schijnt. Het is al vroeg warm maar niet zo benauwd als de voorgaande dagen. We lopen op ons gemak nog wat straatjes in en daar koop ik een nieuw petje. M’n oude petje van de Tour de France is helemaal verkleurd door het zweten en de zon. Als afsluiter neemt Moedertje een kiwi juice en ik een mango juice. Tassen boven halen en de bus in. Veel dachten dat het een kort ritje zou worden met de bus en iets langer in de boot. We zitten namelijk vlak bij de haven van Kota Kinabalu. Dat wordt andersom. Twee uur in de bus en een half uur met het bootje. Dat bootje stuitert met 100 pk en 60 kilometer per uur over het water. Petri weet alles netjes binnen te houden en wint tien Singapore dollar van Gert. Een zwaar tochtje over het water. Daar is iedereen het mee eens. Iets minder hard had ook wel gemogen, zit je iets comfortabeler. Aangekomen bij Pulau Tiga Survivor Island is het vanaf de steiger al mooi. Wat een plaatje. Mooi wit strand, prachtige palmbomen en overal hangmatten. Met de hele groep luisteren we eerst naar een kort babbeltje van onze lokale gids onder het genot van een zoet welkomstdrankje. Snorkelen, duiken en tripjes naar andere eilanden zijn mogelijk de aankomende dagen. We krijgen de sleutels en lopen zonder bagage naar onze chalets. Een eenvoudig chalet dat er netjes uitziet. Grote slaapkamer en een aparte oranje badkamer. Later kunnen we de tassen van het karretje afhalen waar ze meer rondrijden. Keurig. Iedereen heeft het warm dus zoeken we verkoeling aan zee. Nou ja verkoelingâ?¦ het water is lauw. Het is wel ff lekker verfrissend. De kwallen die er zitten vind ik minder prettig. Het prikt wat als ze langs je gaan maar na tien minuten is de prik weer over gelukkig. We zijn er wel achter dat je je goed moet insmeren met Deet. Als we aan het strand een beetje opdrogen worden we helemaal opgevreten door kleine Knut achtige vliegjes. Kolere beesten. Eenmaal in de chalet terug, douchen we en smeren ons in met Deet. Korte broek aan en een T-shirt. We hebben er nu geen last meer van. Voordat we gaan eten fotografeer ik nog een prachtige horizon waar de zon net onder is gegaan. Oranje, rood, geel, roze en blauw. Heel mooi. Het eten hier is goed op Pulau Tiga. Vlees, vis en verschillende groeten met rijst. Als toetje wordt een vers stukje fruit geserveerd. Na een biertje gaan we terug naar de chalet waar we met onze buren Petri en Gert nog een drankje doen op hun balkon. Dit alles onder toeziend oog van een enorm grote gekko. In de chalet doen we de airco en de fan aan en we gaan lekker pitten.

Zaterdag 21 maart
Weer word ik voor de wekker wakker. Moet geen gewoonte gaan worden. Met schrijven loop ik een paar dagen achter dus met de schrijf spullen loop ik richting zee. Aan een bankje met tafel neem ik plaats om mijn verhaal verder te schrijven. Hier kom ik snel van terug. De kleine steekvliegjes zijn er nog steeds en steken er aardig op los. Een paar bulten verder loop ik terug richting chalet. Douchen en insmeren met Deet is een beter idee. Als ik klaar ben met douchen, is Moedertje ook wakker. Zwembroek aan en richting ontbijt. Onderweg komen we Frans tegen. Hij zegt: ‘Camera halen want verderop wurgt een python een varaan’. Ok cool. Ik loop snel terug om mijn camera te halen en ga richting dit schouwspel. Het lijkt wel of ik een aflevering van Animal Planet op tv aan het kijken ben. De slang heeft de vele malen grotere varaan stevig in z’n greep. De laatste heeft zijn tong uit z’n bek en zijn nek lijkt gebroken. Ziet er fantastisch uit. Na een aantal foto’s en een filmpje loop ik terug naar het ontbijt. Later hoor ik van Harry dat ik net te vroeg ben weg gegaan. De slang liet los en snelde weg in de bosjes. Toen heeft iemand van het park de poot van de varaan recht gezet en een paar keer met z’n staart geschud. De varaan werd wakker en leefde dus nog. Alleen een dikke kaak. Hij zag er toch net echt niet meer levend uit. Nou ja, schijn bedriegt. Iets te laat voor het ontbijt neem ik alleen wat vers fruit met een kopje thee. Heb niet zo’n trek. Straks gaan we lopend een ander strandje bezoeken. Gewoon een klein kort stukje wandelen. Gert, Petri, Joop, Hetty en Moedertje gaan mee. We zien verschillende hagedisjes en horen de cicades die meer lijken op houtzagerijen qua geluid. Met rustig lopen bereiken we het strand in anderhalf uur. Op het kaartje en de borden lijkt het net of we op de helft zitten van een trail. Na wat foto’s maken en water drinken besluiten we het rondje af te maken. Dan hebben we het halve eiland te voet afgelegd. De borden kloppen niet en het kaartje geeft een vertekend beeld. Dit tweede deel is een stuk pittiger. Veel meer klimmen en omdat het later in de middag is maakt de temperatuur het er ook niet makkelijker op. Een paar korte stops om op adem te komen en om water te drinken slepen ons er doorheen. Bij aankomst in de kantine maken we voor Joop en m’n moeder een erehaag. We hebben het gehaald. Omdat we veel te weinig water bij ons hadden bestel ik gelijk twee flessen anderhalve liter water. Een voor Moedertje en één voor mij. Aanvullen want we zijn dorstig. Na een snelle lunch ga ik om 14:00 uur het bootje op. Klein stukje varen en dan snorkelen. Dit doen we om te beoordelen of er veel te zien is en misschien kunnen we dan morgen gaan duiken. We zien van alles al is het koraal wel bruin. Allemaal verschillende vissen en een schildpad maar die mis ik net. Toch nog best snel zo’n beest. Na een uurtje gaan we terug. Rest van de dag aan het strand gelegen en niet heel veel bijzonders gedaan. We moeten ook een beetje relaxen zo aan het einde van de reis. Moedertje wordt flink vaak gestoken door beestjes. Het zijn geen muggen en de Deet helpt niet. Ze slaapt slecht en heeft een hele dikke voet. Azeron helpt ook niet tegen de jeuk. Later horen we dat het zandvlooien of zandvliegen zijn.

Zondag 22 maart
Ik word uitgeslapen wakker. Moedertje natuurlijk niet. Ze is de hele nacht in de weer geweest om de jeuk te stoppen. Tevergeefs. Van Hetty en Petri krijgt ze later zalfjes die beter helpen tegen de jeuk dan Azeron. De jeuk wordt hierdoor gelukkig minder. Uitgeslapen maar toch nog niet helemaal wakker zit ik aan het ontbijt. Twee geroosterde boterhammen met jam. Wederom niet zo’n trek en heb een beetje last van mijn maag. De grote boodschap heb ik al een paar dagen niet weggebracht. Ik kijk wat om me heen en wacht even op Moedertje. Als ik mijn hoofd naar links draai loopt er een bijdehante makaak op een meter afstand en gaat richting mijn bord. Hij laat zijn tanden zien, gromt wat en voordat ik er erg in heb zit het beest met mijn geroosterde boterham in de boom. Dat ging snel. Ongelofelijk. Henny maakt nog een foto van het beest met mijn boterham in de boom. Mooi plaatje weer. Achteraf gezegd is de laatste hele dag van onze reis heel rustig verlopen. Moedertje heeft aan het strand gelezen en ik heb bijna de hele dag geslapen. Na het ontbijt en na de lunch heerlijk liggen tukken. Het weer is goed te doen vandaag. Niet zo benauwd en er staat een lekker windje. Goed uit te houden onder de palmboom in de schaduw. In de namiddag trekt het wat dicht en wordt het drukkend. We zijn blij als we iets na vijven de airco in het huisje weer aan kunnen zetten. Het is de laatste keer dat we met de hele groep samen kunnen eten dus spreken we af om 19:30 uur. Het eten is weer goed verzorgd al eet ik niet veel. Maagje doet nog niet wat het moet doen. Normaal drink ik het nooit maar ik neem nu twee blikjes Coca Cola met wat zout. Dit moet goed voor de maag zijn. Aangezien de beoogde feestavond niet los barst gaan we vroeg terug naar ons huisje. Moedertje leest nog wat buiten en ik speel een spelletje op m’n Iphone. Een verslapen dag sluit ik af met nog meer slapen. Had zelfs vandaag geen zin om mee te gaan duiken of snorkelen. Wilde gewoon ff niets doen. Kan ’s nachts wel een paar keer naar het toilet eindelijk. Zou de Cola zijn werk doen?

Maandag 23 maart
De laatste dag is aangebroken. Belachelijk snel is het allemaal gegaan. ‘Time flies while you have none’. Je kijkt er naar uit, treft voorbereidingen maar voor je het weet is het voorbij. Na het ontbijt nog maar ff het strand op. Moedertje leest haar boek uit en ik luister wat muziek en loop een stukje langs het strand. We kunnen gelukkig tot 14:00 uur in de chalet blijven. Dan kunnen we ons voordat we vetrekken richting het vaste land nog opfrissen. Na de lunch pakken we onze spullen voor de laatste keer in deze reis en gaan nog onder de douche. Schone kleding zit in de handbagage, dan kunnen we in de warmte nog gewoon in een korte broek met T-shirt lopen. Om 13:45 wordt de grote bagage opgehaald met het karretje en naar de boot gebracht. Als Ruud als laatste zijn sleutel heeft ingeleverd kan de boot vertrekken. Dag Pulau Tiga, we hebben genoten! De oversteek is rustiger dan de heenreis. Aan wal staat onze gids Chris ons weer op te wachten. Koffers en tassen gaan weer in de bus en in twee uur hobbelen we naar Kota Kinabalu terug. We zijn vroeg op het vliegveld, maar kunnen gelukkig al inchecken en de tickets regelen. Dit duurt aardig lang. Na een minuut of tien hebben we voor beide vluchten de tickets in handen. Tot mijn verbazing zie ik het geurtje By van Dolce & Gabanna staan in een duty free shop. Voor 100 ml moet ik 286 Ringgit betalen. Mijn credit kaart werkt niet. Ze willen hier een pincode in plaats van een handtekening. Had ik ook al met de slippers van Joyce. Voor de laatste keer maar pinnen hier dan. Moedertje koopt in hetzelfde winkeltje een mooie ring met stenen. Helemaal bling bling. Beetje interneppen bij de Mac met een burgertje erbij. Via voip Joyce voor de laatste keer bellen en dan de security check door. Nog steeds hebben we tijd zat. Allebei trekken we iets warmers aan. Lange broek en een shirt met lange mouwen. Na een dubbele cappuccino lopen we richting de gate. Om 19:50 uur gaan we de lucht in, terug naar Kuala Lumpur. Wederom een kort binnenlands vluchtje van een uur of twee. Ik werk het reisverhaal wat bij op het tafeltje van de vliegtuigstoel. Ben bijna helemaal bij met het verhaal. Met de voetbaluitslagen van afgelopen weekend loop ik nog ff naar Gert. Daarna gaan we al weer landen. Op Kuala Lumpur hebben we niet veel tijd, maar we kunnen nog wel een rondje lopen. Moedertje werkt het nicotine niveau met wat andere verslaafden bij. Om 23:45 uur gaan we de lucht in, terug naar Amsterdam. Dan komt het einde van de vakantie wel heel erg dichtbij helaas. We hebben ruimte genoeg in het vliegtuig. Vier stoelen met z’n tweeën. Ruimte zat dus. Ik zet mijn horloge alvast op de Nederlandse tijd, zodat ik weet hoe laat ik moet gaan slapen ongeveer. Het is redelijk vol te houden. Na twee filmpjes vallen de ogen wel dicht. Ondanks de ruimte hebben we niet heel veel geslapen maar wel de ogen dicht kunnen doen. De hele terugvlucht houd ik last van m’n maag. Erg vervelend. Rond half zes Nederlandse tijd zetten we weer voet op Nederlandse bodem. Het is echt ijs- en ijs koud hier. Brrr. Zodra de bagage van de band is pak ik gelijk mijn vest uit de tas. Dick komt ons halen, hij staat bij de ingang geparkeerd. Einde reis en einde verhaal.

Al onze belevenissen moeten nog wel een plekje krijgen. Je bent drie weken lang zo druk in de weer en doet zo veel indrukken op, dat je dit even moet verwerken. Het is fantastisch geweest. We hebben enorm genoten van alles wat Maleisië ons gebracht heeft.

Groet, Bastiaan.