Halverwege juni krijg ik een mail van Carmen met de vraag of het mij leuk lijkt om mee te lopen met de Diabeatit Run. Eerst 589 treden omhoog bij de Euromast om vervolgens een dubbele marathon te lopen in estafettevorm van Rotterdam naar Amsterdam. Ja heel cool lijkt me dat. Je kan je inschrijven met een team van 12 man. Dat betekent dat je ongeveer 7 kilometer per persoon moet lopen. Prima te doen lijkt me. Dit alles voor het goede doel. Het werven van sponsorgelden voor het Diabetes Fonds. Het geld komt te goede om onderzoek te kunnen doen naar de genezing van diabetes. We besluiten de uitdaging aan te gaan. We schrijven ons in met de teamnaam “DeLorentz diabeaters” en voegen 12 lopers toe. Ook hebben we twee begeleiders. Totaal 14 personen dus.
In de maanden die volgen zijn we druk met de voorbereidingen, trainen en niet te vergeten het bij elkaar harken van sponsorgeld. Als voorwaarde heeft de organisatie gesteld dat je 500 euro per persoon moet binnenhalen. Voor ons team met twaalf lopers betekent dat dus 6000 euro en dat is best een hele opgave. Vrienden, familie en collega’s worden diverse keren en op verschillende manieren benaderd of ze ons willen sponsoren. Na niet al ter lange tijd staat ons team bovenaan met het ophalen van sponsorgeld maar we hebben nog lang niet 6000 euro bij elkaar. We schrijven ook een persbericht wat we naar de lokale media versturen om het goed onder de aandacht te brengen. Het stuk, met mijn foto verschijnt in de Gooi en Eembode. Dat is cool! Na een paar goede mails vanuit DeLorentz naar heel veel mensen weten we een week voor tijd het benodigde bedrag binnen te halen. Dat geeft een goed gevoel en we mogen dus tevens deelnemen aan de Run. Uiteindelijk halen we 6.745,88 op voor het Diabetesfonds. We zijn hiermee het besten fondsenwerfteam van de Diabeatit Run. We zijn er heel trots op!
Zaterdag 12 oktober is een bijzondere dag. Deze speciale dag staat namelijk geheel in het teken van de Diabeatit Run. Iedereen verzamelt ’s ochtends vroeg bij DeLorentz. Van daar uit rijden we richting Rotterdam. We parkeren met de auto en de bus onderaan bij de Euromast. Nadat we de reclameposters op de auto en de bus hebben geplakt gaan we met z’n allen met de lift omhoog. Als we officieel zijn ingeschreven houdt Jet Sol een inleidend praatje. We worden als team gehuldigd omdat we het meeste geld hebben opgehaald. Top zeg. Vervolgens wordt de Run geopend door de burgemeester van Rotterdam Aboutaleb.
Marjolein heeft goed getraind op traplopen en is helemaal klaar om de 589 treden te bedwingen. Vooraf verwacht ze er wel zo’n 15 minuten over te doen maar ze is velen malen sneller. Na iets meer dan drie minuten is ze al boven en mogen we met het hele team met de lift weer naar beneden. Wat een geweldige prestatie van Marjolein. Eenmaal aan de voet van de Euromast is het begin wat chaotisch maar alles komt uiteindelijk helemaal goed. We zijn op weg, nog 84 kilometer te gaan!!! Voor de Run hebben we een indeling gemaakt. Er zijn elke keer drie personen onderweg. Twee fietsers en een loper. Als de loper 2,3 kilometer gelopen heeft wisselt hij met een fietser. Bij de tussenpunten die door de organisatie zijn aangegeven wisselen we dan fietsers die al gelopen hebben met verse frisse mensen uit de bus. Per keer loop je dus ongeveer 2,3 kilometer en fiets je ongeveer 4,6 kilometer.
We gaan echt heel vlot. Binnen mum van tijd heeft iedereen al een keer gelopen en op de fiets gezeten. Dan beginnen we dus weer van voor af aan. Wat een prachtige dag is het ook. Zowel de vrijdag voor de Run als de zondag erna valt er echt de hele dag regen. Het komt soms met bakken uit de lucht. Wat hebben wij het getroffen dat het de zaterdag droog is. Het is ’s ochtends wel fris maar in de middag verschijn het zonnetje af en toe en is het geweldig loop weer. Onderweg gaat het super goed. We wisselen heel intelligent van loper en fietser. We zijn een gestroomlijnde geoliede machine. Het stempelen van de stempelkaart gaat ook als een trein. Na 3,5 uur hebben we de eerste marathon er al op zitten. We besluiten om niet rustig te gaan eten in Alphen aan de Rijn waar iedereen zit te lunchen. We hebben zelf brood, fruit, repen en drinken in de auto’s dus we stempelen de kaart en gaan gauw weer op pad. Op dat moment schatten we in dat we rond 17:00 uur bij het Olympisch stadion aankomen en gooien dat gelijk op Twitter:
Wat een topdag tijdens de @DiaBeatitRun. Zoals het er nu uitziet 17.00 strak in Amsterdam. Olympisch stadion we komen eraan.
Het kan natuurlijk niet altijd goed gaan. We hebben drie fietsen bij ons. Twee daarvan zijn op weg om de loper te ondersteunen en de andere staat op het dak van de Volvo. We komen bij een brug waar de Volvo niet onderdoor kan met de fiets op het dak. Op dat moment ben ik aan het lopen met Appie en Matthew. De Volvo rijdt een alternatieve route en het busje gaat naar het volgende wisselpunt. Wij hebben alle drie al gelopen. Als we zowel het busje als de Volvo niet zien besluiten we om weer te wisselen. Gelukkig staat een stukje verder de bus en gaan er drie verse krachten op pad. Het loopschema klopt nu niet meer. De nieuwe groep die namelijk de weg op moest zit in de Volvo en die is er nog niet. Uiteindelijk komt het allemaal goed. Een tijdje later wisselen we alsnog de mensen in de Volvo en gaan weer vrolijk verder met deze geweldige dag.
Omdat iedereen vol gas zijn 2,3 kilometer loopt, we geen blessures hebben en iedereen fit blijft lopen we ruim voor op schema. We berichten al voor 16:00 uur dat we nog maar 9 kilometer te gaan hebben:
We gaan de laatste 9 km in van de @DiaBeatitRun! We zien Amsterdam al. Olympisch stadion -> here we come!!!
Nog wel opmerkelijk is dat we onderweg de mannen tegenkomen die de bordjes plaatsen om de route aan te geven. Op sommige punten lopen we zelfs voor ze uit. Gelukkig hebben we de GPS bij ons en die werkt heel goed. De route staat er heel duidelijk op.
Maar we gaan dus richting de finish en wel als eerste. We halen niet alleen het meeste sponsorgeld binnen maar komen ook als nummer 1 over de streep. Gaaf. Vlak voor het Olympisch stadion parkeren we de auto’s en gaan Monique en Marcel op de fiets zitten. De laatste 400 meter voltooien we met het hele team. Iedereen is gereed bij de finish en we worden warm onthaald. Wat een super mooie dag. Er worden foto’s en fimpjes gemaakt. We zijn euforisch na deze geweldige dag en sportieve prestatie voor het goede doel.
Als afsluiter drinken we nog wat in het Olympisch stadion en gaan we in Hilversum eten bij ELT. Delorentz bedankt voor de mooie dag, Diabeatit Run bedankt voor de organisatie. Wat een top dag!
Het reisverhaal begint eigenlijk de week voor vertrek. Wij vernemen via Robbie op de laatste Koninginnedag dat het heel slecht gaat met de vader van Esther. Zelfs zo slecht dat Gerrit op 2 mei komt te overlijden. Verschrikkelijk nieuws, we leven met ze mee. Door deze gebeurtenis heeft Robbie vanzelfsprekend de vakantie moeten annuleren. De trip dit jaar naar Frankrijk doen we niet met de gebruikelijke zes man, maar helaas zonder Robbie. Met z’n vijven.
Woensdag 08 mei 2013 Voor een aantal gaat de wekker vroeg vandaag. Even snel een douche en een kus aan onze geliefde en de vakantie kan beginnen. 6.29 uur klaar staan op de Gijsbrecht stond in de briefing van Jochem. En daar sta ik zonder koffer, maar met een grote sporttas, zoals mij de dag daarvoor was opgedragen. Met Zwitserse precisie komt mijn lift op 6.29 uur de Gijsbrecht opgedraaid. Even snel de gebruikelijke begroeting, tas achterin en we kunnen op weg naar de volgende reiziger, want exact 2 minuten later moeten we Adse oppikken. Adse heeft blijkbaar de algemene voorwaarden van de lift niet goed doorgelezen, want hij heeft niet een tas maar een hutkoffer bij zich. Ach ja Jochem is gelukkig al in de vakantie stemming en houdt het deze keer bij een berisping. Aangekomen bij het treinstation, danken we Daan hartelijk voor de lift en lopen we naar het perron. Bijl en Bassie zijn nog niet gesignaleerd, maar komen een paar minuten later het perron oplopen. 6.53 uur komt de intercity het station van Hilversum binnenrijden, zelfs op dit tijdstip is de trein weer aardig vol. We lopen dan ook niet een coupé in, maar settelen ons direct bij binnenkomst in de tussenruimte. De treinreis verloopt zonder enige problemen, zodat we mooi op tijd de tunnel van Schiphol binnenrijden. Eerst een bak koffie en een broodje. Jochem weet wel een lekker Italiaans tentje waar wij ons te goed kunnen doen aan een ciabatta tradizionalle. Na het ontbijt lopen we naar de balie van KLM. Bassie heeft ons allen de ochtend van te voren al online ingecheckt. Het is dus alleen nog zaak om onze bagage te droppen. Bij de douane aangekomen kan alles uit onze zakken en staat de metaaldetector ons op te wachten. Niet alleen wij, maar ook Silvie “lekkere meid” Meis moet door de metaaldetector. Even hopen wij allen dat wij tijdens onze twee uur durende reis van haar aanwezigheid mogen genieten. Helaas hebben wij haar alleen nog mogen aanschouwen tijdens onze zoektocht naar wat leuk leesvoer in plaatselijke kiosk. Gelukkig voor ons gunt ze ons een kleine voorover buk sessie, dank daarvoor Silvie. Nog een half uur voordat we kunnen boarden. We besluiten een drankje te doen in een bar. We vinden weer een plek in de bar waar veel van onze reizen zijn begonnen. Deze keer geen bier, maar wij nemen als verstandige volwassenen alleen een bak koffie. Gate C8, niet een KLM, maar een Air France kist staat ons hier op te wachten. In het vliegtuig worden wij verwelkomt door een glimlachende madamoiselle met de eerste Franse woorden van de vakantie: “Bonjour Monsieur”. We krijgen direct zin in de Franse zon, kaas en een lekkere wijn. De vlucht verloopt voorspoedig. Ondanks dat we iets later de lucht in zijn gegaan, landen we op tijd in het zonnige Marseille. Op naar de koffers. Jochem belt zoals afgesproken de verhuurder van de 2CV’s. Hij verzorgt het vervoer ook vanaf het vliegveld. Als we met de koffers richting uitgang lopen staat de taxi chauffeur met een bordje “Gottmers” ons op te wachten. Hij zal ons naar de eendjes brengen. Helaas is er maar plaats voor vier en zal een van ons een andere taxi met wildvreemden moeten delen. Bijl offert zich verrassend snel op, waarschijnlijk hopend op een paar bloedmooie rondborstige blonde Zweedse medepassagiers die al smachtend op een Hollandse jongen zoals hij wachten. Maar als snel knapt deze zeepbel en stapt er gewoon een oer-Hollands stel de taxi binnen.
Iets later dan Bijl rijden wij ook het terrein van vintageroadtrips.com op en trekken een tiental kleurrijke oude eendjes al snel onze aandacht. De man achter dit concept is Mark, een gezellige Hollandse krullenbol die vijf jaar geleden in Frankrijk is neergestreken om dit concept uit te rollen. Dit bleek al snel een gouden greep en nu heeft hij meerdere 2Cv’s en andere oldtimers staan. Nadat onze jurist de contracten heeft goedgekeurd en tevens ondertekend, krijgen we de twee sleutels van de eendjes. Jochem en Bassie kiezen voor de Ferrari rode en Bijl, Adse, en ik moeten genoegen nemen met de beige variant. Als alle bagage is ingeladen en het dak van de eendjes is opgerold, kruipen Adse en Jochem als eerste achter de stuur en kan onze roadtrip beginnen.
De eerste hindernis is eigenlijk het rijden in de eend zelf, want schakelen, optrekken, choken, sturen en remmen is toch even wat anders dan wij als luie rijders gewend zijn in de auto’s van nu. Jochem en Bassie zullen voorop rijden en navigeren met behulp van een ouderwetse landkaart en af en toe wat hulp van google maps. Al snel tuffen we over kleine D weggetjes door het prachtige landschap van de provence met de heerlijke Franse zon op onze bolletjes. Een gevoel van vrijheid bekruipt ons. Nu nog lang haar, een bloemenkrans om, gitaar om de nek, een felgekleurd T-shirt en een broek met wijde pijpen aan en we beleven de jeugd van onze ouders. Op weg naar onze eerste activiteit, een wijnproeverij op de wijngaard “Domaine de la Bégude”, stoppen we in het kleine plaatsje Pelissane. Bij de eerste de beste tent waar volk zit, parkeren we de eendjes. We nemen plaats aan een tafel aan de rand van het terras en al snel worden we door vriendelijke iets wat schele dame gevraagd wat we willen eten. Wij vragen om een kaart, maar eigenlijk heeft ze alleen steak hashee of worstjes met friet. De keuze is dus snel gemaakt, Jochem en Adse kiezen gebroederlijk voor de steak, en de rest lust wel een paar worstjes. Uiteraard hoort hier ook onze eerste biertje op Franse bodem bij en al snel proosten wij op een mooie vakantie. Als een stel uitgehongerde leeuwen storten we ons op het bord met friet en vlees. Terwijl onze darmen hard moet werken om deze vette hap te verwerken, lopen we terug naar onze trouwe eendjes. Ik ga deze keer aan het stuur draaien en Adse neemt naast mij plaats op de bank. Het blijkt uiteindelijk nog een aardig stukje rijden, we wagen zelfs ons leven door een klein stukje snelweg te pakken. We verlaten dan ook de snelweg en nemen weer de kleine vertrouwde wegen. De ingang van de wijngaard ligt net na een bocht. Jochem en Bassie zien dit echt iets te laat en instinctief trapt Jochem op de rem, dit heeft als gevolg dat ik hierdoor op het laatste moment ook de rem moet intrappen. De eend heeft helaas een wat lange remweg en om een kleine catastrofe te voorkomen, gooi ik het stuur naar rechts en komt de eend met piepende remmen aan de andere kant van de weg tot stilstand. Jochem rijdt in tussen achteruit en draait daarna het pad van “Domaine de la Bégude” op. Nadat wij in de beige eend weer bekomen zijn van de schik, rijden ook wij het pad op. We worden ontvangen door een Fransoos met een voorkeur voor Zweeds. Hij blijkt de sales manager te zijn voor dit bedrijf, dus niet cellar manager Bassie. Hij zal ons rondleiden op deze wijnboerderij waarvan de wijngaard een oppervlakte heeft van 15 hectare.
Op een leuke manier krijgen we uitleg over het proces van wijn maken en nemen we een kijkje in kelders van de wijnboerderij. In deze kelder worden de wijnen in grote eikenhouten vaten gerijpt, waarna ze uiteindelijk gebotteld worden doorverkocht. Bijl is meer geïnteresseerd in de handel en vraagt: “Who ownes this place?” and “What is your margin?”. Na afloop van de rondleiding begint de proeverij, hetgeen waar het uiteindelijk voor ons allemaal om draait. We proeven een witte, rosé en twee rode wijnen, uiteraard spugen we niets uit en genieten we met volle teugen van deze wijnen. Eerlijk gezegd vallen vooral de rode wijnen in de smaak, hier kopen we dan ook zes flessen van voor thuisgebruik. Twee flessen gaan apart mee in de eend, zodat we deze ergens onderweg een keer soldaat kunnen maken. Als de wijn is ingeladen, gaan we op weg naar onze eerste overnachting, een hotel in het prachtige kustplaatsje Cassis. Door het drinken van de wijn glijden we lekker soepel met de eendjes de berg af. In Cassis is het goed zichtbaar dat de Fransen ook vrij zijn, want alleen stapvoets kunnen we Cassis binnenrijden. Zonder de hele stad door te hoeven rijden, vinden we voor onze eendjes twee mooie plekken in een parkeergarage. We parkeren de eendjes en lopen een straatje naar beneden. Al snel opent zich voor ons de haven van Cassis en ruiken we de zeelucht. Heerlijk, die zeelucht, zon en overvolle terrassen. Ons Hotel “Le Cassiden” ligt direct om de hoek van de boulevard. We worden door een vrolijk en behulpzame Fransoos geholpen. Helaas spreekt de beste man geen woord Engels. Gelukkig gooit Jochem er nog wat Franse woordjes uit, zodat we op de juiste manier kunnen inchecken. Uiteraard slapen de snurkbuddies bij elkaar en settelen Bijl, Adse en ik zich in de andere kamer. Even opfrissen en dan slenteren over de boulevard op zoek naar lekker tentje waar verse vis wordt geserveerd. Dat laatste blijkt uiteindelijk best lastig, want bijna iedere tent zit tot zijn nok vol.
Maar we hebben geluk, we vinden toch nog een plaatsje op een terras, hiervoor moeten we dan wel de chagrijnige dames van de bediening voor lief nemen. Na een minder voorgerecht, komt ons hoofdgerecht, mosselen met overheerlijke goudgele frieten. Het hoofdgerecht heeft ons zeker gesmaakt. Bij het vragen om de rekening blijkt de bediening toch te kunnen glimlachen, alleen is dat voor ons te laat en blijft de fooi dan ook uit. We sluiten de avond af met een heerlijk biologisch ijsje en een laatste biertje op het terras.
Donderdag 09 mei 2013
Na een prima nacht, lekker genieten van een petit déjeuner op het terras. Dit is het echt Franse leven, lekker ontspannen opstaan en ontbijten in de zon. Om 11:00 uur hebben we afgesproken bij de duikschool. We gaan een Try Dive maken in de zee. Na wat zoekwerk komen we aan bij een wat op het eerste gezicht chaotische duikschool gerund daar een paar gezellige volslanke oudere dames. Later komen wij er achter dat ze uit Luik komen en zich in een Nederlandse snackbar goed zouden kunnen redden. Patatje satésaus en een biertje zijn de enige woordjes die dames hebben onthouden tijdens een bezoek aan ons land. Iedereen krijgt een plunjezak, waarin zijn maat duikuitrusting zit en een flesje zuurstof.
Volgepakt lopen we terug naar de haven waar onder andere kapitein Ortega ons op de boot staat op te wachten. Terwijl de boot de haven achter zich laat en koers zet naar de calanques, krijgen wij een uitleg. In wat gebrekkig Engels, handen en voeten werk krijgen we de fijne kneepjes van het duiken uitgelegd. Aangekomen in de calanques trekken de eerste drie slachtoffers Adse, Jochem en ik hun kikvorspak aan. Flippers aan, lood om, fles op je rug, duikbril op, check. Nu kan het avontuur beginnen, eerst met die onhandige flippers de trap af om je dan langzaam in het water te laten zakken. Ieder van ons heeft een duikbuddy, deze door de wol geverfde duikers zijn onze begeleiders in de voor ons onbekende onderwater wereld. Adse en Bassie hebben al eerder gedoken en het gaat hen dan ook goed af, al bleek Jochem toch ook wel een natuurtalent. Ik heb wat meer moeite, vooral met de ademhaling, maar verdwijn uiteindelijk toch onder de oppervlakte samen met kapitein Ortega. Uiteindelijk duiken we tot 6 meter diep en mogen we deze mooie plek onder water aanschouwen. Een half uur later komen de kopjes weer boven water en eenmaal weer aan boord vertellen we elkaar de mooiste verhalen over deze prachtige wereld en haar bewoners. Nu is het de beurt en Bassie en Bijl. Bassie gaat vrij makkelijk onder, maar Bijl blijkt toch niet de Navy Seal te zijn die iedereen denkt dat hij is en houdt het dan ook na een quick look voor gezien. Na een half uur komt ook Bassie weer boven water en zijn we allemaal weer compleet. Terwijl de boot weer koers maakt terug naar de haven genieten wij nog even na en drinken wij het lijfdrankje van de duikers, namelijk thee met rum.
Terug in het duikersnest krijgen we een mooi certificaat als bewijs van ons onderwater avontuur voor boven ons bed. Dan is de tijd gekomen om afscheid te nemen en de heren en dames te bedanken voor een onvergetelijke ervaring. We lopen terug naar ons hotel om de koffers op te halen die we hebben achtergelaten in een van de kamers. We hadden dit ook keurig afgesproken met de eigenaar. Alleen nemen we ook nog even de gelegenheid om het zout van ons lijf af te spoelen en een sanitaire stop in een net schoongemaakte badkamer. Hier is de eigenaar dan ook niet echt over te spreken. Maar zo snel als zijn glimlach verdween is die ook weer terug op zijn gezicht, nadat we hem even 20 euro in zijn hand drukte voor het ongemak. Onze trouwe eendjes staan gelukkig nog steeds op hun plek in de parkeergarage. We laden de bagage in, rollen het dak weer op, zetten de raampjes open, choke uit en starten maar. Terwijl wij in de beige eend bij een uitgang op een heuvel staan te wachten, blijkt dat de rode eend een andere uitgang heeft genomen. Na wat over en weer ge-sms’t te hebben, spreken we af bij een volgende rotonde. Helaas wil de handrem van de beige eend niet echt meewerken, maar naar wat gevloek en stevig getrek aan de handrem kunnen wij alsnog onze weg vervolgen. Bij de eerst volgende rotonde sluiten wij weer mooi aan bij de rode eend. We laten Cassis achter ons en zetten koers naar onze nieuwe bestemming Le Lavandou. Onze eerste uitdaging van de dag is een bergpas. Om deze bergpas over te komen moeten we echt het maximale vermogen uit de eendjes halen en al rokend komen we dan ook boven. We besluiten om eerst hier het uitzicht te bewonderen.
Terwijl we heel Cassis kunnen overzien, trekken we onze eerste fles witte wijn open. Even genieten van een glas heerlijke wijn en een prachtig uitzicht. Na deze leuke onderbreking vervolgen wij onze weg over de bergpas. Onderweg loopt het verkeer volledig vast, vanwege een prachtige stoet oldtimers. Geen auto’s, maar enorme trucks die ook proberen deze bergpas zonder problemen over te komen. Als oldtimers onder elkaar wordt er heel wat over een weer gegroet door de claxons te laten werken. Nadat we de bergpas hebben verlaten en weer op de normale kustweg terecht zijn gekomen, tanken we bij de eerste de beste benzinepomp de eendjes af. We vervolgen onze weg door een klein stadje. Helaas door een bijna botsing van ons met een andere auto raken we Jochem en Bassie kwijt. Terwijl Adse plank gas geeft om Jochem en Bassie weer in het zicht te krijgen, ontvangen we een SMS, “Richting ….”. Het enige bord waar wij op dat moment de plaats op zagen staan, was richting de snelweg. Voordat we het dan ook weten, belanden we op snelweg. Achteraf blijkt dat Jochem en Bassie de eerst B-weg rechts te hebben genomen en hebben zij ons in achteruitkijkspiegel met volle vaart voorbij komen zien komen. We bellen even met elkaar en spreken af dat we elkaar weer tegenkomen op de N99. Direct daarna verlaten wij de snelweg, en met een leuk kronkel weggetje door het Franse landschap komen we weer op de juiste weg terecht. De N99 gaat door verschillende kust plaatjes. Door de drukte kunnen wij weer alleen stapvoets rijden. Iets voor ons, maar nog niet in beeld, rijdt de rode eend. Jochem en Bassie, oftewel liefkozend door Bijl “Ted en Ed” genoemd, komen we uiteindelijk weer tegen bij een benzinepomp. Ondertussen heb ik het hotel gebeld om aan te geven dat we rond acht uur in de avond in Le lavandou zullen aankomen. Om deze tijd wel te gaan halen, besluiten we toch maar een stuk over de snelweg te gaan. Door deze beslissing komen we mooi op tijd aan in Le Lavandou. Het hotel ligt in centrum van deze gezellige kustplaats. De eendjes worden geparkeerd, terwijl Bijl en ik alvast met alle koffers het hotel inlopen om ons in te checken. Prima kamers, dit keer houd ik Bijl gezelschap in het grote bed en heeft Adse een slaapplek voor zichzelf. Even nog een douche pakken, zodat we fatsoenlijk dit stadje kunnen ontdekken. In de bar onder hotel drinken we klein biertje en vragen wij aan de man achter bar waar een goed Italiaans restaurant is. We hebben namelijk trek in zo’n overheerlijke deeg schijf met kaas, groente en vlees. We worden gewezen op de beste Italiaan van Le Levandou. En dat op 5 minuten lopen. Het zou ook kunnen zijn dat het de enige Italiaan is, dus automatische de beste. Maar het eten is echt heerlijk, in tijden niet zo’n lekkere pizza gegeten. Nu de buikjes weer vol zitten, is het tijd om het nachtleven van Le Lavandou te ontdekken en gaan we op zoek naar vertier.
We volgen de lichtjes, het geluid en de korte rokjes richting de haven. De eerste kroeg die we tegenkomen, blijkt dezelfde naam te hebben als een kroeg waar wij heel wat keren in Cap d’Agde de avond zijn begonnen. Voor iedereen de welbekende Junglebar. Terwijl we genieten van een biertje zien we toch steeds meer mensen langslopen verder de haven in. Om niet in slaap te vallen in deze bar besluiten wij ook eens een kijkje verderop te nemen. Om de hoek blijkt “Le Cub” te zitten en ja, hier zijn dus alle korte rokjes heen gegaan. Het blijkt een gezellige tent, waar de rijke patsers hun geld graag uitgeven om aandacht te krijgen van mooie vrouwen die daar in grote aantallen aanwezig zijn. Aangezien Bassie niet met veel geld kan smijten, probeert hij juist de aandacht te krijgen door zijn werktuig buiten zijn broek te laten slingeren.
Adse moet zich verontschuldigen en gaat terug naar het hotel. Dit terwijl wij nogmaals 20 chemische uitziende drankjes uit een reageerbuisje naar binnen gieten. Na sluitingstijd lopen we naar een disco verderop om af te pilsen. Eenmaal in de discotheek proberen we ritmisch ons hele lichaam te bewegen, terwijl we lurken aan een flesje Heineken. Als een stel oude lullen houden we het na klein uurtje voor gezien lopen we terug naar ons hotel. Onderweg houden we collectief een plaspauze en praten we nog wat na over deze avond. Heerlijk onder invloed van de alcohol, vallen we in een diepe slaap. Weer een dag in stijl afgesloten.
Vrijdag 10 mei
Een mooie dag is aangebroken. Het is vandaag de derde dag van onze roadtrip en we beginnen deze dag uiteraard weer met een lekker ontbijt buiten op het terras. Iedereen is een klein beetje verrot van onze nachtelijk uitstap. Bassie heeft het bier al weer omgezet in zweet en ergens op de boulevard geloosd door 6 km te hebben hardgelopen. Na het goede ontbijt checken we uit en lopen naar de grote parkeerplaats iets verderop. We besluiten om het jeu de boulles over te slaan, zodat we op ons gemak door de bergen kunnen gaan rijden. Ergens onderweg willen we dan genieten van stokboord, kaas en wijn. Deze dag neem ik weer het stuur in handen, we volgen Bassie en Jochem de bergen in. Onderweg komen we nog een mafkees tegen, die gehuld in een monokini uit een rode eend staat te schreeuwen tegen ons. Ook de wielrenners die al zwoegend de top proberen te bereiken, hebben deze mafkees voorbij zien komen. Hopelijk hebben we hier beelden van, zodat iedereen ons kan helpen deze mafkees te onthullen. Boven op de berg hebben we een kleine plaspauze en maken we wat kiekjes van de eendjes en het uitzicht.
Bastiaan en Adse, alias Bits en Bytes trekken zich even terug en gaan door middel van de gps op zoek naar een schat. Als zij weer zijn terug gekomen, gaan we op zoek naar een geschikte plek voor de picknick. Na wat bergen gepasseerd te hebben, rijden we een mooi bospaadje in. Op een mooie plek zetten we de eendjes neer en pakken we al het eten en drinken uit. Helaas voor ons, is deze plek ook zeer geliefd bij muggen. We worden van alle kanten aangevallen en besluiten dan ook ons verlies te nemen. We moeten weer op zoek naar een nieuwe plek. Na wat onderlinge misverstanden, ben ik er klaar mee en pleur ik de eend ergens in berm. Dit uiteraard met het idee dat dit plek is om eindelijk te kunnen gaan eten. Stokbrood met worst en kaas wordt geserveerd op de kap van de eend en de wijn vloeit rijkelijk.
Na deze overheerlijke lunch rijden we verder op weg naar ST. Tropez. Rond de klok van vier rijden we het terrein op van Château Volterra. Hier hebben we weer een rondleiding en een wijnproeverij. De rondleiding die we krijgen is wel een stuk minder interessant dan bij het vorige Château. Hopelijk kunnen de wijnen het andere Château overtreffen.
Er wordt ons van alles ingeschonken, maar we worden niet echt warm of koud van deze wijnen. De gids is ook meer bezig met het verkopen van wijnen aan een stel gefortuneerde Fransen dan uitleg geven over de wijnen die hij ons heeft ingeschonken. Zij krijgen dan ook de betere wijnen te proeven. Als de gids een rondleiding geeft en ons alleen achterlaat grijpen wij onze kans. We pakken de dure fles en vullen de glazen rijkelijk met dit rode vocht. Deze wijn smaakt zeer goed. Voor ons budget is deze wijn van 80 euro per fles iets te gortig, maar die Fransozen bestellen even een paar dozen voor op de boot. Uiteindelijk nemen wij twee andere flessen wijn mee. We bedanken de gids en vertrekken richting Hotel “La Romarine”.
Dit hotel is meer een klein resort dicht bij St. Tropez. Het is van alle gemakken voorzien, maar het belangrijkste is uiteraard het zwembad. We leggen de bagage dan ook snel in de kamers, trekken onze zwembroek aan en plonsen het water in. Na deze verfrissende duik, wel iets te koud, openen we de gekochte wijnen van Chateau Volterra. Met een heerlijk zonnetje liggend op een strandbedje, laten wij de wijn langzaam naar binnen glijden. Op de achtergrond maakt Jochem, uitgerust met een zwembril en dopjes in zijn oor, weer z’n gebruikelijke slagen in het zwembad. Lekker nog even een douche, een klein biertje op het terras en we kunnen ST. Tropez onveilig gaan maken. Jochem biedt zich aan als BOB. We proppen ons allemaal in één eend en rijden richting het centrum van St. Tropez.
Tijdens het zoeken van een parkeerplek, besluit Jochem wat Ferrari’s, Porsches en Massarati’s uit te dagen. Er stonden er enkele in een lange rij voor de ingang van een parkeergarage. Hoe daag je deze bolides uit? Je hebt nodig, een rij mooie, maar vooral dure sportwagens, vijf gekke Hollanders in een ouwe eend en een plaat voor je kop. Ga met de eend naast een bolide stilstaan. Trap de rem in en blijf dan gas geven tot je de aandacht krijgt van de patser achter het stuur, maar vooral van de stoot die er naast zit. Als deze kijken geef je nog een paar keer gas en laat je tegelijkertijd de rem los, zodat je met piepende banden wegscheurt. LET OP! Vooral belangrijk, het rubber van de banden moeten achterblijven op het wegdek. Je kunt dit naar eigen inzien een aantal keren en bij verschillende mooie bolides herhalen. Succes! Van dit alles krijgen we trek, we zetten de eend dan ook snel in een parkeergarage en lopen naar de boulevard.
We kiezen het restaurant de Manderine, heerlijk gegeten, wel prijzig, maar de serveerster maakt het meer dan goed. Na het eten slenteren we nog even door de haven om een beetje te watertanden op prachtige jachten die aan ons voorbijgaan. Terug in het hotel nemen we nog een slaapmutsje, voordat we onder de wol kruipen.
Zaterdag 11 mei
Dit keer ontbijten we in het hotel. Doordat we genoeg tijd hebben nemen we na het ontbijt nog een kop koffie, buiten op het terras. Het is prachtig weer en de hemel is strak blauw. Een mooie dag voor wat actie. Voor vandaag staat er dan ook een mooie activiteit op het programma, we gaan quad rijden. We rekenen onze kamers af en zetten koers naar Chateau Des Demoiselles.
Omdat we een uur te vroeg zijn, nemen we nog wat artistieke foto’s van ons en de eendjes, met op de achtergrond de enorme wijnvelden waar wij straks als een malle door heen zullen crossen. Onze gids komt het terrein oprijden en zet alle quads op een rij. Een netje en een helm op, nog een uitleg en we kunnen gaan. In de volgorde Adse, Bassie, ik, Bijl en Jochem rijden we achter onze gids aan. Wat een power zit er in zo’n apparaat! We rijden eerst een klein rondje om een te worden met onze quad. Daarna begint het echte werk, de paden zijn hobbelig en we rijden berg op en af met als hoogtepunt acrobatische taferelen door een greppel.
Heerlijk even anderhalf uur helemaal los gaan met zo’n krachtpatser. Na afloop praten we nog wat na met onze gids, voordat we op weg gaan naar onze laatste slaapplaats in Aix. We besluiten de snelweg te nemen, we komen dan ook helemaal doorgewaaid aan in deze prachtige oude studentenstad. Als we door de stad rijden op zoek naar ons hotel, trekken we veel aandacht met de eendjes. Vooral als Adse met piepende banden een rotonde neemt. Het hotel blijkt een statig pand te zijn aan dé weg in het centrum van Aix. Voordat we ons kunnen opfrissen, wacht ons eerst nog een klim van vier hoog naar onze kamers. Voor het hotel komen we na een douche weer samen op het terras. We lopen het centrum in met Jochem als gids. Hij is hier al wat vaker geweest en weet dan ook wel een klein beetje de weg in deze middeleeuwse stad. Veel tentjes worden om allerlei redenen afgewezen. Vraag me niet waarom, maar uiteindelijk worden we aangetrokken door een restaurant met een plastic koe voor de deur. De tent wordt gerund door groep mannen met voorkeur voor hetzelfde geslacht. Het eten is heerlijk, maar de bediening is echt chaotisch. Na het eten lopen we een gezellige bar in met veel vrouwelijk schoon. Er blijkt zelfs voetbal op te staan. Even resumé, we hebben heel veel vrouwelijk schoon, voetbal en bier. Ik zeg top bar, waarom bestaat deze ultieme combinatie nog niet een Nederland? Jochem en ik zijn ooit met Danker eerder in deze stad geweest en hebben toen een erg mooie tijd gehad in een cocktailbar. We besluiten dan ook de bar te bezoeken met de hoop dat we die tijd weer kunnen herbeleven. Met tussenstop in een prachtige kerk, waar Bassie met iets te veel bombarie vraagt of dit de cocktailbar al is, belanden we in de cocktailbar.
Helaas voor ons zijn er nog weinig bezoekers en na een cocktail gaan we ook weer terug naar de kleine barretjes. In een van de barretjes vragen we aan een paar Franse meiden: “Where is the place to be?”. We worden verwezen naar een grote deur met een paar klerenkasten er naast. Achter de deur blijkt een gave discotheek in een enorme kelder te zitten compleet met DJ en een podium voor de house band. Al snel gaan onze voetjes van de vloer en bewegen wij ons soepel tussen alle Fransen door. Bassie is de eerste die zijn bed gaat opzoeken, Adse volgt iets later en als klap op de vuurpijl laat zelfs Bijl ons in de steek. Wel brengt hij Jochem en mij nog een biertje. Met z’n tweeën blijven we achter terwijl de houseband “Smels like teen spirit” speelt, maar dan met een Frans accent. Na een uur verlaten wij ook de discotheek op zoek naar een vette hap. Na lang zoeken zitten we uiteindelijk in restaurant met voor ons een bord patat, gehakt met een plak kaas en sperziebonen. Jaaaa sperziebonen, we bestellen een cheeseburger en krijgen dit. Rare jongens toch die Fransen. Met deze maaltijd in onze mik, lopen we rustig terug naar het hotel waar we eindelijk onze ogen kunnen laten rusten.
Zondag 12 mei
Vanochtend gaan we uiteraard weer op zoek naar een terras in de zon voor een overheerlijk ontbijt. Vlakbij een kleurrijke markt vinden we zo’n terras. Hier kunnen we weer onze tanden in een croissant zetten en wegspoelen met Franse koffie en verse jus. We lopen terug naar het hotel om uit te checken en de bagage op te halen. Deze keer besluiten Bassie, Jochem en ik de te kleine lift te nemen. Is dit niet te zwaar? Nee komt wel goed! Met het geluid van een alarm belanden we op de begane grond. Toch iets te zwaar! Terwijl wij de eendjes weer volladen, laat Adse nog even een boodschap achter. Hij heeft echter een probleem en belt Bassie. Wat blijkt dat het WC papier op is, altijd lastig. Bassie brengt Adse uiteindelijk een nieuwe rol, zodat hij niet iets anders hoeft te gaan gebruiken. De terugweg is erg winderig aangezien we de snelweg moeten nemen en niet de B-wegen. Mooi op tijd rijden we weer het terrein op van vintageroadtrips.com. We leveren de sleutels weer in. Samen met een taxi rijdt de gezellige Hollandse krullenbol ons naar het vliegveld. Na het inchecken lopen we de Burgerking in om ouderwets te bunkeren. Als laatste en met volle maag stappen wij het vliegtuig in. Starten, stijgen en we vliegen. We vliegen terug naar Nederland.
Heel vrolijk ingeschreven voor de hele marathon die in oktober in Amsterdam plaats vindt. Na het sportonderzoek moest dat geen probleem zijn. Vol overgave begonnen met het opstellen van een schema. Een schema wat mij moet klaar stomen voor de 42 kilometer. Alles loopt op rolletjes en na een paar maanden ben ik in staat om 20 kilometer te lopen zonder problemen. Dan staat op zondag 2 juni de DrieDorpenloop op het programma in Kortenhoef. Hier loop ik een super tijd maar deze moet ik in de week erna bekopen met een blessure. Ik heb last onder mijn linker voet. Dat kan hielspoor zijn of een geirriteerde peesplaat. Na onderzoek bij de fysio van het Orec bleek dat het gelukkig een geirriteerde peesplaat is. Ik zeg gelukkig omdat een hiespoor blessure normaal gesproken veel langer duurt om te genezen.
Mijn volgende afspraak bij de fysio is om zooltjes aan te meten. Dit is ondertussen meer dan een maand na de DrieDorpenloop. Een maand dus zonder training voor de marathon. Ik moet dan ook terleurgesteld toegeven dat ik het nu niet meer ga redden. De marathon wordt gecanceld. De pijn is ondertussen wel minder maar nog niet over. Op korte termijn krijgen we op zolder een loopband. Ik heb besloten om pas weer te gaan lopen als ik de zooltjes heb en om dan rustig op te bouwen op de loopband.
Aangezien ik het lopen even niet meer kon doen heb ik mijn ouwe trouwe Cube MTB maar weer eens uit de schuur gehaald. Lekkere rondjes gefietst tussen de 25 en 45 kilometer. Ik heb er best schik in alleen is het wel bikkelen op deze relatief zware fiets. Hij is zeer grof qua frame en banden dus dat helpt ook niet echt mee. Eigenlijk uit nood geboren maar daarom niet minder leuk heb ik nu een mooie racefiets aangeschaft. Mede door Linda was mijn oog gevallen op een mooie Bulls racefiets. Joost en Linda waren een paar weken terug zo ontzettend goed geholen bij een speciaalzaak in Arnhem genaamd Mantel dat ik daar ook wel eens wilde kijken. De Bulls Harrier 1 heeft een prima 105 Shimano afmontage en heeft daarnaast ook nog een schappelijke prijs. Zaterdag met Joost afgesproken om eens richting Arnhem te rijden. Wie weet kom ik terug met deze mooie fiets. Met mijn lengte en binnenbeen maat heb ik vermoedelijk een maat 56/58 nodig. Bij binnenkomst spreken we medewerker Youp op de trap aan en hij helpt ons verder. Helaas hebben ze de Bulls waar ik voor kom niet meer staan in de maat die ik nodig heb. Ik rijd wel een stukje op een nieuwer type met maat 56. Het fietst lekker licht en op zich een top fiets maar net een paar honderd euro duurder dan degene die ik wil hebben. Er staat nog wel een maat 54 van het type dat ik wil hebben. “Zullen we die voor de zekerheid proberen?” vraagt hij aan ons. Ja, waarom niet. Je kan nooit weten. Deze maat ik voor mij beter zo blijkt later. Ik hoef mijn armen niet zo uit te strekken en zit dus comfortabeler op de fiets. Dat is geluk hebben zeg. Yes!!!! Ik zoek er nog pedalen bij met dezelfde 105 afmontage als de rest van de fiets. Bidonhouders, een kilometerteller en schoenen maken de fiets compleet. Na een lekkere lunch in de zon op het terras staat mijn nieuwe fiets klaar. Wow wat een plaatje. Super gaaf dat ik deze mooie aanbieding heb mee kunnen pakken. Helemaal blij rijden we terug naar Hilversum. Top dat Joost met me mee wilde, een second opinion en een ruime auto komen naast de gezelligheid goed van pas. Hieronder specs van mijn nieuwe racemonster:
Sinds de laatste jaren bij de KvK had ik al de behoefte om wat meer te weten over netwerken. Bij storage en VMware kom je het steeds meer tegen. Je moet het totaal plaatje kunnen vormen of in ieder geval snappen.
Mijn proeftijd bij Delorentz ben ik goed doorgekomen dus het werd tijd om mijn studie budget aan te spreken. Eindelijk kon ik me eens gaan verdiepen in netwerken en Cisco in het algemeen. Ik wil mijn CCNA certificering gaan halen. Ik heb hier voor twee cursussen gevolgd bij Global Knowledge.
Deel 1, ICND1 heb ik gevolgd begin juni. Hier wordt de basis gelegd en je algemene kennis van netwerken opgekrikt. Onderwerpen als IPv6, OSI model, VLAN’s en routering komen aan de orde. De eerste week werd de cursus gegeven door Harbert van Kaathoven. Duidelijk een man van de praktijk en weet de lesstof met voorbeelden levendig te maken. Na twee weken gewoon te hebben gewerkt kon ik daarna door met ICND2. Deze cursus gaat wat dieper in op de onderwerpen van ICND1. Routering op basis van OSPF en EIGRP wordt behandeld, Spanning Tree protocol en ook wat herhaling van bijvoorbeeld subnetten komt voorbij. De tweede week worden wij onderwezen door Sjoerd Velthuijs. Ook iemand met een schat aan ervaring.
Ik ben zo blij dat ik deze twee weken cursus heb mogen doen. Ik ben een hoop wijzer en vind dat het echt wat toevoegd naast mijn VMware/Storage kennis.
Op naar het examen. Testlabs, GNS3, oefenvragen en hard studeren staan de komende weken op het programma!
4.40 uur. Tijd om op te staan. Om 6.00 uur verzamelen we namelijk op station Hilversum. Ons Kerstcadeau gaat eindelijk werkelijkheid worden. We gaan vandaag naar Curaçao! En wel met elf man: Ine, Dick, Anke, Jeroen, Natascha, Sara, Lisa, Marieke, Bas, Lone en ik.
Ondanks het vroege opstaan moeten we ons op het laatst toch nog een beetje haasten om op tijd bij het station te zijn. De hele groep staat al te wachten. Nog niet op het perron, maar in de stationshal beneden. Het is namelijk super koud! Gevoelstemperatuur is -10! Maar, over een uur of 15 zitten we in 30 graden. Hehe.
De trein komt er op tijd aan. We hebben allemaal een plekje. Het is een gezellige bende. Alle koffers staan midden in het pad. De conductrice vraagt of we wat ruimte willen maken. Maar verder is ze vrolijk en wenst ons een hele fijne vakantie.
Op Schiphol verloopt alles soepeltjes. Na het inchecken komen we er achter dat we helaas niet met de hele groep bij elkaar zitten in het vliegtuig, dat is jammer, maar ja. Gelukkig wel vijf om zes.
We moeten nog wel even wachten totdat we kunnen boarden, het is half acht en kwart over negen kunnen we pas. Het is een ander deel van Schiphol dan waar je normaal heen moet. We hoeven ook niet gelijk door de scan enzo. Alleen paspoortcontrole. Maar er zijn ook winkels en een restaurant.
We zitten even met een bakkie en een broodje. Daarna gaat ieder z’n eigen gang. De kleine dametjes vermaken zich prima met elkaar, dat zit gelukkig goed.
Eindelijk, we mogen. Het begint nu toch wel weer spannend te worden. Zo’n lange vlucht hebben we allemaal in lange tijd niet gehad. Het is druk. Dat al die mensen in het vliegtuig passen.
Het gaat allemaal een beetje chaotisch. Eerst moet iedereen opstaan om te boarden, dan weer alleen de mensen die moeilijk ter been zijn. En dan ineens gaat het per deel rijen. Al met al gaan we drie kwartier later dan gepland weg. Curaçao here we come!
Bastiaan vindt de vlucht erg snel gaan, ik vind ‘m voorbij kruipen. Vooral de laatste vijf uur. Lone wordt steeds drukker lijkt wel en ik steeds meer moe. Gelukkig hebben we afleiding. we hebben filmpjes, boekjes, potloden en we krijgen een rugzakje speelgoed van de steward. Soms komen Sara en Lisa even gezellig langs. Zij zitten op rij 18 samen met Jeroen, Natas, Marieke en m’n moeder. Wij zitten met Ine en Dick.
Ruim tien uur later komen we aan op Curaçao. Als de deuren opengaan, komt de warmte ons tegemoet. Heerlijk! Het is hier vijf uur vroeger dan in Nederland, half vijf in de middag.
Door de douane komen is nog even lastig. Allereerst is Lone heel lastig en moeten we haar de hele tijd achteraan rennen, terwijl we zelf eigenlijk in de rij staan. En als we eenmaal aan de beurt zijn, blijken we niet alleen voor ons twee een immigratieformuliertje in te moeten leveren, maar ook voor Lone. Die van ons hadden we in het vliegtuig al ingevuld, maar we mogen er nu dus nog een doen. De mensen achter ons zullen blij zijn. Jeroen en Natas hebben hetzelfde met Sara en Lisa.
De koffers hebben we gelukkig snel en we haasten ons naar het busje dat ons naar ons hotel gaat brengen. Er worden allerlei stoelen uitgeklapt zodat iedereen er in past.
Tijdens de rit komen we langs Willemstad. Dat zier er super gezellig uit met al die kleurtjes! We rijden over een super hoge brug. Die is zo gemaakt zodat de cruise schepen eronder door kunnen.
Lone is als een blok in slaap gevallen in het busje. We moeten haar wakker maken als we bij het hotel aankomen. De ontvangst is super. We krijgen allemaal een glaasje champagne. Het ziet er chique uit verder! Dick houdt zich bezig met onze incheck. Het gaat een beetje chaotisch en daar kan hij niet tegen. Gelukkig komt het allemaal goed. We moeten allemaal een formulier invullen en dan krijgen we een kamernummer en twee pasjes. Onze koffers worden op een karretje naar de kamer gebracht, wat een luxe!
Het is een super mooi complex met een groot zwembad, een aantal barretjes, een eetzaal, een casino, een spa en 4 restaurants. Daarnaast is er een animatieteam voor de kids. Hier gaan wij ons de komende week wel vermaken!
Wij hebben een kamer op de eerste verdieping, Ine en Dick zitten precies onder ons. Even verderop zitten Jeroen en Natas en de kids en Anke en Marieke schuin daaronder.
We komen erachter dat we geen kinderbedje hebben en geen gevulde minibar dus ik loop even naar de receptie om dat te regelen. Het is allemaal geen probleem en wordt snel geregeld.
We hebben om half acht afgesproken bij de buffetzaal beneden om een drankje te doen en wat te eten. We zijn best wel moe allemaal dus het zal geen latertje worden. Lone zit meteen al met kleren en al in het zwembad. Gelukkig is het eerste deel laag met een trapje dus ze gaat niet koppie onder. Maar de nieuwe gympen zijn meteen zeikie nat. Die gaan dus uit. Nog geen vijf minuten later loopt madam richting het bubbelbad. Ze neemt aan dat hier ook zo’n trapje zit waar ze rustig kan gaan zitten dus ze stapt er vol zelfvertrouwen in. Maar het trapje is er niet… Dus Lone gaat vol voorover het bubbelbad in. Ik kan haar nog net aan een been grijpen. Heel fijn. Naast het feit dat ik me doodgeschrokken ben, kan ik haar dus ook gaan verkleden. Gelukkig hebben we genoeg mee.
Als we beneden komen, eten we snel even wat. We zijn gebroken, dus gaan lekker naar bed. De rest van de club volgt ook snel. Het is half negen deze tijd, half twee in Nederland. Het was een lange dag! Weltrusten.
Zondag 24 maart
We zijn allemaal vroeg wakker, om een uur of 6 al. Komt natuurlijk omdat het in Nederland al 11 uur is! We moeten maar niet al te veel vergelijken, anders wennen we nooit aan het tijdsverschil. Om 7 uur staan we dus onze koffers al uit te pakken. Ik kijk naar buiten en zie dat Jeroen al buiten is met de kids. Zij waren zelfs al om 5 uur wakker!
Het ontbijtbuffet is top! Alles kun je nemen; vers fruit, eitjes op alle manieren klaargemaakt, Engels ontbijt en allerlei andere warme gerechten, yoghurt en natuurlijk ook gewoon brood met kaas, haha.
Het ontbijt is van half 8 tot half 11, prima dus voor de uitslapers onder ons. Om 10 uur gaan alle bars open en om 12 uur opent de grillbar en het buffet alweer voor de lunch. Als we willen, kunnen we dus de hele dag eten en 10 kilo aankomen in 1 week.
Eerst even lekker naar het strand. We liggen gezellig met z’n allen bij elkaar in de buurt aan de rand van de zee. Er staat een lekker windje en af en toe komt er een wolkje voor de zon. Dat is wel fijn, want anders verbrand je hier levend. En als er een wolkje is, is het nog steeds lekker warm.
De kindjes kunnen leuk met elkaar spelen. Geef ze een lepel en een plastic beker (van onze cocktails en biertjes en soms watertje) en ze zijn een paar uur zoet. Vooral Sara en Lone. Lisa is het liefst met haar vader onderweg. Lekker zwemmen of snorkelen. Of op pad met het animantieteam.
En zo vermaken wij ons prima op de eerste stranddag. Heerlijk! Natas, Marieke en Dick zijn alleen iets te onvoorzichtig geweest met smeren. Ze zijn verbrand. Auww! Morgen even rustig aan dus!
Na het strand gaan we even douchen. We leggen Lone even op bed, want ze heeft de hele dag niet geslapen. Dan is ze weer fris voor het diner. Dachten we. Als Bas en ik ons hebben aangekleed, maken we haar wakker. Maar arme Lone dacht waarschijnlijk dat ze al aan haar nachtslaap was begonnen. Ze is dus niet helemaal in haar hummetje. En dat is vrij zacht uitgedrukt.
Als we beneden komen, vertelt Ine dat ze heeft gereserveerd bij de Italiaan. Alleen pas om half negen, eerder is er helaas geen plek. Dat gaan we helaas niet redden met Lone. Ze is echt kapot! We besluiten om niet mee te gaan naar de Italiaan en bij het buffet wat eten te pakken. Nemen we dat mee naar boven en dan kan Lone lekker verder slapen. Niets aan te doen.
De rest van de crew gaat uiteindelijk ook splitten; Natas, Marieke en de kids eten ook buffet, de meisjes zijn ook moe en willen niet wachten tot we terecht kunnen bij de Itailiaan. Jeroen, Ine, Dick en Anke wachten wel. Het eten bij de Italiaan is wel oke. Niet geweldig hoogstaand, maar lekker. Prima. De opa’s en oma’s doen na het eten nog ff een gezellig drankie. Ouwe nachtbrakers 😉
Maandag 25 maart
We gaan ‘s morgens allemaal rustig ons eigen gangetje. We zijn natuurlijk niet allemaal tegelijk wakker, dus ontbijten doet ieder voor zich. Na het ontbijt gaat Bastiaan gaat zich even uitsloven in de fitnessruimte. Hij moet zijn hardloop conditie natuurlijk wel een beetje op peil houden, ook al is het vakantie. Ondertussen lopen Lone en ik leuk een stukje over het strand. Kunnen we gelijk een paar strandhanddoeken scoren voor vandaag. Het “handdoekenhuisje” is toevallig in de buurt namelijk. Op de terugweg komen we mijn moeder tegen en we vergezellen haar bij het ontbijt. Lone probeert steeds zo ver mogelijk met haar voeten in het zwembad te poedelen. Ze heeft geen bandjes om dus het is vrij link, helemaal na de ervaring van zaterdag. Ze ligt er zo in. Als Annie gegeten heeft, vertrekken we naar het strand. Als Bas klaar is met hardlopen, gaat hij douchen en komt hij ook naar het strand. De familie Calis en Marieke zijn er al. Ine en Dick zijn nog op de kamer. Die komen er later ook aan, one happy family!
De mensen van het animatieteam hebben op Lisa’s gezicht een hele mooie vlinder geschilderd.Vol trots komt ze het showen! Kijken of ie de hele dag blijft zitten!
Jeetje wat is het lekker, zon afgewisseld met af en toe een wolkje. Een warm briesje suist langs onze oren. He, wat is dat voor een lekker muziekje bij het zwembad? Er staat een groepje mensen. Ze zijn iets van plan. Dan vraagt er een stem door een microfoon of we zin hebben om te komen aguajoggen! Uhh.. de Calisjes wel hoor!!! En de muziek gaat harder, kijk ze gaan! Die Jeroentje doet het het best, hij zou een van de leraren kunnen zijn! Haha! Ziet er goed uit!
De families Gaillard/Hoveling/Lindner/Meeuwsen kijken de Calisjes vol bewondering toe. Tijd voor een Seks on the Beach! Wie haalt ‘m?
Na alle beweging hebben we wel weer honger gekregen. Het buffet staat gelukkig al voor ons klaar. Er is weer genoeg keuze! Top!
De rest van de middag liggen we lekker in het zonnetje of spelen we met de kids. Lone en Sara vermaken zich lekker met de bekers en de lepels. De oma’s hebben al 10 zandijsjes op. Opa Dick en Lisa spelen een potje bingo, georganiseerd door het animatieteam. Leuk!
Bas heeft bij de grill een afternoon snack gehaald; frikandellen, haha die hebben ze hier gewoon! Van de Euroshopper. Die hebben ze zeker ingekocht bij de Albert Heijn in Willemstad. Ze hebben ook broodjes kroket. Die nemen we de volgende keer 😉
We doen hier niet veel meer dan liggen en eten, zie ik nu ik het voorgaande terug lees, en net wil gaan schrijven dat we om half acht bij de Jappanner hebben gereserveerd. Maar ja, het is echt zo. Het is een soort Kimono. Het eten wordt aan tafel klaargemaakt op een grote bakplaat. Voordat we naar binnen gaan, lopen we langs een paar kraampjes waar souvenirtjes worden verkocht. Lisa en Sara zien een leuk portemonneetje gemaakt van een schelp. Ze krijgen er ieder een van oma Ine en ze zijn er hartstikke blij mee!
Bij binnenkomst wordt de kleding van de heren gecheckt. Een korte broek en open schoenen is namelijk niet toegestaan. En wat hebben Bastiaan en Jeroen aan… jawel. Zij moeten dus even snel iets langs aantrekken, anders geen Japans eten! Gelukkig is het snel gebeurd en zitten we snel met z’n alleen gezellig aan de hoge tafel. We beginnen met een misosoepje. Vervolgens krijgt iedereen een bordje met een paar stukjes sushi. Ook lekker! Dan komen de koks er aan. Onze tafel heeft twee bakplaten, dus ook twee koks. Ze zijn heel grappig en maken er een hele show van.
Sara is er klaar mee voor vandaag dus ze wil graag slapen. Lone lijkt nog niet moe te zijn, dus we leggen Sara in Lone’s buggy. Ze valt als een blok in slaap. Je raadt het al, nog geen tien minuten later wil Lone ook slapen. En we zijn nog niet klaar met eten. Uhmm, nou ja dan zetten we maar twee krukken tegen elkaar aan. Dat gaat ook! Opgelost. Twee slapende prinsessen. Het is ook wat voor ze, zo ver van huis met zo’n tijdverschil. Ze doen het alle drie hartstikke goed, de ladies!
Na het eten zitten we nog even gezellig bij het zwembad. Topdagje!
Dinsdag 26 maart
Jee! vandaag ben ik Jarig! De dag begint al gelijk goed. Nadat ik dikke kussen heb gekregen van Bas en Lone, komen mijn moeder en Marieke de kamer versieren met slingers. Ook krijgen we allemaal een toeter en een feesthoed op. En “lang zal ze leven” mag natuurlijk niet ontbreken. Haha.
We hebben voor vandaag een auto gehuurd om naar Willemstad te gaan en daarna nog naar een mooi strandje. Bas ik Lone en mama een en Ine, Dick en Marieke ook een. Natas en Jeroen en de kids niet, ze gaan met de bus, alleen naar Willemstad. Na het ontbijt gaan we op weg. Willemstad is niet ver weg. We gaan weer over die enorm hoge brug, net als op de heenweg naar het hotel. Wel een beetje eng om eroverheen te rijden! Het is wel een super mooi uitzicht vanaf hier op de stad, met die mooie gekleurde huisjes langs het water. Daar lopen we zometeen gewoon.
We moeten nog even een klein stukje door de stad rijden, voordat we een parkeerplek hebben gevonden voor onze witte Hyundai Tucson. Ine en Dick en Marieke zijn we onderweg al kwijtgeraakt, maar we komen ze vast wel tegen. Willemstad is niet zo groot. We zetten Lone in de buggy en gaan!
We lopen Willemstad binnen via de markt. Voornamelijk vis en groenten worden verkocht op aangemeerde boten. Leuk om te zien. Die vis stinkt! Het ligt gewoon allemaal ongekoeld in die boten. Als wij dat zouden kopen zouden we waarschijnlijk doodziek worden. Brrr.
Op een gegeven moment komen we bij een hele aparte brug. Het is een flexibele loopbrug die kan buigen zodra er een boot aankomt. We zien aan de overkant gekleurde huisjes die we wel van dichtbij willen zien, dus we stappen die gekke brug op. Het lijkt wel of je dronken bent als je hierop loopt! We moeten elkaar vasthouden om niet om te vallen!
Als we eenmaal aan de overkant zijn, zien we ineens dat dit niet “de” gekleurde huisjes zijn die zo beroemd zijn in Willemstad, maar dat die aan de overkant zijn, daar zijn we dus net langs zijn gelopen zonder dat we het hebben opgemerkt. Wat stom! Nu kunnen we vanaf hier wel mooie foto’s maken. Gelukkie bij een ongelukkie.
Als we de oversteek over de wiebelbrug weer hebben gemaakt, vinden we dat we wel een lekker bakkie hebben verdiend. Langs het water hier zijn veel terrasjes, dus we pikken er een uit en gaan zitten. Ik maak even gebruik van Bas zijn wifi om wat lieve mensen te what’s appen die me hebben gefeliciteerd met m’n verjaardag. Het is heel grappig, boven het terras hangt een soort waterverstuivertje die af en toe een beetje stuift tegen de warmte. Lekker.
Als we klaar zijn om verder te gaan vragen we de rekening. Tien minuten later hebben we ‘m nog niet. Je moet wel geduld hebben hier. Ze doen allemaal rustig aan met een grote R. Afijn, na de serveerster nog een keer te hebben aangesproken komt ze er aan met de rekening. Betalen en verder! We lopen weer richting de wiebelbrug om daar over te steken richting het centrum.
Hee daar lopen Ine en Dick en Marieke, toevallig! We kletsen even en lopen dan verder richting centrum. We zien elkaar strakjes weer.
We lopen een straat in en dan zien we ineens Jeroen en Natas en de kids. Ze hebben al een paar dingen geshopt en gaan richting de bus om weer terug naar het hotel te gaan.
Even later zien we bij een klein parkje enorm groot de letters ‘DUSHI’ en ‘CURACAO’ op de grond staan . Leuk om een fotootje te maken!
Volgens mij hebben we alles wel gezien hier nu. We lopen terug naar de auto. Bas koopt voor in z’n computerkamer nog een doek van Curaçao bij een van de toeristische kraampjes vlakbij de haven.
En dan nu richting Cas Abao, een van de mooiste stranden op Curaçao!
Het is niet al te ver hier vandaan. Het het zou nog minder ver zijn, als wij niet verkeerd zouden rijden! Ach het is niet de eerste keer. Gelukkig komen we snel op de goede weg terecht.
100 meter voor ‘de ingang’ staat er een slagboom. Jaja, die Antillianen zijn ook niet gek, betalen moeten we om een van de mooiste stranden van het eiland te mogen bezoeken. En wel 10 gulden.
Het is het geld meer dan waard. Het strand is werkelijk prachtig. Het is druk, maar gelukkig kunnen we nog een paar ligstoelen bemachtigen achter aan. Ine en Dick en Marieke komen ook straks, dus we houden genoeg stoelen gereserveerd.
Het water is zo mooi blauw, niet normaal gewoon! We gaan lekker met ons gat in de branding zitten. Dat vindt Lone ook leuk, kan ze lekker met ons spelen en een beetje met water kledderen. Ik ben nog nooit jarig geweest op zo’n mooie plek, te gek gewoon! En zo bijzonder!
We hebben allemaal wel een beetje trek, dus mama en ik gaan ff wat halen bij het eettentje verderop. We moeten even geduld hebben, het is druk, maar dat geeft niet. Onder het genot van een biertje eten we wat frietjes en een tosti. Lone had ook wel trek, de ene friet na de andere gaat erin!
We vragen ons af waar Ine, Dick en Marieke blijven. Het duurt nu wel lang.
Uiteindelijk komen ze aan gelopen! Ze waren een beetje verdwaald onderweg, maar zijn daardoor wel een heel lekker restaurant tegen gekomen en daar hebben ze wat gegeten.
Een paar uur genieten later, nemen we afscheid van het mooie strand. op naar het hotel om lekker te douchen en ons op te maken voor het diner. Voordat we gaan eten wacht mij nog een verrassing. als we klaar zijn, begeleidt Bas me naar beneden, naar de kamer van Ine en Dick. Iedereen staat in de kamer. En wat zie ik! Natuurlijk! Champie! Ine heeft gewoon champagne meegenomen hier naartoe! Deze traditie wordt niet gebroken, dus ook hier niet! Heerlijk! Proost allemaal! Wat een verrassing, lief!
We willen eten bij het visrestauarant op het strand vanavond, maar als we daar aankomen is ie helaas dicht. Dan doen we een buffetje. Vanavond maken ze onder andere verse pasta met de de groenten en sauzen die je maar wilt. Lekkah. Lisa en Sara eten vanavond bij de Japanner met het kidsanimatieteam. We zien ze zitten op een afstandje. Het ziet er super gezellig uit!
Na het eten nemen we nog een klein drankje, alleen Lone is zo moe dat ze tegen me aan in slaap valt. We maken het maar niet te laat. Het is een topdag geweest! Ik heb nog nooit zo’n bijzondere verjaardag gehad!
Woensdag 27 maart
Bas begint de dag in de fitnesszaal, onze held! Ik en Lone ontbijten met mama en de rest van de familie druipt langzaam ook binnen. De Calisjes gaan vandaag als het goed is met de bus naar een strandje hier in de buurt. Maar als ze op het punt staan om ter vertrekken, zijn de meiden verdwenen. Overal zoeken we. Het hele resort wordt doorzocht. We beginnen nu toch wel een beetje ongerust te worden… waar zijn ze nou gebeleven? Uiteindelijk zijn ze in de hotelkamer! Ze konden ons nergens vinden en toen besloot Lisa om op de hotelkamer te wachten met haar kleine zus. Heel goed van ze!!
Uiteindelijk gaan ze ook niet naar het strand omdat de bus op een bepaald punt stopt en dan is het nog en hels end lopen. Dus ze besluiten om gewoon bij het hotel te blijven vandaag.
We willen op het strand gaan liggen, alleen we komen erachter dat alle parasols bezet zijn, shit dat is niet handig met die kleintjes. Ine ziet een echtpaar half onder een parasol liggen, aarzelt geen minuut en stapt er op af. Vanaf een afstandje kijken we toe hoe ze die mensen onder de parasol vandaan probeert te jagen. Het duurt even, maar ze krijgt het nog voor elkaar ook hoor, haha! Het blijkt dat deze mensen vanmiddag toch vertrekken, dus ze hadden sowieso niet zo lang meer willen blijven liggen. Nou top! Liggen maar!
De Calisjes vragen of we morgen mee gaan zeilen op zee, op een grote zeilboot, met eten en alles erbij. ‘s Morgens vertrekken en rond zes uur ‘s avonds zijn we dan weer terug. Het lijkt me wel gaaf, maar toch liever niet. Ben bang dat ik dood ziek word op open zee. Zij gaan wel morgen, met Marieke. Wij kunnen op zich nog wel een dagje een auto huren morgen. Als ik naar de receptie loop, is de autoverhuur dicht. De receptioniste weet ook niet waar ze uithangen. Jammer, maar helaas.
In hetzelfde hokje waar je schone handdoeken kunt halen, zijn ook snorkels en flippers te leen. Bas en ik gaan even het water in, oma past even op Lone.
Het is echt heel mooi onder water. Allerlei soorten mooie gekleurde vissen zwemmen onder ons door. Geweldig om te zien! Ook best wel enge, maar ze zijn banger voor ons dan wij voor hen gelukkig.
Als we terug komen zijn de dametjes lief aan het spelen op het strand. Sara heeft net geslapen, Lone wilde niet. Kijken hoe lang ze het volhoudt vanavond…
We spreken vanavond een beetje op tijd af want we willen wat mooie groepsfoto’s maken met de ondergaande zon op de achtergrond. Dus tegen zevenen staan we allemaal braaf en mooi aangekleed beneden. De zonsondergang is niet zo mooi als gehoopt, maar we besluiten om de foto’s evengoed te maken. En ze zijn goed gelukt!
Na het fotomomentje gaan we naar het grillrestaurant. We moeten bij de ingang even wachten totdat ze open gaan. Er staan nog wel wat mensen te wachten maar niet veel. Het zou leuk zijn als we met de hele groep aan een tafel kunnen zitten. Als er een serveerster aankomt, vragen we of dat kan. Helaas niet. We moeten verdelen in twee groepjes. Nou ja ook ok.
Lisa gaat om acht uur naar een kidsfeest, geregeld door het animatie team hier, dus zij moet iets eerder weg. Gelukkig houdt de kok er rekening mee en kan ze op tijd vertrekken. Het eten is prima hoor. Lekker entrecotetje van de grill met groenten en salade. En toe nog lekker cheesecake. Lone en Sara rennen eerst tien rondjes over het terras, maar later vinden ze gelukkig de rust en gaan ze samen kleuren op de grond. Pffff, hihi.
Na het eten gaan we nog even gezellig naar de zwembadbar. Er is een hele leuke artiest, hij kan goed zingen en krijgt de mensen zelfs de dansvloer op. Zelf Bas waagt een dansje met Sara op zijn nek!
Lisa is inmiddels weer terug en samen met Lone en Sara vermaakt ze zich ook op de dansvloer. Kunnen de papa’s , mama’s, opa, oma’s en tante nog even lekker een drankje nemen.
Natas, Anke, Ine en Dick blijven nog hangen. De rest is verstandig en gaat slapen.
Donderdag 28 maart
Half negen. Bas en ik staan op het punt om de krant te bellen. Er is namelijk iets gebeurd wat niet normaal is: Lone slaapt nog!! En dat terwijl wij allang wakker zijn. Een wonder. Hihi. Als we zijn gedoucht en we ons in de badkleding hebben gehezen, maken we haar toch maar eens wakker. Onze slaapkop.
We komen de Calisjes en Marieke tegen bij het ontbijt. Ze gaan zometeen varen. Vertrek vanaf Willemstad. Wij hebben de autoverhuurders gisteren niet meer te pakken gekregen, dus we blijven lekker hier. “Tot vanavond! We komen misschien nog wel langs varen!”, zegt Natas. “Kan bijna niet missen. Houd ons in de gaten!”
Als we goed en wel geïnstalleerd zijn op het strand, ziet mama inderdaad een grote zeilboot aan komen varen. “Zullen dat ze zijn? Kijk!!” Vanuit de verte zien we ze inderdaad staan en zij zien ons ook! Lachen! We maken een paar leuke pica’s. De boot schommelt mij veel te veel. Heb geen spijt van de beslissing om niet mee te gaan. Hopelijk genieten ze er van vandaag en worden ze niet zeeziek.
Wij vermaken ons prima bij het hotel. Er is een soort vastgemaakt vlot zo’n 25 meter uit de kust en daar zwemmen we regelmatig heen met Lone. Dat vindt ze wel een beetje eng, maar als we haar goed vasthouden dan vindt ze het ook spannend en giert ze het uit! Met haar zwembandjes om kan er ook niks gebeuren.
Na het zwemmen hebben we wel trek in iets vettigs. “Zullen we gewoon een broodje kroket nemen?” M’n moeder heeft er ook wel zin in en Bas wil een broodje hamburger. Lone lust misschien wel een frikandel. Oh wat erg, zo ver van huis en dan dit soort eten nemen. Bah, wat lekker!
Ine en Dick zijn er niet, ze zijn met de bus een paar uurtjes naar Willemstad gegaan. Ik denk dat ze daar wat aan het eten zijn.
Tegen zessen zien we de Calisjes weer verschijnen. Ze hebben het heerlijk gehad, niemand ziek geworden, lekker gegeten en gesnorkeld. Al was dat op volle zee wel een beetje eng, zegt Natas. Maar ze hebben het maar mooi gedaan! Jeroen had de onderwatercamera mee, dus hij heeft een paar mooie plaatjes gemaakt. De dag was top, ook voor Sara en Lisa. Marieke heeft een vrouw ontmoet op de boot. Ze kunnen het goed met elkaar vinden, dus Marieke heeft haar uitgenodigd om naar het hotel te komen straks en om hier te komen eten. Ze gaat haar eerts masseren. Het schijnt dat ze heel beroemd Amerika onder haar handen heeft gehad. Ben benieuwd.
Mama, Bas, Lone en ik eten bij het buffet, de Calisjes, Marieke en de gast en Ine en Dick eten bij het visrestaurant. Dat is de bedoeling. Uiteindelijk eet de vrouw niet mee.
Er treedt echt een geweldige zangeres op vanavond, djiezz wat kan ze goed zingen! Het is ook heel druk en mensen kijken ook echt naar haar. Als ze klaar is, komt er iemand anders, maar die kan niet aan haar tippen. Wel lullig, want dit is meteen te merken aan het publiek, maar ja.
Eindelijk komen ze terug van het visrestaurant. Het heeft echt enorm lang geduurd voordat het eten er was, en het was ook nog niet eens zo speciaal. Nou ja, jammer. We drinken nog even wat samen en dan gaan we lekker slapen. Morgen al weer vrijdag. Wat gaat het toch snel altijd! Snif.
Vrijdag 29 maart
De laatste hele dag genieten. Morgen gaan we alweer naar huis namelijk. Dus, vol bakken in die zon! We willen met een goeie kleur terug komen! Na het ontbijt gaan we dan ook snel richting het strand. Ine heeft nog een parasol kunnen bemachtigen.
We zijn de eerste helft van de dag met z’n zessen, want de familie Calis en Marieke zijn in het zee aquarium hier in de buurt. Natas en Marieke gaan zwemmen met dolfijnen en Jeroen en de kids gaan met ze knuffelen. Hoe gaaf is dat!
We liggen lekker in het zonnetje met een drankje in de hand als ze terug komen rond de middag. Ze hebben het heel leuk gehad. De foto’s zijn super gaaf. Als Lone wat groter is dan gaan we dat zeker ook doen!
Etenstijd! Dat is een van de weinige dingen die we hier doen eigenlijk, naast liggen en slapen en zwemmen met Lone, Sara en Lisa. Bas haalt een snackje voor ons bij de grillbar. En later wat fruit om te compenseren. Ine en Dick gaan naar het buffet om te lunchen. Mama heeft nog geen trek.
Lone en Sara maken ijsjes voor ons van zand. Ze hebben plastic bekertjes en twee lepels. Waar we ze al niet blij mee kunnen maken. Geweldig die twee samen. Als ze er genoeg van hebben, lopen ze weg. Lone kijkt nog heel even om van “Zien jullie me wel!” en dan rent ze keihard verder die boef. En hup, wij erachteraan natuurlijk. Wel goed voor de beweging.
Op het einde van de dag wordt er Zumba les op het strand gegeven door een van de mannen van het Sunscape team. Hij geeft ook aquarobics les ‘s morgens.
Vanavond is er een beachparty. Er is een podium op het strand gemaakt en alles is versierd met vlaggetjes en andere gezelligheden.
Als we doorbakken zijn, mijn moeder doet haar sterrenbeeld weer eer aan, gaan we even lekker douchen en ons opmaken voor het diner. Als we beneden aankomen, hebben Ine en Dick al een aantal stoelen en tafels aan elkaar geschoven zodat we gezellig met z’n allen kunnen eten.
De beachparty begint met twee vuurspuwende mannen. In hele mooie strakke pakjes… hihi. Helemaal niet vervelend om naar te kijken. Ze lokken het publiek met hun optreden naar het strand. Iedereen volgt en dan barst het feest los. Het animatieteam begint met dansen en alle mensen doen mee. Het is heel gezellig.
Natas en Marieke gaan op pad, ze gaan stappen bij Mambo beach, hier in de buurt. De rest blijft bij het hotel. Als we het dansen zat zijn, doen we nog ff lekker een drankje. Lone is intussen in de bugy in slaap gevallen en Sara op een stoel. We leggen haar neer over twee stoelen verdeeld zodat ze nog een beetje comfortabel kan liggen. Lisa is met Jeroen aan het dansen.
Dat was een leuke afsluiter van de vakantie! Als we weer in de hotelkamer zijn dan begin ik alvast een beetje met vouwen en pakken. Dan kunnen de morgenochtend nog zo lang mogelijk van de zon genieten.
Zaterdag 30 maart
Snif, de dag van vertrek is aangebroken. We mogen deze ochtend nog genieten van de zon en het strand, maar vanmiddag vertrekken we richting Nederland. Dat rijmt. Daarom zitten we om begen uur, nadat we hebben genoten van het laatste heerlijke ontbijtje, strak op het strand. Sara, Lisa en Lone spelen ook nog lekker in het zwembad. De tijd gaat het te snel natuurlijk. Om half 12 moeten we echt de laatste spullen gaan pakken, want om 13 uur komt de bus ons ophalen.
Iedereen eet nog wat en dan gaan we. Dag mooi hotel! Bedankt voor de geweldige week!
Het is druk op het vliegveld. En we zijn heel vroeg, drie uur van tevoren. We hoorden dat dat moet, omdat de kans groot is hier dat je koffer wordt onderzocht op drugs. Daarbovenop hebben we ook nog een half uur vertraging. Om half zeven gaat het vliegtuig pas de lucht in.
We checken in. De koffers worden helemaal niet onderzocht. Dus dat wordt gewoon wachten, lang.
Lone is stierlijk vervelend dus we zetten haar vast in de buggy. Zo, die kan even geen kant meer op. Alle meisjes krijgen trekdropjes van oma Ine. Een deel van onze club gaat op een terrasje in de zon zitten. Bas en ik blijven even rustig zitten kletsen met Annie en Ine. Later gaat ze met Dick alvast door de douane, want Dick is bang dat ie anders het vliegtuig mist, hihi.
Later gaat de rest ook door de douane. Het verloopt eigenlijk prima, zonder gedoe. Dan hebben we nog mooi even de tijd om alle winkeltjes te checken en wat te eten. En warme kleren aan te doen voor in het vliegtuig. Daar is het meestal koud en straks in Nederland natuurlijk ook. Getver, wat zal dat wennen zijn zeg.
We mogen boarden, delen van rijen worden opgeroepen om te komen. We zitten vrij dicht bij elkaar allemaal. In het begin spelen de kindertjes nog even samen, ze rennen van het begin naar het eind van het vliegtuig. Tot grote blijdschap van de rest van de passagiers. Later krijgen we eten. Lone eet er niet veel van. Ik ook niet. Ik vind dat vliegtuig eten meestal vies…
Dan proberen we Lone te laten slapen. Het lukt gelukkig! Zelf kunnen we niet slapen omdat er de hele tijd een ander kind aan het janken is. Heel vervelend. Iedereen heeft er last van.
Negen uur later komen we een beetje brak aan op Schiphol. Als we de slurf uitlopen staat daar een drugshond en bij de bagagebanden is de bagage van onze vlucht helemaal afgezonderd van de rest van de vluchten. Richting de uitgang staan nog een paar scanners en een paar mensen worden eruit gepikt om hun koffers te laten checken. Niet normaal wat een controle allemaal! Gelukkig mogen wij allemaal zonder problemen doorlopen.
Jeroen en Natas en de kids worden opgehaald, Marieke, Dick, Ine, Anke, Lone, Bas en ik gaan met de trein naar Hillywood. We toveren onze winterjassen uit de koffers tevoorschijn. Die zijn hier helaas wel nodig.
Ine en Dick, dank voor deze supervakantie! We zullen het nooit vergeten!
Vorig jaar nadat Anke 59 was geworden en Ine 64 kwamen Joyce en ik op het idee dat het leuk zou zijn voor de moeders om een surpriseparty te organiseren. Het idee leefde bij ons dus al een tijdje maar in april dit jaar zijn we de details gaan uitwerken en mensen gaan uitnodigen.
Afgelopen zaterdag 15 juni was het dan zo ver. Iedereen was op de hoogte wat er ging gebeuren behalve onze moeders. Michel en Manon waren zo lief om ons te helpen met de locatie, Koffie- en Theeschenkerij van Zijtveld. Zij hebben ons tijdens het feest heel veel werk uit handen genomen. Ook vingen ze de gasten op toen wij nog aan het eten waren. Onze lieve kleine Lone ging logeren bij Elin. Adse en Ilona waren ook zo lief om ons een handje te helpen. Lone heeft zich goed vermaakt met haar grote vriendin.
Als we Lone bij Adse en Ilona hebben afgezet rijden we door naar de achteruitgang van de schenkerij om alle drank koud te zetten en de snacks uit te laden. Naar huis en dan om 17:00 uur weer terug voor de versiering. We hebben ballonnen met 60 en 65. Deze hangen we overal op. Op tijd weer naar huis om op te frissen en om te kleden. Keurig op tijd zijn we klaar en onze gasten hebben niets door.
Om 18:15 zijn Anke, Bert, Ine en Dick bij ons. We zijn klaar voor vertrek en de avond gaat beginnen. Ze weten nog niet dat we bij Lust gaan eten en lopen langzaam die kant op. Bij binnenkomst krijgen we allemaal een glas bubbels om de avond goed te beginnen. Tijdens het uitreiken van de menukaarten verklapt het meisje van de bediening bijna de verassing maar ik weet haar tijdig de mond te snoeren. Haha. Als ze naar boven loopt, loop ik er snel achteraan om het idee van de avond uit te leggen en om te vertellen dat de moeders van niets weten en dat we dat graag zo willen houden. Ze had het ondertussen ook gehoord en heeft iedereen op de hoogte gebracht. Pffff gelukkig, dat is fijn. We eten heerlijk en de wijn en het bier vloeien rijkelijk. We hebben hier al eens eerder gegeten met kerst maar ook nu vinden we alles bijzonder smakelijk. Goed restaurant.
Iedereen is voor 21:00 uur aanwezig op de locatie dus wij sturen er op aan om ongeveer 21:15 bij de schenkerij naar binnen te lopen. Met een smoesje dat door de crisis de schenkerij ook ’s avonds open moet zijn om geld binnen te halen worden de moeders meegelokt naar de locatie. Met boter en suiker gaan ze er in. Haha. We nemen nog een dessert en een kop koffie aangevuld met mysterieuze drankjes en moeten dan echt gaan. Anke heeft nog aardig wat wijn in het glas maar daar weten Joyce en Ine wel raad mee. Hop weg!!! Als we weg lopen stuur ik Michel een sms dat we er aan komen. Alle gasten gaan om de hoek moeten staan zodat het niet direct opvalt wat er gaande is. Maar zodra de moeders om de hoek kijken en iedereen begint te zingen zijn ze helemaal verbaasd. Fantastisch wat een verassing. Dit hadden ze helemaal niet verwacht. Iedereen feliciteert de dames en er worden cadeaus gegeven. Wat een gezelligheid. De avond verloopt helemaal super. Waar we gebleven waren met het bier en de wijn bij Lust gaan we vrolijk verder. Het is echt een top avond. Alle gasten bedankt voor de gezelligheid en het verassen van onze moeders. Ze vonden het geweldig!
De DrieDorpenloop rondom Kortenhoef. Altijd een leuke loop zo ook weer dit jaar. Na een goede tijd bij de Spieren voor Spierenrun in Hilversum had ik wel redelijk hoge verwachtingen met betrekking tot mijn tijd voor de DrieDorpenloop dit jaar. Vorig jaar een PR gelopen met 1:04:15 maar toen was ik lang niet zo fit als nu. Ik zou dit jaar zo maar eens in de buurt kunnen komen van de 1:00 uur. Daar ga ik in ieder geval wel voor.
Net als met de Spieren voor Spierenrun wordt het georganiseerd door DeLorentz. We verzamelen weer bij André en Carmen en vertrekken van hun uit gezamenlijk richting Kortenhoef. Allemaal netjes in het nieuwe paarse shirt dat we gekregen hebben bij de run in Hilversum. We zijn maar liefst met veertien lopers. Weer een hele goede opkomst van een ICT bedrijf. ICT-ers staan er normaal gesproken niet bekend om actief/sportief te zijn.
Om 13:00 uur is de start. Het weer is prima. Het zonnetje is misschien iets te krachtig maar daar heb ik onderweg weinig last van. Het eerste stuk, dat twee keer door Kortenhoef gaat is druk en daar moet je gewoon rustig lopen. Beetje op tempo komen. Als we dan richting Ankeveen gaan wordt het rustiger en kun je je eigen tempo goed lopen.
De buurjongen van André en Carmen is de enige die me tijdens de start gepasseerd is. Hij kan ook aardig goed lopen en we hadden een vergelijkbare tijd in Hilversum. Ik houd hem in de gaten en probeer langzaam dichtbij te komen. Dat lukt me aardig en ik weet hem op ongeveer 6 kilometer te passeren. Achteraf blijkt dat hij zich niet goed voelde en zelfs stukken heeft gewandeld. Ik houd de snelheid goed vast en weet zelfs na 10 kilometer te versnellen. Mijn tijd op de 10 kilometer zet ik ook scherper want ik passeer het bord op 47:48. Als ik er bijna ben zie ik dat ik bijna op 58 minuten zit. Ik wil onder de 58 minuten komen en zet nog een keer aan voor die bekende eindsprint. Vol gas over de finish maar helaas niet onder de 58 minuten. Ik kom met 58:03 als eerste loper van DeLorentz binnen en verbeter dus mijn tijd van vorig jaar met ruim zes minuten. Dan heb ik dus 30 seconden per kilometer sneller gelopen. Dat is echt heel goed. Wow wat een tijd. Bij de finish staan Joyce, Lone, Anke en Bert mij aan te moedigen en er worden foto’s gemaakt. Ook de aanmoedigers van DeLorentz schreeuwen me door de laatste meters.
Op de woensdag na mijn top prestatie is het weer gewoon tijd om mijn schema op te pakken ter voorbereiding van de marathon in oktober. Er staat 20 kilometer op het programma. Het gaat niet al te best en stop een paar keer om te wandelen. De dag erna begint de ellende. Onder mijn voet heb ik last. Een pijnlijke irritante prikkel. Na wat zoekwerk kom ik erachter dat ik peesplaatontsteking ook wel hielspoor genaamd heb. Dit kan wel maanden duren en dat kan ik in aanloop naar de marathon natuurlijk echt niet gebruiken. Ik ga direct aan de gang met oefeningen en koop een Strassburg Sock. Deze sok draag je ’s nachts. Het is een lange sok die via een lang stuk klittenband van teen naar knie de kuit, achillespees en peesplaat oprekt, waarmee de voet ’s nachts in een gehaakte positie wordt gedwongen. Hierdoor wordt een lichte rek op de peesplaat uitgeoefend, wat voorkomt dat deze verkort en verkleving van peesweefsel optreedt. Ook wordt vorming van kalkweefsel tegengaan, dit ontstaat namelijk vooral als de voet langdurig in ontspannen positie verkeerd. Het is echt wennen om hiermee te slapen en de eerste nachten word ik er ook wakker van. Maar na drie nachten voel ik verlichting van de pijn en heb ik er minder last van. Ook koel ik de gevoelige plek regelmatig met ijs. Het hardlopen heeft tijdelijk plaats gemaakt voor fietsen. Mijn conditie blijft hierdoor op peil maar ik hoop zo snel mogelijk weer lekker te kunnen lopen. Met een nieuw paar schoenen moet dit goed komen. Ondertusssen ben ik bij het Orec geweest voor fysio. Voor zo ver ze het op het eerste gezicht kon beoordelen valt het mee. Ik schreeuw niet van de pijn tijdens het lopen maar de pees is wel ontstoken waarschijnlijk. Donderdag een vervolg afspraak met een podoloog. To be continued….
Na 2008, 2009, 2010 en 2012, doe ik op 21 april 2013 voor de 5e keer mee aan de 10 kilometer in Hilversum. Voorheen was dit de Nike City run maar na het stoppen van Nike als sponsor werd de run omgedoopt tot Spieren voor Spieren City Run. Dit jaar doe ik mee met de business run. Bij DeLorentz werken veel actieve hardlopers en ze hebben het voor elkaar gekregen om met maar liefst zes teams aan de start te verschijnen. Dat betekent 36 man in een DeLorentz shirt over het parcours door Hilversum. Gaaf!
Mijn beste tijd 51,15 dateert uit 2009 toen Ronald mijn haas was. Met een keurige 11,7 KM/UUR gemiddeld vloog ik toen door Hilversum. Nu vier jaar later, nog fitter en zeker een paar kilo lichter moet ik hier een serieuze aanval op kunnen doen. Om 12:30 uur verzamelen we bij André en Carmen thuis. Hier krijgen we het startnummer en een heel mooi hardloopshirt. Voor op het shirt staat je naam en achterop natuurlijk het logo met de tekst “wij lopen snel”. Originele kleur paars wat we de rest van de dag weinig zien dus vallen we lekker op. Het shirt mag je houden na afloop van de run. Alles super geregeld dus. Na het omkleden, de nodige reepjes en gelletjes maken we met z’n allen een foto voor het huis. Dan lopen we gezamenlijk richting de start op het marktterrein. We zijn redelijk aan de late kant en staan letterlijk achterin het startvak. Dat is minder, de trage lopers moet je dan allemaal inhalen en je loopt veelal in de drukte. Het is niet anders.
De start is zoals gezegd druk en je moet mensen aan alle kanten voorbij. Over de stoep en door het gras is meer regel dan uitzondering in het begin. Maar na het Mediapark waaiert het wat meer uit en heb je ruimte om te lopen. Het bord van kilometer 1 zie ik duidelijk maar vervolgens mis ik de borden voor kilometer 2 en 3. Rekening houdend met mijn schema van 5 minuten per kilometer is het qua berekening nu op de gok. Pas bij kilometer 4 zie ik dat ik te hard van start ben gegaan en maar liefs 2 minuten voor loop op schema. Dat zou heel mooi zijn ware het niet dat ik wel degelijk het gevoel heb dat ik mezelf heb opgeblazen. Te veel gas gegeven in de eerste kilometers. Voor het volgende stuk moet ik scherp de bordjes in de gaten houden en iets gas terug nemen. Op de Kerkbrink staan Adse, Ilona en Elin me aan te moedigen. Zo lief, Elin schreeuwt me weer een paar meter verder. De Havenstraat in en dan de Taludweg omhoog. Dan draaien we de Gijsbrecht op waar Ronald, Jochem en Danielle voor me staan te schreeuwen! Top, bedankt voor de support. Het blijft toch altijd bikkelen die Gijsbrecht. Hij loop zo vals plat omhoog… Fijne is wel dat je daarna de Neuweg naar beneden mag en er dan bijna bent. Tijd en bordjes gaan nog steeds heel goed. Ik lig ondanks dat ik wel redelijk stuk zit netjes op schema om onder 50 minuten te lopen. Bij Luno op de Kerkbrink schreeuwen de buurtjes me nog even 5 meter verder en zie ik ook weer Adse, Ilona en Elin staan. Maar liefst twee maal hebben ze mij aangemoedigd. Top hoor! Dan kan ik me opmaken voor de laatste 500 meter. Op de heenweg, onderweg naar het huis van André en Carmen, had ik me bedacht dat ik hier zou moeten lopen in minuut 47. Laat dat nou ook het geval zijn. Alles loopt uiteindelijk volgens plan en ik verbeter mijn PR met meer dan twee minuten. Netto tijd is 48:59 en dat komt op 12,25 KM/UUR gemiddeld. Wow!!! Dat is even niet verkeerd. Ben trots op mezelf. Joyce, Lone, Anke, Ine en Dick wachten me op en hebben me zien finishen. Ook zij zijn heel trots dat ik het zo goed gedaan heb. Ik had na die tijd van 2009 niet verwacht deze nog ooit te verbeteren. Toch maar mooi gelukt. Ook de inwendige mens wordt goed verzorgd bij DeLorentz. Na afloop van het loopevenement hebben we een fantastische barbecue. Er is voor heerlijk vlees, brood, saus, tapenade en drank gezorgd. Het weer zit ook nog eens mee. In de zon in de tuin genieten we met z’n allen nog na van deze top dag. Lone vermaakt zich met de hond en wil alle kanten op in de tuin. We moeten haar zoals altijd goed in de gaten houden. Haha. Thuis ploffen we nog even lekker op de bank, voel wel dat ik aan deze prestatie spierpijn ga overhouden. Ach, dat heb ik er logischerwijs wel voor over!!!
André en Carmen nogmaals dank voor alle goede zorgen. Ik loop volgend jaar graag weer mee voor DeLorentz tijdens de Spieren voor Spieren City run. Wie weet dan onder de 48 minuten???
Hier nog wat filmpjes van mij onderweg:
Opname bij de uitgang van het Medipark {mp4}CityRun_2013_MediaPark{/mp4}
Dit is op kilometer 5 bij het Raadhuis {mp4}CityRun_2013_Raadhuis{/mp4}
Laatste 150 meter op de Groest {mp4}CityRun_2013_Groest{/mp4}
Tijdens de ochtendshow van Edwin Evers hoorde ik over een intiem mini concert voor 25 personen van Alain Clark met een lekker ontbijtje. Dat is leuk voor Joyce dacht ik. Ik ben naar de inschrijf pagina gegaan en heb Joyce haar email en telefoonnummer achter gelaten. Verder eigenlijk niet meer over nagedacht en door de drukte een beetje vergeten…
Vorige week donderdag komt Joyce thuis en zegt: “Ik ben gebeld door 538 of ik naar het mini concert wil van Alain Clark” Toen ging er bij mij een lichtje branden en ik zei: “Ja klopt, dat weet ik. Ik heb je opgegeven”. Dat is een hele leuke verrassing. Het is alleen wel wat aan de vroege kant op Joyce haar vrije dag. Tussen 07:00 en 07:30 uur aanwezig bij de studio aan de Bergweg in Hilversum.
Joyce gaat gezellig met Danielle naar de studio. Ze heeft het er graag voor over om zo vroeg op te staan en om dan iets later naar school te gaan. Haha.
Het is een ware belevenis. Ze zitten op een paar meter afstand en maken alles van begin tot eind mee. Van het soundchecken tot en met de interviews met Edwin Evers, alles er op en er aan. Als kers op de taart gaan ze ook nog met Edwin Evers en Peter Heerschop op de foto.
Alain kan live ontzettend goed zingen. Hij zingt voor de radio drie nummers en speciaal voor het publiek speelt hij na de uitzending nog eens 2 nummers. Daarna moet hij echt weg want RTL Boulevard staat te wachten voor een interview. Hij heeft namelijk meegeschreven aan het koningslied waar veel kritiek op is.
De dames vonden het helemaal te gek en hebben ondanks het vroege opstaan een top ochtend gehad.
Hier drie video’s die zijn gemaakt tijdens het zingen op de radio. Het afspelen kan even duren want de bestanden zijn vrij groot.
Blow me Away
Back in my world {mp4}02_Alain_Clark_Back_In_My_World_Radio_538_2013_04_19{/mp4}
Change Will Come {mp4}03_Alain_Clark_Change_Will_Come_Radio_538_2013_04_19{/mp4}
In eerste instantie ben ik gestopt met voetballen omdat ik een hele marathon wil lopen. In het eerste jaar, 2010, na het stoppen met voetbal liep ik een halve marathon. Ik had nog nooit verder dan 16.1 gelopen in de Dam tot Damloop dus dit was een logische vervolg stap. Na de finish was ik zo gesloopt dat ik toen dacht dat ik NOOIT een hele marathon zou kunnen, en op dat moment zou willen lopen. Dus het jaar erna maar besloten om wederom voor de halve te gaan. Mijn tijd was dat jaar, 2011, maar liefst 5 minuten trager dan het jaar ervoor. Ik had zwaar de pest erin en was mijn motivatie voor drie maanden helemaal kwijt. Maar zo rond januari 2012 begon het toch weer te kriebelen. Na een Cityrun in Hilversum en een Driedorpenloop rond Kortenhoef was het in oktober weer tijd om de halve marathon te lopen. In voorbereiding op deze halve marathon had ik al diverse malen meer dan 21 kilometer gelopen. Mijn record was 24 kilometer. De theorie daarachter is dat ik in de voorgaande jaren zo rond het Vondelpark moe werd, daar werd het zwaar voor me en begon ik heel veel tijd te verliezen. Dan zit je rond 18 kilometer. Oftewel mijn lange duurlopen moesten qua kilometers worden opgeschroefd. Dit heeft zijn vruchten afgeworpen aangezien ik een prachtige tijd heb neergezet tijdens de laatste halve marathon in 2012.
Mede door de langere duurlopen kreeg ik wel het idee dat die 42 kilometer en 195 meter binnen bereik kwamen. Zou ik dan eindelijk voor die magische hele marathon kunnen gaan. Na de halve van 2012 bleef ik netjes trainen en minstens zo belangrijk, ik bleef op gewicht. Voordat ik me überhaupt in zou schrijven voor de hele marathon wilde in een sporttest ondergaan. Een algemene scan van bloed, urine, hart en uithoudingsvermogen. Als uit deze test niets vreemds naar voren zou komen dan zou ik me gaan inschrijven voor de beruchte afstand. Na wat speurwerk op internet kwam ik terecht bij de Sportartsen Groep. Zij verzorgen onder andere sportmedische onderzoeken. Ik heb gekozen voor een Groot Sportmedisch onderzoek met Spiro-Ergometrie. Spiro-ergometrie is een ademgasanalyse. Tijdens deze analyse krijg je een mondkap voor en wordt de ademhaling geanalyseerd. Hiermee wordt precies gemeten hoeveel zuurstof (O2) er wordt opgenomen en hoeveel koolstofdioxide (CO2) er wordt uitgeademd. Aan de hand van deze gegevens kan het omslagpunt worden bepaald. Naast deze interessante informatie voor een duursporter kan er ook nauwkeurig worden bepaald of het hart, de longen en de spieren goed functioneren. Eigenlijk precies waar ik naar op zoek ben in aanloop van de hele marathon.
Vrijdag 12 april had ik een afspraak in Baarn bij het Meander Medisch Centrum voor het onderzoek. Je voelt je goed tijdens het lopen, hebt nooit ergens last van maar toch is het best spannend. Na een korte introductie door de sportarts en de sportarts in opleiding gaat de vragen sessie beginnen. Gewoon wat algemene vragen naar aanleiding van het vragenformulier dat vooraf ingevuld moest worden. Vervolgens werden mijn spieren en gewrichten gecontroleerd. Nadat vakkundig een groot deel van mijn borsthaar weggeschoren is wordt het hartfilmpje in rust gemaakt. De plakkers hechten niet goed en geven dan dus niet de juiste gegevens weer als er geen goed contact is met de huid. Dan zijn de longen aan de beurt. De longinhoud wordt bekeken en hoeveel lucht ik binnen één seconde kan uitblazen. Dan volgt de Spiro-Ergometrie test. Ik kies voor de test op de fiets. Op de loopband kan ook, dan heb je een beter beeld van je VO2 max maar gebreken aan het hart komen dan minder snel naar boven omdat je veel meer op en neer gaat met hardlopen. Daar gaat het mij om. Ik wil weten of ik 100% gezond ben en in staat ben om te trainen voor de marathon. Op de fiets zit je wat rustiger en registreren de plakkers je hart beter. Tussendoor is mijn bloed en urine nog nagekeken. Hier het verslag van de gehele sporttest:
Intern onderzoek: bloeddruk 125/85 mmHg (normaal); pols 57 slagen/min. Gezichtsscherpte rechts 1.5; links 1.5, met beide ogen 1.5, (normwaarde is 1) met correctie. Aan hart, longen, buik en bloedvaten vond ik verder geen afwijkingen.
Orthopedisch onderzoek: Horizontaal bekken, platvoeten, lichte speling op het rechter enkelgewricht, goede lengtes van de spieren. Bij verder onderzoek van gewrichten-pezen-spieren waren er geen relevante afwijkingen.
Lichaamsmaten: lengte 180.5 cm; gewicht 89 kg. Huidplooimeting: geschat vetpercentage 22.7%. De norm voor uw leeftijd en geslacht is tot 17.5 %.
Longfunctie: goede longinhoud, 6100 ml (119 % van de voorspelde waarde) en normale waarde voor binnen één seconde uitademen, 4970 ml (117 % van de voorspelde waarde).
ECG: Het elektrocardiogram (ECG of hartfilmpje) was zowel in rust als bij inspanning volledig normaal.
Fietsergometer test met spiro-ergometrie: Protocol: 50-25 watt. Hoogst gehaalde belasting: 350 Watt = 3.9 Watt/kg lichaamsgewicht. Maximale hartfrequentie 189/min. Na 3 minuten uitfietsen hartfrequentie 123/min. Reden staken test: vermoeidheid in de benen. Gemeten maximale zuurstofopname 48.1 ml/kg/min omgerekend naar het lichaamsgewicht. Omslagpunt (methode V-slope) bij 152 slagen / min. Dat is 80% van de maximale hartslag. Breathing reserve was 24% (normaal < 30 %). De zuurstofpols had hierbij een normaal beloop. Een en ander duidt op een voor uw leeftijd en geslacht goed uithoudingsvermogen en zeer vlot herstel. Bloeddruk bij maximale inspanning 180/60 mmHg.
Conclusies en adviezen: Uw algemene gezondheid is goed. Uw duurvermogen is vrij goed. Er is geen verhoogd risico voor het krijgen van hart en vaat ziekten. Indien uw maximale hartslag bij hardlopen boven de 189 ligt moet u dit er bij op tellen om een betere interpretatie voor het lopen te krijgen. Dit blijft echter een schatting.
Naar aanleiding van de uitslag van dit onderzoek zag ik geen reden meer waarom ik niet een poging zou wagen om deze bijzondere afstand te gaan lopen. Oftewel, in oktober ga ik in plaats van de halve marathon de hele doen in Amsterdam!!! Dat wordt flink trainen.
