Halve Marathon Amsterdam 2012

16 oktober 2011 was een vervelende dag voor mij. Na maanden van training en zeker de laatste maand van toewijding aan mijn sport ging het niet zoals ik verwacht en gehoopt had. Mijn tijd van 2:05:27 was bijna 5 minuten trager dan het jaar ervoor.
Het doel was duidelijk. Ik wilde graag de 21.1 kilometer onder de twee uur lopen. In 2010 deed ik dat al bijna. Helaas op 41 seconden na lukte dat toen niet.
De maanden die volgden na de halve marathon van 2011 kon ik de motivatie en discipline niet opbrengen om weer hardlopend de weg op te gaan. Zo rond kerst kwam mijn zin in het lopen weer wat terug. Ze noemen het ook wel de “running blues” zo las ik later.
Een paar kilo zwaarder begon ik met trainen voor de “Spieren voor spierenrun” in Hilversum. Ik had de smaak weer te pakken en liep na de 10 kilometer in Hilversum de “Drie Dorpenloop” in Kortenhoef. Tijdens deze “Drie Dorpenloop” liep ik een PR. Mijn inschrijving voor de halve marathon van Amsterdam was toen al een feit.

Wat had ik geleerd van de 2010 en 2011 editie wat mij kon helpen om wel onder die twee uur te duiken? Beide keren verloor ik veel tijd in de laatste vier kilometer. In de buurt van de Stadhouderskade, richting het Vondelpark kwam ik beide keren de man met de bekende hamer tegen. Voor mijn gevoel moest ik dus wat meer op duur trainen. Langzame duurlopen van meer dan 18 kilometer.
Zo begon ik mijn schema samen te stellen tot en met week 43, de week van de halve marathon van Amsterdam. Ik begon met een lange duurloop op woensdag van 16 kilometer en een korte duurloop op vrijdag van 8 kilometer. Om de week kwam er bij beide dagen een kilometer bij. Op zondag werkte ik mijn interval training af. Qua invulling van de training varieerde deze heel veel. De opbouw in de trainingen is mooi te zien aan de hand van mijn Runkeeper data. Zo liep ik in mei totaal 67 kilometer en in september 160 kilometer.

Na al deze trainingsinspanning had ik er vertrouwen in dat het zondag 21 oktober goed zou komen. Het weer was goed. Droog en wat bewolkt. Wat aan de frisse kant zelfs maar dat is met lopen onderweg lekker. Let go, dacht ik!!! We gaan die 21,1 kilometer opvreten en onder de twee uur finishen!!
Op tijd pak ik de trein naar Amsterdam Zuid. Ik moet namelijk mijn startnummer nog halen. Deze wordt niet opgestuurd helaas door de organisatie. Vanaf station Amsterdam Zuid is het nog zo’n 15 minuten lopen richting het Olympisch stadion. In alle rust wandel in naar mijn bestemming. Geen energie verliezen, dat zou zonde zijn.

Het ophalen van het startnummer verloop soepel. De organisatie heeft blijkbaar de kritiek serieus genomen. Binnen een paar minuten heb ik mijn startnummer binnen en kan ik hem met speldjes vast maken aan mijn oranje shirt. Binnen in de hal is het lekker warm dus blijf ik nog even staan om wat te drinken. Ik eet het laatste stuk van mijn energiereep op en maak me klaar om mijn spullen in te leveren. Buiten is het echt fris. Dat is helemaal goed voelbaar als ik in mijn shirt sta met mijn korte broek. Brrrr, wat een kou.
Ik loop richting het gele vak. Daar is het gelukkig druk zodat je uit de wind staat met iedereen om je heen. Ik kijk wat rond en zie de bekende ballonnen van de pacers. Zij lopen op een strak schema. Als je hun volgt dan garanderen ze dat je finisht met de tijd die zij op de ballonnen hebben staan. Deze jongens hebben 1:55 op de oranje eyecatchers staan. Ik luister wat ze zeggen en zie dat ze een schema per kilometer bij zich hebben. Maar 1:55 lijkt mij veel te ambitieus en ik wil graag mijn eigen tempo lopen denk ik dan.
Voordat we starten gooi ik snel nog een energiegel naar binnen en houd er twee los in mijn hand. Op één van de gels heb ik een printje geplakt met wat doorkomst tijden. Zodat ik ongeveer weet welke tijd ik moet hebben gelopen per drie kilometer. Het begin gaat goed al is het wel heel erg druk. Het is zeer smal op sommige stukken en er zijn vaak te veel lopers die zich door de trechter moeten wurmen. Ik voel me goed en loop een lekker tempo. Na een kilometer of drie kijk ik eens voor me en zie de pacers met de ballonnen voor me op een meter of 20. Onbewust blijf ik dus bij ze in de buurt en kan hun tempo bijbenen. Dan vraag ik me af of ik dit ook de hele rit kan vol blijven houden. Misschien veel te vroeg in de wedstrijd maar ik besluit niet veel later om de mannen te volgen. Mocht ik hun tempo niet meer bij kunnen houden dan laat ik me afzakken. Belangrijk voor mij is om niet in het rood te lopen. De pacers houden een vrij exact tempo vast. De voordelen van deze pacers ondervind ik onderweg. Ik hoef niet op mijn tijd te letten. Ik hoef niet op de kilometer borden langs de weg te letten. Als je bij ze in de buurt blijft en ze dus kort volgt heb je daar ook profijt van want zij maken de weg een beetje vrij. Het enige waar ik me druk om moet maken is mijn gesteldheid. Kan ik het tempo aan? Loop ik niet in het rood? Dat gaat dus top. Ik voel me super en denk onderweg wel eens dat ik misschien nog wel harder kan. Maar ik ken ook de klappen van de zweep in het Vondelpark! Haha. Geduldig wacht ik af. Het tempo blijkt prima bij me te passen. Ik kan blijven volgen en zo komen we bij het Vondelpark aan. Aangezien we daar ook als een trein doorheen gaan verschijnt er een kleine lach op mijn gezicht. Ik ga hier een prachtige tijd lopen dankzij de 1:55 ballonnen! Wauw!!! Yesss! Na het Vondelpark is het nog ruim een kilometer. De pacers hebben al aangegeven dat zij hetzelfde tempo blijven lopen en zeggen dus dat we kunnen gaan mocht er nog energie over zijn. Op zo’n 800 meter voor de finish bedank ik mijn helden, de pacers, en loop in een sneller tempo richting de finish. Dan merk je wel dat je al 20 kilometer in de benen hebt. Er kan het laatste stuk, in het Olympisch stadion, dan ook geen lachje vanaf. In volle snelheid loop ik over de finish. Mijn horloge laat helaas de tijd niet zien maar ik vermoed dat het rond de 1:54:00 zal zijn. Dat is gewoon meer dan zes minuten sneller als mijn vorige PR. Super blij en uitgeput loop ik naar de uitgang van het Olympisch stadion. Ik neem mijn medaille in ontvangst, pak een AA-tjes en wat fruit en loop richting mijn toeschouwers. Joyce, Lone, Dick en mijn moeder hebben mij over de finish zien gaan. Ze zijn er alleen niet zeker van of het wel goed is gegaan omdat ik niet zo vrolijk keek toen ik over de finish ging. Dit kwam dus door de inspanning. Hahah. Natuurlijk zijn ze super trots op me. Ik trek de door Joyce meegenomen droge kleren aan, haal mijn spullen op en we lopen naar de auto. Ik ben niet helemaal kapot. Redelijk snel hersteld dus.
Thuis kom ik erachter dat mijn tijd zelfs onder de 1:54 is. Uiteindelijk loop ik 1:53:52 wat neerkomt op 11,12 KM per uur gemiddeld. Wat een toptijd, wat ben ik trots. Trainingsuurtjes betaalden zich uit met behulp van de pacers. Super gaaf.