Notice: Functie _load_textdomain_just_in_time werd verkeerd aangeroepen. Vertaling laden voor het specia domein werd te vroeg geactiveerd. Dit is meestal een aanwijzing dat er wat code in de plugin of het thema te vroeg tegenkomt. Vertalingen moeten worden geladen bij de init actie of later. Lees Foutopsporing in WordPress voor meer informatie. (Dit bericht is toegevoegd in versie 6.7.0.) in /customers/0/c/8/gaillardonline.nl/httpd.www/wp-includes/functions.php on line 6114
gaillardonline - Pagina 9 van 26 - Het weblog van Bastiaan Gaillard
1 juni 2007 ben ik begonnen bij Kamer van Koophandel Nederland in Woerden. In alle dynamiek van de afgelopen jaren heb ik heel veel geleerd. Ik begon bij Citrix maar sprak in mijn eerste POP gesprek al over virtualisatie, VMware en storage. Daar lag mijn interesse al voordat ik bij de KvK begon. Na anderhalf jaar Citrix kreeg ik de kans om me te specialiseren op het door mij geliefde platform, VMware en storage. Vele mooie projecten hebben de revue gepasseerd de afgelopen jaren. ESX upgrades, deduplication implementatie en een datacenter migratie zijn een kleine greep uit de diverse werkzaamheden waar ik me mee bezig gehouden heb. Maar het werd tijd voor iets anders…
Na vijf jaar en een maand begin ik aankomende maandag bij Bol.com. Er staan daar net als bij de KvK een groot aantal mooie projecten op de planning. Ook hier ga ik me bezig houden met VMware, Netapp storage, Windows en Linux. Ik kijk er naar uit om een frisse start te maken bij een leuk bedrijf als Bol.com.
Ik wil de KvK bedanken voor de kans die ze me hebben gegeven. Vijf jaar van m’n leven die ik niet snel zal vergeten. Alle collega’s wens ik veel geluk toe. Het ga jullie goed!
Afgelopen zaterdag een mooie dag gehad in Capelle en omgeving. Met Joost had ik afgesproken om een lekker dagje te gaan fietsen en geocachen. Mijn collega Kees stuurde me voorafgaand aan de afspraak met Joost een mailtje over een Elliptigo. Dit is een crosstrainer op wielen. Het benadert de hardloop beweging en heeft ook wel iets van fietsen weg. Cool! Gaaf apparaat denk ik na het zien van de filmpjes op de site. Ik neem contact op met Health Center MyMove in Krimpen aan den IJssel om voor zaterdag de 16e twee van deze Elliptigo’s te reserveren.
We vertrekken zaterdag rond 08:30 vanuit Hilversum richting Krimpen aan den IJssel. Daar aangekomen staan de Elliptigo’s voor ons klaar. We hebben de beschikking over een 3C en een 8S. Het verschil tussen beide modellen is het aantal versnellingen en de afmontage van de onderdelen. De aankoopprijs is echt schrikbarend. Voor de 3C betaal je € 1799,- en voor de 8S € 2499,-. Dit is nog exclusief montage en verzendkosten. Voor een dagje huur valt het gelukkig wel mee!
Onze eerste serie Geocaches ligt in Capelle aan de IJssel. We stellen de GPS in en gaan onze eerste meters maken op de Elliptigo. In het begin is het wat onwennig. Hoe je er op moet staan en hoe je er snelheid mee moet maken heb je gauw in de gaten. We proberen wat wegen te vinden zodat we flink meters kunnen maken. We komen al snel tot de conclusie dat dit bijzonder gaaf is. Heel apart vervoersmiddel. Ik kan me goed voorstellen dat mensen die terug komen van een blessure hier goed mee uit de voeten kunnen. Voor mensen die om welke reden dan ook niet meer mogen/kunnen hardlopen is het ook een ideaal alternatief. De belasting op je spieren en gewrichten is minimaal terwijl het toch best inspannend is. Het zweet staat binnen de kortste keren op mijn hoofd en rug. Onderweg heb je heel veel bekijks. Wielrenners, wandelaars, hardlopers en mensen in de auto kijken op als je langs komt. Het is ook een niet alledaags vervoersmiddel! Haha.
{mp4}Joost_Elliptigo{/mp4}
{mp4}Bastiaan_Elliptigo{/mp4}
Als we de eerste serie geocaches succesvol hebben afgerond gaan we richting Rotterdam. Dat is een lekker lang stuk. Full speed scheuren we over de weg. We worden steeds enthousiaster over de Elliptigo. Na de lunch beginnen we aan de tweede serie geocaches bij het bedrijventerrein Rivium. Ondanks dat er veel regen voorspeld was hebben we de hele dag geluk. Het is prima weer om buiten te zijn en het zonnetje komt ook af en toe te voorschijn. Binnen de kortste keren hebben we met wat geluk ook de tweede serie gelogd. Goed nieuws want dan kunnen we weer wat kilomters maken met de Elliptigo. We genieten er echt van en zijn allebei super enthousiast. We zijn overtuigd van deze cross/loop/fiets combinatie en zijn zeker van plan om er nog eens één te huren. We maken nog wat foto’s en filmpjes en bellen dan de eigenaar om ze terug te brengen.
Wat een geweldige top dag hebben we gehad en wat is de Elliptigo een mooi fitness monster. Als hij niet zo ontzettend duur was geweest had ik zeker een aanschaf overwogen. Volgende keer maar weer huren!
Het is dit jaar voor mij belangrijk dat ik de halve marathon onder de twee uur ga lopen. In 2010 zat ik er op 40 seconden na best dicht bij. Afgelopen jaar met een off day iets meer.
De Spieren voor Spierenrun ging afgelopen april best aardig. Niet mijn snelste tijd maar boven verwachting onder de 55 minuten. Zondag 3 juni stond voor het derde jaar op rij de Drie Dorpenloop op het programma.
’s Ochtens regent het, en hard ook! Maar als ik de buienradar mag geloven moet het zo rond de start om 13:00 uur wel droog zijn. Om 12:15 uur rijd ik naar Kortenhoef en parkeer ik bij Anke op de Kikkerbeet. Op m’n gemak loop ik richting sporthal de Fuik en haal mijn startnummer op. Ik klets wat met Lydeke binnen in de hal want buiten is het best koud. Op de radio hoor ik dat het net zo koud is als afgelopen 2e kerstdag. Rond de 9 graden. Brrr.
We gaan naar de start en beginnen een beetje achteraan. Lydeke gaat omdat ze amper getraind heeft de 7 KM doen. Omdat we zo in gesprek zijn vergeet ik de stopwatch van mijn horloge aan te zetten. Daar kom ik na ongeveer 1 minuut achter. Shit, nou weet ik niet precies hoe lang ik loop en of het goed gaat. Onderweg reken ik er elke keer 1:30 bij. Dan zit ik wel goed.
Al gauw begin ik mijn eigen tempo te lopen want alle straten zijn breed en het is niet zo massaal druk zoals bij de Dam tot Damloop bijvoorbeeld. Het gaat lekker, geen pijntjes en geen slechte dag zo blijkt later. Onderweg besluit ik dat ik rond een kilometer of 8, als ik op 2/3 zit, wat extra gas ga geven als het er nog in zit. Het loopt alleen net even anders… Na een kilometer of vijf krijg ik een achtervolger. Een aanhaker ook wel genoemd. Hij blijft vrij dicht achter mij aanlopen door de weilanden heen. Ik heb dit nog niet eerder meegemaakt maar vind het bijzonder irritant. Ik vind het zelfs zo irritant dat ik iets harder ga lopen na kilometer 6. Dan schud ik mijn achtervolger nog niet van me af. Ok, en nu? Het hijgen in mijn nek en het aanklampen gaat maar door. Totdat ik er op kilometer 7 zo klaar mee ben. We gaan vanaf het Stichts End rechts Ankeveen in. Op dat moment snijd ik een stuk af via het fietspad en geef extra gas en houd dit zeker een kilometer vol. Mijn stalker kon het tempo niet aan en moet gelukkig lossen. Maar ja, ik ben eigenlijk te vroeg sneller gaan lopen. Gaat dit mij in de overig 4 kilomter niet opbreken? Aparte loop dit zo, eerst je horloge vergeten en dan een stalker af schudden. Allebei dus nog niet eerder voorgekomen! De kilometers vliegen voorbij al ben ik na de 10 wel weer mijn scherpte kwijt. Ik voel aan alles dat ik op snelheid moet inleveren op het einde van de rit. Uiteindelijk kom ik met een eindsprint over de finish. De tijd op de klok bij de finish is 1:04:31. Op mijn horloge staat 1:05 met wat seconden. Het zou maar zo kunnen dat ik een PR gelopen heb. Mijn snelste tijd is uit 2010, dat was 1:04:23.
Bij de finish staan Joyce en Lone. Anke en Bert zijn er helaas niet want Anke is door haar rug gegaan. Als ik al een tijdje bij de finish sta komt na enige minuten ook mijn achtervolger over de streep. Op eigen krachten ging het hem veel minder goed af. Haha. We drinken nog wat op de Kikkerbeet en gaan dan naar huis.
Als ik ’s avonds lekker in bad lig zie ik op de website mijn tijd staan. Dat is 1:04:15. Een PR dus!!!! Yesss. 11,2 KM/UUR gemiddeld.
Misschien als ik met de halve marathon mijn horloge ook te laat aan zet en er een stalker achter me aan hijgt dat ik onder de twee uur ga komen;-)
Een voorbereiding waar je niet echt van op aan kan. Griepjes, verkoudheid en keelpijn dragen niet bij aan een snelle tijd. Bij aanvang was ik blij als ik onder de 60 minuten zou finishen. De week ervoor nog gelopen en kwam geen meter vooruit.
Maar goed, dan staat toch echt die zondag de Spieren voor Spieren City Run op het programma. Het weer was gelukkig goed weer. Niet de bewolking en regen die voorspeld was. Positief puntje al bij de start. Vorig jaar niet gelopen vanwege onze gave fietstocht door de UK.
Rustig loop ik om 14:30 uur van huis. Langs het parcours waar op dat moment de businessrun bezig is zie ik Esther. Robbie loopt zijn eerste 10 kilometer namelijk. We wachten in het zonnetje tot hij voorbij komt. Nog redelijk fris komt hij voorbij. We weten dan zijn tijd niet maar het is vermoedelijk wel binnen het uur zegt Esther. Dan is het tijd om voor mij naar de start te lopen want om 15:00 uur klinkt het startschot.
Vanaf het begin probeer ik rustig mijn eigen tempo te lopen. Dit gaat prima. Bij de start zijn er altijd zo veel mensen dat je toch geen tempo kan maken zonder dat het je heel veel energie kost. Ontspannen tempo lopen en na een kilometer of 3 a 4 eens kijken hoe je je voelt en of je wat sneller kan. Vreemd genoeg ga ik best snel. Ik vraag mezelf af of ik niet te snel gestart ben, ga ik dit tot het einde volhouden? Ik houd het tempo goed vol en blijf het volhouden zo lang ik het kan. Het is maar 10 kilometer… Het parcours is enigsinds aangepast maar voor een groot deel nog hetzelfde ten opzichte van twee jaar geleden. Het zal niet mijn allersnelste tijd worden maar ik loop echt lekker. Pas na kilometer 8 krijg ik het iets zwaarder maar die laatste twee sleep ik mezelf er wel doorheen denk ik dan. Samen met de “hazen” voor de 55 minuten ga ik over de finish. Officiele eindtijd is 54:46.
Bij de finish staan Joyce, Anke, Lone en Bert op me te wachten. We drinken nog wat op de Groest en gaan dan naar huis.
Zo zie je maar dat je met een goede voorbereiding een slechte tijd kan lopen. Zoals bij de halve marathon in oktober 2011 het geval was. Nu loop ik een relatief goede tijd wat ik niet verwacht had met een veel mindere voorbereiding.
Snelheid 10,956 km/uur Netto tijd 54:46
Diep respect ook voor Robbie die zijn eerste 10 kilometer heeft afgelegd in 57:55. Dat komt neer op 10,360 km/uur.
Vandaag is Joyce 30 geworden!!!! Deze mijlpaal werd afgelopen zaterdag groots gevierd met vrienden en familie. Joyce had een tent gehuurd compleet met verlichting, statafels en terrasverwarmers. Deze werd opgezet in de achtertuin.Het was een gezellige drukte. Joyce is goed verwend maar heeft het kado van mij en Ine nog te goed. Deze krijgt ze vandaag.
Lieve schat, van harte gefeliciteerd met je 30e verjaardag.
Wat is de tijd voorbijgevlogen. Iedere dag van het jaar hebben we nu een keer samen meegemaakt. Onze ‘Mini’ is 1 geworden. Sinds onze blog over haar halfjarig bestaan, heeft zij aardig wat sprongen gemaakt!
Vanaf maand zes is Lone gewoon doorgegegaan met reizen. Afgelopen zomer is zij namelijk naar Griekenland geweest, samen met grote vriendin Elin. De papa’s en de mama’s mochten gelukkig ook mee. Deze vakantie was heerlijk, maar kende voor Lone ook wat minder leuke kanten. Ze heeft namelijk de waterpokken gehad. En haar twee onderste tanden kwamen tegelijkertijd ook nog door. Inmiddels heeft Lone al 4 boventanden en 3 ondertanden.
Toen ze net een week thuis was van Griekenland, ging ze alweer met oma en mama op pad naar Ibiza. Het kon niet op voor mevrouw. Nog even een weekje lekker gechild
In november is Lone met papa en mama een lang weekend naar Berlijn geweest. Het was hier heel koud, maar Lone zat lekker dik ingepakt in de kinderwagen. Ze vond het heel leuk om door Berlijn te touren!
Lone houdt van lekker eten. Begonnen we in Oostende nog voorzichtig met het eerste fruithapje, nu eet ze al gewoon met de pot mee! En brood, veel brood, dat vindt ze heerlijk! Een koekje tussendoor is natuurlijk ook een verwennerij. Of een banaan uit het vuistje. Haar lievelingsdrankjes zijn melk en Roosvicee.
De laatste maanden is Lone ook vaak in het zwembad te vinden. Ze maakt op vrijdagochtend het Nijntje bad in Bussum onveilig. Als vriendin Elin klaar is met haar zwemles, komt ze er ook nog even gezellig bij. Vriendinnetje Evi is ook al eens mee geweest. Lone vindt het geweldig om in het water te spartelen, maar ze gaat met een grote boog om de speelgoed-eendjes heen. Die zijn eng!
Vanaf ongeveer 7 maanden is Lone begonnen met tijgeren door het huis, stukje voor stukje. Het ging steeds sneller. Na een poosje kon ze rechtop zitten zonder hulp. Toen kwam het echte kruipen, met de knietjes. Nu staat en loopt ze langs de tafel en achter haar loopwagentje alsof het niets is.
Lone kan flink ondeugend zijn. Papa en mama kunnen wel tien keer zeggen dat iets niet mag. Ze doet het toch, met een grote glimlach. Streng zijn is daarom erg moeilijk.
We hebben een mooie ‘mamafiets’ gekocht zodat we gezellig met z’n drietjes op pad kunnen. We hebben al aardig wat tochtjes gemaakt. Soms wordt Lone moe van het hobbelen en valt ze in slaap. Daarom hebben we van de Kerstman een zogenaamde slaapsteun gekregen. Dan kan ze tijdens het fietsen comfortabel een dutje doen.
De oren van Lone zijn gevoelig. Een beetje zwemwater erin en hup, oorontsteking. De eerste keer was toen ze een maand of 10 was. Ze was niet haar vrolijke zelf, maar we wisten niet zo snel wat er aan de hand was. Toen de koorst steeds erger werd, gingen we langs de dokter. Ze kreeg een antibiotica kuur. Deze hielp eerst wel, maar later kwam het weer terug. Op Kerstavond hebben we zelfs nog bij de huisartenpost gezeten! De dokter kreeg een big smile van mevrouw Gaillard. Vals alarm. De oorstontsteking was op de terugweg.
Lone kent al een paar woordjes. De hond van oma Anke heet “Woef” en ze kan hem al (soms wat hardhandig) “aaaaaien”. “Papa”en “mama” lukt ook redelijk. Of “mapa”. “Hoeraaaa” als we hierperdepiep zeggen. En “mmmm” als ze iets lekker vindt. Verder heeft ze bepaalde terugkerende kreten als en “iehee” (=alsjeblieft) en “haboe” (=?).
Op haar eerste verjaardag wordt Lone flink in de watten gelegd door papa, mama en al haar visite! Ze geniet van alle aandacht, de slingers en balonnen, de mooie cadeaus, haar eerste stuk taart en haar eerste trekdrop!
Op naar het volgende half jaar met deze kleine grote dame! Kijken wat ze dan allemaal al kan!
Na het uitbrengen van vSphere 5 door VMware volgt kort daarna de bijbehorende certificering. VCP5 in dit geval.
Als je het examen voor 29 februari doet en slaagt, is er geen cursus nodig à 1300 euro ex BTW. Dit geldt alleen voor mensen die in het bezit zijn van een VCP4 certificering.
Al enkele weken geleden heb ik gepland om dit examen na het avontuur te doen in Lapland. Afgelopen weekend binnen doorgebracht om te studeren voor het examen. Een zware dobber. Pittige examen stof. Met behulp van een thuislab veel kunnen oefenen omdat we bij de KvK nog versie 4.1 draaien en beperkt zijn met de enterprise licentie. Veel leuke features waar ook vragen over komen zijn alleen beschikbaar met de enterprise plus licentie.
Maandag om 08:20 uur ben ik aanwezig bij Global Knowledge in Nieuwegein. Het weekend binnen zitten en het bouwen van labs werpt zijn vruchten af. Ik slaag ruim.
Voldaan rijd ik naar mijn werk. Weer een certificering rijker.
Nadat ik met Joyce in 2010 weer in Lapland geweest ben, leek het mij een geweldig idee om ook een keer met een stel vrienden de kou in te trekken voor een prachtig avontuur. Na wat telefoontjes en mailtjes wordt het al snel duidelijk met wie we deze ervaring gaan beleven. De zes die in 2011 de slijtage slag van de Coast and Castles hebben gefietst en overleefd, gaan ook dit keer weer mee: Robbie, Ronald, Dennis, Adse, Jochem en ik. We beginnen keurig met sparen vanaf maart 2010. Elke maand 50 euro. Het is de bedoeling om het eerste kwartaal van 2012 naar het koude noorden te trekken, dus hebben we zo’n twee jaar om te sparen. Halverwege 2011 kiezen we de datum van onze trip. Het wordt van woensdag 08 februari tot en met zaterdag 11 februari. We gaan een dag achter de husky’s op de slee staan en ook een dag sneeuwscooteren. We verblijven in een knus hutje met eigen sauna iets buiten het centrum van Levi. Het is dan nog wel acht maanden wachten, maar de tijd vliegt voorbij.
Woensdag 08 februari 2012
Bijna twee jaar nadat we begonnen zijn met sparen gaat het vandaag dan eindelijk gebeuren. We gaan naar Fins Lapland. Op station Hilversum verzamelen Robbie, Ronald, Dennis, Adse en ik. We worden uitgezwaaid door Emma, Ilona en Elin. We hebben de trein van 09:07 uur. Hij rijdt gelukkig op tijd. Door de sneeuwval is het bij de NS altijd feest met een aangepaste dienstregeling, maar hier hebben we geen last van. Als we aankomen, komt Jochem ook al snel aangelopen. Hij heeft de trein uit Den Haag gepakt en is ook netjes op tijd dus. Iedereen is al door mij ingecheckt voor beide vluchten, dus we hoeven alleen de bagage te droppen. Het is heel rustig bij de Finnair desk en we worden direct geholpen. Robbie haalt een geintje uit met de dame die ons helpt. Hij zegt dat hij zo ver mogelijk bij ons vandaan wil zitten. De door mij geprinte tickets worden ingenomen en voor Robbie worden drie nieuwe tickets geprint door de ijverige dame achter de balie. Dit was eigenlijk niet de bedoeling, het was een grapje. Robbie zou nu op de derde vlucht van stoel moeten wisselen. Nou ja, we wachten af wat er gebeurt. Bij de douane hebben ze door dat we met een groepje reizen en zijn gelijk de lul. De tassen met een camera erin moeten opnieuw door de scanner. Adse, Ronnie en ik zijn hier niet blij mee natuurlijk, maar nadat alles open is geweest en door de douanier is gecontroleerd mogen we alsnog gewoon doorlopen. Omdat alcohol in Finland duur is kopen we drie flessen drank. Stroh rum 60%, whiskey en de gaylord drank Bacardi Raz. Tijd zat denken we dus we doen een bakkie bij Starbucks en maken een potje zodat de de uitgaven makkelijk samen kunnen doen. Iedereen is er klaar voor. Thermospullen gekocht. Snowboots op de kop getikt. Warme skipakken en spullen her en der geleend. We hebben er zin in! Het begint toch al tegen 11:00 uur te lopen dus we kunnen best een biertje doen vinden we. Even verderop bestellen we zes biertjes en de toon is gezet. Nog wat foto’s maken voor Facebook en Twitter en genieten van deze eerste goud gele rakker. Adse kijkt uit nieuwsgierigheid op het vertrekbord en ziet “gate closing” staan bij onze vlucht. Zo dat gaat snel. We hebben toch nog 20 minuten denken we. We dachten nog dat er een lange rij voor de gate zou staan zoals normaal ook het geval is. Maar nee, dit keer niet met deze lijnvlucht. Als we ook nog eens tien minuten moeten lopen naar gate B15 beginnen we toch te haasten. SHIT!!! We trekken Bijl uit een winkel. Hij kan geen magazines meer kopen. Als we bij gate B15 aankomen, is deze al gesloten en er zit niemand meer te wachten. Alleen het Finnair personeel staat op ons te wachten. Speciaal voor ons gaat de gate weer open en we gaan het vliegtuig in. Als we binnen zijn gaat alles dicht en gaan we gelijk de lucht in! Haha, nog nooit meegemaakt dit. De eerste vlucht is naar Helsinki. Het is daar een uur later, dus de vooraf uitgerekende vliegtijd valt best mee. We hebben drie vluchten op het programma staan vandaag. Dat is even minder maar als je je er van te voren op instelt, komt het vast allemaal goed. Het is een bijzonder goed verzorgde vlucht. Je krijgt een broodje ei en diverse malen te drinken. Fris, thee, koffie of een sapje. Het maakt de dames van Finnair niet uit hoeveel bekertjes je hebt staan. Ze serveren wat jij wilt. Op Helsinki hebben we een uurtje de tijd en we nemen een worstje en een biertje voor in totaal 68 euro! Meer dan een tientje per persoon dus. Prijzig maar wel lekker. Dit keer letten we scherp op het vertrekbord dat schuin tegenover de tent staat waar we zitten. De ervaring van net heeft ons alert gemaakt. De volgende vlucht hebben we dan ook ruim op tijd. Deze gaat eerst naar Ivalo. Aan boord zitten opvallend veel Aziatische mensen. De meeste van hen hebben een mondkapje op. Die denken misschien dat er in Europa nog veels SARS heerst of zo. Gak is zo aardig om flink te hoesten in de richting van de passagiers met mondkap. Beetje op stang jagen die gasten. Haha. Later leest Bijl in een Fins magazine dat deze Japanners en Chinezen het Noorderlicht komen bekijken omdat zij denken dat het geluk brengt. Nadat de vrouwelijke piloot bij ons heeft gecontroleerd of de vleugels nog aan het vliegtuig vast zitten, gaan we voor de tweede keer deze dag de lucht in. In Ivalo kunnen we gelukkig blijven zitten en ook Robbie met het geintje van z’n ticket hoeft niet te verkassen. Na Ivalo gaan we eindelijk richting Kittila. De vlucht duurt maar 25 minuten dus het is bijna letterlijk opstijgen en landen. Als we wachten op de koffer in Kittila maken we nog wat foto’s met onze bondmutsen op. Tijdens het maken van de foto letten we niet op met als gevolg dat de koffer van Gak een extra rondje op de band draait. Bijltje is ook in zijn element en gaat speels als een jong jochie ff op de bagageband liggen.
Ik had afgesproken met de eigenaar van de cottage dat ik naar de beheerder zou bellen als we geland zijn. Helaas is het nummer fout of althans niet goed aan mij doorgegeven. Als een tweede poging ook niet lukt pakken we de taxi want het adres heb ik gewoon bij de hand. Tassen en koffers achterin en we gaan. Onderweg vervang ik de dubbel nul door een plus in het telefoonnummer en dan gaat het wel goed. We hebben de beheerder niet nodig en ik spreek af dat ik mag bellen als er problemen of vragen zijn. Met de taxi maken we een tussenstop bij de supermarkt om de nodige inkopen te doen voor de komende dagen. We doen als echte mannen boodschappen. Voornamelijk eieren, cola, bier en chips worden er in de kar gelegd. We schuiven de boodschappen overal onder en tussen in de taxi en we vervolgen onze weg naar de cottage genaamd Lomaset. We pakken de sleutel onder de groene mat vandaan en gaan ons verblijf binnen. De kamers worden verdeeld en de tassen neergezet. Ronnie offert zich op en slaapt in de woonkamer op een matras. Adse, Robbie en Dennis delen ook een kamer. Jochem en ik pakken de andere kamer. Ik probeer het wifi aan de gang te krijgen maar dit lukt niet. De code werkt niet denken we in eerste instantie. Ronnie en Adse kunnen ook geen verbinding maken dus er is iets niet goed. De eigenaar stuurt een sms met de code maar die komt overeen met de code die we al hebben. Rebooten dan maar. Het is een apparaatje met een simkaart waarvan de 3G verbinding gedeeld wordt via wifi. Nadat het apparaat opnieuw is opgestart kunnen we via wifi onze foto’s uploaden en wat nieuws lezen. Pfffieuw hoef ik niet af te kicken van mijn verslaving!!
We gaan lopend naar het centrum van Levi. Hoe koud kan het zijn? Een aantal gaat gewoon in spijkerbroek want het is maar “eventjes” lopen. Robbie vergeet een muts wat hij niet snel meer zal vergeten. De snijdende wind maakt de tocht naar het centrum verschrikkelijk. Ik bied mijn muts aan Robbie aan en zet zelf mijn capuchon op. Dit is op het moment dat RD geen gevoel meer heeft in zijn oren. Het is echt belachelijk koud. Buiten zo’n -25 maar de gevoelstemperatuur door de wind wil ik niet eens weten! Dan denk je dat je in Nederland wat gewend bent met het winterse weer en een elfstedentocht die op een haar na niet doorgaat. Het eerste restaurant dat we zien, lopen we in. Even op temperatuur komen. Ze willen ons in eerste instantie niet helpen. We moeten tien minuten geduld hebben. We zijn verbaasd. Het restaurant is nagenoeg leeg dus waarom zetten ze ons niet aan tafel? Vreemde gang van zaken. Als we na een aantal minuten nog steeds niet te woord zijn gestaan is ons geduld op en lopen we een restaurant verder. Slechte service. Bij het Steakhouse waar we binnen lopen gaat het velen malen beter. We worden vriendelijk ontvangen en kunnen gelijk aan tafel. De prijzen liegen er hier niet om. Maar liefst 28 euro voor een 150 gram steak met saus naar keuze. Nou ja, we hebben trek gekregen na onze lange reisdag dus we vinden het wel even prima zo. Het eten is goed en het Finse bier gaat er ook aardig in. Dennis is wel van de toetjes en bestelt een lekker dessert. Helaas kon hij geen “three balls” krijgen zoals in Engeland en Schotland maar het smaakt hem goed. De rest neemt een bakkie koffie. We hebben niet speciaal gegeten en ook niet hele grote porties maar toch staat er 260 euro op de rekening. We moeten weer storten in het potje want met deze bedragen vliegt het er uit. We laten het restaurant een taxi bellen, want we willen met deze kou echt niet meer terug lopen. Bij terugkomst in het huisje gaat Bijltje alleen in de sauna. De rest doet zich te goed aan de versnaperingen die we hebben gekocht. Een biertje of een mooi glas whiskey komen met deze kou wel even binnen. Het huisje heeft opvallend veel krukjes, stoelen en banken. De hele woonkamer is eigenlijk gevuld met meubels waar je op kan zitten! Na wat slap geouwehoer gaan we slapen. Morgen vroeg eruit voor de tocht met de husky’s.
Donderdag 09 februari
Het wekkertje gaat voor mij om 07:00 uur. Dat is 06:00 uur Nederlandse tijd. Robbie heeft aan mij gevraagd of ik hem wakker wil maken dus loop ik via de andere slaapkamer naar de douche. De douche heeft een goede straal en is lekker warm. Even wakker worden. Na de douche bak ik een eitje en kook wat andere eitjes voor de rest. De tafel wordt door mij gedekt en langzaam schuift de rest aan. Edwin Evers op via de radio stream en ontbijten. We vinden nog de Ruiter hagelslag in de kast dus dat kunnen we ook op brood nemen. We zijn vergeten om zoetigheid te kopen voor op brood. Wat opvalt, is dat echt iedereen keurig op tijd klaar is. Ondanks dat iedereen een laag of zes heeft aangetrokken is niemand te laat. Mannen, ik ben trots op jullie! Ronnie vraagt nog een pleister voor z’n blaren. Hij heeft dezelfde boots als Gakkie gekocht bij de Bristol. Allebei hebben ze last van blaren. De taxi komt om 09:00 uur onze besneeuwde oprit oprijden. Hij brengt ons naar Rami’s Huskies. Als we na een minuut of 35 uit de auto komen, worden we opgewacht door de Lapse Dundee. De beste man heeft meer gereedschap aan z’n riem hangen dan een gemiddelde timmerman in zijn gereedschapskist heeft liggen. Hij stelt zich voor als Rami, het zal de eigenaar van de tent wel zijn. We lopen met hem mee een onverlichte houten hut in waar een vuurtje brandt. De Dundee maakt licht door wat campinglampen te bevestigen aan het dak van het hutje. Heel primitief maar wel leuk om mee te maken. We krijgen over onze eigen kleding en jassen een thermopak aan. Er vindt een screening plaats van onze snowboots. Alleen de Intratuin boots van Robbie en Adse komen door de keuring. De rest krijgt schoenen van hun aan. Het gaat er om dat er veel ruimte in de boots moet zitten. Als ze te strak zitten is er geen ruimte om op te warmen. Extra paar sokken over onze eigen sokken en we zijn klaar om te gaan.
Na een korte uitleg van onze roodharige gids, we zijn haar naam vergeten, kunnen we de slee op. De organisatie is druk op en neer aan het lopen en de honden worden losgemaakt, maar er is geen teken dat we kunnen gaan. In de tussentijd bedenk ik me dat ik mijn cameratas niet op m’n rug wil hebben. Ik wil deze op de slee zetten en vast maken. Ik doe mijn handschoenen en wanten uit. Als ik m’n schouderband los wil klikken breekt door de kou het klipje af. Shit! Nou ja, dan maak ik hem met de band wel vast aan de slee. Ik ben er druk mee, probeer de band een aantal keer om de slee te winden maar let niet goed op wat er om me heen gebeurt. Van het een op het andere moment worden de slee’s losgegooid en we gaan. Ik ben echt niet klaar. Cameratas bungelt naast de slee en mijn handschoenen en wanten liggen los op de slee. De redder in nood schiet mij te hulp. De Lapse Dundee springt bij mij achterop zodat ik alles kan aantrekken en vast kan maken. Als dat klaar is jumpt hij er soepel weer vanaf. Zo dat was ff een enerverende de start van de husky tocht. De honden waren bij de start echt helemaal dol. Ze willen zo graag rennen en op pad gaan, maar nu zijn ze los en kunnen snelheid maken. De roodharige gids stopt diverse malen midden in een bocht. Heel handig want dat zie je niet aankomen. Gakkie verveelt zich een beetje onderweg en herinnert zich de bewegingen van het ochtend programma op tv “Nederland beweegt”. Hij gooit de spiertjes los met een knap staaltje ochtend gymnastiek. Ook slaat hij op de besneeuwde takken zodat zijn achtervolger Ronnie in een sneeuwstorm terecht komt. Helaas krijgen de honden voornamelijk de sneeuw van Gak te verduren. Arme beestjes. Hij komt zichzelf ook even tegen. Hij let even niet op en draait zich om en knalt met zijn bakkus in een tak met sneeuw. Haha! RD heeft ook schik onderweg. Hij laat zijn honden telkens tot aan Bijl zijn enkels en kont komen. Die schrikt zich op zijn beurt elke keer kapot. Prachtig! De snelheid zit er af en toe goed in. Zeker bergje af moet je soms remmen om niet tegen de husky’s aan te klappen. Per slee hebben we vier husky’s.
Ronnie zijn bril is beslagen maar krijgt van onze gids niet de tijd om te stoppen. Dat is wel jammer omdat we zo ook geen foto’s en video kunnen maken. Af en toe stoppen in de sprookjesachtige winterse omgeving was wel leuk geweest. Rond 11:00 uur stoppen we bij een spierwitte wigwam waar we gaan lunchen. Het is weer een hele klus om alle honden vast te maken. We wachten geduldig af tot onze toch wat norsige gids alle honden heeft vastgebonden. Ook de honden vinden het te lang duren en moeten nodig hun behoefte doen. De honden van RD hebben en goede plek gevonden om hun achterpoot op te trekken en te plassen. De benen van Dennis Bijl worden tot tweemaal toe ondergezeken. Dennis zijn benen behoren nu tot het territorium van deze fijne beestjes. RD en ik liggen echt dubbel van het lachen. Het enige wat Dennis uit kan brengen is: “AAAHHH NEEE!!!!”. De rode gids gaat naar binnen om een vuurtje te maken. Wij mogen filmen en foto’s maken. Als we namelijk eenmaal binnen zijn heeft ze liever niet dat we weer naar buiten gaan. De honden moeten ook uitrusten en zij denken anders dat we weer gaan. Nu blijven ze lekker rustig liggen. Adse zijn videocamera is door de kou helemaal van slag en wil niet meer filmen. Ik maak wat opnames met mijn camera zodat we alsnog beeld hebben. De tenen zijn bij alle zes bevroren. Verder is het goed te doen ondanks de kou. Bij de start was het -28 zegt onze gids die iets spraakzamer wordt in de wigwam. Ze legt ons uit hoe we de rainbow zalm moeten klaar maken. Zij doet de eerste voor en de volgende mogen wij zelf doen. Er moeten met een mes vier houtjes geprepareerd worden. Deze moeten als een soort scherpe schroevendraaier geslepen worden. De zalm wordt op de houten plank gelegd en met een mes wordt er een gat in de zalm en plank gemaakt. De houtjes worden als spijkers gebruikt. Ronnie, Gak en ik maken als volwaardig MacGyver de spijkers klaar en Adse timmert de zalm als jezus vast op de plank. Ondertussen maakt de roodharige een soepje voor RD klaar. Hij heeft van te voren aangegeven niet gek te zijn van zalm dus dit is het alternatief. Er gaan groenten en Eland in de soep. Het eland heeft qua smaakt veel weg van gehakt en het lijkt er ook op. De zalm wordt nadat er zout en honing overheen gegooid is op de plank langs het vuur gezet. Het garen van de zalm duurt een uur. Zo dat is lang. Door het stilzitten is het echt koud in de wigwam. Gak wordt er niet vrolijk van het is zo koud! Halverwege de gaartijd wordt de zalm met bevroren boter ingesmeerd. Het wachten wordt beloond want de smaak is heerlijk. Uit een ijskoud diep bord wordt de zalm met aardappels opgediend. Op een paar graatjes na smikkelt iedereen de zalm weg. Warme thee of koffie krijgen we om op te warmen. Dit wordt ook op het vuur warm gemaakt. De soep van RD smaakt ook goed. Adse en ik proeven hier nog een paar lepels van. Het is behelpen maar een super ervaring zo.
Als we buiten achter de hut geplast hebben gaan de touwen los om de tocht af te maken. De honden van Bijl en mij kruisen en zitten met elkaar in de knoop. Met een hoop handgebaren weet ik duidelijk te maken dat ik zo niet kan vertrekken. Schreeuwen heeft geen zin omdat de honden van enthousiasme weer keihard aan het blaffen zijn. Die 28 blaffers overstem je niet zo maar even. Het komt goed en ze zet de honden keurig op hun plaats. Klaar voor vertrek. Go!!! Gak heeft op de terugweg Surinaamse honden gekregen. Die krengen willen niet meer vooruit. Lazy bastards. Elke keer stoppen we om afstand van Gak te nemen. Op sommige heuvels moeten we mee lopen of steppen want dat is te zwaar voor de viervoeters. Onderweg proberen we elkaar weer in de sneeuwstorm te zetten. We worden er handig in en het lukt aardig! Haha. Onze gids heeft wederom een handige stop gepland. Vlak na een weg waar auto’s rijden stopt ze. Dit heeft tot gevolg dat RD met z’n honden midden op straat komt te staan. Hij kan ternauwernood een BMW 5 serie ontwijken nadat Bijl en ik onze honden naar voren hebben gestuurd. Bedankt fijne gids. Het tweede deel van de tocht is het minder koud. Veel beter uit te houden op de slee. We hebben ons bij vertrek bij de wigwam ook beter aangekleed, het zonnetje heeft iets meer kracht en het is gewoon minder koud. Goed te doen zo. Na een mooie dag komen we weer aan bij de huskyfarm. We maken nog wat foto’s en video opnamen van de beestjes en gaan de houten hut weer in om om te kleden en op te warmen. We krijgen warme drank zodat we een beetje kunnen ontdooien. De gids komt nog meer los en zegt dat we vragen mogen stellen over de honden. Adse vuurt gelijk de eerste vraag af maar deze heeft geen enkele relatie tot de honden. “Hoe heet de Finse band die het songfestival gewonnen heeft?”. De roodharige kijkt een paar keer vreemd of ze het wel goed gehoord heeft en antwoord dan “Lordi”. Daarna komen er wel nog een aantal vragen over de beestjes. Hun kennel zit 35 kilometer verderop. Ze nemen het aantal honden mee wat ze die dag nodig hebben. Ze hebben er 69 en van elke hond wordt er een logboek bijgehouden zodat ze weten hoeveel kilometers hij gelopen heeft en dat niet elke keer dezelfde hond meegenomen wordt. Een hond mag vanaf zijn eerste jaar beginnen met de slee te trekken. Als hij rond de tien is zit hij op zijn piek. Ze worden gemiddeld 14 jaar oud. Met de taxi gaan we terug naar Lomaset cottage. Even ontspannen met een biertje en een glaasje whiskey. We zijn rozig van de kou en de belevenissen van de dag.
We willen de sauna in om op te warmen maar komen er gelukkig op tijd achter dat er geen warm water is. Dat is vreemd, vanmorgen kon iedereen nog douchen. Ik bel met de beheerder en die wijst me op een knop in de meterkast. Deze staat op de “auto” stand en dat betekent dat er elke dag om 21:00 uur water opgewarmd wordt. Dan heb je dus ‘s ochtends warm water maar later op de dag niet. Op stand 1 vindt er gelijk opwarming plaats maar dan duurt het minimaal twee uur voordat het water warm is. Dat is balen zeg. Dan overleggen we wat we met eten doen. Pizza bezorgen is een optie maar nadat Adse heeft gebeld horen we dat ze niet aan bezorgen doen in Levi. Gat in de markt??? Nou ja, verkleden maar weer en taxi bellen voor een ritje richting Levi centrum. Het bellen van de taxi is altijd lachen. De naam van het huisje “Lomaset cottage” is nog redelijk uit te spreken. Als ze dan vervolgens om het adres vragen wordt het lastig. Petsukkalampi 3 in Sirkka komt op verrassend Fins uit onze mond. Haha. Ook de dames aan de andere kant van de lijn zijn niet altijd even scherp. Locatie, aantal personen, en bestemming worden nogal eens door elkaar gehaald. Uiteindelijk komt er wel altijd een taxi op het juiste adres dus we begrijpen elkaar wel! Met een tussenstop bij de supermarkt voor cola, bier en appelsap voor RD komen we aan bij de pizzeria in Levi. Pizza smaakt goed. Het ingrediënt knoflook wordt ruim op de pizza gestrooid. Dit tot genoegen van mij en ongenoegen van Ronnie en Gak. Adse heeft Eland op z’n pizza, helaas bij Domino’s in Hilversum niet zo te bestellen. Haha. Met de zoveelste taxi gaan we terug naar de cottage. Het water is ondertussen warm geworden dus we kunnen de sauna in. Ronnie, Bijl en ik wagen ons in het 80 graden warme zweethok. Als we er ruim 15 minuten in hebben gezeten zijn we er klaar mee. Douchen, nog een drankje drinken en slapen. We zijn weer kapot.
Vrijdag 10 februari
De sneewscootersafari begint om 10:00 uur en is in Levi centrum dus we kunnen later uit bed. De wekker gaat om 07:30 uur. De douche is gelukkig warm dus dat scheelt. De knop in de meterkast is wel automatisch weer terug gesprongen naar “auto” dus die zet ik gelijk weer op 1 zodat we vanmiddag ook kunnen douchen. Na het ontbijt kleden we ons warm aan. Het is “maar” -15 dus wij klagen niet. Klokslag 10:00 uur lopen we Perhesafari binnen nadat de taxi ons heeft afgezet. Wat wij ons allemaal niet gerealiseerd hebben is dat wij een alcoholtest moeten doen voor vertrek. Dit hebben ze mij ook niet verteld voor het boeken van de tocht. Gelukkig hebben we niet doorgehaald de avond ervoor en zit het ontbijt er net in dus blazen we allemaal een nul. Als Gak het contract juridisch ontleed heeft tekenen we voor het eigen risico en mogen we ons weer verkleden. Thermopak, snowboots, bivakmuts, helm en wanten aantrekken. Je wordt echt een houten klaas van al die spullen die je aan moet trekken. Ik krijg hulp bij de snowboots want zelf krijg ik ze niet aan. Onze gids van vandaag heet Mika. Hij is veel spraakzamer dan de gids van de dag ervoor. Vriendelijke jongen van onze leeftijd. Na een korte uitleg voor het pand gaan we met de sneeuwscooters op pad. De eerste bestuurders zijn Robbie, Adse en Jochem. Ronald, Dennis en ik zitten achterop. Op sommige punten kun je flink gas geven en halen we snelheden boven de 100 kilometer per uur. Wat is dit gaaf, knallen over de sneeuw. Achterop stuiter je alle kanten om maar daar zitten we niet mee. Extra gas bij een heuveltje zodat je los komt is ook een groot succes. Tijdens een stop wisselen Robbie en Ronald van plek en ook Jochem gaat achterop zitten. Dennis kijkt het nog even aan en laat Adse sturen. Bij een meer maken we een stop. Althans meer, het is een open vlakte met alleen maar sneeuw. Hier gaan we ijsvissen. Een vrolijke Finse dame geeft uitleg wat je kan vangen en hoe het in zijn werk gaat. Er staat een vlijmscherpe ijsboor bij de rest van onze gear. Ronnie houdt deze omhoog maar wordt vriendelijk verzocht hier voorzichtig mee te zijn. Mika neemt de boor snel uit Ronnie zijn handen. De Finse dame gaat voor ons koffie en thee zetten zodat we ons kunnen opwarmen als we koud worden tijdens het vissen. Mika vist regelmatig dus hij kan ons mooi assisteren en heeft ook de maden bij zich als aas. We lopen met zeven man het ijs op. Krukje en hengel in de hand. Met de ijsboor maken we een gat van zo’n 15 cm breed en 30 cm diep in het ijs. Het is flink draaien maar de boor vind gemakkelijk zijn weg door het ijs. De maden van Mika gaan aan de haak en we laten ze ongeveer drie meter zakken in het gat. Door het heldere weer en de volle zon is het een slechte visdag volgens Mika. De kans dat we wat vangen is zeer klein. Als we allemaal een gat hebben zitten we geduldig te wachten en houden we beweging in de hengel zodat de visjes het aas zien. Maar ja, zoals Mika al voorspelde willen ze niet echt bijten. Na een half uur komt de Finse dame ons halen voor koffie, thee of juice. We maken de hengels vast aan de stoeltjes. Mochten we beet hebben dan is de hengel niet weg als we terug komen. Onderweg naar de houten hut vertelt ze een licht erotisch verhaal dat ze met een aantal vrouwelijke toeristen in de sauna is geweest en vervolgens naakt over het terrein gelopen heeft. Bijl is bijzonder geïnteresseerd in dit verhaal en vraagt vriendelijk of ze dit misschien nu ook van plan is.
Het vuur is lekker warm en onze verkleumde voetjes worden ontdooid. Warm drankje erbij en we fleuren helemaal op. We krijgen fotoboeken te zien waar dieren in staan die hier in de omgeving leven. Helaas spotten we er geen één in het wild. De mooie platen die in de boeken staan spreken zeker tot de verbeelding. Prachtig mooi. Als iedereen opgewarmd is en buiten een plasje gedaan heeft, lopen we naar het meer en ruimen we de hengels en stoeltjes op. Niets gevangen dus, ook niet tijdens onze afwezigheid. Tijd om weer op de scooter te gaan zitten. Nog 15 kilometer te gaan tot aan de lunch. Dit parcours is veel minder snel. Groot aantal bochten waarin je met je kont moet hangen om de sneeuwscooter goed te besturen. Ook de ondergrond heeft veel bobbels zodat we flink op en neer stuiteren. We gaan dus niet meer snoeihard maar hebben wel meer tijd om te genieten van de prachtige winterse taferelen die we passeren onderweg. Wat is het hier toch mooi. Af en toe droom ik weg en denk aan mijn collega’s die in de dagelijkse sleur in Woerden achter toetsenbord en monitor zitten. Wat een contrast!
We komen aan bij een verlaten meer met een dikke laag maagdelijke sneeuw erop. Dit nodigt uit tot een extra rondje knallen over deze nog onaangetaste sneeuw. Jochem en ik maken een klein rondje maar liggen wel bijna omver. Toch tricky dit. Adse vraagt of hij een rondje mag maken en gaat voluit over de sneeuw. Hij gaat het hele meer over. Bijltje staat doodsangsten uit. Mika vindt het te lang duren en gaat op zijn sneeuwscooter achter Adse en Bijl aan. Achteraf vertelt hij dat er vrij recent een ernstig ongeluk gebeurd is op een open vlakte zoals dit. Het been van de toerist was lelijk gebroken dus laat hij zijn gasten niet meer los op het meer. Jammer voor ons maar wel begrijpelijk. Als Mika in de houten hut het vuurtje opstookt en onze lunch gaat voorbereiden maken wij nog een aantal foto’s. We maken met de camera in de sportstand foto’s van de stervende zwaan: een aantal opnames achter elkaar waarin we onszelf in de sneeuw laten vallen. Als de zes kleine kleutertjes klaar zijn met hun spelletjes in de sneeuw lopen we de verwarmde houten hut binnen. Mika is lekker bezig. Deze hut is luxer en warmer dan die van de dag ervoor. Hier houden we het wel uit. De lunch bestaat uit een romige groentesoep met een broodje rendier salami. Dit smaakt goed. Mika heeft ook koffie en thee klaargemaakt. Heerlijk warm worden met een bakkie en een koekje. Hij heeft ook een worstje voor iedereen meegenomen die we zelf klaar kunnen maken op het vuur. We draaien de worstjes boven het vuur met een spies. Op de vraag of Mika zelf niet wil antwoord hij dat hij hem al op heeft want hij vindt ze rauw lekkerder. Hahah.
Ook het worstje smaakt goed. Welkome afwisseling. We maken van het uitzicht een paar foto’s en Adse filmt het vertrek. Bijltje gaat voor het eerst sturen. In het begin een beetje wennen maar hij heeft de slag snel te pakken. Ronnie is weer achterop de scooter gekropen om wat foto’s onderweg te schieten. Omdat RD weer met 100 kilometer per uur over de sneeuw scheurt verliest hij zijn lensdop. Shit, nieuwe kopen als we in Nederland zijn. Mika heeft op de terugweg flink het gas erop. Op de lange stukken gas geven is echt super gaaf. Wat hebben die krengen een power zeg, niet normaal! We wilden halverwege weer een bestuurders wissel doen maar we stoppen niet meer. Drie kilometer voor het einde stoppen we even. Ik wissel met Gakkie voor het laatste stuk. Kan hij nog even gassen. Het gaat zeer snel het laatste stukje. We zijn zo weer terug bij Perhesafari’s. Alle pakken gaan uit, helmpjes af en de eigen spullen trekken we weer aan. Wat was dit gaaf.
We lopen een klein stukje door Levi richting de Ierse pub. Halverwege loop ik met RD een souvenirwinkel in voor een magneetje en misschien een cadeautje voor de dames thuis. Het aanbod valt me tegen. Een te grote husky knuffel kost 40 euro en verder voor Joyce ligt er ook niet veel bij. Ik koop een magneetje van het noorderlicht. Ook al hebben we dit niet gezien. Ik kan de link wel leggen naar dit vakantieoord. In de Ierse pub nemen we een lekker biertje en wat warme nootjes om te knabbelen. Robbie is ons duidelijk meer dan zat want hij gaat vrolijk met wat andere Nederlanders aan de babbel. Geintje RD! Zij hebben hier de hele week gezeten en vonden in het begin van de week de kou echt verschrikkelijk. We hebben precies goed gepland qua weer. De tweede ronde nemen Ronnie en ik een Kilkenny biertje. Smaakt goed. Het heeft wat weg van een Guinness door de crème laag die erop ligt. We pakken taxi nummer 20 van deze week weer terug richting de cottage. Gakkie schenkt in al zijn enthousiasme voor ons allemaal een shotje Stroh rum in van 60 procent. Het kleine glaasje wordt tot de rand gevuld. Zelf neemt Gak niet, de schat. Wat verzorgt hij ons toch goed. Bij binnenkomst is de sauna aangezet. Als je in Finland bent moet je in de sauna zitten, helemaal als je beschikking hebt over een eigen sauna in je huisje. Zo gezegd, zo gedaan. Met zes man maken we ons klaar voor het zweethok. Jochem en Bijl gooien er wat extra water op de kachel zodat het echt bloedheet wordt. Pffffff, wat een hitte. De videocamera gaat ook mee, het lijk net een aflevering van gaylords in Finland. In de sauna spreken we af om buiten af te koelen. Als het kwartier voorbij is gaat cameraman Adse in postitie staan om alles op te nemen. We schieten in de slippers en sprinten naar buiten richting de sneeuw en kou om flink af te koelen. Buiten aangekomen gaat het er niet rustig aan toe. De sneeuw vliegt alle kanten op en Jochem gooit ook een deel van een gletsjer de lucht in. Ik zie RD er prachtig voor staan. Een aanloop richting RD met achter hem een mooie berg sneeuw laat het resultaat wel raden. We belanden in de berg, het is ijskoud maar liggen weer in een deuk. Censuur is niet nodig want de handdoekjes blijven keurig op de plaats zitten. Snel terug naar binnen. Met Bijltje en Ronnie ga ik nog even de sauna in zodat de rest kan douchen. We nemen nog een drankje in het huisje tijdens het verkleden en maken ons klaar om naar het Rock café te gaan. Daar kun je een lekkere burger eten en dat bevalt ons wel. De tafel die we nemen in het Rock café is echt ranzig. Ook de vloer ligt bezaaid met resten burger. We doen het er maar mee. De dame komt nog wel met een doekje om de grootste rommel van tafel te vegen. We bestellen als voorgerecht chicken wings en gefrituurde uien. Als hoofdgerecht burgers en spare ribs. De kippetjes zijn echt heel heet. Alsof er een potje sambal overheen is gevallen. Je lippen staan helemaal in de fik. Wel goed voor de bier omzet want we bestellen gelijk een extra biertje. Bijltje is vandaag aan de beurt. In de cottage kreeg hij al een choco rum en cola met bacardi raz. Bij het eten vervangen we zijn gewone cola door een bacardi cola. Adse bestelt er ook een want hij vindt het bier niet te zuipen in het café. Het eten is goed. Niet hoogstaand maar onze honger wordt gestild.
Jochem kent een leuk spelletje wat we aan de ronde tafel kunnen spelen. Het heeft geen naam of wij weten de naam niet maar we noemen het Klappertje. Iedereen zet de handen om en om met de buurman op de tafel.We beginnen met de eerste klap en gaan dan op de tafel slaan met de handen met de klok mee. Als iemand een dubbele klap geeft gaan we de andere kant op. Dit lijkt in eerste instantie vrij simpel maar als het snel gaat raak je gauw in de war. De verliezer moet een borrelglaasje bier nemen. We zijn het allemaal eens dat het te hard gaat om dit spel met shooters te doen. Het bier wordt per pitcher besteld. Het begin gaat op zich ok alleen mist Bijltje nog wel eens een slag. Naarmate de avond vordert komen er meer discussies en worden we ook zeker luidruchtiger. De schrijver van dit verslag haalt ook twee maal een nieuwe pitcher. Ik ben alleen van mening dat het wel iets harder mag gaan met de drank. Voordat ik de pitcher laat vullen tot de rand met bier gaat er eerst een mooie bodem wodka in. Eens kijken of ze het proeven en doorhebben. Iedereen speelt het spelletje vrolijk veder dus ze merken niets. Haha. Sorry jongens, geintje… moet kunnen!!! We spelen het spel uren achter elkaar. We halen wel zo’n 7 a 8 pitchers. Af en toe worden we afgeleid door de Finse vrouwelijke rondingen. Bijltje is zo stoer om het meisje met de mooiste rondingen aan te spreken. Na een wazig verhaal komt hij weer bij ons zitten. Kon er geen soep van koken wat ze nou precies zei. Hulde voor Bijl! Op een gegeven moment zijn we er klaar mee en lopen een rondje door het grote Rock café. Er wordt black jack gespeeld aan een tafel met één croupier. We wachten rustig af totdat we aan kunnen schuiven en als we eenmaal aan de beurt zijn, moeten we onze jas ophangen bij de garderobe om mee te mogen spelen. Dit doen we niet. We zijn er klaar mee en nemen de taxi terug naar huis. De laatste nacht in onze houten hut. Het is half drie als we aankomen dus een mooie tijd om na deze lange indrukwekkende dag de oogjes te sluiten. Na al die biertjes en wodka gaat dat ook best makkelijk!
Zaterdag 11 februari
De dag van vertrek. Wekker gaat om 09:00 uur. Wat is het toch snel gegaan. De rollercoaster die Lapland heet is bijna voorbij. Iedereen wordt wakker en heeft dorst. Hoe zou dat toch komen? Onbewust is iedereen me bijzonder dankbaar! We hebben veel te veel spullen ingekocht. Melk, chocolademelk, brood, beleg en twee dozen eieren hebben we over. De hele koelkast ligt nog vol. Na het ontbijt gaan we langzaam aan opruimen en onze spullen verzamelen. Het is vandaag voor Laplandse begrippen warm. De thermometer buiten geeft -3 aan. Dat is vergelijkbaar met de temperatuur zoals die nu in Nederland is. Het is zacht buiten. We kunnen het aantal laagjes drastisch verminderen. Rond 11 uur worden we door de taxi naar het vliegveld gebracht. Jochem sluit de deur en legt de sleutel weer netjes onder de mat waar we hem woensdag ook gevonden hebben. Dag Lomaset cottage! Ook hier bij de balie op het vliegveld is het niet druk. We worden weer gelijk geholpen. Er is iets mis met onze vluchtnummers. De vlucht van Helsinki naar Amsterdam heeft een ander nummer gekregen. Dat is gek want ik heb alle gegevens via copy -> paste op mijn document gezet. Daar kan de fout niet inzitten. De dame helpt ons prima en nadat ze gebeld heeft checkt ze Ronald, Jochem, Adse en mij in. Bij Robbie en Dennis aangekomen vraagt ze ineens om de vluchtvouchers. Die heb ik niet uitgeprint. Normaal is dat ook niet zo’n probleem want met je paspoort kom je al een heel eind. Er wordt mij vriendelijk verzocht toch de volgende keer die vouchers te printen. Ok mevrouw, zal ik doen zeg ik braaf! Later zie ik dat er vrijdag een mail is verstuurd door Finnair waarin de wijziging van de vluchtnummers bekend gemaakt is. We kopen nog wat souvenirs en gaan de douane door. Geen probleem met tassen dit keer gelukkig.
Het is vliegveld van Kittila is vrij klein. Achter de douane zijn geen winkels. Er is alleen een restaurant en een toilet. We doden de tijd met het kijken van stukjes film en het typen van hoofdpunten van het verslag. Drankje erbij en een zak chips die Adse slim in zijn handbagage heeft gedaan. De vlucht naar Helsinki duurt anderhalf uur. We lezen wat magazines en boeken. Weer wat hoofdpunten typen voor het verslag, scheelt weer dat ik alles niet zelf hoef te verzinnen en onthouden. We knappen een uiltje en voor we het weten zijn we geland op Helsinki. Door de kleine kater hebben we trek gekregen. Zin in een vette bek! Na een sanitaire stop gaan een hapje eten bij O’Learys, een sport bar met flatscreen tv’s waar diverse sporten op te zien zijn. We moeten een burger nemen van de dame die ons bedient want dat gaat lekker snel. Goede tip met het oog op de volgende vlucht die over ruim een uur vertrekt. Achteraf duurt het nog best lang voordat we het eten krijgen maar we zijn op tijd klaar. Al het geld uit het potje wordt bij elkaar geschraapt. We komen net te kort en storten nog iets extra. Als de rekening betaald is, waggelen we met onze gevulde maagjes richting de gate. We gaan weer keurig op tijd de lucht in. Er wordt hier met een Zwitserse precisie gewerkt door de Finnen. Vlucht vijf binnen vier dagen is een feit, we gaan naar Schiphol. Na twee uur staan we met beide benen op Nederlandse bodem. Tijdens het wachten op de koffers en tassen kopen we vast treinkaartjes. Dat scheelt zo weer wachten. Jochem vertrekt als eerste. Hij wordt met de auto gehaald door Danielle. De rest pakt om 18:50 uur de trein. Een half uur later zijn we terug in Hilversum. De vakantie is nu echt voorbij. Boven in de hal staan Ilona en Elin weer te wachten, alsof we nooit zijn weggeweest! We nemen afscheid en gaan een hele ervaring rijker naar huis.
Mannen wat was dit geweldig! Ik vond het super om met jullie de kou van Lapland te bedwingen, achter husky’s aan te sleeën en met 100 kilometer per uur over de sneeuw te stuiteren op een sneeuwscooter. Ik kijk uit naar een volgende trip en ben benieuwd in welk avontuur we dan belanden.
In juli 2009 heb ik de migratie van Joomla 1.0.15 gedaan naar 1.5.12. Dit was nog redelijk te overzien. Op dat moment hield ik ook nog geen rekening met mijn Google zoekresultaten. De pagina’s waren in die tijd nog niet SEO vriendelijk dus heel veel maakte dat ook niet uit toen.
Januari 2011… inderdaad dat is al weer ruim een jaar geleden, kondigde Joomla versie 1.6.0 aan met een hoop bombari. Het enige wat ze even vergeten waren was de upgrade van versie 1.5.X naar deze nieuwe versie. Slechte zaak natuurlijk en een groot deel van de community was hier niet blij mee. Er werd niet heel lang daarna een upgrade tool geschreven door een externe partij. Jupgrade moest het “makkelijk” maken om te migreren naar versie 1.6. Hier kwam weinig van terecht. Al je categorieen, artikelen en andere zaken kregen een nieuw ID waardoor dus je gehele Google rank om zeep geholpen wordt. De URL’s van de pagina’s veranderde compleet. Door een “timeout” setting van Jupgrade wilde het componenet bij mij niets eens draaien op de site. Een tijd lang heb ik getwijfeld wat ik moest doen. Wachten op een betere tool of toch m’n hele site overhoop halen??? Testjes met verschillende tools leverde me wel ervaring met het nieuwe Joomla op maar niet het gewenste resultaat.
Mijn geduld werd beloond. In de extensions directory van Joomla (JED) verscheen een component dat claimde de migratie van 1.5 te doen en tevens je gehele Google rank ik tact te laten. Dat klinkt mij als muziek in de oren. De gasten van Cyend heb echt goed werk geleverd. Ik betaal niet snel voor een component maar SP upgrade was me het geld dubbel en dwars waard. Ik had alleen een tweede database nodig om de migratie te kunnen doen. Deze heb ik helaas niet maar ook daarmee zijn ze super behulpzaam geweest. Ik heb een export gemaakt van mijn 1.5 database en zij hebben deze gemigreerd naar de nieuwe versie.
De versie van Joomla is sinds november 2011 beland op 1.7.3. Nadat ik van alles een backup gemaakt heb en een schone installatie van Joomla 1.7.3 heb gedaan kan ik echt beginnen. Alle tables in de database worden gedropped en de gemigreerde database wordt geimporteerd. Alles werkt prima en de belofte wordt waargemaakt!!! De pagina’s blijven dezelfde URL houden als in versie 1.5.
Ondertussen is Joomla hard bezig met het releasen van versie 2.5. Hierbij wordt rekening gehouden met updates en upgrades. Dit moet dan namelijk veel makkelijker gaan vanuit het admin gedeelte. Binnenkort updaten naar de nieuwe versie dus want een “migratie” zoals de twee voorgaande kun je het niet echt meer noemen…
Vandaag gaan we voor vier dagen met z’n drietjes op pad naar Berlijn. Met de trein! De spullen zijn gisteravond al gepakt, dus als we wakker worden, kleden we ons aan, ontbijten wat en vertrekken naar het station. Ideaal, we stappen hier in en straks in Berlijn weer uit, zonder overstap. Als we bijna op het station zijn, zien we ineens Ine aan komen lopen. Ik denk nog, dat is toevallig, maar dat is het niet. Ine en Dick komen ons namelijk uitzwaaien! Is dat niet lief!? Ine haalt een cappucino voor ons bij het nieuwe ‘Starbucks Hilversum’ terwijl wij vast naar het perron lopen. We hoeven maar even te wachten totdat de trein er aan komt. We hebben wagon 10. Geen idee, waar zit wagon 10! Mensen lopen in en uit. Wij staan ongeveer bij wagon 6, dus we moeten nog een eindje naar achteren lopen. Rennen meer eigenlijk…. Oeps! “U moet nu echt instappen”, zegt de conductrice. We springen naar binnen bij wagon 8. We zwaaien naar Ine en Dick. “Veel plezier!!” “Doei!!! Tot snel!!” We proberen van binnenuit naar wagon 10 te lopen, maar de Bugaboo is net iets te breed. De conductrice adviseert om in Amersfoort uit te stappen en dan weer in te stappen in 10. Zo gezegd zo gedaan. We hebben een eigen coupé voor ons drietjes! Helemaal top! Hier kunnen we de komende zes uur wel volhouden.
De reis gaat prima en heel snel. We spelen en kletsen wat met z’n drieën en Lone slaapt zelfs twee keer. Om 15.20 uur arriveren we op de Hauptbahnhof in Berlijn. Het is even zoeken hoe we nu verder moeten. We kopen in ieder geval vast 2 metrokaarten. Lone is gratis. We hebben de S bahn die wij moeten hebben eindelijk gevonden. Gelukkig zijn er liften hier, anders zou het lastig worden met Lone in de wagen en onze koffer. Het is nog een klein half uurtje naar ons hotel. Het begint al een beetje te schemeren. We wilden eigenlijk vandaag naar East side gallery gaan, maar als het donker is, is daar weinig van te zien. Na een overstap op een station zonder lift (#$@&^!!!%@#&^), komen we uit op de plaats van bestemming. Het is nu echt al helemaal donker en pas 17.00 uur! Dan doen we East side gallery morgen. Ook goed. Als we zijn uitgepakt en nadat we Lone eten hebben gegeven uit een potje (getverdemme wat is dat een vieze smaakloze drap, ze lust het dan ook niet), zoeken we een restaurantje in de buurt. Na wat heen en weer gelopen te hebben, komen we uit bij een Italiaan. Hier zitten aardig wat mensen, dus het zal wel goed eten zijn. En dat klopt. Bastiaan neemt een lekkere schnitzel met gorgonzolasaus en ik een ander vleesje met (hele hete) pepersaus. Biertje en wijntje erbij, broodje nog voor Lone. Prima hoor. Als toetje neemt Bastiaan nog een huisgemaakte tiramisu, heel leuk opgemaakt ook.
Op weg naar het hotel valt Lone in slaap, dus we nemen nog een afzakkertje in het hotel. We zullen lekker slapen straks. We zitten niet aan de straatkant, dus last van lawaai zullen we niet hebben vannacht…. Alleen een klein detail; onze kamer zit wel aan de kant van het metrospoor. Zo’n tien meter ervandaan. Dus. Need I say more?
Vrijdag 25 november
Het was redelijke nacht met z’n drietjes op 1 kamer langs het spoor. We weten precies hoe de dienstregeling van de U-bahn in elkaar zit. De laatste rit is om 1 uur en ze gaan weer rijden om 4 uur. Na een lekker ontbijtje en wat caffeïne gaan we eerst naar de East Side Gallery. We stappen op de metro. Als het goed is hoeven we maar 1 keer over te stappen. De overstap is alleen niet zo makkelijk te vinden. We moeten van U-bahn naar S-bahn. En dat is niet in hetzelfde station, komen we achter. We vragen het even. Het is niet logisch… Maar we vinden het uiteindelijk.
De East Side Gallery is heel indrukwekkend om te zien. Het is het langste stuk muur dat nog overeind staat, en is door vele kunstenaars beschilderd. Mooi, maar onvoorstelbaar dat familie en vrienden gewoon van elkaar werden gescheiden door deze muur. Dat maakt het gevoel zo dubbel. Hier vandaan gaan we – met een tussenstop bij de Starbucks – naar Checkpoint Charly. Toen de muur nog stond, moesten buitenlanders zich bij deze controlepost melden als ze van West-Berlijn naar Oost-Berlijn wilden gaan. Er is niet veel over van Checkpoint Charlie, behalve veel foto’s en het nagebouwde wachthuisje. Op de grond is een scheidingslijn tussen oost en west gemaakt, daar waar de muur heeft gestaan.
Zo, tijd voor iets luchtigers, en tegelijkertijd ook iets waar Duitsland om bekend staat: de kerstmarkt! Lone is ondertussen lekker in slaap gevallen in de wandelwagen. Het is koud en we hebben haar lekker warm ingepakt in de voetenzak met haar dikke winterjas aan, sjaal om en muts op. Soms ben ik wel eens jaloers op haar; lekker worden geduwd de hele dag en af en toe even een dutje doen. Heerlijk! Wat ook heerlijk is, is een glühweintje drinken met m’n andere moppie: Proost lief!!
Wat is het gezellig en knus op de kerstmarkt. Overal zijn kraampjes met eten, drinken en kerstfrutsels. Op de achtergrond staat een bandje te zingen en iedereen is vrolijk. Hier krijg je echt het kerstgevoel! We lopen rustig de hele markt af en kopen wat leuke dingetjes voor Lone voor thuis onder de boom.
Als we uitgefrutseld zijn op de markt, staan de volgende bezichtigingen op het programma; Unter den Linden met aansluitend de Brandenburger Tor. We hoeven de metro niet te nemen gelukkig, want we zijn al op loopafstand. Misschien valt Lone dan ook even in slaap. Dat had je gedacht mama! Unter den Linden is een lange laan met in het midden verlichte – je raadt het al – Linden bomen. Heel mooi. Aan het einde staat de Brandenburger Tor, de stadspoort van Berlijn. Het begint al een beetje te schemeren, maar we kunnen er nog een paar mooie foto’s van maken!
Het begint wel heel koud te worden, dus we willen wel even ergens naar binnen. Alleen Lone is het helemaal zat, ze gaat totaal uit haar dak. Ze wil niet meer zitten in de Bugaboo. Ze MOET er even uit gehaald worden, want ze stopt niet met krijsen. Maar het is zo koud! Toch maar eruit en bij papa op z’n arm. Even ergens gaan zitten en dan weer naar buiten om vervolgens weer ergens wat te gaan eten is geen optie denken we, dus we besluiten om maar meteen te gaan eten, ook al is het wat vroeg. Dan kunnen we daarna terug naar het hotel, zodat ze kan kruipen en spelen. Het valt ons sowieso al mee dat ze het zo lang volhoudt in de wagen, onze topper! We gaan, op advies van Ine en Dick, eten bij een restaurant dat de voormalige mensa is van een Universiteit hier. Het is nog rustig natuurlijk, maar het eten smaakt er niet minder om. En we (lees: Lone) krijgen de volle aandacht van de bediening. Zo, nu lekker naar het hotel. Even uitrusten van deze drukke dag. En lekker slapen!
Zaterdag 26 november
Vandaag is het shopdag!! Nadat Lone nog even een ochtenddutje heeft gedaan, vertrekken we richting Kürfürtsendam, de grootste winkelstraat van Berlijn. Hier MOET je zijn geweest natuurlijk. We beginnen aan het begin en lopen langzaam naar de KaDeWe aan het einde. Het is druk! Niet te geloven. Veel winkels kennen we al. We stoppen bij de Desigual winkel. Bas scoort een paar leuk gekleurde shirts en ik een. Jeetje wat is het warm in de winkel. Gauw weer naar buiten. Verderop zien we eindelijke de KaDeWe (Kaufhaus Des Westerns); Het dure merken warenhuis van Berlijn. Omdat we hier toch niets kunnen kopen vanwege de prijs, vind ik er niet zo heel veel aan. En het is druk. En ik heb dorst! Haha. Helemaal boven in het Kaufhaus is een restaurant. Als we eindelijk na 20 minuten wachten (ik overdrijf) de lift in en uit gaan, is het restaurant ook vol! Behalve een paar barkrukken. Alleen voor Lone is het ietwat lastig om te blijven zitten op een barkruk. Het lijkt hier wel gratis!!! We besluiten om het liftje weer naar beneden te pakken en buiten in de winkelstraat een cafeetje te zoeken. Uiteindelijk komen we tercht in een restaurant, maar we mogen ook alleen wat drinken. En Lone krijgt een fruithapje. Ze is zo beweeglijk dat we maar weer gaan lopen. Boefje. We lopen naar de kerstmarkt die ook hier wordt gehouden. Bas eet een broodje echte Duitse Bratwurst met saus. Dat is mij nog even te vet, maar gelukkig hebben ze ook andere broodjes.
Het is weer een hele leuke kerstmarkt met de allerlekkerste en leukste frutsels, net als die van gisteren. Ik koop een kerstbal in de vorm van een sneeuwpophoofd, voor thuis, als herinnering aan dit leuke weekend. Ondertussen is Lone overheerlijk in slaap gevallen lekker warm onder haar dekbedje. We gaan nog even een overdekt winkelcentrum in. We maken er even gebruik van dat Lone slaapt, want nu kunnen we rustig zitten bij een koffiecafé. Dat shoppen gaat je toch niet in de koude kleren zitten, haha! Wij worden ook een jaartje ouder!
Als we later weer buiten zijn, kopen we nog een magneet van Berlijn in een souvenirwinkel. In de winkel staat een auto waar je in kunt gaan zitten. Het lijkt dan net of je door de Muur heen rijdt. Alleen ik snap ‘m niet helemaal, dus ik zet alleen de auto met daarin Bas en Lone achter het stuur op de foto. Foutje, maar toch leuk. We lopen nog een paar winkels in en uit en sluiten vervolgens de dag in deze shopdag af met een kopje Starbucks. Heerlijk. Ik koop twee mokken voor de verzameling. Lone zit gezellig bij papa op schoot en vindt het prachtig om te kijken naar de mensen om haar heen.
Heel slecht, ik weet het, maar we gaan op deze laatste dag Maccen op de hotelkamer. We hebben de fut niet meer om naar een restaurant te gaan en willen lekker hangen. En Lone kan dan spelen op de grond. Heerlijk…
Zondag 27 november
Rond twaalf uur gaat onze trein terug naar Hilversum, dus we kunnen rustig aan doen. Rustig ontbijten en daarna inpakken. Als we zijn uitgecheckt, hebben we nog de tijd om een Berlijnse cache te doen! Joepie! Haha! Gelukkig hebben we ‘m snel gevonden. De trein vertrekt stipt op tijd. Het is nog even rennen naar de juiste coupé, maar het gaat allemaal goed. We zitten nu in de ‘gewone’ coupé, dus niet in een voor ons zelf. En dat is jammer, want Lone is zoooooooo druk. Ze wil aandacht van alle mensen om haar heen. Ze lacht en brabbelt en klimt op de stoel, trekt aan de haren van de passagier voor ons. Allemaal doet ze het. En slapen? Ho maar!! Maar daarom wel huilen! Op een gegeven moment wordt ze zo moe van zichzelf dat ze toch tegen papa aan in slaap valt… Een half uurtje… Pfoehhh wat een reis. Maar wat hebben we genoten met z’n drieën. Het was top! Tnx lieffies!
