25
dec, 2017

Terugblik 2017 – een bijzonder jaar

Nog een paar dagen te gaan en dat wandelen we zo 2018 binnen. Het jaar 2017 zit er bijna op. Dat betekent tijd voor een terugblik.

Het jaar begon werkelijk waar prachtig voor ons. Op zes uur vliegen van Amsterdam verbleven we de feestdagen op Boa Vista. Dit eiland maakt deel uit van de Kaapverdische eilanden. Aangename temperaturen, lekker eten en meer dan voldoende te drinken. We werden heerlijk in de watten gelegd. Vorig jaar om deze tijd zaten we dus daar te genieten. Joyce en ik hebben het er de laatste tijd met regelmaat over. Het was een vakantie om nooit te vergeten.

De zomer gingen we met Mike, Tamara en Evi naar het Spaanse eiland Mallorca. Joyce is wat verlaat maar nog wel bezig met een leuk verslag. Twee weken goed vermaakt in de zon, bij het zwembad, op de fiets en lekker bij zee. In afwachting van het typwerk van Joyce (hint).

Naast deze mooie vakantie hebben Joyce en ik ons 15 jarig jubileum gevierd. Een mooi diner met wijnarrangement werd ons voorgeschoteld in Apeldoorn bij de Echoput. We sliepen vervolgens luxe boven het restaurant.

 

Na de zomer is Lone gestart in groep drie. Leren rekenen en schrijven. Lone vindt het af en toe best moeilijk en doet thuis ook goed haar best om te studeren. Ze schrijft zelf veel en rekent op mijn laptop. Op school is ze weg van juf Lisa. Haar lieve juf helpt haar graag en begrijpt het als Lone het niet direct snapt. Er is verdriet bij Lone als juf Lisa ziek is of als ze de trein heeft gemist. Op het Mirakel zit ze ondertussen in groep Rood. Dat is de groep helemaal op zolder. Lekker spelen en ravotten met Britt en Julie in de tuin doet Lone het liefst. Lone is als een vis in het water. Dit jaar heeft ze zowel haar A als B diploma behaald. Onze zeemeermin mag zonder bandjes in het zwembad jumpen.

Lizzy gaat ook elke maandag en dinsdag trouw naar de opvang. Spelen met Merel en de tweeling Cas en Anouk. Ze is daar ondertussen bijna de grootste en zal na haar verjaardag naar de reuzen gaan. Een hele stap voor onze kleine Lizzy. Al is ze al helemaal zo klein niet meer. Er komen steeds meer woordjes. “Papa kijt” betekent Papa kijk. “Mama waar ben je?” “None, None, None” betekent uiteraard Lone. Ze kan het ook heerlijk uitschateren van het lachen. Lizzy kan net als Lone heerlijk verzonken zijn de in de iPad. Filmpjes kijken en spelletjes spelen. Ze kan er uren mee zoet zijn. Lizzy heeft, net als Lone en haar Woefa, een knuffel waar ze dol op is. Eigenlijk zijn het er meer. Een muis en een haas voor in bed en een kleine speelgoedmuis op batterijen om mee te spelen.

Op sportief gebied hele mooie dingen gedaan en meegemaakt. Begin dit jaar kwam ik aan aanraking met de mannen achter de wielerwebsite Het is Koers. Het is klein begonnen. Ik was namens Het is Koers aanwezig bij een Zwift event. Dit event was bij de Futurumshop in Amsterdam en werd mede georganiseerd door Tacx. Zoals ik dat wel vaker doe typte ik op dit blog een enthousiast stukje. Dit stuk werd ook op Het is Koers geplaatst en zo maakte ik mijn debuut op dit fenomeen. Vervolgens ging ik ritjes organiseren en begeleiden op Zwift. Dit was voor mij ontzettend bijzonder. De eerste keer maakte Joyce foto’s van me boven op de Kickr trainer. Het was even wennen om de virtuele groep bij elkaar te houden maar in de loop der tijd ben ik er handig in geworden. 

Aangesloten bij Het is Koers ging er een wereld voor me open. Ik mocht kleding en andere fiets gerelateerde spullen testen. Zo reed ik volledig in stijl de winter door. Ik mocht van het Franse Gasp mooie kleding testen. Mijn fiets kreeg een ovaal blad en werden er Corima wielen op gemonteerd. Er werd veel getest, te veel op allemaal op te noemen. Wat zeker noemenswaardig is, en waar ik heel fier op ben is de serie met Maurits Lammertink. Maurits fietst voor Team Katusha en ging afgelopen jaar voor het eerst naar de Tour. Ik mocht door middel van korte vragen op Whatsapp zijn debuut volgen. Het resulteerde in een aantal mooie stukken. Een unieke inkijk in het leven van een profrenner tijdens de Tour.

Zelf ben ik lekker bezig gebleven op, hoe kan het ook anders, de fiets. Veel kilometers op Zwift in de winter maar ook lekker buiten. Voor drie maanden reed ik op een Cervélo C5. Deze testfiets ging mee naar Mallorca, ik reed er het Markermeer mee om en ook werd The Ride Ardennes ermee verreden. De teller staat nu op 6610 kilometer. Met nog een paar dagen te gaan komt daar vast niet heel veel meer bij.

Met de VVHGL mannen beleefden we een memorabel weekend in Duitsland. Voor ons 20 jarig jubileum trokken we naar Berlijn. Lekker eten, biertjes drinken en cultuur snuiven. Het was een geweldig weekend. 

Joyce kreeg eind 2016 te horen dat haar baan bij Fox zou komen te vervallen. Treurig nieuws, balen voor Joyce. Heel lang bleef ze niet bij pakken neerzitten. Als een bezetene ging ze aan de slag met haar webshop voor tweedehands kinderkleding. Met trots kon ze na de zomer tweedehandjes.com presenteren en officieel openen. Het loopt nog niet storm maar de basis is gereed. Een aantal verkopers hebben het vertrouwen in Joyce gesteld en zakken met kleding opgestuurd. Op het moment van schrijven is nog lang niet alles op de foto gezet en online te zien. Toch staan er al ruim 1600 artikelen op de website. Trots op Joyce. Hoe ze zichzelf alles eigen heeft gemaakt is bewonderenswaardig. 

Op de valreep van 2017 kregen we Bibi. Dit jonge hondje is een Jack Russell en is van Lone. Alvast voor haar 7e verjaardag.

Wij wensen iedereen hele fijne feestdagen en een top 2018. Dat het een liefdevol, succesvol en bruisend jaar mag worden.

Cheers.

25
dec, 2017

Een nieuwe huisgenoot – We hebben een hondje

Het moet de eerste week van februari in 2011 geweest zijn. Lone was net geboren en ome Gak bracht een pluche hondje mee. Wat we toen nog niet konden vermoeden, is dat deze knuffel Lone’s grootste vriend zou worden. Onze lieve Lone was toen zelfs nog kleiner dan haar cadeautje Woefa.

Ongeveer anderhalf jaar later staat oma Ine met Lone in de kinderwagen. Er loopt een hondje voorbij. Lone wijst en zegt “woef”. Oma Ine gelooft haar oren niet en kijkt ervan op dat Lone dit zegt. Tekenend; een van Lone’s eerste woorden is “woef”. Het wekelijkse bezoek aan oma Anke vindt Lone ook prachtig. Oma heeft namelijk Bobbie. Een kleine witte Maltezer. Voor arme Bobbie zijn het zenuwachtige kwellende dagen. Lone kruipt, rent en wijst Bobby de hele tijd na. Het beestje is kapot na een dagje achtervolging. 

Lone’s liefde voor hondjes is in de loop der jaren sterker en sterker geworden. Elk baasje kreeg de vraag van Lone of het hondje geaaid mocht worden. “Ah papa kijk, een puppy wat lief.” Een uitspraak die we meermaals gehoord hebben.

Joyce en ik hebben het er vaak over gehad. Wel of niet een hondje. We zijn aan het werk, hebben sport, vrienden en natuurlijk al twee lieve kleine meisjes. Moeten we daar een pup bij zetten? Is het verstandig om een hondje te nemen? We hakken eind dit jaar de knoop door. Aangemoedigd door de oma’s, die tevens oppas aanbieden voor ons nieuwe mini monster, gaan we op zoek naar een nieuwe huisgenoot.

Tia, een fokker uit Tilburg heeft bijzondere Jack Russells. Niet de standaard wit met bruine variant. Zij hebben een nestje met melkchocolade gekleurde hondjes. We zijn verkocht en na contact met haar kunnen we Bibi 16 december ophalen. Lone weet dan nog van niets. Bibi is een speciale verrassing voor haar verjaardag. Met een smoesje nemen we Lone en Lizzy mee in de auto. We rijden naar Tilburg. Na een uurtje rijden lopen we naar binnen en daar staat een hokje met wel 8 kleine pups. Lone is verbaasd maar vindt het geweldig. Ze is zo blij als ze kleine hondjes ziet dus dit is een paradijs voor haar.

Tia, de fokker van de chocolade hondjes wijst ons Bibi aan. We halen haar uit het hokje en zetten haar bij Lone op schoot. “Lone, weet jij hoe dit hondje heet?” vraagt Joyce. Lone is onder de indruk van de ochtend en schudt nee. “Dit hondje heet Bibi. En weet je Lone…” zegt Joyce. “Bibi is voor jou.” Lone kan het haast niet geloven. Voorzichtig zet ze Bibi op de bank en loopt emotioneel naar Joyce. Haar dankbaarheid is enorm groot. “Dank je wel lieve mama, dank je wel!”  Nadat we uitleg hebben gekregen en het paspoort hebben overgezet gaan we met Bibi naar haar nieuwe onderkomen in Hilversum.

Nu ruim een week later heb ik de tijd gevonden om dit korte stukje te typen. Bibi bijt, poept en piest er wild op los. We moeten nog wennen aan onze kleine druktemaker maar we vinden het geweldig.

play-sharp-fill