Joyce en ik zijn regelmatig op pad geweest samen en vinden een citytrip heerlijk. We zijn onder andere in Madrid, Londen en New York geweest en ook al eerder in Parijs, maar nog nooit met de kinderen. Het leek ons een goed plan om een citytrip met de Lone en Lizzy te doen in de Franse hoofdstad en vrijdag 21 oktober brachten we dit plan tijdens de herfstvakantie ten uitvoer.

Vroeg op pad

Vrijdagochtend rijden we iets na 7 uur thuis weg. We laden een tas in en nemen voldoende eten en drinken mee zodat we onderweg niet onnodig hoeven stoppen. Met opgeladen iPads hebben we geen kind aan de dames en horen we ze alleen als de wifi even wegvalt.

Het rijdt allemaal prima door en op een kleine vertraging na bij Antwerpen, racen we vlot door naar Frankrijk. We tanken eenmaal in België omdat er door de stakingen in Frankrijk grote drukte is ontstaan bij benzinestations. Er is te weinig brandstof en als het er al is, dan sta je lang in de rij. Al valt dat in de praktijk uiteindelijk best mee zien we onderweg.

Eenmaal op de ringweg van Parijs, de bekende périphérique, loopt de reistijd iets op. En toch, zonder al te veel ellende onderweg bereiken we onze bestemming na zes uur. We parkeren de auto in de uiterst smalle garage onder het hotel, checken in en gaan op pad richting de Eiffeltoren.

Joyce vergeet iets én zit vast in de lift

We zijn nog geen tien meter op pad, net een drukke straat overgestoken en Joyce concludeert dat ze haar telefoon vergeten is. Ik herken een patroon omdat Joyce wel vaker iets vergeet. Met Lone en Lizzy loop ik op het gemak naar de metro terwijl Joyce haar telefoon gaat halen in de hotelkamer.

Als we elkaar ontmoeten bij de metro van Porte d’Orléans heeft ze iets schrikbarend meegemaakt. Joyce zat vast in de lift! Hij bleef hangen op de tweede verdieping en omdat ze niet verder durfde, is ze verder gegaan met de trap. Later zal blijken dat Joyce nog niet op de hoogte was van de werkwijze van de lift en dat je voor de verdiepingen hoger dan twee, je kaart nodig hebt. Als je de kaart van je kamerdeur tegen het paneel houdt, heb je wel toegang tot de andere etages. Opgelost en wel weer gelachen.

De metro in

Joyce is uit de lift, heeft haar telefoon bij zich en we kunnen nu echt op pad. In de tussentijd dat Joyce doodsangsten uitstond in de lift, heb ik met de dames vast vier kaartjes voor de metro gekocht. We dalen met de trap af, swipen de kaartjes erdoor en gaan voor het eerst de metro in. Het gaat er best chaotisch aan toe in zo’n metro. Joyce en ik weten dat, maar voor de kinderen is het nieuw. Lone is bang dat er iemand in de metro of op het perron achterblijft en daarom maken we afspraken wat we doen als dat gebeurt. Gelukkig hebben we de afspraken niet nodig dit weekend en zijn we telkens samen uit, samen thuis.

Na een overstap en wat haltes verder, komen we aan bij onze bestemming Bir-Hakeim. Dat is een van de haltes die vrij dichtbij de imposante toren ligt. Na een korte wandeling met duizenden andere toeristen staan we bij de Eiffeltoren.

Naar de top van de Eiffeltoren

De laatste keer dat ik in Parijs was, kon je rond de Eiffeltoren wandelen en zonder hekwerk simpel overal naartoe lopen. Dat is nu niet meer het geval. Of dit te maken heeft met Covid of andere veiligheidsmaatregelen is me een raadsel, maar dit keer moeten we tweemaal in de rij. De eerste rij is voor de security om alleen al toegang te krijgen tot het terrein rond de toren. De tweede rij is om kaartjes te kopen.

De dames willen naar de top al is er wel enige twijfel. Het is toch best spannend zo hoog. Joyce hoeft niet per se hoger dan de eerste verdieping en weet al zeker dat ze niet mee wil. Als wij de kaartjes hebben afgerekend, draait de dame achter de kassa het bordje om en kun je niet meer naar de top. Wij zijn de laatste die dag met een geldig ticket voor de top. Timing dik in orde zullen we maar zeggen.

Er volgt nog een korte rij voor de lift. Er kunnen best veel mensen mee en ook hier duurt het allemaal niet belachelijk lang. We stappen de lift in en gaan naar de eerste, althans, dat denken we. De lift stopt kort op de eerste om vervolgens zonder de deuren te openen door te schieten naar de tweede. Verrassing voor Joyce die liever iets dichterbij de grond was gebleven. Eenmaal boven vindt ze het eigenlijk niet zo erg, je kijkt nou eenmaal niet recht naar beneden en daardoor besef je niet echt hoe hoog je staat.

Het plan van de dames staat vast: ‘we gaan hoe dan ook naar de top’. Om naar de bovenste verdieping te komen, pakken we weer een lift. Hier staat een korte rij die redelijk doorloopt. Terwijl Joyce op zoek gaat naar een lekker bakkie, stijgen Lone, Lizzy en ik tot 276 meter. Wat een vet uitzicht. Omdat het prachtig weer is, kun je een heel eind kijken. We lopen een paar rondjes, zoeken het bordje van Rotterdam op en gaan dan naar beneden. Zo lang kunnen we mama niet alleen laten.

Gescheiden dalen

Als we Joyce hebben teruggevonden, kijken we nog wat rond en dalen dan af naar de begane grond. Lizzy pakt de lift met Joyce en ik daal via de oostkant met Lone via de trappen naar beneden. Het scheelt niet veel qua tijd en Lone vindt het cool om in een ‘voet’ van de toren naar beneden te gaan. Na een korte sanitaire stop zijn we weer samen en lopen richting de Seine.

Eten rond de Eiffeltoren

Langs de Seine staat een draaimolen en daar willen de dames natuurlijk in. Lizzy is iets enthousiaster dan Lone en dat is gezien het verschil in leeftijd niet gek natuurlijk. Na een rondje zijn we wat Euro’s lichter en nemen een kijkje bij de rondvaart beneden bij de Seine. Helaas kunnen we niet voor zaterdag reserveren, morgen moeten we op tijd terug.

Van de reis en indrukken op de Eiffeltoren hebben we trek gekregen. In de smalle knusse straatjes rond de toeristentrekker vinden we een Italiaan. Pizza en pasta gaan er goed in. We kletsen gezellig en de dames vertellen dat ze het cool vonden om zo hoog te zijn geweest. Durven ze gewoon de kleine waaghalzen.

De dag heeft z’n tol geëist, we zijn het zat. Nadat we hebben afgerekend lopen we nog eenmaal langs de toren richting de metro. We scoren nog een gave Parijs-rugtas voor Lone en wat miniatuur Eiffeltorens voor de dames om vervolgens de metro te pakken.

Vlakbij het hotel laat een zwerver Lizzy nog schrikken door ineens keihard te gaan huilen. Hoewel het natuurlijk nep is en hij een grapje uithaalt, maakt het enorme indruk op onze kleine kabouter. Het incident komt de dag erna nog een aantal keer voorbij. Haha.

Uitgebreid ontbijt na een onrustige nacht

Wie mij een beetje kent, weet dat ik weinig problemen heb met in slaap vallen op welke plek dan ook. Fris en uitgerust open ik mijn ogen als de wekker van Joyce gaat om 07:30 uur. Blijkt dat Lone en Joyce nog even hebben lopen spoken en dat ze niet goed konden slapen. Ander bed, andere omgeving, who knows. Lizzy en ik waren vlot in dromenland en hebben niets gemerkt.

We gaan een beetje vroeg eruit omdat er vandaag een fietstocht speciaal voor kinderen op het programma staat. Om deze tocht tot een succesvol einde te brengen, duiken we als we eenmaal gedoucht en aangekleed zijn, de lift in naar het ontbijt.

Het ontbijt laat weinig te wensen over en is uitgebreid. Dat hebben ze goed voor elkaar bij Novotel. Als de maagjes gevuld zijn, poetsen we onze tanden in de kamer en gaan weer naar onze startmetro.

Paris by bike – kids tour

Enorm trots ben ik op de dames want we komen ruim op tijd aan bij Paris by bike. Vandaag hebben we een fietstocht gepland speciaal voor kinderen langs de bezienswaardigheden van Parijs. Lone mag zelf fietsen, maar Lizzy gaat bij mij achterop.

Onze gids Eva neemt ons mee langs toffe plekken en vertelt hier interessante verhalen over. Voor wie het eng lijkt, hoeft zich geen zorgen te maken. We vermijden alle drukke gedeelten van de stad en cruizen overal tussendoor. Een greep uit de highlights:

• Het Palais-Royal: klimmen op de kunstwerken van Daniel Buren;
• Het Louvre Museum: de bekende glazen piramide;
• Het Ratatouille Restaurant: inspiratiebron voor de animatiefilm;
• De Nôtre Dame: ontdek de plek van Quasimodo;
• De enge middeleeuwse straatjes in het Quartier Latin;
• Het Centre Pompidou: het gekste museum van de stad!

Onderweg doen we ook een spelletje. Op veel plekken in Parijs, voornamelijk onder straatnaambordjes, vind je street-art mozaïekjes. Het doel is om er zoveel mogelijk te ontdekken en als groep tot een mooie score te komen. We zien er onderweg meer dan veertig, maar omdat er veel tellingen door elkaar heenlopen, kunnen het er ook wat minder zijn.

Halverwege hebben we een korte stop bij een bakker. Koffie en een broodje gaan er wel in en de dames zien een taartje of macaron wel zitten.

Joyce heeft onderweg vlakbij de stop haar favoriete geurtje gespot. Na overleg met onze gids Eva gaat ze met Lone even terug om het te kopen. Zodra zij terug zijn, vervolgen we onze fietstocht. Na drie uur fietsen zijn we weer terug bij het begin. Een ontspannen informatief rondje van 10 kilometer waarbij we een hoop geleerd hebben van de stad. Het is bovendien fijn om eens op plekken in Parijs te komen die niet cliché zijn.

Het slot erop

Bij terugkomst hebben we aan de organisatie van Parijs by bike gevraagd waar men tegenwoordig slotjes ophangt. Daar was vroeger een hele brug voor, maar dat blijkt nu verboden. Slotjes hang je sinds het verbod bij de brug op bij de Sacré-Cœur en daar gaan we heen.

We komen met de metro aan bij de stop die vlakbij de Sacré-Cœur ligt. Het blijkt al een hele klim om uit de metro te komen, er komt geen eind aan de ronde trap omhoog. Eenmaal een beetje op adem zetten we voet naar nog meer hoogtemeters want de bekende basiliek ligt op een heuvel.

Lone en Lizzy hebben van mij een opvallend rood slotje gekregen met hun namen en de Eiffeltoren erop. Hoewel de meeste mensen hun slotje hangen aan het drukke gedeelte, pakken wij een iets rustiger deel en de dames nemen de tijd om een goede plek te zoeken.

Uitrusten en foto’s maken Sacré-Cœur

De dag begint langzaam, maar heel zeker zijn tol te eisen. De dames zijn moe en willen graag uitrusten. Dat komt mooi uit, want op de trappen bij de Sacré-Cœur kan dit prima met het heerlijke najaarszonnetje. Terwijl de dames erbij zijn gaan liggen in het gras, maken wij wat foto’s en sturen wat leuke dingen door naar de oma’s.

Shoppen of toch niet?

Er zit weer wat energie in de dames en we gaan op zoek naar de dichtsbijzijnde metro. Als man met drie vrouwen op stap ontkom ik er niet aan dat er geshopt moet worden. Onderweg naar de metro komen we nog een paar snoepwinkels heen waar oma Ine ook wel een lolly’s koopt als ze in Frankrijk zijn. We kopen twaalf lolly’s. Elk vijf voor de dames en papa mag er ook twee.

We stappen na een korte metro-rit uit bij een groot warenhuis. Lizzy heeft geen zin om te shoppen en loopt met mij een stukje terug. We hebben een soort openlucht speelplaats gevonden waar veel Duplo op de tafels ligt. Lizzy gaat rommelen en ik neem plaats op een bankje. Wel lekker om even de benen wat rust te geven.

Joyce en Lone zijn sneller terug dan verwacht. Ze zijn het zat. Omdat we een beetje op tijd bij de rondvaart op de Seine willen zijn, besluiten we om te gaan eten bij de vertrouwde gele M. Alleen al door deze aankondiging hebben Lone en Lizzy weer even energie om een klein stukje te lopen.

Bijna opgelicht of bestolen bij de Mac

Ik bestel voor ons het diner bij de zuil en de dames zoeken een goed plekje om het op te eten. Na niet al te lange tijd loop ik met twee dienbladen gevuld met ongezonde rommel terug. De dames eten het samen op aan een tafel bij het raam en Joyce en ik zitten een stukje verderop.

Er komt een man de Mac binnenlopen met een vriend van hem. Hij ziet er wat beroerd uit en zijn vriend vraagt aan mij of ik misschien parfum bij me heb. Niets vermoedend zeg ik ‘nee’ en ga verder met eten. Het voorval hoeft niets te betekenen, maar het voelt niet heel gemakkelijk. Zeker niet als Joyce nog eens benadrukt dat we wel degelijk haar dure nieuwe geurtje bij ons hebben. Joyce draagt de chique papieren zak van het bedrijf, maar de recente aankoop is al eerder die dag met het doosje in mijn rugtas gestopt. De jongeman is ondertussen wel naast ons gaan zitten. Oké.

Er blijkt iemand een (nogal onsmakelijk) parfum bij zich te hebben en nadat hij dit op zijn hand heeft gespoten en ook wat heeft gegeten, trekt mijn buurman wat bij. Hij begint direct uit te leggen wat eraan scheelt en waarom hij parfum nodig heeft. Hij gooit het op een lage bloeddruk, maar wij vertrouwen het zaakje niet zo.

Tijd om te gaan. Na het voorval willen we eigenlijk zo snel mogelijk weg. Dag Mac, dag parfumgangsters. 😉

Rondvaart over de Seine

We duiken in de buurt van de Mac de metro in. Het is een lange trip dit keer met een aantal overstaps en flink wat haltes. De tijd begint ook een beetje te dringen als we de vaart van 19:30 uur willen halen.

Uit de metro scheuren we direct in een aardig tempo naar de kassa, rekenen vier tickets af en lopen in een rechte lijn door naar de boot. We made it. Als iedereen aan boord is vertrekken we voor onze laatste activiteit in Parijs.

Er is geen gesproken informatie op de boot en dat hoeft ook niet. We hebben heel veel data tot ons genomen vandaag en het zou toch niet meer binnenkomen. Er klinkt een lekker relaxt muziekje op de speakers en we genieten van een fraai verlicht Parijs vanaf het water. We vinden het prachtig en Lone herhaalt meerdere keren dat ze Parijs zo mooi vindt. Dat is voor Joyce en mij natuurlijk een welkom compliment. Niet dat wij de stad gebouwd hebben uiteraard, al is het wel fijn dat ze waarderen wat we met ze doen. Haha.

Knipperende Eiffeltoren

Na een uurtje varen, staan we bij het beginpunt. We zijn er wel klaar mee voor vandaag en we waggelen op ons gemak terug naar de metro. Ik meen me al lopend langs de Eiffeltoren te herinneren dat hij soms ook knippert. Google is je beste vriend en het blijkt dat hij op elk heel uur ongeveer vijf minuten lang knippert. Dat is wel vet natuurlijk en hier willen we maar al te graag op wachten. Het is bijna 21:00 uur dus zo lang hoeven we ook niet langs de Seine te staan.

Een mooiere afsluiter kun je je niet wensen in Parijs. Wat een gaaf gezicht is dit.

Slapen, ontbijten en naar huis

Om te chillen pakken we nog een drankje bij de bar van ons hotel. Het blijft er bij een want we verlangen naar ons bedje om de luikjes te sluiten. Moe en voldaan ploffen we om 22:00 uur neer. Er is geen sprake van rondspoken in de kamer, iedereen valt als een blok in slaap.

De volgende morgen tien uur later ontwaakt de kamer pas weer. We slapen een beetje uit want we hebben geen enkele haast. Op het gemak douchen en aankleden is ook wel eens lekker. We dalen met de lift af naar ons ontbijt en doen ons tegoed aan de vele lekkernijen van het Franse hotel. Die luxe zullen we thuis gaan missen.

Dag hotel, dag Parijs. Wat was je top en wat hebben van jou en elkaar genoten. We rijden in vlot tempo zonder files naar Bibi die bij opa Dick en oma Ine heeft gelogeerd. Ze kwispelt ons enthousiast tegemoet als we haar halen. Nadat we de belevenissen van ons mooie weekend aan opa en oma hebben verteld, is het tijd om naar huis te gaan. Morgen weer aan het werk en naar school.