Ronald, auteur op gaillardonline

jul, 2013

Reisverslag Road en Winetrip Frankrijk 2013

Het reisverhaal begint eigenlijk de week voor vertrek. Wij vernemen via Robbie op de laatste Koninginnedag dat het heel slecht gaat met de vader van Esther. Zelfs zo slecht dat Gerrit op 2 mei komt te overlijden. Verschrikkelijk nieuws, we leven met ze mee. Door deze gebeurtenis heeft Robbie vanzelfsprekend de vakantie moeten annuleren. De trip dit jaar naar Frankrijk doen we niet met de gebruikelijke zes man, maar helaas zonder Robbie. Met z’n vijven.

Woensdag 08 mei 2013
Voor een aantal gaat de wekker vroeg vandaag. Even snel een douche en een kus aan onze geliefde en de vakantie kan beginnen. 6.29 uur klaar staan op de Gijsbrecht stond in de briefing van Jochem. En daar sta ik zonder koffer, maar met een grote sporttas, zoals mij de dag daarvoor was opgedragen. Met Zwitserse precisie komt mijn lift op 6.29 uur de Gijsbrecht opgedraaid. Even snel de gebruikelijke begroeting, tas achterin en we kunnen op weg naar de volgende reiziger, want exact 2 minuten later moeten we Adse oppikken. Adse heeft blijkbaar de algemene voorwaarden van de lift niet goed doorgelezen, want hij heeft niet een tas maar een hutkoffer bij zich. Ach ja Jochem is gelukkig al in de vakantie stemming en houdt het deze keer bij een berisping. Aangekomen bij het treinstation, danken we Daan hartelijk voor de lift en lopen we naar het perron. Bijl en Bassie zijn nog niet gesignaleerd, maar komen een paar minuten later het perron oplopen. 6.53 uur komt de intercity het station van Hilversum binnenrijden, zelfs op dit tijdstip is de trein weer aardig vol. We lopen dan ook niet een coupé in, maar settelen ons direct bij binnenkomst in de tussenruimte. De treinreis verloopt zonder enige problemen, zodat we mooi op tijd de tunnel van Schiphol binnenrijden. Eerst een bak koffie en een broodje. Jochem weet wel een lekker Italiaans tentje waar wij ons te goed kunnen doen aan een ciabatta tradizionalle. Na het ontbijt lopen we naar de balie van KLM. Bassie heeft ons allen de ochtend van te voren al online ingecheckt. Het is dus alleen nog zaak om onze bagage te droppen. Bij de douane aangekomen kan alles uit onze zakken en staat de metaaldetector ons op te wachten. Niet alleen wij, maar ook Silvie “lekkere meid” Meis moet door de metaaldetector. Even hopen wij allen dat wij tijdens onze twee uur durende reis van haar aanwezigheid mogen genieten. Helaas hebben wij haar alleen nog mogen aanschouwen tijdens onze zoektocht naar wat leuk leesvoer in plaatselijke kiosk. Gelukkig voor ons gunt ze ons een kleine voorover buk sessie, dank daarvoor Silvie. Nog een half uur voordat we kunnen boarden. We besluiten een drankje te doen in een bar. We vinden weer een plek in de bar waar veel van onze reizen zijn begonnen. Deze keer geen bier, maar wij nemen als verstandige volwassenen alleen een bak koffie. Gate C8, niet een KLM, maar een Air France kist staat ons hier op te wachten. In het vliegtuig worden wij verwelkomt door een glimlachende madamoiselle met de eerste Franse woorden van de vakantie: “Bonjour Monsieur”. We krijgen direct zin in de Franse zon, kaas en een lekkere wijn. De vlucht verloopt voorspoedig. Ondanks dat we iets later de lucht in zijn gegaan, landen we op tijd in het zonnige Marseille. Op naar de koffers. Jochem belt zoals afgesproken de verhuurder van de 2CV’s. Hij verzorgt het vervoer ook vanaf het vliegveld. Als we met de koffers richting uitgang lopen staat de taxi chauffeur met een bordje “Gottmers” ons op te wachten. Hij zal ons naar de eendjes brengen. Helaas is er maar plaats voor vier en zal een van ons een andere taxi met wildvreemden moeten delen. Bijl offert zich verrassend snel op, waarschijnlijk hopend op een paar bloedmooie rondborstige blonde Zweedse medepassagiers die al smachtend op een Hollandse jongen zoals hij wachten. Maar als snel knapt deze zeepbel en stapt er gewoon een oer-Hollands stel de taxi binnen.

Iets later dan Bijl rijden wij ook het terrein van vintageroadtrips.com op en trekken een tiental kleurrijke oude eendjes al snel onze aandacht. De man achter dit concept is Mark, een gezellige Hollandse krullenbol die vijf jaar geleden in Frankrijk is neergestreken om dit concept uit te rollen. Dit bleek al snel een gouden greep en nu heeft hij meerdere 2Cv’s en andere oldtimers staan. Nadat onze jurist de contracten heeft goedgekeurd en tevens ondertekend, krijgen we de twee sleutels van de eendjes. Jochem en Bassie kiezen voor de Ferrari rode en Bijl, Adse, en ik moeten genoegen nemen met de beige variant. Als alle bagage is ingeladen en het dak van de eendjes is opgerold, kruipen Adse en Jochem als eerste achter de stuur en kan onze roadtrip beginnen.

De eerste hindernis is eigenlijk het rijden in de eend zelf, want schakelen, optrekken, choken, sturen en remmen is toch even wat anders dan wij als luie rijders gewend zijn in de auto’s van nu. Jochem en Bassie zullen voorop rijden en navigeren met behulp van een ouderwetse landkaart en af en toe wat hulp van google maps. Al snel tuffen we over kleine D weggetjes door het prachtige landschap van de provence met de heerlijke Franse zon op onze bolletjes. Een gevoel van vrijheid bekruipt ons. Nu nog lang haar, een bloemenkrans om, gitaar om de nek, een felgekleurd T-shirt en een broek met wijde pijpen aan en we beleven de jeugd van onze ouders. Op weg naar onze eerste activiteit, een wijnproeverij op de wijngaard “Domaine de la Bégude”, stoppen we in het kleine plaatsje Pelissane. Bij de eerste de beste tent waar volk zit, parkeren we de eendjes. We nemen plaats aan een tafel aan de rand van het terras en al snel worden we door vriendelijke iets wat schele dame gevraagd wat we willen eten. Wij vragen om een kaart, maar eigenlijk heeft ze alleen steak hashee of worstjes met friet. De keuze is dus snel gemaakt, Jochem en Adse kiezen gebroederlijk voor de steak, en de rest lust wel een paar worstjes. Uiteraard hoort hier ook onze eerste biertje op Franse bodem bij en al snel proosten wij op een mooie vakantie. Als een stel uitgehongerde leeuwen storten we ons op het bord met friet en vlees. Terwijl onze darmen hard moet werken om deze vette hap te verwerken, lopen we terug naar onze trouwe eendjes. Ik ga deze keer aan het stuur draaien en Adse neemt naast mij plaats op de bank. Het blijkt uiteindelijk nog een aardig stukje rijden, we wagen zelfs ons leven door een klein stukje snelweg te pakken. We verlaten dan ook de snelweg en nemen weer de kleine vertrouwde wegen. De ingang van de wijngaard ligt net na een bocht. Jochem en Bassie zien dit echt iets te laat en instinctief trapt Jochem op de rem, dit heeft als gevolg dat ik hierdoor op het laatste moment ook de rem moet intrappen. De eend heeft helaas een wat lange remweg en om een kleine catastrofe te voorkomen, gooi ik het stuur naar rechts en komt de eend met piepende remmen aan de andere kant van de weg tot stilstand. Jochem rijdt in tussen achteruit en draait daarna het pad van “Domaine de la Bégude” op. Nadat wij in de beige eend weer bekomen zijn van de schik, rijden ook wij het pad op. We worden ontvangen door een Fransoos met een voorkeur voor Zweeds. Hij blijkt de sales manager te zijn voor dit bedrijf, dus niet cellar manager Bassie. Hij zal ons rondleiden op deze wijnboerderij waarvan de wijngaard een oppervlakte heeft van 15 hectare.

Op een leuke manier krijgen we uitleg over het proces van wijn maken en nemen we een kijkje in kelders van de wijnboerderij. In deze kelder worden de wijnen in grote eikenhouten vaten gerijpt, waarna ze uiteindelijk gebotteld worden doorverkocht. Bijl is meer geïnteresseerd in de handel en vraagt: “Who ownes this place?” and “What is your margin?”. Na afloop van de rondleiding begint de proeverij, hetgeen waar het uiteindelijk voor ons allemaal om draait. We proeven een witte, rosé en twee rode wijnen, uiteraard spugen we niets uit en genieten we met volle teugen van deze wijnen. Eerlijk gezegd vallen vooral de rode wijnen in de smaak, hier kopen we dan ook zes flessen van voor thuisgebruik. Twee flessen gaan apart mee in de eend, zodat we deze ergens onderweg een keer soldaat kunnen maken. Als de wijn is ingeladen, gaan we op weg naar onze eerste overnachting, een hotel in het prachtige kustplaatsje Cassis. Door het drinken van de wijn glijden we lekker soepel met de eendjes de berg af. In Cassis is het goed zichtbaar dat de Fransen ook vrij zijn, want alleen stapvoets kunnen we Cassis binnenrijden. Zonder de hele stad door te hoeven rijden, vinden we voor onze eendjes twee mooie plekken in een parkeergarage. We parkeren de eendjes en lopen een straatje naar beneden. Al snel opent zich voor ons de haven van Cassis en ruiken we de zeelucht. Heerlijk, die zeelucht, zon en overvolle terrassen. Ons Hotel “Le Cassiden” ligt direct om de hoek van de boulevard. We worden door een vrolijk en behulpzame Fransoos geholpen. Helaas spreekt de beste man geen woord Engels. Gelukkig gooit Jochem er nog wat Franse woordjes uit, zodat we op de juiste manier kunnen inchecken. Uiteraard slapen de snurkbuddies bij elkaar en settelen Bijl, Adse en ik zich in de andere kamer. Even opfrissen en dan slenteren over de boulevard op zoek naar lekker tentje waar verse vis wordt geserveerd. Dat laatste blijkt uiteindelijk best lastig, want bijna iedere tent zit tot zijn nok vol.

Maar we hebben geluk, we vinden toch nog een plaatsje op een terras, hiervoor moeten we dan wel de chagrijnige dames van de bediening voor lief nemen. Na een minder voorgerecht, komt ons hoofdgerecht, mosselen met overheerlijke goudgele frieten. Het hoofdgerecht heeft ons zeker gesmaakt. Bij het vragen om de rekening blijkt de bediening toch te kunnen glimlachen, alleen is dat voor ons te laat en blijft de fooi dan ook uit. We sluiten de avond af met een heerlijk biologisch ijsje en een laatste biertje op het terras.

Donderdag 09 mei 2013

Na een prima nacht, lekker genieten van een petit déjeuner op het terras. Dit is het echt Franse leven, lekker ontspannen opstaan en ontbijten in de zon. Om 11:00 uur hebben we afgesproken bij de duikschool. We gaan een Try Dive maken in de zee. Na wat zoekwerk komen we aan bij een wat op het eerste gezicht chaotische duikschool gerund daar een paar gezellige volslanke oudere dames. Later komen wij er achter dat ze uit Luik komen en zich in een Nederlandse snackbar goed zouden kunnen redden. Patatje satésaus en een biertje zijn de enige woordjes die dames hebben onthouden tijdens een bezoek aan ons land. Iedereen krijgt een plunjezak, waarin zijn maat duikuitrusting zit en een flesje zuurstof.

Volgepakt lopen we terug naar de haven waar onder andere kapitein Ortega ons op de boot staat op te wachten. Terwijl de boot de haven achter zich laat en koers zet naar de calanques, krijgen wij een uitleg. In wat gebrekkig Engels, handen en voeten werk krijgen we de fijne kneepjes van het duiken uitgelegd. Aangekomen in de calanques trekken de eerste drie slachtoffers Adse, Jochem en ik hun kikvorspak aan. Flippers aan, lood om, fles op je rug, duikbril op, check. Nu kan het avontuur beginnen, eerst met die onhandige flippers de trap af om je dan langzaam in het water te laten zakken. Ieder van ons heeft een duikbuddy, deze door de wol geverfde duikers zijn onze begeleiders in de voor ons onbekende onderwater wereld. Adse en Bassie hebben al eerder gedoken en het gaat hen dan ook goed af, al bleek Jochem toch ook wel een natuurtalent. Ik heb wat meer moeite, vooral met de ademhaling, maar verdwijn uiteindelijk toch onder de oppervlakte samen met kapitein Ortega. Uiteindelijk duiken we tot 6 meter diep en mogen we deze mooie plek onder water aanschouwen. Een half uur later komen de kopjes weer boven water en eenmaal weer aan boord vertellen we elkaar de mooiste verhalen over deze prachtige wereld en haar bewoners. Nu is het de beurt en Bassie en Bijl. Bassie gaat vrij makkelijk onder, maar Bijl blijkt toch niet de Navy Seal te zijn die iedereen denkt dat hij is en houdt het dan ook na een quick look voor gezien. Na een half uur komt ook Bassie weer boven water en zijn we allemaal weer compleet. Terwijl de boot weer koers maakt terug naar de haven genieten wij nog even na en drinken wij het lijfdrankje van de duikers, namelijk thee met rum.

Terug in het duikersnest krijgen we een mooi certificaat als bewijs van ons onderwater avontuur voor boven ons bed. Dan is de tijd gekomen om afscheid te nemen en de heren en dames te bedanken voor een onvergetelijke ervaring.
We lopen terug naar ons hotel om de koffers op te halen die we hebben achtergelaten in een van de kamers. We hadden dit ook keurig afgesproken met de eigenaar. Alleen nemen we ook nog even de gelegenheid om het zout van ons lijf af te spoelen en een sanitaire stop in een net schoongemaakte badkamer. Hier is de eigenaar dan ook niet echt over te spreken. Maar zo snel als zijn glimlach verdween is die ook weer terug op zijn gezicht, nadat we hem even 20 euro in zijn hand drukte voor het ongemak. Onze trouwe eendjes staan gelukkig nog steeds op hun plek in de parkeergarage. We laden de bagage in, rollen het dak weer op, zetten de raampjes open, choke uit en starten maar. Terwijl wij in de beige eend bij een uitgang op een heuvel staan te wachten, blijkt dat de rode eend een andere uitgang heeft genomen. Na wat over en weer ge-sms’t te hebben, spreken we af bij een volgende rotonde. Helaas wil de handrem van de beige eend niet echt meewerken, maar naar wat gevloek en stevig getrek aan de handrem kunnen wij alsnog onze weg vervolgen. Bij de eerst volgende rotonde sluiten wij weer mooi aan bij de rode eend. We laten Cassis achter ons en zetten koers naar onze nieuwe bestemming Le Lavandou. Onze eerste uitdaging van de dag is een bergpas. Om deze bergpas over te komen moeten we echt het maximale vermogen uit de eendjes halen en al rokend komen we dan ook boven. We besluiten om eerst hier het uitzicht te bewonderen.

Terwijl we heel Cassis kunnen overzien, trekken we onze eerste fles witte wijn open. Even genieten van een glas heerlijke wijn en een prachtig uitzicht. Na deze leuke onderbreking vervolgen wij onze weg over de bergpas. Onderweg loopt het verkeer volledig vast, vanwege een prachtige stoet oldtimers. Geen auto’s, maar enorme trucks die ook proberen deze bergpas zonder problemen over te komen.
Als oldtimers onder elkaar wordt er heel wat over een weer gegroet door de claxons te laten werken. Nadat we de bergpas hebben verlaten en weer op de normale kustweg terecht zijn gekomen, tanken we bij de eerste de beste benzinepomp de eendjes af. We vervolgen onze weg door een klein stadje. Helaas door een bijna botsing van ons met een andere auto raken we Jochem en Bassie kwijt. Terwijl Adse plank gas geeft om Jochem en Bassie weer in het zicht te krijgen, ontvangen we een SMS, “Richting ….”. Het enige bord waar wij op dat moment de plaats op zagen staan, was richting de snelweg. Voordat we het dan ook weten, belanden we op snelweg. Achteraf blijkt dat Jochem en Bassie de eerst B-weg rechts te hebben genomen en hebben zij ons in achteruitkijkspiegel met volle vaart voorbij komen zien komen. We bellen even met elkaar en spreken af dat we elkaar weer tegenkomen op de N99. Direct daarna verlaten wij de snelweg, en met een leuk kronkel weggetje door het Franse landschap komen we weer op de juiste weg terecht. De N99 gaat door verschillende kust plaatjes. Door de drukte kunnen wij weer alleen stapvoets rijden. Iets voor ons, maar nog niet in beeld, rijdt de rode eend. Jochem en Bassie, oftewel liefkozend door Bijl “Ted en Ed” genoemd, komen we uiteindelijk weer tegen bij een benzinepomp. Ondertussen heb ik het hotel gebeld om aan te geven dat we rond acht uur in de avond in Le lavandou zullen aankomen. Om deze tijd wel te gaan halen, besluiten we toch maar een stuk over de snelweg te gaan. Door deze beslissing komen we mooi op tijd aan in Le Lavandou. Het hotel ligt in centrum van deze gezellige kustplaats. De eendjes worden geparkeerd, terwijl Bijl en ik alvast met alle koffers het hotel inlopen om ons in te checken. Prima kamers, dit keer houd ik Bijl gezelschap in het grote bed en heeft Adse een slaapplek voor zichzelf. Even nog een douche pakken, zodat we fatsoenlijk dit stadje kunnen ontdekken. In de bar onder hotel drinken we klein biertje en vragen wij aan de man achter bar waar een goed Italiaans restaurant is. We hebben namelijk trek in zo’n overheerlijke deeg schijf met kaas, groente en vlees. We worden gewezen op de beste Italiaan van Le Levandou. En dat op 5 minuten lopen. Het zou ook kunnen zijn dat het de enige Italiaan is, dus automatische de beste. Maar het eten is echt heerlijk, in tijden niet zo’n lekkere pizza gegeten. Nu de buikjes weer vol zitten, is het tijd om het nachtleven van Le Lavandou te ontdekken en gaan we op zoek naar vertier.

We volgen de lichtjes, het geluid en de korte rokjes richting de haven. De eerste kroeg die we tegenkomen, blijkt dezelfde naam te hebben als een kroeg waar wij heel wat keren in Cap d’Agde de avond zijn begonnen. Voor iedereen de welbekende Junglebar. Terwijl we genieten van een biertje zien we toch steeds meer mensen langslopen verder de haven in. Om niet in slaap te vallen in deze bar besluiten wij ook eens een kijkje verderop te nemen. Om de hoek blijkt “Le Cub” te zitten en ja, hier zijn dus alle korte rokjes heen gegaan. Het blijkt een gezellige tent, waar de rijke patsers hun geld graag uitgeven om aandacht te krijgen van mooie vrouwen die daar in grote aantallen aanwezig zijn. Aangezien Bassie niet met veel geld kan smijten, probeert hij juist de aandacht te krijgen door zijn werktuig buiten zijn broek te laten slingeren.

Adse moet zich verontschuldigen en gaat terug naar het hotel. Dit terwijl wij nogmaals 20 chemische uitziende drankjes uit een reageerbuisje naar binnen gieten. Na sluitingstijd lopen we naar een disco verderop om af te pilsen. Eenmaal in de discotheek proberen we ritmisch ons hele lichaam te bewegen, terwijl we lurken aan een flesje Heineken. Als een stel oude lullen houden we het na klein uurtje voor gezien lopen we terug naar ons hotel. Onderweg houden we collectief een plaspauze en praten we nog wat na over deze avond. Heerlijk onder invloed van de alcohol, vallen we in een diepe slaap. Weer een dag in stijl afgesloten.

Vrijdag 10 mei

Een mooie dag is aangebroken. Het is vandaag de derde dag van onze roadtrip en we beginnen deze dag uiteraard weer met een lekker ontbijt buiten op het terras. Iedereen is een klein beetje verrot van onze nachtelijk uitstap. Bassie heeft het bier al weer omgezet in zweet en ergens op de boulevard geloosd door 6 km te hebben hardgelopen. Na het goede ontbijt checken we uit en lopen naar de grote parkeerplaats iets verderop. We besluiten om het jeu de boulles over te slaan, zodat we op ons gemak door de bergen kunnen gaan rijden. Ergens onderweg willen we dan genieten van stokboord, kaas en wijn. Deze dag neem ik weer het stuur in handen, we volgen Bassie en Jochem de bergen in. Onderweg komen we nog een mafkees tegen, die gehuld in een monokini uit een rode eend staat te schreeuwen tegen ons. Ook de wielrenners die al zwoegend de top proberen te bereiken, hebben deze mafkees voorbij zien komen. Hopelijk hebben we hier beelden van, zodat iedereen ons kan helpen deze mafkees te onthullen. Boven op de berg hebben we een kleine plaspauze en maken we wat kiekjes van de eendjes en het uitzicht.

Bastiaan en Adse, alias Bits en Bytes trekken zich even terug en gaan door middel van de gps op zoek naar een schat. Als zij weer zijn terug gekomen, gaan we op zoek naar een geschikte plek voor de picknick. Na wat bergen gepasseerd te hebben, rijden we een mooi bospaadje in. Op een mooie plek zetten we de eendjes neer en pakken we al het eten en drinken uit. Helaas voor ons, is deze plek ook zeer geliefd bij muggen. We worden van alle kanten aangevallen en besluiten dan ook ons verlies te nemen. We moeten weer op zoek naar een nieuwe plek. Na wat onderlinge misverstanden, ben ik er klaar mee en pleur ik de eend ergens in berm. Dit uiteraard met het idee dat dit plek is om eindelijk te kunnen gaan eten. Stokbrood met worst en kaas wordt geserveerd op de kap van de eend en de wijn vloeit rijkelijk.

Na deze overheerlijke lunch rijden we verder op weg naar ST. Tropez. Rond de klok van vier rijden we het terrein op van Château Volterra. Hier hebben we weer een rondleiding en een wijnproeverij. De rondleiding die we krijgen is wel een stuk minder interessant dan bij het vorige Château. Hopelijk kunnen de wijnen het andere Château overtreffen.

Er wordt ons van alles ingeschonken, maar we worden niet echt warm of koud van deze wijnen. De gids is ook meer bezig met het verkopen van wijnen aan een stel gefortuneerde Fransen dan uitleg geven over de wijnen die hij ons heeft ingeschonken. Zij krijgen dan ook de betere wijnen te proeven. Als de gids een rondleiding geeft en ons alleen achterlaat grijpen wij onze kans. We pakken de dure fles en vullen de glazen rijkelijk met dit rode vocht. Deze wijn smaakt zeer goed. Voor ons budget is deze wijn van 80 euro per fles iets te gortig, maar die Fransozen bestellen even een paar dozen voor op de boot. Uiteindelijk nemen wij twee andere flessen wijn mee. We bedanken de gids en vertrekken richting Hotel “La Romarine”.

Dit hotel is meer een klein resort dicht bij St. Tropez. Het is van alle gemakken voorzien, maar het belangrijkste is uiteraard het zwembad. We leggen de bagage dan ook snel in de kamers, trekken onze zwembroek aan en plonsen het water in. Na deze verfrissende duik, wel iets te koud, openen we de gekochte wijnen van Chateau Volterra. Met een heerlijk zonnetje liggend op een strandbedje, laten wij de wijn langzaam naar binnen glijden. Op de achtergrond maakt Jochem, uitgerust met een zwembril en dopjes in zijn oor, weer z’n gebruikelijke slagen in het zwembad. Lekker nog even een douche, een klein biertje op het terras en we kunnen ST. Tropez onveilig gaan maken. Jochem biedt zich aan als BOB. We proppen ons allemaal in één eend en rijden richting het centrum van St. Tropez.

Tijdens het zoeken van een parkeerplek, besluit Jochem wat Ferrari’s, Porsches en Massarati’s uit te dagen. Er stonden er enkele in een lange rij voor de ingang van een parkeergarage. Hoe daag je deze bolides uit? Je hebt nodig, een rij mooie, maar vooral dure sportwagens, vijf gekke Hollanders in een ouwe eend en een plaat voor je kop. Ga met de eend naast een bolide stilstaan. Trap de rem in en blijf dan gas geven tot je de aandacht krijgt van de patser achter het stuur, maar vooral van de stoot die er naast zit. Als deze kijken geef je nog een paar keer gas en laat je tegelijkertijd de rem los, zodat je met piepende banden wegscheurt. LET OP! Vooral belangrijk, het rubber van de banden moeten achterblijven op het wegdek. Je kunt dit naar eigen inzien een aantal keren en bij verschillende mooie bolides herhalen. Succes! Van dit alles krijgen we trek, we zetten de eend dan ook snel in een parkeergarage en lopen naar de boulevard.

We kiezen het restaurant de Manderine, heerlijk gegeten, wel prijzig, maar de serveerster maakt het meer dan goed. Na het eten slenteren we nog even door de haven om een beetje te watertanden op prachtige jachten die aan ons voorbijgaan. Terug in het hotel nemen we nog een slaapmutsje, voordat we onder de wol kruipen.

Zaterdag 11 mei

Dit keer ontbijten we in het hotel. Doordat we genoeg tijd hebben nemen we na het ontbijt nog een kop koffie, buiten op het terras. Het is prachtig weer en de hemel is strak blauw. Een mooie dag voor wat actie. Voor vandaag staat er dan ook een mooie activiteit op het programma, we gaan quad rijden. We rekenen onze kamers af en zetten koers naar Chateau Des Demoiselles.

Omdat we een uur te vroeg zijn, nemen we nog wat artistieke foto’s van ons en de eendjes, met op de achtergrond de enorme wijnvelden waar wij straks als een malle door heen zullen crossen. Onze gids komt het terrein oprijden en zet alle quads op een rij. Een netje en een helm op, nog een uitleg en we kunnen gaan. In de volgorde Adse, Bassie, ik, Bijl en Jochem rijden we achter onze gids aan. Wat een power zit er in zo’n apparaat! We rijden eerst een klein rondje om een te worden met onze quad. Daarna begint het echte werk, de paden zijn hobbelig en we rijden berg op en af met als hoogtepunt acrobatische taferelen door een greppel.

Heerlijk even anderhalf uur helemaal los gaan met zo’n krachtpatser. Na afloop praten we nog wat na met onze gids, voordat we op weg gaan naar onze laatste slaapplaats in Aix. We besluiten de snelweg te nemen, we komen dan ook helemaal doorgewaaid aan in deze prachtige oude studentenstad. Als we door de stad rijden op zoek naar ons hotel, trekken we veel aandacht met de eendjes. Vooral als Adse met piepende banden een rotonde neemt. Het hotel blijkt een statig pand te zijn aan dé weg in het centrum van Aix. Voordat we ons kunnen opfrissen, wacht ons eerst nog een klim van vier hoog naar onze kamers. Voor het hotel komen we na een douche weer samen op het terras. We lopen het centrum in met Jochem als gids. Hij is hier al wat vaker geweest en weet dan ook wel een klein beetje de weg in deze middeleeuwse stad.
Veel tentjes worden om allerlei redenen afgewezen. Vraag me niet waarom, maar uiteindelijk worden we aangetrokken door een restaurant met een plastic koe voor de deur. De tent wordt gerund door groep mannen met voorkeur voor hetzelfde geslacht. Het eten is heerlijk, maar de bediening is echt chaotisch. Na het eten lopen we een gezellige bar in met veel vrouwelijk schoon. Er blijkt zelfs voetbal op te staan. Even resumé, we hebben heel veel vrouwelijk schoon, voetbal en bier. Ik zeg top bar, waarom bestaat deze ultieme combinatie nog niet een Nederland? Jochem en ik zijn ooit met Danker eerder in deze stad geweest en hebben toen een erg mooie tijd gehad in een cocktailbar. We besluiten dan ook de bar te bezoeken met de hoop dat we die tijd weer kunnen herbeleven. Met tussenstop in een prachtige kerk, waar Bassie met iets te veel bombarie vraagt of dit de cocktailbar al is, belanden we in de cocktailbar.

Helaas voor ons zijn er nog weinig bezoekers en na een cocktail gaan we ook weer terug naar de kleine barretjes. In een van de barretjes vragen we aan een paar Franse meiden: “Where is the place to be?”. We worden verwezen naar een grote deur met een paar klerenkasten er naast. Achter de deur blijkt een gave discotheek in een enorme kelder te zitten compleet met DJ en een podium voor de house band. Al snel gaan onze voetjes van de vloer en bewegen wij ons soepel tussen alle Fransen door. Bassie is de eerste die zijn bed gaat opzoeken, Adse volgt iets later en als klap op de vuurpijl laat zelfs Bijl ons in de steek. Wel brengt hij Jochem en mij nog een biertje. Met z’n tweeën blijven we achter terwijl de houseband “Smels like teen spirit” speelt, maar dan met een Frans accent. Na een uur verlaten wij ook de discotheek op zoek naar een vette hap. Na lang zoeken zitten we uiteindelijk in restaurant met voor ons een bord patat, gehakt met een plak kaas en sperziebonen. Jaaaa sperziebonen, we bestellen een cheeseburger en krijgen dit. Rare jongens toch die Fransen. Met deze maaltijd in onze mik, lopen we rustig terug naar het hotel waar we eindelijk onze ogen kunnen laten rusten.

Zondag 12 mei

Vanochtend gaan we uiteraard weer op zoek naar een terras in de zon voor een overheerlijk ontbijt. Vlakbij een kleurrijke markt vinden we zo’n terras. Hier kunnen we weer onze tanden in een croissant zetten en wegspoelen met Franse koffie en verse jus. We lopen terug naar het hotel om uit te checken en de bagage op te halen. Deze keer besluiten Bassie, Jochem en ik de te kleine lift te nemen. Is dit niet te zwaar? Nee komt wel goed! Met het geluid van een alarm belanden we op de begane grond. Toch iets te zwaar! Terwijl wij de eendjes weer volladen, laat Adse nog even een boodschap achter. Hij heeft echter een probleem en belt Bassie. Wat blijkt dat het WC papier op is, altijd lastig. Bassie brengt Adse uiteindelijk een nieuwe rol, zodat hij niet iets anders hoeft te gaan gebruiken. De terugweg is erg winderig aangezien we de snelweg moeten nemen en niet de B-wegen.
Mooi op tijd rijden we weer het terrein op van vintageroadtrips.com. We leveren de sleutels weer in. Samen met een taxi rijdt de gezellige Hollandse krullenbol ons naar het vliegveld. Na het inchecken lopen we de Burgerking in om ouderwets te bunkeren. Als laatste en met volle maag stappen wij het vliegtuig in. Starten, stijgen en we vliegen. We vliegen terug naar Nederland.

mei, 2010

Verslag Egypte 2010

Zondag 14 maart 2010

Vandaag staat een reis op het programma richting Egypte. Met Ronald en Jochem hebben we na het behalen van hun GVB besloten om eens in het buitenland golfen. We gaan naar het plaatsje Taba. Een klein plaatsje dat pas sinds enkele tientallen jaren bij Egypte hoort. Om 11:07 uur pakken Ronnie en ik de intercity richting Schiphol. Daar aangekomen ontmoeten we Gakkie en doen nog wat inkopen. Gakkie alias wetboek sluit nog een even snel een reisverzekering af bij de ABN en dan zijn we klaar om te gaan. We gaan naar de bagage drop off en vervolgens richting de douane. We hebben nog wel zin in een hapje eten en drinken dus gaan ontspannen naar een restaurant. Na een tosti en broodje lopen we richting de gate. Aangezien we richting de vertrektijd gaan kunnen we gelijk door naar het vliegtuig. Op verzoek van Gak zitten we echt helemaal achterin het vliegtuig. 31 D, E en F zijn onze plekken. Mijnheer Wetboek heeft nog een nek kussen gekocht om de vlucht goed door te komen.
Netjes op tijd gaan we om 14:00 uur de lucht in. Als Bas een lekker uiltje ligt te knappen wordt er omgeroepen dat we een tussenlanding gaan maken. De aankomsttijd van 20:00 uur gaan we dus nooit halen. Dit is ff balen. Hier hebben we geen rekening mee gehouden. Uiteindelijk komen we pas om 22:00 uur aan in Taba. Twee stempels en drie controles later zijn we officieel in Egypte. Dan weer een uur later komen we aan in ons resort. Deze reis is ons alle drie wat tegen gevallen. Ook vanwege de tussenstop. Na een redelijk vermoeiende reis belanden we eindelijk op onze hotelkamer. Nadat de kleinste van ons zich tevreden stelt met een paar planken en een matras, overvallen wij de mini-bar. Cola, bier en nootjes verplaatsen zich snel in onze buik, we lijken wel uitgehongerd.
De generaal roept: “Slippers aan en vertrekken!” We lopen rustig door het enorme gebouw, zoekend naar iets wat op eten en drinken lijkt. Helaas is het geluk niet aan onze kant, er is geen gezelligheid meer te vinden in dit enorme verlaten gebouw. Het enige wat je hoort is de zee en onze klapperende slippers. Zijn er überhaupt mensen die een kamer hebben geboekt in dit hotel of zijn we beland in een goedkope horror-film? Gelukkig hebben wij de kleine generaal in ons midden en hoeven we geen angst te kennen. Met zijn enorme sabel baant hij zich een weg door de het doolhof van gangen en trappen. Na deze barre tocht belanden we uiteindelijk weer in room 2316. Onze lopend wetboek leest toch nog even snel de voorwaarden door, maar komt tot de conclusie dat wij al voor een flinke duit hebben gegeten en gedronken. De mini-bar valt namelijk niet binnen het all-inclusieve package. Moe gestreden en mokkend poetsen we onze witte tanden om uiteindelijk tussen de zure lakens in slaap te vallen.

Maandag 15 maart
Na een nacht vol gezaag, vult onze kamer zich langzaam met de prachtige Egyptische zonnestralen. Onze ogen komen langzaam uit de half zeven stand. Even snel een douche pakken en daarna vlug als echte kudde dieren op naar het ontbijt buffet. Helaas is private Ronnie niet helemaal bij de tijd. Voordat we gingen slapen kreeg ik de opdracht van Bonaparte om de wekker te zetten, en zoals een trouwe soldaat het betaamt voer ik de opdracht naar behoren uit. Alleen was ik even vergeten dat er nog uur tijdsverschil is. Dus in plaats van rustig wakker worden, moeten we ons nu snel haasten om onze eerste Egyptische ontbijt niet mis te lopen.

Na de buikjes vol gegeten te hebben, bakkeleien we over de vraag “lopen we de 18-holes vandaag of gaan we ons vermaken in het zwembad? Uiteindelijk kiezen we voor het laatste. Na de gebruikelijke ochtendsessies, in de vrolijke vierkante meter, smeren we ons in en lopen we richting het zwembad. Even onze strandlakens van het hotel ophalen, al mag het de naam strandlaken niet dragen. Dan gaan we op zoek naar drie strandbedjes. Helaas voor de generaal is er weinig vrouwelijk schoon te ontdekken of hij moet zich tevreden stellen met 65-plussers, want die zijn hier in overvloed. Nadat we een paar uurtjes hebben genoten van de zon, is het weer etenstijd. We vertrekken in rijen van acht naar het restaurant. Dit keer hebben we ons tevreden gesteld met een lekkere salade en een glas mineraalwater. Nu nog even een uiltje knappen en we zijn klaar voor de zwembadbar. Op een kruk en tot ons middel in het water genieten Bassie en ik van een heerlijk koud tapbiertje. Ondertussen werkt Gak zijn borstspieren bij door wat baantjes te trekken. Na 500 meter houdt Gak het voor gezien en komt hij ons verblijden met zijn aanwezigheid in de zwembadbar. Wij hebben inmiddels al wat biertjes weggetikt, en zijn niet vies van nog een biertje. Met man en macht proberen we de aandacht te trekken van de barkeepers, die meer aan het lullen zijn met elkaar dan dat ze de gasten bedienen. Elke bestelling is weer een gevecht tussen ons en de barkeepers. Na wat gezwaai en geroep, komt er een wat norse Egyptenaar die al snel de bijnaam ‘Stipje’ van ons krijgt, ons vriendelijk verzoeken niet meer te bestellen vanuit het zwembad. Er wordt hier namelijk niet bediend. Wel raar aangezien we al vier keer eerder besteld hebben. Toch geeft onze vriend “Stipje”, met zijn bekende norse blik, ons de drankjes. Aangezien wij alleen orders opvolgen van de generaal, bestellen we even later weer gewoon uit de zwembad. Al kiezen we nu zorgvuldig voor de barkeeper die ons met een iets vrolijkere uitstraling voorziet van een nieuw vers getapt biertje. Jochem heeft inmiddels weer een prooi in zicht die langs ons loopt, een leuke dame waarmee hij bij lunch zat te sjansen. Helaas is het bier Bassie een beetje naar zijn hoofd gestegen, want met de beruchte zin “O my goodness” weten we meteen welke nationaliteit deze dame heeft. De kansen voor Gak verdwijnen dan ook als sneeuw voor de zon. Helaas voor ons moeten we ons lichamen toch verplaatsen uit het zwembad, want klokslag vijf uur is de bar gesloten. Gelukkig kunnen we onze dorst lessen in een bar even verderop. De avond is nog jong en wij zijn al lekker in de holadiee stemming. Na nog een paar drankjes is ook onze maag toe aan brandstof, even snel douchen en dan naar het restaurant. We maken nog tussenstop om als echte toeristen, ons hoofd te laten vullen met informatie over praktisch zaken en de excursies die worden aangeboden.

Het avondeten viel ons een beetje tegen, dus we hebben ons maar tegoed gedaan aan de zoete taartjes. Maag is weer vol en nu op zoek naar nog wat vertier. Dit vinden we in de Archers bar, met een cuba libre lekker swingen op de Egyptische versie van “Suzanne”, zou VOF de kunst hier zijn royalty’s voor ontvangen? Vooral Bassie haalt al zijn dans kwaliteiten uit de kast en gebruikt de volledige dansvloer als zijn eigen domein. Gelukkig is de gemiddelde leeftijd in deze bar een stuk lager en probeert Gak zijn versiertrucs uit op een leuk uitziende Engelse jongedame. Toch was zij niet de nieuwe mevrouw Gottmers. Na een mooie eerste dag in Egypte en na een lange monoloog van de generaal op ons balkon, sluiten we deze dag af door heerlijk onder invloed van wat alcohol diep in slaap te vallen.

Dinsdag 16 maart
De volgende ochtend worden we rond klok van negen wakker met een klein beetje brak gevoel. Voor Gak was het meer een braak gevoel. Helaas laat de zon ons in de steek, 7 uur gevlogen en dan hebben we dit. Dus na een stevig ontbijt besluiten we dat vandaag een mooie dag is om dat gene te gaan doen waaruit het idee is ontstaan voor deze vakantie. Jawel we gaan lekker golfen. Naast het hotel ligt namelijk een prachtig gelegen 18-holes tournament baan. Dus ons tour-schoenen en handschoentjes aan, wat extra ballen mee en de pro’s zijn er klaar voor.

Om half twaalf scheuren we in een golfkar, al denkend aan de film Navy Seals, naar de eerste hole. Met in onze kielzog een ontspannen Bassie die als een volleerd golfkar rijder over de paden crosst. Vandaag is hij Jan Paparazzi en wordt hij al snel ook gepromoveerd tot chef ballen zoeker. Bij de eerste hole aangekomen analyseren we even kort de baan en slaan we onze eerste bal van de dag weg. De bal van Ronnie belandt keurig op de fairway, helaas heeft Gak minder geluk, want de eerst zoektocht naar een bal is een feit. Gak herstelt op de volgende holes en slaat al gauw een aantal pars. Ronnie is na drie holes niet alleen het gevoel kwijt, maar ook een aantal ballen.

Af en toe wordt er gevloekt en vliegen er wat plaggen door de lucht, maar op zich gaat het zeker niet slecht voor een eerste keer op een 18-holes baan. En toegegeven de baan ligt er erg mooi bij, aan de ene kant een berg aan de andere kant kijken we uit op zee, met aan de overkant Jordanië, Saoedi-Arabië en Israel. Zo brengen we al golfend de dag door, lekker ontspannen met tussendoor een overheerlijke hamburger.

Zelfs Bassie slaat ook een bal, al moet hij daarvoor eerst een aantal keren over de bal heen maaien. Geef hem een helm, een knuppel en een handschoen en een nieuwe ster in het honkbal is geboren. Nadat we ons met succes door de 18-holes hebben heengeslagen, lopen we terug naar het hotel. Een biertje hebben we wel verdiend na zo’n intensieve sportdag. ‘s avonds eten we weer in de kantine en al snel weet Bassie welke saus hij voortaan met rust moet laten. Een enorme hete zweet aanval treft zijn voorhoofd. Gelukkig doet een koud biertje wonderen en al snel kan hij het servet van zijn voorhoofd afhalen. Na het eten nog even een afzakkertje halen in de Archers bar. Helaas was het vrij snel afgelopen voor ons, ook wij zijn de dertig gepasseerd, en vertrekken we naar onze kamer. Daar aangekomen begonnen de zaagmachines al snel op volle toeren te draaien. Na een half uur geluisterd te hebben naar deze prachtige klanken pakte ik mijn matras om van de badkamer een slaapkamer te maken. Hier vond ik eindelijk de stilte die ik zocht, waardoor ik al snel werd bevangen door de slaap.

Woensdag 17 maart
Weer laat de zon ons in de steek, hopelijk ontwaakt hij na het ontbijt uit zijn slaap. Nadat hij ons de order heeft gegeven om Petra te gaan boeken gaat de tiny general na het ontbijt alvast op zoek naar de beste plaats aan het zwembad. Terwijl hij wacht op de eerste zonnestralen, staan Bassie en ik in de centrale hal te wachten op onze Vlaamse reisleidster. Ze heeft waarschijnlijk de gewoontes overgenomen van de plaatselijke bevolking, want nadat ze gisteren niet is komen opdagen is ze vandaag 20 minuten te laat. En dat gaat van onze baktijd af. Bassie spot haar gelukkig als eerste en trekt haar direct aan het jasje. Want nog voordat ze naast ons komt zitten, komt er uit elke hoek van het hotel toeristen op haar afgevlogen. Na wat verwijten van een overhitte bejaarde Duitser over een bepaalde reis, helpt ze ons toch als eerste. In een poep en een scheet zijn we ruim 500 euro lichter. Maar nu hebben wel een mooie trip geboekt naar Petra in Jordanie, een van zeven wereldwonderen. Nu kunnen ook wij eindelijk wat kleur opdoen. Helaas is de zon nog niet ontwaakt en met de wind is het zelfs fris te noemen aan het zwembad. Na een middaglunch is het nog steeds bewolkt en besluit Gak om dan maar 9-holes te gaan lopen. Bassie en ik blijven bij het zwembad, wachten op betere tijden wat betreft de zon. Maar de zon laat zich die dag niet meer zien en wij zoeken ons heil dan maar aan de bar.

Eerst wat indrinken bij de zwembadbar om daarna in een andere bar alle 5 de verschillende cocktails uit te proberen. Een ding weten wel, een bloody-mary is niet zuipen, maar het gaat wel weer een gezellige avond worden. Snel even het lijf schoonmaken en op naar de kantine voor weer een uitgebreid buffet, waar vooral de Engelse toeristen van smullen. Die zijn dan ook dit voedsel gewend. Na het buikje volgegeten te hebben met vooral brood en salade afgespoeld met een biertje, gaan we naar de courtyard. Hier gebeurt het allemaal, wat drinken en entertainment betreft. Al is het vooral gericht op de wat oudere toeristen.

Lurkend aan een waterpijp met appelsmaak en genietend van een cubra libre blijven we toch even hangen op courtyard. Al is de muziek vreselijk, toch bedenkt Bassie zich geen minuut om zich meteen aan te sluiten bij polonaise. Als een bedreven polonaise loper sluit hij achteraan en swingt hij met de oudjes mee.

De waterpijp is inmiddels uitgerookt en onze glazen zijn leeg. Het is dus weer tijd voor de Archerbar, We lopen de Archerbar binnen en de barmannen groeten ons met zoals altijd een uitgestoken hand. We bestellen weer onze huidige recept en Bassie gaat meteen verder waar hij op de court-yard is gebleven, namelijk zijn nieuwe dansmoves uitproberen. Vooral op de muziek van MJ en ABBA komt Bassie het beste uit de verf. Als de wieken van een Oudhollandse molen zwaaien zijn lichaamsdelen door de lucht. Hierdoor is hij waarschijnlijk ook de enige die zich op dansvloer bevindt, aangezien niemand graag een klap van deze wieken wil krijgen. Jochem is inmiddels in gesprek geraakt met een Engels stel en al snel staan we met ze vijven een wodka weg te tikken. Althans dat dacht ik, uiteindelijk heeft Gak het drankje achter de bar leeg gekieperd en heeft Bassie zijn wodka overgegoten via zijn mond in mijn bier. Dit alles hoor je natuurlijk weer pas de volgende dag. Al snel hebben we het enorm naar ons zin en genieten we van de opzwepende muziek en van de alcohol die we tot ons nemen.

Om twee uur ’s nachts worden verzocht de Archerbar te verlaten. We besluiten om nog even naar het strand te gaan. Al snel hielden het Engelse stel de eer van de Engelse toeristen hoog, Neil stond tegen een muurtje bij het zwembad zijn urine te lozen terwijl zijn vriendin languit op de trap licht. Op het strand aangekomen stonden Neil en ik te schreeuwen naar de overkant van de baai en ontfermen Bassie en Jochem zich over zijn vriendin die blijkbaar een beetje emotioneel is. De strandtijd was van zeer korte duur, want Neil trekt zonder wat te zeggen zijn vriendin ineens mee en vertrekt naar hun hotelkamer. Wij blijven verbaast achter, maar al snel besluiten wij ook onze bedden op te zoeken. Tijdens de terugtrekking van de troepen, komt bij Bassie weer het exhibionisme naar boven en al snel waggelt hij met zijn broek op zijn enkels en zijn slurf uit zijn boxer door de gangen van het Hotel. Gelukkig roept de generaal hem als snel tot de orde door zijn boxer aan flarden te scheuren. Aangezien de terugtrekking niet helemaal zonder geluid is gegaan, rinkelt al snel de telefoon op onze hotelkamer. Wij worden vriendelijk verzocht minder geluid te produceren maar zoals een echt rechtenstudent het betaamt ontkent Gak alles.

Donderdag 18 maart
Ja daar gaat de wekker weer en deze keer zou ik hem het liefst het raam uitgooien ware het niet dat het gaat om mijn mobiel. Langzaam ontwaken we uit een diepe slaap, helaas voor ons is de man met de hamer rustig onze voorhoofden aan het bewerken. Maar gelukkig hebben we daar een wondermiddel voor, genaamd Advil. Ga dus nooit zonder deze pareltjes op reis, want ze kunnen een dag weer helemaal goedmaken. Even snel de gebruikelijk ochtendscheten, urine lozen, een warme douche en we zijn gereed voor het ontbijt. Dit is gelukkig het beste van de drie maaltijden die we op een dag krijgen. Heerlijk gebakken eieren of een omelet met toast. Ook de croissant valt bij ons in de smaak. Na het ontbijt zijn we redelijk weer aanspreekbaar en dat is maar goed ook, want we hebben een zware dag van luieren aan het zwembad voor de boeg. Na wat relaxte uurtjes aan het zwembad besluiten we dat het tijd is voor het katervoedsel bij uitstek, namelijk hamburgers met patat. Helaas voor mij valt de hamburger als een steen in mijn maag en veroorzaakt hij wat kleine problemen in mijn darmen. Vanaf dat moment heb ik de rest van de vakantie hier last van. Ook Bassie en Gak worden al snel geconfronteerd met de zogenaamde “vloek van de farao”. Wij zijn dan ook snel een veel geziene gast op de WC. Maar ook hier is een middel voor dat wij als eerste in onze toilettas hebben gestopt, genaamd diarreeremmers. Morgen staat Petra op het programma en dat betekent een piepende wekker om 6:00 in de ochtend. We gaan dan ook snel na het eten ons bed op zoeken. Helaas voor mij beginnen die twee kanonnen al weer snel te donderen en verhuis ik weer met matras en al naar mijn vertrouwelijk plek in de badkamer. Hierdoor hoop ik toch nog wat slaap mee te kunnen pakken.

Vrijdag 19 maart
Om 6.00 in de ochtend gaat de wekker, ik kijk naar rechts en zie Bassie al weer slaperig onder aanvoering van een scheet zijn ochtendurine lozen in het toilet. Ja dat is even anders wakker worden dan een kus van mijn vriendin. Na het douchen gaan we kijken of de kantine al open is. Na 5 minuten kunnen we aanvallen en genieten we even lekker van ons ontbijt als of het onze laatste is. Om 6.50 moeten we aantreden in de lobby van het hotel en worden we verzocht plaats te nemen in een van de busjes. Hier kunnen we genieten van wat heerlijke Arabische klanken. Zoals gewoonlijk zijn er altijd mensen te laat, maar gelukkig wijst Bassie deze mensen daar op door duidelijk even op zijn klokje te tikken. Zo de toon is weer gezet voor deze dag. Na een kwartier vertrekken we eindelijk en zijn we op weg naar de stad Petra.

Aangekomen in de haven voor de overtocht naar Jordanië is het weer geduld hebben. Eerst weer zo’n achterlijk briefje invullen, hoe zo bureaucratie, en pas na een uur mogen we door de douane. Als eerste door een metaaldetector en daarna staan er weer een aantal Egyptenaren je paspoort vol te stempelen, waarna je paspoort bij de uitgang, nog geen meter verderop, nogmaals gecheckt wordt op stempels. Eindelijk kunnen we op de boot stappen, even drie kwartier onze ogen dicht en wij zijn in Jordanië. Voordat we de boot af kunnen, moeten we eerst via de brug voor een aantal nieuwe stempels. In Jordanië worden we opgewacht door onze Engels sprekende gids, al snel blijkt dat hij over portie droge humor beschikt. Samen met hem lopen we door het havenstadje, wat meer lijkt op een filmset in Hollywood dan een Arabisch vissersdorpje, naar de bus. Na drie kwartier in de bus stoppen we even, zodat volgens de gids iedereen even kan plassen als men moet. Maar al snel blijkt de ware reden van deze stop, we moeten de plaatselijke economie even spekken door allemaal toeristisch rommel aan te schaffen. Aan ons hebben ze niet echt veel al koopt Bassie nog even prachtige koelkastmagneet van de stad Petra. Goed gedaan ouwe! Na een half uur worden we verwacht bij “The green bus”, ik herhaal “The green bus” en voor de mensen die mij niet hebben gehoord wij zitten in “The green bus”. Iedereen is weer binnen en we zijn weer op weg, al snel zien we het prachtige landschap waarin de stad Petra is verborgen. Onze gids vertelt vol trots dat in dit unieke landschap de blockbusters Star Wars, Indiana Jones and the Last Crusade en Lawrence of Arabia deels zijn opgenomen. Ook recent hebben de makers van Transformers 2 hun weg naar deze magische plek gevonden. Voordat we de stad Petra mogen bezoeken, hebben we eerst nog een lunch. Dit maal mogen we het eten in de kantine van het Marriot beoordelen. Na een prima lunch van een uur gaan we dan eindelijk echt op weg om het wereldwonder te aanschouwen.

Aangekomen op een enorm parkeerplaats vol met bussen worden ons nog even kort de spelregels uitgelegd. Dit maal is ons huiswerk niet alleen het onthouden van “the green bus” , maar ook de cijfers 03 van het nummerbord. Gelukkig hebben wij een Master in alles in ons midden en hoeven Bassie en ik ons geen zorgen te maken over dit ingewikkelde vraagstuk. De gids gaat ons voor op het pad richting de stad Petra. Wij lopen aan de rechterkant, want aan de linkerkant word je anders ondersteboven gelopen door een stel opgejaagde paarden. Deze paarden worden door de lokale bevolking gebruikt als vervoersmiddel voor toeristen richting de stad Petra. Hierdoor pikt een van de armste bevolkingsgroepen in Jordanië ook een graantje mee van deze toeristische trekpleister. Het is ook een geweldig schouwspel, wanneer deze paarden met hun jockey over het zand heen scheren. Wel moeten we op de gids blijven letten, want meneer staat voor je het weet al weer een paar meter verder op met zijn kaart in de lucht te zwaaien. Het wordt weer tijd voor een verhaal en we hangen weer vol overgave aan de lippen van onze gids. Met een redelijk tempo lopen we de beroemde kloof binnen, waarbij we steeds meer te weten komen over de oorspronkelijke bewoners van deze prachtige oude stad. Na een uurtje bereiken we het einde van de kloof. Langzaam zien we de schatkamer van Petra uit het niets verschijnen en voordat we het weten staan we oog in oog met een 40 meter hoog, 25 meter breed en ruim tweeduizend jaar oude schatkamer, genaamd de Khazneh.

Dit lijkt me toch wel een kodak momentje en de flitsen volgen elkaar dan ook snel op. Helaas hebben we weinig tijd, want onze gids heeft zich te houden aan een strak tijdschema. We lopen dan ook snel langs de andere imposante gebouwen die deze stad rijk is. Na het laatste verhaal van onze gids, krijgen we de mogelijkheid om in de voetstappen van de Nabateeërs te treden en op eigen houtje de stad te verkennen. Nadat we nog wat hebben rondgelopen in de oude stad, bereiken we na een uur de parkeerplaats waar onze “green” bus rustig staat te wachten om ons weer terug te brengen naar de haven. In de haven aangekomen, lopen we via de brug voor nog eens een stempel in ons paspoort richting onze plaatsen. De boottrip duurt normaal gesproken niet langer dan drie kwartier, maar in de haven van Egypte worden we weer eens geconfronteerd met de bureaucratie die dit land in zijn greep houdt. Er lag namelijk al boot voor ons in de haven en deze mensen moeten eerst gecontroleerd worden. Zoals gewoonlijk duurt dit nou eenmaal erg lang, voordat alle mensen weer beschikken over de juiste stempels. Na een uur in de haven te hebben gelegen, is onze boot aan de beurt. Er vormt zich dan ook al snel een lange rij voor de douane met ons als een van de laatste in deze rij. Ook dit schouwspel neemt een uur in beslag. Na de benodigde stempels mogen we plaats nemen in de bus. Al gaat dit ook niet zonder slag of stoot en belanden we eerst in de verkeerde bus voordat we de juiste bus hebben die ons terug brengt naar het hotel. Het is inmiddels al weer half elf wanneer wij redelijk uitgeput aankomen in lobby van het hotel. Helaas is er niet voldoende tijd om eerst even het Jordanese woestijnzand van ons af te spoelen en haasten we ons naar de kantine. Op de weg er naar toe hopen we op eindelijk een heerlijk portie kebab dat onze honger kan stillen. En yes, we hebben geluk, er is kebab al moet het wel lekker gemaakt worden met wat mayo en ketchup. Na redelijke maaltijd, bestaande uit kebab dat wordt afgespoeld met een biertje, zoeken we ons bedje op. Want zo’n dag gaat je niet in de koude kleren zitten, ja ook wij worden toch wel een dagje ouder al is dat niet aan ons af te zien.

Zaterdag 20 maart

Het is zaterdagochtend, de dag voor vertrek. Het wordt waarschijnlijk weer een ouderwetse luierdag aan het zwembad. Dat hebben we ook wel nodig na ons grote avontuur in de bergen van Jordanië. Na weer wat eieren genuttigd hebben tijdens het ontbijt, proberen we een plekje te vinden aan het zwembad. Dit valt weer niet mee, want het moet natuurlijk wel een plek zijn zonder uitzicht op onze oudere medemens, met uitzicht op de Engelse barbiepop in een te strakke roze bikini en tegelijkertijd moet zon de mogelijkheid krijgen om onze goddelijke lichamen te bruinen. Gelukkig kunnen we de strandstoelen verschuiven, tot ze op de plek staan die voldoet aan onze drie voorwaarden. Na wat genoten te hebben van de zon en ons uitzicht, besluiten weer eens keer niet de kantine te bezoeken. Het is weer een tijd voor een vette hap in de vorm van hamburgers en pizza. Na de middaglunch, moet de generaal even rusten en gaan de verkenners op pad. Bassie heeft namelijk een geocaching fetisj en gaat daarom niet zonder zijn gps apparaat op vakantie. Ook in Egypte vlakbij het hotel is een cache verstopt. Om die jongen niet in zijn eentje te laten gaan, strijk ik een keer over mijn hart en sluit ik me aan bij zijn immense zoektocht langs de woeste kust van Taba. Waar in elke hoek het gevaar kan schuilen. Na een barre tocht van een uurtje staan we boven op een berg, met aan de ene kant een prachtig uitzicht over de zee en aan de ander kant de 18-holes golfbaan. We kijken op het gps apparaat, ja hoor we staan boven op onze schat. Wat zou zijn, is het de heilige graal, de zilvervloot van Piet Hein of gewoon de schat van kapitein Zwartbaard. Maar helaas nadat we de stenen weg hebben gehaald is de schat niet meer dan oude doos pringles, gevuld met wat prularia. De teleurstelling van mij is groot, maar Bassie kan zijn geluk niet op. Hij kan weer loggen. Tevens pakt hij uit de doos een speciale geocaching munt uit Tjechie. Met een brede glimlach op zijn gezicht bekijkt hij de munt aandachtig waarna deze snel in zijn linker broekzak verdwijnt. Bij ons hotel terug gekomen, is ook Gak weer wakker en ziet hij met zijn neus in een tijdschrift. De zwembadbar is nog open dus al snel zitten we dan ook te genieten van koud biertje in het nog koudere zwembad. Lang kunnen we niet genieten van de zwembadbar, want de berg Taba Heigths staat zoals elke dag rond 17:00 in de baan van de laatste zonnestralen. Hierdoor is het niet meer vol te houden in het koude water van het zwembad. We zoeken onze heil dan ook snel in een ander bar waar we onze borrel gezellig hebben kunnen voortzetten. Nadat we weer een tijdje slap hebben zitten ouwehoeren, maken we ons gereed voor de laatste avond in Egypte. We ruilen deze keer een kantinetafel om voor een mooi gedekt tafeltje in een Thaise restaurant, in downtown Taba.
Na een uurtje douchen en omkleden, zijn we alle drie weer het mannetje en lopen we naar de lobby van het hotel. Tussen de hotels en downtown Taba rijdt een open busje, in de volksmond ook wel de taf taf genoemd. Heel relaxed werken we alle hotels af om eventuele gasten op te halen. Wat opvalt is dat bij elk hotel de bewakers eerst even een spiegel onder de auto houden voordat het hek open gaat. Ik tik Bassie aan en vraag of hij deze mensen kent uit zijn geocaching netwerk. Nee zegt Bassie, deze mensen zijn echte schatgravers, kijk maar ze gebruiken de ouderwetse methode om te zoeken naar die Pringles doos. Bassie steekt deze vakbroeders nog even een hart onder de riem en roept “You good busy” Na twintig minuten in een winderige taf taf te hebben gezeten, komen we aan in downtown Taba. Toch een voordeel dat we iets minder haar hebben, want het blijft ondanks de wind goed in model. We lopen door de uitgestorven straten van Taba op zoek naar de Thai. In de verte zien we het restaurant met de mooie Thaise naam “Bird nest”. Twee uur lang genieten we van heerlijke Thaise gerechten, koud bier en vertellen we elkaar de gebruikelijke sterke verhalen. Na het eten rijden we met de taf taf terug naar ons hotel en denken we maar aan een ding “was dit restaurant ook maar inclusief”.

Aangekomen in het hotel lopen we naar onze stamkroeg “de Arches bar”. De stemming zit er bij ons al snel weer in na een aantal Cuba libres. Ook onze Engelse vrienden sluiten snel bij ons aan. Alleen Neil is redelijk rustig en wil eigenlijk snel terug naar zijn hotelkamer. Ze zouden namelijk de volgende dag vroeg met een snorkelexcursie meegaan. Na een discussie met zijn vriendin lopen ze samen zonder wat te zeggen weg. Na een half uurtje komt zij alleen terug met de mededeling dat zij nog graag met ons wil doorfeesten. Gekleed in een leuk wit jurkje, krijgt ze al snel de aandacht van Gak op de dansvloer. Al snel is de bar zoals elke dag uitgestorven. Gelukkig blijft de DJ trouw zijn plaatjes draaien en springen wij af en toe wat op en neer op de dansvloer terwijl er natte sneeuw op ons gezicht daalt. Even later zoekt Gak een rustige plek op aan het eind van de bar om alleen te zijn met zijn verovering. Al snel slaat hij zijn slag en gaat zijn tong op zoek naar die van haar. Terwijl Gak schaamteloos aan het tong worstelen is, vermaken Bassie en ik ons aan de bar. Zuigend aan het ritje van onze Cuba libre hangen we over de bar heen en schreeuwen in koor naar de barman en de DJ “You are the man, he is the DJ”. En dit dan zo’n vijftig keer.

Op eens staat Gak naast ons. “Ze is weg, verdwenen in de nacht”: zegt hij met een snik. Kom zeggen wij deze bar is gesloten, we gaan nog even het strand onveilig maken. Als een stel puberende tieners lopend we zwenkend naar het strand. Bassie probeert te hordelopen over stel strandstoelen, wat al snel eindigt in een struikelpartij. Helaas voor de gasten van dit hotel gaat dit gebaard met flink wat kabaal. Al snel hoor ik geritsel en duiken er schaduwen op van de bewakers. Ik blijf even staan, kijk achterom en vraag aan Bassie en Gak of zij hun stemgeluid iets kunnen verlagen. Maar dit werkt natuurlijk averechts en is het stemgeluid al snel verdubbeld. Dan maar snel het strand op, dan zijn we wat verder weg van het hotel. Op het strand is de evenwicht van Bassie ver te zoeken, hij ligt dan ook snel languit in het zand. Gak volgt zijn voorbeeld en trekt mij in zijn val mee. Bassie doet daar nog even schepje bovenop en schopt een halvol bierflesje naar mij toe, zodat mijn kleding onder het bier en zand zit.

Volgens mij zijn we niet langer dan half uur op het strand geweest, nadat we verstandig zijn geworden om op de weg te gaan naar onze hotelkamer. Gelukkig hebben de film nog, want tijdens dit strandavontuur heeft onze hippocampus niet goed gewerkt. Nu kunnen we alsnog dit avontuur in onze cortex opslaan. Tijdens de terugtocht zorgt Gak nog even dat de planten zijn gesnoeid en hier kan Mcloud alleen maar jaloers op worden. Terwijl Gak languit in de planten ligt, horen Bassie en ik voetstappen en zien we de lichten van zaklantaarns. De bewakers zijn weer terug, we bedenken ons geen minuut en rennen zonder Gak richting onze hotelkamer. In plaats van rechtstreeks naar onze hotelkamer te sprinten, stoppen we een verdieping hoger in het trappenhuis om te zien hoe Gak in zijn toestand de hotelkamer gaat vinden. We hoeven niet lang te wachten, want in de verte horen we bekende geluiden. Homo’s Homo’s galmt er door de lucht, dit is het enige woord dat nu nog in zijn vocabulair voorkomt. Gak komt steeds dichterbij, uiteindelijk loopt hij verdieping lager in de richting van de hotelkamer. Na een tijdje is hij de hoek om en horen we alleen nog maar zijn aanwezigheid, we besluiten zijn richting op te lopen, maar worden opgeschrikt door een bewaker die ook op het geluid van Gak is afgekomen. Hij spreekt ons aan en voordat wij een woord kunnen zeggen, komt er aan het eind van gang, als duveltje uit een doosje, Gak om de hoek springen. Helaas voor ons heeft Gak niet door dat er een bewaker naast ons staat en schreeuwt hij: “Homo’s, Homo’s, ik zie jullie wel”. Gelukkig kunnen wij de bewaker geruststellen met het feit dat we hem snel naar zijn hotelkamer brengen en we mogen godzijdank onze aftocht voortzetten. Aangekomen in de hotelkamer is het kwestie van secondes voordat de kamer zicht vult met gesnurk.

Zondag 21 maart

Mijn ogen gaan langzaam open en ik denk maar een ding, hij is terug, de man met hamer. Niet alleen mijn voorhoofd heeft bezoek, ook de voorhoofden van Bassie en Gak mogen deze man verwelkomen. Gelukkig hebben we nog wat Advil en die worden dan ook snel ingenomen. Bassie komt nog even tot de conclusie dat zijn hordeloop actie over de strandbedden heeft geresulteerd in een enorme schuur in zijn spijkerbroek. In Nederland heeft hij uiteindelijk na waarschijnlijk het vertellen van een iets ander verhaal, een nieuwe broek mogen meenemen.
Na een lekkere lange douche komen we tot de conclusie dat we onze laatste ontbijt in Egypte hebben gemist. Dus zit er niets anders op dan het pakken van onze koffer en daarna nog even te gaan chillen bij het zwembad. Nadat we even iets hebben gegeten bij het zwembad zoeken we een heerlijk strandbedje op. Het is even tijd om wat bij te slapen. Een uurtje later is de kater gelukkig met de horizon vertrokken. Bassie en ik gaan even kijken hoe laat we worden opgehaald door de bus die ons door de woestijn naar het vliegveld brengt. Op weg terug naar het zwembad komen we onze Engelsen vrienden tegen, hij kan nog net goedendag zeggen maar zij durft ons niet aan te kijken. De vraag is dan ook of zij haar nachtelijk slippertje met de generaal heeft verteld. Daar zullen we waarschijnlijk nooit achter komen. Aan het eind van de middag gaan we ons helemaal klaar maken voor vertrek. Even douchen en onze rekening betalen. Deze staat na al onze nachtelijke uitstapjes vol met heel veel Cuba libres en snacks. We drinken nog even onze laatste drankje in de bar en genieten nog even van een prachtig uitzicht op zee. Begin van de avond worden we opgehaald door de bus en vetrekken we richting het vliegveld. Op het vliegveld eten we na het inchecken nog pizza en nemen daarna wat diarreeremmers in, ja de vloek van farao heeft ons nog steeds in zijn greep. Na de pizza lopen we door de douane en wachten we in een grote hal op ons vliegtuig. Helaas voor ons moeten we ons een uur langer vermaken, want Transvertagia is weer eens te laat. Een uur later dan gepland zijn we dan eindelijk op weg naar Amsterdam. Midden in de nacht komen we aan op Schiphol. Bassie en ik moeten nog een uur wachten op de eerste trein naar Hilversum. We nemen afscheid van Gak die met de metro naar huis gaat. Bassie en ik eten nog een broodje en wachten daarna op onze trein. Een uur later zitten we in de trein en zijn ook wij op weg naar onze eigen bed en WC.

The end!!!!!

Auteur: Ronald

jul, 2013

mei, 2010