Al heel veel maanden zijn voorbij sinds het besluit om er weer voor te gaan.Vooral de laatste maanden waren best heftig. Elke keer net niet! Iedereen leeft met ons mee, dat is lief en maakt het dragelijker! Zou het ooit nog gaan lukken? We willen natuurlijk ook niet te oud zijn en een te groot leeftijdsverschil met Lone.
In mei zou ik met m’n moeder naar Ibiza gaan, maar door omstandigheden stellen we dit een jaartje uit. Wel nemen we evengoed een weekje vrij. Even relaxen en leuke dingen doen. Het moest zo zijn. Die week was dé week!
Twee weken later. Bas hoort een enorme gil van boven. “JAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAA!!!!” Hij weet natuurlijk meteen waarom ik sta the huilen en te gillen in de gang en hij pakt me stevig vast. YES! We kunnen het nog!
Inmiddels ben ik/zijn we 14 weken zwanger. En wat voor een weken. Poeh hé, die hormonen hebben flink dwarsgezeten. Maar ik zal niet klagen en geduldig zijn totdat 2.0 ( lees: twee punt nul) of broer (zo noem ik hem, dus het zal wel een meisje worden) het licht ziet! We zijn zo BLIJ!!
Lone is super trots dat ze grote zus wordt. Voor haar was het eigenlijk geen verrassing meer! Kijk naar het filmpje en ik hoef niets meer te zeggen, hahaha!
Zaterdagmorgen hebben we de verjaardag van Rigtje, ons buurmeisje, ze wordt 4. We kunnen niet te lang blijven, want Bas heeft om half 1 afgesproken om de wifi aansluiting bij Ine na te kijken. Die werkt namelijk niet. Als Bas vertrokken is, zie ik zie op m’n telefoon dat m’n moeder heeft gesmst of we een uurtje later kunnen afspreken vandaag. Ze heeft namelijk een katertje van de wijn van gisteren, we zijn uit eten geweest. Ik bel haar op om te zeggen dat het goed is. Om half twee zal ik haar halen. Haar auto staat hier namelijk nog. Dan ga ik ondertussen nog maar even het huis schoonmaken. Om half twee rijd ik naar Kortenhoef. Ik loop het gangetje en de tuin in en doe nietsvermoedend de deur open. Dan krijg ik de schrik van mijn leven: “SURPRISE!!!!!!!” De hele woonkamer zit VOL met vrienden en familie! Voor mij! De tranen van blijdschap en van de schrik schieten in m’n ogen! Ik loop weer terug de tuin in en weer terug naar binnen. “Wat is dit nou!!!” is ongeveer het enige wat ik kan uitbrengen. Als ik een beetje op aarde geland ben, loop ik naar binnen om iedereen te zoenen. Iedereen = Ilona, Bas, Yvonne, Larissa, Ineke, Tamara, Lydeke, Trees, Meggelien, Natas, Marieke, Jorieke, Belen, Oma, Hannie, Ine, en Anna. Bas en Ilona maken ondertussen foto’s. Er is een babyshower voor mij georganiseerd! Voor mij en voor Boontje!!! Wat een enorme verrassing! En iedereen heeft gewoon vanaf begin oktober z’n mond gehouden. Dat is vooral knap van m’n moeder en Bas! Het hele huis hangt vol met roze balonnen en slingers. Er staan allemaal cadeautjes en lekkere, door de dames zelfgemaakte zoete- en hartige hapjes op tafel. Ilona heeft alles vanaf het begin georganiseerd, de lieverd. Jeetje wat ongelofelijk is dit, haha!
Van iedereen krijg ik omstebeurt een cadeautje. Ik word overladen met kleertjes, speelgoed en luiertaarten:-). Na de cadeautjes gaan we aan de (Jip en Janneke) Champagne. Er hangt een slinger met babyfoto’s van bijna iedereen en ik moet raden wie wie is. En dat is nog best moeilijk! Ook gaan er vlaggetjes rond waarop iedereen de datum moet zetten waarop zij denkt dat Boon geboren wordt. Ilona maakt hier dan later een slinger van die we in huis kunnen hangen na de geboorte. De leukste namen komen voorbij. Ik houd het nog even een verrassing of de juiste ertussen zit 😉
De rest van de middag kletsen we gezellig met elkaar. Het is nog steeds zo onwerkelijk allemaal! Ik had dit echt NOOIT verwacht!! Rond zessen is het feest afgelopen. We ruimen nog even op en dan gaan we voldaan naar huis. Iloon krijgt een extra dikke knuffel . Wat een superdag was dit! Bedankt allemaal!!! Dit vergeet ik nooit meer! Dikke kus Joyce
Vandaag was de 20 weken echo. Om 9.15u. Wat was ik nerveus, niet te geloven. Zelfs Bas was aan het zuchten, dat zegt toch wel wat. Ja, want vandaag krijgen we te horen of onze kleine Boon gezond is.
Na een klein kennismakingsgesprek mag ik gaan liggen met ontblote buik en papa in spé mag gaan zitten op de stoel naast me.
De lichten gaan uit. We zien alleen maar een groot beeldscherm. Ik krijg wat koude gel op m’n buik. Tjezus wat spannend! En dan ineens zien we onze Boon blij heen en weer bewegen in m’n buik.
Hij wordt letterlijk van top tot teen gecheckt. Allereerst op geslacht. Ja want dat willen we wel heel graag weten. We weten het al wel een beetje omdat we vorige week een snelle echo bij de verloskundige hebben gehad, maar zij kon het niet met zekerheid zeggen.
Alleen als deze mevrouw het heel zeker weet, zal ze het ons vertellen, anders niet. “Jullie krijgen een mooie dochter!” zegt ze. Ja!!!!! Nu weten we het dus wel echt zeker! Een dame! En wat voor een dame, een hele beweeglijke. Ik moet zelfs een paar keer op m’n zij gaan liggen omdat mevrouw er niet goed voor ligt om gemeten te worden. Ze is veel te druk met het drinken van vruchtwater en met haar handjes en teentjes in haar mond te stoppen. Maar uiteindelijk kan alles gelukkig goed gemeten worden: De hersentjes, het hartje, de aorta de longetjes en de niertjes zien er goed uit. Ook heeft ze tien (lange) vingers en tien (ver uit elkaar staande) tenen. Ook de omvang van het hoofdje, het buikje en de beentjes is goed.
Op dit moment is ze zo’n 25cm lang en ze weegt 365 gram. En alles is dus gezond! Echt, we zijn helemaal in de wolken. Ik heb de grijns nog niet van m’n gezicht af kunnen krijgen vandaag. En trotse papa ook niet!
Vanaf nu mogen we geoorloofd gaan shoppen. Roze gaan shoppen. Wat een heerlijke tijd!
5 juni al. Hmm… toch maar even langs de drogist geweest. Dan kijken we het nog even aan tot morgenochtend. “Doe het nou nu! Ik wil het gewoon weten!” “Jaha, maar ‘s morgens is de uitkomst veel duidelijker, dat weet ik zeker.” “Doe het nou maar meteen, als het goed zit, zit het goed.” “Ja maar……………ok!”
Binnen drie minuten zullen we het weten. Vol spanning wachten we zonder iets tegen elkaar te zeggen. Diep in m’n hart weet ik het al, maar toch schrik ik me helemaal wezenloos als binnen een minuut de uitslag overduidelijk op de digitale test verschijnt: ‘Zwanger +3’. Bas pakt me stevig vast en begint te lachen. Ik begin te huilen en te lachen tegelijk. “Maar hoe kan dat dan!! Jezus Bas, is het echt??? Hoe moet dat nou dan!!!” Ik ben helemaal in de war. Bas gaat even naar beneden en komt weer naar boven met een fles Jip en Janneke champagne. “Gefeliciteerd schat, we krijgen een kindje!”
Nu inmiddels 13 weken later mogen we het eindelijk van de daken schreeuwen. Met trots presenteren wij ons kindje met werktitel “Boon”!
