gaillardonline

aug, 2015

Breaking news volume 2.0

Al heel veel maanden zijn voorbij sinds het besluit om er weer voor te gaan.Vooral de laatste maanden waren best heftig. Elke keer net niet! Iedereen leeft met ons mee, dat is lief en maakt het dragelijker! Zou het ooit nog gaan lukken? We willen natuurlijk ook niet te oud zijn en een te groot leeftijdsverschil met Lone.

In mei zou ik met m’n moeder naar Ibiza gaan, maar door omstandigheden stellen we dit een jaartje uit. Wel nemen we evengoed een weekje vrij. Even relaxen en leuke dingen doen. Het moest zo zijn. Die week was dé week!

Twee weken later. Bas hoort een enorme gil van boven. “JAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAA!!!!” Hij weet natuurlijk meteen waarom ik sta the huilen en te gillen in de gang en hij pakt me stevig vast. YES! We kunnen het nog!

Inmiddels ben ik/zijn we 14 weken zwanger. En wat voor een weken. Poeh hé, die hormonen hebben flink dwarsgezeten. Maar ik zal niet klagen en geduldig zijn totdat 2.0 ( lees: twee punt nul) of broer (zo noem ik hem, dus het zal wel een meisje worden) het licht ziet! We zijn zo BLIJ!!

Lone is super trots dat ze grote zus wordt. Voor haar was het eigenlijk geen verrassing meer! Kijk naar het filmpje en ik hoef niets meer te zeggen, hahaha!

jul, 2015

Reisverslag fietsvakantie Franse Alpen 2015

“Ga je mee fietsen in de Alpen?” vraagt Jochem alias Gakkie mij! Ja lijkt me leuk. Nog geen idee wat ik kan verwachten, hoe ik me moet voorbereiden en wat het allemaal inhoudt. We plannen een datum halverwege juli. Dinsdagavond weg na de files. Slapen we ergens in noord Frankrijk. Woensdag rijden we de rest en zaterdag in de middag weer naar huis. Vier dagen fietsen dus in de prachtige Franse Alpen. We hebben iets om naar uit te kijken.

Dinsdag 14 juli

Niet over nagedacht maar wel uitermate toevallig. We gaan op de nationale feestdag “le quatorze juillet” naar Frankrijk. Om 18:00 uur ben ik bij Gak. We eten een lekkere pasta, ook om de koolhydraten te stapelen, en laden zijn fiets en de tassen in de auto.

Gelukkig heeft Gak nog op het laatste moment zijn eigen fiets mee weten te krijgen. Hij had wat onhandig de mechanicien uit gehangen. Zijn remkabel kreeg hij niet meer door het frame. Toch lastig als je moet afdalen en remmen. Op zaterdagochtend de fiets naar de fietsenmaker gebracht maar die kon niet garanderen dat hij dinsdag klaar zou zijn. Fietsenmakers zijn op maandag altijd dicht. Dit legde er nog wat extra druk op;-) Voor het geval de fiets niet op tijd klaar zou zijn had Gak al mijn Bulls fiets gehaald, zodat we die mee konden nemen. Maar gelukkig kwam het niet zo ver. De fietsenmaker kreeg met een “trucje” de kabel er weer doorheen en de fiets was dus op tijd klaar. Pfieuw…. gelukkig!!!

Off we go. We slapen in noord Frankrijk in het plaatsje Thionville in een Kyriad hotel langs de snelweg. We rijden via Maastricht en Luxemburg naar beneden, alles loopt voorspoedig. We komen rond 23:00 uur aan en checken in. De fietsen laten we in de auto liggen. Deze staat voor de ingang van het hotel. De beste man achter de receptie zegt dat hij de hele nacht blijft zitten en dus goed zicht heeft. Ok prima. Onze kamer ligt ook nog eens pal voor de auto dus we kunnen alles goed in de gaten houden. We lopen nadat we de tassen boven hebben gezet buiten nog een klein rondje voor een frisse neus. Omdat het dus die feestdag is zien we overal vuurwerk de lucht in gaan. We aanschouwen kort dit Franse feest en gaan dan terug richting hotel. Lekker pitten, morgen weer vroeg dag.

Woensdag 15 juli

We hebben geen wekker gezet. Gak vertrouwt op mijn biologische wekker. Hij is lichtelijk van slag als ik om 05:30 moet plassen. “Uuuhh Bas, is het al 07:00 uur? Moeten we er uit?” Gelukkig kunnen we nog anderhalf uur slapen. Netjes rond de klok van 07:00 uur word ik weer wakker. Gakkie gaat douchen. Daarna ga ik. We pakken de tassen weer in, checken uit en gaan weer op pad. Na een uurtje gaan we de snelweg af voor een lekker Frans ontbijt. Bakkie koffie voor mij erbij en een thee voor Gak. Het is al aardig warm. We gaan de goede kant op qua temperaturen.

De TomTom geeft aan dat we er rond 15:00 uur zijn. Prima tijd. Als we er bijna zijn is de Col de la Croix de Fer gesloten. Die moeten we net hebben richting ons appartement. Via een omweg komen we aan op de plaats van bestemming alleen snapt de TomTom het af en toe niet meer. Gelukkig bezitten we gezond verstand zodat we het zelf oplossen.Tijdens de rit ben ik gebeld dat we in Marmotte 201d slapen en ik krijg de code van een kluis zodat we de sleutel kunnen ophalen. Een beetje vaag is het wel en de verbinding wordt ook nog eens verbroken. Uiteindelijk snappen we wat er bedoeld wordt. We zien een kluis bij de receptie en die gaat open met de code die de man gegeven had. Daarin zit een enveloppe met mijn naam er op. Top!

We gooien de tassen uit de auto en zetten de fietsen binnen. Als echte mannen hebben we ons niet gerealiseerd dat er vrij weinig aanwezig is in het appartement. Er is maar een rol toiletpapier en bijvoorbeeld geen zeep. Om over het eten en drinken nog maar te zwijgen. We trappen de auto aan en rijden door naar boven nadat we bij het toeristenbureau hebben geïnformeerd naar een supermarkt. We nemen alleen het nodige mee uit de supermarkt. Jam, water, zeep, eitjes, toiletpapier en La vache qui rit kaasjes. We rijden terug, kleden ons om en beginnen aan de eerste officiële kilometers door de Franse Alpen.

We dalen bij ons appartement af en rijden zes kilometer naar beneden. Omdat het de eerste dag is en we rustig willen wennen, draaien we om zodat we de laatste 14 kilometer van de col de la Croix de Fer omhoog kunnen fietsen. Het begin is vrij relaxed en de stijgingspercentages doen nog niet echt ter zaken. De eerste zeven kilometer hebben dan ook een gemiddelde stijging van vier procent. Goed te doen dus. Lekker blijven zitten en de beentjes laten draaien. Maar na die eerste zeven kilometers gaat het geweld dan echt beginnen. Het tweede deel doet gemiddeld negen procent maar stukken van maar liefst elf procent komen ook voor. Dit is afzien! Al snel moet ik Gak laten gaan, heb iets te veel gegeven om bij hem te blijven. Ik moet lossen, haha. Niet veel later moet ik voor de eerste keer even stoppen om op adem te komen. Een klein stukje eten van mijn reep, wat drinken er tegenaan en ik ga weer verder. Gak zie ik steeds verder van me wegrijden. Hem bijhalen heeft geen zin. Ik moet dit echt op eigen tempo doen anders blaas ik mezelf elke keer op. Langzaam veranderen de gezellige dorpjes met mooie groene bomen in kale stukken waar je helemaal niets tegen komt. Alleen af en toe een verdwaalde camper die klaar staat om volgende week de Tour de France te aanschouwen. Buffelen, zweten, hijgen, stoppen, drinken, eten, trappen en de hele riedel weer opnieuw. Zo kom ik uiteindelijk boven. Gak juicht me de laatste 100 meter aan. Over de col heen zodat Strava netjes registreert dat je echt de col gedaan hebt! Ook dat nog;-) OMG wat is dit zwaar. Loodzwaar. Uit de wind en in de zon moet ik even bijkomen op een bankje. Op adem komen en genieten van het uitzicht. Wow wat ontzettend mooi. Als ik weer enigszins wat zuurstof in m’n lichaam heb volgt de afdaling. De beloning voor al het zwoegen. Gak daalt echt als een baksteen. Hij snijdt de bochten mooi aan en is niet bang voor een beetje snelheid. Ik zelf ben wat voorzichtiger, het is dan ook mijn eerste afdaling van dit niveau. Maar we blijven redelijk bij elkaar in de buurt. Het is handig als ik hem een bocht in zie duiken, dan kan ik zelf beter inschatten wat de weg doet met Gak als voorbeeld. Na vijf en halve kilometer afdalen gaan we een bocht in, remmen dus. En opeens…. BAM!!!! Mijn achterband is kapot. Een klapband. Shit. Omdat ik nog een stukje rolde is mijn hele velg beschadigd. Aaaaaahhhh, mijn gloednieuwe fiets nu al beschadigd. Ik kan niets meer, ik kan er niet mee verder. Gak stort zich naar beneden en gaat de auto halen. Ik wacht ondertussen aan de kant van de weg. Mooi tijd om even met Joyce en Lone te bellen. Ze is wel geschrokken van het verhaal, maar is blij dat ik ongedeerd ben. Als dit met 50 km/uur gebeurt weet ik niet of je netjes op de fiets blijft zitten. Als ik heb opgehangen draait m’n zwarte Clio al de bocht in. Dat heeft die berg koning snel gedaan zeg. Fiets erin en terug naar het chalet. We hebben tegenover de bakker en de supermarkt vanmiddag een fietsenwinkel en verhuur gezien. Wellicht kunnen zij de fiets maken?!?!?! Zorgen voor morgen.

Na een frisse douche rijden we richting het dorpje om wat calorieën aan te vullen. Er zijn diverse restaurantjes, maar er is er een die heel druk is. Daar gaan wij ook zitten. Een paar gele koude kletsers erin samen met lekker eten doet ons goed. We nemen allebei een salade en Gak een burgertje. Ik neem een pizza. Het is allemaal zo veel dat we het niet op krijgen. Via wifi uploaden we alle data naar Strava en checken wat nieuws. Voldaan gaan we naar huis. Dit was een mooie, drukke, zware dag. Lekker pitten en morgen op naar de volgende beklimming.

Donderdag 16 juli

Om 07:00 uur draai ik me nog “even” om. Anderhalf uur later word ik weer wakker. Biologische klok is even van de leg af.

We rijden op ons gemak met mijn fiets achterin naar de bakker en halen croissants en een baguette. Dan begeven we ons naar de verhuur. Eerst informeren we slim naar de prijs van een fiets per dag of een aantal dagen. Kan hij er niets bovenop gooien als hij ziet dat het voor ons noodzakelijk is om een fiets te huren. Dan nemen we de verhuurder mee naar de auto en laten we hem mijn zielige hoopje fiets zien. Ach gossie;-) Zijn Engels is niet al te best maar we begrijpen dat hij er weinig aan kan doen. Er moet ook een ander velg lint op en de bramen moeten van het aluminium afgehaald worden. Dit is wel specialistisch werk waar hij geen (Franse) kaas van gegeten heeft. Dan wordt het huren, er zit niets anders op. Pedalen en tasje zetten we op de Scott huurfiets en hij wordt afgesteld op mijn maten. Fietsen achterin en terug naar het chalet. Ontbijten en op naar de bergen.

We besluiten de auto boven aan de Croix de Fer te zetten. Dan dalen we af en gaan we door naar de Alp ‘d Huez. Het idee is om die dan te beklimmen en vervolgens af te dalen en wederom de Croix de Fer te beklimmen maar nu dan vanaf de andere kant. Gak parkeert de auto op de top en we dalen af. Het is ruim 30 kilometer naar beneden. Met twee korte onderbrekingen. Hier moet kort geklommen worden. Als we eenmaal beneden in het dal aankomen vullen we de bidons en kletsen wat met andere fietsers. Als we ook nog de Alp ‘d Huez naar boven moeten wordt dit misschien wat veel concluderen we. Deze rit terug omhoog van ruim 30 kilometer is al een enorme uitdaging. Ok. We horen van de andere fietsers dat het begin van de klim een dorpje verderop is in Rochetaillee. Daar rijden we heen. Gooien wat eten en drinken er in en beginnen aan onze weg terug. 32 keiharde kilometers terug omhoog naar de top van de Croix de Fer. Ondertussen zitten we ook rond een uur of 13:00, het heetst van de dag. In de palle zon, zonder een zuchtje wind vecht ik me een weg omhoog. Net als gisteren ben ik Gak gauw kwijt. Hij heeft met zijn gewicht ruim 15 kilo voordeel zeg maar. Na een uur klimmen is er weer een dorpje waar de bidons gevuld kunnen worden. Daar staat Gak al enig tijd op mij te wachten. Hij had al ff navraag gedaan bij andere fietsers of ik er aan kwam. Haha. Ik neem wat flinke slokken water, vul m’n bidons en we vervolgen de weg. Extreem afzien is dit. Onderweg stop ik nog een paar keer om op adem te komen. Wat drinken en eten en dan weer verder. Zo gaat de weg tergend langzaam aan me voorbij. De terugreis duurt drie uur totaal. Vlak voor het einde, als ik het restaurantje op de top al zie moet ik nogmaals op adem komen. Compleet gesloopt en helemaal van de wereld kom ik over de finish. Ik ben heel blij om Gak te zien. Hij stond er al een half uur. Zonder te stoppen komt hij boven. Ik kan hier gewoon echt niet bij!!! Hoe doet die gozer dat!?!?!?! Nogmaals respect Gak! Als ik weer een beetje bij kennis ben gaan we naar de auto en dalen af naar ons chalet. Nadat ik ben afgespoeld lopen we nog even naar het zwembad om wat te relaxen. We lezen wat fiets lectuur, uploaden alles naar Strava en ik maak nog een rondje in het kleine zwembad.

Terug in het chalet frissen we ons op en gaan weer richting het dorpje. Wat eten en drinken hebben we wel verdiend zeg! Een mooie salade niçoise en een hamburger met wat friet worden door ons op vakkundige wijze verorberd. Een lekker biertje erbij om het geheel compleet te maken. Rozig en vermoeid gaan we terug naar ons verblijf. Horizontaal op bed. Het duurt niet lang of ik ben vertrokken. Gak maakt nog wat ruzie met gordijnen en kozijnen. Hij komt niet zo goed in slaap.

Vrijdag 17 juli

Vandaag op het programma: Col du Télégraphe en Galibier. Nadat we ontspannen zijn wakker geworden en bij het bakkertje ons ontbijt gescoord hebben gaan we op pad richting de voet van de Télégraphe. We zetten de auto vlakbij op de parkeerplaats, rijden een kort stukje en beginnen aan de klim. Dag drie dus de beentje beginnen toch wat tegen te sputteren. Naar de top van de eerste beklimming is het 12 kilometer met een gemiddelde stijging van zeven procent. Allebei op eigen tempo omhoog. Uiteraard, zou ik bijna zeggen!!! De begin kilometers zijn weer bikkelen. Die lopen iets steiler dan de laatste stukken van deze klim. Onderweg na een aantal stops voor eten en drinken begin ik me af te vragen of het verstandig is om na de Télégraphe vijf kilometer te dalen en dan nog eens 18 km de Galibier omhoog te gaan. Als ik wederom gesloopt boven aan de top kom heb ik mijn beslissing genomen. Ik ga helaas niet de Galibier doen. Er is een klein restaurantje waar ik even op adem kom met een water en een Orangina. Gak die ouwe bikkel vult zijn bidon en gaat de strijd aan met de Galibier. Respect en een diepe buiging. Wow!!!! Na enig rekenwerk kom ik tot de conclusie dat het wel zo’n drie uur kan duren totdat hij terug is. Ik kan dus alles op mijn gemak doen. Eerst koel ik af in de schaduw en als me dat door de wind iets te koud wordt verplaats ik me op het terras richting in de zon. Even een beetje opdrogen, ik ben doorweekt van al het zweten. De zon verdwijnt achter de wolken en ik begin het een beetje fris te krijgen. Vol gas naar beneden dan maar. Om wat mooie beelden te maken bevestig ik de GoPro aan m’n zadelpen. Thuis eens kijken of ik dat leuk kan editen.

{youtube}AJmcw7Y5DK4{/youtube}

De hele klim naar boven heeft 1 uur en 25 minuten in beslag genomen. Naar benden ben ik binnen 20 minuten klaar. 8,6 km/u vs 37,5 km/u. Om het verschil maar eens aan te geven. De fiets verdwijnt in de auto en ik eet rustig mijn Snelle Jelle in de zon. Beetje drinken erbij en relaxen. Om Gak na zijn enorme inspanning goed te onthalen besluit ik op de brug te gaan staan met de GoPro om zijn binnenkomst te filmen. Het komt nog aardig uit, een kleine drie uur later is hij terug. Een prestatie van wereldklasse. Hij is ook gewoon aanspreekbaar, niets duidt er op dat hij heeft afgezien. Werkelijk verbazingwekkend! Ik weet de Franse autoriteiten af te weren dat hij echt niet naar een dopingcontrole hoeft;-) Hahaha.

Terug richting chalet om nog even bij het zwembad te vertoeven. Mooi leven hoor als fietser. Alle afstanden, wattages, procenten, calorieën en gemiddelden gaan weer naar Strava. We ontvangen veel reacties en kudos op onze prestaties. Leuk is dat. Als om 19:00 uur het zwembad gesloten wordt gaan we terug om te douchen. Even de factor 50 afschrobben, deo onder de oksels, aankleden en gauw richting een restaurant. We hebben wel trek gekregen wat niet geheel onlogisch is. Woensdag omhoog de Croix de Fer op zagen we een leuk restaurant. We rijden er heen om te polsen of het ook echt wat is. Er zitten zowel mensen binnen als buiten en het ziet er heel pittoresk uit zo in een mooie bocht van de klim. Ok, hier gaan we een lekker hapje eten. We zitten net als er allerlei lekkere gerechten voorbij komen voor een tafel verderop. Nou, dat lijkt ons ook wel wat. Scheelt ook weer die Franstalige kaart vertalen. We krijgen ieder een bord met diverse hammen en salami. Een mandje brood en een mooie ovenschaal met gesmolten Franse kaas, aardappels, spekjes en een uitje maken onze bestelling compleet. We smullen er heerlijk van. Genieten in de Franse Alpen als echte bourgondiërs. Dit gerecht gaat samen met het ultieme herstelvocht, een lekker biertje! Morgen al weer het laatste dagje. We bespreken wat de planning wordt en welke klim we willen doen. De Alp ‘d Huez zou kunnen maar na enig uitzoekwerk zien we daar vanaf. De gemiddelde stijging is na drie dagen klimmen een beetje “out of our league”. We besluiten om de Col de Molard te doen. Niet heel steil en ook niet gek lang. De route is ook vrij simpel. Afdalen vanaf ons chalet en daar wordt het al aangegeven.

We rekenen af en rijden terug. In onze crib ruimen we al wat op en leggen de spullen voor morgen klaar. Afgedraaid en voldaan gaan we lekker horizontalen. De Tour win je immers in bed zei Zoetemelk al, laten wij daar dan niet van afwijken;-)

Zaterdag 18 juli

We zijn zo slim geweest om bij de receptie brood en croissants te bestellen. Om 08:00 uur kunnen we het ontbijt ophalen. Scheelt weer een ritje omhoog naar het dorpje. Na het ontbijt ruimen we langzaam alles een beetje op. Na 09:00 uur komt er iemand van de receptie inspecteren hoe het chalet er uit ziet. Het vuil wordt netjes weggegooid door Gak en de meeste spullen zitten al weer in de tassen. M’n Isaac gooi ik ook vast in de auto. Het idee is dus om nog lekker een stukje te fietsen, dan de huurfiets terug te brengen om vervolgens te douchen en naar huis te gaan. Douchen kan pas om 14:00 uur bij de receptie. Door de grote toestroom van nieuwe gasten gaan ze pas rond die tijd open. Als de man van de receptie bij ons binnen komt zegt hij dat hij later wel terug komt!?!?!? Uuuhhh waarom? Wij hadden niet begrepen dat het chalet gelijk afgesloten wordt en dat je dus uit checkt. Hij is een half uur later terug, hebben wij nog de tijd om de fietskleding aan te doen en de rest van de spullen in de auto te leggen. De inspectie stelt niet veel voor. Nou zijn we op het slapen na ook bijna niet binnen geweest dus ziet alles er nog prima uit. Vaatwasser draait en alles is opgeruimd. Ik lever de sleutel en de tas met handdoeken en linnen in bij de receptie. Klaar voor de laatste etappe. Col de Molard is een col die heel goed te doen is. Een kleine zes kilometer met tevens een gemiddelde stijging van zes procent zorgt ervoor dat dit “maar” met een categorie twee col wordt aangeduid. Gak geeft even kort gas om een wat oudere kerel met stalen kuiten te volgen. Ik moet lossen en ga weer op de eigen koffiemolen naar boven. Zonder te stoppen en niet echt van het pad af kom ik over de streep. Het is hier heel druk met fietsers. Een hele club met Look fietsen en wat andere gasten willen maar al te graag met het bord op foto. Wij ook natuurlijk. Laatste stukkie naar beneden tot aan ons dorp en dan splitsen onze wegen even kort. Gak rijdt terug naar de auto en ik pak de laatste hoogtemeters richting de verhuur. Dit is nog best een pittig stukje maar wetende dat het ook de laatste klim zal zijn volbreng ik ook deze klim zonder te stoppen en zonder dat ik ingehaald wordt. Yesss!

Pedalen en tasje van mijn mooie Scott huurfiets. Bedankt voor de mooie tochten hier in de bergen. Dan willen we opfrissen maar het is nogal vroeg. 11:30 uur pas. We hebben geen zin om tweeënhalf uur bezweet te gaan zitten wachten maar hebben wel een mooie kuip gezien een stuk verderop waar water uit de bergen in uitkomt. Op een mooiere manier kan je deze trip eigenlijk niet afsluiten. Jezelf wassen en opfrissen in ijskoud water uit de bergen, de bergen die je zo getergd hebben. Diezelfde bergen die zorgden voor melkzuur ophoping in je hele lichaam zorgen nu voor verfrissing. Het moet een hilarisch gezicht zijn geweest. Op een afstand lijkt het vast grote armoede maar wij hebben er veel lol om. Afdrogen en schone kleding aan. Op naar Nederland. Op naar de dames die op ons wachten. Dit blijkt uit het feit dat ik vlak voor vertrek een huilende Lone aan de telefoon krijg, ze mist me verschrikkelijk. Ach gossie, arm wijfie van me. Morgen maar lekker veel kusjes en knuffels dan. Als ik zeg dat ik er morgenochtend weer zal zijn als ze wakker wordt, komt ze iets tot rust en kan de terugreis beginnen.

Die terugreis verloopt zeer voorspoedig tot aan België. Er is een weg afgesloten en ook een aantal wegwerkzaamheden. Uiteindelijk zijn we daar ruim een half uur mee kwijt. Gak is thuis rond 23:30 en ik niet veel later.

Wat was dit een gave, zware, memorabele trip. Nog nooit zo stuk gezeten maar het was het meer dan waard. Volgend jaar 10 kilo lichter en dan nog eens kijken of ik die “heuveltjes” daar in de Alpen de baas kan!!!

Gakkie thanks voor alles. Het was top!

Nog wel wat leuke vergelijkingen van cijfers tot slot mbt tijd, snelheid, wattages en VSM. VSM meet jouw Verticale Stijging in Meter/uur; deze waarde meet hoe snel jij bergopwaarts beweegt. Om een hoge VSM-score te verdienen kun je het beste een hellingspercentage van 6-10% hebben, want op dat soort hellingen heb je de grootste kans om snel te kunnen klimmen. Ze zijn namelijk steil genoeg om wind te vermijden en vlak genoeg om nog ongehinderd te kunnen bewegen. (Bron: Strava)

Laatste deel (13,9 KM) van de Col de la Croix de Fer. Gemiddeld 6%. Gereden op 15-07-2015:

	Tijd	Snelheid	Vermogen	VSM
Jochem	1:06:40	12,6km/u	182W	740
Bastiaan	1:15:16	11,1km/u	237W	656

Gehele klim Col de la Croix de Fer vanuit Rochetaillee (24,3 KM). Gemiddeld 5%. Gereden op 16-07-2015:

	Tijd	Snelheid	Vermogen	VSM
Jochem	2:31:16	9,6km/u	162W	497
Bastiaan	2:43:53	8,31km/u	216W	430

Gehele klim Col du Télégraphe (12,1 KM). Gemiddeld 7%. Gereden op 17-07-2015:

	Tijd	Snelheid	Vermogen	VSM
Jochem	1:03:19	11,5km/u	187W	788
Bastiaan	1:24:15	8,6km/u	255W	592

Het leuke is dus dat ik tijdens elke beklimming meer vermogen trap tov Jochem. Dit voordeel aan vermogen gaat heel duidelijk verloren in een beklimming omdat ik meer kilo’s mee naar boven moet nemen.

jun, 2015

Isaac Meson 2015 racefiets

Ik heb er even op moeten wachten maar ik heb hem binnen. Mijn nieuwe racefiets. Al enige tijd was ik aan het kijken voor een nieuwe fiets. Mijn Bulls gaat nu al zo’n twee jaar mee en is een prima fiets. Ik wilde iets moois kopen en mijn oog was gevallen op het Nederlandse merk Isaac. Zeker nu team Roompot er op rijdt werd mijn interesse meer en meer aangewakkerd. Er zijn veel verschillende modellen, afmontages en bijbehorende prijzen. Maar de Meson sprong er qua frame echt uit. Er zitten FFWD wielen onder. FFWD is tevens een Nederlands bedrijf. Wat een prachtig ding. Wow! Ik kies voor een gehele Ultegra afmontage. De pedalen zijn van Speedplay.

Er staan een paar mooie ritten op het programma waar ik dit racemonster mooi kan testen. Challenge the elements luidt de kreet van Isaac. Dat is dan ook wat ik ga doen. Afgelopen zondag begonnen met de Toerversie Utrecht, een toertocht georganiseerd omdat de Tour de France dit jaar in Utrecht start. Dit was een mooie toertocht geheel over afgezette wegen en een stukje van de ring Utrecht. Top dagje gehad samen met Jaap en Nic.

Geweldige topdag gehad bij @ToerversieUtr! Bedankt voor de organisatie. #granddepart #Utrecht #cycling #TDF2015 pic.twitter.com/5rB8HI5aVH
— Bastiaan Gaillard (@gaillardonline) June 28, 2015

Vervolgens ga ik met Jochem half juli richting de Alpen om daar een paar mooie cols te beklimmen. Dan staat de klassieker Luik-Bastenake-Luik voor augustus in de agenda. Met die elements komt het wel goed. Genoeg challenges voor de boeg;-)

Hier zijn de details van m’n fiets:

[Frame]	Isaac HM Nano Triple Carbon, Advanced Carbon Tech Triad 40
[Vork]	Isaac Full Carbon
[Balhoofdstel]	Isaac
[Stuur]	Isaac
[Stuurnok]	Isaac
[Zadelpen]	Isaac Carbon
[Zadel]	Isaac
[Crankstel]	Compact 34-50
[Trapas]	PRESS FIT (BB86,5/41mm)
[Achterderailleur]	Shimano Ultegra 6800
[Voorderailleur]	Shimano Ultegra 6800
[Remmen]	TRP
[Remhandels]	Shimano Ultegra 6800
[Shifters]	Shimano Ultegra 6800
[Cassette]	11 – 28
[Ketting]	Shimano Ultegra 6800
[Velgen]	FFWD F6R
[Voornaaf]	FFWD
[Achternaaf]	FFWD
[Spaken]	Mach1 18/0 Stainless 2.0
[Voorband]	Schwalbe One
[Achterband]	Schwalbe One
[Pedalen]	Speedplay
[Kleur]	Isaac Black/White Matte
[Gewicht]	7,68 kg

mei, 2015

Sushi cursus

Met Hemelvaart hadden we een mooie sushi cursus gepland. Dit had ik van Joyce kado gekregen. Omdat het niet heel leuk is om met allemaal verschillende mensen in een wildvreemde tent te staan leek het ons gezellig om het bij ons thuis te doen. Gewoon met mensen die je kent een avondje lekkere sushi maken en vervolgens opeten. Zo gezegd zo gedaan.

Om 17:00 uur staat Rie Sato bij ons achter op de parkeerplaats. Ze is Japans en is geboren en getogen in Tokio. Zodra de auto is uitgeladen begint Rie gelijk met de voorbereidingen. De rijst gaat in een speciale koker en alle andere ingrediënten worden netjes verdeeld zodat we straks aan de slag kunnen. Na verloop van tijd druppelt iedereen ongeveer tegelijk binnen. Rie maakt voor ons allemaal een naamsticker in het Japans. Dat maakt het makkelijk om ons bij naam te noemen voor haar;-) Handjes wassen en allemaal aan tafel. Aandachtig luisteren we wat we moeten doen. We gaan verschillende lekkere dingen maken vandaag. Rie vertelt over de rijst. Dit moet vooraf, indien niet duidelijk op de verpakking vermeld, goed gewassen worden. Dit wisten wij allemaal niet. De gekookte rijst wordt over twee bakken verdeeld. Deze moet voorzichtig uit elkaar gedrukt worden en vervolgens moet het snel afkoelen. Dit gebeurt door middel van het wapperen van een waaier over de rijst. Een intensief werkje wat ruim 10 minuten duurt.

Als de rijst is afgekoeld doet Rie voor hoe we verschillende maki’s kunnen maken. De basis vulling is sla, avocado en komkommer. Daar bovenop kan zalm, tonijn, garnalen en krab sticks gebruikt worden. Het is een behendigheid om een mooie rol te maken. We hebben allemaal een matje voor ons liggen, hier komt een vel zeewierblad (norii) op. We verdelen de rijst voorzichtig met de houten lepel. Niet te hard drukken anders wordt de rijst plat. Iets onder het midden komt een lijn te liggen met de ingrediënten. Dan ben je klaar om een rol te maken! Nadat je alles een eerste slag gerold hebt moet je rustig de rol laten staan maar vooral niet op de rol drukken. Dan rol je door en heb je een verbluffend eindresultaat. Dit snijd je vervolgens in 10 a 12 stukken. De kontjes mogen we zelf opeten. Heerlijk!!!

Rie heeft de volgende portie rijst voorbereid, hier gaan we Nigiri sushi van maken. Dit zijn kleine ovale rijstblokjes met daar bovenop een stukje vis. Ook maken we sushi met een stukje ei. Dit ei heet Tamago. Dat zijn verschillende laagjes ei wat uiteindelijk een mooie rol wordt. Ook een heel kunstwerk. De specialiteit is een sushi met tonijnsalade, sesamzaadjes, sojasaus en een beetje mayo. Wat is deze lekker!!! Alleen wel weinig stuks voor 12 hongerige mensen.

We hebben met z’n allen heel wat sushi gemaakt en dan is het eindelijk tijd om alles lekker op te eten. Het smaakt voortreffelijk. Heerlijk hebben we dat gemaakt. Rie is klaar en gaat naar huis. We bedanken haar. Iedereen vond het leuk!!!

Wat een top avond! We gaan voor de gevorderden cursus een volgende keer. Inside out sushi komt daar aan bod, een uitdaging;-) Haha. Thanks all voor de gezelligheid!!!

mei, 2015

Reisverslag Madrid maart 2015

Dinsdag 24 maart is het zover. Ik heb mijn verjaardagscadeautje al weken geleden geraden. En heb uit onderhandeld dat ik ‘m al op dinsdagavond zou krijgen, want Bastiaan heeft zijn cadeautje van mij ook eerder gekregen dan 24 februari. Dus… ik kom thuis en schreeuw gelijk naar boven dat ik er klaar voor zit. Ik ben benieuwd welke New Balance sneakers hij heeft uitgekozen!

Met een ingepakte doos komt ie naar beneden. Aahh daar zijn ze! Bas pakt zijn telefoon en begint te filmen. “Waarom ga je me nou filmen?”, vraag ik me hardop af. Ik snap het niet. Het gaat om een paar gympen. Ik ga verder met uitpakken en zie een schoenendoos verschijnen. Maar het is er een van Bjorn Borg! Ik maak ‘m open en zie daar de hardloopschoenen van Bas! Daaronder ligt een printje met het logo van New Balance en de tekst: “Helaas geen New Balance schoenen Joyce!!” Ik besef me dat ik wekenlang voor de gek ben gehouden en begin keihard te lachen! Maar wat zal het dan zijn? Bas, die nog steeds aan het filmen is, pakt een envelop uit zijn zak en geeft deze aan mij. In een flits bedenk ik me dat het dan wel geld zal zijn voor de New Balance gympen, omdat hij niet wist welke ik precies leuk vind, zodat ik ze dan zelf kan kopen. Ja dat zal het zijn. Ik maak de envelop open en zie geen geld, maar twee ticktets… naar Madrid!! Morgen!!!! Ik weet even niet meer hoe ik me moet gedragen. Wat is dit! “Gaan we naar Madrid? Niet!!! Wat gaaf!!” Ik val hem in de armen. “Maar ik moet werken morgen!” “Nee je hoeft niet te werken morgen. Alles is geregeld. Jij gaat morgen samen met je vriend naar Madrid, Lone gaat naar de oma’s en we komen zondag weer thuis!” Bas heeft dit al in december gepland en iedereen heeft al die maanden in het complot gezeten en ik wist van niks! Ik moet nu gaan pakken. Het is echt helemaal super!! Maar ik ben compleet van de kaart.

Woensdag 25 maart

Na een lekker nachtje slapen is het kwartje helemaal gevallen: We gaan naar Madrid!!!

We staan de normale tijd op, want Bas gaat nog een lesje wattbiken en Lone gaat gewoon naar school. Vlak voor de klas geef ik haar de allerdikste knuffel ooit. “Veel plezier maken met de oma’s en opa’s! Papa en mama komen over een paar nachtjes weer thuis!” Met een dikke glimlach zwaait ze me uit vanuit de klas. Dat gaat best goedkomen. Ik doe nog wat boodschapjes bij de Jumbo, voor als Ine en Dick bij ons thuis zijn. Eenmaal thuis pak ik mijn koffertje, dat lukte gisteravond maar moeilijk, haha.

Om 10.53 uur pakken we de trein naar Schiphol. Als we zonder problemen de douane door zijn gekomen, doen we een bakkie koffie bij de Starbucks. Voordat we gaan boarden lopen we nog even de Ako in voor een boekje. Heel toevallig komen we hier de broer van Adse en zijn vriendin tegen! Zij gaan ook een weekendje weg met z’n tweetjes, maar dan naar Barcelona. We maken even een fotootje voor het jaloerse thuisfront, wensen elkaar veel plezier en dan scheiden onze wegen weer. Om 14.35 uur zitten we in het vliegtuig. We gaan wel iets later weg dan verwacht, want er komt iemand niet opdagen en zijn of haar bagage moet om veiligheidsredenen uit het vliegtuig worden gehaald. Om 15.10 uur gaan we eindelijk de lucht in.

Na een bumpy flight komen we veilig aan op het vliegveld in Madrid. We hoeven niet op de koffers te wachten, want we hebben alleen handbagage, dus we kunnen zo doorlopen naar de Metro. Bas belt met de eigenaresse van het appartement dat we zijn geland en om door te geven hoe laat we ongeveer arriveren. We kopen een 10 rittenkaart en stappen op. Drie kwartier en twee overstappen later komen we aan bij Atocha. De navigatie op Bas zijn telefoon leidt ons naar het appartement voor de komende dagen. Er komt een mevrouw aangelopen en ze laat ons binnen. We mogen maar liefst naar de vijfde verdieping lopen, er is geen lift. Hijgend komen we boven, haha. De mevrouw spreekt geen Engels, dus ze belt de eigenaresse op en zij legt aan Bas uit hoe alles werkt. Even later gaat ze weer weg.

Het is een leuk appartementje hoor! Gezellig en warm ingericht met twee slaapkamers, een woonkamer, keukentje en badkamer. Voordat we ons gaan opfrissen voor het diner vanavond, bellen we even met het thuisfront via Facetime. Lone is nu nog bij oma Anke. Ze staat bij de wasbak met de zeemeermin Barbie te spelen. Het gaat prima. Ondertussen komen oma Ine en opa Dick binnen, ze komen haar ophalen. Grappig om het zo op beeld te volgen allemaal , alsof we er gewoon tussen staan. Dat gaat wel goedkomen daar. We hangen op en gaan ons opfrissen.

Vanavond krijgen we mijn verjaardagscadeau van Ine; we gaan namelijk dineren bij een super chique restaurant met maar liefst twee sterren: El Club Allard. Te gek hoor! We hebben er zin in!

In Spanje gaan de restaurants pas laat open en zo ook deze, Bas heeft gereserveerd om negen uur! Eerder kon niet! We zijn wat eerder klaar dus we besluiten om in de buurt van het restaurant een drankje te doen. Er is niet veel te doen in deze straat, maar op een gegeven moment lopen we langs een hip tentje. Hier gaan we naar binnen. De eigenaar is heel aarig, hij heeft het vooral op Bas voorzien. Bas bestelt een Corona en ik een witte wijn. Het glas waar de wijn in gaat heeft meer weg van een vissenkom dan een witte wijn glas! Hij giet zowat de halve fles er in. OMG, dat is echt drie in een! Even later komt hij met allerlei hapjes aan; chipjes, chocoladekoekjes, stukjes appel. Zo toe maar, lekker hoor. Ik neem niet al te veel, want ik weet dat er nog een avond vol heerlijke gerechtjes aan zit te komen. Daar komt hij weer, ditmaal met een dienblad met twee glaasjes, zout, citroen en een fles tequilla…Haha! We worden zowat gedwongen om het te nemen. Bas vindt het lullig en neemt er een. En waarschijnlijk is het niet vies, want hij neemt die van mij ook! Hee daar komt ook weer een bakje chipjes aan. Nog even en we hoeven helemaal niet meer te eten.

Ik zeg tegen Bas: “Dit gaat een duur drankje worden denk ik, met al dat eten en die tequilla erbij.”

Tegen negenen vragen we de rekening en ik kijk mijn ogen uit, maar niet omdat het zo duur is. Acht euro!!! Voor alles wat we hebben gekregen! Die man is gek. We vinden het zowat zielig… hij krijgt een extra fooitje!

Eindelijk, daar gaan we dan, richting het restaurant. We vinden het allebei superpannend! We lopen een mooi gebouw binnen met zelfs twee man beveiliging voor de deur. We worden vriendelijk welkom geheten en nadat we onze jassen hebben afgegeven, worden we naar onze tafel gebracht. De tafel is mooi gedekt. Er staat een visitekaartje van het restaurant naast onze borden. De bediende vraagt wat we willen drinken. We beginnen met een lekkere Cava. Dan krijgen we de kaart. Bas heeft thuis al wat vooronderzoek gedaan en het lijkt hem wel heel leuk om het 12-gangen verrassingsmenu te nemen. Dat bestaat uit kleine, prachtig opgemaakte gerechtjes. We bestellen er een passende 5 arrangementen wijn bij. Wat is het nu al een heerlijke avond, wat een verwennerij!

De bediende komt naar ons toe en zet een schaaltje met een sausje op tafel. “The first course is the card” We mogen het visitekaartje opeten! We dippen ‘m in de saus. Heerlijk! Wat een grap zeg! We krijgen er een glas witte wijn bij.

Elk volgend gerechtje is even mooi en lekker; na het kaartje krijgen we een gerechtje met paling en kokos, dan een klein soepje met een broodje met zalmeitjes (denk ik). Dan krijgen we het tweede glas, iest vollere witte wijn. Heerlijk. Dan komt er een cupcakeje van spinazie met een zacht gekookt eitje als vulling. We krijgen het advies om deze in een keer in de mond te doen, om niet te morsen. Vervolgens krijgen we een mousse van koriander en tomaat. Nu komt er een heel aparte wijn; het ruikt naar een zoete dessertwijn, maar het smaakt naar Whisky. Volgens mij zit er aardig wat alcohol in. Hierbij krijgen we een bordje met “alles uit de zee” opgediend, gevolgd door een uiensoepje met blaadjes gemaakt van uiencreme. Dan komt er een mooie rode wijn die past bij een gerechtje van zwaardvis. Dit wordt gevolgd door een heerlijk stukje vlees met champignons. Poeh hee, zo lekker allemaal!

Volgens mij zijn de desserts nu aan de beurt. Als eerste krijgen we een echte, soort gefrituurde passiebloem met passiebloem mousse. Daarna een soort soes gemaakt van rozen, echt heel bijzonder, het smaakt echt zoals een roos ruikt! Daarnaast een bol rozenijs. Als dit op is, volgt een dessert met chocoladerotsjes en cacaokorreltjes. Mjammie!

Bij de koffie krijgen we nog meer heerlijkheid; gingerbiscuits met een staafje schuim gemaakt van passievruchten. Dit wordt geserveerd op een soort schoolkrijtbordje en met dat staafje kun je dus ook echt schrijven. Leuk gedaan hoor!

Je kunt je voorstellen dat we onderhand uit elkaar ploffen! En Bas valt zowat letterlijk in slaap aan tafel. Hij heeft natuurlijk ook nog die twee tequilla’s naar binnen getikt aan het begin van de avond.

Nadat we hebben afgerekend, lopen we moe en voldaan naar buiten. Er komt toevallig net een taxi de bocht om. Top, die is voor ons! Als we bij het apartement zijn, slepen we ons vijf verdiepingen omhoog en ploffen we in bed. Wat een geweldige belevenis vanavond!

Donderdag 26 maart

Na een heerlijk nachtje slapen moeten we op tijd opstaan op mijn verjaardag, want Bas heeft voor vandaag een tapas fietstour geregeld. Dus én bezienswaardigheden bezoeken én tussendoor tapas eten. We besluiten het ontbijt daarom maar over te slaan, ook met het oog op gisterenavond.

Met de metro gaan we naar het meeting point van Baja Bikes. Onze gids Luis zit al op ons te wachten. Het wordt een privé tour, want er zijn verder geen toeristen die zich hebben ingeschreven voor vandaag, top! We krijgen twee fietsen aangemeten en gaan er daarna vandoor. Terwijl hij de verkeerregels voor fietsers in Madrid uitlegt, rijden we langzaam naar de eerste stop: Puerta del Sol. Hij praat over de geschiedenis van het plein en zegt ook dat het met oud en nieuw heel druk is hier. Om twaalf uur bij elke klokslag moet men 1 druif opeten. Om twaalf uur zit je mond dus propvol! Hij vertelt ook dat we moeten oppassen voor de zakkenrollers, ze lopen meestal in groepjes en als ze iets gejat hebben geven ze het razendsnel aan elkaar door, zodat je nooit meer kunt achterhalen waar je spullen zijn.

Luis is een enorme prater. Die mond staat niet stil. Hij kent ook veel mensen onderweg en dan maakt hij rustig een praatje met ze. Hij woont hier alleen, zonder vrouw of kinderen. Hij heeft in Utrecht gewoond, daarom spreekt hij goed Nederlands. We maken een hele ronde door Madrid; langs het Koninklijk Paleis, Casa de Campo, de Sinterklaas Kerk, het “toeristenplein” Plaza Major en natuurlijk het mooie Retiropark. Tussendoor geeft hij ook tips waar we lekker kunnen gaan eten, bijvoorbeeld in het beroemde tapasstraatje Cava Baja.

Pas voordat we naar het Retiropark gaan, stoppen we bij een tapasbar om te eten. Wij dachten dat we tussen het fietsen door bij verschillende tapasbars zouden stoppen, maar dat is dus niet zo. Daarom hebben we wel trek! We krijgen een bord met allerlei tapas en een glas rode wijn. Echt superlekker. Luis zelf neemt een paar pinxtos, want hij gaat hierna nog lunchen met een vriend van hem. Hij gaat naar een bepaald vegetarisch restaurant waar hij het de hele weg al over heeft. Wij moeten daar zeker ook heen zegt hij. Hij zegt het zo vaak dat het niet anders kan dat hij er iets aan overhoudt als hij zijn fietsgasten hierheen stuurt.

Een klein uurtje en een heleboel verhalen later, stappen we weer op de fiets. We steken een drukke weg over naar het Retiropark. Een mooi en groot park. Daar gaan we zeker nog eens naar toe een dezer dagen. Er is nog een park waar je met een soort kabelbaan van de ene naar de andere kant kan. Dat willen we ook doen.

Even later zijn we weer terug bij de fietsverhuur. Het was een superleuke tocht. We nemen afscheid van Luis en bedenken wat we nu willen gaan doen. Gegeten hebben we al, maar we hebben nog wel zin in iets zoets. Tijdens de fietstocht zijn we langs Madrid’s beroemde churroscafe gekomen. Deze is 24 uur per dag, zeven dagen per week geopend: Chocolateria San Ginés. Daar hebben we wel zin in!

Het is even zoeken, maar uiteindelijk weten we het weer te vinden. En het is de moeite van het zoeken zeker waard! Wat een heerlijke churros met warme chocoladesaus hebben ze hier! We bestellen maar een portie, want het is best machtig. Cappuccino erbij, top!

Om de calorietjes weer een beetje te verbranden, besluiten we te gaan winkelen. Jazeker, Bas gaat gewoon vrijwillig mee! Tijdens de zoektocht naar het churros cafe zijn we toevallig de hier beroemde schoenenstraat tegengekomen. De naam zegt het al; een hele lange straat met alleen maar schoenenwinkels. Ik word gek! En aangezien ik voor mijn verjaardag de New Balance sneakers niet heb gekregen, kunnen we die hier mooi even scoren!

We winkelen totdat Bas het echt niet meer trekt! Ik heb wel een paar modellen aan gehad, maar heb nog niet dé sneaker gevonden. Nou ja, eigenlijk wel, maar deze is net iets aan de krappe kant. We vinden ‘m bij de allerlaatste winkel waar we in gaan. Shit wat jammer! Misschien komen we morgen nog een winkel tegen waar ze deze in een maat groter hebben.

Met de metro gaan we weer naar ons appartement in Atocha. We frissen ons even op voor het eten en besluiten weer via Facetime te bellen naar Ine, om te kijken hoe het met Lone gaat. Helaas is het geen succes. Ze is moe en moet huilen als ze ons ziet: “Papa mama naar huis!” jammert ze. Als we opgehangen hebben, barst ik ook in tranen uit. Dan lijken we ineens zo ver van elkaar weg, m’n arme poppie. Terwijl ik weet hoe leuk ze het altijd met de opa’s en oma’s heeft. Later krijgen we gelukkig een appje van Ine dat het weer goed gaat. Ze heeft nog met opa Dick gestoeid en lekker gegeten en is daarna naar bedje gegaan.

Wij eten in de buurt van het appartement in Atocha zelf. Tapas natuurlijk! We zijn het best zat van de hele dag fietsen en winkelen, dus we maken het niet laat. Even opladen voor de nieuwe dag morgen! Ik heb een super verjaardag gehad vandaag!

Vrijdag 27 maart

Tegen achten worden we wakker, dat is tegenwoordig uitslapen voor ons, haha! Als we zijn gedoucht en aangekleed, vertrekken we. Bij ons op de hoek is er een bakkertje, waar je ook kunt ontbijten met een kopje koffie en een glaasje jus erbij. Helemaal top dus. Ze hebben heerlijke belegde broodjes.

Vandaag staat eerst park Casa de Campo op het programma, het park met de kabelbaan. Het is heerlijk weer, dus we hebben er een mooie dag voor uitgekozen. We stappen uit bij halte Lago, met de metro.

Deze halte doet zijn naam eer aan, want we lopen richting een mooi meer met grote fonteinen in het midden. Een handjevol gepensioneerde Spaanse heren, staat al kletsend te vissen. Kano’s roeien heen en weer. De sfeer is hier gewoon heel fijn. Aan het meer zijn ook een paar restaurants. We bedenken dat we hier straks lekker in de zon gaan lunchen.

We zien de kabelbaan in de verte van links naar rechts en terug gaan. Daar gaan we ook in! Het uitzicht zal vast prachtig zijn. Het is zo te zien nog wel een stukje lopen naar de opstapplaats, dus we gaan op weg. Het is echt best wel warm, lekker hoor! Het park is groot zeg! En ook mooi. Ideaal om te hardlopen of te fietsten. Als we een heuvel zijn opgeklommen, zien we een stukje verder de opstapplaats van de Teleférico. We kopen twee kaartjes voor een enkele reis. We zien wel waar we uitkomen. Het meer is vast niet moeilijk terug te vinden.

Bas heeft zijn allernieuwste gadget meegenomen in de kabelbaan; zijn GoPro camera. En ik moet zeggen, het levert mooie beelden op van de omgeving en van ons in het bakje, haha! Ik maak ondertussen foto’s. De oversteek is leuk! Nu hebben we een nog beter beeld van het park gekregen.

We dachten op de heenweg dat de uitstap nog in het park zouden zitten, maar we eindigen in een gewone woonwijk. Er valt hier niet zo heel veel te beleven volgens mij. Wel zien we een cafeetje, waar we even wat gaan drinken. In de zon! Heerlijk! De meneer van de bediening neemt onze drankjes op en zet vervolgens een stukje tortilla voor ons neer. Ik ben er een beetje vies van hier – bij hoeveel mensen heeft het al op tafel gestaan/is het vers/staat het koel/ja ik weet het ik ben een zeikerd – maar Bas eet het op. En het is lekker zegt ie, gelukkig.

Ondertussen heb ik een flesje zonnebrandcrème uit m’n tas gehaald en begin te smeren. De meneer komt met de drankjes en hij lacht me nog net niet uit. “That’s not needed; the sun is not that strong! Look at me, I never use sunscreen” Ik leg hem uit dat we zowat licht geven, zo wit zijn we, dus dat we het voor de zekerheid toch maar wel doen. Haha wat een vent.

De mensen naast ons aan het tafeltje hebben een wijntje besteld. Bas en ik kijken elkaar aan: “Doen?” Ach ja, we hebben toch vakantie en de zon schijnt! Proost!

We hebben wel een beetje trek inmiddels, dus we rekenen af en lopen weer richting het meer in het park. Het is nog een flinke wandeling, maar uiteindelijk vinden we het en strijken neer bij een leuk tentje aan het meer. De kaarten zijn alleen in het Spaans, dus de ober helpt ons een beetje met de vertaling. We nemen het menu del dia. Vooraf krijg ik asperges en Bas heeft een salade. Vervolgens krijgen we allebei een gebakken eitje met jamon op een bedje van friet. Dat is een specialiteit hier. Een machtige specialiteit, maar heerlijk! Ik denk dat we tot vanavond negen uur genoeg hebben, haha!

Als we hebben afgerekend, rijden we via Metro Lago weer naar de schoenenstraat. Ik krijg die dingen niet uit mn hoofd. Helaas, degene die ik gisteren in de laatste winkel heb gezien, hebben ze nergens anders een maat groter. Desnoods haal ik de zool eruit, maar ik moet ze hebben! Maar je zult net zien, die winkel is dicht! Nee! Niet te geloven. Gelukkig leest Bas op het raam dat ze om vijf uur opengaan. En het is nu half vijf. We drinken even ergens wat en dan kan ik eindelijk mijn vrienden in de armen sluiten! Allebei blij gaan we weer op pad. Bij zeepwinkel Lush kopen we een blokje gemaakt van een soort olieachtig spul. Om mee te masseren. Ik heb het een beetje in m’n rug, dan kan Bassie me mooi insmeren vanavond. Verderop zien we een kledingzaak voor heren waar ze mooie spullen hebben. El Ganso heet het. Wat een vrolijke kleuren! Bas koopt een overhemd en een trui. Nu zijn we nog blijer, hebben we allebei wat!

Op loopafstand van de winkelstraat is de beroemde overdekte mercado de San Miguel. We zijn hier ook langs gefietst met Luis gisteren. Hij raadde aan om hier niet te gaan eten, omdat het hier duurder is, maar om naar de naastgelegen tapasstraat te gaan. We willen even goed wel zien wat er hier allemaal te koop is.

We lopen binnen en worden meteen aangesproken door een mevrouw bij een standje met allerlei zepen en crèmes. We moeten onze handen uitsteken en krijgen er een lik scrubzeep op. We moeten het inmasseren en daarna sprayt ze met een plantenspuit boven een witte kom onze handen schoon. We zien in de witte kom goed hoe vies onze handen wel niet waren! Zo hé! Nu zijn ze lekker fris en ze ruiken heerlijk. Natuurlijk komen we niet zomaar van deze dame af. Ze wil ons van alles ‘aansmeren’. Ik gooi het erop dat we alleen maar handbagage mee mogen nemen in het vliegtuig en dat de potten die ze ons aanbiedt een te grote inhoud hebben (en te duur zijn). Helaas heeft ze dat argument waarschijnlijk al vaker gehoord, dus nu komt ze aan met een pot scrubzout zonder vloeistof, en deze zou absoluut zonder problemen mee kunnen in de handbagage. Hmm shit. Gelukkig weet ik haar met moeite uiteindelijk toch af te schudden en gaan we met schone handjes verder de markt op.

Het is heel druk hier met mensen die gezellig aan het eten en aan het drinken zijn. Er schijnt van elk standje maar een te zijn, dus het aanbod is heel gevarieerd; zeep dus, jamon, tapas, pinxtos, bonbons, snoep, koek, wijn, vis, fruit, cocktails, zeg het maar. Bas wil graag samen een gin tonic drinken, dat is hier heel hip. Kom maar op! We vinden een tafel en genieten van ons drankje, terwijl we heerlijk mensen kunnen kijken in deze mooie, schone overdekte markt.

Het is al tegen negenen als we het naastgelegen beroemde tapasstraatje in lopen voor wat lekkere hapjes. Luis heeft ons gisteren het een en ander aangeraden, zoals bijvoorbeeld de taperia die bekend staat om zijn chamignons met jamon. We stappen binnen en bestellen het beroemde hapje, samen met een sangria. Even later staat het voor onze neuzen. Bas is geen champignon eter, maar zojuist heeft hij zich bekeerd. Want dit is lekker!! Niet nomaal!

Op naar de volgende. We proberen te vermijden dat we in “de echte” toeristische tenten terecht komen, dus we kijken waar de Spanjaarden zelf aan het eten zijn. We zien er een. Ze hebben hier niet echt een specialiteit volgens mij, maar de mensen staan aan de bar terwijl ze een lekker hapje en drankje nuttigen. We nemen een rode wijn – rode wijn is echt heerlijk in Spanje – en een portie manchego. Daarna nog een broodje jamon en nog een ander hapje. Zo leuk dit. Onze laatste keuze is wel een wat meer toeristische tent. Maar ja. We nemen een portie garnalenkroketjes en nog een rode wijn. Mijn trek is al wel wat minder geworden, ik zit eigenlijk ook nog steeds vol van het menu del dia van vanmiddag, pfff. Dus ik neem er een laat Bas de rest, zeven kroketjes opeten! Hierna heeft hij ook wel genoeg.

Als het wijntje op is gaan we richting Atocha, naar ons appartement. Kan Bas eindelijk m’n rug even smeren met het nieuw aangeschafte massageblok, auw! Enne, ik was een stukje in m’n nek vergeten in te smeren vanmiddag… is dus verbrand hè… en die gekke ober ons maar uitlachen.

Zaterdag 28 maart

De laatste hele dag alweer! Morgenvroeg gaan we namelijk alweer naar huis. Wat vliegt de tijd toch! Dus vandaag moeten we nog met volle teugen van deze mooie Spaanse stad genieten.

Maar, we kunnen niet met lege handen bij Lone’tje aankomen straks, dus we besluiten om eerst even langs El Corte Inglés te gaan om een cadeautje voor haar te kopen. “Even” wordt helaas wat langer. Voordat we iets leuks hebben gevonden wat ook nog mee in de handbagage kan, zijn we wel een klein uurtje aan het zoeken. Het wordt een lamp van Frozen (natuurlijk), die als puzzel in elkaar gezet moet worden. We rekenen af en gaan via de roltrappen weer richting uitgang. Ondertussen doen we natuurlijk een heleboel leuke etages aan, die ook een bezoekje verdienen. Tot groot verdriet van Bas. Ik zie echt een enig rokje en shirtje van Desigual voor Lone. Blauw met witte stippen en vrolijk gekleurde bloemen, super schattig. Die koop ik hoor, anders krijg ik spijt. Bij de kassa valt mijn oog op een een 10% kortingspas speciaal voor toeristen en vraag de mevrouw of ik die kan krijgen. Ze spreekt alleen geen woord Engels. Met handen en voeten legt ze uit dat ik daarvoor naar de klantenservice moet op de zoveelste verdieping en dat ik daar zo’n pas kan ophalen. Okee.. het scheelt toch 10%. Bas begint inmiddels een beetje wortel te schieten, want het is mooi weer en hij wil geen minuut langer hier zijn dan noodzakelijk.

Even later heb ik de kaart en bedenk me dat we het cadeautje van Lone dan ook met 10% korting hadden kunnen krijgen. We zijn in de buurt van de speelgoedafdeling, dus ik wil het toch even proberen. Ik geef de mevouw de bon en wacht af totdat ze me de korting gaat geven. Maar het is blijkbaar toch wat moeilijker dan dat, want de mevrouw begint het cadeautje weer uit te pakken, vraagt mijn bankpas en de kortingskaart en gaat de doos opnieuw scannen. Ze drukt op allerlei knopjes en uiteindelijk is het geregeld. Het ding wordt weer ingepakt. Ok, dan zal ik de korting wel op mijn rekening teruggestort krijgen ofzo. Bas is inmiddels iets rood aangelopen.

Eenmaal terug bij de afdeling kinderkleding geef ik de mevrouw blij mijn pas. Ze scant alles en er komt een bedrag op de kassa te staan, twee euro minder dan eerst, maar niet de 10%! Nu breekt mijn klomp. Ik snap er niks van. Ze probeer het uit te leggen, maar ik versta er niks van. Dan komt er een Engels sprekende meneer bij die het uitlegt. Ik krijg geen korting, maar 10% van de aankoopprijs is nu bijgeschreven op de kaart zodat je dit weer kunt besteden aan iets anders in de winkel. WAAATTT!!! Als ik dit had geweten… ik durf Bas al een tijdje niet meer aan te kijken.

Maar dan hebben we nu dus een saldo op die kaart staan en al die moeite gedaan. Dus is het toch zonde om daar niets van te kopen. Hebben we nog iets nodig? Ja ik wil nog een luchtje kopen. Dus wij weer naar benenden. Lang verhaal kort, de pas is niet te gebruiken voor cosmetica en parfum. Wij weer naar boven. Bas is woest! Uiteindelijk nemen we maar een paar onderbroekjes voor Lone. “En heel gauw naar buiten nu Joyce, jij met je grapjes!!!”

Bas ontdooit weer een beetje als ons volgende plan nu toch echt voor de deur staat; we gaan naar het Retiro park, in het zonnetje liggen met een flesje Cava erbij. Op de hoek van Puerta del Sol is een winkeltje waar we een fles koude cava kunnen kopen met een plastic beker, top! We nemen de metro naar het park.

Het is heerlijk warm. We kiezen een mooi plekje uit in het gras bij een boom waar Bas in de schaduw kan zitten en ik in de zon. Wat een mooi park ook! Er komt zelfs een bruidspaar voorbij om foto’s te maken.

Als we de cava in de beker willen schenken, komen we erachter dat er een gat in de beker zit, haha. Das niet zo handig. Uit de fles drinken staat ook een beetje alcoholistisch.. Uiteindelijk vinden we de oplossing: we doen het plastic zakje waar de fles in zat in de beker. Zo kunnen we eruit drinken. Een beetje vreemd, maar toch lekker. Hmmm chill zeg.

Na een tijdje liggen, besluiten we om een stukje verder het park in te lopen, want ook hier schijnt een meer te zijn en we willen even roeien. Bij het meer is het een stuk drukker! Het is natuurlijk ook zaterdag dus de Spanjaarden zijn zelf ook vrij.

Op de hoek van het meer is een restaurantje. Na een halve fles cava is het wel verstandig om iets te eten, dus dat gaan we doen. Bas een pizza en ik een croissant met jamon en kaas. Er zit een groep Nederlandse toeristen naast ons die via hetzelfde bedrijf een fietstour doen als wij donderdag. Luis is er zelf niet bij.

Na de lunch lopen we verder richting de bootverhuur. Deze zit aan de andere kant van het meer. Er wordt veel opgetreden onderweg. We blijven even staan kijken naar een grappige goochelaar die allerlei trucs uithaalt met het publiek. Hij zweet zich kapot, maar hij gaat maar door. Mooi om te zien.

Als we bij de bootverhuur aankomen, zien we dat de rij zo groot is, dat het waarschijnlijk niet meer gaat lukken om vandaag nog in een bootje te belanden. Jammer!

Waar zullen we eens eten vanavond.. in het boekje over Madrid dat we hebben meegenomen staat een restaurant dat ons wel leuk lijkt. Alleen als we daar eenmaal zijn, lijkt het meer op een of andere louge tent. Dus hier lopen we maar voorbij. We discussiëren even. Dan bedenken we dat het toch wel leuk is om nog een keer naar Mercado de Sant Miguel te gaan, tegen het advies van Luis in. We hebben daar nog niet gegeten en het was heel gezellig gisteren. We zijn ook nog op loopafstand dus dat is mooi.

We komen weer via dezelfde ingang binnen. Bij het zeepstandje. De mevrouw van gisteren is er niet. Er staan nieuwe verkopers. Dus waarom zouden we onze handjes niet weer even schoon laten wassen, gna gna. Nemen wij hun in de maling in plaats van andersom. We doen net alsof onze neus bloedt en alsof we alles weer voor het eerst horen. Daar komt de lik scrubzeep weer. Even later lopen we met schone handjes weer weg.

De hapjes zijn hier heerlijk. Hier en daar kiezen we wat pinxtos en tapas uit onder het genot van een biertje. Fijn dat we hier toch nog een keer heen zijn gegaan.

Omdat we morgen vroeg weg moeten, zijn we niet al te laat terug in het appartement om de koffers in te pakken. Getverdemme wat is het snel gegaan zeg! Eigenlijk willen we allebei nog niet naar huis. Alhoewel het natuurlijk wel fijn is om Lone weer te zien!

Zondag 29 maart

Het is nog donker als de wekker gaat. De klok is ook nog eens een uur vooruit gegaan vannacht, dus als we om zes uur opstaan is het eigenlijk vijf uur.

We nemen afscheid van ons appartement en lopen de straat op richting metro. Dan kijken we onze ogen uit; het is hier niet rustig en stil, maar de uitgaansnacht is nog in volle gang. Het is zelfs drukker dan overdag hier op straat. En iedereen is lam, haha. We wurmen ons ertussendoor naar de metro.

Verder gaat het snel. Op het vliegveld kopen we nog een cadeautje voor de opa’s en oma’s als dank voor het oppassen de afgelopen dagen. Even later vliegen we zonder vertraging naar Schiphol.

Het was een super weekend liefde! Wat een belevenis. Je hebt me nog nooit zo laten schrikken met een verrassing! Het was super gaaf! Dank je wel! HVJ!

apr, 2015

Spieren voor Spieren City Run 2015

Afgelopen zondag, 19 april was het weer tijd om door Hilversum tien kilometer hard te lopen. Sinds ik bij Delorentz werk loop ik mee met de business run. Dit jaar gingen we met maar liefst 8 teams van start. Dat zijn gewoon 48 hardlopers en allemaal in een mooi paars shirt met de naam van de loper voorop en het Delorentz logo achterop. Het aantal van 48 lopers is een record. Nog nooit liepen er zo veel mensen mee voor Delorentz.

Zelf ben ik redelijk getraind. Ik heb voldoende gelopen en gefietst. Op de Wattbike heb ik dan wel gerichte fietstraining gedaan maar dit heeft wel een goede invloed op mijn algemene conditie. Mijn oude record van 48:59 wil ik uiteraard graag uit de boeken lopen. Dit dateert uit 2013 toen ik voor de marathon trainde. Ook toen was ik behoorlijk fit.

Als Ilona bij ons is pakken we de auto en gaan via een omweg, omdat een groot deel van Hilversum niet bereikbaar is, richting de Borneolaan. Daar verzamelen we met z’n allen. Joyce zet ons af en gaat even later uitgerust met de camera richting finish om ons allemaal op de foto te zetten. Als we voldoende gegeten en gedronken hebben maken we op de hoek met z’n allen een foto en lopen richting de start. Het is prima loop weer. Niet te warm en niet te koud. Ook geen volle zon gelukkig.

De vijf kilometer vertrekt voor de tien. Zodra alle lopers van de vijf vertrokken zijn gaan we snel het startvak ik. Het is een voordeel als je vooraan staat, dan hoef je minder mensen in te halen. Om 13:40 uur klinkt het startschot en een kleine minuut later loop ik over de registratie matten. Ik druk de stopwatch in en ga lekker ontspannen van start. Ik heb een streeftijd van 48:00 minuten in mijn hoofd zitten. Op het gelletje wat ik in mijn hand heb staan de tijden per kilometer zodat ik onderweg geen ingewikkeld rekenwerk hoef te verrichtten. Om 48 minuten te lopen moet ik me houden aan 4:48 per kilometer. De eerste kilometer is altijd druk en rommelig maar het valt me nog mee omdat ik zo voorin ben gaan staan. Ik heb het niet zo door maar de eerste drie kilometers gaan te snel en die klap krijg ik dan in de daarop volgende kilometers. Te snel van start maar het voelde gewoon best goed. Ik weet aan de hand van mijn stopwatch dat ik voor loop op schema dus ik neem iets gas terug. Kilometers vijf, zes en zeven gaan iets langzamer maar nog steeds ruim onder de vijf minuten. Dat betekent dat ik de Taludweg ook netjes ben doorgekomen. Bij Ronald en Emma voor de deur is het gezellig druk. Foto’s en filmpjes worden gemaakt en een fijne toeter knalt door de straten. Bedankt voor de support allemaal daar. Op naar de Gijsbrecht. Om te lopen blijft dit toch altijd een uitdaging. Vals plat zou je het op de fiets noemen. Voor mijn gevoel gaat het niet echt lekker maar achteraf gezien op Runkeeper liep ik nog steeds ruim onder de vijf minuten. Toch voelen de benen niet meer fris. Dan is het linksaf de Neuweg op en naar beneden. Dit loopt echt lekker. Heb ik wel verdiend na die killing Gijsbrecht. Haha. Het moet raar lopen besef ik me dan wil ik die 48 minuten niet gaan halen. Dat geeft een goed gevoel. Knallen die laatste anderhalve kilometer. Aangekomen bij de Kerkbrink wordt het weer echt druk, heel veel mensen langs de kant. Je wordt door wildvreemde mensen aangemoedigd omdat je naam op je shirt staat. Af en toe ook verwarrend. Zo van “Ken ik jou??”. Bij de finish staat Joyce en zet me goed op de foto. Ze zijn niet charmant maar ik sta er wel op. Net als een groot deel van alle anderen lopers voor de Delorentz. Over mijn tijd ben ik echt super tevreden. Ik loop een netto tijd van 47:36 en scherp mijn PR dus met bijna anderhalve minuut aan. Yes!!!

Robbie en Ilona doen ook allebei goede zaken. Ze lopen ook een PR. Echt een topdag dus wat PR’s betreft;-)

Nadat ik even snel thuis gedoucht heb gaan we op de fiets weer terug naar de Borneolaan voor een lekker Mexicaans hapje en drankje.

Super dag gehad.

mrt, 2015

One night in Paris | Fruit de mer

Eind november, nadat Jochem met zijn ouders en Daan in Parijs is geweest ontvangen Robbie, Ronald en ik een enthousiast mailtje van hem. Hij zou graag met ons ook een mooie Fruit de Mer willen eten. Het gaat om een beleving, een echte avond uit. Robbie houdt niet zo van vis maar wil wel graag mee. Toch gezellig zo’n uitje.

Afgelopen zaterdag om 07:30 uur ben ik aanwezig bij Robbie. Niet veel later arriveert Jochem met zijn knappe nieuwe Volvo V40. We gooien de bagage achterin en rijden naar Ronnie. Voor vertrek kijken we op de klok, we rijden om 07:40 uur weg. Parijs… here we come.

Na wat file in België komen we rond 14:00 uur aan bij het hotel. Gak wordt met zijn nieuwe auto gelijk op de proef gesteld. We moeten een smalle lift in om op -1 te parkeren. Draaien, steken en constant korte stukjes voor en achteruit. Maar uiteindelijk staat de auto. Eenmaal boven melden we dat de parkeerplek die voor ons bestemd was al bezet is dus dat we “even” een andere ernaast gepakt hebben. Helaas helaas… dat kan zo maar niet;-) Het hele gehannes met de auto begint opnieuw. Eerst moeten we de auto er uit zien te krijgen om vervolgens met de lift een verdieping te zakken naar -2. Petje af voor Gak. Na 10 minuutjes sturen op 35 vierkante meter staat de auto een verdieping lager. Pfffieuw.

De kamer wordt aangemerkt als appartement voor vier personen. Deze kost normaal 450 euro. Niet wat wij ervoor hebben betaald gelukkig. Tassen naar boven en hup Parijs in. We wandelen een lekker stukje en kijken als toeristen om ons heen. Gak en RD zien een paar mooie bakken staan en rijden. Ronnie en ik kunnen het niet laten om er af en toe de draak mee te steken. Haha. We komen bij een tentje uit waar we lunchen met een biertje. Salade, hamburger en spareribs. We vullen onze maagjes goed. Gak ziet bij toeval dat we gewoon tegenover het restaurant van vanavond zitten. Haha, dat is grappig. Weten we alvast waar dat is, handig!

Als we uitgegeten zijn pakken we de metro naar de Eiffeltoren. Bij aankomst gaan we gelijk op de “selfie-toer”. Net als alle andere toeristen gaan we op een blok beton staan van 50 centimeter hoog. Alsof dat iets uitmaakt:-) We schieten wel hele leuke foto’s. Na een rondje in het park lopen we richting de Arc de Triomphe. Ook hier kunnen we het niet laten om in het midden van de drukke wegen een paar mooie foto’s te maken.

We hebben om 20:30 uur gereserveerd bij Le Bar à Huîtres. We besluiten om ons nog even op te frissen voordat we aan tafel gaan. Met de metro terug, stukje wandelen en we zijn weer in onze crib. Een douche en lekkere deo doen wonderen. We zijn klaar voor het avontuur en wandelen op ons gemak naar het restaurant. Exact 20:30 staan we voor de deur. Mooie timing. Nadat het Franse meisje de reservering en Gak zijn naam heeft ontrafeld worden we naar onze plek begeleid. We krijgen de menukaart in de vorm van een iPad. Dat begint al fantastisch. De speciale app die het restaurant gebruikt als menukaart bevat alle verschillende soorten fruit de mer met mooie foto’s en filmpjes. Vet!!! Ronnie, Gak en ik bestellen de High Sea. Dit is een plaat met een halve kreeft, een hele krab, 9 oesters, garnalen en nog wat andere schelpdieren. Robbie bestelt eend. Daarnaast betellen we een mooie witte wijn uit Nieuw Zeeland, de Marlborough. Over de prijs van de gerechten en de wijn spreken we gemakshalve maar even niet.

In de tafel zitten gaten, hierin kan de standaard in gezet worden die de fruit de mer kan dragen. Na een minuut of tien wordt onze fruit de mer geserveerd. Wow, volledig met stikstof effect verbazen we ons over de fantastisch opgemaakte schalen. Super gaaf. Aangezien Gak iets meer ervaring heeft met de door de ober geplaatste gereedschappen doet hij het eerst voor. Ronnie en ik beginnen maar aan de operatie van de kreeft. Deze is al voor de helft open dus dat scheelt. Het is wat rommelen maar dat is het meer dan waard. Het smaakt geweldig. Nadat de kreeft verorberd is gaan we vakkundig te werk met ons volgende beest. De krab moet er ook aan geloven. Tussendoor doen we ons te goed aan de garnalen en oesters. Normaal zijn we niet zo gek van oesters maar met deze dressing zijn ze verrassend lekker. Robbie ziet het allemaal voor zich gebeuren en geniet van zijn eend. Rustig lurkend aan de wijn zijn we ondertussen aangekomen bij de volgende fles van dit mooie goedje. Ach ja, waarom ook niet;-). Gak heeft niets teveel gezegd. Het is met recht een belevenis en het smaakt voortreffelijk. Op de slakken en wat andere schelpjes na, die vallen niet zo goed in de smaak bij ons. We nemen koffie en een dessert om alles in stijl af te sluiten. Ook van versnaperingen noemen we geen prijs! Haha.

Tijd om af te rekenen en nog een beetje het nachtleven van Parijs te verkennen. Het zeikt van de regen, dat is minder. We vinden wat leuke kroegjes en nemen hier en daar een lekker biertje. Van pianobar tot studentenkroeg, we zien ze allemaal. Ze kunnen ons echter geen van allen bekoren. We druipen af richting hotel en zijn rond 02:30 uur terug. Sweet dreams boys.

Rond 08:30 ben ik al weer wakker. Mooie tijd om eens een rondje te gaan hardlopen. De receptionist vertelt me dat ik richting het Luxemburg moet gaan. Jardin du Luxembourg zoals de Fransen zeggen is een prachtig park. Er lopen ontzettend veel mensen hun rondjes. Bij mij gaat het erom dat de alcohol mijn lichaam verlaat. Na twee rondjes en een drijfnat gezicht vind ik het mooi geweest en loop weer terug. 6,5 KM in ruim 37 minuten is gezien de omstandigheden lang niet slecht. Eenmaal terug ontwaakt iedereen langzaam en gaan we douchen en spullen pakken.

We gaan ontbijten bij een schattig klein tentje. Verse croissants, koekjes, muffins en cappuccino’s met hartjes doen ons goed. Even lekker bijkomen en goed eten. Na deze goede bodem kunnen we de dag starten. We besluiten om met de metro richting de Sacré-Cœur te gaan. Trapjes klimmen en een mooi uitzicht meepakken. Ook hier ontkomen we niet aan een briljante toeristen selfie. Hahah.

Na nog wat stops bij mooie shops voor macarons, een bakker voor chocolade broodjes en een wazig winkeltje voor vier halve liters water gaan we richting hotel terug om de auto te halen. De auto er uit krijgen is wederom een hele toer maar Gak heeft ondertussen heel wat ervaring. Off we go, bye bye Paris.

In de auto hebben we soms moeite om wakker te blijven. We volgen via teletekst de wedstrijd PSV – Ajax. Ajax weet uit in Eindhoven met 1-3 te winnen. Knap werk maar het ziet er niet naar uit dat we PSV nog inhalen helaas. In België gaan we op stand eten bij de Macdonalds. Het smaakt prima en de maagjes zijn voor even gevuld.

Als we om 21:00 uur Hilversum binnen rijden is het korte avontuur al weer voorbij. Mannen thanks voor de top night in Paris;-) Ik heb ervan genoten!!!!!

jan, 2015

Lone 4 jaar

Gisteren was Lone officieel peuter-af: Ze is vier jaar geworden!

Vandaag ben ik 4 jaar oud geworden. Dat zijn alle vingers van mijn hand omhoog zonder de duim! Maandag naar school. pic.twitter.com/olFoEGYkHM
— Lone Gaillard (@lonegaillard) January 29, 2015

Ze heeft de kindjes en juffen bij de dagopvang Toermalijn voorgoed gedag gezegd en is inmiddels volop aan het wennen op haar nieuwe school: de Wilge. Ze vindt het wel leuk, maar is nog wat terughoudend en verlegen. Dat geeft niks. Het komt vanzelf goed!

Lone weegt nu 17 kilo en is 103 centimer lang. Ze heeft haar gewicht helemaal goed gemaakt het afgelopen jaar. Ze is eindelijk “gemiddeld”. Toch vragen wij ons wel af hoe dit wonder is geschied, wat het avonddiner is nog steeds wat eenzijdig: sliertjes (pasta), een boterham of een ei. Dan houdt het wel een beetje op. Gelukkig gaat er nog steeds wel veel fruit in.

Dit jaar geeft ze voor het eerst een partijtje. Met 6 vriendinnetjes gaan we een middag spelen bij Spelekids! Dat zal een dolle boel worden!

Naarmate Lone ouder is geworden, is ze ook liever en rustiger geworden. Waarschijnlijk komt dat omdat ze steeds beter kan uitleggen wat ze bedoelt. De woede-uitbarstingen en gangbezoekjes zijn daarom zeker gehalveerd.

Met de oma’s bakt Lone graag cakejes en taarten. Het liefst eet ze zelf alles meteen op. Ze vindt het ook super leuk om met papa en mama te spelen, te dansen of te helpen met koken, maar ze kan zich zelf ook heel goed vermaken. Het liefst is ze dan aan het kleuren, of maakt ze mooie vormen met de strijkkralen. Een leuke film kijken is ook favoriet. Lone is dol op de Disney prinsessen. Prinses Elsa en Assepoester zijn de bom.

Weer zo'n mooie cake met oma gemaakt. Helemaal versierd in de kerstsfeer🌲⛄️🎅🎄 pic.twitter.com/GTUtHVB1tb
— Lone Gaillard (@lonegaillard) December 12, 2014

Vandaag met oma een taart gebakken! Straks eens kijken hoe het smaakt🎂🍰 pic.twitter.com/VViJZHsw15
— Lone Gaillard (@lonegaillard) October 30, 2014

Het afgelopen jaar is Lone twee keer op de Balearen geweest: in het voorjaar naar Ibiza met oma en mama. Vriendin Evi was er ook nog een deel van de week. Dat was super gezellig! En in de zomer is ze met papa en mama naar Menorca geweest. Wat heeft ze het daar ook naar haar zin gehad, in het zwembad of op de dansvloer!

Een week met mama en oma genieten van zon, zee en strand op het Spaanse eiland #Ibiza Ik houd het zo wel uit hoor;-) pic.twitter.com/kMKdQEVEd6
— Lone Gaillard (@lonegaillard) May 24, 2014

Lekker weer, prachtige omgeving, heerlijk eten en het drinken gaat ons ook goed af😉 Fijn weekend allemaal. #menorca pic.twitter.com/M0jOASjIV8
— Bastiaan Gaillard (@gaillardonline) August 23, 2014

Daarnaast is ze met Pasen met de hele familie naar Hof van Saksen geweest. En met Pinksteren ging ze met vriendin Elin, vriend Hugo en de papa’s en mama’s naar Kröv in Duitsland. Toen de papa’s een weekend naar Krakow waren is ze ook een nachtje naar Zeeland geweest met Elin, Hugo en de mama’s.

Na het zonnige #Ibiza ben ik nu een weekendje in #Duitsland met Pinksteren. Wat een feest weer! pic.twitter.com/9vCqnlHhIa
— Lone Gaillard (@lonegaillard) June 8, 2014

Druk bezig met oma Ine op spinnenjacht bij @hofvansaksen. Heerlijk paasweekendje met z'n allen op stap. pic.twitter.com/rZDzkLVOxi
— Lone Gaillard (@lonegaillard) April 20, 2014

Om over de uitjes maar te zwijgen. Ze is naar Sprookjeswonderland, de Julianatoren en de dierentuin geweest met vriendin Evi. Verder ook een aantal keer naar de bioscoop en naar Spelekids. Ook is ze in de kerstvakantie een dagje naar de Eemhof geweest, naar het circus en naar Disney on Ice met opa en oma! Een toneelstuk over het lelijke eendje stond ook nog op het programma.

Afgelopen zondag heerlijk genoten bij @SWLEnkhuizen! Wat een feest daar en we hadden prachtig weer. #sprookjes pic.twitter.com/1PMy5rsob2
— Lone Gaillard (@lonegaillard) July 15, 2014

Met mijn grote vriendin Elin gisteren een top dag gehad bij @Spelekids! #klimmen #springen #limonade #rennen pic.twitter.com/bEsFKefP5t
— Lone Gaillard (@lonegaillard) November 30, 2014

Als mama met oma naar de markt is, gaat ze ook graag met papa in het bos wandelen. Elke hond die ze tegen komt krijgt een aai over z’n bol. Ook gaan ze soms samen zwemmen.

Lone kan steeds beter praten. Soms komen er nog wel hilarische zinnen uit dat kleine mondje. We kunnen het niet laten om ze te delen:

•    Als ik een snoepje mag, en ik mag een snoepje, dan mag ik een snoepje.
•    Voetbal kleur! (Oranje, sinds het WK 14)
•    “Wat doe je Lone?” “Ik laat een gaapje”
•    Lippestip (lippenstift)
•    Mimivlouw ( mevrouw)
•    Ik krijg uit het niets twee petsen op mn been; “Hee! Er zit daar een vliegje op je! Een hele kleine vlieg!” En ze loopt weg.
•    “Lone wat doe je?” “Ik ben heel hard stil!!”
•    Als we weg gaan bij omaatje: “Dag ammemaal!”
•    “Pap wacht!! Ik heb een beetje krab” (kriebel)
•    “Mama!! Je hebt een vieze lik!” (Mijn tong, na een glas rode wijn)
•    “Ik heb me pijn gedaan aan m’n been. Gelukkig is ie niet gebroken!” Als ik vervolgens in de lach schiet: “Niet lachen!!!!”
•    Lone aan een ijsje: “Wil je smaken?”
•    “Papa je neus stinkt!” (Papa stinkt uit z’n mond)
•    Op woensdagochtend op weg naar m’n moeder: “Mama, als jij me straks komt halen, ga je dan met oma een wijntje drinken?”
•    Met alles: “IK KAN HET ZELLFFF!!!!”
•    Grote klap van boven. “Lone wat doe je??!!” “Niks! Ik heb geen bloed en geen gebroken been en niks zeer!!”
•    Het laatste stukje cracker van Lone lijkt op een koe. “Kijk een koe!” Ze neemt een hap en zegt daarna droog: “Kop d’r af!”
•    Papa:”Lone, doe je jas maar lekker dicht, want het is fris buiten.” Lone: “Ja! En ook koud!”
•    Lone pakt een doosje speelgoed eitjes bij oma, legt ze op het zitkussen en gaat erop zitten. Ze zegt: “Oma!! Ik ben een haan!”

Lieve schat van ons, je rustige leventje wordt vanaf nu een beetje op zijn kop gezet; je moet elke dag naar school en gaat alleen nog maar op woensdag- en donderdagmiddag naar de oma’s. Je zult moe zijn en wat mondiger worden (oh jee). Maar luister naar ons; het komt allemaal goed! Ga maar lekker veel leren en jezelf ontwikkelen, dan word je later een hele grote en slimme meid. Maar wat er ook gebeurt, wij zullen ALTIJD trots op jou zijn en van je houden!

Dikke kus mama “Djois Hoovelin”

dec, 2014

Een terugblik op 2014

De kerstdagen zijn weer voorbij en we kruipen langzaam richting het einde van 2014. Het nieuwe jaar 2015 staat voor de deur. Wat hebben we allemaal meegemaakt en gedaan het afgelopen jaar!?!?! Qua blog posts valt het op zich wel mee maar gelukkig hebben we altijd Twitter en Facebook nog om het een en ander eens terug te lezen.

Het jaar begon helemaal top. Ik kreeg mijn nieuwe auto en daarmee gingen we gelijk een week later op vakantie.

De heer Gaillard is de trotse bezitter van 'n Renault Clio Estate, afgeleverd bij Stam Nieuwegein door Zakaria Aouadi pic.twitter.com/RrSNUAaqCg
— Stam Renault Dealers (@StamRenault) January 13, 2014

We reden richting noord Duitsland met de nieuwe auto waar we de boot pakten naar de haven van Helsinki. We verbleven deze vakantie in Himos. Onze kleine lieve Lone vierde haar 3e verjaardag hier in de kou.

Op mijn verjaardag met -18 in #Finland een trollentocht gedaan. Heel leuk maar ook #koud! Brrrr. pic.twitter.com/m71FGvzFPZ
— Lone Gaillard (@lonegaillard) January 29, 2014

Ook met Pasen en Pinksteren gingen we lekker op pad. Met Pasen verbleven we in het Hof van Sasksen. Genieten van het zonnetje en ontspannen in het zwembad.

Druk bezig met oma Ine op spinnenjacht bij @hofvansaksen. Heerlijk paasweekendje met z'n allen op stap. pic.twitter.com/rZDzkLVOxi
— Lone Gaillard (@lonegaillard) April 20, 2014

De #Paashaas is gespot @hofvansaksen! Heeft maar liefst 1500 eieren verstopt hier. Wat een klus;-) #pasen pic.twitter.com/dqLYbxRbo3
— Bastiaan Gaillard (@gaillardonline) April 20, 2014

Het Pinksterweekend verbleven we met de familie Ros/van Gelder in het mooie Kröv. Dit bungalowpark ligt in de Duitse Moezelstreek. We hebben echt super weer gehad. Lekker BBQ gegeten en ook heb ik twee hele mooie stukken gefietst.

Aangekomen in Kröv. Wat een prachtig uitzicht. Wordt genieten dit zonnige weekendje met Pinksteren. pic.twitter.com/I8sbPJQeJA
— Bastiaan Gaillard (@gaillardonline) June 6, 2014

Op 12 juni van dit jaar was het een hele spannende dag voor mij. Niet alleen speelde het Nederlands elftal zijn eerste wedstrijd op het WK tegen Spanje maar mijn ogen werden ook gelaserd. Het is gelukkig allemaal goed gegaan. Na een week ging ik weer gewoon aan het werk en nu is het voor mij alsof het nooit anders is geweest. Een van de eerste foto’s zonder bril met een mooi glas wijn:

Genieten van een mooi glas #wijn op het terras van @WijnbarVintage. Rustig begin van @Hilversum_Alive. #hilversum pic.twitter.com/hJKpfejMYD
— Bastiaan Gaillard (@gaillardonline) June 27, 2014

De zomervakantie vlogen we naar het Spaanse kleine eiland Menorca. We verbleven in een mooi resort op basis van all inclusive. Wat een paradijs. Het eten was heerlijk, zwembaden prachtig en de omgeving ook echt formidabel. We hebben heerlijk genoten van deze vakantie met z’n drieën.

Week twee v/d vakantie in volle gang. Met boot, trein en auto het mooie eiland #Menorca verkend! #nooitmeernaarhuis pic.twitter.com/fIfomB0hBp
— Bastiaan Gaillard (@gaillardonline) August 29, 2014

Lekker weer, prachtige omgeving, heerlijk eten en het drinken gaat ons ook goed af😉 Fijn weekend allemaal. #menorca pic.twitter.com/M0jOASjIV8
— Bastiaan Gaillard (@gaillardonline) August 23, 2014

Ook met de mannen maakte ik, net als de voorgaande jaren, weer een mooie trip. Dit jaar gingen we naar Krakow en brachten we ook een bezoek aan het voormalig concentratiekamp Auschwitz. Wat een indrukwekkend weekend. Dit is echt zo’n bijzonder stuk geschiedenis waar naar mijn mening iedereen geweest moet zijn.

Great day with @CruisingKrakow today! Nice tour in Krakow. Thank you Mike. pic.twitter.com/ltTWZn3bfs
— Bastiaan Gaillard (@gaillardonline) October 9, 2014

Ook op sportgebied heb ik weer aardig mijn best gedaan. Als ik de gegevens van Strava en Runkeeper er eens bij pak dan kom ik voor 2014 op de volgende getallen:

Fietsen

Afstand	3000,7 km
Tijd	115 uur en 12 minuten
Hoogtemeters	8668 meter
Aantal activiteiten	63

Hardlopen

Afstand	528 km
Tijd	51 uur en 32 minuten
Hoogtemeters	642 meter
Aantal activiteiten	84

Daarnaast heb ik nog zo’n 100 kilometer gewandeld. Dit gebeurde dan tijdens mijn pauze of in het bos met een wandeling met Joyce en Lone. Er zijn dus aardig wat calorieën verbrand zeg maar;-)

Zoals ik het nu terug lees was 2014 weer een mooi jaar. Genoeg mooie dingen gedaan!!! Joyce, Lone en ik wensen iedereen een fantastisch 2015. Maak er wat van, dat doen wij ook!!!!

okt, 2014

Reisverslag Krakow en bezoek Auschwitz 2014

Woensdag 8 oktober
Net als voorgaande jaren is ook dit midweekje weg met de mannen ruim van te voren gepland. In april boeken we de tickets voor de vlucht vanaf Eindhoven naar Katowice met Wizzair. Wizzair staat bij ons beter bekend als “Hakkie Takkie Air” of later ook als “Ductape Air”. We gaan een lang weekend naar Polen. We verblijven in een appartement in de stad Krakow. Het hoofddoel van dit weekend is een bezoek aan het bekende concentratiekamp Auschwitz.

Vandaag, woensdag 8 oktober staat alleen de vlucht op het programma. We verzamelen met twee auto’s rond 16:00 uur bij Bijltje voor de deur en vertrekken naar Eindhoven. Gelukkig weinig file onderweg dus we zijn ruim op tijd op het kleine gemoedelijke vliegveld. We hebben allemaal een koffer of tas mee. Met alleen de handbagage van 42 x 32 x 25 cm redden we het niet een weekend lang. Dus zorgen we er van te voren voor dat we een ook bagage in kunnen checken. De prijsvechter doet zijn reputatie eer aan. We tikken even 216€ extra af voor dit grapje.
Bagage is ingecheckt dus lopen we even in alle rust naar boven voor een hapje en een drankje. Heel relaxed allemaal, geen stress op zo’n klein vliegveld. Alles lekker overzichtelijk en dicht bij elkaar. Na het eten begeven we ons richting douane. De gate zou volgens het ticket sluiten om 18:40 uur, maar er staat nog geen gate op de borden als we door de douane heen zijn. Als we een sanitaire stop gemaakt hebben en wat lectuur hebben ingeslagen verschijnt gate vier op de borden. Als kudde dieren begeven we ons direct naar de gate en sluiten achteraan in de rij. Tja, daar staan we dan. Nog maar even wachten dan. Ondertussen worden we op vrij aparte wijze nogmaals gecontroleerd. Nadat de dame ons paspoort en ticket heeft gezien krijgen we met een roze marker een aantekening op het ticket. Geen idee waarom maar het is wel eigenaardig. We zien een tankwagen van de Shell voorbij rijden en ondertussen stappen er nog allemaal mensen uit. Gaan we het wel redden om op tijd de lucht in te gaan? We komen er tevens achter dat we geen stoelnummers op de tickets hebben staan. Dat wordt dus een stoelendans. Haha. Eindelijk mogen we naar buiten, het is bloedheet in de wachtruimte namelijk. Wat frisse lucht is welkom. Eenmaal buiten moeten we weer wachten en kletsen we met wat Belgische dames. Zij gaan voor hun werk naar Katowice. Goed, na nogmaals tien minuten buiten in de frisse lucht te hebben gewacht mogen we eindelijk aan boord. We volgen Robbie en sluiten aan bij de rij voor achterin de kist. We nemen verdeeld over twee rijen versnipperd plaats. Ach het is toch zo kort vliegen, wat maakt het uit.
De tijd vliegt voorbij en voor we het weten zet de piloot de landing al weer in. Na vijf kwartier staan we weer aan de grond. Ruim ver op schema landen we op Krakow.
Vliegtuig uit, koffers halen en gauw richting Avis voor de bus. We hebben een grote Renault Transporter gehuurd. Aangezien we op en neer naar het vliegveld moeten en tevens naar Auschwitz is dit voor zes personen goedkoper dan een taxi. Het uiteindelijk regelen van de bus heeft nog wel wat voeten in de aarde. Ik heb na het online huren van de bus nog wel een verzekering afgesloten voor 31,60 euro. De ietwat corpulente verhuurder doet ons een offer voor een afkoop van het gehele eigen risico. Maar wat dekt onze eigen afgesloten verzekering? De algemene voorwaarden zijn een aantal pagina’s lang en we willen naar Krakow. We besluiten dus om de deal van de verhuurder aan te nemen. Dan komen we bij het volgende struikelblok. We willen Robbie als extra bestuurder toevoegen en daarnaast moet dit op de papieren van zowel de verhuurder als op onze papieren terecht komen met handtekening. Gakkie met zijn Europcar ervaring met een vleugje juridische achtergrond maakt zich hier voor sterk. Terecht ook. We willen geen problemen hebben achteraf. Ok, we hebben de bus, de verzekering en een extra bestuurder. Krakow here we come!!!! We lopen naar de parkeerplaats. Wat een enorme bus zeg. We maken wat foto’s, leggen het vertrek vast op video en gaan op pad. Nog 105 kilometer te gaan naar Krakow. Dit was niet voor iedereen duidelijk. Navigatie ingesteld en rijden maar. Gakkie stuurt zorgvuldig de bus richting Krakow. Onderweg halen we bij de BP benzinepomp wat biertjes en water. Wat is er nou mooier dan met vrienden over de Poolse snelweg met een lekker biertje te cruisen. We genieten allemaal van deze nu al bijzondere trip. We beseffen ons dat dit toch wel fantastisch is om elk jaar weer iets moois te doen. Genoeg emotioneel gelul, over naar de orde van de dag;-) Rond 23:15 uur komen we aan bij het appartement van verhuurder Nick. Om de hoek is een plekje voor de bus beschikbaar. Hij past er echt precies in. Tassen en koffers er uit en maar liefst vijf verdiepingen omhoog. Nick wacht ons op en geeft een rondleiding door het appartement. Beneden is het vrij klein maar boven zijn drie ruime slaapkamers en een mooie badkamer met toilet. Nadat hij alles heeft uitgelegd gaat hij weg.

We besluiten om nog even richting centrum te gaan en het Poolse bier te proeven. De eerste tent waar wat volk binnen zit lopen we in. Het blijkt een karaoke bar te zijn. Mensen zingen uit volle borst, de een wat valser dan de ander. We bestellen ons eerste biertje en proosten op een mooi weekend wat voor de deur staat. Na wat biertjes lopen we naar de volgende tent. Een zogenaamde pod horen we later. Een pod is een discotheek of club onder de grond. Hier zijn er aardig wat van in Krakow. Heel veel gelegenheden liggen onder het straatniveau. Dit komt omdat de stad anderhalve meter omhoog is gekomen de afgelopen honderden jaren. Dit wordt uitgelegd als een natuurverschijnsel. Aangezien we morgen fris aan de start van de fietstocht willen staan besluiten we om lekker naar ons appartement te gaan. Mede door een tussenstop bij een Kebab tent duurt het iets langer en is het alsnog 04:00 uur voordat we gaan pitten. Lange dag gehad.

Donderdag 9 oktober
De bedden liggen heerlijk, we hebben allemaal goed geslapen. Ik begin de dag om 08:30 uur met een rondje hardlopen door het mooie oude centrum van Krakow. Een groot deel loop ik door het park. Het is prachtig weer. Na ruim 32 minuten en 5,5 kilometer later loop ik alle trappen van ons gebouw weer omhoog. Er heerst een serene rust in ons appartement, niemand is nog wakker. Hardloopspullen uit en onder de douche dan maar. Dan wordt langzaam iedereen een beetje wakker. Als we allemaal klaar zijn voor de fietstocht lopen we naar onze om de hoek geparkeerde bus. Het is vanaf 10:00 uur betaald parkeren. We zijn gisteren langs twee grote parkeerplaatsen gelopen en daar kunnen we de bus goed kwijt. Te voet gaan we verder richting het grote plein. Maar even goed ontbijten voor de aankomende workout. We stappen een bakkertje binnen. Ze hebben er echt van alles. Van smoothies tot croissantjes.

We eten op ons gemak het buikje rond en begeven ons naar het grote standbeeld op het plein. Dit plein is een van de grootste pleinen in Europa. Het ziet er allemaal prachtig uit. Keurig schoon en goed onderhouden. We ontmoeten Mike, onze gids voor vandaag op de fiets, onder het standbeeld van Adam Mickiewicz. Hij begint met een korte uitleg van de fietstour en vertelt ons over de gebouwen op het plein. Dan als het klokslag 12:00 uur is begint er een brandweerman met een trompet uit de hoogste toren van de Maria ten Hemelvaart kerk muziek te maken. Dit is een heel ritueel en leuk om te zien. Mike zegt dat we een klein stukje moeten lopen naar de fietsenverhuur dus we volgen hem door de straatjes van Krakow. Elke fiets heeft een eigen naam en daarom zijn ze makkelijk te herkennen. Het zijn echte beachcruisers. Fijne fietsjes om de stad te verkennen. De zadels worden op de juiste hoogte ingesteld en we starten.

De kerk v/d Hemelvaart v/d Heilige Maagd Maria op de grote markt in #Krakow. Briljant weer vandaag met 28 graden☀️ pic.twitter.com/Yoosk4sXgR
— Bastiaan Gaillard (@gaillardonline) October 10, 2014

Ik zet Strava nog even aan om het ritje te loggen. Achteraf wel grappig om te zien waar we allemaal geweest zijn. Mike weet ontzettend veel van de stad en alles wat er te zien is. Het is een hele relaxte tour. We stoppen redelijk vaak en na een kort verhaaltje of anekdote gaan we verder. We hebben ook zo’n geluk met het weer. Mike heeft dit rond deze tijd van het jaar nog niet vaak meegemaakt. Het is gewoon 27 graden. Heerlijk!!! Voor de lunch stoppen we halverwege in de Joodse wijk. Wat voorheen drie aparte winkeltjes waren is nu omgetoverd tot een restaurant met de naam Chajim Kohan. Er staat van alles op de kaart. We nemen allemaal wat anders. Stoofpannetjes, kool gevuld met rijst of een stukje vlees. Het smaakt allemaal heerlijk. Goed eten in deze leuke ambiance. We vervolgen onze tocht. We zien echt van alles en overal komt een informatieve aanvulling bij. Mike doet het goed. Met de lunch erbij zijn we ongeveer vier uur onderweg geweest en hebben we veel sights gezien. Onder andere de Joodse wijk, Joodse begraafplaats, Oscar Schindler fabriek en de drakengrot fietsen we langs. Na afloop pin ik het geld voor Mike en bedanken we hem voor de mooie tocht. We nemen afscheid van de knappe fietsjes en lopen nog even richting het plein voor een drankje.

Op een van de drukke terrassen nemen we plaats in het zonnetje. Cocktailtje erbij en genieten maar. We kletsen wat over de fietstocht en hebben het weer reuze naar onze zin. Een aantal straat acrobaten/ dansers doen een mooi optreden voor onze neus. Pezige krachtpatsers!
Voordat we gaan eten lopen we naar huis om ons op te frissen. Voor mij sowieso wel handig want ik heb me vandaag geheel in stijl gekleed in mijn fietstenue;-) Als zes keurige mannetjes lopen we ons appartementje uit op zoek naar wat lekkers. We komen uit bij een Italiaan natuurlijk in de buurt van het grote plein. Ze maken hier goede pizza’s. Adse en ik halveren onze pizza en geven elkaar ieder een helft zodat we lekker van alles kunnen proeven. De rest neemt ook een pizza. Alleen die van Gakkie is wat aan de harde kant. Na een aantal minuten ploeteren ook met een nieuw scherp mes vraagt hij het meisje in de bediening of zij de pizza willen snijden. Er is geen doorkomen aan. Tijdens wat koffie en toetjes komen er wat raadseltjes op tafel. Als deze brein-brekers zijn opgelost is het tijd om af te rekenen en het nachtleven van Krakow te ontdekken.

De karaokebar van gisteren werkt toch aanstekelijk. Wellicht dat we hier met z’n zessen een mopje kunnen zingen. Het karaoke gedeelte is een beetje aangepast merken we op als we naar binnen stappen. Je kan nu nummers zingen onder begeleiding van een band. Ook leuk maar het repertoire is een stuk beperkter. We zijn toch iets te laat naar bed gegaan gisteren dus proberen we wat olie op het vuur te gooien door wat shotjes te halen. Onder de bezielende leiding van Gakkie worden hele lekkere shotjes gehaald met mint en aardbeismaak maar ook minder lekkere wat gewoon neerkomt op Finse wodka. Maar goed, na een stuk of vier zit de stemming er lekker in. De handjes gaan weer in de lucht en we besluiten om weer eens een tentje verderop te gaan bekijken. Onder straatniveau is weer een hele grote club te vinden. Zodra de muziek van “Cotton Eye Joe” wordt opgezet stromen alle bankjes en krukken leeg. Ze gaan helemaal los die Polen op de dansvloer. Mooi om te zien! We verlaten deze tent weer snel want we moeten in de rij voor een drankje. Dat laten we ons niet gebeuren. We lopen naar de volgende tent, drinken hier een biertje en gaan redelijk snel weer weg. Er wordt hier namelijk darts gespeeld in de drukte dus we zijn ons leven niet zeker;-) We drinken vervolgens nog een drankje bij de pod waar we de avond ervoor ook waren. Adse voelt zich niet top en gaat lekker pitten. De rest vindt dan dat het tijd is geworden om eens die mooie stripbar in te gaan. Een statig hoog pand pal aan het grote plein verlicht met rode lampen. Hier worden we onder aanvoering van Bijltje al sinds gisteren naartoe getrokken. Het werkt als een magneet. Haha hier moeten we ons wel even vermaken. Het is een vrij kleine stripbar. Dat hadden we niet verwacht, aan de buitenkant ziet het er zo groot uit. Rond een lange paal op een podium staan lage banken. We komen binnen en als bijen op honing worden we belaagd door schaars geklede dames. We worden er door overvallen. In Amsterdam hebben we ook wel eens iets soortgelijks bezocht maar dan kun je rustig van een biertje genieten en je ogen de kost geven. De dames willen dat je champagne voor ze koopt. Als je het wilt proeven dan mag dat niet. Maar op een onbewaakt ogenblik proef ik het toch maar even voor de zekerheid. Het is gewoon ordinaire aanmaak limonade. Wat een afzetterij. Gakkie houdt het voor gezien. Hij wordt er helemaal gek van en loopt verstandig naar huis voor wat uurtjes nachtrust. De biertjes en shotjes doen fijn hun werk. Ronald let even niet op en is een stripper kwijt. Verbaasd kijkt hij om zich heen. De dame in kwestie blijkt een begenadigd paaldanseres want ze blijkt boven in de paal boven hem te hangen. Hahaha, achteraf weer zo veel lol om gehad. Na een laatste lapdance is het echt tijd om naar huis te gaan. Eenmaal buiten wordt het langzaam licht. Het is voor ons allen heel lang geleden dat we met zonsopgang zijn thuisgekomen. Gakkie opent na een telefoontje de deur voor ons beneden. Ik vind het opvallend hoe fris en wakker hij oogt. Thanks Gak voor het openen van de deur voor je vier bezopen vrienden. Wordt gewaardeerd!!! Half zeven sluiten we onze luikjes.

Vrijdag 10 oktober
Bij ontwaken rond half twaalf zijn Adse en Jochem ontbijten. Een keurig briefje op de tafel brengt ons deze boodschap. Wij zijn niet echt in staat om helder te denken dus in de laagste versnelling maken wij ons klaar. Brak onder de douche, aankleden en naar buiten voor een detox ontbijtje. Vitaminen, vocht zonder alcohol, wat cafeïne en een gezonde dosis zonnestralen moeten ons er weer bovenop brengen. Als we naar het tijdstip kijken is het voor ons meer een lunch. Geruisloos eten en drinken we alles op. We hebben het zwaar, oude mannen zijn we.
Op jacht naar wat cadeautjes voor het thuisfront lopen we richting het centraal station van Krakow. Er is daar een enorme shoppingmall van drie verdiepingen. Robbie koopt onderweg een mooie shawl voor Esther. Ronald en ik slagen bij de speelgoedwinkel voor leuke cadeautjes voor Lou en Lone. Op de terugweg koop ik een roze met zandkleurige shawl voor Joyce. Nog erg brak waggelen we naar het plein voor een frisje op het terras. De zon probeert onze laatste alcohol uit het lichaam te verdampen. Rustig aan met wat frisjes komen we een beetje terug op planeet aarde. Ook hebben we even contact met de twee avonturiers, Gak en Ads. Zij wilden een fiets huren bij Mike maar helaas was hij er niet. Met een El Cheapo taxi zijn ze richting de Schindler fabriek gegaan en hebben daar het museum bezocht. Ook doen ze een rondje Joodse wijk en ghetto. De beroemde apotheek wordt ook aangedaan door de heren. In Apteka Pod Orlem zijn veel joden geholpen en er hebben veel illegale activiteiten plaatsgevonden. Ze doen op het moment dat wij op het terras zitten ook een hapje en drankje. Zodra het zonnetje weg is lopen wij terug naar het appartement om een beetje te relaxen en te douchen. De tweede opfrisbeurt doet ons opleven. Adse en Jochem komen terug. Ze hebben onderweg op het plein een sportsbar gezien waar we voetbal kunnen kijken. Nederland speelt vanavond in de Arena tegen Kazachstan. Ze hebben van alles op de kaart staan en besluiten dus om lekker onderuit gezakt hier een hapje te eten en de Oranje mannen te bekijken. Vanavond voelt Robbie zich niet super en loopt naar huis. We genieten van het lekkere eten en een klein biertje voor de smaak. Nederland komt vrij snel op een 0-1 achterstand. Al na 17 minuten is raak voor Borat country. Nadat Huntelaar in de tweede helft is ingevallen komt het gelukkig toch goed. Hij kopt in de 61e minuut de gelijkmaker binnen. Toch blijft het tot de 82e minuut spannend maar Afellay weet met een van richting veranderde bal de 2-1 binnen te schieten. Wat een opluchting. Vlak voor tijd benut van Persie nog een penalty en bepaalt de eindstand op 3-1. Na een lastige wedstrijd voor Oranje en een zware dag voor ons gaan we lekker terug naar onze crib. Morgen een intensieve dag waar we geconcentreerd willen luisteren en veel indrukken zullen opdoen. Slapen dus.

Zaterdag 11 oktober
We gaan vandaag vroeg op. Het is nog ruim een uur naar Auschwitz. We moeten de bus nog halen en ook een ontbijtje zou wel lekker zijn. Wekkertje gaat om 07:00. Uit de veren en onder de douche. Een uurtje later halen we bij de bakker weer een broodje en vertrekken met onze bus naar Óswieçim. Zo heet de plaats waar het kamp staat. Aangezien alles in die tijd naar het Duits werd omgezet veranderende Óswieçim in Auschwitz. De navigatie zet ons niet exact voor de deur af maar na wat draai en keer werk kunnen we parkeren. Voor de slagboom staat een norse Pool. Hij zegt in zeer gebrekkig Engels dat we geen tassen mee mogen nemen. Hhhhmmmm, lastig! Alleen het nodige proppen we in onze broekzak of houden we los in de hand. Voor de ingang staat een lange rij. Wij geven echter aan dat we een privé gids hebben en mogen langs alles en iedereen heen lopen. Bij de balie voor rondleidingen meld ik mij met de gegevens uit de mail. “You are Bastiaan” zegt de dame achter het glas. Ik knik ja en ze wijst me door naar het volgende loket om te pinnen. Niet veel later komt onze gids Renata aanlopen.
Een kleine vrouw met een bijzonder geurtje. Een pittige tante zal later blijken. We beginnen iets voor tien uur met de tour. Ze vraagt aan ons wat wij voor een kennis hebben en uit welk land we komen. Ze is heel flexibel en de studie toer is geheel op eigen wens in te vullen. We vertellen dat we uit Nederland komen en dat we basis kennis hebben. Ze stelt voor om dan in ieder geval naar de Nederlandse tentoonstelling te gaan. Dit vinden wij natuurlijk interessant en stemmen toe. De rondleiding begint bij Auschwitz 1 wat origineel bestemd was voor Poolse politieke gevangenen. Zodra we onder de bekende poort “Arbeit macht frei” doorlopen bekruipt me toch een bijzonder gevoel. De hele sfeer hier ademt dat er iets gruwelijks heeft plaatsgevonden. Zoveel mensen vonden hier de dood terwijl ze verwacht hadden een nieuwe baan en een nieuw huis te krijgen. Niets is minder waar! Renata vertelt over de verschillende doelen van de barakken. Het gros werd gebruikt voor huisvesting van de gevangenen, maar er zijn ook een aantal speciale. Een barak werd ook wel blok genoemd. Blok elf bijvoorbeeld werd gebruikt als gevangenis. Een gevangenis in een gevangenis dus. Dit blok werd als meest gevreesd omdat het je dood betekende. Hier heb je ook cellen van 1 meter bij 1 meter. Hier moesten door een lage ingang de gevangenen met vier man in staan. Wij proberen dit ook uit. Het is heel krap. Daarnaast hebben wij licht en geen smerige uitwerpselen om ons heen. Wat een situatie. Haast niet voor te stellen dat dit hier gebeurd is. Tussen het kampziekenhuis in blok tien en dus de gevangenis in blok elf is een grote binnenplaats waar martelingen en executies werden verricht. Er staan palen waar de gevangenen met hun armen achter hun rug aan vast worden geknoopt en er is een grote muur waar gevangenen geëxecuteerd werden. Verschrikkelijk om te zien. In het kampziekenhuis van blok tien worden ook medische experimenten uitgevoerd op gevangenen door Josef Mengele. We gaan ook in het barak langs waar een Nederlandse tentoonstelling is te zien. Dit is in blok 21. Het is allemaal erg aangrijpend. Teksten in het Nederlands. Foto’s uit Loosdrecht, Naarden en Weesp. Dan komt het allemaal wel dichtbij. Ook in andere blokken zien we nare dingen. Blikken met Zyklon B, het beruchte gas wat werd gebruikt voor in de gaskamers. Vitrines vol brillen. Kilo’s haar van vrouwen. Honderden koffers van mensen die dachten een nieuw leven te starten. Als we langs kinderkleren en schoenen lopen dan moet ik toch echt even slikken. Bah bah, wat een narigheid.

Buiten wordt alles gescheiden door hoge betonnen palen met prikkeldraad. Hier stond in die tijd stroom op. Soms als enige uitweg werd er naar zo’n hek gerend om zelfmoord te plegen. Men was radeloos. We lopen in de richting van de gaskamer. Het is hier verboden om foto’s te maken als respect voor alle gruwelijkheden die hier in deze kleine ruimte hebben plaatsgevonden. Je ziet de kamer waar 2000 personen per keer werden vergast en vervolgens de ovens waar de lijken in werden verbrand. Het is lastig om dit gepast te omschrijven dus dat doe ik dan ook maar liever niet. We lopen terug naar de ingang. De rest van de tour vindt plaats in Auschwitz 2, oftewel Birkenau. Renata zegt dat we even wat kunnen eten en we ontmoeten haar voor de ingang van kamp 2. In de buurt van de parkeerplaats hebben we een aantal tentjes gezien waar je wat kan eten. Er wordt door ons voor een simpele burger uit de frituur gekozen. Niet het beste wat we tot nu toe hebben gegeten maar met de informatie die we zojuist over de gevangenen hebben gehoord wordt er niet geklaagd. Dat zou niet gepast zijn. De bus brengt ons enkele minuten later bij het tweede kamp

Dit kamp is velen malen groter. Het heeft een oppervlakte van 2,5 bij 2 kilometer. In plaats van alle stenen barakken staan hier ontzettend veel houten barakken. Uit alle uithoeken van Europa kwamen de gevangenen per trein aan. Zonder eten, drinken en sanitaire voorziening werden ze als beesten vervoerd in de wagons. Bij aankomst werd vlak bij het perron een selectie gemaakt. De mensen die uberhaupt de reis overleefden werden in een oogwenk beoordeeld. Door middel van het wijzen van een duim wist je welke kant je op moest. De selectie gaat puur op basis of je wel of niet in staat bent om als slaaf aan het werk te gaan. Elf uur per dag buffelen. Mensen die niet in staat worden geacht om te werken, vooral jonge kinderen en vrouwen, gaan direct door naar de gaskamer. We lopen door tot het einde van de treinrails. Hier liggen in twintig verschillende talen plaquettes op de grond met de boodschap dat deze plaats eeuwig een kreet van wanhoop moed zijn en een waarschuwing aan de mensheid. Hier zijn anderhalf miljoen mensen vermoord. Voornamelijk Joden. We vervolgen onze weg door het kamp. We zien de resten van de gaskamer die over zijn gebleven nadat de Duitsers de bewijzen hebben geprobeerd op te blazen. We gaan een houten barak binnen. Allemaal klein, donker en vies. We komen hier een oude vrouw in een rolstoel tegen van 90 uit Tsjechië. Ze heeft het kamp overleefd en is hier voor de allereerste keer terug. Een emotionele gebeurtenis voor haar uiteraard. Haar kinderen en kleinkinderen hebben dit voor haar geregeld. Onze gids Renata heeft voordat ze rondleidingen ging geven in Auschwitz mensen geïnterviewd die het kamp overleefd hebben. Voor haar is deze mevrouw een waardevolle bron van kennis over het kamp. Ze praten veel en wisselen mail adressen uit. De vrouw heeft nog een duidelijke tattoo op haar arm. Zo werd de registratie vroeger in het kamp gedaan. Ze heeft het kamp overleefd omdat ze een schoonmaaksters is geweest. Hoe cru ook maar je kan stellen dat ze geluk heeft gehad. We wandelen terug naar de ingang waar we nog de uitkijktoren in mogen. Dan pas kan je zien hoe ongelooflijk groot dit is. Wat een enorme oppervlakte. Na afloop van de tour loopt Renata met ons langs de boekenwinkel. Er zijn een aantal boeken die haar aanbeveling krijgen. Deze worden door ons massaal gekocht. Hiermee steun je ook dit mooie monument. Terug met onze bus richting Krakow. Wat een heftige dag was dit. Zes uur lang zo veel ellende maakt een immense indruk. Onderweg zijn we niet bijzonder uitbundig, wat aan de stille kant. Onze koppies zijn druk bezig om alles te verwerken.

Aangezien je toch een keer terug moet naar de realiteit, het nu, zeg ik als we bijna thuis zijn tegen Gak dat het wel lekker is om Aziatisch te gaan eten. Hij is het met me eens en uiteindelijk besluiten we gezamenlijk om een tentje op te zoeken via Tripadvisor. We komen, nadat we allemaal een opfrisbeurt onder de douche achter de rug hebben, terecht bij Edo Fusion. Ze hebben hier Japans, Thais en Vietnamees. Deze tent heeft de hoogste beoordeling in zijn categorie. Aangezien het een stukje bij ons appartement vandaan is en we al zoveel stappen hebben gezet nemen we de taxi. Al schrijvend realiseer ik me wel het contrast wat hier wordt weergegeven op één dag… aanwezig zijn in een kamp waar bijna geen eten beschikbaar was tot met de taxi naar een lekkere eetgelegenheid… maar goed. De vrouwelijke taxichauffeur brengt ons naar het restaurant. Ze zegt nog tijdens de rit dat Polen vanavond thuis moet voetballen tegen wereldkampioen Duitsland. Ze heeft er geen vertrouwen in dat de Polen gaan winnen. Eigenlijk helemaal niemand in Polen zegt ze. Uiteindelijk winnen de Polen met 2-0. Met Bijltje bestel ik twee schalen verschillende sushi. De andere mannen doen zich te goed aan warme delicatessen. Het smaakt voortreffelijk. Na het toetje en koffie gaan RD en Gak lopend terug naar het appartement. De rest stapt in oeroude taxi waar een hele oude knar achter het stuur zit. Hij spreekt geen Engels. Alleen wat korte kreten. We gaan voor de laatste keer naar het mooie plein voor tevens het laatste biertje. Je kan goed merken dat het zaterdagavond is. Overal is drukte, er zijn meer mensen op straat. We kletsen wat met twee Nederlandse meisjes. Ze zijn hier met familie en hebben vandaag ook Auschwitz bezocht. Ze vinden ons maar een beetje saai. Ze vragen of we moe zijn. Als we vertellen hoe laat we naar bed zijn gegaan de afgelopen dagen dan is er een sprankje begrip maar niet veel. Ze lopen een stukje verder en distangeren zich van ons;-) Dan is het voor ons ook mooi geweest. Met in het achterhoofd dat we er morgen weer vroeg uit moeten gaan we op huis aan. Behalve Dennis, hij wil nou we toch zo in de buurt zijn nog wel even langs de stripbar. Wij niet, wij willen terug. We hebben maar één bosje sleutels bij ons. Ik bel Robbie om te vragen of hij nog even wakker kan blijven en de deur voor ons open kan doen zodat we Bijltje de sleutels kunnen geven. Hij wilde net gaan pitten maar hij blijft nog wel even wakker. Niet veel later lopen we de trappen van het appartement omhoog nadat Robbie op blote voetjes en in boxershort voor ons de deur heeft geopend. Thanks RD!!! Slaap lekker.

Zondag 12 oktober
Wederom dat fijne wekkertje om 07:00 uur. De dag van vertrek is aangebroken. Douchen, spullen verzamelen en inpakken…. klaar maken voor de reis terug. Vlak voor vertrek wordt er aangebeld door de assistent van Nick. Ze doet er lang over om boven te komen en steekt een sigaretje op in het trappenhuis. Ze oogt niet heel vrolijk, waarschijnlijk door het tijdstip. Haha. Voor de laatste keer dalen we alle trappen af van ons appartement aan de Kremerowska nummer 4. Koffers en tassen mee, we proppen de bus weer helemaal vol. Gelukkig konden we de bus gisteren weer om de hoek kwijt en is het gratis parkeren. Scheelt weer een stuk lopen met alle bagage. Eerste stop is ons geliefde bakkertje. Broodjes, water en koffie worden ingeslagen. Dan vol gas richting Katowice airport. Onderweg nog een paar keer flink op de rem voor verwarde Polen als we een wegomleiding tegenkomen, maar verder verloopt de terugreis soepel. We moeten de bus afgetankt inleveren dus rijden we vlak voor het vliegveld nog langs een BP. Met de motor draaiend gooien we de diesel er in. Onze gedachte is namelijk dat je dan live kan zien of de tank vol zit op de meter voordat hij in werkelijkheid helemaal gevuld is. Scheelt weer geld. Maar in plaats van dat de meter aangeeft dat de tank vol is slaat de slang af. Huuuhh??? Hoe kan dat nou??? Er kan echt niets meer bij! Bij de Avis balie horen we dat dit wel vaker voorkomt. De bus en de misschien wel bewust gemanipuleerde meter zijn ons te slim af. Sukkels. Hahah. Koffertjes en tassen worden weer ingeleverd. We zijn wederom keurig op tijd en kunnen dus ontspannen wat rondlopen. Na de douane is niet zo heel veel meer te vinden. Wat kleine souvenir winkels en verder voornamelijk geurtjes, sigaretten en drank. We nemen wederom achterin de kist plaats. Dag dag Polen. Wat een bijzonder weekend was dit. Tijdens de vlucht terug knappen we een uiltje, lezen we een boekje en ik schrijf een deel van dit verslag op de laptop. Alles verloopt volgens plan en voor we het weten zet de piloot de daling al weer in. Hop hop naar buiten, bagage halen en richting voiture. Nadat ik twee maal 70 euro heb afgetikt voor het parkeren zeggen we elkaar gedag. Ronald en Adse stappen bij RD in de auto en Bijl en ik laten ons op sublieme wijze door Gakkie naar huis sturen.

Mannen, wederom bedankt voor deze fantastisch mooie trip in diverse opzichten. Wat een hoop indrukken in zo’n korte tijd!!!

Groet, Bastiaan