gaillardonline

mei, 2010

Paasweekend Boedapest 2010

Met Kerst 2009 kregen mijn moeder en ik losse puzzelstukjes onder de boom cadeau. En niet 1 doosje met puzzelstukjes, zodat je alles meteen in elkaar kon leggen, nee… Wij kregen verspreid over de hele avond steeds een verschillend pakje met 5 stukjes. Het duurde dus de hele avond voordat we er eindelijk achter waren wat we kregen van de Kerstman. Heel leuk bedacht voor twee van die nieuwsgierige kippen zoals wij! Uiteindelijk legde ik een puzzel met daarop de afbeelding van de vuurtoren van Harlingen. Daar hebben Bas en ik afgelopen januari van genoten. Mijn moeder legde een puzzel met daarop een afbeelding van een mooi gebouw. In Boedapest!!!! De Kerstman vertelde dat we daar aankomende Pasen naartoe gaan! Allemaal! Wie is allemaal? Ine, Dick, Anke, Bastiaan en ik. We gaan er weer een gezellig weekend van maken!

Donderdag 1 april
Wat vliegt de tijd. Vanavond gaan we al! Na een dag hard werken voor de meesten van ons, staan we om 19 uur paraat op station Hilversum. Alle handbagagekoffertjes zijn weer ingepakt met kleding en kleine flesjes liquids voor de aankomende dagen. We zijn er helemaal klaar voor. Op naar Schiphol!
Er staat een enorme rij voor de douane. Er gaan veel mensen op pad dit paasweekend. We redden het gelukkig op tijd naar de gate. Ine heeft weer broodjes voor ons gesmeerd. Onder het genot van ons eerste drankje eten we deze lekker op. Daarna kunnen we boarden. Het is maar twee uurtjes vliegen naar Boedapest. Dat valt reuze mee.
Wat een luxe! We worden met een busje naar ons appartement gebracht. We hebben afgesproken met de beheerder dat zij rond half 12 ons op zou wachten om de sleutel te overhandigen en om het een en ander uit te leggen. Ze staat er al. We lopen een groot gebouw binnen. Aan het eind van de gang aan de linkerkant is onze deur.

Het is een superleuk appartement. Als je binnenkomt heb je links de badkamer en rechts de keuken. Rechtdoor is de woonkamer met links een bedbank en recht een tafel. In dezelfde kamer is een vide met nog een bed. Verder rechtdoor is nog een aparte kamer met twee bedden. In de laatste gaat Annie slapen, Bas en ik nemen de vide en Ine en Dick de bedbank. Na de uitleg en de overhandiging van de sleutels gaat de beheerder weer weg. Ze zegt dat we bij vertrek de sleutels via het keukenraam naar binnen mogen gooien, dan hoeft ze niet speciaal daarvoor terug te komen. Ze woont namelijk niet in de buurt. Lachen hè.
Nadat we onze koffertjes hebben uitgepakt, lopen we nog even naar buiten. Dick heeft uitgezocht dat er in de buurt een avondwinkeltje is. We hebben namelijk niks (lees: alcohol) in huis en dat kan natuurlijk niet hè! We overwegen nog even om een discotheek in te lopen, maar zelfs voor Bas en voor mij zijn de mensen die hier komen veel te jong, dus dat wordt ‘m niet. Gelukkig vinden we gauw de winkel en gaan we, na het nodige te hebben ingeslagen, weer appartementwaarts.

Het is al laat inmiddels en we zijn best wel bek af. Bastiaan ligt als eerste op bed. Nou ja, bed; het is meer een uit de hand gelopen lattenbodem waar we de komende dagen op gaan slapen, haha! Maar we zijn zo moe, dat maakt allemaal niet meer uit. Misschien komen we iets moeilijker eruit morgenochtend. Ik moet er trouwens als eerste uit, pfoeh, die krullen weer hè.

Vrijdag 2 april
Het is nog donker als we worden opgeschrikt door een kabaal! Hard gepraat, gehamer en gestommel. Het is net alsof ze naast ons bed staan, zo hard! Het scheelt ook maar een meter of vijf, want er wordt namelijk buiten naast onze woon-/slaapkamer hard gewerkt door en stel bouwvakkers. En het raam staat open. Geen idee wat ze aan het doen zijn, maar het klinkt vreselijk. Af en toe vallen we weer een beetje in slaap, en dan volgt er weer een knal of een lach. Na ja, we kunnen er weinig aan doen. Hopelijk is dit de laatste werkdag deze week.
Om een uurtje of 9 gaat de wekker van mijn telefoon. “Joop, opstaan!” “Hmmmm nee!!” “Jawel, je bent niet de enige die moet douchen, hup!”
Na mij volgt Annie, daarna Dick. Hij heeft in de tussentijd al lekker broodjes gehaald voor het ontbijt. We besluiten dat Dick morgen als eerste mag, anders moet hij zo lang wachten op die wijven. Daarna gaat Ine en Bas sluit de kring.

Ine heeft lekker kaas meegenomen van huis, en Slankie en parmaham en gorgonzolakaas. Een kopje koffie en thee erbij! Echt genieten.
Na het ontbijt pakken we de metro richting VVV. We willen even wat info over wat er wel en niet open is hier met Pasen. Het zou toch niet leuk zijn als we ergens voor een dichte deur staan. Gelukkig is er veel open, behalve de winkels. We gaan morgen dus shoppen, dat duidelijk.

Nu gaan we naar de andere kant van de Donau: Boeda (wij zitten zelf in Pest, Boeda en Pest worden gescheiden door de rivier de Donau. Boeda is heuvelachtig, Pest is vlak). We lopen ernaartoe over de kettingbrug. Vanaf deze brug kun je al zien dat er een soort van tram naar boven en weer naar beneden rijdt. Grappig! Dat wil ik ook! “Nee niet lopen omhoog toch? Is leuk joh met het trammetje!” Afijn, een uur wachten, 7000 HUF (de munteenheid hier, de Hongaarse forint, afgekort dus HUF) en een ritje van 1 minuut later, komen we boven aan. Maar het scheelt ook een hoop lucht en uitputting, zo kun je ook denken, en… Wat een uitzicht! Het is supermooi! “Bas, maak ff een foto!” “M’n batterij is leeg, balen man” “Ine, jouwe dan?” Van Ine is het chipje stuk. Hoe is het mogelijk.. Gelukkig doet die van Dick het wel!

Na een poosje rond te hebben gelopen en genoten te hebben van het uitzicht en een leuk lokaal marktje (waar Dick een ‘Hardrock Café Boedapest’ T-shirt heeft gekocht, die hier helemaal niet bestaat) hebben we wel weer wat trek gekregen. En wat is hier de specialiteit? Jawel! Goulashsoep! Lekker! Bastiaan heeft meteen de tijd om even de camera te laden, dat scheelt weer.

Na het eten lopen we richting het vissersbastion. Hier schijnt het allermooiste uitzicht over de hele stad te zijn. Er zijn hier veel toeristen. Op weg naar het mooiste uitzicht, komen we van alles tegen. Er staat een kraampje waar aardbeien met chocolade worden verkocht! Hmmm ik krijg een deja-vu! In New York hebben we dit ook genomen en dat was zo lekker! Nee, deze kan ik niet laten staan!

Verderop staan twee mannen met van die grote roofvogels op hun arm. Of we er een willen vasthouden vragen ze. Nou nee hoor, dank u.
Later lopen we ook even binnen bij een marsepeinfabriek met aansluitende winkel. Om de fabriek binnen te komen, moeten we betalen. Zo graag willen we het ook weer niet zien, de winkel alleen is ook leuk. Marsepein is ook een specialiteit hier. Net zoals paprikapoeder. Ok, eindelijk zijn we bij het mooiste uitzicht aanbeland. Geweldig! Bastiaan maakt nog even een groepsfoto met de afstandsbediening: cheese!

We nemen ‘de tram’ weer naar beneden. Volgende stop is een grote bekende overdekte markt, waar verse groenten, vlees en veel Hongaarse specialiteiten, zoals paprikapoeder, foie gras en salami worden verkocht. Het is echt enorm groot! Ook wel veel van hetzelfde, maar dat is juist leuk. Dan kun je de prijzen onderling een beetje vergelijken enzo. Dat laatste hebben we geweten. Annie en ik kopen bij een van de slagers 2 bakjes foie gras (diervriendelijk, daar gaan we van uit!). Als we hebben afgerekend ziet Ine een salami hangen bij dezelfde slager. Ze koopt ‘m. Echter, bij de buurman -ook slager- hangt dezelfde worst voor 200 HUF minder! Het is maar 80 cent, maar het klinkt als 80 euro! “Kom we gaan terug!”, zeg ik. Dus Ine en ik lopen weer richting ‘onze’ slager. Die is natuurlijk ineens de Engelse taal niet meer machtig en snapt er helemaal niks meer van. Er wordt een collega bijgehaald. Het mag allemaal niet baten. Omdat wij maar door blijven zeuren over die 80 cent, geven ze het uiteindelijk toch op, hehe. Ine krijgt haar geld terug. Tja, daar zijn we Hollanders voor hè. Van die echte geniepige Hollanders. Heerlijk! Ine koopt de worst bij de buurman.

Tevreden lopen we verder. Ik wil nog wel wat Hongaarse paprikapoeder kopen en Ine nog een kransje met gedroogde pepertjes die we aan het begin van de markt hebben gezien. We staan een beetje te snuffelen bij een kraampje en dan ineens horen we zoiets als: “Klein?” Er staat een mannetje met een lege zak in zijn hand. Hij bedoelt of we een zakje van een van zijn kruiden willen kopen, denk ik, maar Ine loopt op hem af, gaat recht voor hem staan en houdt haar hand boven zijn hoofd: “Ik klein? Nee! Jij klein!”, zegt ze en ze geeft hem een kus op zijn voorhoofd. We hebben het niet meer van het lachen! Geweldig! Gekke Ine. Het mannetje kan er ook erg om lachen gelukkig.

We nemen de metro terug naar onze woonplaats. Dick, Annie en ik gaan alvast een café-restaurant in om wat te drinken, Bastiaan en Ine gaan nog even boodschappen doen voor de komende dagen. We willen natuurlijk wel een eitje eten met Pasen!
Even later komen ze ook naar ons toe. Het is wel gezellig hier dus we bedenken dat we hier ook wel even een hapje kunnen blijven eten. Het is lekker, maar veel! Het is een wonder dat de Hongaren zelf niet stuk voor stuk tientonners zijn. Zoveel eten krijg je hier op je bord geschept. Om alles even te neutraliseren, bestelt Bastiaan voor ons ieder een glaasje Unicum: een typisch Hongaars drankje. Je ziet het overal. We zijn nieuwsgierig naar de smaak… “Proost!” Het eerste slokje gaat wel, maar dan het moment na het slikken: Bitter! Zo ontzettend bitter! Bah! Spoelen!

Als we klaar zijn met eten en drinken, lopen we naar het appartement. Omdat we het best zat zijn, liggen we vroeg op de latten.

Zaterdag 3 april

Deze morgen krijgen we bij het ontbijt al een lekker gekookt eitje van Dick. Een pre-paasontbijt zeg maar. In de keuken staan allerlei dingen die we mogen gebruiken, waaronder koffie, thee, rijst, suiker en zout. Dat is mooi, want we hebben geen zout voor het ei meegenomen bij de winkel. Het fijne is, dat een of andere grapjas die hier eerder heeft gelogeerd, zoetstof in het zoutvaatje heeft gedaan… Lekker hoor, een zoet ei..
Ine merkt op dat we zuinig aan moeten doen met het wc-papier de komende dagen, want misschien hebben we anders niet genoeg. “Onze opdracht van vandaag is dat we een paar velletjes wc-papier in onze tas moeten doen als we ergens gaan plassen!”, zegt ze. Ok, geen probleem, haha.
Bastiaan zou Bastiaan niet zijn, als hij niet een paar mooie caches had uitgeprint om hier in Boedapest te gaan ‘loggen’. Nadat Ine, Annie en ik een paar winkels in en uit zijn gelopen, tevergeefs op zoek naar een paar tijgerhandschoentjes, treffen we Bastiaan en Dick al snuffelend en zoekend aan bij het Hongaarse Comedy theater. Hier zou de schat moeten liggen. Nadat ze alles wat los en vast zit hebben omgekeerd, geven ze het op. Ook de hulp van de ladies mag niet baten. Morgen maar weer verder zoeken dan.
We lopen naar het metrostation. Onderweg komen we een zwerver tegen die zijn voet en onderbeen heeft verbonden met bebloed verband. Hij staat op een bepaalde manier op zijn been zodat het net lijkt alsof hij geen voet meer heeft. Hij staat een beetje te trillen een te bedelen met een bekertje in zijn hand. We lachen ons suf! Wat een komiek zeg. Eigenlijk zou je hem wat moeten geven voor zijn knappe acteerwerk.
Met de metro gaan we richting Váci utca. ‘Utca’ betekent straat, ‘Váci’ betekent winkel. Nee, grapje. Maar we gaan in ieder geval proberen wat geld uit te geven. En dat gaat nog niet zo makkelijk moet ik zeggen. Er zijn hier veel dezelfde winkels als in Nederland, dus dan is het zonde om die dingen hier te kopen. Ik zie wel een paar leuke leren jasjes, maar die zijn er helaas niet in mijn maat. Intussen hebben Bastiaan en Dick het allang opgegeven met ons, dus die zitten al strak op een terras aan de koffie in de zon.

Even later komen we op een leuk markplein terecht met allerlei leuke hobby- en kleding- en eetkraampjes en Hongaarse traditionele muziek en dans. We hebben een mooi plekje voor het podium gevonden om, onder het genot van een drankje, de dansende en zingende dames en heren eens goed te bekijken. Het ziet er super leuk uit! Als we verder willen gaan, bedenkt Dick zich ineens dat de beker waar zijn biertje in heeft gezeten, uitermate geschikt is om te gebruiken op Koninginnedag! De beker verdwijnt in Dick’s tas. Wij kijken nergens meer van op Dick.

Er wordt overal vers eten bereid en verkocht. Het ruikt echt heerlijk. Terwijl Bas en Dick een verse Hongaarse worst eten en ik een ijsje, passen Ine en Anke een paar leuke bondsjaals en -mutsen. Geweldig! Ine staat op het punt om de sjaal te kopen, maar ze doet het uiteindelijk niet. Jammer hè. Al verhaart ie wel veel, dus misschien is het maar beter.
Op weg naar de volgende winkelstraat, komen we een kraampje tegen waar men van een soort bladerdeeg met suiker, heerlijk geurende “deegrollen” maakt, op een soort draaiende stok boven een vuurtje. Dat is hier ook een specialiteit. We kopen er een met vanillesuiker. Mmmm, echt heerlijk! Nogmaals, ik snap niet dat de Hongaren niet moddervet zijn met al dat lekkere eten hier.

De volgende winkelstraat, Andrássy, is op loopafstand van hier. Het is meer een boulevard, met merkkleding. Als eerste komen we een merk-outlet tegen. Daar kunnen we wel even kijken, misschien hebben ze wat leuks. Helaas valt het tegen. Het is nog steeds heel duur en een beetje een chaotisch zooitje. We lopen nog een paar winkels in en uit, maar het is duur, wat we al hadden verwacht. Het scheelt niets met de prijzen in Nederland.

We nemen de metro naar het Heldenplein (Hosök tere). Dit plein is aangelegd in 1896 ter gelegenheid van de duizendste verjaardag van de Hongaarse verovering van het Karpatische Bassin. Het heldenplein is een groot symbool van het 19de eeuwse Hongaarse nationalisme. Het ziet er mooi uit. We gaan er even in het zonnetje zitten en maken een paar foto’s. Ook van m’n moeder die de zwerver van vanmorgen nadoet; ze houdt trillend haar hand op voor een centje. Ze krijgt er een van Ine. O nee! Het is een Fischermansfriend, haha! Om te gieren!
In de verte horen we gezellige muziek. Het komt uit het stadspark. Daar gaan we eens even een kijkje nemen. Inmiddels hebben we ook wel weer een beetje dorst! Er is hier net zo’n soort markt als vanmorgen in Váci utca. Vers eten wordt bereid en er staan leuke kraampjes die van alles verkopen. Het is heel druk. Waarschijnlijk is dit de Hongaarse paasviering. Heel gezellig. Ine koopt een paar kleine schepjes op het marktje. Ze zijn speciaal gemaakt om kruiden mee te scheppen, zoals de paprikapoeder die we gisteren hebben gekocht. Op de markt gisteren waren ze te duur, hier niet! Ine is er super blij mee. Tijdens een biertje in de zon, stelt ze voor om een handeltje in schepjes te beginnen in Nederland. Die is gek hoor.
Als we teruglopen, komen we een kraampje tegen met Hongaarse likeurtjes. We mogen proeven. Er zitten wel een paar lekkere bij, alleen het probleem is dat we zo’n fles niet mee mogen nemen in de handbagage. De verkoopster voelt zich genaaid; wel 5 man laten proeven, niet kopen. Echte Hollanders weer hè.

Er schijnt hier in het stadspark ook ween metro te zijn. O ja, we zien ‘m. Eerst moeten we even plassen bij een toilethuisje. Vooraf betalen. Het ziet er mooi schoon uit. Al plassend horen we ineens Ine schreeuwen: ”Denk aan de opdracht!!!” Het is een geluk dat Anke al op de wc zit, anders zou ze het in haar broek hebben gedaan! Zo ontzettend moet ze lachen! Haha! Ik stop een rol in m’n tas. Gauw weg hier, voordat ze erachter komen!

Op richting Boeda. Hier gaan we eten bij een restaurant dat een goede beoordeling heeft in het Boedapest boekje van Bastiaan ‘Margiret Vendéglö’. Het is even zoeken en rondvragen, maar uiteindelijk vinden we het. Het restaurant ziet er gezellig uit. Eerst drinken we even wat op het binnenplaatsje. Voor het eten zelf gaan we straks naar binnen. Als we de drankjes hebben gekregen, willen we even proosten op de foto. En als je iedereen lachend op de foto wilt hebben, dan moet je de foto laten maken door Dick, met zijn zelfontspanner. Succes gegarandeerd! Zelfs de serveerster ligt in een deuk, haha!

We bestellen en gaan naar binnen. Als we ons voorgerecht hebben gekregen, komt er een bandje spelen. Een stuk of vier mannen zijn het. Echte sjansers ook… Boefjes. Ze bespelen de viool, de bas en de xylofoon. In het begin zijn wij nog de enige in het restaurant, dus we mogen verzoeknummertjes indienen. Tulpen uit Amsterdam enzo, haha. Heel leuk allemaal. De sjanser met de viool komt al spelend naast ons staan en gaat met ons op de foto. Je voelt ‘m al aankomen; in de pauze komt er een CD op tafel. Bastiaan en ik hebben deze ervaring al eerder gehad op Cuba. Als je de CD niet koopt, dan zijn ze ineens niet meer zo aardig. We willen de sfeer niet verpesten, dus we vragen hoeveel de CD kost. “20 euro!! Nee dat doen we niet hoor! Als het nou 5 euro was geweest!”
Na het overrrrrrheerlijke foie gras hoofdgerecht en een toetje, gaan we weg. De CD op tafel achterlatend.

Via de Margrit brug, lopen we terug naar Pest. Het is al een beetje donker helaas, want we willen vanaf hier eigenlijk de kettingbrug op de foto zetten, maar dat gaat niet zo lekker. Het is ook iets te ver weg.

Eenmaal terug in ons appartementje, nemen we nog een ‘stierenwijntje’ en praten we nog wat na over deze leuke dag. Daarna gaan we lekker slapen.

Zondag 4 april, 1e Paasdag

Rond een uur of half zes in de morgen, horen we hard geluid. Het blijkt dat Ine is vergeten om het brood voor het ontbijt uit de vriezer te halen. Ze denkt dat niemand het hoort, maar iedereen zit rechtop in bed, haha.
Een paar uur later zitten we weer aan het ontbijt met een gekookt eitje. Dat hoort er natuurlijk bij op deze eerste Paasdag. Een eitje met zout deze keer.
Op het programma van vandaag staat het volgende: We gaan eerst naar een rommelmarkt in het stadspark voor Dick, dan gaan we naar een Hongaars badhuis, ook in het stadspark. Dan gaan we een tocht maken over de Donau.
Voordat we de metro naar het stadspark nemen, doen we nog een poging om de cache bij het Comedy Theater te vinden. Weer niet gevonden helaas, waar kan dat stomme ding toch liggen!
Het is druk bij de rommelmarkt. Druk met mensen en druk met kraampjes. Wat heeft een mens toch een rommel zeg, niet te geloven! Bas en ik zijn al gauw klaar met die rommel. We vinden ergens een kraampje waar we wat kunnen drinken. Anke en Ine houden het langer vol, ze volgen Dick heel lief kraam voor kraam. Dick is helemaal in zijn sas.

Als we ons drankje op hebben, lopen Bas en ik weer naar de uitgang. Er staat een fietsenverhuurder. Heel grappig, het is een overdekte fiets voor twee personen. “Zullen we dat ff doen? De rest komt toch nog niet!” We huren een fiets en gaan het park in. Best nog wel zwaar hoor! Helemaal als de weg een beetje naar boven helt. Pfoeh! Maar wel leuk. Ondertussen belt Annie dat ze ook bij de uitgang is. We fietsen naar haar toe en doen nog een rondje met z’n drieën. Even later komen Ine en Dick er ook aan. Dick heeft een oude fles gekocht, waar vroeger whisky in heeft gezeten. Met de originele dop, dat is wel belangrijk, want anders was ie minder waard geweest zegt Dick.
Volgende programmapunt: het badhuis. Het grootste badhuis van Boedapest. Het is op loopafstand van de rommelmarkt, dus dat is mooi. Je ziet het immense gele gebouw al van ver; heel mooi!
Bij de ingang kopen we vijf kaartjes en krijgen we 5 sleutels. Voor een kluisje denk ik. De vrouw achter de kassa spreekt geen woord Engels, dus hopelijk gaat alles goed zo meteen. Ze wijst naar de ingang van het badhuis. Daar staat een jongen die ons naar binnen helpt door een poortje. Achter het poortje staan allemaal kleedhokjes. Ze zijn alleen allemaal bezet… De jongen verwijst ons door naar boven. Daar zijn nog wel hokjes vrij. We verkleden ons en kunnen onze spullen in de hokjes achterlaten. Een badmeester schrijft het nummer van onze sleutel op het kleedhokje met een krijtje, zodat hij weet welk hokje bij ons hoort. Nou ja, hopelijk gaat dat goed.
We lopen richting de baden. Het is heel druk. Vooral in het begin zijn alle baden vol. Het ruikt hier heel erg naar zwavel. Al het water in de baden komt ook uit de Hongaarse zwavelbronnen. Dat schijnt gezond te zijn. Maar het stinkt ook!
We nemen eerst een sauna en daarna enkele kruidenbaden, de een iets warmer dan de andere. Lekker hoor, na die dagen dat we zoveel hebben gelopen. Het is heerlijk ontspannen. Anke, Ine en Bastiaan laten zich ook nog lekker masseren. Dick en ik wachten al badend totdat ze klaar zijn. Daarna gaan we weer.
Bij dezelfde markt als gisteren, nemen we even wat te eten voordat we naar de boot gaan. Hier kunnen we ook meteen nog even tellen hoeveel geld we nog hebben voor het eten vanavond en voor morgen. Het is te weinig dus we moeten straks na het varen even pinnen.
Bij een toeristen-infopunt vlakbij de Donau kunnen we kaartjes kopen voor de boottocht. Met korting, haha. Tja, gewoon proberen toch? We lopen naar de aanlegplaats. Het is wel een beetje bewolkt en koud! We kunnen beter niet op het dak van de boot gaan zitten. Het wordt de tussenverdieping. Deze is overdekt en de stuurhut voor ons vangt de meeste wind op. “Biertje?” “Tuurlijk!” Er start een bandje met een stem die ons vertelt waar we allemaal langs varen. Eerst in het Engels en dan in het Duits. Halverwege de tocht komen er wat eigenwijze mensen aan die toch op het dak waren gaan zitten. “Koud windje hè!”

Na de tocht pinnen we nog even en gaan we per metro weer naar een restaurant uit de gids van Dick: ‘Csarnok Vendélglö’. Vraag me niet wat het betekent. Het is -net als gisteren- weer even zoeken. We lopen eerst totaal de verkeerde kant op. Dick heeft het al bijna opgegeven, maar uiteindelijk vinden we het weer hoor! Dick had gewoon even de kaart op z’n kop gehouden! Nee hoor Dick, grapje.
De eerste kennismaking me t de gastheer van het restaurant, valt een beetje tegen. Het lijkt een beetje een snauwerige man. Gelukkig maakt hij het even later goed. Hij blijkt best aardig te zijn.

Bas en Dick nemen een Wiener Schnitzel, Anke, Ine en ik nemen iets met foie gras. Wederom heerlijk moet ik zeggen! Ine vindt het eten vanavond het lekkerst tot nu toe. Na een tijdje zijn we de laatste in het restaurant. We vragen de rekening, dan gaan we ook. We hebben namelijk nog 10 blikjes bier in de koelkas staan, en die moeten op voordat we naar huis gaan. Halve liters zijn het ook nog. We hebben dus nog een zware avond voor de boeg.
We lopen terug naar ons appartement. Hemelsbreed is het namelijk helemaal niet ver. Ongeveer een kwartiertje later zijn we er al. Top. Eenmaal binnen krijgen we ieder een halve liter voor onze neus van Dick. Haha, geweldig. Ik neem een paar goeie slokken, de rest krijgt Dick. Ik krijg het gewoon niet weg! Voor Annie geldt hetzelfde. Wij hebben toch liever een wijntje. Gelukkig heeft de rest er minder moeite mee. Maar of ze alle tien opgaan…. Ineens krijg ik een vieze geur in m’n neus. Het is helaas wel een bekende geur. “Jezus Bas, heb jij soms je schoenen uit gedaan ofzo! Het is niet te harden man!” “Ja inderdaad!” Ik krijg een natte sok in m’n neus geduwd. Daar kon ik op wachten natuurlijk. “Gatverdamme ga je weg of niet!” Ik gooi de vieze sok weg. Ine staat op, pakt de sok en stopt haar neus erin. “Mmmmm, heerlijk toch! Dat ruikt net zoals vroeger. Er gaat niets boven de geur van een zweetsok van m’n zoon” Is ze gek of niet! We liggen met z’n allen in een deuk. “Ruik deze eens dan!” zegt Annie. Ook hier stopt Ine haar neus in en neemt een diepe snuif. “Deze is ook niet gek, maar die van Bastiaan is lekkerder”, zegt ze bloedserieus. Volgens mij is het weer hoogtijd om te gaan slapen..

Maandag 5 april, 2e Paasdag

Vandaag gaan we alweer naar huis, snif. Bastiaan is om 8 uur al uit de veren, want hij wil graag nog een cache doen voordat we gaan. Een andere dan die bij het Comedy Theater, deze ligt bij het station. Anderhalf uur later komt hij weer binnen, zeiknat geregend en helaas zonder de schat te hebben gevonden. Jammer. Het was ook een beetje vies bij het station, dus dan is het ook niet echt smakelijk om te zoeken en dingen vast te pakken. Dan maar niet hoor. Jammer.
In de tussentijd begint Dick al lichtelijk de reisstress te pakken te krijgen. Annie en ik staan nog half opgemaakt in de badkamer, Ine ligt nog in bed, Bastiaan moet nog douchen, we moeten nog ontbijten en er is nog geen koffertje ingepakt. O jee o jee. Zou het nog goed komen? Zal het vliegtuig straks niet zonder ons vertrekken?
Gelukkig zijn we allemaal op tijd klaar. We zeggen gedag tegen ons appartement, gooien de sleutels via het keukenraam naar binnen en lopen door de regen naar het station. Gelukkig hebben we het de afgelopen dagen droog gehouden, dat was vette mazzel. Vanaf het station nemen we de metro naar een busstation valkbij het vliegveld. Vanaf daar is het nog maar een kwartiertje.
Eenmaal op het vliegveld verloopt alles ook soepeltjes. Bij de incheckbalie komt er een Paris Hilton look a like met twee kleine chihuahua’s in haar handtas aantrippelen. Een mooie slanke dame. Ze trekt de aandacht van iedereen.
Bij de douane staat een zeer chagrijnige man die overduidelijk aan iedereen laat merken dat hij ‘the man’ is. Een jongen voor ons pakt per ongeluk de bak van de band waar zijn riem en jas inzitten. De man gaat uit zijn plaat! “Can’t you read!!!” Er hangt een klein bordje boven de band waarop inderdaad staat dat de bak op de band moet blijven staan. Maar het is echt niet duidelijk. De jongen mompelt wat naar hem en loopt door. Nu zijn wij aan de beurt met onze spullen. Bas en ik doen alles ‘volgens de regels’. Annie pakt per ongeluk de bak van de band, maar gelukkig kan ik net op tijd zeggen dat dat niet mag! De koffertjes van Ine en Dick worden achtergehouden door de man. Hij wacht. Wij wachten ook. En wachten en wachten. Er gebeurt niets. Dan loopt Ine er maar heen. “Is this your suitcase?”, zegt die vent.
“Yes!” Ja, waarom dacht je dan dat wij blijven wachten, eikel! “Put up your happy face!”, gooit Bas er ook nog achteraan. “Dit is het moment om te gaan jongens”, voordat we allemaal naar achteren moeten,” zegt Annie. We lopen alvast door de douane, terwijl Ine en Dick op hun koffertjes wachten. Achteraf werd die van Ine achtergehouden omdat ze een klein flesje deo was vergeten in het plastic zakje te doen. En die van Dick moest open vanwege zijn whiskyfles van de rommelmarkt. Ze dachten dat ie vol was.
Als we even lekker hebben geshopt op het vliegveld (3 handtassen, wat sigaretjes en Hongaarse sambal) kunnen we boarden. Zitten we net rustig in het vliegtuig, wie denk je dat er binnenkomt! Geert Wilders! Nou, dan zit je ineens wat minder relaxed! We zeggen maar niets tegen Dick. Die voelt zich eindelijk wat minder gestrest omdat hij naast Paris zit. Dat willen we niet verpesten, hihi.
De vlucht verloopt gelukkig zonder problemen.
Met de trein gaan we weer naar Hilversum. Om het geweldige weekend af te sluiten nemen we nog een drankje bij ons thuis. Dan is het echt afgelopen. Helaas. ’s Avonds suizen onze oren…. van de stilte. Dat wordt weer afkicken van de gezelligheid!

Bedankt Ine! Weer!

Liefs Joyce

mei, 2010

Verslag Egypte 2010

Zondag 14 maart 2010

Vandaag staat een reis op het programma richting Egypte. Met Ronald en Jochem hebben we na het behalen van hun GVB besloten om eens in het buitenland golfen. We gaan naar het plaatsje Taba. Een klein plaatsje dat pas sinds enkele tientallen jaren bij Egypte hoort. Om 11:07 uur pakken Ronnie en ik de intercity richting Schiphol. Daar aangekomen ontmoeten we Gakkie en doen nog wat inkopen. Gakkie alias wetboek sluit nog een even snel een reisverzekering af bij de ABN en dan zijn we klaar om te gaan. We gaan naar de bagage drop off en vervolgens richting de douane. We hebben nog wel zin in een hapje eten en drinken dus gaan ontspannen naar een restaurant. Na een tosti en broodje lopen we richting de gate. Aangezien we richting de vertrektijd gaan kunnen we gelijk door naar het vliegtuig. Op verzoek van Gak zitten we echt helemaal achterin het vliegtuig. 31 D, E en F zijn onze plekken. Mijnheer Wetboek heeft nog een nek kussen gekocht om de vlucht goed door te komen.
Netjes op tijd gaan we om 14:00 uur de lucht in. Als Bas een lekker uiltje ligt te knappen wordt er omgeroepen dat we een tussenlanding gaan maken. De aankomsttijd van 20:00 uur gaan we dus nooit halen. Dit is ff balen. Hier hebben we geen rekening mee gehouden. Uiteindelijk komen we pas om 22:00 uur aan in Taba. Twee stempels en drie controles later zijn we officieel in Egypte. Dan weer een uur later komen we aan in ons resort. Deze reis is ons alle drie wat tegen gevallen. Ook vanwege de tussenstop. Na een redelijk vermoeiende reis belanden we eindelijk op onze hotelkamer. Nadat de kleinste van ons zich tevreden stelt met een paar planken en een matras, overvallen wij de mini-bar. Cola, bier en nootjes verplaatsen zich snel in onze buik, we lijken wel uitgehongerd.
De generaal roept: “Slippers aan en vertrekken!” We lopen rustig door het enorme gebouw, zoekend naar iets wat op eten en drinken lijkt. Helaas is het geluk niet aan onze kant, er is geen gezelligheid meer te vinden in dit enorme verlaten gebouw. Het enige wat je hoort is de zee en onze klapperende slippers. Zijn er überhaupt mensen die een kamer hebben geboekt in dit hotel of zijn we beland in een goedkope horror-film? Gelukkig hebben wij de kleine generaal in ons midden en hoeven we geen angst te kennen. Met zijn enorme sabel baant hij zich een weg door de het doolhof van gangen en trappen. Na deze barre tocht belanden we uiteindelijk weer in room 2316. Onze lopend wetboek leest toch nog even snel de voorwaarden door, maar komt tot de conclusie dat wij al voor een flinke duit hebben gegeten en gedronken. De mini-bar valt namelijk niet binnen het all-inclusieve package. Moe gestreden en mokkend poetsen we onze witte tanden om uiteindelijk tussen de zure lakens in slaap te vallen.

Maandag 15 maart
Na een nacht vol gezaag, vult onze kamer zich langzaam met de prachtige Egyptische zonnestralen. Onze ogen komen langzaam uit de half zeven stand. Even snel een douche pakken en daarna vlug als echte kudde dieren op naar het ontbijt buffet. Helaas is private Ronnie niet helemaal bij de tijd. Voordat we gingen slapen kreeg ik de opdracht van Bonaparte om de wekker te zetten, en zoals een trouwe soldaat het betaamt voer ik de opdracht naar behoren uit. Alleen was ik even vergeten dat er nog uur tijdsverschil is. Dus in plaats van rustig wakker worden, moeten we ons nu snel haasten om onze eerste Egyptische ontbijt niet mis te lopen.

Na de buikjes vol gegeten te hebben, bakkeleien we over de vraag “lopen we de 18-holes vandaag of gaan we ons vermaken in het zwembad? Uiteindelijk kiezen we voor het laatste. Na de gebruikelijke ochtendsessies, in de vrolijke vierkante meter, smeren we ons in en lopen we richting het zwembad. Even onze strandlakens van het hotel ophalen, al mag het de naam strandlaken niet dragen. Dan gaan we op zoek naar drie strandbedjes. Helaas voor de generaal is er weinig vrouwelijk schoon te ontdekken of hij moet zich tevreden stellen met 65-plussers, want die zijn hier in overvloed. Nadat we een paar uurtjes hebben genoten van de zon, is het weer etenstijd. We vertrekken in rijen van acht naar het restaurant. Dit keer hebben we ons tevreden gesteld met een lekkere salade en een glas mineraalwater. Nu nog even een uiltje knappen en we zijn klaar voor de zwembadbar. Op een kruk en tot ons middel in het water genieten Bassie en ik van een heerlijk koud tapbiertje. Ondertussen werkt Gak zijn borstspieren bij door wat baantjes te trekken. Na 500 meter houdt Gak het voor gezien en komt hij ons verblijden met zijn aanwezigheid in de zwembadbar. Wij hebben inmiddels al wat biertjes weggetikt, en zijn niet vies van nog een biertje. Met man en macht proberen we de aandacht te trekken van de barkeepers, die meer aan het lullen zijn met elkaar dan dat ze de gasten bedienen. Elke bestelling is weer een gevecht tussen ons en de barkeepers. Na wat gezwaai en geroep, komt er een wat norse Egyptenaar die al snel de bijnaam ‘Stipje’ van ons krijgt, ons vriendelijk verzoeken niet meer te bestellen vanuit het zwembad. Er wordt hier namelijk niet bediend. Wel raar aangezien we al vier keer eerder besteld hebben. Toch geeft onze vriend “Stipje”, met zijn bekende norse blik, ons de drankjes. Aangezien wij alleen orders opvolgen van de generaal, bestellen we even later weer gewoon uit de zwembad. Al kiezen we nu zorgvuldig voor de barkeeper die ons met een iets vrolijkere uitstraling voorziet van een nieuw vers getapt biertje. Jochem heeft inmiddels weer een prooi in zicht die langs ons loopt, een leuke dame waarmee hij bij lunch zat te sjansen. Helaas is het bier Bassie een beetje naar zijn hoofd gestegen, want met de beruchte zin “O my goodness” weten we meteen welke nationaliteit deze dame heeft. De kansen voor Gak verdwijnen dan ook als sneeuw voor de zon. Helaas voor ons moeten we ons lichamen toch verplaatsen uit het zwembad, want klokslag vijf uur is de bar gesloten. Gelukkig kunnen we onze dorst lessen in een bar even verderop. De avond is nog jong en wij zijn al lekker in de holadiee stemming. Na nog een paar drankjes is ook onze maag toe aan brandstof, even snel douchen en dan naar het restaurant. We maken nog tussenstop om als echte toeristen, ons hoofd te laten vullen met informatie over praktisch zaken en de excursies die worden aangeboden.

Het avondeten viel ons een beetje tegen, dus we hebben ons maar tegoed gedaan aan de zoete taartjes. Maag is weer vol en nu op zoek naar nog wat vertier. Dit vinden we in de Archers bar, met een cuba libre lekker swingen op de Egyptische versie van “Suzanne”, zou VOF de kunst hier zijn royalty’s voor ontvangen? Vooral Bassie haalt al zijn dans kwaliteiten uit de kast en gebruikt de volledige dansvloer als zijn eigen domein. Gelukkig is de gemiddelde leeftijd in deze bar een stuk lager en probeert Gak zijn versiertrucs uit op een leuk uitziende Engelse jongedame. Toch was zij niet de nieuwe mevrouw Gottmers. Na een mooie eerste dag in Egypte en na een lange monoloog van de generaal op ons balkon, sluiten we deze dag af door heerlijk onder invloed van wat alcohol diep in slaap te vallen.

Dinsdag 16 maart
De volgende ochtend worden we rond klok van negen wakker met een klein beetje brak gevoel. Voor Gak was het meer een braak gevoel. Helaas laat de zon ons in de steek, 7 uur gevlogen en dan hebben we dit. Dus na een stevig ontbijt besluiten we dat vandaag een mooie dag is om dat gene te gaan doen waaruit het idee is ontstaan voor deze vakantie. Jawel we gaan lekker golfen. Naast het hotel ligt namelijk een prachtig gelegen 18-holes tournament baan. Dus ons tour-schoenen en handschoentjes aan, wat extra ballen mee en de pro’s zijn er klaar voor.

Om half twaalf scheuren we in een golfkar, al denkend aan de film Navy Seals, naar de eerste hole. Met in onze kielzog een ontspannen Bassie die als een volleerd golfkar rijder over de paden crosst. Vandaag is hij Jan Paparazzi en wordt hij al snel ook gepromoveerd tot chef ballen zoeker. Bij de eerste hole aangekomen analyseren we even kort de baan en slaan we onze eerste bal van de dag weg. De bal van Ronnie belandt keurig op de fairway, helaas heeft Gak minder geluk, want de eerst zoektocht naar een bal is een feit. Gak herstelt op de volgende holes en slaat al gauw een aantal pars. Ronnie is na drie holes niet alleen het gevoel kwijt, maar ook een aantal ballen.

Af en toe wordt er gevloekt en vliegen er wat plaggen door de lucht, maar op zich gaat het zeker niet slecht voor een eerste keer op een 18-holes baan. En toegegeven de baan ligt er erg mooi bij, aan de ene kant een berg aan de andere kant kijken we uit op zee, met aan de overkant Jordanië, Saoedi-Arabië en Israel. Zo brengen we al golfend de dag door, lekker ontspannen met tussendoor een overheerlijke hamburger.

Zelfs Bassie slaat ook een bal, al moet hij daarvoor eerst een aantal keren over de bal heen maaien. Geef hem een helm, een knuppel en een handschoen en een nieuwe ster in het honkbal is geboren. Nadat we ons met succes door de 18-holes hebben heengeslagen, lopen we terug naar het hotel. Een biertje hebben we wel verdiend na zo’n intensieve sportdag. ‘s avonds eten we weer in de kantine en al snel weet Bassie welke saus hij voortaan met rust moet laten. Een enorme hete zweet aanval treft zijn voorhoofd. Gelukkig doet een koud biertje wonderen en al snel kan hij het servet van zijn voorhoofd afhalen. Na het eten nog even een afzakkertje halen in de Archers bar. Helaas was het vrij snel afgelopen voor ons, ook wij zijn de dertig gepasseerd, en vertrekken we naar onze kamer. Daar aangekomen begonnen de zaagmachines al snel op volle toeren te draaien. Na een half uur geluisterd te hebben naar deze prachtige klanken pakte ik mijn matras om van de badkamer een slaapkamer te maken. Hier vond ik eindelijk de stilte die ik zocht, waardoor ik al snel werd bevangen door de slaap.

Woensdag 17 maart
Weer laat de zon ons in de steek, hopelijk ontwaakt hij na het ontbijt uit zijn slaap. Nadat hij ons de order heeft gegeven om Petra te gaan boeken gaat de tiny general na het ontbijt alvast op zoek naar de beste plaats aan het zwembad. Terwijl hij wacht op de eerste zonnestralen, staan Bassie en ik in de centrale hal te wachten op onze Vlaamse reisleidster. Ze heeft waarschijnlijk de gewoontes overgenomen van de plaatselijke bevolking, want nadat ze gisteren niet is komen opdagen is ze vandaag 20 minuten te laat. En dat gaat van onze baktijd af. Bassie spot haar gelukkig als eerste en trekt haar direct aan het jasje. Want nog voordat ze naast ons komt zitten, komt er uit elke hoek van het hotel toeristen op haar afgevlogen. Na wat verwijten van een overhitte bejaarde Duitser over een bepaalde reis, helpt ze ons toch als eerste. In een poep en een scheet zijn we ruim 500 euro lichter. Maar nu hebben wel een mooie trip geboekt naar Petra in Jordanie, een van zeven wereldwonderen. Nu kunnen ook wij eindelijk wat kleur opdoen. Helaas is de zon nog niet ontwaakt en met de wind is het zelfs fris te noemen aan het zwembad. Na een middaglunch is het nog steeds bewolkt en besluit Gak om dan maar 9-holes te gaan lopen. Bassie en ik blijven bij het zwembad, wachten op betere tijden wat betreft de zon. Maar de zon laat zich die dag niet meer zien en wij zoeken ons heil dan maar aan de bar.

Eerst wat indrinken bij de zwembadbar om daarna in een andere bar alle 5 de verschillende cocktails uit te proberen. Een ding weten wel, een bloody-mary is niet zuipen, maar het gaat wel weer een gezellige avond worden. Snel even het lijf schoonmaken en op naar de kantine voor weer een uitgebreid buffet, waar vooral de Engelse toeristen van smullen. Die zijn dan ook dit voedsel gewend. Na het buikje volgegeten te hebben met vooral brood en salade afgespoeld met een biertje, gaan we naar de courtyard. Hier gebeurt het allemaal, wat drinken en entertainment betreft. Al is het vooral gericht op de wat oudere toeristen.

Lurkend aan een waterpijp met appelsmaak en genietend van een cubra libre blijven we toch even hangen op courtyard. Al is de muziek vreselijk, toch bedenkt Bassie zich geen minuut om zich meteen aan te sluiten bij polonaise. Als een bedreven polonaise loper sluit hij achteraan en swingt hij met de oudjes mee.

De waterpijp is inmiddels uitgerookt en onze glazen zijn leeg. Het is dus weer tijd voor de Archerbar, We lopen de Archerbar binnen en de barmannen groeten ons met zoals altijd een uitgestoken hand. We bestellen weer onze huidige recept en Bassie gaat meteen verder waar hij op de court-yard is gebleven, namelijk zijn nieuwe dansmoves uitproberen. Vooral op de muziek van MJ en ABBA komt Bassie het beste uit de verf. Als de wieken van een Oudhollandse molen zwaaien zijn lichaamsdelen door de lucht. Hierdoor is hij waarschijnlijk ook de enige die zich op dansvloer bevindt, aangezien niemand graag een klap van deze wieken wil krijgen. Jochem is inmiddels in gesprek geraakt met een Engels stel en al snel staan we met ze vijven een wodka weg te tikken. Althans dat dacht ik, uiteindelijk heeft Gak het drankje achter de bar leeg gekieperd en heeft Bassie zijn wodka overgegoten via zijn mond in mijn bier. Dit alles hoor je natuurlijk weer pas de volgende dag. Al snel hebben we het enorm naar ons zin en genieten we van de opzwepende muziek en van de alcohol die we tot ons nemen.

Om twee uur ’s nachts worden verzocht de Archerbar te verlaten. We besluiten om nog even naar het strand te gaan. Al snel hielden het Engelse stel de eer van de Engelse toeristen hoog, Neil stond tegen een muurtje bij het zwembad zijn urine te lozen terwijl zijn vriendin languit op de trap licht. Op het strand aangekomen stonden Neil en ik te schreeuwen naar de overkant van de baai en ontfermen Bassie en Jochem zich over zijn vriendin die blijkbaar een beetje emotioneel is. De strandtijd was van zeer korte duur, want Neil trekt zonder wat te zeggen zijn vriendin ineens mee en vertrekt naar hun hotelkamer. Wij blijven verbaast achter, maar al snel besluiten wij ook onze bedden op te zoeken. Tijdens de terugtrekking van de troepen, komt bij Bassie weer het exhibionisme naar boven en al snel waggelt hij met zijn broek op zijn enkels en zijn slurf uit zijn boxer door de gangen van het Hotel. Gelukkig roept de generaal hem als snel tot de orde door zijn boxer aan flarden te scheuren. Aangezien de terugtrekking niet helemaal zonder geluid is gegaan, rinkelt al snel de telefoon op onze hotelkamer. Wij worden vriendelijk verzocht minder geluid te produceren maar zoals een echt rechtenstudent het betaamt ontkent Gak alles.

Donderdag 18 maart
Ja daar gaat de wekker weer en deze keer zou ik hem het liefst het raam uitgooien ware het niet dat het gaat om mijn mobiel. Langzaam ontwaken we uit een diepe slaap, helaas voor ons is de man met de hamer rustig onze voorhoofden aan het bewerken. Maar gelukkig hebben we daar een wondermiddel voor, genaamd Advil. Ga dus nooit zonder deze pareltjes op reis, want ze kunnen een dag weer helemaal goedmaken. Even snel de gebruikelijk ochtendscheten, urine lozen, een warme douche en we zijn gereed voor het ontbijt. Dit is gelukkig het beste van de drie maaltijden die we op een dag krijgen. Heerlijk gebakken eieren of een omelet met toast. Ook de croissant valt bij ons in de smaak. Na het ontbijt zijn we redelijk weer aanspreekbaar en dat is maar goed ook, want we hebben een zware dag van luieren aan het zwembad voor de boeg. Na wat relaxte uurtjes aan het zwembad besluiten we dat het tijd is voor het katervoedsel bij uitstek, namelijk hamburgers met patat. Helaas voor mij valt de hamburger als een steen in mijn maag en veroorzaakt hij wat kleine problemen in mijn darmen. Vanaf dat moment heb ik de rest van de vakantie hier last van. Ook Bassie en Gak worden al snel geconfronteerd met de zogenaamde “vloek van de farao”. Wij zijn dan ook snel een veel geziene gast op de WC. Maar ook hier is een middel voor dat wij als eerste in onze toilettas hebben gestopt, genaamd diarreeremmers. Morgen staat Petra op het programma en dat betekent een piepende wekker om 6:00 in de ochtend. We gaan dan ook snel na het eten ons bed op zoeken. Helaas voor mij beginnen die twee kanonnen al weer snel te donderen en verhuis ik weer met matras en al naar mijn vertrouwelijk plek in de badkamer. Hierdoor hoop ik toch nog wat slaap mee te kunnen pakken.

Vrijdag 19 maart
Om 6.00 in de ochtend gaat de wekker, ik kijk naar rechts en zie Bassie al weer slaperig onder aanvoering van een scheet zijn ochtendurine lozen in het toilet. Ja dat is even anders wakker worden dan een kus van mijn vriendin. Na het douchen gaan we kijken of de kantine al open is. Na 5 minuten kunnen we aanvallen en genieten we even lekker van ons ontbijt als of het onze laatste is. Om 6.50 moeten we aantreden in de lobby van het hotel en worden we verzocht plaats te nemen in een van de busjes. Hier kunnen we genieten van wat heerlijke Arabische klanken. Zoals gewoonlijk zijn er altijd mensen te laat, maar gelukkig wijst Bassie deze mensen daar op door duidelijk even op zijn klokje te tikken. Zo de toon is weer gezet voor deze dag. Na een kwartier vertrekken we eindelijk en zijn we op weg naar de stad Petra.

Aangekomen in de haven voor de overtocht naar Jordanië is het weer geduld hebben. Eerst weer zo’n achterlijk briefje invullen, hoe zo bureaucratie, en pas na een uur mogen we door de douane. Als eerste door een metaaldetector en daarna staan er weer een aantal Egyptenaren je paspoort vol te stempelen, waarna je paspoort bij de uitgang, nog geen meter verderop, nogmaals gecheckt wordt op stempels. Eindelijk kunnen we op de boot stappen, even drie kwartier onze ogen dicht en wij zijn in Jordanië. Voordat we de boot af kunnen, moeten we eerst via de brug voor een aantal nieuwe stempels. In Jordanië worden we opgewacht door onze Engels sprekende gids, al snel blijkt dat hij over portie droge humor beschikt. Samen met hem lopen we door het havenstadje, wat meer lijkt op een filmset in Hollywood dan een Arabisch vissersdorpje, naar de bus. Na drie kwartier in de bus stoppen we even, zodat volgens de gids iedereen even kan plassen als men moet. Maar al snel blijkt de ware reden van deze stop, we moeten de plaatselijke economie even spekken door allemaal toeristisch rommel aan te schaffen. Aan ons hebben ze niet echt veel al koopt Bassie nog even prachtige koelkastmagneet van de stad Petra. Goed gedaan ouwe! Na een half uur worden we verwacht bij “The green bus”, ik herhaal “The green bus” en voor de mensen die mij niet hebben gehoord wij zitten in “The green bus”. Iedereen is weer binnen en we zijn weer op weg, al snel zien we het prachtige landschap waarin de stad Petra is verborgen. Onze gids vertelt vol trots dat in dit unieke landschap de blockbusters Star Wars, Indiana Jones and the Last Crusade en Lawrence of Arabia deels zijn opgenomen. Ook recent hebben de makers van Transformers 2 hun weg naar deze magische plek gevonden. Voordat we de stad Petra mogen bezoeken, hebben we eerst nog een lunch. Dit maal mogen we het eten in de kantine van het Marriot beoordelen. Na een prima lunch van een uur gaan we dan eindelijk echt op weg om het wereldwonder te aanschouwen.

Aangekomen op een enorm parkeerplaats vol met bussen worden ons nog even kort de spelregels uitgelegd. Dit maal is ons huiswerk niet alleen het onthouden van “the green bus” , maar ook de cijfers 03 van het nummerbord. Gelukkig hebben wij een Master in alles in ons midden en hoeven Bassie en ik ons geen zorgen te maken over dit ingewikkelde vraagstuk. De gids gaat ons voor op het pad richting de stad Petra. Wij lopen aan de rechterkant, want aan de linkerkant word je anders ondersteboven gelopen door een stel opgejaagde paarden. Deze paarden worden door de lokale bevolking gebruikt als vervoersmiddel voor toeristen richting de stad Petra. Hierdoor pikt een van de armste bevolkingsgroepen in Jordanië ook een graantje mee van deze toeristische trekpleister. Het is ook een geweldig schouwspel, wanneer deze paarden met hun jockey over het zand heen scheren. Wel moeten we op de gids blijven letten, want meneer staat voor je het weet al weer een paar meter verder op met zijn kaart in de lucht te zwaaien. Het wordt weer tijd voor een verhaal en we hangen weer vol overgave aan de lippen van onze gids. Met een redelijk tempo lopen we de beroemde kloof binnen, waarbij we steeds meer te weten komen over de oorspronkelijke bewoners van deze prachtige oude stad. Na een uurtje bereiken we het einde van de kloof. Langzaam zien we de schatkamer van Petra uit het niets verschijnen en voordat we het weten staan we oog in oog met een 40 meter hoog, 25 meter breed en ruim tweeduizend jaar oude schatkamer, genaamd de Khazneh.

Dit lijkt me toch wel een kodak momentje en de flitsen volgen elkaar dan ook snel op. Helaas hebben we weinig tijd, want onze gids heeft zich te houden aan een strak tijdschema. We lopen dan ook snel langs de andere imposante gebouwen die deze stad rijk is. Na het laatste verhaal van onze gids, krijgen we de mogelijkheid om in de voetstappen van de Nabateeërs te treden en op eigen houtje de stad te verkennen. Nadat we nog wat hebben rondgelopen in de oude stad, bereiken we na een uur de parkeerplaats waar onze “green” bus rustig staat te wachten om ons weer terug te brengen naar de haven. In de haven aangekomen, lopen we via de brug voor nog eens een stempel in ons paspoort richting onze plaatsen. De boottrip duurt normaal gesproken niet langer dan drie kwartier, maar in de haven van Egypte worden we weer eens geconfronteerd met de bureaucratie die dit land in zijn greep houdt. Er lag namelijk al boot voor ons in de haven en deze mensen moeten eerst gecontroleerd worden. Zoals gewoonlijk duurt dit nou eenmaal erg lang, voordat alle mensen weer beschikken over de juiste stempels. Na een uur in de haven te hebben gelegen, is onze boot aan de beurt. Er vormt zich dan ook al snel een lange rij voor de douane met ons als een van de laatste in deze rij. Ook dit schouwspel neemt een uur in beslag. Na de benodigde stempels mogen we plaats nemen in de bus. Al gaat dit ook niet zonder slag of stoot en belanden we eerst in de verkeerde bus voordat we de juiste bus hebben die ons terug brengt naar het hotel. Het is inmiddels al weer half elf wanneer wij redelijk uitgeput aankomen in lobby van het hotel. Helaas is er niet voldoende tijd om eerst even het Jordanese woestijnzand van ons af te spoelen en haasten we ons naar de kantine. Op de weg er naar toe hopen we op eindelijk een heerlijk portie kebab dat onze honger kan stillen. En yes, we hebben geluk, er is kebab al moet het wel lekker gemaakt worden met wat mayo en ketchup. Na redelijke maaltijd, bestaande uit kebab dat wordt afgespoeld met een biertje, zoeken we ons bedje op. Want zo’n dag gaat je niet in de koude kleren zitten, ja ook wij worden toch wel een dagje ouder al is dat niet aan ons af te zien.

Zaterdag 20 maart

Het is zaterdagochtend, de dag voor vertrek. Het wordt waarschijnlijk weer een ouderwetse luierdag aan het zwembad. Dat hebben we ook wel nodig na ons grote avontuur in de bergen van Jordanië. Na weer wat eieren genuttigd hebben tijdens het ontbijt, proberen we een plekje te vinden aan het zwembad. Dit valt weer niet mee, want het moet natuurlijk wel een plek zijn zonder uitzicht op onze oudere medemens, met uitzicht op de Engelse barbiepop in een te strakke roze bikini en tegelijkertijd moet zon de mogelijkheid krijgen om onze goddelijke lichamen te bruinen. Gelukkig kunnen we de strandstoelen verschuiven, tot ze op de plek staan die voldoet aan onze drie voorwaarden. Na wat genoten te hebben van de zon en ons uitzicht, besluiten weer eens keer niet de kantine te bezoeken. Het is weer een tijd voor een vette hap in de vorm van hamburgers en pizza. Na de middaglunch, moet de generaal even rusten en gaan de verkenners op pad. Bassie heeft namelijk een geocaching fetisj en gaat daarom niet zonder zijn gps apparaat op vakantie. Ook in Egypte vlakbij het hotel is een cache verstopt. Om die jongen niet in zijn eentje te laten gaan, strijk ik een keer over mijn hart en sluit ik me aan bij zijn immense zoektocht langs de woeste kust van Taba. Waar in elke hoek het gevaar kan schuilen. Na een barre tocht van een uurtje staan we boven op een berg, met aan de ene kant een prachtig uitzicht over de zee en aan de ander kant de 18-holes golfbaan. We kijken op het gps apparaat, ja hoor we staan boven op onze schat. Wat zou zijn, is het de heilige graal, de zilvervloot van Piet Hein of gewoon de schat van kapitein Zwartbaard. Maar helaas nadat we de stenen weg hebben gehaald is de schat niet meer dan oude doos pringles, gevuld met wat prularia. De teleurstelling van mij is groot, maar Bassie kan zijn geluk niet op. Hij kan weer loggen. Tevens pakt hij uit de doos een speciale geocaching munt uit Tjechie. Met een brede glimlach op zijn gezicht bekijkt hij de munt aandachtig waarna deze snel in zijn linker broekzak verdwijnt. Bij ons hotel terug gekomen, is ook Gak weer wakker en ziet hij met zijn neus in een tijdschrift. De zwembadbar is nog open dus al snel zitten we dan ook te genieten van koud biertje in het nog koudere zwembad. Lang kunnen we niet genieten van de zwembadbar, want de berg Taba Heigths staat zoals elke dag rond 17:00 in de baan van de laatste zonnestralen. Hierdoor is het niet meer vol te houden in het koude water van het zwembad. We zoeken onze heil dan ook snel in een ander bar waar we onze borrel gezellig hebben kunnen voortzetten. Nadat we weer een tijdje slap hebben zitten ouwehoeren, maken we ons gereed voor de laatste avond in Egypte. We ruilen deze keer een kantinetafel om voor een mooi gedekt tafeltje in een Thaise restaurant, in downtown Taba.
Na een uurtje douchen en omkleden, zijn we alle drie weer het mannetje en lopen we naar de lobby van het hotel. Tussen de hotels en downtown Taba rijdt een open busje, in de volksmond ook wel de taf taf genoemd. Heel relaxed werken we alle hotels af om eventuele gasten op te halen. Wat opvalt is dat bij elk hotel de bewakers eerst even een spiegel onder de auto houden voordat het hek open gaat. Ik tik Bassie aan en vraag of hij deze mensen kent uit zijn geocaching netwerk. Nee zegt Bassie, deze mensen zijn echte schatgravers, kijk maar ze gebruiken de ouderwetse methode om te zoeken naar die Pringles doos. Bassie steekt deze vakbroeders nog even een hart onder de riem en roept “You good busy” Na twintig minuten in een winderige taf taf te hebben gezeten, komen we aan in downtown Taba. Toch een voordeel dat we iets minder haar hebben, want het blijft ondanks de wind goed in model. We lopen door de uitgestorven straten van Taba op zoek naar de Thai. In de verte zien we het restaurant met de mooie Thaise naam “Bird nest”. Twee uur lang genieten we van heerlijke Thaise gerechten, koud bier en vertellen we elkaar de gebruikelijke sterke verhalen. Na het eten rijden we met de taf taf terug naar ons hotel en denken we maar aan een ding “was dit restaurant ook maar inclusief”.

Aangekomen in het hotel lopen we naar onze stamkroeg “de Arches bar”. De stemming zit er bij ons al snel weer in na een aantal Cuba libres. Ook onze Engelse vrienden sluiten snel bij ons aan. Alleen Neil is redelijk rustig en wil eigenlijk snel terug naar zijn hotelkamer. Ze zouden namelijk de volgende dag vroeg met een snorkelexcursie meegaan. Na een discussie met zijn vriendin lopen ze samen zonder wat te zeggen weg. Na een half uurtje komt zij alleen terug met de mededeling dat zij nog graag met ons wil doorfeesten. Gekleed in een leuk wit jurkje, krijgt ze al snel de aandacht van Gak op de dansvloer. Al snel is de bar zoals elke dag uitgestorven. Gelukkig blijft de DJ trouw zijn plaatjes draaien en springen wij af en toe wat op en neer op de dansvloer terwijl er natte sneeuw op ons gezicht daalt. Even later zoekt Gak een rustige plek op aan het eind van de bar om alleen te zijn met zijn verovering. Al snel slaat hij zijn slag en gaat zijn tong op zoek naar die van haar. Terwijl Gak schaamteloos aan het tong worstelen is, vermaken Bassie en ik ons aan de bar. Zuigend aan het ritje van onze Cuba libre hangen we over de bar heen en schreeuwen in koor naar de barman en de DJ “You are the man, he is the DJ”. En dit dan zo’n vijftig keer.

Op eens staat Gak naast ons. “Ze is weg, verdwenen in de nacht”: zegt hij met een snik. Kom zeggen wij deze bar is gesloten, we gaan nog even het strand onveilig maken. Als een stel puberende tieners lopend we zwenkend naar het strand. Bassie probeert te hordelopen over stel strandstoelen, wat al snel eindigt in een struikelpartij. Helaas voor de gasten van dit hotel gaat dit gebaard met flink wat kabaal. Al snel hoor ik geritsel en duiken er schaduwen op van de bewakers. Ik blijf even staan, kijk achterom en vraag aan Bassie en Gak of zij hun stemgeluid iets kunnen verlagen. Maar dit werkt natuurlijk averechts en is het stemgeluid al snel verdubbeld. Dan maar snel het strand op, dan zijn we wat verder weg van het hotel. Op het strand is de evenwicht van Bassie ver te zoeken, hij ligt dan ook snel languit in het zand. Gak volgt zijn voorbeeld en trekt mij in zijn val mee. Bassie doet daar nog even schepje bovenop en schopt een halvol bierflesje naar mij toe, zodat mijn kleding onder het bier en zand zit.

Volgens mij zijn we niet langer dan half uur op het strand geweest, nadat we verstandig zijn geworden om op de weg te gaan naar onze hotelkamer. Gelukkig hebben de film nog, want tijdens dit strandavontuur heeft onze hippocampus niet goed gewerkt. Nu kunnen we alsnog dit avontuur in onze cortex opslaan. Tijdens de terugtocht zorgt Gak nog even dat de planten zijn gesnoeid en hier kan Mcloud alleen maar jaloers op worden. Terwijl Gak languit in de planten ligt, horen Bassie en ik voetstappen en zien we de lichten van zaklantaarns. De bewakers zijn weer terug, we bedenken ons geen minuut en rennen zonder Gak richting onze hotelkamer. In plaats van rechtstreeks naar onze hotelkamer te sprinten, stoppen we een verdieping hoger in het trappenhuis om te zien hoe Gak in zijn toestand de hotelkamer gaat vinden. We hoeven niet lang te wachten, want in de verte horen we bekende geluiden. Homo’s Homo’s galmt er door de lucht, dit is het enige woord dat nu nog in zijn vocabulair voorkomt. Gak komt steeds dichterbij, uiteindelijk loopt hij verdieping lager in de richting van de hotelkamer. Na een tijdje is hij de hoek om en horen we alleen nog maar zijn aanwezigheid, we besluiten zijn richting op te lopen, maar worden opgeschrikt door een bewaker die ook op het geluid van Gak is afgekomen. Hij spreekt ons aan en voordat wij een woord kunnen zeggen, komt er aan het eind van gang, als duveltje uit een doosje, Gak om de hoek springen. Helaas voor ons heeft Gak niet door dat er een bewaker naast ons staat en schreeuwt hij: “Homo’s, Homo’s, ik zie jullie wel”. Gelukkig kunnen wij de bewaker geruststellen met het feit dat we hem snel naar zijn hotelkamer brengen en we mogen godzijdank onze aftocht voortzetten. Aangekomen in de hotelkamer is het kwestie van secondes voordat de kamer zicht vult met gesnurk.

Zondag 21 maart

Mijn ogen gaan langzaam open en ik denk maar een ding, hij is terug, de man met hamer. Niet alleen mijn voorhoofd heeft bezoek, ook de voorhoofden van Bassie en Gak mogen deze man verwelkomen. Gelukkig hebben we nog wat Advil en die worden dan ook snel ingenomen. Bassie komt nog even tot de conclusie dat zijn hordeloop actie over de strandbedden heeft geresulteerd in een enorme schuur in zijn spijkerbroek. In Nederland heeft hij uiteindelijk na waarschijnlijk het vertellen van een iets ander verhaal, een nieuwe broek mogen meenemen.
Na een lekkere lange douche komen we tot de conclusie dat we onze laatste ontbijt in Egypte hebben gemist. Dus zit er niets anders op dan het pakken van onze koffer en daarna nog even te gaan chillen bij het zwembad. Nadat we even iets hebben gegeten bij het zwembad zoeken we een heerlijk strandbedje op. Het is even tijd om wat bij te slapen. Een uurtje later is de kater gelukkig met de horizon vertrokken. Bassie en ik gaan even kijken hoe laat we worden opgehaald door de bus die ons door de woestijn naar het vliegveld brengt. Op weg terug naar het zwembad komen we onze Engelsen vrienden tegen, hij kan nog net goedendag zeggen maar zij durft ons niet aan te kijken. De vraag is dan ook of zij haar nachtelijk slippertje met de generaal heeft verteld. Daar zullen we waarschijnlijk nooit achter komen. Aan het eind van de middag gaan we ons helemaal klaar maken voor vertrek. Even douchen en onze rekening betalen. Deze staat na al onze nachtelijke uitstapjes vol met heel veel Cuba libres en snacks. We drinken nog even onze laatste drankje in de bar en genieten nog even van een prachtig uitzicht op zee. Begin van de avond worden we opgehaald door de bus en vetrekken we richting het vliegveld. Op het vliegveld eten we na het inchecken nog pizza en nemen daarna wat diarreeremmers in, ja de vloek van farao heeft ons nog steeds in zijn greep. Na de pizza lopen we door de douane en wachten we in een grote hal op ons vliegtuig. Helaas voor ons moeten we ons een uur langer vermaken, want Transvertagia is weer eens te laat. Een uur later dan gepland zijn we dan eindelijk op weg naar Amsterdam. Midden in de nacht komen we aan op Schiphol. Bassie en ik moeten nog een uur wachten op de eerste trein naar Hilversum. We nemen afscheid van Gak die met de metro naar huis gaat. Bassie en ik eten nog een broodje en wachten daarna op onze trein. Een uur later zitten we in de trein en zijn ook wij op weg naar onze eigen bed en WC.

The end!!!!!

apr, 2010

Nike City Run 2010

Zondag 19 april was het weer de tijd om de Nike City Run te lopen. Net als afgelopen jaar heb ik mij in september weer keurig ingeschreven voor dit loopevenement in Hilversum. Het enige minpunt was wel mijn voorbereiding dit jaar. Door een vervelende blessure aan mijn knie was de aanloop naar de city run niet optimaal. Het bleek na de Maple Leaf Cross van begin november 2009 dat ik een zogenaamde “Runners knee” had. Dit is een overbelasting blessure en kan verschillende oorzaken hebben. Bij mij kwam het duidelijk door het frequenter gaan hardlopen. In die periode liep ik zo’n 3 à 4 keer per week. Dat komt neer op zo’n 35 à 45 km hardlopen per week. Tja, dat is best veel. Met een marathon als doel is dit ook wel nodig dus heel langzaam train ik hier weer naartoe. In de maanden november en december ben ik regelmatig bij het Orec geweest voor fysiotherapie. Sinds januari dit jaar ben ik weer voorzichtig aan het hardlopen en steeds langer. Ook nu loop ik weer zo’n drie keer per week. Dit gaat best goed maar onderweg stoppen we nog redelijk vaak. De conditie is nog niet helemaal op peil en met vakanties naar Lapland, Egypte en Boedapest schiet het met mijn gewicht ook niet echt op!

Ik zou met Ronald de City Run lopen. Door de verjaardag van zijn moeder die 60 is geworden kwam er helaas voor hem iets tussen. Een weekendje weg met de familie. Ik heb gelukkig Thijs zover gekregen om met me mee te lopen op het startnummer van Ronald. Om 15:10 uur verschijnen we aan de start. Het is warm om te lopen maar daar merk je als je stilstaat weinig van. Alles verloopt prima en we beginnen heel rustig. Het is in het begin toch te druk om snelheid te maken. Op kilometer vijf merk je goed dat het eigenlijk te warm is. Onder aan de Gijsbrecht op kilometer zeven moet ik Thijs laten gaan. Ik ben blij dat ik nog zo lang aan heb kunnen haken bij hem en dat hij zo aardig is om tot kilomter zeven in te houden. Al snel zie ik hem niet meer. Ook niet zo gek want in de laatste drie kilometer wint hij bijna drie minuten op mij. Zoals verwacht heb ik mijn tijd van vorig jaar niet verbeterd maar ben ik mijn eerste tijd mooi voor gebleven. Thijs bedankt dat je met me mee hebt meegelopen en Ronnie bedankt voor het afstaan van je startnummer. Het doel volgend jaar is om onder de 50 minuten te komen mits ik niet geblesseerd raak…

Naam   Bastiaan Gaillard
Woonplaats   Hilversum
Afstand   10 km Oxxio prestatieloop
Categorie   M10
Totaal plaats   872 / 1829
Categorie plaats   808 / 1433
Snelheid   11,077 km/uur
Bruto tijd   56:19
Netto tijd   54:10

Naam   Ronald de Vries (Thijs Ides)
Woonplaats   Hilversum
Afstand   10 km Oxxio prestatieloop
Categorie   M10
Totaal plaats   596 / 1829
Categorie plaats   567 / 1433
Snelheid   11,685 km/uur
Bruto tijd   53:30
Netto tijd   51:21

Groet, Bastiaan

apr, 2010

Na mooie show in het achterhuis

In afwachting op de verhalen van Egypte door Ronnie en Boedapest door Joyce ben ik genoodzaakt zelf maar weer eens iets het WWW in te slingeren;-)

Afgelopen vrijdag zijn we bij Jochem Myjer geweest in Carré. Wat een fantastische show. Het gaat allemaal zo snel dat je de grappen niet kan onthouden. Hij deed veel typetjes en vanzelfsprekend ook heel druk. Als de show op DVD komt dan wil ik hem nog wel een keer terug zien. Wow… wat was dit lachen! Deze show is beter dan zijn vorige twee Adéhadé en Yeee-Haa! Hieronder één van zijn vele imitaties bij de Mike en Thomas Show.

{flv}Jochem Myjer imiteert in de Mike en Thomas Show{/flv}

Zaterdag zijn we vroeg opgestaan om eindelijk een keer het Anne Frankhuis te bezoeken. Meer dat 15 jaar geleden heb ik eens het boek gelezen en wilde altijd al eens een kijkje nemen. Als je door alle ruimtes loopt is dit wel vreemd. Hier hebben ze ondergedoken gezeten en moesten ze ruim twee jaar lang doodstil zijn. Nu ik alles gezien heb wil ik het boek nog een keer lezen want dit heeft indruk gemaakt. Je kan het je haast niet voorstellen dat hier acht mensen hebben gewoond. Ik vond het bijzonder om in het achterhuis rond te lopen.

Groet, Bastiaan

Lapland verslagen

Lapland 2007 – Verslag met foto’s
Lapland 2010 – Verslag met foto’s
Lapland 2012 – Verslag met foto’s

feb, 2010

Reisverslag Fins Lapland 2010

Net toen we terugwaren uit Cuba, had Bastiaan het al over de volgende reis. “Zal ik eens kijken wat het kost om een weekje naar Lapland te gaan Beppie?” “Bas! We zijn net terug, hou op! Meneertje Vakantie zal ik je noemen” Meneertje Vakantie krijgt natuurlijk weer zijn zin. Stiekem vind ik het zelf toch ook wel leuk 😉

Zondag 7 februari, van -5 ºC naar -7 ºC

We mogen weer lekker vroeg uit de veren, drie uur welteverstaan. Een uurtje later rijden we naar Ine en Dick, zij zijn weer zo lief om ons weg te brengen naar Schiphol. Na de incheck hoeven we nog maar een uurtje te wachten totdat we de lucht in gaan richting Kuusamo! Daar komen we weer voor de tweede keer!
Het vliegtuig zit nokkievol. Hoezo crisis? Drie uur later landen we. Ik heb me qua kleding extra voorbereid, want de vorige keer dat we het vliegtuig uit liepen wilde ik zo gauw mogelijk weer terug naar binnen omdat het zooooo koud was!!!! Dus extra trui aan, muts op, handschoenen aan en gaan! Hmmm…het valt eigenlijk best mee deze keer! Maar -7 ºC!
De bus brengt ons naar weer naar het vertrouwde bungalowtje in Iso Syöte. Openhaardje, sauna… hier gaan we de komende week weer doorbrengen, net als drie jaar geleden.
Eenmaal uitgepakt en dik aangekleed, gaan we naar buiten, richting het bijbehorende Hotelli Iso Syöte op de heuvel. Kijken of we hier iets kunnen eten. Er is een pizzabuffet dus dat komt goed 😉
Later vragen we bij de receptie of we een sleetje kunnen krijgen. Dat kan (huren dan, 3 jaar geleden was het gratis) want is het is wel leuk om naar beneden te glijden natuurlijk.

We zijn al zowat een hele dag op, dus eenmaal terug in de bungalow kijken we relaxt een filmpie, Serendipity. Er is alleen wat mis met de TV ofzo, alle gezichten zijn blauw. En dat komt niet door de kou 😉 Maf. Dat moet iemand maar even komen checken. Na het eten ‘s avonds in het hotel, pakken we nog een lekker sauna’tje in de bungalow. Daarna zijn we helemaal moe! Truste!

Maandag 8 februari, -7 ºC

Om 8.00u gaat die fijne wekker. Het is hier een uurtje later dus eigenlijk is het pas 7.00u. Lijkt wel gewoon een doordeweekse werkdag qua opstaan man! Bah! Maar ok, je hebt wel wat aan je dag.
Na het ontbijt krijgen we een introductie van de sales- en marketingmanager Geralda, een Nederlandse dame, das handig. Zij vertelt over de omgeving en wat we allemaal kunnen doen deze week.
Aansluitend vindt er een sneeuwscooter introductie plaats. Ik dacht dat er alleen zou worden uitgelegd hoe zo’n ding werkt, maar we mogen er ook zelf op! Leuk!
We worden eerst in een bloedheet thermopak gehezen, we krijgen helmen, speciale handschoenen en laarzen, dan volgt de uitleg. Vervolgens worden de motoren gestart. We worden er weer aan herinnerd hoe gaaf het ook al weer was! Als het even mogelijk is keihard gas geven en scheuren door de Finse besneeuwde bossen! Wauw!

Wat gaat een uur dan snel…jammer! Maar goed, donderdag mogen we weer, want dan gaan we met de sneeuwscooter naar de rendieren.
Nadat we ons weer hebben ontdaan van het pak, doen we ff een warm chocootje Stroh in het Hotelli. Hè lekker.
We hebben nog een hele middag voor de boeg, dus we hebben bedacht dat we naar het dal gaan, Bas lopend en ik met de slee. Ben net een kind hè.. wat erg eigenlijk ;-). Maar zo leuk!
Een uurtje ofzo later, komen we daar aan. Het was super. We zijn helemaal onder gesneeuwd, zowel door de neerslag als door het crashen met de slee in de sneeuw. Geweldig! Rozig lopen we het restaurant binnen om wat te eten en te drinken. Hier is ook een groepje mensen uit Helmond. We kennen ze vanuit het vliegtuig. We kletsen ff gezellig. Later komen we erachter dat het busje van het hotel dat hier twee keer per dag komt, al geweest is, dus we nemen met z’n allen een taxi terug naar boven. In ons hutje kijken we een filmpie
’s Avonds eten we weer in het hotelli. Voor het eten vragen we bij de receptie of we op woensdag een huskytocht safari kunnen doen. Dat is een hele dag Huskysleeën, met lunch erbij. Helaas is het al vol. De receptioniste vraagt of we morgen willen terugkomen, dan is Geralda er weer. Zij kan ons vertellen of er nog een wordt gepland deze week.

Dinsdag 9 februari, -11 ºC

Voor het ontbijt vragen we Geralda aan de receptie of er nog plaats is bij de extra geplande excursie van vrijdag. Ze vertelt dat deze ook al vol is. Misschien wordt er nog eentje op zaterdag gedaan, maar dat is nog niet zeker. Shit wat moeten we nu? Er is vandaag ook wel een tocht met de Husky’s maar deze is veel korter. Je gaat er heen met de sneeuwscooter. Daar is nog wel plek. Dan doen we toch deze? Als zaterdag niet doorgaat, hebben we helemaal niks. Gauw ontbijten dan!
Als we onze pakken weer aan hebben, springen we op de sneeuwscooter. Op weg naar de Husky’s! Leuk!

Het is een andere Huskyfarm dan drie jaar geleden. En de honden zijn niet allemaal Huskyhonden. Volgens mij zitten er ook Golden Retrievers bij en andere rassen. Op zich maakt het niet uit. Ze blaffen zich weer helemaal gek! Zo enthousiast zijn ze om te gaan lopen! Omdat de groep te groot is, worden we in tweeën gesplitst. Wij zijn groep twee en gaan eerst even koffie drinken rond het haardvuur.
Als groep 1 terugkomt, zien we één slee aankomen zonder bestuurders…Haha! Achteraf horen we dat de slee was omgevallen. De bestuurders waren uit de slee gekropen en de honden waren gewoon doorgelopen. Altijd dus de slee vasthouden, is de tip!
Nu mogen wij. De honden zijn nog lang niet uitgeput. Bastiaan staat achterop de slee en stuurt en ik zit erin. Wat is het toch geweldig hier! Zo mooi!
Als we terugkomen hebben we nog wel even tijd om te wandelen/ sleeën en eventueel een cache te zoeken. Tja, het blijft Bas z’n hobby hè. We vinden ‘m niet vanwege de sneeuw, maar het uitzicht is evengoed mooi!

Terug in het hotel nemen we een lekker chocootje om op te warmen! Daarna lekker relaxen in onze hut ;-).

Woensdag 10 februari, -17 ºC

Vandaag hebben we geen safari’s op het programma staan. Maar we vermaken ons evengoed wel hoor! Na het ontbijt gaan we weer richting dal. De eindbestemming is Syötteen Luontokeskus (jawel), hier schijnen twee caches te liggen die je wel kunt vinden ondanks de sneeuw.

Het is vandaag heel koud, maar zo voelt het absoluut niet aan. Ok, je moet je wel warm aankleden, maar als het in Nederland -17 ºC zou zijn, dan zou niemand naar buiten komen. Hier kan dat makkelijk. We lopen en sleeën en lopen, en sleeën en lopen. Soms warmen we binnen even ergens op, en lopen en sleeën we weer verder. We zijn er! En wie vindt de schat? IK!! Haha! Onder een huisje met haardhout, daar ligt de cache. Trots sta ik ermee op de foto :-). Bas weet me over te halen om er nog een te zoeken, hier in de buurt. Ook deze vinden we!

Trots gaan we op weg terug. We lopen tot de ski piste in onze eigen plaats. Hier drinken we nog wat. Even later rijden we met het busje van het hotel mee terug naar boven. Is ook niet meer gratis helaas… maar je betaalt toch liever twee euro dan dat je het hele stuk nog omhoog moet lopen.
Nu is het nu.. en Bas ligt te pitten op de bank terwijl ik dit schrijf. O nee, hij slaapt toch niet. Hij vraagt hoe ver ik ben met schrijven :-).

Donderdag 11 februari, -17 ºC

Kan nog steeds niet wennen aan die wekker. Dat bed ligt gewoon veel te lekker. Hup opstaan!
Om 10 uur moeten we namelijk klaar staan. We gaan met de sneeuwscooter naar een rendierfarm!
Tjee wat is het koud! Nog kouder dan gisteren lijkt wel. Eenmaal in het hotel aangekomen blijkt dat niet zo te zijn. Er hangt daar een digitale thermometer. De temperatuur is hetzelfde als gisteren, alleen lijkt het kouder door de wind en het sneeuwt ook. Als we om 10 uur naar de kleedkamer gaan om de thermopakken etc. aan te doen, zegt de excursiegids dat het in de bossen wel -22 ºC is. Extra paar sokken aan dus!
En inderdaad, het is heel koud op de scooter. Tintelende tenen! Maar wel weer gaaf hoor! Het is best een eind naar de rendierfarm. We komen aan en zien tientallen rendieren in het besneeuwde land staan. Mooi om ze eens in het echt te zien! De rendierboer vertelt een verhaaltje over de rendieren. Onder andere hoe hij en zijn collega’s de dieren ’s zomers van elkaar kunnen onderscheiden; als ze nog klein zijn wordt er een hoekje uit hun oor gesneden met een mes. De plaats en de vorm van het hoekje geven aan wie de eigenaar is. Zo kunnen de boeren hun eigen dieren in de winter weer naar de boerderij halen. Verder vertelt hij dat ze worden gehouden voor het vlees en de huid. En voor de toeristen dus!
Een paar rendieren worden voor een slee gezet. Iedereen mag een rondje sleeën. De beesten zijn zo eigenwijs als de pest! Haha! Die van mij vindt het halverwege de ronde wel genoeg geweest en blijft staan. Na een paar keer aan het touw te hebben getrokken gaat hij ineens als een speer. Bas maakt foto’s. Als ik terug ben gaat hij op een volgende slee zitten, met daarvoor een rendier met één gewei. Dat beest schiet ervandoor en haalt iedere andere slee in! Geweldig! Als het rondje klaar is loopt ie gewoon door en maakt nog een ronde, met Bas erop dus. Je had zijn gezicht moeten zien.

Als iedereen is geweest, kunnen we binnen in een soort grote wigwam koffie of thee drinken rond het haardvuur. Hè, even lekker ontdooien! Alleen met de tenen gaat het niet meer goed komen vandaag denk ik.. Meer mensen hebben er last van. Ondertussen krijgen we van de boer allemaal een “rendierrijbewijs” omdat we de ronde op de slee goed hebben afgelegd. We bedanken hem en gaan weer richting de scooter.
De tweede helft van de dag staat er een sneeuwschoenwandeling op het programma. Dit hebben we drie jaar geleden ook al gedaan. Alleen toen sneeuwde het niet. Brr! We krijgen weer van die grote ovale “rekken” onder onze schoenen. In het begin even wennen met lopen!
De excursiegids gaat voorop de wildernis in. Da’s mooi dan kan hij mooi een paadje maken. Af en toe stopt hij om te vertellen over de natuur in Lapland. Het is een beetje een slome duikelaar. Hij kan niet echt boeiend vertellen. Maar hij bedoelt het goed, haha. Hij heeft het onder andere over de wilde dieren die hier leven; bruine beren, wolven en de lynx. De beren slapen nu gelukkig. Veel van de dieren slapen gewoon onder het sneeuw, ook vogels. “If you see one hole, then the bird is in there, if you see two holes, then it’s not there anymore” Nou dan weet je wel hoe hij ongeveer vertelt.
Halverwege krijgen we iets warms te drinken en een koekie. Daarna lopen we naar de top van de berg van Iso Syöte. Mooi hoor, om zo over de hele omgeving te kunnen kijken. Wel een beetje jammer dat de sneeuw het uitzicht een beetje belemmert.

Eenmaal terug in het hotelli hebben we wel weer een chocootje verdiend na deze zware dag!
‘s Avonds lekker het openhaardje aan en een film op. Bas pakt nog ff een sauna’tje. Wat is het toch vervelend hier.

Vrijdag 12 februari, -13 ºC

We worden wakker met een blauwe lucht en een zonnetje. Lekker. Het is voelbaar minder koud dan gisteren. We hebben de rest van de vakantie geen excursies meer op het programma staan. Na het ontbijt gaan we daarom weer even terug naar het hutje, ik om een beetje op te ruimen en te typen, Bas om even lekker te lezen. Zo meteen gaan we weer naar buiten om een stukkie te wandelen.

Toen we met de sneeuwscooter op pad waren van de week, had Bas al een mooie open vlakte gezien niet ver van het hotel. Hij wil daar wat foto’s gaan maken dus we lopen er heen. De heenweg is heel leuk, met het sleetje naar beneden. Keihard gaan we! Helaas zijn we snel beneden. Maar de omgeving daarentegen is weer geweldig! De zon schijnt nog steeds, dat maakt het ook zo mooi. We maken een paar mooie foto’s.
En dan weer omhoog! Pfff… das ff minder zeg. Gaat ook een stuk langzamer! Wat een eind! Dat hadden we net niet in de gaten toen we zo snel beneden waren met die slee.
Uitgeput (Joyce) komen we de hut weer binnen. Na die wandeling in de kou zijn we wel toe aan een bezoekje aan onze eigen sauna! Heerlijk even ontdooien. Als we er klaar mee zijn, stappen we van de warmte naar buiten in de ijskou. Het stoom komt van ons af!
’s Avonds in het hotel drinken we nog ff wat met een groepje medereizigers uit Helmond. Zij hebben vandaag een snowscooter tocht gedaan. Het zijn gezellige- en gestoorde gasten. “Waar denk je nou aan Joyce als je ons ziet?” “Nou ik moet meteen denken aan Jos van Oss!” “Jos van Oss wie is da?” Bastiaan laat ze ‘m zien op z’n I Phone. “Bastiaan doe eens ‘Stien en de stoeptegels’!”

Zaterdag 13 februari, -10 ºC

De laatste volle dag van de vakantie is aangebroken… We doen lekker rustig aan vandaag. Net als gisteren na het ontbijt weer even terug naar de hut. Beetje lezen en relaxen. Bastiaan leest ‘Echte mannen eten geen kaas’. Wel een heftig boek zegt hij. Ik lees ‘De mannentester’, een leuk boek.
Als we klaar zijn met lezen gaan we weer naar buiten. Met het sleetje natuurlijk! We gaan vandaag voor het laatst deze vakantie naar beneden naar de ski piste. Voordat we beneden zijn, maken we eerst een paar goede afdalingen met de slee naar beneden. We zitten soms echt van top tot teen onder. En koud dat dat is! Een heuvel is zo leuk dat we weer terug omhoog lopen om nog een keer van die af te glijden. Als ik het zo schrijf zijn we echt net twee grote kinderen.. Tsjonge jonge.

Zo wat is het druk bij de piste! Zo druk hebben we het nog nooit gezien hier. In het restaurant/café is alles vol. We wachten even aan de bar totdat er een plek vrijkomt bij het raam zodat we alle skiërs kunnen zien. Ik heb helaas nog steeds een skitrauma van de vorige keer dat we hier waren overgehouden, anders hadden we het welk een dagje kunnen doen. We doen gewoon net alsof! Biertje? Of neem je dan fris.…
Tegen vijven komen we erachter dat het weekend is en dat dan het busje van het hotel niet rijdt… Hmm hoe komen we dan boven? Gelukkig is er nog een stel oenen zoals wij die ook netjes op het busje staan te wachten. Toevallig die jongens die van de week mijn slee hadden gestolen! Zij bellen een taxi. Als die er is, is er gelukkig ook nog ruimte voor ons. Ok, we zijn weer vrienden…
Eenmaal terug in de hut kijken we nog ff een filmpie. Zo jammer dat we morgen alweer naar huis moeten… Dit is echt zo’n relaxt leventje..

Zondag14 februari 2010, van -10 ºC naar -3 ºC

Dan is het toch echt zover. We hebben het even nagevraagd en we moeten om 12 uur het hutje verlaten. Om 5 uur komt de bus dus we mogen ons nog vijf uur vermaken in het hotel. Gelukkig gaat de tijd best wel snel. We lezen en we kletsen wat met de anderen die ook vandaag naar huis gaan. Tegen vijven komt de bus. “Dag Iso Syöte!!” We gaan het weer vreselijk missen…
Anderhalf uur later komen we aan bij het vliegveld(je). Na de incheck moeten we nog twee en half uur wachten op het vliegtuig! Vertraging dus. Ik word daar altijd zo chagerijnig van. Niet dat dat helpt, maar goed. In plaats van 8 uur gaan we pas om 9.30 uur de lucht in. Gelukkig gaat de vlucht verder goed.
Als we zijn geland zet ik m’n telefoon aan en zie “Hoera ze is er!…” Elin Elisa Mare Ros is geboren op Valentijnsdag! Dat maakt onze dag weer helemaal goed! Welkom Elin!

XXX Joyce

feb, 2010

Overnachting Vuurtoren Harlingen

Woensdag 20 januari 2010

Vanaf oktober 2009 maakt Bastiaan mij al nieuwsgierig over dit cadeau. Dan weet hij namelijk zelf al wat hij gaat geven. Het is heel speciaal, zegt ie.
Op Kerstavond mag ik eindelijk weten wat het is; althans, dat gaat ook niet makkelijk hoor. Mijn lieve vriend heeft namelijk een puzzel laten maken van de afbeelding van het cadeau en heeft dit in 10 verschillende doosjes ingepakt. Dit laat hij mij verspreid over de hele avond uitpakken. Het laatste pakje krijg ik – natuurlijk – aan het einde van de avond.
Als ik alle puzzelstukjes bij elkaar heb, komt de afbeelding tevoorschijn; het is een vuurtoren. Tja… nu weet ik nog niks. Wat moet je met een vuurtoren?

Op woensdagmiddag 20 januari gaan wij met de auto onderweg naar Harlingen, Friesland. Hier staat namelijk de beroemde vuurtoren van Harlingen! Wie weet dat nou niet! Het is een vuurtoren die niet meer als zodanig in werking is, maar nu dienst doet als soort van hotel. En hier gaan wij een nachtje in slapen! Dat is het dus, mijn kerstcadeau! De vuurtoren is 365 dagen per jaar volgeboekt en je moet een jaar van tevoren reserveren!!! Bastiaan had in oktober de mazzel dat er net iemand had afgezegd voor vandaag. Dus wij hebben mazzel!

Rond vijven komen we aan bij de toren. Er komt een mevrouw die ons de sleutel overhandigt en ons een fijn verblijf wenst. Een stuk of 70 treden later staan we op de “eerste” verdieping, de badkamer. Lekker met een rainshower en een verwarmde douchemuur. Een paar treden verder omhoog komen we in de woon/slaapkamer met een bedbank, een keukentje en een eethoekje. Allemaal in de rondte ingericht natuurlijk. Nog een trapje hoger kom je in het bovenste gedeelte van de toren, met een radio waar je echt de schippers met elkaar hoort praten via de scheepsradio. Wauw wat is dit te gek zeg! Wat een uitzicht! Je kijk zowat over heel Friesland heen! Wat een origineel cadeau heb ik weer gekregen schat!!
We trekken een lekkere fles champie open en ploffen op de bedbank. Er staan een paar leuke DVD’s op de plank hier, dus das leuk om ff te kijken.
‘s Avonds eten we in Harlingen centrum, bij restaurant De Gastronoom, een best wel chique tent eigenlijk. We zijn de enige gasten, dus we hebben de hele bediening voor onszelf. Het eten is echt heerlijk! Allemaal aparte gerechten en amuses, echt een aanrader om hier te gaan eten als je eens in Harlingen bent.
Voldaan keren we weer terug naar “onze”vuurtoren. Het is wel raar slapen op een rond bed!

‘s Morgens staat er een ontbijtje voor de deur, letterlijk. Een tas vol met lekkere broodjes en beleg, een gekookt eitje en verse jus. We hebben zelf een cooker om koffie en thee te zetten. Heerlijk!
Het is zo jammer dat de tijd zo snel gaat. We moeten al weer gaan. We maken nog gauw even een paar foto’s van het uitzicht, en nemen daarna afscheid van de mooie vuurtoren.

We blijven nog even hangen in Harlingen want mijn vriend heeft natuurlijk -onvermijdelijk- een cache uitgeprint. Het is echt koud buiten!! Het voelt aan als -10 ºC! Onderweg koop ik een warme muts. Als we halverwege onze tocht zijn, voel ik ineens iets vallen op mijn hoofd, zo lijkt het. “Bas! Heeft er soms een vogel op m’n hoofd gescheten? Kijk es!?” “Nee joh, doe niet zo gek!”, zegt ie. Ondertussen voel ik met m’n vingers door m’n haar. “Nou kijk dan!!!!” Mijn handen zitten vol groene drap! Gatverdamme!!! Ook al is het zoooo vies, we krijgen er gewoon de slappe lach van. En ze zeggen dat het geluk brengt als en een vogel op je kop kakt, dus ach. Bas veegt het meeste eruit met een zakdoekje. Haha, heb ik dat!
Na -al zeg ik het zelf- lang te hebben gelopen, vinden we gelukkig de cache. We lopen terug en drinken nog wat.
Het was gezellig lief! Dank je wel voor dit gave originele cadeau!
HVJ,
Joyce

jan, 2010

To farm or not to farm

Een aantal maanden speel ik nu het spelletje Farmville op internet. In dit irritant verslavende spelletje ben je een boer met een stukje land. Hierop kun je zaden planten, bomen planten en een heel arsenaal aan dieren verzorgen. Naast het oogsten van je bomen en zaden kun je ook bij je buren op bezoek gaan om hun land te bemesten waardoor alles beter groeit. Zynga, de ontwikkelaar van Farmville zorgt ervoor dat je steeds weer blijft terugkomen naar je farm. Minstens één keer peer week bieden ze nieuwe functies aan. Dit maak het spelletje echt heel leuk.Volgens recente cijfers wordt het spel actief door 73,8 miljoen mensen online gespeeld. Omdat het spel zo populair is komt het ook regelmatig in het nieuws. In Nederland bijvoorbeeld heeft een stukje in de Volkskrant gestaan. Hierin valt te lezen dat er mensen zijn die echt verslaafd zijn aan het spelletje. Ook in Amerika is het een grote hit. Hier kan je een stukje lezen van het ABCnews. Er is ook aandacht geweest bij het programma “Dit was het nieuws”. In een notendop vertellen ze hier met een flinke dosis humor wat er gedaan moet worden op je farm.

{flv}farmville{/flv}

Tot slot nog een afbeelding van hoe mijn farm er op dit moment uitziet. Ben snel weg, ga de pompoenen ff oogsten;-)

Groet, Bastiaan

jan, 2010

Weekje kerst 2009

Onze kerstboom is ondertussen afgetuigd. De sneeuw blijft nog wel even liggen. Vrijdag was het in één keer 2010. Eerst maar eens een verslag van afgelopen anderhalve week vakantie.

Daar was het dan in eens donderdag 24 december. Eerste dagje vrij voor Joyce en mij. ’s middags zijn we nog even de stad in gegaan om de laatste inkopen te doen voor de kerstavond. Deze wordt gevierd bij Annie met een heerlijk gourmet in Kortenhoef. Tassen vol cadeaus worden weer versleept en rondom de kerstboom is geen plaats meer. Je ziet alleen maar cadeaus. Joyce wordt hoe langer hoe zenuwachtiger en ongeduldiger. Hahah, mooi is dat weer elk jaar. Voor het eten openen we alvast wat pakjes anders komt er geen eind aan. Ik krijg het nieuwe boek van Dan Brown, veel spullen voor mijn nieuwe fiets en een Wellness weekend op Texel van Joyce. Hier gaan we gelijk zondag naar toe. Heerlijk hoor. Ik krijg nog veel meer maar dat wordt een te lange lijst. Joyce krijgt van mij een overnachting in de vuurtoren van Harlingen op 20 januari. Voor die nacht is de vuurtoren van jou. Het kado werd gegeven in de vorm van een puzzel. Maar één cadeau kopen voor Joyce is saai. Nu hebben we er allemaal lol van! Als klap op de vuurpijl krijgen we van m’n moeder allemaal een reis naar Boedapest. Deze mocht Anke bij elkaar puzzelen. Met de paasdagen van 2010 zitten we daar gezellig met z’n vijfen.

Nadat alles is uitgepakt en het eten een beetje gezakt is gaan we met de taxi terug naar huis. Ik loop nog naar Cartouche om een biertje met Ronald en Jochem te drinken. Ronald is er snel klaar mee en met Jochem ga ik nog de Guardian in waar we Sander en Annemiek tegenkomen. Nadat Jochem buiten over de broek van Sander heen heeft gepist ga ik hard lachend naar huis.

Op eerste kerstdag wordt ik redelijk fris wakker, eigenlijk nergens last van. Het bier ging niet in een belachelijk hard tempo en bij de gourmet had ik veel water gedronken. Vandaag doen we lekker rustig aan en vanavond gaan we naar Jeroen en Natas in Huizen voor het kerstdiner. Samen met Marieke, Dick, Anke, Diewertje, Natas en Jeroen gaan we de traditionele kerstmaaltijd eten die m’n moeder altijd geweldig klaar maakt. Dit jaar stonden er zeven gangen op het menu. Vorig jaar duurde het allemaal een beetje lang dus begonnen we dit jaar iets eerder en namen we niet of nauwlijks iets bij het drankje vooraf. Uiteindelijk zaten we pas om 23:00 uur aan gang vier, de Spoon. Toen moest het hoofdgerecht nog komen. Vergezeld door een paar fantastische wijnen is het allemaal heel gezellig en knus. Net als de voorgaande jaren liggen we regelmatig dubbel om Jeroen. Wat een figuur is dat, het blijft lachen! Ik word na het hoofdgerecht een beetje moe en doe een kort dutje op de bank. Even dommelen voordat we de peer met pittige chocoladesaus krijgen. Helaas halen we net als vorig jaar het laatste gerecht niet. We moeten de koffie Brasil aan ons voorbij laten gaan. We gaan met de taxi naar Hilversum terug en liggen rond 04:00 uur in ons bedje. Het was nog even lachen toen Annie uit de taxi sprong, ze lag gelijk onderuit. “Zo glad is het dus” zei ze!!! Hahaha.

Ook op de tweede kerstdag worden we ontspannen wakker. Niets aan de hand. Vanavond gaan we eten bij Lust waar we in 2007 een heerlijk negen gangen diner hebben gegeten op de tweede kerstdag. Vorig jaar was de kaart met kerst iets minder en toen zijn we uitgeweken naar Docks. Nadat we de auto’s in Huizen hebben opgehaald spreken we af om richting de Langestraat te lopen. Dit jaar hebben ze de keus bij Lust uit een 3, 4, 5, of 6 gangen diner. Dit kun je aan de hand van de kaart zelf samenstellen. Wij kiezen allemaal voor een vier gangen diner met wijn arrangement. We genieten echt van alles. Het is heel goed eten hier. Jammer dat we in het begin een beetje lang moesten wachten. Pas na ruim een uur konden we door de drukte pas onze bestelling doen. Dit werd keurig goed gemaakt met een flesje wijn van het huis. Deze past mooi bij de oeters die we bestellen als voorafje. We nemen alle drie een Scroppino. Dit is een soort Spoon zoals we de dag ervoor ook hadden maar dan net anders. Hier wordt namelijk ook wodka aan toegevoegd en het geheeld wordt opgeklopt tot een soort luchtige ijs mousse. Heerlijk!!! Na het eten nemen we boven in de lounge nog even plaatst voor een kopje koffie of thee. Ook deze avond zit er weer op. Bah, wat gaat dat snel.

Je hebt totaal het gevoel niet dat het zondag is maar vandaag is het toch echt zondag. We vertrekken vandaag naar Texel. Ons verblijf daar in het Hotel Greenside moet helemaal top worden. We hebben een bubbelbad op de kamer met zonnedouche. Even bijkomen van de “drukke” dagen. Uitwaaien met die handel. We vetrekken om 13:30 uur van Hilversum richting Den Helder om daar de boot te nemen richting mijn kerstkcadeau Texel. De reis duurt in totaal zo’n twee uur. De reis met de boot en veder op het eiland verloopt prima. TomTom doet goed z’n werk, ook in uithoeken van Nederland. We checken in en gaan natuurlijk direct onze luxe kamer bewonderen. Wauw, dat is een groot bad. Alles er op en er aan! Dat wordt lekker badderen vanavond. Het weer is niet geweldig, het is zeer koud, harde wind en het regent ook nog eens. Het weerhoudt ons er niet van om toch even de Koog in te gaan. We willen wel even een drankje doen. We vinden een leuk tentje waar we op gaan drogen onder het genot van een Texels biertje en wat tapas. Bij het arrangement zit een diner in het hotel. We dineren deze avond in het hotel, morgen gaan we in de Koog zelf iets eten. Natuurlijk gaan we snel naar boven om ons bubbelbad uit te proberen. Badschuim erin en genieten!!! Wat een top bad is dit. Helemaal te gek. Leuk voor thuis ook. Zo rozig als wat vallen we heerlijk is slaap nadat we nog wat tv gekeken hebben.

Vandaag staat in het teken van uitwaaien, fietsen en geocachen. Ik heb mijn Garmin gevuld met de kaart van Texel en een aantal caches. We huren twee fietsen en gaan na het ontbijt fietsend richting het noorden van Texel. Daar staat de vuurtoren en ligt een cache in de duinen. Heel verstandig vertel ik pas halverwege aan Joyce dat het zo’n 12 km fietsen is… en dan ook weer terug. Ze is er niet heel blij mee maar omdat het mijn kerst cadeau is gaat ze accoord. Haha. Bij de vuurtoren aangekomen nemen we eerst een kopje koffie en gaan dan lopend op pad om de cache te vinden. De route is ook nog eens een kilomter of vier door de duinen en over het strand. Wat Joyce op de been houdt is de sluitingstijd van de winkels op Texel. We moeten echt nog gaan winkelen namelijk. Nadat we de cache gevonden hebben fietsen we binnen een uur terug en gaan bij de Koog nog ff wat winkels in. Joyce koopt een broek en na afloop drinken we nog een biertje en eten een klein hapje. Nadat we ons in het hotel hebben opgefrist gaan we weer met de fietsen naar het centrum toe om daar een hapje te eten. Het is flink koud. Om met de fiets te gaan is dan wel zo lekker. We eten deze avond niet zo geweldig helaas. Misschien zijn we door de voorgaande diners wel een beetje verwend geraakt. We pakken wederom een lang bad en gaan helemaal voldaan pitten. Mooi dagje op het eiland gehad.

Dinsdag is al weer de dag van vertrek. Na het ontbijt pakken we de spullen in en rijden richting Den Burg. Daar gaan we nog even winkelen omdat het centrum daar groter is. Ik koop nieuwe schoenen van Le Coq Sportief maar Joyce slaagt maar niet. De laarzen die ze wil zijn niet meer in haar maat. Balen. Na nog wat kleine boodschapjes rijden we richting de boot. Nog geen 20 minuten later staan we al weer in Den Helder. Wat vervelend dat het altijd zo vlug moet gaan. Het is een geslaagd kerstcadeau van Joyce. Dit mag ze me vaker geven. Heerlijk genoten.

Donderdagavond, oudjaarsavond zijn we naar Adse en Ilona gegaan om daar oud & nieuw te vieren. Spelletjes gedaan, champagne gedronken en New Super Mario Bros gespeeld op de Wii. Wat een cool spel is dat. Gewoon met z’n vieren in één level. Wat een chaos. Hahah. Na twaalven vuurwerk afgestoken. Ilona en Jocye hadden in al hun wijsheid besloten dat Adse en ik hievoor moesten zorgen. Zo gezegd, zo gedaan! We hebben een hele gezellige avond gehad. Dan is het in één keer 2010. Wat staat er dit jaar te op de planning??? Een aantal leuke dingen kan ik al wel verklappen. Natuurlijk gaan we voor Joyce haar kerstcadeau slapen in de vuurtoren van Harlingen 20 januari. Vervolgens gaan we op 7 februari weer een weekje naar Lapland. Vorige keer in 2007 is ons zo goed bevallen dat we hier graag naar terug keren. Met pasen naar Boedapest dus genoeg leuks op het programma.

Groet, Bastiaan

dec, 2009

Een toast op 2010

Allemaal hele fijne kerstdagen en een fantastisch 2010. Wij brengen vast een toast uit op het nieuwe jaar.

Groet Joyce & Bastiaan