Vrijdag ben ik vertrokken naar de Ardennen. La Roche-en-Ardenne was het decor en tevens uitvalsbasis voor een prachtig evenement. Voorafgaand aan dit evenement had de organisatie tweemaal succesvol de gehele Ride had georganiseerd. The Ride is een achtdaags wielerfestijn. Tijdens acht etappes kom je door acht verschillende landen. Deze uitdaging loopt van de Stelvio in Italië tot de Cauberg in Limburg. Na 1300 kilometer en verschrikkelijk veel hoogtemeters kun je je dierbare weer omarmen in het zuiden van Nederland. Het werd nu tijd, zo dacht de organisatie, voor een fietsweekend in België. Ze kwamen op het geniale idee om een kleine broertje toe te voegen aan hun evenement. Dit kleine broertje heet The Ride Ardennes en deze ging vrijdag 8 september van start.
Tijdens The Ride Ardennes mocht ik uitkomen voor team Het is Koers. Ons team bestond uit vier personen en we sliepen in een fijne bungalowtent. Het team werd vertegenwoordigd door Brend, Jochem, Bas en ik. Bas kwam zaterdag pas op de locatie aan en was de quizmaster van de legendarische Het is Koers quiz. Later meer daarover. Brend, Jochem en ik reden gezamenlijk met de fietsen op het dak naar België. Wij gingen de strijd aan met de Belgische (slechte) wegen, de regen, de wind maar vooral stond genieten bovenaan het lijstje. Fietsen door de prachtige Ardennen is toch iets wat je een keer gedaan moet hebben.
Vrijdagochtend zetten we door middel van de Seasuckers de fietsen op de auto. De importeur van Seasucker, met wie ik naar aanleiding van de review goed contact heb, heeft ons voorzien van deze vernuftige dakdragers. Zij leverde mij de week voor vertrek een Talon Seasucker, bedoeld voor een enkele fiets. Tevens kwam er een mini bomber mee, waar je twee fiets op kan bevestigen. Zeer goede service en bijzonder vriendelijk dat we voor deze trip de Seasuckers mochten lenen.
Zoals altijd, althans in mijn herinnering, staat er file richting België. Of je nou op vrijdagmiddag of op vrijdagochtend vertrekt; er verschijnt altijd wel ergens iets roods op je navigatie. Zo ook afgelopen vrijdag. We reden rond 10:30 uur Hilversum uit. Om vervolgens pas iets voor 15:00 uur aan te komen. Op camping Floreal 1 haalde we de sleutel bij de receptie op, racte vervolgens naar de tent. Omkleden, fietsen klaar maken, bidons vullen en het gas er op. Het routeprofiel voor deze eerste rit van 68 kilometer zag er zo uit:
Op deze manier, zo gehaast beginnen, is niet echt leuk. Je start niet ontspannen en we fietsen bijna alles met zijn drieën. Niets aan te doen. De weergoden zijn ons ook niet goed gezind. We bikkelen langs het parcours door de regen. De omgeving is fraai maar we kunnen er niet van genieten. Elke dag is er een challenge. Een vooraf aangeduid segment, ook terug te vinden op Strava. De challenge van vandaag bereiken we doorweekt. Vlakbij de camping beginnen we zeiknat aan de beklimming van de Côte de Haussire. Deze relatief korte klim met een gemiddeld stijgingspercentage van 7.1% overbrugt 3.8 kilometer. In het begin loopt het nog best aardig, niet zo heel steil. Tot de helft ongeveer, dan zie ik percentages boven de 10 procent verschijnen op mijn Garmin. En die doen zeer. Maar ik worstelde me omhoog. Jochem en Brend zijn duidelijk de betere klimmers. Zij danste en dartelde samen omhoog. Klasse mannen. Dag een kunnen we afvinken. Op naar een warme douche, een gezonde maaltijd en een herstelbiertje uiteraard.
Elke dag werd er een mooie video gemaakt door de mannen van Cut to Black. Dit is hun samenvatting van dag 1. Kun je me spotten?
Uiteraard geen bijzondere rit zonder Relive. Mooie ronde:
We gingen op tijd naar bed. Vroeg er in om wat extra nachtrust te pakken voor de zware koninginnenrit van zaterdag. Ik sliep die nacht toch wat onrustig. Een aantal keer er uit voor een sanitaire stop. Ook Jochem en Brend ritsen de tent een aantal keer open. Het heeft de hele nacht keihard geregend. Het veld voor onze tent lijkt wel een meer. Ik stond dan ook verwonderlijk te kijken toen het droog was toen we wakker werden. Na het ontbijt kleden we ons om, klikken de navigatie op de fiets en rijden we naar de start. Bidons vullen, registreren en gaan. Het routeprofiel voor deze monster dag ziet er zo uit:
Van mijn rit met Jaap in 2015 weet ik dat niets vlak is hier. Het is op en af. Aangezien we gedeeltelijk in hetzelfde gebied rijden als tijdens Luik Bastenake Luik kan ik dat ook nu weer verwachtten. Het vertrek mocht dan droog zijn, de rest van de rit lag in dezelfde lijn als vrijdag. Regen, harde regen, zeikregen, veel wind en soms ook droog. Dit is betreurenswaardig. We rijden door een prachtig gebied, alles is groen, fijne en minder fijne klimmetjes en hier en daar een kabbelend beekje. We kunnen er niet bewust van genieten door het weer. Alles is zeiknat en onze aandacht gaat naar het stuurwerk. Focus op de weg en niet op de omgeving.
De stops waren goed verzorgd en alle vrijwilligers deden hun uiterste best om je weer “mens” te maken. Een warme zoutige bouillon om op te warmen, een fijne pannenkoek met stroop om de koolhydraten aan te vullen. Het gaat er allemaal in als (pannen)koek. Soms vingen we een glimp op van de tot de verbeelding sprekende landschappen. Ik herhaal vaak in mijn hoofd: “Wat zou het met een zonnetje prachtig zijn hier”. Vlak voor het einde raakte ik mijn fietsmaten ook nog kwijt. Jochem zijn Garmin deed het even niet en Brend had de route er toch al niet in staan. Bij een afslag moet ik naar links. Ik wacht nog even op ze en besluit dan verder te gaan. Ik vermoed dat ze met anderen zijn meegereden. Alleen rijd ik door richting finish. Bij de registratie informeerde ik direct naar nummer 38 en 40. “Nee die zijn nog niet binnen”. Gelukkig waren de motoren weer eens behulpzaam onderweg en hebben mijn buddies op het juiste spoor gezet. Euforisch en met bijna 175 kilometer op de teller kwamen we binnen. Mijn Garmin had “maar” 1900 hoogtemeters geregistreerd. Mijn fietsmaten hebben er 1000 meer en zo staat het ook in het routeboek aangegeven. Een foutje van mijn Edge vermoed ik. Net na de finishboog pakten we een warme soep en gingen met z’n drieën op de foto. We voelden ons als helden onthaald en dan moest dag drie nog gereden worden. Na de smakelijke kop soep snelde we ons richting tent om spullen te pakken voor de douche. Schoon worden en warme kleding aan. Daar had ik behoefte aan na deze afmattende rit.
Zaterdagavond stond de legendarische Het is Koers quiz op het programma na de briefing en de dagvideo. Ondertussen was Bas gearriveerd met alle paperassen voor de quiz. Team Het is Koers was eindelijk compleet en we aten samen de avondmaaltijd. Bijna niet te geloven maar het was droog en we aten buiten aan een houten campingtafel. We kletste over de trip van vandaag, het afzien maar ook de bovenmenselijke prestatie die we geleverd hadden. Nadat Bas een paar hilarische verhalen had verteld over de tijd dat hij in België woonde was het tijd voor de briefing en dag afsluiter. Jochem werd stevig onder handen genomen op de massagetafel. Op dat moment luisterden wij aandachtig naar wat er voor morgen op de planning staat. Het hoogtepunt blijft de video. Even nagenieten met geweldige beelden:
Vanuit commercieel oogpunt had de camping ons verzocht om de quiz in het bijbehorende café te houden. Dit was echter pas een half uur na de video. Een groot gedeelte van de groep fietsers was al naar bed. Voor een select gezelschap presenteerde Bas de quiz. Hij deed dit op geheel eigen ludieke wijze. Een hoop gelach en op de valreep ook Jetse Bol nog even genoemd. Dan is de avond wel compleet. Helaas wonnen wij geen Kwaremont pakket maar dat maakte de avond voor ons niet minder geslaagd. Moe en voldaan slofte we naar onze tent. Op naar de laatste nacht in La Roche-en-Ardenne.
Ook van deze monsteretappe weer een toffe Relive video:
Na wederom een onrustige nacht op tijd er uit, fietskleding aan en richting ontbijt. Op Bas na sliep niemand onafgebroken. Er was altijd wel ergens een onderbreking. Bas gaf ons als tip mee om dan nog meer te bier drinken, hij had namelijk nergens last van. Hij hoefde op zijn beurt dan ook niet te fietsen. Zondag vertrokken we iets vroeger zodat we met meerdere mensen kunnen fietsen in pelotonnetjes. Er is ons op het hart gedrukt dat het een frisse maar bovenal droge dag zal zijn in de Ardennen. We gingen goed aangekleed van start voor de laatste rit van 115 kilometer met ruim 2000 hoogtemeters.
Het begin mag er al gelijk zijn als we tegen een of andere muur aanrijden. Het begon zo ontspannen maar Mur de Maboge is echt killing, aan het begin nog wel. Ik schakelde te laat naar het kleine blad en stond direct aan de voet geparkeerd. Wat een prutser. Beginnersfout van deze amateur. Ik geloof graag dat het door het weer kwam maar de route was zondag buitengewoon prachtig. Van boven konden we met regelmaat het zonnige dal inkijken. Overal koeien in de wei. Van die karakteristieke Milka koeien. Het voelde zondag alsof ik in een schilderij aan het fietsen was, zo mooi. Daar kwamen we tenslotte voor. Jochem besloot bij de eerste stop om voor de korte route te gaan. Brend en ik bikkelen door en pakte de 115. Alsof het niets is na twee dagen in het zadel. Uiteindelijk kwamen we terecht in een wat grotere groep fietsers. We blijven samen fietsen met twee dames. Onderweg bespraken we van alles en nog wat, hierdoor ging de tijd en daarmee ook de kilometers heel snel. Bij stop twee aten we weer die fijne pannenkoek en het oh zo welkome soepje ging er ook weer in. Tijdens The Ride Ardennes geleerd; een soepje tijdens en na het fietsen is werelds. Gouden tip! Na de tweede stop begon gelijk de challenge voor die dag. Een tien kilometer lang segment. Een gedeelte omhoog met een korte afdaling om vervolgens weer wat te klimmen. Speciaal voor de hardrijders die bergop nogal eens te kort komen. Ik moet eerlijk bekennen dat ik de benen niet op gang kon brengen. Ik zit er aardig doorheen. Brend ging er weer als een trein vandoor en wacht keurig op me nadat de challenge is afgelopen, tien kilometer verderop dus. Daarna nog maar 15 kilometer en dan zit The Ride Ardennes er al weer op. We pakten een aantal aangename afdalingen en gingen door het parkje richting de camping. Dan volgt de ceremonie met een heus podium. Een high-five en een medaille om mijn nek maken het weekend compleet. Wow wat tof, wat een beleving en wat een mooie herinnering. Jochem maakte nog een aantal mooie foto’s.
Ik blijf ze delen omdat ik het zo’n gaaf concept vind, hier de Relive van dag 3:
Ook van deze dag volgt weer een bewonderenswaardig film van Cut to Black:
De tijd van gaan is dan aangebroken. Na een verfrissende douche pakten we alle spullen in. De fietsen werden weer vakkundig op de auto geseasuckerd. Ready set go. Dag Ardennen, dag The Ride, dag fietsers, dag vrijwilligers en dag organisatie. Bedankt voor dit mooie weekend. Ik heb, ondanks het verschrikkelijke weer, enorm genoten. Het was een voorrecht om aanwezig te mogen zijn. Wellicht tot volgend jaar!
Zaterdagochtend vertrekken we gescheiden van elkaar naar Limburg. Adse en Robbie pakken het moment om rustig aan te doen en te relaxen met wat rodelen in Valkenburg. Ze hebben een lekker dagje. Dan andere club heeft een racefiets… Daar wil je dan graag op rijden op en af die Limburgse heuvels. We laden de fietsen in en na 2,5 uur zijn we in Epen. We zorgen voor een goede bodem in de vorm van lunch. Eitjes en tosti’s moeten er voor zorgen dat we lekker kunnen trappen.
