Dinsdag 24 maart is het zover. Ik heb mijn verjaardagscadeautje al weken geleden geraden. En heb uit onderhandeld dat ik ‘m al op dinsdagavond zou krijgen, want Bastiaan heeft zijn cadeautje van mij ook eerder gekregen dan 24 februari. Dus… ik kom thuis en schreeuw gelijk naar boven dat ik er klaar voor zit. Ik ben benieuwd welke New Balance sneakers hij heeft uitgekozen!

Met een ingepakte doos komt ie naar beneden. Aahh daar zijn ze! Bas pakt zijn telefoon en begint te filmen. “Waarom ga je me nou filmen?”, vraag ik me hardop af. Ik snap het niet. Het gaat om een paar gympen. Ik ga verder met uitpakken en zie een schoenendoos verschijnen. Maar het is er een van Bjorn Borg! Ik maak ‘m open en zie daar de hardloopschoenen van Bas! Daaronder ligt een printje met het logo van New Balance en de tekst: “Helaas geen New Balance schoenen Joyce!!”  Ik besef me dat ik wekenlang voor de gek ben gehouden en begin keihard te lachen! Maar wat zal het dan zijn? Bas, die nog steeds aan het filmen is,  pakt een envelop uit zijn zak en geeft deze aan mij. In een flits bedenk ik me dat het dan wel geld zal zijn voor de New Balance gympen, omdat hij niet wist welke ik precies leuk vind, zodat ik ze dan zelf kan kopen. Ja dat zal het zijn. Ik maak de envelop open en zie geen geld, maar twee ticktets… naar Madrid!! Morgen!!!! Ik weet even niet meer hoe ik me moet gedragen. Wat is dit!  “Gaan we naar Madrid? Niet!!! Wat gaaf!!” Ik val hem in de armen. “Maar ik moet werken morgen!” “Nee je hoeft niet te werken morgen. Alles is geregeld. Jij gaat morgen samen met je vriend naar Madrid, Lone gaat naar de oma’s en we komen zondag weer thuis!” Bas heeft dit al in december gepland en iedereen heeft al die maanden in het complot gezeten en ik wist van niks! Ik moet nu gaan pakken. Het is echt helemaal super!! Maar ik ben compleet van de kaart.

Woensdag 25 maart

Na een lekker nachtje slapen is het kwartje helemaal gevallen: We gaan naar Madrid!!!

We staan de normale tijd op, want Bas gaat nog een lesje wattbiken en  Lone gaat gewoon naar school. Vlak voor de klas geef ik haar de allerdikste knuffel ooit. “Veel plezier maken met de oma’s en opa’s! Papa en mama komen over een paar nachtjes weer thuis!” Met een dikke glimlach zwaait ze me uit vanuit de klas. Dat gaat best goedkomen. Ik doe nog wat boodschapjes bij de Jumbo, voor als Ine en Dick bij ons thuis zijn. Eenmaal thuis pak ik mijn koffertje, dat lukte gisteravond maar moeilijk, haha.

Om 10.53 uur pakken we de trein naar Schiphol. Als we zonder problemen de douane door zijn gekomen, doen we een bakkie koffie bij de Starbucks. Voordat we gaan boarden lopen we nog even de Ako in voor een boekje. Heel toevallig komen we hier de broer van Adse en zijn vriendin tegen! Zij gaan ook een weekendje weg met z’n tweetjes, maar dan naar Barcelona. We maken even een fotootje voor het jaloerse thuisfront, wensen elkaar veel plezier en dan scheiden onze wegen weer. Om 14.35 uur zitten we in het vliegtuig. We gaan wel iets later weg dan verwacht, want er komt iemand niet opdagen en zijn of haar bagage moet om veiligheidsredenen uit het vliegtuig worden gehaald. Om 15.10 uur gaan we eindelijk de lucht in.

Na een bumpy flight komen we veilig aan op het vliegveld in Madrid. We hoeven niet op de koffers te wachten, want we hebben alleen handbagage, dus we kunnen zo doorlopen naar de Metro. Bas belt met de eigenaresse van het appartement dat we zijn geland en om door te geven hoe laat we ongeveer arriveren. We kopen een 10 rittenkaart en stappen op. Drie kwartier en twee overstappen later komen we aan bij Atocha. De navigatie op Bas zijn telefoon leidt ons naar het appartement voor de komende dagen. Er komt een mevrouw aangelopen en ze laat ons binnen. We mogen maar liefst naar de vijfde verdieping lopen, er is geen lift. Hijgend komen we boven, haha. De mevrouw spreekt geen Engels, dus ze belt de eigenaresse op en zij legt aan Bas uit hoe alles werkt. Even later gaat ze weer weg.

Het is een leuk appartementje hoor! Gezellig en warm ingericht met twee slaapkamers, een woonkamer, keukentje en badkamer. Voordat we ons gaan opfrissen voor het diner vanavond, bellen we even met het thuisfront via Facetime. Lone is nu nog bij oma Anke. Ze staat bij de wasbak met de zeemeermin Barbie te spelen. Het gaat prima. Ondertussen komen oma Ine en opa Dick binnen, ze komen haar ophalen. Grappig om het zo op beeld te volgen allemaal , alsof we er gewoon tussen staan. Dat gaat wel goedkomen daar. We hangen op en gaan ons opfrissen.

Vanavond krijgen we mijn verjaardagscadeau van Ine; we gaan namelijk dineren bij een super chique restaurant met maar liefst twee sterren: El Club Allard. Te gek hoor! We hebben er zin in!

In Spanje gaan de restaurants pas laat open en zo ook deze, Bas heeft gereserveerd om negen uur! Eerder kon niet! We zijn wat eerder klaar dus we besluiten om in de buurt van het restaurant een drankje te doen. Er is niet veel te doen in deze straat, maar op een gegeven moment lopen we langs een hip tentje. Hier gaan we naar binnen. De eigenaar is heel aarig, hij heeft het vooral op Bas voorzien. Bas bestelt een Corona en ik een witte wijn. Het glas waar de wijn in gaat heeft meer weg van een vissenkom dan een witte wijn glas! Hij giet zowat de halve fles er in. OMG, dat is echt drie in een! Even later komt hij met allerlei hapjes aan; chipjes, chocoladekoekjes, stukjes appel. Zo toe maar, lekker hoor. Ik neem niet al te veel, want ik weet dat er nog een avond vol heerlijke gerechtjes aan zit te komen. Daar komt hij weer, ditmaal met een dienblad met twee glaasjes, zout, citroen en een fles tequilla…Haha! We worden zowat gedwongen om het te nemen. Bas vindt het lullig en neemt er een. En waarschijnlijk is het niet vies, want hij neemt die van mij ook! Hee daar komt ook weer een bakje chipjes aan. Nog even en we hoeven helemaal niet meer te eten.

Ik zeg tegen Bas: “Dit gaat een duur drankje worden denk ik, met al dat eten en die tequilla erbij.”

Tegen negenen vragen we de rekening en ik kijk mijn ogen uit, maar niet omdat het zo duur is. Acht euro!!! Voor alles wat we hebben gekregen! Die man is gek. We vinden het zowat zielig… hij krijgt een extra fooitje!

Eindelijk, daar gaan we dan, richting het restaurant. We vinden het allebei superpannend! We lopen een mooi gebouw binnen met zelfs twee man beveiliging voor de deur. We worden vriendelijk welkom geheten en nadat we onze jassen hebben afgegeven, worden we naar onze tafel gebracht. De tafel is mooi gedekt. Er staat een visitekaartje van het restaurant naast onze borden. De bediende vraagt wat we willen drinken. We beginnen met een lekkere Cava. Dan krijgen we de kaart. Bas heeft thuis al wat vooronderzoek gedaan en het lijkt hem wel heel leuk om het 12-gangen verrassingsmenu te nemen. Dat bestaat uit kleine, prachtig opgemaakte gerechtjes. We bestellen er een passende 5 arrangementen wijn bij. Wat is het nu al een heerlijke avond, wat een verwennerij!

De bediende komt naar ons toe en zet een schaaltje met een sausje op tafel. “The first course is the card” We mogen het visitekaartje opeten! We dippen ‘m in de saus. Heerlijk! Wat een grap zeg! We krijgen er een glas witte wijn bij.

Elk volgend gerechtje is even mooi en lekker; na het kaartje krijgen we een gerechtje met paling en kokos, dan een klein soepje met een broodje met zalmeitjes (denk ik). Dan krijgen we het tweede glas, iest vollere witte wijn. Heerlijk. Dan komt er een cupcakeje van spinazie met een zacht gekookt eitje als vulling. We krijgen het advies om deze in een keer in de mond te doen, om niet te morsen. Vervolgens krijgen we een mousse van koriander en tomaat. Nu komt er een heel aparte wijn; het ruikt naar een zoete dessertwijn, maar het smaakt naar Whisky. Volgens mij zit er aardig wat alcohol in. Hierbij krijgen we  een bordje met “alles uit de zee” opgediend, gevolgd door een uiensoepje met blaadjes gemaakt van uiencreme. Dan komt er een mooie rode wijn die past bij een gerechtje van zwaardvis. Dit wordt gevolgd door een heerlijk stukje vlees met champignons. Poeh hee, zo lekker allemaal!

Volgens mij zijn de desserts nu aan de beurt. Als eerste krijgen we een echte, soort gefrituurde passiebloem met passiebloem mousse. Daarna een soort soes gemaakt van rozen, echt heel bijzonder, het smaakt echt zoals een roos ruikt! Daarnaast een bol rozenijs. Als dit op is, volgt een dessert met chocoladerotsjes en cacaokorreltjes. Mjammie!

Bij de koffie krijgen we nog meer heerlijkheid;  gingerbiscuits met een staafje schuim gemaakt van passievruchten. Dit wordt geserveerd op een soort schoolkrijtbordje en met dat staafje kun je dus ook echt schrijven. Leuk gedaan hoor!

Je kunt je voorstellen dat we onderhand uit elkaar ploffen! En Bas valt zowat letterlijk in slaap aan tafel. Hij heeft natuurlijk ook nog die twee tequilla’s naar binnen getikt aan het begin van de avond.

Nadat we hebben afgerekend, lopen we moe en voldaan naar buiten. Er komt toevallig net een taxi de bocht om. Top, die is voor ons! Als we bij het apartement zijn, slepen we ons vijf verdiepingen omhoog en ploffen we in bed. Wat een geweldige belevenis vanavond!

Donderdag 26 maart

Na een heerlijk nachtje slapen moeten we op tijd opstaan op mijn verjaardag, want Bas heeft voor vandaag een tapas fietstour geregeld. Dus én bezienswaardigheden bezoeken én tussendoor tapas eten. We besluiten het ontbijt daarom maar over te slaan, ook met het oog op gisterenavond.

Met de metro gaan we naar het meeting point van Baja Bikes. Onze gids Luis zit al op ons te wachten. Het wordt een privé tour, want er zijn verder geen toeristen die zich hebben ingeschreven voor vandaag, top! We krijgen twee fietsen aangemeten en gaan er daarna vandoor. Terwijl hij de verkeerregels voor fietsers in Madrid uitlegt, rijden we langzaam naar de eerste stop: Puerta del Sol. Hij praat over de geschiedenis van het plein en zegt ook dat het met oud en nieuw heel druk is hier. Om twaalf uur bij elke klokslag moet men 1 druif opeten. Om twaalf uur zit je mond dus propvol! Hij vertelt ook dat we moeten oppassen voor de zakkenrollers, ze lopen meestal in groepjes en als ze iets gejat hebben geven ze het razendsnel aan elkaar door, zodat je nooit meer kunt achterhalen waar je spullen zijn.

Luis is een enorme prater. Die mond staat niet stil. Hij kent ook veel mensen onderweg en dan maakt hij rustig een praatje met ze. Hij woont hier alleen, zonder vrouw of kinderen. Hij heeft in Utrecht gewoond, daarom spreekt hij goed Nederlands. We maken een hele ronde door Madrid;  langs het Koninklijk Paleis, Casa de Campo, de Sinterklaas Kerk, het “toeristenplein” Plaza Major en natuurlijk het mooie Retiropark. Tussendoor geeft hij ook tips waar we lekker kunnen gaan eten, bijvoorbeeld in het beroemde tapasstraatje Cava Baja.

Pas voordat we naar het Retiropark gaan, stoppen we bij een tapasbar om te eten. Wij dachten dat we tussen het fietsen door bij verschillende tapasbars zouden stoppen, maar dat is dus niet zo. Daarom hebben we wel trek! We krijgen een bord met allerlei tapas en een glas rode wijn. Echt superlekker. Luis zelf neemt een paar pinxtos, want hij gaat hierna nog lunchen met een vriend van hem. Hij gaat naar een bepaald vegetarisch restaurant waar hij het de hele weg al over heeft. Wij moeten daar zeker ook heen zegt hij. Hij zegt het zo vaak dat het niet anders kan dat hij er iets aan overhoudt als hij zijn fietsgasten hierheen stuurt.

Een klein uurtje en een heleboel verhalen later, stappen we weer op de fiets. We steken een drukke weg over naar het Retiropark. Een mooi en groot park. Daar gaan we zeker nog eens naar toe een dezer dagen. Er is nog een park waar je met een soort kabelbaan van de ene naar de andere kant kan. Dat willen we ook doen.

Even later zijn we weer terug bij de fietsverhuur. Het was een superleuke tocht. We nemen afscheid van Luis en bedenken wat we nu willen gaan doen. Gegeten hebben we al, maar we hebben nog wel zin in iets zoets. Tijdens de fietstocht zijn we langs Madrid’s beroemde churroscafe gekomen. Deze is 24 uur per dag, zeven dagen per week geopend: Chocolateria San Ginés. Daar hebben we wel zin in!

Het is even zoeken, maar uiteindelijk weten we het weer te vinden. En het is de moeite van het zoeken zeker waard! Wat een heerlijke churros met warme chocoladesaus hebben ze hier! We bestellen maar een portie, want het is best machtig. Cappuccino erbij, top!

Om de calorietjes weer een beetje te verbranden, besluiten we te gaan winkelen. Jazeker, Bas gaat gewoon vrijwillig mee! Tijdens de zoektocht naar het churros cafe zijn we toevallig de hier beroemde schoenenstraat tegengekomen. De naam zegt het al; een hele lange straat met alleen maar schoenenwinkels. Ik word gek! En aangezien ik voor mijn verjaardag de New Balance sneakers niet heb gekregen, kunnen we die hier mooi even scoren!

We winkelen totdat Bas het echt niet meer trekt! Ik heb wel een paar modellen aan gehad, maar heb nog niet dé sneaker gevonden. Nou ja, eigenlijk wel, maar deze is net iets aan de krappe kant. We vinden ‘m bij de allerlaatste winkel waar we in gaan. Shit wat jammer! Misschien komen we morgen nog een winkel tegen waar ze deze in een maat groter hebben.

Met de metro gaan we weer naar ons appartement in Atocha. We frissen ons even op voor het eten en besluiten weer via Facetime te bellen naar Ine, om te kijken hoe het met Lone gaat. Helaas is het geen succes. Ze is moe en moet huilen als ze ons ziet: “Papa mama naar huis!” jammert ze. Als we opgehangen hebben, barst ik ook in tranen uit. Dan lijken we ineens zo ver van elkaar weg, m’n arme poppie. Terwijl ik weet hoe leuk ze het altijd met de opa’s en oma’s heeft. Later krijgen we gelukkig een appje van Ine dat het weer goed gaat. Ze heeft nog met opa Dick gestoeid en lekker gegeten en is daarna naar bedje gegaan.

Wij eten in de buurt van het appartement in Atocha zelf. Tapas natuurlijk! We zijn het best zat van de hele dag fietsen en winkelen, dus we maken het niet laat. Even opladen voor de nieuwe dag morgen! Ik heb een super verjaardag gehad vandaag!

Vrijdag 27 maart

Tegen achten worden we wakker, dat is tegenwoordig uitslapen voor ons, haha! Als we zijn gedoucht en aangekleed, vertrekken we. Bij ons op de hoek is er een bakkertje, waar je ook kunt ontbijten met een kopje koffie en een glaasje jus erbij. Helemaal top dus. Ze hebben heerlijke belegde broodjes.

Vandaag staat eerst park Casa de Campo op het programma, het park met de kabelbaan. Het is heerlijk weer, dus we hebben er een mooie dag voor uitgekozen. We stappen uit bij halte Lago, met de metro.

Deze halte doet zijn naam eer aan, want we lopen richting een mooi meer met grote fonteinen in het midden. Een handjevol gepensioneerde Spaanse heren, staat al kletsend te vissen. Kano’s roeien heen en weer. De sfeer is hier gewoon heel fijn. Aan het meer zijn ook een paar restaurants. We bedenken dat we hier straks lekker in de zon gaan lunchen.

We zien de kabelbaan in de verte van links naar rechts en terug gaan. Daar gaan we ook in! Het uitzicht zal vast prachtig zijn. Het is zo te zien nog wel een stukje lopen naar de opstapplaats, dus we gaan op weg. Het is echt best wel warm, lekker hoor! Het park is groot zeg! En ook mooi. Ideaal om te hardlopen of te fietsten. Als we een heuvel zijn opgeklommen, zien we een stukje verder de opstapplaats van de Teleférico. We kopen twee kaartjes voor een enkele reis. We zien wel waar we uitkomen. Het meer is vast niet moeilijk terug te vinden.

Bas heeft zijn allernieuwste gadget meegenomen in de kabelbaan; zijn GoPro camera. En ik moet zeggen, het levert mooie beelden op van de omgeving en van ons in het bakje, haha! Ik maak ondertussen foto’s. De oversteek is leuk! Nu hebben we een nog beter beeld van het park gekregen.

We dachten op de heenweg dat de uitstap nog in het park zouden zitten, maar we eindigen in een gewone woonwijk. Er valt hier niet zo heel veel te beleven volgens mij. Wel zien we een cafeetje, waar we even wat gaan drinken. In de zon! Heerlijk! De meneer van de bediening neemt onze drankjes op en zet vervolgens een stukje tortilla voor ons neer. Ik ben er een beetje vies van hier – bij hoeveel mensen heeft het al op tafel gestaan/is het vers/staat het koel/ja ik weet het ik ben een zeikerd – maar Bas eet het op. En het is lekker zegt ie, gelukkig.

Ondertussen heb ik een flesje zonnebrandcrème uit m’n tas gehaald en begin te smeren. De meneer  komt met de drankjes en hij lacht me nog net niet uit. “That’s not needed; the sun is not that strong! Look at me, I never use sunscreen” Ik leg hem uit dat we zowat licht geven, zo wit zijn we, dus dat we het voor de zekerheid toch maar wel doen. Haha wat een vent.

De mensen naast ons aan het tafeltje hebben een wijntje besteld. Bas en ik kijken elkaar aan: “Doen?” Ach ja, we hebben toch vakantie en de zon schijnt! Proost!

We hebben wel een beetje trek inmiddels, dus we rekenen af en lopen weer richting het meer in het park. Het is nog een flinke wandeling, maar uiteindelijk vinden we het en strijken neer bij een leuk tentje aan het meer. De kaarten zijn alleen in het Spaans, dus de ober helpt ons een beetje met de vertaling. We nemen het menu del dia. Vooraf krijg ik asperges en Bas heeft een salade. Vervolgens krijgen we allebei een gebakken eitje met jamon op een bedje van friet. Dat is een specialiteit hier. Een machtige specialiteit, maar heerlijk!  Ik denk dat we tot vanavond negen uur genoeg hebben, haha!

Als we hebben afgerekend, rijden we via Metro Lago weer naar de schoenenstraat. Ik krijg die dingen niet uit mn hoofd. Helaas, degene die ik gisteren in de laatste winkel heb gezien, hebben ze nergens anders een maat groter. Desnoods haal ik de zool eruit, maar ik moet ze hebben! Maar je zult net zien, die winkel is dicht! Nee! Niet te geloven. Gelukkig leest Bas op het raam dat ze om vijf uur opengaan. En het is nu half vijf. We drinken even ergens wat en dan kan ik eindelijk mijn vrienden in de armen sluiten! Allebei blij gaan we weer op pad. Bij zeepwinkel Lush kopen we een blokje gemaakt van een soort olieachtig spul. Om mee te masseren. Ik heb het een beetje in m’n rug, dan kan Bassie me mooi insmeren vanavond. Verderop zien we een kledingzaak voor heren waar ze mooie spullen hebben. El Ganso heet het. Wat een vrolijke kleuren! Bas koopt een overhemd en een trui. Nu zijn we nog blijer, hebben we allebei wat!  

Op loopafstand van de winkelstraat is de beroemde overdekte mercado de San Miguel. We zijn hier ook langs gefietst met Luis gisteren. Hij raadde aan om hier niet te gaan eten, omdat het hier duurder is, maar om naar de naastgelegen tapasstraat te gaan. We willen even goed wel zien wat er hier allemaal te koop is.

We lopen binnen en worden meteen aangesproken door een mevrouw bij een standje met allerlei zepen en crèmes. We moeten onze handen uitsteken en krijgen er een lik scrubzeep op. We moeten het inmasseren en daarna sprayt ze met een plantenspuit boven een witte kom onze handen schoon. We zien in de witte kom goed hoe vies onze handen wel niet waren! Zo hé! Nu zijn ze lekker fris en ze ruiken heerlijk. Natuurlijk komen we niet zomaar van deze dame af. Ze wil ons van alles ‘aansmeren’. Ik gooi het erop dat we alleen maar handbagage mee mogen nemen in het vliegtuig en dat de potten die ze ons aanbiedt een te grote inhoud hebben (en te duur zijn). Helaas heeft ze dat argument waarschijnlijk al vaker gehoord, dus nu komt ze aan met een pot scrubzout zonder vloeistof, en deze zou absoluut zonder problemen mee kunnen in de handbagage. Hmm shit. Gelukkig weet ik haar met moeite uiteindelijk toch af te schudden en gaan we met schone handjes verder de markt op.

Het is heel druk hier met mensen die gezellig aan het eten en aan het drinken zijn. Er schijnt van elk standje maar een te zijn, dus het aanbod is heel gevarieerd; zeep dus, jamon, tapas, pinxtos, bonbons, snoep, koek, wijn, vis, fruit, cocktails, zeg het maar. Bas wil graag samen een gin tonic drinken, dat is hier heel hip. Kom maar op! We vinden een tafel en genieten van ons drankje, terwijl we heerlijk mensen kunnen kijken in deze mooie, schone overdekte markt.

Het is al tegen negenen als we het naastgelegen beroemde tapasstraatje  in lopen voor wat lekkere hapjes. Luis heeft ons gisteren het een en ander aangeraden, zoals bijvoorbeeld de taperia die bekend staat om zijn chamignons met jamon. We stappen binnen en bestellen het beroemde hapje, samen met een sangria. Even later staat het voor onze neuzen. Bas is geen champignon eter,  maar zojuist heeft hij zich bekeerd. Want dit is lekker!! Niet nomaal!

Op naar de volgende. We proberen te vermijden dat we in “de echte” toeristische tenten terecht komen, dus we kijken waar de Spanjaarden zelf aan het eten zijn. We zien er een. Ze hebben hier niet echt een specialiteit volgens mij, maar de mensen staan aan de bar terwijl ze een lekker hapje en drankje nuttigen. We nemen een rode wijn – rode wijn is echt heerlijk in Spanje – en een portie manchego. Daarna nog een broodje jamon en nog een ander hapje. Zo leuk dit. Onze laatste keuze is wel een wat meer toeristische tent. Maar ja. We nemen een portie garnalenkroketjes en nog een rode wijn. Mijn trek is al wel wat minder geworden, ik zit eigenlijk ook nog steeds vol van het menu del dia van vanmiddag, pfff.  Dus ik neem er een laat Bas de rest, zeven kroketjes opeten! Hierna heeft hij ook wel genoeg.

Als het wijntje op is gaan we richting Atocha, naar ons appartement. Kan Bas eindelijk m’n rug even smeren met het nieuw aangeschafte massageblok, auw! Enne, ik was een stukje in m’n nek vergeten in te smeren vanmiddag… is dus verbrand hè… en die gekke ober ons maar uitlachen.

Zaterdag 28 maart

De laatste hele dag alweer! Morgenvroeg gaan we namelijk alweer naar huis. Wat vliegt de tijd toch! Dus vandaag moeten we nog met volle teugen van deze mooie Spaanse stad genieten.

Maar, we kunnen niet met lege handen bij Lone’tje aankomen straks, dus we besluiten om eerst even langs El Corte Inglés te gaan om een cadeautje voor haar te kopen.  “Even” wordt helaas wat langer. Voordat we iets leuks hebben gevonden wat ook nog mee in de handbagage kan, zijn we wel een klein uurtje aan het zoeken. Het wordt een lamp van Frozen (natuurlijk), die als puzzel in elkaar gezet moet worden. We rekenen af en gaan via de roltrappen weer richting uitgang. Ondertussen doen we natuurlijk een heleboel leuke etages aan, die ook een bezoekje verdienen. Tot groot verdriet van Bas. Ik zie echt een enig rokje en shirtje van Desigual voor Lone. Blauw met witte stippen en vrolijk gekleurde bloemen, super schattig. Die koop ik hoor, anders krijg ik spijt. Bij de kassa valt mijn oog op een een 10% kortingspas speciaal voor toeristen en vraag de mevrouw of ik die kan krijgen. Ze spreekt alleen geen woord Engels. Met handen en voeten legt ze uit dat ik daarvoor naar de klantenservice moet op de zoveelste verdieping en dat ik daar zo’n pas kan ophalen. Okee.. het scheelt toch 10%. Bas begint inmiddels een beetje wortel te schieten, want het is mooi weer en hij wil geen minuut langer hier zijn dan noodzakelijk.

Even later heb ik de kaart en bedenk me dat we het cadeautje van Lone dan ook met 10% korting hadden kunnen krijgen. We zijn in de buurt van de speelgoedafdeling, dus ik wil het toch even proberen. Ik geef de mevouw de bon en wacht af totdat ze me de korting gaat geven. Maar het is blijkbaar toch wat moeilijker dan dat, want de mevrouw begint het cadeautje weer uit te pakken, vraagt mijn bankpas en de kortingskaart en gaat de doos opnieuw scannen. Ze drukt op allerlei knopjes en uiteindelijk is het geregeld. Het ding wordt weer ingepakt. Ok, dan zal ik de korting wel op mijn rekening teruggestort krijgen ofzo. Bas is inmiddels iets rood aangelopen.

Eenmaal terug bij de afdeling kinderkleding geef ik de mevrouw blij mijn pas. Ze scant alles en er komt een bedrag op de kassa te staan, twee euro minder dan eerst, maar niet de 10%! Nu breekt mijn klomp. Ik snap er niks van. Ze probeer het uit te leggen, maar ik versta er niks van. Dan komt er een Engels sprekende meneer bij die het uitlegt. Ik krijg geen korting, maar 10% van de aankoopprijs is nu bijgeschreven op de kaart zodat je dit weer kunt besteden aan iets anders in de winkel. WAAATTT!!! Als ik dit had geweten… ik durf Bas al een tijdje niet meer aan te kijken.

Maar dan hebben we nu dus een saldo op die kaart staan en al die moeite gedaan. Dus is het toch zonde om daar niets van te kopen. Hebben we nog iets nodig? Ja ik wil nog een luchtje kopen. Dus wij weer naar benenden. Lang verhaal kort, de pas is niet te gebruiken voor cosmetica en parfum. Wij weer naar boven. Bas is woest! Uiteindelijk nemen we maar een paar onderbroekjes voor Lone. “En heel gauw naar buiten nu Joyce, jij met je grapjes!!!”

Bas ontdooit weer een beetje als ons volgende plan nu toch echt voor de deur staat; we gaan naar het Retiro park, in het zonnetje liggen met een flesje Cava erbij. Op de hoek van Puerta del Sol is een winkeltje waar we een fles koude cava kunnen kopen met een plastic beker, top! We nemen de metro naar het park.

 

Het is heerlijk warm. We kiezen een mooi plekje uit in het gras bij een boom waar Bas in de schaduw kan zitten en ik in de zon. Wat een mooi park ook! Er komt zelfs een bruidspaar voorbij om foto’s te maken.

Als we de cava in de beker willen schenken, komen we erachter dat er een gat in de beker zit, haha. Das niet zo handig. Uit de fles drinken staat ook een beetje alcoholistisch.. Uiteindelijk vinden we de oplossing: we doen het plastic zakje waar de fles in zat in de beker. Zo kunnen we eruit drinken. Een beetje vreemd, maar toch lekker. Hmmm chill zeg.

 

Na een tijdje liggen, besluiten we om een stukje verder het park in te lopen, want ook hier schijnt een meer te zijn en we willen even roeien. Bij het meer is het een stuk drukker! Het is natuurlijk ook zaterdag dus de Spanjaarden zijn zelf ook vrij.

Op de hoek van het meer is een restaurantje. Na een halve fles cava is het wel verstandig om iets te eten, dus dat gaan we doen. Bas een pizza en ik een croissant met jamon en kaas. Er zit een groep Nederlandse toeristen naast ons die via hetzelfde bedrijf een fietstour doen als wij donderdag. Luis is er zelf niet bij.

Na de lunch lopen we verder richting de bootverhuur. Deze zit aan de andere kant van het meer. Er wordt veel opgetreden onderweg. We blijven even staan kijken naar een grappige goochelaar die allerlei trucs uithaalt met het publiek. Hij zweet zich kapot, maar hij gaat maar door. Mooi om te zien.

Als we bij de bootverhuur aankomen, zien we dat de rij zo groot is, dat het waarschijnlijk niet meer gaat lukken om vandaag nog in een bootje te belanden. Jammer!

Waar zullen we eens eten vanavond.. in het boekje over Madrid dat we hebben meegenomen staat een restaurant dat ons wel leuk lijkt. Alleen als we daar eenmaal zijn, lijkt het meer op een of andere louge tent. Dus hier lopen we maar voorbij. We discussiëren even. Dan bedenken we dat het toch wel leuk is om nog een keer naar Mercado de Sant Miguel te gaan, tegen het advies van Luis in. We hebben daar nog niet gegeten en het was heel gezellig gisteren. We zijn ook nog op loopafstand dus dat is mooi.

We komen weer via dezelfde ingang binnen. Bij het zeepstandje. De mevrouw van gisteren is er niet. Er staan nieuwe verkopers. Dus waarom zouden we onze handjes niet weer even schoon laten wassen, gna gna. Nemen wij hun in de maling in plaats van andersom. We doen net alsof onze neus bloedt en alsof we alles weer voor het eerst horen. Daar komt de lik scrubzeep weer.  Even later lopen we met schone handjes weer weg.

De hapjes zijn hier heerlijk. Hier en daar kiezen we wat pinxtos en tapas uit onder het genot van een biertje. Fijn dat we hier toch nog een keer heen zijn gegaan.

Omdat we morgen vroeg weg moeten, zijn we niet al te laat terug in het appartement om de koffers in te pakken. Getverdemme wat is het snel gegaan zeg! Eigenlijk willen we allebei nog niet naar huis. Alhoewel het natuurlijk wel fijn is om Lone weer te zien!

Zondag 29 maart

Het is nog donker als de wekker gaat. De klok is ook nog eens een uur vooruit gegaan vannacht, dus als we om zes uur opstaan is het eigenlijk vijf uur.

We nemen afscheid van ons appartement en lopen de straat op richting metro. Dan kijken we onze ogen uit; het is hier niet rustig en stil, maar de uitgaansnacht is nog in volle gang. Het is zelfs drukker dan overdag hier op straat. En iedereen is lam, haha. We wurmen ons ertussendoor naar de metro.

Verder gaat het snel. Op het vliegveld kopen we nog een cadeautje voor de opa’s en oma’s als dank voor het oppassen de afgelopen dagen. Even later vliegen we zonder vertraging naar Schiphol.

Het was een super weekend liefde! Wat een belevenis. Je hebt me nog nooit zo laten schrikken met een verrassing! Het was super gaaf! Dank je wel! HVJ!

Eind november, nadat Jochem met zijn ouders en Daan in Parijs is geweest ontvangen Robbie, Ronald en ik een enthousiast mailtje van hem. Hij zou graag met ons ook een mooie Fruit de Mer willen eten. Het gaat om een beleving, een echte avond uit. Robbie houdt niet zo van vis maar wil wel graag mee. Toch gezellig zo’n uitje.

Afgelopen zaterdag om 07:30 uur ben ik aanwezig bij Robbie. Niet veel later arriveert Jochem met zijn knappe nieuwe Volvo V40. We gooien de bagage achterin en rijden naar Ronnie. Voor vertrek kijken we op de klok, we rijden om 07:40 uur weg. Parijs… here we come.

Na wat file in België komen we rond 14:00 uur aan bij het hotel. Gak wordt met zijn nieuwe auto gelijk op de proef gesteld. We moeten een smalle lift in om op -1 te parkeren. Draaien, steken en constant korte stukjes voor en achteruit. Maar uiteindelijk staat de auto. Eenmaal boven melden we dat de parkeerplek die voor ons bestemd was al bezet is dus dat we “even” een andere ernaast gepakt hebben. Helaas helaas… dat kan zo maar niet;-) Het hele gehannes met de auto begint opnieuw. Eerst moeten we de auto er uit zien te krijgen om vervolgens met de lift een verdieping te zakken naar -2. Petje af voor Gak. Na 10 minuutjes sturen op 35 vierkante meter staat de auto een verdieping lager. Pfffieuw.

De kamer wordt aangemerkt als appartement voor vier personen. Deze kost normaal 450 euro. Niet wat wij ervoor hebben betaald gelukkig. Tassen naar boven en hup Parijs in. We wandelen een lekker stukje en kijken als toeristen om ons heen. Gak en RD zien een paar mooie bakken staan en rijden. Ronnie en ik kunnen het niet laten om er af en toe de draak mee te steken. Haha. We komen bij een tentje uit waar we lunchen met een biertje. Salade, hamburger en spareribs. We vullen onze maagjes goed. Gak ziet bij toeval dat we gewoon tegenover het restaurant van vanavond zitten. Haha, dat is grappig. Weten we alvast waar dat is, handig!

Als we uitgegeten zijn pakken we de metro naar de Eiffeltoren. Bij aankomst gaan we gelijk op de “selfie-toer”. Net als alle andere toeristen gaan we op een blok beton staan van 50 centimeter hoog. Alsof dat iets uitmaakt:-) We schieten wel hele leuke foto’s. Na een rondje in het park lopen we richting de Arc de Triomphe. Ook hier kunnen we het niet laten om in het midden van de drukke wegen een paar mooie foto’s te maken.

We hebben om 20:30 uur gereserveerd bij Le Bar à Huîtres. We besluiten om ons nog even op te frissen voordat we aan tafel gaan. Met de metro terug, stukje wandelen en we zijn weer in onze crib. Een douche en lekkere deo doen wonderen. We zijn klaar voor het avontuur en wandelen op ons gemak naar het restaurant. Exact 20:30 staan we voor de deur. Mooie timing. Nadat het Franse meisje de reservering en Gak zijn naam heeft ontrafeld worden we naar onze plek begeleid. We krijgen de menukaart in de vorm van een iPad. Dat begint al fantastisch. De speciale app die het restaurant gebruikt als menukaart bevat alle verschillende soorten fruit de mer met mooie foto’s en filmpjes. Vet!!! Ronnie, Gak en ik bestellen de High Sea. Dit is een plaat met een halve kreeft, een hele krab, 9 oesters, garnalen en nog wat andere schelpdieren. Robbie bestelt eend. Daarnaast betellen we een mooie witte wijn uit Nieuw Zeeland, de Marlborough. Over de prijs van de gerechten en de wijn spreken we gemakshalve maar even niet.

In de tafel zitten gaten, hierin kan de standaard in gezet worden die de fruit de mer kan dragen. Na een minuut of tien wordt onze fruit de mer geserveerd. Wow, volledig met stikstof effect verbazen we ons over de fantastisch opgemaakte schalen. Super gaaf. Aangezien Gak iets meer ervaring heeft met de door de ober geplaatste gereedschappen doet hij het eerst voor. Ronnie en ik beginnen maar aan de operatie van de kreeft. Deze is al voor de helft open dus dat scheelt. Het is wat rommelen maar dat is het meer dan waard. Het smaakt geweldig. Nadat de kreeft verorberd is gaan we vakkundig te werk met ons volgende beest. De krab moet er ook aan geloven. Tussendoor doen we ons te goed aan de garnalen en oesters. Normaal zijn we niet zo gek van oesters maar met deze dressing zijn ze verrassend lekker. Robbie ziet het allemaal voor zich gebeuren en geniet van zijn eend. Rustig lurkend aan de wijn zijn we ondertussen aangekomen bij de volgende fles van dit mooie goedje. Ach ja, waarom ook niet;-). Gak heeft niets teveel gezegd. Het is met recht een belevenis en het smaakt voortreffelijk. Op de slakken en wat andere schelpjes na, die vallen niet zo goed in de smaak bij ons. We nemen koffie en een dessert om alles in stijl af te sluiten. Ook van versnaperingen noemen we geen prijs! Haha.

Tijd om af te rekenen en nog een beetje het nachtleven van Parijs te verkennen. Het zeikt van de regen, dat is minder. We vinden wat leuke kroegjes en nemen hier en daar een lekker biertje. Van pianobar tot studentenkroeg, we zien ze allemaal. Ze kunnen ons echter geen van allen bekoren. We druipen af richting hotel en zijn rond 02:30 uur terug. Sweet dreams boys.

Rond 08:30 ben ik al weer wakker. Mooie tijd om eens een rondje te gaan hardlopen. De receptionist vertelt me dat ik richting het Luxemburg moet gaan. Jardin du Luxembourg zoals de Fransen zeggen is een prachtig park. Er lopen ontzettend veel mensen hun rondjes. Bij mij gaat het erom dat de alcohol mijn lichaam verlaat. Na twee rondjes en een drijfnat gezicht vind ik het mooi geweest en loop weer terug. 6,5 KM in ruim 37 minuten is gezien de omstandigheden lang niet slecht. Eenmaal terug ontwaakt iedereen langzaam en gaan we douchen en spullen pakken.

We gaan ontbijten bij een schattig klein tentje. Verse croissants, koekjes, muffins en cappuccino’s met hartjes doen ons goed. Even lekker bijkomen en goed eten. Na deze goede bodem kunnen we de dag starten. We besluiten om met de metro richting de Sacré-Cœur te gaan. Trapjes klimmen en een mooi uitzicht meepakken. Ook hier ontkomen we niet aan een briljante toeristen selfie. Hahah.

Na nog wat stops bij mooie shops voor macarons, een bakker voor chocolade broodjes en een wazig winkeltje voor vier halve liters water gaan we richting hotel terug om de auto te halen. De auto er uit krijgen is wederom een hele toer maar Gak heeft ondertussen heel wat ervaring. Off we go, bye bye Paris.

In de auto hebben we soms moeite om wakker te blijven. We volgen via teletekst de wedstrijd PSV – Ajax. Ajax weet uit in Eindhoven met 1-3 te winnen. Knap werk maar het ziet er niet naar uit dat we PSV nog inhalen helaas. In België gaan we op stand eten bij de Macdonalds. Het smaakt prima en de maagjes zijn voor even gevuld.

Als we om 21:00 uur Hilversum binnen rijden is het korte avontuur al weer voorbij. Mannen thanks voor de top night in Paris;-) Ik heb ervan genoten!!!!!