Zaterdag 25 augustus

Vakantie! Wij gaan op vakantie! Lone voelt het ook aan, want ze is al om half zeven wakker. Ik geef haar een flesje melk en leg haar nog even terug om zelf te kunnen gaan douchen. Bas ligt ook nog in bed. Hij was gisteren ziek, buikgriep, en ik hoop dat het vandaag over is. Maar hij moet eruit want hij moet z’n koffer nog pakken omdat dat gisteren echt niet ging. Het gaat redelijk.. totdat hij de koffer moet optillen. Dat geeft te veel druk op z’n maag. Oh shit wat naar is dit zeg. Ik zal hem zoveel mogelijk proberen te ontzien vandaag.
Als Lone en ik een broodje hebben gegeten en als de laatste dingetjes zijn ingepakt, gaan we naar de trein. Die vertekt om 10.10 uur en is mooi op tijd. Gelukkig gaat het inmiddels weer een  beetje beter met Bas. Hij is thuis nog wel een paar keer naar de wc gerent namelijk. Maar sinds we in de trein zitten is het ok. Lone vindt de trein het einde. Vooral het trappetje dat ze op en af kan. En op en af. En op en af. En.. We zijn er! De incheck is al gedaan dus we hoeven alleen nog maar de bagage te droppen. Je zou denken dat dat vrij snel zou kunnen gaan, maar we hebben de verkeerde  rij gekozen. Lone wordt gek en schreeuwt de hele boel bij elkaar. Mensen kijken ons met medelijden aan. En ze hopen denk ik ook dat ze niet met ons in het vliegtuig terecht komen. Haha.
Bij de douane mag Bas ook nog even zijn tas openmaken. Er zit te veel aparatuur in om via de scan te kunnen checken of alles veilig is, zegt de meneer van de douane. Gelukkig hebben we dit keer geen bommen mee, dus na een korte check up mogen we doorlopen.
Ik koop nog een paar boekjes bij de Ako en daarna eten we even een broodje. Lone speelt bezempje. Ze zit helemaal onder de viezigheid. Bah! Gelukkig hebben we een pak doekjes mee voor mevrouw. Voodat we gaan boarden geven we haar nog even een schone luier. Sardinië, here we come!!
In het vliegtuig moeten we helaas nog even wachten op een overwaaiende onweersbui. Lone is het hier niet mee eens, dus ze heeft het volume weer vol aan gezet. Bas is ook niet op zijn vrolijkst, omdat hij weer een beetje beroerd is. Laten we gaan please!! Een aardige mevrouw naast Bas ziet ons tobben en vraagt aan de stewardess of zij verderop in een lege stoel mag gaan zitten zodat wij drie stoelen naar elkaar vrij hebben. Dat mag! Top!
Gelukkig gaat alles gedurende de vlucht prima. Ik vermaak Lone en duw Bas een Advil in z’n mond. Hij voelt zich hierna weer een stukje beter.
We hebben een tussenlanding op Corsica, maar mogen wel wachten in het vliegtuig. Na een half uurtje gaan we weer de lucht in. Het is nog maar twintig minuten vliegen naar Sardinië, Olbia. Stijgen en landen dus.
Het vliegveld van Olbia is klein. Er zijn maar een paar bagagebanden en gelukkig hebben we de koffers vrij snel. Nu de buggy nog. Die is nog niet op de band verschenen! En niemand heeft gezegd waar ie anders opgehaald moet worden. Raar. In de verte zie ik wel iets groens staan, zou dat ‘m zijn? Bas loopt erheen. Ja hoor, helemaal aan het einde van de hal staat ie. Nou ja, gelukkig maar. Beetje vreemd.
Snel naar de carrental! Omdat we als een van de laatsten aan komen lopen, staat er een aardige rij mensen voor ons. Dat wordt weer wachten! Het is inmiddels 18 uur en we moeten ook nog minimaal twee uur rijden voordat we bij ons appartement zijn. We krijgen een Renault Clio, prima bak. Wel even zelf het autostoeltje erin zetten. Ze doen dat niet voor je omdat ze niet aansprakelijk willen zijn als er iets gebeurt, mocht ie niet goed vastzitten. Koffers erin, Lone en Bas erin, gaan!
Eindelijk zijn we op weg naar onze bestelling voor de komende twee weken: Arbatax.  De eerste anderhalf uur rijden we prima door, maar dan komen we in de bergen terecht. Dat gaat een stukkie langzamer. Ik ben niet zo’n held in de bergen met de auto. Heb nog steeds angst als ik aan vorig jaar in Kefalonia denk. Maar goed, niet zeuren en gaan met die banaan.
Bijna drie uur later en twee keer verkeerd rijden zijn we er eindelijk! Het appartementencomplex, Borgo Degli Ulivi,  is prachtig. Zelfs in het donker. De aardige eigenaresse brengt ons naar onze kamer. Het is vrij groot en ziet er mooi schoon en verzorgd uit.
Lone helpt papa en mama nog even met d koffer uitpakken. Daarna gaat ze lekker naar bedje. Ze is gebroken! En wij ook wel. Het was een lange dag! Vanaf morgen lekker relaxen. Datt begint nu al trouwens, want er staat een flesje rode wijn als welkomstdrankje op ons te wachten. Proost!  

Zondag 26 augustus

Om zeven uur is Lone wakker en niet meer in slaap te krijgen erna. We hebben zelf wat onrustig geslapen. Komt natuurlijk door de andere omgeving. Bij daglicht is het hier nog prachtiger!
We hebben nog geen boodschappen gedaan dus om half negen zitten we aan de zwembadbar met een latte macchiato, en cappuccino, een appelsap en drie warme croissants met jam. In de zon. Heerlijk! Lone heeft ook een tafeltje voor zichzelf met een stapel boekjes en kleurpotloden. Ze vermaakt zich prima.
Als we klaar zijn, gaan we boodschappen doen. De supermarkt is niet ver hier vandaan. Een klein uurtje later staan we weer buiten. Het was maar 70 euro voor zes tassen vol. Normaal betaal je je scheel in het buitenland voor boodschappen.
Als we weer terug zijn bij het huisje, eten we even een broodje en daarna gaat Lone even slapen. Wij blijven buiten wachten totdat ze weer wakker wordt en we lezen ondertussen wat.
Tijd voor het zwembad! Het is hier echt zo mooi en rustig. Heerlijk. Er is een groot bad en een voor de kleintjes. Top dus! Daar gaan we lekker liggen.  Lone krijgt haar Hello Kitty bandjes om, dan kan ze gaan waar ze wil. Ze springt al gewoon het water in! En stiekem loopt ze steeds naar het grote diepe bad. Die is natuurlijk veel interessanter. En wij rennen steeds achter haar aan!
Na een heerlijke middag is het tijd om te douchen, aan te kleden en een leuk restaurantje uit te zoeken. Rond half zeven lopen we naar het dorp. Het is hier nog wel een beetj stil. Sterker nog, alles is nog dicht! We vragen het even aan een dame die aan het schoonmaken is bij een pizzaria en zij vertelt dat alles pas om half acht open gaat. Lekker dan! Ok, dan doen we nog maar even een drankje bij de zwembadbar. Lone rent meteen weer naar de kleurtafel.
De Engelse barman geeft ons een lekker drankje. Het is een hele aardige vent.  We vragen aan hem of hij nog restaurants kan aanraden. Hij weet er wel een paar.
Tegen half acht gaan we weer naar beneden, het dorp in. Naar de aanrader van de barman. Het is een pizzaria in een soort steegje. Het ziet er niet super gezellig uit, maar we gaan zitten.  Lone kan hier ook rustig rondlopen zonder dat ze een weg op kan of mensen in de weg loopt, dat is wel prettig. Ik bestel een pizza met tomaat, basilicum en parmezaanse kaas. Bas een vier kazen. Lone eet wel met ons mee.

Even later komt het er aan. En het is lekker! Niet normaal, wat een heerlijke smaakvolle pizza’s. Goede tip van de barman! Lone is het al weer zat aan tafel en ze gaat weer op stap. Het personeel vindt haar wel schattig en dat heeft ze in de gaten, de boef. Ze sjanst met iedereen, haha.
Het is wel bedtijd voor haar, dus we gaan weer richting het huisje. Als ze erin ligt, zitten Bas en ik nog even buiten en even later gaan we ook pitten. Truste!

Maandag 27 augustus 2012

Bas begint de dag met een loopje en haalt daarna een broodje bij de bakker. Lone begint de dag net zo vroeg als papa, om een uur of zeven. Ze danst in het rond op bed.  Ach! Zo heb je wel wat aan de dag toch? Pfff! Waar zijn die vakanties gebleven dat we tot 10 uur uitsliepen! “Die tijd is voorbij, mama, gna gna” hoor ik haar in m’n hoofd zeggen.
Na het ontbijt gaan we weer naar het zwembad. We drinken een heerlijke koffie aan de zwembadbar om helemaal wakker te worden. Lone tekent er intussen weer lustig op los. Ze loopt steeds heen en weer van het zwembad naar de tekentafel en weer terug. Af en toe horen we gekletter en ja hoor daar gaan alle potloden weer op de grond. Haha.
Tussen de middag gaan we terug naar het appartement om een broodje te eten en om Lone te laten slapen. Dat werkte gisteren ook goed. En daarna gaan we weer terug.
Het is een lekker dagje aan het zwembad. Als het  mevrouw Gaillard even niet naar de zin gaat, dan krijgen we dat te horen, dat wel… voor ons is dat niets nieuws. “Ze heeft wel haar een eigen willetje he?”, zegt een van onze Nederlandse buurvrouwen als ik Lone na de zoveelste waarschuwing weer van een trappetje naar beneden til. “Ja luisteren is nog niet haar sterkste punt” ahum… Gelukkig vinden ze haar wel een schatje.

Omdat het restaurant hiernaast waar we vanavond heen willenpas om half acht open gaat en omdat we bang zijn dat Lone dat niet redt, besluiten we om haar nog even op bed te leggen om zes uur. Ze slaapt meteen. Maar als we haar een uurtje later wakker maken dan is ze op z’n zachtst gezegd not amused. Ze huilt onophoudelijk, zo van: “ik lag net zo lekker te slapen, waarom moet ik er nu weer uit!” Lone dacht dat haar nachtslaap was begonnen en ik heb medelijden met haar. Gelukkig duurt het niet heel lang voordat ze weer vrolijk is. We lopen bij het restaurant naar binnen. Chique bedoening hier hoor. Ik begin al een beetje de kriebels te krijgen. Hoe gaan we dit volhouden met Lone? De gastheer bevestigt een stoeltje voor haar aan de tafel. Bas en ik kijken elkaar aan. Zonder het te zeggen denken we allebei: we moeten hier snel weg. Haha. We krijgen de kaart. Op aanraden van Marlous en Emma (zij zijn hier ook geweest) bestellen we de tonijncarpaccio en de witte huiswijn. Daarnaast nemen we meloen met ham en biefstukmedaillons met mozzarella. Lone is intussen bezig met het wegknagen van een paar Italiaanse soepstengels, terwijl ze haar toren al een paar keer over de tafel heeft gegooid. Ze blijft redelijk rustig, maar op een gegeven moment wil ze niet meer zitten, dat zat erin. We laten haar even de benen strekken. Ze loopt de eetzaal in naar binnen. Wij zitten buiten dus we kunnen haar niet meer zien. Maar wel horen! Net als de rest van de gasten. “Heeee!! Haiii!!!!” schreeuwt ze naar iemand. Tijd om haar weer in de stoel te zetten!

Het eten is heerlijk en de wijn ook. Alles wat we tot nu toe hier hebben gegeten is lekker trouwens. De Italiaanse keuken is top!
Als we Lone echt niet meer kunnen houden – de soepstengels zijn op en ze heeft alle ijsklontjes uit de wijnkoeler al vast gehad en weer laten vallen- gaan we weer naar het appartement. Ze is lief geweest. Gelukkig! Het is voor haar alweer heel laat, dus gauw naar bedje!

Dinsdag 28 augustus 2012

Lone is alweer om zeven uur wakker helaas. Ongelofelijk omdat ze toch steeds laat naar bed gaat. Terug leggen na de melk heeft nog een kwartiertje zin. Dan worden we geroepen om haar weer te komen halen. Ze gaat samen met papa naar de bakker om brood en croissantjes te halen. Lone is het liefst de hele dag in de buurt van papa. Waar papa gaat, gaat Lone. Loopt papa meer dan vijf meter uit haar buurt, dan is het gelijk “Paaaaappaaaa!? Paaaaaaaaaaaaaaaaaaapaaaa!!!!!!!!!” Lekker rustig voor mij hoor! Haha. “Me and my shadow” ,zo noemt Bas zichzelf en z’n dochter. En zo is het. Geweldig.
Na het ontbijt gaan we even langs de supermarkt. We moeten onder andere kleurpotloden en aanmaaklimonade hebben. Kleurpotloden omdat we erachter zijn gekomen dat Lone het leuk vindt om te tekenen. Er staat een tafeltje met kleurboeken en puntloze potloden bij de zwembadbar. Ze is er niet weg te slaan. Vandaar dat we ze zelf ook maar aan gaan schaffen. En aanmaaklimonade hebben we nodig omdat mevrouw haar neus optrekt voor het andere drinken hier. En ze moet toch vocht naar binnen krijgen.
Na de boodschappen pakken we onze spullen om naar het strand te gaan. We vragen bij de receptie waar we mooie strandjes kunnen vinden en de aardige meneer wijst er ons een aantal. Degene die ons leuk lijkt is nog geen kwartier rijden.
Het is druk op het strand, maar het is mooi! Helder blauw water en wit zand. En geen hoge golven, zoals we eerst dachten. Misschien zijn die dan aan de andere kant van het eiland.
Lone vindt het eerst een beetje eng om in de branding te lopen. Ze blijft op gepaste afstand met haar emmer in de hand. Later nemen we haar mee het water in. Ze vindt het zelf ook wel stoer dat ze het toch wel durft, dus ze schreeuwt het uit van blijdschap!

Bas vraagt zich af waarom hij het strand vroeger nou zo leuk vond. Al dat zand overal. Hij zit toch liever bij het zwembad. Ik denk dat het komt omdat we geen ligbedje hebben gehuurd, maar met onze kont op een handdoek zitten. Volgende keer nemen we een ligbed. Want om nou twee weken bij het zwembad te gaan zitten is ook zonde! Het is hier zo mooi.
Als we wat hebben gegeten doen we een poging om Lone te laten slapen in de buggy. Ze heeft even wat standjes van papa nodig, maar uiteindelijk -zodra ze doorheeft dat haar big smiles niet meer werken – geeft ze zich over en valt in slaap. Voor anderhalf uur! Bas valt ook in slaap. En ik ga lekker even zwemmen en van het zonnetje genieten. Heerlijk hier.
Als we na het slapen en zonnen nog even lekker samen hebben gespeeld en gezwommen,  gaan we richting appartement. Kunnen we daar nog even een duik in het zwembad nemen.
Bij aankomst, zien we een nieuwe vriendin voor Lone aan de tekentafel zitten. Even later komen we erachter dat ze ook nog Nederlands is, en even oud. Ze heet Amy. Schatje. Ze tekenen even samen. Amy en haar ouders zijn vandaag aangekomen in Borgo Del Ulivi. Ze zijn met de boot overgekomen vanuit Frankrijk.
We gaan weer zwemmen. Ineens zie ik dat Lone het zwembad uit komt met een “volle” broek. Ik kan nu beter echt met haar naar het appartement rennen, voordat alles eruit loopt. Hup! Onder de douche! Pfff. Lang leve de zwemluiers!
Het is al tegen zessen als we weer weggaan bij het zwembad. Vanavond gaan we even een pizzaatje eten vlakbij de bakker, aan de haven. Naast de pizzeria zit een apotheek. Hier halen we even een antimuggenspray voor Bas. Hij wordt om de haverklap aangevallen door muggen. Vanmiddag bij het zwembad had hij vier bulten op een rij! En die bulten worden van die jeukerige plakkaten. Vreselijk. Ze vinden hem echt lekker blijkbaar. Dus dan maar even iets halen om het te voorkomen.
Vervolgens schuiven wen aan bij de pizzeria. We vragen een stoeltje voor Lone. Maar eigenlijk was het niet nodig geweest, want ze kan geen minuut stil zitten. De kleurpotloden zijn we vergeten. Even speelt ze met haar toren, maar dan wil ze er alweer uit. En als ze er niet uit mag, gaat ze gillen, zodat iedereen kijkt. Ok, dan maar lopen. De ene serveerster vindt Lone’s heen en weer ge-ren het nog wel leuk, maar de andere niet. As we hebben besteld komt ze naar ons toe en spreekt in haar gebrekkige Engels zoiets als “Dangerous inside”. Ze mag dus niet meer naar binnen. Ik was net nog binnen om haar te verschonen, maar zag helemaal niks gevaarlijks. Gewoon een smoes dus. Nu voelen we ons helemaal niet meer op ons gemak.. hier gaan we niet meer heen dus. De pizza is trouwens wel heerlijk: met mozzarella, ruccola en Parmezaanse kaas. Super. Jammer dat ze niet van kinderen houden.

Woensdag 29 augustus 2012
Onze natuurlijke wekker gaat weer om zeven uur. Vandaag hebben we een rustig dagje aan het zwembad gepland. Bas en Lone halen eerst weer even broodjes bij de bakker voor het ontbijt. Voor Lone smeer ik een broodje met chocopasta. En ik kook drie eitjes. Het broodje gaat er half in, het eitje helemaal. Ze eet niet geweldig hier. Thuis ook al niet, maar hier nog minder. Als ze maar genoeg drinkt, dat doet ze wel gelukkig.
Rond tienen zitten we bij het zwembad. Het is nog rustig. Een mooie dag vandaag! De hemel is weer blauw. Al gauw komt Lone’s nieuwe vriendin Amy haar vergezellen. Als we even hebben gespeeld en gezwommen, nemen we een lekkere latte van de zwembadbar. Lone krijgt rozijnen en ze wil ze niet delen met Amy. Niet lief! Lone heeft een beetje last van slaapgebrek denk ik. Daarom gaat ze rond enen weer lekker een middagdutje doen. Kunnen Bas en ik even relaxen.

Met een Corona in de hand gaan we weer terug naar het zwembad. Tja, het is een voor de lezers saaie dag vandaag. We maken niet veel meer mee dan: liggen-zonnen-spelen-zwemmen-lachen-huilen-troosten-corrigeren-drinken-eten-lezen en kletsen!

Vanavond is het al net zo saai 😉 Ik kook even zelf wat pasta carbonara, zodat Lone daarna “op haar eigen tijd” naar bed kan. Bas en ik doen nog even lekker een cocktail aan de zwembadbar. Ik een Pina Colada en Bas een Margarita. Onze babyfoon redt het niet naar de bar, dus we hebben de “3G babyfoonapp” gedownload. Eerst op mijn telefoon, maar ik ben gelijk door m’n datalimiet heen voor twee dagen. Bas download het even op zijn telefoon via wifi. Zijn Iphone is dan de zender en de Ipad is de ontvanger. Geinig. Het werkt prima. Dus proost!

Donderdag 30 augustus

Bas gaat eerst hardlopen. De bikkel. Het was een heerlijk lang nachtje voor Lone. Ze heeft ruim elf uur geslapen. En dan merken we gelijk aan haar humeur. Ze is weer lekker vrolijk en ze eet ineens ook beter. Broodje en eitje gaan er helemaal in. We gaan weer naar het strand vandaag, een andere dan eergisteren. Deze is dichterbij. Als we alles hebben gepakt en ons hebben ingesmeerd gaan we. De Tomtom brengt ons erheen. Het is nog geen 10 minuten rijden. Na een klein stukje lopen komen we aan. Het zand is wat ‘steneriger’ dan eergisteren. We willen op een bedje gaan liggen, toch wat comfortabeler. Dus we pakken een bed op de eerste rij. Dan komt er een jongen naar ons toe: “This is the first lane.” Bas en ik kijken elkaar aan. Hij wijst naar de eerste rij bedden en zegt nog eens: “This is the first lane and that is the second lane.” Hij wijst naar de tweede rij bedden “Yes?” Hij raakt een beetje geirriteerd en wij ook. “We see this is the first lane and that is the second lane but what do you mean?” Hij kijkt ons aan alsof we een stel domoren zijn “You need a ticket from the reception!” Blijkbaar horen deze bedden bij het hotel dat erachter ligt en als je op de eerste of de tweede rij bedden wilt liggen dan moet je een ticket hebben. Weten wij veel. We zien ineens ook dat alle bedden op rij drie, vier en vijf vol zijn.
Daag! Gaan we toch lekker op onze handdoek liggen, eikel.
Lone is lekker aan het spelen. Ze gooit nog wel even een zandkasteel van andere kindjes omver… oeps. Zwemmen vindt ze ook niet zo eng meer. Tegen twaalven wordt ze een beetje moe en slaapt ze een uurtje in de buggy.

Het wordt een beeje waaierig dus we besluiten om terug te gaan naar het zwembad. We maken even een tussenstop bij de supermarkt.
Bij het zwembad is het lekker. Er zijn nieuwe mensen aangekomen. Ook Nederlanders met een dochtertje van anderhalf. Net zo temperamentvol als Lone. Als ze proberen haar zwembandjes om te doen, gilt ze het hele zwembad bij elkaar. Haha gelukkig, we zijn niet de enigen. Amy komt later ook nog even spelen. Dat is gezellig!
Als we een ijsje hebben gegeten, gaan we terug naar het appartement om te douchen en om te kleden. We gaan vanavond eten in Tortoli, hier dichtbij. Het schijnt wat levendiger te zijn dan Arbatax, waar wij zitten. En dat klopt. Er zijn veel winkeltjes, ijswinkels natuurlijk, cafeetjes een markt met prullaria en een pleintje met een kermis. Bas wil nog een zwembroek dus we gaan op zoek. De Italiaanse mode is mooi, maar ook duur! Zelfs in de uitverkoop. We zien een mooie zwembroek, alleen is die er helaas niet meer in zijn maat. Jammer. Dan maar op zoek naar een restaurant. We vinden er een waar we naar binnen kunnen, want alle terrassen zijn verder aan de weg kant en dat is een beetje link met mevrouw.

Lone krijgt haar potloden, dan is ze even zoet. We bestellen een mix van Italiaanse kaas en ham als voorgerecht. Daarna neemt Bas een cheeseburger en ik een steak Sardinië. Als we nog aan het voorgerecht zitten komt de serveerster al vragen of we klaar zijn voor het hoofdgerecht. Beetje raar maar goed. De cheeseburger is lekker. Alleen die steak is niet om doorheen te komen, zo taai! Dat eet ik niet op hoor. We hoeven ‘m gelukkig ook niet te betalen.
Op de terugweg nemen we nog een lekker ijsje. Lone vindt het ook heel lekker, ze zit helemaal onder! Als het ijsje op is, ga ik nog even met haar in de draaimolen. Ze weet niet wat haar overkomt, hihi.

Op de markt staat een vrouw met typische likeurtjes uit Sardnië. Hè wat naar, we mogen even proeven. Ze heeft twee soorten. Een kruidige en een crèmerige. De laatste is wel heel lekker. We nemen een flesje. Mjam! Ok, nu echt naar de auto want Lone moet met gierende banden naar bed!

Vrijdag 31 augustus

Vandaag doen we weer een dagje zwembad. Ik begin de dag met het reisverslag. Het typen zelf vind ik nooit leuk, maar het is toch wel de moeite waard voor later. Anders vergeet je zo snel wat je hebt gedaan op vakantie. Vandaag niet veel hoor, trouwens. We spelen lekker met Lone en hangen een beetje in de zon met een boekje erbij.
Als lunch nemen we een tosti bij het zwembad. Met een latte macchiato, die zijn hier zo lekker.
Aan het einde van de middag besluit Lone een praatje te maken met de Engelse barman. Ik hoor hem zeggen: “You’ve been very quiet today” Haaahhaaa! Jaja, ook hier staat Lone bekend als een herrieschopper! Bas en ik hebben ons erbij neergelegd. Lone is nu eenmaal zo en als ze haar zin niet krijgt schreeuwt ze. Tja… maar vandaag dus gelukkig niet. Ze brabbelt in het wilde weg tegen de barman en we vangen de woorden “politics” en “philosophy” op, haha. Dan komt Amy er aan. Ze spelen nog even lekker samen aan de rand van het zwembad.

We eten nog een ijsje en dan gaan we douchen. Ik maak spaghetti pesto thuis, zodat Lone weer op tijd naar bed kan. Als ik kook, gaat Lone met papa spelen in het speeltuintje hierachter. Er staat een schommel en een glijbaan, net als thuis. Ze vindt het helemaal geweldig. Ik app Bas tijdens het koken of hij een flesje wijn bij de zwembadbar wil halen, want de wijn die ik gisteren bij de supermarkt heb gekocht, mag eigenlijk die naam niet dragen. Zo goor!  
Als Lone op een oor ligt, doen Bas en ik gezellig een potje Mens Erger Je Niet en dammen op de Ipad. Grappig. Later nog een potje “echt” Rummikub. En oeps! Is die fles wijn nou al leeg! Dan trekken we dat crème likeurtje toch even open die we van de week hebben gekocht!

Zaterdag 1 september
We dachten dat het vandaag een beetje bewolkt zou worden, maar we zien zon! Dus nadat Bas en Lone broodjes hebben gehaald en we die samen met een gekookt eitje lekker hebben opgegeten, snellen we ons naar het zwembad. Geen strand, we hebben geen tijd te verliezen 😉 Het is zelfs best warm nog. Dat krijg ik het trouwens ook van het boek dat ik aan het lezen ben; ‘Vijftig tinten grijs’. Gewoon een pornofilm op papier zeg maar. Hihi. Ilona vraagt via What’s app of ik Bas al heb besprongen…hihi.
Voordat Lone haar middagslaapje gaat doen, eten we even een lekker broodje tonijn. Zodra ze slaapt, kunnen we weer terug het zwembad, met dank aan de babyfoon app die me twee dagen van m’n data limiet heeft gekost. Toch wel handig nu.

‘s Middags komt vriendinnetje Lotte uit Amsterdam ook nog even zwemmen. Een dondersteen. Net zo als Lone rent ze heen en weer langs het zwembad. Stiekem het trappetje op, omdat dat niet mag. Zwembadjes om? Now way mama! Na het zwemmen krijgt ze het koud en wordt ze het zat. Ze gaat met haar papa en mama naar huis. Maar gelukkig zien we dat vriendinnetje Amy uit Den Haag er aan komt. Samen spelen ze met hun speelgoed. Er is zelfs nog meer speelgoed bijgekomen vandaag. Onze Duitse overburen zijn vandaag vertrokken en hebben Lone wat leuk strandspeelgoed gegeven. Een emmer, schepjes, harkjes en een gieter. Hoe meer speelgoed voor de dames, hoe beter!

Bonnie, Rick (de ouders van Amy) en Amy zijn vandaag naar Santa Maria Navarrese geweest, een dorpje hier in de buurt. Dat was leuk. Er meren daar ook boten aan, die je een dagje meenemen naar de mooiste stranden en grotten van deze streek. Ze vragen ons of we het leuk vinden om een keer een halve dag te gaan varen met zo’n boot. Dat lijkt ons natuurlijk wel wat. Rick gaat meteen bellen naar de botenmaatschappij. Helaas varen ze alleen hele dagen. En dat is met de dames niet zo handig. Als ze hun middagslaapje missen, zijn ze niet te genieten. Rick vraagt ook nog aan de man van de receptie of hij nog schippers kent die ons een halve dag willen meenemen. Hij kent er wel een, naar dan moeten we een zeilboot huren voor 360€ per halve dag. Dat is weer een beetje te gortig! Jammer, het gaat niet lukken.
Na het douchen gaan we naar de pizzatent waar we de afgelopen zondag hebben gegeten. Ik weet al wat ik ga nemen! Pizza Galleria, met mozarella, basilicum en verse smaakvolle tomaten. Bas neemt pasta met olie, knoflook en kaas. Ook die smaakt heel goed, zelfs bij Lone. Onze  ‘goede’ eter deze vakantie duwt de slierten naar binnen alsof ze is uitgehongerd! Mooi!

Als we weer terug zijn en Lone op bed hebben gelegd, doen Bas en ik nog een gezellig potje Rummikub op het terras. Onder het genot van een rode wijn uit Sardinië.

Zondag 2 september 2012

Vandaag is het helaas echt slecht weer. De zon redt het niet om de wolken te verslaan. Het zijn er teveel. Jammer. Maar gelukkig hebben we al bedacht wat we gaan doen, omdat we dit al hadden verwacht. Eerst gaan we met z’n drietjes broodjes halen bij de bakker. Voor Lone is dit elke dag een zen moment, want ze geeft de hele weg geen kik en kijkt alleen maar om zich heen. Van de aardige mevrouw achter de toonbank, krijgt ze een broodje waar ze lekker aan begint te knagen.

Na het ontbijt gaan we naar de beroemde ‘Albatrax red rocks’ een stel rotsen hier in de buurt. Ze zijn rood. Het schijnt wel leuk te zijn om gezien te hebben, hoorden we van Rick en Bonnie. En er ligt een cache voor Bas om te zoeken. Nou, hebben we twee vliegen in een klap. Wat wil je nog meer.
De rode rots is wel mooi inderdaad. Ik maak een mooie foto van Bas samen met Lone in de rots.

De cache ligt een stukje verderop. We lopen er heen. Het is hier een beetje vies. Overal ligt afval. Het is me al eerder opgevallen dat ze het niet zo nauw nemen met schoonmaken in de straten van Arbatrax. En hier in de rotsen dus ook niet. Ik vermaak Lone en probeer haar niet alles in haar mond te laten stoppen, terwijl Bas op zoek gaat naar de schat. Na een tijdje zoeken heeft hij hem gevonden. Joepie!
We spreken af dat Bas en Lone naar huis gaan om Lone een dutje te laten doen en dat ik even boodschappen ga doen voor de komende week. Het is vet druk in de supermarkt! Iedereen gaat met dit bewolkte weer boodschappen doen. Na een uurtje ben ik weer terug. Lone is ook weer wakker.
Volgende bezienswaardigheid; Santa Maria Navarrese. Deze plaats schijnt leuk te zijn en is niet te ver weg. De heenweg rijden we wat om, omdat Bas een looproute wil bekijken voor morgen. Onverwacht komen we nog een leuk strandje tegen. We stoppen even en maken wat foto’s.

Santa Maria Navarrese is een knus dorpje met een mooi strand. Helaas zijn de winkeltjes allemaal dicht omdat het zondag is. We lopen een rondje en gaan dan zitten bij een leuk uitziend restaurantje voor een salade caprese. Er komt alleen niemand langs om ons te serveren. De obers lopen wel heen en weer, maar onze bestelling opnemen ho maar. Als Bas ook nog eens een slecht recensie van dit restaurant vindt op Google (“Do not go there, it looks nice but the food sucks”) ben ik het helemaal zat en staan we op. Zelfs dat hebben ze niet eens door, volgens mij.
Er is een leuk speeltuintje voor Lone tegenover dus daar gaan we even schommelen en van de glijbaan. Daarna zoeken we nog een cache voor Bas. In de buurt van de cache is een strandtentje. Hier worden we tenminste wel geholpen. Ik neem een Coronaatje en krijg daar een limoentje in, maar ook zout op de rand van het flesje. Dat is best lekker! Bas houdt het bij een ijskoffie. En Lone krijgt limonade met een paar chipjes. En een versiering voor in cocktails, van de barman met wie ze aan het sjansen is. Een stokje met gekleurde sliertjes. Is ze weer 5 minuten zoet, hihi.

Even later stappen we weer in de auto op weg naar het appartement. Het rijgedrag van de Italianen op Sardinië trouwens, is werkelijk doodeng. Of ze rijden 30 op een weg waar je 70 mag, zodat iedereen ze gaat inhalen. Wat soms nogal eng is, als je bijvoorbeeld in een bergachtig gebied rijdt met veel bochten. Of ze rijden veel te hard, zodat ze jou in gaan halen op wegen waar dat helemaal niet is toegestaan, met gevaar voor eigen leven. Ook is het langs de wegen best vies. Vuil en zelfs vuilniszakken langs de weg zie je geregeld. Zo zonde van dit mooie eiland. Het wordt slecht onderhouden. De overheid heeft geen geld en de inwoners doen er niets aan om de boel schoon te houden. Jammer.
Maar in ieder geval, als we weer terug zijn, maak ik spaghetti voor ons. Met die heerlijke parmezaanse kaas die ze hier hebben erover gestrooid. Smullen! Bij de bar hebben we weer een lekker rood wijntje gehaald voor erbij. Als we Lone op bed hebben gelegd, gaan we lekker zelf ook relaxen. Heerlijk boekje lezen op bed. Laat deze vakantie nog maar lang duren alsjeblieft!

Maandag 3 september

Gelukkig zijn we gisteravond vroeg naar bed gegaan, want Lone is een keer of wat wakker geworden vannacht. Ze begon steeds ineens te huilen. Of een droom, of dorstig, koud, een mug, het kan het allemaal zijn. Arm meissie. En arme papa en mama ook. We waren niet al te blij. Maar ja, dat kan gebeuren. Om half zeven is ze weer wakker en we proberen of ze nog even tussen ons in wil liggen. Dat wordt een groot keetfestijn. Dus nee, dan weer terug naar haar eigen bed, want papa en mama vinden het nog iets te vroeg voor in de vakantie. Dat gaat mwa… een klein uurtje later staat Bas in z’n hardloopkleding en Lone ligt weer naast mij in bed. Ik doe nog een poging om haar te laten slapen en denk dat het lukt…..maar nee. 10 minuten later is mevrouw echt wakker en moeten we op mama’s Iphone “de beestjes” doen. Een app met allerlei dieren en de geluiden die ze maken. Vindt ze prachtig.  
Bikkel Bas loopt maar liefst 15 km vandaag. Als hij op de helft is, laat hij dat even weten. Hij zegt dat de lucht mooi blauw is! Gelukkig maar. Kunnen we weer een dagje de zon in. Lone en ik halen broodjes bij de bakker dit keer. Ze krijgt weer een lekker bolletje van de aardige verkoopster. Als we terugkomen, is Bas ook al weer terug en gaan we ontbijten. Daarna snel naar het zwembad! Het is inderdaad supermooi weer!
Al gauw komt Bonnie aangelopen met Lone’s vakantievriendin Amy. Ze waren ook vroeg wakker vandaag en zagen ook dat het mooi weer is. Gezellig! Nu kunnen de dames nog even samen spelen vandaag. De laatste dag, want morgen vertrekken ze naar Corsica. Ze hebben de grooste lol samen en ze babbelen wat af tegen elkaar. Wij kunnen er geen woord van verstaan, maar het lijkt echt of zij elkaar begrijpen. Geweldig om te zien. Ook zijn ze ondeugend samen, want ze willen steeds met natte voetjes bij de bar naar binnen lopen en blijven dan net bij de ingang naast elkaar staan. Ze weten wel dat het niet mag, de boeven. Wij hebben niet veel rust in ieder geval, dat is duidelijk!

Als ze het tegen enen wel zat zijn, gaan we terug naar het appartement voor een middagslaapje. We pakken alles in en bedenken dat we een kleinigheidje kwijt zijn; de sleutel. Ik heb nog een fles water gehaald en een flesje drinken voor Lone. Zou ik de deur niet op slot hebben gedaan daarna? We gaan kijken. Nee de deur zit op slot… shit. We keren de tassen nog een keer om. Nee ook echt niet hier. Nog een keer terug naar het zwembad dan maar. Ze moeten ergens liggen. We zoeken en zoeken en zoeken, maar we kunnen ze echt niet vinden. Lone heeft de sleutels waarschijnlijk kwijtgemaakt. Er zitten een aantal putten rond het zwembad en ze zal ze daar wel in hebben laten vallen. We moeten naar de receptie voor een nieuwe sleutel, het is niet anders. We legen uit wat er waarschijnlijk is gebeurd en krijgen gelukkig een reservesleutel. Daar gaat de borg! Al gaan ze morgen wel de putten leeghalen, wordt er gezegd. Hopelijk vinden ze wat!
Als Lone wakker is geworden, is het helaas geen mooi weer meer om naar het zwembad te gaan er zijn weer wolkjes. Wat zullen we dan gaan doen, het is nog vroeg in de middag! Ik bedenk dat we wel naar Tortoli kunnen gaan. We frissen ons op en stappen in de auto. Tortoli ziet er helaas een beetje “gesloten” uit. De winkels zijn dicht. Een soort Italiaanse siësta zeg maar. Jammer. En het kermisje is ook al weg! Dan moeten we iets anders verzinnen. We pakken de kaart erbij en prikken een plaats waar we heen zullen rijden. Het wordt Lanusei. Het is maar een half uur rijden.
En wat voor half uur. Wat ik dus van te voren niet weet, anders had ik het NOOIT gedaan, is dat Lanusei hoog in de bergen ligt. En dat we dus bocht voor bocht voor bocht voor bocht naar boven moeten rijden voordat we er eindelijk zijn. En Lone krijst het ook nog eens uit in de auto. Hè.. gezellig. Kotsmisselijk komen we aan in Lanusei. Ja, Bas ook. Hij zegt dat het door de ijle lucht komt. Ik denk dat het gewoon door al die stomme bochten komt. En om nou te zeggen; “wat een mooie stad!” Nee… er is een handjevol winkels waarvan een halve hand vol open is. En verder is het een oud vervallen gehucht eigenlijk. Dit was dus ook geen goede keus. We hebben gewoon een pechmiddag. Als we een klein rondje hebben gelopen en een paar winkeltjes zijn ingegaan, besluiten we dan ook om maar weer te vertrekken.
Als we godzijdank weer heelhuids bij het huisje zijn, vinden we dat we wel een cocktail hebben verdiend. Het regent! Daarom besluiten we om een pizzaatje te laten bezorgen bij ons appartement. Lekker makkelijk. We komen gelukkig Bonnie nog even tegen, we hadden haar natuurlijk vanmiddag niet meer gezien vanwege het slechte weer en ze gaan morgen weg. We kletsen nog even gezellig. We hebben nog wat tijdschriften voor elkaar en daar schrijven we onze emailadressen op om wat foto’s en filmpjes van de dames uit te wisselen. Het was leuk ze te hebben ontmoet. Jammer dat ze weggaan.
 Als wij aan de cocktail zitten en Lone kan hier ook lekker aan het kleuren is onder het genot van een doos rozijnen, zit de barman op zijn praatstoel. Het is een Engelsman die op zijn zeventiende is gaan rondreizen en na heel wat avonturen hier terecht is gekomen. Hij is gescheiden en heeft een dochter van zeven hier op het eiland. Hij werkt eigenlijk voor haar, want verder heeft hij niets! Hij kan wel in het noorden van het eiland gaan werken om meer te verdienen zegt hij, maar dan is hij weer te ver van zijn dochter. Het een of het ander dus. Heel naar allemaal. Al vindt hij zelf van niet, hij is wel tevreden met zijn leven. En dan zitten wij hier, de ene na de andere euro stuk te slaan aan cocktails en etentjes. Dat is dan een beetje dubbel. Dochters… die van ons gooit ondertussen een gum het zwembad in. Ondeugd.
De pizza’s komt zo dus we gaan huiswaarts. Ze zijn weer lekkerrrr! Na het eten doen we nog een wijntje samen, als we Lone moe maar voldaan in bed hebben gedropt.

Dinsdag 4 september
Vandaag is er helaas weer slecht weer op komst. Althans, het is geen zwembad of strand weer. Bas had het gisteren over Cagliari. Dat is een van de grote steden van Sardinië. Het is wel een eind rijden, ruim twee uur, maar het schijnt wel de moeite waard te zijn. En anders zouden we hier in de bewolking moeten blijven zitten. Dat is ook geen succes.
Dus we gaan op pad! Lone achterin met een koeka en een fles drinken. Dan houden we haar hopelijk even rustig. Op een gegeven moment valt ze is slaap. Het is inderdaad een fiks endje. Helemaal die bergweggetjes lijken oneindig. Het voordeel is wel dat hoe verder we rijden, hoe mooier het weer wordt.
Als we er bijna zijn, zien we een mooi strandje waar je met de auto mag komen en kunt parkeren. Even de benen strekken. Het strandje heet “Regina”. We maken een paar mooie foto’s en drinken even wat. Het strand bestaat voornamelijk uit keitjes. Dat vindt Lone wel leuk, ze wil ze allemaal meenemen voor oma Ine. We kiezen een mooie witte uit tussen allemaal donkere.
Het is nog een klein stukje rijden voordat we er zijn. Het is zo’n drukke stad dat we maar bij de eerste de beste vrije parkeerplaats gaan staan. We vragen aan een paar Italianen hoe we het beste naar het centrum kunnen lopen en waar het is. Met handen en voeten proberen we er uit te komen want ze spreken niet echt Engels. We vragen het aan verschillende mensen en komen wel tot de conclusie dat we niet in de buurt van het centrum zijn. Toch maar weer omkeren naar de auto dus. Shit.
Een meneer heeft ons een winkelstraatnaam gegeven waar we heen kunnen navigeren. Zelfs met de auto is het nog wel even een stukje rijden. Goede keus dus om niet te gaan lopen.
We vinden gelukkig een plekkie! Uitstappen en gaan! We lopen natuurlijk eerst weer de verkeerde kant op, typisch ons! Maar eindelijk komen we dan in een echte winkelstraat terecht.
We zien een super grote ijswinkel! Die kunnen we natuurlijk niet negeren! Volgens mij hebben ze alle smaken van de wereld! En het ziet er heel schoon uit allemaal. Lone krijgt ook een hoorntje. Ze vindt het heerlijk. Papa en mama ook.

Nu hebben we weer genoeg energie om te gaan winkelen. Alleen, we zijn nu al een paar winkels tegen gekomen die dicht zijn. Waarom zou dat zijn? Het is twee uur in de middag. Het zal toch niet… Weer  siësta. Van twee tot vijf. Hahaha! We hebben twee uur gereden om te komen winkelen in de hoofdstad en dan zijn de winkels dicht! Wat zijn we toch een ezels, dit hadden we kunnen weten. Alleen de warenhuizen en wat Mango achtige winkels zijn open, maar die hebben we in Nederland ook. Hebben wij dit!
We zien een leuke winkel met lokale producten. Deze is ook open. We kopen hier wat kruiden en rode wijn. Wel lekker voor bij het eten vanavond. Ik wil ook nog wel even een warenhuis in. Bas heeft geen zin om mee naar binnen te gaan dus hij blijft met Lone buiten wandelen.

 Ze hebben wel leuke dingen. Ik kom naar buiten met een leuke rok van Desigual. Bas en Lone lopen even verderop. We gaan maar weer naar Arbatax. We kunnen wel wachten tot de winkels weer opengaan om vijf uur, maar we moeten ook nog twee uur terug rijden en dan wordt het helemaal zo laat. Wat jammer dat we dit niet van tevoren wisten. Dan waren we vroeg vertrokken zodat we ‘smorgens hadden kunnen winkelen. Maar goed, we hebben toch wat gescoord vandaag!
Tom Tom leidt ons terug via de bergen. Er rijdt een vrachtwaen voor ons die we dus niet kunnen inhalen. Heel prettig. Als we na ruim twee uur weer terug zijn in Arbatax, zie ik ineens een hele grote Bata schoenenwinkel. In ons dorp! Hihi. Daar moeten we natuurlijk ff kijken. Bas ziet een paar mooie blauwe stappers. Ze zijn er in zijn maat. Geluksvogel! Heeft hij ook nog wat gekocht vandaag!
Als we weer bij het huisjes zijn, maak ik gevulde pasta. Daarna even gezellig Rummikubben. Het was een leuke dag, ondanks dat we een beetje pech hadden.

Woensdag 5 september
Bas gaat eerst weer lopen. Een klein rondje. Als hij terug komt zegt hij dat het redelijke blauw is buiten,  maar dat hij boven de bergen bewolking ziet. Shit niet weer zo’n bewolkte dag hoor, daar hebben we er nu wel genoeg van gezien! Na het ontbijt gaan we daarom gauw naar het strand voor het geval dat! We parkeren waar we de worige keer ook stonden en lopen het strand op. Hè gelukkig, de zon schijnt. Als we een stap op et zand zetten zien we een mevrouw met een baby op haar arm aan rennen en hartverscheurend schreeuwen: “Aiuto!!!!!!!! Aiuto!!!” Ze is totaal in paniek. Eerst denk ik dat er iets met de baby is, maar later zien we dat  ze met haar hele familie daar op het strand is en dat een van de familieleden in elkaar is gezakt. “We moeten 112 bellen Bas” en ik heb m’n telefoon al gepakt. Bas zegt dat hij ziet dat iemand anders al aan het bellen is en dat ik sowieso geen Italiaans spreek, dus dat het geen zin heeft. Ik sta helemaal te rillen. Wat verschrikkelijk. Steeds komt die schreeuw van die mevrouw weer terug. We lopen een stuk verder. Ondertussen zien we gelukkig dat het familielid weer bij kennis is. Er komt een ambulance aan om de meneer of mevrouw op te halen. Wat vreselijk voor die mensen. Gelukkig is het goed afgelopen. Pff.

We kunnen gelukkig weer genieten van elkaar en van het zonnetje. Lone is lekker aan het spelen met haar emmer, gieter en de bal van de buren en wij zijn een beetje aan het zonnen, kijken en aan het lezen. Maar even later komt er een wolk. En die wolk blijft hangen. En die wolk wordt steeds groter en gaat dan helemaal niet meer weg. En het gaat waaien. Je kunt me dus niet chagrijniger krijgen. Als we bewolking hadden gewild, waren we wel in Nederland gebleven. Waar het nu overigens wel mooi weer is!! “Je kunt nu wel gaan zitten mokken, maar het heeft weinig zin, daar gaan die wolken niet van weg” zegt Bas verstandig.
We leggen Lone in de buggy om te gaan slapen en hopen dat de zon in de tussentijd terugkomt. Maar dat doet ie helaas niet. Als ze weer wakker is, gaan we. We doen nog een paar boodschappen.
Als we weer bij het appartement aankomen, is de zon warempel weer verschenen. Dan kunnen we nog mooi even gaan liggen bij het zwembad. We komen aan, gaan liggen en… wolk!!! Pfff het is echt niet onze dag vandaag zeg, tsjonge..Misschien kan een zalmpasta met een glaasje rode wijn uit de Sardinië winkel van gisteren het goedmaken. En dat lukt aardig gelukkig.

Als Lone gaat slapen, ga ik dit tikken en Bas een beetje lezen. Morgen zon!!!

Donderdag 6 september

Joepie! Het is mooi weer! Vandaag gaan we niets doen, behalve plat liggen in de zon, spelen en cocktailjes drinken!  Lekker bij het zwembad. We zijn er al op tijd. Lone is in een ondeugende bui. Ze loopt steeds weg. Nu niet meer naar het grote bad, maar op de paden die naar andere appartementen leiden. Die liggen namelijk allemaal rondom het zwembad. Om de beurt kunnen Bas en ik op staan om die boef te gaan halen. En leuk dat ze het vindt!

Even later komt haar vriendinnetje Lotte er ook aan met haar ouders. Nu wordt het natuurlijk helemaal keten. Hup! Weg zijn ze samen. Lotte rent net zo hard met Lone mee. Nu rennen er vier ouders achter twee ondeugende meisjes aan.  Lotte’s moeder probeert haar rustig te krijgen. “Lotte! Nu even zen!” zegt ze steeds. We lachen ons rot. Lotte’s ouders zijn van die Amsterdamse yuppen, beetje kakkerig, werken allebei full time, en de nanny zorgt voor Lotte. Dat is ook wel te merken want ze luistert voor geen meter. En dan komt er binnen een week of tien ook nog een tweede. Dat gaat wat worden daar in huis, hihi.
Wat een heerlijke dag is het vandaag. In de verte zien we wel wat wolken, maar gelukkig blijven ze op afstand. we moeten nog even vol genieten, want na morgen is deze top vakantie helaas al weer over.
Als we ons hebben opgefrist gaan we naar het dorpje om een leuk restaurant te zoeken. We zien wel een leuke aan de haven en lopen er heen. Het ziet er gezellig uit en is niet al te druk. We hebben voor Lone de kleurpotloden meegenomen en daar vermaakt ze zich zeker wel weer 10 minuten mee! Gelukkig kan ze ook hier wel een beetje rondlopen. 

Het voorgerecht is prima. En Bas zijn hoofdgerecht ook, alleen ik heb tonijncarpaccio en die is werkelijk smerig. Ik zeg tegen de ober dat ik het vies vind en dat we niet willen betalen. Dat moeten we volgens hem dan maar tegen zijn baas zeggen. Die komt er dan ook aan. Deze man doet heel moeilijk omdat ik er wel wat van had gegeten volgens hem. En andere gasten hadden ook niet geklaagd. Dus met andere woorden: pech voor mij. Wat een k-tent. Jammer, de locatie is zo leuk. Bas heeft gelukkig wel goed gegeten. En Lone ook, vooral veel tomaat.

Vrijdag 7 september

Vandaag de laatste dag. Snif! Wat is het toch weer voorbij gevlogen! Maar laten we daar nog even niet aan denken, we gaan nog een dagje genieten! We hebben geen zin om naar het strand te rijden, dus we doen nog een dagje zwembad. Eerst even lekker zitten met een heerlijke Macchiato van de barman. Lone heeft het vluchten uitgevonden hoor, oh oh oh, het wordt weer zo’n dag. Ze giert het weer uit!
Al snel is ze het zat, want het was een latertje voor haar gisteravond. Daarom brengen we haar rond een uur of elf naar het appartement voor een slaapje. Bas zet de babyfoon app aan en wij gaan weer terug naar het zwembad. Even chillen! Ik ga lekker zonnen en Bas leest de Voedselzandloper onder de parasol. Even later ga ik ook lekker lezen, Vijftig Tinten Grijs is bijna uit!
Lone slaapt twee uur! Ze was dus wel erg moe! We eten even een lekker broodje tonijn en dan gaan we met z’n drietjes weer terug naar het zwembad. Lotte “zen” is er ook. De dametjes spelen weer even samen, al kunnen ze soms ook wel een beetje nijdig tegen elkaar zijn. Ze laten zich allebei de kaas niet van het brood eten.  

Bij de ingang van de zwembadbar hangt zo’n ijskaart en die heeft Lone sinds kort ontdenkt: “Ijsse ijsse ijsse!!!!  Papa ijsse!!” “Ok, jij mag een  ijsje.” De barman staat ons al op te wachten. Lone krijgt een ijsje met tinteltjes erop, ze vindt het heel interessant!
Later in de middag is het toch wel weer tijd voor wat alcohol. Bas neemt een biertje en ik een Pina Colada. Lone maakt weer een mooie tekening aan de kleurtafel, samen met de barman. Ze krijgen een steeds betere band, hihi.
Rond zessen is het dan toch echt afgelopen. We gaan douchen en eten. Ik maak voor het laatst een pasta’tje hier. Omdat we morgen heel vroeg weg gaan en er dan niemand aan de receptie zit, gaan we na het eten alvast uitchecken. Ook nemen we afscheid van de barman. Hij vindt het jammer dat we gaan. Het seizoen loopt op zijn einde en het wordt steeds stiller voor hem. Hij zal zelfs Lone’s gegil missen zegt hij. Ze zijn nu eenmaal vriendjes geworden. We geven hem een hand en bedanken hem voor de goede zorgen.
Lone gaat naar bed en Bas en ik pakken de koffers. Morgen begint de dag vroeg.    

Zaterdag 8 september

Om vijf uur gaat de wekker. Pfoeh, wat vroeg. Naar huis vandaag, oh ja. Bah! We kleden ons aan en doen zo zachtjes mogelijk zodat Lone nog even kan bljven liggen. De laatste spulletjes gaan in de koffer. Inmiddels is Lone ook wakker geworden. Ik kleed haar aan en Bas brengt ondertussen alles naar de auto.
Dag huis! Ik vind het altijd zo raar om dan ineens weg te gaan. Het is toch twee weken ons “thuis” geweest en vanaf nu zien we het nooit meer. Nou ja.
Eenmaal onderweg geeft de tomtom een andere route aan naar het vliegveld dan de borden. We kiezen ervoor om de borden te volgen. Dat hadden we dus nooit moeten doen! Zestig kilometer lang worden we door de bergen geleid. Bochtje voor bochtje. My favorite. Vreselijk! En gaan we het nu wel op tijd redden naar het vliegveld! We zitten dus vrij gestresst in de auto, die ook nog getankt moet worden.
Gelukkig zijn de bergen op een gegeven moment achter ons en kunnen we een beetje plankgas geven. We gaan het redden. Gelukkig! Als we de auto hebben ingeleverd, lopen de naar de vertrekhal. Nadat de koffers zijn ingecheckt, is er zelfs nog even tijd om wat winkeltjes te bekijken. De vlucht vertrekt op tijd. We kunnen boarden. Ik zie in mijn ooghoek op het nippertje dat Lotte en haar ouders en ook aan komen rennen. Zij waren dus wel bijna te laat! Pfff! Later horen we dat Lotte op het laatst nog even de hele auto had ondergekotst. Lekkah.
In het vliegtuig verloopt alles een beetje chaotisch. Het schijnt dat het gewicht van alle bagage in het vliegtuig niet goed is verdeeld. Hetvliegtuig zit qua passagiers niet vol, dus daarom moet iedereen verspreid over het vliegtuig gaan zitten. Dat is voor mij als vliegliefhebber toch wel allemaal heel geruststellend. Goed…Na het opstijgen mogen we een ander plekje kiezen en hebben we met zijn drietjes drie stoelen tot onze beschikking. Lone hoeft niet de hele reis op schoot.
Twee uur later landen we weer veilig op Hollandse bodem! Nu, snel naar de koffers.
Op Schiphol zijn er ongeveer 50 bagagebanden. Hiervan zijn er op dit moment 30 ongebruikt. Nu krijgen ze het toch nog voor elkaar om de bagage twee totaal verschillende vluchten te lossen op 1 band. Met verkeerde tijden erbij. Wij zouden eerst komen en dan de andere vlucht, maar het gaat dus andersom. Daarnaast komen de buggy’s weer op een andere band. Heel handig voor de mensen met twee koffers en een buggy en een moe kind, zoals wij. We lopen maar heen en weer van de ene band naar de andere en er komt niets. En we willen zo graag weg hier!
Een uur, vijftien minuten en een boel ergernis later hebben we alles eindelijk. We zeggen dag tegen Lotte en haar ouders en gaan richting de trein. Bas heeft al kaartjes gekocht dus dat scheelt.
Alleen het zou wel handig zijn als de treinen ook zouden rijden. Dit gaan we niet menen hè.. please. Vanwege werkzaamheden in de Schipholtunnel rijden er vandaag geen treinen. We zijn er zo klaar mee hier op Schiphol dat we een taxi pakken naar huis. Wel duur, maar goed.
Eenmaal thuis staan de opa’s en oma’s snel op de stoep om ons te verwelkomen! Raar om weer thuis te zijn, maar ook wel weer lekker. Het echte leven begint weer. We moeten weer aan de bak morgen. Wat hebben we genoten van de afgelopen twee weken!
Luf joe Bas en Lone!