Donderdag 9 april

Bastiaan is op 24 februari van dit jaar 31 jaar jong geworden. Ine heeft dit heugelijke feit aangegrepen om ons in het Paasweekeind uit te nodigen voor een tripje naar Londen! In dit geval bedoel ik met “ons”: Ine, Dick, Bastiaan, Annie en ik!
Om half acht in de avond pakken we de intercity naar Schiphol. Ideaal, je bent er zo! Dick heeft ons al digitaal ingecheckt, dus we hoeven niet in de rij voor de balie. Het blijft toch wel altijd spannend of je zonder gedoe door de douane heen mag. Ik heb namelijk zowel mijn als Bas z’n?? koffer volgepropt met zakjes liquids! Onder de 100 ml, dat wel maar toch. Eerst nog even een drankje. We zijn toch ruim op tijd. Evengoed staan we snel bij Gate H. Anders had Dick het niet meer aangekund. Nee hoor Dick, grapje. Ik zal het niet meer doen!
Iedereen komt zonder problemen de douane door gelukkig. Hier en daar moet er een laars uit en een riem af, maar verder gaat het goed.
We vliegen met Easyjet. Het grappige van deze maatschappij is dat je niet een stoel toegewezen krijgt, maar je kunt net als in de trein of in de bus gaan zitten waar je wilt. Grappig hè. Er is ruimte genoeg dus we kunnen allemaal bij elkaar in de buurt zitten. Als we net opgestegen zijn, gaan we alweer landen. Het is echt een klein stukje naar Londen Gatwick.

Vanaf het vliegveld nemen we de trein naar Victoria Station, om vanaf daar met de metro verder te reizen naar ons hotel. Echter, we komen erachter dat het beter is om met de taxi te gaan, omdat het nogal onvoordelig is om â??s avonds laat nog vijf dagkaarten voor de metro te kopen. Buiten dat, met de taxi is ook leuker want dan zie je nog wat van de stad. Dat doen we dus!

Tegen twaalven komen we aan bij onze verblijfplaats voor de komende vier dagen: het Citystay Hotel aan de Bow Road. We worden hartelijk welkom geheten door de eigenaar. Een heel aardige man die niet te beroerd is om ons op dit tijdstip van de dag nog van alles en nog wat uit te leggen over het hotel en de stad. Onder andere vertelt hij ons dat hier in Londen de cafe’s sluiten om 23.00u. Hmm. Hoe laat is het nu? Ja, dat kunnen we dus vergeten.

Maar we zijn wel toe aan een biertje 😉 Er schijnt nog wel een nachtwinkeltje te zijn in de buurt. En in de huiskamer/ keuken beneden kunnen we nog even zitten. Ok, doen we dat. Rond tweeën belanden we in bed. Anke, Bastiaan en ik delen een kamer met z’n drietjes, Ine en Dick slapen saampjes. Pfff we zijn moehoe! Truste.

Vrijdag 10 april

Omdat we gisteren zo laat naar bed zijn gegaan, hebben we vandaag pas om 10 uur afgesproken. Even rustig aan. Ine, Dick en Bastiaan zijn al ietsjes eerder naar beneden gegaan om metrokaartjes te kopen en een broodje voor het ontbijt.

Vandaag gaan we…. Ja wat gaan we vandaag eigenlijk? Wij zijn van te voren niet zo slim geweest en hebben geen dagschema gemaakt wat we gaan doen en met welke metro. Dick komt met het idee om naar een rommelmarkt te gaan in Camden. Prima! Dan kunnen we daarna met de metro naar de Big Ben, dat is niet zo ver van elkaar vandaan. Op weg dan!

Het metrostation is heel dicht bij ons hotel, dat is geweldig. Na zo’n twintig minuutjes komen we aan in Camden. Het is een heel schattig plaatsje. Heel druk ook! Veel winkels waar gossip kleding verkocht wordt. En veel leer enzo… Ook lakleer. En jasjes. En lakjasjes. Voor honden. En wiens oog valt daar natuurlijk op? In een keer goed: Annie’s oog. “O wat enig! Joyce kijk nou!! O die moet ik hebben voor Bob !! Even kijken wat ie kost!!”
Vijf minuten en een lakjas voor Bob later, lopen we de straat uit en komen we een soort overdekte markt tegen met kleine kledingzaakjes en veel Chinese eetkraampjes/barretjes. Als je wilt, mag je overal van proeven. Het ziet er echt heerlijk uit allemaal. Maar het is ons nog wat te vroeg voor Chinees dus we houden het bij een bakkie.

Ondertussen hebben we van alles gezien, behalve de rommelmarkt van Dick. En achteraf kan ik zeggen dat we die ook niet hebben gevonden. Maar het was zeker een leuk plaatsje waar je anders niet zo snel heen zou gaan.
Volgende bestemming vandaag: de Big Ben. Daar in de buurt zijn ook de Houses of Parliament, de Londen Eye en de Westminster Abbey. Bij de laatste kunnen we dan mooi even een kaarsje aansteken.
Even later komen we aan. Het is een beetje regenachtig. Jammer. Vlak voor het parlement staat een grote groep Srilankezen die protesteren tegen of voor de Tamiltijgers. Dat is een beetje onduidelijk. Ze houden een hongerstaking en maken in ieder geval veel herrie!
Eenmaal bij Westminster Abbey aangekomen zien we dat de deuren dicht zijn. Gesloten dus. Hmm dat is toch wel jammer. Nou ja dan moeten we morgen of zondag maar terugkomen.
Ondertussen is een van de groepsleden een beetje in paniek want ze moet naar het toilet en zo snel is er geen een in de buurt. En als ze eenmaal moet dan moet ze ook echt snel! Wat nu wat nu! Bastiaan en ik bedenken ons dat we ergens vlakbij het reuzenrad een drankje hebben gedronken toen wij samen in Londen waren in 2005. En dat ze daar wel een toilet hebben. Dat is toch wel de meest dichtbijzijnde. Ok mensen, iets meer de pas erin want we hebben haast!
Eenmaal daar aangekomen is er inderdaad een toilet. Maar ook een rij. Een lange rij! Nou ja er zit niets anders op dan achteraansluiten. Gelukkig gaat het allemaal net goed!

We hebben wel trek en Bas en ik weten nog wel een leuk restaurant vlak bij het rad. Even kijken of ie nog bestaat. Ja! Hier gaan we dan even lekker zitten.
Tijdens de lunch maken we een schema-tje wat we nog meer willen gaan doen de komende dagen. De boekjes komen op tafel. Na een tijdje zijn we eruit. We willen nog naar de wisseling van de wacht, een tochtje maken over de Thames, naar Harrods en Selfridges, Chinatown en Picadilly Circus. Verder heeft Ine nog een leuk restaurant in haar boekje gevonden. De zogenaamde “Stoomboot”. Hier kun je je eten zeg maar zelf koken in een grote pot met bouillon die in het midden van de tafel staat. Dit hebben Bastiaan en Ine ook in Maleisie gedaan en dat was heel leuk. Ok, dan doen we dat toch vanavond? Dan bezoeken we eerst Picadilly Circus en dan gaan we daarna naar Chinatown, want daar zou dat restaurant moeten zijn.
Bastiaan en ik kunnen ons uit 2005 herinneren dat Picadilly Circus heel leuk is. Maar als we de metro uitstappen hebben we zoiets van: “Ok leuk”, maar niet geweldig ofzo. De grote lichtreclames op sommige gebouwen zijn wel mooi, maar inmiddels zijn we natuurlijk Time Square gewend. Daar kunnen ze hier niet aan tippen! Dus eerlijk gezegd valt dit nu een beetje tegen. Wel zijn er leuke winkels! Ik heb de ‘Accesoires’ winkel in Londen ontdekt. Zowat op elke hoek van de straat zit er eentje. Zo hier ook. Even naar binnen! O wat een leuke bikini! O en een bijpassend jurkje! Het vervolg kan je raden. Ine koopt ook nog een mooie ketting.
Na nog wat te hebben rondgesnuffeld hier en daar en een drankje te hebben gedronken gaan we toch maar richting ?”Stoomboot”.
Hmm waar zit dat restaurant dan? We zijn toch echt aan het goede adres… En we zien wel “hotpot”? op de kaart staan, maar daar bedoelen zij niet hetzelfde mee als wij. In hun geval krijg je dan gewoon een pannetje met gebakken eend ofzo.. Nee, dat is âm niet. En de naam van het restaurant is ook anders. Zouden ze zijn verhuisd? Of opgedoekt gewoon? Nou hoor, we hebben wel pech!
Dan maar gewoon Chinees? Na mijn ervaring het New Yorkse Chinatown ben ik wat huiverig. Mijn reisgenoten zijn ook zo lief om me er even aan te herinneren. Bedankt! Doei! Nee, wel hier? Ow..
We nemen een menu voor vijf personen met een Tiger biertje (ook bekend uit Maleisie, red.) voor Bastiaan, Ine en Dick, en een wijntje voor Annie en mij. Onder andere zitten er van die heerlijke pannenkoekjes bij, waar je stukjes Pekingeend in kan rollen met groente en een sausje. Hmmm! Nou ik moet eerlijk toegeven: het was heerlijk! Ben niet meer bang voor Chinezen.

Na deze ervaring gaan we moe en voldaan terug richting hotel. Met nog een tussenstopje voor een slaapmuts in een cafeetje vlakbij.

Zaterdag 11 april

Gisterenavond hebben we nog aan onze hotelvriend gevraagd of hij even wilde checken of er vandaag wisseling van de wacht zal zijn bij Buckingham Palace. Hij heeft netjes het schema voor ons uitgeprint. “Every day in April, but there are exceptions”?, staat er op. Laten we het er maar op wagen, want het is een mooie grijze dag vandaag, zonder regen. Dus waarom zou het dan niet doorgaan?
Het Londense GVB heeft besloten dat er tijdens het Easterweekend werkzaamheden worden verricht aan de metrolijnen. De gele en de groene lijn liggen er het gehele weekend uit. Laten dat nou toch nét de belangrijkste lijnen zijn. En laten wij nou nét het gehele Easterweekend in Londen verblijven! Tjeetje! Gelukkig hebben we onze expert op het gebied van openbaar vervoer bij ons: Bastiaan! Nou schat, zoek jij het eens even uit!

Ruim op tijd komen we bij het Paleis aan. Het wemelt van de toeristen. Gelukkig veroveren we een mooi plekje voor het hek. Hier kunnen we alles wel zien! Er staan twee wachters die af en toe een mooi loopje maken vanaf hun ‘huisje”. En vervolgens lopen ze weer terug. En weer heen….en weer terug. De wisseling zou om half 12 moeten plaatsvinden. We hebben wel al een paar ruiters te paard gezien. Dat zullen de wisselaars wel zijn. Toch? Maar het is wel al kwart voor twaalf. Misschien hebben ze wat langer de tijd nodig vandaag?

Twee agenten hebben het hele tafereel van wachtende toeristen eens een tijdje aangekeken, maar op een gegeven moment krijgen ze toch medelijden met ons. Een van de twee komt op ons af: “Are you waiting for the exchange of the guards?”? Ja! Waar wachten we anders op doos! “That’s not happening today, tomorrow there will be one”.
Iedereen druipt verslagen af. Ok, iets minder overdreven mag ook 😉 We besluiten dat we morgen een nieuwe poging gaan wagen.
Gelukkig zijn we niet helemaal voor niets deze kant op gekomen, want er is nog een plek waar onze hardrocker in hart en nieren graag een bezoekje wil brengen: Het Hard Rock Café Londen! Dick (ja, Dick) wil daar even een T-shirt scoren. En dat lukt!
Volgende stops: Bond Street en Oxford Street. De echte kenners hebben niet meer woorden nodig, maar voor de mannen zal ik het wat beter uitleggen: Dit zijn de meest bekende winkelstraten in Londen! Een Walhalla voor vrouwen! Hier bevinden zich onder andere Harrods, Selfridges, Top Shop, noem maar op (dat rijmt, hihi).
We stoppen met de metro vlak voor de ingang van Harrods, spreken een tijd af met de heren en sjezen naar binnen. Harrods is eigenlijk best frustrerend als je niet rijk bent. Overal designermateriaal: van bikini tot boeket, van chocola tot laars (hoe kom ik erop), alles is duuhuur! Maar toch zeker wel de moeite waard om op elke afdeling even een kijkje te nemen. Met je mond open.
Stipt op de afgesproken tijd staan we buiten. Ja, Bastiaan: Ine ook! De heren staan al te wachten. Verderop heb ik een Starbucks gezien en misschien hebben ze daar wel mooie mokken om onze collectie aan te vullen, dus we doen daar ff een bakkie. En inderdaad, ik tik mooi twee specifieke Londense exemplaren op de kop. Niet letterlijk natuurlijk. Flauwâ?¦ Vervolgens bedenk ik me na het afrekenen dat ik hier wel de verdere dag mee mag sjouwen. Na jaâ?¦

Next! Bondstreet. Hier gaan we heen voor een bezoek aan (onder andere) Top Shop en Selfridges. Te beginnen bij Top Shop. We spreken met de heren weer af hoe laat we buiten zullen staan. Voor deze winkel hebben we een half uurtje ingecalculeerd. Netjes toch? Top Shop is echt een mierennest! Tjeetje wat een drukte zeg. Maar wel leuke kleding allemaal en wat meer betaalbaar dan Harrods. Een verdieping naar beneden is de schoenenafdeling. Ze hebben hier de nieuwe lente Uggs van broderie stof. In het wit. Wauw! Die moeten natuurlijk even gepast worden! En tja, als je ze dan eenmaal aanhebt ben je verkocht hè. Maar het zou ook zonde zijn om ze niet te kopen want de Pond staat gunstig ten opzichte van de Euro dus eigenlijk heb je dan geld bespaard! Bastiaan trapt hier niet in.
Selfridges is de laatste winkel op de planning. Ook een groot warenhuis met heel veel dingen. Eigenlijk hebben we het wel een beetje gehad met al die warenhuizen, dus Ine, Anke en ik besluiten om even door de grote winkelstraten te lopen om te kijken of er nog andere leuke winkels zijn. Op een gegeven moment zijn we er klaar mee en we bellen de mannen. Die zitten natuurlijk in de kroeg aan een biertje. Of we ook komen. Ja, van winkelen word je wel dorstig!
We zitten daar even na te praten over de dag totdat we een vrouw opmerken die eigenlijk best wel raar doet. Is ze niet helemaal honderd of is ze nou dronken? Ze ziet er heel netjes uit en is daar met haar dochter en schoonzoon (denken we). Ze zit de hele tijd aan hem te friemelen en haar te aaien en valt steeds bijna van haar stoel. Ze moet gewoon ondersteund worden met zitten! Iedereen kijkt inmiddels naar haar. Wat gênant! Dan komt haar man erbij en ze nemen haar mee naar buiten voor wat frisse lucht. Als ze weggaan, moet ze door twee mensen worden vastgehouden anders gaat het mis! Haha, wat een schouwspel!
Ine heeft in haar boekje een restaurant gevonden waar we vanavond kunnen gaan eten. Het schijnt een soort kerk te zijn waar een restaurant in zit. Het is in de buurt van Travelca Square. We pakken een metro die kant op.

Daar aangekomen is het toch niet helemaal zoals in het boekje beschreven. Het lijkt wel een beetje op een opvangcentrum voor daklozen, hahahahaha! Nee, zo erg is het nou ook weer niet hoor. Maar het is wel zelfbediening. En dat willen we niet. We willen worden bediend! Wij zijn verwende Hollanders!
Gelukkig vinden we vlakbij een ander leuk restaurantje. Vooraf nemen we een gezamenlijk hoofdgerecht met allerlei kleine hapjes, een soort tapas. Met het hoofdgerecht heeft Ine minder geluk. Eerst bestelt ze vis. Na een tijdje komt de oberin vertellen dat die vis er helaas niet meer is. Ok, dan rib eye. Ook lekker. Dat hebben Annie (die van de Kleine Drift, red.) en ik ook. Wederom de oberin… Ze hebben nog maar twee rib eyes. “Wat is dit voor een ballentent!”? Ine kan het zo mooi formuleren. Uiteindelijk kiest ze voor lam. Dat is er gelukkig nog wel. En ter compensatie krijgen we wat extra gamba’s. Toch besluiten we dat we hier geen drankie meer gaan doen. We gaan weer naar onze stamkroeg. Dan kunnen we tenminste naar het hotel rollen. Net voor elven komen we binnen. Pff gelukkig, want om elf uur gaan ze dicht en dan krijg je niks meer. We komen binnen en wat denk je: “What’s your age honey, can I see your ID please?”? Geen grapje! Ze wilde echt mijn ID zien! Dus… Ik zeg dat ik 27 ben en laat mijn ID zien. “Just like my sister, ok honey come in!”? Ik zie het maar als een compliment!

Zondag 12 april

Vandaag gaan we een tweede poging wagen om de wisseling van de wacht mee te maken. We hebben wel weer pech want nu ligt zowat het gehele metronetwerk eruit. Pff wat een doolhof. Vanaf de roze lijn via de grijze, groene, blauwe en bruine lijn en dan nog een stukje lopen. Dan moeten we er zien te komen volgens Bastiaan. Maar de vraag is: komen we dan wel op tijd? Want het is nu al tegen elven en de wisseling begint om half twaalf! We gaan het proberen…
Het is kwart voor twaalf en we zitten bij de uitgang van lijn bruin aan de Starbucks. Dick probeert ons op de foto te zetten met zijn statiefje, tot groot plezier van de mensen die het allemaal zien gebeuren. Bastiaan kijkt iet wat chagerijnig. Om terug te komen op de vraag uit alinea 1: nee, we komen dus niet meer op tijd.
We besluiten om richting de Big Ben te lopen, dat schijnt hier niet ver vandaan te zin. Dan kunnen we daar een tweede poging wagen om naar de Westminster Abbey te gaan. Die was vrijdag namelijk dicht. Dan zullen we nu wel wat meer geluk hebben toch 😉

Haha nou mooi niet! Eenmaal daar staan we weer voor een dichte deur! Het is niet te geloven wat hebben wij een pech zeg dit weekend!
Eigenlijk zouden we vanavond een tochtje over de Thames gaan maken als het donker is, maar we hebben nu zoveel tijd over vanwege het missen van de wisseling van de wacht en nu weer de gesloten kerk, dat we besluiten om de tocht nu te maken. En buiten dat, ik ken ons een beetje: als wij vanavond lekker gegeten hebben, gaan we daarna liever nog wat drinken en geen tochtje meer maken over de Thames.

Nadat we nog even een spoed sanitaire stop voor Annie hebben ingelast (ja, weer), kopen we vijf enkele tickets voor de tocht. Op vertoon van onze metrokaartjes krijgen we vet veel korting. Scheelt wel 20 pond ofzo. Das mooi!

Na een behouden vaart stappen we uit bij de Towerbridge. Zo… ff fotootje!

We hebben weer eens zin om te eten en wat zien we! Een bord met daarop geschreven: “Fish & Chips”. Nu kunnen we Londen natuurlijk niet verlaten zonder deze heerlijke delicatesse geproefd te hebben. Er staat alleen een giga rij met mensen die hetzelfde willen.
Na een half uurtje hebben we het dan eindelijk op tafel staan. Lekker zitten we buiten in het zonnetje met een biertje aan de fish and chips. Ik neem een hap… Hmm lekker, maar wat is dat voor stekeligs… Toch alsjeblieft geen graten in een gefileerde gepaneerde gebakken vis… nee toch? En ja wel, nog een. Lichtelijk in paniek bedenk ik me wat de meest gepaste wijze is om ze uit m’n mond te krijgen. “BlehhPffeooft!!!!”? Zo, dat ligt op de grond. Voor de duifjes. Annie is zo lief om haar stukje vis voor mij te fileren en ze begint met voeren. “Laat me maar even mam, ik vind het heel lief van je maar ..”? Ik walg er van. Waarom heb ik dit soort dingen toch altijd. Bah! Gelukkig heeft de rest de eetlust nog niet verloren en eten ze rustig verder.

Tijdens het eten hebben we bedacht dat Chinatown onze volgende bestemming is. En we gaan erheen met de beroemde Londense dubbeldekker! Leuk hè! Bij de bushalte staat net zo’n enorme rij als zonet bij de fish and chips. Nou ja, we kijken wel even of we er nog bijpassen met z’n vijfjes. Iedereen dringt en dringt als de deuren opengaan. Tjezus wat een drukte. De deur gaat dicht. Dat hebben we dus niet gered. Maar na een tijdje gaat de deur weer open. Er is toch weer een klein gaatje ontstaan. Iedereen van onze crew wurmt zich binnen. Oh nee, ik zelf nog niet! En de deuren dreigen weer dicht te gaan! Nou nu komt het mooiste. Zodra Annie in de gaten krijgt dat haar kindje niet in de bus zit en zijzelf wel, breekt de hel los (Lezer: denk in slowmotion met een galmend geluid en zwaaiende armen): “Neehee Neehee!! Open the door!! Ik wil er nu uit!!!!!!!! Johhooyyccce!! Stohhop Ik wil er uit!! Johoyycce!! Neehee!!”? Op het moment dat ik dit schrijf lig ik weer in een deuk. We pesten Annie er nu nog mee, maar dat terzijde. De buschauffeur ziet het geheel aan en doet de deur weer open. Pfff gelukkig zeg! We zijn allemaal weer herenigd! Haha! Laten we de volgende bus maar nemen.
Per ongeluk een halte te vroeg stappen we uit. Nou ja, dan nog maar een stukje lopen. Welke kant zou Chinatown op zijn? Laten we maar achter Bastiaan aanlopen, die weet alles. En inderdaad. Na een tijdje lopen naderen we de poorten van Chinatown! Hier zijn Bastiaan en ik al eerder geweest, en er zit zo’n leuk cafeetje. Zullen we daar een biertje doen? Goed idee!

We waren even vergeten dat het een Hollands café is. Ach ja, wat maakt het ook uit! Nemen we toch lekker een frikandel in plaats van Chinees?!! Nee? Ow..
De dames nemen een wijntje en de heren een Kwak biertje. Dat ze dat hier ook hebben, grappig. Nog grappiger is, dat de heren ieder een schoen in moeten leveren en daarvoor in de plaats een Croc terug krijgen! Haha! De reden hierachter is dat de glazen waar het Kwakbier in geschonken wordt, niet te betalen zijn hier in Londen. En daarom werden ze eerder vaak gestolen. Toen heeft de eigenaar van het café deze oplossing verzonnen. Echt een goed idee dus! Je levert toch liever je glas in dan dat je met één Croc aan naar huis gaat!

Een paar drankjes later en op onze eigen schoenen, gaan we onder de poorten door op zoek naar een Chinees restaurant. En laten we er nou nét een tegenkomen waar ze de enige echte stoomboot op het menu hebben staan! Dat kan niet missen, hier gaan we eten!

Het is echt heel leuk. We worden naar een verdieping gebracht waar allemaal tafels staan met een grote “hotpot”? in het midden. Je kunt kiezen in wat voor soort bouillon je je eten wilt garen. Wij kiezen twee soorten; mild en pittig. Vervolgens komen er allerlei soorten groenten, vlees en vis op tafel om allemaal in die pan te stoppen. Lekker drankje erbij en eet smakelijk maar!

Een paar uurtjes later staan we weer buiten. Het was heerlijk! We bedenken dat we het wel gezellig vinden om nog een drankje te doen in het Hollandse café. Maar we hadden het al kunnen weten, want het is elf uur. O ja, sluitingstijd. Nou dan maar naar de metro en naar het hotel. Onderweg komen we toch nog een tentje tegen waar we nog wel naar binnen mogen. Dan doen we hier ons laatste drankje om het Londen avontuur af te sluiten. Jammer, wat gaat de tijd toch snel!

Maandag 13 april

We gaan alweer naar huus.
Omdat de metrolijnen er vandaag ook nog uitliggen, hebben we besloten om ons door een taxibusje naar het vliegveld te laten brengen. Geregeld door het hotel.
Om 10 uur staat het busje al klaar. De hotelvriend zwaait ons vriendelijk uit! Er valt echt niets op te merken aan zijn gastvrijheid de afgelopen dagen! Als je ooit een weekendje naar Londen gaat, is het Citystay Hotel echt een aanrader. Je wordt behandeld alsof je familie bent. Die man bakt zelfs een ei voor je als je dat wilt! Verder is het simpel, maar je hebt niet veel nodig als je toch de hele dag op pad bent.

Het is een uurtje rijden ongeveer naar Londen Gatwick. We komen ruim op tijd aan. Even staan we nog in het zonnetje. Ja, als we weg gaan is die er ineens. Dan naar binnen. We verwachten niet veel problemen om door de douane te komen. We zijn immers op dezelfde manier gepakt als op de heenweg. Maar daar vergissen we ons toch in. Haha! Stuk voor stuk moeten onze koffers open! Ik had zoveel moeite gedaan om die van mij überhaupt dicht te krijgen! Bij mij vinden ze een deo en een mascara die niet in het zakje zitten. Bastiaan heeft helemaal niks in zakjes gedaan, Annie heeft een zakje in haar toilettas en Ine en Dick hebben ook verkeerd verpakte liquids. Fout fout fout! Wij, ervaren reizigers moeten toch onderhand wel beter weten! Sluit ons maar op!
Achteraf horen we dat we die zakjes uit onze tas hadden moeten halen voordat ze door de scanner gingen. Dan zijn ze op Schiphol toch minder streng hoor. Of ze letten minder goed op. Hmm, ik vraag me af waar het dan beter is.
Nou ja, vanaf hier gaat alles verder goed. We winkelen nog wat en drinken een bakkie. Toch presteren we het om bijna te laat bij de gate aan te komen. Beetje de loopafstand onderschat. Rustig Dick! Oh nee ik zou geen grapjes meer maken daarover 😉

Ine, volgend jaar mag je Bastiaan best weer zo’n cadeau voor zijn verjaardag geven! Vinden wij helemaal niet vervelend!
Dank je wel, het was weer super!

Liefs Joyce