Afgelopen Kerst hebben we weer een heel leuk cadeautje onder de boom gekregen van Ine.
Tijdens de gourmet kregen we verschillende hints onder onze neus geschoven. En natuurlijk, pas aan het einde van de avond kregen we de finale hints (zand en schelpen) en wisten we wat het was: een weekje Valras Plage!

Vrijdag
We vertrekken vanaf Rotterdam airport. We moeten met twee auto’s want met z’n allen plus bagage in Bas z’n Peugeotje gaat ‘m niet worden. Gelukkig is Bert zo lief om Annie te brengen. Ze rijden achter ons aan. Wij parkeren bij lang parkeren – 100 m vanaf de vertrekhal, haha.
Het is een heel relaxed vliegveld. Heel klein, geen rijen bij de balie, top! We zijn binnen vijf minuten ingecheckt. Tijd genoeg dus nog voor een lekker bakkie en een broodje. Dan kan Bert nog even in alle rust afscheid nemen van z’n liefje 😉
Nadat we Bert hebben uitgewuift, gaan we door de douane. Het is zo grappig, 2 winkels en 6 gates  en dat was het. We krijgen een wisseling van gate door. O jee. Iedereen loop van nummer 4 naar nummer 6. Oh nee, toch niet. Iedereen loopt weer terug. Hihi.
In het vliegtuig is het gezellig voor Lone. Voor en achter ons zitten kindjes. We wisselen koekjes uit en spelen met Lone’s hond Woef, haar grote steun en toeverlaat die ze heeft gekregen van ome Gakkie en tante Daan. Woef en Lone waren even groot, toen ze elkaar voor het eerst ontmoetten. Sindsdien zijn ze onafscheidelijk.
Het is prachtig weer in la France. Nadat we de koffers van de band hebben gehaald, lopen we naar de autoverhuurder. We krijgen een mooie grote auto, een Renault Altitude. Het rijdt ook geweldig! Op weg naar Valras!  Lone heeft nog niet zo veel slaap gehad deze reis, dus ze valt als een blok in slaap.
Een uur later komen we aan in Valras Plage. We zien Ine en Dick al op ons staan wachten voor het hotel. We lossen de bagage en Bas, Annie en Lone blijven bij het hotel. Dick stapt naast mij in om een parkeerplek te wijzen. Gelukkig vinden we er een in de buurt van het hotel.

We hebben super leuke appartementjes. Bij binnenkomst rechts is de badkamer met bad en douche en verderop de woon/slaapkamer met een keukentje en een groot balkon. Wij kijken uit op de straat en op de zee. Annie woont tegenover ons. Ze kijkt uit op de binnentuin van het hotel. Ine en Dick wonen precies boven ons.
Als we de koffers hebben uitgepakt en onze zomeroutfits aan hebben gedaan, gaan we richting het nabijgelegen winkelstraatje, om winkeltjes te kijken en om wijn te scoren bij een van de lokale wijnboeren. Hier verkoopt men namelijk wijn uit een ton. Deze is lekker en goedkoop. Ine en Dick hebben vaste adresjes. Met een panini in de hand lopen we naar wijnboer 1. Helaas heeft zijn producent niets geleverd. Jammer. Op naar wijnboer 2, hij zit in het winkelstraatje.
Wat een leuke winkels. Vooral de kledingzaken zijn leuk, zowel voor heren en dames als voor kinderen. Ik zie de meest enige kleertjes voor Lone. En superleuke ieniemini Crocs. Zooo leuk! Helaas hebben ze niet Lone’s maat, dus we lopen verder. Een winkel later zien we ieniemini Havaïana’s. Ook zooooo leuk! Die kopen we! Zalmroze met Mini Mouse erop. Ze kan er nog geen stap op lopen, maar toch.

Dick en Bas schieten zowat wortel. Gelukkig zijn we bij wijnboer 2 aanbeland. Deze meneer heeft wel wijn in de ton. Alleen krijgen we met z’n vijfen een – zoals Ine het achteraf noemt – “oogspoelbakje” wijn om te proeven…zo weinig.  Daarnaast is het nipje wijn ook maar ‘mwa-mwa’ qua smaak. Als het hoofd van de man Ine ook nog eens niet aanstaat, zegt ze: “we gaan weg! Moet je kijken wat een chagerijn! Die wil niks verdienen, dat is duidelijk. Kom!!” En daar gaat ze. Met het oogspoelbakje nog in de hand, loop ik flabbergasted achter de groep aan.. “we lopen nu dus gewoon weg Ine?” zeg ik nog. “Ja Joyce, we gaan!”
Gelukkig hebben we nog een adresje verderop; wijnboer 3. Hier werkt een aardige mevrouw met 2 kindjes in de zaak. We proeven verschillende wijntjes en kiezen de Pic Poule de Pinet, een lekkere zachte. De mevrouw heeft lege spaflessen om het in te gieten en Dick heeft een tonnetje van 2.5 liter mee. Voor de heren nog een litertje Merlot. Ja, wij zijn heel wat van plan! Mevrouw heeft de omzet van de dag gelijk binnen. Haha.
Op de terugweg zien we tot m’n grote vreugde een winkel die de ieniemini Crocs wel in Lone’s maat heeft! Joepie! Die nemen we natuurlijk. We zijn amper een paar uur in Frankrijk en Lone is alweer twee paar schoenen rijker.
 Voordat we naar het hotel gaan, drinken we nog wat in de zon op een terrasje. Lone wilt niet meer in de wagen, die mag kruipen. Al is dat ook wat lastig op een terras. Oma neemt haar even mee richting de zee, en daarna papa. En daarna gaan we maar.
’s Avonds eten we bij Ine en Dick een gebraden kippetje en Bas pizza. Wijntje uit de ton erbij! Beetje slap ouwehoeren. Ha heerlijk, vakantie.

Zaterdag
We hebben om 9.30 uur afgesproken om met z’n allen bij ons te gaan ontbijten. Lone is al vrij vroeg wakker, dus we hebben alle tijd om een vers stokbroodje te halen bij de boulanger op de hoek.
Daarna gaan we lekker naar het strand. Dick smeert zich in met olie en gaat vol de zon in. Als dat maar goed gaat! Lone vindt het zand heerlijk. Letterlijk… met handen vol tegelijk gaat het die mond in. Bah. De zee is heel koud, daar kunnen we niet in. Alleen pootjebaden. Maar dat geeft niet.
Naarmate de dag vordert, gaat het steeds wat harder waaien, dat is minder. We worden zowat gezandstraald. Dat is niet lekker, dus we gaan terug naar het appartement. Op het balkon is het lekker. De wind is minder en de zon schijnt hier ook. Rummikubben kunnen we net niet, dat waait van tafel.  Dan besluiten Annie en ik dat we de de Pic Poule de Pinet van gisteren soldaat gaan maken.
Lone gaat even pitten. Bas gaat beneden Wifi-en in de binnentuin. Ine en Dick zijn mosselen kopen voor vanavond.
Aangezien uiteten met Lone geen succes zal worden, hebben we besloten om thuis te koken. Annie en ik lusten geen mosselen, dus tegen de tijd dat ze bijna klaar zijn, lopen wij naar de traiteur/pizzaria op de hoek van de straat om voor ons en voor Lone pizza te halen. Dan kunnen we tegelijk eten. Helaas hebben de mosselen een andere mening, want ze willen niet echt gaan koken. Nog even wachten dus voor Ine, Dick en Bas. Nou ja, dan eten we een beetje verspreid, ook geen probleem.
We kunnen lekker op het balkon eten. Het is nog niet koud buiten. Als Bas en ik Lone naar bed hebben gebracht beneden, doen we nog een klein drankje bij Ine, Dick en Annie boven. Dick heeft wel wat last van z’n schenen. Olie in combinatie met zon en wind, auw…

 Zondag
Vandaag is het moederdag. Bas heeft de wekker gezet, want hij gaat een rondje lopen. Lone en ik blijven lekker op bed, spelen met de Iphone. Papa heeft allerlei appjes voor Lone op de Phone. Vooral die met diertjes en dierengeluiden vindt  ze heel leuk.
Op de terugweg heeft Bas een stokbroodje meegenomen. We gaan iets vroeger ontbijten dan gisteren, 8.30 uur. Ine en Dick vinden dat iets te vroeg, dus die eten apart. Annie eet wel met ons mee. We nemen er een lekker eitje bij. Lone is dol op eitjes. Ze eet ze op met huid en haar.
Voor moederdag heeft Lone een mooi cadeautje voor me geknutseld: een geverfd bakje met hartjes erop, en erin zitten pepermuntjes. Zo schattig! Dank je wel lieverd!
Moeder Annie en moeder Ine krijgen vanavond een verrassing van Bas en van mij.
We hebben nog wat tijd voordat we met Ine en Dick hebben afgesproken voor het strand, dus we gaan lekker even naar buiten. Het is een mooie dag. Op een terras aan het strand bestellen we een cappuchino. Even later komt de ober met drie enorme coupes met koffie met slagroom aangelopen. Dat is hier dus een cappuchino! De koffie is sterk, dus je moet de slagroom er echt in laten zakken. Lekker hoor!
We kunnen Lone niet lang op haar plaas houden, dus als de koffie op is, gaan we meteen verder. We lopen even het strand op. Daar hebben ze allerlei speelapparaten voor kinderen, waaronder een glijbaan. Dat vindt mevrouw wel wat! Ze gaat gewoon zelf eraf, hup! Zonder angst. Geweldig.
Even later gaan we met z’n allen naar het strand. Er is weinig wind, dus we kunnen lekker zonnen. Dick doet vandaag wel verstandig een doek over z’n benen.
Oma Ine heeft allerlei leuke strandspeeltjes voor Lone meegenomen. En Opa Dick heeft schelpen uit de zee gehaald. Daar is ze wel mee zoet. Lone gaat verder weer lekker door met waar ze gisteren was gestopt: zand eten. En dat zand moet er natuurlijk ook weer uit. De eerste verrassing kregen we vanmorgen; wat een vreselijke stinkluiers! En rode billen natuurlijk, dat kan bijna niet anders. En toch blijven doen he, dat eten. De tweede verrassing kan dus niet lang uitblijven. Ze zit zonder luier te spelen, en kruipt dan richting oma Ine. Vervolgens gaat ze zitten op de voet van oma Ine. We maken er eerst nog een grapje over, maar dan gebeurt het echt: ze poept op de voet van oma Ine! We liggen in een deuk! Haha! Alsof ze het er om doet!
Bas wil graag een fiets huren morgen. Er zitten wel een paar fietsverhuurders in de buurt, dus dat zou goed moeten komen zou je denken. Maar helaas. De eerste die hij bezoekt wordt bijna vader en gaat sluiten de komende dagen. En bij de tweede staat er nog maar 1 fiets buiten die niet geschikt is voor de tocht Bas in z’n hoofd heeft. Dus hij komt terug met lege handen. Morgen dan nog maar eens proberen bij een andere verhuurder die iets verder weg is.
Lone zet stapjes los op het strand! Wel verstandig, want als ze nu valt dan valt ze zacht. We klappen voor haar! Heel trots stapt ze verder en laat zich daarna op haar billen vallen. Het gaat nu niet lang meer duren voordat ze echt gaat lopen, denken we.
Als we allemaal schoon gedoucht zijn, lopen we naar de traiteur. We trakteren onze moeders op allerlei lekkere gerechten. We halen het restaurant wel naar huis! Dick heeft weer lekkere wijn gehaald bij de wijnboerin, op en top genieten!

Maandag
Op maandag is er markt in Valras Plage. Dat is natuurlijk wel even leuk om te bekijken. Tenminste, dat vinden Annie en ik. Bas vindt dat niks, dus hij gaat met Lone naar de glijbaan op het strand.
De markt is aan het einde van het winkelstraatje. Als we er bijna zijn, komen we voor Lone een leuk speelgoed setje voor op het strand tegen. Is wel leuk voor erbij. En niet duur.
Er zijn net al in Nederland veel etenswaren op de markt te krijgen; brood, vlees, kaas, groenten en fruit. We nemen lekker frambozen en kersen mee. Verder is er vooral veel prullaria. We kijken nog even voor een extra petje voor Lone en Annie ziet een portemonnee, maar uiteindelijk blijft het alleen bij fruit. We komen Ine tegen, die gaat lekker worstjes, aardappels en sla maken vanavond en dat komt ze ook even hier halen. Als we weer aan het beging van de winkelstraat zijn, koopt Annie een paar tijgerslippers. Iets aan de kleine kant, maar ja, het is tijger hè. Die moeten gekocht worden. Annie heeft een dierenprinttik; koe, slang, tijger, het kan haar niet te gek zijn.
Na een korte  stop bij de supermarkt, brengen we de spullen thuis en gaan we richting het strand. Bas en Lone hebben al een mooi plekje uitgezocht. Het is mooi weer. Daar komen Ine en Dick ook al aan.
Het is heerlijk op het strand, alleen gaat het steeds harder waaien. Vandaag hebben we geen zin om zo vroeg van het strand te gaan, dus we zetten alle drie onze parasols tegen de richting van de wind in. Als we maar plat genoeg blijven liggen, dan is het goed uit te houden, hahaha! Na een tijdje zijn we een van de weinigen die er nog zijn. Het is een komisch geheel. Annie en Dick zijn zelfs verbrand!
’s Avonds na het eten maken we lawaai en zingen we liedjes met Lone op het balkon, ze vindt het prachtig en deint vrolijk mee:

“Achter op de fiets
Wiebel wiebel wiebel
Hé daar hoor ik iets!
Kriebel kriebel kriebel
Paardje in de wei
Hobbel hobbel hobbel
Houd je vast aan mij
Want daar komt een… Bobbel!!!”

Ze giert het uit als oma Ine haar oppakt op het moment dat de bobbel komt!

Dinsdag
Bas begint de dag weer met een rondje lopen. Lone en ik draaien ons nog even om. Het is niet zulk mooi weer vandaag. Bewolkt en veel wind. Het is te koud om op het balkon te ontbijten dus dat doen we dan maar binnen. Bas zou eigenlijk vandaag gaan fietsen, maar het is te winderig. Dus dat wordt een andere indeling van de dag. Hij gaat eerst even wifi-en beneden. Dan ga ik even rummikubben met m’n moeder onder het genot van een lekkere café au lait. Lone doet even een ochtendslaapje. Ine en Dick zijn boven aan het lezen.
We zouden eigenlijk morgen een bezoek brenge n aan Anko, een vriend van Ine van vroeger.  Hij is geëmigreerd  naar zuid Frankrijk en zij heeft daar vaak de zomervakantie doorgebracht voordat ze Dick ontmoette. Bas is er ook vaak geweest en ik een keer een paar jaar geleden. Nu het hier niet zulk mooi weer is, kunnen we beter vandaag gaan. We bellen Anko en gelukkig komt het uit. We kunnen om 13 uur terecht, Ine, Bas, Lone en ik. Anke en Dick blijven hier.
Om 12 uur gaan we op pad. Het is 45 minuutjes rijden naar Bize Minervois, hier woont Anko. Hier is het wel super mooir weer. Wat een verschil.
Anko hoort onze auto het pad op rijden en komt er aan gelopen samen het zijn hond Kato, alias Truus. Lone is natuurlijk helemaal in haar element met een hond in de buurt. “Aai, aaaaiii aaaaaiiii!” schreeuwt ze. Als Kato in haar buurt komt, giert ze van het lachen. Als we binnen aan een lekker kopje koffie (van Michel) zitten en gezellig aan het kletsen zijn, loopt ze ineens 10 stappen achterelkaar!! En nog een keer en nog een keer! Een record! Zo leuk. Het wordt tijd voor echt loopschoenen als we weer in Nederland zijn. Leuk om Anko weer eens te zien. We wisselen allemaal verhalen uit en lopen door zijn prachtige tuin. Een mooie plek om te wonen hoor! Ben jaloers!
Twee uurtjes later gaan we weer terug naar Valras. Eerst zeggen we Anko’s buren nog even gedag, Carla en Martin. Dit zijn ook bekenden geworden van Ine en Bas in al die jaren. Dan stappen we in de auto. Anko slaat stijl achterover als hij ziet dat ik achter het stuur stap. “Rijd jij??” Haha, ik rijd altijd omdat Bas er niet van houdt. Dat is voor Anko even wennen, een vrouw achter het stuur.          
We zwaaien iedereen uit! “Tot ziens!!”  Het was leuk om weer even langs te zijn geweest.
Op de terugweg stoppen we bij de LIDL om de nodige boodschappen in te slaan.
We hebben het zonnetje meegenomen naar Valras Plage! Top! Dick heeft Anke een sight seeing tour gegeven, ze hebben samen ergens wat gedronken en daarna een broodje gegeten op het balkon. Kortom, ze hebben zich prima vermaakt zonder ons.
Omdat het al te laat is voor het strand, gaan we even het winkelstraatje in. Mama wil nog even iest leuks kopen voor Bert. Een shirt ofzo. En Bas wil ook wel even kijken of hij iets kan scoren. Waarschijnlijk wel, want de kledingzaken zijn heel leuk hier. we komen in een heel leuk zaakje met leuke fleurige overhemden en polo’s. Hier gaan we slagen. Bas wijst Annie op een polo voor Bert. Een roze met zwart en wit, heel leuk. Bas vindt het zelf ook wel wat en past ‘m even aan. Het staat ‘m super. Hij koopt ‘m voor zichzelf en mama koopt ‘m voor Bert.
We lopen nog even een souvenirzaakje in voor een magneetje voor thuis en dan gaan we weer richting het appartement. De winkels gaan ook sluiten.
Op een gegeven moment komen de verkoopsters van de kledingzaak van net naar ons toegelopen en vragen ons of we een plastic tas hebben meegenomen. “Hè, een plastic tas? Nee natuurlijk niet”, roepen we allemaal. We zijn toch geen dieven, zo kijken we elkaar aan. Dan wijst een van de meisjes naar een tas die Annie in haar hand heeft. Ze loopt rood aan. En nog wat roder. “Ooooooh sorry!! Wat erg!!! Ik dacht dat het een tas van Ine was. Oooohh wat erg hè!” “Mam, nee toch!!!” Hahahaha. We moeten allemaal lachen, maar we schamen ons tegelijkertijd ook! We zijn dus wel dieven. Onbewust natuurlijk. Hihi. Gelukkig zijn de verkoopsters niet boos. Ach, Annie doet het niet expres hè…. 😉
Vanavond eten we meloen met ham vooraf en daarna spaghetti. Heerlijk. Alleen iets minder dat ik bij het openen van een blikje tomatenpuree een paar spetters op mn broek krijg. En ik was gewaarschuwd, nog erger. Maar gelukkig is waswonder Ine in de buurt. Ze heeft ook al een paar met fruitvlekken besmeurde kleertjes van Lone gewassen deze week. “OMA wast door en door schoon!”

Woensdag
De weersvoorspellingen geven aan dat het vandaag de laatste mooie dag is. Daar moeten we dus even flink van gaan genieten. Daarom gaan we direct na het ontbijt naar het strand. Er is wel zon, maar de wind is fris. Maar wij laten ons niet uit het veld slaan en leggen gewoon weer de parasols op de grond en gaan daar achter liggen. Nu is het toch nog heerlijk warm en beschut.
Bas gaat richting de fietsverhuurder, hopelijk lukt het hem om vandaag een fiets te bemachtigen. Even later komt hij weer aangelopen. Het bedrijf is nog dicht… hij heeft ook geen geluk deze week wat het fietsen betreft.
Annie beseft dat vandaag de laatste zonnige dag zou kunnen zijn en grijpt naar de olie. “Is dat nou wel verstandig mam?” Maar het zit er al op. We horen haar sissen. Hihi.
Lone is zo lief aan het spelen vandaag met haar speeltjes. Nog maar af en toe neemt ze een hapje zand. Ze begint ook door te krijgen dat het toch niet zo lekker smaakt en dat die hele rode en zere billen van de laatste dagen daar wel eens van zouden kunnen komen. Dan maar zeewater drinken uit haar emmertje. Kijken wat dat voor effecten heeft.
Bas gaat weer eens kijken bij de fietsenman. En ja hoor! Hij heeft een fiets! Hij trekt zijn fietsoufit aan in het appartement en gaat op pad. Hij gaat richting Beziers. Een mooie route langs het Canal du Midi. Daar geniet hij van de mooie omgeving zonder dat hij last heeft van het wegverkeer. Er zijn namelijk niet zo veel fietspaden hier. Af en toe appt hij een mooie foto van de plek waar hij even is gestopt.
Ondertussen gaan Lone en oma Ine gaan even naar de speeltuin op het strand, op de wipkip. Ik ga even bij m’n sissende moeder en Dick liggen. Heerlijk in het zonnetje achter de parasol. Hè wat is het leven toch vervelend….
Na een paar uur komt Bas voldaan terug van het fiesten. Hij heeft het heerlijk gehad en mooie dingen gezien. In totaal heeft hij 35 KM afgelegd. Hij komt nog even lekker bij ons zitten uitrusten in het zonnetje.
Als we na het strand weer allemaal schoongedoucht zijn, gaan we boven hamburgers eten. En chocoladeijs toe. Lone ook… die herken je bijna niet meer terug. Haar gezicht is compleet bruin. Het ijs ligt overal. Lekker!  Ze heeft een nieuw spelletje uitgevonden. Lone blijft achter het raam staan en daagt oma Ine uit om haar te komen halen. Ze giert het uit van het lachen en als Ine eraan komt, weet ze niet hoe gauw ze weg moet komen! En dat natuurlijk tien keer achter elkaar. Prachtig.
Dick en m’n moeder hebben toch wel wat last van hun verbrande benen en armen. Ine heeft daar wel een wondermiddeltje voor: zonnebloemolie met water. Ze gaat het maken.
Ondertussen is mn moeder aan de beurt bij Bas die allerlei “vuur” spreekwoorden aan het verzinnen is.
“Annie het vuur ligt je wel aan de schenen hè! Het gaat als een lopend vuurtje! Je bent als water en vuur!” Flauw, maar we komen niet meer bij!
Annie en Dick smeren het goedje op de verbrande delen. Het helpt ook nog! Weer wat geleerd, hihi. 

Donderdag
Vandaag is het, zoals voorspeld, minder mooi weer. 19 graden en wolkjes. We doen rustig aan vandaag. Eerst even lekker ontbijten met een eitje. Daarna doen Annie en ik de afwas en spelen we met Lone. We ruimen alvast een beetje de kamer op want we gaan morgen alweer naar huis…
Als Lone een slpaaje gaat doen, gaat Bas wifi-en in de binnentuin. Annie haalt benden twee cafe au lait en daarna doen we een potje Rummikub. Bas komt alweer terug, want hij vindt het te koud in de binnentuin. Hij gaat lekker lezen.
Als Lone wakker is geworden en van oma Anke een banaantje heeft gekregen, komen Ine en Dick ons halen om te gaan winkelen. Ze hebben al boodschappen gedaan voor vanavond.
We slagen weer goed in de winkelstraat!

Bas heeft een leuke roze korte broek en ik een leuk bloementruitje.  Annie scoort een tijgerbroek en een heel mooi badpak. Verder een klok, placemets en een snijplank. Allemaal met dezelfde beschilldering van olijfjes. Heel leuk. Voor Bas neem ik in die winkel nog kruiden mee in een leuk glazen potje, voor de op BBQ. Lone krijgt een lief wit broderie jurkje van oma Annie. Ine en Dick hebben  niets gekocht, maar ze hebben nog 2 weken de tijd. Ze blijven hier namelijk nog lekker vakantie vieren!
Na het shoppen pakken we even een  typisch Frans terrasje. Lone drinkt orangina met een lepeltje. Als ze het zat wordt, gaan we richting het strand om te kijken of we er echt niet heen kunnen vandaag. Helaas, het is echt te koud. Maar een keertje van de glijbaan kan natuurlijk wel. Maar Lone is ongeduldig en wil niet op haar beurt wachten. Uit nijd krijgt papa een krab in zijn gezicht! En dan is papa er klaar mee. We gaan naar het appartement en Lone gaat naar bed. Wij gaan met z’n allen bij Ine en Dick op het balkon een boekje lezen en zonnen. Het is hier wel lekker warm!
Voodat we gaan eten gaan we alvast een beetje pakken. Dat scheelt morgen weer. We hoeven niet al te vroeg op, maar het is toch wel lekker als het alvast gedaan is. Lone blijft even bij Ine en Dick.
Als we klaar zijn, kunnen we aan tafel. Ine, Dick en Bas eten voor de laatste keer mosselen en Annie en ik krijgen biefstuk met een lekker foie gras sausje. We moeten voor het eerst ‘s avonds ook binnen eten omdat het buiten te koud is. De komende dagen beloven ook niet al te best weer voor Ine en Dick helaas.

Vrijdag
De dag van vertrek. We hoeven pas om 11 uur uit te checken en rond twaalven weg te rijden, dus we kunnen lekker rustig aan doen. Als we hebben ontbeten, afgewassen en als alles is ingepakt, verlaten we ons leuke appartementje. Na het uitchecken drinken we nog een bakkie met Ine en Dick, zij blijven hier nog een tijdje.
We pakken de auto in en geven Ine en Dick een dikke kus. “Veel plezier nog en super bedankt voor alles!!” dan rijden we weg. Dag Valras Plage! Het was super leuk hier.
Een uurtje later komen we aan op het vliegveld. Gelijk komt er een ventje van Europe Car naar onze auto om te inspecteren. En wat blijkt: We hebben schade… Hadden we zelf niet eens gezien. Wat kut zeg. Op de acherkant zit een kras. Het lijkt wel alsof iemand erlangs is geschuurd met iets. Nou ja. We horen het wel als we thuis zijn. Bas maakt nog wel even een foto.
Na het inchecken, gaan we door de douane. Er is 1 winkeltje met sparfum en van alles. Montpellier airport is al net zo schattig klein als Rotetrdam airport. We moeten nog even wachten en dan kunnen we. De vlucht gaat weer prima met kleine Mien. We hebben met z’n drieen 6 stoelen tot onze beschikking, dus dat is perfect.
Na de landing moeten we helaas vet lang op de koffers wachten. Er zijn twee kofferbanden en er zijn drie vliegtuigen, dus dat gaat organisatorisch helemaal mis. Mensen lopen van de ene band naar de andere en terug. Bert wordt ondertussen gek van het wachten want hij ziet mijn moeder wel, maar hij mag er niet bij, hihi! Uiteindelijk hebben we ze en kunnen ze elkaar in de armen sluiten.
Mama gaat met Bert mee en wij moeten naar lang parkeren, dus we geven elkaar ook een dikke kus!

Dat was een topweekje! Allemaal super bedankt voor de gezelligheid!

Nadat ik met Joyce in 2010 weer in Lapland geweest ben, leek het mij een geweldig idee om ook een keer met een stel vrienden de kou in te trekken voor een prachtig avontuur. Na wat telefoontjes en mailtjes wordt het al snel duidelijk met wie we deze ervaring gaan beleven. De zes die in 2011 de slijtage slag van de Coast and Castles hebben gefietst en overleefd, gaan ook dit keer weer mee: Robbie, Ronald, Dennis, Adse, Jochem en ik.
We beginnen keurig met sparen vanaf maart 2010. Elke maand 50 euro. Het is de bedoeling om het eerste kwartaal van 2012 naar het koude noorden te trekken, dus hebben we zo’n twee jaar om te sparen.
Halverwege 2011 kiezen we de datum van onze trip. Het wordt van woensdag 08 februari tot en met zaterdag 11 februari. We gaan een dag achter de husky’s op de slee staan en ook een dag sneeuwscooteren. We verblijven in een knus hutje met eigen sauna iets buiten het centrum van Levi. Het is dan nog wel acht maanden wachten, maar de tijd vliegt voorbij.

Woensdag 08 februari 2012

Bijna twee jaar nadat we begonnen zijn met sparen gaat het vandaag dan eindelijk gebeuren. We gaan naar Fins Lapland. Op station Hilversum verzamelen Robbie, Ronald, Dennis, Adse en ik. We worden uitgezwaaid door Emma, Ilona en Elin. We hebben de trein van 09:07 uur.  Hij rijdt gelukkig op tijd. Door de sneeuwval is het bij de NS altijd feest met een aangepaste dienstregeling, maar hier hebben we geen last van.
Als we aankomen, komt Jochem ook al snel aangelopen. Hij heeft de trein uit Den Haag gepakt en is ook netjes op tijd dus. Iedereen is al door mij ingecheckt voor beide vluchten, dus we hoeven alleen de bagage te droppen. Het is heel rustig bij de Finnair desk en we worden direct geholpen. Robbie haalt een geintje uit met de dame die ons helpt. Hij zegt dat hij zo ver mogelijk bij ons vandaan wil zitten. De door mij geprinte tickets worden ingenomen en voor Robbie worden drie nieuwe tickets geprint door de ijverige dame achter de balie. Dit was eigenlijk niet de bedoeling, het was een grapje. Robbie zou nu op de derde vlucht van stoel moeten wisselen. Nou ja, we wachten af wat er gebeurt.
Bij de douane hebben ze door dat we met een groepje reizen en zijn gelijk de lul. De tassen met een camera erin moeten opnieuw door de scanner. Adse, Ronnie en ik zijn hier niet blij mee natuurlijk, maar nadat alles open is geweest en door de douanier is gecontroleerd mogen we alsnog gewoon doorlopen.
Omdat alcohol in Finland duur is kopen we drie flessen drank. Stroh rum 60%, whiskey en de gaylord drank Bacardi Raz.
Tijd zat denken we dus we doen een bakkie bij Starbucks en maken een potje zodat de de uitgaven makkelijk samen kunnen doen. Iedereen is er klaar voor. Thermospullen gekocht. Snowboots op de kop getikt. Warme skipakken en spullen her en der geleend. We hebben er zin in!
Het begint toch al tegen 11:00 uur te lopen dus we kunnen best een biertje doen vinden we. Even verderop bestellen we zes biertjes en de toon is gezet. Nog wat foto’s maken voor Facebook en Twitter en genieten van deze eerste goud gele rakker.
Adse kijkt uit nieuwsgierigheid op het vertrekbord en ziet “gate closing” staan bij onze vlucht. Zo dat gaat snel. We hebben toch nog 20 minuten denken we. We dachten nog dat er een lange rij voor de gate zou staan zoals normaal ook het geval is. Maar nee, dit keer niet met deze lijnvlucht. Als we ook nog eens tien minuten moeten lopen naar gate B15 beginnen we toch te haasten. SHIT!!! We trekken Bijl uit een winkel. Hij kan geen magazines meer kopen. Als we bij gate B15 aankomen, is deze al gesloten en er zit niemand meer te wachten. Alleen het Finnair personeel staat op ons te wachten. Speciaal voor ons gaat de gate weer open en we gaan het vliegtuig in. Als we binnen zijn gaat alles dicht en gaan we gelijk de lucht in! Haha, nog nooit meegemaakt dit.
De eerste vlucht is naar Helsinki. Het is daar een uur later, dus de vooraf uitgerekende vliegtijd valt best mee. We hebben drie vluchten op het programma staan vandaag. Dat is even minder maar als je je er van te voren op instelt, komt het vast allemaal goed. Het is een bijzonder goed verzorgde vlucht. Je krijgt een broodje ei en diverse malen te drinken. Fris, thee, koffie of een sapje. Het maakt de dames van Finnair niet uit hoeveel bekertjes je hebt staan. Ze serveren wat jij wilt.
Op Helsinki hebben we een uurtje de tijd en we nemen een worstje en een biertje voor in totaal 68 euro! Meer dan een tientje per persoon dus. Prijzig maar wel lekker. Dit keer letten we scherp op het vertrekbord dat schuin tegenover de tent staat waar we zitten. De ervaring van net heeft ons alert gemaakt. De volgende vlucht hebben we dan ook ruim op tijd. Deze gaat eerst naar Ivalo. Aan boord zitten opvallend veel Aziatische mensen. De meeste van hen hebben een mondkapje op. Die denken misschien dat er in Europa nog veels SARS heerst of zo. Gak is zo aardig om flink te hoesten in de richting van de passagiers met mondkap. Beetje op stang jagen die gasten. Haha. Later leest Bijl in een Fins magazine dat deze Japanners en Chinezen het Noorderlicht komen bekijken omdat zij denken dat het geluk brengt.
Nadat de vrouwelijke piloot bij ons heeft gecontroleerd of de vleugels nog aan het vliegtuig vast zitten, gaan we voor de tweede keer deze dag de lucht in.
In Ivalo kunnen we gelukkig blijven zitten en ook Robbie met het geintje van z’n ticket hoeft niet te verkassen. Na Ivalo gaan we eindelijk richting Kittila. De vlucht duurt maar 25 minuten dus het is bijna letterlijk opstijgen en landen.
Als we wachten op de koffer in Kittila maken we nog wat foto’s met onze bondmutsen op. Tijdens het maken van de foto letten we niet op met als gevolg dat de koffer van Gak een extra rondje op de band draait. Bijltje is ook in zijn element en gaat speels als een jong jochie ff op de bagageband liggen.

Ik had afgesproken met de eigenaar van de cottage dat ik naar de beheerder zou bellen als we geland zijn. Helaas is het nummer fout of althans niet goed aan mij doorgegeven. Als een tweede poging ook niet lukt pakken we de taxi want het adres heb ik gewoon bij de hand. Tassen en koffers achterin en we gaan. Onderweg vervang ik de dubbel nul door een plus in het telefoonnummer en dan gaat het wel goed. We hebben de beheerder niet nodig en ik spreek af dat ik mag bellen als er problemen of vragen zijn.
Met de taxi maken we een tussenstop bij de supermarkt om de nodige inkopen te doen voor de komende dagen. We doen als echte mannen boodschappen. Voornamelijk eieren, cola, bier en chips worden er in de kar gelegd. We schuiven de boodschappen overal onder en tussen in de taxi en we vervolgen onze weg naar de cottage genaamd Lomaset.
We pakken de sleutel onder de groene mat vandaan en gaan ons verblijf binnen. De kamers worden verdeeld en de tassen neergezet. Ronnie offert zich op en slaapt in de woonkamer op een matras. Adse, Robbie en Dennis delen ook een kamer. Jochem en ik pakken de andere kamer.
Ik probeer het wifi aan de gang te krijgen maar dit lukt niet. De code werkt niet denken we in eerste instantie. Ronnie en Adse kunnen ook geen verbinding maken dus er is iets niet goed. De eigenaar stuurt een sms met de code maar die komt overeen met de code die we al hebben. Rebooten dan maar. Het is een apparaatje met een simkaart waarvan de 3G verbinding gedeeld wordt via wifi. Nadat het apparaat opnieuw is opgestart kunnen we via wifi onze foto’s uploaden en wat nieuws lezen. Pfffieuw hoef ik niet af te kicken van mijn verslaving!!

We gaan lopend naar het centrum van Levi. Hoe koud kan het zijn? Een aantal gaat gewoon in spijkerbroek want het is maar “eventjes” lopen. Robbie vergeet een muts wat hij niet snel meer zal vergeten. De snijdende wind maakt de tocht naar het centrum verschrikkelijk. Ik bied mijn muts aan Robbie aan en zet zelf mijn capuchon op. Dit is op het moment dat RD geen gevoel meer heeft in zijn oren. Het is echt belachelijk koud. Buiten zo’n -25 maar de gevoelstemperatuur door de wind wil ik niet eens weten! Dan denk je dat je in Nederland wat gewend bent met het winterse weer en een elfstedentocht die op een haar na niet doorgaat. Het eerste restaurant dat we zien, lopen we in. Even op temperatuur komen. Ze willen ons in eerste instantie niet helpen. We moeten tien minuten geduld hebben. We zijn verbaasd. Het restaurant is nagenoeg leeg dus waarom zetten ze ons niet aan tafel? Vreemde gang van zaken. Als we na een aantal minuten nog steeds niet te woord zijn gestaan is ons geduld op en lopen we een restaurant verder. Slechte service. Bij het Steakhouse waar we binnen lopen gaat het velen malen beter. We worden vriendelijk ontvangen en kunnen gelijk aan tafel. De prijzen liegen er hier niet om. Maar liefst 28 euro voor een 150 gram steak met saus naar keuze. Nou ja, we hebben trek gekregen na onze lange reisdag dus we vinden het wel even prima zo. Het eten is goed en het Finse bier gaat er ook aardig in. Dennis is wel van de toetjes en bestelt een lekker dessert. Helaas kon hij geen “three balls” krijgen zoals in Engeland en Schotland maar het smaakt hem goed. De rest neemt een bakkie koffie. We hebben niet speciaal gegeten en ook niet hele grote porties maar toch staat er 260 euro op de rekening. We moeten weer storten in het potje want met deze bedragen vliegt het er uit. We laten het restaurant een taxi bellen, want we willen met deze kou echt niet meer terug lopen. Bij terugkomst in het huisje gaat Bijltje alleen in de sauna. De rest doet zich te goed aan de versnaperingen die we hebben gekocht. Een biertje of een mooi glas whiskey komen met deze kou wel even binnen. Het huisje heeft opvallend veel krukjes, stoelen en banken. De hele woonkamer is eigenlijk gevuld met meubels waar je op kan zitten! Na wat slap geouwehoer gaan we slapen. Morgen vroeg eruit voor de tocht met de husky’s.

Donderdag 09 februari

Het wekkertje gaat voor mij om 07:00 uur. Dat is 06:00 uur Nederlandse tijd. Robbie heeft aan mij gevraagd of ik hem wakker wil maken dus loop ik via de andere slaapkamer naar de douche. De douche heeft een goede straal en is lekker warm. Even wakker worden.
Na de douche bak ik een eitje en kook wat andere eitjes voor de rest. De tafel wordt door mij gedekt en langzaam schuift de rest aan. Edwin Evers op via de radio stream en ontbijten. We vinden nog de Ruiter hagelslag in de kast dus dat kunnen we ook op brood nemen. We zijn vergeten om zoetigheid te kopen voor op brood. Wat opvalt, is dat echt iedereen keurig op tijd klaar is. Ondanks dat iedereen een laag of zes heeft aangetrokken is niemand te laat. Mannen, ik ben trots op jullie! Ronnie vraagt nog een pleister voor z’n blaren. Hij heeft dezelfde boots als Gakkie gekocht bij de Bristol. Allebei hebben ze last van blaren.
De taxi komt om 09:00 uur onze besneeuwde oprit oprijden. Hij brengt ons naar Rami’s Huskies. Als we na een minuut of 35 uit de auto komen, worden we opgewacht door de Lapse Dundee. De beste man heeft meer gereedschap aan z’n riem hangen dan een gemiddelde timmerman in zijn gereedschapskist heeft liggen. Hij stelt zich voor als Rami, het zal de eigenaar van de tent wel zijn.
We lopen met hem mee een onverlichte houten hut in waar een vuurtje brandt. De Dundee maakt licht door wat campinglampen te bevestigen aan het dak van het hutje. Heel primitief maar wel leuk om mee te maken. We krijgen over onze eigen kleding en jassen een thermopak aan. Er vindt een screening plaats van onze snowboots. Alleen de Intratuin boots van Robbie en Adse komen door de keuring. De rest krijgt schoenen van hun aan. Het gaat er om dat er veel ruimte in de boots moet zitten. Als ze te strak zitten is er geen ruimte om op te warmen. Extra paar sokken over onze eigen sokken en we zijn klaar om te gaan.

Na een korte uitleg van onze roodharige gids, we zijn haar naam vergeten, kunnen we de slee op.
De organisatie is druk op en neer aan het lopen en de honden worden losgemaakt, maar er is geen teken dat we kunnen gaan. In de tussentijd bedenk ik me dat ik mijn cameratas niet op m’n rug wil hebben. Ik wil deze op de slee zetten en vast maken. Ik doe mijn handschoenen en wanten uit. Als ik m’n schouderband los wil klikken breekt door de kou het klipje af. Shit! Nou ja, dan maak ik hem met de band wel vast aan de slee. Ik ben er druk mee, probeer de band een aantal keer om de slee te winden maar let niet goed op wat er om me heen gebeurt. Van het een op het andere moment worden de slee’s losgegooid en we gaan. Ik ben echt niet klaar. Cameratas bungelt naast de slee en mijn handschoenen en wanten liggen los op de slee. De redder in nood schiet mij te hulp. De Lapse Dundee springt bij mij achterop zodat ik alles kan aantrekken en vast kan maken. Als dat klaar is jumpt hij er soepel weer vanaf. Zo dat was ff een enerverende de start van de husky tocht. De honden waren bij de start echt helemaal dol. Ze willen zo graag rennen en op pad gaan, maar nu zijn ze los en kunnen snelheid maken. De roodharige gids stopt diverse malen midden in een bocht. Heel handig want dat zie je niet aankomen. Gakkie verveelt zich een beetje onderweg en herinnert zich de bewegingen van het ochtend programma op tv “Nederland beweegt”. Hij gooit de spiertjes los met een knap staaltje ochtend gymnastiek. Ook slaat hij op de besneeuwde takken zodat zijn achtervolger Ronnie in een sneeuwstorm terecht komt. Helaas krijgen de honden voornamelijk de sneeuw van Gak te verduren. Arme beestjes. Hij komt zichzelf ook even tegen. Hij let even niet op en draait zich om en knalt met zijn bakkus in een tak met sneeuw. Haha! RD heeft ook schik onderweg. Hij laat zijn honden telkens tot aan Bijl zijn enkels en kont komen. Die schrikt zich op zijn beurt elke keer kapot. Prachtig! De snelheid zit er af en toe goed in. Zeker bergje af moet je soms remmen om niet tegen de husky’s aan te klappen. Per slee hebben we vier husky’s.

Ronnie zijn bril is beslagen maar krijgt van onze gids niet de tijd om te stoppen. Dat is wel jammer omdat we zo ook geen foto’s en video kunnen maken. Af en toe stoppen in de sprookjesachtige winterse omgeving was wel leuk geweest. Rond 11:00 uur stoppen we bij een spierwitte wigwam waar we gaan lunchen. Het is weer een hele klus om alle honden vast te maken. We wachten geduldig af tot onze toch wat norsige gids alle honden heeft vastgebonden. Ook de honden vinden het te lang duren en moeten nodig hun behoefte doen. De honden van RD hebben en goede plek gevonden om hun achterpoot op te trekken en te plassen. De benen van Dennis Bijl worden tot tweemaal toe ondergezeken. Dennis zijn benen behoren nu tot het territorium van deze fijne beestjes. RD en ik liggen echt dubbel van het lachen. Het enige wat Dennis uit kan brengen is: “AAAHHH NEEE!!!!”. De rode gids gaat naar binnen om een vuurtje te maken. Wij mogen filmen en foto’s maken. Als we namelijk eenmaal binnen zijn heeft ze liever niet dat we weer naar buiten gaan. De honden moeten ook uitrusten en zij denken anders dat we weer gaan. Nu blijven ze lekker rustig liggen. Adse zijn videocamera is door de kou helemaal van slag en wil niet meer filmen. Ik maak wat opnames met mijn camera zodat we alsnog beeld hebben.
De tenen zijn bij alle zes bevroren. Verder is het goed te doen ondanks de kou. Bij de start was het -28 zegt onze gids die iets spraakzamer wordt in de wigwam. Ze legt ons uit hoe we de rainbow zalm moeten klaar maken. Zij doet de eerste voor en de volgende mogen wij zelf doen. Er moeten met een mes vier houtjes geprepareerd worden. Deze moeten als een soort scherpe schroevendraaier geslepen worden. De zalm wordt op de houten plank gelegd en met een mes wordt er een gat in de zalm en plank gemaakt. De houtjes worden als spijkers gebruikt. Ronnie, Gak en ik maken als volwaardig MacGyver de spijkers klaar en Adse timmert de zalm als jezus vast op de plank. Ondertussen maakt de roodharige een soepje voor RD klaar. Hij heeft van te voren aangegeven niet gek te zijn van zalm dus dit is het alternatief. Er gaan groenten en Eland in de soep. Het eland heeft qua smaakt veel weg van gehakt en het lijkt er ook op. De zalm wordt nadat er zout en honing overheen gegooid is op de plank langs het vuur gezet. Het garen van de zalm duurt een uur. Zo dat is lang. Door het stilzitten is het echt koud in de wigwam. Gak wordt er niet vrolijk van het is zo koud! Halverwege de gaartijd wordt de zalm met bevroren boter ingesmeerd. Het wachten wordt beloond want de smaak is heerlijk. Uit een ijskoud diep bord wordt de zalm met aardappels opgediend. Op een paar graatjes na smikkelt iedereen de zalm weg. Warme thee of koffie krijgen we om op te warmen. Dit wordt ook op het vuur warm gemaakt. De soep van RD smaakt ook goed. Adse en ik proeven hier nog een paar lepels van. Het is behelpen maar een super ervaring zo.

Als we buiten achter de hut geplast hebben gaan de touwen los om de tocht af te maken. De honden van Bijl en mij kruisen en zitten met elkaar in de knoop. Met een hoop handgebaren weet ik duidelijk te maken dat ik zo niet kan vertrekken. Schreeuwen heeft geen zin omdat de honden van enthousiasme weer keihard aan het blaffen zijn. Die 28 blaffers overstem je niet zo maar even. Het komt goed en ze zet de honden keurig op hun plaats. Klaar voor vertrek. Go!!!
Gak heeft op de terugweg Surinaamse honden gekregen. Die krengen willen niet meer vooruit. Lazy bastards. Elke keer stoppen we om afstand van Gak te nemen. Op sommige heuvels moeten we mee lopen of steppen want dat is te zwaar voor de viervoeters. Onderweg proberen we elkaar weer in de sneeuwstorm te zetten. We worden er handig in en het lukt aardig! Haha. Onze gids heeft wederom een handige stop gepland. Vlak na een weg waar auto’s rijden stopt ze. Dit heeft tot gevolg dat RD met z’n honden midden op straat komt te staan. Hij kan ternauwernood een BMW 5 serie ontwijken nadat Bijl en ik onze honden naar voren hebben gestuurd. Bedankt fijne gids. Het tweede deel van de tocht is het minder koud. Veel beter uit te houden op de slee. We hebben ons bij vertrek bij de wigwam ook beter aangekleed, het zonnetje heeft iets meer kracht en het is gewoon minder koud. Goed te doen zo. Na een mooie dag komen we weer aan bij de huskyfarm. We maken nog wat foto’s en video opnamen van de beestjes en gaan de houten hut weer in om om te kleden en op te warmen. We krijgen warme drank zodat we een beetje kunnen ontdooien. De gids komt nog meer los en zegt dat we vragen mogen stellen over de honden. Adse vuurt gelijk de eerste vraag af maar deze heeft geen enkele relatie tot de honden. “Hoe heet de Finse band die het songfestival gewonnen heeft?”. De roodharige kijkt een paar keer vreemd of ze het wel goed gehoord heeft en antwoord dan “Lordi”. Daarna komen er wel nog een aantal vragen over de beestjes. Hun kennel zit 35 kilometer verderop. Ze nemen het aantal honden mee wat ze die dag nodig hebben. Ze hebben er 69 en van elke hond wordt er een logboek bijgehouden zodat ze weten hoeveel kilometers hij gelopen heeft en dat niet elke keer dezelfde hond meegenomen wordt. Een hond mag vanaf zijn eerste jaar beginnen met de slee te trekken. Als hij rond de tien is zit hij op zijn piek. Ze worden gemiddeld 14 jaar oud. Met de taxi gaan we terug naar Lomaset cottage. Even ontspannen met een biertje en een glaasje whiskey. We zijn rozig van de kou en de belevenissen van de dag.

We willen de sauna in om op te warmen maar komen er gelukkig op tijd achter dat er geen warm water is. Dat is vreemd, vanmorgen kon iedereen nog douchen. Ik bel met de beheerder en die wijst me op een knop in de meterkast. Deze staat op de “auto” stand en dat betekent dat er elke dag om 21:00 uur water opgewarmd wordt. Dan heb je dus ‘s ochtends warm water maar later op de dag niet. Op stand 1 vindt er gelijk opwarming plaats maar dan duurt het minimaal twee uur voordat het water warm is. Dat is balen zeg.
Dan overleggen we wat we met eten doen. Pizza bezorgen is een optie maar nadat Adse heeft gebeld horen we dat ze niet aan bezorgen doen in Levi. Gat in de markt???
Nou ja, verkleden maar weer en taxi bellen voor een ritje richting Levi centrum. Het bellen van de taxi is altijd lachen. De naam van het huisje “Lomaset cottage” is nog redelijk uit te spreken. Als ze dan vervolgens om het adres vragen wordt het lastig. Petsukkalampi 3 in Sirkka komt op verrassend Fins uit onze mond. Haha. Ook de dames aan de andere kant van de lijn zijn niet altijd even scherp. Locatie, aantal personen, en bestemming worden nogal eens door elkaar gehaald. Uiteindelijk komt er wel altijd een taxi op het juiste adres dus we begrijpen elkaar wel! Met een tussenstop bij de supermarkt voor cola, bier en appelsap voor RD komen we aan bij de pizzeria in Levi. Pizza smaakt goed. Het ingrediënt knoflook wordt ruim op de pizza gestrooid. Dit tot genoegen van mij en ongenoegen van Ronnie en Gak. Adse heeft Eland op z’n pizza, helaas bij Domino’s in Hilversum niet zo te bestellen. Haha. Met de zoveelste taxi gaan we terug naar de cottage. Het water is ondertussen warm geworden dus we kunnen de sauna in. Ronnie, Bijl en ik wagen ons in het 80 graden warme zweethok. Als we er ruim 15 minuten in hebben gezeten zijn we er klaar mee. Douchen, nog een drankje drinken en slapen. We zijn weer kapot.

Vrijdag 10 februari

De sneewscootersafari begint om 10:00 uur en is in Levi centrum dus we kunnen later uit bed. De wekker gaat om 07:30 uur. De douche is gelukkig warm dus dat scheelt. De knop in de meterkast is wel automatisch weer terug gesprongen naar “auto” dus die zet ik gelijk weer op 1 zodat we vanmiddag ook kunnen douchen. Na het ontbijt kleden we ons warm aan. Het is “maar” -15 dus wij klagen niet. Klokslag 10:00 uur lopen we Perhesafari binnen nadat de taxi ons heeft afgezet. Wat wij ons allemaal niet gerealiseerd hebben is dat wij een alcoholtest moeten doen voor vertrek. Dit hebben ze mij ook niet verteld voor het boeken van de tocht. Gelukkig hebben we niet doorgehaald de avond ervoor en zit het ontbijt er net in dus blazen we allemaal een nul. Als Gak het contract juridisch ontleed heeft tekenen we voor het eigen risico en mogen we ons weer verkleden. Thermopak, snowboots, bivakmuts, helm en wanten aantrekken. Je wordt echt een houten klaas van al die spullen die je aan moet trekken. Ik krijg hulp bij de snowboots want zelf krijg ik ze niet aan. Onze gids van vandaag heet Mika. Hij is veel spraakzamer dan de gids van de dag ervoor. Vriendelijke jongen van onze leeftijd. Na een korte uitleg voor het pand gaan we met de sneeuwscooters op pad. De eerste bestuurders zijn Robbie, Adse en Jochem. Ronald, Dennis en ik zitten achterop. Op sommige punten kun je flink gas geven en halen we snelheden boven de 100 kilometer per uur. Wat is dit gaaf, knallen over de sneeuw. Achterop stuiter je alle kanten om maar daar zitten we niet mee. Extra gas bij een heuveltje zodat je los komt is ook een groot succes. Tijdens een stop wisselen Robbie en Ronald van plek en ook Jochem gaat achterop zitten. Dennis kijkt het nog even aan en laat Adse sturen. Bij een meer maken we een stop. Althans meer, het is een open vlakte met alleen maar sneeuw. Hier gaan we ijsvissen. Een vrolijke Finse dame geeft uitleg wat je kan vangen en hoe het in zijn werk gaat. Er staat een vlijmscherpe ijsboor bij de rest van onze gear. Ronnie houdt deze omhoog maar wordt vriendelijk verzocht hier voorzichtig mee te zijn. Mika neemt de boor snel uit Ronnie zijn handen. De Finse dame gaat voor ons koffie en thee zetten zodat we ons kunnen opwarmen als we koud worden tijdens het vissen. Mika vist regelmatig dus hij kan ons mooi assisteren en heeft ook de maden bij zich als aas. We lopen met zeven man het ijs op. Krukje en hengel in de hand. Met de ijsboor maken we een gat van zo’n 15 cm breed en 30 cm diep in het ijs. Het is flink draaien maar de boor vind gemakkelijk zijn weg door het ijs. De maden van Mika gaan aan de haak en we laten ze ongeveer drie meter zakken in het gat. Door het heldere weer en de volle zon is het een slechte visdag volgens Mika. De kans dat we wat vangen is zeer klein. Als we allemaal een gat hebben zitten we geduldig te wachten en houden we beweging in de hengel zodat de visjes het aas zien. Maar ja, zoals Mika al voorspelde willen ze niet echt bijten. Na een half uur komt de Finse dame ons halen voor koffie, thee of juice. We maken de hengels vast aan de stoeltjes. Mochten we beet hebben dan is de hengel niet weg als we terug komen. Onderweg naar de houten hut vertelt ze een licht erotisch verhaal dat ze met een aantal vrouwelijke toeristen in de sauna is geweest en vervolgens naakt over het terrein gelopen heeft. Bijl is bijzonder geïnteresseerd in dit verhaal en vraagt vriendelijk of ze dit misschien nu ook van plan is.

Het vuur is lekker warm en onze verkleumde voetjes worden ontdooid. Warm drankje erbij en we fleuren helemaal op. We krijgen fotoboeken te zien waar dieren in staan die hier in de omgeving leven. Helaas spotten we er geen één in het wild. De mooie platen die in de boeken staan spreken zeker tot de verbeelding. Prachtig mooi.
Als iedereen opgewarmd is en buiten een plasje gedaan heeft, lopen we naar het meer en ruimen we de hengels en stoeltjes op. Niets gevangen dus, ook niet tijdens onze afwezigheid. Tijd om weer op de scooter te gaan zitten. Nog 15 kilometer te gaan tot aan de lunch. Dit parcours is veel minder snel. Groot aantal bochten waarin je met je kont moet hangen om de sneeuwscooter goed te besturen. Ook de ondergrond heeft veel bobbels zodat we flink op en neer stuiteren. We gaan dus niet meer snoeihard maar hebben wel meer tijd om te genieten van de prachtige winterse taferelen die we passeren onderweg. Wat is het hier toch mooi. Af en toe droom ik weg en denk aan mijn collega’s die in de dagelijkse sleur in Woerden achter toetsenbord en monitor zitten. Wat een contrast!

We komen aan bij een verlaten meer met een dikke laag maagdelijke sneeuw erop. Dit nodigt uit tot een extra rondje knallen over deze nog onaangetaste sneeuw. Jochem en ik maken een klein rondje maar liggen wel bijna omver. Toch tricky dit. Adse vraagt of hij een rondje mag maken en gaat voluit over de sneeuw. Hij gaat het hele meer over. Bijltje staat doodsangsten uit. Mika vindt het te lang duren en gaat op zijn sneeuwscooter achter Adse en Bijl aan. Achteraf vertelt hij dat er vrij recent een ernstig ongeluk gebeurd is op een open vlakte zoals dit. Het been van de toerist was lelijk gebroken dus laat hij zijn gasten niet meer los op het meer. Jammer voor ons maar wel begrijpelijk. Als Mika in de houten hut het vuurtje opstookt en onze lunch gaat voorbereiden maken wij nog een aantal foto’s. We maken met de camera in de sportstand foto’s van de stervende zwaan: een aantal opnames achter elkaar waarin we onszelf in de sneeuw laten vallen. Als de zes kleine kleutertjes klaar zijn met hun spelletjes in de sneeuw lopen we de verwarmde houten hut binnen. Mika is lekker bezig. Deze hut is luxer en warmer dan die van de dag ervoor. Hier houden we het wel uit. De lunch bestaat uit een romige groentesoep met een broodje rendier salami. Dit smaakt goed. Mika heeft ook koffie en thee klaargemaakt. Heerlijk warm worden met een bakkie en een koekje. Hij heeft ook een worstje voor iedereen meegenomen die we zelf klaar kunnen maken op het vuur. We draaien de worstjes boven het vuur met een spies. Op de vraag of Mika zelf niet wil antwoord hij dat hij hem al op heeft want hij vindt ze rauw lekkerder. Hahah.

Ook het worstje smaakt goed. Welkome afwisseling. We maken van het uitzicht een paar foto’s en Adse filmt het vertrek. Bijltje gaat voor het eerst sturen. In het begin een beetje wennen maar hij heeft de slag snel te pakken. Ronnie is weer achterop de scooter gekropen om wat foto’s onderweg te schieten. Omdat RD weer met 100 kilometer per uur over de sneeuw scheurt verliest hij zijn lensdop. Shit, nieuwe kopen als we in Nederland zijn. Mika heeft op de terugweg flink het gas erop. Op de lange stukken gas geven is echt super gaaf. Wat hebben die krengen een power zeg, niet normaal! We wilden halverwege weer een bestuurders wissel doen maar we stoppen niet meer. Drie kilometer voor het einde stoppen we even. Ik wissel met Gakkie voor het laatste stuk. Kan hij nog even gassen. Het gaat zeer snel het laatste stukje. We zijn zo weer terug bij Perhesafari’s. Alle pakken gaan uit, helmpjes af en de eigen spullen trekken we weer aan. Wat was dit gaaf.

We lopen een klein stukje door Levi richting de Ierse pub. Halverwege loop ik met RD een souvenirwinkel in voor een magneetje en misschien een cadeautje voor de dames thuis. Het aanbod valt me tegen. Een te grote husky knuffel kost 40 euro en verder voor Joyce ligt er ook niet veel bij. Ik koop een magneetje van het noorderlicht. Ook al hebben we dit niet gezien. Ik kan de link wel leggen naar dit vakantieoord.
In de Ierse pub nemen we een lekker biertje en wat warme nootjes om te knabbelen. Robbie is ons duidelijk meer dan zat want hij gaat vrolijk met wat andere Nederlanders aan de babbel. Geintje RD! Zij hebben hier de hele week gezeten en vonden in het begin van de week de kou echt verschrikkelijk. We hebben precies goed gepland qua weer. De tweede ronde nemen Ronnie en ik een Kilkenny biertje. Smaakt goed. Het heeft wat weg van een Guinness door de crème laag die erop ligt.
We pakken taxi nummer 20 van deze week weer terug richting de cottage. Gakkie schenkt in al zijn enthousiasme voor ons allemaal een shotje Stroh rum in van 60 procent. Het kleine glaasje wordt tot de rand gevuld. Zelf neemt Gak niet, de schat. Wat verzorgt hij ons toch goed.
Bij binnenkomst is de sauna aangezet. Als je in Finland bent moet je in de sauna zitten, helemaal als je beschikking hebt over een eigen sauna in je huisje. Zo gezegd, zo gedaan. Met zes man maken we ons klaar voor het zweethok. Jochem en Bijl gooien er wat extra water op de kachel zodat het echt bloedheet wordt. Pffffff, wat een hitte. De videocamera gaat ook mee, het lijk net een aflevering van gaylords in Finland. In de sauna spreken we af om buiten af te koelen. Als het kwartier voorbij is gaat cameraman Adse in postitie staan om alles op te nemen. We schieten in de slippers en sprinten naar buiten richting de sneeuw en kou om flink af te koelen. Buiten aangekomen gaat het er niet rustig aan toe. De sneeuw vliegt alle kanten op en Jochem gooit ook een deel van een gletsjer de lucht in. Ik zie RD er prachtig voor staan. Een aanloop richting RD met achter hem een mooie berg sneeuw laat het resultaat wel raden. We belanden in de berg, het is ijskoud maar liggen weer in een deuk. Censuur is niet nodig want de handdoekjes blijven keurig op de plaats zitten. Snel terug naar binnen. Met Bijltje en Ronnie ga ik nog even de sauna in zodat de rest kan douchen. We nemen nog een drankje in het huisje tijdens het verkleden en maken ons klaar om naar het Rock café te gaan. Daar kun je een lekkere burger eten en dat bevalt ons wel. De tafel die we nemen in het Rock café is echt ranzig. Ook de vloer ligt bezaaid met resten burger. We doen het er maar mee. De dame komt nog wel met een doekje om de grootste rommel van tafel te vegen. We bestellen als voorgerecht chicken wings en gefrituurde uien. Als hoofdgerecht burgers en spare ribs. De kippetjes zijn echt heel heet. Alsof er een potje sambal overheen is gevallen. Je lippen staan helemaal in de fik. Wel goed voor de bier omzet want we bestellen gelijk een extra biertje. Bijltje is vandaag aan de beurt. In de cottage kreeg hij al een choco rum en cola met bacardi raz. Bij het eten vervangen we zijn gewone cola door een bacardi cola. Adse bestelt er ook een want hij vindt het bier niet te zuipen in het café. Het eten is goed. Niet hoogstaand maar onze honger wordt gestild.

Jochem kent een leuk spelletje wat we aan de ronde tafel kunnen spelen. Het heeft geen naam of wij weten de naam niet maar we noemen het Klappertje. Iedereen zet de handen om en om met de buurman op de tafel.We beginnen met de eerste klap en gaan dan op de tafel slaan met de handen met de klok mee. Als iemand een dubbele klap geeft gaan we de andere kant op. Dit lijkt in eerste instantie vrij simpel maar als het snel gaat raak je gauw in de war. De verliezer moet een borrelglaasje bier nemen. We zijn het allemaal eens dat het te hard gaat om dit spel met shooters te doen. Het bier wordt per pitcher besteld. Het begin gaat op zich ok alleen mist Bijltje nog wel eens een slag. Naarmate de avond vordert komen er meer discussies en worden we ook zeker luidruchtiger. De schrijver van dit verslag haalt ook twee maal een nieuwe pitcher. Ik ben alleen van mening dat het wel iets harder mag gaan met de drank. Voordat ik de pitcher laat vullen tot de rand met bier gaat er eerst een mooie bodem wodka in. Eens kijken of ze het proeven en doorhebben. Iedereen speelt het spelletje vrolijk veder dus ze merken niets. Haha. Sorry jongens, geintje… moet kunnen!!! We spelen het spel uren achter elkaar. We halen wel zo’n 7 a 8 pitchers. Af en toe worden we afgeleid door de Finse vrouwelijke rondingen. Bijltje is zo stoer om het meisje met de mooiste rondingen aan te spreken. Na een wazig verhaal komt hij weer bij ons zitten. Kon er geen soep van koken wat ze nou precies zei. Hulde voor Bijl! Op een gegeven moment zijn we er klaar mee en lopen een rondje door het grote Rock café. Er wordt black jack gespeeld aan een tafel met één croupier. We wachten rustig af totdat we aan kunnen schuiven en als we eenmaal aan de beurt zijn, moeten we onze jas ophangen bij de garderobe om mee te mogen spelen. Dit doen we niet. We zijn er klaar mee en nemen de taxi terug naar huis. De laatste nacht in onze houten hut. Het is half drie als we aankomen dus een mooie tijd om na deze lange indrukwekkende dag de oogjes te sluiten. Na al die biertjes en wodka gaat dat ook best makkelijk!

Zaterdag 11 februari

De dag van vertrek. Wekker gaat om 09:00 uur. Wat is het toch snel gegaan. De rollercoaster die Lapland heet is bijna voorbij. Iedereen wordt wakker en heeft dorst. Hoe zou dat toch komen? Onbewust is iedereen me bijzonder dankbaar!
We hebben veel te veel spullen ingekocht. Melk, chocolademelk, brood, beleg en twee dozen eieren hebben we over. De hele koelkast ligt nog vol. Na het ontbijt gaan we langzaam aan opruimen en onze spullen verzamelen. Het is vandaag voor Laplandse begrippen warm. De thermometer buiten geeft -3 aan. Dat is vergelijkbaar met de temperatuur zoals die nu in Nederland is. Het is zacht buiten. We kunnen het aantal laagjes drastisch verminderen. Rond 11 uur worden we door de taxi naar het vliegveld gebracht. Jochem sluit de deur en legt de sleutel weer netjes onder de mat waar we hem woensdag ook gevonden hebben. Dag Lomaset cottage!
Ook hier bij de balie op het vliegveld is het niet druk. We worden weer gelijk geholpen. Er is iets mis met onze vluchtnummers. De vlucht van Helsinki naar Amsterdam heeft een ander nummer gekregen. Dat is gek want ik heb alle gegevens via copy -> paste op mijn document gezet. Daar kan de fout niet inzitten. De dame helpt ons prima en nadat ze gebeld heeft checkt ze Ronald, Jochem, Adse en mij in. Bij Robbie en Dennis aangekomen vraagt ze ineens om de vluchtvouchers. Die heb ik niet uitgeprint. Normaal is dat ook niet zo’n probleem want met je paspoort kom je al een heel eind. Er wordt mij vriendelijk verzocht toch de volgende keer die vouchers te printen. Ok mevrouw, zal ik doen zeg ik braaf! Later zie ik dat er vrijdag een mail is verstuurd door Finnair waarin de wijziging van de vluchtnummers bekend gemaakt is. We kopen nog wat souvenirs en gaan de douane door. Geen probleem met tassen dit keer gelukkig.

Het is vliegveld van Kittila is vrij klein. Achter de douane zijn geen winkels. Er is alleen een restaurant en een toilet. We doden de tijd met het kijken van stukjes film en het typen van hoofdpunten van het verslag. Drankje erbij en een zak chips die Adse slim in zijn handbagage heeft gedaan. De vlucht naar Helsinki duurt anderhalf uur. We lezen wat magazines en boeken. Weer wat hoofdpunten typen voor het verslag, scheelt weer dat ik alles niet zelf hoef te verzinnen en onthouden. We knappen een uiltje en voor we het weten zijn we geland op Helsinki. Door de kleine kater hebben we trek gekregen. Zin in een vette bek! Na een sanitaire stop gaan een hapje eten bij O’Learys, een sport bar met flatscreen tv’s waar diverse sporten op te zien zijn. We moeten een burger nemen van de dame die ons bedient want dat gaat lekker snel. Goede tip met het oog op de volgende vlucht die over ruim een uur vertrekt. Achteraf duurt het nog best lang voordat we het eten krijgen maar we zijn op tijd klaar. Al het geld uit het potje wordt bij elkaar geschraapt. We komen net te kort en storten nog iets extra. Als de rekening betaald is, waggelen we met onze gevulde maagjes richting de gate. We gaan weer keurig op tijd de lucht in. Er wordt hier met een Zwitserse precisie gewerkt door de Finnen. Vlucht vijf binnen vier dagen is een feit, we gaan naar Schiphol. Na twee uur staan we met beide benen op Nederlandse bodem. Tijdens het wachten op de koffers en tassen kopen we vast treinkaartjes. Dat scheelt zo weer wachten. Jochem vertrekt als eerste. Hij wordt met de auto gehaald door Danielle. De rest pakt om 18:50 uur de trein. Een half uur later zijn we terug in Hilversum. De vakantie is nu echt voorbij. Boven in de hal staan Ilona en Elin weer te wachten, alsof we nooit zijn weggeweest! We nemen afscheid en gaan een hele ervaring rijker naar huis.

Mannen wat was dit geweldig! Ik vond het super om met jullie de kou van Lapland te bedwingen, achter husky’s aan te sleeën en met 100 kilometer per uur over de sneeuw te stuiteren op een sneeuwscooter. Ik kijk uit naar een volgende trip en ben benieuwd in welk avontuur we dan belanden.

Groet, Bastiaan

Donderdag 24 november

Vandaag gaan we voor vier dagen met z’n drietjes op pad naar Berlijn. Met de trein! De spullen zijn gisteravond al gepakt, dus als we wakker worden, kleden we ons aan, ontbijten wat en vertrekken naar het station. Ideaal, we stappen hier in en straks in Berlijn weer uit, zonder overstap.
Als we bijna op het station zijn, zien we ineens Ine aan komen lopen. Ik denk nog, dat is toevallig, maar dat is het niet. Ine en Dick komen ons namelijk uitzwaaien! Is dat niet lief!? Ine haalt een cappucino voor ons bij het nieuwe ‘Starbucks Hilversum’ terwijl wij vast naar het perron lopen. We hoeven maar even te wachten totdat de trein er aan komt. We hebben wagon 10. Geen idee, waar zit wagon 10! Mensen lopen in en uit. Wij staan ongeveer bij wagon 6, dus we moeten nog een eindje naar achteren lopen. Rennen meer eigenlijk…. Oeps! “U moet nu echt instappen”, zegt de conductrice. We springen naar binnen bij wagon 8. We zwaaien naar Ine en Dick. “Veel plezier!!” “Doei!!! Tot snel!!”
We proberen van binnenuit naar wagon 10 te lopen, maar de Bugaboo is net iets te breed. De conductrice adviseert om in Amersfoort uit te stappen en dan weer in te stappen in 10. Zo gezegd zo gedaan. We hebben een eigen coupé voor ons drietjes! Helemaal top! Hier kunnen we de komende zes uur wel volhouden.

De reis gaat prima en heel snel. We spelen en kletsen wat met z’n drieën en Lone slaapt zelfs twee keer. Om 15.20 uur arriveren we op de Hauptbahnhof in Berlijn.
Het is even zoeken hoe we nu verder moeten. We kopen in ieder geval vast 2 metrokaarten. Lone is gratis.
We hebben de S bahn die wij moeten hebben eindelijk gevonden. Gelukkig zijn er liften hier, anders zou het lastig worden met Lone in de wagen en onze koffer.
Het is nog een klein half uurtje naar ons hotel. Het begint al een beetje te schemeren. We wilden eigenlijk vandaag naar East side gallery gaan, maar als het donker is, is daar weinig van te zien. Na een overstap op een station zonder lift (#$@&^!!!%@#&^), komen we uit op de plaats van bestemming. Het is nu echt al helemaal donker en pas 17.00 uur! Dan doen we East side gallery morgen. Ook goed. Als we zijn uitgepakt en nadat we Lone eten hebben gegeven uit een potje (getverdemme wat is dat een vieze smaakloze drap, ze lust het dan ook niet), zoeken we een restaurantje in de buurt. Na wat heen en weer gelopen te hebben, komen we uit bij een Italiaan. Hier zitten aardig wat mensen, dus het zal wel goed eten zijn. En dat klopt. Bastiaan neemt een lekkere schnitzel met gorgonzolasaus en ik een ander vleesje met (hele hete) pepersaus. Biertje en wijntje erbij, broodje nog voor Lone. Prima hoor. Als toetje neemt Bastiaan nog een huisgemaakte tiramisu, heel leuk opgemaakt ook.

Op weg naar het hotel valt Lone in slaap, dus we nemen nog een afzakkertje in het hotel. We zullen lekker slapen straks. We zitten niet aan de straatkant, dus last van lawaai zullen we niet hebben vannacht…. Alleen een klein detail; onze kamer zit wel aan de kant van het metrospoor. Zo’n tien meter ervandaan. Dus. Need I say more?

Vrijdag 25 november

Het was redelijke nacht met z’n drietjes op 1 kamer langs het spoor. We weten precies hoe de dienstregeling van de U-bahn in elkaar zit. De laatste rit is om 1 uur en ze gaan weer rijden om 4 uur.
Na een lekker ontbijtje en wat caffeïne gaan we eerst naar de East Side Gallery. We stappen op de metro. Als het goed is hoeven we maar 1 keer over te stappen. De overstap is alleen niet zo makkelijk te vinden. We moeten van U-bahn naar S-bahn. En dat is niet in hetzelfde station, komen we achter. We vragen het even. Het is niet logisch… Maar we vinden het uiteindelijk.

De East Side Gallery is heel indrukwekkend om te zien. Het is het langste stuk muur dat nog overeind staat, en is door vele kunstenaars beschilderd. Mooi, maar onvoorstelbaar dat familie en vrienden gewoon van elkaar werden gescheiden door deze muur. Dat maakt het gevoel zo dubbel.
Hier vandaan gaan we – met een tussenstop bij de Starbucks – naar Checkpoint Charly. Toen de muur nog stond, moesten buitenlanders zich bij deze controlepost melden als ze van West-Berlijn naar Oost-Berlijn wilden gaan. Er is niet veel over van Checkpoint Charlie, behalve veel foto’s en het nagebouwde wachthuisje. Op de grond is een scheidingslijn tussen oost en west gemaakt, daar waar de muur heeft gestaan.

Zo, tijd voor iets luchtigers, en tegelijkertijd ook iets waar Duitsland om bekend staat: de kerstmarkt! Lone is ondertussen lekker in slaap gevallen in de wandelwagen. Het is koud en we hebben haar lekker warm ingepakt in de voetenzak met haar dikke winterjas aan, sjaal om en muts op. Soms ben ik wel eens jaloers op haar; lekker worden geduwd de hele dag en af en toe even een dutje doen. Heerlijk! Wat ook heerlijk is, is een glühweintje drinken met m’n andere moppie: Proost lief!!

Wat is het gezellig en knus op de kerstmarkt. Overal zijn kraampjes met eten, drinken en kerstfrutsels. Op de achtergrond staat een bandje te zingen en iedereen is vrolijk. Hier krijg je echt het kerstgevoel! We lopen rustig de hele markt af en kopen wat leuke dingetjes voor Lone voor thuis onder de boom.

Als we uitgefrutseld zijn op de markt, staan de volgende bezichtigingen op het programma; Unter den Linden met aansluitend de Brandenburger Tor. We hoeven de metro niet te nemen gelukkig, want we zijn al op loopafstand. Misschien valt Lone dan ook even in slaap. Dat had je gedacht mama!
Unter den Linden is een lange laan met in het midden verlichte – je raadt het al –  Linden bomen. Heel mooi. Aan het einde staat de Brandenburger Tor, de stadspoort van Berlijn. Het begint al een beetje te schemeren, maar we kunnen er nog een paar mooie foto’s van maken!

Het begint wel heel koud te worden, dus we willen wel even ergens naar binnen. Alleen Lone is het helemaal zat, ze gaat totaal uit haar dak. Ze wil niet meer zitten in de Bugaboo. Ze MOET er even uit gehaald worden, want ze stopt niet met krijsen. Maar het is zo koud! Toch maar eruit en bij papa op z’n arm. Even ergens gaan zitten en dan weer naar buiten om vervolgens weer ergens wat te gaan eten is geen optie denken we, dus we besluiten om maar meteen te gaan eten, ook al is het wat vroeg. Dan kunnen we daarna terug naar het hotel, zodat ze kan kruipen en spelen. Het valt ons sowieso al mee dat ze het zo lang volhoudt in de wagen, onze topper!
We gaan, op advies van Ine en Dick, eten bij een restaurant dat de voormalige mensa is van een Universiteit hier. Het is nog rustig natuurlijk, maar het eten smaakt er niet minder om. En we (lees: Lone) krijgen de volle aandacht van de bediening.
Zo, nu lekker naar het hotel. Even uitrusten van deze drukke dag. En lekker slapen!

Zaterdag 26 november

Vandaag is het shopdag!! Nadat Lone nog even een ochtenddutje heeft gedaan, vertrekken we richting Kürfürtsendam, de grootste winkelstraat van Berlijn. Hier MOET je zijn geweest natuurlijk. We beginnen aan het begin en lopen langzaam naar de KaDeWe aan het einde. Het is druk! Niet te geloven. Veel winkels kennen we al. We stoppen bij de Desigual winkel. Bas scoort een paar leuk gekleurde shirts en ik een. Jeetje wat is het warm in de winkel. Gauw weer naar buiten. Verderop zien we eindelijke de KaDeWe (Kaufhaus  Des Westerns); Het dure merken warenhuis van Berlijn. Omdat we hier toch niets kunnen kopen vanwege de prijs, vind ik er niet zo heel veel aan. En het is druk. En ik heb dorst! Haha. Helemaal boven in het Kaufhaus is een restaurant. Als we eindelijk na 20 minuten wachten (ik overdrijf) de lift in en uit gaan, is het restaurant ook vol! Behalve een paar barkrukken. Alleen voor Lone is het ietwat lastig om te blijven zitten op een barkruk. Het lijkt hier wel gratis!!! We besluiten om het liftje weer naar beneden te pakken en buiten in de winkelstraat een cafeetje te zoeken. Uiteindelijk komen we tercht in een restaurant, maar we mogen ook alleen wat drinken. En Lone krijgt een fruithapje. Ze is zo beweeglijk dat we maar weer gaan lopen. Boefje. We lopen naar de kerstmarkt die ook hier wordt gehouden. Bas eet een broodje echte Duitse Bratwurst met saus. Dat is mij nog even te vet, maar gelukkig hebben ze ook andere broodjes.

Het is weer een hele leuke kerstmarkt met de allerlekkerste en leukste frutsels, net als die van gisteren. Ik koop een kerstbal in de vorm van een sneeuwpophoofd, voor thuis, als herinnering aan dit leuke weekend. Ondertussen is Lone overheerlijk in slaap gevallen lekker warm onder haar dekbedje. We gaan nog even een overdekt winkelcentrum in. We maken er even gebruik van dat Lone slaapt, want nu kunnen we rustig zitten bij een koffiecafé. Dat shoppen gaat je toch niet in de koude kleren zitten, haha! Wij worden ook een jaartje ouder!

Als we later weer buiten zijn, kopen we nog een magneet van Berlijn in een souvenirwinkel. In de  winkel staat een auto waar je in kunt gaan zitten. Het lijkt dan net of je door de Muur heen rijdt. Alleen ik snap ‘m niet helemaal, dus ik zet alleen de auto met daarin Bas en Lone achter het stuur op de foto. Foutje, maar toch leuk.
We lopen nog een paar winkels in en uit en sluiten vervolgens de dag in deze shopdag af met een kopje Starbucks. Heerlijk. Ik koop twee mokken voor de verzameling. Lone zit gezellig bij papa op schoot en vindt het prachtig om te kijken naar de mensen om haar heen.

Heel slecht, ik weet het, maar we gaan op deze laatste dag Maccen op de hotelkamer. We hebben de fut niet meer om naar een restaurant te gaan en willen lekker hangen. En Lone kan dan spelen op de grond. Heerlijk…

Zondag 27 november

Rond twaalf uur gaat onze trein terug naar Hilversum, dus we kunnen rustig aan doen. Rustig ontbijten en daarna inpakken. Als we zijn uitgecheckt, hebben we nog de tijd om een Berlijnse cache te doen! Joepie! Haha! Gelukkig hebben we ‘m snel gevonden.
De trein vertrekt stipt op tijd. Het is nog even rennen naar de juiste coupé, maar het gaat allemaal goed. We zitten nu in de ‘gewone’ coupé, dus niet in een voor ons zelf. En dat is jammer, want Lone is zoooooooo druk. Ze wil aandacht van alle mensen om haar heen. Ze  lacht en brabbelt en klimt op de stoel, trekt aan de haren van de passagier voor ons. Allemaal doet ze het. En slapen? Ho maar!! Maar daarom wel huilen! Op een gegeven moment wordt ze zo moe van zichzelf dat ze toch tegen papa aan in slaap valt… Een half uurtje… Pfoehhh wat een reis. Maar wat hebben we genoten met z’n drieën. Het was top! Tnx lieffies!

Woensdag 08-02-2012

Vlucht FINNAIR – AY 842 van Amsterdam naar Helsinki.
Vertrek: 11:40
Aankomst: 15:05

Vlucht FINNAIR – AY 559 van Helsinki naar Kittila
Vertrek: 16:15
Aankomst: 18:45

Met taxibusje (nog niet geregeld) naar ons huisje (16KM).

Lomaset Cottage
Petsukkalampi 3,
99130 Sirkka
http://www.lomaset.fi/en/

Donderdag 09-02-2012

09:00 uur opgehaald door de taxi. Brengt ons naar de huskyfarm Rami’s Huskies. Thermopakken en snowboots aan. 30 KM safari met zalm op het vuur als lunch. Voor Robbie soep. Huskietocht naar Pallas-Ylläs National Park.
http://www.ramishuskies.fi/en
Contact: Sari

Vrijdag 10-02-2012

10:00 uur aanwezig in het centrum van Levi bij Perhesafari’s. Thermopakken en snowboots aan. Uitleg sneeuwscooter. Vanaf daar vertrekken we naar het Hukkakumpu meer. Op dit meer gaan we een gat zagen in het ijs en proberen visjes te vangen. Na deze break vervolgen we onze weg richting het Joutsenranta meer. Tocht is in totaal 70 km en duurt de hele dag. Ook hier is de lunch geregeld.
http://perhesafarit.fi/home.html
Contact: Marja-Liisa

Zaterdag 11-02-2012

11:00 uur uit het huisje

Met taxibusje (nog niet geregeld) naar vliegveld Kittila (16KM).

Vlucht FINNAIR – AY 842 van Kittila naar Helsinki
Vertrek: 13:35
Aankomst: 15:00

Vlucht FINNAIR – AY 559 van Helsinki naar Amsterdam
Vertrek: 16:40
Aankomst: 18:10

Weersvoorspelling Levi:

{loadposition weer_lapland}

Zaterdag 3 september

De dag van vertrek! Is er eindelijk een warme, zomerse dag in Nederland,  gaan wij weg! Gelukkig gaan we ook naar een land waar het lekker warm en zomers is. En dan niet maar een dagje, zoals hier. Wat een vreselijke zomer kent Nederland in 2011. De natste sinds een jaar of 100. Maar genoeg daarover! Wij gaan naar Kefaloniaaaaaaaa!

Een tas van 22 kilo, een koffer van 33 kilo, twee stuks handbagage, een buggy en een Maxicosi. En dat allemaal in de trein. Samen met Bastiaan, Joyce en Lone. Lone’s eerste rit in de trein overigens. En dat gaat redelijk wel.

We spreken af in hal 3, bali 27. Daar staan ze op ons te wachten. Wie? Wie? Wie? Onze vakantiepartners van dit jaar; Adse, Ilona en Elin! Dat is gezellig!!

Het begint al goed bij de incheckbalie. De steward is niet al te meegaand. Ik moet een kilo uit m’n koffer halen, anders mag deze niet mee. Daar sta je dan, met een rij mensen achter je, die zich natuurlijk rot irriteren. Hadden we maar een andere rij gekozen, hoor ik ze denken. Nou, boek eruit, stuk kaas (nee, ik kan niet zonder) eruit, en dan vindt meneer het goed.

We lopen naar de douane en komen er vlekkeloos doorheen. Nu kan er niets meer misgaan! Achter de douane begint de vakantie pas echt. Als we klaar zijn met de nodige inkopen – twee luchtjes, Rennies, 10 tijdschriften en wat boeken – gaan we ff lekker bij de Burger King zitten om wat te eten. Elin kijkt ondertussen vliegtuigen en Lone drinkt haar eerste smoothie.

Na een tijdje mogen we boarden. Nog even alle luiers verschonen, en we kunnen! Nu gaan we het meemaken hoor, met de dames in het vliegtuig. Voor Elin is het de tweede keer vliegen, voor Lone de eerste keer. De mama’s vinden het best spannend!

Het gaat allemaal redelijk goed. Lone krijgt bij het opstijgen een fles melk. En dat gaat wonder boven wonder goed, ze valt daarna meteen in slaap. Zolang Elin maar iets in haar mond heeft en af en toe even kan lopen, gaat het ook prima. Ook heeft Ilona een tasje met leuke cadeautjes voor haar meegenomen, waarvan ze er telkens eentje mag uitpakken. Aan het einde van de vlucht worden de beide dames het wel een beetje zat, maar al met al hebben ze het prima gedaan.

Eenmaal aangekomen op Kefalonia moeten we een poosje wachten totdat we alle koffers bij elkaar hebben en totdat de huurauto’s beschikbaar zijn. Hierdoor missen we op een haar na de boot die we moeten nemen om naar onze villa te komen. Dat betekent een uur wachten, shit. Gelukkig is er tegenover de haven een aantal restaurantjes, zodat we de maagjes even kunnen vullen met een broodje gyros. Tijdens het wachten komen we erachter dat onze buren voor de komende twee weken hier ook staan; een man met drie vrouwen, dat heeft hij goed voor elkaar. Allemaal zijn ze van middelbare leeftijd. We hoeven er dus niet op te rekenen dat we tot midden in de nacht wakker liggen van de herrie naast ons 😉

Eindelijk komt de boot eraan en kunnen we verder. Eenmaal aan de overkant rijden we achter de autoverhuurders aan richting onze Vatsa Villa. Zij wonen toevallig in de buurt bij ons, vertelden ze ons op het vliegveld. Een kleine 20 minuten later stoppen we bij hun huis en is het nog maar een klein stukje naar de onze; “Hunderd fifty meters to the right is your house.” “Ok thanks!”. We rijden verder, maar de weg wordt steeds slechter. En slechter en slechter. Met drie auto’s achter elkaar (de derde is die van de buren) rijden we in de wildernis. “Ik weet het niet meer hoor Bas, we zitten niet goed!” We stoppen en overleggen even met onze vakantiepartners achter ons. Zij denken ook dat we verkeerd zitten en dat we een eind terug moeten zijn. Dat wordt keren dus. Onze buurman laat tijdens het keren wat lang op zich wachten. Achteraf begrijpen we dat hij tegen een hek is aangereden. Oeps..

Uiteindelijk is ons huis dus 25 meter verder dan dat van de verhuurders, in plaats van 150. Schatten is niet hun sterkste punt. Maar goed, we zijn er!!

De villa is mooi en groot! Een hele grote woonkamer met keuken, drie slaapkamers met elk een badkamer, een mooi terras en een zwembad. Hier gaan wij het de komende twee weken wel uithouden! Top!

Als we alle koffers naar binnen hebben gesleept, de slaapzakjes hebben gevonden en een laatste fles hebben gegeven, brengen we de kleinste dames met gierende banden naar bed! Wat zijn ze lang op geweest vandaag! Niet veel later gaan de ouders ook hoor. Tot morgen!

Zondag 4 september

Toen we gisterenavond hier aankwamen was het natuurlijk hartstikke donker, dus onze monden vallen open als we ‘s morgens naar buiten lopen. Wat een uitzicht!!! Wat een geweldig mooie omgeving en het huis is nog mooier nu we het bij daglicht zien. Wat een luxe dat we hier mogen verblijven.

We hebben nog niets in huis dus we besluiten om eerst even inkopen te gaan doen. Gisteravond zijn we langs een Carrefour gereden en we denken dat we die wel weer kunnen vinden. Een uur en drie karren vol later, lopen we weer naar buiten. Zo, daar redden we het de komende dagen wel mee.

Na het ontbijt gaan we lekker luieren en genieten aan het zwembad. Eerst hebben we nog even crisis, want Ilona is haar tas kwijt. Overal kijken we. We zouden ‘m toch niet in de winkel hebben laten liggen? Uiteindelijk blijkt dat Bas Ilona’s tas voor de mijne heeft aangezien en heeft meegenomen naar boven. Mannen hè, die zien dat niet…

Elin is een echt watterrat.  Ze is het water niet uit te slaan. Dat kan ook niet anders met al dat speelgoed dat haar moeder heeft meegenomen. We noemen haar ook wel Ilona Smit. Ze houdt namelijk van Jan Smit en ze lijkt op Bart Smit. Overal komt speelgoed vandaan, ook tot groot plezier van Lone. Lone moet wel even wennen in het zwembad. Ze is namelijk alleen maar warm badwater gewend. Dan is dit toch wel een stukkie kouder! Maar als ze eenmaal door is, en in de zwemband zit, schatert ze van plezier.

Onze villa ligt vlakbij een strandje, Vatsa Beach, en we besluiten om daar even heen te lopen om te kijken hoe het eruit ziet. Tijdens de bergafwaartse wandeling, horen we onderaan een auto met gierende banden optrekken. We ruiken het rubber gewoon. En ja hoor, wie komt daar aan; de buurman! Het is niet echt een rijwonder die man. Als hij er aan komt, moeten we aan de kant!

Het is niet zo’n heel groot strand, maar het ziet er wel gezellig uit met een strandtentje erbij. We drinken er even gezellig een biertje. Die ik steeds over m’n glas heen giet…Niet meer gewend hè, die alcohol.

Als we weer terug zijn, frissen we ons even op en gaan we weer terug naar de strandtent. Ze hebben wel een goede kaart dus waarom niet. We nemen brood met tzaziki, bruchetta, inktvisringen, t-bone steak, porkchops en tonijn. En een korst brood voor Lone. Elin eet met papa en mama mee.

Thuis leggen we de dames op bed, die zijn nog steeds moe van de reis en de nieuwe omgeving. We proberen of ze met z’n tweetjes op 1 kamer kunnen, die naast de onze. Daar zit airco in en dan hoeven ze niet bij de papa’s en mama’s op de kamer te liggen. Dan kan iedereen rustig slapen. Hopelijk dan.

Maandag 5 september

Bas maakt zijn eerste harlooptocht in Kefalonia. 13,5 kilometer door een heuvelig landschap in 80 minuten! En dat om 7 uur in de morgen. Wij hebben allemaal diep respect voor hem!

De rest van het gezelschap heeft een super luie dag voor de boeg vandaag. Heerlijk bij het zwembad, boekje lezen en een beetje zwemmen met de dames, die trouwens prima hebben geslapen met z’n tweetjes op 1 kamer. Dat blijft dus lekker zo de komende tijd.

Elin durft al los het zwembad in te springen! Eerst een beetje twijfelachtig van: “Je vangt me toch wel hè?” Maar later gaat ze als een speer!

Tussen de middag eten we lekker een tosti met de zelf meegebrachte kaas, en een broodje worst. Adse zijn slippers zijn stuk, dus hij gaat ‘s middags even de auto in richting Xi beach, een wat groter strand in de buurt. Daar hebben ze vast wel een winkeltje met dat soort dingen. En inderdaad, hij komt thuis met een mooi paar slippers en een duikbril. Deze laatste is helaas niet goed, want hij loopt meteen vol met water. Maar morgen gaan we een dagje naar Xi Beach, dus dan kunnen we ‘m hopelijk ruilen.

Adse is de rust zelve. Geef hem een boek, een vaas water, een paar snoepjes, chipjes, nootjes, koekjes en wat ijs en je hebt geen kind aan hem. Je kunt ook gerust over hem roddelen, want hij hoort het toch niet. Geintje hè, Ads! We luf joe hoor!

‘s Avonds eten we een lekker ongezonde vette pizza. En een wijntje. En een biertje. En later doen we een gezellig potje Yahtzee. Heerlijk hoor, echt vakantie!

Dinsdag 6 september

Na het ontbijt vertrekken we naar Xi Beach. Het is maar een minuut of 20 met de auto.

Het zand van Xi Beach is rood. Of tenminste, niet knalrood, maar roder dan normaal zand. Er wordt gezegd dat het een helende werking heeft als je je ermee insmeert.

De zee is rustig en mooi helder. Top om met de kleine dames in te gaan. En dan doen we dan ook, nadat we alles hebben uitgestald.

Lone gaat voor het eerst van haar leven in de zee. Dat moet op de foto! Ze vindt het leuk! Ze stopt natuurlijk meteen het zoute water in haar mond, die viezerd. Elin spettert als vanouds in de zee met haar zwembandjes om. Ze vindt alles even prachtig. Ook vindt ze het heerlijk om te spelen in het zand met de Nijntje zandvormpjes en het emmertje.

We proberen of de dames tussendoor even een dutje willen doen, zodat we zelf ook even kunnen liggen. Elin doet het goed, maar bij Lone gaat het het minder makkelijk. Uiteindelijk slapen ze allebei. Niet zo heel lang, maar goed.

We hebben de luxe dat we de lunch op het strand kunnen bestellen en laten bezorgen. Biertje erbij! Proost!

Verderop is een berg die met zijn voet in de zee staat. Hier komt klei vanaf waar je je mee kunt insmeren. Dat heeft een zuiverende werking op de huid, zegt men. Ilona en ik moeten dat natuurlijk even aan den lijve ondervinden. Het is niet echt klei dat je kunt kneden, maar je kunt het van de rots afwrijven en dan op jezelf doen. We zijn helemaal grijs en we voelen het trekken op onze huid! Nou, als herboren hoor!

Adse heeft met moeite zijn duikbril kunnen ruilen en waagt een  nieuwe poging in zee. Maar helaas, ook deze loopt vol. Weer ruilen dus. Ditmaal neemt hij een ander model bril en deze doet het wel! Drie maal is scheepsrecht.

Om een uur of drie kunnen we Lone niet meer in toom houden en is het tijd om te gaan. Dan kunnen we haar in bed leggen en nog even lekker bij het zwembad liggen en spelen met Elin.

Vanavond bestaat het diner uit spaghetti met fijngeprakte voorgebakken hamburger. Gehakt konden we namelijk niet vinden in de supermarkt, hihi. Het smaakt er niet minder om. Helemaal omdat het is gemaakt door Adse. Toppertje hoor. Later nog even een gezellig potje rummikub met een wijntje erbij en de dag is weer compleet. Wel jammer dat Ilona wint.

Woensdag 7 september

Bas is weer vroeg uit de veren om een stukje te gaan lopen. Ik ook, want Mini Gaillard weigert om na haar vroege fles nog een uurtje te gaan slapen. Beetje jammer, maar dan spelen we maar een beetje in bed. Al is ze niet al te vrolijk. En ze heeft ook een paar rare blaasjes op haar rug. Dat is geen zonneuitslag. Dit lijken wel waterpokken. Nee hè… We houden het in de gaten.

Als we hebben ontbeten, gaan we lekker aan het zwembad liggen. Met zijn allen weer superrelaxed, beetje zwemmen, beetje lezen. Al voel ik me niet helemaal lekker. Beetje misselijk. Gaat lekker vandaag!

Elin gaat weer als een speer in het zwembad vandaag. Ze springt het water in en eruit, erin en eruit!  Ze heeft nu helemaal geen hulp meer nodig. Oppassen dus dat ze er niet in springt als we er niet bij zijn! Ilona bekijkt de rare blaasjes van Lone en denkt ook dat het waterpokken zijn. Daarom is ze natuurlijk ook zo hangerig en huilerig. Zo is ze normaal niet, arm wijffie. En wat ook ‘fijn’ is, Elin gaat het waarschijnlijk ook krijgen over een paar weken, want ze stoppen alles van elkaar in hun mond en geven elkaar kusjes. Sorry alvast namens Lone!

De zonsondergang is hier werkelijk prachtig! Daar kunnen ze bij Cafe del Mar nog een puntje aan zuigen. En dat gewoon vanaf het terras!

We zouden eigenlijk uiteten gaan vandaag, maar omdat ik nog steeds niet helemaal lekker ben, gaan de heren eten halen bij een taverna in de buurt. Mixed grill, spies, brood en lekkere Griekse salade. Daar lust ik toch ook wel een beetje van.

Donderdag 8 september

Lone is weer vroeg wakker en het aantal blaasjes heeft zich verdubbeld. Vanavond even kijken in Lixouri of daar een apotheek is. Daar gaan we toch ook een hapje eten.

Onze drank, ijs-, koek-, en snoepvoorraad is drastisch geslonken, dus we moeten echt even naar de supermarkt. O ja en misschien is wat beleg handig en misschien nog wat fruit ofzo 😉

Na weer een lekker dagje zwemmen gaan we na het douchen met de auto naar Lixouri. We zijn een beetje te vroeg, want de winkeltjes zijn nog niet allemaal open, het begint te komen. Apotheken hebben ze gelukkig wel. Alleen kennen ze geen menthol poeder. Dat is niet zo mooi voor Lone, die inmiddels van ome Adse de naam “Pokkie” heeft gekregen. Tja, en wat moeten we nu dan?

We eten aan de haven. Het Griekse eten is wel heerlijk trouwens. Na de vakantie moeten we allemaal wel weer op rantsoen, want het is wel vet! We hebben feta, loempia’s, gehaktballetjes, champignons voor en als hoofd hebben Bas en ik een vleesvariatie, Ilona heeft iets met lam en Adse stoofvlees. Elin zou een kipburger krijgen, alleen die komt niet. Gelukkig heeft ze ook genoeg aan een paar hapjes van papa en mama. Ilona en ik gaan na het eten nog even terug naar een apotheek die eerder dicht was. Helaas is ie nog steeds dicht. Als we terug zijn horen we dat de burger van Elin achteraf toch nog werd gebracht. Dat was natuurlijk te laat. De bon was in het Grieks dus we zullen ook nooit weten of we ‘m hebben betaald.

Thuis sluiten we de dag weer af met een potje Rummikub. Weer verloren!

Vrijdag 9 september

Vrijdagochtend begint Bas de dag weer met een loopje. Als ik beneden kom, zitten Adse en Ilona samen verslagen op de bank. Elin is ziek en heeft koorts, lopen spoken vannacht. Ze ligt nu weer te slapen. Arm meissie! Even kijken hoe ze is als ze wakker wordt, misschien gaat het wat beter.

Lone krijgt ook meer en meer last van de pokjes. Dat gaat lekker hier..

Als Elin wakker is, gaat het gelukkig toch wel aardig en we kunnen wel naar een strandje in de buurt rijden. Kunnen we altijd weer terug als het niet gaat. We gaan ook nog even langs die apotheek in Lixouri, die gisteren dicht was, om te vragen of ze hier wel wat hebben voor Lone. En dat hebben ze gelukkig. Iets wat je in Nederland alleen op doktersrecept kunt krijgen, lees ik later op internet.

De weg naar Petani beach is vreselijk. We moeten eerst over een berg om er te komen. En de weg is niet geweldig. Maar wat ik het engste vind, is om in een oude Daewoo Matiz met  drie mensen een steile helling op te rijden en een bocht te maken zonder omheining. Als we eenmaal op het strand zijn, moet ik eerst even bijkomen…

Het strand is wel de moeite waard. Een mooie baai. De golven zijn jammer genoeg wel hoog en de zee is ruig. Dus we kunnen niet de zee in met de dametjes.

Na de lunch gaan we weer. Er is nog een strandje in de buurt die we willen zien; Aghia Eleni. Ik vind het eigenlijk wel eng om weer die weg op te gaan, maar doe toch een poging. Maar de weg naar dit strandje is nog enger en slechter dan de vorige, dus ik durf niet meer. We keren om. Adse en Ilona gaan wel  verder, de bikkels. Het duurt toch niet lang voordat ze ook weer bij onze villa zijn. Het was niet echt een strand, maar wel mooi blauw helder water. Hun airco is ook nog stuk, dat is niet zo mooi met dit warme weer. Morgen maar even bellen met het verhuurbedrijf.

Ondanks dat ze lief speelt, is Elin nog steeds een beetje koortsig. Zij gaat nog even lekker slapen bij papa en mama op de kamer.

Als we gaan douchen gaat Lone helemaal uit haar dak van de jeuk, zo zielig. We smeren haar in met de zalf die we hebben gekocht. Dat helpt wel een beetje. Ook heeft ze veel dorst.

Vanavond eten we gebakken piepers met sla en souflaki. Na deze spannende dag en twee zieke kindjes, zijn we het allemaal wel zat en gaan we vroeg naar bed.

Zaterdag 10 september

Vandaag weer een dagje bij het zwembad. Lone moet de hele dag vermaakt worden. Zodra je haar even neerlegt, gaat ze huilen. Ze is echt niet zichzelf. Dus we zijn de hele dag aan het spelen en troosten en knuffelen. Elin is gelukkig weer koorstvrij.

Ondertussen komen er twee mensen om het zwembad schoon te maken en krijgen we nieuwe handdoeken en beddengoed.

‘s Avonds gaan we lekker uiteten bij taverna Remetzo om de hoek en daar genieten we ook van de supermooie zonsondergang! Elin vermaakt zich hier ook prima, ze loopt de keuken in en de keuken uit.

Zondag 11 septmember

Vandaag blijven we eerst bij het huis, omdat de auto van Adse en Ilona wordt omgeruild voor een nieuwe, vanwege de kapotte airco. Dat is ook prima, want dan kunnen de meisjes eerst even slapen in hun eigen bedje, aangezien dat op het strand nogal moeilijk gaat. Zodra ze zijn uitgeslapen en de nieuwe auto er is, gaan we naar een strandje voor het restaurant waar we gisteren hebben gegeten. Er staat een aardig windje, maar dat maakt het ook wel even lekker fris.

Je kunt het beste met schoenen aan het water in, er liggen nogal veel stenen. Adse spot met zijn duikbril allemaal kleine visjes om ons heen in het water! Brrr wat een eng idee! Ilona wordt ook nog eens door iets in haar enkel geprikt. Gelukkig valt het achteraf mee, geen open wonden 😉

We leggen het speelkleed neer, dan kunnen de meisjes spelen. Al gauw komen we erachter dat Lone het zand veel interessanter vindt dan het speelgoed op het kleed. Helaas ontkomen we er gewoon niet aan dat ze een paar happen neemt, getverdemme. Dat heeft ze niet van mama hoor.

Al met al hebben we hier een heerlijke middag, onder het genot van een Mythos (Grieks biertje). Of twee. Of drie?

Thuis plonsen we nog ff lekker het zwembad in. Wat een luxe toch… heerlijk.

Vanavond eten we thuis weer lekker pizza.

Maandag 12 september

Vandaag staan we vroeg op, want we moeten een eindje rijden. We gaan namelijk naar Myrtos, hét bounty-strand van Kefalonia. Dat moet je gezien hebben. We moeten weer door de bergen, maar de wegen zijn niet onverhard, dus ik denk dat ik dat wel durf….

Na anderhalf uur haarspeldbochtjes naar boven en weer naar beneden, zijn we er eindelijk. En niet voor niets.  Het is werkelijk prachtig. Helderblauw water en wit zand. Ook wel met stenen, dus je moet wel wat aan je voeten doen, maar evengoed, prachtig.

De dametjes vinden het hier ook lekker. Ze vermaken zich prima op het strand of in het water.

Tegen een uur of vier zijn ze er wel weer klaar mee en dan aan we weer terug.

Als we met z’n allen thuis nog even een plons in het zwembad doen, zie ik ineens dat Lone twee witte streepjes in haar mond heeft; haar ondertanden zijn door! Dat verklaart dubbel haar gejammer van de laatste dagen! De waterpokken én doorkomende tanden! De lieverd. Gelukkig is het nu achter de rug en hopen we heel erg dat Elin het niet krijgt voordat we vertrekken.

Dinsdag 13 september

Today is ladies day! De mannen gaan cachen, ergens in het oosten van het eiland, dus de dames hebben het rijk alleen bij het zwembad. Als ik met Lone aan het zwemmen ben, krijgt ze enorm de slappe lach. Ze moest niezen en ik doe haar na. Ze komt niet meer bij! Geweldig. Ilona zet het op de film.

Nadat we lekker met de meisjes hebben gespeeld en ze vervolgens lekker in bedje hebben gelegd, ploffen we neer op een ligstoel in het zonnetje. Drankje erbij, boekje erbij, wat kan ons nog gebeuren. Heerlijk.

“Piep!” Groepchat. “We hebben ze gevonden en zijn al op de boot terug!” “Nu al??” “Ja. Wij vinden het ook gezellig” Haha, oeps. Onze ladies day verandert zomaar in een ladies morning. Nou ja, wel zo gezellig als ze weer thuis zijn hoor!

Even later zijn ze er. Ze hebben ook boodschappen gedaan, de toppers. Adse heeft ook weer een paar nieuwe slippers gescoord. Die nieuwe van vorige week zijn namelijk alweer stuk. Wat hij ermee doet, Joost mag het weten. Ditmaal zijn het slippers zonder zo’n ding tussen de tenen, maar met een band over de voet. Heel charmant, volgens Ilona. Maar misschien overleven deze langer.

We krijgen een lekker broodje hamburger als lunch van huiskok Adse. Lekkah. Toch fijn dat ze al terug zijn. Anders hadden we dat toch mooi zelf moeten maken 😉

Elke dag oefenen we met Elin hoe wij heten.

“Wie is dat Elin?” Iloon wijst haar vinger naar Adse.

“Mammaaaaa!” schreeuwt ze uit.

“Nee, ik ben papa.”zegt Adse. “Dat is mama, ik ben papa.”

“Papaaa!!”

“Goed zo”

“En wie ben ik? “Mama!”

“Ja heel goed”

“Wie wie is dat Elin?” Il wijst naar Bas.

“Heeeeeejjjjjjj!!!!”

“Nee, dat is Bas”

“Basss”

“Goed!!!!”

“En dat?”

“Bibi!!”, zegt ze met een big smile en kijkt naar Lone.

“Ja dat is de baby, maar ze heet Lone, L-o-n-e” zegt Il.

“Nono!”

“Ja heel goed Elin schatje!”

“En dat is…….”

“Deesss!”

Haha, geweldig. Elin is zo’n poepie. Straks weer oefenen. Eerst moet ze even Lone de fles geven 

Adse is twee keer de klos vandaag, want hij gaat ook het avondmaal bereiden. Gevulde pasta met gehakt (wederom geprakte hamburgers) en groenten. Daaroverheen geraspte kaas. Heerlijk hoor, die Adse kan wel koken. Na het eten doen we nog een potje Rummikub. Met goede afloop! Ik win!!!

Woensdag 14 september

Het plan is om vandaag naar Platia Ammos te gaan, een strandje bij ons in de buurt. Het begint goed, de wegen zijn goed begaanbaar. Af en toe een klein haarspeldbochtje, maar daar ben ik inmiddels wel aan gewend. Het laatste stuk is alleen jammer. Weer onverhard. Ik durf niet. Adse en Ilona gaan voor om te kijken of het eventueel wel te doen is, dan appen ze als ze beneden zijn. Alleen komen we er achter dat het bereik van de telefoons nul komma nul is. Dus Bas besluit om naar beneden te lopen en hen te vertellen dat we terug gaan. Ik durf toch niet

Een poosje later komen ze met z’n drieën weer omhoog. Ilona haalt me over om toch mee te gaan, de weg is niet smal en we komen niemand tegen. En het strand is heel mooi, niet om te gaan liggen, maar wel om even te gaan kijken. Okeeeee, ik probeer het wel dan.

Het valt inderdaad mee gelukkig. En Ilona had niets teveel gezegd. Het strand is prachtig. Super mooi blauw en helder. Het enige is dat we, om daar te komen, een tweehonderd meter steile trap af moeten. Haha. Tweede belemmering. Ben ik nou zo’n scheiterd of…

Bas, Adse, Ilona en Elin gaan naar beneden. Lone en ik blijven boven. Wij kijken wel vanaf hier. Na een minuut of 10 kijken we even naar beneden en zien we ze lopen, hele kleine poppetjes lijken het wel vanaf hier!

Een tijdje later komen ze met de tong op de knieën weer boven. Pfff dat zal wel niet meegevallen zijn inderdaad. Adse gaat meteen in de auto zitten met de airco aan, haha.

Volgende bestemming; Xi beach! Nog even lekker chillen op het strand. En hoe, we laten ons lekker bedienen op het strand. We nemen eerst een biertje, dan kunnen we even rustig de lunchkaart bekijken. Elin krijgt een bandje om haar pols. Dan mag ze de verdere dag onbeperkt spelen met van alles en nog wat in de zee; een watertrampoline, een wip, een klimkussen etc. Ze vindt het geweldig en is het water niet meer uit de slaan . Lone speelt lekker op het kleed en wij proberen te voorkomen dat ze weer een hap zand neemt. En dat is moeilijk, geloof me. Even later krijgen we lekker lunch op het strand. Het toppunt van genieten.

Als de dames er genoeg van hebben en weigeren te slapen, besluiten we om terug te gaan naar de villa. Kunnen ze even lekker naar bed. En wij kunnen nog even bij het zwembad vertoefen. Het eindigt allemaal in een watergevecht! De vrouwen winnen natuurlijk.

Vanavond gaan we weer eten bij Remezo, dat was de vorige keer goed bevallen. Bas en Ilona willen verse vis eten. Ze mogen ‘m zelf uitkiezen in de keuken. Adse en ik nemen mousaka. Als Lone klaar is met haar speelgoed, wat ik al duizend keer van de grond heb opgeraapt, gooit ze glas water over haar zelf en mij heen. Dat is de zoveelste keer deze vakantie en ik leer er gewoon niet van. Ik moet ‘m namelijk buiten haar bereik zetten, anders gaat het mis. Nu dus weer. We zijn zeiknat. Het papieren tafelkleed ook, dat ze vervolgens uit elkaar scheurt. Elin rent in het rond met twee andere meisjes. Ze wil niet aan tafel zitten. De dames giechelen wat af. Keuken in, keuken uit, en hup daar gaan ze weer. Pats! Daar gaat Elin op de grond! Huilen! Och lieffie toch. Achteraf valt het gelukkig mee. Ondertussen heeft Lone honger en begint keihard te krijsen. Als ik haar melk wil pakken uit de tas die aan de buggy hangt, valt de hele buggy om. Wat een chaos!! Ondertussen probeert Bas om Lone stil te krijgen door met haar door het restaurant wandelen. Tevergeefs. Ze blijft gillen net zolang totdat de speen in haar mond zit. Ppfffff. Even rust.

Na een tijdje komt de eigenaar van het restaurant naar ons toe gelopen. “Maybe you heard them say something, because they were Dutch as well. Do you know why those people walked away?” Er zijn twee mensen het restaurant uitgelopen. We kunnen het eigenlijk niet bedenken. De bediening is goed, wij zijn hier zelfs al voor de tweede keer. Het eten is lekker. “No, why should they, we don’t understand” “Maybe because of Pavarotti?”, vraagt hij. Ik begrijp niet meteen wat hij bedoelt, dus zeg “No….of course not.” Er stond toch helemaal geen muziek op? Als hij weg is concluderen we dat hij de krijsende Lone ‘Pavarotti’ noemt. Oooh shit… zou het? Zouden die mensen zijn weggelopen door onze Lone en de bijbehorende chaos?!! Oeps… Ik schaam me dood. Maar we hebben wel erg gelachen. Wij alleen.

Donderdag 15 september

Vandaag blijven we weer een dagje ‘thuis’. Lekker beetje lezen, af en toe een watergevechtje. Ja soms zijn we geen haar volwassener dan onze kids. ‘s Middags lekker broodje Griekse knakworst met mayo en ketchup. Weer een beetje lezen. Spelen met de kindjes natuurlijk. Elin heeft een nieuwe hobby. Steentjes van het ene bakje in het andere bakje gooien. En het liefst wil ze dat iemand (ome Bas) haar daarbij helpt. Ze kunnen er uren zoet mee zijn! Tot groot plezier van iedereen natuurlijk!

Vanavond gaan we weer eten in Lixouri, bij de haven. Als we zijn gearriveerd, gaan we eerst even een souvenirwinkeltje in. We moeten namelijk wel een magneetje scoren voor thuis. En weet je wat ze hier ook hebben? Slippers!! Adse is zijn nieuwe stappers met band over de voet al weer een beetje zat en hier hangen gewone ‘tussen-de-tenen’ slippers. Nep Havaianas. Tegen beter weten in koopt hij ze. Zouden ze de rest van de vakantie overleven?

We gaan eten in een tentje naast degene waar vorige week waren. Onze buren zitten hier toevallig ook. De serveerster is heel lief. Vooral voor de dames. Ze vertelt over haar neefjes thuis en dat ze ze mist. Ze woont op Kos. We vragen ons af waarom ze niet gewoon bij een restaurant op Kos gaat werken, maar goed.

Elin en Lone maken het ons en de rest van de gasten weer niet makkelijk. Elin wil niet meer zitten, maar lopen. Aangezien we in de haven zitten, moeten we haar de hele tijd in de gaten houden. Straks valt ze in het water en dat moet niet! Lone gooit voor de verandering een glas wijn om, in plaats van water. En de blokkentoren heb ik ook al weer een keer of tien opgeraapt. Misschien is ze even zoet met een stukje brood bij papa op schoot. Elin wil intussen wel weer even zitten. Ook bij ome Bas op schoot. Elin is dol op ome Bas. Gezellig de twee dames naast elkaar, haha. Elin ziet zijn Iphone en roept: “Boe!” Elin wil ‘Koe doet Boe’ doen. Een spelletje. Als je dan op een dier drukt, hoor je het bijbehorende geluid dat dat dier maakt. Ze vindt het geweldig. De overige gasten zien het allemaal aan en lachen, of ergeren zich. De laatsten lopen dus ook weer weg, net als gisteren. Gelukkig is de serveerster weg en als ze terugkomt heeft ze niet in de gaten dat er een tafeltje leeg is. Volgens mij. Het kwam echt weer door ons hoor. Bas is even klaar met de dames en zet ze even bij Adse. Elin klimt op z’n schouder terwijl hij Lone rechtop probeert te houden. Hij schiet in de lach zo van “Wat doen jullie me aan!” Haha wat een chaos weer. We gaan! We lopen nog even het centrum in en eten een ijsje en gaan daarna weer terug naar de villa. Dames naar bed doen!

Vrijdag 16 september

De een na laatste dag vandaag. Maar de laatste hele dag. Wat is de tijd voorbij gevlogen! Niet normaal! Maar goed, we hebben dus nog een hele dag. Laten we er van genieten. Lekker vertoeven we bij het zwembad vandaag. We beseffen ons heel goed dat het de laatste dag is, dus we genieten er nog meer van dan anders. Van de zon, het water, van elkaar, van het broodje tonijn dat Ilona lekker klaarmaakt voor de lunch, van het biertje ‘s middags, van onze lieve spelende kids, van het zoveelste watergevecht. En natuurlijk van het uitzicht, van het huis en van de omgeving. Deze dag vliegt natuurijk voorbij. Altijd als je dat niet wilt. Voor we het weten is het zes uur. Tijd om te douchen, tijd om te beginnen met pakken. Bah. ‘s Avonds eten we een pizza’tje en doen we nog een spelletje. En we zeggen de Griekse avonden gedag. De volgende keer dat het avond is liggen we in ons eigen bed. Bah.

Zaterdag 17 september

We hebben gisteren al zo goed als alles ingepakt, dus we kunnen nog een half dagje genieten. Om drie uur moeten we de villa verlaten. Dan wordt het schoongemaakt voor de volgende bewoners. Raar idee, dat er nieuwe bewoners in ‘ons huis’ komen.

Ondanks dat we nog een halve dag hebben, is iedereen wel een beetje sombertjes. En ik heb reisstress, dat maakt het er ook niet fijner op, haha. Heb ik altijd, heel irritant. In het zwembad in het zonnetje praten we nog even na met z’n allen over hoe we hebben genoten. Tegen enen is het toch echt afgelopen en gaan we douchen en de laatste spulletjes inpakken.

Bas is weer blij dat hij de enorme koffer van Lone en mij weer naar beneden mag slepen op het heetste moment van de dag. Hij kan bijna nog een keer onder de douche. Hihi. Nou, iedereen is klaar en de schoonmaker is ook al gearriveerd, dus het wordt tijd om afscheid te nemen… Dag huis, bedankt voor de mooie tijd!

We gaan nog even naar Argostoli omdat we pas later vliegen. Kunnen we daar nog even een hapje eten. We nemen niet de boot, maar rijden om het meer heen, door de bergen. Onderweg komen we nog even een bergbrandje tegen, waar we gewoon langs kunnen rijden! Doodeng, gewoon tussen de vallende brokken door. Maar aan de andere kant gelukkig, want anders hadden we weer terug gemoeten.

We kiezen een restaurantje langs het water in Argostoli. Lone krijgt een broodje, Elin spaghetti en Adse, Ilona en Bas eten een lekker gyrosje nu het nog kan. Ik heb reisstress, dus ik eet pas weer als we straks met beide voeten op de grond veilig in NL staan. Op een paar stukjes griekse salade na. Ja ik weet het, ik spoor niet. Maar er zijn een paar hele grote vissen die dol zijn op Griekse salade. En het is mooi om het ze te zien verslinden. Na het eten halen we nog een ijsje en daarna rijden we naar het vliegveld. Het is klein en daardoor heel druk.  Bas en Adse brengen de auto’s weg, dan kunnen Ilona, ik en de meisjes inchecken. Als we de paspoorten zouden hebben. En die van ons heeft Bas. Handig. Gelukkig komen de mannen er snel aan.

We wachten buiten tot we mogen boarden. Dat kan allemaal hier. De meisjes gedragen zich tot nu toe prima! Hopelijk blijft het zo, we hebben nog een aardige reis voor de boeg. Tussenlanding op Corfu ook, bleh.

Gelukkig vertrekt het vliegtuig op tijd. Binnen een half uur staan we op Corfu. We moeten helaas het vliegtuig verlaten. Ze moeten tanken en schoonmaken. Shit, Lone sliep net, nadat ze eerst totaal uit haar plaat was gegaan…. En Elin was ook net rustig. Dit is niet ideaal.

Gelukkig hoeven we niet lang te wachten voordat we het vliegtuig weer in mogen. Ditmaal rechtstreeks naar huis. Deze vlucht gaat prima. De dametjes slapen lekker gelukkig.

Nadat we veilig geland zijn en de koffers hebben gevonden, is het tijd om afscheid te nemen. Wij worden opgehaald door Dick en Family Ros door de broer van Ilona. Wel gek ineens dat we elkaar moeten missen. Aan alles komt een einde helaas.

Lieve Adse, Ilona en Elin, we hebben een SUPERTOP vakantie met jullie gehad!

Dank jullie wel!

Dikke kus!

Met Kerst krijgen we een heel vreemd cadeautje onder de boom: een gekookt ei met daarop een vraagteken.

Na enig beraad komen we erachter dat het betekent dat we met Pasen een weekendje weg gaan, alleen is het nog niet duidelijk waarheen. Ine kan namelijk nog niets boeken omdat van 1 iemand de persoongegevens nog niet bekend zijn; van onze Mini natuurlijk!

Anderhalve maand later zijn de gegevens wel bekend en kan er geboekt worden. Helaas komen we er dan achter dat we al wat anders hebben het Paasweekend. Gelukkig is dit voor niemand een probleem en kunnen we het weekend verschuiven naar Pinksteren. En, wat is de bestemming nu geworden?? Oostende! In België welteverstaan. Er zijn namelijk mensen die denken dat deze plaats in Zeeland ligt, maar zij waarschijnlijk in de war met Oost-Souburg, Oostburg, Oostdijk, Oosterland, of Oostkapelle. Geeft niks hoor.

Op 10 juni is het dan zover. Ine en Dick gaan eerder weg, om de boel alvast te verkennen. Bas, Lone, m’n moeder en ik vertrekken later, omdat er nog gewerkt moet worden. Waarschijnlijk heeft heel Nederland het idee om met Pinksteren naar het zuiden te gaan, want we doen er dus 4,5 uur over om er te komen. Maar gelukkig vermaken we ons onderweg met o.a. de Toppers, kinderliedjes en de radio.

De lange rit was wel de moeite waard. Wat hebben we een top appartement voor de komende dagen! Twee mooie slaapkamers, een grote moderne woonkamer en een superdeluxe keuken. Er staat BBQ in de tuin en even verderop ook een jacuzzi waar we zondag gebruik van mogen maken!

Ine is al aan het koken. We eten zalmpasta met spekjes, een van Ine’s specialiteiten.

Lone gaat lekker naar bedje, die is de halve reis wakker geweest. Mijn moeder is ineens wat aan de stille kant, en dat is raar, want normaal gesproken tettert ze de oren van je kop. Ze is niet lekker. Pijn in de maag en buik en misselijk. Dit hadden Bas en ik vorige week ook, met overgeven en alles erop en eraan. Hopelijk is het van korte duur en hebben we haar niet aangestoken, want het is geen pretje.

Ine, Dick, Bas en ik gaan ondertussen eten. Annie gaat even liggen bij Lone, want ze heeft geen honger. Helaas is het wel hetzelfde wat Bas en ik hadden. Arme Annie. Ze heeft deze nacht een innige relatie met de wc pot.

De volgende morgen gaat het al een stuk beter gelukkig. Nog wel wat last van de buik, maar we kunnen wel op pad. Als we uit bed zijn, komen we Dick tegen in de woonkamer. Hij is de inventaris aan het opnemen; een opdracht van de eigenaresse van het huis. Het zijn drie pagina’s vol die gecheckt en geteld moeten worden! Van boek tot eierlepeltje, van vaas tot glas. Dit gaat wel wat ver. Dick is niet blij.

Ine is jarig vandaag! Bas en ik hebben nu geen cadeautje, want we hebben een verrassing voor de moeders gepland op 2 juli. Om het toch feestelijk te maken, veranderen we het ontbijt in een Champagne ontbijt met verse broodjes, een nogal-heel-zacht-op-inductie-gekookt eitje, verse jus, lekker beleg en Champagne dus niet te vergeten! Ine krijgt ook nog een lekker parfummetje van mijn moeder en een weekendje weg van Dick. Top!

Als Lone ook heeft gedronken, kunnen we vertrekken. We lopen naar de tram naar het centrum.

Het is ongeveer tien minuutjes. Het centrum is gezellig! Veel winkels, leuk! We lopen winkel in, winkel uit, tot verdriet van de heren. Ook lopen van van wc naar wc, want m’n moeder is toch nog niet helemaal beter. Als we eenmaal pilletjes hebben gehaald bij de apotheek, is het echt over. Alleen de eetlust is nog wat minder. Het zou daarom zonde zijn om te gaan uiteten vanavond, dat was namelijk het plan, voor Ine’s verjaardag. Maar nu gaan we barbequen bij het appartement. Ook super lekker!

Het is een leuke dag. We kopen een lekker broodje bij een traiteur en tussen het winkelen door bezoeken we een terrasje of restaurantje om wat te drinken en om Lone de fles te geven. Uiteindelijk hebben we niet zoveel gekocht. Voor Lone een leuk zomerpakje, wat fruit en vlees dan natuurlijk voor de BBQ en voor morgen. We hebben wel leuke schoenen gezien, misschien gaan we daar morgen nog even voor terug.

Lone heeft natuurlijk geen moment geslapen in de wagen, dus als we weer bij het appartement zijn, gaat ze lekker slapen. Bastiaan steekt de BBQ aan. Het is helaas te koud om buiten te eten. Maar het smaakt er niet minder om. Van het fruit dat we vanmiddag hebben gekocht, heb ik een hapje van gemaakt voor Lone. Ze is nu bijna vijf maanden, dus toch wel toe aan iets anders dan melk. Ze heeft natuurlijk nog geen idee hoe ze van een lepel moet eten, maar wat ze binnen krijgt vindt ze lekker. Het wordt wel een kliederboel natuurlijk, maar dat hoort erbij! Het is geweldig om te zien! Dat moet natuurlijk op de foto!
Als ze weer lekker in haar mandje ligt, doen we nog een ouderwets gezellig potje Rummikub! Dick heeft geen zin, die gaat de krant lezen. Eerst wint m’n moeder twee potjes en daarna Ine. Bas en ik winnen niet. Ik HAAT het.  We sluiten de dag af met een rood wijntje van Dick. Dat maakt alles weer goed.

Het is vandaag 1e Pinksterdag. Bas begint de dag met een stukje harlopen. Daarna doet hij ook nog een cache. Als iedereen is gewassen en aangekleed en als we hebben ontbeten gaan we richting de boulevard van Oostende. De meeste winkels zijn ook gewoon open, gezellig. We komen langs een hele aparte schoenenwinkel waar ze voornamelijk plastic schoenen hebben, heel grappig. Ine past hele leuke rode. Helaas zijn ze te klein en is er geen andere maat meer. Jammer.

De boulevard is leuk, maar niet zo groot. En het weer is er ook niet zo naar om lang te blijven. Alhoewel sommige mensen gewoon in de zee aan het zwemmen zijn! Brrr!

Dick heeft voor vertek een lijstje gemaakt met Ierse pubs in Oostende, dus daar moeten we er zeker een van bezoeken natuurlijk!  Even een Guinness scoren. Gelukkig hebben ze ook een magnetron voor Lone’s melk, dus dat komt mooi uit.

Ook gaan we nog even langs de winkel waar ik gisteren leuke tijgerschoenen heb gezien. Ik kan natuurlijk Belgie niet verlaten zonder dat ik iets heb gekocht voor mezelf!

We gaan niet al te laat terug naar het appartement, want we hebben vandaag de jacuzzi tot onze beschikking. Dus we schieten onze badkleding aan en gaan! Lone vindt het ook leuk met al die bubbels, ze kijkt er heel geïnspireerd naar. Ook wil ze steeds een slokje van het water nemen, maar dat mag niet. Het water wordt schoongehouden met speciale tabletten die niet goed zijn voor kleine babietjes.

Na een tijdje ga ik er uit met Lone en Bas volgt ook. De oma’s en opa blijven nog even lekker zitten onder het genot van een drankje! Als Lone in bedje ligt, begin ik alvast met de voorbereidingen van het diner van vandaag. We eten een biefstukje, gebakken aardappeltjes en groenten. Lekkah!

Na het eten doen we nog een paar potjes Rummikub. Daarna maken we een begin met het inpakken van onze spullen. Bah wat gaat zo’n weekend toch snel.

2e Pinksterdag, alweer de dag van vertrek helaas. Om 10 uur moeten we het appartement uit zijn, dus we mogen vroeg uit de veren. Maar we redden het allemaal prima. Ine geeft de eigenaresse nog een paar tips over de uitgebreide inventarisatie die toch wel veel tijd in beslag heeft genomen. Misschien kan dat toch wat minder in de toekomst.

Verder was alles helemaal top; het huis, de omgeving, het gezelschap. Voor het eerst met Lone erbij natuurlijk. We hebben genoten!

We stappen voldaan in de auto naar huis.

Ine, wederom, dank je wel!!!

Als je net terug bent van je vakantie is het altijd een goed plan om vast de volgende te boeken. Dan heb je iets om naar uit te kijken.

In september gaan we met Adse, Ilona en Elin naar Vatsa Villas op het Griekse eiland Kefalonia. Deze luxe villa is van alle gemakken voorzien voor twee weekjes ontspanning. De eerste keer vliegen met Lone, ben benieuwd hoe dit zal gaan!

Het is nog ruim drie maanden wachten dus we moeten nog even geduld hebben.

Groet, Bastiaan

Vrijdag 8 april 2011

Na ruim een jaar van voorbereiding is het dan eindelijk zo ver. Aankomende week gaan we de prachtige Coast and Castle route rijden. Met de fiets welteverstaan! Het selecte gezelschap bestaat uit Robbie, Ronald, Adse, Jochem, Dennis en Bastiaan. Deze zes asfaltvreters gaan de strijd aan met de 320 kilometer lange weg tussen Newcastle en Edinburgh. Dat belooft wat…

We verzamelen op Schiphol rond 13:00 uur. Met de trein komen we aan. Toevallig is Danielle er ook om afscheid te nemen van haar liefje Gak. Schattig hè… ze zijn nog verliefd. Hahah. We droppen de koffers, gaan door de douane en dan begint ons eerste avontuur. Er moet namelijk geld gewisseld worden en veel ook. Het gehele budget wat nodig is voor hotels, fietsen, bagagevervoer en fietsvervoer wil Ronnie in een keer pinnen en inwisselen. Nietsvermoedend en een beetje afgeleid door het meisje achter de balie haalt Ronnie z’n pinpas door de sleuf van het GWK. Er is 2550 euro gewisseld en we zijn klaar om een biertje te drinken. Als we daar het bonnetje van de transactie eens nakijken komen we op grote verschillen uit qua wisselkoers. Er blijkt alleen al zo’n 200 euro aan transactiekosten te zijn berekend. Dat vinden we wat veel van het goede en samen met Adse gaat Ronnie verhaal halen bij het GWK. De tijd begint ook te dringen want we moeten naar de gate. Nou is gate D6 niet ver lopen maar we moeten ook nog met een bus naar het vliegtuig. Na 10 minuten komen Ronnie en Adse terug met alles weer in euro’s. Het verhaal van wisselkoersen en transactiekosten blijft een beetje vaag voor ons maar we hebben nu 2550 euro aan contanten en geen Pond om in Engeland uit te geven. We moeten ons nu ook een beetje haasten om bij het vliegtuig te komen dus er ontstaat enige stress. We besluiten om het geld terug te storten via de ABN. Ronnie regelt zijn bankzaken bij de Rabo dus die mag het niet storten. Dan maar via Adse zijn rekening. Dit duurt wel twee werkdagen dus dan hebben we het geld pas maandag of dinsdag tot onze beschikking. Je vraagt je af waar dat geld dan in de tussentijd blijft! Van Jochem hadden we al gehoord dat er een rij bij de gate staat dus we kunnen iets rustiger aan doen. Vreemd begin van onze reis dit… hahaha.

Het is maar een uur en een kwartier vliegen naar Newcastle dus het is letterlijk opstijgen en landen. In het vliegtuig leg ik met Ronnie al z’n printjes op volgorde van bezienswaardigheden langs de route. Na een beetje lezen en kletsen landen we al weer in Newcastle. Ging lekker snel. Het vliegveld is vrij klein, zo lijkt het. Als we de koffers van de band halen, zien we dat de hagelnieuwe koffer van Robbie flink beschadigd is en ook Jochem z’n koffer is niet ongeschonden uit de strijd gekomen. Er is een hele rand afgebroken. Slechte zaak dat er zo met je koffers gesmeten wordt.
Ronald probeert op het vliegveld te pinnen maar dat gaat niet meer na die transactie bij het GWK van 2550 euro. De daglimiet is overschreden. Dat is niet zo mooi want nu heeft hij helemaal geen geld. Later pint hij via zijn creditcard en dat gaat wel goed.
Jochem koopt zes metrokaartjes richting Jesmond station. Het Osbourne hotel ligt op loopafstand van dit station. Het weer is echt fantastisch. We hebben de thermoshirts de eerste dag niet nodig en ook de regenjas kan in de tas blijven.
De snurkers liggen samen op een kamer dat zijn Jochem en ik dus. Komt goed uit want dan moet de rest een kamer met z’n vieren delen. Prima hotel waar we via heel veel deuren en trappen eindelijk de kamer bereiken. Als iedereen z’n spullen heeft weggezet doen we in de zon achter het hotel het eerste biertje om de start van onze vakantie te vieren. Dit is genieten. We twitteren wat foto’s de ether in en gaan op stap richting het centrum van Newcastle.

Het eerste kroegje waar we in gaan wordt muziek gespeeld. Een gitarist en een pianist vermaken ons met wat geinige deuntjes. Onze buikjes vragen om voedsel dus lopen we tegenover de kroeg het sterren restaurant Friday’s in. Hamburgers, ribs en chickenwings is een beetje wat de klok slaat op deze menukaart maar dat vinden we wel lekker na een paar biertjes. We sluiten af met een groot dessert. Een enorme bak gevuld met ijs, brownie, popcorn en caramel. Deze moet je wel met z’n tweeën delen en is echt heerlijk. Na het diner lopen we bij de buren naar binnen voor een drankje. Als we halverwege onze pint zijn worden we verrast door een hele smerige geur. Binnen de kortste keren loopt de gehele kroeg leeg. Achteraf blijkt dat dit niet een scheet of zo is maar een ouderwets stinkbommetje. Oh oh oh, wat een lucht, echt vies. Er is ons aangeraden om wat te drinken in de barstreet en in de buurt van “The Gate”. Hier lopen we doorheen en gaan links en rechts ook nog wel naar binnen. Echt los gaan doen we niet. We denken allemaal aan de volgende dag waar we 55 kilometer moeten fietsen. Geen van ons weet hoe we dit gaan verteren dus doen we rustig aan. Jochem die toch als kleine generaal af en toe de lead moet nemen, roept zijn manschappen op om huiswaarts te keren. We zijn er zo met de taxi en besluiten om een laatste drankje te doen schuin tegenover het hotel. We praten nog wat na over de dag en gaan lekker slapen.

Zaterdag 9 april 2011

Route: NewCastle – Ashington – 55 kilometer

Vroeg uit de veren, douchen en ontbijten is het plan. Door het uur tijdverschil zijn we toch vroeg wakker. Het is heerlijk weer. Graadje of 15 en weinig wind. Als ik naar de andere kamer loop om de heren wakker te maken hoor ik al dat ze allemaal wakker zijn. Adse vraagt of ik een pincet bij me heb. Hij is wakker geworden en heeft een oordop iets te diep in zijn oor en krijgt hem er niet meer uit. Niemand heeft een pincet bij zich en ook het hotel heeft er geen. Dan maar op zoek naar een apotheek. Jochem bevrijdt Adse van z’n oordop met de nieuwe pincet. Missie geslaagd. Wat een teamwork en we hebben nog geen kilometer gefietst. Het ontbijt bestaat uit toast en een eitje dat op verschillende manieren bereid kan worden. Helaas niet Adse zijn favoriet maar hij redt het wel met z’n eigen voorraad Wasa gelukkig. Tijdens het ontbijt bel ik met de man die onze fietsen komt ophalen in Edinburgh. Peter wilde even een belletje op de dag van aankomst om zeker te weten dat we aan de tocht gingen beginnen. Na het ontbijt komt keurig op tijd Ted van Tyne Valley Holidays de koffers en tassen halen. Hij brengt de aankomende dagen onze spullen naar het volgende hotel. Alleen via de vaste telefoon en fax te bereiken, maar prima kerel waar je afspraken mee kan maken. Het hotel is afgerekend en we pakken de taxi om ons vervoermiddel voor de komende zes dagen op te halen. We zijn veel te vroeg bij The Bike Place, maar er ligt een Aldi naast waar we inkopen kunnen doen. Flessen water om onze Camelbaks te vullen en nog wat reepjes worden ingeslagen.

We lopen iets voor tien uur de fietsenzaak binnen. We krijgen zes gloednieuwe fietsen. Trek navigators. Na wat afstel werk zijn we klaar om te gaan. Bandenplaksetjes, pomp en inbussleutels in de rugzak, GPS in de aanslag en we gaan op pad richting het centraal station van Newcastle want daar is de officiële start van de Coast and Castle fietsroute. Na 4,5 kilometer moeten we even bijkomen. Onze eerste stop is bij het begin van de route. Tegenover het station gaan we in de zon zitten bij Starbucks voor een lekker bakkie.

We zijn in Engeland en dat betekent links rijden. Met de auto word je hier gedwongen om links te rijden, maar met de fiets ben je hier natuurlijk flexibeler in. Dat maakt het niet makkelijker en kun je minder snel wennen. Langs de rivier de Tyne rijden we richting de kust. Onderweg ligt er veel glas maar gelukkig rijdt niemand lek. Het eerste stuk is niet echt mooi. We gaan langs veel industrieterreinen wat niet tot de verbeelding spreekt. Bij de kust aangekomen staat er een stevig windje, maar we hebben hem gelukkig niet tegen. Het is wel een stuk frisser. Onderweg zitten een paar stevige klimmetjes waar we allemaal redelijk stuk op gaan.

Het is tijd om te lunchen en Ronnie weet dat je bij de boulevard van Whitley Bay heel goed kan eten. We fietsen tot we een ons wegen maar komen die uitgestrekte boulevard helaas niet tegen. Wel komen we een soort bejaardensoos tegen waar je ook een hapje kan eten. Hier besluiten we dan maar onze lege magen te vullen met een hamburger of kipburger. Nadat Adse zes zakjes mayonaise op zijn burger heeft gedaan vindt hij het heerlijk smaken.

Op de GPS zien er dat het nog maar 15 kilometer hemelsbreed is, dus daar houden we ons een beetje aan vast. De route naar ons eindpunt voor vandaag, Ashington, heeft heel veel zigzag weggetjes wat er dus op neer komt dat we over de 15 kilometer hemelsbreed maar liefst 25 kilometer fietsen. Teller totaal voor de eerst dag staat op 63,5 kilometer. Dat voelt iedereen dan ook wel in z’n benen en billen. Het laatste stuk van de rit wordt er weinig gesproken, we zitten er allemaal een beetje doorheen en smachten naar een warme douche en een ijskoud biertje.
Bij het Premier Inn hotela aangekomen worden we in eerste instantie voor 60 pond opgelicht maar gelukkig is Ronnie zo scherp om bij mij nog even het afgesproken tarief te checken. Dat was 211 Pond in plaats van 275. Ze dachten dat we het ontbijt er los bij moesten betalen.
Er is geen afsluitbare ruimte om de fietsen te stallen. Gelukkig zijn de kamers groot genoeg en gaat dus naast je koffer ook je fiets mee naar boven. Past makkelijk.
Nadat wij zijn opgefrist en verkleed, pakken we beneden in het restaurant een biertje om te vieren dat we de eerste dag zonder kleerscheuren zijn doorgekomen. Robbie heeft wel veel last van zijn tere achterwerk en we mogen hem daar dan ook beslist niet aanraken. Adse komt wat later beneden. De zakjes mayonaise zijn bij hem niet goed gevallen met de lunch en hij is misselijk.
Tijdens het eten heeft onze tafel weer het hoogste woord. Het duurt niet lang voordat alle tafels om ons heen leeg zijn. Adse neemt alleen een soepje en gaat dan pitten. Hopelijk gaat dat morgen beter. Na het toetje dat Ronnie, Jochem en ik delen pakken we nog een afzakkertje en gaan dan slapen. In slaap vallen na 63,5 kilometer is geen enkel probleem, we zijn zo vertrokken.

Zondag 10 april 2011

Route: Ashington – Alnmouth – 35 kilometer

Wederom ben ik vroeg wakker. Ik besluit om niet nog twintig keer te draaien maar om te douchen en beneden met laptop aan dit verslag te beginnen. De eerste steekwoorden worden omgezet tot lange zinnen. Er is nog niemand van het gehele complex wakker behalve het personeel, dus ik kan lekker zitten met een glaasje water en een kopje koffie. Langzaam aan stroomt de ruimte vol en ook ons clubje komt binnen voor een ontbijtje. Als we om 10:30 uur vertrekken is het zonnig en een graadje of 14. Zonder wind is het helemaal niet koud. Voor de tweede dag de korte broek aan. We smeren ons goed in want het zonnetje heeft toch wel wat kracht.
Dit deel van de route is veel mooier dan gisteren. Uitgestrekte weilanden. Mooie kuststroken. Veel van die landelijke stukken waarvan veel van ons verwacht hadden dat de route er zo uit zou zien. Vandaag kunnen we rustig aan doen, want het is maar 35 kilometer. We stoppen om de vijf minuten voor een mooi uitzicht, een supermarkt, een tas van Adse die valt of gewoon om de route te bepalen. Dit schiet niet echt op maar zoals gezegd, we hebben vandaag alle tijd. We pakken nog een stukje langs en door een weiland met koeien wat we leuk vinden omdat het zo lekker landelijk is.

Voordat we het dorpje inrijden waar we de nacht gaan doorbrengen, loodst Ronnie ons langs zijn eerste kasteel. Het kasteel met de naam Warkworth Castleziet er mooi uit. We lopen op de binnenplaats en maken wat foto’s. Heel toevallig komen we onze bagageman Ted ook tegen met zijn vrouw.

Heel ver fietsen is het niet meer. We gaan recht op ons doel af. Langs de kust rijden we recht omhoog, noordelijk dus richting Alnmouth. De aankomst richting het dorpje is echt prachtig. Het ligt in een kleine baai waar je een mooi uitzicht op hebt. We rijden de brug over en zien al snel ons hotel. Iets verder bij The Red Lion Inn gaan we zitten om in de zon te lunchen. We eten onze buikjes weer vol en genieten van het heerlijke weer en mooie uitzicht vanaf het balkon waar we zitten. Mijn laatste kilometers had ik het vermoeden dat mijn band wat zacht aan het worden was. Helaas klopt mijn vermoeden, de eerste lekke band is een feit. We checken in bij ons bed and breakfast “The Sun Inn”. Voor de deur van het bed and breakfast plakken we mijn band. Nadat het eerste gaatje gerepareerd is, blijkt er nog een tweede in te zitten. Het hele riedeltje begint weer opnieuw. Dit keer met een bak water die we van de eigenaar te leen krijgen. De plakkertjes laten we even voor wat het is, ze moeten ook eerst goed drogen. Boven in de kamer opfrissen en douchen.

Adse, Ronnie en ik gaan met de taxi naar Alnwick (spreek uit Annick) voor het Alnwick Castle. Hier zijn de eerste twee Harry Potter films opgenomen, dus dat is zeker de moeite waard. Robbie, Jochem en Bijl blijven in de buurt van het hotel en eten bij The Red Lion een lekkere brownie.
Het Alnwick Castle is echt heel mooi. Er wonen tussen november en april ook gewoon mensen. Tussen al het ouds staat een flatscreen tv. We lopen er redelijk snel doorheen want we hebben maar een uur de tijd, dan sluit het kasteel helaas al weer. Na veel foto’s lopen we nog door het spookhuis en gaan richting het terras waar we onze eerste Guinness drinken. Adse vindt het niet echt een succes, maar Ronnie en ik zijn met een apart biertje weer dik tevreden natuurlijk. We nemen nog een ander biertje die beter in de smaak valt en gaan dan met de taxi weer terug naar Alnmouth.

Jochem heeft een middagdutje gedaan en wordt langzaam wakker. Robbie en Bijltje vermaken zich met de tv op de kamer.
We eten die avond bij Hope and Anchor tegenover ons hotel. Een goed hapje eten voor een schappelijke prijs. Iedereen houdt zich redelijk rustig omdat morgen de koninginnerit van maar liefst 75 kilometer op het programma staat. Dat wordt afzien.
Na het eten gaan we in de aansluitende kroeg nog een biertje drinken en een potje darten. Er is voor mij wifi dus ook ik vermaak me prima. Op tijd naar bed is geen overbodige luxe vandaag. Wat uurtjes rust pakken om de batterij op te laden voor morgen kan geen kwaad.

Maandag 11 april 2011

Route: Alnmouth – Berwick 75 kilometer

Ik sta de volgende morgen vroeg op om mijn band te controleren. We hadden mijn fiets met de bak water buiten laten staan maar deze is door de eigenaar van het bed and breakfast naar binnen gehaald. Mijn fiets staat nu in de kroeg, maar ik kan er niet bij. Bijkomend geintje is dat de deur in het slot is gevallen. Ik heb mezelf dus buiten gesloten. Via het muurtje roep ik Jochem die de deur weer voor me open doet. In de tussentijd typ ik een deel van het reisverslag tot aan het ontbijt. Als we om 08:00 uur kunnen eten heeft Adse lekker zijn eigen babybel kaasjes. Hij is niet meer afhankelijk van die standaard Engelse ontbijtjes. Alleen een paar geroosterde boterhammen zijn voor hem nu voldoende. Na het ontbijt check ik mijn achterband. Die loopt nu niet meer leeg en kan er dus weer worden opgelegd. Als ik de buitenband er in een tweede poging ook goed op leg zijn we klaar om te gaan.
Vanwege de afstand vandaag vertrekken we goed op tijd. Om 09:00 uur zitten we op de fiets. Bij vertrek zijn de weersomstandigheden goed. Het is een beetje fris maar geen regen en wind. Het is een mooi stuk fietsen wat begint met een deel off road langs de kust. Adse en ik houden het voor gezien na een half uur want we moeten nog zo ver. We spreken af dat we elkaar in Craster ontmoeten en wij nemen de “gewone” weg. Achteraf bleek dat de andere route na een paar honderd meter ook gewoon verhard was dus het had niets uitgemaakt. Het weer wordt grimmiger, af en toe wat regen en ook steekt de wind de kop op. Dat is minder zeg.

Halverwege de route gaan we lunchen. Rond een kilometer of 40 stappen we af om bij The Victoria Hotel wat te eten en te drinken. Het duurt allemaal vrij lang maar het smaakt prima. Na de lunch gaan we Bamburgh Castle bezoeken. We parkeren de fietsen bovenaan bij de ingang en lopen naar binnen. Het ziet er allemaal indrukwekkend uit. Toch vind ik dat al die kastelen op elkaar lijken maar mooi is het wel.

We willen niet te laat in Berwick aankomen dus we besluiten na een uurtje om weer verder te fietsen. Het weer werkt niet mee. Harde wind die vooral in je gezicht blaast en af en toe een bui. Ook het parcours is er niet beter op geworden. De ene klim wordt afgewisseld met stukken vals plat. We komen zelfs een bordje tegen waar een stijgingspercentage van 17% op staat. Onderweg hebben we ook weer een lekke band. Dit keer is het de fiets van Jochem waar de voorband leeg van loopt. We pakken de nieuwe band die we hadden meegekregen van de fietsenwinkel en zonder de buitenband te controleren gaan we weer verder. Dat is geen succes en binnen de kortste keren is de nieuwe band ook weer leeg. Na een controle van de buitenband blijkt dat er nog een enorme stekel door de binnenband steekt die dus alles weer lek maakt. Spijkers uit de natuur wordt er gezegd. We plakken beide banden en nu gaan na enige tijd het fietsje weer op. Helaas zijn we te gehaast geweest want deze band is niet goed geplakt met als resultaat dat we weer stil staan. Langs de plakker loopt er lucht weg. De andere band die we ook geplakt hebben gebruiken we nu. Deze heeft iets langer kunnen drogen en is goed geplakt. We hebben door onze onoplettendheid wel flink tijd verloren. Dat kun je nou net niet gebruiken op een dag als dit.
Als we weer een lekker stukje op weg zijn gooit een konijn nog bijna roet in het eten. Het beestje steekt langzaam over en iedereen probeert hem te ontwijken. Ronnie heeft een beetje pech met het ontwijken. Als een acrobaat weet hij van z’n fiets te springen en op wonderbaarlijke wijze blijft hij op de been. Zadel beschadigd, maar Ronnie gelukkig helemaal heel. Het beestje leeft nog, maar kreeg het bijna voor elkaar om het eerste ongeluk te veroorzaken. Ronnie lag bijna tegen de grond.
Onderweg zegt Dennis tegen mij dat ik belachelijk laag op m’n fiets zit. Waarschijnlijk al de hele dag zit ik ongemerkt veel te laag. M’n zadel dat op de juiste hoogte bij The Bike Shop was ingesteld, is bijna helemaal naar beneden gezakt. Het lijkt wel een kinderfiets. Op zo’n zware dag als dit is dit extra pittig omdat je bijna geen kracht kan zetten. De laatste kilometers gaan dan ook beduidend makkelijker voor mij. Zo stom dat ik dat zelf niet in de gaten heb gehad. Achteraf kunnen we er wel om lachen.
We stoppen even bij een benzinestation voor wat repen en drinken. De batterij is bij iedereen zo goed als leeg dus dit kunnen we goed gebruiken. Ik wijs Dennis op een pinautomaat, hij heeft geld nodig. Het wil niet echt lukken en ik hoor op een gegeven moment “hè… waar blijft mijn geld nou”. De benzinepomphouder moet er aan te pas komen om Dennis aan zijn geld te helpen. Het bleek dat er achteraf gevraagd werd of je het zeker wist en aangezien Dennis geen keuze maakte, werd de transactie automatisch beëindigd. Als we allemaal zijn bijgetankt, pakken we de fietsen weer voor het laatste stuk van deze dag. Iedereen weet nu wat wind tegen is. Dit zijn de zwaarste kilometers tot nu toe. Wind tegen en door grasduinen is geen succes. Langs dit stuk staan ook veel hekken die je dan uit je ritme halen. Met z’n allen wachten, hek open en dan het hek weer dicht. Verschrikkelijk. De stad Berwick is te bereiken via de vele bruggen die er zijn aangelegd. Het kan ons allemaal niet meer schelen en we pakken de eerste de beste brug. Tegen de richting in, op de stoep weten we ons een weg te vinden richting het hotel. Na een heel steil stukje wat we omhoog lopen, bereiken we ons hotel Ben More House. We kunnen 81 kilometer toevoegen aan ons totaal. Gesloopt zijn we. Wat was dit zwaar.

De tassen zijn weer netjes in het hotel afgeleverd door Ted en we gaan naar de kamer om ons te douchen. We proberen wat bij te komen en te relaxen op onze kamer en daarna hebben we afgesproken om een hapje te eten. Helaas is de Italiaan gesloten, maar we lopen door naar een India’s restaurant Magna Tandoori. Hier bestellen we zo veel dat het niet op de tafel past. Niet alle bakjes gaan leeg maar het grootste gedeelte wel. Heerlijk gegeten, we zijn verzadigd. Na het eten gaan Robbie, Ronald en Bijltje nog een drankje doen en de rest gaat pitten. Als een roosje slapen we. Dat is niet zo gek na de tocht van vandaag.

Dinsdag 12 april 2011

Route: Berwick – Kelso 52 kilometer

Bij het ontwaken zijn er lichte pijntjes te bekennen en ook wat stijve spiertjes melden zich. Het ontbijt is goed met fruit, yoghurt en een lekker eitje. De eigenaresse maakt alles zelf voor ons klaar. Ze krijgt hier veel fietsers en wandelaars. Ontzettend aardige vrouw die ons veel succes wenst met het verdere verloop van de tocht.

We gaan van start met dag vier. We missen na een mooie afdaling waarschijnlijk een bordje en gaan gezellig weer een stukje off road langs de rivier. We tillen de fietsen over de vangrail op een brug en pakken een klein stukje snelweg mee. Dit lijkt ons een beetje gek maar als we even stoppen om Jochem zijn band netjes te leggen worden we voorbij gereden door twee wielrenners.
Na zo’n tien kilometer krijg ik weer een lekker band. Uit de wind en in de zon plakken we de band en checken dit keer keurig of de buitenband geen stekels bevat. Na een pauze van ruim een half uur kunnen we weer verder.

Jochem en Robbie hebben het vandaag zwaar. Ze kunnen het tempo niet bijbenen. Zowel bergop als vlak is het niet te doen voor ze vandaag. Adse daarentegen heeft een topdag. De rijst van gisteren heeft hem goed gedaan en hij vliegt over het parcours van vandaag.
Onderweg komen een aantal F16 straaljagers over. Wat een geluid, ze zijn ook zo laag.
We gaan op zoek naar een dorpje om wat te eten. Verder dan een slager met wat broodjes komen we niet dus we besluiten door te rijden. Misschien hadden we achteraf die broodjes toch maar moeten nemen, want we komen verder niets meer tegen. Richting Kelso rijdt er een Mercedes langs ons. Onder de band springt een steen vandaan zo tegen Ronnie zijn enkel. Auw, dat doet pijn. Ook vandaag hebben we weer veel wind wat het fietsen niet makkelijker maakt. Vandaag fietsen we Schotland binnen en zeggen Engeland gedag. Met 54 kilometer op de teller komen we aan in Kelso. We gaan eerst wat eten voordat we naar ons Bed and Breakfast gaan. Bij restaurant Queenshead nemen we vooraf nacho’s met kaas en dipsaus en daarna wraps en spaghetti. Volgende keer als we iets tegenkomen waar we kunnen lunchen pakken we die kans met beide handen aan, want dit is geen succes. Uitgehongerd zijn we bijna.
We rijden na de lunch nog een klein stukje verder naar de Lidl om daar water in te slaan voor de volgende fietsdag. Ons Abbeyside Bed and Breakfast is leuk. Een soort woonhuis omgebouwd tot een paar kamers met bedden en een gedeelde woonkamer. Het ziet er prima uit en het is schoon. Ook hier is weer een Wifi punt te vinden. Ik regel het password voor de verbinding en deel het gelijk met Adse. Beetje mail checken, twitteren en whatsappen met Joyce. Later bel ik via voip ook Joyce nog even.

Nadat iedereen zich heeft schoongemaakt en de billen zijn ingevet met vaseline gaan we een hapje eten. Het eerste restaurant is vol, de tweede is dicht dus komen we automatisch weer terug bij Queenshead waar we vanmiddag ook gegeten hebben. Ook goed, geen probleem want het eten was goed. Tijdens het eten kijken we naar de kwartfinale van de Champions League. Biertje erbij en genieten van Manchester United tegen Chelsea. Manchester met van der Sar op goal winnen 2-1 en staan in de halve finale tegen Schalke 04. Na het eten neemt Dennis nog een lekker toetje met “three balls vanilla”. We lopen terug naar ons knusse Bed and Breakfast en gaan lekker pitten. Morgen de een na laatste fietsdag.

Woensdag 13 april

Route: Kelso – Innerleithen 50 kilometer

Het ontbijt is weer anders vandaag. We krijgen er gebakken brood bij. Een soort van wentelteefjes. Met een beetje suiker smaakt het best goed. Gisteren wilde Jochem het liefst in de trein stappen maar vandaag gaat hij het toch weer proberen. Het is wel het gezamenlijke doel om met zes man Edinburgh in te fietsen natuurlijk. Vooralsnog geen probleem dus.
Het is een droge dag maar wel een stukje kouder dan de voorgaande dagen. Lange broek aan en een extra laagje kleding is het advies voor de start van vandaag.

Het is fantastisch mooi fietsen in Schotland. Prachtige landschappen, uitgestrekte weilanden. Bruggetjes over de rivier, kleine beekjes. We krijgen “the whole package”. Je kan veel over deze uitzichten vertellen, maar de foto’s spreken voor zich.

Na een hele steile klim naar 160 meter hoogte komen we aan in het plaatsje Melrose. An award winning town staat bij binnenkomst op het bord. Het is nog wat aan de vroege kant, maar met de ervaring van gisteren besluiten we toch hier een hapje te eten. Een wrap of een broodje gaat er zeker wel in. De bediening mag er ook zijn dus we warmen ons rustig op in het oud uitziende tentje. Voor de trip heb ik voor iedereen van die stevige afsluitbare plastic zakjes geregeld. Hier kan je onderweg met slecht weer je waardevolle spullen in doen zonder dat ze nat worden. Als Dennis zijn plastic zakje uit z’n rugtas haalt blijkt echter dat dit niet altijd het geval is. Zijn portemonnee, paspoort en gsm drijven in een plasje water. “Hoe dat er nou weer in komt weet niemand” ,roept Bijl en wij liggen in een deuk. De waterzak in z’n rugzak is lek en heeft alles zeiknat gemaakt. Z’n jas en trui zijn ook drijfnat. Na een servetje of 30 is alles weer droog en kunnen we weer op die fijne fietsjes gaan zitten voor het laatste stuk richting Innerleithen.

Om 15:00 uur komen we aan bij St. Ronans. De eigenaar die volgens Ronnie verschrikkelijk uit z’n muil stinkt, zegt dat we de fietsen achter kunnen zetten. Achter betekent in dit geval de bierkelder. Overal vaten bier en andere versnaperingen. Als we de kamers zien, schrikken we ons kapot. Wat is dit ranzig. Twee kamers hebben geen douche maar wel een bad. De kamer van Jochem en mij kan niet op slot. Om de douche te activeren moeten we zo gruwelijk hard aan het koordje trekken dat het plafond bijna naar beneden komt. Dit is het slechtste hotel tot nu toe. De rest was prima en schoon, maar hier houden ze er een hele andere standaard op na. Voor zo ver het mogelijk is frissen we ons op. We gaan een hapje eten in het Traquair Arms Hotel. Steaks en burgers staan op het menu. Alles smaakt heerlijk. Bijltje sluit wederom af met “three balls vanilla”. Ondertussen is er een aantal jonge gasten binnen gekomen die vergeten zijn om te douchen en voor het gemak zijn ze ook de deodorant maar vergeten. Een zure lichaamsgeur betreedt de ruimte. We vragen de rekening en gaan weg.
Onderweg naar het restaurant hebben we de Skysportsbar gespot. Daar kunnen we heen voor de volgende kwartfinale wedstrijd van Tottenham tegen Real Madrid. Rafael van der Vaart tegen z’n oude club. We worden verzocht om onze namen eerst in het gastenboek te zetten. Dit in verband met de rechten op de voetbaluitzendingen.

Gakkie, RD en Adse gooien een dart pijltje terwijl Ronnie, Bijl ik en de wedstrijd kijken. RD hoort buiten van een local dat de eigenaar van ons hotel een beetje een smerig kereltje is. Nou hadden we dit zelf ook al wel in de gaten maar zo’n bevestiging zegt al genoeg. Langzaam aan stroomt het vol in de Skysportsbar. Het lijkt meer op een soort buurthuis dan op een bar. Er staan banken en er worden op tafel saucijzenbroodjes en bladerdeeg snacks met saus neergezet. Iedereen kan er van pakken en de dame achter de bar zegt ook dat wij mogen pakken. Dit laat Adse zich geen tweede keer zeggen en neemt een lekkere saucijs. Voor het einde van de wedstrijd taaien we al af. Real wint uiteindelijk met 0-1 door een goal van Ronaldo en een fout van Heurelho Gomes. Beneden in de bar van het hotel staat de eigenaar met de honden te dollen op de pooltafel. Vandaar al die haren erop! Bij het slapen gaan merk ik nogmaals op hoe smerig het hotel is. Als ik m’n deken over me heen wil trekken zie ik witte vlekken aan de bovenkant. Niet bij nadenken en verstand op nul zegt Robbie. Je wil echt niet weten waar die vlekken vandaan komen. Zo gezegd zo gedaan. Pitten en niet nadenken is de enige en beste afsluiter van deze dag. Het mooie is wel dat hotel in mijn boekje van de Coast and Castle fietsroute wordt aanbevolen. Of een oud boekje of een andere standaard zullen we maar zeggen!

Donderdag 14 april

Route: Innerleithen – Edinburgh 60 kilomter

Het ontbijt is de volgende dag in het naast gelegen restaurant. Gakkie heeft ondertussen een “lichte” smetvrees ontwikkeld en bestelt voor de zekerheid alleen fried bread. Dit krijgt hij ook netjes maar hij dacht dat dat toast was. Hij weigert dit op te eten, loopt weg en koopt bij de bakker aan de overkant zijn eigen ontbijtje! Het ontbijt is verder ok. Geen viezigheid, geen hondenhaar, maar normaal te eten. Ondanks dat willen we hier zo snel mogelijk weg. Vandaag klimmen we vanaf Innerleithen rechtstreeks omhoog naar het hoogste punt van onze barre tocht. Op 406 meter hoogte wacht de Moorfoot hills op ons. Het is niet koud vandaag en nog veel belangrijker, er staat geen wind. De zon laat zich niet zien maar daar maken we ons niet druk om. Uiteindelijk gaan we eindigen in Edinburgh, het eindpunt van onze tocht. Nadat we bij de supermarkt onze tassen met water gevuld hebben, gaan we op pad. De klim begint inderdaad gelijk zodra we het dorpje uit zijn.

We stoppen nog even voor wat foto’s en een stukje film, want de omgeving is weer idyllisch. Langs een kabbelend riviertje leggen we onszelf op de gevoelige plaat. Om vervolgens de strijd met de klim weer aan te gaan. Het is geen hele steile klim maar wel constant. Als we op 360 meter zitten volgt er een plateau volgens het kaartje. Achteraf is dit meer een soort afdaling. We komen terug op 300 meter waarna we de klim voortzetten naar de top. Het is flink afzien, maar wel een geweldige ervaring. Een overwinning op onszelf met al vijf dagen fietsen in de benen. Boven op de top wachten we op elkaar zodat we de afdaling samen kunnen maken. In de printjes die Ronnie gemaakt had viel te lezen dat er maar liefst een 20 kilometer lange afdaling op het programma stond na het hoogste puntje. Uiteindelijk denken wij zelf dat er maar zo’n vijf kilometer afgedaald wordt. Wel vijf kilometer achter elkaar. Hier halen we een snelheid van 60,9 kilometer per uur. We zoeven naar beneden met een noodgang. Achterlijk natuurlijk op een stadsfiets, maar snel vergeten doen we het niet. We dalen daarna nog meer af naar zo’n 150 meter, maar er zit dan af en toe ook weer een klim in. We komen door allerlei dorpjes en slingeren via een omweg richting Edinburgh.

Na een kilometer of 40 gaan we lunchen bij Laird and Dog in Midlothian. Hiervoor wijken we een klein stukje van de route af dat voornamelijk naar beneden gaat. Dat moeten we straks weer omhoog. Tijdens de lunch bel ik opnieuw met Peter die de fietsen komt ophalen. Ik spreek om 16:00 uur met hem af voor ons hotel Radisson Blu. We eten weer lekkere wraps en doen het rustig aan. We zijn ruim op tijd. Als er een condoleance begint bij het restaurantje maken wij dat we wegkomen. Afrekenen en gaan. Na de lunch dus die verschrikkelijke klim zoals gezegd. Voor de laatste keer bikkelen we echt omhoog. Als de lunch bijna verbrand is zijn we boven. We rijden een stukje off track en komen via een hek terug op de route. Na het konijn incident is er weinig meer gebeurd… tot vandaag. Ik duik een rotonde op en Bijl volgt mij bijna  blindelings. Ik hoor een harde toeter achter me en zie Bijl nog net voorbij een vrachtwagen schieten. Deze gaf geen richting aan dus niet helemaal Bijl zijn fout, maar gevaarlijk is het wel. De laatste kilometers/mijlen rijden we rustig richting Edinburgh. We zien de mijlen aflopen op de bordjes en dat geeft een goed gevoel. Nadat we door een lange tunnel zijn gefietst zijn we in de stad aangekomen. We willen wel naar het officiële eindpunt van de route, maar vinden deze niet. Het zal wel ergens bij het centraal station zijn net als in NewCastle, maar we zien het niet. Door de drukte langs al het verkeer fietsen we richting het hotel. Voor vandaag staat er 65 kilometer op onze GPS. Het totaal van alle dagen bij elkaar is 351 kilometer. Voor het Radisson BLU hotel staat keurig op tijd Peter klaar met zijn  busje om de fietsen terug te brengen. Hij laadt alle fietsen in en neemt voor het hotel de laatste keer in fietskleding een foto van ons.

We nemen bij de hotelbar een biertje en proosten op deze geweldige prestatie. We zijn bijzonder trots op onszelf.
Het incheken verloopt moeizaam. De naam “de Vries” is niet in het systeem te vinden en hij wil onze paspoorten hebben. Als iedereen zijn paspoort heeft laten zien en via de credit card de kamer gezekerd is kunnen we de luxe tegemoet.
Boven pakken we de koffer voor een deel uit en hangen we de natte spullen op hangertjes. Mijn zwembroek vis ik onder uit mijn tas en ik pak samen met Jochem de lift naar verdieping -1. Ontspannen in de sauna en een heerlijke plons in het zwembad vinden de spiertjes fijn. Door de warmte voel je je beurse van spierpijn doorlopen benen even niet meer. Heerlijk!!! Voordat we weer naar boven de kamer in gaan, maakt iedereen nog een keer hetzelfde rondje, op Adse na. Tot 20:00 uur blijven we op onze kamer een beetje bijkomen van zes dagen fietsen. TV aan, laptop op schoot. Even rustig aan doen.

We ontmoeten elkaar beneden in het hotel. Ronnie die hier al eens geweest is, weet nog een goede Italiaan. Na een stevige wandeling lopen we restaurant Centotre binnen. Het is in vergelijking met de voorgaande dagen wel wat duurder. Niet zo gek ook. Het eten is super goed en we zitten natuurlijk in de grote stad. Vooraf nemen we anti pasti dat we per twee personen delen. Als hoofdgerecht neemt iedereen pizza. Heerlijk wijntje erbij en we worden goed rozig. Na een mooi diner lopen we een prachtig oud pand binnen waar een kroeg in zit. Heel druk is het niet maar wel leuk om om je heen te kijken. Na een klein biertje lopen we door de straten van Edinburgh terug naar het hotel. Adse is er klaar mee en gaat lekker pitten. De rest loopt om de hoek van het hotel nog een pub binnen die onder de grond ligt. We genieten even van wat live muziek en doen hier het laatste biertje voor vandaag.

Vrijdag 15 april

Het is heel anders wakker worden in de wetenschap dat je niet hoeft te fietsen. Geeft een bepaalde rust met het opstaan. We gaan op ons gemak onder de douche. Nadat ik contact gehad heb met Adse gaan we ontbijten op de The Royal Mile. Robbie en Ronald liggen nog te pitten. Zij sluiten later aan. Onbijtje duurt allemaal erg lang. Zit weinig vaart in. Als het ontbijt eindelijk klaar is, zien we Robbie en Ronald buiten lopen. Ronnie heeft enorme wallen en is er in de spiegel in de lift ook zelf van geschrokken.

Adse haalt zijn kortingsbon van de GAP store en wij gaan inkopen doen. De rest sluit bij Robbie en Ronald aan voor hun ontbijt. Het is een stukje lopen richting de GAP store. Voor Lone koop ik een hoodie en een leuk jurkje voor de zomer. Adse slaagt ook voor Elin. De dames collectie is niet echt bijzonder. Voor Joyce zal ik iets anders moeten kopen. Voor mezelf koop ik drie paar sokken en drie boxershorts van GAP. Voor het hotel komt de groep weer bij elkaar. We besluiten om The Royal Mile naar boven door te lopen richting het kasteel van Edinburgh. Adse en ik hebben niet echt behoefte om dit kasteel te zien en voor 14 pond is de keuze snel gemaakt. De rest gaat het wel bekijken. Adse en ik lopen terug door de regen. De vermoeidheid zit er nog in dus Adse gaat lekker op bed liggen. Ik geef hem een seintje als we weer op pad gaan. Ondertussen loop ik een beetje door The Royal Mile en koop een broodje. Als het broodje op is haal ik bij de Starbucks nog een lekker bakje koffie. Dan houd ik het ook voor gezien en loop ook terug naar het hotel. Ik vermaak me met een beetje internetten en schrijf een deel van het verslag.

De rest gaat dan lunchen bij Bar One en ik ontmoet ze daar. Adse blijft nog ff lekker liggen. Na de lunch lopen we nog wat winkels in. Robbie koopt bij een boetiek een mooi paar schoenen en bijpassend jasje. Helaas vist Ronnie net achter het net. De schoenen zijn er niet meer in zijn maat. Bijltje is wat ziek. Van het ene op het andere moment loopt hij weg. Hij gaat naar het hotel. Van Adse horen we later dat hij flink heeft overgegeven en dat hij sinds het ontbijt niets meer gegeten en gedronken heeft. Dat je bij de toiletten in het hotel geen borstel hebt staan helpt voor Bijl ook niet echt mee nadat zijn kamergenoot net daarvoor zijn behoefte heeft gedaan. Hahaha.
We komen terug in het hotel en spreken na een korte sanitaire stop op de kamer beneden af in de hotelbar. Hier doen we een paar biertjes. Adse komt weer naar beneden maar Bijl gaat niet mee. Hij is echt doodziek. We worden bediend door een jongen die veel op Jodi Bernal lijkt. Ik ga met hem op de foto en laat hem de clip van “que si que no” zien. Prachtig natuurlijk, de rest ligt weer in een deuk.

We pakken een taxi naar een tapasbar. Deze bar waar Ronnie ook geweest is heeft qua setting wel wat weg van de tapasbar in Hilversum. We nemen een lekker drankje en eten alsof ons leven ervan af hangt. We krijgen eten voor zes personen met vijf man maar het vliegt van tafel af. Heerlijke kleine gerechten allemaal. Onder het genot van dit alles nemen we de hoogte- en dieptepunten door van de afgelopen dagen op de fiets. Na het eten gaat Adse zijn kamergenoot verzorgen. Bijltje hebben we nog wel gebeld maar hij neemt niet op. De rest gaat eerst een biertje doen in een pub waarna we een poging wagen om die club binnen te komen. Het is nog redelijk vroeg dus als we alleen wat willen drinken hoeven we geen entree te betalen. Zodra er een tafel vrij komt, gaan we daar met z’n vieren aan zitten en bestellen lekkere cocktails. We proosten een aantal keer op Bijltje want wat had hij deze avond mooi gevonden. Als enige vrijgezel had hij bij dit mooie vrouwen festijn aanwezig moeten zijn maar werd door een ontbijtje uit het veld geslagen. Rond half twee zijn we weer terug in het hotel. Lekker slapen.

Zaterdag 16 april

De laatste dag van de vakantie is aangebroken. Je bent een lange tijd bezig met de voorbereiding. Vervolgens leef je er lang naar toe en is het ook zo weer voorbij. We worden op tijd wakker. Na het douchen worden alle spullen verzameld en doen we een poging om het netjes in te pakken. Het past er allemaal maar net in. Gak moet zijn schapenjas wel in zijn rugtas doen en dan gaat zijn koffer ook dicht. We checken uit en leveren alle spullen in die we bij het vertrek op gaan halen. Samen met Bijl en Adse gaan we ontbijten bij het tentje waar Robbie en Ronald de dag ervoor hebben gezeten. Als Bijl de verhalen van de avond ervoor hoort baalt hij nog meer. “Stakkers” zegt hij! Gelukkig voelt hij zich wel beter. Na een dagje niets te hebben gegeten en gedronken en alleen op bed te hebben doorgebracht is hij weer als nieuw.

Robbie en Ronald hebben een ochtendwandeling gemaakt naar de boetiek waar we gisteren de schoenen hebben gekocht. Een schoen was stuk gegaan en moest worden geruild. Ik moet zeggen, “mooie Mario” ziet er strak uit in z’n nieuwe setje. Hij maakt weer de blits. Adse wil nog een Travel Bug (TB) droppen dus hebben we een cache uit gekozen waar we deze in kwijt kunnen. We moeten flink klimmen om deze cache te kunnen vinden. Het uitzicht is prachtig. We staan net onder het kasteel van Edinburgh in een mooi park. De geocache wordt door Adse snel gevonden. We loggen de cache en maken nog wat foto’s van het uitzicht. Daarna zetten we de afdaling in. De overige teamleden zijn met RD en Ronnie gaan ontbijten. We zien ze bij een mooi groot pand met enorme pilaren en een statig plafond. Als ontbijt ging er een hamburger en club sandwich in. Dat is stevig. Nog niet iedereen is geslaagd dus gaan we weer naar de winkels. Bij een groot warenhuis worden nog wat spullen gekocht.

Ronnie heeft voor de laatste dag nog een leuke excursie op het programma gezet. Onder de Royal Mile loopt een heel gangen stelsel waar je in kan. Aangekomen bij deze excursie horen we dat het twee uur duurt en helaas hebben we die tijd niet meer. Een aantal wilde ook nog een Whisky rondleiding doen. Deze duurt maar 50 minuten dus dat komt beter uit. Met Adse, Jochem en Ronnie gaan we richting het kasteel waar we een Whiskey experience doen. Bijltje en RD gaan tegenover het hotel op het terras zitten een drankje doen. De Whiskey experience is interessant. De tour begint met een Efteling achtig ritje waarin het gehele proces van Whiskey maken wordt uitgelegd. Daarna zien we hoe de vaten gemaakt worden en welke kleuren Whiskey bij welke vaten horen. Tot slot krijgen we een uitleg met de afkomst van de verschillende Whiskey’s en kunnen we er een proeven. We komen natuurlijk uiteindelijk in de winkel terecht waar we een flesje kunnen kopen. Dit doen we alle vier hier niet maar Ronnie en Gak kopen er later wel een op het vliegveld. Adse heeft in de slijterij even verderop zijn slag geslagen voor een mooie fles. Voor de laatste keer lopen we richting het hotel. We gaan de tassen en koffers ophalen, want de tijd is aangebroken om de mooie stad Edinburgh te verlaten. Bij de receptie hebben we gehoord dat je met de bus vanaf het centraal station in zo’n 45 minuten bij het vliegveld bent. Nou is het centraal station niet zo ver bij ons hotel vandaan dus daar lopen we heen. We pakken de bus, dit kan nog met geld uit de pot. De pot die Gakkie de hele reis keurig bewaakt heeft is nu bijna leeg. In de bus hebben we Wifi. Adse en ik kunnen ons hart ophalen. Even mailen, whatsappen en Twitteren, zo komen we de tijd wel door in de bus.

Aangekomen bij het vliegveld kunnen we met onze paspoorten zelfstandig inchecken en de tickets printen. Nadat we de bagage hebben afgegeven is het tijd om al het overgebleven geld op te maken. Al het muntgeld wordt bijeen gegooid en hier nemen we een drankje van en wat nacho’s. Zoals het een goede luchtvaart maatschappij betaamd, vertrekken we keurig op tijd. Eigenlijk zelfs iets te vroeg. Ook nog niet eerder meegemaakt, op Schiphol aangekomen draaien onze koffers en tassen al op de band. De reis verloopt echt voorspoedig zonder vertragingen. Bij het kopen van de treinkaartjes nemen we afscheid van Gakkie. Hij wordt door Danielle opgehaald. Met de intercity naar Hilversum en dus binnen een half uur thuis. Zelden zulke goede aansluitingen gehad en zonder ergernissen gereisd. Well done KLM en NS!!! Op het station in Hilversum nemen we afscheid en is de vakantie echt afgelopen.
Mannen, het is een fantastische reis, beleving en onderneming geweest die ik niet had willen missen. Het is een herinnering die we niet snel zullen vergeten. Bedankt voor de mooie tijd.

Groet, Bastiaan

Video gemaakt door Adse:

{youtube}0UK3IimH7YY{/youtube}