Notice: Functie _load_textdomain_just_in_time werd verkeerd aangeroepen. Vertaling laden voor het specia domein werd te vroeg geactiveerd. Dit is meestal een aanwijzing dat er wat code in de plugin of het thema te vroeg tegenkomt. Vertalingen moeten worden geladen bij de init actie of later. Lees Foutopsporing in WordPress voor meer informatie. (Dit bericht is toegevoegd in versie 6.7.0.) in /customers/0/c/8/gaillardonline.nl/httpd.www/wp-includes/functions.php on line 6114
gaillardonline - Pagina 8 van 26 - Het weblog van Bastiaan Gaillard
Woensdag 08 mei 2013 Om 09:40 uur vertrekken we vanaf Schiphol. 11:30 uur aankomst Marseille. We worden opgehaald vanaf het vliegveld door het autoverhuur bedrijf. Hier begint het avontuur met zes man en twee eendjes (2CV).
Om 16:00 uur worden we verwacht bij wijngaard “Domaine de la Bégude“. Deze wijngaard heeft een oppervlakte van 15 hectare en is een echt familiebedrijf.
Route des garrigues 83330 La camp du castellet +33 4 42 08 92 34
’s avonds rijden we naar Cassis voor het diner en slapen we in hotel “Le Cassiden“
7, avenue Victor Hugo 13260 Cassis +33 4 42 01 72 13
{loadposition weer_frankrijk_01}
Donderdag 09 mei 2013 We beginnen de dag met een frisse duik. Niet zo maar in het zwembad, maar we gaan met pak en zuurstof echt een duik maken.
11, avenue de la Viguerie F-13260 Cassis +33 4 42 01 87 59 +33 6 89 55 82 96
Als we zijn opgedroogd, rijden we naar Le Lavandou. Hier hebben Jochem, Ronnie en ik al eens wilde avonturen beleefd met Michel! We overnachten in hotel “Espadon” dat vlakbij het strand ligt.
2 Place Ernest Reyer 83 980 Le Lavandou +33 4 94 71 00 20
{loadposition weer_frankrijk_02}
Vrijdag 10 mei 2013 In de ochtend voordat het bloedheet wordt, staat een potje golf op het programma. Deze titanenstrijd zal door Jochem, Ronnie, RD en Adse worden uitgevochten op de Franse greens. Dennis laten we balletjes zoeken en ik zal weer wat mooie actie foto’s maken. Mocht het niet lukken om te gaan golfen dan kunnen we altijd nog met “Jeu des boules” op het strand uit de voeten.
Van al dat sporten hebben we vast dorst gekregen dus wordt het tijd voor een mooie wijnproeverij. Om 16:00 uur worden wij verwacht bij “Château Volterra“. Het chateau verbouwt de druiven op een 6 hectare grote wijngaard. De bodem is rijk aan ijzer en andere mineralen.
Deze dag sluiten we in stijl af met een overnachting in Saint-Tropez. Hotel “La Romarine” is van alle gemakken voorzien. Hier kunnen we op de tennisbaan een balletje slaan en vervolgens een verkoelende duik nemen in het mooie zwembad.
Zaterdag 11 mei 2013 Hoe kun je je zaterdag nou beter beginnen als met een fijne wijnproeverij! Als we een bodem met het ontbijt gelegd hebben, proeven we om 10:30 uur onze eerste wijn bij “Château Sainte ROSELINE” Op deze wijngaard van 108 hectare met een ondergrond van klei en kalksteen verbouwen ze maar liefst elf verschillende soorten druiven.
In de middag is het tijd voor het ruigere werk. We gaan quad rijden. Lekker rossen door de Franse landschappen. Het lijkt me dus zeer verstandig om kleding mee te nemen dat vies mag worden.
Château des Demoiselles 2040 route de callas 83920 La Motte +33 4 94 67 23 42
Het hotel van de laatste avond heet “Grand Hotel Negre Coste” en ligt midden in het centrum van Aix en Provence aan de statige Cours Mirabeu. Dit is een geweldig mooie straat met enorme platanen. Ik weet niet of zij ons bijzonder welkom zullen heten als wij pikzwart naar binnen willen stappen na het knallen op de quads! Een zorg voor later;-)
Ja ja, ook de 35 tik ik gewoon even aan alsof het niets is. Momenteel wordt het groots gevierd in de tuin met een feestelijke tent. Samen met vrienden en famile proosten we op deze prachtig mooie leeftijd!
Met kerst hebben we van mijn moeder een reis aangeboden gekregen naar Curaçao. We wisten niet wat we hoorden toen we dat “zo maar” onder de boom kregen. Wow!! Fantastisch. In eerste instantie zouden we met Anke, Joyce, Lone en Dick gaan maar tijdens de 1e kerstdag was Dick zo lief om ook Natas, Jeroen, Lisa, Sara en Marieke mee te vragen. We gaan dus met 11 personen in totaal.
De datum werd eerst bepaald op eind april maar dat was schrikbarend duur. Uiteindelijk zijn we uitgekomen op maart. Dat betekent dus dat we de verjaardag van Joyce gaan vieren op een wit strand met een cocktail in de hand!! Wat ook goed uit komt is dat Pasen valt in het weekend dat we terug komen. Kunnen we de jetlag hopelijk beter verwerken! Althans… daar hebben we dan wat meer tijd voor.
Op de vakantiebeurs hadden m’n moeder en Dick zich laten voorlichten. Daar kwam het totaal gerenoveerde Sunscape resort naar voren. De zoektocht kon beginnen naar de beste aanbieding. Er waren wel wat eisen. Het liefst zonder tussenlanding, eten onderweg aan boord en wat meer beenruimte. Er waren in de aanbiedingen die we kregen nog wat andere variabele. Uiteindelijk hebben we na flink uitzoekwerk van m’n moeder een “best of all” aanbieding weten te krijgen.
Ik kijk er naar uit! Het wordt een top week op een prachtig Caribisch eiland.
Het is alweer 29 januari 2013. Twee jaar geleden is Lone geboren. Twee jaar oud is onze prinses vandaag geworden. Een jaar geleden sinds we de laatste blog over haar schreven. Er is in de tussentijd weer veel gebeurd!
Lone heeft ook in haar tweede levensjaar weer leuke reizen gemaakt! In mei is ze met de twee oma’s en opa Dick, papa en mama een weekje naar Frankrijk geweest. En in augustus met papa en mama twee weken naar Sardinië. Wat was het gezellig en leuk! In Frankwijk begon Lone heel voorzichtig met haar eerste stapjes. Wat waren we trots toen ze het ineens deed! Hup los!!
Inmiddels loopt ze als een kievit. Ze heeft de smaak helemaal te pakken. En lopen niet alleen, ze gaat zonder angst alleen van de glijbaan. Of op de schommel. Ze klimt zonder pardon de trap op, of op de barkruk. Of ineens zit ze op tafel. Dat mag dan wel niet en dat weet mevrouw wel. Maar dat ondeugende zit er nog steeds wel een beetje in. Misschien is het zelfs wel wat erger geworden! Het is een temperamentvolle dame. Ze laat het goed merken als ze het ergens niet mee eens is. Het speelgoed vliegt in dan de rondte. Als Lone het echt te bont maakt, dan moet ze naar de gang om even af te koelen en na te denken over wat ze heeft gedaan. Even later mag ze weer naar binnen en dan geeft ze papa en mama een aai en een kus.
Nu het wat kouder is buiten en ze niet elke dag kan schommelen en glijden van de glijbaan, heeft Lone een nieuwe hobbyy gevonden: televisie. Eerst was het Teletubbies voor en Teletubbies na: “Papa, mama!! Lala Po! Nou Nou kijken!!”. Sinds kort is – tot groot verdriet van papa en mama – Bumba “the bomb” !! Gelukkig wisselt ze het een beetje af met Donald Duck en Mickey Mouse. En niet te vergeten met Woezel en Pip. De oma’s moeten er op woensdag en donderdag ook aan geloven. Gelukkig wordt het weer bijna buitenspeel weer.
Het afgelopen jaar is Lone jaar nog twee keer naar het consultatiebureau geweest. Eigenlijk zou het maar één keer hoeven zijn, maar de arts vindt tijdens het eerste bezoek dat Lone te licht is voor haar leeftijd. Daarom moet ze twee maanden later terugkomen. Gelukkig is haar gewicht dan wel goed. Ze zal nooit een dikkertje worden, maar dat is niet erg. Thuis staat ze ook elke week op de weegschaal dus ze wordt goed in de gaten gehouden. Op dit moment weegt ze 10.5 kilo en is ze 84 cm lang.
Lone eet nog steeds graag brood. Op brood eet ze dan pindakaas, smeerworst, smeerkaas, hagelslag, pasta of speculoos. Verder vindt ze tussendoor tomaatjes, frambozen, besjes, kaas, mandarijnen, aardbeien, pijnboompitten, rozijntjes en koekjes (koeka’s) heel lekker. Avond eten gaat wel iets beter, maar het blijft de lastigste maaltijd van de dag. Soep gaat er wel in en kipkerrie met rijst. Soms andijvie of broccoli of pasta. Meestal blijft het bij een paar hapjes en dan is het klaar. Als Lone naar het idee van papa en mama genoeg op heeft, krijgt ze een toetje. Een koeientoetje. Die gaat dan wel helemaal op. Raar hè.
Lone speelt met van alles. Soms rijdt ze met haar roze prinsessenwagen of loopt ze achter de buggy. Ze bouwt met de blokken of lego. Soms belt ze zogenaamd met de oma’s of met Elin. Kleuren vindt ze ook leuk en kleien en vingerverven. Verder kan ze goed overweg met de Iphone en weet ze feilloos de appjes met de spelletjes en de diertjes te vinden. Ze is ook dol op al haar knuffels, die sleept ze ook de hele dag door het huis. Wat we ook niet mogen vergeten: lopen met mama’s laarzen aan! Dan is ze net klein duimpje.
Lone kan nog niet heel goed praten, maar ze heeft al wel veel losse woordjes en kleine zinnetjes zodat papa en mama wel begrijpen wat ze bedoelt. Hier komen er een paar: “Papa/mama kijk!!” Als ze trots is op iets wat ze zelf heeft gedaan of gemaakt. “Oohh nee!!!” Als ze iets doet wat niet mag of als er iets om valt. “Nee net!!!” Als ze iets niet voor elkaar krijgt en boos is.
Verder nog een kleine greep uit haar vocabulaire: Toeta (toetje), tee (thee), abbelief (alsjeblieft), sout (stout), passe doen (plasje doen), poepah (poep), saapuh (slapen), Lone auwwww (..), eissuh (eitje), ijsssjuh (ijsje), dinkuh (drinken), lopuh (lopen), koeka (zowel vogel als koekje). En natuurlijk woefa (hond). Papa en mama krijgen het niet voor elkaar om Lone duidelijk te maken dat Woefa niet bestaat en dat ze ‘hond’ moet zeggen. “Het is een hond Lone. Wat is dit? “Woefa!!” “ Nee, hond!””Woefa! Nee mama, Woefa!”
Van de kerstman heeft Lone een potje om op te plassen gekregen. Twee weken geleden gebeurde het! Lone gaf aan dat ze moest plassen, papa trok haar luier uit en zetten haar op de pot en….. JA!! Ze plaste! Wat waren papa en mama trots op haar! Wauw! Ze sprongen door de kamer van blijdschap! Lone is blijkbaar zo geschrokken van alle ophef dat ze sindsdien niet meer op het potje heeft geplast.
Ook op de kinderopvang heeft Lone een grote stap gemaakt. Ze is overgegaan van de rode kabouters naar de rode reuzen! Niet meer tussen de “beeebiees”, nee Lone is een grote meid geworden! Ze zit nu in de groep van twee tot vier jarigen. Toen papa en mama met Lone gingen kijken bij haar nieuwe groep, was mama wel even bang dat Lone misschien wel onder de voet gelopen zou kunnen worden door de soms letterlijke reusjes. Maar niets is minder waar. Lone bijt goed van zich af. ’s Morgens als mama haar komt brengen is het afscheid nemen soms wat moeilijk (voor allebei), maar even later gaat het al gauw goed. Lone vermaakt zich prima met haar ‘oud kabouter’ genootjes Pien en Jacky. En als die echte grote reuzen te dicht in de buurt komen, krijgen ze gewoon een snauw of een duw. “Nee net!!!”
Lone: lieve, temperamentvolle, vrolijke, driftige, ongeduldige, kleine, schattige, blonde knuffelkont. Wat zijn papa en mama trots op jou! Blijf zoals je bent. We houden van je voor altijd!
Onze lieve kleine Lone werd in januari al weer 1. Het gaat zo ontzettend snel. Over iets meer dan een maand wordt ze al weer 2. Ze is bij de opvang vorige maand over gegaan van de kabouters naar de reuzen. Dit was wat lastig in het begin maar nu heeft ze haar draai wel gevonden.
Met Joyce gaat het ook allemaal top. Zij mocht dit jaar de 30 aantikken en is dus geen twintiger meer;-). We hebben dit met een leuk feest met een grote tent in de tuin gevierd. Helemaal geslaagd.
Ook wisselde ik van baan. Ik verliet naar vijf jaar de KvK en ging werken voor bol.com. Dit bleek achteraf geen goede keus te zijn. Ik heb ondertussen ontslag genomen en ga per 1 maart 2013 aan de slag bij DeLorentz. Ik heb ontzettend veel zin om daar een nieuwe start te maken.
We willen jullie allemaal het beste wensen voor 2013 met alle geluk en gezondheid.
Ik was enthousiast geworden na onze kookworkshop in Arnhem. Samen met de Vrienden van het goede leven hebben we een groot aantal tapas gerechten klaar gemaakt. Dit was super gezellig en we gingen opvallend geconcentreerd aan de slag om het eten zo smakelijk mogelijk te maken. Een top avond dus.
Het leek me leuk om zo rond de zomer met de hele groep weer af te spreken om nogmaals een kookworkshop te doen. Het thema bier moest een groot aantal toch wel overtuigen! De eerste mail werd eind juni verstuurd. Door drukte van ons allemaal en ook een volgeboekte organisatie is het uiteindelijk pas eind november geworden.
Afgelopen vrijdag was het eindelijk zo ver. Met tien manmet de trein richting station Amersfoort en dan met de taxi door naar Kookstudio de Riet in Leusden. Rond half vijf arriveren we nog net voor het donker op de plaats van bestemming. De kookstudio waar ook een biologische boerderij naast staat, ligt heel landelijk.
We worden ontvangen door Henk, Betty en Hanke. Henk is de eigenaar van Bierevents en tevens de biersommelier van de avond. Betty helpt hem hierbij en zorgt dat alles wordt vastgelegd op de foto. Hanke gaat ons begeleiden in de keuken. We beginnen de avond met uitleg van Henk. Details over bier en pils worden onder meer besproken. Henk vertelt over zijn passie en natuurlijk hoe de avond er uit gaat zien. Dit alles onder het genot van smakelijke stukjes worst en rookkaas. Het eerste bier dat hierbij geserveerd wordt heet “Geboren en Getogen”. Dit is een rookbier van brouwerij de Molen in Bodegraven. Als onze vragen zijn beantwoord wordt onze steun en toeverlaat in de keuken erbij geroepen. Hanke legt uit wat we gaan doen en wat we gaan koken. Per gerecht volgt een korte uitleg en Hanke doet alles een keer voor. Er ligt als begeleiding ook nog een recept overal dus daar kunnen we ook nog op terug vallen. We gaan als voorgerecht verschillende kleine gerechten maken. Een soort tapas dus. Stukjes feta met tomaat, gevulde eitjes, gevuld rolletje vleeswaar met roomkaas en fleurons. Voor deze eerste gang zijn Sander, Jochem en ik verantwoordelijk. Het hoofdgerecht bestaat uit verschillende soorten groenten, aardappeltjes met kruiden en kalfsoesters. Voor deze belangrijke gang voelen Adse, Dennis, Robbie, Tim en Michel zich geroepen. Het toetje wordt door Ronald en Gert gemaakt. Slagroom, gesmolten chocolade en een speciaal bier vormen de basis voor een verrukkelijke mousse.
Nadat we de handen gewassen hebben gaan we aan de slag. Tijdens het koken lessen we de dorst met Praotnat 2012. Een heerlijk bier van Epe Bier Collectief wat goed samen gaat met onze concentratie. We zijn allemaal ongeveer tegelijk klaar. De aardappels uit de oven en de fleurons duren wat langer maar gelukkig hebben we alle tijd.
Het voorgerecht wordt geserveerd met Duuster Wit wederom van Epe Bier Collectief. Veel van ons zijn wel gewend om bijvoorbeeld een wijn arrangement te bestellen maar nog nooit aten we met verschillende bieren die speciaal geselecteerd worden per gerecht. Dit is een leuke nieuwe gewaarwording.
Als tussengerecht krijgen we een kaasje dat gerijpt is in Duits & Lauret Dubbelbock. Dit bier wordt daar ook bij gedronken. Het is scherp van smaak. Ook rokerig. Dan is het tijd voor het hoofdgerecht. De mannen gaan de keuken in om de borden op te maken. Het lijkt net een echt restaurant! Bij het hoofdgerecht worden twee bieren geserveerd. Gulpener Herfstbock en Chimay wit. Er liggen verschillende smaken qua eten op ons bord dus dit zie je dan ook terug bij het bier. Het speciaal bier dat in het dessert is verwerkt heet “Rochefort 10”. Een heerlijk geheel is dit geworden met de slagroom en chocolade. Het bier dat bij dit gerecht hoort draagt de naam “Mooi & Meedogenloos” van dezelfde brouwerij als het bier dat we bij ontvangst kregen. Bij de koffie krijgen we zeer exclusief bier. Dit bier wordt niet in Europa geimporteerd. Surly Darkness Imperial Russian Stout 2011 is een complex bier vertelt Henk ons. Complex omdat het qua smaak alle kanten op gaat. Heel bijzonder om eens zo’n bier te mogen proeven.
Rond half tien is het afgelopen helaas. We bedanken Henk, Betty en Hanke voor alles en nemen afscheid. Wat een super leuke avond. Helemaal geslaagd.
Nadat we met de taxi en trein weer terug in Hilversum zijn gebracht pakken we nog wat “gewone” biertjes in Cartouche.
Van mijn lieve vriend heb ik voor mijn dertigste verjaardag een lang weekend Rome gekregen. Maandenlang hebben we ernaaruit gekeken en nu is het dan eindelijk zover! Het is woensdag 3 oktober en we hebben alles gepakt. Oma Anke komt vandaag naar ons huis om op Lone te passen. Want Lone gaat niet mee! We gaan samen. Ook om ons tienjarig jubileum te vieren. Lone is in goede handen. Vandaag dus mijn moeder, morgen en vrijdag komen oma Ine en opa Dick en zaterdag en zondag passen oma Anke en opa Bert weer op. Dus we kunnen met een gerust hart vertrekken en samen gaan genieten. We komen aan op vliegveld Eindhoven. Het is net zo’n klein en relaxed vliegveld als in Rotterdam, waar we afgelopen mei waren om naar Frankrijk te vliegen. Bij de Ako koop ik het vervolg op “Vijftig tinten Grijs”, leuk om in het vliegtuig te lezen. We eten nog even rustig een broodje en dan besluiten we om door de douane en de securitycheck te gaan. We verwachten geen problemen met onze handbagage. Maar dat valt helaas een beetje tegen… Bij de douane wordt de handbagage namelijk gewogen. Bas mag doorlopen met zijn koffertje en zijn cameratas op z’n schouder, ik niet: “Uw koffer is te zwaar mevrouw, u moet er iets uithalen”, zegt de dame zowat geamuseerd. “Dat meen je niet hè?”, en ik kijk naar de lange rij achter me. Ik mag van haar wel wat bij Bas in de koffer stoppen, dus hij gaat ook weer mee terug. Hij stopt mijn boek in zijn koffer. Als we weer aan de beurt zijn, mag Bas weer door en ik weer niet. “U bent nog steeds te zwaar mevrouw, ga er nog maar even wat uithalen. (&*^%#&^%!@$&^*#$!!!! We beginnen een beetje pissig te worden en gaan weer terug. Ik haal mijn handtas uit het koffertje en gooi deze over mn schouder. Bas is inmiddels weer door. Hij heeft steeds geluk omdat ze zijn cameratas niet zien. Want je mag maar 1 tas… ik geef stieken mijn handtas aan Bas. De dame ziet het niet en ik mag door, mijn koffer is nu goed. Aleen dat andere stomme wijf naast haar ziet het wel en ze ziet nu ook Bas zijn camertas. Terwijl we naar de security check lopen hoor ik haar roepen: “Meneer!” Shit. En weer terug. we staan inmiddels flink voor paal ook bij iedereen die het steeds ziet gebeuren. “Je moet gewoon al je kleren aantrekken”, zegt een meneer. Dat is eigenlijk wel een goed idee… dus ik doe een paar truien over elkaar aan en verruil m’n lichte schoentjes die ik nu draag, voor mijn gympen die in de koffer zitten. Maar Bas is het zat en hij wil inchecken. “Je gaat me toch niet vertellen dat ik alles weer uit moet trekken hè?” zeg ik licht geïrriteerd. Ja dus. De rij voor de incheck is lang. Te lang voor ons want we moeten zo al boarden. We vragen aan de mevrouw bij de incheck of het überhaupt nog gaat lukken. Nee. De incheck is gesloten, zegt ze. Maar wat we wel kunnen doen is van een van de koffers een zogenaamde gatebag maken. Dan mag ie mee tot aan de gate, maar niet mee het vliegtuig in, net als een buggy zeg maar. Het kost 50 euro. Nou dan doen we dat maar. Dus wij weer naar een andere balie om een gatebaglabel te halen. Wat een gedoe zeg. Ondertussen wordt onze vlucht al omgeroepen. Shit.. we zitten nu echt in de stress. Nou hup, weer naar die wijven. En wat denk je wat een van de twee tegen iemand anders zegt: “Mevrouw, uw koffer is te zwaar, maar als u uw boek en die tijdschriften even in uw hand houdt, dan mag u doorlopen hoor!” Wat ik toen heb gezegd zal ik maar niet opschrijven, maar het was niet zo heel aardig… in ieder geval, mijn Vijftig Tinten kostte me dus vijftig euro…. We dringen een beetje voor bij de securitycheck, mensen snappen dat we rete haast hebben. Natuurlijk moet mijn koffer open omdat ze het niet goed kunnen zien op het schermpje. Het huilen staat me nader dan het lachen. Maar gelukkig ziet Bas dat er nog een hele rij mensen bij onze gat staat, dus we kunnen rustig ademhalen, we gaan het redden. Als de man de koffer heeft bekeken, mogen we verder en sluiten we aan achterin de rij. Even later komt er een meisje die ons net heeft voorgelaten, achter ons staan. “Oh heb jij ook deze vlucht!” zij had dus precies hetzelfde meegemaakt met haar koffer als wij. We konden daarom even lekker klagen over Ryan Air. Ze vertelt dat ze normaal gesproken altijd met KLM gaat, omdar Ryan Air er bekend om staat dat ze altijd zo moeilijk doen over de bagage. Ze is journaliste en gaat vaker naar Rome. We vragen haar om tips en die krijgen we, over mooie uitzichten en een restaurant.Ik typ het allemaal in m’n telefoon. Super handig. Aardige dame ook. Ze zit ook naast ons in het vliegtuig. De vlucht is eeen beetje hobbelig. Het lijkt wel of die piloot nog niet zo veel ervaring heeft… en ik ben al niet zo’n vliegfan. Pfoeh. Gelukkig komen we na anderhalf uur hobbelen en een harde landing, heelhuids aan. We nemen afscheid van de jounaliste bij de bagageband. Ze wenst ons veel plezier. Het is heerlijk warm in Rome, zo’n 25 graden met een lekker zonnetje. We pakken de bus naar Termini, een groot station valkbij ons hotel. Het is een beetje druk op de weg, dus na 40 minuten zijn we er. We vinden Rome nu al prachtig, en dan hebben we nog haast niks gezien. We navigeren met de Iphone naar ons hotel. Het is niet al te ver lopen. Jeetje wat is het hier druk! Het lijkt New York wel, overal mensen!
Ons hotel Galileo is prima. Een mooie nette schone kamer met een balkonnetje. We pakken even snel onze koffertjes uit en gaan dan weer lekker naar buiten om wat te eten en te drinken. We hebben niet zin om heel ver te lopen, dus we komen terecht bij een leuk uitziend, maar waarschijnlijk wel toeristisch, restaurantje. Nou ja, voor de eerste avond vinden we het niet zo erg. We nemen een lasagne en een tortollini. Niet bijzonder maar wel prima. Daarna lopen we nog iets verder voor een ijsje. Op de terugweg hebben wenog wel zin in iets drinken en we komen tercht bij een barretje in een soort kelder. Het ziet er gezellig uit met een heel buffet. Alleen het eten staat allemaal “bloot” opgesteld in de warmte. Dat zou in Nederland volgens mij nooit mogen.. Als je een euro extra betaalt voor je drankje, dan mag je pakken wat je wilt. We doen het niet en nemen alleen een prosecco. Even later komt er een hele groep jongeren aan die wel speciaal voor het buffet komen. En nog een kleiner groepje. Ze genieten er echt van. We nemen in de tussentijd nog een cocktailtje. Acheraf horen we dat die bufetten hier heel normaal zijn en dat we hier dus eigenlijk beter hadden kunnen gaan eten dan in die toeristentent. Grappig!
Na de cocktail gaan we naar het hotel. Lekker slapen want morgen moeten we vroeg op. We gaan fietsen!
Donderdag 4 oktober
Na het ontbijt lopen we naar het station om de metro te pakken. We hebben metronet nog niet helemaal onder de knie dus we pakken per ongeluk de verkeerde lijn. Gelukkig is het niet zo erg, want deze lijn stopt ook in de buurt van waar we moeten zijn. We moeten alleen een stukje verder lopen. We zijn ondanks dat toch de eersten die aankomen bij de fietsverhuur. We hebben deze tocht al in Nederland geboekt bij www.fietseninrome.nl. We gaan met een man of tien alle hotspots van Rome langs onder begeleiding van een Nederlandse gids. Super dus! We krijgen allebei een fiets en een helm aangemeten. Inmiddels is de gids ook gearriveerd, een aardige dame.
Als de laatste mensen van de groep ook zijn gearriveerd, krijgen we een korte uitleg over wat we kunnen verwachten als fietsers in het Italiaanse verkeer. En waar we op moeten letten. Er zijn hier bijvoorbeeld geen fietspaden. Dus we moeten op de weg of als dat te gevaarlijk is, op de stoep. In het eerste geval moeten we opletten dat we niet uit onze sokken worden gereden, want de automobilisten hier zijn iest anders dan in Nederland. Een zebrapad met overstekende voetgangers? Kijken of we daar even tussendoor kunnen zigzaggen. Maar op de stoep moeten we ook uitkijken. Het kan zomaar zijn dat een voetganger van schrik voor je fiets springt, horen we van onze gids. Dus waar we ook fietsen, het is opletten geblazen! Nou laten we het in de praktijk gaan uitvoeren dan. We gaan! Het gaat best goed, we rijden in een rij achter elkaar aan en stoppen bij de volgende bezichtigingen:
Het Colosseum Het Forum Romanum Piazza Venetia De Trevifontein Via dei Condotti De Spaanse Trappen Piazza del Popolo Piazza Colonna Het Pantheon Piazza Navona Campo de Fiori De oude Sistobrug Trastevere Eiland in de Tiber Theater Marcellus De Capitoolheuvel
Bij iedere stop krijgen we ook een uitgebreide uitleg over de geschiedenis ervan. Het wordt ook op een leuke manier verteld en er is voldoende gelegenheid om er mooie foto’s van te maken. Bij het Pantheon stoppen we wat langer om nog een overheerlijk kopje cappuccino te drinken voor maar 1,10€!
Het is een superleuke tour! Om kwart over een zijn we weer terug bij de start. We bedanken onze gids en gaan op weg naar een restaurantje om wat te lunchen. In het zonnetje op een terrasje praten we nog even gezellig na over de tocht, met een panini in de hand. We hadden natuurlijk niet bij elke bezichtiging van vanmorgen de tijd om erin te gaan, of om wat langer te blijven. Maar we weten nu wel precies wat we de moeite waard vinden om nog eens te bezoeken. Dat worden sowieso het Colloseum, de Trevi Fontein en de winkelstraat eromheen en de Spaanse Trappen, vinden we. Handig dus dat we de tour aan het begin van onze trip al hebben gedaan.
Vanmiddag gaan we iets anders bezoeken. We gaan naar de Sint-Pieterskerk in Vaticaanstad. Als we klaar zijn met de lunch, pakken we de metro hierheen. Het is nog een stukje lopen, maar door een leuke winkelstraat, dus dat is niet zo erg. Alleen mag ik nergens in van Bas, want zaterdag is het pas winkeldag zegt ie. Lullig hé. Als we bij de Sint-Pieterskerk aankomen zien we voornamelijk rijen, hele lange rijen. Shit. Ik heb helemaal geen zin om helemaal achteraan aan te sluiten. Bas eigenlijk wel. “We zijn hier nu eenmaal, dus eigenlijk wil ik er dan ook wel in.” Hij heeft wel gelijk, maar ik zie het echt niet zitten om twee uur te wachten om een kerk in te gaan. Dan worden we aangesproken door een mevrouw van zo’n tourist agency. Tuurlijk, wij weer. Ze zag ons natuurlijk twijfelend naar die rij kijken en grijpt meteen haar kans. Ze zegt dat als we nu in de rij gaan staan we het sowieso niet meer redden omdat de boel om 16 uur sluit. Het is nu 15 uur. Als we met haar tour meegaan, dan krijgen we eerst een rondleiding door het Vaticaans Museum en de Sixtijnse Kapel. Vervolgens gaan we binnendoor de Sint-Pieterskerk in. Het klinkt allemaal prachtig. Bas wil wel. Ik ook wel, alleen ik twijfel nog omdat het niet echt goedkoop is. Nou vooruit, laten we het maar doen. We worden door de dame naar een groepje mensen in de buurt geleid. Ze staan te wachten. Ze zijn er ook in getuind. We krijgen een klein radiootje en een setje oordopjes. Dan kunnen we onze gids horen kletsen. Het is hier zo druk, dat dat best wel handig is. Je kunt haar anders echt niet horen. Ze leidt ons eerst naar het kantoor van de tourist agency om af te tikken. Als iedereen heeft betaald, begint de tour.
Het Vaticaans Museum is zeker de moeite waard. We zien onder andere de Kamers van Rafaël en de binnenplaats van de villa Belvédère. Ook horen we de volledige achtergrond van de Sixtijnse kapel en vooral veel verhalen over de beroemde schilder Michelangelo. Bas en ik conlcluderen dat onze gids wel een beschuitje met hem had willen eten, als hij nog zou hebben geleefd. Zo vol is ze van de man. “Of course!” (haar stopwoordje). Het is wel leuker hoor, met gids. Als je meer van de geschiedenis weet, heb je er meer waardering voor wat je ziet, vind ik. Via een smalle trap verlaten we het museum en lopen we de Sixtijnse Kapel binnen. De volledige kapel is beschilderd door Michelangelo. Het heeft hem jaren gekost, terwijl het eigenlijk helemaal niet “zijn ding” was, schilderen. Hij was eigenlijk beeldhouwer. Maar desondanks is het prachtig om te zien. De hele kapel staat vol met toeristen die eigenlijk stil moeten zijn, maar het is een enorme herrie. Niemand trekt zich er iets van aan. In de Sixtijnse kapel wordt altijd de nieuwe paus gekozen. Als een meerderheid van de kardinalen het eens is, komt er een witte rook uit de schoorsteen van de kapel en zo niet, dan is de rook zwart. Als we de Sixtijnse kapel weer uitgaan, hebben we toegang tot de Sint-Pieterskerk. Hier kunnen we vrij rondlopen. Onze gids neemt afscheid van ons. We leveren de radiootjes weer in. We zijn wel een klein beetje in de maling genomen, want de dame die ons dit aansmeerde zei dat we het binnen een uur niet meer gingen redden om de kerk in de komen. We zijn nu ruim twee uur verder en de kerk is nog gewoon open. Maar goed, de tour was leuk.
De Sint-Pieterskerk is zo mooi. Er is een mis aan de gang. We bekijken de prachtige beschilderingen en lopen de kerk rond. Het is nog steeds heel druk. Eenmaal weer buiten, zitten we nog even op het plein voor de Sint-Pieterskerk. Even de voetjes laten rusten! We hebben wel aardig wat beweging gehad vandaag! Wat gaan we doen? Het is nog een beetje vroeg om te gaan eten. Althans, voor ons niet, maar voor de Italianen wel. Die beginnen pas aan het diner vanaf half acht. Alles wat voor die tijd open is, is niet echt Italiaans. We bedenken dat we eerst even naar het hotel gaan om ons op te frissen, en dan naar het restaurant gaan dat het meisje op het vliegveld ons heeft geadviseerd; Maranega heet het.
Als we weer fris en fruitig zijn, gaan we weer op pad. We houden ons wel aan de Italiaanse tijden; het is pas half acht als we het hotel verlaten. Het metronet in Rome is niet zo geweldig als in de andere grote steden van Europa, komen we achter. We stappen uit bij het station dat het dichtst bij het restaurant is volgens Bas. En nu moeten we dus nog ruim twintig minuten lopen!! Ik ben er op z’n zachtst gezegd niet zo heel erg blij mee. Ik heb geen voeten meer over na deze dag. Maar ik mag niet zeuren. We hebben geen haast en we komen er heus wel. En inderdaad! Na iets meer (!) dan twintig minuutjes lopen, komen we bij een leuk pleintje aan en daar zien we het restaurant! Het is er heel druk, maar er is gelukkig nog een tafeltje vrij. We bestelllen lekker een wijntje. Vooraf hebben we een bruscetta, als hoofd een pastaatje en toe een panna cotta met chocolade. Italiaanser kan toch niet! Heerlijk. We moesten er even moeite voor doen om er te komen, maar het was de moeite waard! We zijn wel zo handig om voor de terugweg even te vragen waar het dichtstbijzijnde busstation is. De bus zet ons af bij een metrostation en de metro brengt ons weer naar Termini. Wat een drukke, maar heerlijke dag was dit. We zullen lekker slapen.
Vrijdag 5 oktober
Vandaag hebben we een wat rustigere dag op de planning. We slapen sowieso eerst even lekker uit. Dat is namelijk lang geleden! Om half tien zijn we bij het ontbijt. Het is rond deze tijd veel drukker! Als we klaar zijn, gaan we richting de metro om naar het Borgese park te gaan. Hier gaan we even lekker rondwandelen en het schijnt dat je ook een bootje kan huren. En daar is het prachtig weer voor! Nog steeds een graadje of 24 met een lekker zonnetje erbij!
Het is een klein eindje lopen vanaf de metro naar het park. Bij de ingang kopen we wat drinken. Het is een groot en rustgevend park. De mooie Romeinse kunst komt ook hier naar voren. Ongelovelijk dat dit bestaat in het levendige Rome! We lopen naar de vijver waar bootjes te huur zijn. Wat is het hier prachtig. De verhuurder is een oud mannetje. Hij zet een bootje voor ons klaar. We mogen twintig minuten varen. De vijver zit vol met schildpadden, kleine en grote. Ze zijn helemaal niet bang, zo geinig! We varen heerlijk een paar rondjes met het zonnetje op onze gezicht. Wat is dit genieten zeg! Helemaal omdat we weten dat het in Nederland onzettend slecht weer is en koud!
Na het bootjevaren vindt Bas het tijd om een cache te zoeken. Ok, vooruit dan maar 😉 Als we er bijna zijn, zien we al twee mensen staan op de plek waar we naartoe moeten. We zijn niet de enigen! We wachten even totdat de mensen de schat weer hebben begraven. We krijgen een collegiale knipoog en gaan de bosjes in. We hebben ‘m zo te pakken natuurlijk. Bas schrijft even zijn naam in het boekje en stopt daarna het doosje weer weg. Zo, die hebben we weer in de pocket. Tied voor een bakske! Onder het genot van een cappuchino in een gezellig koffietentje verderop, schrijf ik even wat steekwoorden op voor het verslag en Bastiaan checkt even het internet. Bezichtiging nummer twee op deze mooie dag: Het Colloseum! Dit was onze eerste stop op de fietstocht donderdag en het heeft een enorme indruk gemaakt. Hier willen we dus zeker in.
Het is heel erg druk bij het Colloseum. Er staat een rij van hier tot Tokio. Maar het leuke is dat wij een Roma Pas hebben. Hiermee kun je ten eerste onbeperkt reizen met het openbaar vervoer, maar ten tweede; rijen voorbij! Yes! We kunnen zo naar binnen zonder een minuut te hoeven wachten. Wat is het Colloseum indrukwekkend…. Wauw, en zo bizar als je weet wat hier vroeger gebeurde. Mensen en dieren vochten elkaar dood en iedereen keek ernaar. Leuk spelletje. Je kunt nu onder “het podium” door kijken, zeg maar. Je ziet waar de slaven en de dieren vroeger moesten wachten voordat ze “op” gingen. Wat zal er een paniek zijn geweest daar. Vreselijk. Heel indrukwekkend. We lopen via de eerste ring naar de tweede en maken een paar mooie foto’s. Ondertussen bellen we oma Ine even hoe het gaat met het thuisfront. Het gaat prima. Onze kleine Mien vermaakt zich prima. Dat is fijn om te horen! We kunnen met een gerust hart weer verder gaan genieten.
Onze maagjes knorren wel een beetje en er schijnt een leuk Italiaans restaurantje hier in de buurt te zitten, volgens ons boekje. Daar gaan we heen. Het is inderdaad heerlijk en er zitten ook alleen maar Italianen. Precies wat we willen dus. Bas heeft een lekker pizza’tje en ik een salade met Parmezaanse kaas en carpaccio. Genieten! Tijdens de lunch hebben we onze volgende bezichtiging bedacht: het Travesterre plein. Hier waren we woensdag ook al met de fiets. Het zag er toen zo gezellig uit en er zit een heel goede ijssalon. Dat willen we wel even testen natuurlijk. Alleen, hoe komen we er zo snel mogelijk? Bas checkt internet. De bus schijnt het snelst te zijn. De metro rijdt er niet echt in de buurt namelijk. We lopen naar de bushalte en we wachten. En wachten en wachten en wachten. Er komen allerlei bussen voorbij maar niet ons nummer. Eindelijk, na drie kwartier, komt ie eraan hoor. Terwijl er elk kwartier een zou moeten rijden. Maar goed. Als we er zijn, zijn we het lange wachten alweer vergeten. Het Travesterre plein is nog even gezellig als woensdag. Maar eerst even naar de ijssalon, dan komen we hier zo wel weer terug. Het is inderdaad lekker ijs zeg! Hmmmm! Italië is echt een land voor bourgondiërs, zoals wij, hihi. Inmiddels zijn we weer op het plein. Het is natuurlijk wel even gezellig om hier een drankje te doen in het zonnetje. We kijken om ons heen waar we gaan zitten. Dan gaat er op een van de terrasjes ineens een hand omhoog. Een meisje kijkt over haar zonnebril heen naar ons twee. Hé dat is dat meisje van het vliegveld in Eindhoven! De journaliste! Dit kan toch niet waar zijn! Wat een toeval! We lopen naar haar toe. We vinden het allemaal onbegrijpelijk dat we elkaar hier tegenkomen. Zo leuk! Nou, dan doen we met haar toch even een drankje. We kletsen gezellig en we krijgen nog een paar leuke tips van haar. Ze zegt bijvoorbeeld dat de kerk aan dit plein een van de mooiste is die zij kent. Dan gaan we daar zo ook nog even in, we zijn benieuwd!
Als ons drankje op is, nemen we afscheid. Zij blijft hier nog lekker anderhalve week langer dan wij. Jaloers! We gaan de kerk in. Het is inderdaad heel mooi binnen. We branden twee kaarsjes voor onze papa’s. Dat hoort erbij! We besluiten om weer terug te gaan. Even opfrissen in het hotel en dan lekker eten. Voor vanavond hebben we een restaurant in gedachten die werd aangeraden door Kees, een ex-collega van Bas: Osteria dé Memmo.
Het is weer een stukje lopen voordat we er zijn, maar niet zo lang als gisteren gelukkig. En het is de moeite waard, dat zien we meteen als we binnen komen. Het is een knus restaurant dat gerund wordt door vader en zoon, als ik het goed zie. Het lijkt of ze alle gasten kennen. Het zijn voornamelijk Italianen. We moeten even wachten op een tafeltje omdat we niet gereserveerd hebben, dus we staan bij de ingang. Er komt een stel binnen dat de eigenaar duidelijk kent. Ze hebben ook niet gereserveerd, maar zij mogen wel direct plaatsnemen. Hmmm zo gaat dat dus hier. Mooi is dat. Even later mogen wij aan het tafeltje naast het stel plaatsnemen. Als voorgerecht nemen we een mix van verschillende antipasti. Het is echt heerlijk. Dit is pas echt Italiaans eten. Het is eigenlijk te veel, pfff. We stoppen, anders kunnen we het hoofdgerecht niet meer op. Bas heeft een eenvoudige maar heerlijke pasta met gamba’s en ik een Italiaanse soep. Dat is wel even genoeg voor mij. Ook dit is top. Tussen het eten door halen we herinneringen op van de afgelopen tien jaar. Het is leuk en gezellig, en jeetje, wat hebben we veel gedaan en meegemaakt in tien jaar. Als toetje krijgen we koekjes met Siciliaanse Muscat. Hmmmm! Voldaan lopen we het restaurant uit. Conclusie: Als je naar Rome gaat, ga hier heen! We gaan op weg naar de Spaanse trappen. Om 12 uur vanavond is het 6 oktober 2012 en dan zijn we 10 jaar samen!! Bas kwam met het leuke idee om dat hier te vieren. Het is recent in het nieuws geweest dat er op een aantal openbare plekken in Rome geen alcohol meer genuttigd mag worden, waaronder bij de Spaanse trappen. Doe je het wel, dan krijg je een boete. We zien dat er goed gecontroleerd wordt door de politie. We wilden een prosecco’tje drinken om op ons jubileum te proosten, maar we nemen het risico toch maar niet! Evengoed vermaken we ons wel.
Als we genoeg hebben gekletst, nemen we de metro weer terug naar het hotel. Het was weer een topdag! Morgen shoppen! Jeee!
Zaterdag 6 oktober
Eindelijk mag ik los vandaag! Na het ontbijt snel op pad, het geld brandt in m’n portemonnee. We beginnen in Via Del Corso, een winkelstraat vlak bij de Spaanse trappen. We hadden hier gisteren al een GAP winkel gezien. Daar hebben ze super leuke kleertjes voor kleine dametjes. Dus daar gaan we zeker even kijken. Eerst stappen we een Guess winkel in. Hier hangt wel een heel leuk leren jasje. Alleen de grootste maat in deze winkel is L. Niet voor Joyce dus. Helaas. Dan toch maar die GAP winkel in. Voor volwassenen is het niet zo speciaal, maar de kinderafdeling… je wordt er echt gek. Voordat we het weten hebben we onze handen vol met leuke dingen voor Lone. Ja, zelfs Bas! We moeten alleen echt een keuze maken, want wat we nu hebben is te veel en te duur. Uiteindelijk lopen we de deur uit met een suede “houtje touwtje”winterjas met wol, twee broekjes, een lila hoodie en een gebreid jurkje. Zoooo leuk! Zal de prijs maar niet noemen. Laten we zeggen dat we zelf vandaag niets meer kunnen kopen vandaag, a) omdat het anders niet in de koffertjes past en b) omdat het geld op is. Dat is dus een korte shopdag. Nee hoor, we lopen nog wel door de leuke straatjes met de mooie boetiekjes. Kijken is sowieso ook leuk. Het is hier wel duur! Ik zie een paar tijgerlaarzen voor Annie voor het zachte prijsje van €1150,- Nemen we toch mee! Geen probleem. Vervolgens is het tijd voor een cappu! Kunnen we meteen bedenken wat de volgende winkelstraat wordt waar we heen gaan. Het wordt Via Cola di Riemzo. Ook hier schijnen ze echte Italiaanse boetiekjes te hebben die wel de moeite waard zijn om te bekijken. We pakken de metro er heen. Het is weer warm vandaag! Heerlijk, wat hebben we toch een geluk! Via Cola di Riemzo is een brede winkelstraat met inderdaad allerlei boetiekjes. Ik loop erin en eruit. Bas blijft af en toe buiten wachten want hij is het winkelen al weer een beetje zat. Hij heeft wel een beetje trek gekregen. Ok, dan zoeken we toch rustig aan naar een leuk restaurantje. Laten we nog even genieten, want morgen gaan we alweer naar huis. We komen terecht bij l’Antica Griglia Toscana. Hier kunnen we ook lekker buiten zitten. We nemen om te beginnen een wijntje. En nu, wat nemen we te eten. Alles op de kaart lijkt me lekker. We bestellen buffelmozarella met ham en gefrituurde Italiaanse groenten, een specialtiteit. En het is lekker. Heerlijk! Op naar de volgende winkelstraat, de laatste. Vlakbij het Vaticaan. We zijn er al eens doorheen gelopen, maar toen was het geen shopdag. Ja Bas is streng, hihi. Hier worden namelijk (nep)merktassen in de straat verkocht en ik heb wel een leuke “Prada” gezien. We kunnen het lopend af vanaf het restauant. Gelukkig, de tassenjongens zijn er nog en de tas die ik leuk vindt ook. Na een beetje afdingen neem ik mijn Prada voor €20 mee. Leuk!! Heb ik toch nog wat gekocht vandaag! Nu heeft Bas alleen nog niks. Hij hoeft niet perse kleding, maar hij heeft donderdag toen we aan het fietsen waren, wel een leuk schilderijtje gezien van een paar belangrijke Italiaanse bezienswaardigheden. Het was vlakbij de Trevi fontein. Dan gaan we daar nog even heen. Het is echt veel drukker vandaag dan afgelopen donderdag bij de Trevi Fontein. Het is echt overladen met toeristen. Gelukkig hebben we al een paar mooie foto’s gemaakt. We gaan op zoek naar het schilderijtje. De jongen staat er nog. Bas kiest een mooie uit voor thuis. Op de terugweg naar de metro nemen we nog een lekker Italiaans ijsje. We gaan naar het hotel om ons even op te frissen, alvast een beetje te pakken en te relaxen. Als we klaar zijn, gaan we een klein hapje eten bij een enoteca in de buurt van het hotel. Daar hebben ze voornamelijk wijn, maar ook zo’n happy hour buffet. We drinken gezellig verschillende wijntjes met kleine hapjes erbij en hebben het erover hoe we hebben genoten de afgelopen dagen. Wat zijn ze voorbij gevlogen! Aan de ene kant willen we niet naar huis, maar aan de andere kant willen we wel weer graag naar onze lieve Mien! Telkens als ik een moeder met een kleine peuter zag lopen, kreeg ik heimwee naar haar. Toch was het ook wel fijn om even samen eruit te zijn, net als vroeger. Als we een limoncello toe hebben genomen, gaan we weer naar het hotel. We hebben een beetje slaap in te halen van de afgelopen dagen.
Zondag 7 oktober
De dag van vertrek. We pakken op ons gemak nog een ontbijtje. Dan halen we de koffertjes en checken we uit. We lopen naar het station. Rond negen uur komt de shuttlebus die ons weer naar het vliegveld brengt. We hebben van tevoren bedacht dat we meteen een koffer inchecken, om gezeur zoals we op Eindhoven hadden, te voorkomen. En nu zijn de koffers zelfs veel zwaarder. Alleen, bij binnekomst op het vliegveld kunnen we meteen doorlopen naar de douane. Zonder check. Zullen we het risico nemen? Dat scheelt dan weer vijfitg euro! We doen het. Moeiteloos mogen we doorlopen. Lachen! Alleen het lachen vergaat me weer een klein beetje als we bij de gate aankomen en ik van die Ryan Air weegschalen zie staan. Shit… we proppen de koffertjes vol met de cameratas en mijn handtas, zodat we in totaal twee stuks bagage hebben. Weliswaar veel te zwaar, maar goed. “Zullen we dan toch maar even vijftig euro pinnen voor het geval dat?“ Bas gaat op zoek naar een pinautomaat, maar tevergeefs. Shit. Ik begin ‘m te knijpen. Waarom zijn we dan voor de tweede keer zo stom! We mogen inchecken. Er staat een vrouwtje voor de boardingpassen en een andere checkt alle koffertjes. Maar gelukkig kijkt ze voornamelijk naar het formaat. Ik zie haar geen een koffer wegen. Pffff. Zo onopvallend mogelijk lopen we langs haar heen. Yes! Gered! In het vliegtuig gaat het verder ook prima. We landen heelhuids op Eindhoven. Met gierende banden rijden we naar Lone, bij oma en opa in Kortenhoef. Ze maakt niet echt de indruk dat ze ons heeft gemist. En dat is maar goed ook!
Bas, lieffie, bedankt voor deze geweldige trip! HVJ
Vakantie! Wij gaan op vakantie! Lone voelt het ook aan, want ze is al om half zeven wakker. Ik geef haar een flesje melk en leg haar nog even terug om zelf te kunnen gaan douchen. Bas ligt ook nog in bed. Hij was gisteren ziek, buikgriep, en ik hoop dat het vandaag over is. Maar hij moet eruit want hij moet z’n koffer nog pakken omdat dat gisteren echt niet ging. Het gaat redelijk.. totdat hij de koffer moet optillen. Dat geeft te veel druk op z’n maag. Oh shit wat naar is dit zeg. Ik zal hem zoveel mogelijk proberen te ontzien vandaag. Als Lone en ik een broodje hebben gegeten en als de laatste dingetjes zijn ingepakt, gaan we naar de trein. Die vertekt om 10.10 uur en is mooi op tijd. Gelukkig gaat het inmiddels weer een beetje beter met Bas. Hij is thuis nog wel een paar keer naar de wc gerent namelijk. Maar sinds we in de trein zitten is het ok. Lone vindt de trein het einde. Vooral het trappetje dat ze op en af kan. En op en af. En op en af. En.. We zijn er! De incheck is al gedaan dus we hoeven alleen nog maar de bagage te droppen. Je zou denken dat dat vrij snel zou kunnen gaan, maar we hebben de verkeerde rij gekozen. Lone wordt gek en schreeuwt de hele boel bij elkaar. Mensen kijken ons met medelijden aan. En ze hopen denk ik ook dat ze niet met ons in het vliegtuig terecht komen. Haha. Bij de douane mag Bas ook nog even zijn tas openmaken. Er zit te veel aparatuur in om via de scan te kunnen checken of alles veilig is, zegt de meneer van de douane. Gelukkig hebben we dit keer geen bommen mee, dus na een korte check up mogen we doorlopen. Ik koop nog een paar boekjes bij de Ako en daarna eten we even een broodje. Lone speelt bezempje. Ze zit helemaal onder de viezigheid. Bah! Gelukkig hebben we een pak doekjes mee voor mevrouw. Voodat we gaan boarden geven we haar nog even een schone luier. Sardinië, here we come!! In het vliegtuig moeten we helaas nog even wachten op een overwaaiende onweersbui. Lone is het hier niet mee eens, dus ze heeft het volume weer vol aan gezet. Bas is ook niet op zijn vrolijkst, omdat hij weer een beetje beroerd is. Laten we gaan please!! Een aardige mevrouw naast Bas ziet ons tobben en vraagt aan de stewardess of zij verderop in een lege stoel mag gaan zitten zodat wij drie stoelen naar elkaar vrij hebben. Dat mag! Top! Gelukkig gaat alles gedurende de vlucht prima. Ik vermaak Lone en duw Bas een Advil in z’n mond. Hij voelt zich hierna weer een stukje beter. We hebben een tussenlanding op Corsica, maar mogen wel wachten in het vliegtuig. Na een half uurtje gaan we weer de lucht in. Het is nog maar twintig minuten vliegen naar Sardinië, Olbia. Stijgen en landen dus. Het vliegveld van Olbia is klein. Er zijn maar een paar bagagebanden en gelukkig hebben we de koffers vrij snel. Nu de buggy nog. Die is nog niet op de band verschenen! En niemand heeft gezegd waar ie anders opgehaald moet worden. Raar. In de verte zie ik wel iets groens staan, zou dat ‘m zijn? Bas loopt erheen. Ja hoor, helemaal aan het einde van de hal staat ie. Nou ja, gelukkig maar. Beetje vreemd. Snel naar de carrental! Omdat we als een van de laatsten aan komen lopen, staat er een aardige rij mensen voor ons. Dat wordt weer wachten! Het is inmiddels 18 uur en we moeten ook nog minimaal twee uur rijden voordat we bij ons appartement zijn. We krijgen een Renault Clio, prima bak. Wel even zelf het autostoeltje erin zetten. Ze doen dat niet voor je omdat ze niet aansprakelijk willen zijn als er iets gebeurt, mocht ie niet goed vastzitten. Koffers erin, Lone en Bas erin, gaan! Eindelijk zijn we op weg naar onze bestelling voor de komende twee weken: Arbatax. De eerste anderhalf uur rijden we prima door, maar dan komen we in de bergen terecht. Dat gaat een stukkie langzamer. Ik ben niet zo’n held in de bergen met de auto. Heb nog steeds angst als ik aan vorig jaar in Kefalonia denk. Maar goed, niet zeuren en gaan met die banaan. Bijna drie uur later en twee keer verkeerd rijden zijn we er eindelijk! Het appartementencomplex, Borgo Degli Ulivi, is prachtig. Zelfs in het donker. De aardige eigenaresse brengt ons naar onze kamer. Het is vrij groot en ziet er mooi schoon en verzorgd uit. Lone helpt papa en mama nog even met d koffer uitpakken. Daarna gaat ze lekker naar bedje. Ze is gebroken! En wij ook wel. Het was een lange dag! Vanaf morgen lekker relaxen. Datt begint nu al trouwens, want er staat een flesje rode wijn als welkomstdrankje op ons te wachten. Proost!
Zondag 26 augustus
Om zeven uur is Lone wakker en niet meer in slaap te krijgen erna. We hebben zelf wat onrustig geslapen. Komt natuurlijk door de andere omgeving. Bij daglicht is het hier nog prachtiger! We hebben nog geen boodschappen gedaan dus om half negen zitten we aan de zwembadbar met een latte macchiato, en cappuccino, een appelsap en drie warme croissants met jam. In de zon. Heerlijk! Lone heeft ook een tafeltje voor zichzelf met een stapel boekjes en kleurpotloden. Ze vermaakt zich prima. Als we klaar zijn, gaan we boodschappen doen. De supermarkt is niet ver hier vandaan. Een klein uurtje later staan we weer buiten. Het was maar 70 euro voor zes tassen vol. Normaal betaal je je scheel in het buitenland voor boodschappen. Als we weer terug zijn bij het huisje, eten we even een broodje en daarna gaat Lone even slapen. Wij blijven buiten wachten totdat ze weer wakker wordt en we lezen ondertussen wat. Tijd voor het zwembad! Het is hier echt zo mooi en rustig. Heerlijk. Er is een groot bad en een voor de kleintjes. Top dus! Daar gaan we lekker liggen. Lone krijgt haar Hello Kitty bandjes om, dan kan ze gaan waar ze wil. Ze springt al gewoon het water in! En stiekem loopt ze steeds naar het grote diepe bad. Die is natuurlijk veel interessanter. En wij rennen steeds achter haar aan! Na een heerlijke middag is het tijd om te douchen, aan te kleden en een leuk restaurantje uit te zoeken. Rond half zeven lopen we naar het dorp. Het is hier nog wel een beetj stil. Sterker nog, alles is nog dicht! We vragen het even aan een dame die aan het schoonmaken is bij een pizzaria en zij vertelt dat alles pas om half acht open gaat. Lekker dan! Ok, dan doen we nog maar even een drankje bij de zwembadbar. Lone rent meteen weer naar de kleurtafel. De Engelse barman geeft ons een lekker drankje. Het is een hele aardige vent. We vragen aan hem of hij nog restaurants kan aanraden. Hij weet er wel een paar. Tegen half acht gaan we weer naar beneden, het dorp in. Naar de aanrader van de barman. Het is een pizzaria in een soort steegje. Het ziet er niet super gezellig uit, maar we gaan zitten. Lone kan hier ook rustig rondlopen zonder dat ze een weg op kan of mensen in de weg loopt, dat is wel prettig. Ik bestel een pizza met tomaat, basilicum en parmezaanse kaas. Bas een vier kazen. Lone eet wel met ons mee.
Even later komt het er aan. En het is lekker! Niet normaal, wat een heerlijke smaakvolle pizza’s. Goede tip van de barman! Lone is het al weer zat aan tafel en ze gaat weer op stap. Het personeel vindt haar wel schattig en dat heeft ze in de gaten, de boef. Ze sjanst met iedereen, haha. Het is wel bedtijd voor haar, dus we gaan weer richting het huisje. Als ze erin ligt, zitten Bas en ik nog even buiten en even later gaan we ook pitten. Truste!
Maandag 27 augustus 2012
Bas begint de dag met een loopje en haalt daarna een broodje bij de bakker. Lone begint de dag net zo vroeg als papa, om een uur of zeven. Ze danst in het rond op bed. Ach! Zo heb je wel wat aan de dag toch? Pfff! Waar zijn die vakanties gebleven dat we tot 10 uur uitsliepen! “Die tijd is voorbij, mama, gna gna” hoor ik haar in m’n hoofd zeggen. Na het ontbijt gaan we weer naar het zwembad. We drinken een heerlijke koffie aan de zwembadbar om helemaal wakker te worden. Lone tekent er intussen weer lustig op los. Ze loopt steeds heen en weer van het zwembad naar de tekentafel en weer terug. Af en toe horen we gekletter en ja hoor daar gaan alle potloden weer op de grond. Haha. Tussen de middag gaan we terug naar het appartement om een broodje te eten en om Lone te laten slapen. Dat werkte gisteren ook goed. En daarna gaan we weer terug. Het is een lekker dagje aan het zwembad. Als het mevrouw Gaillard even niet naar de zin gaat, dan krijgen we dat te horen, dat wel… voor ons is dat niets nieuws. “Ze heeft wel haar een eigen willetje he?”, zegt een van onze Nederlandse buurvrouwen als ik Lone na de zoveelste waarschuwing weer van een trappetje naar beneden til. “Ja luisteren is nog niet haar sterkste punt” ahum… Gelukkig vinden ze haar wel een schatje.
Omdat het restaurant hiernaast waar we vanavond heen willenpas om half acht open gaat en omdat we bang zijn dat Lone dat niet redt, besluiten we om haar nog even op bed te leggen om zes uur. Ze slaapt meteen. Maar als we haar een uurtje later wakker maken dan is ze op z’n zachtst gezegd not amused. Ze huilt onophoudelijk, zo van: “ik lag net zo lekker te slapen, waarom moet ik er nu weer uit!” Lone dacht dat haar nachtslaap was begonnen en ik heb medelijden met haar. Gelukkig duurt het niet heel lang voordat ze weer vrolijk is. We lopen bij het restaurant naar binnen. Chique bedoening hier hoor. Ik begin al een beetje de kriebels te krijgen. Hoe gaan we dit volhouden met Lone? De gastheer bevestigt een stoeltje voor haar aan de tafel. Bas en ik kijken elkaar aan. Zonder het te zeggen denken we allebei: we moeten hier snel weg. Haha. We krijgen de kaart. Op aanraden van Marlous en Emma (zij zijn hier ook geweest) bestellen we de tonijncarpaccio en de witte huiswijn. Daarnaast nemen we meloen met ham en biefstukmedaillons met mozzarella. Lone is intussen bezig met het wegknagen van een paar Italiaanse soepstengels, terwijl ze haar toren al een paar keer over de tafel heeft gegooid. Ze blijft redelijk rustig, maar op een gegeven moment wil ze niet meer zitten, dat zat erin. We laten haar even de benen strekken. Ze loopt de eetzaal in naar binnen. Wij zitten buiten dus we kunnen haar niet meer zien. Maar wel horen! Net als de rest van de gasten. “Heeee!! Haiii!!!!” schreeuwt ze naar iemand. Tijd om haar weer in de stoel te zetten!
Het eten is heerlijk en de wijn ook. Alles wat we tot nu toe hier hebben gegeten is lekker trouwens. De Italiaanse keuken is top! Als we Lone echt niet meer kunnen houden – de soepstengels zijn op en ze heeft alle ijsklontjes uit de wijnkoeler al vast gehad en weer laten vallen- gaan we weer naar het appartement. Ze is lief geweest. Gelukkig! Het is voor haar alweer heel laat, dus gauw naar bedje!
Dinsdag 28 augustus 2012
Lone is alweer om zeven uur wakker helaas. Ongelofelijk omdat ze toch steeds laat naar bed gaat. Terug leggen na de melk heeft nog een kwartiertje zin. Dan worden we geroepen om haar weer te komen halen. Ze gaat samen met papa naar de bakker om brood en croissantjes te halen. Lone is het liefst de hele dag in de buurt van papa. Waar papa gaat, gaat Lone. Loopt papa meer dan vijf meter uit haar buurt, dan is het gelijk “Paaaaappaaaa!? Paaaaaaaaaaaaaaaaaaapaaaa!!!!!!!!!” Lekker rustig voor mij hoor! Haha. “Me and my shadow” ,zo noemt Bas zichzelf en z’n dochter. En zo is het. Geweldig. Na het ontbijt gaan we even langs de supermarkt. We moeten onder andere kleurpotloden en aanmaaklimonade hebben. Kleurpotloden omdat we erachter zijn gekomen dat Lone het leuk vindt om te tekenen. Er staat een tafeltje met kleurboeken en puntloze potloden bij de zwembadbar. Ze is er niet weg te slaan. Vandaar dat we ze zelf ook maar aan gaan schaffen. En aanmaaklimonade hebben we nodig omdat mevrouw haar neus optrekt voor het andere drinken hier. En ze moet toch vocht naar binnen krijgen. Na de boodschappen pakken we onze spullen om naar het strand te gaan. We vragen bij de receptie waar we mooie strandjes kunnen vinden en de aardige meneer wijst er ons een aantal. Degene die ons leuk lijkt is nog geen kwartier rijden. Het is druk op het strand, maar het is mooi! Helder blauw water en wit zand. En geen hoge golven, zoals we eerst dachten. Misschien zijn die dan aan de andere kant van het eiland. Lone vindt het eerst een beetje eng om in de branding te lopen. Ze blijft op gepaste afstand met haar emmer in de hand. Later nemen we haar mee het water in. Ze vindt het zelf ook wel stoer dat ze het toch wel durft, dus ze schreeuwt het uit van blijdschap!
Bas vraagt zich af waarom hij het strand vroeger nou zo leuk vond. Al dat zand overal. Hij zit toch liever bij het zwembad. Ik denk dat het komt omdat we geen ligbedje hebben gehuurd, maar met onze kont op een handdoek zitten. Volgende keer nemen we een ligbed. Want om nou twee weken bij het zwembad te gaan zitten is ook zonde! Het is hier zo mooi. Als we wat hebben gegeten doen we een poging om Lone te laten slapen in de buggy. Ze heeft even wat standjes van papa nodig, maar uiteindelijk -zodra ze doorheeft dat haar big smiles niet meer werken – geeft ze zich over en valt in slaap. Voor anderhalf uur! Bas valt ook in slaap. En ik ga lekker even zwemmen en van het zonnetje genieten. Heerlijk hier. Als we na het slapen en zonnen nog even lekker samen hebben gespeeld en gezwommen, gaan we richting appartement. Kunnen we daar nog even een duik in het zwembad nemen. Bij aankomst, zien we een nieuwe vriendin voor Lone aan de tekentafel zitten. Even later komen we erachter dat ze ook nog Nederlands is, en even oud. Ze heet Amy. Schatje. Ze tekenen even samen. Amy en haar ouders zijn vandaag aangekomen in Borgo Del Ulivi. Ze zijn met de boot overgekomen vanuit Frankrijk. We gaan weer zwemmen. Ineens zie ik dat Lone het zwembad uit komt met een “volle” broek. Ik kan nu beter echt met haar naar het appartement rennen, voordat alles eruit loopt. Hup! Onder de douche! Pfff. Lang leve de zwemluiers! Het is al tegen zessen als we weer weggaan bij het zwembad. Vanavond gaan we even een pizzaatje eten vlakbij de bakker, aan de haven. Naast de pizzeria zit een apotheek. Hier halen we even een antimuggenspray voor Bas. Hij wordt om de haverklap aangevallen door muggen. Vanmiddag bij het zwembad had hij vier bulten op een rij! En die bulten worden van die jeukerige plakkaten. Vreselijk. Ze vinden hem echt lekker blijkbaar. Dus dan maar even iets halen om het te voorkomen. Vervolgens schuiven wen aan bij de pizzeria. We vragen een stoeltje voor Lone. Maar eigenlijk was het niet nodig geweest, want ze kan geen minuut stil zitten. De kleurpotloden zijn we vergeten. Even speelt ze met haar toren, maar dan wil ze er alweer uit. En als ze er niet uit mag, gaat ze gillen, zodat iedereen kijkt. Ok, dan maar lopen. De ene serveerster vindt Lone’s heen en weer ge-ren het nog wel leuk, maar de andere niet. As we hebben besteld komt ze naar ons toe en spreekt in haar gebrekkige Engels zoiets als “Dangerous inside”. Ze mag dus niet meer naar binnen. Ik was net nog binnen om haar te verschonen, maar zag helemaal niks gevaarlijks. Gewoon een smoes dus. Nu voelen we ons helemaal niet meer op ons gemak.. hier gaan we niet meer heen dus. De pizza is trouwens wel heerlijk: met mozzarella, ruccola en Parmezaanse kaas. Super. Jammer dat ze niet van kinderen houden.
Woensdag 29 augustus 2012 Onze natuurlijke wekker gaat weer om zeven uur. Vandaag hebben we een rustig dagje aan het zwembad gepland. Bas en Lone halen eerst weer even broodjes bij de bakker voor het ontbijt. Voor Lone smeer ik een broodje met chocopasta. En ik kook drie eitjes. Het broodje gaat er half in, het eitje helemaal. Ze eet niet geweldig hier. Thuis ook al niet, maar hier nog minder. Als ze maar genoeg drinkt, dat doet ze wel gelukkig. Rond tienen zitten we bij het zwembad. Het is nog rustig. Een mooie dag vandaag! De hemel is weer blauw. Al gauw komt Lone’s nieuwe vriendin Amy haar vergezellen. Als we even hebben gespeeld en gezwommen, nemen we een lekkere latte van de zwembadbar. Lone krijgt rozijnen en ze wil ze niet delen met Amy. Niet lief! Lone heeft een beetje last van slaapgebrek denk ik. Daarom gaat ze rond enen weer lekker een middagdutje doen. Kunnen Bas en ik even relaxen.
Met een Corona in de hand gaan we weer terug naar het zwembad. Tja, het is een voor de lezers saaie dag vandaag. We maken niet veel meer mee dan: liggen-zonnen-spelen-zwemmen-lachen-huilen-troosten-corrigeren-drinken-eten-lezen en kletsen!
Vanavond is het al net zo saai 😉 Ik kook even zelf wat pasta carbonara, zodat Lone daarna “op haar eigen tijd” naar bed kan. Bas en ik doen nog even lekker een cocktail aan de zwembadbar. Ik een Pina Colada en Bas een Margarita. Onze babyfoon redt het niet naar de bar, dus we hebben de “3G babyfoonapp” gedownload. Eerst op mijn telefoon, maar ik ben gelijk door m’n datalimiet heen voor twee dagen. Bas download het even op zijn telefoon via wifi. Zijn Iphone is dan de zender en de Ipad is de ontvanger. Geinig. Het werkt prima. Dus proost!
Donderdag 30 augustus
Bas gaat eerst hardlopen. De bikkel. Het was een heerlijk lang nachtje voor Lone. Ze heeft ruim elf uur geslapen. En dan merken we gelijk aan haar humeur. Ze is weer lekker vrolijk en ze eet ineens ook beter. Broodje en eitje gaan er helemaal in. We gaan weer naar het strand vandaag, een andere dan eergisteren. Deze is dichterbij. Als we alles hebben gepakt en ons hebben ingesmeerd gaan we. De Tomtom brengt ons erheen. Het is nog geen 10 minuten rijden. Na een klein stukje lopen komen we aan. Het zand is wat ‘steneriger’ dan eergisteren. We willen op een bedje gaan liggen, toch wat comfortabeler. Dus we pakken een bed op de eerste rij. Dan komt er een jongen naar ons toe: “This is the first lane.” Bas en ik kijken elkaar aan. Hij wijst naar de eerste rij bedden en zegt nog eens: “This is the first lane and that is the second lane.” Hij wijst naar de tweede rij bedden “Yes?” Hij raakt een beetje geirriteerd en wij ook. “We see this is the first lane and that is the second lane but what do you mean?” Hij kijkt ons aan alsof we een stel domoren zijn “You need a ticket from the reception!” Blijkbaar horen deze bedden bij het hotel dat erachter ligt en als je op de eerste of de tweede rij bedden wilt liggen dan moet je een ticket hebben. Weten wij veel. We zien ineens ook dat alle bedden op rij drie, vier en vijf vol zijn. Daag! Gaan we toch lekker op onze handdoek liggen, eikel. Lone is lekker aan het spelen. Ze gooit nog wel even een zandkasteel van andere kindjes omver… oeps. Zwemmen vindt ze ook niet zo eng meer. Tegen twaalven wordt ze een beetje moe en slaapt ze een uurtje in de buggy.
Het wordt een beeje waaierig dus we besluiten om terug te gaan naar het zwembad. We maken even een tussenstop bij de supermarkt. Bij het zwembad is het lekker. Er zijn nieuwe mensen aangekomen. Ook Nederlanders met een dochtertje van anderhalf. Net zo temperamentvol als Lone. Als ze proberen haar zwembandjes om te doen, gilt ze het hele zwembad bij elkaar. Haha gelukkig, we zijn niet de enigen. Amy komt later ook nog even spelen. Dat is gezellig! Als we een ijsje hebben gegeten, gaan we terug naar het appartement om te douchen en om te kleden. We gaan vanavond eten in Tortoli, hier dichtbij. Het schijnt wat levendiger te zijn dan Arbatax, waar wij zitten. En dat klopt. Er zijn veel winkeltjes, ijswinkels natuurlijk, cafeetjes een markt met prullaria en een pleintje met een kermis. Bas wil nog een zwembroek dus we gaan op zoek. De Italiaanse mode is mooi, maar ook duur! Zelfs in de uitverkoop. We zien een mooie zwembroek, alleen is die er helaas niet meer in zijn maat. Jammer. Dan maar op zoek naar een restaurant. We vinden er een waar we naar binnen kunnen, want alle terrassen zijn verder aan de weg kant en dat is een beetje link met mevrouw.
Lone krijgt haar potloden, dan is ze even zoet. We bestellen een mix van Italiaanse kaas en ham als voorgerecht. Daarna neemt Bas een cheeseburger en ik een steak Sardinië. Als we nog aan het voorgerecht zitten komt de serveerster al vragen of we klaar zijn voor het hoofdgerecht. Beetje raar maar goed. De cheeseburger is lekker. Alleen die steak is niet om doorheen te komen, zo taai! Dat eet ik niet op hoor. We hoeven ‘m gelukkig ook niet te betalen. Op de terugweg nemen we nog een lekker ijsje. Lone vindt het ook heel lekker, ze zit helemaal onder! Als het ijsje op is, ga ik nog even met haar in de draaimolen. Ze weet niet wat haar overkomt, hihi.
Op de markt staat een vrouw met typische likeurtjes uit Sardnië. Hè wat naar, we mogen even proeven. Ze heeft twee soorten. Een kruidige en een crèmerige. De laatste is wel heel lekker. We nemen een flesje. Mjam! Ok, nu echt naar de auto want Lone moet met gierende banden naar bed!
Vrijdag 31 augustus
Vandaag doen we weer een dagje zwembad. Ik begin de dag met het reisverslag. Het typen zelf vind ik nooit leuk, maar het is toch wel de moeite waard voor later. Anders vergeet je zo snel wat je hebt gedaan op vakantie. Vandaag niet veel hoor, trouwens. We spelen lekker met Lone en hangen een beetje in de zon met een boekje erbij. Als lunch nemen we een tosti bij het zwembad. Met een latte macchiato, die zijn hier zo lekker. Aan het einde van de middag besluit Lone een praatje te maken met de Engelse barman. Ik hoor hem zeggen: “You’ve been very quiet today” Haaahhaaa! Jaja, ook hier staat Lone bekend als een herrieschopper! Bas en ik hebben ons erbij neergelegd. Lone is nu eenmaal zo en als ze haar zin niet krijgt schreeuwt ze. Tja… maar vandaag dus gelukkig niet. Ze brabbelt in het wilde weg tegen de barman en we vangen de woorden “politics” en “philosophy” op, haha. Dan komt Amy er aan. Ze spelen nog even lekker samen aan de rand van het zwembad.
We eten nog een ijsje en dan gaan we douchen. Ik maak spaghetti pesto thuis, zodat Lone weer op tijd naar bed kan. Als ik kook, gaat Lone met papa spelen in het speeltuintje hierachter. Er staat een schommel en een glijbaan, net als thuis. Ze vindt het helemaal geweldig. Ik app Bas tijdens het koken of hij een flesje wijn bij de zwembadbar wil halen, want de wijn die ik gisteren bij de supermarkt heb gekocht, mag eigenlijk die naam niet dragen. Zo goor! Als Lone op een oor ligt, doen Bas en ik gezellig een potje Mens Erger Je Niet en dammen op de Ipad. Grappig. Later nog een potje “echt” Rummikub. En oeps! Is die fles wijn nou al leeg! Dan trekken we dat crème likeurtje toch even open die we van de week hebben gekocht!
Zaterdag 1 september We dachten dat het vandaag een beetje bewolkt zou worden, maar we zien zon! Dus nadat Bas en Lone broodjes hebben gehaald en we die samen met een gekookt eitje lekker hebben opgegeten, snellen we ons naar het zwembad. Geen strand, we hebben geen tijd te verliezen 😉 Het is zelfs best warm nog. Dat krijg ik het trouwens ook van het boek dat ik aan het lezen ben; ‘Vijftig tinten grijs’. Gewoon een pornofilm op papier zeg maar. Hihi. Ilona vraagt via What’s app of ik Bas al heb besprongen…hihi. Voordat Lone haar middagslaapje gaat doen, eten we even een lekker broodje tonijn. Zodra ze slaapt, kunnen we weer terug het zwembad, met dank aan de babyfoon app die me twee dagen van m’n data limiet heeft gekost. Toch wel handig nu.
‘s Middags komt vriendinnetje Lotte uit Amsterdam ook nog even zwemmen. Een dondersteen. Net zo als Lone rent ze heen en weer langs het zwembad. Stiekem het trappetje op, omdat dat niet mag. Zwembadjes om? Now way mama! Na het zwemmen krijgt ze het koud en wordt ze het zat. Ze gaat met haar papa en mama naar huis. Maar gelukkig zien we dat vriendinnetje Amy uit Den Haag er aan komt. Samen spelen ze met hun speelgoed. Er is zelfs nog meer speelgoed bijgekomen vandaag. Onze Duitse overburen zijn vandaag vertrokken en hebben Lone wat leuk strandspeelgoed gegeven. Een emmer, schepjes, harkjes en een gieter. Hoe meer speelgoed voor de dames, hoe beter!
Bonnie, Rick (de ouders van Amy) en Amy zijn vandaag naar Santa Maria Navarrese geweest, een dorpje hier in de buurt. Dat was leuk. Er meren daar ook boten aan, die je een dagje meenemen naar de mooiste stranden en grotten van deze streek. Ze vragen ons of we het leuk vinden om een keer een halve dag te gaan varen met zo’n boot. Dat lijkt ons natuurlijk wel wat. Rick gaat meteen bellen naar de botenmaatschappij. Helaas varen ze alleen hele dagen. En dat is met de dames niet zo handig. Als ze hun middagslaapje missen, zijn ze niet te genieten. Rick vraagt ook nog aan de man van de receptie of hij nog schippers kent die ons een halve dag willen meenemen. Hij kent er wel een, naar dan moeten we een zeilboot huren voor 360€ per halve dag. Dat is weer een beetje te gortig! Jammer, het gaat niet lukken. Na het douchen gaan we naar de pizzatent waar we de afgelopen zondag hebben gegeten. Ik weet al wat ik ga nemen! Pizza Galleria, met mozarella, basilicum en verse smaakvolle tomaten. Bas neemt pasta met olie, knoflook en kaas. Ook die smaakt heel goed, zelfs bij Lone. Onze ‘goede’ eter deze vakantie duwt de slierten naar binnen alsof ze is uitgehongerd! Mooi!
Als we weer terug zijn en Lone op bed hebben gelegd, doen Bas en ik nog een gezellig potje Rummikub op het terras. Onder het genot van een rode wijn uit Sardinië.
Zondag 2 september 2012
Vandaag is het helaas echt slecht weer. De zon redt het niet om de wolken te verslaan. Het zijn er teveel. Jammer. Maar gelukkig hebben we al bedacht wat we gaan doen, omdat we dit al hadden verwacht. Eerst gaan we met z’n drietjes broodjes halen bij de bakker. Voor Lone is dit elke dag een zen moment, want ze geeft de hele weg geen kik en kijkt alleen maar om zich heen. Van de aardige mevrouw achter de toonbank, krijgt ze een broodje waar ze lekker aan begint te knagen.
Na het ontbijt gaan we naar de beroemde ‘Albatrax red rocks’ een stel rotsen hier in de buurt. Ze zijn rood. Het schijnt wel leuk te zijn om gezien te hebben, hoorden we van Rick en Bonnie. En er ligt een cache voor Bas om te zoeken. Nou, hebben we twee vliegen in een klap. Wat wil je nog meer. De rode rots is wel mooi inderdaad. Ik maak een mooie foto van Bas samen met Lone in de rots.
De cache ligt een stukje verderop. We lopen er heen. Het is hier een beetje vies. Overal ligt afval. Het is me al eerder opgevallen dat ze het niet zo nauw nemen met schoonmaken in de straten van Arbatrax. En hier in de rotsen dus ook niet. Ik vermaak Lone en probeer haar niet alles in haar mond te laten stoppen, terwijl Bas op zoek gaat naar de schat. Na een tijdje zoeken heeft hij hem gevonden. Joepie! We spreken af dat Bas en Lone naar huis gaan om Lone een dutje te laten doen en dat ik even boodschappen ga doen voor de komende week. Het is vet druk in de supermarkt! Iedereen gaat met dit bewolkte weer boodschappen doen. Na een uurtje ben ik weer terug. Lone is ook weer wakker. Volgende bezienswaardigheid; Santa Maria Navarrese. Deze plaats schijnt leuk te zijn en is niet te ver weg. De heenweg rijden we wat om, omdat Bas een looproute wil bekijken voor morgen. Onverwacht komen we nog een leuk strandje tegen. We stoppen even en maken wat foto’s.
Santa Maria Navarrese is een knus dorpje met een mooi strand. Helaas zijn de winkeltjes allemaal dicht omdat het zondag is. We lopen een rondje en gaan dan zitten bij een leuk uitziend restaurantje voor een salade caprese. Er komt alleen niemand langs om ons te serveren. De obers lopen wel heen en weer, maar onze bestelling opnemen ho maar. Als Bas ook nog eens een slecht recensie van dit restaurant vindt op Google (“Do not go there, it looks nice but the food sucks”) ben ik het helemaal zat en staan we op. Zelfs dat hebben ze niet eens door, volgens mij. Er is een leuk speeltuintje voor Lone tegenover dus daar gaan we even schommelen en van de glijbaan. Daarna zoeken we nog een cache voor Bas. In de buurt van de cache is een strandtentje. Hier worden we tenminste wel geholpen. Ik neem een Coronaatje en krijg daar een limoentje in, maar ook zout op de rand van het flesje. Dat is best lekker! Bas houdt het bij een ijskoffie. En Lone krijgt limonade met een paar chipjes. En een versiering voor in cocktails, van de barman met wie ze aan het sjansen is. Een stokje met gekleurde sliertjes. Is ze weer 5 minuten zoet, hihi.
Even later stappen we weer in de auto op weg naar het appartement. Het rijgedrag van de Italianen op Sardinië trouwens, is werkelijk doodeng. Of ze rijden 30 op een weg waar je 70 mag, zodat iedereen ze gaat inhalen. Wat soms nogal eng is, als je bijvoorbeeld in een bergachtig gebied rijdt met veel bochten. Of ze rijden veel te hard, zodat ze jou in gaan halen op wegen waar dat helemaal niet is toegestaan, met gevaar voor eigen leven. Ook is het langs de wegen best vies. Vuil en zelfs vuilniszakken langs de weg zie je geregeld. Zo zonde van dit mooie eiland. Het wordt slecht onderhouden. De overheid heeft geen geld en de inwoners doen er niets aan om de boel schoon te houden. Jammer. Maar in ieder geval, als we weer terug zijn, maak ik spaghetti voor ons. Met die heerlijke parmezaanse kaas die ze hier hebben erover gestrooid. Smullen! Bij de bar hebben we weer een lekker rood wijntje gehaald voor erbij. Als we Lone op bed hebben gelegd, gaan we lekker zelf ook relaxen. Heerlijk boekje lezen op bed. Laat deze vakantie nog maar lang duren alsjeblieft!
Maandag 3 september
Gelukkig zijn we gisteravond vroeg naar bed gegaan, want Lone is een keer of wat wakker geworden vannacht. Ze begon steeds ineens te huilen. Of een droom, of dorstig, koud, een mug, het kan het allemaal zijn. Arm meissie. En arme papa en mama ook. We waren niet al te blij. Maar ja, dat kan gebeuren. Om half zeven is ze weer wakker en we proberen of ze nog even tussen ons in wil liggen. Dat wordt een groot keetfestijn. Dus nee, dan weer terug naar haar eigen bed, want papa en mama vinden het nog iets te vroeg voor in de vakantie. Dat gaat mwa… een klein uurtje later staat Bas in z’n hardloopkleding en Lone ligt weer naast mij in bed. Ik doe nog een poging om haar te laten slapen en denk dat het lukt…..maar nee. 10 minuten later is mevrouw echt wakker en moeten we op mama’s Iphone “de beestjes” doen. Een app met allerlei dieren en de geluiden die ze maken. Vindt ze prachtig. Bikkel Bas loopt maar liefst 15 km vandaag. Als hij op de helft is, laat hij dat even weten. Hij zegt dat de lucht mooi blauw is! Gelukkig maar. Kunnen we weer een dagje de zon in. Lone en ik halen broodjes bij de bakker dit keer. Ze krijgt weer een lekker bolletje van de aardige verkoopster. Als we terugkomen, is Bas ook al weer terug en gaan we ontbijten. Daarna snel naar het zwembad! Het is inderdaad supermooi weer! Al gauw komt Bonnie aangelopen met Lone’s vakantievriendin Amy. Ze waren ook vroeg wakker vandaag en zagen ook dat het mooi weer is. Gezellig! Nu kunnen de dames nog even samen spelen vandaag. De laatste dag, want morgen vertrekken ze naar Corsica. Ze hebben de grooste lol samen en ze babbelen wat af tegen elkaar. Wij kunnen er geen woord van verstaan, maar het lijkt echt of zij elkaar begrijpen. Geweldig om te zien. Ook zijn ze ondeugend samen, want ze willen steeds met natte voetjes bij de bar naar binnen lopen en blijven dan net bij de ingang naast elkaar staan. Ze weten wel dat het niet mag, de boeven. Wij hebben niet veel rust in ieder geval, dat is duidelijk!
Als ze het tegen enen wel zat zijn, gaan we terug naar het appartement voor een middagslaapje. We pakken alles in en bedenken dat we een kleinigheidje kwijt zijn; de sleutel. Ik heb nog een fles water gehaald en een flesje drinken voor Lone. Zou ik de deur niet op slot hebben gedaan daarna? We gaan kijken. Nee de deur zit op slot… shit. We keren de tassen nog een keer om. Nee ook echt niet hier. Nog een keer terug naar het zwembad dan maar. Ze moeten ergens liggen. We zoeken en zoeken en zoeken, maar we kunnen ze echt niet vinden. Lone heeft de sleutels waarschijnlijk kwijtgemaakt. Er zitten een aantal putten rond het zwembad en ze zal ze daar wel in hebben laten vallen. We moeten naar de receptie voor een nieuwe sleutel, het is niet anders. We legen uit wat er waarschijnlijk is gebeurd en krijgen gelukkig een reservesleutel. Daar gaat de borg! Al gaan ze morgen wel de putten leeghalen, wordt er gezegd. Hopelijk vinden ze wat! Als Lone wakker is geworden, is het helaas geen mooi weer meer om naar het zwembad te gaan er zijn weer wolkjes. Wat zullen we dan gaan doen, het is nog vroeg in de middag! Ik bedenk dat we wel naar Tortoli kunnen gaan. We frissen ons op en stappen in de auto. Tortoli ziet er helaas een beetje “gesloten” uit. De winkels zijn dicht. Een soort Italiaanse siësta zeg maar. Jammer. En het kermisje is ook al weg! Dan moeten we iets anders verzinnen. We pakken de kaart erbij en prikken een plaats waar we heen zullen rijden. Het wordt Lanusei. Het is maar een half uur rijden. En wat voor half uur. Wat ik dus van te voren niet weet, anders had ik het NOOIT gedaan, is dat Lanusei hoog in de bergen ligt. En dat we dus bocht voor bocht voor bocht voor bocht naar boven moeten rijden voordat we er eindelijk zijn. En Lone krijst het ook nog eens uit in de auto. Hè.. gezellig. Kotsmisselijk komen we aan in Lanusei. Ja, Bas ook. Hij zegt dat het door de ijle lucht komt. Ik denk dat het gewoon door al die stomme bochten komt. En om nou te zeggen; “wat een mooie stad!” Nee… er is een handjevol winkels waarvan een halve hand vol open is. En verder is het een oud vervallen gehucht eigenlijk. Dit was dus ook geen goede keus. We hebben gewoon een pechmiddag. Als we een klein rondje hebben gelopen en een paar winkeltjes zijn ingegaan, besluiten we dan ook om maar weer te vertrekken. Als we godzijdank weer heelhuids bij het huisje zijn, vinden we dat we wel een cocktail hebben verdiend. Het regent! Daarom besluiten we om een pizzaatje te laten bezorgen bij ons appartement. Lekker makkelijk. We komen gelukkig Bonnie nog even tegen, we hadden haar natuurlijk vanmiddag niet meer gezien vanwege het slechte weer en ze gaan morgen weg. We kletsen nog even gezellig. We hebben nog wat tijdschriften voor elkaar en daar schrijven we onze emailadressen op om wat foto’s en filmpjes van de dames uit te wisselen. Het was leuk ze te hebben ontmoet. Jammer dat ze weggaan. Als wij aan de cocktail zitten en Lone kan hier ook lekker aan het kleuren is onder het genot van een doos rozijnen, zit de barman op zijn praatstoel. Het is een Engelsman die op zijn zeventiende is gaan rondreizen en na heel wat avonturen hier terecht is gekomen. Hij is gescheiden en heeft een dochter van zeven hier op het eiland. Hij werkt eigenlijk voor haar, want verder heeft hij niets! Hij kan wel in het noorden van het eiland gaan werken om meer te verdienen zegt hij, maar dan is hij weer te ver van zijn dochter. Het een of het ander dus. Heel naar allemaal. Al vindt hij zelf van niet, hij is wel tevreden met zijn leven. En dan zitten wij hier, de ene na de andere euro stuk te slaan aan cocktails en etentjes. Dat is dan een beetje dubbel. Dochters… die van ons gooit ondertussen een gum het zwembad in. Ondeugd. De pizza’s komt zo dus we gaan huiswaarts. Ze zijn weer lekkerrrr! Na het eten doen we nog een wijntje samen, als we Lone moe maar voldaan in bed hebben gedropt.
Dinsdag 4 september Vandaag is er helaas weer slecht weer op komst. Althans, het is geen zwembad of strand weer. Bas had het gisteren over Cagliari. Dat is een van de grote steden van Sardinië. Het is wel een eind rijden, ruim twee uur, maar het schijnt wel de moeite waard te zijn. En anders zouden we hier in de bewolking moeten blijven zitten. Dat is ook geen succes. Dus we gaan op pad! Lone achterin met een koeka en een fles drinken. Dan houden we haar hopelijk even rustig. Op een gegeven moment valt ze is slaap. Het is inderdaad een fiks endje. Helemaal die bergweggetjes lijken oneindig. Het voordeel is wel dat hoe verder we rijden, hoe mooier het weer wordt. Als we er bijna zijn, zien we een mooi strandje waar je met de auto mag komen en kunt parkeren. Even de benen strekken. Het strandje heet “Regina”. We maken een paar mooie foto’s en drinken even wat. Het strand bestaat voornamelijk uit keitjes. Dat vindt Lone wel leuk, ze wil ze allemaal meenemen voor oma Ine. We kiezen een mooie witte uit tussen allemaal donkere. Het is nog een klein stukje rijden voordat we er zijn. Het is zo’n drukke stad dat we maar bij de eerste de beste vrije parkeerplaats gaan staan. We vragen aan een paar Italianen hoe we het beste naar het centrum kunnen lopen en waar het is. Met handen en voeten proberen we er uit te komen want ze spreken niet echt Engels. We vragen het aan verschillende mensen en komen wel tot de conclusie dat we niet in de buurt van het centrum zijn. Toch maar weer omkeren naar de auto dus. Shit. Een meneer heeft ons een winkelstraatnaam gegeven waar we heen kunnen navigeren. Zelfs met de auto is het nog wel even een stukje rijden. Goede keus dus om niet te gaan lopen. We vinden gelukkig een plekkie! Uitstappen en gaan! We lopen natuurlijk eerst weer de verkeerde kant op, typisch ons! Maar eindelijk komen we dan in een echte winkelstraat terecht. We zien een super grote ijswinkel! Die kunnen we natuurlijk niet negeren! Volgens mij hebben ze alle smaken van de wereld! En het ziet er heel schoon uit allemaal. Lone krijgt ook een hoorntje. Ze vindt het heerlijk. Papa en mama ook.
Nu hebben we weer genoeg energie om te gaan winkelen. Alleen, we zijn nu al een paar winkels tegen gekomen die dicht zijn. Waarom zou dat zijn? Het is twee uur in de middag. Het zal toch niet… Weer siësta. Van twee tot vijf. Hahaha! We hebben twee uur gereden om te komen winkelen in de hoofdstad en dan zijn de winkels dicht! Wat zijn we toch een ezels, dit hadden we kunnen weten. Alleen de warenhuizen en wat Mango achtige winkels zijn open, maar die hebben we in Nederland ook. Hebben wij dit! We zien een leuke winkel met lokale producten. Deze is ook open. We kopen hier wat kruiden en rode wijn. Wel lekker voor bij het eten vanavond. Ik wil ook nog wel even een warenhuis in. Bas heeft geen zin om mee naar binnen te gaan dus hij blijft met Lone buiten wandelen.
Ze hebben wel leuke dingen. Ik kom naar buiten met een leuke rok van Desigual. Bas en Lone lopen even verderop. We gaan maar weer naar Arbatax. We kunnen wel wachten tot de winkels weer opengaan om vijf uur, maar we moeten ook nog twee uur terug rijden en dan wordt het helemaal zo laat. Wat jammer dat we dit niet van tevoren wisten. Dan waren we vroeg vertrokken zodat we ‘smorgens hadden kunnen winkelen. Maar goed, we hebben toch wat gescoord vandaag! Tom Tom leidt ons terug via de bergen. Er rijdt een vrachtwaen voor ons die we dus niet kunnen inhalen. Heel prettig. Als we na ruim twee uur weer terug zijn in Arbatax, zie ik ineens een hele grote Bata schoenenwinkel. In ons dorp! Hihi. Daar moeten we natuurlijk ff kijken. Bas ziet een paar mooie blauwe stappers. Ze zijn er in zijn maat. Geluksvogel! Heeft hij ook nog wat gekocht vandaag! Als we weer bij het huisjes zijn, maak ik gevulde pasta. Daarna even gezellig Rummikubben. Het was een leuke dag, ondanks dat we een beetje pech hadden.
Woensdag 5 september Bas gaat eerst weer lopen. Een klein rondje. Als hij terug komt zegt hij dat het redelijke blauw is buiten, maar dat hij boven de bergen bewolking ziet. Shit niet weer zo’n bewolkte dag hoor, daar hebben we er nu wel genoeg van gezien! Na het ontbijt gaan we daarom gauw naar het strand voor het geval dat! We parkeren waar we de worige keer ook stonden en lopen het strand op. Hè gelukkig, de zon schijnt. Als we een stap op et zand zetten zien we een mevrouw met een baby op haar arm aan rennen en hartverscheurend schreeuwen: “Aiuto!!!!!!!! Aiuto!!!” Ze is totaal in paniek. Eerst denk ik dat er iets met de baby is, maar later zien we dat ze met haar hele familie daar op het strand is en dat een van de familieleden in elkaar is gezakt. “We moeten 112 bellen Bas” en ik heb m’n telefoon al gepakt. Bas zegt dat hij ziet dat iemand anders al aan het bellen is en dat ik sowieso geen Italiaans spreek, dus dat het geen zin heeft. Ik sta helemaal te rillen. Wat verschrikkelijk. Steeds komt die schreeuw van die mevrouw weer terug. We lopen een stuk verder. Ondertussen zien we gelukkig dat het familielid weer bij kennis is. Er komt een ambulance aan om de meneer of mevrouw op te halen. Wat vreselijk voor die mensen. Gelukkig is het goed afgelopen. Pff.
We kunnen gelukkig weer genieten van elkaar en van het zonnetje. Lone is lekker aan het spelen met haar emmer, gieter en de bal van de buren en wij zijn een beetje aan het zonnen, kijken en aan het lezen. Maar even later komt er een wolk. En die wolk blijft hangen. En die wolk wordt steeds groter en gaat dan helemaal niet meer weg. En het gaat waaien. Je kunt me dus niet chagrijniger krijgen. Als we bewolking hadden gewild, waren we wel in Nederland gebleven. Waar het nu overigens wel mooi weer is!! “Je kunt nu wel gaan zitten mokken, maar het heeft weinig zin, daar gaan die wolken niet van weg” zegt Bas verstandig. We leggen Lone in de buggy om te gaan slapen en hopen dat de zon in de tussentijd terugkomt. Maar dat doet ie helaas niet. Als ze weer wakker is, gaan we. We doen nog een paar boodschappen. Als we weer bij het appartement aankomen, is de zon warempel weer verschenen. Dan kunnen we nog mooi even gaan liggen bij het zwembad. We komen aan, gaan liggen en… wolk!!! Pfff het is echt niet onze dag vandaag zeg, tsjonge..Misschien kan een zalmpasta met een glaasje rode wijn uit de Sardinië winkel van gisteren het goedmaken. En dat lukt aardig gelukkig.
Als Lone gaat slapen, ga ik dit tikken en Bas een beetje lezen. Morgen zon!!!
Donderdag 6 september
Joepie! Het is mooi weer! Vandaag gaan we niets doen, behalve plat liggen in de zon, spelen en cocktailjes drinken! Lekker bij het zwembad. We zijn er al op tijd. Lone is in een ondeugende bui. Ze loopt steeds weg. Nu niet meer naar het grote bad, maar op de paden die naar andere appartementen leiden. Die liggen namelijk allemaal rondom het zwembad. Om de beurt kunnen Bas en ik op staan om die boef te gaan halen. En leuk dat ze het vindt!
Even later komt haar vriendinnetje Lotte er ook aan met haar ouders. Nu wordt het natuurlijk helemaal keten. Hup! Weg zijn ze samen. Lotte rent net zo hard met Lone mee. Nu rennen er vier ouders achter twee ondeugende meisjes aan. Lotte’s moeder probeert haar rustig te krijgen. “Lotte! Nu even zen!” zegt ze steeds. We lachen ons rot. Lotte’s ouders zijn van die Amsterdamse yuppen, beetje kakkerig, werken allebei full time, en de nanny zorgt voor Lotte. Dat is ook wel te merken want ze luistert voor geen meter. En dan komt er binnen een week of tien ook nog een tweede. Dat gaat wat worden daar in huis, hihi. Wat een heerlijke dag is het vandaag. In de verte zien we wel wat wolken, maar gelukkig blijven ze op afstand. we moeten nog even vol genieten, want na morgen is deze top vakantie helaas al weer over. Als we ons hebben opgefrist gaan we naar het dorpje om een leuk restaurant te zoeken. We zien wel een leuke aan de haven en lopen er heen. Het ziet er gezellig uit en is niet al te druk. We hebben voor Lone de kleurpotloden meegenomen en daar vermaakt ze zich zeker wel weer 10 minuten mee! Gelukkig kan ze ook hier wel een beetje rondlopen.
Het voorgerecht is prima. En Bas zijn hoofdgerecht ook, alleen ik heb tonijncarpaccio en die is werkelijk smerig. Ik zeg tegen de ober dat ik het vies vind en dat we niet willen betalen. Dat moeten we volgens hem dan maar tegen zijn baas zeggen. Die komt er dan ook aan. Deze man doet heel moeilijk omdat ik er wel wat van had gegeten volgens hem. En andere gasten hadden ook niet geklaagd. Dus met andere woorden: pech voor mij. Wat een k-tent. Jammer, de locatie is zo leuk. Bas heeft gelukkig wel goed gegeten. En Lone ook, vooral veel tomaat.
Vrijdag 7 september
Vandaag de laatste dag. Snif! Wat is het toch weer voorbij gevlogen! Maar laten we daar nog even niet aan denken, we gaan nog een dagje genieten! We hebben geen zin om naar het strand te rijden, dus we doen nog een dagje zwembad. Eerst even lekker zitten met een heerlijke Macchiato van de barman. Lone heeft het vluchten uitgevonden hoor, oh oh oh, het wordt weer zo’n dag. Ze giert het weer uit! Al snel is ze het zat, want het was een latertje voor haar gisteravond. Daarom brengen we haar rond een uur of elf naar het appartement voor een slaapje. Bas zet de babyfoon app aan en wij gaan weer terug naar het zwembad. Even chillen! Ik ga lekker zonnen en Bas leest de Voedselzandloper onder de parasol. Even later ga ik ook lekker lezen, Vijftig Tinten Grijs is bijna uit! Lone slaapt twee uur! Ze was dus wel erg moe! We eten even een lekker broodje tonijn en dan gaan we met z’n drietjes weer terug naar het zwembad. Lotte “zen” is er ook. De dametjes spelen weer even samen, al kunnen ze soms ook wel een beetje nijdig tegen elkaar zijn. Ze laten zich allebei de kaas niet van het brood eten.
Bij de ingang van de zwembadbar hangt zo’n ijskaart en die heeft Lone sinds kort ontdenkt: “Ijsse ijsse ijsse!!!! Papa ijsse!!” “Ok, jij mag een ijsje.” De barman staat ons al op te wachten. Lone krijgt een ijsje met tinteltjes erop, ze vindt het heel interessant! Later in de middag is het toch wel weer tijd voor wat alcohol. Bas neemt een biertje en ik een Pina Colada. Lone maakt weer een mooie tekening aan de kleurtafel, samen met de barman. Ze krijgen een steeds betere band, hihi. Rond zessen is het dan toch echt afgelopen. We gaan douchen en eten. Ik maak voor het laatst een pasta’tje hier. Omdat we morgen heel vroeg weg gaan en er dan niemand aan de receptie zit, gaan we na het eten alvast uitchecken. Ook nemen we afscheid van de barman. Hij vindt het jammer dat we gaan. Het seizoen loopt op zijn einde en het wordt steeds stiller voor hem. Hij zal zelfs Lone’s gegil missen zegt hij. Ze zijn nu eenmaal vriendjes geworden. We geven hem een hand en bedanken hem voor de goede zorgen. Lone gaat naar bed en Bas en ik pakken de koffers. Morgen begint de dag vroeg.
Zaterdag 8 september
Om vijf uur gaat de wekker. Pfoeh, wat vroeg. Naar huis vandaag, oh ja. Bah! We kleden ons aan en doen zo zachtjes mogelijk zodat Lone nog even kan bljven liggen. De laatste spulletjes gaan in de koffer. Inmiddels is Lone ook wakker geworden. Ik kleed haar aan en Bas brengt ondertussen alles naar de auto. Dag huis! Ik vind het altijd zo raar om dan ineens weg te gaan. Het is toch twee weken ons “thuis” geweest en vanaf nu zien we het nooit meer. Nou ja. Eenmaal onderweg geeft de tomtom een andere route aan naar het vliegveld dan de borden. We kiezen ervoor om de borden te volgen. Dat hadden we dus nooit moeten doen! Zestig kilometer lang worden we door de bergen geleid. Bochtje voor bochtje. My favorite. Vreselijk! En gaan we het nu wel op tijd redden naar het vliegveld! We zitten dus vrij gestresst in de auto, die ook nog getankt moet worden. Gelukkig zijn de bergen op een gegeven moment achter ons en kunnen we een beetje plankgas geven. We gaan het redden. Gelukkig! Als we de auto hebben ingeleverd, lopen de naar de vertrekhal. Nadat de koffers zijn ingecheckt, is er zelfs nog even tijd om wat winkeltjes te bekijken. De vlucht vertrekt op tijd. We kunnen boarden. Ik zie in mijn ooghoek op het nippertje dat Lotte en haar ouders en ook aan komen rennen. Zij waren dus wel bijna te laat! Pfff! Later horen we dat Lotte op het laatst nog even de hele auto had ondergekotst. Lekkah. In het vliegtuig verloopt alles een beetje chaotisch. Het schijnt dat het gewicht van alle bagage in het vliegtuig niet goed is verdeeld. Hetvliegtuig zit qua passagiers niet vol, dus daarom moet iedereen verspreid over het vliegtuig gaan zitten. Dat is voor mij als vliegliefhebber toch wel allemaal heel geruststellend. Goed…Na het opstijgen mogen we een ander plekje kiezen en hebben we met zijn drietjes drie stoelen tot onze beschikking. Lone hoeft niet de hele reis op schoot. Twee uur later landen we weer veilig op Hollandse bodem! Nu, snel naar de koffers. Op Schiphol zijn er ongeveer 50 bagagebanden. Hiervan zijn er op dit moment 30 ongebruikt. Nu krijgen ze het toch nog voor elkaar om de bagage twee totaal verschillende vluchten te lossen op 1 band. Met verkeerde tijden erbij. Wij zouden eerst komen en dan de andere vlucht, maar het gaat dus andersom. Daarnaast komen de buggy’s weer op een andere band. Heel handig voor de mensen met twee koffers en een buggy en een moe kind, zoals wij. We lopen maar heen en weer van de ene band naar de andere en er komt niets. En we willen zo graag weg hier! Een uur, vijftien minuten en een boel ergernis later hebben we alles eindelijk. We zeggen dag tegen Lotte en haar ouders en gaan richting de trein. Bas heeft al kaartjes gekocht dus dat scheelt. Alleen het zou wel handig zijn als de treinen ook zouden rijden. Dit gaan we niet menen hè.. please. Vanwege werkzaamheden in de Schipholtunnel rijden er vandaag geen treinen. We zijn er zo klaar mee hier op Schiphol dat we een taxi pakken naar huis. Wel duur, maar goed. Eenmaal thuis staan de opa’s en oma’s snel op de stoep om ons te verwelkomen! Raar om weer thuis te zijn, maar ook wel weer lekker. Het echte leven begint weer. We moeten weer aan de bak morgen. Wat hebben we genoten van de afgelopen twee weken! Luf joe Bas en Lone!
16 oktober 2011 was een vervelende dag voor mij. Na maanden van training en zeker de laatste maand van toewijding aan mijn sport ging het niet zoals ik verwacht en gehoopt had. Mijn tijd van 2:05:27 was bijna 5 minuten trager dan het jaar ervoor. Het doel was duidelijk. Ik wilde graag de 21.1 kilometer onder de twee uur lopen. In 2010 deed ik dat al bijna. Helaas op 41 seconden na lukte dat toen niet. De maanden die volgden na de halve marathon van 2011 kon ik de motivatie en discipline niet opbrengen om weer hardlopend de weg op te gaan. Zo rond kerst kwam mijn zin in het lopen weer wat terug. Ze noemen het ook wel de “running blues” zo las ik later. Een paar kilo zwaarder begon ik met trainen voor de “Spieren voor spierenrun” in Hilversum. Ik had de smaak weer te pakken en liep na de 10 kilometer in Hilversum de “Drie Dorpenloop” in Kortenhoef. Tijdens deze “Drie Dorpenloop” liep ik een PR. Mijn inschrijving voor de halve marathon van Amsterdam was toen al een feit.
Wat had ik geleerd van de 2010 en 2011 editie wat mij kon helpen om wel onder die twee uur te duiken? Beide keren verloor ik veel tijd in de laatste vier kilometer. In de buurt van de Stadhouderskade, richting het Vondelpark kwam ik beide keren de man met de bekende hamer tegen. Voor mijn gevoel moest ik dus wat meer op duur trainen. Langzame duurlopen van meer dan 18 kilometer. Zo begon ik mijn schema samen te stellen tot en met week 43, de week van de halve marathon van Amsterdam. Ik begon met een lange duurloop op woensdag van 16 kilometer en een korte duurloop op vrijdag van 8 kilometer. Om de week kwam er bij beide dagen een kilometer bij. Op zondag werkte ik mijn interval training af. Qua invulling van de training varieerde deze heel veel. De opbouw in de trainingen is mooi te zien aan de hand van mijn Runkeeper data. Zo liep ik in mei totaal 67 kilometer en in september 160 kilometer.
Na al deze trainingsinspanning had ik er vertrouwen in dat het zondag 21 oktober goed zou komen. Het weer was goed. Droog en wat bewolkt. Wat aan de frisse kant zelfs maar dat is met lopen onderweg lekker. Let go, dacht ik!!! We gaan die 21,1 kilometer opvreten en onder de twee uur finishen!! Op tijd pak ik de trein naar Amsterdam Zuid. Ik moet namelijk mijn startnummer nog halen. Deze wordt niet opgestuurd helaas door de organisatie. Vanaf station Amsterdam Zuid is het nog zo’n 15 minuten lopen richting het Olympisch stadion. In alle rust wandel in naar mijn bestemming. Geen energie verliezen, dat zou zonde zijn.
Het ophalen van het startnummer verloop soepel. De organisatie heeft blijkbaar de kritiek serieus genomen. Binnen een paar minuten heb ik mijn startnummer binnen en kan ik hem met speldjes vast maken aan mijn oranje shirt. Binnen in de hal is het lekker warm dus blijf ik nog even staan om wat te drinken. Ik eet het laatste stuk van mijn energiereep op en maak me klaar om mijn spullen in te leveren. Buiten is het echt fris. Dat is helemaal goed voelbaar als ik in mijn shirt sta met mijn korte broek. Brrrr, wat een kou. Ik loop richting het gele vak. Daar is het gelukkig druk zodat je uit de wind staat met iedereen om je heen. Ik kijk wat rond en zie de bekende ballonnen van de pacers. Zij lopen op een strak schema. Als je hun volgt dan garanderen ze dat je finisht met de tijd die zij op de ballonnen hebben staan. Deze jongens hebben 1:55 op de oranje eyecatchers staan. Ik luister wat ze zeggen en zie dat ze een schema per kilometer bij zich hebben. Maar 1:55 lijkt mij veel te ambitieus en ik wil graag mijn eigen tempo lopen denk ik dan. Voordat we starten gooi ik snel nog een energiegel naar binnen en houd er twee los in mijn hand. Op één van de gels heb ik een printje geplakt met wat doorkomst tijden. Zodat ik ongeveer weet welke tijd ik moet hebben gelopen per drie kilometer. Het begin gaat goed al is het wel heel erg druk. Het is zeer smal op sommige stukken en er zijn vaak te veel lopers die zich door de trechter moeten wurmen. Ik voel me goed en loop een lekker tempo. Na een kilometer of drie kijk ik eens voor me en zie de pacers met de ballonnen voor me op een meter of 20. Onbewust blijf ik dus bij ze in de buurt en kan hun tempo bijbenen. Dan vraag ik me af of ik dit ook de hele rit kan vol blijven houden. Misschien veel te vroeg in de wedstrijd maar ik besluit niet veel later om de mannen te volgen. Mocht ik hun tempo niet meer bij kunnen houden dan laat ik me afzakken. Belangrijk voor mij is om niet in het rood te lopen. De pacers houden een vrij exact tempo vast. De voordelen van deze pacers ondervind ik onderweg. Ik hoef niet op mijn tijd te letten. Ik hoef niet op de kilometer borden langs de weg te letten. Als je bij ze in de buurt blijft en ze dus kort volgt heb je daar ook profijt van want zij maken de weg een beetje vrij. Het enige waar ik me druk om moet maken is mijn gesteldheid. Kan ik het tempo aan? Loop ik niet in het rood? Dat gaat dus top. Ik voel me super en denk onderweg wel eens dat ik misschien nog wel harder kan. Maar ik ken ook de klappen van de zweep in het Vondelpark! Haha. Geduldig wacht ik af. Het tempo blijkt prima bij me te passen. Ik kan blijven volgen en zo komen we bij het Vondelpark aan. Aangezien we daar ook als een trein doorheen gaan verschijnt er een kleine lach op mijn gezicht. Ik ga hier een prachtige tijd lopen dankzij de 1:55 ballonnen! Wauw!!! Yesss! Na het Vondelpark is het nog ruim een kilometer. De pacers hebben al aangegeven dat zij hetzelfde tempo blijven lopen en zeggen dus dat we kunnen gaan mocht er nog energie over zijn. Op zo’n 800 meter voor de finish bedank ik mijn helden, de pacers, en loop in een sneller tempo richting de finish. Dan merk je wel dat je al 20 kilometer in de benen hebt. Er kan het laatste stuk, in het Olympisch stadion, dan ook geen lachje vanaf. In volle snelheid loop ik over de finish. Mijn horloge laat helaas de tijd niet zien maar ik vermoed dat het rond de 1:54:00 zal zijn. Dat is gewoon meer dan zes minuten sneller als mijn vorige PR. Super blij en uitgeput loop ik naar de uitgang van het Olympisch stadion. Ik neem mijn medaille in ontvangst, pak een AA-tjes en wat fruit en loop richting mijn toeschouwers. Joyce, Lone, Dick en mijn moeder hebben mij over de finish zien gaan. Ze zijn er alleen niet zeker van of het wel goed is gegaan omdat ik niet zo vrolijk keek toen ik over de finish ging. Dit kwam dus door de inspanning. Hahah. Natuurlijk zijn ze super trots op me. Ik trek de door Joyce meegenomen droge kleren aan, haal mijn spullen op en we lopen naar de auto. Ik ben niet helemaal kapot. Redelijk snel hersteld dus. Thuis kom ik erachter dat mijn tijd zelfs onder de 1:54 is. Uiteindelijk loop ik 1:53:52 wat neerkomt op 11,12 KM per uur gemiddeld. Wat een toptijd, wat ben ik trots. Trainingsuurtjes betaalden zich uit met behulp van de pacers. Super gaaf.
0 – 5 kilometer 27:02 (11,1 gemiddeld)
05 – 10 kilometer 54:00 (11,1 gemiddeld cumulatief) 11,1 gemiddeld in kilometer 05 t/m 10
10 – 15 kilometer 1:21:15 (11,1 gemiddeld cumulatief) 11,0 gemiddeld in kilometer 10 t/m 15
15 – 21.1 kilometer 1:53:52 (11,1 gemiddeld cumulatief) 11,2 gemiddeld over de laatste 6 kilometer
Afgelopen Kerst hebben we weer een heel leuk cadeautje onder de boom gekregen van Ine. Tijdens de gourmet kregen we verschillende hints onder onze neus geschoven. En natuurlijk, pas aan het einde van de avond kregen we de finale hints (zand en schelpen) en wisten we wat het was: een weekje Valras Plage!
Vrijdag We vertrekken vanaf Rotterdam airport. We moeten met twee auto’s want met z’n allen plus bagage in Bas z’n Peugeotje gaat ‘m niet worden. Gelukkig is Bert zo lief om Annie te brengen. Ze rijden achter ons aan. Wij parkeren bij lang parkeren – 100 m vanaf de vertrekhal, haha. Het is een heel relaxed vliegveld. Heel klein, geen rijen bij de balie, top! We zijn binnen vijf minuten ingecheckt. Tijd genoeg dus nog voor een lekker bakkie en een broodje. Dan kan Bert nog even in alle rust afscheid nemen van z’n liefje 😉 Nadat we Bert hebben uitgewuift, gaan we door de douane. Het is zo grappig, 2 winkels en 6 gates en dat was het. We krijgen een wisseling van gate door. O jee. Iedereen loop van nummer 4 naar nummer 6. Oh nee, toch niet. Iedereen loopt weer terug. Hihi. In het vliegtuig is het gezellig voor Lone. Voor en achter ons zitten kindjes. We wisselen koekjes uit en spelen met Lone’s hond Woef, haar grote steun en toeverlaat die ze heeft gekregen van ome Gakkie en tante Daan. Woef en Lone waren even groot, toen ze elkaar voor het eerst ontmoetten. Sindsdien zijn ze onafscheidelijk. Het is prachtig weer in la France. Nadat we de koffers van de band hebben gehaald, lopen we naar de autoverhuurder. We krijgen een mooie grote auto, een Renault Altitude. Het rijdt ook geweldig! Op weg naar Valras! Lone heeft nog niet zo veel slaap gehad deze reis, dus ze valt als een blok in slaap. Een uur later komen we aan in Valras Plage. We zien Ine en Dick al op ons staan wachten voor het hotel. We lossen de bagage en Bas, Annie en Lone blijven bij het hotel. Dick stapt naast mij in om een parkeerplek te wijzen. Gelukkig vinden we er een in de buurt van het hotel.
We hebben super leuke appartementjes. Bij binnenkomst rechts is de badkamer met bad en douche en verderop de woon/slaapkamer met een keukentje en een groot balkon. Wij kijken uit op de straat en op de zee. Annie woont tegenover ons. Ze kijkt uit op de binnentuin van het hotel. Ine en Dick wonen precies boven ons. Als we de koffers hebben uitgepakt en onze zomeroutfits aan hebben gedaan, gaan we richting het nabijgelegen winkelstraatje, om winkeltjes te kijken en om wijn te scoren bij een van de lokale wijnboeren. Hier verkoopt men namelijk wijn uit een ton. Deze is lekker en goedkoop. Ine en Dick hebben vaste adresjes. Met een panini in de hand lopen we naar wijnboer 1. Helaas heeft zijn producent niets geleverd. Jammer. Op naar wijnboer 2, hij zit in het winkelstraatje. Wat een leuke winkels. Vooral de kledingzaken zijn leuk, zowel voor heren en dames als voor kinderen. Ik zie de meest enige kleertjes voor Lone. En superleuke ieniemini Crocs. Zooo leuk! Helaas hebben ze niet Lone’s maat, dus we lopen verder. Een winkel later zien we ieniemini Havaïana’s. Ook zooooo leuk! Die kopen we! Zalmroze met Mini Mouse erop. Ze kan er nog geen stap op lopen, maar toch.
Dick en Bas schieten zowat wortel. Gelukkig zijn we bij wijnboer 2 aanbeland. Deze meneer heeft wel wijn in de ton. Alleen krijgen we met z’n vijfen een – zoals Ine het achteraf noemt – “oogspoelbakje” wijn om te proeven…zo weinig. Daarnaast is het nipje wijn ook maar ‘mwa-mwa’ qua smaak. Als het hoofd van de man Ine ook nog eens niet aanstaat, zegt ze: “we gaan weg! Moet je kijken wat een chagerijn! Die wil niks verdienen, dat is duidelijk. Kom!!” En daar gaat ze. Met het oogspoelbakje nog in de hand, loop ik flabbergasted achter de groep aan.. “we lopen nu dus gewoon weg Ine?” zeg ik nog. “Ja Joyce, we gaan!” Gelukkig hebben we nog een adresje verderop; wijnboer 3. Hier werkt een aardige mevrouw met 2 kindjes in de zaak. We proeven verschillende wijntjes en kiezen de Pic Poule de Pinet, een lekkere zachte. De mevrouw heeft lege spaflessen om het in te gieten en Dick heeft een tonnetje van 2.5 liter mee. Voor de heren nog een litertje Merlot. Ja, wij zijn heel wat van plan! Mevrouw heeft de omzet van de dag gelijk binnen. Haha. Op de terugweg zien we tot m’n grote vreugde een winkel die de ieniemini Crocs wel in Lone’s maat heeft! Joepie! Die nemen we natuurlijk. We zijn amper een paar uur in Frankrijk en Lone is alweer twee paar schoenen rijker. Voordat we naar het hotel gaan, drinken we nog wat in de zon op een terrasje. Lone wilt niet meer in de wagen, die mag kruipen. Al is dat ook wat lastig op een terras. Oma neemt haar even mee richting de zee, en daarna papa. En daarna gaan we maar. ’s Avonds eten we bij Ine en Dick een gebraden kippetje en Bas pizza. Wijntje uit de ton erbij! Beetje slap ouwehoeren. Ha heerlijk, vakantie.
Zaterdag We hebben om 9.30 uur afgesproken om met z’n allen bij ons te gaan ontbijten. Lone is al vrij vroeg wakker, dus we hebben alle tijd om een vers stokbroodje te halen bij de boulanger op de hoek. Daarna gaan we lekker naar het strand. Dick smeert zich in met olie en gaat vol de zon in. Als dat maar goed gaat! Lone vindt het zand heerlijk. Letterlijk… met handen vol tegelijk gaat het die mond in. Bah. De zee is heel koud, daar kunnen we niet in. Alleen pootjebaden. Maar dat geeft niet. Naarmate de dag vordert, gaat het steeds wat harder waaien, dat is minder. We worden zowat gezandstraald. Dat is niet lekker, dus we gaan terug naar het appartement. Op het balkon is het lekker. De wind is minder en de zon schijnt hier ook. Rummikubben kunnen we net niet, dat waait van tafel. Dan besluiten Annie en ik dat we de de Pic Poule de Pinet van gisteren soldaat gaan maken. Lone gaat even pitten. Bas gaat beneden Wifi-en in de binnentuin. Ine en Dick zijn mosselen kopen voor vanavond. Aangezien uiteten met Lone geen succes zal worden, hebben we besloten om thuis te koken. Annie en ik lusten geen mosselen, dus tegen de tijd dat ze bijna klaar zijn, lopen wij naar de traiteur/pizzaria op de hoek van de straat om voor ons en voor Lone pizza te halen. Dan kunnen we tegelijk eten. Helaas hebben de mosselen een andere mening, want ze willen niet echt gaan koken. Nog even wachten dus voor Ine, Dick en Bas. Nou ja, dan eten we een beetje verspreid, ook geen probleem. We kunnen lekker op het balkon eten. Het is nog niet koud buiten. Als Bas en ik Lone naar bed hebben gebracht beneden, doen we nog een klein drankje bij Ine, Dick en Annie boven. Dick heeft wel wat last van z’n schenen. Olie in combinatie met zon en wind, auw…
Zondag Vandaag is het moederdag. Bas heeft de wekker gezet, want hij gaat een rondje lopen. Lone en ik blijven lekker op bed, spelen met de Iphone. Papa heeft allerlei appjes voor Lone op de Phone. Vooral die met diertjes en dierengeluiden vindt ze heel leuk. Op de terugweg heeft Bas een stokbroodje meegenomen. We gaan iets vroeger ontbijten dan gisteren, 8.30 uur. Ine en Dick vinden dat iets te vroeg, dus die eten apart. Annie eet wel met ons mee. We nemen er een lekker eitje bij. Lone is dol op eitjes. Ze eet ze op met huid en haar. Voor moederdag heeft Lone een mooi cadeautje voor me geknutseld: een geverfd bakje met hartjes erop, en erin zitten pepermuntjes. Zo schattig! Dank je wel lieverd! Moeder Annie en moeder Ine krijgen vanavond een verrassing van Bas en van mij. We hebben nog wat tijd voordat we met Ine en Dick hebben afgesproken voor het strand, dus we gaan lekker even naar buiten. Het is een mooie dag. Op een terras aan het strand bestellen we een cappuchino. Even later komt de ober met drie enorme coupes met koffie met slagroom aangelopen. Dat is hier dus een cappuchino! De koffie is sterk, dus je moet de slagroom er echt in laten zakken. Lekker hoor! We kunnen Lone niet lang op haar plaas houden, dus als de koffie op is, gaan we meteen verder. We lopen even het strand op. Daar hebben ze allerlei speelapparaten voor kinderen, waaronder een glijbaan. Dat vindt mevrouw wel wat! Ze gaat gewoon zelf eraf, hup! Zonder angst. Geweldig. Even later gaan we met z’n allen naar het strand. Er is weinig wind, dus we kunnen lekker zonnen. Dick doet vandaag wel verstandig een doek over z’n benen. Oma Ine heeft allerlei leuke strandspeeltjes voor Lone meegenomen. En Opa Dick heeft schelpen uit de zee gehaald. Daar is ze wel mee zoet. Lone gaat verder weer lekker door met waar ze gisteren was gestopt: zand eten. En dat zand moet er natuurlijk ook weer uit. De eerste verrassing kregen we vanmorgen; wat een vreselijke stinkluiers! En rode billen natuurlijk, dat kan bijna niet anders. En toch blijven doen he, dat eten. De tweede verrassing kan dus niet lang uitblijven. Ze zit zonder luier te spelen, en kruipt dan richting oma Ine. Vervolgens gaat ze zitten op de voet van oma Ine. We maken er eerst nog een grapje over, maar dan gebeurt het echt: ze poept op de voet van oma Ine! We liggen in een deuk! Haha! Alsof ze het er om doet! Bas wil graag een fiets huren morgen. Er zitten wel een paar fietsverhuurders in de buurt, dus dat zou goed moeten komen zou je denken. Maar helaas. De eerste die hij bezoekt wordt bijna vader en gaat sluiten de komende dagen. En bij de tweede staat er nog maar 1 fiets buiten die niet geschikt is voor de tocht Bas in z’n hoofd heeft. Dus hij komt terug met lege handen. Morgen dan nog maar eens proberen bij een andere verhuurder die iets verder weg is. Lone zet stapjes los op het strand! Wel verstandig, want als ze nu valt dan valt ze zacht. We klappen voor haar! Heel trots stapt ze verder en laat zich daarna op haar billen vallen. Het gaat nu niet lang meer duren voordat ze echt gaat lopen, denken we. Als we allemaal schoon gedoucht zijn, lopen we naar de traiteur. We trakteren onze moeders op allerlei lekkere gerechten. We halen het restaurant wel naar huis! Dick heeft weer lekkere wijn gehaald bij de wijnboerin, op en top genieten!
Maandag Op maandag is er markt in Valras Plage. Dat is natuurlijk wel even leuk om te bekijken. Tenminste, dat vinden Annie en ik. Bas vindt dat niks, dus hij gaat met Lone naar de glijbaan op het strand. De markt is aan het einde van het winkelstraatje. Als we er bijna zijn, komen we voor Lone een leuk speelgoed setje voor op het strand tegen. Is wel leuk voor erbij. En niet duur. Er zijn net al in Nederland veel etenswaren op de markt te krijgen; brood, vlees, kaas, groenten en fruit. We nemen lekker frambozen en kersen mee. Verder is er vooral veel prullaria. We kijken nog even voor een extra petje voor Lone en Annie ziet een portemonnee, maar uiteindelijk blijft het alleen bij fruit. We komen Ine tegen, die gaat lekker worstjes, aardappels en sla maken vanavond en dat komt ze ook even hier halen. Als we weer aan het beging van de winkelstraat zijn, koopt Annie een paar tijgerslippers. Iets aan de kleine kant, maar ja, het is tijger hè. Die moeten gekocht worden. Annie heeft een dierenprinttik; koe, slang, tijger, het kan haar niet te gek zijn. Na een korte stop bij de supermarkt, brengen we de spullen thuis en gaan we richting het strand. Bas en Lone hebben al een mooi plekje uitgezocht. Het is mooi weer. Daar komen Ine en Dick ook al aan. Het is heerlijk op het strand, alleen gaat het steeds harder waaien. Vandaag hebben we geen zin om zo vroeg van het strand te gaan, dus we zetten alle drie onze parasols tegen de richting van de wind in. Als we maar plat genoeg blijven liggen, dan is het goed uit te houden, hahaha! Na een tijdje zijn we een van de weinigen die er nog zijn. Het is een komisch geheel. Annie en Dick zijn zelfs verbrand! ’s Avonds na het eten maken we lawaai en zingen we liedjes met Lone op het balkon, ze vindt het prachtig en deint vrolijk mee:
“Achter op de fiets Wiebel wiebel wiebel Hé daar hoor ik iets! Kriebel kriebel kriebel Paardje in de wei Hobbel hobbel hobbel Houd je vast aan mij Want daar komt een… Bobbel!!!”
Ze giert het uit als oma Ine haar oppakt op het moment dat de bobbel komt!
Dinsdag Bas begint de dag weer met een rondje lopen. Lone en ik draaien ons nog even om. Het is niet zulk mooi weer vandaag. Bewolkt en veel wind. Het is te koud om op het balkon te ontbijten dus dat doen we dan maar binnen. Bas zou eigenlijk vandaag gaan fietsen, maar het is te winderig. Dus dat wordt een andere indeling van de dag. Hij gaat eerst even wifi-en beneden. Dan ga ik even rummikubben met m’n moeder onder het genot van een lekkere café au lait. Lone doet even een ochtendslaapje. Ine en Dick zijn boven aan het lezen. We zouden eigenlijk morgen een bezoek brenge n aan Anko, een vriend van Ine van vroeger. Hij is geëmigreerd naar zuid Frankrijk en zij heeft daar vaak de zomervakantie doorgebracht voordat ze Dick ontmoette. Bas is er ook vaak geweest en ik een keer een paar jaar geleden. Nu het hier niet zulk mooi weer is, kunnen we beter vandaag gaan. We bellen Anko en gelukkig komt het uit. We kunnen om 13 uur terecht, Ine, Bas, Lone en ik. Anke en Dick blijven hier. Om 12 uur gaan we op pad. Het is 45 minuutjes rijden naar Bize Minervois, hier woont Anko. Hier is het wel super mooir weer. Wat een verschil. Anko hoort onze auto het pad op rijden en komt er aan gelopen samen het zijn hond Kato, alias Truus. Lone is natuurlijk helemaal in haar element met een hond in de buurt. “Aai, aaaaiii aaaaaiiii!” schreeuwt ze. Als Kato in haar buurt komt, giert ze van het lachen. Als we binnen aan een lekker kopje koffie (van Michel) zitten en gezellig aan het kletsen zijn, loopt ze ineens 10 stappen achterelkaar!! En nog een keer en nog een keer! Een record! Zo leuk. Het wordt tijd voor echt loopschoenen als we weer in Nederland zijn. Leuk om Anko weer eens te zien. We wisselen allemaal verhalen uit en lopen door zijn prachtige tuin. Een mooie plek om te wonen hoor! Ben jaloers! Twee uurtjes later gaan we weer terug naar Valras. Eerst zeggen we Anko’s buren nog even gedag, Carla en Martin. Dit zijn ook bekenden geworden van Ine en Bas in al die jaren. Dan stappen we in de auto. Anko slaat stijl achterover als hij ziet dat ik achter het stuur stap. “Rijd jij??” Haha, ik rijd altijd omdat Bas er niet van houdt. Dat is voor Anko even wennen, een vrouw achter het stuur. We zwaaien iedereen uit! “Tot ziens!!” Het was leuk om weer even langs te zijn geweest. Op de terugweg stoppen we bij de LIDL om de nodige boodschappen in te slaan. We hebben het zonnetje meegenomen naar Valras Plage! Top! Dick heeft Anke een sight seeing tour gegeven, ze hebben samen ergens wat gedronken en daarna een broodje gegeten op het balkon. Kortom, ze hebben zich prima vermaakt zonder ons. Omdat het al te laat is voor het strand, gaan we even het winkelstraatje in. Mama wil nog even iest leuks kopen voor Bert. Een shirt ofzo. En Bas wil ook wel even kijken of hij iets kan scoren. Waarschijnlijk wel, want de kledingzaken zijn heel leuk hier. we komen in een heel leuk zaakje met leuke fleurige overhemden en polo’s. Hier gaan we slagen. Bas wijst Annie op een polo voor Bert. Een roze met zwart en wit, heel leuk. Bas vindt het zelf ook wel wat en past ‘m even aan. Het staat ‘m super. Hij koopt ‘m voor zichzelf en mama koopt ‘m voor Bert. We lopen nog even een souvenirzaakje in voor een magneetje voor thuis en dan gaan we weer richting het appartement. De winkels gaan ook sluiten. Op een gegeven moment komen de verkoopsters van de kledingzaak van net naar ons toegelopen en vragen ons of we een plastic tas hebben meegenomen. “Hè, een plastic tas? Nee natuurlijk niet”, roepen we allemaal. We zijn toch geen dieven, zo kijken we elkaar aan. Dan wijst een van de meisjes naar een tas die Annie in haar hand heeft. Ze loopt rood aan. En nog wat roder. “Ooooooh sorry!! Wat erg!!! Ik dacht dat het een tas van Ine was. Oooohh wat erg hè!” “Mam, nee toch!!!” Hahahaha. We moeten allemaal lachen, maar we schamen ons tegelijkertijd ook! We zijn dus wel dieven. Onbewust natuurlijk. Hihi. Gelukkig zijn de verkoopsters niet boos. Ach, Annie doet het niet expres hè…. 😉 Vanavond eten we meloen met ham vooraf en daarna spaghetti. Heerlijk. Alleen iets minder dat ik bij het openen van een blikje tomatenpuree een paar spetters op mn broek krijg. En ik was gewaarschuwd, nog erger. Maar gelukkig is waswonder Ine in de buurt. Ze heeft ook al een paar met fruitvlekken besmeurde kleertjes van Lone gewassen deze week. “OMA wast door en door schoon!”
Woensdag De weersvoorspellingen geven aan dat het vandaag de laatste mooie dag is. Daar moeten we dus even flink van gaan genieten. Daarom gaan we direct na het ontbijt naar het strand. Er is wel zon, maar de wind is fris. Maar wij laten ons niet uit het veld slaan en leggen gewoon weer de parasols op de grond en gaan daar achter liggen. Nu is het toch nog heerlijk warm en beschut. Bas gaat richting de fietsverhuurder, hopelijk lukt het hem om vandaag een fiets te bemachtigen. Even later komt hij weer aangelopen. Het bedrijf is nog dicht… hij heeft ook geen geluk deze week wat het fietsen betreft. Annie beseft dat vandaag de laatste zonnige dag zou kunnen zijn en grijpt naar de olie. “Is dat nou wel verstandig mam?” Maar het zit er al op. We horen haar sissen. Hihi. Lone is zo lief aan het spelen vandaag met haar speeltjes. Nog maar af en toe neemt ze een hapje zand. Ze begint ook door te krijgen dat het toch niet zo lekker smaakt en dat die hele rode en zere billen van de laatste dagen daar wel eens van zouden kunnen komen. Dan maar zeewater drinken uit haar emmertje. Kijken wat dat voor effecten heeft. Bas gaat weer eens kijken bij de fietsenman. En ja hoor! Hij heeft een fiets! Hij trekt zijn fietsoufit aan in het appartement en gaat op pad. Hij gaat richting Beziers. Een mooie route langs het Canal du Midi. Daar geniet hij van de mooie omgeving zonder dat hij last heeft van het wegverkeer. Er zijn namelijk niet zo veel fietspaden hier. Af en toe appt hij een mooie foto van de plek waar hij even is gestopt. Ondertussen gaan Lone en oma Ine gaan even naar de speeltuin op het strand, op de wipkip. Ik ga even bij m’n sissende moeder en Dick liggen. Heerlijk in het zonnetje achter de parasol. Hè wat is het leven toch vervelend…. Na een paar uur komt Bas voldaan terug van het fiesten. Hij heeft het heerlijk gehad en mooie dingen gezien. In totaal heeft hij 35 KM afgelegd. Hij komt nog even lekker bij ons zitten uitrusten in het zonnetje. Als we na het strand weer allemaal schoongedoucht zijn, gaan we boven hamburgers eten. En chocoladeijs toe. Lone ook… die herken je bijna niet meer terug. Haar gezicht is compleet bruin. Het ijs ligt overal. Lekker! Ze heeft een nieuw spelletje uitgevonden. Lone blijft achter het raam staan en daagt oma Ine uit om haar te komen halen. Ze giert het uit van het lachen en als Ine eraan komt, weet ze niet hoe gauw ze weg moet komen! En dat natuurlijk tien keer achter elkaar. Prachtig. Dick en m’n moeder hebben toch wel wat last van hun verbrande benen en armen. Ine heeft daar wel een wondermiddeltje voor: zonnebloemolie met water. Ze gaat het maken. Ondertussen is mn moeder aan de beurt bij Bas die allerlei “vuur” spreekwoorden aan het verzinnen is. “Annie het vuur ligt je wel aan de schenen hè! Het gaat als een lopend vuurtje! Je bent als water en vuur!” Flauw, maar we komen niet meer bij! Annie en Dick smeren het goedje op de verbrande delen. Het helpt ook nog! Weer wat geleerd, hihi.
Donderdag Vandaag is het, zoals voorspeld, minder mooi weer. 19 graden en wolkjes. We doen rustig aan vandaag. Eerst even lekker ontbijten met een eitje. Daarna doen Annie en ik de afwas en spelen we met Lone. We ruimen alvast een beetje de kamer op want we gaan morgen alweer naar huis… Als Lone een slpaaje gaat doen, gaat Bas wifi-en in de binnentuin. Annie haalt benden twee cafe au lait en daarna doen we een potje Rummikub. Bas komt alweer terug, want hij vindt het te koud in de binnentuin. Hij gaat lekker lezen. Als Lone wakker is geworden en van oma Anke een banaantje heeft gekregen, komen Ine en Dick ons halen om te gaan winkelen. Ze hebben al boodschappen gedaan voor vanavond. We slagen weer goed in de winkelstraat!
Bas heeft een leuke roze korte broek en ik een leuk bloementruitje. Annie scoort een tijgerbroek en een heel mooi badpak. Verder een klok, placemets en een snijplank. Allemaal met dezelfde beschilldering van olijfjes. Heel leuk. Voor Bas neem ik in die winkel nog kruiden mee in een leuk glazen potje, voor de op BBQ. Lone krijgt een lief wit broderie jurkje van oma Annie. Ine en Dick hebben niets gekocht, maar ze hebben nog 2 weken de tijd. Ze blijven hier namelijk nog lekker vakantie vieren! Na het shoppen pakken we even een typisch Frans terrasje. Lone drinkt orangina met een lepeltje. Als ze het zat wordt, gaan we richting het strand om te kijken of we er echt niet heen kunnen vandaag. Helaas, het is echt te koud. Maar een keertje van de glijbaan kan natuurlijk wel. Maar Lone is ongeduldig en wil niet op haar beurt wachten. Uit nijd krijgt papa een krab in zijn gezicht! En dan is papa er klaar mee. We gaan naar het appartement en Lone gaat naar bed. Wij gaan met z’n allen bij Ine en Dick op het balkon een boekje lezen en zonnen. Het is hier wel lekker warm! Voodat we gaan eten gaan we alvast een beetje pakken. Dat scheelt morgen weer. We hoeven niet al te vroeg op, maar het is toch wel lekker als het alvast gedaan is. Lone blijft even bij Ine en Dick. Als we klaar zijn, kunnen we aan tafel. Ine, Dick en Bas eten voor de laatste keer mosselen en Annie en ik krijgen biefstuk met een lekker foie gras sausje. We moeten voor het eerst ‘s avonds ook binnen eten omdat het buiten te koud is. De komende dagen beloven ook niet al te best weer voor Ine en Dick helaas.
Vrijdag De dag van vertrek. We hoeven pas om 11 uur uit te checken en rond twaalven weg te rijden, dus we kunnen lekker rustig aan doen. Als we hebben ontbeten, afgewassen en als alles is ingepakt, verlaten we ons leuke appartementje. Na het uitchecken drinken we nog een bakkie met Ine en Dick, zij blijven hier nog een tijdje. We pakken de auto in en geven Ine en Dick een dikke kus. “Veel plezier nog en super bedankt voor alles!!” dan rijden we weg. Dag Valras Plage! Het was super leuk hier. Een uurtje later komen we aan op het vliegveld. Gelijk komt er een ventje van Europe Car naar onze auto om te inspecteren. En wat blijkt: We hebben schade… Hadden we zelf niet eens gezien. Wat kut zeg. Op de acherkant zit een kras. Het lijkt wel alsof iemand erlangs is geschuurd met iets. Nou ja. We horen het wel als we thuis zijn. Bas maakt nog wel even een foto. Na het inchecken, gaan we door de douane. Er is 1 winkeltje met sparfum en van alles. Montpellier airport is al net zo schattig klein als Rotetrdam airport. We moeten nog even wachten en dan kunnen we. De vlucht gaat weer prima met kleine Mien. We hebben met z’n drieen 6 stoelen tot onze beschikking, dus dat is perfect. Na de landing moeten we helaas vet lang op de koffers wachten. Er zijn twee kofferbanden en er zijn drie vliegtuigen, dus dat gaat organisatorisch helemaal mis. Mensen lopen van de ene band naar de andere en terug. Bert wordt ondertussen gek van het wachten want hij ziet mijn moeder wel, maar hij mag er niet bij, hihi! Uiteindelijk hebben we ze en kunnen ze elkaar in de armen sluiten. Mama gaat met Bert mee en wij moeten naar lang parkeren, dus we geven elkaar ook een dikke kus!
Dat was een topweekje! Allemaal super bedankt voor de gezelligheid!
