Notice: Functie _load_textdomain_just_in_time werd verkeerd aangeroepen. Vertaling laden voor het specia domein werd te vroeg geactiveerd. Dit is meestal een aanwijzing dat er wat code in de plugin of het thema te vroeg tegenkomt. Vertalingen moeten worden geladen bij de init actie of later. Lees Foutopsporing in WordPress voor meer informatie. (Dit bericht is toegevoegd in versie 6.7.0.) in /customers/0/c/8/gaillardonline.nl/httpd.www/wp-includes/functions.php on line 6114
gaillardonline - Pagina 12 van 26 - Het weblog van Bastiaan Gaillard
Zaterdagmorgen hebben we de verjaardag van Rigtje, ons buurmeisje, ze wordt 4. We kunnen niet te lang blijven, want Bas heeft om half 1 afgesproken om de wifi aansluiting bij Ine na te kijken. Die werkt namelijk niet. Als Bas vertrokken is, zie ik zie op m’n telefoon dat m’n moeder heeft gesmst of we een uurtje later kunnen afspreken vandaag. Ze heeft namelijk een katertje van de wijn van gisteren, we zijn uit eten geweest. Ik bel haar op om te zeggen dat het goed is. Om half twee zal ik haar halen. Haar auto staat hier namelijk nog. Dan ga ik ondertussen nog maar even het huis schoonmaken. Om half twee rijd ik naar Kortenhoef. Ik loop het gangetje en de tuin in en doe nietsvermoedend de deur open. Dan krijg ik de schrik van mijn leven: “SURPRISE!!!!!!!” De hele woonkamer zit VOL met vrienden en familie! Voor mij! De tranen van blijdschap en van de schrik schieten in m’n ogen! Ik loop weer terug de tuin in en weer terug naar binnen. “Wat is dit nou!!!” is ongeveer het enige wat ik kan uitbrengen. Als ik een beetje op aarde geland ben, loop ik naar binnen om iedereen te zoenen. Iedereen = Ilona, Bas, Yvonne, Larissa, Ineke, Tamara, Lydeke, Trees, Meggelien, Natas, Marieke, Jorieke, Belen, Oma, Hannie, Ine, en Anna. Bas en Ilona maken ondertussen foto’s. Er is een babyshower voor mij georganiseerd! Voor mij en voor Boontje!!! Wat een enorme verrassing! En iedereen heeft gewoon vanaf begin oktober z’n mond gehouden. Dat is vooral knap van m’n moeder en Bas! Het hele huis hangt vol met roze balonnen en slingers. Er staan allemaal cadeautjes en lekkere, door de dames zelfgemaakte zoete- en hartige hapjes op tafel. Ilona heeft alles vanaf het begin georganiseerd, de lieverd. Jeetje wat ongelofelijk is dit, haha!
Van iedereen krijg ik omstebeurt een cadeautje. Ik word overladen met kleertjes, speelgoed en luiertaarten:-). Na de cadeautjes gaan we aan de (Jip en Janneke) Champagne. Er hangt een slinger met babyfoto’s van bijna iedereen en ik moet raden wie wie is. En dat is nog best moeilijk! Ook gaan er vlaggetjes rond waarop iedereen de datum moet zetten waarop zij denkt dat Boon geboren wordt. Ilona maakt hier dan later een slinger van die we in huis kunnen hangen na de geboorte. De leukste namen komen voorbij. Ik houd het nog even een verrassing of de juiste ertussen zit 😉
De rest van de middag kletsen we gezellig met elkaar. Het is nog steeds zo onwerkelijk allemaal! Ik had dit echt NOOIT verwacht!! Rond zessen is het feest afgelopen. We ruimen nog even op en dan gaan we voldaan naar huis. Iloon krijgt een extra dikke knuffel . Wat een superdag was dit! Bedankt allemaal!!! Dit vergeet ik nooit meer! Dikke kus Joyce
Als straks ons kleine meissie geboren wordt denk ik niet dat ik veel tijd over heb om te besteden aan studie en het op peil houden van mijn certificeringen. Daarom heb ik de afgelopen drie weekenden besteed aan het upgraden van mijn MCSE 2003.
De volgende examens waren nodig om Microsoft Certified IT Professional (MCITP) Windows Server 2008 Enterprise Administrator te worden:
Exam 70-649: TS: Upgrading Your MCSE on Windows Server 2003 to Windows Server 2008
Exam 70-647: PRO: Windows Server 2008, Enterprise Administrator
Exam 70-680: TS: Windows 7, Configuring
Ik kan dan ook met trots melden dat ik voor deze drie examens geslaagd ben en me dus Microsoft Certified IT Professional (MCITP) Windows Server 2008 Enterprise Administrator mag noemen. Mijn stapel certificeringen puilt onderhand helemaal uit. MCSE 2003, LPI1, VCP en nu dus ook MCITP!!!
Je stelt jezelf een doel. Het lopen van een hele marathon. De vraag is hoe werk je daar naartoe. Dit jaar al de 10 km gelopen in Hilversum, 12 kilomter met de Drie Dorpenloop en natuurlijk vorige maand de Dam tot Damloop van 16 km. Nooit eerder liep ik meer dan 16 KM in een wedstrijd. Dit jaar wel want zondag 17 oktober 2010 stond in het teken van mijn eerste halve marathon. Hierna kan ik een hele marathon overwegen en inplannen.
Met werkelijk prachtig weer om een “stukje” te lopen reisde ik zondagmorgen af naar Amsterdam. Na het ophalen van mijn bestelde shirt en het inleveren van mijn spullen loop ik op mijn gemak naar de start. De start vindt plaats net buiten het Olympisch stadion. Ik ondervind een gezonde wedstrijd spanning. Het is toch even 21 km denk ik bij mezelf. Het liefst loop ik hem binnen de twee uur. Gaat me dat ook lukken is de vraag…
Na de start probeer ik het rustig op te bouwen. Dit keer hoef ik niet met Ronald mee te lopen. De hele rit kan ik mijn tempo dus zelf bepalen. De eerste 10 kilomter vliegen voorbij. Het gaat me makkelijk af, heb nergens last van en qua tijd doe ik het ook heel netjes. Tot aan kilometer 16 à 17 verloopt alles op rolletjes. Daarna komt de man met de bekende hamer mij een tikkie geven. Pats, weg tempo en snelheid. Het voelt alsof mijn benen niet meer in beweging kan krijgen. Het is zwaar, heel zwaar. De laatste loodjes in het Vondelpark met de zon vol in mijn gezicht krijg ik mijn benen bijna niet meer vooruit. Hier verlies ik heel veel tijd. De laatste kilometer is fantastisch. Net als bij de Damloop staat er overal publiek. Enthousiast juichen ze en moedigen ze je aan. De finish is indrukwekkend. De laatste meters loop je in het Olympisch stadion. Ik finish uiteindelijk in 2 uur en 40 seconden. Net niet binnen de twee uur. Hier baal ik van maar ben trots dat ik mijn eerste halve marathon heb uitgelopen. Mooi om een keer een halve marathon gelopen te hebben. Gave ervaring.
Vandaag was de 20 weken echo. Om 9.15u. Wat was ik nerveus, niet te geloven. Zelfs Bas was aan het zuchten, dat zegt toch wel wat. Ja, want vandaag krijgen we te horen of onze kleine Boon gezond is.
Na een klein kennismakingsgesprek mag ik gaan liggen met ontblote buik en papa in spé mag gaan zitten op de stoel naast me.
De lichten gaan uit. We zien alleen maar een groot beeldscherm. Ik krijg wat koude gel op m’n buik. Tjezus wat spannend! En dan ineens zien we onze Boon blij heen en weer bewegen in m’n buik.
Hij wordt letterlijk van top tot teen gecheckt. Allereerst op geslacht. Ja want dat willen we wel heel graag weten. We weten het al wel een beetje omdat we vorige week een snelle echo bij de verloskundige hebben gehad, maar zij kon het niet met zekerheid zeggen.
Alleen als deze mevrouw het heel zeker weet, zal ze het ons vertellen, anders niet. “Jullie krijgen een mooie dochter!” zegt ze. Ja!!!!! Nu weten we het dus wel echt zeker! Een dame! En wat voor een dame, een hele beweeglijke. Ik moet zelfs een paar keer op m’n zij gaan liggen omdat mevrouw er niet goed voor ligt om gemeten te worden. Ze is veel te druk met het drinken van vruchtwater en met haar handjes en teentjes in haar mond te stoppen. Maar uiteindelijk kan alles gelukkig goed gemeten worden: De hersentjes, het hartje, de aorta de longetjes en de niertjes zien er goed uit. Ook heeft ze tien (lange) vingers en tien (ver uit elkaar staande) tenen. Ook de omvang van het hoofdje, het buikje en de beentjes is goed.
Op dit moment is ze zo’n 25cm lang en ze weegt 365 gram. En alles is dus gezond! Echt, we zijn helemaal in de wolken. Ik heb de grijns nog niet van m’n gezicht af kunnen krijgen vandaag. En trotse papa ook niet!
Vanaf nu mogen we geoorloofd gaan shoppen. Roze gaan shoppen. Wat een heerlijke tijd!
Na mijn deelname van vorig jaar aan de Dam tot Damloop schreef ik dat ik in de buurt wilde komen van de 12 KM/UUR. Dan zou ik rond de 1 uur en 20 minuten moeten finishen. Er was destijds nog helemaal geen sprake van mijn knie blessure. Deze blessure kwam pas ruim een maand later aan het licht. Afgelopen zondag was het dan zo ver. Dit keer liep ik samen met Ronnie de tien Engelse mijl. Zou hij een goede haas voor me zijn of zou ik mezelf te veel opblazen om hem te blijven volgen? We pakten rond 13:00 uur de trein van Hilversum naar Amsterdam Centraal. Bij aankomst in Amsterdam hadden we nog ruim een uur de tijd om warm te lopen, rekken, iets te drinken en de kleding in te leveren. We hebben er allebei een gezonde spanning op zitten zo vlak voor deze loop. Er hangt eigenlijk helemaal niets van af maar aan de andere kant ook weer wel. Je wilt toch een goede tijd lopen! Als om 14:35 uur het startschot klinkt lopen we lekker ontspannen in een laag tempo de IJ-tunnel in. Hier had ik vorig jaar nauwelijks de ruimte. Dit jaar hebben we ruimte zat en kunnen we ons eigen tempo gaan lopen. Verrassend genoeg blijven we de ruimte houden. Hier verdient de organisatie een pluim. Well done! We lopen prima en voor we het weten schieten we langs het bord van kilometer vijf. We zijn dan nog bij elkaar zonder enige moeite van mijn kant. Op minuut 53 komen we voorbij het 10 kilometer punt. Het wordt voor mij nu al lastiger om Ronnie te volgen. Hij heeft weer zijn bekende versnelling ingezet. Hoeveel ik ook train, dan heb ik toch moeite hem bij te houden. Na het 11 kilometer punt staat de organisatie met water en AA-drink. Ik pak van allebei een beker maar Ronnie slaat dit punt over. Dit is het moment waarop ik hem kwijt ben en pas bij de finish weer zal zien. Ik probeer mijn eigen tempo op te pakken maar het gaat me niet makkelijk af. Zoals je straks bij de grafieken kan zien ben ik in snelheid terug gevallen waar Ronnie nog kan versnellen.
Ik moet er de laatste twee kilometer alles voor geven maar ik verbeter mijn tijd van vorig jaar al is het met minder dan een minuut. Ronnie loopt z’n eerste Damloop gelijk vier minuten sneller dan ik. Knappe prestatie. In april 2011 kunnen we weer inschrijven voor de volgende editie. Zal ik dan wel meer in de buurt komen van de 12 KM/UUR gemiddeld? Voorop staat gezond blijven en zonder blessures hardlopen.
Uitslag Ronald de Vries:
5 km 27:53 (27:53)
10 km 53:20 (25:27)
15 km 1:17:35 (24:15)
16.1 km 1:22:24
Gemiddeld 11,718 km/uur
Grafiek:
Uitslag Bastiaan Gaillard
5 km 27:52 (27:52)
10 km 53:22 (25:30)
15 km 1:20:47 (27:25)
16.1 km 1:26:25
Gemiddeld 11,174
Grafiek:
Op de naar de halve marathon van Amsterdam 17 oktober.
Vrijdag 27 augustus. Om 8 uur moeten we opstaan. Vandaag gaan we namelijk lekker met vakantie naar Mallorca. Gelukkig hebben we geen vlucht midden in de nacht, maar vanmiddag om 14u. Als alle laatste dingetjes zijn ingepakt en alle stekkers uit het stopcontact zij getrokken, kunnen we gaan. We nemen de trein van 11u. Het is niet druk bij de incheckbalie. Dat scheelt. We hoeven maar eventjes te wachten. Eigenlijk zijn we totaal 2 kilo te zwaar, komt door mij natuurlijk, maar we hoeven niet bij te betalen gelukkig. Voordat we de lucht in gaan, kopen we nog even een tasjes voor de nieuwe fotocamera en eet ik even een broodje. Heb namelijk honger voor twee sinds kort. De misselijkheid is over en alle verloren kilo’s moeten er weer bij ofzo denk ik. 20 minuten later dan gepland gaan we de lucht in. Het blijft Transvertragia he.. ook al is het maar 20 minuten dit keer. Op Mallorca schijnt een heerlijk zonnetje. Een heel verschil met dat vieze natte Nederland dat we hebben achtergelaten. Wat een zomer hebben we zeg. Gisteren stond ik nog op de markt met m’n moeder in de hoosregen de hele dag. Vreselijk. Dus dit is geweldig!! Als we de koffers hebben zoeken we de balie waar we de auto hebben gereserveerd. Het zou Alamo moeten zijn, maar die naam zien we niet. We vragen het iemand wijst ons naar een andere balie, Atema of zoiets. Nou ja best, als we de auto maar kunnen halen hier. En dat kan gelukkig. We krijgen een mooie nieuwe zilvere Citroen C3 tot onze beschikking de komende twee weken. Bas heeft het Tomtommetje meegenomen en ons hotel er van te voren al ingezet. Se Pletassa heet het. Half uurtje ongeveer. Nou , daar komen we aan hoor!
Het is een heel knus hotel, een beetje buiten het centrum van s’Horta, vlak bij Cala d’Or. We worden vriendelijk welkom geheten door een aardige mevrouw. Ze brengt ons ook naar de kamer. Het ligt aan het zwembad. Wat leuk! Van binnen is het ook knus. Je krijgt echt het gevoel alsof je bij iemand thuis gaat logeren. Twee banken in de hoek, houten meubeltjes, een hemelbed met daarop twee opgevouwen badjassen en een badkamer met regendouche. Hier gaan we het de komende twee weken wel uithouden! Als we zijn uitgepakt gaan we nog eventjes bij het zwembad liggen. Niet heel lang want het is al zes uur inmiddels. Na een tijdje frissen we ons op om ons klaar te maken voor het eten. Er zitten mensen op het terras (ook aan de rand van het zwembad, zo klein en knus is het) te eten. We vragen aan het personeel of er nog een plekje voor ons vrij is, maar helaas, je moet ‘s morgens reserveren als je hier ‘s avonds wilt eten. Ok, geen probleem, dan rijden we naar Cala d’Or . Dat is hier een klein kwartiertje vandaan. Cala d’Or is een stuk drukker dan wat wij tot nu toe hebben gezien ‘bij ons’ in de buurt. Maar wel gezellig. We vinden een leuk tapasrestaurantje en gaan zitten. We bestellen er een stuk of zes, genoeg voor z’n tweetjes. Lekker, we hebben vakantie! Na de tapas gaan we weer. Je wordt toch wel een beetje moe van zo’n dag reizen. Eens kijken of dat hemelbed lekker ligt!
Zaterdag 28 augustus
Nou, en wat lag ie lekker. Ben wel een paar keer wakker geweest, altijd de eerste nacht in een vreemd bed, maar heb toch lekker geslapen. Bas ook, die heeft als een blok geslapen. Eerst gaan we lekker in het zonnetje ontbijten. Er is een ontbijtbuffet met allerlei lekkere dingen; lekker vers stokbrood, gekookte eitjes, vers fruit, jus etc. Er zitten hier alleen wel veel wespen, das minder. Gelukkig hebben ze het op het eten gemunt en niet op ons. Vlakbij is een mooie baai met wit zand helderblauw water, die hebben we gisteren al gespot. Daar gaan we heen vandaag. Er staat iets meer wind dan gisteren alleen, dus het water is een beetje troebel door de golven, maar ja, geeft niet. Het is evengoed lekker. De zon is er, dat is het belangrijkste. Boekje erbij, heerlijk!
’s Middags eten we wat bij een restaurantje aan de rand van de baai. Het ligt wat hoger, zodat je mooi over de hele baai uit kunt kijken. Bas heeft een salade met tomaat en mozzarella, ik een stokbroodje met Spaanse Jamon en kaas. Als we klaar zijn met het strand gaan we weer terug naar het hotel. Kunnen we hier nog even bij het zwembad liggen en van de laatste zon van de dag genieten. Ook testen we de waterproof camera even. Nou hij doet het hoor! Wel eng om ‘m voor het eerst in het water te dompelen. Het is zo’n tegenstrijdig gevoel, van “Nee niet doen, dan gaat ie stuk!”
Na het douchen en aankleden gaan we naar de haven van Cala d’Or. We hebben van Robbie en Esther gehoord dat hier een goed tapasrestaurant zit, genaamd ‘La Vida’. Die gaan we zoeken. Eerst zitten we aan de verkeerde kant van de haven. Het loopt helemaal rond en we zien aan de overkant wel het restaurant liggen, alleen dat is dus vet ver lopen. En aangezien mijn conditie is gedaald naar nul komma nul sinds Boon is gemaakt, lijkt me dit geen goed idee. We lopen dus weer terug naar de auto en proberen zo dichtbij mogelijk te komen. Gelukkig vinden we nog een plekje voor de auto. Ja dit is beter. We zijn nu aan de ‘goede’ kant van de haven beland. Jeetje het is hier ook veel drukker. Er liggen een boel mooie dure grote boten. De eigenaren daarvan zitten hier natuurlijk ook te eten. Je kunt ze er ook meteen uithalen, die chique types.
We lopen in de richting van La Vida. In tegenstelling tot de overvolle restaurants waar we net langs liepen, is La Vida leeg, heel leeg. Er zit geen hond! En nu dan? Wat doen we? Toch hier gaan zitten? Tja waarom ook niet. Iemand moet de eerste zijn toch? Net na ons komt er nog een stel aan. En later nog meer mensen. Dus het valt toch nog mee. Het eten is lekker. We nemen verschillende soorten tapas. Bas neemt een kannetje sangria erbij. Ben jaloers! Maar ik moet op ‘het goede doel’ in m’n buik letten, dus ik mag niet mee doen. Op een heel klein slokje na dan ;-). Ik verheug me dan maar op het toetje; chocolademousse! Hmmmm!
Zondag 29 augustus
De wekker gaat om zeven uur. Waat!!! Ja zeven uur. Bas, mijn gekke vriend, heeft het in zin hoofd gehaald om te gaan hardlopen. En als je dat in Spanje wilt overleven, moet je vroeg gaan, anders is het al gauw te heet. Dus hij gaat uit bed en ik draai me nog even lekker om tot half negen, dan is ie weer terug, na ook nog een verfrissende duik in het zwembad te hebben genomen. We ontbijten binnen vandaag, niet omdat het slecht weer is, maar omdat de poging om buiten te gaan zitten resulteerde in een bord vol wespen. En dat is niet fijn. Het was gisteren wel goed bevallen bij de baai, dus daar gaan we weer naartoe. We ploffen neer op een bed en ‘leggen’ maar weer de komende uren. We hebben wel af en toe een wolkje tussendoor, maar gelukkig waaien ze weer over. Rond een uur of twee begint mijn maag weer te knorren. Tijd voor een lichte lunch; ik een tosti hawaii en Bas een tomaat mozzarella salade. En patat, lekker vet. Daarna lopen we even langs een winkeltje met luchtbedden. Is wel ff lekker om te dobberen in de zee straks, voor de afwisseling. Na het douchen gaan we weer richting Cala d’Or, nu naar het echte centrum. Daar zijn we vrijdag niet geweest. Het zit hier vol met restaurants en het is nog drukker dan van de week. Nadat we een paar rondjes hebben we gelopen, kiezen we maar een restaurant. Goede keus. Het eten is lekker!
Op de terugweg lopen we langs een cocktailbar. Er zit een hele grote papegaai bij de ingang! Geinig, hier gaan we even een drankje doen. Je betaalt wel voor de papegaai, een alcoholvrije cocktail kost al €7,50! Het is wel een lekkere hoor, dat wel. Er is ook een kleinere papegaai die bij sommige mensen op de arm wordt gezet door de eigenaar. Hij schijt bij een meisje op schoot, haha lachen. We lopen nog een rondje door het centrum en rijden dan weer naar het hotel.
Maandag 30 augustus
De dag begint goed, lekker zonnetje hebben we weer bij het ontbijt. Op internet heb ik een strandje opgezocht waar we vandaag heen gaan. Het is een half uurtje hier vandaan. Het schijnt een van de mooiere baaien te zijn. Als we daar aankomen, lijkt het wel een mierenhoop, zo vol ligt het. We vinden nog wel twee bedjes en een parasol. Meteen komt er een man om af te rekenen. Waarschijnlijk zag hij namelijk de bui al hangen. Nog geen uur later is de lucht dik bewolkt. Als ik achter me de lucht in kijk, ziet het er ook niet uit alsof het nog goed komt vandaag. Kut man. We blijven toch nog even liggen, vol goede hoop. Helaas… het wordt m niet. “Zullen we maar terug gaan? Misschien is het bij ons wel mooi.” Dat doen we. “Dan kunnen we mooi nog even een cache doen” ,zegt Bas. Onderweg naar de cache gaat het ook nog regenen. Erger kan niet. We dachten dat we de regen waren ontsnapt! Maar nee dus. De cache is vlakbij s’Horta, bij een ander klein strandje. Hier is het helaas ook niet veel beter weer. We rijden een paadje op dat volgens mij niet echt bedoeld is voor een auto. We krijgen een Cuba deja vu, tjezus wat een rotserige weg. Als we niet meer verder kunnen met de auto, vinden we gelukkig een stukje weiland waar we kunnen parkeren. Er komt nog een stel gekken met een huurauto aangereden. Ze doen hetzelfde als wij. Nog een stukje lopen en dan zouden we ‘m moeten vinden. Tien hobbelige minuten later zijn we er. En…. Bas vindt de cache hoor!! Helaas voor Bas zit er geen coin in die hij kan ruilen. Hopelijk de volgende keer. Onderaan de berg van ‘de schat’ ligt het strandje. Het is alleen wel steil naar beneden en dus straks ook weer steil omhoog. “Ik wil alleen gaan als er een restaurantje is.” Ik heb namelijk natuurlijk weer eens honger. Bas gaat op onderzoek uit. Even later komt hij weer omhoog. Helaas, geen restaurant. Ok dan gaan we weer terug naar de auto en eten we ergens anders wat.
Het is een avontuur om weer krasloos van het pad af te komen, maar het lukt. We rijden richting ‘onze’ baai en eten daar een cheeseburger. Hier regent het ook. We kunnen deze dag wel afschrijven qua weer. We gaan terug naar het hotel. Inmiddels een paar uur later is het nog steeds bewolkt, ik tik dit verhaaltje en Bas ligt lekker te maffen op de bank. Je wordt moe van niks doen hoor! We rijden vanavond naar Cala d’Or centrum om te gaan eten. Bas heeft gisteren toen we aan het eten waren, een ander restaurantje gezien wat hem wel leuk leek. Dus daar gaan we nu heen. En inderdaad, het is weer heerlijk. En een aardige bediening. Als we de rekening vragen, staan er allerlei dingen op die we niet hebben besteld, waaronder een fles wijn. I wish…. haha. Een cocktailtje later, gaan we weer hotelwaarts.
Dinsdag 31 augustus
Het is weer zonnig vandaag, gelukkig! Na het ontbijt gaan we weer naar ons oude vertrouwde baaitje om daar vervolgens weer de hele dag te genieten van de rust en de warmte. Top! Tja wat zal ik er verder over schrijven, we doen echt geen reet namelijk. We lezen, slapen, gaan lunchen, beetje zwemmen en dobberen op het luchtbed, slapen, lezen, etc. Nou ja, over dat lezen gesproken: Bas heeft zijn boek uitgelezen. Omdat hij zich verder niet echt weet te vermaken, ben ik natuurlijk aan de beurt. Lekker kwallen, vervelend ventje. Stuur ik ’n op pad voor een ijsje, komt tie terug met een suikervrije cornetto! Ja, dat maken wij mee! Vanavond eten we bij een restaurant waar de bediening Nederlands spreekt, das wel ff raar. En eigenlijk wil je het ook gewoon niet. Je wilt in hakkelend Spaans vragen om een tafel voor twee! “Un agua con gas y un cervesa por favor…?” “Een spa rood en een biertje? Komt eraan!” “Uhhh, ok bedankt.” Het eten is lekker hoor! Nederlanders kunnen ook lekkere tapas maken.
Die cocktails (mijne alcoholvrij natuurlijk he!) waren de laatste twee avonden wel bevallen, dus daar gaan we weer! Proost!
Woensdag 1 september
De tijd gaat veel te snel! Woensdag alweer. We zitten alweer over de helft van de eerste week heen. Sportieve Baffie gaat weer vroeg uit te veren om een paar kilometer te lopen. Wederom: respect ouwe! De dag begint heiig. Dat hadden we niet besteld. Voordat we dezelfde fout maken als maandag (12 euro voor een bedje aftikken om er vervolgens na een uur weer vanaf te zijn omdat het gaat regenen!!) besluiten we om de dag te beginnen bij het zwembad van het hotel.
Het weer wordt gelukkig beter. Toen we van de week richting Cala d’Or reden, heeft Bas een strandje gezien die ook werd aangeraden via Foursquare (vraag Bas om de details van dit, ik heb geen idee). Dus we kunnen daar best even heenrijden. Als het maar niet over rotsachtige weggetjes is in ieder geval, dat doen we niet meer. We zijn trouwens die honderd euro borg al kwijt voor de auto denk ik. Er zit hier en daar wel een krasje die er eerder nog niet zat. Na ja we zien het wel. Maar in ieder geval, de weg is niet rotsachtig, hier en daar wel een beetje te smal voor als er een tegenligger aankomt, maar we redden het. Het strandje is leuk, heel knus! Er is ook een strandtentje waar we wat te drinken en een broodje kunnen kopen. Omdat we voor een halve dag geen ligbedden meer willen huren, leggen we de handdoekjes op het zand. Ook prima hoor. Later gaan we ff lekker het water in en maken we met de waterproof camera wat leuke kiekjes.
Als avondeten gaan we ditmaal voor onbeperkt spareribs, althans Bas. Ik ben daar niet zo’n fan van. Ik neem een burrito met rundvlees. En vooraf nemen we nacho’s met kaas en guacemole. Ook nu spreekt de bediening weer Nederlands. Er lopen er ook een paar die we gisteren bij het andere restaurant ook al tegenkwamen. Het zal wel van dezelfde eigenaar zijn. Sky Radio staat zelfs aan! En als ik even later naar binnen kijk, RTL 4 ook. Het moet niet gekker worden!
Donderdag 2 september,
Voor vandaag hebben de weergoden slecht weer meegebracht. Dat wisten we van te voren, dus we hoeven niet bedroefd te zijn. We hebben bedacht dat we naar de hoofdstad van het eiland gaan; Palma. Maar eerst een cache! Om deze te vinden, moete we een berg op, een hoge berg. Wel met de auto gelukkig, anders had ik dit niet meer na kunnen vertellen. Er was een hardloper die dus wel te voet die berg opging. En hard he, jogtempo. Bas geeft hem een dikke respectvolle knik als hij aankomt bovenop de berg.
Mijn schat vindt wederom de schat! Nadat we een paar mooie foto’s van het uitzicht hebben gemaakt, vervolgen we onze weg weer. Nu dus richting Palma. Het is een klein uurtje rijden. Omdat het weer vandaag dus niet echt meezit, daar moet ik bij zeggen, maandag was het slechter hoor, lijkt het wel alsof heel Mallorca het idee heeft gevat om naar Palma te gaan vandaag. Zo druk joh. We staan gewoon in de file! Later komen we erachter dat we een kwartier voor niks stil hebben gestaan, omdat we zonder dat we het doorhadden in een rij stonden voor een bepaalde parkeergarage. Beetje stom, maar ja. Tom Tom brengt ons naar het centrum van Palma. Ook niet heel fijn hoor, om te rijden. Al die kleine straatjes! En probeer hier maar eens een parkeerplek te vinden dan! Vandaar die rij net natuurlijk. Er rijdt een paard en wagen voor ons met toeristen, die een rondleiding krijgen door de stad. Dat gaat dus stapvoets. Inhalen zit er absoluut niet in, dus we moeten geduld hebben. Godzijdank vinden we een parkeergarage. En hij is niet vol! We komen buiten in het midden van een winkelstraat. Zo eerst ff wat drinken, dan kunnen we shoppen! Bas kijkt er al helemaal naar uit, je begrijpt het. Tijden het drankje zie ik een heleboel dames met Desigual tassen lopen. Die richting moeten we op dus zometeen, hehe. Ja hoor, daar is de winkel al. De kleuren springen je al tegemoet bij binnenkomst. Ik zie meteen een leuk truitje. Even passen! “Ah je hebt al weer wat te pakken Hoveling, het is niet te geloven met je” hoor ik Bas zeggen. Ohh het is een leuk truitje! Ik neem ‘m. Een XL, daar kan ik nog in groeien. Het is best jammer, maar dit was eigenlijk de enige winkel waar ik (Bas had het sowieso al bij geen een winkel) de shopkriebels bij kreeg. De rest valt een beetje tegen. Er zijn vooral overal nog heel veel zomerkleren, open schoentjes en bikini’s te koop. Daar zit je nu niet echt meer op te wachten. Als we thuiskomen moet de kachel weer aan waarschijnlijk. En om dan nu voor volgend jaar iets te kopen is ook zo wat. Ok, als het echt heel mooi zou zijn geweest misschien wel, maar dat was niet zo. Evengoed hebben we een leuke middag in Palma. Na een paar uurtjes slenteren gaan we weer de auto in. In s’Horta is de zon weer tevoorschijn gekomen. Kunnen we mooi nog effekes een uurtje plat bij het zwembad. Even bijkomen van deze zware dag!
Vanavond eten we weer in het haventje. Voor de verandering geen Nederlands bediening. Helaas wel een groepje Nederlandse dozen die geen seconde hun mond houden. Haha. Hebben wij weer. Je gaat er toch steeds naar zitten luisteren. Na het heerlijke chocoladetoetje zijn Jut en Jul het wel weer zat. Bas ligt nu al (elf uur) naast me te tukken. Hij gaat weer lopen morgen, dus de wekker staat weer vroeg! Boon en ik gaan hem volgen. Qua tukken dan. Truste.
Vrijdag 3 september
Nou en inderdaad, hij staat weer vroeg op als het nog schemerig is buiten. Ik vind het echt zo knap! Boon en ik draaien ons nog even om. Het wordt steeds lastiger om op m’n rug te liggen. Er ligt toch iets op te rusten wat steeds zwaarder wordt. Men raadt aan om op je zij te slapen, liefst de linker, maar ik kan niet zo goed op m’n zij slapen en al helemaal niet op m’n linker! Dat moet ik mezelf dus nog aanwennen. Als Bas terug komt, maakt hij me zachtjes wakker en zet Evers aan op de achtergrond. Das wel handig van een laptop met Wi-Fi verbinding hier, je blijft op de hoogte van het nieuws. Tijdens het ontbijt merken we dat veel ‘oude’ gasten plaats hebben gemaakt voor nieuwe. En wat voor een clubje is me dat zeg. Het lijkt wel of de Duitse Rotary een bedrijfsuitje heeft. Op en top kak. Totaal niet ons soort. Behalve wij is iedereen Duits. Zelfs de Spaanse dame die het ontbijt verzorgd spreekt Duits. Want denk maar niet dat die Duitsers proberen om 1 woord over de grens te spreken. Vreselijk. “We worden belegerd! Ik denk dat we ons maar terug moeten trekken en moeten voorbereiden op de inval straks! Kom!” ,zegt Bas voor de gein. Vandaag rijden we naar een strandje dichtbij Cala d’Or. Het heet Ferrera en er ligt ook een cache in de buurt. Eenmaal daar lijkt het weer net alsof we op een mierenhoop zijn beland. En als ik iets niet leuk vind, dan is het hutje mutje op elkaar liggen in de hitte. De strandstoelen die vooraan nog vrij zijn, hebben een slot eromheen omdat ze zijn gereserveerd. O wat vreselijk, dat is hetzelfde als wanneer je ‘s morgens om 5 uur opstaat om je handdoek op een bed bij het zwembad gaat leggen. Hoe zeg ik subtiel tegen Bas dat ik hier weg wil… uhm.. “ Bas, Ik vind dit niks hoor! Zoek jij nog even die cache, dan gaan we naar ons eigen strand!” Bas zijn gezicht staat niet op lachen. Was niet subtiel genoeg dus. Hij heeft geen zin om op stel en sprong de cache te zoeken, dus we gaan meteen weg.
Op ons eigen strand is het een stuk relaxter. Heerlijk. Als we eenmaal liggen, kunnen we weer naar elkaar lachen. We lunchen bij een Italiaans restaurantje. Ik neem een stokbroodje gezond en Bas een Bruscetta quattro formaggi. Als hij het voor zijn neus krijgt, is het echter maar uno formaggi… Op zich ook wel lekker, maar niet zoals besteld. We zeggen het nog tegen een van de obers, maar die zegt alleen dat hij het niet weet. Bij het afrekenen zeggen we het nog tegen de ‘hoofd’ bediende. Die voelt zich zo vreselijk dat wij het weer zielig voor hem vinden. Ach gossie. Hij verontschuldigt zich 1000 maal. Als we niet willen betalen dan hoeft dat niet. Maar dat was ons punt niet. Dus we betalen gewoon en omdat we het zielig voor hem vinden, bedenken we dat we hier nog een keer gaan eten.
’s Avonds eten we bij ons eigen hotelletje. Op vrijdag is het tapas dag. We nemen er een rood wijntje bij. We? Ja ik mag ook een glaasje. Eentje kan geen kwaad. De tapas zijn heerlijk! Toe krijgen we chocolade ijs met witte chocoladedip. Hmmm!
Zaterdag 4 september
We gaan maar niet meer proberen om een nieuw strand uit te proberen, die waar we altijd heen gaan is gewoon de beste. Breed, niet overvol en verschillende restaurantjes om te lunchen. Het is heet vandaag! Zelfs ik moet de dag beginnen onder de parasol. Maar klagen doen we niet hoor!
Vandaag lunchen we naast de Italiaan van gisteren, Bas een lekker pizzaatje en ik een tosti, patat en salade. Wat bezielt me! Ouwe vreetschuur. Gelukkig helpt Bas mee. Als we ‘s middags samen de zee in gaan (dat overigens gaat niet zomaar hoor, ik moet ‘s morgens al een verzoek in drievoud indienen voordat ik meneer überhaupt – ja dat krijg je met al die Duitsers om je heen – het water in krijg), proberen we samen op het luchtbed van €3,95 te springen. Als we eenmaal zitten hoor ik het sissen en bubbelen. “ Een gat! We lopen leeg man! Ja hoor nou issie stuk!” 10 minuten later hebben we nog een lapje luchtbed over. Ik leg hem bij de vuilnisbak. “Krijg ik morgen wel een nieuwe Bas?” Na het douchen en aankleden rijden we naar Cala d ‘Or. We komen terecht bij een restaurantje waar ze Paella voor 1 persoon serveren. Bij de meeste restaurants is dat vanaf 2 personen en ik lust het echt NIET, dus dit komt mooi uit. We gaan hier zitten. Ik neem een pizza.
Zondag 5 september
Het is weer een Bas hardloopdag. We ‘wonen’ in het midden van een landweg die aan de ene kant ongeveer 1.6 km- en aan de andere kant 2.4 km lang is. Met heuvels. Bas start door naar links te gaan en gaat dan terug, langs het hotel de rechterkant op en weer terug. Hij loopt 8 kilometer in totaal. En dat om de dag. Die ouwe sportfreak van me. Als we het ontbijt met onze Oosterburen weer hebben overleefd, gaan we naar het strand. Het is weer een warme dag vandaag. Er staat weinig wind en het water is mooi helder blauw. Voordat we het strand op lopen, kopen we ff een nieuw luchtbedje natuurlijk. Het is wel weer om lekker te dobberen. Een paar uurtjes lezen, zonnen en dobberen later, gaan we weer lekker een broodje doen. Een vette cheeseburger ditmaal. Met patat! Het nieuwe luchtbed houdt ons wel. Het is alleen een veel moeilijker exemplaar om op te klimmen dan de vorige, dus dat levert leuke plaatjes op denk ik. Meneer en mevrouw Elegant. Als we eenmaal liggen, gaat het goed. Op weg naar het haventje, waar we vanavond gaan eten, maken we even een tussenstop bij Ferrera om die cache van van de week alsnog te zoeken. Het is geen makkelijke, maar uiteindelijk vindt Bas ‘m. Er zit ook een coin in die hij kan ruilen met de zijne. Dit was dan gelukkig de laatste cache van de week, haha.
Eenmaal in de haven lopen we een aantal restaurantjes langs om te kijken waar we gaan zitten. We nemen de allerlaatste, daar is het druk en de kaart ziet er goed uit. Vooraf neemt Bas een avocado met garnalen en ik nacho’s met guacemole. Allebei lekker. Daarna neem ik een gegrilde zalm en Bas gamba’s. Deze laatste zijn nog rauw als hij ze de eerste keer op z’n bord krijgt. Als hij een kop eraf draait, komt er allemaal smurrie uit. Gatverdamme. Meteen is je eetlust weg. Hij stuurt ze terug naar de keuken en even later krijgt hij dezelfde weer terug. Wel wat gaarder, maar nog steeds niet goed, ik zal je de details besparen. Bas is er helemaal klaar mee en dat snap ik. We vragen de rekening en geven aan dat we de gamba’s niet betalen. Ze staan niet op de rekening, maar de ober komt nog wel even zeggen dat er niets mis wat met de gamba’s en dat ze vers waren. Tja, wat had hij anders moeten zeggen: “Sorry meneer, u had gelijk, ze waren een week oud en verrot?” Nee, inderdaad. We gaan maar naar het hotel, zoiets verknoeit toch een beetje je avond.
Maandag 6 september.
18 weken geleden is Boontje in ons leven gekomen! Wat vliegt de tijd! Ik voel me goed gelukkig. Af en toe laat Boontje merken dat hij er is door mama een klein schopje te geven. De misselijkheid is gelukkig nog steeds weg. Volgende week maandag mogen we hem weer zien op de echo, spannend hoor! De zon staat weer hoog aan de hemel. Wat hebben we toch een geluk met het weer hier. Het wordt misschien een beetje saai voor de lezers, maar we gaan toch weer naar het strand. Als we mensen liggen te kijken, wijst Bas me op een bikinibroekje dat net geen string is, maar wel half in je bil blijft hangen. “Dat vind ik mooi Joop, waarom heb jij dat niet?” “Omdat ik daar de kont niet voor heb Bas, zij wel.” Dan wordt het meisje geroepen door iemand die de trap af komt gelopen. Tering dat is een lekker ding! Donkere krullen, donkere ogen, mooi bruin lijf met rode zwembroek. Bas zegt iets maar ik hoor ‘m even niet. “Hoe kunnen ze het creëren.” Hij is dus de vrind van het meisje met de halve string. Leuk stel dus. Gelukkig zijn we allebei niet zo jaloers aangelegd. Kijken mag 😉 We lunchen vandaag bij de ‘zielige ober’ van het Italiaanse restaurant. Hij ziet eruit alsof hij blij is dat we er weer zijn. Dit keer neemt Bas een pizza. Ik weer een broodje gezond. Was wel goed bevallen de vorige keer. ‘s Avonds in Cala d’Or vinden we het wel weer eens tijd voor wat tapas. We eten bij een restaurant waar we al een keer eerder hebben gegeten aan het begin van de vakantie. Als we klaar zijn, komt het leuke stel van het strand ook nog even langs gelopen met hun familie. Ik val weer bijna van m’n stoel, haha!
We doen nog even een cocktailtje bij een bar dat boven een paar restaurants zit. Het heet ook “Upstairs”. De bediening is een beetje traag, maar de cocktails zijn lekker. Er zit een zwanger meisje aan de bar met een vodka cola en een sigaret in haar hand. Dat ziet er echt niet uit. Hoe durft ze ook.
Dinsdag 7 september
Bas heeft weer gelopen vanmorgen, alleen het ging niet zo lekker omdat hij nog wat sangria en cocktail van gisteren in de benen had. Na ja, je moet toch ook genieten niet waar? We horen op de radio dat het de langste filedag van het jaar is in Nederland, door de regen. Vreselijk. Daar hoeven we ons gelukkig nog niet druk over te maken deze week. Maandag pas weer. Bah als ik er nu al aan denk. Het is niet zulk mooi weer vandaag. Hopelijk komt het nog. Ik ga nu even naar Basje, die ligt aan het zwembad te lezen. Tot later. En is komt goed. Rond twaalf uur in de middag kunnen we naar het strand, want het zonnetje komt weer tevoorschijn. En zo denkt iedereen er over. Het strand is behoorlijk vol. Gezellig een beetje mensen kijken dus. We lunchen op de uiterste hoek van het strand bij een restaurant. Niet zo’n verstandige keus. De bediening is niet aardig en m’n broodje is ook verbrand. Dat ga ik dus niet eten en stuur ‘m terug. Ik krijg een nieuwe, maar deze is slap. Bas heeft een salade, die gaat wel, niet speciaal. Onderweg naar het strand kopen we nog ff een ijsje, lekkah! De rest van de middag verloopt rustig, zoals elke dag, haha. Bas heeft bijna zijn laatste boek uit dus die zit nu al in de stress wat hij hierna moet gaan doen. Hij heeft alle Viva’s, Flairs en Vriendinnen namelijk ook al uit 😉 Als ik ‘s avonds met m’n moeder aan de telefoon ben, krijg ik groot nieuws te horen: Ze heeft een box gekocht! Met een kleed van Woezel en Pip! Haha geweldig he! Ze wilde het eigenlijk pas bij thuiskomst vertellen, maar ze kan het toch niet voor zich houden. We lachen ons rot. Bas noemt ons dozen, hahaha!
Vanavond eten we bij de Chinees in het haventje. Bas heeft sizzling prawns op de kaart zien staan van de week en dat lijkt m wel wat. Vooraf nemen we pannenkoekjes ingerold met eend, groenten en zoete sojasaus. Ook heerlijk! Als hoofd heb ik sizzling duck en die is ook heel lekker. We merken wel dat het sinds het begin van de vakantie een stuk rustiger is geworden in de restaurantjes. Het echte leven begint langzamerhand weer voor iedereen. Voor ons ook bijna, bah.
Woensdag 8 september
Na het ontbijt staan we tegen elven op het strand. Er zijn een paar schapenwolkjes aan de hemel, maar die waaien wel over. Bas heeft eindelijk zijn boek uit. En wat moet ie nu! Nog twee hele dagen voor de boeg! O nee he. Hij loopt naar een winkeltje voor een Telegraaf, dat helpt even. De schapenwolken hebben inmiddels plaatsgemaakt voor een dikke grijze massa waar geen einde aan komt. “Ik voel een druppel”, zegt Bas. “Neehee dat kan niet!” Ik blijf in de ontkenningsfase totdat ik ook een dikke druppel op m’n arm voel. Kut nee he. We besluiten om iets vroeger te gaan lunchen, dan waait het in de tussentijd vast wel over. Bij het restaurant ligt een foldertje over een excursie naar Figueras, een dorpje in de buurt van Cala d’Or. Het ziet er knus uit met een leuk klein haventje. “Die zon komt niet meer, dus zullen we hier anders heen rijden?” zegt Bas. Dat doen we maar, het blijft inderdaad grijs met af en toe een buitje.
Figueras is een leuk klein plaatsje. We parkeren de auto in de haven en lopen wat winkeltjes in en uit. Als we de straat uitlopen, zien we ook dat er een heel mooi uitzicht op zee is. Boten komen vanaf hier binnen. De haven is niet groot. Er is een deel voor toeristische boten en een deel voor de kleinere lokale vissersbootjes. Dit ziet er wel heel idyllisch uit. Toevallig komt de Glass bottom boot er aan en lost zijn mensen hier. Ze ‘mogen’ ook even het haventje met de vissersbootjes inlopen voor een half uurtje. Bas en ik lopen ook een rondje door de haven, maken een paar fotootjes. Dan gaan we weer richting hotel.
We hebben een deal gemaakt. We gaan hier nog twee keer avondeten. Ieder mag één avond bepalen waar we gaan eten, maar het moet een restaurant zijn waar we deze vakantie al een keer hebben gegeten. Bas mag als eerste. Hij wil graag nog een keer spare ribs eten. En jawel, bij die tent waar Hollandse bediening is. “Het was daar toch wel lekker.” Daar gaat ons standpunt weer. Haha. Het was inderdaad lekker. Ik neem weer een burrito met rundvlees. We zitten eerst buiten, maar de wolken dreigen wel heel erg! We mogen naar binnen. Gelukkig blijft de regen uit. Na het eten doen we nog een cocktailtje bij de vertrouwde cocktailbar.
Donderdag 9 september
Bas doet weer een rondje training in de vroege morgen. Bij terugkomst vertelt hij dat het weer niet zulk mooi weer is. He getverdemme, de laatste dag dat we kunnen bakken! Na het ontbijt blijven we een beetje hangen op de kamer, maar we worden daar allebei niet veel vrolijker van. Bas stelt nog voor om een stuk langs de kust te gaan rijden richting het noorden van het eiland. Maar ik heb niet zo’n zin om heen en weer twee uur te rijden. Om een uur of twaalf stappen we toch maar in de auto om te kijken of we ergens iets kunnen drinken. Of misschien is de zon wel bij het strand. Ja! De zon schijnt op het strand! Er zijn ook wel wat wolkjes, maar we kunnen best even gaan liggen. Omdat we niet zeker weten hoe lang weer goed blijft, huren we geen bedje, maar leggen we de handdoeken op de grond. Als de zon er is, is het gewoon heet! Heerlijk. Toch nog even genieten de laatste dag. Tegen het einde van de middag hangen er zwarte wolken boven het strand, die langzaam op de zon afkomen. Echt, als we in Nederland zulke wolken hebben, dan kun je beter binnenblijven met alles op slot, want dan barst het los! Dus daarom gaan we naar het hotel voor de zekerheid. Kunnen we nog even een laatste rondje doen in het zwembad.
De regen beperkt zich tot een paar grote natte druppels, that’s it. Ongelofelijk hoe dat gaat op een eiland. Vanavond mag ik kiezen waar we gaan eten. Het worden natuurlijk tapas, maar waar? Waar hebben we nou deze vakantie de lekkerste tapas gegeten? Bij die andere tent….. “waar ze ook Hollandse bediening hebben?” vult Bas aan. Haha. “Ja…” Gelukkig valt het vanavond mee met al het Nederlands om ons heen. En tja, we moeten er toch ook weer aan gaan wennen hè. Morgen weer naar huus! Na onze allerlaatste cocktail van de vakantie verlaten we het leuke en gezellige Cala d’Or.
Vrijdag 10 september
“Neehee ik wil niet naar huis!” is het eerste dat ik zeg als we wakker worden. Maar het zal toch echt moeten. Moeten, moeten en nog eens moeten. Dat is het woord wat de afgelopen twee weken niet is voorgekomen, maar het komt weer steeds dichterbij. Namelijk na het ontbijt moeten we de koffers pakken en om twaalf uur moeten we de hotelkamer verlaten om vervolgens vanmiddag om vijf uur het vliegtuig op de moeten, naar huis. Want we moeten maandag weer werken. Bah! Jaja, zo gezegd zo gedaan. Om half een zwaaien we het hotel uit met pijn in ons hart. We zijn te vroeg op het vliegveld. Dat wilden we ook voor het geval dat we oponthoud zouden hebben bij het inleveren van de auto. Er zitten namelijk hier en daar nogal wat krasjes op. Maar we parkeren de auto en leveren de sleutel in. Verder wordt er niks gevraagd. Misschien krijgen we de rekening achteraf ofzo. We zien wel. Dat ging dus makkelijker dan verwacht. Daarom wordt het nog een aantal uurtjes wachten voordat we kunnen inchecken. Iets na vijven gaan we eindelijk de lucht in. Het gewone leven gaat weer beginnen. Des te meer kunnen we deze vakantie waarderen. Het was heerlijk!
5 juni al. Hmm… toch maar even langs de drogist geweest. Dan kijken we het nog even aan tot morgenochtend. “Doe het nou nu! Ik wil het gewoon weten!” “Jaha, maar ‘s morgens is de uitkomst veel duidelijker, dat weet ik zeker.” “Doe het nou maar meteen, als het goed zit, zit het goed.” “Ja maar……………ok!”
Binnen drie minuten zullen we het weten. Vol spanning wachten we zonder iets tegen elkaar te zeggen. Diep in m’n hart weet ik het al, maar toch schrik ik me helemaal wezenloos als binnen een minuut de uitslag overduidelijk op de digitale test verschijnt: ‘Zwanger +3’. Bas pakt me stevig vast en begint te lachen. Ik begin te huilen en te lachen tegelijk. “Maar hoe kan dat dan!! Jezus Bas, is het echt??? Hoe moet dat nou dan!!!” Ik ben helemaal in de war. Bas gaat even naar beneden en komt weer naar boven met een fles Jip en Janneke champagne. “Gefeliciteerd schat, we krijgen een kindje!”
Nu inmiddels 13 weken later mogen we het eindelijk van de daken schreeuwen. Met trots presenteren wij ons kindje met werktitel “Boon”!
Eind augustus vertrekken Joyce en ik voor twee weken naar Mallorca. We verblijven in hotel Agroturisme Sa Pletassa in het plaatsje S’ Horta. Dat ligt ongeveer vijf kilomter van het strand en vlakbij het toeristische Cala d’Or.
Heerlijk twee weken genieten van zon, zee en strand. Zoals je op de foto’s kan zien ziet het geheel er ontspannen uit. We hebben er ontzettend veel zin in en zijn nu al aan het aftellen.
Via KvK Rotterdam kwam het initiatief om met een tourtocht mee te doen. Dit jaar vertrekt de Tour de France namelijk uit Rotterdam. Naar aanleiding hiervan worden diverse tochten georganiseerd. Je kon kiezen tussen 95 en 140 kilometer. In kleding van de KvK fietsen met een sponsering leek me wel wat. Samen met mijn collega Kees schrijven we ons in voor de tocht van 95 kilometer. Dit gaan we dan doen op onze mountainbike. Is dat verstandig?? We zullen zien.
Zaterdag 3 juli 2010 vindt de proloog van de Tour de France plaats in Rotterdam. Onze tourtocht start op diezelfde dag bij het terrein van de Greenery in Barendrecht. Om 08:30 uur verzamelen en dan om 09:00 uur van start. Ik ben ruim op tijd en parkeer mijn auto langs de weg. Het terrein van de Greenery ligt 3 kilometer verderop. Fiets uitladen, spullen pakken, helm op en gaan. Aangekomen zie ik gelijk de stand staan van de KvK. Kees is al aanwezig. Joop Zoetemelk houdt aan het begin een praatje. Leuk om de Tourwinnaar van 1980 een keer gezien te hebben. Na een koek gaan we met z’n allen op de foto en vervolgens begint de tocht.
Zestig fietsers in een KvK teneu gaan van start. Het grootste gedeelte, ik denk zo’n 58 van de groep, rijdt op een racefiets. Twee dus op een mountainbike, dat zijn wij. Haha. In het begin haken we aan bij de groep van de KvK. Het is nog flink buffelen met onze mountainbike. Op kilometer 20 raak ik Kees ff kwijt. Zie hem de hele tijd rijden maar om bij hem te komen is toch lastig. Alleen rijden is velen malen zwaarder dan in de groep. Dat hoor je vaak in het verslag van de Tour maar heb dit nu ook aan de lijve ondervonden. Enige tijd later nadat Kees zich iets heeft terug laten zakken rijden we samen verder. Het eerste rust punt is na ongeveer 41 km. Deze is helaas van commerciele aard. Alleen het water is gratis. Ik vul mijn Camelback en bidon en we rijden weer verder. Niet veel daarna komen we een stop tegen die van de organisatie is. We pakken een Red Bull en wat fruit en stappen we op. Onderweg zijn we blij dat we niet de tocht van 140 km hebben gedaan. Dat was te veel van het goede geweest. Na vier uur komen we weer terug in Barendrecht. Dit was een heftige tocht. Bezweet en licht verbrand kom ik aan. Na wat gedronken te hebben haal ik het shirt op dat je van de organisatie krijgt. Nog twee repen eten en dan terug naar de auto. Ik vind dit een hele leuke ervaring en heb er echt van genoten. Goed geregeld KvK Rotterdam!
Route in Google Earth:
Die avond slaap ik met Joyce in Rotterdam. Ik rijd vanaf Barendrecht naar een parkeergarage dichtbij het hotel. Aangezien de proloog aan de gang is en het hele centrum is afgezet parkeer ik de auto met de mountainbike op de achterbank in een garage vier kilometer van het hotel af. Ik kon niet dichterbij komen. Als ik net de garage uit ben begint het zachtjes te regenen. Ik volg de weg langs het parcours van de proloog naar het hotel. Ons hotel bevindt zicht namelijk aan het parcours. Onderweg is het harder gaan regenen en ik kom als verzopen kat in mijn fietskleding aan bij hotel Pincoffs aan de Stieltjesstraat. “Wat komt u doen meneer?” wordt mij gevraagd bij binnenkomst. “Ik kom inchecken” zeg ik. Nadat ik mijn naam heb doorgegeven is het goed. Ze dachten waarschijnlijk aan een verdwaalde verstrooide wielrenner die komt schuilen voor de regen. Haha. Nadat ik een rondleiding in de kamer heb gekregen hang ik al m’n natte kleding op en ga lekker in een badjas van Egyptisch katoen op bed Argentinië – Duitsland kijken. Nadat Duitsland de vloer met Argentinië heeft aangeveegd haal ik Joyce op bij station Blaak. We lopen langs het parcours van de proloog naar het hotel. Na een snelle douche trek ik eindelijk droge kleren aan en gaan we het slot kijken van de proloog. Aan het einde komen alle kanshebbers voor de winst voorbij. We zien Contador, de gebroeders Schleck, Basso en Lance Armstrong waar ik een groot fan van ben. Cancellara wint de rit in 10 minuten precies. Gemiddeld ruim 53 KM/UUR. Grote klasse.
Robert Gesink
Denis Menchov
Lance Armstrong
Alberto Contador
Als het afgelopen is gaan we een hapje eten en daarna terug naar de kamer. Ik ben moe en we gaan morgen vroeg op om aan de start te staan van de 1e etappe van Rotterdam naar Brussel. We kijken nog wat voetbal en gaan dan lekker pitten. Wat een heerlijk bed is dit. Auping for better nights klopt wel! Het hele hotel is top.
De volgende ochtend gaan we na een uitgebreid ontbijt naar de receptie en we checken uit. We lopen met onze koffer naar de Erasmusbrug.
Het hele circus komt daar voorbij. Politie, volgauto’s, camera moters, alles erop en eraan. Mart Smeets staat op de brug zijn verhaal te doen voor de live uitzending van die dag.
Ik volg de Tour al geruime tijd maar nog nooit ben ik bij de start geweest. Leuk om te zien. Het peloton van ruim 200 wielrenners is binnen 30 seconden voorbij. Dat is snel! Gelukkig gisteren de renners stuk voor stuk voorbijzien komen.
Nadat alles en iedereen uit het zicht verdwenden is lopen we op ons gemak naar de garage. Het is weer warm en het zweet loopt van ons hoofd. Na een uurtje rijden zijn we weer back home.
Na de Hilversum City Run van afgelopen april duurt het altijd nog even voordat de Dam tot Damloop in zicht komt. Vandaar dat een wedstrrijd ertussen wel aardig is. Bijna op het laatste moment heb ik me ingeschrven voor de Drie Dorpenloop in Kortenhoef. Er was keus in diverse afstanden. Mijn keuze viel op de 12 KM. De 7 KM was net te weinig en de 21 KM net te veel.
Er werd mij gevraagd om voor Stichting Netra te lopen. Stichting Netra zet zich in voor mensen in Sri Lanka om door middel van kleine projecten te voorzien in de eerste levensbehoefte. Een goed initiatief. Er moesten dus ook sponsers komen maar zoals gezegd was het allemaal wat “last minute” werk. Annie, Joyce en ikzelf sponseren dan maar. Helaas niet heel veel sponsers maar beter iets dan niets.
De zondag van de loop ben ik ruim op tijd aanwezig. Ik denk alles bij me te hebben maar vergeet mijn chip voor de tijd registratie. Dat is dus niet zo handig. Snel haal ik mijn startnummer op en scheur terug naar huis. Ongeveer 20 minuten later ben ik weer terug. Krijg het shirt van Stichting Netra, kleed me om. Maak vervolgens met speldjes m’n startnummer vast op het shirt. De chip op m’n schoen en loop naar de start. Niet zo’n hele fijne voorbereiding want nog geen vijf minuten later klinkt het startschot.
Voor mijn tijd had ik me voorgenomen om onder de 65 minuten te komen. Dat zou dan weer 11 KM/UUR gemiddeld zijn en dat vind ik met het oog op m’n huidige training en conditie best aardig. Het is een warme klamme dag. Geen zon maar wel drukkend benauwd. Het begin is vrij rustig. Lekker tempo en niet snoeihard van start. Wat me gelijk al opvalt is dat de loop niet ontzettend commericieel is. De start vindt plaats samen met de lopers die de 7 KM en de 21 KM doen maar al heel snel heb je de ruimte. Niet de eerste vijf kilometer je langs alles en iedereen persen en bijna geen ruimte hebben om je voet neer te zetten. Als ik op 6 KM ben kijk ik eens op mijn horloge om te zien wat mijn tijd halverwege is. Dat is op dat moment keurig op schema. Iets sneller dan 11 KM gemiddeld. Onderweg pak ik elke keer water, iets wat ik normaal gesproken niet doe maar vanwege de warmte lijkt het me geen overbodige luxe. Het is een mooie route die je loopt. Gezellig door Ankeveen en ’s Graveland. Op kilometer 10 heb ik nog wel wat over en zet nog iets aan. Door deze versnelling haal ik nog aardig wat mensen in. Het punt van 500 meter lijkt niet helemaal te kloppen en dat hoor ik achteraf van meer mensen. De laatste meters probeer ik nog een vrouw in te halen die me een aantal kilomters daarvoor voorbij was gegaan. Dit lukt me dan ook vlak voor de finish. Ik hoor Joyce en Anke wel gillen maar zie ze door deze actie niet. Uiteindelijk finish ik met een tijd van 1 uur 4 minuten en 23 seconden. Een gemiddelde van 11,2 waar ik tevreden mee ben.
Dit is een hele leuke loop en heerlijk in de buurt. Voor volgend jaar ben ik er weer bij!!!!
Dit jaar staat nog de Dam to Damloop op het programma in september. Ik heb de stoute schoenen aangetrokken en me ingeschreven voor de halve marathon van Amsterdam in oktober en als ik dat allemaal overleef zonder blessures dan loop ik ook weer de Maple Leaf cross waar ik vorig jaar zo’n teleurstellende tijd had.
