Het reisverhaal begint eigenlijk de week voor vertrek. Wij vernemen via Robbie op de laatste Koninginnedag dat het heel slecht gaat met de vader van Esther. Zelfs zo slecht dat Gerrit op 2 mei komt te overlijden. Verschrikkelijk nieuws, we leven met ze mee. Door deze gebeurtenis heeft Robbie vanzelfsprekend de vakantie moeten annuleren. De trip dit jaar naar Frankrijk doen we niet met de gebruikelijke zes man, maar helaas zonder Robbie. Met z’n vijven.
 
Woensdag 08 mei 2013
Voor een aantal gaat de wekker vroeg vandaag. Even snel een douche en een kus aan onze geliefde en de vakantie kan beginnen. 6.29 uur klaar staan op de Gijsbrecht stond in de briefing van Jochem. En daar sta ik zonder koffer, maar met een grote sporttas, zoals mij de dag daarvoor was opgedragen. Met Zwitserse precisie komt mijn lift op 6.29 uur de Gijsbrecht opgedraaid. Even snel de gebruikelijke begroeting, tas achterin en we kunnen op weg naar de volgende reiziger, want exact 2 minuten later moeten we Adse oppikken. Adse heeft blijkbaar de algemene voorwaarden van de lift niet goed doorgelezen, want hij heeft niet een tas maar een hutkoffer bij zich. Ach ja Jochem is gelukkig al in de vakantie stemming en houdt het deze keer bij een berisping. Aangekomen bij het treinstation, danken we Daan hartelijk voor de lift en lopen we naar het perron. Bijl en Bassie zijn nog niet gesignaleerd, maar komen een paar minuten later het perron oplopen. 6.53 uur komt de intercity het station van Hilversum binnenrijden, zelfs op dit tijdstip is de trein weer aardig vol. We lopen dan ook niet een coupé in, maar settelen ons direct bij binnenkomst in de tussenruimte. De treinreis verloopt zonder enige problemen, zodat we mooi op tijd de tunnel van Schiphol binnenrijden. Eerst een bak koffie en een broodje. Jochem weet wel een lekker Italiaans tentje waar wij ons te goed kunnen doen aan een ciabatta tradizionalle. Na het ontbijt lopen we naar de balie van KLM. Bassie heeft ons allen de ochtend van te voren al online ingecheckt. Het is dus alleen nog zaak om onze bagage te droppen.  Bij de douane aangekomen kan alles uit onze zakken en staat de metaaldetector ons op te wachten. Niet alleen wij, maar ook Silvie “lekkere meid” Meis moet door de metaaldetector. Even hopen wij allen dat wij tijdens onze twee uur durende reis van haar aanwezigheid mogen genieten. Helaas hebben wij haar alleen nog mogen aanschouwen tijdens onze zoektocht naar wat leuk leesvoer in plaatselijke kiosk. Gelukkig voor ons gunt ze ons een kleine voorover buk sessie, dank daarvoor Silvie. Nog een half uur voordat we kunnen boarden. We besluiten een drankje te doen in een bar. We vinden weer een plek in de bar waar veel van onze reizen zijn begonnen. Deze keer geen bier, maar wij nemen als verstandige volwassenen alleen een bak koffie. Gate C8, niet een KLM, maar een Air France kist staat  ons hier op te wachten. In het vliegtuig worden wij verwelkomt door een glimlachende madamoiselle met de eerste Franse woorden van de vakantie: “Bonjour Monsieur”. We krijgen direct zin in de Franse zon, kaas en een lekkere wijn. De vlucht verloopt voorspoedig. Ondanks dat we iets later de lucht in zijn gegaan, landen we op tijd in het zonnige Marseille. Op naar de koffers. Jochem belt zoals afgesproken de verhuurder van de 2CV’s. Hij verzorgt het vervoer ook vanaf het vliegveld.  Als we met de koffers richting uitgang lopen staat de taxi chauffeur met een bordje “Gottmers” ons op te wachten.  Hij zal ons naar de eendjes brengen. Helaas is er maar plaats voor vier en zal een van ons een andere taxi met wildvreemden moeten delen. Bijl offert zich verrassend snel op, waarschijnlijk hopend op een paar bloedmooie rondborstige blonde Zweedse medepassagiers die al smachtend op een Hollandse jongen zoals hij wachten. Maar als snel knapt deze zeepbel en stapt er gewoon een oer-Hollands stel de taxi binnen.

Iets later dan Bijl rijden wij ook het terrein van vintageroadtrips.com op en trekken een tiental kleurrijke oude eendjes al snel onze aandacht. De man achter dit concept is Mark, een gezellige Hollandse krullenbol die vijf jaar geleden in Frankrijk is neergestreken om dit concept uit te rollen. Dit bleek al snel een gouden greep en nu heeft hij meerdere 2Cv’s en andere oldtimers staan. Nadat onze jurist de contracten heeft goedgekeurd en tevens ondertekend, krijgen we de twee sleutels van de eendjes. Jochem en Bassie kiezen voor de Ferrari rode en Bijl, Adse, en ik moeten genoegen nemen met de beige variant. Als alle bagage is ingeladen en het dak van de eendjes is opgerold, kruipen Adse en Jochem als eerste achter de stuur en kan onze roadtrip beginnen.

De eerste hindernis is eigenlijk het rijden in de eend zelf, want schakelen, optrekken, choken, sturen en remmen is toch even wat anders dan wij als luie rijders gewend zijn in de auto’s van nu. Jochem en Bassie zullen voorop rijden en navigeren met behulp van een ouderwetse landkaart en af en toe wat hulp van google maps. Al snel tuffen we over kleine D weggetjes door het prachtige landschap van de provence met de heerlijke Franse zon op onze bolletjes. Een gevoel van vrijheid bekruipt ons. Nu nog lang haar, een bloemenkrans om, gitaar om de nek, een felgekleurd T-shirt en een broek met wijde pijpen aan en we beleven de jeugd van onze ouders. Op weg naar onze eerste activiteit, een wijnproeverij op de wijngaard “Domaine de la Bégude”, stoppen we in het kleine plaatsje Pelissane. Bij de eerste de beste tent waar volk zit, parkeren we de eendjes. We nemen plaats aan een tafel aan de rand van het terras en al snel worden we door vriendelijke iets wat schele dame gevraagd wat we willen eten. Wij vragen om een kaart, maar eigenlijk heeft ze alleen steak hashee of worstjes met friet. De keuze  is dus snel gemaakt, Jochem en Adse kiezen gebroederlijk voor de steak, en de rest lust wel een paar worstjes. Uiteraard hoort hier ook onze eerste biertje op Franse bodem bij en al snel proosten wij op een mooie vakantie. Als een stel uitgehongerde leeuwen storten we ons op het bord met friet en vlees. Terwijl onze darmen hard moet werken om deze vette hap te verwerken, lopen we terug naar onze trouwe eendjes. Ik ga deze keer aan het stuur draaien en Adse neemt naast mij plaats op de bank. Het blijkt uiteindelijk nog een aardig stukje rijden, we wagen zelfs ons leven door een klein stukje snelweg te pakken. We verlaten dan ook de snelweg en nemen weer de kleine vertrouwde wegen. De ingang van de wijngaard ligt net na een bocht. Jochem en Bassie zien dit echt iets te laat en instinctief trapt Jochem op de rem, dit heeft als gevolg dat ik hierdoor op het laatste moment ook de rem moet intrappen. De eend heeft helaas een wat lange remweg en om  een kleine catastrofe te voorkomen, gooi ik het stuur naar rechts en komt de eend met piepende remmen aan de andere kant van de weg tot stilstand. Jochem rijdt in tussen achteruit en draait daarna het pad van “Domaine de la Bégude” op. Nadat wij in de beige eend weer bekomen zijn van de schik, rijden ook wij het pad op. We worden ontvangen door een Fransoos met een voorkeur voor Zweeds. Hij blijkt de sales manager te zijn voor dit bedrijf, dus niet cellar manager Bassie. Hij zal ons rondleiden op deze wijnboerderij waarvan de wijngaard een oppervlakte heeft van 15 hectare.

Op een leuke manier krijgen we uitleg over het proces van wijn maken en nemen we een kijkje in kelders van de wijnboerderij. In deze kelder worden de wijnen in grote eikenhouten vaten gerijpt, waarna ze uiteindelijk gebotteld worden doorverkocht. Bijl is meer geïnteresseerd in de handel en vraagt: “Who ownes this place?” and “What is your margin?”. Na afloop van de rondleiding begint de proeverij, hetgeen waar het uiteindelijk voor ons allemaal om draait. We proeven een witte, rosé en twee rode wijnen, uiteraard spugen we niets uit en genieten we met volle teugen van deze wijnen. Eerlijk gezegd vallen vooral de rode wijnen in de smaak, hier kopen we dan ook zes flessen van voor thuisgebruik. Twee flessen gaan apart mee in de eend, zodat we deze ergens onderweg een keer soldaat kunnen maken. Als de wijn is ingeladen, gaan we op weg naar onze eerste overnachting, een hotel in het prachtige kustplaatsje Cassis. Door het drinken van de wijn glijden we lekker soepel met de eendjes de berg af. In Cassis is het goed zichtbaar dat de Fransen ook vrij zijn, want alleen stapvoets kunnen we Cassis binnenrijden. Zonder de hele stad door te hoeven rijden, vinden we voor onze eendjes twee mooie plekken in een parkeergarage. We parkeren de eendjes en lopen een straatje naar beneden. Al snel opent zich voor ons de haven van Cassis en ruiken we de zeelucht. Heerlijk, die zeelucht, zon en overvolle terrassen. Ons Hotel “Le Cassiden” ligt direct om de hoek van de boulevard. We worden door een vrolijk en behulpzame Fransoos geholpen. Helaas spreekt de beste man geen woord Engels. Gelukkig gooit Jochem er nog wat Franse woordjes uit, zodat we op de juiste manier kunnen inchecken. Uiteraard slapen de snurkbuddies bij elkaar en settelen Bijl, Adse en ik zich in de andere kamer. Even opfrissen en dan slenteren over de boulevard op zoek naar lekker tentje waar verse vis wordt geserveerd. Dat laatste blijkt uiteindelijk best lastig, want bijna iedere tent zit tot zijn nok vol.

Maar we hebben geluk, we vinden toch nog een plaatsje op een terras, hiervoor moeten we dan wel  de chagrijnige dames van de bediening voor lief nemen. Na een minder voorgerecht, komt ons hoofdgerecht, mosselen met overheerlijke goudgele frieten. Het hoofdgerecht heeft ons zeker gesmaakt. Bij het vragen om de rekening blijkt de bediening toch te kunnen glimlachen, alleen is dat voor ons te laat en blijft de fooi dan ook uit. We sluiten de avond af met een heerlijk biologisch ijsje en een laatste biertje op het terras.
 
Donderdag 09 mei 2013
 
Na een prima nacht, lekker genieten van een petit déjeuner op het terras. Dit is het echt Franse leven, lekker ontspannen opstaan en ontbijten in de zon. Om 11:00 uur hebben we afgesproken bij de duikschool. We gaan een Try Dive maken in de zee. Na wat zoekwerk komen we aan bij een wat op het eerste gezicht chaotische duikschool gerund daar een paar gezellige volslanke oudere dames. Later komen wij er achter dat ze uit Luik komen en zich in een Nederlandse snackbar goed zouden kunnen redden. Patatje satésaus en een biertje zijn de enige woordjes die dames hebben onthouden tijdens een bezoek aan ons land. Iedereen krijgt een plunjezak, waarin zijn maat duikuitrusting zit en een flesje zuurstof.

Volgepakt lopen we terug naar de haven waar onder andere kapitein Ortega ons op de boot staat op te wachten. Terwijl de boot de haven achter zich laat en koers zet naar de calanques, krijgen wij een uitleg. In wat gebrekkig Engels, handen en voeten werk krijgen we de fijne kneepjes van het duiken uitgelegd. Aangekomen in de calanques trekken de eerste drie slachtoffers Adse, Jochem en ik hun kikvorspak aan. Flippers aan, lood om, fles op je rug, duikbril op, check. Nu kan het avontuur beginnen, eerst met die onhandige flippers de trap af om je dan langzaam in het water te laten zakken. Ieder van ons heeft een duikbuddy, deze door de wol geverfde duikers zijn onze begeleiders in de voor ons onbekende onderwater wereld. Adse en Bassie hebben al eerder gedoken en het gaat hen dan ook goed af, al bleek Jochem toch ook wel een natuurtalent. Ik heb wat meer moeite, vooral met de ademhaling, maar verdwijn uiteindelijk toch onder de oppervlakte samen met kapitein Ortega. Uiteindelijk duiken we tot 6 meter diep en mogen we deze mooie plek onder water aanschouwen. Een half uur later komen de kopjes weer boven water en eenmaal weer aan boord  vertellen we elkaar de mooiste verhalen over deze prachtige wereld en haar bewoners. Nu is het de beurt en Bassie en Bijl. Bassie gaat vrij makkelijk onder, maar Bijl blijkt toch niet de Navy Seal te zijn die iedereen denkt dat hij is en houdt het dan ook na een quick look voor gezien. Na een half uur komt ook Bassie weer boven water en zijn we allemaal weer compleet. Terwijl de boot weer koers maakt terug naar de haven genieten wij nog even na en drinken wij het lijfdrankje van de duikers, namelijk thee met rum.

Terug in het duikersnest krijgen we een mooi certificaat als bewijs van ons onderwater avontuur voor boven ons bed. Dan is de tijd gekomen om afscheid te nemen en de heren en dames te bedanken voor een onvergetelijke ervaring.
We lopen terug naar ons hotel om de koffers op te halen die we hebben achtergelaten in een van de kamers. We hadden dit ook keurig afgesproken met de eigenaar. Alleen nemen we ook nog even de gelegenheid om het zout van ons lijf af te spoelen en een sanitaire stop in een net schoongemaakte badkamer. Hier is de eigenaar dan ook niet echt over te spreken. Maar zo snel als zijn glimlach verdween is die ook weer terug op zijn gezicht, nadat we hem even 20 euro in zijn hand drukte voor het ongemak. Onze trouwe eendjes staan gelukkig nog steeds op hun plek in de parkeergarage. We laden de bagage in, rollen het dak weer op, zetten de raampjes open, choke uit en starten maar. Terwijl wij in de beige eend bij een uitgang op een heuvel staan te wachten, blijkt dat de rode eend een andere uitgang heeft genomen. Na wat over en weer ge-sms’t te hebben, spreken we af bij een volgende rotonde. Helaas wil de handrem van de beige eend niet echt meewerken, maar naar wat gevloek en stevig getrek aan de handrem kunnen wij alsnog onze weg vervolgen. Bij de eerst volgende rotonde sluiten wij weer mooi aan bij de rode eend. We laten Cassis achter ons en zetten koers naar onze nieuwe bestemming Le Lavandou. Onze eerste uitdaging van de dag is een bergpas. Om deze bergpas over te komen moeten we echt het maximale vermogen uit de eendjes halen en al rokend komen we dan ook boven. We besluiten om eerst hier het uitzicht te bewonderen.

Terwijl we heel Cassis kunnen overzien, trekken we onze eerste fles witte wijn open. Even genieten van een glas heerlijke wijn en een prachtig uitzicht. Na deze leuke onderbreking vervolgen wij onze weg over de bergpas. Onderweg loopt het verkeer volledig vast, vanwege een prachtige stoet oldtimers. Geen auto’s, maar enorme trucks die ook proberen deze bergpas zonder problemen over te komen.
Als oldtimers onder elkaar wordt er heel wat over een weer gegroet door de claxons te laten werken. Nadat we de bergpas hebben verlaten en weer op de normale kustweg terecht zijn gekomen, tanken we bij de eerste de beste benzinepomp de eendjes af. We vervolgen onze weg door een klein stadje. Helaas door een bijna botsing van ons met een andere auto raken we Jochem en Bassie kwijt. Terwijl Adse plank gas geeft om Jochem en Bassie weer in het zicht te krijgen, ontvangen we een SMS, “Richting ….”. Het enige bord waar wij op dat moment de plaats op zagen staan, was richting de snelweg. Voordat we het dan ook weten, belanden we op snelweg. Achteraf blijkt dat Jochem en Bassie de eerst B-weg rechts te hebben genomen en hebben zij ons in achteruitkijkspiegel met volle vaart voorbij komen zien komen. We bellen even met elkaar en spreken af dat we elkaar weer tegenkomen op de N99. Direct daarna verlaten wij de snelweg, en met een leuk kronkel weggetje door het Franse landschap komen we weer op de juiste weg terecht. De N99 gaat door verschillende kust plaatjes. Door de drukte kunnen wij weer alleen stapvoets rijden. Iets voor ons, maar nog niet in beeld, rijdt de rode eend. Jochem en Bassie, oftewel liefkozend door Bijl “Ted en Ed” genoemd, komen we uiteindelijk weer tegen bij een benzinepomp. Ondertussen heb ik het hotel gebeld om aan te geven dat we rond acht uur in de avond in Le lavandou zullen aankomen. Om deze tijd wel te gaan halen, besluiten we toch maar een stuk over de snelweg te gaan. Door deze beslissing komen we mooi op tijd aan in Le Lavandou. Het hotel ligt in centrum van deze gezellige kustplaats. De eendjes worden geparkeerd, terwijl Bijl en ik alvast met alle koffers het hotel inlopen om ons in te checken. Prima kamers, dit keer houd ik Bijl gezelschap in het grote bed en heeft Adse een slaapplek voor zichzelf. Even nog een douche pakken, zodat we fatsoenlijk dit stadje kunnen ontdekken. In de bar onder hotel drinken we klein biertje en vragen wij aan de man achter bar waar een goed Italiaans restaurant is. We hebben namelijk trek in zo’n overheerlijke deeg schijf met kaas, groente en vlees. We worden gewezen op de beste Italiaan van Le Levandou. En dat op 5 minuten lopen. Het zou ook kunnen zijn dat het de enige Italiaan is, dus automatische de beste. Maar het eten is echt heerlijk, in tijden niet zo’n lekkere pizza gegeten. Nu de buikjes weer vol zitten, is het tijd om het nachtleven van Le Lavandou te ontdekken en gaan we op zoek naar vertier.

We volgen de lichtjes, het geluid en de korte rokjes richting de haven. De eerste kroeg die we tegenkomen, blijkt dezelfde naam te hebben als een kroeg waar wij heel wat keren in Cap d’Agde de avond zijn begonnen. Voor iedereen de welbekende Junglebar. Terwijl we genieten van een biertje zien we toch steeds meer mensen langslopen verder de haven in. Om niet in slaap te vallen in deze bar besluiten wij ook eens een kijkje verderop te nemen. Om de hoek blijkt “Le Cub” te zitten en ja, hier zijn dus alle korte rokjes heen gegaan. Het blijkt een gezellige tent, waar de rijke patsers hun geld graag uitgeven om aandacht te krijgen van mooie vrouwen die daar in grote aantallen aanwezig zijn. Aangezien Bassie niet met veel geld kan smijten, probeert hij juist de aandacht te krijgen door zijn werktuig buiten zijn broek te laten slingeren.

Adse moet zich verontschuldigen en gaat terug naar het hotel. Dit  terwijl wij nogmaals 20 chemische uitziende drankjes uit een reageerbuisje naar binnen gieten. Na sluitingstijd lopen we naar een disco verderop om af te pilsen. Eenmaal in de discotheek proberen we ritmisch ons hele lichaam te bewegen, terwijl we lurken aan een flesje Heineken. Als een stel oude lullen houden we het na klein uurtje voor gezien lopen we terug naar ons hotel. Onderweg houden we collectief een plaspauze en praten we nog wat na over deze avond. Heerlijk onder invloed van de alcohol, vallen we in een diepe slaap. Weer een dag in stijl afgesloten.

Vrijdag 10 mei
 
Een mooie dag is aangebroken. Het is vandaag de derde dag van onze roadtrip en we beginnen deze dag uiteraard weer met een lekker ontbijt buiten op het terras. Iedereen is een klein beetje verrot van onze nachtelijk uitstap. Bassie heeft het bier al weer omgezet in zweet en ergens op de boulevard geloosd door 6 km te hebben hardgelopen. Na het goede ontbijt checken we uit en lopen naar de grote parkeerplaats iets verderop. We besluiten om het jeu de boulles over te slaan, zodat we op ons gemak door de bergen kunnen gaan rijden. Ergens onderweg willen we dan genieten van stokboord, kaas en wijn. Deze dag neem ik weer het stuur in handen, we volgen Bassie en Jochem de bergen in. Onderweg komen we nog een mafkees tegen, die gehuld in een monokini uit een rode eend staat te schreeuwen tegen ons. Ook de wielrenners die al zwoegend de top proberen te bereiken, hebben deze mafkees voorbij zien komen. Hopelijk hebben we hier beelden van, zodat iedereen ons kan helpen deze mafkees te onthullen. Boven op de berg hebben we een kleine plaspauze en maken we wat kiekjes van de eendjes en het uitzicht.

Bastiaan en Adse, alias Bits en Bytes trekken zich even terug en gaan door middel van de gps op zoek naar een schat. Als zij weer zijn terug gekomen, gaan we op zoek naar een geschikte plek voor de picknick. Na wat bergen gepasseerd te hebben, rijden we een mooi bospaadje in. Op een mooie plek zetten we de eendjes neer en pakken we al het eten en drinken uit. Helaas voor ons, is deze plek ook zeer geliefd bij muggen. We worden van alle kanten aangevallen en besluiten dan ook ons verlies te nemen. We moeten weer op zoek naar een nieuwe plek. Na wat onderlinge misverstanden, ben ik er klaar mee en pleur ik de eend ergens in berm. Dit uiteraard met het idee dat dit plek is om eindelijk te kunnen gaan eten. Stokbrood met worst en kaas wordt geserveerd op de kap van de eend en de wijn vloeit rijkelijk.

Na deze overheerlijke lunch rijden we verder op weg naar ST. Tropez. Rond de klok van vier rijden we het terrein op van Château Volterra. Hier hebben we weer een rondleiding en een wijnproeverij. De rondleiding die we krijgen is wel een stuk minder interessant dan bij het vorige Château. Hopelijk kunnen de wijnen het andere Château overtreffen.

Er wordt ons van alles ingeschonken, maar we worden niet echt warm of koud van deze wijnen. De gids is ook meer bezig met het verkopen van wijnen aan een stel gefortuneerde Fransen dan uitleg geven over de wijnen die hij ons heeft ingeschonken. Zij krijgen dan ook de betere wijnen te proeven. Als de gids een rondleiding geeft en ons alleen achterlaat grijpen wij onze kans. We pakken de dure fles en vullen de glazen rijkelijk met dit rode vocht. Deze wijn smaakt zeer goed. Voor ons budget is deze wijn van 80 euro per fles iets te gortig, maar die Fransozen bestellen even een paar dozen voor op de boot. Uiteindelijk nemen wij twee andere flessen wijn mee. We bedanken de gids en vertrekken richting Hotel “La Romarine”.

Dit hotel is meer een klein resort dicht bij St. Tropez. Het is van alle gemakken voorzien, maar het belangrijkste is uiteraard het zwembad. We leggen de bagage dan ook snel in de kamers, trekken onze zwembroek aan en plonsen het water in. Na deze verfrissende duik, wel iets te koud, openen we de gekochte wijnen van Chateau Volterra. Met een heerlijk zonnetje liggend op een strandbedje, laten wij de wijn langzaam naar binnen glijden. Op de achtergrond maakt Jochem, uitgerust met een zwembril en dopjes in zijn oor, weer z’n gebruikelijke slagen in het zwembad. Lekker nog even een douche, een klein biertje op het terras en we kunnen ST. Tropez onveilig gaan maken. Jochem biedt zich aan als BOB. We proppen ons allemaal in één eend en rijden richting het centrum van St. Tropez.

Tijdens het zoeken van een parkeerplek, besluit Jochem wat Ferrari’s, Porsches en Massarati’s uit te dagen. Er stonden er enkele in een lange rij voor de ingang van een parkeergarage. Hoe daag je deze bolides uit? Je hebt nodig, een rij mooie, maar vooral dure sportwagens, vijf gekke Hollanders in een ouwe eend en een plaat voor je kop. Ga met de eend naast een bolide stilstaan. Trap de rem in en blijf dan gas geven tot je de aandacht krijgt van de patser achter het stuur, maar vooral van de stoot die er naast zit. Als deze kijken geef je nog een paar keer gas en laat je tegelijkertijd de rem los, zodat je met piepende banden wegscheurt. LET OP! Vooral belangrijk, het rubber van de banden moeten achterblijven op het wegdek. Je kunt dit naar eigen inzien een aantal keren en bij verschillende mooie bolides herhalen. Succes! Van dit alles krijgen we trek, we zetten de eend dan ook snel in een parkeergarage en lopen naar de boulevard.

We kiezen het restaurant de Manderine, heerlijk gegeten, wel prijzig, maar de serveerster maakt het meer dan goed. Na het eten slenteren we nog even door de haven om een beetje te watertanden op prachtige jachten die aan ons voorbijgaan. Terug in het hotel nemen we nog een slaapmutsje, voordat we onder de wol kruipen.

Zaterdag 11 mei
 
Dit keer ontbijten we in het hotel. Doordat we genoeg tijd hebben nemen we na het ontbijt nog een kop koffie, buiten op het terras. Het is prachtig weer en de hemel is strak blauw. Een mooie dag voor wat actie. Voor vandaag staat er dan ook een mooie activiteit op het programma, we gaan quad rijden. We rekenen onze kamers af en zetten koers naar Chateau Des Demoiselles.

Omdat we een uur te vroeg zijn, nemen we nog wat artistieke foto’s van ons en de eendjes, met op de achtergrond de enorme wijnvelden waar wij straks als een malle door heen zullen crossen. Onze gids komt het terrein oprijden en zet alle quads op een rij. Een netje en een helm op, nog een uitleg en we kunnen gaan. In de volgorde Adse, Bassie, ik, Bijl en Jochem rijden we achter onze gids aan. Wat een power zit er in zo’n apparaat! We rijden eerst een klein rondje om een te worden met onze quad. Daarna begint het echte werk, de paden zijn hobbelig en we rijden berg op en af met als hoogtepunt acrobatische taferelen door een greppel.

Heerlijk even anderhalf uur helemaal los gaan met zo’n krachtpatser. Na afloop praten we nog wat na met onze gids, voordat we op weg gaan naar onze laatste slaapplaats in Aix. We besluiten de snelweg te nemen, we komen dan ook helemaal doorgewaaid aan in deze prachtige oude studentenstad. Als we door de stad rijden op zoek naar ons hotel, trekken we veel aandacht met de eendjes. Vooral als Adse met piepende banden een rotonde neemt. Het hotel blijkt een statig pand te zijn aan dé weg in het centrum van Aix. Voordat we ons kunnen opfrissen, wacht ons eerst nog een klim van vier hoog naar onze kamers. Voor het hotel komen we na een douche weer samen op het terras. We lopen het centrum in met Jochem als gids. Hij is hier al wat vaker geweest en weet dan ook wel een klein beetje de weg in deze middeleeuwse stad.
Veel tentjes worden om allerlei redenen afgewezen. Vraag me niet waarom, maar uiteindelijk worden we aangetrokken door een restaurant met een plastic koe voor de deur. De tent wordt gerund door groep mannen met voorkeur voor hetzelfde geslacht. Het eten is heerlijk, maar de bediening is echt chaotisch. Na het eten lopen we een gezellige bar in met veel vrouwelijk schoon. Er blijkt zelfs voetbal op te staan. Even resumé, we hebben heel veel vrouwelijk schoon, voetbal en bier. Ik zeg top bar, waarom bestaat deze ultieme combinatie nog niet een Nederland? Jochem en ik zijn ooit met Danker eerder in deze stad geweest en hebben toen een erg mooie tijd gehad in een cocktailbar. We besluiten dan ook de bar te bezoeken met de hoop dat we die tijd weer kunnen herbeleven. Met tussenstop in een prachtige kerk, waar Bassie met iets te veel bombarie vraagt  of dit de cocktailbar al is, belanden we in de cocktailbar.

Helaas voor ons zijn er nog weinig bezoekers en na een cocktail gaan we ook weer terug naar de kleine barretjes. In een van de barretjes vragen we aan een paar Franse meiden: “Where is the place to be?”. We worden verwezen naar een grote deur met een paar klerenkasten er naast. Achter de deur blijkt een gave discotheek in een enorme kelder te zitten compleet met DJ en een podium voor de house band. Al snel gaan onze voetjes van de vloer en bewegen wij ons soepel tussen alle Fransen door. Bassie is de eerste die zijn bed gaat opzoeken, Adse volgt iets later en als klap op de vuurpijl laat zelfs Bijl ons in de steek. Wel brengt hij Jochem en mij nog een biertje. Met z’n tweeën blijven we achter terwijl de houseband “Smels like teen spirit” speelt, maar dan met een Frans accent.  Na een uur verlaten wij ook de discotheek op zoek naar een vette hap. Na lang zoeken zitten we uiteindelijk in restaurant met voor ons een bord patat, gehakt met een plak kaas en sperziebonen. Jaaaa sperziebonen, we bestellen een cheeseburger en krijgen dit. Rare jongens toch die Fransen. Met deze maaltijd in onze mik, lopen we rustig terug naar het hotel waar we eindelijk onze ogen kunnen laten rusten.
 
Zondag 12 mei
 
Vanochtend gaan we uiteraard weer op zoek naar een terras in de zon voor een overheerlijk ontbijt. Vlakbij een kleurrijke markt vinden we zo’n terras. Hier kunnen we weer onze tanden in een croissant zetten en wegspoelen met Franse koffie en verse jus. We lopen terug naar het hotel om uit te checken en de bagage op te halen. Deze keer besluiten Bassie, Jochem en ik de te kleine lift te nemen. Is dit niet te zwaar? Nee komt wel goed! Met het geluid van een alarm belanden we op de begane grond. Toch iets te zwaar! Terwijl wij de eendjes weer volladen, laat Adse nog even een boodschap achter. Hij heeft echter een probleem en belt Bassie. Wat blijkt dat het WC papier op is, altijd lastig. Bassie brengt Adse uiteindelijk een nieuwe rol, zodat hij niet iets anders hoeft te gaan gebruiken. De terugweg is erg winderig aangezien we de snelweg moeten nemen en niet de B-wegen.
Mooi op tijd rijden we weer het terrein op van vintageroadtrips.com. We leveren de sleutels weer in. Samen met een taxi rijdt de gezellige Hollandse krullenbol ons naar het vliegveld. Na het inchecken lopen we de Burgerking in om ouderwets te bunkeren. Als laatste en met volle maag stappen wij het vliegtuig in. Starten, stijgen en we vliegen. We vliegen terug naar Nederland.