Aankomende zomer vertrekken Joyce en ik in augustus naar Cuba . Joyce die, zoals bekend, niet echt van het vliegen is heb ik weten te overtuigen van deze mooie trip. Achteraf gezien was dit nog niet eens zo heel erg lastig.

In april is Desiree die bij Carlson Wagonlit Travel werkt bij ons langsgekomen. Met een fotoboek, reisgidsen en informatieboekjes van Cuba in de aanslag hebben we een beeld gekregen wat er allemaal mogelijk is op dat eiland in het Caribisch gebied. Dat is namelijk heel veel.

De offerte en de plekken die we gaan bezoeken spraken ons wel aan en toen hebben we besloten om ervoor te gaan. 22 augustus vliegen we naar Varadero. Ik zal hieronder de beschrijving zetten zoals Dees in onze info gezet heeft:

Zaterdag 22/8 – Vlucht Amsterdam Varadero

Zaterdag 22/8 – 1 nacht Varadero – Hotel Villa Tortuga

Zondag 23/8 – Rijden ca. 292 km Cayo Santa Maria. Op Cayo Santa Maria kun je niets, moet je niets behalve rusten en genieten!
2 nachten in Melia Cayo Santa Maria

Dinsdag 25/8 – Trinidad, een mooie tour door de bergen of langs de kust (ca. 198 km.)
2 nachten in hotel Las Cuevas

Donderdag 27/8 – Pittige tour naar Vinales (ca. 524 km.) Vroeg wegrijden, dan kun je onderweg nog langs Cienfuegos, dat wordt in bijna alle rondreizen aangedaan heeft ook mooie pleinen, maar om te overnachten is het zonde, dan kun je beter doorrijden en nacht extra in Vinales verblijven. Cienfuegos: Palacio del Valle is bezoek waard en dus de pleinen. In Vinales zijn natuur wandelingen te boeken en sigaren fabrieken te bezoeken, heeft prachtige natuur.
2 nachten in Complejo Vinales

Zaterdag 29/8 – HAVANA!!!
3 nachten in hotel Inglaterra

Dinsdag 1/9 – Laatste 4 nachten genieten in Paradisus Varadero!!!

Zaterdag 5/9 – Vlucht Varadero Amsterdam

Zoals je begrijpt hebben we er heel veel zin in!!! Het gaat een hele mooie reis worden.

Groet, Bastiaan

Donderdag 9 april

Bastiaan is op 24 februari van dit jaar 31 jaar jong geworden. Ine heeft dit heugelijke feit aangegrepen om ons in het Paasweekeind uit te nodigen voor een tripje naar Londen! In dit geval bedoel ik met “ons”: Ine, Dick, Bastiaan, Annie en ik!
Om half acht in de avond pakken we de intercity naar Schiphol. Ideaal, je bent er zo! Dick heeft ons al digitaal ingecheckt, dus we hoeven niet in de rij voor de balie. Het blijft toch wel altijd spannend of je zonder gedoe door de douane heen mag. Ik heb namelijk zowel mijn als Bas z’n?? koffer volgepropt met zakjes liquids! Onder de 100 ml, dat wel maar toch. Eerst nog even een drankje. We zijn toch ruim op tijd. Evengoed staan we snel bij Gate H. Anders had Dick het niet meer aangekund. Nee hoor Dick, grapje. Ik zal het niet meer doen!
Iedereen komt zonder problemen de douane door gelukkig. Hier en daar moet er een laars uit en een riem af, maar verder gaat het goed.
We vliegen met Easyjet. Het grappige van deze maatschappij is dat je niet een stoel toegewezen krijgt, maar je kunt net als in de trein of in de bus gaan zitten waar je wilt. Grappig hè. Er is ruimte genoeg dus we kunnen allemaal bij elkaar in de buurt zitten. Als we net opgestegen zijn, gaan we alweer landen. Het is echt een klein stukje naar Londen Gatwick.

Vanaf het vliegveld nemen we de trein naar Victoria Station, om vanaf daar met de metro verder te reizen naar ons hotel. Echter, we komen erachter dat het beter is om met de taxi te gaan, omdat het nogal onvoordelig is om â??s avonds laat nog vijf dagkaarten voor de metro te kopen. Buiten dat, met de taxi is ook leuker want dan zie je nog wat van de stad. Dat doen we dus!

Tegen twaalven komen we aan bij onze verblijfplaats voor de komende vier dagen: het Citystay Hotel aan de Bow Road. We worden hartelijk welkom geheten door de eigenaar. Een heel aardige man die niet te beroerd is om ons op dit tijdstip van de dag nog van alles en nog wat uit te leggen over het hotel en de stad. Onder andere vertelt hij ons dat hier in Londen de cafe’s sluiten om 23.00u. Hmm. Hoe laat is het nu? Ja, dat kunnen we dus vergeten.

Maar we zijn wel toe aan een biertje 😉 Er schijnt nog wel een nachtwinkeltje te zijn in de buurt. En in de huiskamer/ keuken beneden kunnen we nog even zitten. Ok, doen we dat. Rond tweeën belanden we in bed. Anke, Bastiaan en ik delen een kamer met z’n drietjes, Ine en Dick slapen saampjes. Pfff we zijn moehoe! Truste.

Vrijdag 10 april

Omdat we gisteren zo laat naar bed zijn gegaan, hebben we vandaag pas om 10 uur afgesproken. Even rustig aan. Ine, Dick en Bastiaan zijn al ietsjes eerder naar beneden gegaan om metrokaartjes te kopen en een broodje voor het ontbijt.

Vandaag gaan we…. Ja wat gaan we vandaag eigenlijk? Wij zijn van te voren niet zo slim geweest en hebben geen dagschema gemaakt wat we gaan doen en met welke metro. Dick komt met het idee om naar een rommelmarkt te gaan in Camden. Prima! Dan kunnen we daarna met de metro naar de Big Ben, dat is niet zo ver van elkaar vandaan. Op weg dan!

Het metrostation is heel dicht bij ons hotel, dat is geweldig. Na zo’n twintig minuutjes komen we aan in Camden. Het is een heel schattig plaatsje. Heel druk ook! Veel winkels waar gossip kleding verkocht wordt. En veel leer enzo… Ook lakleer. En jasjes. En lakjasjes. Voor honden. En wiens oog valt daar natuurlijk op? In een keer goed: Annie’s oog. “O wat enig! Joyce kijk nou!! O die moet ik hebben voor Bob !! Even kijken wat ie kost!!”
Vijf minuten en een lakjas voor Bob later, lopen we de straat uit en komen we een soort overdekte markt tegen met kleine kledingzaakjes en veel Chinese eetkraampjes/barretjes. Als je wilt, mag je overal van proeven. Het ziet er echt heerlijk uit allemaal. Maar het is ons nog wat te vroeg voor Chinees dus we houden het bij een bakkie.

Ondertussen hebben we van alles gezien, behalve de rommelmarkt van Dick. En achteraf kan ik zeggen dat we die ook niet hebben gevonden. Maar het was zeker een leuk plaatsje waar je anders niet zo snel heen zou gaan.
Volgende bestemming vandaag: de Big Ben. Daar in de buurt zijn ook de Houses of Parliament, de Londen Eye en de Westminster Abbey. Bij de laatste kunnen we dan mooi even een kaarsje aansteken.
Even later komen we aan. Het is een beetje regenachtig. Jammer. Vlak voor het parlement staat een grote groep Srilankezen die protesteren tegen of voor de Tamiltijgers. Dat is een beetje onduidelijk. Ze houden een hongerstaking en maken in ieder geval veel herrie!
Eenmaal bij Westminster Abbey aangekomen zien we dat de deuren dicht zijn. Gesloten dus. Hmm dat is toch wel jammer. Nou ja dan moeten we morgen of zondag maar terugkomen.
Ondertussen is een van de groepsleden een beetje in paniek want ze moet naar het toilet en zo snel is er geen een in de buurt. En als ze eenmaal moet dan moet ze ook echt snel! Wat nu wat nu! Bastiaan en ik bedenken ons dat we ergens vlakbij het reuzenrad een drankje hebben gedronken toen wij samen in Londen waren in 2005. En dat ze daar wel een toilet hebben. Dat is toch wel de meest dichtbijzijnde. Ok mensen, iets meer de pas erin want we hebben haast!
Eenmaal daar aangekomen is er inderdaad een toilet. Maar ook een rij. Een lange rij! Nou ja er zit niets anders op dan achteraansluiten. Gelukkig gaat het allemaal net goed!

We hebben wel trek en Bas en ik weten nog wel een leuk restaurant vlak bij het rad. Even kijken of ie nog bestaat. Ja! Hier gaan we dan even lekker zitten.
Tijdens de lunch maken we een schema-tje wat we nog meer willen gaan doen de komende dagen. De boekjes komen op tafel. Na een tijdje zijn we eruit. We willen nog naar de wisseling van de wacht, een tochtje maken over de Thames, naar Harrods en Selfridges, Chinatown en Picadilly Circus. Verder heeft Ine nog een leuk restaurant in haar boekje gevonden. De zogenaamde “Stoomboot”. Hier kun je je eten zeg maar zelf koken in een grote pot met bouillon die in het midden van de tafel staat. Dit hebben Bastiaan en Ine ook in Maleisie gedaan en dat was heel leuk. Ok, dan doen we dat toch vanavond? Dan bezoeken we eerst Picadilly Circus en dan gaan we daarna naar Chinatown, want daar zou dat restaurant moeten zijn.
Bastiaan en ik kunnen ons uit 2005 herinneren dat Picadilly Circus heel leuk is. Maar als we de metro uitstappen hebben we zoiets van: “Ok leuk”, maar niet geweldig ofzo. De grote lichtreclames op sommige gebouwen zijn wel mooi, maar inmiddels zijn we natuurlijk Time Square gewend. Daar kunnen ze hier niet aan tippen! Dus eerlijk gezegd valt dit nu een beetje tegen. Wel zijn er leuke winkels! Ik heb de ‘Accesoires’ winkel in Londen ontdekt. Zowat op elke hoek van de straat zit er eentje. Zo hier ook. Even naar binnen! O wat een leuke bikini! O en een bijpassend jurkje! Het vervolg kan je raden. Ine koopt ook nog een mooie ketting.
Na nog wat te hebben rondgesnuffeld hier en daar en een drankje te hebben gedronken gaan we toch maar richting ?”Stoomboot”.
Hmm waar zit dat restaurant dan? We zijn toch echt aan het goede adres… En we zien wel “hotpot”? op de kaart staan, maar daar bedoelen zij niet hetzelfde mee als wij. In hun geval krijg je dan gewoon een pannetje met gebakken eend ofzo.. Nee, dat is âm niet. En de naam van het restaurant is ook anders. Zouden ze zijn verhuisd? Of opgedoekt gewoon? Nou hoor, we hebben wel pech!
Dan maar gewoon Chinees? Na mijn ervaring het New Yorkse Chinatown ben ik wat huiverig. Mijn reisgenoten zijn ook zo lief om me er even aan te herinneren. Bedankt! Doei! Nee, wel hier? Ow..
We nemen een menu voor vijf personen met een Tiger biertje (ook bekend uit Maleisie, red.) voor Bastiaan, Ine en Dick, en een wijntje voor Annie en mij. Onder andere zitten er van die heerlijke pannenkoekjes bij, waar je stukjes Pekingeend in kan rollen met groente en een sausje. Hmmm! Nou ik moet eerlijk toegeven: het was heerlijk! Ben niet meer bang voor Chinezen.

Na deze ervaring gaan we moe en voldaan terug richting hotel. Met nog een tussenstopje voor een slaapmuts in een cafeetje vlakbij.

Zaterdag 11 april

Gisterenavond hebben we nog aan onze hotelvriend gevraagd of hij even wilde checken of er vandaag wisseling van de wacht zal zijn bij Buckingham Palace. Hij heeft netjes het schema voor ons uitgeprint. “Every day in April, but there are exceptions”?, staat er op. Laten we het er maar op wagen, want het is een mooie grijze dag vandaag, zonder regen. Dus waarom zou het dan niet doorgaan?
Het Londense GVB heeft besloten dat er tijdens het Easterweekend werkzaamheden worden verricht aan de metrolijnen. De gele en de groene lijn liggen er het gehele weekend uit. Laten dat nou toch nét de belangrijkste lijnen zijn. En laten wij nou nét het gehele Easterweekend in Londen verblijven! Tjeetje! Gelukkig hebben we onze expert op het gebied van openbaar vervoer bij ons: Bastiaan! Nou schat, zoek jij het eens even uit!

Ruim op tijd komen we bij het Paleis aan. Het wemelt van de toeristen. Gelukkig veroveren we een mooi plekje voor het hek. Hier kunnen we alles wel zien! Er staan twee wachters die af en toe een mooi loopje maken vanaf hun ‘huisje”. En vervolgens lopen ze weer terug. En weer heen….en weer terug. De wisseling zou om half 12 moeten plaatsvinden. We hebben wel al een paar ruiters te paard gezien. Dat zullen de wisselaars wel zijn. Toch? Maar het is wel al kwart voor twaalf. Misschien hebben ze wat langer de tijd nodig vandaag?

Twee agenten hebben het hele tafereel van wachtende toeristen eens een tijdje aangekeken, maar op een gegeven moment krijgen ze toch medelijden met ons. Een van de twee komt op ons af: “Are you waiting for the exchange of the guards?”? Ja! Waar wachten we anders op doos! “That’s not happening today, tomorrow there will be one”.
Iedereen druipt verslagen af. Ok, iets minder overdreven mag ook 😉 We besluiten dat we morgen een nieuwe poging gaan wagen.
Gelukkig zijn we niet helemaal voor niets deze kant op gekomen, want er is nog een plek waar onze hardrocker in hart en nieren graag een bezoekje wil brengen: Het Hard Rock Café Londen! Dick (ja, Dick) wil daar even een T-shirt scoren. En dat lukt!
Volgende stops: Bond Street en Oxford Street. De echte kenners hebben niet meer woorden nodig, maar voor de mannen zal ik het wat beter uitleggen: Dit zijn de meest bekende winkelstraten in Londen! Een Walhalla voor vrouwen! Hier bevinden zich onder andere Harrods, Selfridges, Top Shop, noem maar op (dat rijmt, hihi).
We stoppen met de metro vlak voor de ingang van Harrods, spreken een tijd af met de heren en sjezen naar binnen. Harrods is eigenlijk best frustrerend als je niet rijk bent. Overal designermateriaal: van bikini tot boeket, van chocola tot laars (hoe kom ik erop), alles is duuhuur! Maar toch zeker wel de moeite waard om op elke afdeling even een kijkje te nemen. Met je mond open.
Stipt op de afgesproken tijd staan we buiten. Ja, Bastiaan: Ine ook! De heren staan al te wachten. Verderop heb ik een Starbucks gezien en misschien hebben ze daar wel mooie mokken om onze collectie aan te vullen, dus we doen daar ff een bakkie. En inderdaad, ik tik mooi twee specifieke Londense exemplaren op de kop. Niet letterlijk natuurlijk. Flauwâ?¦ Vervolgens bedenk ik me na het afrekenen dat ik hier wel de verdere dag mee mag sjouwen. Na jaâ?¦

Next! Bondstreet. Hier gaan we heen voor een bezoek aan (onder andere) Top Shop en Selfridges. Te beginnen bij Top Shop. We spreken met de heren weer af hoe laat we buiten zullen staan. Voor deze winkel hebben we een half uurtje ingecalculeerd. Netjes toch? Top Shop is echt een mierennest! Tjeetje wat een drukte zeg. Maar wel leuke kleding allemaal en wat meer betaalbaar dan Harrods. Een verdieping naar beneden is de schoenenafdeling. Ze hebben hier de nieuwe lente Uggs van broderie stof. In het wit. Wauw! Die moeten natuurlijk even gepast worden! En tja, als je ze dan eenmaal aanhebt ben je verkocht hè. Maar het zou ook zonde zijn om ze niet te kopen want de Pond staat gunstig ten opzichte van de Euro dus eigenlijk heb je dan geld bespaard! Bastiaan trapt hier niet in.
Selfridges is de laatste winkel op de planning. Ook een groot warenhuis met heel veel dingen. Eigenlijk hebben we het wel een beetje gehad met al die warenhuizen, dus Ine, Anke en ik besluiten om even door de grote winkelstraten te lopen om te kijken of er nog andere leuke winkels zijn. Op een gegeven moment zijn we er klaar mee en we bellen de mannen. Die zitten natuurlijk in de kroeg aan een biertje. Of we ook komen. Ja, van winkelen word je wel dorstig!
We zitten daar even na te praten over de dag totdat we een vrouw opmerken die eigenlijk best wel raar doet. Is ze niet helemaal honderd of is ze nou dronken? Ze ziet er heel netjes uit en is daar met haar dochter en schoonzoon (denken we). Ze zit de hele tijd aan hem te friemelen en haar te aaien en valt steeds bijna van haar stoel. Ze moet gewoon ondersteund worden met zitten! Iedereen kijkt inmiddels naar haar. Wat gênant! Dan komt haar man erbij en ze nemen haar mee naar buiten voor wat frisse lucht. Als ze weggaan, moet ze door twee mensen worden vastgehouden anders gaat het mis! Haha, wat een schouwspel!
Ine heeft in haar boekje een restaurant gevonden waar we vanavond kunnen gaan eten. Het schijnt een soort kerk te zijn waar een restaurant in zit. Het is in de buurt van Travelca Square. We pakken een metro die kant op.

Daar aangekomen is het toch niet helemaal zoals in het boekje beschreven. Het lijkt wel een beetje op een opvangcentrum voor daklozen, hahahahaha! Nee, zo erg is het nou ook weer niet hoor. Maar het is wel zelfbediening. En dat willen we niet. We willen worden bediend! Wij zijn verwende Hollanders!
Gelukkig vinden we vlakbij een ander leuk restaurantje. Vooraf nemen we een gezamenlijk hoofdgerecht met allerlei kleine hapjes, een soort tapas. Met het hoofdgerecht heeft Ine minder geluk. Eerst bestelt ze vis. Na een tijdje komt de oberin vertellen dat die vis er helaas niet meer is. Ok, dan rib eye. Ook lekker. Dat hebben Annie (die van de Kleine Drift, red.) en ik ook. Wederom de oberin… Ze hebben nog maar twee rib eyes. “Wat is dit voor een ballentent!”? Ine kan het zo mooi formuleren. Uiteindelijk kiest ze voor lam. Dat is er gelukkig nog wel. En ter compensatie krijgen we wat extra gamba’s. Toch besluiten we dat we hier geen drankie meer gaan doen. We gaan weer naar onze stamkroeg. Dan kunnen we tenminste naar het hotel rollen. Net voor elven komen we binnen. Pff gelukkig, want om elf uur gaan ze dicht en dan krijg je niks meer. We komen binnen en wat denk je: “What’s your age honey, can I see your ID please?”? Geen grapje! Ze wilde echt mijn ID zien! Dus… Ik zeg dat ik 27 ben en laat mijn ID zien. “Just like my sister, ok honey come in!”? Ik zie het maar als een compliment!

Zondag 12 april

Vandaag gaan we een tweede poging wagen om de wisseling van de wacht mee te maken. We hebben wel weer pech want nu ligt zowat het gehele metronetwerk eruit. Pff wat een doolhof. Vanaf de roze lijn via de grijze, groene, blauwe en bruine lijn en dan nog een stukje lopen. Dan moeten we er zien te komen volgens Bastiaan. Maar de vraag is: komen we dan wel op tijd? Want het is nu al tegen elven en de wisseling begint om half twaalf! We gaan het proberen…
Het is kwart voor twaalf en we zitten bij de uitgang van lijn bruin aan de Starbucks. Dick probeert ons op de foto te zetten met zijn statiefje, tot groot plezier van de mensen die het allemaal zien gebeuren. Bastiaan kijkt iet wat chagerijnig. Om terug te komen op de vraag uit alinea 1: nee, we komen dus niet meer op tijd.
We besluiten om richting de Big Ben te lopen, dat schijnt hier niet ver vandaan te zin. Dan kunnen we daar een tweede poging wagen om naar de Westminster Abbey te gaan. Die was vrijdag namelijk dicht. Dan zullen we nu wel wat meer geluk hebben toch 😉

Haha nou mooi niet! Eenmaal daar staan we weer voor een dichte deur! Het is niet te geloven wat hebben wij een pech zeg dit weekend!
Eigenlijk zouden we vanavond een tochtje over de Thames gaan maken als het donker is, maar we hebben nu zoveel tijd over vanwege het missen van de wisseling van de wacht en nu weer de gesloten kerk, dat we besluiten om de tocht nu te maken. En buiten dat, ik ken ons een beetje: als wij vanavond lekker gegeten hebben, gaan we daarna liever nog wat drinken en geen tochtje meer maken over de Thames.

Nadat we nog even een spoed sanitaire stop voor Annie hebben ingelast (ja, weer), kopen we vijf enkele tickets voor de tocht. Op vertoon van onze metrokaartjes krijgen we vet veel korting. Scheelt wel 20 pond ofzo. Das mooi!

Na een behouden vaart stappen we uit bij de Towerbridge. Zo… ff fotootje!

We hebben weer eens zin om te eten en wat zien we! Een bord met daarop geschreven: “Fish & Chips”. Nu kunnen we Londen natuurlijk niet verlaten zonder deze heerlijke delicatesse geproefd te hebben. Er staat alleen een giga rij met mensen die hetzelfde willen.
Na een half uurtje hebben we het dan eindelijk op tafel staan. Lekker zitten we buiten in het zonnetje met een biertje aan de fish and chips. Ik neem een hap… Hmm lekker, maar wat is dat voor stekeligs… Toch alsjeblieft geen graten in een gefileerde gepaneerde gebakken vis… nee toch? En ja wel, nog een. Lichtelijk in paniek bedenk ik me wat de meest gepaste wijze is om ze uit m’n mond te krijgen. “BlehhPffeooft!!!!”? Zo, dat ligt op de grond. Voor de duifjes. Annie is zo lief om haar stukje vis voor mij te fileren en ze begint met voeren. “Laat me maar even mam, ik vind het heel lief van je maar ..”? Ik walg er van. Waarom heb ik dit soort dingen toch altijd. Bah! Gelukkig heeft de rest de eetlust nog niet verloren en eten ze rustig verder.

Tijdens het eten hebben we bedacht dat Chinatown onze volgende bestemming is. En we gaan erheen met de beroemde Londense dubbeldekker! Leuk hè! Bij de bushalte staat net zo’n enorme rij als zonet bij de fish and chips. Nou ja, we kijken wel even of we er nog bijpassen met z’n vijfjes. Iedereen dringt en dringt als de deuren opengaan. Tjezus wat een drukte. De deur gaat dicht. Dat hebben we dus niet gered. Maar na een tijdje gaat de deur weer open. Er is toch weer een klein gaatje ontstaan. Iedereen van onze crew wurmt zich binnen. Oh nee, ik zelf nog niet! En de deuren dreigen weer dicht te gaan! Nou nu komt het mooiste. Zodra Annie in de gaten krijgt dat haar kindje niet in de bus zit en zijzelf wel, breekt de hel los (Lezer: denk in slowmotion met een galmend geluid en zwaaiende armen): “Neehee Neehee!! Open the door!! Ik wil er nu uit!!!!!!!! Johhooyyccce!! Stohhop Ik wil er uit!! Johoyycce!! Neehee!!”? Op het moment dat ik dit schrijf lig ik weer in een deuk. We pesten Annie er nu nog mee, maar dat terzijde. De buschauffeur ziet het geheel aan en doet de deur weer open. Pfff gelukkig zeg! We zijn allemaal weer herenigd! Haha! Laten we de volgende bus maar nemen.
Per ongeluk een halte te vroeg stappen we uit. Nou ja, dan nog maar een stukje lopen. Welke kant zou Chinatown op zijn? Laten we maar achter Bastiaan aanlopen, die weet alles. En inderdaad. Na een tijdje lopen naderen we de poorten van Chinatown! Hier zijn Bastiaan en ik al eerder geweest, en er zit zo’n leuk cafeetje. Zullen we daar een biertje doen? Goed idee!

We waren even vergeten dat het een Hollands café is. Ach ja, wat maakt het ook uit! Nemen we toch lekker een frikandel in plaats van Chinees?!! Nee? Ow..
De dames nemen een wijntje en de heren een Kwak biertje. Dat ze dat hier ook hebben, grappig. Nog grappiger is, dat de heren ieder een schoen in moeten leveren en daarvoor in de plaats een Croc terug krijgen! Haha! De reden hierachter is dat de glazen waar het Kwakbier in geschonken wordt, niet te betalen zijn hier in Londen. En daarom werden ze eerder vaak gestolen. Toen heeft de eigenaar van het café deze oplossing verzonnen. Echt een goed idee dus! Je levert toch liever je glas in dan dat je met één Croc aan naar huis gaat!

Een paar drankjes later en op onze eigen schoenen, gaan we onder de poorten door op zoek naar een Chinees restaurant. En laten we er nou nét een tegenkomen waar ze de enige echte stoomboot op het menu hebben staan! Dat kan niet missen, hier gaan we eten!

Het is echt heel leuk. We worden naar een verdieping gebracht waar allemaal tafels staan met een grote “hotpot”? in het midden. Je kunt kiezen in wat voor soort bouillon je je eten wilt garen. Wij kiezen twee soorten; mild en pittig. Vervolgens komen er allerlei soorten groenten, vlees en vis op tafel om allemaal in die pan te stoppen. Lekker drankje erbij en eet smakelijk maar!

Een paar uurtjes later staan we weer buiten. Het was heerlijk! We bedenken dat we het wel gezellig vinden om nog een drankje te doen in het Hollandse café. Maar we hadden het al kunnen weten, want het is elf uur. O ja, sluitingstijd. Nou dan maar naar de metro en naar het hotel. Onderweg komen we toch nog een tentje tegen waar we nog wel naar binnen mogen. Dan doen we hier ons laatste drankje om het Londen avontuur af te sluiten. Jammer, wat gaat de tijd toch snel!

Maandag 13 april

We gaan alweer naar huus.
Omdat de metrolijnen er vandaag ook nog uitliggen, hebben we besloten om ons door een taxibusje naar het vliegveld te laten brengen. Geregeld door het hotel.
Om 10 uur staat het busje al klaar. De hotelvriend zwaait ons vriendelijk uit! Er valt echt niets op te merken aan zijn gastvrijheid de afgelopen dagen! Als je ooit een weekendje naar Londen gaat, is het Citystay Hotel echt een aanrader. Je wordt behandeld alsof je familie bent. Die man bakt zelfs een ei voor je als je dat wilt! Verder is het simpel, maar je hebt niet veel nodig als je toch de hele dag op pad bent.

Het is een uurtje rijden ongeveer naar Londen Gatwick. We komen ruim op tijd aan. Even staan we nog in het zonnetje. Ja, als we weg gaan is die er ineens. Dan naar binnen. We verwachten niet veel problemen om door de douane te komen. We zijn immers op dezelfde manier gepakt als op de heenweg. Maar daar vergissen we ons toch in. Haha! Stuk voor stuk moeten onze koffers open! Ik had zoveel moeite gedaan om die van mij überhaupt dicht te krijgen! Bij mij vinden ze een deo en een mascara die niet in het zakje zitten. Bastiaan heeft helemaal niks in zakjes gedaan, Annie heeft een zakje in haar toilettas en Ine en Dick hebben ook verkeerd verpakte liquids. Fout fout fout! Wij, ervaren reizigers moeten toch onderhand wel beter weten! Sluit ons maar op!
Achteraf horen we dat we die zakjes uit onze tas hadden moeten halen voordat ze door de scanner gingen. Dan zijn ze op Schiphol toch minder streng hoor. Of ze letten minder goed op. Hmm, ik vraag me af waar het dan beter is.
Nou ja, vanaf hier gaat alles verder goed. We winkelen nog wat en drinken een bakkie. Toch presteren we het om bijna te laat bij de gate aan te komen. Beetje de loopafstand onderschat. Rustig Dick! Oh nee ik zou geen grapjes meer maken daarover 😉

Ine, volgend jaar mag je Bastiaan best weer zo’n cadeau voor zijn verjaardag geven! Vinden wij helemaal niet vervelend!
Dank je wel, het was weer super!

Liefs Joyce

Maandag 2 maart
De reis begint vandaag. Zonder Joyce die altijd goed een reisverhaal kan schrijven. Ik neem deze verantwoording de aankomende drie weken voor mijn rekening. We zijn ruim op tijd op Schiphol aanwezig. Gewoon met het treintje dus geen last van files. Na 1 uur en een kwartier te hebben gewacht kunnen we bijna als laatste inchecken. De vriendelijkheid van het grondpersoneel van Malaysia airlines valt tegen. Maar goed, tassen weg en we kunnen gaan. Dick zwaait ons uit en we lopen de douane door. De eerste vlucht die 12 uur duurt gaat voor ons gevoel heel snel. Beetje pitten en filmpjes kijken. We hebben onderweg wel veel turbulentie.

Dinsdag 3 maart
Om 07:00 uur komen we aan op Kuala Lumpur airport. De volgende vlucht is gecancelled. Die hadden we ook niet gered dacht ik achteraf. Om 10:05 uur vertrekken we alsnog naar Kuching. We zien voor Dick gelijk een Rolex maar die kost 7880 Ringgit. Een echte dus, helaas Dick. Het is bewolkt en een beetje klam. We hebben totaal niet in de gaten hier dat we 10500 km van huis zitten. Vlucht naar Kuching verloopt ook prima. Net als de vlucht naar Kuala Lumpur krijgen we fantastisch eten. Kunnen ze in Nederland nog een puntje aan zuigen voor wat betreft vliegtuigvoedsel. We landen keurig om half één. Na de tassen te hebben opgehaald en onze tweede stempel in het paspoort te hebben ontvangen, ontmoeten we de reisleider voor de aankomende drie weken. Ze heet Monique en heeft vanaf Schiphol al bij ons in het vliegtuig gezeten. Tassen in de bus en we gaan richting hotel. Onderweg in de bus krijgen we het gebruikelijke verhaal. Het hotel is op een afstand van het centrum maar ziet er goed uit. Na een kort verhaaltje krijgen we de sleutel en gaan ons opfrissen. De kamer is ook netjes. Een medewerker van het hotel legt uit hoe de airco werkt. Pfff, dat is nodig ook. Wat een vochtig klam weer. We gaan op pad, kaartje mee en Kuching in. Na een wandeling met een tussenstop besluiten we een boottochtje te maken van een uur. Even lekker uitwaaien en rondkijken. Ondanks dat ik bijna in slaap val is er een hoop te zien. Op de terugweg naar het hotel komen we Petri en Gert tegen. Zij zijn onze reisgenoten van de Djoser groep. We lopen in eerste instantie niet helemaal goed terug naar het hotel. In een klein eettentje vragen we de weg. De vriendelijke mensen helpen ons weer in de juiste richting. We herkennen weer punten dus het gaat helemaal goed komen. Even later willen we de weg oversteken maar krijgen de kans niet. Een witte Toyota parkeert naast de stoep. Haha, het is de man van het eetentje. Hij gebaart dat we in kunnen stappen. Als een malloot rijdt hij naar ons hotel. Zo ontzettend aardig dat hij dat doet. Om 18:00 uur hebben we in het hotel een bespreking met de groep. Morgen gaan we naar Bako national park en dan kunnen we alleen een beperkt gedeelte van de bagage meenemen. Een tas/rugzak voor twee nachten. Iedereen stelt zich ook voor. Ik ben slecht in namen, komt wel in de loop van de reis. Na de bespreking wilde we in Kuching wat gaan eten maar door een tropisch buitje gaat dit niet door. We eten in het hotel en dat is geen verkeerde keuze. Voor twee maaltijden en twee biertjes zijn we 40 Ringgit kwijt. Omgerekend 8 euro. Om 21:00 uur zijn we al anderhalve dag wakker en gaat bij ons logischerwijs het lichtje uit. We gaan liggen en slapen als een blok.

Woensdag 4 maart
Na het ontbijt vertrekken we uit Kuching met de bus richting Bako national park. Daar nemen we nog een bootje richting onze chalets en de kantine. Meer is er niet. Het plan is om een mooie wandeling te maken in Bako maar het regenwoud doet z’n naam eer aan. Het komt met bakken uit de lucht dus wachten we bij de kantine onder het afdak op het terras. We eten een hapje van het lokale voedsel. Heerlijk en het kost weer geen drol. Daarna nog een stuk watermeloen en papaja. Ondertussen is de regen minder geworden en besluiten we een stukje te gaan lopen. Een korte trail lijkt ons een goed plan. We gaan met Petri, Gert, Hetty en Joop de jungle in. Helaas gaat het na een minuut of 20 weer tekeer. De paden lijken meer op beekjes en dat loopt niet lekker. We gaan terug, halen de sleutel van ons chalet op en drogen ons af. Als ik buiten wil beginnen met schrijven lopen er ongeveer 20 apen voor ons chalet. Ze zijn helemaal niet bang. Het zijn Makaken. Daarna nog een wild zwijn voor de deur en ons “wild life” is compleet. De regen is minder geworden maar nog niet opgehouden. Morgen een nieuwe poging voor een wandeling. ’s Avonds eten we weer in de kantine. Ondanks dat de lunch en het diner hetzelfde zijn, verveelt het niet. We zijn dol op dit eten dus dat zit wel goed. Het is hier snel donker, bijna geen schemer. We lopen in het licht naar ons chalet voor wat spullen voor de avond wandeling en komen het huisje uit en het is donker. Voor ons is het lastig dieren spotten. De gids ziet er gelukkig een aantal. We zien spinnetjes, een struik vol vuurvliegjes, wat visjes, een gekko en apen die liggen te slapen in de boom. Bij terugkomst nemen we in de kantine een lekker Tiger biertje. Ik spreek af om met Gert en Perti de Lintang trail te lopen morgenochtend. Een rondje van in totaal 6 km. Het is voor moedertje te lang en ze heeft geen goede stevige schoenen. Eerste maar eens een tukkie doen in ons primitieve hutje. Door de biertjes moeten we er een aantal keer uit om te plassen. We slapen onrustig maar verder wel lekker.

Donderdag 5 maart
Om 08:00 uur gaat de wekker. Ik neem een verfrissende koude douche van bruin water en kleed mee aan. Joyce wat ben je blij dat je niet bent meegegaan. Haha. Moedertje spoelt zich ook af en we gaan naar het ontbijt. Een lekker geroosterd broodje met jam en een stuk watermeloen. Samen met Gert en Petri schrijf ik me bij de receptie in dat we de Lintang trail gaan lopen. Om 09:15 beginnen we met de wandeling. Het eerste stuk is gelijk pittig omhoog via wortels van bomen. Een lekker klimmetje. Als we eenmaal boven zijn is mijn shirt al goed nat van het zweet en mijn petje is ook niet meer droog. Het is namelijk een prachtige dag. Strak blauw en volop zon. Onderweg komen we schitterende bomen, planten en bloemen tegen. Ik heb de liter water in de flesjes die ik bij me heb echt nodig. Aan het einde van de trip ben ik doorweekt. Al m’n kleding en het handdoekje kan ik uitwringen. Vier uur en een kwartier later zijn we terug bij de kantine. Snel naar de koeling, ik neem een flesje water en twee blikjes. Ben dorstig na de trip. Moedertje zit daar en is ook op pad geweest. Samen met Joop en Hetty heeft ze een kortere maar toch ook pittige wandeling gemaakt richting het strand. De Telok Pak utrail is 1,2 km en heeft ook veel klimmetjes en boomstronken. Vanaf het strand zijn ze met een bootje terug gegaan. Deze kwam toevallig voorbij en heeft ze terug gebracht. Na wat afkoelen en uitzweten nemen we een douche. Het koude water is nu in tegenstelling tot vanmorgen heerlijk. Na het douchen gaan we even op het terras zitten bij ons chalet. We zitten stil en het zweet druipt van ons af. Het is behoorlijk warm nog steeds. Rond half vier zitten er bij de Jetty veel neusapen. De Proboscis Monkey zoals het dier in het Engels heet komt alleen voor in Borneo. De bevolking in Maleisië noemt de aap ook wel Orang Belanda ofwel de “Mens die lijkt op Nederlanders”, waarmee ze de scheepslui en missiepaters bedoelden die als eerste op Borneo voet aan wal hadden gezet. Zij hadden net zo’n grote lange neus en een bolle buik als de neusaap. We lopen er traag op ons gemak naar toe. Er zitten meer reisgenoten. Zij willen ze ook zien en fotograferen. Logisch. We zien ze inderdaad en niet heel ver weg. Voor foto’s is het helaas wel te ver weg. Hier maar eens kijken voor een andere lens. Heb in Nederland prijzen opgeschreven van drie lenzen. Kan ik vergelijken. Na het “aapjes kijken” nemen we een frisse duik in zee en gaan lekker zitten in de branding. We genieten volop van het uitzicht nu het zulk mooi weer is. Na de duik in zee gaan we terug naar de chalet om nog maar een keer te douchen. Voordat we gaan eten zien we een fel oranje zonsondergang. Wauw wat mooi. Tussen twee heuvels gaat hij onder. Nog een biertje na het eten en we zijn moe. De wandeling vraagt zijn tol. Naar de chalet om te slapen. We slapen erg onrustig door de warmte. Ondanks dat de fan op volle snelheid draait de hele nacht koelt het niet veel af. De was is wel droog geworden. Ieder nadeel heeft z’n voordeel.

Vrijdag 6 maart
Na het ontbijt bij de kantine nemen we de boot terug. Dit maal niet bij de Jetty. Het is eb geworden en het water staat te laag om daar op te stappen. Een klein stukje lopen we de zee in en stappen daar aan boord. Moedertje een natte broek maar voor de rest komt alles droog over. De bus brengt ons terug naar de bewoonde wereld van Kuching. Na de spullen in de kamer te hebben gegooid lopen we de stad weer in. Moedertje wil een nieuw horloge bandje en ik wil kijken voor die lens. We lopen een mall in, heerlijk die airco. We zien geen camerashop. Moedertje slaagt wel voor een horlogebandje. Ik koop een rugzak. Dit is met het wandelen en kleine tochtjes toch handiger. We hebben trek en dorst gekregen en lopen richting de Sarawak rivier. Voordat we gaan eten zie ik bij een hotel twee werknemers wegschieten. Een paar seconden later snap ik het. Er springt een varaan van anderhalve meter uit de bosjes. Gewoon midden in de stad. Cool!!! Tijdens het eten belt Joyce op om even bij te babbelen. Leuk om haar stem weer te horen. We informeren bij het restaurant voor een camerashop en krijgen een tip waar er één moet zijn. Lopen, lopen en nog eens lopen. Bij de shop aangekomen scheelt het een paar tientjes met Nederland. Dat wordt hem dus niet. Ik kijk later wel in Sibu of ze iets hebben op dit gebied. Moedertje slaagt wel voor goede Teva sandalen. Laatste paar, dus voor een prikkie. Voordat we naar het hotel gaan laten we nog een voetreflex massage doen. Moedertje vindt het heerlijk en ik niet. Wat een marteling. Om 18:30 uur spreken we voor het hotel met Petri en Gert. Door de vertraging die we opgelopen hebben door de zoektocht naar een lens, en de liters verloren zweet redden we het nooit op tijd. We pakken gewoon een taxi naar het hotel. Lekker koel in de airco en vijf minuten later staan we bij het hotel. Nu hebben we nog wat tijd om ons te douchen en om te kleden. We gaan eten bij een Chinees restaurant. Het zit vol met de lokale bevolking en dat is vaak een teken dat het eten goed is. Ook heel leuk, we zijn de enige blanken in het restaurant. Het eten is weer geweldig. We nemen een menu met verschillende gerechten. Inclusief drank zijn we voor vijf en halve euro klaar per persoon. Terug in het hotel ontdek ik dat ze Wifi hebben. Ik pak gelijk m’n Iphone en start Fring op. Ik bel via voip naar Joyce voor een minuut of 20. Kost ons helemaal niets. Voor vertrek heb ik met mijn collega René dit al getest. Toen werkte het al prima. Via Voipbuster een accountje aangemaakt en gaan. Kwaliteit is best aardig. Er zit een kleine vertraging in maar niet hinderlijk. In de kamer pakken we weer alles in. Morgen gaan we naar de Orang-oetans en logeren we bij de Bidayuh stam in een longhouse. Airco aan en we slapen weer heerlijk. Bij dit hotel hebben we alle spullen die vies waren ook laten wassen. Kijk, da’s handig.

Zaterdag 7 maart
De wekker gaat om 06:50 en na het ontbijt stappen we om 08:00 uur in de bus. Hier krijgen we van onze reisbegeleider Monique te horen dat er twee mensen in Kuching blijven. Zij maken de reis met ons niet af. Door de hitte en vochtigheid hebben ze niet kunnen slapen. Ze hebben besloten om een vlucht terug naar Nederland te boeken. Om 09:00 uur is het voedertijd in het Semonggoh Urang Utang Sanctuary. Dit is het oudste orang-oetangreservaat van Sarawak. Het is een mooi gezicht hoe de apen langzaam richting het fruit slingeren. Ondanks dat het een toeristisch gebeuren is vinden we het erg leuk. Veel foto’s gemaakt maar de lens schiet spreekwoordelijk te kort. Harry en Hennie hebben een mooie lens en maken ontzettend veel foto’s. Dat wordt foto’s uitwisselen. Onderweg naar de Bidayuh stoppen we bij een kleine markt. Hier kunnen we water en wat knabbeltjes kopen voor onderweg. De busreis duurt korter dan gezegd was. Voor we het weten staan we voor een klein dorpje met allemaal houten huizen op palen. Hier aangekomen kijken we onze ogen uit. Alle woningen staan zo’n twee meter van de grond. We vrezen in eerste instantie voor onze slaapplaatsen want hier is in de reisbeschrijving ook voor gewaarschuwd. Deze vallen 100% mee. We delen een kamer voor acht personen met z’n zessen. Douches, normaal toilet, water en licht. Alles is aanwezig. Het ziet er ook schoon uit. Bako nationaal park was minder hygiënisch. Het is wederom een klamme vochtige dag. Voor wat verkoeling lopen we met een groepje richting de rivier. Vrouwen mogen niet in bikini het water in. Eigenlijk alleen helemaal bedekt. Voor de mannen maakt het niet uit. Zeker een paar uur liggen we lekker te dobberen want het water koelt je zo lekker af. Ik luister aandachtig naar de reisverhalen van Anneke. Zo interessant om dat te horen. Zij zijn volgens mij de hele wereld al over geweest. Vergeleken met de meeste reisgenoten zijn wij echt broekies. Leuk is dat. Iedereen vertelt van alles dus we worden een hoop wijzer. Na de verkoeling gaan we terug naar de longhouses en krijgen we een rondleiding van Arthur. Hij is hier geboren en opgegroeid. Hij spreekt zeer goed Engels omdat hij buiten het dorp een studie heeft gevolgd. Het is mooi om tijdens de rondleiding te zien hoe de mensen hier leven als een community. We proeven de bruine suiker die ze hier maken. Deze is niet heel zoet en zacht van smaak, lekker. Er wordt voor ons gekookt vandaag. Als diner krijgen we rijst gerold in een stuk bamboe rol, kip, stukjes bamboe in hete saus en drie soorten groeten. Als toetje worden er bananen en sinaasappels geserveerd. De avondvoorstelling mag er ook zijn. Verschillende dansen worden opgevoerd. Soms mogen wij ook meedoen maar dat is aan mij niet besteed. Moedertje doet een leuk dansje mee. Als afsluiten krijgen we nog twee kleine lokale drankjes. De 40% alcohol voel je naar beneden zakken. Mede hierdoor slaap ik als een roos. De enorme regenbui die op het dak klettert en een verhuizing van slaapplaatsen bij ons op de kamer ontgaat me volledig.

Zondag 8 maart
De wekker gaat om 04:45 uur. Het ontbijt bestaande uit een droge cracker. Een ei en thee krijg je namelijk pas vanaf 05:15 uur. Goed voor de lijn zullen we maar denken. De bus vertrek om 06:00 uur richting Kuching. Daar nemen we de boot naar havenstad Sibu. Onderweg hebben we wat tijd over, dus stoppen we voor thee of koffie. Ik vind het op de een of andere manier te warm voor koffie, ik heb het nog niet gedronken. Moedertje bestelt een thee voor me als ik nog even in de supermarkt kijk. Als ik terug kom is er nog geen thee. Ik loop eens naar binnen om te kijken waar het blijft. Net als ik dat doe komt de jongen er net aan met onze bestelling. Althans, wij denken dat het goed is. Hij heeft twee koffie te veel bij zich en mijn thee zit er niet bij. Geen probleem,  kan gebeuren. De twee koffie gaat terug en we vragen of hij een thee wil brengen. Dan komt hij met een andere beker terug. Dat is weer koffie. Nee, het moet thee zijn. Dan komt hij met thee aanzetten waar een scheut melk in zit. Nee, dat hebben we ook niet besteld. Onze gids in Kuching, James legt uit dat het black thea moet zijn. Ok, dus bus gaat bijna weg en ik krijg m’n thee. Eindelijk. Wat een zooitje. Met de bus bereiken we de haven. Via een steile ladder bereiken we met de tassen de boot. Een lange tocht van 4,5 uur. Met wat lezen en schrijven brengen we de tijd door. Bij aankomst in Sibu doen we het regenjack aan want het plenst weer. Daarnaast is het ook nog eens lekker warm, dus onder het regenjack ontstaat een tropische kas. We slapen in het Premier hotel. De entree wijst al op een modern en lux hotel. Nadat we de sleutel hebben gekregen gaat Moedertje vast naar de kamer. Via Wifi zoek ik contact met Joyce. Heb alleen verkeerd gerekend met het tijdsverschil, het is zondag. Bel haar om 07:00 uur uit bed op de vrije dag. Sorry schat. Na een sanitaire stop in de hotelkamer en een douche gaan we de stad Sibu verkennen. Het is zondag dus helaas zijn een aantal winkels dicht. Het verhaal herhaalt zich. Ik vind geen lens en Moedertje koopt kleding en Teva sandalen voor Dick. We eten wat in de smalle steegjes van Sibu. Bij een klein zaakje lopen we naar binnen. Mensen beginnen helemaal te glimlachen als je hier als toerist naar binnen loopt. Nog mooier vinden ze het als je iets pittigs bestelt. Qua pittigheid vinden we het allemaal meevallen in Maleisië. Omdat we zo zitten te smullen krijgen we een paar bakjes extra en ze hebben de grootste lol. Bijna vanzelfsprekend kost het weer niets. Rond 18:00 uur zijn we terug bij het hotel. Er is een avondmarkt om de hoek. Te gek wat je hier allemaal ziet. Pannenkoekjes worden aan de lopende band gebakken. We proeven er een met nootjes. Aan het einde worden sateetjes klaargemaakt op de barbecue. Het zijn niet de sateetjes die wij gewend zijn. We horen later dat er lever, hart en darmen op het vuur lagen te garen. Gelukkig dat we die niet genomen hebben. Hahah. Veder is er op de markt veel kleding te koop. Voor Joyce koop ik als cadeautje een roze sarong van batik stof. Later zien we ook nog varkensneuzen op een vuurtje liggen. Ziet er leuk uit, maar niet echt smakelijk. Op het terras drinken we wat met Monique. Ze is blij met de groep en vooral ook dat ieder zijn eigen ding doet. Dat is mooi. Wij ervaren de vrijheid als prettig. We hoeven niet bij het handje te worden meegenomen. Ondanks dat we een late lunch gehad hebben krijgen we een beetje trek. Achter ons zit een Chinees waar Ted en Anneke 15 minuten ervoor naar binnen zijn gegaan. Ze hebben nog geen eten op tafel dus kunnen we gezellig aanschuiven. Moedertje bestelt gebakken rijst met scampi’s en ik noodles met garnalen. De kleine trek die we hadden moet worden gestild met grote volle borden. Tevens bestellen we een “biertje”. Het meisje vraagt nog vriendelijk of we ieder een flesje willen. Bij een flesje denken we aan een pijpje die in Nederland in een krat zit maar niet aan een fles van meer dan een halve liter. Nou ja, hebben we voorlopig voldoende. 660 ml bier per persoon. Hahah. Tja, het wordt misschien saai maar het eten is wederom voortreffelijk. Wat een keuken hier. Nog niet slecht gegeten. 40 Ringgit inclusief fooi later verlaten we het pand. Bij aankomst in het hotel hebben we ieder nog een bon gekregen voor een gratis welkomst drankje. Zoals het goed Nederlanders betaamt gaan we die bon boven in de bar inwisselen. Er staan drie meisjes te zingen. Het geluid staat alleen zo belachelijk hard dat je elkaar niet kan verstaan. We tikken het drankje achterover en gaan naar de kamer. We hoeven geen dagrugzak te regelen dus gelijk naar bed.

Maandag 9 maart
Het wekkertje gaat weer bedtijd af omdat we om 08:30 uur vertrekken. Vandaag zijn we al weer een week op pad. Gaat erg snel. Allebei goed geslapen. De luxe heeft ons goed gedaan! Vannacht en vanmorgen was ik een beetje aan de dunne maar later is dat over. Na een ontbijt van fruit en thee gaan we de bus in. 250 km hobbelen. We maken een tussenstop in Bindulu voor lunch en inkopen. Om m’n darmen wat rust te geven neem ik een broodje van de bakker. Ook wel eens lekker voor de afwisseling. Langs de route zien we rijstvelden en de vele plukkers. We reizen af naar Similajau nationaal park waar we in de middag aankomen. Het weer is heerlijk met een briesje uit zee. De hele club slaapt in hostel twee en heeft een eigen kamer. De kamers zijn voorzien van twee stapelbedden met genoeg ruimte voor de koffers. Ventilator tegen de warmte wat wil je nog meer. Kamertje met zeezichtâ?¦ ons hoor je niet. Dit park is pas net open voor toeristen en dat kun je wel zien. Het ziet er nog iets degelijker uit dan in Bako. Of dat nog lang duurt, is de vraag want ook hier wordt het niet goed onderhouden en schoongemaakt. We zetten de spullen in de kamer en nemen een frisse duik in zee. Nou ja, fris. Ik denk dat het wat boven de 25 graden is, maar goed. Het is wel lekker. Net na het eten dat iets beperkter is dan in Bako schiet ik weer een felle zonsondergang. Op een paar foto’s lijkt het meer op vuur dan een zon, zo mooi. Om 19:00 uur nemen we de boot de rivier op. We gaan krokodillen spotten. Wat een desillusie. Een stinkende motor verpest een hoop. We zien een paar hele kleine ogen boven water maar niet noemenswaardig. Hoogtepunt is als de boot tot twee keer toe vast loopt op een boom. Zonder Crocodile Dundee diploma keren we anderhalf uur later terug. Wat een ellende. Bij terugkomst zit de rest van onze groep aan tafel voor het hostel aan zee. We nemen een afzakkertje in de vorm van koffielikeur. Het ruikt naar Tia Maria maar het smaakt er absoluut niet naar. Als het flesje leeg is gaan we plat. Lekker dagje gehad zo.

Dinsdag 10 maart
Met wat bewolking worden we wakker. Dit is geen probleem eigenlijk want vandaag laten we ons met de boot afzetten op een strandje verderop zodat we een mooie wandeling terug kunnen maken. Na een vrij simpel ontbijt pakken we de tas met water en een broodje voor onderweg en gaan richting boot. We stappen weer in dezelfde stinkboot als de avond ervoor maar met een andere schipper scheelt de stank een heel stuk. Achteraf horen we wel dat we verschrikkelijk genaaid zijn qua geld door de beste man. Het geld wat we te veel betaald hebben kunnen we later die avond terug krijgen in de kantine. Aan een bankje vlakbij zee zit ik dit nu te schrijven. Het is haast te mooi om waar te zijn. Tot nu toe vinden we het echt helemaal geweldig hier!!! Ok, ik dwaal af. De wandelingen zijn niet zwaar maar wel lang. Moedertje laat zich met Joop en Hetty afzetten op Turtle Beach 1. Dit is dan zo’n 6,5 km terug lopen naar de kantine. Samen met Perti, Gert, Harry en Henny laat ik me afzetten op Golden Beach. Dit is 9,5 km terug. De tochten zijn minder afwisselend dan in Bako en ook zien we minder mooie bloemen en planten. De verlaten witte stranden daarentegen maken weer een hoop goed. Ik waan me af en toe ik een aflevering van de serie Lost. Het is hier zo mooi. Bij binnenkomst vul ik de vocht tekorten aan en loop naar het hostel. Moedertje ligt lekker te lezen op het strand in de zon tegen een boomstronk. Ze is de tocht goed doorgekomen maar ook blij dat ze weer terug is. Voor iemand die niet veel sport en geen geweldige schoenen bij zich heeft, is het en hele prestatie. Ik ben trots op haar. Na wat Deet te hebben opgesmeerd omdat ik door de insecten bijna opgevreten werd, ga ik schrijven. Moedertje leest nog wat maar gaat al snel douchen. Het begint te schemeren dus ik haal mijn camera op uit de kamer. Weer een vuurrode zonsondergang voltrekt zich aan de horizon. Wat een gezicht. Helemaal top. Het is ondertussen etenstijd geworden. Ik loop naar de kantine, Moedertje zit daar al. Helaas is het eten koud en veel is al op. Ze maken nog wat groente warm en daar kunnen we het mee doen. Nou ja, het smaakt goed. Nog een fris stukje fruit als toetje dan maar. Langs het strand nemen we weer een afzakkertje met wat knabbeltjes. Ik ga iets eerder weg om te douchen. Voel me vies omdat ik na de wandeltocht nog niet gedoucht heb. Met een schoon gevoel gaan we pitten.

Woensdag 11 maart
Als we wakker worden stroomt het van de regen. Ach, we zitten toch voor een groot deel in de bus vandaag. We gaan op pad richting een grotere stad Miri en maken een tussenstop in Niah om een bezoek te brengen aan de Great Cave. Rumoerig busritje want alles hobbelt en de bus is lek. Lekker vochtig dus met alle natte kleding. Bij het park aangekomen kopen we een informatieboekje en steken met een bootje de rivier over. Het is een paar kilometer lopen naar de grot. De regen is minder geworden maar iedereen heeft voor de zekerheid wel regenkleding meegenomen. De wandeling voert ons over natte planken, beton en trappen. Als we even op weg zijn begint het weer harder te regenen. Fantastisch. Regenspullen aan en de camera in de plastic tas. We zien veel natuurschoon maar door de stromende regen maken we geen foto’s. Doorweekt komen we aan. De opening van de grot is in allemaal verschillende kleuren groen. Moedertje vindt het mooi geweest en gaat niet verder mee de grot in. Ze loopt met Hetty en Joop terug. Door de regen is alles glad en we moeten veel trappen omhoog. We zetten onze tocht met een kleiner groepje voort. Heel wat mooie stukken komen we tegen met schitterende doorkijkjes. Het is droog geworden en het zonnetje komt af en toe door. Dan kun je mooi foto’s maken. Aan het eind gaan we met z’n allen even zitten om wat te drinken en te eten. Terug de grot in ga ik voorop want mijn zaklamp geeft het beste licht. Terug zijn we weer snel bij het punt waar we van de andere groep afscheid hebben genomen. De laatste 3 kilometer besluit ik lekker op tempo alleen te lopen. Voor de groep uit. Onderweg maak ik nog wat foto’s want het is nog steeds droog. Ik stap samen met twee Guanodragers het bootje in om de oversteek te maken. Zij hebben ieder een volle zak vogelstront op de rug. Mooi gezicht. Bij het café zit Moedertje wat te drinken. De lekkerste koffie tot nu toe zeggen een aantal. Ik bestel een fles water van anderhalve liter. Vijf minuten later is de fles helemaal leeg. Heb op de terugweg een hoop gezweet. M’n shirt is doorweekt. Uitwringen en in de zon laten drogen. Na wat zoutje koekjes gaan we de bus weer in. Na mijn middagdutje doe ik m’n ogen open en we staan voor het Mega Hotel in Miri. Wat een hotel. Wederom een grote luxe gelukkig. Bij binnenkomst vraag ik het password voor Wifi, kan ik Joyce ff bellen. Onze kamer is 923 met een mooi uitzicht over Miri. Joyce bellen via internet is dit keer geen succes. Ik kon slecht door en de vertraging is hinderlijk. Dan maar via de ouderwetse gsm. Na alle belevenissen te hebben doorgenomen stap ik onder de douche. We moeten eerste ff pinnen want het geld is bijna op. Bij de eerste bank lukt het niet. Van Harry die een lekker biertje tegenover het hotel zit te drinken horen we dat aan het einde van de straat een groot winkelcentrum zit. Dat is mooi. We zien een pinmachine en trekken hem ‘leeg’. Ik koop daar een extra geheugenkaart voor m’n camera. 8 GB voor 238 Ringgit, niet duur. Achteraf in Nederland blijkt dat het wel wat duurder is maar het scheelt niet bijzonder veel. Omdat ik wat weinig T-shirts bij me heb met korte mouwen koop ik er twee bij voor 54 Ringgit. Heb ik weer wat schoons bij me. In het hotel aangekomen waren we te laat om nog onze spullen te laten wassen. Tassen vol was hebben we nu bij ons met smerig bezweet spul erin. We lopen terug om een restaurant te zoeken. Eerst de supermarkt in om pindakoeken en water te kopen. Daarvoor zijn we al voorbij een Seafood restaurant gelopen. Daar nemen we plaats. Drie king size prawns voor Moedertje en ik bestel sizzeling prawns met knoflook natuurlijk. Twee flessen bier erbij, heerlijk. Tot dan toe hebben we nog niet zo lekker gegeten als bij dit tentje. Met stip op 1 voor ons! Helemaal gevuld lopen we terug richting hotel. Halverwege staat een busje met in de achterklep de vrucht Durian. Deze kun je kopen. Veel over gehoord dus dat willen we wel proeven. Een hele is te veel maar de verkoper biedt een kwart gratis aan om ons te laten proeven. De vrucht staat er om bekend dat deze heel smerig stinkt. In hotels en vliegtuigen mag deze vrucht niet mee naar binnen. De geur valt ons mee. De smaak is bijzonder, heel zacht. Het mannetje dat ons de vrucht laat proeven vindt het helemaal geweldig. Nadat we ook nog een foto van hem maken komt hij niet meer bij. Leuke ervaring weer. Boven in de bar van het hotel pakken we nog een biertje. Geen harde muziek en lekker koel is het daar dus we nemen er nog een. De nasmaak van de Durian is minder. Tot aan het tandenpoetsen hebben we de smaak in de mond hangen. We pitten ieder in een eigen bed. Moedertje in de king size net als de garnalen en ik in een twijfelaar. Heb ook alle ruimte. Airco aan en we slapen als een blok.

Donderdag 12 maart
Wakker worden, ontbijten en de weg op naar het vliegveld. We vertrekken vanuit Miri met wat busjes en auto’s. Ik stap in de auto. Slechte vering en niet volledig opgepompte banden maken dit weer tot een enerverend ritje. Het vliegen naar Mulu stelt niets voor. Op zo’n binnenlandse vlucht is alles relaxed. We vertrekken om 09:20 uur en lopen pas om 09:10 door de gate richting het vliegtuigje. Bij Starbucks koop ik twee espresso mokjes om de verzameling thuis aan te vullen. De vlucht duurt 30 minuten en we overbruggen maar 150 km. In Mulu is het landschap opvallend bergachtig. Met één busje gaan we in drie etappes naar onze kamers. Ziet er keurig verzorgd uit. We hebben onze eigen douche en toilet. Nog belangrijker, het is schoon! Onze gids Anwar vertelt ontzettend enthousiast. Hij weet veel, spreekt duidelijk Engels en is bereid je veel uit te leggen en te vertellen. Eerste goede gids, dat vinden er meer. Lunch is klaar om half één. Warm en goed eten. Half twee vertrekken we richting de grotten. We bezoeken vandaag de Deer cave en Langs cave. In Langs cave die we na vier kilometer door de jungle bereiken zien we adembenemende druipsteenformaties. Prachtig om alle stalactieten en stalagmieten te zien. Een tip van Harry levert mooie foto’s op. Zet hem op de AV stand en speel wat met de waarden. Handig om thuis eens een digitale fotocursus te doen. Komt altijd van pas. We lopen door naar de Deer cave. Hier wonen miljoenen vleermuizen. Als we naar binnen lopen vliegen ze er al uit. Heel mooi gezicht. Met een golvende beweging verlaten ze de grot. De grot zelf mag er ook zijn. Veel kleuren, idyllische doorkijkjes en guano. De vleermuizen poepen naar beneden. Niet erg smakelijk maar het houdt het ecosysteem gaande in de grot. Moedertje haakt halverwege af en ik loop door tot de Garden of Eden. Heel mooi uitzicht en uiteindelijk een kolere eind terug lopen. De jungle zelf is zeer levendig. Je hoort en ziet veel dieren. We zien rupsen, duizendpoten, hagedissen en hele kleine eekhoorns. Als de we terug lopen horen we een herrie die ontspannen is. Het orkest van kikkers, krekels en vogels is rustgevend. Wat een reis dit, van de ene in de andere verbazing vallen we. Door de drukkende warmte is het vies benauwd. Langs de tocht zijn weer aardig wat zweetdruppels van ons te vinden. Alles is nat en klam. Bij thuiskomst nemen we een koude douche en we zijn weer fris. Onderweg naar de Canteen begint het zachtjes te regenen. We hebben het geluk dat het dichtbij is. Na wat schrijfwerk kunnen we eten. Lekker koud biertje erbij. Het eten is goed en anders als vanmiddag. Er zit voor de afwisseling een patatje bij met mayo. Toppie. Tijdens het eten gooit Ted er een mop tegenaan en Petri vertelt er ook één. Lachen. Wordt mij gevraagd dit niet in het verslag te zetten of anoniem. Ik laat alle viezigheid er uit, don’t worry! Na het eten ga ik weer verder met schrijven want liep anderhalve dag achter. Nog een biertje, genieten dit. Dan breekt het moppen kwartiertje van Ted aan. Anneke heeft dit al te vaak gehoord en vertrekt naar de kamer. De moppen zijn om te gieren. In de stijl van Rob van Someren van het Veronica radio programma Somertijd laat hij een paar bakken de revue passeren. Wat een kerel, prachtig. Hij krijgt de hele tafel ermee stil. Moe na de tocht gaan we naar de kamer om te pitten. Voor 100 Ringgit per nacht laten we de stroom de hele nacht aan. Dit is wel lekker want dan kan de fan blijven draaien.

Vrijdag 13 maart
We hebben heerlijk geslapen en op vrijdag de 13e worden we uitgerust wakker. Werd zelfs wat fris met de fan aan ’s nachts dus zijn we onder de deken gaan liggen. Na het ontbijt varen we stroomopwaarts de Melinearivier op. Als eerste bezoeken we de Wind Cave. Allemaal mooie steenformaties passeren we. Het stukje waar de grot z’n naam aan ontleent is echter klein. Een smalle passage van een meter of tien. Daar voel je de koele wind langs je heen gaan. We vervolgen onze weg richting de Clear water cave. Hier splitst de groep zich. Een deel blijft namelijk achter bij de Clear water spring. Een prachtig stukje natuur waar je lekker in de zon kan gaan zitten. Vanmiddag gaan we hier ook lunchen. In de Clear water cave stroomt de rivier. Heel mooi gezicht. De rivier gaat naar beneden en komt bij de spring dan weer naar boven. We verfrissen ons gezicht met het water dat je eeuwig jong houdt en komen als herboren maar wel weer lekker bezweet terug bij de spring. Ik neem een duikje in de rivier. Met enige inspanning zwem ik naar de bron. Het water is goed van temperatuur. Na al het gezweet is dit een welkome afwisseling. Ik laat me door de stroming van de rivier meevoeren terug naar het trappetje want we kunnen eten. Dit is lekker. Ik neem niet te veel maar wel wat extra fruit. Na een mooie dunne lange grijze slang te hebben gefotografeerd pakken we de boot terug. Terug gaat velen malen sneller, omdat we met de stroming mee gaan en die is best sterk. Dit park is mooi. Het mooiste tot nu toe. In de namiddag lopen we een stuk rots omhoog. Het moet daar dan mogelijk zijn om de miljoenen vleermuizen uit de grot te zien komen. Het is niet ver dus wat maakt het uit. Vooral het uitzicht vanaf de rots is mooi maar we zien geen vleermuizen. Als het begint te regenen gaat er een aantal waaronder ikzelf terug. Met de regen blijven alle dieren verscholen, is ons verteld. Als we weer bijna terug zijn bij het kamp zien we ze in groepen uitvliegen. Nou jaâ?¦ so be it. Het is vanaf een afstand ook mooi. Op de foto krijg je het geheel niet. Ze zijn zo’n eind weg dat het vooral op kleine groepjes vliegen lijkt. In afwachting van het eten pak ik m’n schrijfspullen er weer bij. Netjes bijwerken anders vergeet je het. Dan te bedenken dat ik alles nog moet overtypen. Harry en Henny maken ook een verslag. Zij hebben echter een knap Asus EEE laptop bij zich. Verrekte handig. Scheelt een berg typewerk achteraf. Tipje voor de volgende reis. Al hoop ik dan wel dat Joyce het stokje weer van me overneemt. Na het eten doen we een drankje en kletsen wat. Daarna pitten!

Zaterdag 14 maart
Wakker geworden in de geur van natte klamme bezwete kleding. Er is meer vuil dan schoon. Wassen kan maandag pas weer. Het is ’s ochtends al behoorlijk benauwd. Met de hele groep gaan we de Canopy walk doen in het park. We moeten in de jungle nu de hele tijd omhoog kijken. De Canopy walk is een wandeling van 480 meter in de bomen. Ze hebben door middel van loopbruggen op 40 meter hoogte een route uitgezet. Kunnen we een keer naar beneden kijken. Het is wat wiebelig maar wel een keer leuk om te doen. Van bovenaf is de natuur in Mulu park ook zeer mooi. Als afsluiter in dit park is er een mogelijkheid om naar een waterval te lopen. Aangezien we nog tijd zat hebben voordat we weer de lucht in gaan besluit ik mee te gaan. Ik rits beide pijpen aan m’n broek en trek m’n sokken op. Langs deze route zitten veel bloedzuigers. Moedertje loopt terug en gaat douchen en de tas vast inpakken. Onderweg naar de waterval zien we een aantal dieren en eten we een stukje Mulu appel. Ok, het lijkt een appel maar de smaak heeft meer weg van een citroen. M’n hele gezicht vertrekt. Er is niet veel regen gevallen vannacht dus de waterval is niet heftig. Het plaatje zelf zo in de natuur is wel weer een aantal kiekjes waard. Wat een natuurschoon in dit land en met name in de nationale parken. Met Monique en Dineke loop ik rustig terug. Onderweg spotten we een watervlugge eekhoorn en hagedissen. Voor de lunch maak ik mijn tas op orde en neem een koude douche. Tja.. er is dan ook geen warm water. Haha. Heb niet zo’n trek dus neem wat thee met appeltjes. Met een busje worden we weer in etappes terug gebracht naar het vliegveld van Mulu. Moedertje regelt dat ze haar zware tas niet hoeft te dragen. We geven de jongen een leuk fooitje. Als je zo’n tas van de grond krijgt heb je heel wat in je mars. We vliegen naar Kota Kinabalu. We verlaten de provincie Sarawak en gaan Sabah binnen, daarom hebben we een vreemde tussenstop in Miri waar we al eerder vanaf gevlogen zijn. Het is weer 30 minuten vliegen naar Miri. We landen, stappen uit en lopen het gebouw van het vliegveld binnen. Langs de douane voor een stempel in je paspoort dat je Sarawak weer verlaat. We lopen het gebouw uit, vliegtuig weer in waar we net tien minuten geleden uitliepen en gaan zitten. Op precies dezelfde plaats waar we net ook zaten. De vlucht kan weer verder. Tijdrovend gebeuren allemaal voor maar één stempeltje in je paspoort. De volgende vlucht, nu echt nar Kota Kinabalu, is ook kort. Van Amsterdam naar Londen wat we met Pasen gaan doen, is langer vliegen. Grappig vliegtuig een Fokker 50. Opmerkelijk is dat we op rij 14 zitten en dat de rij ervoor nummer 12 is. In China betekent 13 dood en in Europa is het natuurlijk een ongeluksgetal. Er zit geen rij in met nummer 13 hoor ik van de steward die achter me zit. Van Frans begrijp ik dat er nooit een rij 13 in een vliegtuig aanwezig is. Mijn vliegcarrière is in de zomer van 1998 begonnen naar Spanje en ik heb sindsdien heel wat vluchten gemaakt. Dit is mij nog nooit opgevallen. Vreemd. Met een busje gaan we vanaf het vliegveld naar het hotel. Er is iets te weinig bagageruimte onderin de bus dus moet een deel achterin. Bij aankomst in het Imperial Boutec hotel staan er jongens van het hotel klaar om de koffers uit te laden. De rest van de groep verdwijnt het hotel in maar Moedertje en ik houden voor de zekerheid de wacht of alle koffers wel meekomen. Later komt Ted er ook bij. Als de eerste kar vol is loopt de jongen in alle rust weg om de tweede te gaan halen. Geen chauffeur of iemand van het hotel te bekennen, dus alle spullen zijn onbemand. Niet voor niets even gewacht dus. Het is toch een redelijk drukke straat waar het hotel zit en je weet maar nooit. Als we zeker zijn dat alle koffers op een kar staan en richting lift geduwd worden, nemen we de lift naar de zevende verdieping waar de receptie van het hotel zit. De rest van het gebouw bestaat uit winkels en bedrijven. Het hotel ziet er netjes uit. We hebben op de kamer een meubel achter het bed dat verdacht veel lijkt op het meubel dat bij ons thuis net klaar is. Op de kamer probeer ik Joyce via Wifi te bellen, maar dit is weer geen succes. De verbindingen zijn hier te traag. Jammer. De gsm biedt uitkomst. Voordat we met Joop en Hetty gaan eten lopen Moedertje en ik even het winkelcentrum in. Cadeautje vier voor Joyce is een feit. Leuke slippers van Gisele Bundchen met bandjes om de enkel. Oh oh oh wat een verwennerij en Joyce is natuurlijk weer nieuwsgierig. Het lukt me zelfs op ruim 10000 kilometer afstand om haar nieuwsgierig te krijgen, mooi is dat. Haha. Nadat we gepind hebben lopen we met Joop en Hetty richting de zee voor een restaurant. We zien een hele leuke waar je uit diverse aquaria je vis, garnaal of schelpdier mag kiezen die ze dan voor je bereiden. Even later wordt dit aan je tafel geserveerd. Naast het feit dat ze voor deze maatstaven belachelijk duur zijn, willen ze de gerechten niet naar onze smaak klaar maken. Ok, dan niet. Het tentje ernaast ziet er ook goed uit en heeft ook Seafood. Deze wordt het. Joop, Hetty en Moedertje nemen gegrilde prawns met knoflook en ik neem weer sizzeling prawns met knoflook als vanzelfsprekend. Een goede kan bier erbij, heerlijk. Dit is een goed restaurant, daar zijn we het over eens. Hij komt in onze vakantie top drie binnen. Wat een smaak, echt genieten. Moedertje en ik hangen aan de lippen van Joop en Hetty tijdens het eten. Hun verhalen over de ervaringen in Kongo, Suriname en Portugal zijn te gek. Wat een belevenissen hebben ze daar gehad. Voordat we naar bed gaan, nemen we onder het hotel een ontspannende aroma massage. Dit is zo relaxed. We liggen daar al bijna te slapen. Rond 00:15 uur gaan we echt in het hotel slapen.

Â

Zondag 15 maart
De wekker gaat echt buitengewoon vroeg af. Omdat we om 06:00 uur vertrekken gaan we er voor 05:00 uur uit. Het vakantie gevoel is wel even weg nu. Na op de tiende verdieping een ontbijtje te hebben gepakt, gaan we met de bus richting vliegveld. De vlucht gaat vandaag naar Sandakan. Nog even internetten bij de Mac en dan de lucht in. Deze boeiing heeft ook geen rij 13â?¦ haha. Een korte vlucht van 40 minuten. Ik schrijf een paar regels en we gaan al weer landen. Douane door voor een stempel van Sabah en na de koffers te hebben opgepikt gaan we de busjes in. We vervolgen onze reis naar Sepilok waar we weer in een lodge overnachten. Nadat we de was hebben afgegeven en de spullen hebben gedropt lopen we naar het Orang-oetang rehabiliteits centrum. Om 10:00 uur is er voedertijd dus dat willen we weer zien. Omdat het zondag is, komen de mensen met bussen tegelijk aan. De stilte bordjes helpen niet. Het is veel te rumoerig. Soms zelfs een herrie. We zien een stuk of vijf Orang-oetangs, de rest van het voedsel wordt door de makaken gestolen. Orang-oetang betekent bosmens, wist ik niet. Op de terugweg zitten er veel makaken op de railing van het pad. Ze lopen als het ware naast je. Ze spelen en nemen links en rechts een bad in de rivier. Leuk gezicht. Verder is hier niet veel te doen. Helemaal niet als het met bakken uit de lucht valt. Door het reizen van gisteren en vandaag en het vroege opstaan ben ik moe. Heb een schoonheidsslaapje nodig. Met het airco’tje aan en een muziekje op dommel ik lekker weg. Als ik wakker word is de regen opgehouden. Met een ander muziekje uit de Iphone schrijf ik nog wat regeltjes reisverhaal. Moedertje heeft om18:00 uur een massage en ik volg een uur later. De massage is anders als de dag ervoor maar wel ontspannen. We eten in het Banana restaurant dat bij het park hoort. Moedertje neem wat rijst met vlees en ik een cheeseburger met patatjes. Ook lekker voor de afwisseling. Met wat biertjes erbij praten we gezellig met Harry, Henny en Ruud. Morgen kunnen we uitslapen, want we vertrekken om 12:00 uur pas met de bus. Nou nou, wat een luxe. Na al het vroege opstaan is dit lekker.

Maandag 16 maart
Om 08:30 worden we uitgerust wakker. De airco heeft zo goed z’n best gedaan dat Moedertje hem af en toe uit heeft gedaan. Ik haal de schone was op bij de receptie en na het douchen en de tassen weer inpakken gaan we weer richting Banana voor het ontbijt. Onder een verkoelende fan nemen we plaats. Het ontbijt bestaat uit een omelet en drie geroosterde boterhammen. De jam van banaan en ananas is echt lekker. Dat terwijl ik niet gek ben van ananas. Na het ontbijt werk ik m’n reisverhaal bij en Moedertje loopt een rondje. Om 12:00 uur vertrekken we met de busjes. We slapen vanavond aan de oever van de Kinabatangan rivier. Bij aankomst steken we de rivier over met twee bootjes en lopen naar de lodge. Dit is echt een vier sterren kamer midden in de jungle. Wat een geweldige locatie en lodge. Luxe in het regenwoud! Als we met de boot de rivier op willen voor een tocht begint het te regenen. Ok ff wachten dan maar. Met internetten dood ik de tijd. Als het weer droog is vertrekken we met twee boten de rivier op. Na een minuut of 20 begint het weer te regenen. Vervolgens gaat het harder regenen en daarna gaat het echt helemaal los. Een tropisch buitje valt boven ons hoofd. Wat een water valt er uit de hemel. Pffff.. het houdt maar niet op. Na 30 minuten draaien we om met de boot. Iedereen is helemaal doorweekt ondanks de regenjassen. Als we bijna terug zijn, houdt het natuurlijk op. Goh wat fijn. We varen nog een stukje verder. Dit stukje is niet voor niks. We zien veel dieren. Een varaan, neusapen, neushoornvogel en verschillende Makaken. Leuk om ze vanaf een bootje op de rivier te zien. Als het bijna donker is komen we terug bij de Bilit Rainforest lodge. Ik ga ff zitten om Joyce te mailen met m’n Iphone. Het wordt een kort mailtje want ik word helemaal door de muggen opgevreten. Na de mail te hebben verstuurd, loop ik terug naar ons luxe verblijf. Moedertje en ik smeren ons in met Deet en lopen terug naar het restaurant. Ook dit eten is weer fantastisch. Een buffet met van alles en nog wat. Er zit zelfs een grote garnaal bij. Voor het eerst zien we ook losse pepertjes in een schaaltje staan. Hier schep ik ook wat van op m’n bord. Het eten is zoals eerder gezegd niet heel heet hier in Maleisië maar deze pepertjes mogen er zijn. Ze zijn bloedheet. Met een zakje suiker blussen we de brand in onze mond. We sturen nog wat mailtjes en smsjes onder het genot van een biertje en gaan daarna lekker pitten.

 

Dinsdag 17 maart
Een keer geen wekker die vroeg af gaat, want we vertrekken pas om 09:30 uur. Een groot deel van de groep heeft in alle vroegte weer een boottocht gemaakt. Het is lekker weer. Niet zo regenachtig als de dag ervoor. Ze zien dezelfde dieren als de dag ervoor maar nu ook een wilde Orang-oetang. Het was de moeite waard maar wij hadden geen zin om er weer voor 06:00 uur uit te gaan. Beetje uitslapen is ook niet verkeerd op z’n tijd. Na de oversteek van de rivier met de bootjes gaan we in de busjes richting Kota Kinabalu national park. Met wat stops voor lunch, pinnen en boodschappen gaat de tijd redelijk snel voorbij. De chauffeur die wij hebben houdt van bumperkleven en mist nog al eens een kuil of hobbel. We schudden, trillen en hobbelen verder. Bij de stop voor de supermarkt laat ik een soort knie zuignap massage doen. Na wat masseren met olie krijg ik een stuk of 20 vacuümpompen op m’n knie waar ik een beetje last van heb. Dit moet goed zijn voor de doorbloeding. Dan roept één van die jochies ’toxic’. Ok vergif. Rommel in m’n knie. Of hij met een naald dit mag doorprikken. Dan ben ik er klaar mee zoal te verwachten viel. Ik heb niets met naalden. Een naald in m’n knie bij een tentje in een niet al te schone omgeving. Nee, dat wordt hem niet. Als de zuignappen eraf zijn blijven er zwellingen over. Nou lekker gezicht is het. Voor 45 Ringgit krijg ik nog een kleine massage over m’n knie en een flesje olie. De zwellingen worden in de bus gelukkig minder, maar veranderen wel in bloeduitstortingen. Heb ik weerâ?¦ hahaha. Nou ja. No problem denk ik, komt goed. We komen rond half vier aan in bij het Cottage hotel. Dat ligt net buiten Kota Kinabalu in Ranau. Monique regelt de sleutels en we krijgen allemaal een pakje thee als welkomst geschenk. Een leuk klein pakje Sabah thee. Dan merkt iemand slim op dat we niet bij het juiste hotel staan. We zitten nu zeven kilometer buiten het park en de locatie laat een hoop te wensen over. We zouden dichterbij het park zitten in het Fairy Garden hotel. Een hoop heen en weer gebel en gepraat volgt tussen Monique, Djoser en ons als reizigers. Na een hoop vijven en zessen hebben we rond 20:00 uur een overleg in de lobby van het hotel.  Djoser biedt geen alternatief aan. Daar is niet iedereen het mee eens, maar wij hebben zelf weinig keus. Dit hotel is een half jaar geleden als vervanging gekomen omdat die andere te smerig was en er veel klachten over zijn geweest. Toch blijft het vreemd. Je verwacht in het park te zitten net zoals bij alle andere parken die we bezocht hebben, maar zitten nu afgelegen met uitzicht op smerige kraampjes op zeven kilometer afstand. Wat een drama dit. Klachtafhandeling van Djoser is dan ook niet geweldig. Hier kunnen we het mee doen en verder is het klaar. Goed, dan gaan we er hier wat van maken. We laten de reis er niet door verpesten, dat zou zonde zijn. Donderdagochtend gaan we met busjes naar de stad Kota Kinabalu terug in het hotel waar we al eerder sliepen. Dit is dan een dag eerder dan gepland. Alles is voor eigen rekening, want Djoser meent in hun recht te staan. Voor 40 euro kunnen we daar pitten. Ondertussen heb ik wel een voordeel van dit hotel ontdekt. Ze hebben internet en nog met een knappe snelheid ook! Ik bel Joyce ff en dat was leuk. Gewoon ff lullen en niet op de tijd of het geld letten. ’s Avonds eten we met Joop, Hetty en Harry de stoomboot. Henny zit wel aan tafel maar is vegetarisch en neemt een andere maaltijd. Een tafel vol groeten, vlees, vis, mie, knoflook en soja saus. Dit alles gaat in een pan met een soort bouillon. Als het geheel begint te koken is het na een minuut of drie klaar. Het eten wordt door ons zelf bereid en we hebben de grootste lol. Met wat biertjes erbij worden we ook luidruchtiger en moeten nog meer lachen. Zo mooi! Een onvergetelijke avond, niet alleen voor ons maar ook voor de mensen die naar ons hebben zitten kijken. Deze avond vertelt Monique ook de mijn beklimming van Mount Kinabalu niet doorgaat. Met de boeking in november wilde ik de berg al beklimmen maar vond het niet leuk als Moedertje dan alleen zou zijn. We maken immers samen deze reis. Nu ik wist dat het in de groep allemaal goed ging heb ik gevraagd of het alsnog mogelijk was om de beklimming te doen. Ik stond op de wachtlijst en normaal gesproken ga je dan wel mee de berg op. Ik had helaas de pech dat er niemand uitviel. Helaas.

Woensdag 18 maart
We worden voor het eerst voor de wekker wakker. Uitzondering deze reis. Na het ontbijt wachten we op het tweede busje dat ongeveer rond 10:00 uur vertrekt. We gaan vandaag naar Kota Kinabalu national park. Aangezien we zo’n eind van het park zitten heeft Djoser geregeld dat we met busjes vervoerd kunnen worden. Met een groepje gaan we daar een trail lopen. Slim als we zijn laten we ons bovenaan de trail afzetten zodat we makkelijk naar beneden kunnen lopen. In Kota Kinabalu national park lopen we de Silau Silau trail. Dit moet een vrij makkelijke trail zijn. Halverwege maken we een tussenstop in de botanische tuin. Deze valt wat tegen. Wel netjes aangelegd maar de bloemen en planten zijn niet geweldig. Misschien het verkeerde seizoen? Bij een restaurant vlak bij de botanische tuin gaan we lunchen. Een Kota Kinabalu clubsandwich met ei fietst er wel in. Moedertje heeft de afgelopen weken rauwkost gemist en dat kan ze hier bestellen. Een groot bord met sla en groenten krijgt ze voor haar neus. Het is weer begonnen met regenen. Moedertje neemt de bus terug richting hotel met een stel. In de straat voor ons hotel laten ze zicht afzetten bij de fruitmarkt. Heerlijke mango’s neemt ze mee. Met Gert en Perti maak ik de Silau Silau trail af. Zo ver is het niet meer. Nou ja, als je in één keer goed loopt. We missen een afslag en komen zonder dat we het weten op de Liwagu trail terecht. Een onduidelijke kaart samen met slechte borden helpen ons niet veel verder. We lopen wat extra kilometers maar dat geeft eigenlijk niet. We zijn nu niet al te vroeg terug bij het hotel en we hebben een lekker stukje in de benen. Bij de receptie van het park bellen we het hotel om een taxi te sturen. Met bezwete koppies en modderpoten stappen we de taxi in. Nog een drankje in het hotel en dan die heerlijke warme douche. Daar was ik wel ff aan toe. ’s Avonds eten we in de buurt van de fruitmarkt. Met 12 man en 30 kipvleugels schuiven we aan bij een lokaal tentje daar. Er wordt geen alcohol geschonken maar dat mag de pret niet drukken. Het eten is simpel in vergelijking met andere dagen maar wel lekker. Voor 120 Ringgit zijn we klaar. Dat betekent dat we voor 2,5 euro per persoon gegeten en gedronken hebben. Wederom geen geld natuurlijk. Bijtijds nemen we de taxi terug naar het hotel. Daar nemen we nog een biertje in het restaurant om te compenseren van het eten. Haha. Ik mail nog wat met Joyce en we gaan pitten. Ondanks de afstand van het park toch een leuke dag gehad hier in Kota Kinabalu national park. Of moet ik zeggen in de buurt van Kota Kinabalu national parkâ?¦

Donderdag 19 maart
Vroeg er uit, douchen en spullen pakken. Na een ontbijtje gaan we dus busjes in richting Kota Kinabalu stad. Dit is ongeveer twee uur rijden. Iets na tienen komen we aan. In onze bus is het geen seconde stil geweest. Allemaal mooie verhalen worden weer verteld. In Kota Kinabalu aangekomen kennen we de omgeving al, want we verblijven weer in hetzelfde hotel als de vorige keer dat we hier waren. Op de zevende verdieping zit het Imperial Boutec hotel. We gooien onze bagage met de lift omhoog. We kunnen pas om 13:00 uur de kamer in dus we gaan lekker op pad, de stad in. De meeste winkels zijn nog dicht en gaan pas om elf uur, half twaalf open. Dan lopen we eerst richting het water. Daar zit de Filipino markt. In veel boekjes en de reisbeschrijving staat dat je dit gezien moet hebben. Het is een overkapping met allemaal smalle straatjes. Nagenoeg elk kraampje verkoopt hetzelfde. Het principe ‘heb je er één gezien heb je ze allemaal gezien’ gaat hier wel op. Voor Annie en Joyce koop ik wel een mooi handgemaakt kralen armbandje. Het is warm en de temperatuur in de benauwde doorgangetjes loopt alleen maar op. Met het oog op de airco gaan we richting het winkelcentrum. Onderweg doen we een tussenstop. Ieder nemen we verse frisse koude kokosnoot.  Met een rietje drinken we de kokosmelk er uit. Smaakt goed. Van het vruchtvlees zijn we allebei niet echt gek. Ik denk dat er zeker een liter in zit dus de vochthuishouding is ook gelijk op orde. We vervolgen de weg richting winkelcentrum. Daarvoor zien we een groot bord met Canon erop staan. M’n laatste poging voor een goedkope lens te scoren dan. Ze hebben de lens die ik graag wil hebben in het assortiment. Het verschil met Nederland is 250 euro. Wel duurder!!!!! In deze winkel is de mevrouw zo vriendelijk om ons uit te leggen hoe dit komt. Aangezien de Japanse Yen hoog staat ten opzichte van de Maleisische Ringgit moet zij in verhouding veel betalen om spullen in te kopen. Logisch dat deze spullen hier dan duurder zijn. Ok, duidelijk. Missie niet geslaagd maar we weten nu wel waarom. Bij het winkelcentrum aangekomen pakken we alle roltrappen omhoog en lopen langzaam langs alle winkels naar beneden. Moedertje koopt schoenen, ik koop deze ronde niets. We moeten nodig naar het toilet en het liefst een schone. Richting hotel dan maar want we kunnen ook de kamer op. Na de koffers te hebben gehaald en de sleutel te hebben ontvangen gaan we de kamer in. Van korte duur want na een grote boodschap vertrekken we weer richting winkels. We hebben ondertussen trek gekregenâ?¦ dus lunch. Moedertje is zo bijdehand om bij Starbucks te vragen waar concurrent The Coffee Bean zit. Er is ons namelijk verteld dat ze daar lekkere broodjes hebben. Aan de overkant van Starbucks zit The Coffee Bean, klein stukje lopen dus. Moedertje neemt een broodje met kaas en tomaat en ik met kip en kaas. Lekker bakkie erbij, helemaal goed. Buiten nemen we plaats onder een parasol. Mooi uitzicht over de zee hebben we zo. De lunch is op en we hebben zin in nog een bakkie. Moedertje een gewone ijskoffie en ik een kaneel ijskoffie. Moedertje haalt het binnen terwijl ik buiten bij de spullen wacht. Op dat moment komt er een kerel naar mij toe gelopen. Of ik Amerikaan ben. Ik zeg nee en vertel hem dat ik Nederlands ben. Hij is slecht te verstaan, zijn Engels is niet je van het. Met de vraag of ik een appartement wil kopen neemt hij naast me plaats. Ik zeg gelijk dat ik geen geld heb. Dan begint hij driftig drie mobiele nummers op te schrijven. Mocht ik problemen hebben of een reisagent nodig hebben kan ik hem te allen tijde bellen. Dat is mooi denk ik, ga jou zeker bellen! Moedertje is op dat moment spoorloos. Zie haar de hele tijd niet. Ok, appartement afgeslagen. Dan vraagt hij of ik een auto wil kopen. Terwijl ik een oude vieze map met foto’s in m’n hand gedrukt krijg, vraagt hij vriendelijk of ik wat te drinken voor hem wil kopen. Ik doe net of ik hem niet gehoord heb en kijk aandacht de foto’s door in de map. Omdat zijn pennen het niet meer doen, geef ik hem een pen van Sky radio. In ruil biedt hij een ring aan en een zonnebril. Die sla ik af, want wil zeer graag deze kerel kwijt zien te raken. Ondertussen vraagt hij weer of ik wat te drinken voor hem wil kopen. Ik heb hem nu goed verstaan, dus ik zeg dat ik geen geld heb. Zijn tegenvoorstel is nog mooier. Hij stelt voor om die van mij die mijn moeder net gehaald heeft dan te gaan delen. Brutaal.. wel nee! Ik drink mijn beker voor drie kwart leeg en geef de rest aan mijn tafelgenoot. Dan staat hij op en zegt dat hij weer verder moet. Geeft me een hand en loopt weg. Pffff wat een figuur. Moedertje is nog in geen velden of wegen te bekennen. Die komt pas vijf minuten later een winkel achter mij uitlopen. Tassen niet gestolen en Moedertje weer terecht. Opgelucht kunnen we er achteraf wel om lachen. Haha. Dit avontuur is klaar en we gaan op naar de volgende. We willen naar de kapper. Bovenin het winkelcentrum waar ons hotel zit, lopen we één van de zo belachelijke vele kapperszaken binnen. Voor mij mag er drie millimeter aan blijven zitten en bij Moedertje mag er maar drie millimeter af. Alleen de puntjes dus. Ik ben snel klaar. Na tien minuten kan ik al weer uit de stoel opstaan. Dan beginnen ze aan Moedertje. Eerst een beetje knippen en dan pas wassen. De prijs is in het begin 16 Ringgit. Voor wassen komt er twee bij. Keurig geknipt, alleen de puntjes er af zoals gevraagd. Dan komt de vraag met welke shampoo er gewassen moet worden. Gewone shampoo van de salon of goede shampoo? M’n moeder kiest de goede en dan komt er nog eens vijf Ringgit bij en het totaal komt op 23. Nog een tien voor mijn koppie maakt 33. Het wassen van het haar is en heel tafereel. Het haar wordt niet onder de kraan nat gemaakt, maar er komt water uit een speciaal flesje. Shampoo erbij en net zo lang wachten tot alles schuimt. De hoofdmassage die volgt is superieur. 30 minuten later wordt alles uitgespoeld en met crèmespoeling nagewassen. Dan nog het haar netjes föhnen. We zijn een uur verder en we zijn allebei geknipt. Het mag ff duren maar dan heb je ook wat, het resultaat mag er zijn. Voor mezelf koop ik nieuwe Teva sandalen. M’n oude zijn een beetje losjes geworden en aan vervanging toe. Daarnaast zijn ze hier een stuk goedkoper dan in Nederland. Uitgeshopt gaan we naar het hotel. Alle inkopen wegbrengen. In het restaurant waar we vorige keer met Joop en Hetty gegeten hebben, willen we vanavond weer vis eten. Als we de lift weer terug naar beneden willen pakken, komen we Hetty toevallig tegen. Ze wilde samen met Joop graag Indonesisch eten, maar hebben niets kunnen vinden helaas. Misschien dat ze later bij ons aanschuiven, want ze moeten nog douchen en omkleden. Ze hebben een lekker middagje strand achter de rug. Bij het restaurant gaan we dit keer buiten zitten. We nemen plaats op een plek met mooi uitzicht over zee. Eerst een biertje tegen de dorst. Als Joop en Hetty nog komen dan willen we wel gezellig samen met ze eten dus we doen rustig aan. Na een tijdje bestellen we de Seafood platter. Kreeft, garnalen, oesters en andere schelpen en vissen liggen op deze mooie plaat. We moeten nog wel even geduld hebben verteld het meisje, want er zijn nog drie anderen met precies dezelfde bestelling. Vriendelijk van haar. Maakt niet uit, we hebben geen haast. Onverwacht komen Joop en Hetty toch nog bij ons zitten. De bestelling wordt uitgebreid met twee keer sizzeling prawns en een lekkere grote kan bier. Gezellig. Moedertje en ik sluiten de dag weer af met een massage onder ons hotel. Moedertje neemt een uur massage en een half uur voetreflex. Na de marteling van vorige keer in Kuching sla ik de voetreflex over en neem gewoon anderhalf uur lang een massage. We vallen als een blok in slaap. Een dagje zonder dieren en parken maar ook intensief.

   Â

Vrijdag 20 maart
Wekkertje gaat om half negen maar denk dat het nog rond een uur of zeven is. Hotel is goed donker gemaakt met verduisteringsgordijnen. De douche is voor Moedertje koud en heeft geen druk. Als ik kom zie ik de lampjes van ‘heater’ en ‘pump’ niet branden. Er moet een schakelaar om. Mijn douche is perfect. Lekker warm en kracht genoeg. Sorry mam! Spullen bij elkaar zoeken en tas proberen dicht te krijgen. Vanmiddag vertrekken we naar het eiland Pulau Tiga. Dit moet een prachtig mooi eiland zijn als afsluiter van deze geweldige reis. Voor het ontbijt halen we onder het hotel vers fruit en om de hoek een bakkie bij Starbucks. Lekker. Het zonnetje schijnt. Het is al vroeg warm maar niet zo benauwd als de voorgaande dagen. We lopen op ons gemak nog wat straatjes in en daar koop ik een nieuw petje. M’n oude petje van de Tour de France is helemaal verkleurd door het zweten en de zon. Als afsluiter neemt Moedertje een kiwi juice en ik een mango juice. Tassen boven halen en de bus in. Veel dachten dat het een kort ritje zou worden met de bus en iets langer in de boot. We zitten namelijk vlak bij de haven van Kota Kinabalu. Dat wordt andersom. Twee uur in de bus en een half uur met het bootje. Dat bootje stuitert met 100 pk en 60 kilometer per uur over het water. Petri weet alles netjes binnen te houden en wint tien Singapore dollar van Gert. Een zwaar tochtje over het water. Daar is iedereen het mee eens. Iets minder hard had ook wel gemogen, zit je iets comfortabeler. Aangekomen bij Pulau Tiga Survivor Island is het vanaf de steiger al mooi. Wat een plaatje. Mooi wit strand, prachtige palmbomen en overal hangmatten. Met de hele groep luisteren we eerst naar een kort babbeltje van onze lokale gids onder het genot van een zoet welkomstdrankje. Snorkelen, duiken en tripjes naar andere eilanden zijn mogelijk de aankomende dagen. We krijgen de sleutels en lopen zonder bagage naar onze chalets. Een eenvoudig chalet dat er netjes uitziet. Grote slaapkamer en een aparte oranje badkamer. Later kunnen we de tassen van het karretje afhalen waar ze meer rondrijden. Keurig. Iedereen heeft het warm dus zoeken we verkoeling aan zee. Nou ja verkoelingâ?¦ het water is lauw. Het is wel ff lekker verfrissend. De kwallen die er zitten vind ik minder prettig. Het prikt wat als ze langs je gaan maar na tien minuten is de prik weer over gelukkig. We zijn er wel achter dat je je goed moet insmeren met Deet. Als we aan het strand een beetje opdrogen worden we helemaal opgevreten door kleine Knut achtige vliegjes. Kolere beesten. Eenmaal in de chalet terug, douchen we en smeren ons in met Deet. Korte broek aan en een T-shirt. We hebben er nu geen last meer van. Voordat we gaan eten fotografeer ik nog een prachtige horizon waar de zon net onder is gegaan. Oranje, rood, geel, roze en blauw. Heel mooi. Het eten hier is goed op Pulau Tiga. Vlees, vis en verschillende groeten met rijst. Als toetje wordt een vers stukje fruit geserveerd. Na een biertje gaan we terug naar de chalet waar we met onze buren Petri en Gert nog een drankje doen op hun balkon. Dit alles onder toeziend oog van een enorm grote gekko. In de chalet doen we de airco en de fan aan en we gaan lekker pitten.

Zaterdag 21 maart
Weer word ik voor de wekker wakker. Moet geen gewoonte gaan worden. Met schrijven loop ik een paar dagen achter dus met de schrijf spullen loop ik richting zee. Aan een bankje met tafel neem ik plaats om mijn verhaal verder te schrijven. Hier kom ik snel van terug. De kleine steekvliegjes zijn er nog steeds en steken er aardig op los. Een paar bulten verder loop ik terug richting chalet. Douchen en insmeren met Deet is een beter idee. Als ik klaar ben met douchen, is Moedertje ook wakker. Zwembroek aan en richting ontbijt. Onderweg komen we Frans tegen. Hij zegt: ‘Camera halen want verderop wurgt een python een varaan’. Ok cool. Ik loop snel terug om mijn camera te halen en ga richting dit schouwspel. Het lijkt wel of ik een aflevering van Animal Planet op tv aan het kijken ben. De slang heeft de vele malen grotere varaan stevig in z’n greep. De laatste heeft zijn tong uit z’n bek en zijn nek lijkt gebroken. Ziet er fantastisch uit. Na een aantal foto’s en een filmpje loop ik terug naar het ontbijt. Later hoor ik van Harry dat ik net te vroeg ben weg gegaan. De slang liet los en snelde weg in de bosjes. Toen heeft iemand van het park de poot van de varaan recht gezet en een paar keer met z’n staart geschud. De varaan werd wakker en leefde dus nog. Alleen een dikke kaak. Hij zag er toch net echt niet meer levend uit. Nou ja, schijn bedriegt. Iets te laat voor het ontbijt neem ik alleen wat vers fruit met een kopje thee. Heb niet zo’n trek. Straks gaan we lopend een ander strandje bezoeken. Gewoon een klein kort stukje wandelen. Gert, Petri, Joop, Hetty en Moedertje gaan mee. We zien verschillende hagedisjes en horen de cicades die meer lijken op houtzagerijen qua geluid. Met rustig lopen bereiken we het strand in anderhalf uur. Op het kaartje en de borden lijkt het net of we op de helft zitten van een trail. Na wat foto’s maken en water drinken besluiten we het rondje af te maken. Dan hebben we het halve eiland te voet afgelegd. De borden kloppen niet en het kaartje geeft een vertekend beeld. Dit tweede deel is een stuk pittiger. Veel meer klimmen en omdat het later in de middag is maakt de temperatuur het er ook niet makkelijker op. Een paar korte stops om op adem te komen en om water te drinken slepen ons er doorheen. Bij aankomst in de kantine maken we voor Joop en m’n moeder een erehaag. We hebben het gehaald. Omdat we veel te weinig water bij ons hadden bestel ik gelijk twee flessen anderhalve liter water. Een voor Moedertje en één voor mij. Aanvullen want we zijn dorstig. Na een snelle lunch ga ik om 14:00 uur het bootje op. Klein stukje varen en dan snorkelen. Dit doen we om te beoordelen of er veel te zien is en misschien kunnen we dan morgen gaan duiken. We zien van alles al is het koraal wel bruin. Allemaal verschillende vissen en een schildpad maar die mis ik net. Toch nog best snel zo’n beest. Na een uurtje gaan we terug. Rest van de dag aan het strand gelegen en niet heel veel bijzonders gedaan. We moeten ook een beetje relaxen zo aan het einde van de reis. Moedertje wordt flink vaak gestoken door beestjes. Het zijn geen muggen en de Deet helpt niet. Ze slaapt slecht en heeft een hele dikke voet. Azeron helpt ook niet tegen de jeuk. Later horen we dat het zandvlooien of zandvliegen zijn.

Zondag 22 maart
Ik word uitgeslapen wakker. Moedertje natuurlijk niet. Ze is de hele nacht in de weer geweest om de jeuk te stoppen. Tevergeefs. Van Hetty en Petri krijgt ze later zalfjes die beter helpen tegen de jeuk dan Azeron. De jeuk wordt hierdoor gelukkig minder. Uitgeslapen maar toch nog niet helemaal wakker zit ik aan het ontbijt. Twee geroosterde boterhammen met jam. Wederom niet zo’n trek en heb een beetje last van mijn maag. De grote boodschap heb ik al een paar dagen niet weggebracht. Ik kijk wat om me heen en wacht even op Moedertje. Als ik mijn hoofd naar links draai loopt er een bijdehante makaak op een meter afstand en gaat richting mijn bord. Hij laat zijn tanden zien, gromt wat en voordat ik er erg in heb zit het beest met mijn geroosterde boterham in de boom. Dat ging snel. Ongelofelijk. Henny maakt nog een foto van het beest met mijn boterham in de boom. Mooi plaatje weer. Achteraf gezegd is de laatste hele dag van onze reis heel rustig verlopen. Moedertje heeft aan het strand gelezen en ik heb bijna de hele dag geslapen. Na het ontbijt en na de lunch heerlijk liggen tukken. Het weer is goed te doen vandaag. Niet zo benauwd en er staat een lekker windje. Goed uit te houden onder de palmboom in de schaduw. In de namiddag trekt het wat dicht en wordt het drukkend. We zijn blij als we iets na vijven de airco in het huisje weer aan kunnen zetten. Het is de laatste keer dat we met de hele groep samen kunnen eten dus spreken we af om 19:30 uur. Het eten is weer goed verzorgd al eet ik niet veel. Maagje doet nog niet wat het moet doen. Normaal drink ik het nooit maar ik neem nu twee blikjes Coca Cola met wat zout. Dit moet goed voor de maag zijn. Aangezien de beoogde feestavond niet los barst gaan we vroeg terug naar ons huisje. Moedertje leest nog wat buiten en ik speel een spelletje op m’n Iphone. Een verslapen dag sluit ik af met nog meer slapen. Had zelfs vandaag geen zin om mee te gaan duiken of snorkelen. Wilde gewoon ff niets doen. Kan ’s nachts wel een paar keer naar het toilet eindelijk. Zou de Cola zijn werk doen?

Maandag 23 maart
De laatste dag is aangebroken. Belachelijk snel is het allemaal gegaan. ‘Time flies while you have none’. Je kijkt er naar uit, treft voorbereidingen maar voor je het weet is het voorbij. Na het ontbijt nog maar ff het strand op. Moedertje leest haar boek uit en ik luister wat muziek en loop een stukje langs het strand. We kunnen gelukkig tot 14:00 uur in de chalet blijven. Dan kunnen we ons voordat we vetrekken richting het vaste land nog opfrissen. Na de lunch pakken we onze spullen voor de laatste keer in deze reis en gaan nog onder de douche. Schone kleding zit in de handbagage, dan kunnen we in de warmte nog gewoon in een korte broek met T-shirt lopen. Om 13:45 wordt de grote bagage opgehaald met het karretje en naar de boot gebracht. Als Ruud als laatste zijn sleutel heeft ingeleverd kan de boot vertrekken. Dag Pulau Tiga, we hebben genoten! De oversteek is rustiger dan de heenreis. Aan wal staat onze gids Chris ons weer op te wachten. Koffers en tassen gaan weer in de bus en in twee uur hobbelen we naar Kota Kinabalu terug. We zijn vroeg op het vliegveld, maar kunnen gelukkig al inchecken en de tickets regelen. Dit duurt aardig lang. Na een minuut of tien hebben we voor beide vluchten de tickets in handen. Tot mijn verbazing zie ik het geurtje By van Dolce & Gabanna staan in een duty free shop. Voor 100 ml moet ik 286 Ringgit betalen. Mijn credit kaart werkt niet. Ze willen hier een pincode in plaats van een handtekening. Had ik ook al met de slippers van Joyce. Voor de laatste keer maar pinnen hier dan. Moedertje koopt in hetzelfde winkeltje een mooie ring met stenen. Helemaal bling bling. Beetje interneppen bij de Mac met een burgertje erbij. Via voip Joyce voor de laatste keer bellen en dan de security check door. Nog steeds hebben we tijd zat. Allebei trekken we iets warmers aan. Lange broek en een shirt met lange mouwen. Na een dubbele cappuccino lopen we richting de gate. Om 19:50 uur gaan we de lucht in, terug naar Kuala Lumpur. Wederom een kort binnenlands vluchtje van een uur of twee. Ik werk het reisverhaal wat bij op het tafeltje van de vliegtuigstoel. Ben bijna helemaal bij met het verhaal. Met de voetbaluitslagen van afgelopen weekend loop ik nog ff naar Gert. Daarna gaan we al weer landen. Op Kuala Lumpur hebben we niet veel tijd, maar we kunnen nog wel een rondje lopen. Moedertje werkt het nicotine niveau met wat andere verslaafden bij. Om 23:45 uur gaan we de lucht in, terug naar Amsterdam. Dan komt het einde van de vakantie wel heel erg dichtbij helaas. We hebben ruimte genoeg in het vliegtuig. Vier stoelen met z’n tweeën. Ruimte zat dus. Ik zet mijn horloge alvast op de Nederlandse tijd, zodat ik weet hoe laat ik moet gaan slapen ongeveer. Het is redelijk vol te houden. Na twee filmpjes vallen de ogen wel dicht. Ondanks de ruimte hebben we niet heel veel geslapen maar wel de ogen dicht kunnen doen. De hele terugvlucht houd ik last van m’n maag. Erg vervelend. Rond half zes Nederlandse tijd zetten we weer voet op Nederlandse bodem. Het is echt ijs- en ijs koud hier. Brrr. Zodra de bagage van de band is pak ik gelijk mijn vest uit de tas. Dick komt ons halen, hij staat bij de ingang geparkeerd. Einde reis en einde verhaal.

Al onze belevenissen moeten nog wel een plekje krijgen. Je bent drie weken lang zo druk in de weer en doet zo veel indrukken op, dat je dit even moet verwerken. Het is fantastisch geweest. We hebben enorm genoten van alles wat Maleisië ons gebracht heeft.

Groet, Bastiaan.

Ik wil al een tijdje een mooie reis maken buiten Europa. Aangezien Joyce niet echt een liefhebber is van vliegen heb ik gevraagd over mijn moeder mee wil. In eerste instantie wilde we graag naar Sri Lanka maar op diverse sites werd dit afgeraden. Als alternatief zag ik Maleisië wel zitten.

Ik heb net de rondreis geboekt bij Djoser voor 23 dagen. Naast veel flora en fauna waar deze reis bekend om staat verblijven we aan het einde van de reis op een Expeditie Robinson eiland met de naam Pulau Tiga.We bezoeken diverse nationale parken en verblijven bij de Bidayuh stam. Ik heb er echt ontzettend veel zin in en kijk uit naar dit mooie avontuur wat ons te wachten staat. Ik hoop mooi zo veel mooie verhalen en foto’s terug te komen dat ik Joyce kan overtuigen zo’n reis ook een keer te maken.Ik zal bij “Lees meer” de gehele reisbeschrijving van de site van Djoser zetten.

Groet, Bastiaan

Kuching

Dag 1 Amsterdam – Kuala Lumpur
Dag 2 Aankomst Kuala Lumpur, vlucht naar Kuching

Vroeg in de ochtend arriveer je in Kuala Lumpur, waar je overstapt op de korte vlucht naar Kuching op Sarawak. De reisbegeleider wacht je op in Kuching en brengt je van het vliegveld naar het hotel. Je hebt dan de tijd om zelf de stad in te gaan. Maak een wandeling langs het waterfront of charter een van de vele bootjes. Statig zijn de historische huizen uit de Brooke-dynastie.

Of trek een paar uur uit voor het Sarawak Museum, een van de beste musea van Azië. Een schitterende, veelzijdige collectie toont de Dayakcultuur en je krijgt een beeld van de rijke flora en fauna van Sarawak. Populair zijn de vele restaurantjes op de Jalan Gambier, die tot ’s avonds laat open zijn en waar je in de gezellige drukte heel goedkoop kunt eten. Kuching betekent trouwens kat en dit dier zie je in allerlei vormen en op tal van plaatsen uitgebeeld.

Bako National Park

Dag 3 Kuching – Semonggoh – Bako nationaal park
Dag 4 Bako NP
Dag 5 Bako NP – Kuching

Vanuit Kuching reizen we per bus en boot in ongeveer twee uur naar het nationale park Bako. Onderweg maken we een stop bij Semonggoh, het oudste orang-oetanreservaat van Sarawak. In dit reservaat worden verweesde baby-apen en volwassen dieren, die vaak als huisdier zijn gehouden, voorbereid om terug te keren in de natuur.

Bako bestaat uit zo’n 27 km² tropisch regenwoud langs de prachtige kust met stranden, baaien en steile kliffen De bijzonder gevarieerde flora zorgt ook voor een enorme verscheidenheid aan dieren. Er zijn zeldzame soorten neushoornvogels te vinden, maar ook wilde zwijnen, makaken en neusapen. Een netwerk van gemarkeerde wandelroutes biedt volop gelegenheid om de jungle in te gaan.
Voor Bako geldt, net als voor de andere parken: in de vroege ochtend en tegen het vallen van de avond is de kans het grootst dat je dieren in het wild kunt waarnemen. De kans blijft echter klein in de dichtbegroeide jungle.
Na twee overnachtingen in de eenvoudige parkhuisjes in Bako reizen we terug naar Kuching.

Longhouse en Similajau

Dag 6 Kuching – boot naar Sibu
Dag 7 Sibu – boot naar Kapit – Iban longhouse
Dag 8 Iban – Sibu – Similajau nationaal park
Dag 9 Similajau NP – Miri

Alweer vroeg vertrekken we met de snelle express boot naar Sibu. Deze totaal 5 uur durende tocht over de Chinese zee en de laatste 2 uur over de Batang Rajang rivier, de grootste rivier van Borneo, is een hele belevenis. Na een overnachting in Sibu, vertrekken we de volgende ochtend met de snelle Express boot naar Kapit. Deze toch op de Rajangrivier, de belangrijkste verkeersader van Sarawak, duurt zo’n 2,5 uur. Met een busje rijden we dan nog een uur naar het Rumah Bundong longhouse van de Iban.

De Iban-stam is de belangrijkste stam van Sarawak en was vroeger berucht als volk van koppensnellers. In hun longhouse zijn de zwarte schedels van vroegere slachtoffers vaak nog te zien. De traditionele longhouse, een gebouw op palen aan de rivier, telt vele ‘appartementen’ voor verschillende families. Aan het hoofd van de hechte gemeenschap staat de ‘tuai rumah’. We verblijven hier één nacht en ’s avonds is er alle tijd om met behulp van een lokale gids/tolk van gedachten te wisselen met de Iban en van de traditionele dans en muziek te genieten, dit alles onder het genot van een onmisbaar glaasje ‘tuak’, de lokale rijstwijn.

Je komt van alles te weten over de rituelen, folklore en religie die in hoge mate de rijstbouw bepalen, het belangrijkste middel van bestaan. De Iban laten je tijdens een wandeling ook graag kennismaken met hun primitieve maar ingenieuze jachttechnieken en tonen hun geweldige kennis van bomen, planten en dieren die ze onder meer als medicijn of voedsel gebruiken. We slapen gezamenlijk in een zeer eenvoudig gastenverblijf. Vanzelfsprekend is het comfort naar onze maatstaven beperkt, maar dat valt in het niet bij de bijzondere ervaring van dit verblijf.

Via Sibu rijden we door het prachtige landschap naar het nationaal park Similajau, dat nog niet zo lang geleden is opengesteld voor toeristen. Nog vrij onbekend dus, maar absoluut een topper, met een van de mooiste stranden van Sarawak. Wie het rustig aan wil doen, kan lekker aan het strand liggen of varen naar Golden Beach. Actieve wandelaars kunnen kiezen uit verschillende uitgezette routes. We overnachten in Miri, een moderne en welvarende stad waar we even kunnen genieten van het drukke leven in een grotere plaats.

Gunung Mulu National Park

Dag 10 Miri, vlucht naar Gunung Mulu nationaal park
Dag 11 Gunung Mulu NP, boottocht naar Wind Cave en Clearwater Cave
Dag 12 Gunung Mulu NP, vlucht (via Miri) naar Kota Kinabalu

In Miri stappen we in een klein vliegtuigje naar het beroemde en grootse nationaal park Gunung Mulu, een schitterend natuurgebied diep in de binnenlanden van Sarawak. In dit park ligt het grootste grottenstelsel ter wereld maar het is ook geliefd om zijn diversiteit aan tropische gewassen, waaronder een grote variëteit aan vleesetende bekerplanten.

’s Middags kun je een wandeling maken door de jungle naar Deer Cave en Lang Cave. Als je de fantastische druipsteenformaties ziet en de miljoenen vleermuizen, die tegen het einde van de middag de grot uitvliegen op zoek naar voedsel, begrijp je waarom dit grottenstelsel wereldberoemd is.

De volgende dag varen we na het ontbijt over de Melinaurivier naar de Clearwater Cave, die zich uitstrekt over een lengte van maar liefst 51 kilometer. Onderweg stoppen we bij de Wind Cave en je kunt hier duidelijk voelen hoe deze grot aan zijn naam komt. De Clearwater Spring is een geschikte plek om te picknicken en te zwemmen.

Op de terugweg brengen we een bezoekje aan een Penan-nederzetting bij Batu Bungan. ’s Avonds kun je genieten van de rust en stilte in een ‘lodge’ aan de rivier. Via Miri vlieg je de volgende middag weer naar de bewoonde wereld.
In de moderne stad Kota Kinabalu in Sabah kun je, als afwisseling op de natuur, winkelen in een van de shopping malls, flaneren langs het water of rondstruinen op de Filippinomarkt, waar je onder andere typisch Filippijns handwerk kunt kopen. Kota Kinabalu is een stad voor culinaire liefhebbers; houd je van Spaans, Koreaans, Filippijns of Japans eten, dan kun je hier je hart ophalen. Maar ook het lokale eten op de markten is niet te versmaden.

Sepilok en Kinabatanganrivier

Dag 13 Kota Kinabalu  – vlucht naar Sandakan – Sepilok
Dag 14 Sepilok – Kinabatanganrivier
Dag 15 Kinabatanganrivier

Vanaf  Kota Kinabalu vliegen we naar Sandakan, de vroegere hoofdstad van Sabah, tegenwoordig een handelsstad waar producten uit het binnenland, zoals rotan, rubber en palmolie, worden ingescheept voor de export. Vanuit hier rijden we naar Sepilok, waar een van ’s werelds drie rehabilitatiecentra voor orang-oetans ligt. De dieren worden hier getraind om weer in het wild in de jungle te kunnen leven. Het is een unieke ervaring om de apen te zien wandelen door de jungle of slingeren aan de lianen bij een van de voederplatforms. We overnachten in Sepilok zodat we de volgende morgen tijdens de voedertijd aanwezig kunnen zijn.

Bij de Kinabatanganrivier overnachten we in een ‘lodge’ aan de oever. Je kunt hier ’s middags een boottocht maken om een bijzondere apensoort te bekijken; de neusaap, die vooral in dit gebied voorkomt. Hun enorme rode neus inspireerde eertijds tot de bijnaam ‘Hollanders’. Verder kun je lopend of per boot genieten van de prachtige natuur van dit gebied, met de mooiste bloemen en bijzondere vogelsoorten, zoals de neushoornvogels en slangehalsvogels.
Ook is er gelegenheid om een (facultatieve) excursie naar het Oxbowmeer te maken.

Kinabalu nationaal park

Dag 16 Kinabatanganrivier – Kinabalu nationaal park
Dag 17 Kinabalu NP
Dag 18 Kinabalu NP

Vanuit de Kinabatanganrivier rijden we met de bus naar Kinabalu nationaal park, met het 4105 meter hoge bergmassief Mount Kinabalu. In het park komen meer dan 1000 plantensoorten voor; van de gigantische rafflesia tot tal van wonderlijk gevormde orchideeënsoorten. In het informatie centrum wordt een presentatie over het park vertoond; hiermee krijg je een indruk van het natuurschoon en kun je je voorbereiden op de inspannende tocht naar de bergtop. We verblijven in een accommodatie buiten het park.

De volgende ochtend kan je het park op je gemak gaan verkennen, eventueel met een lokale gids. Er zijn vele verschillende wandelmogelijkheden inclusief een beklimming naar de top van Mount Kinabalu. Degenen die deze beklimming willen maken worden ’s ochtends vroeg met een busje naar het beginpunt, het Power Station, gebracht. Je overbrugt de eerste dag zo’n 1500 meter hoogte om op circa 3300 meter in een eenvoudig resthouse te overnachten.

De volgende dag ga je héél vroeg uit de veren om naar de top te klimmen, waar je (hopelijk) wordt beloond met een schitterende zonsopgang en een ver reikend uitzicht. Moe maar voldaan zit je vijf uur later aan het ontbijt in het resthouse waar je overnacht hebt. Daarna daal je verder af naar nationaal park Kinabalu. Met name het laatste stuk van de beklimming is zwaar, maar met een goede conditie en een flinke dosis doorzettingsvermogen kun je de tocht zeker volbrengen.

De beklimming van Mount Kinabalu is facultatief; de kosten bedragen € 195,-. Je dient je hiervoor minimaal 2 maanden voor vertrek voor aan te melden in verband met het kleine aantal overnachtingsplekken dat beschikbaar is, en de grote vraag hiernaar. Bedenk van te voren dus wel goed of je conditie goed genoeg is voor zo’n beklimming daar het echt een zeer pittige tocht is. Maar ook zeker de moeite waard zal zijn!

Pulau Tiga

Dag 19 Kinabalu NP – Kota Kinabalu – Pulau Tiga
Dag 20 Pulau Tiga
Dag 21 Pulau Tiga
Dag 22 Kota Kinabalu – Kuala Lumpur – Amsterdam
Dag 23 Aankomst Amsterdam

De volgende dag rijden we via Kota Kinabalu naar Kuala Penyu. Vanuit daar nemen we de boot naar het ‘Survivor Island’ Pulau Tiga. Dit onbewoonde eiland ligt ongeveer 10 kilometer van de kust en heeft slechts één resort. Het nationale park Pulau Tiga biedt diverse wandelpaden die zeker de moeite waard zijn om te ontdekken. Midden op het eiland bevinden zich moddervulkanen waardoor geometrische activiteit de modder uit de grond opborrelt. Men zegt dat deze modder herstellende elementen voor de huid bevat. Neem dus een modderbad met als afsluiting een verfrissende duik in zee!

Vanuit je eenvoudige chalet is het niet ver lopen naar de zee. Na een enerverende reis bestaan hier mogelijkheden om te zwemmen, snorkelen, duiken, wandelen en uiteraard te genieten van de zon. Aan het begin van de avond vertrekt het vliegtuig naar Kuala Lumpur, waar je overstapt op het toestel naar Amsterdam.

Vrijdag 3 oktober

Ja hoor vandaag is het zover! We gaan naar de US of A! New York! Whaaaah! Spannend!

Om 3 uur in de nacht moeten we opstaan. Even gauw douchen en aankleden en op naar Ine’s huis. Daar worden we met een taxibusje opgehaald. We, we, wie is WE. Nou daar gaat ie: Dick en Ine, Jeroen en Natascha, Bastiaan, Joyce en Anke!
Het busje staat al te wachten als we aankomen en iedereen is er. Let’s go! De meesten van ons zijn gelukkig niet echt moe.
Op Schiphol staat er best wel een rij om in te checken. Gelukkig redden we het op tijd om te boarden. Nadat we van top tot teen zijn gecheckt kunnen we de plane in.
We gaan van Amsterdam eerst naar Londen Heathrow en van daar uit naar New York. Van Amsterdam naar Londen is maar 3 kwartier vliegen dus dat valt reuze mee. Maar al met al een hele reis te gaan!
Op het eerste gezicht lijkt Heathrow helemaal niet zo’n groot vliegveld. Later blijkt dat we met de metro naar onze terminal moeten, dus. Toch wel groot.
Voordat we naar “onze” terminal kunnen krijgen we weer zo’n grote check. Op zich is het allemaal wel goed hoor, maar soms word je er wel een beetje gestoord van. Riem af, jas uit, schoenen uit, horloge af, alles! Oh nee, bijna alles. 😉
Toch wel op het nippertje bereiken we de gate. Er is overal best veel tijd in gaan zitten. “Rustig Dick, we zijn er al! Zie je nou wel,  we zijn hartstikke mooi op tijd!”

Dick is gisteren de hele dag bezig geweest met online inchecken. Hij heeft geprobeerd om ons allemaal naast elkaar te laten zitten, maar helaas is dat niet gelukt. Nou ja, jammer, maar niks aan te doen. Alleen Anke en Ine zitten naast elkaar. Uiteindelijk is het ook Natas gelukt om naast Jeroen plaats te nemen. Iemand wilde gelukkig met haar van plaats ruilen. Ja, want stel je voor dat we neerstorten, dan wil ze dat wel naast Jeroen doen! En begrijpelijk ook. In dat geval zou ik de hand van de Indiaan naast mij moeten vast houden. Geen fijn idee. Bas en ik hadden namelijk niet het geluk dat een van onze buren wilden ruilen. Snif.
Het vliegtuig is groot! 2 verdiepingen. 10 stoelen in de breedte! Dat geeft je op de een of andere manier toch wel een rustiger gevoel. Op de stoel ligt voor iedereen een dekentje, sokken, een tandenborstel, een koptelefoon, en een slaapmasker. In de rug een kussentje en een TV voor de snufferd. Nou hier wil je toch nooit meer weg? 😉
Nou hup de lucht in met dat ding! We willen naar New York!!! De piloot vertelt ons dat de vlucht 7 uur en 40 (!!!) minuten gaat duren. Bas kijkt me met een grijns aan. Hij heeft mij namelijk al die tijd wijs gemaakt dat het niet langer zou zijn dan 6 uur. Ik zit als een rat in de val. Annie kijkt ook al niet echt blij.
Gelukkig gaat de vlucht prima. Ik kan niet echt slapen. Ook omdat de Indiaan zijn waffel niet kan houden. We krijgen twee keer eten en veel drinken. Ja, de service is prima. Op het TV’tje kun je uit veel films kiezen, dus dat is ook goed! Dan gaat de tijd toch best wel snel voorbij. Tijdens de vlucht krijgen we ook nog wat formuliertjes met vragen die we moeten invullen voordat we het land in mogen.

Rond 17.00 uur landen we op JFK Airport. We gaan nu 6 uur terug in de tijd! Het is hier dus 11.00 AM. Zo, even plassen en dan aansluiten in de rij voor de douane. Hier moeten we de ingevulde formuliertjes afgeven en we krijgen een stempel in ons paspoort. Cool!
Bij de uitgang staat er een taxibusje op ons te wachten. De chauffeur gaat ons naar het hotel brengen. Een echte Amerikaan. ‘Dick!!! Waar is Dick?’ zegt Jeroen. De chauffeur kijkt hem raar aan. Huh? O shit! Dick heeft hier natuurlijk een heel andere betekenis dan bij ons ‘Karel ga je mee?’

Ons hotel heet het Manhattan Inn. Een eenvoudig hotel met kleine kamertjes. Het is wel schoon dus prima. We slapen hier toch alleen maar. Gauw droppen we de koffers en frissen ons even op, om vervolgens de stad in te gaan. Vandaag staat het Central Park op het programma. Dat is redelijk dicht bij ons hotel. Op weg daar naartoe pakken we even een Burger Kingetje. Tja, dat hoort erbij hier toch?
We kijken echt onze ogen uit hier! Al die yellow caps, bussen, auto’s, winkels, Cafés, mensen en lawaai. En zo groots! Echt, je moet hier zijn om te begrijpen wat een indruk het allemaal maakt. Het komt recht op je af. Echt geweldig!

Eindelijk komen we bij Cental Park aan. We zijn allemaal gebroken natuurlijk, van de reis en de indrukken. Dus we besluiten om ons (na veel afdingen) op fietsen met zitjes erachter door het Park te laten vervoeren. Dat is pas relaxt!

Daar gaan ze hoor, op drie fietsen door het Central Park in New York! De mannen die ons rondfietsen, vertellen allerlei verhalen over het park. Over de geschiedenis en over welke films er zijn opgenomen en welke celebs er dicht bij wonen, enz. Soms stoppen ze even om ons wat te laten fotograferen. Zo hebben we bijvoorbeeld een leuke foto van ons bij de beroemde Friends fontein. Ook staan we op de foto met Madonna’s appartement op de achtergrond en gaan we naar bij de herdenkplaats van John Lennon. Super leuk. Overal zie je ook kleine eekhoortjes lopen! Wat een scheetjes zeg. En hartstikke mak.

Na deze leuke fietstocht lopen we nog even een mall in, waar we tegen een reusachtige naakte mannelijk boeddha aanlopen. Annie, hangt deze al in de keuken bij Sky? Haha!

We komen erachter dat we toch echt wel heel moe zijn, dus we besluiten de mall vandaag te laten voor wat die is en nog even wat te gaan drinken. Na 25 uur is het alcohol peil toch wel tot een minimum gedaald, dus sommigen onder ons beginnen al te trillen. Vlakbij ons hotel is een pub. We bestellen wat biertjes en wijntjes en frisjes. Whaa lekker! We houden het niet lang vol hoor. Natas en Jeroen gaan als eerste. Toch worden we nog even wakker geschud door de rekening: $160!!!! We komen erachter dat de prijzen die op de kaart staan de kale prijzen zijn. Dus er komt nog tax bovenop en als klap op de vuurpijl ook nog eens 16% fooi! Lekker brutaal hé. Dus dat is even schrikken. Wat zijn we ook een stelletjes toeristen!

Ine en Dick gaan nog even wat eten, Annie, ik en Bas gaan naar bed. Truste.

Zaterdag 4 oktober

Zo goedemorgen, wij hebben zo’n 12 uur geslapen als het niet meer is.. Heerlijk. De wekker is net gegaan. Het is half negen. Om half 10 hebben we bij het ontbijt afgesproken. Nou dat moet toch makkelijk te redden zijn. Voor Bas wel. Voor mij gaat het helaas wat langzamer, want mijn föhn doet het maar voor de helft! 120 volt in plaats van 220. Shit. Ben wel 25 minuten met dat haar bezig!!! Gauw gauw gauw!
Gelukkig nog wel op tijd voor het ontbijt. Ik haal Annie op. Iedereen is er verder al. Het ontbijt bestaat uit bagels waar je elkaar mee kan vermoorden, cakejes, mierzoete sinaasappelsap, boter, jam en koffie of thee. Mmmm!
Met een bekertje koffie in de hand gaan we naar het metrostation. Hier kopen we een kaartje die zeven dagen geldig is, omdat vijf niet kan. En we gaan door de poort. Althans, Natascha, Jeroen, Bas en ik. De rest moet nog even leren hoe het moet 😉 Het is een soort schuif systeem. Net zoals je je pinpas door het apparaat heen haalt, moet dat nu met het metrokaartje en dan gaat het poortje los. Nou, niet bij Annie, Ine en Dick hoor. Terug! Hup daar gaan ze, terug naar de kaartenverkoper. Jeroen gaat inmiddels ook weer terug om te kijken of het hem wel nog een keer lukt om binnen te komen. Dat lukt dus ook niet meer, haha.De kaartenverkoper scheldt iedereen half uit en doet vervolgens een deur open waar ze door kunnen lopen. Zo hé hé, we zijn er hoor.

We gaan eerst naar Rockefeller Centre. Met de metro is het maar een klein stukkie. Eenmaal aangekomen regent het hier een beetje. He getver, dat hadden we niet besteld! Gelukkig komt het niet met bakken uit de hemel.
Op een gegeven moment lopen we langs een chocolaterie waar een mevrouw in de etalage aardbeien in de chocolade aan het dompelen is. O wat ziet dat er heerlijk uit! Dat wil ik dat wil ik dat wil ik! Niet iedereen heeft er zin in, maar Natas, Annie en ik nemen er een. Geweldig! Echt lekker. Dat mag ook wel voor 8 dollar 😉

We lopen door en komen bij een hoog gebouw aan, Top of the Rock bij Rockerfeller Centre. We kunnen hier in als we willen, dan hebben we een mooi uitzicht over heel New York. We zouden eigenlijk de Empire State Building in gaan, maar daar staan altijd dikke rijen en hier kunnen we zo in. Ik moet even worden overgehaald, dat wel. Het is wel heel hoog namelijk. We kopen kaartjes en gaan naar boven met de lift. Wat ontzettend gaaf zeg! Die lift gaat echt heel snel, maar je merkt er niks van. Als je omhoog kijkt, zie je pas hoe snel het gaat.
Eenmaal boven ben ik ook gelijk van m’n hoogtevrees af. Het is helemaal niet zo eng. Er staan trouwens ook overal glazen ramen voor de rand. En het uitzicht is echt prachtig.

Eenmaal weer beneden komen we een Starbucks tegen. Hier doen we ff een bakkie. Lekker hé, Ine!

Als we weer buiten zijn, lopen we richting Time Square. Dit is hier vlakbij, en op de heenweg zagen we de M&M’s winkel, daar gaan we even naar binnen. Lachen. Wat je maar kunt bedenken hebben ze daar. Speelgoed, kleding, bekers, knuffels, douchegordijnen, hondenjasjes, tassen, sieraden, enz. En dat allemaal van M&M’s. De chocolade M&M’s hebben ze natuurlijk ook in alle kleuren en maten. Heel leuk!
Time Square is overdag al leuk om te zien met al die lichtreclames overal, maar ’s avonds schijnt het nog mooier te zijn. We besluiten dan ook om vanavond weer terug te gaan.

Nu gaan we eerst even naar de wijk waar Dick vroeger heeft gewoond. We pakken de metro en stappen uit in de buurt van Washington Square. Het is hier best wel rustig en vredig vergeleken bij het drukke deel waar wij zitten. Hé leuk een markt! O Kijk zonnebrillen! Hup, gelijk de eerste kraam en Annie en Natascha hebben al weer wat te pakken. O leuk! ‘Twee voor $20. Nou dat is niks! Kijk Jeroen’ En Jeroen gaat ook voor de bijl!
Kom jongens, eerst even ergens wat eten en dan gaan we straks weer terug. We vinden een leuk restaurantje op de hoek van een straatje. Hier nemen we een lekker biertje en een uitsmijtertje op brood. Ha lekker peukie erbij. Mmm!
Weer terug op de markt komen we nog allerlei leuke kraampjes tegen! Anke koopt nog een ordi gouden horloge en Bas koopt ‘de zachtste sokken ter wereld’ voor ons. Ine komt haar droomtas tegen waar ze al jaren naar op zoek was! Jeroentje koop een leuke pet en Natas nog ondergoed voor Lisa. Bas wil eigenlijk ook nog een ‘Alain Clark’ petje kopen, alleen hij laat zich door mij tegenhouden. Ik vind m niet zo.. Sorry schat. Ok, dan nu echt naar Dick zijn wijk!O nee nog even plassen? Haha. Dat is wel grappig als je met zijn zevenen op stap bent. Voordat iedereen klaar is met alles kan er best wel eens een kwartiertje overheen gaan. Maar we hebben de tijd dus wat maakt het uit. Nou daar gaan we dan echt! Oh nee, we worden een schoenenwinkel binnengezogen! Jeroen koopt een paar Pumaatjes. Leuk Jeroentje!
Kijk eens nog een andere leuke schoenenwinkel! O een koeientas! ‘Die moet ik hebben’, zegt Annie. Natas krijgt wat van de prijs af. Mogen we in euri’s betalen? Helemaal mooi! Doen!

Je zult het nooit verwachten, maar we bereiken eindelijk de straat van Dick. Via een parkje lopen we een grote ronde in de laan waar hij gewoond heeft. Het is heel jammer, maar ‘zijn’ appartement staat er helaas niet meer. Maar nu weten we in ieder geval wel waar het ongeveer is geweest.

Het is echt een hele mooie buurt met mooie opgangen voor de huizen. Het is echt zo’n Amerikaanse laan die je ziet in TV series.

Nadat we op de terugweg even wat hebben gedronken bij een Café stappen we in de metro richting Time Square.
Via Broadway lopen we ernaartoe. Nou inderdaad! ’s Avonds is het hier nog mooier en grootser dan overdag! Wauw wat zijn die lichten mooi zeg! Gewoon hele muren van gebouwen zijn bezet met schermen. Super. Vooral Jeroen kijkt zijn ogen uit natuurlijk, want het is zijn werk!

Ah, er zijn hier ook winkels! Leuk! Levi’s store, Toy’s R Us en Footlocker, daar gaan we naar binnen. En bij het Hardrock Café voor een T-shirt voor Dick. We hebben niks gekocht behalve dat en een paar speelgoedjes voor Lisa en Sara. ‘Hi Welcome to Toys R Us!!! Please smile than we can make you a picture!. zegt zo’n typisch Amerikaans viswijf bij de ingang wel 200 keer in de tijd dat we op Natas en Jeroen staan te wachten. Pff hoe houdt ze het vol!
Eigenlijk zijn we het wel weer zat voor vandaag, dus we gaan weer richting Manhattan Inn. Eenmaal daar komen we langs een sushi restaurantje. Hmmm, dat is toch nog wel even lekker! Zo gezegd zo gedaan. Nou en lekker is het! Wijntje erbij en het kan niet beter. En nog een wijntje en nog een. O nee, die laatste krijgen we niet. We worden er gewoon uitgezet! Willen de mensen hier geen geld verdienen dan? Nou dan niet ook. De rekening dan maar.
Nou ze willen dus wél geld verdienen, want naast de 8% tax die hier extra op de rekening wordt gegooid komt er ook in dit restaurant weer 40 dollar tip bijna. Tja, dan kun je je gasten zo’n laatste wijntje wel weigeren hé.
Ok nog één afzakkertje dan in de kroeg hiertegenover! We zijn weer over de moeheid heen hoor! Deze stad slaapt nooit, dus wij ook niet, haha! Kortom.. 3 uur, 9 chardoneetjes, 6 bier, 2 baco en 30 sigaretten later (en wat was het knap van Natas en Jeroen dat ze die laatste konden weerstaan!), rolden we weer naar buiten! Op Bas na, die was zo slim geweest om een paar uurtjes eerder zijn mand in te gaan 😉

Zondag 5 oktober

Tja, en dan voel je je rottig hé, de volgende morgen om half negen. Bas natuurlijk zo fris als een hoentje. Pffff. ‘Gelukkig treffen we aan het ontbijt nog wat meer brakke mensen aan. Niet dat ze dat zouden toegeven natuurlijk 😉
Vandaag staat Ground Zero als eerste op het programma. We gaan er weer met de metro heen. We stappen uit en komen bij een grote bouwval terecht.

Overal staan hoge hekken met zeilen ervoor. Niemand mag dus zien wat er achter de hekken gebeurt. Dat maakt het nog aanlokkelijker om door elk gaatje of spleetje wat je ziet te kijken. Het enige wat je dan kunt zien is een groot gat met alleen nog de overblijfselen van wat ooit een kelderverdieping is geweest. Vreselijk. Het is echt heel gek om hier te lopen. Helemaal omdat die beelden van 11 september in je geheugen gegrift staan. Het is haast niet voor te stellen dat deze ramp hier heeft plaatsgevonden. Dat wordt wel anders als we een kerkje binnenlopen dat vlak bij Ground Zero staat.

We willen oversteken naar het kerkje en dan doet er ineens een Amerikaan een doek open. Er zitten allemaal tassen in! Nep tassen! Die heel echt lijken! Ohh. Alle vrouwen in de buurt komen er als mieren op af, haha. Zo ook onze Natascha. Die we aan het einde van deze vakantie NaTAS noemen. Ze heeft er een te pakken, een D&G met rood en zwart witte zebra print. Heel mooi! Ze heeft ‘m die dag niet meer losgelaten.

Maar goed, we zouden over steken naar het kerkje. In het kerkje hangen allemaal foto’s van – en herinneringen aan de omgekomen mensen op 9/11. Het is vreselijk. Anke heeft dikke tranen op haar wangen. Wat indrukwekkend is dit. Hoe heeft dit kunnen gebeuren. Ongelofelijk. Geen woorden meer voor.

We gaan verder. Op weg naar de gedenkmuur waar alle namen op staan van de omgekomen brandweerlieden. Onderweg daarheen drinken we nog even een kopje koffie en een brownie of een stuk cheesecake. Dat moet je toch ook geprobeerd hebben als je in New York bent nietwaar? Jeroen vindt het nodig om nog even de wc hier te bezoeken, tot groot ongenoegen van de rij mensen die na hem gaan. ‘We gaan, nu! Haha.
De muur is ook heel indrukwekkend, ook met huilende mensen en bloemen erbij. Bah.
Op naar wat leukers. Century 21! Een shoppingmall! Het is vlakbij Ground Zero. We hebben van meerdere mensen gehoord dat we hier heen moeten!

We spreken op een bepaalde tijd weer met elkaar af, dan kan iedereen z’n gang gaan. Het zou helemaal te gek zijn om hier te shoppen. Nou, wij vinden eigenlijk van niet. Het is niet meer dan een veredelde Zeeman, maar dan met (lelijke) merkdingen. En wel zo slordig door elkaar dat je gewoon niet weet waar je moet zoeken. Nee, dit is niks. Ank en ik zijn gauw weer buiten. Samen met Ine gaan wij andere winkels in de straat kijken. Bas en Dick gaan ook samen op stap, Natas en Jeroen zijn we even kwijt.
Op de afgesproken tijd zijn we weer samen. Eigenlijk heeft niemand wat speciaals gekocht in Century 21. Nee, dit was ‘m niet. Bastiaan heeft wel stiekem samen met Dick toch zo’n ‘Alain Clark’ petje gekocht, die hij op dat marktje gisteren heeft laten liggen omdat ik zei dat ik ‘m niet mooi vond. Deze is wel leuker moet ik zeggen. Staat je goed schat.

Onze volgende bestemming is Wall Street. Maar wat zien we daar! Een karretje met eten! Nou, we hebben wel zin in een broodje met het een of het ander. Gyros en kebab worden het, met veel sauzzz. Wel lekker ook, na zo’n avondje doorhalen.

Wall Street is niet ver weg. Het is een grote straat met bekende gebouwen waaronder de New York Stock Exchange en de Trump Building. Wel even leuk om gezien te hebben en mee op de foto te gaan natuurlijk!

Het schijnt dat hier in de buurt ook een grote gouden stier staat. Laten we daar dan ook even heen gaan. Leuk! Eerst moet Annie maken dat ze naar de wc komt (broodje Gyros), anders kunnen we meteen door naar het hotel voor schone kleren. Haha. Pfff net op tijd vinden we een wc!
Hé, wat zien we daar! Een Amerikaan met een doek! Oh nee NaTAS, doorlopen! Maar het is alweer te laat. Ze laat haar oog dit keer vallen op een zwarte lederen D&G. Onweerstaanbaar natuurlijk. Ze had inmiddels voor elkaar dat ze die andere van haar vader voor haar verjaardag krijgt, dus nu was er nog geld over! Tja, het vervolg raad je al hé.
De stier is goud en groot! Hup op de foto! Natuurlijk kunnen wij weer niet normaal op de foto met het dier. De een staat met z’n kruis tegen de snuit van de stier en de ander kriebelt of trapt hem in de ballen. Stelletje ongeregeld.

Nu is de Statue of Liberty ook niet ver meer weg! Laten we die dan ook gelijk meepakken! Dick heeft het gelijk al bij het rechte eind, want hij heeft het idee om het de Ferry te gaan. Die vaart langs het vrijheidsbeeld, je kunt ‘m dan goed zien en het is gratis. Maar Natas en ik willen toch graag met de officiële (betaalde) boot, zodat we ook het eiland op kunnen. De kapitein schreeuwt naar ons dat als we nog meewillen, we gauw kaartjes moeten kopen, want dit is de laatste tocht van vandaag. Hij gaat om half vijf.

We hebben iedereen overgehaald om mee te gaan dus we gaan gauw kaartjes halen. Het is nu kwart over vier dus dat redden we makkelijk, denken we. Echt niet dus. We kunnen hoog en laag springen, maar we krijgen de kaartjes niet . Weer een voorbeeld dat Amerikanen geen geld willen verdienen. Ze hadden nog 70 dollar kunnen binnenhalen. De boot was maar halfvol en het was nog geen eens half vijf! Echt belachelijk. Achteraf wel goed hoor, want we gaan toch lekker met de gratis Ferry en kunnen prachtige foto’s maken.

Het volgende agendapunt is Little Italy. We hebben bedacht dat we daar gaan eten vanavond. Wij weer de metro in. En alsof het zo moest zijn: We stappen uit tegenover een grote Victoria’s Secret (lingeriezaak, red.)!!!!! Wauw! Daar moeten we even naar binnen! Vooral Annie heeft het hier al dagen over. 3 slipjes later staan we weer buiten 😉 De bh’s waren mwa. Niet wat je van zo’n winkel verwacht.. Er schijnt trouwens ook een echte Ugg store in de buurt te zijn. Maar we hebben niet genoeg tijd om die te vinden. Doen we dat morgen. We lopen nog wat winkels in en uit zonder succes en dan komen we elkaar weer tegen. NaTAS en Jeroen hebben wel succes gehad! Zij zijn de andere kant van de straat ingelopen en hebben leuke dingen gekocht. En Bas heeft leuke All Stars.

Zo nu een lekker Italiaans restaurantje zoeken. We lopen en lopen, maar Little Italy kunnen we niet echt vindenâ?¦ We zien wel een pizzaria, maar dat is meer op een hoek van Chinatown. Nou laten we daar maar heen gaan, want we hebben trek en zijn het zat! Tijd voor een wijntje ook!
We treffen het niet echt met het eten. Vooraf gaat wel geloof ik. Behalve de kippensoep van Annie, daar zitten meer noodles in dan kip. Maar het hoofdgerecht slaat alles. Tenminste, vind ik. Spaghettie pesto heeft nog nooit zo vies gesmaakt! Zelfs Bas vindt het vies. We geven het aan ons vuilnisvat, die lust alles. Jeroen?
Ine en Dick hebben wel een lekkere pasta en Bas een lekkere pizza. Annie haar hoofdgerecht is ook niet zo geloof ik. Nou ja.
Vanavond maar geen afzakkertje, hé guys? Truste dan!

Maandag 6 oktober

Vandaag gaan we naar de Brooklyn Bridge en naar de oude school van Dick. Chinatown staat op het avondprogramma. Bas en ik zijn vandaag 6 jaar vriendje en vriendinnetje, dus we willen daarom iedereen vanavond trakteren op een lekker Chinees maal.
Maar eerst Macy’s! Dit is een groot bekend warenhuis in NEW YORK en vlakbij ons hotel. Dus op weg naar de Brooklyn Bridge stoppen we daar even. We spreken over een half uurtje af, want NaTAS en Jeroen willen liever even naar H&M, en Bas en Dick gaan ook ergens anders heen. Ine, Annie en ik gaan naar binnen. Zo dit is wel even iets anders dan Century 21.
We zien meteen allerlei leuke dingen! We hebben niet ze lang de tijd, dus we snuffelen allemaal gauw doorheen. Ik koop een paar leuke gympies en Annie ziet mooie laarzen. Ze laat ze nog even staan. We vanavond wel terug, want anders loop je daar de hele dag mee te slepen. Op de afgesproken tijd staan we buiten. Niemand te bekennen. De rest schijnt in Old Navy te zijn. Is ook een leuke Amerikaanse winkel. Bas komt met tassenvol naar buiten. Inmiddels komen Jeroen en Natas er ook aan met tassen, dus de heren besluiten dit even naar het hotel te brengen. Had Annie toch die laarzen wel kunnen kopen, maar ja. Komt goed.
Ondertussen drinken Annie, ik en Natas we even een Starbuckje. Ine en Dick gaan even schoenen kijken voor Dick in een winkel dichtbij.
Wat een half uur zou duren, is inmiddels al twee uur geworden, haha. Dick kijkt op zijn horloge. Ja, de halve dag is alweer zowat voorbij. Kom!
We lopen de subway in! Hier krijg ik de schrik van mijn leven. Ik bedenk me dat mijn metrokaart nog in mijn andere broekzak zit! Dat durf ik dus niet tegen Bas te vertellen, want dit is echt typisch iets voor mij en ik kan zijn reactie wel raden! Ik vertel het tegen Ine en zij komt met het geweldige idee om te zeggen dat zij haar kaart is vergeten in plaats van ik. Wat een schat hé. Dus ze geeft me gauw haar kaartje en Dick gaat zogenaamd voor haar een nieuwe kopen. Voor 1 dag. En wat denk je nu schatje? Hahahaha!!! Sorry lief!!!! En Ine, bedankt! En iedereen eigenlijk bedankt voor het ‘niets zeggen!’ Vooral Jeroen ook.

Ok, Brooklyn Bridge it is! We stappen daar de metro uit en we komen direct in een enorme rooklucht terecht. Best wel eng, vooral hier in New York. We lopen gewoon door. De rook wordt wel steeds heftiger. Op de Brooklyn Bridge staan allerlei mensen naar een bepaald punt te kijken. Eenmaal op de brug kunnen wij het ook zien. Staat er gewoon een hele tunnel in de fik! Auto-ongeluk. En een rook! Niet te geloven! Pikzwarte rook komt er uit de tunnel. Waarschijnlijk hebben een paar mensen dit ongeluk niet overleefd. Vreselijk. De hele stad zit ook gelijk muurvast qua verkeer. Niemand kan meer een kant op. Zelfs brandweerwagens kunnen er niet meer bij.

We besluiten door te lopen. We genieten zo helemaal niet van de mooie brug! De brug is 2 kilometer lang. We maken er een aantal mooie foto’s van.

Na de brug gaan we eerst even zitten. Hmm we hebben eigenlijk wel een klein beetje trek. Ah! Daar staat een hotdog karretje. Lekker.

Zo, nu kunnen we op weg naar de oude school van Dick. Dat schijnt hier dichtbij te zijn. En inderdaad, we lopen een stukje en we komen bij het adres aan wat op Dick zijn oude diploma staat. Maar geen school. We lopen toch even naar binnen en vragen aan een mannetje bij de receptie of de school hier nog is. Hij kijkt ons een beetje vaag aan. ‘But sir, things have changed, 15 years ago the school closed. There’s no one left in New York from that time.’ Nou, jij bent er toch ook nog!! Het had gekund hoor. Toch jammer.. We zetten Dick nog wel even op de foto met het gebouw op de achtergrond.

De volgende stop wordt Chinatown. Hier gaan we eerst nog even een klein shopje doen en daarna zoeken we een restaurantje waar we onze family kunnen trakteren ter gelegenheid van ons 6 jarig jubileum.
Goed, bij de uitgang van de metro richting lopen we tegen een Hilfiger winkel aan. Heel even naar binnen dan? Hihi. Ik koop een donkerblauwe spijkerbroek en Ine een mooi vest. In dollars valt het best mee qua prijs, ahum.
Zo nu gaan we echt even die Ugg store zoeken. Gelukkig zien we een groot uithangbord, dus we hebben het zo gevonden. Het is hier druk. Heel druk. Alle gangbare maten zijn eruit. Ook voor kinderen. Natas wilde ook een paar voor Lisa kopen en voor het kindje van haar vriendin, maar dat gaat allemaal niet door. Ik pas nog een paar Ugg laarzen, maar 300 dollar vind ik ze niet waard. Iedereen is er klaar mee, dus we gaan weer.
In deze straat is ook een Guess winkel. Leuk! Ik zie echt een geweldige jas hangen. Zwart met gouden stippeltjes erdoorheen geregen. Heel sjiek. En nog een truitje erbij. Natas ziet weer een leuke tas. Maar ze kan hoog of laag springen, ze krijgt ‘m niet van Jeroen. Haha. Daar baalt ze de komende dagen erg van, kan ik je zeggen.

Iedereen is wel uitgeshopt voor vandaag, we gaan richting Chinatown. De straatjes van Chinatown zitten vol met winkels, vooral vis en groenten. Brr wat stinkt dat zeg. Sommige vissen leven gewoon nog! Zielig! Chinezen proberen alles voor een klein prijsje te krijgen. Dan komen we een winkeltje tegen waar je een Chinese massage kunt krijgen. Nou dat lijkt Bas wel wat. En Ine ook wel. Een half uurtje voor 25 dollar. Nou, das niks. Doen! Dan gaan wij tussendoor wel even ergens op een terrasje zitten.

We komen terecht bij een Italiaans restaurant met een buitenterras. Wel wat smalletjes, maar goed. Allereerst duurt het een kwartier voordat er iemand naar ons toe komt. Uiteindelijk komt er een bijdehante ober aan hoor. We geven onze bestelling op. Vier biertjes en een baco. Het zal wel duur zijn hier. Ik vraag hem wat een biertje nou eiegnlijk kost. 7 dollar zegt hij. ‘Excluding tax and service?’Jezus, dat wordt dan 8,5 dollar voor een biertje. Nippen! ‘Voor elke slok een dollar aftikken jongens’, zegt Jeroen. Haha.
Ondertussen komen Bas en Ine aangelopen. Dick zegt dat we nog online moeten inchecken voor morgen, anders kunnen we niet naast elkaar zitten. Dan moeten we wel een internet Café vinden, en die heb je hier niet veel om de een of andere rare reden. Jeroen heeft er wel eentje gezien op de heenweg naar Chinatown, maar we gaan op het advies van de ober af. Die stuurt ons de andere kant op. Hadden we dat nou maar niet gedaan, want drie kwartier en 5 km later, komen we toch uit bij die van Jeroen. Gelukkig is er ook een printer, dan kunnen we ook de boarding passen printen. We zitten naast elkaar! Gelukkig. Dick is ook weer helemaal gerust 😉
Ok, nu op zoek naar een restaurant. We lopen er een paar voorbij en uiteindelijk vinden we er een waar de Peking eenden in de ‘etalage’ hangen en de keuken is open. Nou, als de keuken open is, dan zal het wel hygiënisch zijn denk je dan hé?

We gaan aan tafel. Ze hebben hier geen wijn, maar wel bier. Goed. We krijgen de kaart. Eigenlijk weten we niet precies wat we moeten nemen, want Amerikaans Chinees is anders dan Nederlands Chinees. De ober kan ook ook niet helpen door een gevarieerd menu van de chef op tafel te zetten. Daar doen ze niet aan. We moeten het echt zelf uitzoeken. Uiteindelijk zijn we eruit. Annie neemt kip met sinaasappelsaus, Dick kip met hete saus en groenten, Natascha garnalen in een sausje, ik pekingeend met groenten en een sausje, Bas en Jeroen en Ine sizzling prawns. We bestellen nog een paar bakjes rijst erbij, wit en gebakken met kip, en klaar.
Al snel komt het eten op tafel. Het ziet er perfect uit en het smaakt ook zo. Heerlijk. Daar komt ook de rijst aan. Jeroen schept op en ik vraag of hij op mijn bord ook een beetje op wil scheppen. En dan gebeurt het. Ik wil een hap nemen en zie ineens iets rozigs op mijn bord. Wat denk je, het is een pleister!!! Op mijn bord! En pleister tussen de rijst! Wat goor! De ober hoort ons gillen en neemt mijn bord mee naar de keuken. Maar het kwaad is al geschied. Hier neem ik geen hap meer. Nergens van. Iedereen die de rijst heeft opgeschept, krijgt een nieuw bord en we krijgen nieuwe rijst, maar voor mij is het echt voorbij met eten. Ik ben er echt misselijk van!
Uiteraard betalen we niet voor de rijst. De rest was echt wel lekker, maar toch drukt het wel een stempel op de avond. Jammer. Vergeten doe ik het nooit meer in ieder geval en achteraf kunnen we er ook wel om lachen gelukkig. In plaats van ‘sambal bij is het nu ‘pleister bij?

We gaan nog even een chardoneetje halen hoor, om die pleister weg te spoelen. Gezellig! Leuk hé Jeroen, die serveerster! Boef!
Morgen al weer naar huis. Bah. Ik wil niet!!! Niemand volgens mij.

Dinsdag 7 oktober

Vandaag spreken we niet om half tien af bij het ontbijt, maar om half negen. We moeten namelijk nog even naar Macy’s voor de laarzen van Annie, en Ine wil nog even naar de M&M store om iets leuks te kopen voor de kids van Andrea. En aangezien we al om twee uur vanmiddag weg moeten voor vertrek, hebben we weinig tijd! Ik heb gelukkig het meeste al gepakt, dus dat scheelt.
Om kwart over negen staan we voor de deur bij Macy’s. Wat denk je. Dicht! Gaat om tien uur open! Kl*te. Hadden we wel uit kunnen slapen dus. Maar ja. Dan maar wat andere winkels bekijken. We gaan even met Dick mee een sneakerswinkel in. Hij wil graag All Stars met de NEW YORK metro kaart erop. Helaas zijn ze niet in zijn maat. Balen. Ik zie zilveren All Stars. Wel in m’n maat. Leuk. Die neem ik dan nog.
Als Macy’s eenmaal open is, past Annie haar droomlaarzen! Ze zijn er in haar maat! Ze zijn echt geweldig! Twee meisjes staan te kijken naar ons en vragen of ze een foto van Annie mogen maken als ze haar laarzen aan heeft. Het schijnt dat deze meisjes werken voor de designer van deze boots en dat dit het eerste paar is dat er wordt verkocht! Leuk hé!
Verderop is Natas ook laarzen aan het passen. Ze komt erachter dat ze thuis net zoiets heeft, dus ze neemt ze toch maar niet. Maar dan kan ze die Guess tas nog gaan halen want nu heeft ze geld over! Haha. Nee? O.

Terwijl we de spullen naar het hotel brengen gaan Natas en Jeroen nog even naar Old Navy voor een bodywarmer voor Jeroen. Dat is ook net een wijf hoor. Ouwe shopaholic!
We moeten ook uitchecken om twaalf uur. De koffers zijn wel wat zwaarder dan op de heenweg! Gelukkig kunnen we ze nog even in het hotel laten staan voor dat we weg gaan.
Zo nu is het de beurt aan de M&M store voor Ine. We gaan er heen met de metro. Ja, ik heb mijn kaartje bij me 😉
Als we klaar zijn kopen we nog wat I love NY T-shirts en wat frutsels en dan is het toch echt tijd om te gaan.
We halen de koffers op bij het hotel en gaan met de metro naar het treinstation dat ons rechtstreeks naar het vliegveld brengt. Bij een hele aardige meneer checken we de bagage in. We kunnen in de rij voor de douane. Alles moet weer uit en weer aan en we kunnen door. Hier zijn ook leuke winkeltjes! En wat een goedkope parfum! Die gaan we scoren! Ik een flesje en Annie twee. Het gekke is dat we onze spullen pas krijgen als we gaan boarden. Vreemd hoor. Wat kun je nou uithalen met een flesje parfum? Ze zijn hier wel heel streng qua beveiliging.
We hebben nog een beetje geld in de pot, dus eten we nog even een Maccie voordat de grote terugreis begint! En Dick een anti zenuwen biertje 😉
Ok, we kunnen boarden! De zakjes parfum staan netjes klaar in de slurf voordat we instappen. Het is weer zo’n groot vliegtuig, gelukkig. En we zitten allemaal netjes op een rij naast elkaar. Daar gaan we! De terugvlucht duurt een kleine 6 uur zegt de piloot. Dat is een uurtje korter dan de heenreis. Lekker.
Omdat we iets later vertokken en omdat we ruim een half uur boven Londen moeten blijven slingeren voordat we mogen landen, duurt de vlucht toch zo’n 7 uur bij elkaar. We hebben er allemaal niet veel van gemerkt. Tenminste, ik heb het grootste deel van de vlucht geslapen. We moeten ook weer een beetje wennen aan de nieuwe tijd natuurlijk.

Woensdag 8 oktober

Om half negen gaan we vanaf Londen weer de lucht in richting Amsterdam. Rond tienen komen we aan op Schiphol. We zijn allemaal totaal gebroken! Logisch ook. Gelukkig komen de koffers vrij snel. Het taxibusje staat ons weer op te wachten bij de aankomsthal. Bij Ine drinken we nog een bakkie en dan scheiden onze wegen. Gek hoor. Na zo’n intensieve vakantie met zijn allen is dat wel wennen!

De dagen die volgen besef je je eigenlijk pas wat je allemaal hebt meegemaakt en wat een enorme indruk het heeft gemaakt! Volgens mij heeft iedereen dat gevoel wel.

Dick, Ine, Natas, Jeroen, Annie en Bas natuurlijk: het was helemaal super gezellig en leuk met jullie in New York! Had het voor geen goud willen missen! Bedankt en we moeten het zeker niet bij deze ene keer laten! Op naar de volgende trip!

Liefs Joyce

P.S. Toch nog 10 kantjes geworden hé Jeroentje 😉

Zondag 24 augustus 23.45u

Piep Piep Piep!!! Neeeheeeee! Nu al? Ja nu al. Hup eruit! We gaan op vakantie en hebben en nachtje reizen voor de boeg in plaats van slapen. Om 12.50 u nemen we de trein naar Schiphol waar we een uur later aankomen.

Maandag 25 augustus

Na het inchecken is alles dicht achter de douane. Jammer dan kunnen we niet shoppen!
Al weet ik dat het alleen maar leuk is wat we gaan doen, ik kan het toch niet opbrengen om vrolijk te zijn! Sterker nog, ik ben vreselijk chagerijnig. Joyce zonder slaap is een ramp in de omgang. Sorry liefde. Maar je blijft geduldig.
In het vliegtuig kunnen we slapen gelukkig. De vlucht verloopt prima. Na zo’n 2,5 uur komen we aan op de luchthaven van Burgas in Bulgarije! We gaan naar Hotel Majestic in Sunny Beach . Het schijnt een luxe oord te zijn. En dat is het zeker! Onwaarschijnlijk mooi is het! Aan de boulevard aan zee. Geweldig. Bastiaan checkt in bij de balie. Een aardige medewerker biedt ons aan ons naar de kamer te brengen en onze koffers te dragen. Wat aardig. Die van mij weegt 24 kilo. Haha. Eenmaal in de kamer aangekomen blijft hij wachten. O ja! Hij wil natuurlijk een fooi! Stom! Maar uhh. Wij hebben nog geen lev’s gepind en euroâ??s hebben we ook opgemaakt volgens mij. Hmm. “you’ll get it later”, proberen we. Maar de man gooit er een Bulgaarse vloek uit en loopt weg. Nou dan krijgt hij het dus helemaal niet. Jammer voor hem.
We hebben een appartement met zeezicht gekregen. Kan niet beter! Het uitzicht is geweldig. Gauw pakken we onze koffers uit en trekken onze zwemkleding aan om naar het strand te gaan! Het is lekker weer namelijk. Eerst even pinnen ook.
We hebben de hele nacht niks gegeten dus we stoppen onderweg naar het strand eerst even bij een eettentje. Hmmm lekker een cheeseburger! Om half 10. Ach ja moet toch kunnen.
Eenmaal op het strand begint de vakantie echt! O wat heerlijk is het toch. Zo, nu kunnen we eindelijk een beetje slapen!
Na het strand frissen we ons even op en maken ons gereed voor het diner! Nou ik ben benieuwd! Wij zitten in de shift van 20.00 u, hihi. Er is er namelijk ook een eerder, vanaf 18.00 u.
Onze vaste plek voor de komende week is nog niet gereed, dus we worden naar een andere tafel begeleid. Het is een iets kleinere zaal aan de zijkant van de grote eetzaal, met een apart buffet. We bestellen eerst even een wijntje en dan kunnen we aanvallen! Nou het ziet er prachtig uit hoor, allemaal. Vooraf nemen we salade en daarna vlees met frietjes. En natuurlijk een toetje. Allerlei soorten taartjes en ijs. Jammie.

Na het eten lopen we nog even naar buiten voor een afzakkertje. Het hotel heeft een eigen bar met een lounge gedeelte erbij. Bas neemt een Marguerita en ik een Mohito. Het is happy hour dus we krijgen er ieder twee! Ah welja joh! Dan zullen we daarna wel lekker slapen!

Dinsdag 26 augustus

We mogen tot 10.00 aanschuiven bij het ontbijt, maar aangezien het dan een beetje druk is wordt om aanbevolen om voor half 10 binnen te zijn. Daarom gaat de wekker om 8.45u (NL tijd 7.45u!!!). Even gauw onder de douche en daar gaan we. Nu zitten we ergens anders. In de grotere zaal. Dit is onze vaste plek. Tafel 85. Althans, met het ontbijt mag je gaan zitten waar je wilt, maar 85 is toevallig vrij.
Qua eten weet je niet wat je ziet! Wat je maar kan bedenken is er: Gewoon brood, bolletjes, gefrituurd brood, croissantjes, crackers, yoghurt, fruit, gekookte eieren, gebakken eieren, gefrituurde eieren, engelse worstjes en bonen, pannenkoeken, allerlei soorten beleg natuurlijk, fruit, groenten, sapjes, toetjes, etc etc. Nou ik heb half nog niet alles opgenoemd. Geweldig. Wat ontbijt betreft halen wij ons geld er niet uit, dat niet. Bas eet yoghurt en bij mij houdt het na twee broodje met ham en kaas ook wel op. Maar toch.. geweldig.
Na het ontbijt gaan we terug naar de kamer om onze badkleding aan te schieten, want we gaan weer lekker naar het strand! Het is super weer! En het hotel ligt eigenlijk aan het strand. Met 2 minuten lopen ben je er. Er staan al allemaal ligbedjes klaar op het strand en als je Majestic gast bent krijg je 2 bedjes en een parasol voor de helft van de prijs: omgerekend 4,50. Nou daâs voor niks toch? Er staat een lekker windje dus ik kan heerlijk de hele tijd in de zon. Wel verraderlijk dus goed smeren!
Om 13.00 u moeten we wel even terug naar het hotel want dan komt de hostess ons informeren over van alles en nog wat en natuurlijk over de excursies. Van mij hoeft het niet echt, ik doe het voor mijn liefde! Haha.
Nadat we een glaasje ranja hebben gekregen en alle klachten van onze mede vakantiegangers hebben aangehoord (ik zou weinig kunnen bedenken om over te klagen hier, maar goed) komen de excursies aan bod. Bastiaan wil er wel 3 doen, maar dat heb ik gelukkig gereduceerd tot 1: Uhm.. ik weet niet meer hoe die heetâ?¦ Haha in elk geval gaan we varen en het dorpje Sozopol bezoeken en als laatst naar Bourgas, de hoofdstad in de buurt. Donderdag gaat het gebeuren. Spannende shit! Hup! Terug naar het strand. Nog ff bakken!
Tegen half zes zijn we het wel zat en gaan we weer richting kamer. We mogen natuurlijk pas om 20.00 u eten, dus we hebben nog lekker even om te relaxen en te douchen enzo.
Lekker eten! Het ziet er weer allemaal toppie uit. Wij nemen er weer een flesje wijn bij. De Bulgaarse grand cru Khan Krum. Het is heel gek, deze wijn ruikt naar Muskat, dus mier zoet, maar het is een droge wijn. Lekker hoor! De toetjes hier zijn ook niet te versmaden! Mmmm! Dat wordt echt vet aankomen.

Na het eten doen we nog even een cocktailtje (4) in de lounge bar van Majestic. Heerlijk een beetje hangen en kletsen en zuipen. En het is nog niet eens koud. Super! De moeheid is er nog niet uit dus we houden het niet zo lang vol. Das wel jammer. Lui als we zijn Truste!

Woensdag 27 augustus

Vandaag gaan we na het ontbijt naar de Spa beneden. Bastiaan voor een aromatherapie massage en ik voor een gezichtsbehandeling. Heerlijk. Beiden hebben we de afspraak gemaakt om half 11. Maar helaas als we daar binnen stappen kan Bastiaan wel gelijk doorlopen, alleen mijn afspraak blijkt dubbel geboekt te zijn. Heel raar maar waar. Of ik een uurtje later ook kan. Tja dat is wel balen. Nu moet ik een uur wachten en als Bastiaan klaar is moet hij een uur wachten. Maar ja, toch maar gedaan. Ik heb in de tussentijd even bij het zwembad zitten lezen.
Achteraf was het het wachten meer dan waard. Het was heerlijk. Ik kreeg allerlei crèmepjes en maskertjes. Lekker dat gefrutsel aan mân gezicht. En Bas was ook helemaal ontspannen van de massage. Hij heeft in de tijd dat hij op mij heeft gewacht even een biertje op het terras gedronken. Ach ja, het is toch vakantie!
Uiteindelijk is het dus een uurtje of 13 voordat we naar het strand kunnen. Onderweg naar het strand komen we op het hotel terrein een kebabkraampje tegen. En we hebben inmiddels natuurlijk wel weer trek gekregen! Twee alstublieft.
Het enige nadeel van de behandeling is dat ik vandaag niet met mân gezicht in de zon mag.â?¦ of zal ik het stiekem toch doen? Hierdoor gaan eventuele wondjes toch sneller genezen zou je zeggen Achteraf heb ik gelukkig ook nergens last van.
Het is heet vandaag! Pfff. De wind is ver te zoeken. Dan maar een beetje pendelen tussen zon en schaduw! Biertje erbij. Haha. Niks te klagen hoor!

Na het dinerbuffet gaan we naar het centrum lopen. Althans, dat hopen we. Want we zeggen het al elke dag tegen elkaar. Nee nu gaan we echt! We lopen het hotel uit en lopen zomaar onze stam lounge cocktail bar voorbij. Zou het dan echtâ?¦ ja!….Nee toch niet. âZeg daar aan het strand zit ook zoân leuke lounge cocktailtent. Zullen we daarâ?¦ Okâ?!!! Ach hier is het ook happy hour en je ziet weer eens iets anders hé. Een Marguerita en een Pina colada graag! Het is hier echt superrelaxed! Aan het strand en best wel donker. Leuk muziekje erbij. Top!

Donderdag 28 augustus

Vandaag gaan we op excursie! Yes! Haha. De wekker gaat een uurtje vroeger want om 8.40u moeten we met de bus mee. Gauw even een broodje en een yoghurtje naar binnen proppen! We weten niet precies waar de bus ons komt halen dus Bas schiet in de stress omdat hij bang is we het niet halen. Haha. Al gauw zie ik gelukkig een bordje van de organisatie dus daar gaan we staan. Niet veel later komt de bus er al aan.
Onze juf is dit jaar een Bulgaarse vrouw die Nederlands spreekt. Heel grappig doet ze dat. Ze zegt ook woorden verkeerd, maar je begrijpt haar wel. Bijvoorbeeld “Dat heeft plekgevonden”. Haha. Geinig.
Omdat we vrij vroeg zijn (zegt onze juf) is er gelegenheid om een wijnfabriek te bezoeken. Iedereen stemt daar natuurlijk mee in. Alleen het is iet wat vroeg om te gaan proeven natuurlijk. Eenmaal daar blijkt dat er niet veel te proeven valt. Het is gewoon een klein winkeltje met een aantal flessen wijn en cognac die je kunt kopen. Wij denken dat we daar de hele dag dan mee moeten sjouwen, dus we kopen niks. Achteraf kan het ook in de bus blijven liggen. Maar goed. Jammer dan.

Op weg naar de tweede bestemming: de beroemde rivier Rapotamo. We gaan schildpadden zien en prachtige waterlelies! Wauw! Dat moet de anderhalf uur durende reis ernaar toe toch zeker wel waard zijn! We stappen uit de bus en lopen een stukje het bos in richting de rivier. Daar komt het bootje waar we in mogen. Met een privé kapitein. We stappen in. Nou kom maar op met die schildpadden en waterlelies! Bas pak je camera er maar bij!
Maarre na vijf minuten zijn er geen schildpadden en waterlelies te zien. En na 10 minuten ook niet. O gaan we nu al weer keren? Nou misschien op de terugweg. Nee hoor. Het riviertje had hetzelfde uitzicht als de overgang van een haven naar de Loosdrechtse plassen. Gewoon bomen en bruin water. Haha. Nou ja. Het is onze dag niet!

Met bonkend hart vervolgen we onze weg naar de 3e bestemming vandaag: het dorpje Sozopol . Daar gaan we ook de lunch genieten 😉
Sozopol is wel een leuk dorpje. Best wel toeristisch ook. Overal kraampjes met hebbedingetjes. Op een gegeven moment komen we bij een kerkje uit. Onze juf zegt dat we mee mogen gaan met haar het kerkje in, maar we mogen ook zelf het dorpje verkennen en wat gaan drinken ofzo. Om 13 uur moeten we dan weer verzamelen bij het kerkje buiten. Bas en ik lopen nog even mee naar binnen, maar we hebben het al gauw gezien. We besluiten even te gaan winkelen. We komen een winkeltje tegen met nepsokken. 3 paar voor 5 leva. Omgerekend a’2,50. Geen geld toch! Aangezien Bas een sokkentik (en een boxer tik, maar die komt nog) heeft, kan hij dit niet laten liggen.
We lopen nog een keer heen en weer en dan komen we een barretje tegen. Even zitten hoor! We hebben nog even de tijd voordat het 13 uur is. Wat nemen we? Een koud biertje hebben we toch wel verdiend, haha.

Verzamelen bij de juf voor het eten! Nou er gaat toch wel wat in. We lopen achter haar aan een smal straatje door. In het excursie boek stond dat we aan de haven gaan eten, dus we zijn benieuwd. Eenmaal daar zien we wel een paar bootjes en een watertje, maar een echte haven? Mwa. Het restaurant ziet er leuk uit. We zitten in het bovengedeelte met de hele klas. Het zijn allemaal best een beetje sufferds. We hebben nog met geen een een woord gewisseld. Ook raar eigenlijk. Waar is de juf? Eet ze niet mee? Nee. Dat belooft niet veel goeds, want vorig jaar op Rhodos at onze toenmalige juf ook niet mee. Achteraf was dat begrijpelijk.
De eerste gang komt eraan. Een bordje koolsla met een halve tomaat. Gelukkig staat er olie en azijn op tafel. Kunnen we zelf nog een dressinkje creëren.
We hebben de laatste sliert sla nog niet binnen en de tweede gang komt er aan: aardappelsoep met hele stukjes aardappel. Jongens dit hadden jullie toch niet hoeven doen!
Gang twee moet met dezelfde vaart naar binnen als gang een, want kijk eens wat is dat voor een specialiteit! Kipfilet met een papje en aardappelpuree. Ze zijn hier wel dol op aardappelen. Laten we het zo zeggen. De puree was lekker. Zelfs Bas heeft de kip laten staan. Dat wil toch wel wat zeggen. Haha. Ho kijk uit achter je! Daar komt het ijs al aan! Ach wat lekker! Vanille ijs met harde stukjes! Hoort dat? Nee?
Nou het is kwart over een en we hebben 4 gangen binnen. Toch knap.. Bas en ik besluiten onze tafelgenoten te verlaten en naar buiten te gaan. De “haven” in. Een biertje drinken om die gorigheid van daarnet weg te spoelen.
We mogen weer instappen in de bus. Maak me gek. We gaan nu naar de laatste bestemming: Burgas. Daar mogen we een uurtje winkelen. Het is niet zo ver weg gelukkig. Het is best een lelijke stad. Allemaal beton uit de tijd van het communisme. En alles is best viezig en onverzorgd. Bah. Bas en ik lopen de winkelstraat in. Ik als verslaafd winkelster word hier nu niet echt warm of koud van. Bas al helemaal niet. Er zijn wel aardig wat winkels enzo, maar het is HET gewoon niet. Neeâ?¦ jammer. We lopen wat winkeltjes in en uit en passen hier en daar wat, maar nee. Gaan we? Haha.
Eigenlijk (en dat vindt Bas ook) is deze excursie de minst leuke van alle excursies die we tot nu toe hebben gedaan. Daarom wil Bas mij dit volgend jaar niet weer aan doen of wel schat? O toch wel. Volgend jaar beter.

Rond half 6 zijn we weer terug bij ons hotelli. We hebben eigenlijk nog wel ff zin om in de zon te liggen, dus dat doen we. Bij het zwembad dit keer. Na een kwartiertje moeten we van stoel veranderen omdat de zon achter het hotel verdwijnt. Iets naar achteren. Weer een kwartiertje later was ie echt weg. Wij dus ook.
Vanavond weer lekker eten en daarna (je zal het geloven of niet) eindelijk eens een keer naar het centrum met de luie lichamen van ons! We gaan met de taxi. Onze hostess vertelde van de week dat de taxiâs die bij het hotel staan te vertrouwen zijn dus daar gaan wij dan ook blindelings van uit. De chauffeur begint een leuk verhaaltje over zijn werk en vraagt of we al in Bourgas zijn geweest en hoeveel dat kostte. Dat bedrag vond hij veel te veel en als we er nog een keer heen wilden zou hij ons wel brengen. Nee we waren echt opgelicht zei hij. Die gladde aal. Totdat we bij het centrum aankomen en moeten afrekenen. Toen kwam het woord oplichterij niet meer in zijn woordenboek voor. 20 Leva mogen we maar liefst neertellen! Dat is een tientje in euroâs voor een ritje van 3 minuten. Je zou denken: Dan hadden jullie toch ook kunnen lopen? Uhm ja, dat had gekund. Maar daar gaat het niet om hé! We voelen ons zwaar genaaid!
Het centrum maakt het weer goed. Een waar shopwalhalla voor elke vrouw en zelfs voor de man! Overal best wel goede nepmerken. Van portemonnee tot broek. Ik blijf bij de eerste winkel al een kwartier hangen dus Bas gaat het zwaar krijgen. Jahaa we lopen wel door !!!
Het is hier rete druk. Overal barretjes met dansende halfnaakte vrouwen en restaurants en casinoâs. Mensen met krokoldilletjes, slangen en aapjes waarmee je op de foto mag! Dat vinden we wel zielig.
Langs de boulevard lopen we weer terug naar het hotel. Er zijn hier ook nog allemaal winkeltjes en standjes met allerlei kleren en dingen. Op een gegeven moment komen we een leuk winkeltje tegen met vooral veel Björn Borg. Ook hebben ze Ralfph Lauren en Paul Smith. Bas ziet een paar leuke dingen: een vest en twee poloâs. de kwaliteit ziet er prima uit dus die nemen we. Ik zie ook een leuk Björn Borg vest. Grijs met zilver gestikt. Leuk! Even passen! Ik pak er een en trek m aan, maar krijg de rits niet dicht! Die blijft hangen! Ik trek en even aan en jawel hoor. Krak! Rits stuk. En nu?! Bas probeert de mevrouw af te leiden met allerlei vragen terwijl ik dat ding over mân hoofd uit trek. Shit shit shit! Ik besluit gewoon tegen die vrouw te zeggen dat het vest al stuk was! “Look! Broken! Can I try another one”? Wat erg hé! Ze kijkt wel een beetje raar maar geeft me een nieuwe. Deze rits doet het wel. Ik kan het nu ook niet meer malen om âm niet te kopen. Dus die nemen we ook. Pfff gelukkig goed afgelopen! Haha.
Een paar kraampjes verder komen we ook Björn Borg boxers tegen in alle soorten en maten! Niet van echt te onderscheiden. Daar kan Bas natuurlik niet zomaar voorbij lopen hé, dat snap je. Koop maar weer dan 😉

Zo na zoân dag hebben we toch we een cocktailtje verdiend nietwaar? Ach ja vooruit! Wel 2 ook. Want het is hier eeuwig happy hour.

Vrijdag 29 augustus

Zo vandaag gaan we vroeg naar het strand, want we moeten natuurlijk wel poepie bruin zijn als we weer terug gaan. En gisteren hebben we een hele bakdag gemist! Er staat ook niets anders op het programma vandaag. Heerlijk! Tussen de middag een cheeseburgertje en een paar uurtjes later een biertje. Boekje erbij, muziekje erbij! Kan niet beter!
’s Avonds bij het buffet valt ons oog op de chocoladetaart die al klaar staat bij de toetjes. Mmm die gaan we nemen zometeen als we klaar zijn. Nou niet dus want dat dacht de rest van Majestic ook. Haha. De taart was binnen no time opperdepop. Maar goed. Er wordt dan dus ook geen nieuwe chocoladetaart neergezet, maar zoân vieze kokostaart ofzo. Getver. Maar gelukkig liggen er ook andere lekkere dingen.
Eigenlijk willen we vandaag weer naar het centrum, maar we redden het weer niet verder dan het cocktailtentje waar we woensdag ook zijn geweest. Dit keer gaan we aan de straatkant zitten. Dan kunnen we lekker mensen kijken. We bestellen een sex on the beach en een margeruita voor Bas natuurlijk. Ondertussen komen er twee Nederlanders achter ons zitten. Na 10 minuten krijgen zij hun bestelling wel en wij niet. Nou dan maar even vragen. Blijkt dat onze cocktails al een kwartier op de bar warm hebben staan worden. Twee lauwe sex on the beach en een marguerita waarvan het zoutrandje al in het glas is gedreven. Het ziet er allemaal gewoon niet uit! Bijna niet weg te krijgen. Bah. Bas proeft de tequila bijna niet, dus hij vraagt of hij er nog een beetje bij mag hebben. Dat kan. Maar eigenlijk is de cocktail gewoon verpest. Als we met pijn en moeite de boel ophebben na een poosje, krijg ik het idee om zonder te betalen weg te lopen. Echt waar, zo vies was het. Helaas ziet de serveerster ons opstaan en komt naar ons toe gesneld met haar chagrijnige kop. Ik heb geen gepast geld en zij heeft niet gepast geld terug, en ik weiger om ook maar een cent fooi te geven, dus uiteindelijk betalen we 50 leva minder. Het gaat om het principe hé, hehe.
Zullen we dan nog maar een echte cocktail gaan halen aan onze eigen bar? Jaaaah!! Joyce een Pina Colada en Bas een echte marguerita. Kijk dit zijn pas echt cocktails!

Naast ons zit een jongen met twee meisjes die hij volgens mij net heeft ontmoet. Eigenlijk kletst hij tegen iedereen. Hij praat wel aardig Engels. Natuurlijk begint hij ook tegen ons te lullen over van alles en nog wat. De meiden zien kans om tussendoor te vertrekken. Mooi is dat. Hihi. Maar we komen er achter dat hij uit Denemarken komt en dat hij met zijn ouders hier is, maar die liggen al te slapen. En hij heeft het maar steeds over een “aftershock”. Dat is zo’n geweldig drankje waar je helemaal dronken van wordt en zus en zo. Dus ik zeg tegen hem dat Bas er wel een met hem wil drinken. Haha. Nou hij stribbelde even tegen, maar daar gaan ze uiteindelijk hoor.
Het drankje wordt in de brand gestoken, dan moeten de mannen het opdrinken en daarna het glas ondersteboven neerzetten. Vervolgens met een rietje de walm onder het glas vandaan zuigen. Bas blaast. Zo jammer. Maar ik kan je verzekeren. Hij heeft morgen wel een aspirientje nodig hoor 😉

Zaterdag 30 augustus

Om kwart voor negen weer de wekker. Helemaal als je je beseft dat het eigenlijk een uur vroeger is, is dit helemaal een hel op een vakantiedag. Vooral na gisteren. Vooral voor Bas! Maar gelukkig heeft hij zijn vrienden de Panadols! Haha.
Na het ontbijt gaan we weer naar de Spa! Op uitnodiging van lieve Baffie. Hij neemt zelf weer dezelfde massage als eerder deze week en ik krijg een gezichts- en haarmasker in het Turkse bad. Naakt dat wel. Nou ja in een papieren string. En het wordt gedaan door een man! In het begin wel wennen dus maar zeer zeker zeer heerlijk ontspannend. Super! Tnx Baby!
Hierna weer lekker naar het strand. Het is weer heet vandaag. Heter dan de vorige dagen. Omdat ook de wind ontbreekt.
Rond enen nemen we allebei een lekkere kipkebab op het strand met een biertje. Wat is het hier toch vervelend! Eindelijk wordt het na vijven wat koeler. Er steekt een windje op en Bas leest lekker de Viva en ik ga nog even zonnen.
Opeens gaat de zon achter een wolk en begint het toch wel heel hard te waaien! We zien ook iedereen van het strand af snellen! Er komt me toch een donkere lucht aan en een stormachtige wind raast over het strand. Nou dan gaan wij ook maar. Bij het hotel waaien de ligbedden het zwembad in! Eigenlijk valt het achteraf wel mee. Een hele grote storm is er niet geweest, maar het was toch wel even spannend!
Vanavond gaan we eten bij het restaurant van het hotel in plaats van bij het buffet. We hebben om half 8 gereserveerd en lopen het restaurant binnen. We worden al opgewacht en we kunnen binnen plaatsnemen. Nou dat ziet er best chique uit. En lekker dingen op de kaart ook! Hele andere dingen dan gisteren op de kaart stonden toen we gingen reserveren.. wat gek. Zitten we wel in het goede? Bas we zitten verkeerd!! Even de ober vragen. Verkeerd dus. Sorry! Haha wat een flater weer. We moesten het restaurant hiernaast hebben, maar het lijkt allemaal zo op elkaar. Dat is misschien ook wel de strategie. Gelukkig komen we er op tijd achter. Dit restaurant is wel wat anders! Wel lekker hoor, maar het verschilt niet heel veel van het eten wat we ook bij het buffet krijgen.

Na het eten gaan we met de taxi weer richting centrum. Dit keer voor de normale prijs. 15 leva in plaats van 20. Het is weer lekker bruisend hier. Langzaamaan lopen we over de boulevard weer terug naar het hotel. Dit keer kopen we niks meer. Gewoon lekker struinen.

Zondag 31 augustus

Laatse daggie alweer.. Getverdegetver, wat gaat vakantie toch altijd snel. Laten we nog even lekker genieten vandaag. Ondanks de storm van gisteren, brandt de zon aan de hemel. Het is heerlijk warm!!! We zijn vroeg op het strand. Bastiaan heeft zijn GPS apparaatje meegenomen, want hier in de buurt ligt een cache . Hij is vastbesloten deze te vinden. Rond 10.00 u gaat hij op zoek naar de schat. Deze ligt uiteindelijk helemaal aan de andere kant van de boulevard, dus tegen enen komt Bas weer teruggelopen. Hij heeft hem gevonden! Goed hé. Nu heeft hij rust verdiend, hihi. Ineens hoor ik “Auw Beppie ik ben gestoken” Wat denk je! Een heel groot zwart beest heeft hem in zijn been geprikt! Heel pijnlijk! Ik trek de angel eruit en Bas gaat het even afspoelen in de zee. Een poosje later zit er een enorm plakkaat op zijn been. Niet te geloven wat een rot beest!
Even later gaan we weg.. verbrand!!!! Vreselijk. Op het laatst kwam er een fris windje dus dan blijf je lekker in het zonnetje liggen. Zelfs Bas de hele tijd.  Haha. We komen de kamer binnen en we voelen het allebei. Auwww. Smeren, smeren, smeren. Maar het helpt niet zo. O wat handig van ons. De laatste avond en wij hebben ons laten verbranden. En nu pakken… blehh.
Bij het buffet zien we weer de chocolade taart staan. Die gaan we nu vast pakken! Nee joh dat kan je niet maken! Waarom niet?! Haha dus voordat we gaan eten staat het toetje al op tafel. Maar wij hebben m in ieder geval alvast! En maar goed ook want zodra we er aan toe zijn is de taart zelf alweer op! Dit was ons laatste buffetje, snif.

We zijn niet echt meer in de vakantiestemming dus we maken na het eten nog een paar foto’ss van het hotel en gaan daarna naar boven. Om 6.10u komt de bus ons halen.

Dag Majestic en Sunny Beach! Het was helemaal top!

Vaak gaan vakanties snel, heel snel. Zo was het ook het geval bij mijn vakantie in Bize . De anderhalve week is weer echt voorbij gevlogen.

Heerlijk uit eten geweest bij restaurant l’appaloosa in Bize zelf en nog een keer bij restaurant Lo Cagarol in Aigne. Verder voornamelijk bezig geweest om zo min mogelijk te doen. Lekker lezen, beetje achter de pc rommelen, van de zon genieten en mijn middagslaapje niet te vergeten. Op de eerste twee dagen na hebben we alleen maar een strak blauwe lucht gehad. Rond de 28 graden was het goed vertoeven.

Anko en moedertje bedankt voor de leuke anderhalve week. Kan er weer even tegenaan.

Groet, Bastiaan.

Vrijdag 2 mei

Ine wordt dit jaar zestig jaar jong en om dat alvast te vieren heeft zij een select gezelschap uitgenodigd om een weekend met haar door te brengen in Praag! Wie zijn de gelukkigen: Carolien, Bastiaan, Dick, Anke, ik en zij zelf natuurlijk!
Vandaag is de grote dag. Om 4 minuten over zes in de ochtend nemen we de trein richting Schiphol. Allemaal hebben we een mini-sleurhut mee. Het ziet er allemaal heel leuk uit.
Eigenlijk verloopt alles prima. We komen aan op Schiphol en checken in. We gaan dit keer naar een hele gekke gate. Helemaal afgesloten van het leuke shopgedeelte van de luchthaven. Beetje jammer, maar aan de andere kant: kunnen we ook niets uitgeven. Dat scheelt. Dan maar een bakkie en even lekker zitten tot we gaan. Ine heeft voor ons allemaal een rugzakje met daarin zelfgesmeerde broodjes. Haha. Heerlijk hoor bij de koffie!

We kunnen boarden. Met de trap gaan we het vliegtuig in. Praag daar komen we bijna! Echt bijna, want het is maar 70 minuten vliegen! Net te doen voor de helden onder ons 😉

Bij aankomst op de luchthaven van Praag wachten we even op onze koffertjes en vervolgens gaat Dick voor ons ieder een metro-/bus-/tramkaartje kopen. Ok gelukt. Hoe komen we nu bij ons hotel? Gelukkig schiet een oud mannetje ons te hulp en geeft aan welke bus we moeten nemen en waarheen. Prima. We moeten nog twee keer overstappen op de tram en nog een stukje lopen. We zijn er: Hotel Junior!

Bij de incheckbalie staat een wat norsige Tsjech. We mogen de kamer nog niet in. Pas over twee uur. We mogen wel de koffers achterlaten gelukkig. We besluiten een beetje rond te lopen door de stad en wat te gaan drinken op een terrasje. Eigenlijk hebben we ook wel trek, dus we gaan lekker lunchen bij een terrasje vlak bij het grote plein. Iedereen gaat aan de goulash. Ik houd het even bij een salade capreze met een broodje. En natuurlijk een watertje* erbij! Die hebben we wel verdiend!

Als we zijn uitgegeten en gedronken lopen we richting het grote plein. Daar hebben honderden toeristen zich verzameld rond een grote astronomische klok. Het schijnt dat er elk uur iets gaat bewegen. Nou nou nou! Dat is wat zeg! Twee poppetjes luiden een belletje en that’s it. Haha. Wel een mooie klok trouwens.

Alles is hier mooi. De bouwstijlen hier zijn heel verschillend maar toch mooi op elkaar afgestemd.
We lopen we richting de Joodse wijk. Wat is het hier overal verschrikkelijk druk! De winkeltjes zijn leuk. Je ziet heel veel kristal en glas. Dat is hier een specialiteit. Mooi hoor. Nu zien we ook waar alle drukte vandaan komt: we zijn vlakbij de beroemde Karelsbrug van Praag. Het schijnt dat elke toerist hier wel een keer overheen loopt. Wij besluiten dit morgen te doen omdat het zo druk is.
Inmiddels zijn we Dick kwijt… “Dick? Waar is Dick” “Net liep hij nog voor me.” “Shit waar is ie nou!” Ine besluit er een duur telefoontje aan te wagen 😉 Niks aan de hand, Dick had gewoon niet in de gaten dat wij even waren gestopt. Daar is hij al weer. Hihi.

We lopen weer terug richting ons hotel waar we nu wel mogen inchecken. Maar we komen natuurlijk nog een terrasje tegen onderweg. Even een watertje* hoor, na zo’n lange wandel! En een peukie erbij! Behalve Bastiaan dan. O ja en Carolien is ook gestopt! Heel knap Carolien 😉

Eindelijk gaan we inchecken! Ik ben zo nieuwsgierig geworden! Het is kamer 41 op de derde verdieping. En de badkamer en de wc delen we met onze 50 verdiepinggenoten. O…. Ok dan pakken we de lift. Lift Nee, geen lift. Lopen zullen we. Drie lange stenen trappen omhoog! Pff!
Daar zijn we dan. Een kamer met drie stapelbedden en een tafel in het midden. En een kast. Ook nog! Wat een giller �. Hahaha! Gelukkig kunnen we er wel om lachen! Ach hoeveel tijd brengen we hier ook door. Alleen de nachten. Hebben we dit ook weer eens meegemaakt! We bespreken de bed-indeling. Carolien neemt een onderverdieping. Ine wil sowieso niet boven liggen want ze is bang dat ze uit bed rolt. Dus zij legt een matras op de grond. Bastiaan wil wel boven liggen. Ik ga onder hem. En Dick gaat op Anke. Prima! Geregeld! En nu gauw weg hier! Haha!

We gaan een hapje eten in een luxe restaurant waar Ine en Dick vorig jaar ook hebben gegeten. Hotel Imperial heet het. Wauw! Wat een prachtig restaurant. Ik kan het wel uit gaan leggen maar een foto zegt hier alles. Bas: jouw beurt.

Foto's zijn klikbaar

We eten onder andere foie gras, lamsbout, kipsalade, en schnitzel. Onder het genot van een lekker watertje* luisteren de mannen naar het gekakel van de vrouwen 😉 Vooral Carolien is een genot om naar te luisteren. Wat een mooie verhalen kan zij vertellen zeg! Hahaha! Prachtig.
Als we het tweede flesje water* ophebben zijn we toch wel een beetje moe. Lekker slapen op het stapelbed. We gaan nog even plassen op het toilet met de gouden kranen, pikken nog even een wc rolletje mee voor in onze eigen plee, en gaan op naar Junior.
Eenmaal daar aangekomen krijgen we meteen in de gaten dat er van slapen niet heel veel gaat komen: Wat en K*LERE HERRIE hier!!!!!!!! Werkelijk waar overal in en buiten het hotel is het bezaaid met lallende, dronken, schreeuwende Zweedse jongeren. Wel een stuk of 200! O nee!!! Help!! Wat nu!!!
Eigenwijs als we zijn worstelen we ons toch maar naar boven. Tja, wat moeten we anders, we zijn moe en willen liggen! Op de tussendeuren zijn bordjes geplakt dat het stil moet zijn tussen 23.00u en 06.00u. Het is ongeveer half 12 dus we gaan er maar van uit dat de herrie zo ophoudt. Je raadt het al denk ik hè… Om half vier is het nog steeds verschrikkelijk. Niemand van ons heeft een oog dichtgedaan. Voor Dick is de maat dan vol. Hij gaat naar beneden om te vragen of het wat zachter kan. Hij wordt niet boos, maar gaat even een sigaretje roken met de jongeren en vraagt aardig of het geluid wat zachter kan. Dit is een zeer goede aanpak, want 10 minuten later is het warempel rustiger! Nou gelukkig! Nu kunnen we wel slapen! O nee…niet…. Wie is er zo aan het snurken Carolien!!!

Zaterdag 3 mei

Wat een nacht. Nadat we een overheerlijke verfrissende douche hebben genomen in onze gezamenlijke modderpoel ï? gaan we richting ontbijt. Nou dat is best goed moeten we toegeven. Allerlei soorten broodjes, vlees, kaas, yoghurt, thee, koffie, jus, eitjes…. nee niks op aan te merken. Buiten de zure lucht van de uitademende katerende Zweden is het prima.

We gaan natuurlijk klagen over vannacht! Tenminste, met onze stoere Dick als woordvoerder! De receptionist heeft wel met ons te doen en biedt ons de mogelijkheid om te verhuizen naar een andere kamer. Over een half uurtje kunnen we terugkomen om de kamer te inspecteren. Het voordeel is dan ook dat we een hele verdieping voor onszelf hebben, want de bewoners daarvan gaan vandaag naar huis zegt hij. Nou prima! Eerst even ergens een kopje koffie en dan komen we terug. Imperial is wel het dichtst bij dus gaan we daar een bakkie doen. Tegelijkertijd kunnen we dan bespreken wat we de rest van de dag gaan doen. En we hebben daar een schoon toilet 😉
De mannen bepalen dat we met de Metro naar de andere kant van de brug gaan en daar onder andere de St. Nicolaaskerk en Kampa eiland gaan bezoeken. Dan kunnen we daarna over de brug terug en dan de Joodse wijk in. Hier schijnt ook een leuk café te zijn, dus dan kunnen we daar ook gelijk even heen. Dit heeft Bastiaan gehoord van een ex- klasgenote die in Praag heeft gewoond. Ok dat doen we!
Nadat we terug zijn geweest bij het hotel (de kamer, badkamer en de wc zijn beter, we doen het) gaan we richting de metro.

Je wilt gewoon niet weten hoe stijl de roltrappen daar naar benenden gaan! En zo snel ook! Brrr. Met twee handen vasthouden dus!
Het duurt niet lang en we zijn er al. Over de brug. Op weg naar de St. Nicolaaskerk regent het dikke druppels. Wij slimmerds hebben natuurlijk allemaal onze plu mee…NOT. Zit nog in de koffer in het hotel. Tja, dan zit er niks anders op dan schuilen. We gaan een typisch Praags cafeetje binnen. De eigenaresse spreekt geen woord Engels en blijft maar doorratelen in haar eigen taal. Haha. We gaan zitten in een klein nisje in het café. Er zit al een klein oud mannetje te slurpen van zijn eigen koffie. Lepeltje voor lepeltje… We noemen ‘m ome Kees. Wat een raar mannetje zeg, hihi. Maar hij doet geen vlieg kwaad. Grappig. De zon schijnt weer! Klaar om verder te gaan! Dag ome Kees!

Na een eindje lopen komen we aan bij de kerk. We gaan naar binnen en zien een en al bling bling! Wauw ik heb nog nooit zo’n mooie kerk gezien! Mooie schilderingen op de plafonds en een hele boel gouden beelden en versieringen. Prachtig! Bastiaan en ik branden natuurlijk ook nog even een kaarsje voor de papa’s.

Als we een ronde door de kerk hebben gedaan zijn we er weer klaar mee. Bastiaan en Dick gaan nog even naar boven om wat foto’s te schieten en dan gaan we weer naar buiten.

We lopen richting Kampa eiland. Dat is eigenlijk een soort park aan de Moldau. Heel mooi groen met mooie bloesembomen. Na hier even te hebben doorgebracht gaan we richting de beroemde Karelsbrug van Praag. Hier moeten we natuurlijk zoals elke toerist overheen! Op de brug staan veel schilders en karikatuurtekenaars. We kunnen het niet echt goed zien want het regent inmiddels weer, dus ze hebben overal plastic overheen gedaan. Logisch ook. Eenmaal aan de overkant snellen we een winkeltje in om te schuilen. Wat een dikke druppels hier zeg!

We besluiten naar de Joodse wijk en richting cafe Franz Kafka te lopen. We hebben wel zin om iets te eten en een watertje* te drinken.

Het is eindelijk een beetje droger buiten als we uitgegeten en gedronken zijn. We lopen richting plein. Eerst nog even langs een Braziliaans restaurant vlakbij het plein om te reserveren voor vanavond. Dit is ook een aanrader van de ex-klasgenote van Bastiaan. Helaas is het voor vanavond al vol, maar morgen is er nog plek gelukkig.
Op het plein komen we een Ierse pub tegen en daar moeten we natuurlijk een Guiness drinken! Het wordt voor Carolien de eerste van haar leven! Ze vindt het niet echt geweldig… haha. Maar het is sowieso niet zo’n biermens, dus vandaar. We zitten buiten, maar het is toch wel vrij frisjes. Dus we gaan naar binnen. Daar maakt Dick een groepsfoto van ons m.b.v. zijn ministatief die hij van ons voor Kerst heeft gekregen. De eerste keer gaat het mis! Haha lachen. De volgende gaat goed! Leuk! Heel handig dingetje. Dan kunnen we er ten minste met z’n allen op.

Tijdens ons verblijf in de Ierse pub hebben de mannen gereserveerd een restaurant Kolkovna in de buurt waar Ine en Dick al eerder hebben gegeten. Daar kunnen we terecht. Het is een leuk restaurant waar we naar beneden lopen om te eten. In het begin is het nog rustig, maar later is het afgeladen! Ook met veel Tsjechen. Dat zegt wel wat! Het is ook heerlijk!

Na het eten gaan we met de metro terug naar het hotel. De Zweedse jongeren zijn weg dus we kunnen rustig slapen in onze nieuwe kamer. We hebben hier alleen geen gordrijnen. Dus we hangen al onze kleding en sjaals voor de ramen. Ach ja…
O ja. We liggen nu aan de straat kant waar een trambaan langs loopt 😉 Truste!

Zondag 4 mei

Vandaag gaan we weer over de brug, maar nu gaan we andere dingen bezichtigen. Met de metro gaan we weer op pad. Daarna pakken we de tram die ons de berg op helpt, want we willen naar de St. Vituskerk en dat ligt hoog. Nadat we de tram zijn uitgestapt komen we een restaurantje tegen met een binnentuin in de zon. Het is stralend weer vandaag! Dus daar drinken we eerst een kopje koffie.

Ok we kunnen ertegenaan. We lopen richting de St. Vituskerk. Het is niet zo ver. Er staan twee wachters voor de ingang met wie iedereen op de foto gaat. Wat een baan zeg. Haha. We vragen ons af of hier de beroemde wisseling van de wacht is, maar we denken van niet en lopen door.

We komen uit bij een groot plein met een hele grote mooie kerk. We mogen er wel in, maar er staat een hele grote rij mensen te wachten. We lopen door. Bastiaan, Ine en Dick lopen nog een straatje in richting het Gouden Laantje, ik, Annie en Carolien gaan lekker in het zonnetje zitten op het plein bij de kerk.

Als ze terugkomen, gaan we weer richting uitgang. De oude wachters hebben plaats gemaakt voor nieuwe, dus hier zal toch wel de wisseling zijn geweest waarschijnlijk 😉 Nou ja, hebben we dus gemist.
We hebben inmiddels wel trek dus we lopen een restaurantje binnen. Er liggen allemaal heerlijke dingen op ons te wachten in de vitrine. Carolien en ik nemen een bacquetje, Bastiaan en Annie een croque monsieur, Dick spaghetti en Ine een soepje en een salade.

We kunnen er weer tegenaan voor het volgende: Een tochtje over de Moldau! De eerste de beste kaartjesverkoper houdt ons aan. Eerst heb ik er een hard hoofd in, want het is een vrij klein bootje waar we op gaan. Maar achteraf gezien was het geweldig!

Eerst worden we met een taxiboot naar de rondvaartboot gebracht. Daar aangekomen wordt er muziek gespeeld en krijgen we een ijsje en iets te drinken voor aan boord. Tijdens het varen vertelt de schipper een heel  verhaal over Praag. Ook gaan we richting imitatie Venetië: in dit stukje water zijn verschillende films opgenomen alsof ze in de kanalen van Venetië plaatsvonden. Heel leuk.

Na een uurtje staan we weer aan wal. We hebben nog een poosje voordat we naar de Braziliaan gaan en we zouden onszelf niet zijn als we niet even een terrasje gingen pakken. We komen uit bij een cafeetje in de Joodse wijk. In het zonnetje. Lekker hoor. De tijd gaat snel voorbij want Carolien vertelt honderduit over van alles en nog wat. Haha! Leuk!

We gaan richting metro richting plein richting Braziliaan. Maar we hebben nog tijd over. Onder het genot van de zingende saxofonist op het plein, besluiten we toch richting Braziliaan Ambiente te lopen, want daarnaast is een cafeetje. Wachten we daar toch even.

Als we onze water* op hebben in het café, gaan we bij de laatste naar binnen. Nou het is een heel mooi modern restaurant! De ex-klasgenote van Bas heeft smaak! Super! We zitten boven (er is ook een beneden) Als we naar de tafel lopen, komen we langs een buffet met de allerlekkerste hapjes. Een soort tapas eigenlijk. Maar dit is het niet alleen: telkens komt er iemand uit de keuken langs met een groot stuk vlees aan een spies of vis. Werkelijkwaar heerlijk allemaal! Maar eerst het volgende: omdat Ine altijd met Champagne trakteert als ik jarig ben (zie verhaal Mechelen), hebben Bas en ik besloten om nu Ine te trakteren voor haar bijna zestigste verjaardag. We komen uit bij een Spaanse cava, niet echt Champagne, maar wel net zo lekker eigenlijk. Ze is verrast! Met z’n allen proosten we op haar! Dan begint het diner.

We lopen naar het buffet en ondertussen worden we aan tafel bediend. Na de champagne wordt het een watertje* opengetrokken. En daarna nog een flesje. Heerlijk. De koks blijven maar komen en opscheppen! Ook als je geen trek meer hebt blijft het moeilijk om de kok te overtuigen dat je niet meer hoeft! �

Als we zo’n beetje klaar zijn met het eten, komt verrassing twee: alle lampen gaan uit. Het voltallige personeel komt naar onze tafel om een liedje te zingen voor Ine’s verjaardag! Dat had Bastiaan geregeld! Ook krijgt ze nog een lekker toetje en een ballon! Haha! Hierdoor is ze helemaal verrast! Dat kun je wel aan haar gezicht zien!

Voldaan gaan we op hotel aan. Het is weer een super avond geweest!

Maandag 5 mei

Vandaag alweer naar huis…bleehhh. Nadat we hebben ontbeten kunnen we nog even de laatste spulletjes inpakken en daarna naar moeten we uitchecken. Omdat we pas om 17.00u op het vliegveld hoeven te zijn, gaan we nog even winkelen voor die tijd. We kunnen de koffertjes gelukkig nog wel even laten staan bij het hotel.
We gaan naar het nieuwe winkelcentrum in de buurt: Het Palladium. Alleen het gebouw zelf is al geweldig om te zien voor vrouwen: roze! Wat wil je nog meer. Het gebouw telt 5 verdiepingen, tot groot ongenoegen van de twee heren. Want wij willen natuurlijk elk winkeltje zien! Ik moet zeggen; het is vrij aan de prijs. Het zijn voornamelijk merk winkels allemaal. Maar dat geeft niet. Kijken is ook leuk. Volgens mij heeft niemand wat gekocht. Ik heb wel nog leuke gympies gezien, alleen die zijn er helaas niet in mijn maat. En de dichtstbijzijnde zelfde winkel is een eindje weg, dus dan zijn ze niet voor mij bestemd helaas. Als de mannen en Carolien het zat zijn, drinken we nog even een KOP koffie in de aanwezig zijnde Starbucks en dan gaan we weer naar buiten.
Eenmaal buiten zien we een Albert (Heijn, red. �). Ine wil nog even kijken voor foie gras, dus we gaan daar even naar binnen. Helaas hebben ze het niet. Grappig om te zien dat de Albert daar precies hetzelfde is als bij ons. Maar helaas zonder foie gras dus.
Ok tijd voor wat drinken natuurlijk! Het weer is wel lekker dus we kunnen lekker buiten op een terrasje zitten. Ik bestel een fantaatje, maar de ober geeft geen antwoord. We moeten namelijk eerst “goedemiddag” zeggen! Whoeee. Sorry meneer! Haha.
Als we wel weer genoeg hebben gezeten gaan we op zoek naar een tentje om onze laatste Praagse lunch te genieten 😉
Onderweg komen we nog meer leuke winkeltjes tegen. In een daar van vindt Bastiaan een leuke D&G zomerjas! Nou moet het toch weer niet gekker worden. De dames willen graag shoppen en wie slaagt er? Als je niet zoekt vind je juist wat hè! Haha!
Ine en Annie passen ook nog wat dingen, maar helaas zonder succes.
We komen langs een (denken we ) Italiaanse eetgelegenheid. Dat denken we omdat er “pasta” op het raam staat. Eenmaal binnen blijkt het Amerikaans te zijn. Ook lekker! We nemen allemaal een burger en Ine soep en een salade. Dan kunnen we er tegenaan voor de grote reis naar huis.
Het is nu een uurtje of half 4 ‘s middags dus we gaan naar het hotel om onze koffertjes te halen. De receptioniste legt ons uit hoe we het snelst bij de luchthaven kunnen komen: Eerst met de metro en dan overstappen op bus 29. Die rijdt er in 20 minuten direct naartoe. Zo gezegd zo gedaan, de metro in, overstappen en de bus in. Gaat prima. De bus stopt bij terminal 2.
We stappen allemaal uit en lopen richting ingang. En dan gebeurt het: Annie draait zich verschrikt om en slaat haar hand voor haar mond: “ Mijn tas ligt nog in de bus!!!!!!” “O nee, alles izt erin, mijn ticket, mijn paspoort, alles!!!!!” Wat voor taal er dan (vooral bij mij) uitkomt kan ik maar beter hier niet herhalen…
Dan ineens zien we Ine’s hand een beetje verderop omhooggaan: zij heeft m’n moeder’s tas! O wat een opluchting is dit! Mijn moeder vliegt naar haar toe om haar te bedanken! Ine zegt” Dit doe ik maat een keer, in het vervolg beter op je spullen letten!”
Wat blijkt nou, Ine ziet bij het uitstappen uit de bus dat Annie wel haar koffertje pakt, maar haar tas op de grond laat liggen. Toen heeft zij ‘m meegenomen. Pffff gelukkig!
Stel je voor, dan zouden we voorlopig nog niet thuis zijn geweest!
Met een gerust hart checken we in. Nederland, daar komen we weer ï?…. Op Schiphol nemen we de trein naar huis. Op station Hilversum nemen we afscheid van elkaar. Wat zijn deze leuke dagen weer omgevlogen!
Ine het was helemaal top! Dan spreek ik namens team Praag! Super bedankt! En alvast gefeliciteerd met je 60ste verjaardag! Dat er nog maar zestig bij mogen komen!

Liefs Joyce

Eindnoot
*Als ik ‘water’ schrijf, is het eigenlijk rode- of witte wijn, bier of rum cola. In een enkel geval is het koffie of tonic, in een heeeeeel enkel geval is het echt water ï?. Wat dacht je? “Wat een gezond levende mensen zijn dat?”  Haha, NOT! Maar we genieten wel 😉

Na koud terug te zijn uit Praag waar Joyce nog een mooi verhaal over gaat schrijven kunnen we uit gaan kijken naar de volgende trip.  Joyce gaat eerst weer lekker een weekje naar Ibiza volgende week. Eind augustus gaan we naar Bulgarije voor een weekje strand. We verblijven aan het zonnestrand in hotel Majestic. Het ziet er daar allemaal zo paradijselijk uit!!! Met een heerlijke spa, een sportschool, veel zwembaden en de boulevard in de buurt zullen we ons niet vervelen.

Een oud collega kwam met het idee om gaillardtravel.nl in het leven te roepen. Misschien niet eens zo'n slecht idee met het oog op onze tripjes.  Het is nog ff wachten maar ik kijk uit naar Bulgarije. 

Verhaal van Praag volgt zoals gezegd.

Groet, Bastiaan. 

Woensdag 16 april.

De wekker gaat om 3.00 uur. Oeff dat is even minder. Maar wel voor een heel goed doel! We vertrekken vandaag voor 4 dagen naar Barcelona ! Dit heb ik van Bastiaan voor mijn 26ste verjaardag gekregen. Vandaag is dus de grote dag. Ik sleep mezelf onder de douche en zodra ik eruit kom gaat het weer prima! Ben er helemaal klaar voor!
Annie brengt ons naar Schiphol samen met Bob.
We hebben de avond ervoor al digitaal ingecheckt en we hebben kleine koffertjes dus we kunnen in een keer doorlopen naar de douane. Ideaal! Dachten we….
“Van wie is deze tas” wordt er geroepen. “Van deze dame”, zegt Bastiaan. Van mij dus. Ik heb een flesje shampoo en wat andere “liquid” bagage in m’n koffertje. Die gaat meteen open en alles wat erin zit wordt overhoop gehaald. Ondertussen gebeurt Bastiaan hetzelfde. We moeten het weggooien van de douaneman. Nou echt niet dus! We besluiten de koffertjes daarom alsnog in te checken aan de balie. Eigenlijk heeft zo’n handbagage formaat koffer geen zin meer, als je tenminste dat soort spullen mee wilt nemen. Dus de volgende keer gewoon 20 kg!

Om 6.50 uur vertrekt het vliegtuig! Here we come! Eenmaal aangekomen op het vliegveld in Barcelona vragen we ons af hoe we eigenlijk bij het hotel terecht gaan komen. We hebben de reis niet zo heel goed voorbereid zoals anders. We besluiten met de trein te gaan. Een pendelbus rijdt ons van het vliegveld naar het station. Eenmaal daar krijgen we een kaartje in onze handen geduwd waarmee we toegang krijgen tot het perron. Hoeven we dan niets te betalen? Vreemd. Achteraf komen we erachter dat het vervoer van en naar het vliegveld gratis is. Daar kunnen ze in Nederland nog een voorbeeld aan nemen.
Gelukkig bereiken we na een half uurtje een groot station waar we ook over kunnen stappen op de metro richting ons hotel. We zijn er inmiddels achter bij welk metrostation we dan moeten uitstappen. Pfff. Toch nog goed gekomen allemaal!
We hoeven maar een klein stukje te lopen van het metrostation Parallel naar ons hotel Coronado in Nou de Rambla. Nou dat is perfect. We zitten dus heel centraal! We brengen onze spullen naar het hotel en besluiten naar de Ramblas te gaan. We hoeven maar twee straatjes door te lopen dan zijn we er al. Het deel waar wij uitkomen is vlakbij de haven.

We hebben inmiddels wel trek gekregen dus eenmaal in de haven aangekomen eten we daar een broodje met een cerveza erbij natuurlijk! Van thuis hebben we uitgeprinte A4tjes en een boekje meegenomen met wat we allemaal kunnen doen in Barca, dus dat kunnen we nu allemaal mooi even op een rijtje zetten.
We besluiten om vanmiddag naar Parc Guell te gaan. We zijn immers wel een beetje moe, dus een beetje rondlopen en uitrusten in het park zou wel even lekker zijn.

We stappen uit op het metrostation dicht bij het park. Er staat een bordje met daarop: “Parc Guell 600 M.” Nou dat valt mee denken we nog. We lopen een stukje verder en dan zien we het: het is maar 600 meter, maar dan wel stijl omhoog! Haha! Hup lopen! Gelukkig zijn er ook wel een paar roltrappen gemaakt.

Het park is heel mooi. De gebouwen die erin staan, zijn allemaal ontworpen door de bekende architect Gaudi . Hij had een heel mooie stijl van bouwen, met allemaal ronde vormen.

Na een paar uurtjes in het park te hebben vertoefd gaan we weer richting het hotel. We hebben wel trek gekregen en ik mag kiezen waar we gaan eten. Tja… moeilijk. Bij ons in de buurt zijn wel cafeetjes waar je een hapje kunt eten, maar de een is een rookhol en de ander heeft geen een gast….nee die niet…nee die ook niet… Bastiaan wordt al een beetje ongeduldig. “Ok die dan!”  Een pizzeriaatje. Morgen gaan we echt Spaans eten is de afspraak. Nu zijn we moe en even snel een pizza. Ok. In deze tent zit binnen ook geen hond, maar goed. We bestellen een flesje cava en twee pizza’s. Bastiaan wil graag extra salami erop. Na een half uurtje komen ze op tafel. Wat denk je: het was gewoon uit de diepvries! Dus ook geen extra salami voor Bas, want dat kon gewoon niet natuurlijk! Dat hadden ze helemaal niet in huis. Wat een giller zeg. Je snapt het al. In het vervolg kiest Bastiaan waar we gaan eten.
Na deze blamage willen we eigenlijk naar het hotel gaan, maar dan valt ons oog op een café waar er biertaps op de tafels zijn bevestigd.

Leuk! Gaan we even naar binnen. Je kunt hier dus je eigen biertje tappen en op een schermpje aan de wand kun je zien hoeveel je hebt getapt. Lachen zeg! Na anderhalve liter (Bastiaan 1.25 en ik 0.25) zijn we het echt zat dus we gaan lekker slapen.

Donderdag 17 april

Vandaag staan in ieder geval het voetbalstadion Camp Nou en de Sagrada Familia op het programma. Bastiaan kijkt even naar buiten vanuit de hotelkamer en wat denk je: het regent! Barca heeft gemiddeld in de maand april 9 regendagen en dit is er 1 van. Balen zeg. Maar goed. Dit mag de pret niet drukken en we vertrekken richting het stadion.
We gaan weer met de metro. We hebben een vierdagenmetrokaart dus dat is perfect. Bastiaan weet precies welke lijn we moeten nemen en waar we eruit moeten.
Eigenlijk hebben we het stadion vrij snel gevonden. Het regent zo hard en daarom besluiten we om eerst in het Camp Nou winkeltje een paraplu te kopen.

We kopen twee tour kaartjes. Dan kun je door het stadion lopen en alle leuke plekken bekijken zoals de kleedkamers (met een grote jacuzzi!), het veld zelf natuurlijk, de tribunes, de pershokjes, de rustruimtes, etz. Er is zelfs een klein kapelletje in het stadion. Het is zelfs voor een vrouw leuk om deze tour te doen!

Aan het einde van de tour komen we weer uit bij de winkel met allemaal FCB gadgets. Bastiaan koopt nog een paar sokken en een boxershort en ik ook nog een plu. We drinken daar nog even een bakkie en gaan dan verder naar de volgende bezichtiging: de Sagrada Familia!  

Dit is echt een geweldig mooi gebouw vanaf de buitenkant! Ook al staat het in de steigers. Het schijnt dat er tot 2022 aan deze kathedraal verbouwd moet worden totdat het af is! We betalen entree en gaan naar binnen. Hier lijkt het helemaal net een bouwput! Overal staan stellages en steigers. Waar moeten we nu het kaarsje branden voor onze papa’s? Dat kan hier niet… nou ja. We maken nog een paar foto’s van de binnen- en buitenkant en gaan daarna weer verder.

We lopen richting de haven. Hier is namelijk l’Aquarium : een soort overdekte middellandse zee met allerlei soorten vissen, waar je dan als het ware onderdoor loopt! Eenmaal daar staat er een wachtrij van hier tot Tokio. Dan maar eerst ergens een biertje. We wachten wel even tot de rij wat minder is. En ja hoor: een uurtje later kunnen we zo doorlopen. Super! Bij de ingang wordt er een foto van ons gekomen. De fotografe zegt: “One two three!!!” en Bastiaan zegt: “we nemen ‘m nie!!” Haha. Achteraf nemen we ‘m wel….
Het is heel indrukwekkend om al die mooie vissen te zien en om onder de haaien door te lopen. Wat een joekels zeg! En dat ze ook van die andere vissen af kunnen blijven!

Vanavond gaan we eten bij een typisch Spaans restaurant dat Bastiaan al van te voren heeft uitgezocht op internet. Nadat we er eerst drie keer voorbijgelopen zijn en drie keer gevraagd hebben waar het is, zien we het eindelijk hoor! Restaurant D’Or.

We worden naar een tafel begeleid en krijgen de tapaskaart. Ondertussen bestellen we een wijntje. Een ware Torres komt er op tafel. Dat zal wel duur zijn! Maar wel lekker!

We bestellen een aantal tapas en die komen eigenlijk meteen allemaal op tafel! Dat ziet er echt geweldig uit! Heerlijk! Eet smakelijk!
De wijn is natuurlijk gauw op dus we nemen nog een half flesje erbij. Als ik naar de wc ga, wil Bastiaan stiekem een cava bestellen. De barman verstaat echter “copa” en even later komt hij met twee kwartflesjes Torres aan. Haha! Dus achteraf hadden we gewoon nog 1 hele fles erbij kunnen bestellen. Mooi.

Maar Bastiaan maakt het och nog goed en even later komen er ook nog twee kleine flesjes cava op tafel. Heerlijk hoor…. hik!
Op weg naar huis komen we weer langs onze biertap bar en gaan even naar binnen. Ik neem maar even een watertje! Pff. Bastiaan toch wel een biertje. Het is wel jammer dat we nu aan een tafel zonder tap zitten. De rest was vol. Dan is het lang niet zo leuk!
 
Vrijdag 18 april

Vandaag winkeldag! Na het ontbijt gaan we met de metro richting winkels.

Ook dit hebben we van te voren op internet uitgezocht. Het regent wel weer een beetje, dat is jammer. We gaan naar een groot warenhuis genaamd Cortes Ingles . Het is hier zo groot dat je door de bomen het bos niet meer ziet. Ze hebben echt alles! Wat je maar kunt bedenken staat er. Geweldig. Dit soort warenhuizen heb je in Nederland niet hoor.
Eenmaal weer buiten hebben we zin in een bakkie. Ik neem een cappu en Bastiaan neemt een apart soort koffie met verschillende lagen. Heel grappig. En lekker!

Hierna komen we een Adidas winkel tegen. Hier koop ik twee sportbroeken. Kon niet kiezen…hihi. Verder is hier niet heel veel meer qua winkels dus we gaan met de metro richting een andere winkelstraat gecombineerd met oude gebouwen, Barri Gòtic. Je krijgt hier wel meer het echte Spanje gevoel. Kleine smalle straatjes met leuke winkeltjes met van alles en nog wat. Heel schattig. Ik moet plassen dus we gaan ergens bij een barretje naar binnen.

Blijkt dit een van de tapasbars te zijn die we ook op ons lijstje van thuis hebben staan! Echt grappig. Het is een hele lange bar met allerlei tapas op stokbroodjes met prikkertjes erin. Tja, dat kunnen we natuurlijk niet laten staan! Er wordt afgerekend aan de hand van het aantal prikkertjes dat je op je bordje hebt liggen. Ook een kwestie van vertrouwen dus. Wij zijn natuurlijk heel eerlijk!

We besluiten om op de Ramblas nog even een drankje te doen op een terrasje. De keuze is uit bier, koffie of sangria. Op zich al een beetje raar maar het belletje gaat nog niet rinkelen. Ok, doe maar een sangriaatje, lekker! Een paar minuten later komt de ober met 2 grote ronde glazen sangria met hierin 10 ijsklonten en een schijfje sinaasappel. Zo! Proost!
Het is echt leuk om langs de Ramblas te zitten en mensen te kijken. Wat een verschillende types komen er voorbij zeg! Haha. En die living statues zijn ook leuk!

We willen weer richting volgende bezichtiging dus we vragen de rekening. We waren al een klein beetje op de ellende voorbereid toen een groepje jongens voor ons de rekening hadden gekregen en maar liefst 95 euri mochten neertellen voor 7 drankjes. “Nou,” zegt Bas, “Dan zal een sangriaatje wel een euro of 12 kosten.” En ja hoor, twee sangria: € 25,25. Inclusief terrastoeslag, dat dan weer wel! Je zult wel begrijpen dat we geen cent fooi geven. Maar daar zullen ze niet rouwig om geweest zijn.

Als we wat spulletjes naar het hotel hebben gebracht (Bastiaan heeft ondertussen een FCB shirt gekocht met zijn naam erop) willen we naar de fonteinenshow Montjuic. In het boekje dat we van Barça hebben staat dat deze om 17.00 uur begint. Dus hup, op naar de plaats van bestemming. Eenmaal daar blijkt dat de show pas om 19.00 uur begint. Dus wat doen we? Wachten? Dat is wel de moeite waard natuurlijk. We zien een leuk Spaans barretje waar we het best wel twee uurtjes kunnen volhouden met een cervezaatje en een chippie. Leuk hoor! Je ziet er geen toerist! Behalve wij dan, haha.

De uren vliegen voorbij en de show begint. Een voor een gaan alle fonteinen aan. Er komt ook muziek bij. Prachtig! Heel indrukwekkend! Het is ook heel druk! We maken er mooie foto’s van.

Deze avond eten we weer in een van te voren uitgekozen typisch Spaans tapas restaurantje. De weg ernaartoe is vrij snel gevonden. Het is ook niet zo heel ver van de fonteinen vandaan, dus dat komt mooi uit. We staan voor de ingang en we kunnen letterlijk over de koppen lopen! Zo ontzettend druk!

We hopen dat we kunnen zitten, nou echt niet dus. Na wat gewurm en geduw weet ik een plekje aan de bar te bemachtigen. Wel staand dan hè. Op zich staan we goed, want we staan recht voor alle lekkere Spaanse tapas die we zo uit kunnen zoeken. Er staat een oud mannetje achter de bar. Hij is de eigenaar. Telkens als we een tapas nemen of wat te drinken, serveert hij het en zet hij een streepje op een papiertje. Hij heeft alle drukte helemaal onder controle.

Deze tapasbar is tevens gespecialiseerd in wijnen. Vooral cava. Eerst hebben we een rood wijntje, een paar eigenlijk, en daarna namen we een cava. Heerlijk. Maar er wordt ook steeds uit een andere fles geschonken. Dat neemt iedereen. Bas wil dit ook proeven. Ik had wel een beetje genoeg. Maar na dat ik van Bas heb geproefd!!! Eentje nog dan!! Ok twee… het is echt heerlijk!

Ondertussen hebben we genoeg tapas op en genoeg wijnen, dus we besluiten andere mensen de ruimte te geven aan de bar. Het is namelijk nog steeds erg druk. We vragen het oude mannetje de rekening. Hij maakt een optelsom op zijn blaadje en komt niet hoger dan 50 euro. En lekker eten en drinken, en ook nog eens supergoedkoop! Dit restaurantje heeft een goede naam! Dat is zeker!

Zaterdag 19 april

Vandaag al weer naar huis. Bah. Nadat we hebben ontbeten en de koffers hebben gepakt, gaan we nog even wat drinken op de Ramblas. Het is strakblauw en lekker warm buiten! Kunnen we nog even in het zonnetje mensen kijken.
Maar om 12.00 uur komt er toch echt een einde aan de pret. We rekenen onze twee colaatjes af . Weer een tientje. Er zaten zeker gouden ijsklontjes in 😉 En dan de metro in. Op naar het vliegveld. Getver.
Bastiaan! Bedankt voor dit te gekke verjaardagscadeau! Heb er echt van genoten samen met jou!