Notice: Functie _load_textdomain_just_in_time werd verkeerd aangeroepen. Vertaling laden voor het specia domein werd te vroeg geactiveerd. Dit is meestal een aanwijzing dat er wat code in de plugin of het thema te vroeg tegenkomt. Vertalingen moeten worden geladen bij de init actie of later. Lees Foutopsporing in WordPress voor meer informatie. (Dit bericht is toegevoegd in versie 6.7.0.) in /customers/0/c/8/gaillardonline.nl/httpd.www/wp-includes/functions.php on line 6114
gaillardonline - Pagina 4 van 26 - Het weblog van Bastiaan Gaillard
Vorig jaar, half juli ben ik met Gakkie naar de Franse Alpen gegaan om daar een paar geweldig mooie beklimmingen te doen. We verbleven toen met ons appartement aan de klim van de Croix de Fer. Dinsdagavond weg en zaterdag weer terug. Ondanks dat het voor mij ontzettend zwaar was en ik echt elke dag verschrikkelijk heb afgezien bleef de euforie me het meeste bij. Als je eenmaal boven bent na zo’n inspanning voelt dat geweldig.
Dit jaar doen we eigenlijk hetzelfde recept. We hebben een iets groter peloton. Ons team wordt met drie man uitgebreid. Ronald aka Ronnie gaat mee met z’n gloednieuwe Canyon racefiets. Vorige maand heeft hij de kuiten getest in Italië en was daar niet ontevreden over. Ook voegen we Aernout aka Jansen toe aan onze tourclub. Hij neemt zijn klassieke Trek racer mee maar heeft een oogje op de gifgroene Bianchi van Team Lotto Jumbo. Hij fietst niet heel veel maar wel regelmatig in de Alpen. De klimmetjes die we gaan doen kent Jansen op zijn duimpje. Mijn oud collega van de ABN gaat ook met ons mee. Jaap, met wie ik vorig jaar ook LBL gefietst heb, heeft ook wel zin om zich stuk te bijten op wat mooie “colletjes” in Frankrijk. Jaap neemt zijn trouwe raspaardje van Specialized mee. Verder neemt hij ook werkelijk waar alle accessoires mee van Specialized. Jochem heeft in de afgelopen maanden een prachtig Cannondale frame geheel naar eigen smaak en wensen zelf opgebouwd tot een zeer lichte klimfiets. Ik neem mijn Isaac mee. Vorig jaar in de eerste afdaling kreeg ik een klapband en heb ik verder op een huurfiets gereden. Hopelijk dit jaar blijft mijn trots heel;-) Vijf man sterk dus richting de hoogtemeters in de Franse Alpen.
Begin dit jaar stuurt Jochem een mail eruit met wat algemene informatie. Datum wordt wederom half juli met vertrek op dinsdagavond 12 juli. Helaas is ons appartement van vorig jaar geheel vol. Waarschijnlijk omdat de Fransen, die 14 juli een feestdag vieren, er een mooi lang weekend van maken. Op zoek naar een alternatief stuit Jochem op Hotel Beyond in Oz speciaal voor wielrenners. Dit hotel biedt half pension. Lekker uitgebreid ontbijt en ‘s avonds een drie gangen diner gericht op fietsers. Dat komt mooi uit. We boeken twee kamers met aankomst op 13 juli. Top, dan kunnen we ons nu serieus richten op de training en voorbereiden op wat komen gaat;-)
Dinsdag 12 juli
De dag van vertrek. We slapen de eerste nacht in Thionville. Dat is in noord Frankrijk en dan heb je al 400 kilometer gehad. Dat scheelt voor de woensdag dan weer. In de namiddag rijd ik naar Apeldoorn om lekker te eten bij Jaap en Gina om vervolgens de spullen te pakken en in de auto te gooien. Ronnie en Jansen gaan met Gak mee. Zij vertrekken vanaf Hilversum met z’n drieën. We spreken af in Eijsden. Dit is in het uiterste puntje van Limburg vlak voor de grens met Belgie. Zowel vanaf Hilversum als van Apeldoorn is dat ongeveer twee uur rijden. We gooien beide auto’s vol met diesel en gaan dan de A2 op. Via het altijd fijne Luik en daarna Luxemburg zijn we snel in Thionville. Hotel Kyriad Design Enzo waar Jochem en ik vorig jaar ook sliepen is dit jaar veel en veel drukker. Vorig jaar stonden we alleen op de parkeerplaats, nu moeten we een plekkie zoeken. De fietsen gaan van de Volvo af en de tassen mee naar boven. We lopen nog even naar buiten maar ik hoor van een vriendelijke Belg bij de receptie dat er verder niets meer open is. We nemen een drankje bij de receptie en gaan dan lekker slapen. Morgen wacht weer een lange dag.
Woensdag 13 juli
Het wekkertje gaat vroeg af. We willen om 07:00 uur weer in de auto zitten. Op nu.nl hebben we afgelopen week kunnen lezen dat er grote drukte verwacht wordt op de Franse wegen. Een deel van Nederland heeft al vrij en ook de Fransen hebben vrij. We gaan op weg en na anderhalf uur pakken we een broodje, een croissantje en een lekker bakkie koffie dan wel thee. Niets aan de hand en we tuffen lekker verder. De kilometers vliegen er af en we zijn snel in Oz. Rond 15:00 komen we aan.
We laden alles uit de auto en maken ons klaar voor de eerste uitdaging. Onze eerste beproeving wordt de Alpe d’Huez. Zowel Jansen als Jaap hebben deze Alpenreus van de buitencategorie al meerdere malen bedwongen. We dalen bij Oz af met de auto en parkeren onder aan de klim richting ons hotel. Vanaf daar pakken we alles wat we nodig hebben zoals eten en kleding en gaan op pad. Over de stuwdam naar beneden richting Allemond en zo verder naar Huez. We hebben 13,5 kilometer er op zitten als we bij de voet van Huez aankomen. Het is nu ieder voor zich, gewoon op eigen tempo naar boven. Het is best fris en het regent een beetje. Ook de wind is goed voelbaar op sommige stukken. Jochem danst weg. Op het moment dat hij gaat staan is hij niet bij te houden. We laten hem rijden omdat het niet verstandig is om bij of met iemand omhoog te gaan. Jaap en ik wisselen af en toe van positie. Bocht na bocht fladderen we omhoog. Het gaat traag maar we gaan vooruit. Het is fijn om de 21 bochten met bordjes af te kunnen tellen naar boven. Dan heb je iets van houvast. Uiteindelijk is Jochem uiteraard als eerste boven gevolgd door Jaap. Ik volg kort daarop. Ik was Jaap kwijt in het dorpje en kon de weg even niet vinden. Al zoekend naar de Tour de France bordjes die ik helemaal over het hoofd heb gezien. Ik rijd verkeerd en kom van een andere kant bij Jochem en Jaap uit. Dit heeft Jansen ook. Kort daarop volgt ook Ronnie. Hij heeft de bordjes wel goed gezien. Well done boys!!! De eerste meters omhoog zitten er op. Ik vond het best zwaar. Wellicht door de korte nacht in combinatie met de reis die er volgde naar de Alpen.
We vliegen lekker naar beneden en door de regen fietsen we naar de auto. Halverwege de klim moeten we de band van Jansen nog wel voorzien van wat extra lucht. Hij zwabberde een beetje en zijn band is echt zacht. Het is al wel redelijk laat geworden ondertussen. Het diner van 19:30 uur halen we niet. Maar eenmaal in het hotel aangekomen is het geen probleem. We kunnen op ons gemak douchen en omkleden.
Het eerste drie gangen menu gaat in rap tempo naar binnen. We hebben enorme trek gekregen en het gaat er allemaal goed in. We smullen er heerlijk van. We nemen een paar biertjes en kijken dan naar de Avondetappe op de Nederlandse televisie. Dan gaat bij iedereen wel het kaarsje uit. We zijn moe en gaan lekker pitten. Morgen staat de Croix de Fer op het programma.
Donderdag 14 juli
We spreken om 08:45 uur af bij het ontbijt. Achteraf gezien niet verstandig want het bruine brood is op en we moeten van alle tafels onze spullen verzamelen om tot een goede bodem te komen. Morgen pakken we dit anders aan. Alsnog is er voldoende te eten. Het beleg op brood is uitgebreid en een eitje is ook lekker.
Op ons gemakt gaan we ons klaar maken voor de tweede tocht. Het is wederom niet geweldig weer. Het is koud, er staat een aardig windje en er is regen voorspeld. Maar dat mag de klim pret niet drukken. Fietsen uit de stalling en warme kleding mee. We dalen met de auto weer af vanaf ons hotel beneden naar de stuwdam. Dat is het officiële begin van de klim. Vlak voor de dam parkeren we de auto en maken ons gereed. Ik ga in mijn lange broek net als gisteren. Ook neem ik mijn windjack mee.
Het begin van de klim door het bos is het zwaarste. Hier zitten echt hele pittige stukjes in. Bij een water punt staat Jochem net als vorig jaar te wachten. Dit jaar hoeft hij gelukkig niet zo lang te wachten. We komen allemaal redelijk snel na elkaar boven. We vullen de bidons, eten een reepje en gaan voor de top van de Croix de Fer op 2067 meter. Na een korte zeer steile afdaling moeten we ook weet een steil stuk omhoog. Jochem en ik zien hier percentages van wel 20% op de Garmin verschijnen. Pfffffff. Bikkelen hoor. Dan na verloop van tijd vlakt het af en heb je nog een kort afdaling. Het laatste stuk is goed te doen. Niet heel steil en loopt lekker naar de top. Net als gisteren op de Alpe d’Huez staan er ook op deze klim fotografen. Ze nemen foto’s van je terwijl je aan het klimmen bent. Ze geven als je voorbij rijdt een kaartje met een nummer er op. De foto kan je dan thuis bestellen. Ondertussen weet ik dat het opvragen van een digitaal bestand maar liefst 11 euro kost. Dan heb je zelfs nog een lage resolutie ook. Een beetje duur maar het zijn wel gave foto’s.
Jochem zit al een minuut of 10 boven te wachten als ik euforisch en trots zonder af te stappen boven kom op de klim. Het is echt koud, helemaal omdat ik zo bezweet ben. Snel de fiets de trap op mee omhoog en warm het café binnen. Brrrrr. Jochem zit lekker relaxed aan zijn thee. Hij vindt ook dat ik het goed gedaan heb. Hij weet namelijk ook heel goed hoe ik vorig jaar boven kwam als een of andere zombie. Hahahah. Ik bestel ook een kopje thee. Dan zien we Jansen en kort daarna Ronald en Jaap ook de top passeren. Netjes hoor, rond een uur of 15:00 is iedereen dus netjes boven op de top. We bestellen een lekker drankje en willen er ook wat te eten bij. Vier maal croque madame en eenmaal croque monsieur. De dame in de keuken, een bijzonder vrolijke dame, is er niet heel blij mee. Zuchtend en steunend loopt ze de keuken in. Het smaakt er niet minder om. Wat gaat dat er goed in zeg na zo’n inspanning. We kletsen nog wat, nemen wat selfies en gaan dan weer naar buiten. Nog wat foto’s voor het bord met de hoogte er op en dan dalen we af. We nemen een korte afslag richting de Glandon maar dat stelt niet veel voor. Dit is misschien honderd meter. We laten nog wel wat foto’s bij het bord maken om vervolgens de afdaling in te zetten. Jaap en ik rijden voorop maar de regen bevalt ons niet echt. Na een tijdje besluiten we te schuilen en wachten we op de rest. Ronnie komt na Jansen en Gak bij ons en dan is het gelukkig al weer lekker droog. We pakken de rest van de afdaling. Heerlijk zoeven door de wind op droog asfalt. Dit is de beloning voor de lange klim. Onderweg nog wel twee keer een korte steile klim maar die overleven we met gemak. Beneden bij de auto proberen we elkaars fiets nog even uit. Kijken hoe het voelt. Jansen is op slag verliefd op de Cannondale van Jochem. Mocht hij er ooit vanaf willen dan is een nieuwe eigenaar snel gevonden dus. Haha.
Rond 17:00 zijn we terug bij hotel Beyond. We hebben ontspanning verdiend. Beneden is een sauna met jacuzzi. De spiertjes even verwennen. Een biertje erbij maakt het helemaal af. Een beetje ouwehoeren en lachen. We hebben toch mooi de akelige klim van de Croix de Fer af kunnen strepen vandaag.
Na de spa treatment staat er boven een BBQ klaar. Vlees, vis, brood met kruidenboter, salade en fruit staan tot onze beschikking. Als uitgehongerde wolven vallen we aan. We stoppen niet met bunkeren totdat we geheel verzadigd zijn. Vandaag zitten we aan de VIP tafel met allemaal mensen die wel uit Nederland komen maar totaal niet te verstaan zijn. Ze komen uit Limburg. Voordat zij bij het diner aankomen hebben wij vakkundig een deel van “hun” tafel bezet. Ze kijken een beetje nors en zijn niet blij met vijf vrolijke jongens aan hun zijde. Hahaha. Uiteraard hebben wij er extra veel schik om. Volgepropt ploffen we voor de tv neer voor weer een aflevering van de Avondetappe. De Tour heeft de kale berg als finish bergop bedacht. De etappe wordt iets ingekort vanwege de harde wind boven op Mont Ventoux. Het wordt een etappe met een mooi verhaal. Froome rent zonder fiets een stuk de Ventoux op na een valpartij met een motor. Mollema doet goede zaken voor het klassement. Na de rebus gaan we lekker een verdieping lager naar de slaapkamers. De klimgeiten zijn moe.
Vrijdag 15 juli
De dag begint met verschrikkelijk nieuws over een aanslag in Nice. Op de boulevard waar veel mensen naar het afsluitende vuurwerk keken voor “quatorze juillet” rijdt een idioot met een vrachtwagen op de mensenmenigte in. Wat heb je toch een zieke mensen in deze wereld.
Voor ons staat vandaag de Galibier op het programma. We pakken de Telegraphe er als vanzelfsprekend bij. Na wat discussie over wat de beste route is besluiten we tijdens het ontbijt dat we naar de voet van de Telegraphe rijden. Niet veel later zwengelt Els, de eigenaresse van het hotel, de discussie weer aan. Ze zegt dat het drie uur scheelt als we vanaf de andere kant de klim benaderen. Hhhmmm… de moeite waard denken we dan. We bespreken het nogmaals en besluiten het advies van Els te volgen. We laden alles in de auto, nemen warme kleding mee en gaan goed voorbereid de route van Els volgen naar de Galibier. Maar ja… na ruim een uur rijden staat op Jochem zijn navigatie een lange rij met rode kruizen. Net op de weg waar wij moeten zijn. Ook zijn er verschillende borden afgeplakt. Hier zijn we niet blij mee op z’n zachtst gezegd. Dat had Els wel even morgen zeggen. We besluiten terug te gaan en een andere col te pakken. Jaap heeft voorafgaand aan Alpe d’HuZes een colletje gedaan om op te warmen. Deze gaan we doen, Col d’Ornon it is! Een klim die goed loopt. Met bijna 11 kilometer en gemiddeld 6% stijgen valt deze in de categorie “goed te doen”. Met het oog op de Galibier hadden we veel warme kleding aangetrokken en meegenomen. Dat is nu niet nodig. Het is in het dal prachtig weer met een graadje of 24. Er staat wel een stevig windje. Dus in plaats van een lange broek en warme handschoenen staan we ons in te smeren bij de auto. Jochem is nog terug gegaan om voor hem en voor mij een korte broek te pakken. Daar zijn we nu heel blij mee. We beginnen aan de klim, hij loopt heel fijn en we hoeven niet extreem diep te gaan. Ook lekker om eens in de zon te fietsen in plaats van regen en af en toe hagel. Jochem en ik komen samen boven aan. Er is daar een restaurantje met relaxte ligstoeltjes in het gras. Dat spreekt ons wel aan. Het is wat fris met de wind maar met een lekker kopje thee en de bezwete spullen drogend in de zon is het prima te doen. Het is tenslotte vakantie dus af en toe in de chill-modus is niet verboden. Haha. We balen van de Galibier maar zo blijft de Alpen bucketlist nog steeds in stand. Deze klim moeten we echt nog een keer doen. Achteraf gezien konden we de weg naar de Galibier wel nemen. Omdat de ene weg is afgesloten hebben ze een andere geopend. Tja… ook dat had Els wel even mogen zeggen. Maar goed… Als Ronald de ontspanning nog iets verder doorvoert en een bakkie bestelt dalen Jochem, Jaap, Jansen en ik af aan de andere kant van de klim. Bassie en de 3 J’s… hahaha. Ook dit is weer zo’n 11 kilometer. Het is een razendsnelle afdaling. Bochten goed te zien dus vol gas naar beneden. Onder aan de klim ziet het er pittoresk uit. Een mooie schilderachtig plaatje met een beekje en een kerkje. Dit samen met de zon maakt beeld compleet. We maken wat foto’s en gaan terug naar boven. Ronald zou er misschien nog zitten zodat we samen de afdaling kunnen doen. Op het moment dat ik boven kom is hij weg. Ik zie de dame van het restaurant de stoeltjes recht zetten dus ik vermoed dat hij net vertrokken is. Ik knal door om de afdaling naar de andere kant te doen. Ook deze afdaling is net als de andere kant goed te zien en perfect af te dalen. Ik kom hem onderweg niet tegen maar hij staat onder aan de klim wat foto’s te schieten. Even later volgt Jaap. Hij is met de andere J’s afgedaald. Maar na een minuut of tien, als we met z’n drieën hebben staan wachten, bevalt het Jaap maar niets dat ze er nog niet zijn. Tot in het dorpje waren ze samen en dat is nou niet heel ver weg. Ongerust stap ik snel in de auto en rijd terug naar het dorp. Bij elke wielrenner goed kijken of het ze zijn en dat is nog knap lastig tegen de zon in. Ik zie ze niet en ben ondertussen in het dorpje aangekomen. Ik kijk voor de zekerheid nog even op mijn telefoon. Gelukkig, ik heb ondertussen een appje gekregen dat ze nog een extra klimmetje pakken. Pffff… opluchting. Geen lekke band, geen ellende waar we niet eens aan willen denken… ze pakken gewoon wat extra kilometers. Eenmaal terug beneden zijn Jaap en Ronnie ook blij dat er niets aan de hand is. We besluiten om terug te gaan naar het appartement. Drie man en drie fietsen. Zou dat passen??? Ronnie en ik samen op de bijrijdersstoel en Jaap stuurt. De fietsen stapelen we voorzichtig op elkaar met doeken er tussen. Het past precies. Bij het hotel aangekomen is de stroom geheel uitgevallen. Een handige Engelsman wilde wel eens weten waar dat ene knopje voor was. Dit zorgt ervoor dat alle stoppen er uit slaan en het alleen met een sleutel weer aangezet kan worden. Laat die sleutel nou net even niet in het hotel liggen. Els en Maarten zijn al op de hoogte en doen hun best om alles zo snel mogelijk te fixen.
Vandaag is de tijdrit in de Tour. Met Maarten gaan we in het naastgelegen chalet zitten en zetten we de Duitse televisie op. Tom Dumoulin is al klaar en heeft een wereldtijd neergezet. Ook zien we Mollema goede zaken doen voor zijn klassement. Froomey komt nog het meest dichtbij en moet iets meer dan een minuut toegeven op de winnaar. Jawel, Tom Dumoulin pakt zijn tweede etappe in deze Tour. Wat een geweldenaar. Dat belooft wat voor de tijdrit in Rio. Als de tijdrit is afgelopen gaan we terug naar het hotel. De stroom is dan snel weer gemaakt. Jansen en Gakkie komen ook aanrijden. Ze hebben de Oulles beklommen en hebben daarna de omgeving met de auto verkend. Ik zet vast de sauna en het de jacuzzi aan. De spiertjes zijn wel toe aan wat ontspanning. Na de opfrissing gaan we eten. Vandaag iets minder lekker. Het smaakt op zich ok maar we zijn niet zo enthousiast als de vorige dagen. Na het eten doen we rustig aan. De 3 J’s en Ronnie gaan hartenjagen en ik rommel wat voor de televisie met mijn telefoon. Biertje erbij en de beetjes in de lucht. Jochem en Jansen willen morgen nog de achterkant van de Alpe d’Huez beklimmen. De rest heeft genoeg geklommen en doet alles morgen op het gemak. Na weer een aflevering van de Avondetappe gaan we pitten. Morgen al weer naar huis. Time flies…
Zaterdag 16 juli
Prachtig weer is het vandaag. Vanaf ons hotel hebben we een super uitzicht op de bergen. Relaxed wakker worden en alvast wat spullen verzamelen. Bij het ontbijt besluit Jansen om toch niet mee te gaan fietsen. Hij blijft met Ronnie boven om wat te kletsen met de dames van het hotel. Gakkie onze ongekroonde bergkoning gaat de afdaling vanaf het hotel nog ff maken om vervolgens weer omhoog te klimmen. Jaap en ik pakken de rest van de spullen, laden de auto in en zijn klaar voor vertrek. We geven Jansen en Ronnie een hand en ook de dames van het hotel. Off we go.
In de afdaling komen we Jochem nog tegen. Toeteren en zwaaien, hij gaat weer als een malle de berg op. Grenoble, Lyon, Dijon, Lille, Metz en dan Liege/Luik aanhouden. Ik begin met rijden en na bijna vier uur neemt Jaap het stuur over. Dit gebeurt bij een tankstation waar we een lekker broodje en croissantje halen. Een mini bakkie koffie vult niet echt maar is wel smakelijk. We hebben nog aardig wat in de tank en vullen het iets aan in Luxemburg omdat het daar goedkoop is. Dat redden we net. Dan navigeren we weer naar Eijsden waar onze trip dinsdagavond begon. Rond 18:00 uur komen we bij het tankstation. Hier gooien we de auto helemaal vol en gaan richting Apeldoorn. Vanaf Eijsden rijd ik weer verder. Alles verloopt voorspoedig en we tuffen lekker door. Jaap is thuis en Gina is blij dat we er zijn. Voor mij vanaf Apeldoorn de laatste 45 minuten. Alleen nog de A1 af. Bij thuiskomst is Lone nog wakker. Ook Lizzy ligt lekker te keuvelen in de box. Ik geef mijn drie meiden een dikke knuffel. Ik ben blij dat ik weer veilig bij de dames ben. Ze hebben me gemist en ik hun ook!
Mannen wat was dit weer geweldig. De foto’s, video’s en het verhaal spreken voor zich. Dit was een mooi tripje. Bedankt voor de gezelligheid.
Hieronder volgen nog de video’s, Strava gegevens en gegevens met betrekking tot wattage:
Morgen gaat Joyce na bijna vijf maanden verlof weer “gewoon” aan het werk. Lizzy is al weer drie maanden. De tijd is echt voorbij gevlogen.
Lizzy is echt een heel lief rustig tevreden meisje. Als je haar uit bed pakt nadat ze geslapen heeft krijg je gelijk een grote lach.
Ondertussen groeit mevrouw als kool. Ze is al 14 centimeter gegroeid sinds de geboorte en in gewicht is ze bijna verdubbeld.
Hieronder een aantal foto’s van de kleine Gaillard 2.0:
Hier ligt ze lekker in de box. Ze is al heel actief en probeert van alles te pakken.
Lone is ook heel erg gek met haar zusje. Ze wil knuffelen en kusjes geven. Ze zijn heel schattig samen.
Dit zijn mijn lieve meisjes. Wat een schatjes zijn het toch.
Met het Pinksterweekend waren we lekker met z’n vieren naar Center Parcs Meerdal gegaan in noord Limburg. Lizzy werd verstopt door Lone. Ze had de grootste lol. Het ging heel goed met z’n vieren. Lone en Lizzy sliepen samen op een kamer en dat ging prima.
Lizzy wordt vaak gebruikt door Lone als een soort pop. Ze gaat mee in de poppenwagen en krijgt een verband op haar hoofd als Lone doktertje speelt.
Hier is Lizzy aan het wennen bij kinderopvang de Toermalijn. Lone heeft hier ook gezeten. Morgen nog een dagje wennen en dan dinsdag een volledige dag. We moeten blijven oefenen met de fles want Lizzy heeft liever borstvoeding.
Lieve kleine Lizzy wat zijn we ontzettend blij met jou. Je gaat het fantastisch vinden bij de Toermalijn. Mama, Lone en ik vinden je een poepie.
Op Facebook vul ik nog wel eens iets van een prijsvraag in maar eigenlijk win ik nooit iets. Daar kwam afgelopen week verandering in. De online sport specialist Futurumshop schreef een actie uit op Facebook voor een meet & greet met Alberto Contador. Dit leek mij wel ontzettend cool. Er moest een originele vraag verzonnen worden voor Alberto. De beste man rijdt al een lange tijd grote rondes en schreef de eerste in 2007 op zijn naam. De vraag die het eerste in mij naar boven kwam was, wie hij als zijn grootste uitdager/concurrent ziet sinds hij bezig is met wielrennen. Is dat Froome, Quintana of in een verder verleden Andy Schleck of wellicht wel Lance Armstrong toen zij samen bij Astana reden. Ik gaf antwoord op de prijsvraag op de maandag, 11 april. Het was een beetje aan me voorbij gegaan en was het vergeten totdat ik vrijdag een bericht kreeg dat ik gewonnen had. Wat bijzonder, ik ga Alberto ontmoeten.
De dag wordt georganiseerd bij het bedrijf Wolvenberg. Wolvenberg is een distributeur van merken als Castelli, Lazer en Sportful. Dit laatste merk viert een jubileum. Fietskledingmerk Sportful is 20 jaar verkrijgbaar in de Benelux en hierom heeft Wolvenberg een event georganiseerd met als spectaculaire hoofdgast Alberto Contador. Sportful is ook de kledingleverancier van het pro team Tinkoff vandaar de link met Contador.
Het event begint met een officiële persconferentie. Fotografen, televisie, kranten en bijbehorende journalisten. Alles is aanwezig. Alberto krijgt vragen over zijn toekomst. Gaat hij echt stoppen na dit seizoen? Hij heeft ook zijn eigen team. Wellicht dat hij daar volgend jaar voor rijdt. Momenteel een hot item zijn de motortjes in frames. Ook hier krijgt hij vragen over. Zijn antwoord luidt dat je wel heel stom moet zijn om als prof met een motortje te rijden. Het is heel gemakkelijk op te sporen met de infrarood camera’s. Mocht het wel voorkomen dan pleit hij voor een levenslange schorsing van de atleet.
Na de persconferentie heeft Alberto met wat journalisten buiten een face to face interview en als hij daarmee klaar is komt hij naar ons toe. Er zijn in totaal zes winnaars van verschillende bedrijven. Het is een interactieve meet & greet. Eerst doen we een kleine quiz. Vragen over verschillende bergen met profiel en foto. Ook zijn er vragen over winnaars die in een Sportful outfit reden. Hier moet je dan het jaartal bij zetten. Dit is echt lastig.
Hierna volgt een actief gedeelte. Pingpongen, hooghouden met een voetbal. Hotpacks gooien en hotpacks zo snel mogelijk aan en uittrekken. Ook nog het oppompen van een band tot zes bar, dit spel win ik. Haha. Het is allemaal heel leuk. Hierna kijken we het slot van de wielerklassieker “De Waalse Pijl”. Deze wordt op de Muur van Hoei beslist. Oudgediende en tevens Spanjaard Alejandro Valverde wint voor de derde keer op rij deze mooie wedstrijd. Hij is nu met vier eindzeges recordhouder.
Na afloop ga ik nog met hem op de foto, krijgen we een mooie tas en Tinkoff wielershirt. Ik laat hem nog een handtekening krabbelen en dan is het klaar, afgelopen.
Een te gekke middag. Dit was gaaf. Om een keer zo dichtbij een echte prof te zijn die al zo veel gewonnen en meegemaakt heeft was wat mij betreft zeer uniek!
Futurumshop en Wolvenberg bedankt voor deze mooie ervaring.
Het hardlopen houdt me nog steeds bezig. Nog niet over geblogged maar afgelopen januari heb ik de kwart marathon van Egmond gelopen samen met Ilona. 10.5 kilometer waarvan een deel over het strand tegen de wind in en door de duinen. Dit was een pittig loopje maar qua parcours en omgeving echt geweldig. We sluiten dit mooie evenement af met een voldaan gevoel. Want het was super om hier een keer aan deel te nemen.
In april is het traditie getrouw tijd voor de 10 kilometer. Dit jaar niet meer met de business run maar weer ouderwets met de recreatieloop mee. De tijd van vorig jaar was scherp. Mijn PR destijds met 47 minuten er 36 seconden hoopte ik dit jaar uit de boeken te lopen maar ik weet ook dat dit een zeer mooie tijd is. Het komt neer op 4:45 minuut per kilometer. Met Thijs begin ik met trainen. Een aantal keer op donderdag pakken de de heuvel richting de watertoren in Hilversum om vervolgens ook nog de Gijsbrecht te bedwingen. Het voelt goed maar als we soms versnellen heb ik het wel zwaar. Op de loopband werk ik nog wat interval trainingen af. Niet met ontzettend veel trainingskilometers in de benen sta ik zondag 17 april aan de start. Wat wel een mooi voordeel is dat ik nu zes kilo minder weeg ten opzichte van vorig jaar.
De start van de recreanten is bijzonder laat. Om 15:15 uur gaan we pas knallen. Dan zit je toch de hele dag te wachten totdat “je mag”! Ilona komt op de fiets naar ons toe en om 14:45 lopen we samen met Thijs naar de start. Onderweg nog even stoppen om te plassen en dan het startvak in. We manoeuvreren ons vakkundig een beetje naar voren. Dan hoeven we niet het gehele vak in te halen. Althans zo denken we dan. De tijd kruipt voorbij maar dan klinkt toch eindelijk het startschot. De eerste kilometer verloopt heel chaotisch en Ilona e Thijs ben ik gelijk kwijt. Het gaat ook traag, ik kan mijn eigen tempo niet lopen. Achteraf blijkt ook dat dit de langzaamste kilometer is. Na de eerste kilometer zie ik Thijs weer lopen. Hij loopt zo’n 50 meter vooruit. Ik probeer iets aan te zetten zodat ik bij hem kan komen. Pas in het Mediapark ben ik bij hem. We lopen samen het Mediapark door. Ik houd het tempo lekker vast en kijk aandachtig met regelmaat op mijn Apple watch. Op mijn gelletje zit een schema om deze loop binnen 47 minuten te lopen. Dus ik richt me hier netjes op. Door de trage eerste kilometer moet ik wat zien te compenseren. Kort gezegd, het gas moet er op. Haha. Als snel duik ik onder de tijden door mij opgeschreven en gaat het dus heel lekker. Helaas heeft Thijs me niet kunnen volgen. Ik dacht dat hij achter me zat maar ik zie hem niet meer. Na de ’s Gravelandseweg via het oude postkantoor naar de Havenstraat. Daarna wacht die fijne Taludweg. Het parcours is dit jaar aangepast. We lopen de Taludweg verder door tot de Staringlaan. Hier gaan we in en in een rechte lijn door naar de Gijsbrecht. Ik kom de Taludweg goed door en focus met op het laatste deel. Hier is de Gijsbrecht altijd een kuitenbijter. De tijd is nog steeds in mijn voordeel en als ik het tempo vast kan houden ga ik mijn PR verbeteren. De Neuweg loopt lekker naar beneden en na de Neuweg gaan we in plaats va de Kerkstraat er eerder in bij de Herenstraat. Ook dit loopt lekker naar beneden. Top top top!!! Het laatste stuk over de Kerkstraat krijg je toch vleugels en geef ik nog wat extra gas bij. Bij de finish staat de vaste crew die mij elk jaar naar de finish schreeuwt en leuke foto’s maakt. Allemaal bedankt voor de support, ook de mensen langs de kant!!!
Uiteindelijk finish ik in 45 minuten en 26 seconden. Ruim twee minuten sneller. Per kilometer is het 4:32. Ongelooflijk trots op deze tijd. Thijs blijkt niet eens zo veel achter me te zitten. Een minuut later gaat ook hij over de finish. Ontzettend knap voor zijn eerste keer. Biedt mogelijkheden voor volgend jaar;-) Of stoppen we op het hoogtepunt. Hahaha. Ook Ilona loopt een prachtig mooie tijd. Al die trainingsrondjes op dinsdag werpen hun vruchten af.
Zodra we over de finish komen gaat het zonnetje lekker schijnen. Wat een timing. Na afloop doen we nog een drankje bij de wijnbar. Even proosten op dit mooie resultaat.
Wat zijn Joyce, Lone en ik ongelofelijk trots. We hebben even op mevrouw moeten wachten maar na 11 dagen na de uitgerekende datum kwam ze toch ter wereld:
Lizzy Pip Gaillard
Op donderdag 25 februari gingen we naar het ziekenhuis om een afspraak te maken om de bevalling in te leiden. Als ze er niet eerder zou zijn dan werd ze 29 februari gehaald. Best wel bijzonder dachten we nog op schrikkeldag. Zo ver kwam het echter niet. Na het ziekenhuis rustig naar huis gereden en de dag kabbelde voort. Maar na het eten voelde Joyce het toch wel degelijk rommelen. Voor de ontspanning ging Joyce lekker in bad. Dit was echt een goede keuze. Door de ontspanning was het relatief goed te doen om de weeën onder controle te houden. Rond half 12 bellen we de verloskundige Daphne en ik help Joyce uit bad. Daphne zegt dat we de spullen mogen pakken en richting ziekenhuis mogen gaan. Mijn moeder en Dick komen bij ons thuis om op Lone te passen. Als haar zusje geboren is komen ze met z’n drieën naar het ziekenhuis spreken we af.
Na het bad zijn de weeën heftiger geworden, hier was Joyce al bang voor. Ze heeft het zwaar. Net als bij Lone bevindt ze zich in haar eigen wereld en vangt elke wee vakkundig op. De pijn is niet om uit te houden en Joyce vraag om verdoving. Daphne stemt toe en legt alles aan voor de controle van de baby. Ze weet dan al dat de verdoving er niet zo komen omdat het allemaal zo snel gaat. Na een half uur vraagt Daphne of Joyce op haar zij wil gaan liggen, dan mag ze kort daarna persen. Hier heeft Joyce wel oren naar. Daarna gaat het nog sneller. Binnen een half uur zet Joyce wederom een wereldprestatie neer. Lizzy Pip wordt 26 februari om 1:19 uur geboren.
Lizzy weegt bij de geboorte 3995 gram en meet 52 centimeter. Als we een beetje terug op aarde zijn bel ik de oma’s op. Ze komen natuurlijk direct met de opa’s richting ziekenhuis. Ook kleine lieve Lone ziet haar zusje voor het eerst. Kusjes en knuffels geeft ze. Ook de kleine panda knuffel neemt ze mee en geeft ze aan Lizzy. Zo schattig.
We zijn nu ruim een week verder en Lizzy doet het goed. Ze zit boven het geboorte gewicht en drinkt heel goed bij mama. Deze week ben ik een week vrij. Dit komt goed uit aangezien we nu niet meer kunnen leunen op Saskia onze lieve kraamverzorgster. We hebben het wederom getroffen, we zijn heel blij met haar.
Voor de mensen die we vergeten zijn een kaartje te sturen zet ik hieronder het geboortekaartje:
Hieperdepiep hoera! Vandaag is de grote dag: Lone is 5 jaar geworden!
Ze heeft weer wat beleefd hoor, het afgelopen jaar. Om te beginnen natuurlijk school. Eerst ging het soms wat moeizaam en vond ze het wel spannend met alle nieuwe kindjes om zich heen. Dan kon het voorkomen dat ze niet zo lief was tegen sommige kindjes. Dat hoorden papa en mama dan van de juffen. We hebben hier veel met Lone over gesproken en ze snapt nu ook dat dat niet leuk is. Dat ze beter lief kan zijn en samen kan spelen met de kindjes. Misschien was het onzekerheid, want inmiddels is ze helemaal gewend op school en heeft ze leuke vriendinnen. Met Britt, Laura en Emma gaat ze het meest om. Ze heeft ook al thuis met ze gespeeld.
Op de naschoolse opvang vindt Lone het ook leuk. Ze gaat op maandag en dinsdagmiddag. Als het mooi weer is, speelt ze het liefst in de grote bijbehorende tuin. Deze tuin heeft zwart zand. Soms kan Lone dus meteen door naar boven en in bad als ze bij het Mirakel is geweest. Bij minder weer knutselt ze of is ze te vinden in de meidenkamer. Op dinsdag is vriendin en buurmeisje Evi er ook. De dames worden op die dag naar school gebracht door de Evi’s papa en aan het eind van de dag weer opgehaald door Bas of mij. Dat vinden ze reuze gezellig.
Op woensdag wordt Lone opgehaald door oma Anke. De dames vermaken zich met knutselen, verven, cakejes bakken en films kijken. Sinds het nieuwe schooljaar gaan ze aan het einde van de middag samen naar zwemles. Lone vindt zwemmen leuk! Soms is juf Carla een beetje te streng geweest en heeft ze daarna even geen zin, maar als ze eenmaal weer in het water springt, is ze dat alweer vergeten. Wel heeft ze sinds een paar maanden oordoppen, omdat ze een paar keer een nare oorontsteking heeft gehad door het chloorwater.
Op donderdag halen oma Ine en opa Dick haar op van school. Meestal wordt er dan ook wel een lekkere taart gebakken en versierd. En nog steeds eet Lone liever het beslag dan de taart zelf, snoepkontje.
Op vrijdag, zaterdag en zondag is ze lekker samen met papa en mama. In deze weekenden en in de schoolvakanties verveelt Lone zich geen moment! Soms komt er een vriendin spelen, maar Lone vindt het ook leuk om met papa te gaan zwemmen of te wandelen of fietsen op de hei. Ja, want fietsen kan ze sinds oktober ook als de beste, zonder zijwielen! Ineens had ze in de gaten hoe het moest. Geweldig! Ze heeft het geleerd op een wat kleinere fiets die van vriendin Elin was geweest. Nu ze het goed kan, heeft ze voor haar vijfde verjaardag een wat grotere meidenfiets van papa en mama gekregen.
Yesssss, ik kan zonder zijwieltjes fietsen. Het is me gelukt! Iedereen zo trots op me inclusief ikzelf. #fietsen 🚲 pic.twitter.com/WtJO4r1qQk
Verder is ze het afgelopen jaar ook naar de geitenboerderij geweest met opa Bert en oma Anke, naar Monkey Town met oma Ine en vriendin Julia, en met mooi weer naar het Baarns Bosbad. Verder is ze met papa en mama naar de Eemhof geweest en later met papa zelfs nog een keer. Hetzelfde geldt voor het Omniversum; eerst met papa en later met papa en mama samen nog een keer. Natuurlijk mogen we Spelekids niet vergeten met Elin en Hugo en de dierentuin met kleine Evi. Eigenlijk is kleine Evi niet klein, maar zo maakt ze onderscheid tussen Evi van Tamara en Mike en Evi het buurmeisje. Daarnaast is Lone ook nog naar de dierentuin en naar een indoor speeltuin geweest met kleine Kyan. Het hoogtepunt van het jaar was toch wel het bezoek aan “Mickeyland” in Parijs. Samen met alle opa’s en oma’s en papa en mama heeft Lone de tijd van haar leven gehad. Ze heeft Mickey zelfs persoonlijk de hand geschud! Wat een avontuur was dat!
Lone vindt het ook leuk om zich te verkleden. Ze heeft heel wat jurken verzameld het afgelopen jaar. Een Ariel jurk uit Disneyland en een Elsa jurk, en een aantal andere roze jurken. Ze voelt zich dan een echte prinses! Het leukst vindt ze het om zich samen te verkleden met de buurmeiden of vriendinnetjes. Ze zijn dan uren zoet.
Het knutselen is ook nog steeds een hit: verven, kleuren, kleien, met de strijkkralen, noem maar op. Met trots laat ze zien wat voor mooie creaties ze weer heeft gemaakt.
In oktober heeft Lone een nachtje bij vriendin Pien geslapen en in november was het andersom. De dames mochten hun schoentje zetten omdat de oude Sint weer in het land was. Het was een echte keet avond en -nacht.. ook tot groot plezier van papa en mama. Uiteindelijk hebben we de dames zelfs uit elkaar gehaald om nog een klein beetje rust te krijgen.
Mijn lieve vriendin Pien heeft afgelopen weekend bij me geslapen. De Sint en zwarte Piet hebben onze schoen gevuld! pic.twitter.com/KuysSLIGut
Op pakjesavond stond de Goedheiligman zelf ineens voor Lone’s deur met twee van zijn Pietjes. Wat een verrassing! Iedereen stond in zijn grote boek. Lone kon in het begin alleen maar ja knikken en nee schudden als de Sint haar iets vroeg. Maar later ontdooide ze een beetje en durfde ze zelfs naast hem te gaan zitten. De Sint wist alles! Toch was ze wel lief geweest, want hij heeft haar flink verwend met mooie cadeaus en ze hoefde niet mee in de zak naar Spanje.
Vanavond tijdens pakjesavond kregen wij bezoek van de Sint en twee Pieten. Ik was zeer onder de indruk! pic.twitter.com/ZGUOrAsNBy
Als Lone een beetje lui is, kijkt ze het liefst een film. Als ze nog meer lui is, kijkt ze TV in papa- en mama’s bed met een appeltje erbij en een warme melk. De ultieme relax ochtend!
Afgelopen zomer is Lone met papa en mama op vakantie geweest naar Frankrijk met de auto. Daar heeft ze genoten van de enorme glijbanen op de camping, de soms woeste zee en de frikandelletjes als avondeten. Toen we terug naar huis gingen vond ze dat gek genoeg toch niet jammer.
Al met al een mooi jaar zo te lezen, wat we vorige week al hebben afgesloten met een mooi feestweekend: Zaterdag heeft Lone haar vijfde verjaardag thuis gevierd voor alle vrienden en familie en zondag is ze met negen vriendinnen naar de nieuwe film van Woezel en Pip geweest in de bioscoop. Het was een super weekend en ze is verwend met allemaal mooie cadeaus!
We moesten het feestweekend wel een beetje naar voren halen, want er staat nog een grote verrassing voor de deur: Lone wordt grote zus! Ze krijgt er over ongeveer twee weken een baby zusje bij! Ze vindt het heel spannend. Sinds ze weet dat ze grote zus wordt, vraagt ze wanneer de baby eindelijk komt. Daarom heeft papa voor haar een zogenaamde baby kalender gemaakt, met vakjes waarin ze elke avond voordat ze gaat slapen een kruisje zet. Op dit moment zijn er nog maar heel weinig vakjes over! Ze wil haar zusje aankleden, in bad doen, eten geven en vooral knuffelen zegt ze.
Lieve Lone, net als vorig jaar, gaan er ook het komende jaar weer veel dingen veranderen. Ben je net gewend op school, krijg je er ineens een kleine zus bij! Je zult de aandacht van papa en mama met haar moeten gaan delen en dat zal misschien best wel eens lastig worden. Maar daar komen heel veel leuke dingen voor in de plaats! We weten zeker dat je als grote zus heel trots zult zijn op je zusje en heel lief zult zijn voor haar. En natuurlijk blijven we met jou net zulke leuke dingen doen als de afgelopen jaren. Papa en ik zijn super trots op jou en je bent onze grote meid voor altijd! Gefeliciteerd met je vijfde verjaardag lieffie.
Ok, nog een paar grappige uitspraken dan:
Lone leest een boekje. Papa vraagt: “Lone, waar gaat het boekje over?” Lone: “Over letters.”
Lone staat op de rand van het zwembad te klappertanden van de kou. Oma zegt: “Kom we gaan er uit want je hebt het koud.” Ze zegt: “Nee oma ik heb het niet koud, alleen mijn tandjes.”
Lone zit op het toilet achter me en ik sta me op te maken. “Mama, je hebt een haar in je kont!”
Mama snijdt een banaan een klein stukje in met een mesje zodat hij op school beter te pellen is. Als Lone het ziet zegt ze: “Mama, wil je dat nooit meer doen!!!”
Mama vraagt of Lone van die Speculoos koekjes mee naar school wil. “Oh ja, die vind ik verrukkelijk!”
“Lone wil je een melkie?” “Ja lekker, kom maar door!!”
Ok, we zijn met z’n vieren naar Parijs geweest. Dit was om eens een prachtig mooie “Fruit de Mer” te eten. We gaven deze 24 uur durende beleving in de lichtstad Parijs de naam “One night in Paris”. Tijdens de terugreis leek het ons alle vier een goed idee om dit voort te zetten. Niet altijd Parijs maar gewoon een leuke gezellige stad waar we dan lekker gaan eten en drinken. Maar dat was maart 2015. Het is nu januari 2016.
Ronald en ik hadden het idee opgevat om voor Jochem zijn verjaardag iets leuks te verzinnen. We haken Robbie aan en boeken een leuk hotel in Brugge. Deze mooie stad is op 2,5 uur rijden en biedt vele leuke restaurantjes in de knusse binnenstad. Alles geregeld en we hebben weer wat leuks om naar uit te kijken. Maar ja… die Gak weet van niets… en dat houden we ook zo tot 16 januari, de dag van vertrek. Haha. Met Daan regel ik dat die datum wordt vast gezet, zodat er niets in de weg staat voor een mooie avond in Brugge. We zullen gaan dineren bij een Bib Gourmand restaurant wat op loopafstand is van ons hotel. Kurt’s Pan is een tip van mijn oud collega van de KvK.
Vrijdag 8 januari bezorg ik, als een klein steekje onder water, twee biertjes op de Vosmaerlaan. Gak snapt hier uiteraard -zonder begeleidend schrijven- niets van en Daan speelt ons toneelstukje vrolijk mee. We zijn officieel begonnen.
Zaterdag 16 januari, iets voor negen uur in de ochtend. Robbie komt me halen en dan rijden we door naar Ronnie. Dan is het nog maar een kort stukje naar Gak. Haha. De enige die nog van niets weet, maar wel over een klein uurtje met ons in de auto zit naar België. We bellen aan en hij komt verbaasd de deur open doen in zijn ochtendjas. “Wat komen jullie doen?” “Ik ga niet trouwen hoor.” Robbie zegt vervolgens: “Wie is er bijna jarig???” Gak, nog steeds niet helemaal op aarde, steekt zijn vinger op. “Dan heb je een half uur om je klaar te maken!” zegt Robbie. We lopen naar binnen, geven Daan en Hidde een dikke knuffel en drinken een lekker bakkie. Als ik er nog overheen kom met de opmerking dat hij ook zijn tas moet pakken is Gak helemaal het spoor bijster. Na het douchen begint het allemaal te landen, helemaal als hij zich beseft dat eerder hij opnieuw twee biertjes heeft gezien. Nogmaals twee keer die Brugse Zot waarmee ik naar binnen liep. Het kwartje is gevallen.
Op weg naar Brugge hebben we een mooie toeristische route. De navigatie in de nieuwe auto van RD is een uitgebreid ingewikkeld apparaat. Onderweg een beetje kletsen en lachen om de afgelopen ochtend en de voorpret die we hebben gehad. Oh oh wat mooi. Gak kan er wel om lachen. Hij vindt het mooi dat we hem zo ontvoerd hebben. Eenmaal aangekomen in Brugge rijden we de garage in onder het hotel. Tassen op de kamer en de stad in. We hebben wel een beetje trek gekregen, dus tijd voor een lunch.
We vullen de maagjes en tikken een fijne wijn met z’n vieren weg. Het genieten als Bourgondiërs bevalt ons wel. We willen deze lijn doortrekken en vervolgen na de lunch onze weg richting de Halve Maan brouwerij waar ze de Brugse Zot biertjes brouwen en ook de zwaardere Straffe Hendrik. We moeten even in het naastgelegen cafe wachten tot onze rondleiding begint, maar dat vinden we niet zo erg. In de leuke entourage proosten we voor de tweede keer maar nu met een Brugse Zot. Cheers boys! De rondleiding is interessant en de gids vertelt leuke feitjes over het bier en de brouwerij. We komen ook nog op het dak van de brouwerij waar we een mooi uitzicht hebben over Brugge.
Na de rondleiding kunnen we nog een Brugse Zot drinken. Nou vooruit dan maar weer. We lusten ook wel een lekker stukje worst. Met Ronnie proef ik ook nog de 11% alcohol tellende Straffe Hendrik. Heel smaakvol, maar je voelt ook zeker dat dit een zwaar biertje is. Rustig nippen dus.
We lopen na deze biertjes richting hotel om ons op te frissen zodat we flitsend aan het diner bij Kurt’s Pan verschijnen. Het is ondertussen gaan hagelen, regenen en sneeuwen. We komen als vier verzopen katjes aan bij het restaurant aan de Sint-Jakobsstraat. De vriendelijke gastvrouw neemt onze jassen aan en zet ons aan de ronde tafel in het midden. Het kleine restaurant biedt plaats aan 20 personen. Heel intiem dus. Als we net zijn bijgekomen van het natte geweld van buiten komt ze met een mooie fles wijn aanlopen. “Kennen jullie mevrouw van der Laan?” vraagt ze aan ons. “Ja”, zegt Jochem, “die ken ik wel!” Hahah. Die lieve Daan heeft zonder dat wij het wisten contact gehad met het restaurant en biedt ons deze fles aan als aperitief. Wow dat is super. Zo zijn wij naast Jochem ook verrast tijdens onze eigen verrassing voor hem. Hahah. Het eten is heerlijk, genieten met de hoofdletter G. Het vier gangen menu bestaat uit een aantal keuzes:
Kreeft/ ganzenlever / appel / truffe de chine aardappel/ julienne van gerookte Osterschelde paling
***
Sint jacobsnoot / zalf van knolselder /impressie van wintertruffel / crumble van spek
( Indien als 1e voorgerecht +8 € )
***
Kabeljauwhaas/ king-krab/ béarnaise van Bloody Mary/ preimousseline
Als laatste vertrekken we uit de zaak. Bijzonder lekker gedineerd. Aanrader zo’n Bib Gourmand restaurant.
Verstandig als we zijn, we zijn immers allemaal 35+, gaan we nog even kijken in wat barretjes en andere tentjes. Biertje hier, wodka Red Bull daar en afsluiten met een broodje döner met een frisje. Oh oh oh, we leren het nooit, maar het is wel gezellig. Ronnie en ik wanen ons in een aflevering van Bananasplit als er een meisje van in de twintig naar ons toekomt en ons doodleuk vertelt dat ze geen BH aan heeft. Ietwat flabbergasted brengen we het gesprek op gang, maar de dame uit Duitsland spreekt verder bijna geen Nederlands. Man man man, wat een zooitje. Keurig op tijd, rond de klok van 05:00 rollen we de bedjes van het hotel in. Eens kijken hoe we wakker worden, maar dat is voor latere zorg.
Een paar uur later zit mijn biologische klok me weer eens dwars. 08:30 uur -is dus amper 3,5 uur nadat ik in bed gestapt ben- word ik al weer wakker. Bloed irritant, maar niets aan te doen. Ik spring onder de douche en dat doet me goed. Ik verzamel mijn spullen en ga beneden in de lobby van het hotel zitten. Op mijn iPhone neem ik het laatste nieuws door. Als ik klaar ben, komen de mannen ook naar beneden. De frisse lucht die we tot ons nemen als we richting het ontbijt lopen heeft een magische helende werking. In een druk tentje bestellen we thee, koffie, omelet en wat broodjes. Even lekker zitten en de afgelopen avond analyseren. We hebben het super gehad, enorm veel gelachen. Een ouderwets goed feestje. Aan de andere kant beseffen we ook dat het best zonde is na het nuttigen van zo’n fijne maaltijd om dit dat in z’n geheel weg te spoelen met bier. We worden ouder en toch, al is het maar na afloop, iets verstandiger. Het is ook zonde dat we nu niet geheel scherp zijn en kunnen genieten van het moois wat Brugge verder te bieden heeft. Maar goed, we gaan er het beste van maken vandaag. We hebben ook niet een hele zware kater. Het broodje en frisje hebben ons achteraf gezien gered. Na het ontbijt lopen we een rondje over het Begijnhof. Het is fris maar buitengewoon zonnig weer. Het levert mooie plaatjes op.
We vervolgen onze weg richting de winkels om nog een kleinigheid voor het thuisfront mee te nemen. Onderweg komen we het Historium Brugge tegen. Het blijkt een mooi historisch verhaal te zijn in een soort Efteling achtige sfeer. Een verhaal over meester-schilder Van Eyck. Informatief en ontzettend leuk gemaakt. Een uur later lopen we weer naar buiten, maar niet voor we nog een mooi uitzicht hebben meegepakt over het bekende Markt plein.
De meeste winkels verkopen de bekende Belgische chocolade. Dit kopen we dan ook om thuis cadeau te geven. Op naar het hotel om de auto te halen en huiswaarts te keren. Na een klein dingetje met een uitrijmunt kunnen we richting Nederland.
Mannen het was me weer een memorabele ervaring. Fijn dat we Gak op deze ludieke manier hebben kunnen ontvoeren voor “One night in Brugge”.
Ik vind het altijd leuk om zo aan het einde van het jaar eens te kijken wat we allemaal gedaan hebben. Zo’n terugblik is een soort traditie geworden op de site. Wat een geweldig jaar was het voor ons. Het aller aller belangrijkste nieuws was met stip natuurlijk dat we een tweede dochter mogen verwelkomen in februari. Het duurde allemaal net iets langer als we gehoopt hadden maar halverwege dit jaar konden we ons geluk niet op toen we een positieve test hadden. Yes wat fantastisch.
Zoals elk jaar hebben we in 2015 ook weer niet te klagen gehad voor wat betreft reizen. Frankrijk liep voor mij wel als een rode draad door het vakantiejaar. Eerst met de mannen voor een mooi diner naar Parijs geweest begin maart.
Vervolgens gingen Gak en ik op de Franse feestdag 14 juli richting de Alpen voor een loodzwaar maar ook geweldig avontuur. Fietsen tegen bergen van dat kaliber is toch hele andere koek als fietsen in Nederland.
Een paar maanden later reed ik met Joyce en Lone wederom richting France. Twee weekjes vakantie aan de Franse kust bij Grimaud. We hebben hier een heerlijke relaxte vakantie gehad.
Net terug uit het zuiden van Frankrijk konden we ons als weer opmaken voor een weekend naar Parijs. Maar dit maal richting Disneyland. Een super mooi cadeau van oma Ine voor ons allemaal.
Naast de vele bezoekjes aan Frankrijk gingen Joyce en ik eind maart voor haar verjaardag een weekend naar Madrid waar we onder andere genoten hebben van een twee sterren restaurant dankzij mijn moeder.
Natuurlijk heb ik ook op sportief gebied weer niet stil gezeten. De eerder genoemde trip naar de Franse Alpen en het fietsen van Luik Bastenaken Luik waren we echt hoogtepunten. Dit zijn trips die ik niet snel zal vergeten. Ik ruilde mijn ouwe trouwe Bulls in voor een prachtige Isaac Meson. Een soort droom die uitkwam. Wat een fantastisch mooie fiets waar ik ontzettend zuinig en trots op ben!
Fiets gegevens over 2015 (tm 21 december)
Afstand
4425 km
Tijd
164 uur 59 minuten
Hoogtemeters
29,982 meter
Activiteiten
105
Hardloop gegevens over 2015 (tm 21 december)
Afstand
322.1 km
Tijd
31 uur 23minuten
Hoogtemeters
420 meter
Activiteiten
54
Ondanks dat ik minder ben gaan hardlopen en voornamelijk op de fiets heb gezeten heb ik op de City run in Hilversum afgelopen april wel een knap PR neergezet. In vergelijking met vorig jaar heb ik bijna 1500 kilometer meer gefietst en 200 kilometer minder hardgelopen. De vele extra kilometers op de fiets werden ook deels op zolder afgelegd. Sinds een paar maanden hebben we boven een Wahoo Kickr staan. Dit in combinatie met Zwift is echt fantastisch. Buiten fietsen blijft uiteraard het lekkerste maar dit is een prima alternatief.
Wat voor ons een eer was dit jaar was onze bijdrage aan het fantastische huwelijk van Adse en Ilona. Een prachtige dag op het strand, heerlijk eten en een mooi feestje tot slot. Joyce als getuige van Ilona en ik als ceremoniemeester hadden een belangrijk aandeel in deze super geslaagde dag.
Ik vond het een top jaar als ik het allemaal zo terug lees. 2016 wordt een speciaal jaar met gelijk in het begin al de geboorte van onze dochter. We kijken er naar uit en vinden het allemaal heel spannend. De kamer is zo goed als klaar, nu de ouders nog;-)
We wensen iedereen fijne feestdagen en een prachtig 2016!!
De dag waar we de afgelopen weken zooo naar hebben uitgekeken, is eindelijk aangebroken: we gaan naar la France! Dit jaar gaan we naar Grimaud, 1300 kilometer ten zuiden van ons, vlakbij Saint Tropez. We gaan met de auto, want Bastiaan zijn geliefde fiets gaat ook mee. Kan hij nog even wat colletjes stuk slaan.
Om negen uur stipt, ok tien over negen, starten de motoren. Via de A27 en de A2, bereiken we België, dan Luxemburg en vervolgens ook Frankrijk. De reis verloopt voorspoedig. Geen files onderweg betekent flink doorkarren! Af en toe stoppen we even om een broodje te eten en te plassen, maar daar hebben we rekening mee gehouden. Lone is superlief. Ze slaapt niet veel, maar ze kijkt iPad of pakt een cadeautje uit die we speciaal voor onderweg hebben ingepakt. Ook oma Ine heeft een paar pakjes voor haar meegegeven, dus ze wordt dubbel verwend.
“Zijn we al op vakantie?”, vraagt ze vanaf kilometer 10 al. We leggen uit dat voor ons de vakantie al is begonnen toen we in de auto stapten, maar daar snapt ze niks van. We vragen haar wanneer het voor haar dan vakantie is. “Morgen.” Antwoordt ze letterlijk. We moeten lachen en vragen het nog een keer, maar dan anders gezegd. Voor Lone is het vakantie als ze lekker kan zwemmen! Dan moeten we inderdaad tot morgen wachten.
We hebben van tevoren al bedacht dat we niet in een keer naar Grimaud rijden, maar dat we rond de 750 kilometer een hotel nemen en de volgende dag de laatste 550 kilometer zullen rijden. We hebben het goed uitgekiend, want als we bijna in Beaune zijn aangekomen, het dorpje waar het hotel ligt, begint Lone het zat te worden. Dan hebben we toch 8,5 uur in de auto gezeten vandaag!
We checken in en zetten de koffers in het kleine, maar prima kamertje. Er staan twee bedden naast elkaar en een stapelbed dwars erboven. Lone wil graag op het stapelbed natuurlijk. Ze gaat tien keer met het trappetje naar boven, gooit Woefa op de grond, en gaat weer naar beneden om ‘m weer te pakken. Of papa schopt ‘m weer omhoog, vanaf zijn bed. Arme hond.
Het deel van Beaune waar wij zitten, is echt gericht op mensen die op doorreis zijn; er zijn alleen hotels en restaurants. We willen ook wat eten natuurlijk, dus we lopen naar het restaurant terrein. De eerste die we proberen, een Italiaans restaurant, serveert pas vanaf 19 uur. Het is nu 18 uur en ik als zwangere moet NU eten, dus dit gaat ‘m niet worden. Restaurant twee is een grill. Er zit nog niemand, maar het ziet er ok uit en hier kunnen we wel meteen eten, dus hupsakee, we gaan hier lekker buiten zitten.
Lone wil graag kipnuggets en Bas en ik nemen een doorbakken burger. Dat gaat er bij ons alle drie wel in na zo’n dag in de auto. De tent begint wat voller te lopen. Een paar meter verderop zit een stel uit Nederland. Lone is er inmiddels bij gaan staan, die zit natuurlijk nog propvol energie na de hele dag zitten. Ze heeft alles al in haar handen gehad wat niet mag en dan beginnen ze; de verhalen over poep en pies, scheetjes , kontjes en boertjes, gevolgd door een luid geschater. We proberen haar zo serieus mogelijk duidelijk te maken dat het niet hoort om dat soort dingen in een restaurant te zeggen. Dat de mensen die aan het eten zijn dan geen honger meer hebben. Tevergeefs. “Pfft”, klinkt het ineens over het hele terras. “Lone!!!” De Nederlandse mevrouw schiet in de lach en kijkt medelevend naar ons. We schamen ons rot. Gelukkig hebben we al betaald en we maken dat we wegkomen. Wat een figuur hebben wij op de wereld gezet. Hopelijk wordt de tweede een kopie van zijn/haar moeder, hihi.
Eenmaal in het hotelkamertje kunnen we niet anders dan op bed gaan liggen, maar dat vinden we niet erg. Het duurt even voordat de kleine draak slaapt, maar zodra we alle lichten uit hebben is het stil boven ons. Dan gaan we zelf ook maar lekker slapen.
zaterdag 22 augustus
Rond zevenen zijn Bas en ik wakker. Lone slaapt tot half acht. Rustig aan gaan we douchen en pakken we de spulletjes weer in voor het laatste stuk van de reis. We vertrekken na het petit dejeuner. Het is inderdaad wel heel ‘petit’; een paar stukjes brood met pasta of jam en een kopje koffie en jus. Vlakbij het hotel zit een bakker, dus we halen hier nog even wat croissants voor onderweg.
Het is negen uur. Nog 550 kilometer te gaan. We moeten het kunnen redden om tegen vieren op de plaats van bestemming aan te komen. Lone valt direct weer in slaap.
Toen Bas een paar weken geleden met Jochem naar de Alpen reed, kwamen ze langs een ‘aire’ (stopplaats langs de snelweg) waar een speelplaats met kabouters en paddenstoelen is gemaakt voor kinderen. Bas heeft aan Lone beloofd om hier even te stoppen, dus dat doen we dan ook. Het is wel dichterbij dan we dachten; we zitten pas een dik half uur in de auto als we de eerste kabouters als zien verschijnen langs de snelweg.
We maken Lone wakker. Het is inderdaad erg leuk gemaakt hier. Overal speeltoestellen in de vorm van paddenstoelen. Veel ouders met kinderen zijn hier gestopt, zodat ze zich even kunnen uitleven. Lone vindt het ook geweldig, ze kan lekker klimmen en glijden, terwijl Bas en ik in het zonnetje genieten van een kopje koffie en een croissant.
Als we weer in de auto zitten, zien we op een matrixbord staan dat er over 13 kilometer een file aankomt. Hmm dat is niet zo fijn. En inderdaad, we lopen een half uur vertraging op doordat we met een slakkengang naar de tunnel rijden die onder Lyon door loopt. Daarna rijdt het weer door. Maar helaas, de tweede file blijft ons ook niet bespaard. Nadat we tussen de middag een plas- en lunch stop hebben gemaakt en weer verder gaan, staat file drie ons al snel op te wachten: ongeluk gebeurd. En als we ergens niet vrolijk van worden, dan is het file. “Bel je moeder even op, misschien krijg je dan weer een lach op je gezicht”, zegt Bas ironisch. Dat doe ik, en het helpt. We hebben dan nog 120 kilometer voor de boeg.
Lone is weer superlief, net als gisteren. Zij vindt het echt geen probleem om in de auto te vertoeven. iPad op schoot, limonade in hand, een snoepje of cadeautje erbij en ze geeft geen kick. Wel vraagt ze nog af en toe of we al ‘op vakantie’ zijn.
Als we bijna bij Grimaud zijn aangekomen, zien we een bord met “Intermarche”. Het is misschien verstandig om nu alvast wat dingen in te kopen voor morgenochtend, dan hoeven we straks het campingterrein niet meer af. Dat doen we dan ook.
Even later, na eerst een paar rondjes verkeerd te zijn gereden, zien we eindelijk een bord met “Domaine des Naїdes”, de naam van onze camping. We rijden het terrein op en parkeren de auto. Het eerste dat Lone ziet zijn het zwembad en twee grote glijbanen. “Gaan we zwemmen papa?!” zegt ze enthousiast. We horen bij de receptie dat het zwembad tot half acht open is en het is nu kwart voor zeven, maar papa heeft beloofd dat ze vandaag nog zouden gaan zwemmen.
We worden naar onze mobile home voor de komende twee weken begeleid door een mevrouw in zo’n golfautootje. Het is bovenop de heuvel, best een eindje van de ingang. Gelukkig dus dat de auto naast het huisje kan blijven staan, want elke dag naar het zwembad lopen zou niet te doen zijn. Het huisje is mooi, hartstikke nieuw. Ik denk dat we een van de eerste bewoners zijn. Er zitten drie slaapkamertjes in, een badkamertje, aparte wc en een leuk keukentje. Dan staat er een eettafel met drie stoelen en een bankje eromheen. Buiten is een houten veranda met een overkapping. Knus hoor.
Als de koffers zijn uitgeladen, pak ik snel een zwempak voor Lone en Bas pakt zijn zwembroek. Snel rijden ze weer naar beneden om nog een duik te nemen. Het is al zeven uur, nog een half uurtje te gaan. Inmiddels begin ik met uitpakken. Een half uur later zijn ze terug. De glijbanen waren al dicht, maar gelukkig hebben ze nog wel kunnen zwemmen. Morgen gaan we weer, belooft Bas.
We hebben geen avondeten gehaald bij de supermarkt, dus we gaan naar het restaurant beneden om een hapje te eten. Lone en ik een pizza en Bas neemt mosselen. Lone speelt een tijdje met een lief hondje van Franse mensen die naast ons zitten. Het hondje geeft haar kusjes. Dat vindt ze eigenlijk wel vies, maar toch zoekt ze hem steeds weer op. Een hondengek is het!
Achter ons zit (weer) een Nederlands stel met een jongetje van een jaar of drie. Als Bas en Lone na het eten nog even naar de speeltuin verderop lopen, en het jongentje met zijn moeder naar de muziek gaat kijken, raak ik aan de praat met de vader. Zij zijn ook vandaag aangekomen en hebben dus ook zo’n last gehad van de file. Hij is hier al eens geweest en raad aan om naar Port Grimaud te gaan, het haventje hier in de buurt. Ook Gorges du Verdon en Saint Tropez moeten we natuurlijk zien.
Eenmaal weer bij het huisje moet Lone snel naar bedje toe, ze is heel moe.
zondag 23 augustus
Om half zeven word ik wakker van wat getik op het dak. Nee toch? Het regent toch niet hѐ? We zijn niet 1300 kilometer naar het zuiden gereden om een bak regen over ons heen te krijgen! Helaas is het toch waar.. en niet zo’n klein beetje ook. Het gaat er steeds harder aan toe. Een half uurtje later is Lone ook wakker. En Bas dus ook.
Bij het winkeltje beneden halen we een broodje voor het ontbijt. Wat zullen we dan gaan doen vandaag, zwemmen zit er nu even niet in. Ik stel voor om naar Port Grimaud te gaan. Als we allemaal schoon en gedoucht zijn, gaan we op pad.
Het is echt super dichtbij. We parkeren de auto en lopen een bruggetje over. Lone ziet een winkeltje waar er van dat drinkbare ijs wordt verkocht. Ze hebben ook roze! Die wil ze natuurlijk! Op hetzelfde plein is ook een markt. Meer een braderie eigenlijk. Er worden zeepjes verkocht en sieraden, tassen en kleren. We kopen een zeepje voor in de keuken in het huisje. En een magneetje. Verderop is er wel een echte markt, met groenten, brood en ander eten. Rondom de markt zitten nog andere winkeltjes en restaurants. Er is hier ook een winkeltje waar we wat ansichtkaarten kopen om namens Lone naar haar vriendinnetjes en opa’s en oma’s te sturen. Aan het einde van de markt begint de haven.
Wat is het hier schattig. Allemaal gekleurde huisjes omringen de haven. Er liggen rondvaartboten te wachten. Het is natuurlijk wel leuk om even een rondje te varen en alle jachten te spotten. Lone vindt het ook een leuk idee. Om half twaalf vertrekt de boot. We varen langs alle gekleurde huisjes en zien een paar flinke luxe jachten. Wauw, je zult maar zo veel geld hebben. Zou zo graag eens zo’n schip van binnen willen bekijken! En die gekleurde huisjes zullen vast ook wel onbetaalbaar zijn. Leuk om te zien.
Als we weer van de boot af zijn, willen we eigenlijk wat eten. Ik kijk bij een normaal uitziend restaurant op de kaart en zie dat ze een tientje voor een crocque monsieur vragen. Hmm, dat vind ik wat overdreven. Lone begint intussen wat te piepen. Ze wil niet meer lopen, moet plassen en is moe. Als we ergens een wc hebben gevonden en hebben geplast, dolen we nog wat rond om te kijken of het ergens iets goedkoper is. Maar Lone wordt er niet vrolijker op en dat heeft ook invloed op het humeur van papa en mama. We besluiten om terug te gaan naar de camping en Lone op bed te leggen. Dan eten we daar een geroosterd broodje. Ook prima.
Eenmaal in het huisje leggen we Lone op bed en nemen Bas en ik een broodje. We hebben ons broodje nog niet op of mevrouw is alweer klaarwakker. Niet te geloven. Het zonnetje is intussen vaag gaan schijnen, dus nadat Lone ook een broodje heeft gegeten, vertrekken we naar het zwembad.
Het is een groot zwembad, 25 meter lang, olympische afmetingen. We zoeken twee bedjes bij elkaar. Ik ga een boekje lezen en Bas en Lone jumpen meteen het water in. Niet snel daarna zitten de eerste rondes op de glijbaan er ook op. Lone wil graag dat ik kom kijken hoe ze van de glijbaan af komen, dus ik ga mee. Ze lopen de trappen op naar boven en Bas zwaait zodra ze gaan. Even later komen ze er keihard aan gegleden. Lone plonst eerst in het water en dan Bas. Wat een vaart zeg! Lone is helemaal door het dolle, zo mooi! Ik kijk ook nog hoe ze van de tweede glijbaan af komen zoeven.
Daarna springen we met z’n drieën in het zwembad. Lone wil haar bandjes af. We leggen haar uit dat dat wel mag, maar alleen als papa en mama erbij zijn. Anders mag ze absoluut nooit haar bandjes af doen. Ze snapt het. Het is grappig dat ze al trappelend best met haar hoofd boven water kan blijven. Ook maakt ze al een beetje zwembewegingen met haar armen. Kleine stukjes komt ze vooruit. Dan gaan de bandjes weer om.
De zon is er weer vandoor dus het wordt een beetje fris. We gaan terug naar het huisje. Achter het zwembad is een take away. Dat is wel een goed idee voor vanavond. Ze hebben zelfs frikadelletjes. Is dat even boffen voor Lone! Als we zijn opgefrist een aangekleed, gaan Bas en Lone samen naar beneden om een salade, twee pizza’s en een frikandel te halen. Ik ga typen!
Na het eten gaat Lone lekker naar bed. Ze is niet zo lekker. Ze is niet vaak ziek of verkouden, maar als ze het is dan klinkt ze gelijk als een zeehondje. Zo zielig. Gelukkig hebben we het puffertje mee genomen. Dat maakt de luchtwegen een beetje vrij. Als Lone erop ligt gaat Bas lekker lezen en ik ga verder met typen. Het regent weer als een bezetene. Voor morgen staat ook nog zo’n bewolkte dag op het programma en daarna schijnt het alleen maar zonnig te worden. Ik hoop het maar.
maandag 24 augustus
Bas staat om kwart voor zeven op om te kijken hoe nat het is buiten. Als blijkt dat het meevalt, trekt hij zijn fietstenue aan en gaat ervandoor voor 2 uurtjes bikkelen door de bergen. Ik draai me nog een keer om. Een half uur later komt zeehondje Lone er aan. Ze wil graag een kopje thee. Arme meis. Ik geef haar ook een puffertje en een neusspray. Het zwembad gisteren heeft geen goed gedaan. Vandaag is het ‘gelukkig’ geen zwembadweer.
Bas komt terug met een stokbroodje en croissantjes. Als hij is gedoucht en we hebben ontbeten, stappen we de auto in richting het strand van Pampelonne.
Het is druk op de weg. Later heb ik pas in de gaten dat we richting Saint Tropez rijden. Ik had inderdaad al gelezen dat de weg hiernaartoe elke dag file heeft. Nou ja, we hebben geen haast.
Het strand is mooi. Het zou nog mooier zijn als het zonnetje op het zand zou schijnen. In plaats daarvan staat er veel wind en zijn de golven ruig. De rode vlag hangt uit. Lone wil graag in het water, maar Bas gaat mee, anders is het te gevaarlijk. Die golven vindt ze geweldig! De tweede ronde neemt Bas zijn GoPro gadget mee de zee in. Kan hij een filmpje maken tijdens het zwemmen.
Na twee uurtjes hebben we een beetje trek gekregen. Links van ons zit Club 55. Het schijnt dat je daar voor een ligbedje 100€ mag neertellen dus een hamburgertje zal ook wel niet goedkoop zijn. Rechts van ons zit een andere strandtent. Laten we het hier proberen. Lone is inmiddels weer een beetje gaan piepen.
We lopen vanaf het strand naar binnen. Het ziet er chique uit en er hangt geen menu. Ik vraag het menu aan een van de medewerkers en kijk erin. Hmm, meloen met ham 20€… Weg hier Bas! Haha. Lone piept ook nog steeds dus we besluiten om de auto in te gaan en te kijken wat we onderweg tegenkomen. Even later zien we een pleintje met wat restaurantjes en een bakkertje in het midden. Hier rijden we op. Even wachten en dan kunnen we parkeren.
De bakker heeft lekkere dingen. Lone en ik nemen een tosti, Bas een soort pizza achtig deeg met tonijn en een croissant met gesmolten kaas. Ondertussen stopt er een dikke Corvette. Een vrouw stapt in met een baguette in haar hand. De man heeft door dat iedereen kijkt en geeft wat extra gas bij het wegrijden. Zij zullen we van zo’n enorm jacht afkomen. Daar waren de jachten van gisteren peanuts bij.
Als we klaar zijn gaan we richting camping. Onderweg maken we nog wel even een tussenstop bij de supermarkt met de naam Casino. Ook hier is het gigantisch druk, alsof alles gratis is. De winkel zelf is echt immens groot. Ik heb volgens mij nog nooit zo’n grote supermarkt gezien. Voordat we dan ook alles hebben wat we nodig hebben, zijn we wel even verder!
Eenmaal weer buiten, lijkt het wel alsof er een wolkbreuk is geweest, overal dikke plassen. Waar hebben we het aan verdiend!
In het huisje frissen we ons lekker op en gaan de rest van de avond relaxen. Lone kijkt Dora. Ik maak een pasta voor het eten.
Dinsdag 25 augustus
Hello sunshine! Je bent twee dagen te laat, maar het is je vergeven!
Als we wakker worden, gaan Lone en Bas voor de eerste keer lopend naar beneden om broodjes te halen. De heenweg gaat prima natuurlijk, maar op de terugweg wil ze het laatste stukje toch wel op Bas zijn nek.
Na het ontbijt maak ik gelijk een broodje gezond om straks als lunch te nemen. De broodjes gaan de koelbox in, samen met een paar flessen water. Als alles schoon is en de tassen gepakt, vertrekken we richting la plage. We nemen er dit keer een in de buurt. Langs de kust zijn parkeerplaatsen gemaakt. Het is wel heel druk. We hebben geluk, want na een tijdje zien we een plekje pal aan het strand. Een Duitser die met zijn auto aan deze plek grenst heeft zijn portier nog open staan. Hij ziet hoe ik probeer in te parkeren maar hij blijft stokstijf zitten met z’n deur open. Ik wenk hem dat hij hem dicht moet doen, anders kan ik er niet tussen. Hij schudt van nee. We mogen er gewoon niet tussen, hij wil de ruimte voor zichzelf houden en het als een soort campeerplek gebruiken ofzo. Maar dat gaat mooi niet gebeuren. Ik prak die Renault er evengoed wel tussen. Wat een eikel. “It is too small” gebaart de dikke Duitser geïrriteerd. Bas stapt boos uit. “It’s not too small!! Close the door! You don’t owe this place!” schreeuwt hij naar hem. Mensen aan de andere kant met een busje aanschouwen het spektakel en uiteindelijk parkeren ze hun busje zelfs een halve meter verder. Zo, nu is het helemaal niet meer too small.
Tot zover de sensatie van de dag. We hebben het heerlijk op het strand. Lone met haar krokodil en emmertje en schepje, Bas en ik met een boekje. Bas en Lone maken ook twee keer een wandeling langs de kust samen. Het zeewater is best fris voor de tijd van het jaar! Zeker omdat het een paar keer flink heeft geregend de afgelopen dagen. Maar wel lekker voor de verkoeling want de zon brandt flink.
Rond vier uur hebben we genoeg zon gehad voor de eerste dag, dus we gaan op huis aan. Wel met een tussenstop bij de apotheek, want Lone hoest nog steeds.
Bij het huisje krijgt ze van Bas een emmer water en zo’n spuitje, zo’n ding voor in het zwembad. De bedoeling was eigenlijk om de plantjes water te geven, maar al gauw is er een hevig watergevecht aan de gang. En Lone is niet degene die begint! Ik word van top tot teen nat gespoten, dus eerst door Bas. Daarna zeg ik tegen Lone: “Maak papa nat!” En wat doet de druif, ze neemt mij onder vuur! Zelfs in het badkamertje ben ik niet veilig. Het water wordt via het doucheraam naar binnen gespoten. Allemaal geleend jongens…
Woensdag 26 augustus
Bas zet de wekker weer vroeg voor een verfrissende ronde op de fiets. Hij is best laat terug, want er waren wat weg opbrekingen in de vorm van zandheuvels op de weg. Hij kwam er later pas achter dat andere fietsers hier gewoon overheen gingen. Ook wordt hij onderweg heel venijnig gebeten door een daas. Bas is altijd de pineut met wespen, muggen en dazen. Ze vinden hem lekker. Hij komt thuis met een rood plakkaat op zijn achterbeen ter grootte van een hand. Het doet best pijn.
Na het ontbijt gaan we naar het zwembad. Er zijn alleen nog bedjes vrij bij het pierenbadje. Daar voelt Lone zich natuurlijk veel te groot voor. Lone wil in het diepe! Toch blijven we hier een paar uurtjes liggen, want anders moeten we met onze billen op de harde stenen liggen bij het andere zwembad. En daar hebben we geen trek in.
Lone gaat met Bas in het diepe en ze komt me even later halen, want papa heeft bedjes gevonden bij het grote zwembad. Prima!
We hebben veel zwem pret. Om en om gaan Bas en ik met Lone van de glijbaan. Het is hoog en je kijkt dwars naar beneden door de trapjes heen. Brrr niet doen!
‘s Middags eten we even een broodje bij het afhaal gedeelte achter het zwembad. En Lone daarna een ijsje. En Bas nog een biertje. En mama een Cola Zero.. snif.
Na het zwembad gaan we boodschappen doen. We gaan naar de winkel waar we bij aankomst ook zijn geweest, want ik kwam erachter dat we dubbel hebben betaald met de pin. Dat willen we natuurlijk terug. De medewerkers die er nu zijn, kunnen ons helaas nu niet het geld teruggeven. Ze vragen of we morgen terug willen komen om 9 uur. Dan is de financiële man er, zegt een meisje. Nou liever niet, maar er is schijnbaar geen andere optie.
Vanavond eten we makkelijk een broodje met een worstje en ander lekker beleg. Als Lone op bed ligt doen Bas en ik een ouderwets potje Rummikub. Dat hoort echt bij de vakantie! Hij wint alleen, dat is minder.
Donderdag 27 augustus
Nou hupsakee, uit bed want om negen uur moeten we weer bij die stomme supermarkt zijn. Eenmaal daar, krijgen we weer de deksel op onze neus. De financiële man zegt dat we het met onze bank moeten regelen. Hij kan niets voor ons doen. Ja, zijn naam opschrijven, voor het geval dat de bank moeilijk zal doen. Nou bedankt hoor eikel!
Als we toch zo vroeg onderweg zijn, kunnen we net zo goed ergens een bakkie gaan drinken. Bas zegt dat er in Grimaud een markt is op donderdag. Kunnen we daar ook gelijk een stokbroodje kopen. We rijden er heen. In twee keer, we rijden eerst verkeerd, helden op de weg dat we zijn.
Grimaud is een superschattig en knus dorpje in de bergen. We krijgen meteen het echte vakantiegevoel als we hier lopen. Bij het lokale bakkertje kopen we twee stokbroodjes voor straks en twee croissants en een chocoladebroodje voor nu. Op een bankje eten we het op.
Een stukje verderop is de markt al. Ook heel knus. Ze hebben naast groenten en kaas ook kraampjes met honing, kleren, hoeden, sieraden en schoenen. Lone krijgt een mooie ring met een vlindertje erop en een roze hoedje. Ik koop een kettinkje met een soort Swarovski steentje aan een doorzichtig koortje. Daarna drinken we buiten een kopje koffie bij een aan de markt grenzend café. Lone drinkt limonade en maakt ons weer te schande door een keiharde boer te laten. Dit wordt nooit een dame hoor.
Nadat we thuis het lekkere stokbrood van de bakker hebben gegeten, gaan we richting het strand. Ditmaal met parasol. Het is heerlijk aan het strand. Bas en Lone gaan net als de vorige keer weer een stukje wandelen. “Op rotsenjacht” noemt Lone het, omdat er stukken bij zijn met rots en dan springen ze van de ene op de andere.
Het is drukker dan de vorige keer op het strand. De ijscoman die om de tien minuten langsloopt (!), doet dan ook goede zaken. Dat kan daarom ook bijna niet anders. Het is bijna zielig voor je kind om geen ijsje bij hem te kopen. Lone neemt Calippo Shots.
Tegen vijven gaan we weer op huis aan. Even rustig douchen en opfrissen. Daarna eten we bij het restaurant beneden. Bastiaan een pizza, ik een enorm bord pasta die heerlijk is, maar ik echt met geen mogelijkheid op krijg. En Lone, je raadt het al, een frikadelletje met frietjes. Ze kan na de vakantie geen frikandellen meer zien denk ik.
Na het eten gaan we snel weer naar boven, naar het kinderanimatie deel van de camping. Er wordt namelijk al de hele dag reclame gemaakt dat er vanavond circus is. Dat vindt Lone leuk! Als we aan komen lopen, staat er inderdaad een circustent. Het animatieteam heeft er werk van gemaakt denken we nog. Als we nog dichterbij komen, zien we dat er een kassa voor de ingang staat. Een kassa? Het circus staat op de camping op het kinderanimatie terrein. Mag je dan niet verwachten dat het bij de animatie hoort en dus gratis is? Blijkbaar niet. Bas en ik kijken elkaar aan. Lone is niet te houden en trekt ons aan onze handen richting het circus. We hebben het er al de hele dag over, dus we kunnen het nu niet maken om niet te gaan. “23€ s’il vous plait”
Lone vindt het gelukkig heel leuk. Ze ligt in een deuk om de hondjes die kunstjes doen. En vooral ook als de hondjes elkaar letterlijk in de haren vliegen of absoluut niet doen wat er van ze gevraagd wordt. Ook de clowns die elkaar slaan zijn een groot succes. Bas en ik liggen ook geregeld in een deuk, vooral om de amateuristische manier waarop sommige acts worden uitgevoerd. Zoals de “illusionisten” die hun trucs uit het jaar 1992 nog maar eens deden. Of een clowntje die een rondje loopt met een lama… meer niet. Een acrobaat die de handstand doet op een wiebelende tafel waarop weer vier wiebelende stoelen staan. Doodeng! Al met al toch een (leed)vermakelijke avond!
Vrijdag 28 augustus
Bas z’n wekkertje gaat weer vroeg. Ik heb niet eens in de gaten dat hij zachtjes het huisje verlaat om een potje te gaan biken. Hij komt thuis met een broodje en met nog een ander souvenir: Hij is weer te pakken genomen door een daas. Voor vertrek heeft ie z’n hele benen en armen ingesmeerd met Deet, maar niet z’n enkels. En ja hoor, uitgerekend door zijn sok heen wordt ie gebeten! Het lijkt wel of er een ei op zit, alsof hij er een trap tegen aan heeft gehad met voetballen. Arme Bas..
We willen vanmorgen eigenlijk naar de markt en een kopje koffie gaan doen in Sainte Maxime, maar we zijn zo extreem langzaam bezig met niksen, dat het al best laat is. We besluiten om naar het zwembad te gaan en verder te gaan met niksen. Daar is het vakantie voor nietwaar.
We vinden een plekje in de schaduw dus dat is fijn. Als Bas even bij een struik gaat zitten komt er meteen weer zo’n bijter op hem af. Het is niet te geloven. Hij bijt wel, maar gelukkig niet goed, want er ontstaat geen plakkaat, zoals bij die andere twee beten. Misschien omdat Bas het meteen koelt in het zwembad. Wat een rotzakken zijn die dazen zeg.
Als we na de lunch terugkomen bij het zwembad, hebben ze een soort speelkussen in het zwembad gelegd in de vorm van een stormbaan. Via allerlei hindernissen proberen mensen het eindpunt te bereiken; een glijbaan naar het water. Alleen de meesten vallen er al in het begin vanaf, haha. Kleine Lonetje staat ook in de rij. Als ze eindelijk aan de beurt is, val ze er helaas ook meteen van af. Zielig!
Even later probeert ze het nog een keer met haar vader, maar ook dan vallen ze allebei meteen erin. Goed geprobeerd! Dan gaan ze gewoon nog even twintig keer van de glijbaan. Daar is het nu lekker rustig!
{youtube}5OZmPagCSs4{/youtube}
‘s Avonds eten we thuis een broodje tonijn. Lekker makkelijk. Een potje Rummikub daarna eindigt voor Bas in een desillusie; 1-1.
Zaterdag 29 augustus
Omdat we gisteren de markt in Sainte Maxime hebben gemist, willen we het vandaag goedmaken door naar de markt in Saint Tropez te gaan. We gaan dan via Port Grimaud met het bootje ernaartoe, dat scheelt ook weer file en is leuk voor Lone.
We komen ruim op tijd aan in Port Grimaud, het bootje naar Saint Tropez vertekt over een kwartier. De mevrouw van de kaartenverkoop geeft me een compliment over mijn jurkje. Het is een witte met in grote oranje letters “Saint Tropez” en “Cote d’Azur” erop. Ze zegt dat ze deze voor het eerst ziet en vraagt waar ik ‘m gekocht heb. Grappig!
We merken tijdens het wachten dat het erg warm is vandaag. Gelukkig komt het bootje er snel aan en kunnen we aan boord. We varen een stukje en moeten dan overstappen op een grotere boot. Met een flinke vaart, gaan we de zee op richting eindbestemming. Het is ongeveer een tochtje van 15 minuten. Als we de haven van Saint Tropez naderen, zie ik het grootste jacht ooit. Deze is zo groot dat het niet eens in de haven kan aanmeren, maar echt aan de rand moet blijven liggen. Wauw wat ongelofelijk gaaf. Zou zo graag eens een kijkje willen nemen op zo’n boot.
We mogen afstappen. In de haven zelf liggen ook geen kleine jongens. Een van de jachten gaat vertrekken en we tellen zo’n 7 a 8 man personeel die dit aan het regelen is. Via een portofoon staan ze allemaal met elkaar en met de schipper in contact. Veel toeristen, waaronder dus ook wij, aanschouwen het spektakel. De eigenaren zitten boven op het dek, en genieten van alle aandacht en een Bacardi cola (zo ziet het eruit). Mooi hoor, als je zo’n leven hebt.
Het jacht is vertrokken en we lopen verder. We vragen bij een toeristeninformatiepunt waar de markt is. We moeten de straat uitlopen, dan zijn we er, zegt de vriendelijke meneer.
Het is warm, dat geef ik meteen toe. Lone is al vanaf het punt dat ze haar slush puppy (een ijsdrankje) op heeft, een beetje aan het piepen en kreunen dat ze het zo heet heeft en niet meer kan lopen. En dat zegt ze dan niet een keer, maar de hele wandeling lang achterelkaar. “Ik kan niet meer, ik kan niet meer lopen, ik heb het zo heet! Ik kan niet meer, ik heb het zo heet….ik moet plassen en poepen mama.” Als we bij de markt zijn aangekomen moeten we dus eerst op zoek naar een wc. Er schijnt een openbaar toilet te zijn, want dat hebben we twee keer gevraagd, alleen we kunnen ‘m niet vinden. Ik ben het zat en laat Lone ergens in een hoekje alvast plassen. Inmiddels hoeft ze niet meer te poepen. Bas zijn humeur is naar het nulpunt gedaald en stelt voor om met Lone ergens te gaan zitten, zodat ik de markt op kan lopen om rustig te kijken. Dat kan wel, alleen is ten eerste niet zo gezellig en ten tweede zitten alle tentjes rondom de markt bomvol.
We besluiten om terug te lopen naar de haven met onze vrolijke vriendin, en om daar wat te gaan drinken. Waarom hebben we de buggy toch niet mee genomen?! Stom, stom, heel stom.
Als we eenmaal in de haven zijn en ergens zijn neergestreken, kan mevrouw weer een beetje lachen. Ze krijgt een aanmaak limonade, ik neem een water met bubbels en Bas een cappuccino. Als we de rekening zien die er meteen bij wordt geserveerd, beseffen we dat we kleine slokjes moeten nemen en intens van deze drankjes moeten genieten: 19€. Maar liefst 42 oud Hollandse guldens! Ja, soms heb je ineens de behoefte om nog eens om te rekenen. We zijn niet voor niets in Saint Tropez natuurlijk hѐ. Letterlijk.
Na het drankje lopen we nog een stukje naar de andere kant van de boulevard, daar is een wc ( Lone moet inmiddels weer) en we kunnen mooie uitzicht foto’s maken van de zee.
Even later is het tijd om weer op de boot naar Port Grimaud te stappen. Er staat een enorme rij mensen die dezelfde boot willen nemen. Als dat maar past. Het is enorm heet als we staan te wachten. Echt niet normaal. Gelukkig passen we er allemaal op. Een half uur later zijn we weer op Port Grimaud beland. Gauw in de auto met airco. Onderweg stoppen we nog even bij een bakker om een broodje te halen. Deze eten we bij het huisje op en dan gaan we snel nog even naar het zwembad. Het is alweer half drie. Hier koelen we allemaal lekker af. Ons humeur ook. We zijn weer vriendjes.
Omdat we Lone vandaag niet ook nog naar een restaurant willen slepen, maak ik gevulde pasta met rucola en spekjes. En daarna weer een potje Rummikub natuurlijk! Ik win een keer en Bas wint een keer, maar wel met mijn hulp! Dus het staat 2.5-1.5 voor mij, hihi!
Zondag 30 augustus
Het is eigenlijk weer fietsdag voor Bas, alleen we hebben vannacht slecht geslapen, dus hij draait zich nog een keer om als de wekker gaat. Lone had namelijk erg last van haar oortje, het was heel zielig. Gisterenmiddag is ze heel vaak in het water gesprongen in het zwembad en waarschijnlijk is er wat water verkeerd terecht gekomen in haar oor en een beetje gaan ontsteken. Om de twee uur hebben we een zetpilletje gegeven vanwege de pijn en op het laatst zelfs een ibuprofen. Daar heeft ze de laatste uurtjes goed op geslapen en tot nu toe gaat het nog goed.
We gaan daarom naar het strand vandaag, zeewater lijkt me op een of andere manier toch beter dan chloorwater. We proberen sowieso om het oor boven water te houden. Het is weer een lekker middagje genieten. Op de terugweg gaan we nog even langs de supermarkt voor wat dingen en volgens mij zit daar ook een apotheek. Inderdaad, er zit er een, maar het is zondag en dus is ie gesloten. Balen. Dan proberen we die in Port Grimaud nog even, daar zijn we inmiddels toch de beste klant van de week. Helaas, ook deze is dicht. Dan moeten we maar hopen dat Lone geen pijn krijgt vannacht. Tot nu toe gaat het goed.
Deze avond was het plan om te gaan eten in Sainte Maxime, ware het niet dat er een soort vloek rust voor ons op deze stad. Er zijn op de weg ernaartoe namelijk wel twee ongelukken gebeurd en de weg staat hierdoor helemaal vast. Na 20 minuten zijn we 50 meter verder gekomen dus we besluiten om te keren en ergens anders heen te gaan.
De keuze is gevallen op Grimaud, waar we eerder deze week al op de markt zijn geweest en een kopje koffie hebben gedronken. Dat was zo’n gezellig stadje. Als we een paar rondjes hebben gelopen kiezen we voor hetzelfde restaurant als waar we ook koffie hadden gedronken. Het is best druk, dus het eten zal vast goed zijn. Bas bestelt vooraf en vissoep en als hoofdgerecht mosselen. Ik neem gegrilde kip met friet en salade en Lone wil kipnuggets en frietjes, alleen wordt het ham want de kipnuggets zijn helaas op.
Het smaakt allemaal heerlijk! Als we klaar zijn, kopen we voor Lone nog een slush puppy bij de ijssalon naast en restaurant. Op weg naar de auto moeten we even stoppen, want er is echt een prachtige grote volle maan te zien. Meerder mensen staan er foto’s van te maken. Toch krijg je het nooit zo mooi op de foto als het in werkelijkheid is!
Eenmaal thuis gaat Lone lekker naar bed, ze is kapot! En wij volgen niet veel later.
Maandag 31 augustus
Bas gaat vandaag wel fietsen, we hebben ok geslapen. Lone heeft geen pijn aan haar oortje gehad. Toch lijkt het ons verstandig om nog een dagje chloorwater te vermijden en na het ontbijt weer naar het strand te gaan. Helaas loopt het anders. Ik krijg een enorme darmkrampen (heb ik vaker), waardoor ik dichtbij de wc moet blijven. Ik zeg tegen Bas dat hij dan toch misschien beter met Lone naar het zwembad kan gaan. Ik kan nooit echt zeggen hoe lang die ellende gaat duren. Zo gezegd zo gedaan. Een tijdje later (ik zal alle details verder achter wege laten) kan ik gelukkig evengoed gezellig met ze mee doen met de waterpret. Al houden we het oor van Lone weer goed in de gaten.
We houden het verder rustig vandaag, eten thuis een pasta’tje en ’s avonds zet Bas gezellig wat muziek op terwijl Lone en ik aan het kleuren zijn. Hij maakt er een grappig filmpje van: woonwagen TV noemt die gek het.
Als Lone gaat slapen heeft ze toch weer wat klachten over haar oortje. Het is dus toch niet goed geweest in het chloorwater vandaag. Stom! Morgen oordruppels halen!
Dinsdag 1 september
We worden wakker door getik op het dak! Nee toch, dit hebben we niet besteld voor vandaag! Gelukkig is het maar een klein buitje. Vandaag staat Gorges du Verdon op het programma. Ik had van een collega gehoord dat dit echt de moeite waard is om te gaan bekijken. Het is een helderblauw meer aan de bergen van Verdon. Hoor ik bergen? Ja, dit betekent wel dat we een stuk door de bergen moeten rijden voordat we er zijn. De Tomtom zegt dat het ruim een uur rijden is. Dat is nog te overzien. We smeren wat broodjes en pakken de spullen.
Onderweg maken we nog even een tussenstop bij een apotheek voor oordruppels voor Lone. Ook nog een pakje Advil en een doosje Strepfen erbij. Lone heeft Bas inmiddels ook een zere keel bezorgd met haar gehoest en gesnotter. Oordruppel erin bij Lone en we gaan weer verder.
Al gauw wordt Georges du Verdon aangegeven op de borden. Dat valt mee, denk ik nog. De bochtjes vallen ook best mee. Nog 20 kilometer. De bochtjes worden iets heftiger. Als deze 20 kilometer erop zitten, dan volgen er nog 20. Hmm het is toch best ver. De borden geven aan dat er een “gauche” en een “droite” kant van het meer is. Ik volg Tomtom maar, hij gaat voor links. Dat schijnt achteraf ook de mooiste route te zijn qua uitzichten. Dan ineens geeft de Tomtom aan dat we er zijn. Er staan hier ook veel auto’s geparkeerd en mensen zijn foto’s aan het maken. Alleen het gekke is dat we nog bovenop een berg staan. Hoe komen we dan bij het meer terecht? We lopen een stukje en dan zien we dat het…het gaat hier om een uitzicht op het meer.
Ineens begint het keihard te plenzen en we rennen naar de auto om te schuilen. We staan geparkeerd op een terrein met een cafe/restaurant en we bedenken dat het wel lekker is om daar koffie te drinken. Bas vraagt ook aan het meisje achter de bar hoe we bij het meer zelf komen vanaf hier. Ze zegt dat het nog 30 (!) kilometer doorrijden is en dan komen we er vanzelf. Nog eens 30 kilometer door de bergen dus. Dat is geen pretje. Ik ben geen fan. Maar goed, we zijn nu al zover gekomen en het is zonde om terug te gaan. Als de koffie op is, jumpen we weer vol goede moed in de car.
De bochten worden steeds heftiger en mijn humeur daardoor ook. Ik zeg inmiddels niet veel meer, niet zo gezellig voor Bas, maar kan er niks aan doen. Eindelijk na een uur kringelen zijn we er. En het is werkelijk prachtig mooi! Het water van het meer is lichtblauw. Wauw! We parkeren de auto. Verderop is het mogelijk om een bootje te huren. Een uur kost 35€ en twee uur €65. Hoppa. We kiezen toch maar voor twee uur, het is een groot meer.
We krijgen niet echt tips van de meneer van de botenverhuur welke kant op het leukst is, maar we zien dat de meeste andere bootjes de kant van de bergen op varen, onder een brug door. Dat doen we dan ook.
Het zicht op de bergen is prachtig. We zien zelfs twee watervallen; een grote en een wat kleinere. Heel gaaf. We dompelen Lone onderweg een keer in het water. Ik wil zelf ook wel zwemmen, vooral onder die ene waterval had me gaaf geleken. Alleen we hebben geen trapje op de boot, dus ik zou er nooit meer inkomen. Genieten van het uitzicht en het mooie blauwe water is ook prima! Als de een achter het stuur zit, kan de ander mooie foto’s en filmpjes maken.
Na twee -toch wel- omgevlogen uurtjes, brengen we het bootje weer terug bij de vriendelijke vriend. Voordat we in de auto stappen om weer terug te gaan, nemen we nog een duik in het mooie meer. Heel handig is, dat we de handdoeken bij het huisje zijn vergeten. Dus dat wordt opdrogen in de zon.
Als we net tien minuten in de auto zitten zegt Bas opeens “Oh nee Joyce”. Hij wijst op de achterruit en ik zie een bikini en boxershort aan de ruitenwisser bungelen. Die handige Harry had het voordat we in de auto stapten “even” op de auto gelegd en natuurlijk vergeten. Ok, we draaien de auto en als we weer bijna bij het meer zijn zien we de rest van de spullen liggen. Oh oh oh. Wat een zooitje ongeregeld.
De rest van de terugweg gaat sneller dan heen. We rijden in ruim een uur naar Sainte Maxime om daar te gaan uiteten. We kiezen een restaurant aan de boulevard. De keuken is pas om 19 uur open, dus we moeten nog een half uur wachten met bestellen. Dat geeft niet, nemen we eerst een drankje. Bas neemt een biertje, ik en cola en Lone een limonade. Lone krijgt daarnaast een kleurplaat van Frozen en kleurpotloden. Nu al een goed restaurant.
Het eten is heerlijk. Vooral de fois gras die Bas vooraf neemt. Goddelijk! Ik mag het eigenlijk niet, lever, maar een paar hapjes kan ik echt niet weerstaan. Verder neemt hij als hoofd ravioli, ik een ceasar maaltijdsalade en Lone een kinderpizza. Ook allemaal lekker!
Voldaan rijden we naar het huisje. Het was een mooie dag vandaag.
Woensdag 2 september
Vandaag gaan we weer naar het strand van Pampelonne. We hebben van Bas zijn baas André de tip gekregen om hier bij strandtent l’Esquinade te lekker gaan lunchen voor een betaalbare prijs. Goed idee dus.
We zouden Bastiaan en Joyce niet zijn als we niet totaal onvoorbereid weer gewoon naast Club 55 op het strand gingen liggen zonder te weten of l’Esquinade wel in de buurt van dit deel van het Pampelonne strand is. Dus als we al lang en breed al onze spullen hebben uitgestald, besluit Bas eens op de navigatie app te kijken. Hij ziet dat het – hoe kan het ook anders- 6 kilometer bij ons vandaan is, via de weg dan. Hij loopt een stuk die kant op, misschien is het korter via de kustlijn. Helaas. Hij is bijna tot het eind van het strand gelopen, maar heeft geen strandtent met deze naam gezien. Dan moeten we dus sowieso met de auto.
Lone heeft het leuk met Pauline, een Duits meisje van drie en half. Ze spelen gezellig samen met een emmer en een schep. Ook doen ze alsof Pauline’s vader een monster is die hen wil pakken. Ze schateren het uit. Als Pauline een slaapje gaat doen, gaan wij ervandoor, op zoek naar l’Esquinade. We hebben het snel gevonden omdat het langs de weg goed wordt aangegeven. Het blijkt dat Bas net 15 meter voor deze tent is omgedraaid met de gedachte ‘verder dan dit is het vast niet.’ Lachen. Het was sowieso te ver geweest om te lopen voor Lone en voor mij.
André had niets teveel gezegd; het eten is lekker hier. We hebben allebei een frisse salade. Bas een niçoise en ik een tomaat-mozzarella. Lone had al een croissant gegeten op het strand, dus zij heeft geen trek meer. Wel heeft ze zin om een chocolademousse met haar moeder te delen. Papa neemt een stuk citroentaart toe. Mjamm!
Na de lunch gaan we hier nog even op het strand liggen. Bas en Lone gaan samen ook nog op rotsenjacht. Ze zien schelpjes met hele kleine krabbetjes erin. Dat vindt Lone wel interessant.
Een paar uurtjes later gaan we op weg naar de supermarkt voor wat kleine dingen als water, beleg en schoonmaakmiddel voor de eindschoonmaak. De supermarkt is in een soort overdekt winkelcentrum met heel leuke winkeltjes. Bas koopt een zwembroek en Lone krijgt lichtblauwe Havaianas en super schattige korte blauwe Uggs met strikjes aan de achterkant. Dus de kosten lopen toch wat hoger uit dan verwacht. Oeps.
’s Avonds eten we bij het huisje; een Franse vissoep en quiche.
Donderdag 3 september
Lone heeft nog steeds last van haar rechter oor. We willen vandaag naar Aqualand gaan, een park met allerlei glijbanen hier in de buurt, alleen het lijkt me toch verstandig om eerst langs een dokter te gaan. We vragen bij de receptie waar de dichtstbijzijnde dokter is. Het is in Port Grimaud.
Gelukkig heeft hij vrij inloopspreekuur als we aankomen. Er zijn wel vijf wachtenden voor ons, maar het gaat vrij snel. Als we aan de beurt zijn, mag Lone op de behandeltafel gaan liggen en kijkt de dokter eerst naar het linker oor, en dan naar rechts: “Yes! Infection!” zegt hij. Verder luistert hij nog naar haar hartje en kijkt in haar keel. Dat ziet er goed uit. Hij schrijft antibiotica voor, oordruppels, paracetamol en ibuprofen. Alles een week lang, drie maal daags. En de komende twee dagen mag ze niet met haar hoofd onder water. We gaan met het recept naar de apotheek, diegene waar we al beste klant van de week waren, hihi. Met een tas vol spullen lopen we weer naar buiten. Als we bij de auto aankomen, geven we Lone meteen de eerste dosis. Ze is flink aan het piepen namelijk. Omdat ze zo’n grote meid is geweest, halen we ook nog een ijsje.
Omdat we het zo zielig voor haar vinden om niet naar Aqualand te gaan, rijden we er toch heen. We doen dan een watje in haar oor met een pleister erop ter bescherming. Ze lijkt al opgeknapt te zijn van de eerste AB en IBU shot, want ze heeft weer flink praatjes. Een heel ander kind gelijk.
Als we na een half uur rijden bij Aqualand zijn aangekomen, ziet het er wel heel rustig uit op het eerste oog. Het lijkt wel gesloten. We rijden eromheen en Bas loopt naar binnen bij de ingang. De deur is wel open. Hij krijgt te horen dat ze pas aankomende zondag weer open gaan. Te laat voor ons dus. Het naastgelegen zwembad is wel open, maar die hebben we zelf ook. we vinden het erg jammer, vooral voor Lone. “Het geeft niet, je hoeft geen sorry te zeggen”, zegt ze met een lief stemmetje. Gossie.
Dan maar naar ons eigen zwembad met twee glijbanen. Daar gaan papa en Lone, de laatste dus met watje en pleister. Gelukkig vindt ze het hier ook leuk! Mama geniet van het laatste dagje mooi weer. Morgen schijnt het bewolkt te worden.
Deze avond eten we bij het restaurant van de camping. Ik een pizza, Lone een frikandel en Bas een cheeseburger van geitenkaas. Allemaal lekker! Lone heeft al vanaf aankomst een hondje op het oog die ze heel graag wil aaien. Ze durft het alleen niet te vragen aan zijn baasje, dus mama moet mee. De meneer is toevallig ook Nederlands en hij vindt het goed. Lone is dol op Lady, zo heet het hondje. Een kruising tussen een Shih Tzu en een Maltezer. Ik zeg dat Lone’s oma ook een hondje heeft, een Maltezer en dat Lone ook dol op hem is. De meneer is samen met zijn hondje op reis, met de camper. Als hij weg gaat, zegt Lone het hondje lief gedag. “Wel tegen oma zeggen dat je een hondje hebt geaaid he?” zegt de meneer tegen Lone. Bas en ik vinden het stoer. We weten niet of wij dat zouden doen, alleen op reis als we ouder zijn. Deze man geniet er gelukkig van!
Wij gaan ook betalen. De rekening is 44,90€, service compris, dus de fooi is al meegerekend. Ik geef Bas mijn pasje, we hebben geen cash meer. “Make it 53€”,zegt die gek! “Omdat het jouw geld niet is zeker!”, zeg ik voor de grap. Bas dacht dat er 49,90€ op de bon stond, blijkt later. ‘Gelukkig’ doet het pinapparaat het niet en vraagt de ober of we morgen terug willen komen om te betalen. Dat doen we.
vrijdag 4 september
De laatste dag, snif.. en nog bewolkt ook. Bas is voor de laatste keer gaan fietsen. Hij heeft veel plezier gehad van zijn fiets deze vakantie. Na het ontbijt ga ik alvast wat kleren vouwen en ik de koffer leggen. Lone zit achter de iPad en Bas leest een beetje. De ‘laatste dag’ stemming zit er lekker in. Ondanks de bewolking gaan we toch maar naar het zwembad. Het water is koud zonder zonnetje. Rond een uur of drie zijn we klaar met die wolken en besluiten we nog een stukje te gaan rijden, op zoek naar een wijnwinkel om wat mee naar huis te nemen voor de moeders. En voor ons zelf, voor over een half jaar. Eerst gaan we nog even onze schuld betalen van gisteren in het restaurant. De meneer is blij dat we zijn teruggekomen en daarom krijgt Lone een ijsje. Lief toch.
Bij de wijnwinkel kiezen we een lekkere rode uit voor iedereen ( ja sorry ik heb een paar slokjes geproefd, het was goddelijk) en van de witte gaan we ervanuit dat ie lekker is. Allebei geproduceerd hier, in Grimaud. Een leuke herinnering!
Als we weer bij het huisje zijn, gaan we verder met inpakken en schoonmaken. Dat laatste is toch meer werk dan verwacht. Maar goed, een makkelijke manier om 75€ schoonmaakkosten te besparen. Ondertussen eten we wat er over is uit de koelkast als diner. Tegen tienen ben ik het zat ik ga naast lezende Bas in bedje liggen. Morgen een vroege en lange dag; de laatste spullen inpakken en badkamer, vloer en wc schoonmaken.
Zaterdag 5 september
Om zeven uur gaat het wekker. Bas haalt voor de laatste keer een broodje bij het winkeltje beneden. Tegen negenen is alles ingepakt en schoon. Er komt een mevrouw om te checken of alles goed schoon is. Nou als dat niet zo is word ik gek! Gelukkig is het ok.
We nemen afscheid van het huisje. Lone zit al in de auto, die wil naar huis, haha. Bas en ik hebben er meer moeite mee. Rond negen uur rijden we voor de laatste keer onder de slagboom door. “Nou Lone”, zegt Bas. “Kijk nog maar eens goed naar de glijbanen, die zien we voor de laatste keer. Ik vind het wel jammer!” “Ik niet!” is Lone’s resolute antwoord. Bas en ik schieten in de lach. Ok… Nou gaan met die banaan.
De terugrit verloopt zo voorspoedig, dat we besluiten om in een keer naar huis te rijden. De enige file die we tegenkomen is in Nederland, laat in de avond, omdat ze zogenaamd aan de weg aan het werken zijn. Erg veel gewerkt wordt er niet, maar goed. Rond half twaalf zijn we moe maar voldaan thuis. Kunnen we lekker in ons eigen bed nog nadromen van de mooie vakantie.
Bas en Lone, ik vond het een super gave vakantie! Dikke kus!
Ergens in april, toen ik nog bij ABN Amro zat samen met Jaap hebben we ons ingeschreven voor Luik Bastenake Luik: de Ardennen Classic van 2015. Dit was een van de mooiste tochten die Jaap ooit gereden had. We kozen voor de 160 kilometer variant, wat uiteindelijk aangeduid werd met 167 kilometer. Op het moment van inschrijven lijkt 8 augustus nog een eind weg… maar achteraf gezien gaat het toch best snel.
Vrijdag 7 augustus rijd ik in de ochtend richting Apeldoorn om Jaap op te halen. We rijden met twee fietsen en tassen richting Luik. We hebben ervoor gekozen om er een weekendje weg van te maken. Aangezien het 2,5 uur rijden is vanaf Apeldoorn is het zeker geen overbodige luxe om lekker dichtbij de start in een hotel te slapen voor twee nachten. Eenmaal aangekomen halen we de auto leeg en zetten alle spullen en de fietsen boven in de kamer van het Ibis hotel. We moeten ons startbewijs en stuurbordje nog halen maar dat kan pas vanaf 16:00 uur. Ook niet geheel onbelangrijk: we moeten nog eten. Er moet een solide bodem gelegd worden voor morgen. We voorzien in deze behoefte door tijdens een late lunch vol aan de pasta te gaan. Biertje erbij in de zon, wat wil je nog meer. Na het eten is de Country Hall de Liège, waar de start plaatsvindt, open. We rijden er heen en halen in alle rust onze spullen op.
Op naar het centrum van Luik. We parkeren de auto in de garage en lopen rustig door de straatjes. Als we op een hoek een terras in de zon tegenkomen hoeven we niet lang te overleggen. Biertje erbij, beetje mensen kijken en hier en daar wat uitlachen;-) Heerlijk ontspannen en een beetje ouwehoeren. Wat zal ons morgen te wachten staan??? Er is al wel het een en ander bekend door de mailtjes die we ontvangen hebben van de organisatie. Jaap heeft het jaar ervoor de 125 kilometer variant gereden en dit was al zeer pittig. Kuitenbijters van de buitencategorie liggen klaar om het ons super zwaar te maken. Het is toch al wel een aantal uur geleden dat we de pasta hebben gegeten en onder het motto “stapelen” gaan we op zoek naar een pizzeria. Deze vinden we op de terugweg richting de parkeergarage. Het is in het begin nog vrij rustig maar loopt al redelijk snel vol. De pizza’s gaan er goed in, ze smaken lekker. Om alles af te toppen nemen we nog een ijsje toe in het winkelcentrum boven de parkeergarage. Twee bollen Häagen-Dazs brengen ons koolhydraat niveau lekker op pijl voor morgen. In het hotel internetten we nog even en na een frisse douche gaan we slapen. De wekker staat morgen om 06:00 uur!!!
Het wekkertje gaat en dat voelt heel vroeg aan. Dat is het natuurlijk ook. Langzaam aan kleden we ons aan, nog niet in fietskleding. Naar beneden ontbijten. Ook hier eten we extra met het oog op de dag die voor ons ligt. Eenmaal boven schieten we onze wielerkleding aan en pakken alle spullen die we nodig hebben om de 167 kilometer die voor ons liggen tot een goed einde te brengen. Reepjes, gels, ontbijtkoek en volle bidons. Volledig bepakt en bezakt nemen we de fietsen via de lift mee naar beneden en gaan we richting de start. In vergelijking met de Toerversie die we eind juni reden is het allemaal veel relaxter er rustiger. Het scheelt ook zo’n 11000 deelnemers. Haha. We pakken de eerste stempel op onze stempelkaart en gaan heel relaxed van start. We weten wat er vandaag voor een prestatie geleverd moet worden dus we beginnen heel rustig. Geen gejaag, niet vol gas. Rustig aan. Bij de eerste heuvels moet ik nog warm worden. Het is wat zwaar. Maar als de kilometers onder de wielen verdwijnen worden we warmer en gaat het beter. Als we er zo’n 50 op hebben zitten is het eerste punt waar we even kunnen zitten en de bidons kunnen vullen. Ik moet zeggen dat het niet beter kon zijn qua timing. De beentjes voelen iets zwaar en ik heb ook dorst. Bidons drink ik leeg en vul ze weer met een nieuwe voorraad sportdrank. Heel even zitten en we gaan weer door. Het is niet heel goed weer dus we koelen snel af. Het beloofde zonnetje is er niet. In plaats daarvan rijden we door de mist en miezerregen. Ik kan nu al zeggen dat deze tocht zwaar is omdat er geen enkele centimeter vlak is. Het is of stijgen of dalen. Er zit niets tussenin. De omgeving is prachtig en het is overal super rustig. Je kan vol gas afdalen en zonder lastig gevallen te worden door auto’s lekker koersen. Na zo’n 125 kilometer pakken we de derde tussenstop. Dit is dezelfde als de eerste. Eten en drinken en weer verder. We hebben uitgerekend dat we ieder zo’n negen bidons gedronken hebben die dag. Dat staat gelijk aan 4,5 liter drinken. Hiervan is het grootste gedeelte gewoon uitgezweet. Het venijn zit hem in de staart bij deze tocht. De laatste twee beklimmingen zijn killing. Ondertussen hebben we deze cols al gehad:
-Col de Chambralles gem. 8.2 % max 16 %, lengte 1.9 km
-Col du Rideux zuid gem. 6.9 % max 12 %, lengte 2.2 km
-Col de Roche à Frêne gem. 9 % max 15 %, lengte 2 km
Maar deze twee liggen nog voor ons als we vlak voor de Redoute de laatste tussenstop pakken:
-Col de la Redoute gem. 9.5 % max 22 %, lengte 1.7 km
-Col de la Roche aux Faucons gem. 9.8 % max 16 %, lengte 1.5 km
Na de laatste beklimming is het beste er echt bij mij af. Ik krijg het nog amper rond. Die laatste 10 kilometer kruipen werkelijk voorbij. Afzien to the max!!! Het is enorm bikkelen maar uiteraard halen we de finish. Een high-five om het te vieren en een biertje erbij om er op te proosten. Yes, we did it. Fietsjes tegen het hek en wij bijkomen in het gras. Pffffff!!! Ruim zeven uur gefietst en 2680 hoogtemeters gemaakt. Na een paar biertjes zetten we het klamme helmpje weer op en rijden we terug naar het hotel. Vieze natte kleding uit en snel onder de douche. Al het zweet, modder en zonnebrand afspoelen en schoon maken. Als we allebei weer het mannetje zijn lopen we naar buiten richting de rotonde waar we de vorige middag pasta gegeten hebben. Hier zit ook een chinees. Laten wij nu enorme trek hebben. We kiezen een mooi menu met nog wat biertjes erbij. Jaap topt dit keer af met een whisky en ik neem nog maar eens een verkoelend ijsje. Goed gegeten. Moe, voldaan en rozig lopen we terug naar het hotel. We zijn gebroken. Slapen zal geen probleem zijn en dat klopt ook. Als m’n hoofd het kussen raakt ben ik vertrokken. Voor Jaap geldt hetzelfde.
De volgende morgen doen we alles in de laagste versnelling. De spiertjes hebben wat te verduren gehad dus een beetje kalm aan hebben we wel verdiend. Na het ontbijt gooien we alles weer in de auto en rijden terug naar Nederland. Wat een gave indrukwekkende tocht. Dit was inderdaad een prachtige uitdaging. Jaap bedankt!!!!
