Donderdag 24 november

Vandaag gaan we voor vier dagen met z’n drietjes op pad naar Berlijn. Met de trein! De spullen zijn gisteravond al gepakt, dus als we wakker worden, kleden we ons aan, ontbijten wat en vertrekken naar het station. Ideaal, we stappen hier in en straks in Berlijn weer uit, zonder overstap.
Als we bijna op het station zijn, zien we ineens Ine aan komen lopen. Ik denk nog, dat is toevallig, maar dat is het niet. Ine en Dick komen ons namelijk uitzwaaien! Is dat niet lief!? Ine haalt een cappucino voor ons bij het nieuwe ‘Starbucks Hilversum’ terwijl wij vast naar het perron lopen. We hoeven maar even te wachten totdat de trein er aan komt. We hebben wagon 10. Geen idee, waar zit wagon 10! Mensen lopen in en uit. Wij staan ongeveer bij wagon 6, dus we moeten nog een eindje naar achteren lopen. Rennen meer eigenlijk…. Oeps! “U moet nu echt instappen”, zegt de conductrice. We springen naar binnen bij wagon 8. We zwaaien naar Ine en Dick. “Veel plezier!!” “Doei!!! Tot snel!!”
We proberen van binnenuit naar wagon 10 te lopen, maar de Bugaboo is net iets te breed. De conductrice adviseert om in Amersfoort uit te stappen en dan weer in te stappen in 10. Zo gezegd zo gedaan. We hebben een eigen coupé voor ons drietjes! Helemaal top! Hier kunnen we de komende zes uur wel volhouden.

De reis gaat prima en heel snel. We spelen en kletsen wat met z’n drieën en Lone slaapt zelfs twee keer. Om 15.20 uur arriveren we op de Hauptbahnhof in Berlijn.
Het is even zoeken hoe we nu verder moeten. We kopen in ieder geval vast 2 metrokaarten. Lone is gratis.
We hebben de S bahn die wij moeten hebben eindelijk gevonden. Gelukkig zijn er liften hier, anders zou het lastig worden met Lone in de wagen en onze koffer.
Het is nog een klein half uurtje naar ons hotel. Het begint al een beetje te schemeren. We wilden eigenlijk vandaag naar East side gallery gaan, maar als het donker is, is daar weinig van te zien. Na een overstap op een station zonder lift (#$@&^!!!%@#&^), komen we uit op de plaats van bestemming. Het is nu echt al helemaal donker en pas 17.00 uur! Dan doen we East side gallery morgen. Ook goed. Als we zijn uitgepakt en nadat we Lone eten hebben gegeven uit een potje (getverdemme wat is dat een vieze smaakloze drap, ze lust het dan ook niet), zoeken we een restaurantje in de buurt. Na wat heen en weer gelopen te hebben, komen we uit bij een Italiaan. Hier zitten aardig wat mensen, dus het zal wel goed eten zijn. En dat klopt. Bastiaan neemt een lekkere schnitzel met gorgonzolasaus en ik een ander vleesje met (hele hete) pepersaus. Biertje en wijntje erbij, broodje nog voor Lone. Prima hoor. Als toetje neemt Bastiaan nog een huisgemaakte tiramisu, heel leuk opgemaakt ook.

Op weg naar het hotel valt Lone in slaap, dus we nemen nog een afzakkertje in het hotel. We zullen lekker slapen straks. We zitten niet aan de straatkant, dus last van lawaai zullen we niet hebben vannacht…. Alleen een klein detail; onze kamer zit wel aan de kant van het metrospoor. Zo’n tien meter ervandaan. Dus. Need I say more?

Vrijdag 25 november

Het was redelijke nacht met z’n drietjes op 1 kamer langs het spoor. We weten precies hoe de dienstregeling van de U-bahn in elkaar zit. De laatste rit is om 1 uur en ze gaan weer rijden om 4 uur.
Na een lekker ontbijtje en wat caffeïne gaan we eerst naar de East Side Gallery. We stappen op de metro. Als het goed is hoeven we maar 1 keer over te stappen. De overstap is alleen niet zo makkelijk te vinden. We moeten van U-bahn naar S-bahn. En dat is niet in hetzelfde station, komen we achter. We vragen het even. Het is niet logisch… Maar we vinden het uiteindelijk.

De East Side Gallery is heel indrukwekkend om te zien. Het is het langste stuk muur dat nog overeind staat, en is door vele kunstenaars beschilderd. Mooi, maar onvoorstelbaar dat familie en vrienden gewoon van elkaar werden gescheiden door deze muur. Dat maakt het gevoel zo dubbel.
Hier vandaan gaan we – met een tussenstop bij de Starbucks – naar Checkpoint Charly. Toen de muur nog stond, moesten buitenlanders zich bij deze controlepost melden als ze van West-Berlijn naar Oost-Berlijn wilden gaan. Er is niet veel over van Checkpoint Charlie, behalve veel foto’s en het nagebouwde wachthuisje. Op de grond is een scheidingslijn tussen oost en west gemaakt, daar waar de muur heeft gestaan.

Zo, tijd voor iets luchtigers, en tegelijkertijd ook iets waar Duitsland om bekend staat: de kerstmarkt! Lone is ondertussen lekker in slaap gevallen in de wandelwagen. Het is koud en we hebben haar lekker warm ingepakt in de voetenzak met haar dikke winterjas aan, sjaal om en muts op. Soms ben ik wel eens jaloers op haar; lekker worden geduwd de hele dag en af en toe even een dutje doen. Heerlijk! Wat ook heerlijk is, is een glühweintje drinken met m’n andere moppie: Proost lief!!

Wat is het gezellig en knus op de kerstmarkt. Overal zijn kraampjes met eten, drinken en kerstfrutsels. Op de achtergrond staat een bandje te zingen en iedereen is vrolijk. Hier krijg je echt het kerstgevoel! We lopen rustig de hele markt af en kopen wat leuke dingetjes voor Lone voor thuis onder de boom.

Als we uitgefrutseld zijn op de markt, staan de volgende bezichtigingen op het programma; Unter den Linden met aansluitend de Brandenburger Tor. We hoeven de metro niet te nemen gelukkig, want we zijn al op loopafstand. Misschien valt Lone dan ook even in slaap. Dat had je gedacht mama!
Unter den Linden is een lange laan met in het midden verlichte – je raadt het al –  Linden bomen. Heel mooi. Aan het einde staat de Brandenburger Tor, de stadspoort van Berlijn. Het begint al een beetje te schemeren, maar we kunnen er nog een paar mooie foto’s van maken!

Het begint wel heel koud te worden, dus we willen wel even ergens naar binnen. Alleen Lone is het helemaal zat, ze gaat totaal uit haar dak. Ze wil niet meer zitten in de Bugaboo. Ze MOET er even uit gehaald worden, want ze stopt niet met krijsen. Maar het is zo koud! Toch maar eruit en bij papa op z’n arm. Even ergens gaan zitten en dan weer naar buiten om vervolgens weer ergens wat te gaan eten is geen optie denken we, dus we besluiten om maar meteen te gaan eten, ook al is het wat vroeg. Dan kunnen we daarna terug naar het hotel, zodat ze kan kruipen en spelen. Het valt ons sowieso al mee dat ze het zo lang volhoudt in de wagen, onze topper!
We gaan, op advies van Ine en Dick, eten bij een restaurant dat de voormalige mensa is van een Universiteit hier. Het is nog rustig natuurlijk, maar het eten smaakt er niet minder om. En we (lees: Lone) krijgen de volle aandacht van de bediening.
Zo, nu lekker naar het hotel. Even uitrusten van deze drukke dag. En lekker slapen!

Zaterdag 26 november

Vandaag is het shopdag!! Nadat Lone nog even een ochtenddutje heeft gedaan, vertrekken we richting Kürfürtsendam, de grootste winkelstraat van Berlijn. Hier MOET je zijn geweest natuurlijk. We beginnen aan het begin en lopen langzaam naar de KaDeWe aan het einde. Het is druk! Niet te geloven. Veel winkels kennen we al. We stoppen bij de Desigual winkel. Bas scoort een paar leuk gekleurde shirts en ik een. Jeetje wat is het warm in de winkel. Gauw weer naar buiten. Verderop zien we eindelijke de KaDeWe (Kaufhaus  Des Westerns); Het dure merken warenhuis van Berlijn. Omdat we hier toch niets kunnen kopen vanwege de prijs, vind ik er niet zo heel veel aan. En het is druk. En ik heb dorst! Haha. Helemaal boven in het Kaufhaus is een restaurant. Als we eindelijk na 20 minuten wachten (ik overdrijf) de lift in en uit gaan, is het restaurant ook vol! Behalve een paar barkrukken. Alleen voor Lone is het ietwat lastig om te blijven zitten op een barkruk. Het lijkt hier wel gratis!!! We besluiten om het liftje weer naar beneden te pakken en buiten in de winkelstraat een cafeetje te zoeken. Uiteindelijk komen we tercht in een restaurant, maar we mogen ook alleen wat drinken. En Lone krijgt een fruithapje. Ze is zo beweeglijk dat we maar weer gaan lopen. Boefje. We lopen naar de kerstmarkt die ook hier wordt gehouden. Bas eet een broodje echte Duitse Bratwurst met saus. Dat is mij nog even te vet, maar gelukkig hebben ze ook andere broodjes.

Het is weer een hele leuke kerstmarkt met de allerlekkerste en leukste frutsels, net als die van gisteren. Ik koop een kerstbal in de vorm van een sneeuwpophoofd, voor thuis, als herinnering aan dit leuke weekend. Ondertussen is Lone overheerlijk in slaap gevallen lekker warm onder haar dekbedje. We gaan nog even een overdekt winkelcentrum in. We maken er even gebruik van dat Lone slaapt, want nu kunnen we rustig zitten bij een koffiecafé. Dat shoppen gaat je toch niet in de koude kleren zitten, haha! Wij worden ook een jaartje ouder!

Als we later weer buiten zijn, kopen we nog een magneet van Berlijn in een souvenirwinkel. In de  winkel staat een auto waar je in kunt gaan zitten. Het lijkt dan net of je door de Muur heen rijdt. Alleen ik snap ‘m niet helemaal, dus ik zet alleen de auto met daarin Bas en Lone achter het stuur op de foto. Foutje, maar toch leuk.
We lopen nog een paar winkels in en uit en sluiten vervolgens de dag in deze shopdag af met een kopje Starbucks. Heerlijk. Ik koop twee mokken voor de verzameling. Lone zit gezellig bij papa op schoot en vindt het prachtig om te kijken naar de mensen om haar heen.

Heel slecht, ik weet het, maar we gaan op deze laatste dag Maccen op de hotelkamer. We hebben de fut niet meer om naar een restaurant te gaan en willen lekker hangen. En Lone kan dan spelen op de grond. Heerlijk…

Zondag 27 november

Rond twaalf uur gaat onze trein terug naar Hilversum, dus we kunnen rustig aan doen. Rustig ontbijten en daarna inpakken. Als we zijn uitgecheckt, hebben we nog de tijd om een Berlijnse cache te doen! Joepie! Haha! Gelukkig hebben we ‘m snel gevonden.
De trein vertrekt stipt op tijd. Het is nog even rennen naar de juiste coupé, maar het gaat allemaal goed. We zitten nu in de ‘gewone’ coupé, dus niet in een voor ons zelf. En dat is jammer, want Lone is zoooooooo druk. Ze wil aandacht van alle mensen om haar heen. Ze  lacht en brabbelt en klimt op de stoel, trekt aan de haren van de passagier voor ons. Allemaal doet ze het. En slapen? Ho maar!! Maar daarom wel huilen! Op een gegeven moment wordt ze zo moe van zichzelf dat ze toch tegen papa aan in slaap valt… Een half uurtje… Pfoehhh wat een reis. Maar wat hebben we genoten met z’n drieën. Het was top! Tnx lieffies!

Zaterdag 3 september

De dag van vertrek! Is er eindelijk een warme, zomerse dag in Nederland,  gaan wij weg! Gelukkig gaan we ook naar een land waar het lekker warm en zomers is. En dan niet maar een dagje, zoals hier. Wat een vreselijke zomer kent Nederland in 2011. De natste sinds een jaar of 100. Maar genoeg daarover! Wij gaan naar Kefaloniaaaaaaaa!

Een tas van 22 kilo, een koffer van 33 kilo, twee stuks handbagage, een buggy en een Maxicosi. En dat allemaal in de trein. Samen met Bastiaan, Joyce en Lone. Lone’s eerste rit in de trein overigens. En dat gaat redelijk wel.

We spreken af in hal 3, bali 27. Daar staan ze op ons te wachten. Wie? Wie? Wie? Onze vakantiepartners van dit jaar; Adse, Ilona en Elin! Dat is gezellig!!

Het begint al goed bij de incheckbalie. De steward is niet al te meegaand. Ik moet een kilo uit m’n koffer halen, anders mag deze niet mee. Daar sta je dan, met een rij mensen achter je, die zich natuurlijk rot irriteren. Hadden we maar een andere rij gekozen, hoor ik ze denken. Nou, boek eruit, stuk kaas (nee, ik kan niet zonder) eruit, en dan vindt meneer het goed.

We lopen naar de douane en komen er vlekkeloos doorheen. Nu kan er niets meer misgaan! Achter de douane begint de vakantie pas echt. Als we klaar zijn met de nodige inkopen – twee luchtjes, Rennies, 10 tijdschriften en wat boeken – gaan we ff lekker bij de Burger King zitten om wat te eten. Elin kijkt ondertussen vliegtuigen en Lone drinkt haar eerste smoothie.

Na een tijdje mogen we boarden. Nog even alle luiers verschonen, en we kunnen! Nu gaan we het meemaken hoor, met de dames in het vliegtuig. Voor Elin is het de tweede keer vliegen, voor Lone de eerste keer. De mama’s vinden het best spannend!

Het gaat allemaal redelijk goed. Lone krijgt bij het opstijgen een fles melk. En dat gaat wonder boven wonder goed, ze valt daarna meteen in slaap. Zolang Elin maar iets in haar mond heeft en af en toe even kan lopen, gaat het ook prima. Ook heeft Ilona een tasje met leuke cadeautjes voor haar meegenomen, waarvan ze er telkens eentje mag uitpakken. Aan het einde van de vlucht worden de beide dames het wel een beetje zat, maar al met al hebben ze het prima gedaan.

Eenmaal aangekomen op Kefalonia moeten we een poosje wachten totdat we alle koffers bij elkaar hebben en totdat de huurauto’s beschikbaar zijn. Hierdoor missen we op een haar na de boot die we moeten nemen om naar onze villa te komen. Dat betekent een uur wachten, shit. Gelukkig is er tegenover de haven een aantal restaurantjes, zodat we de maagjes even kunnen vullen met een broodje gyros. Tijdens het wachten komen we erachter dat onze buren voor de komende twee weken hier ook staan; een man met drie vrouwen, dat heeft hij goed voor elkaar. Allemaal zijn ze van middelbare leeftijd. We hoeven er dus niet op te rekenen dat we tot midden in de nacht wakker liggen van de herrie naast ons 😉

Eindelijk komt de boot eraan en kunnen we verder. Eenmaal aan de overkant rijden we achter de autoverhuurders aan richting onze Vatsa Villa. Zij wonen toevallig in de buurt bij ons, vertelden ze ons op het vliegveld. Een kleine 20 minuten later stoppen we bij hun huis en is het nog maar een klein stukje naar de onze; “Hunderd fifty meters to the right is your house.” “Ok thanks!”. We rijden verder, maar de weg wordt steeds slechter. En slechter en slechter. Met drie auto’s achter elkaar (de derde is die van de buren) rijden we in de wildernis. “Ik weet het niet meer hoor Bas, we zitten niet goed!” We stoppen en overleggen even met onze vakantiepartners achter ons. Zij denken ook dat we verkeerd zitten en dat we een eind terug moeten zijn. Dat wordt keren dus. Onze buurman laat tijdens het keren wat lang op zich wachten. Achteraf begrijpen we dat hij tegen een hek is aangereden. Oeps..

Uiteindelijk is ons huis dus 25 meter verder dan dat van de verhuurders, in plaats van 150. Schatten is niet hun sterkste punt. Maar goed, we zijn er!!

De villa is mooi en groot! Een hele grote woonkamer met keuken, drie slaapkamers met elk een badkamer, een mooi terras en een zwembad. Hier gaan wij het de komende twee weken wel uithouden! Top!

Als we alle koffers naar binnen hebben gesleept, de slaapzakjes hebben gevonden en een laatste fles hebben gegeven, brengen we de kleinste dames met gierende banden naar bed! Wat zijn ze lang op geweest vandaag! Niet veel later gaan de ouders ook hoor. Tot morgen!

Zondag 4 september

Toen we gisterenavond hier aankwamen was het natuurlijk hartstikke donker, dus onze monden vallen open als we ‘s morgens naar buiten lopen. Wat een uitzicht!!! Wat een geweldig mooie omgeving en het huis is nog mooier nu we het bij daglicht zien. Wat een luxe dat we hier mogen verblijven.

We hebben nog niets in huis dus we besluiten om eerst even inkopen te gaan doen. Gisteravond zijn we langs een Carrefour gereden en we denken dat we die wel weer kunnen vinden. Een uur en drie karren vol later, lopen we weer naar buiten. Zo, daar redden we het de komende dagen wel mee.

Na het ontbijt gaan we lekker luieren en genieten aan het zwembad. Eerst hebben we nog even crisis, want Ilona is haar tas kwijt. Overal kijken we. We zouden ‘m toch niet in de winkel hebben laten liggen? Uiteindelijk blijkt dat Bas Ilona’s tas voor de mijne heeft aangezien en heeft meegenomen naar boven. Mannen hè, die zien dat niet…

Elin is een echt watterrat.  Ze is het water niet uit te slaan. Dat kan ook niet anders met al dat speelgoed dat haar moeder heeft meegenomen. We noemen haar ook wel Ilona Smit. Ze houdt namelijk van Jan Smit en ze lijkt op Bart Smit. Overal komt speelgoed vandaan, ook tot groot plezier van Lone. Lone moet wel even wennen in het zwembad. Ze is namelijk alleen maar warm badwater gewend. Dan is dit toch wel een stukkie kouder! Maar als ze eenmaal door is, en in de zwemband zit, schatert ze van plezier.

Onze villa ligt vlakbij een strandje, Vatsa Beach, en we besluiten om daar even heen te lopen om te kijken hoe het eruit ziet. Tijdens de bergafwaartse wandeling, horen we onderaan een auto met gierende banden optrekken. We ruiken het rubber gewoon. En ja hoor, wie komt daar aan; de buurman! Het is niet echt een rijwonder die man. Als hij er aan komt, moeten we aan de kant!

Het is niet zo’n heel groot strand, maar het ziet er wel gezellig uit met een strandtentje erbij. We drinken er even gezellig een biertje. Die ik steeds over m’n glas heen giet…Niet meer gewend hè, die alcohol.

Als we weer terug zijn, frissen we ons even op en gaan we weer terug naar de strandtent. Ze hebben wel een goede kaart dus waarom niet. We nemen brood met tzaziki, bruchetta, inktvisringen, t-bone steak, porkchops en tonijn. En een korst brood voor Lone. Elin eet met papa en mama mee.

Thuis leggen we de dames op bed, die zijn nog steeds moe van de reis en de nieuwe omgeving. We proberen of ze met z’n tweetjes op 1 kamer kunnen, die naast de onze. Daar zit airco in en dan hoeven ze niet bij de papa’s en mama’s op de kamer te liggen. Dan kan iedereen rustig slapen. Hopelijk dan.

Maandag 5 september

Bas maakt zijn eerste harlooptocht in Kefalonia. 13,5 kilometer door een heuvelig landschap in 80 minuten! En dat om 7 uur in de morgen. Wij hebben allemaal diep respect voor hem!

De rest van het gezelschap heeft een super luie dag voor de boeg vandaag. Heerlijk bij het zwembad, boekje lezen en een beetje zwemmen met de dames, die trouwens prima hebben geslapen met z’n tweetjes op 1 kamer. Dat blijft dus lekker zo de komende tijd.

Elin durft al los het zwembad in te springen! Eerst een beetje twijfelachtig van: “Je vangt me toch wel hè?” Maar later gaat ze als een speer!

Tussen de middag eten we lekker een tosti met de zelf meegebrachte kaas, en een broodje worst. Adse zijn slippers zijn stuk, dus hij gaat ‘s middags even de auto in richting Xi beach, een wat groter strand in de buurt. Daar hebben ze vast wel een winkeltje met dat soort dingen. En inderdaad, hij komt thuis met een mooi paar slippers en een duikbril. Deze laatste is helaas niet goed, want hij loopt meteen vol met water. Maar morgen gaan we een dagje naar Xi Beach, dus dan kunnen we ‘m hopelijk ruilen.

Adse is de rust zelve. Geef hem een boek, een vaas water, een paar snoepjes, chipjes, nootjes, koekjes en wat ijs en je hebt geen kind aan hem. Je kunt ook gerust over hem roddelen, want hij hoort het toch niet. Geintje hè, Ads! We luf joe hoor!

‘s Avonds eten we een lekker ongezonde vette pizza. En een wijntje. En een biertje. En later doen we een gezellig potje Yahtzee. Heerlijk hoor, echt vakantie!

Dinsdag 6 september

Na het ontbijt vertrekken we naar Xi Beach. Het is maar een minuut of 20 met de auto.

Het zand van Xi Beach is rood. Of tenminste, niet knalrood, maar roder dan normaal zand. Er wordt gezegd dat het een helende werking heeft als je je ermee insmeert.

De zee is rustig en mooi helder. Top om met de kleine dames in te gaan. En dan doen we dan ook, nadat we alles hebben uitgestald.

Lone gaat voor het eerst van haar leven in de zee. Dat moet op de foto! Ze vindt het leuk! Ze stopt natuurlijk meteen het zoute water in haar mond, die viezerd. Elin spettert als vanouds in de zee met haar zwembandjes om. Ze vindt alles even prachtig. Ook vindt ze het heerlijk om te spelen in het zand met de Nijntje zandvormpjes en het emmertje.

We proberen of de dames tussendoor even een dutje willen doen, zodat we zelf ook even kunnen liggen. Elin doet het goed, maar bij Lone gaat het het minder makkelijk. Uiteindelijk slapen ze allebei. Niet zo heel lang, maar goed.

We hebben de luxe dat we de lunch op het strand kunnen bestellen en laten bezorgen. Biertje erbij! Proost!

Verderop is een berg die met zijn voet in de zee staat. Hier komt klei vanaf waar je je mee kunt insmeren. Dat heeft een zuiverende werking op de huid, zegt men. Ilona en ik moeten dat natuurlijk even aan den lijve ondervinden. Het is niet echt klei dat je kunt kneden, maar je kunt het van de rots afwrijven en dan op jezelf doen. We zijn helemaal grijs en we voelen het trekken op onze huid! Nou, als herboren hoor!

Adse heeft met moeite zijn duikbril kunnen ruilen en waagt een  nieuwe poging in zee. Maar helaas, ook deze loopt vol. Weer ruilen dus. Ditmaal neemt hij een ander model bril en deze doet het wel! Drie maal is scheepsrecht.

Om een uur of drie kunnen we Lone niet meer in toom houden en is het tijd om te gaan. Dan kunnen we haar in bed leggen en nog even lekker bij het zwembad liggen en spelen met Elin.

Vanavond bestaat het diner uit spaghetti met fijngeprakte voorgebakken hamburger. Gehakt konden we namelijk niet vinden in de supermarkt, hihi. Het smaakt er niet minder om. Helemaal omdat het is gemaakt door Adse. Toppertje hoor. Later nog even een gezellig potje rummikub met een wijntje erbij en de dag is weer compleet. Wel jammer dat Ilona wint.

Woensdag 7 september

Bas is weer vroeg uit de veren om een stukje te gaan lopen. Ik ook, want Mini Gaillard weigert om na haar vroege fles nog een uurtje te gaan slapen. Beetje jammer, maar dan spelen we maar een beetje in bed. Al is ze niet al te vrolijk. En ze heeft ook een paar rare blaasjes op haar rug. Dat is geen zonneuitslag. Dit lijken wel waterpokken. Nee hè… We houden het in de gaten.

Als we hebben ontbeten, gaan we lekker aan het zwembad liggen. Met zijn allen weer superrelaxed, beetje zwemmen, beetje lezen. Al voel ik me niet helemaal lekker. Beetje misselijk. Gaat lekker vandaag!

Elin gaat weer als een speer in het zwembad vandaag. Ze springt het water in en eruit, erin en eruit!  Ze heeft nu helemaal geen hulp meer nodig. Oppassen dus dat ze er niet in springt als we er niet bij zijn! Ilona bekijkt de rare blaasjes van Lone en denkt ook dat het waterpokken zijn. Daarom is ze natuurlijk ook zo hangerig en huilerig. Zo is ze normaal niet, arm wijffie. En wat ook ‘fijn’ is, Elin gaat het waarschijnlijk ook krijgen over een paar weken, want ze stoppen alles van elkaar in hun mond en geven elkaar kusjes. Sorry alvast namens Lone!

De zonsondergang is hier werkelijk prachtig! Daar kunnen ze bij Cafe del Mar nog een puntje aan zuigen. En dat gewoon vanaf het terras!

We zouden eigenlijk uiteten gaan vandaag, maar omdat ik nog steeds niet helemaal lekker ben, gaan de heren eten halen bij een taverna in de buurt. Mixed grill, spies, brood en lekkere Griekse salade. Daar lust ik toch ook wel een beetje van.

Donderdag 8 september

Lone is weer vroeg wakker en het aantal blaasjes heeft zich verdubbeld. Vanavond even kijken in Lixouri of daar een apotheek is. Daar gaan we toch ook een hapje eten.

Onze drank, ijs-, koek-, en snoepvoorraad is drastisch geslonken, dus we moeten echt even naar de supermarkt. O ja en misschien is wat beleg handig en misschien nog wat fruit ofzo 😉

Na weer een lekker dagje zwemmen gaan we na het douchen met de auto naar Lixouri. We zijn een beetje te vroeg, want de winkeltjes zijn nog niet allemaal open, het begint te komen. Apotheken hebben ze gelukkig wel. Alleen kennen ze geen menthol poeder. Dat is niet zo mooi voor Lone, die inmiddels van ome Adse de naam “Pokkie” heeft gekregen. Tja, en wat moeten we nu dan?

We eten aan de haven. Het Griekse eten is wel heerlijk trouwens. Na de vakantie moeten we allemaal wel weer op rantsoen, want het is wel vet! We hebben feta, loempia’s, gehaktballetjes, champignons voor en als hoofd hebben Bas en ik een vleesvariatie, Ilona heeft iets met lam en Adse stoofvlees. Elin zou een kipburger krijgen, alleen die komt niet. Gelukkig heeft ze ook genoeg aan een paar hapjes van papa en mama. Ilona en ik gaan na het eten nog even terug naar een apotheek die eerder dicht was. Helaas is ie nog steeds dicht. Als we terug zijn horen we dat de burger van Elin achteraf toch nog werd gebracht. Dat was natuurlijk te laat. De bon was in het Grieks dus we zullen ook nooit weten of we ‘m hebben betaald.

Thuis sluiten we de dag weer af met een potje Rummikub. Weer verloren!

Vrijdag 9 september

Vrijdagochtend begint Bas de dag weer met een loopje. Als ik beneden kom, zitten Adse en Ilona samen verslagen op de bank. Elin is ziek en heeft koorts, lopen spoken vannacht. Ze ligt nu weer te slapen. Arm meissie! Even kijken hoe ze is als ze wakker wordt, misschien gaat het wat beter.

Lone krijgt ook meer en meer last van de pokjes. Dat gaat lekker hier..

Als Elin wakker is, gaat het gelukkig toch wel aardig en we kunnen wel naar een strandje in de buurt rijden. Kunnen we altijd weer terug als het niet gaat. We gaan ook nog even langs die apotheek in Lixouri, die gisteren dicht was, om te vragen of ze hier wel wat hebben voor Lone. En dat hebben ze gelukkig. Iets wat je in Nederland alleen op doktersrecept kunt krijgen, lees ik later op internet.

De weg naar Petani beach is vreselijk. We moeten eerst over een berg om er te komen. En de weg is niet geweldig. Maar wat ik het engste vind, is om in een oude Daewoo Matiz met  drie mensen een steile helling op te rijden en een bocht te maken zonder omheining. Als we eenmaal op het strand zijn, moet ik eerst even bijkomen…

Het strand is wel de moeite waard. Een mooie baai. De golven zijn jammer genoeg wel hoog en de zee is ruig. Dus we kunnen niet de zee in met de dametjes.

Na de lunch gaan we weer. Er is nog een strandje in de buurt die we willen zien; Aghia Eleni. Ik vind het eigenlijk wel eng om weer die weg op te gaan, maar doe toch een poging. Maar de weg naar dit strandje is nog enger en slechter dan de vorige, dus ik durf niet meer. We keren om. Adse en Ilona gaan wel  verder, de bikkels. Het duurt toch niet lang voordat ze ook weer bij onze villa zijn. Het was niet echt een strand, maar wel mooi blauw helder water. Hun airco is ook nog stuk, dat is niet zo mooi met dit warme weer. Morgen maar even bellen met het verhuurbedrijf.

Ondanks dat ze lief speelt, is Elin nog steeds een beetje koortsig. Zij gaat nog even lekker slapen bij papa en mama op de kamer.

Als we gaan douchen gaat Lone helemaal uit haar dak van de jeuk, zo zielig. We smeren haar in met de zalf die we hebben gekocht. Dat helpt wel een beetje. Ook heeft ze veel dorst.

Vanavond eten we gebakken piepers met sla en souflaki. Na deze spannende dag en twee zieke kindjes, zijn we het allemaal wel zat en gaan we vroeg naar bed.

Zaterdag 10 september

Vandaag weer een dagje bij het zwembad. Lone moet de hele dag vermaakt worden. Zodra je haar even neerlegt, gaat ze huilen. Ze is echt niet zichzelf. Dus we zijn de hele dag aan het spelen en troosten en knuffelen. Elin is gelukkig weer koorstvrij.

Ondertussen komen er twee mensen om het zwembad schoon te maken en krijgen we nieuwe handdoeken en beddengoed.

‘s Avonds gaan we lekker uiteten bij taverna Remetzo om de hoek en daar genieten we ook van de supermooie zonsondergang! Elin vermaakt zich hier ook prima, ze loopt de keuken in en de keuken uit.

Zondag 11 septmember

Vandaag blijven we eerst bij het huis, omdat de auto van Adse en Ilona wordt omgeruild voor een nieuwe, vanwege de kapotte airco. Dat is ook prima, want dan kunnen de meisjes eerst even slapen in hun eigen bedje, aangezien dat op het strand nogal moeilijk gaat. Zodra ze zijn uitgeslapen en de nieuwe auto er is, gaan we naar een strandje voor het restaurant waar we gisteren hebben gegeten. Er staat een aardig windje, maar dat maakt het ook wel even lekker fris.

Je kunt het beste met schoenen aan het water in, er liggen nogal veel stenen. Adse spot met zijn duikbril allemaal kleine visjes om ons heen in het water! Brrr wat een eng idee! Ilona wordt ook nog eens door iets in haar enkel geprikt. Gelukkig valt het achteraf mee, geen open wonden 😉

We leggen het speelkleed neer, dan kunnen de meisjes spelen. Al gauw komen we erachter dat Lone het zand veel interessanter vindt dan het speelgoed op het kleed. Helaas ontkomen we er gewoon niet aan dat ze een paar happen neemt, getverdemme. Dat heeft ze niet van mama hoor.

Al met al hebben we hier een heerlijke middag, onder het genot van een Mythos (Grieks biertje). Of twee. Of drie?

Thuis plonsen we nog ff lekker het zwembad in. Wat een luxe toch… heerlijk.

Vanavond eten we thuis weer lekker pizza.

Maandag 12 september

Vandaag staan we vroeg op, want we moeten een eindje rijden. We gaan namelijk naar Myrtos, hét bounty-strand van Kefalonia. Dat moet je gezien hebben. We moeten weer door de bergen, maar de wegen zijn niet onverhard, dus ik denk dat ik dat wel durf….

Na anderhalf uur haarspeldbochtjes naar boven en weer naar beneden, zijn we er eindelijk. En niet voor niets.  Het is werkelijk prachtig. Helderblauw water en wit zand. Ook wel met stenen, dus je moet wel wat aan je voeten doen, maar evengoed, prachtig.

De dametjes vinden het hier ook lekker. Ze vermaken zich prima op het strand of in het water.

Tegen een uur of vier zijn ze er wel weer klaar mee en dan aan we weer terug.

Als we met z’n allen thuis nog even een plons in het zwembad doen, zie ik ineens dat Lone twee witte streepjes in haar mond heeft; haar ondertanden zijn door! Dat verklaart dubbel haar gejammer van de laatste dagen! De waterpokken én doorkomende tanden! De lieverd. Gelukkig is het nu achter de rug en hopen we heel erg dat Elin het niet krijgt voordat we vertrekken.

Dinsdag 13 september

Today is ladies day! De mannen gaan cachen, ergens in het oosten van het eiland, dus de dames hebben het rijk alleen bij het zwembad. Als ik met Lone aan het zwemmen ben, krijgt ze enorm de slappe lach. Ze moest niezen en ik doe haar na. Ze komt niet meer bij! Geweldig. Ilona zet het op de film.

Nadat we lekker met de meisjes hebben gespeeld en ze vervolgens lekker in bedje hebben gelegd, ploffen we neer op een ligstoel in het zonnetje. Drankje erbij, boekje erbij, wat kan ons nog gebeuren. Heerlijk.

“Piep!” Groepchat. “We hebben ze gevonden en zijn al op de boot terug!” “Nu al??” “Ja. Wij vinden het ook gezellig” Haha, oeps. Onze ladies day verandert zomaar in een ladies morning. Nou ja, wel zo gezellig als ze weer thuis zijn hoor!

Even later zijn ze er. Ze hebben ook boodschappen gedaan, de toppers. Adse heeft ook weer een paar nieuwe slippers gescoord. Die nieuwe van vorige week zijn namelijk alweer stuk. Wat hij ermee doet, Joost mag het weten. Ditmaal zijn het slippers zonder zo’n ding tussen de tenen, maar met een band over de voet. Heel charmant, volgens Ilona. Maar misschien overleven deze langer.

We krijgen een lekker broodje hamburger als lunch van huiskok Adse. Lekkah. Toch fijn dat ze al terug zijn. Anders hadden we dat toch mooi zelf moeten maken 😉

Elke dag oefenen we met Elin hoe wij heten.

“Wie is dat Elin?” Iloon wijst haar vinger naar Adse.

“Mammaaaaa!” schreeuwt ze uit.

“Nee, ik ben papa.”zegt Adse. “Dat is mama, ik ben papa.”

“Papaaa!!”

“Goed zo”

“En wie ben ik? “Mama!”

“Ja heel goed”

“Wie wie is dat Elin?” Il wijst naar Bas.

“Heeeeeejjjjjjj!!!!”

“Nee, dat is Bas”

“Basss”

“Goed!!!!”

“En dat?”

“Bibi!!”, zegt ze met een big smile en kijkt naar Lone.

“Ja dat is de baby, maar ze heet Lone, L-o-n-e” zegt Il.

“Nono!”

“Ja heel goed Elin schatje!”

“En dat is…….”

“Deesss!”

Haha, geweldig. Elin is zo’n poepie. Straks weer oefenen. Eerst moet ze even Lone de fles geven 

Adse is twee keer de klos vandaag, want hij gaat ook het avondmaal bereiden. Gevulde pasta met gehakt (wederom geprakte hamburgers) en groenten. Daaroverheen geraspte kaas. Heerlijk hoor, die Adse kan wel koken. Na het eten doen we nog een potje Rummikub. Met goede afloop! Ik win!!!

Woensdag 14 september

Het plan is om vandaag naar Platia Ammos te gaan, een strandje bij ons in de buurt. Het begint goed, de wegen zijn goed begaanbaar. Af en toe een klein haarspeldbochtje, maar daar ben ik inmiddels wel aan gewend. Het laatste stuk is alleen jammer. Weer onverhard. Ik durf niet. Adse en Ilona gaan voor om te kijken of het eventueel wel te doen is, dan appen ze als ze beneden zijn. Alleen komen we er achter dat het bereik van de telefoons nul komma nul is. Dus Bas besluit om naar beneden te lopen en hen te vertellen dat we terug gaan. Ik durf toch niet

Een poosje later komen ze met z’n drieën weer omhoog. Ilona haalt me over om toch mee te gaan, de weg is niet smal en we komen niemand tegen. En het strand is heel mooi, niet om te gaan liggen, maar wel om even te gaan kijken. Okeeeee, ik probeer het wel dan.

Het valt inderdaad mee gelukkig. En Ilona had niets teveel gezegd. Het strand is prachtig. Super mooi blauw en helder. Het enige is dat we, om daar te komen, een tweehonderd meter steile trap af moeten. Haha. Tweede belemmering. Ben ik nou zo’n scheiterd of…

Bas, Adse, Ilona en Elin gaan naar beneden. Lone en ik blijven boven. Wij kijken wel vanaf hier. Na een minuut of 10 kijken we even naar beneden en zien we ze lopen, hele kleine poppetjes lijken het wel vanaf hier!

Een tijdje later komen ze met de tong op de knieën weer boven. Pfff dat zal wel niet meegevallen zijn inderdaad. Adse gaat meteen in de auto zitten met de airco aan, haha.

Volgende bestemming; Xi beach! Nog even lekker chillen op het strand. En hoe, we laten ons lekker bedienen op het strand. We nemen eerst een biertje, dan kunnen we even rustig de lunchkaart bekijken. Elin krijgt een bandje om haar pols. Dan mag ze de verdere dag onbeperkt spelen met van alles en nog wat in de zee; een watertrampoline, een wip, een klimkussen etc. Ze vindt het geweldig en is het water niet meer uit de slaan . Lone speelt lekker op het kleed en wij proberen te voorkomen dat ze weer een hap zand neemt. En dat is moeilijk, geloof me. Even later krijgen we lekker lunch op het strand. Het toppunt van genieten.

Als de dames er genoeg van hebben en weigeren te slapen, besluiten we om terug te gaan naar de villa. Kunnen ze even lekker naar bed. En wij kunnen nog even bij het zwembad vertoefen. Het eindigt allemaal in een watergevecht! De vrouwen winnen natuurlijk.

Vanavond gaan we weer eten bij Remezo, dat was de vorige keer goed bevallen. Bas en Ilona willen verse vis eten. Ze mogen ‘m zelf uitkiezen in de keuken. Adse en ik nemen mousaka. Als Lone klaar is met haar speelgoed, wat ik al duizend keer van de grond heb opgeraapt, gooit ze glas water over haar zelf en mij heen. Dat is de zoveelste keer deze vakantie en ik leer er gewoon niet van. Ik moet ‘m namelijk buiten haar bereik zetten, anders gaat het mis. Nu dus weer. We zijn zeiknat. Het papieren tafelkleed ook, dat ze vervolgens uit elkaar scheurt. Elin rent in het rond met twee andere meisjes. Ze wil niet aan tafel zitten. De dames giechelen wat af. Keuken in, keuken uit, en hup daar gaan ze weer. Pats! Daar gaat Elin op de grond! Huilen! Och lieffie toch. Achteraf valt het gelukkig mee. Ondertussen heeft Lone honger en begint keihard te krijsen. Als ik haar melk wil pakken uit de tas die aan de buggy hangt, valt de hele buggy om. Wat een chaos!! Ondertussen probeert Bas om Lone stil te krijgen door met haar door het restaurant wandelen. Tevergeefs. Ze blijft gillen net zolang totdat de speen in haar mond zit. Ppfffff. Even rust.

Na een tijdje komt de eigenaar van het restaurant naar ons toe gelopen. “Maybe you heard them say something, because they were Dutch as well. Do you know why those people walked away?” Er zijn twee mensen het restaurant uitgelopen. We kunnen het eigenlijk niet bedenken. De bediening is goed, wij zijn hier zelfs al voor de tweede keer. Het eten is lekker. “No, why should they, we don’t understand” “Maybe because of Pavarotti?”, vraagt hij. Ik begrijp niet meteen wat hij bedoelt, dus zeg “No….of course not.” Er stond toch helemaal geen muziek op? Als hij weg is concluderen we dat hij de krijsende Lone ‘Pavarotti’ noemt. Oooh shit… zou het? Zouden die mensen zijn weggelopen door onze Lone en de bijbehorende chaos?!! Oeps… Ik schaam me dood. Maar we hebben wel erg gelachen. Wij alleen.

Donderdag 15 september

Vandaag blijven we weer een dagje ‘thuis’. Lekker beetje lezen, af en toe een watergevechtje. Ja soms zijn we geen haar volwassener dan onze kids. ‘s Middags lekker broodje Griekse knakworst met mayo en ketchup. Weer een beetje lezen. Spelen met de kindjes natuurlijk. Elin heeft een nieuwe hobby. Steentjes van het ene bakje in het andere bakje gooien. En het liefst wil ze dat iemand (ome Bas) haar daarbij helpt. Ze kunnen er uren zoet mee zijn! Tot groot plezier van iedereen natuurlijk!

Vanavond gaan we weer eten in Lixouri, bij de haven. Als we zijn gearriveerd, gaan we eerst even een souvenirwinkeltje in. We moeten namelijk wel een magneetje scoren voor thuis. En weet je wat ze hier ook hebben? Slippers!! Adse is zijn nieuwe stappers met band over de voet al weer een beetje zat en hier hangen gewone ‘tussen-de-tenen’ slippers. Nep Havaianas. Tegen beter weten in koopt hij ze. Zouden ze de rest van de vakantie overleven?

We gaan eten in een tentje naast degene waar vorige week waren. Onze buren zitten hier toevallig ook. De serveerster is heel lief. Vooral voor de dames. Ze vertelt over haar neefjes thuis en dat ze ze mist. Ze woont op Kos. We vragen ons af waarom ze niet gewoon bij een restaurant op Kos gaat werken, maar goed.

Elin en Lone maken het ons en de rest van de gasten weer niet makkelijk. Elin wil niet meer zitten, maar lopen. Aangezien we in de haven zitten, moeten we haar de hele tijd in de gaten houden. Straks valt ze in het water en dat moet niet! Lone gooit voor de verandering een glas wijn om, in plaats van water. En de blokkentoren heb ik ook al weer een keer of tien opgeraapt. Misschien is ze even zoet met een stukje brood bij papa op schoot. Elin wil intussen wel weer even zitten. Ook bij ome Bas op schoot. Elin is dol op ome Bas. Gezellig de twee dames naast elkaar, haha. Elin ziet zijn Iphone en roept: “Boe!” Elin wil ‘Koe doet Boe’ doen. Een spelletje. Als je dan op een dier drukt, hoor je het bijbehorende geluid dat dat dier maakt. Ze vindt het geweldig. De overige gasten zien het allemaal aan en lachen, of ergeren zich. De laatsten lopen dus ook weer weg, net als gisteren. Gelukkig is de serveerster weg en als ze terugkomt heeft ze niet in de gaten dat er een tafeltje leeg is. Volgens mij. Het kwam echt weer door ons hoor. Bas is even klaar met de dames en zet ze even bij Adse. Elin klimt op z’n schouder terwijl hij Lone rechtop probeert te houden. Hij schiet in de lach zo van “Wat doen jullie me aan!” Haha wat een chaos weer. We gaan! We lopen nog even het centrum in en eten een ijsje en gaan daarna weer terug naar de villa. Dames naar bed doen!

Vrijdag 16 september

De een na laatste dag vandaag. Maar de laatste hele dag. Wat is de tijd voorbij gevlogen! Niet normaal! Maar goed, we hebben dus nog een hele dag. Laten we er van genieten. Lekker vertoeven we bij het zwembad vandaag. We beseffen ons heel goed dat het de laatste dag is, dus we genieten er nog meer van dan anders. Van de zon, het water, van elkaar, van het broodje tonijn dat Ilona lekker klaarmaakt voor de lunch, van het biertje ‘s middags, van onze lieve spelende kids, van het zoveelste watergevecht. En natuurlijk van het uitzicht, van het huis en van de omgeving. Deze dag vliegt natuurijk voorbij. Altijd als je dat niet wilt. Voor we het weten is het zes uur. Tijd om te douchen, tijd om te beginnen met pakken. Bah. ‘s Avonds eten we een pizza’tje en doen we nog een spelletje. En we zeggen de Griekse avonden gedag. De volgende keer dat het avond is liggen we in ons eigen bed. Bah.

Zaterdag 17 september

We hebben gisteren al zo goed als alles ingepakt, dus we kunnen nog een half dagje genieten. Om drie uur moeten we de villa verlaten. Dan wordt het schoongemaakt voor de volgende bewoners. Raar idee, dat er nieuwe bewoners in ‘ons huis’ komen.

Ondanks dat we nog een halve dag hebben, is iedereen wel een beetje sombertjes. En ik heb reisstress, dat maakt het er ook niet fijner op, haha. Heb ik altijd, heel irritant. In het zwembad in het zonnetje praten we nog even na met z’n allen over hoe we hebben genoten. Tegen enen is het toch echt afgelopen en gaan we douchen en de laatste spulletjes inpakken.

Bas is weer blij dat hij de enorme koffer van Lone en mij weer naar beneden mag slepen op het heetste moment van de dag. Hij kan bijna nog een keer onder de douche. Hihi. Nou, iedereen is klaar en de schoonmaker is ook al gearriveerd, dus het wordt tijd om afscheid te nemen… Dag huis, bedankt voor de mooie tijd!

We gaan nog even naar Argostoli omdat we pas later vliegen. Kunnen we daar nog even een hapje eten. We nemen niet de boot, maar rijden om het meer heen, door de bergen. Onderweg komen we nog even een bergbrandje tegen, waar we gewoon langs kunnen rijden! Doodeng, gewoon tussen de vallende brokken door. Maar aan de andere kant gelukkig, want anders hadden we weer terug gemoeten.

We kiezen een restaurantje langs het water in Argostoli. Lone krijgt een broodje, Elin spaghetti en Adse, Ilona en Bas eten een lekker gyrosje nu het nog kan. Ik heb reisstress, dus ik eet pas weer als we straks met beide voeten op de grond veilig in NL staan. Op een paar stukjes griekse salade na. Ja ik weet het, ik spoor niet. Maar er zijn een paar hele grote vissen die dol zijn op Griekse salade. En het is mooi om het ze te zien verslinden. Na het eten halen we nog een ijsje en daarna rijden we naar het vliegveld. Het is klein en daardoor heel druk.  Bas en Adse brengen de auto’s weg, dan kunnen Ilona, ik en de meisjes inchecken. Als we de paspoorten zouden hebben. En die van ons heeft Bas. Handig. Gelukkig komen de mannen er snel aan.

We wachten buiten tot we mogen boarden. Dat kan allemaal hier. De meisjes gedragen zich tot nu toe prima! Hopelijk blijft het zo, we hebben nog een aardige reis voor de boeg. Tussenlanding op Corfu ook, bleh.

Gelukkig vertrekt het vliegtuig op tijd. Binnen een half uur staan we op Corfu. We moeten helaas het vliegtuig verlaten. Ze moeten tanken en schoonmaken. Shit, Lone sliep net, nadat ze eerst totaal uit haar plaat was gegaan…. En Elin was ook net rustig. Dit is niet ideaal.

Gelukkig hoeven we niet lang te wachten voordat we het vliegtuig weer in mogen. Ditmaal rechtstreeks naar huis. Deze vlucht gaat prima. De dametjes slapen lekker gelukkig.

Nadat we veilig geland zijn en de koffers hebben gevonden, is het tijd om afscheid te nemen. Wij worden opgehaald door Dick en Family Ros door de broer van Ilona. Wel gek ineens dat we elkaar moeten missen. Aan alles komt een einde helaas.

Lieve Adse, Ilona en Elin, we hebben een SUPERTOP vakantie met jullie gehad!

Dank jullie wel!

Dikke kus!

Met Kerst krijgen we een heel vreemd cadeautje onder de boom: een gekookt ei met daarop een vraagteken.

Na enig beraad komen we erachter dat het betekent dat we met Pasen een weekendje weg gaan, alleen is het nog niet duidelijk waarheen. Ine kan namelijk nog niets boeken omdat van 1 iemand de persoongegevens nog niet bekend zijn; van onze Mini natuurlijk!

Anderhalve maand later zijn de gegevens wel bekend en kan er geboekt worden. Helaas komen we er dan achter dat we al wat anders hebben het Paasweekend. Gelukkig is dit voor niemand een probleem en kunnen we het weekend verschuiven naar Pinksteren. En, wat is de bestemming nu geworden?? Oostende! In België welteverstaan. Er zijn namelijk mensen die denken dat deze plaats in Zeeland ligt, maar zij waarschijnlijk in de war met Oost-Souburg, Oostburg, Oostdijk, Oosterland, of Oostkapelle. Geeft niks hoor.

Op 10 juni is het dan zover. Ine en Dick gaan eerder weg, om de boel alvast te verkennen. Bas, Lone, m’n moeder en ik vertrekken later, omdat er nog gewerkt moet worden. Waarschijnlijk heeft heel Nederland het idee om met Pinksteren naar het zuiden te gaan, want we doen er dus 4,5 uur over om er te komen. Maar gelukkig vermaken we ons onderweg met o.a. de Toppers, kinderliedjes en de radio.

De lange rit was wel de moeite waard. Wat hebben we een top appartement voor de komende dagen! Twee mooie slaapkamers, een grote moderne woonkamer en een superdeluxe keuken. Er staat BBQ in de tuin en even verderop ook een jacuzzi waar we zondag gebruik van mogen maken!

Ine is al aan het koken. We eten zalmpasta met spekjes, een van Ine’s specialiteiten.

Lone gaat lekker naar bedje, die is de halve reis wakker geweest. Mijn moeder is ineens wat aan de stille kant, en dat is raar, want normaal gesproken tettert ze de oren van je kop. Ze is niet lekker. Pijn in de maag en buik en misselijk. Dit hadden Bas en ik vorige week ook, met overgeven en alles erop en eraan. Hopelijk is het van korte duur en hebben we haar niet aangestoken, want het is geen pretje.

Ine, Dick, Bas en ik gaan ondertussen eten. Annie gaat even liggen bij Lone, want ze heeft geen honger. Helaas is het wel hetzelfde wat Bas en ik hadden. Arme Annie. Ze heeft deze nacht een innige relatie met de wc pot.

De volgende morgen gaat het al een stuk beter gelukkig. Nog wel wat last van de buik, maar we kunnen wel op pad. Als we uit bed zijn, komen we Dick tegen in de woonkamer. Hij is de inventaris aan het opnemen; een opdracht van de eigenaresse van het huis. Het zijn drie pagina’s vol die gecheckt en geteld moeten worden! Van boek tot eierlepeltje, van vaas tot glas. Dit gaat wel wat ver. Dick is niet blij.

Ine is jarig vandaag! Bas en ik hebben nu geen cadeautje, want we hebben een verrassing voor de moeders gepland op 2 juli. Om het toch feestelijk te maken, veranderen we het ontbijt in een Champagne ontbijt met verse broodjes, een nogal-heel-zacht-op-inductie-gekookt eitje, verse jus, lekker beleg en Champagne dus niet te vergeten! Ine krijgt ook nog een lekker parfummetje van mijn moeder en een weekendje weg van Dick. Top!

Als Lone ook heeft gedronken, kunnen we vertrekken. We lopen naar de tram naar het centrum.

Het is ongeveer tien minuutjes. Het centrum is gezellig! Veel winkels, leuk! We lopen winkel in, winkel uit, tot verdriet van de heren. Ook lopen van van wc naar wc, want m’n moeder is toch nog niet helemaal beter. Als we eenmaal pilletjes hebben gehaald bij de apotheek, is het echt over. Alleen de eetlust is nog wat minder. Het zou daarom zonde zijn om te gaan uiteten vanavond, dat was namelijk het plan, voor Ine’s verjaardag. Maar nu gaan we barbequen bij het appartement. Ook super lekker!

Het is een leuke dag. We kopen een lekker broodje bij een traiteur en tussen het winkelen door bezoeken we een terrasje of restaurantje om wat te drinken en om Lone de fles te geven. Uiteindelijk hebben we niet zoveel gekocht. Voor Lone een leuk zomerpakje, wat fruit en vlees dan natuurlijk voor de BBQ en voor morgen. We hebben wel leuke schoenen gezien, misschien gaan we daar morgen nog even voor terug.

Lone heeft natuurlijk geen moment geslapen in de wagen, dus als we weer bij het appartement zijn, gaat ze lekker slapen. Bastiaan steekt de BBQ aan. Het is helaas te koud om buiten te eten. Maar het smaakt er niet minder om. Van het fruit dat we vanmiddag hebben gekocht, heb ik een hapje van gemaakt voor Lone. Ze is nu bijna vijf maanden, dus toch wel toe aan iets anders dan melk. Ze heeft natuurlijk nog geen idee hoe ze van een lepel moet eten, maar wat ze binnen krijgt vindt ze lekker. Het wordt wel een kliederboel natuurlijk, maar dat hoort erbij! Het is geweldig om te zien! Dat moet natuurlijk op de foto!
Als ze weer lekker in haar mandje ligt, doen we nog een ouderwets gezellig potje Rummikub! Dick heeft geen zin, die gaat de krant lezen. Eerst wint m’n moeder twee potjes en daarna Ine. Bas en ik winnen niet. Ik HAAT het.  We sluiten de dag af met een rood wijntje van Dick. Dat maakt alles weer goed.

Het is vandaag 1e Pinksterdag. Bas begint de dag met een stukje harlopen. Daarna doet hij ook nog een cache. Als iedereen is gewassen en aangekleed en als we hebben ontbeten gaan we richting de boulevard van Oostende. De meeste winkels zijn ook gewoon open, gezellig. We komen langs een hele aparte schoenenwinkel waar ze voornamelijk plastic schoenen hebben, heel grappig. Ine past hele leuke rode. Helaas zijn ze te klein en is er geen andere maat meer. Jammer.

De boulevard is leuk, maar niet zo groot. En het weer is er ook niet zo naar om lang te blijven. Alhoewel sommige mensen gewoon in de zee aan het zwemmen zijn! Brrr!

Dick heeft voor vertek een lijstje gemaakt met Ierse pubs in Oostende, dus daar moeten we er zeker een van bezoeken natuurlijk!  Even een Guinness scoren. Gelukkig hebben ze ook een magnetron voor Lone’s melk, dus dat komt mooi uit.

Ook gaan we nog even langs de winkel waar ik gisteren leuke tijgerschoenen heb gezien. Ik kan natuurlijk Belgie niet verlaten zonder dat ik iets heb gekocht voor mezelf!

We gaan niet al te laat terug naar het appartement, want we hebben vandaag de jacuzzi tot onze beschikking. Dus we schieten onze badkleding aan en gaan! Lone vindt het ook leuk met al die bubbels, ze kijkt er heel geïnspireerd naar. Ook wil ze steeds een slokje van het water nemen, maar dat mag niet. Het water wordt schoongehouden met speciale tabletten die niet goed zijn voor kleine babietjes.

Na een tijdje ga ik er uit met Lone en Bas volgt ook. De oma’s en opa blijven nog even lekker zitten onder het genot van een drankje! Als Lone in bedje ligt, begin ik alvast met de voorbereidingen van het diner van vandaag. We eten een biefstukje, gebakken aardappeltjes en groenten. Lekkah!

Na het eten doen we nog een paar potjes Rummikub. Daarna maken we een begin met het inpakken van onze spullen. Bah wat gaat zo’n weekend toch snel.

2e Pinksterdag, alweer de dag van vertrek helaas. Om 10 uur moeten we het appartement uit zijn, dus we mogen vroeg uit de veren. Maar we redden het allemaal prima. Ine geeft de eigenaresse nog een paar tips over de uitgebreide inventarisatie die toch wel veel tijd in beslag heeft genomen. Misschien kan dat toch wat minder in de toekomst.

Verder was alles helemaal top; het huis, de omgeving, het gezelschap. Voor het eerst met Lone erbij natuurlijk. We hebben genoten!

We stappen voldaan in de auto naar huis.

Ine, wederom, dank je wel!!!

Vrijdag 27 augustus.

Om 8 uur moeten we opstaan. Vandaag gaan we namelijk lekker met vakantie naar Mallorca. Gelukkig hebben we geen vlucht midden in de nacht, maar vanmiddag om 14u.
Als alle laatste dingetjes zijn ingepakt en alle stekkers uit het stopcontact zij getrokken, kunnen we gaan. We nemen de trein van 11u.
Het is niet druk bij de incheckbalie. Dat scheelt. We hoeven maar eventjes te wachten. Eigenlijk zijn we totaal 2 kilo te zwaar, komt door mij natuurlijk, maar we hoeven niet bij te betalen gelukkig.
Voordat we de lucht in gaan, kopen we nog even een tasjes voor de nieuwe fotocamera en eet ik even een broodje. Heb namelijk honger voor twee sinds kort. De misselijkheid is over en alle verloren kilo’s moeten er weer bij ofzo denk ik.
20 minuten later dan gepland gaan we de lucht in. Het blijft Transvertragia he.. ook al is het maar 20 minuten dit keer.
Op Mallorca schijnt een heerlijk zonnetje. Een heel verschil met dat vieze natte Nederland dat we hebben achtergelaten. Wat een zomer hebben we zeg. Gisteren stond ik nog op de markt met m’n moeder in de hoosregen de hele dag. Vreselijk. Dus dit is geweldig!!
Als we de koffers hebben zoeken we de balie waar we de auto hebben gereserveerd. Het zou Alamo moeten zijn, maar die naam zien we niet. We vragen het iemand wijst ons naar een andere balie, Atema of zoiets. Nou ja best, als we de auto maar kunnen halen hier. En dat kan gelukkig.
We krijgen een mooie nieuwe zilvere Citroen C3 tot onze beschikking de komende twee weken. Bas heeft het Tomtommetje meegenomen en ons hotel er van te voren al ingezet. Se Pletassa heet het. Half uurtje ongeveer.  Nou , daar komen we aan hoor!

Het is een heel knus hotel, een beetje buiten het centrum van s’Horta, vlak bij Cala d’Or. We worden vriendelijk welkom geheten door een aardige mevrouw. Ze brengt ons ook naar de kamer. Het ligt aan het zwembad. Wat leuk! Van binnen is het ook knus. Je krijgt echt het gevoel alsof je bij iemand thuis gaat logeren. Twee banken in de hoek, houten meubeltjes, een hemelbed met daarop twee opgevouwen badjassen en een badkamer met regendouche. Hier gaan we het de komende twee weken wel uithouden!
Als we zijn uitgepakt gaan we nog eventjes bij het zwembad liggen. Niet heel lang want het is al zes uur inmiddels.
Na een tijdje frissen we ons op om ons klaar te maken voor het eten. Er zitten mensen op het terras  (ook aan de rand van het zwembad, zo klein en knus is het) te eten. We vragen aan het personeel of er nog een plekje voor ons vrij is, maar helaas, je moet ‘s morgens reserveren als je hier ‘s avonds wilt eten. Ok, geen probleem, dan rijden we naar Cala d’Or . Dat is hier een klein kwartiertje vandaan.
Cala d’Or is een stuk drukker dan wat wij tot nu toe hebben gezien ‘bij ons’ in de buurt. Maar wel gezellig. We vinden een leuk tapasrestaurantje en gaan zitten. We bestellen er een stuk of zes, genoeg voor z’n tweetjes. Lekker, we hebben vakantie!
Na de tapas gaan we weer. Je wordt toch wel een beetje moe van zo’n dag reizen. Eens kijken of dat hemelbed lekker ligt!

Zaterdag 28 augustus

Nou, en wat lag ie lekker. Ben wel een paar keer wakker geweest, altijd de eerste nacht in een vreemd bed, maar heb toch lekker geslapen. Bas ook, die heeft als een blok geslapen.
Eerst gaan we lekker in het zonnetje ontbijten. Er is een ontbijtbuffet met allerlei lekkere dingen; lekker vers stokbrood, gekookte eitjes, vers fruit, jus etc. Er zitten hier alleen wel veel wespen, das minder. Gelukkig hebben ze het op het eten gemunt en niet op ons.
Vlakbij is een mooie baai met wit zand helderblauw water, die hebben we gisteren al gespot. Daar gaan we heen vandaag. Er staat iets meer wind dan gisteren alleen, dus het water is een beetje troebel door de golven, maar ja, geeft niet. Het is evengoed lekker. De zon is er, dat is het belangrijkste. Boekje erbij, heerlijk!

’s Middags eten we wat bij een restaurantje aan de rand van de baai. Het ligt wat hoger, zodat je mooi over de hele baai uit kunt kijken. Bas heeft een salade met tomaat en mozzarella, ik een stokbroodje met Spaanse Jamon en kaas.
Als we klaar zijn met het strand gaan we weer terug naar het hotel. Kunnen we hier nog even bij het zwembad liggen en van de laatste zon van de dag genieten. Ook testen we de waterproof camera even. Nou hij doet het hoor! Wel eng om ‘m voor het eerst in het water te dompelen. Het is zo’n tegenstrijdig gevoel, van “Nee niet doen, dan gaat ie stuk!”

Na het douchen en aankleden gaan we naar de haven van Cala d’Or. We hebben van Robbie en Esther gehoord dat hier een goed tapasrestaurant zit, genaamd ‘La Vida’. Die gaan we zoeken.
Eerst zitten we aan de verkeerde kant van de haven. Het loopt helemaal rond en we zien aan de overkant wel het restaurant liggen, alleen dat is dus vet ver lopen. En aangezien mijn conditie is gedaald naar nul komma nul sinds Boon is gemaakt, lijkt me dit geen goed idee. We lopen dus weer terug naar de auto en proberen zo dichtbij mogelijk te komen.
Gelukkig vinden we nog een plekje voor de auto. Ja dit is beter. We zijn nu aan de ‘goede’ kant van de haven beland. Jeetje het is hier ook veel drukker. Er liggen een boel mooie dure grote boten. De eigenaren daarvan zitten hier natuurlijk ook te eten. Je kunt ze er ook meteen uithalen, die chique types.

We lopen in de richting van La Vida. In tegenstelling tot de overvolle restaurants waar we net langs liepen, is La Vida leeg, heel leeg. Er zit geen hond! En nu dan? Wat doen we? Toch hier gaan zitten? Tja waarom ook niet. Iemand moet de eerste zijn toch? Net na ons komt er nog een stel aan. En later nog meer mensen. Dus het valt toch nog mee.
Het eten is lekker. We nemen verschillende soorten tapas. Bas neemt een kannetje sangria erbij. Ben jaloers! Maar ik moet op ‘het goede doel’ in m’n buik letten, dus ik mag niet mee doen. Op een heel klein slokje na dan ;-). Ik verheug me dan maar op het toetje; chocolademousse! Hmmmm!

Zondag 29 augustus

De wekker gaat om zeven uur. Waat!!! Ja zeven uur. Bas, mijn gekke vriend, heeft het in zin hoofd gehaald  om te gaan hardlopen. En als je dat in Spanje wilt overleven, moet je vroeg gaan, anders is het al gauw te heet. Dus hij gaat uit bed en ik draai me nog even lekker om tot half negen, dan is ie weer terug, na ook nog een verfrissende duik in het zwembad te hebben genomen.
We ontbijten binnen vandaag, niet omdat het slecht weer is, maar omdat de poging om buiten te gaan zitten resulteerde in een bord vol wespen. En dat is niet fijn.
Het was gisteren wel goed bevallen bij de baai, dus daar gaan we weer naartoe. We ploffen neer op een bed en ‘leggen’ maar weer de komende uren. We hebben wel af en toe een wolkje tussendoor, maar gelukkig waaien ze weer over. Rond een uur of twee begint mijn maag weer te knorren. Tijd voor een lichte lunch; ik een tosti hawaii en Bas een tomaat mozzarella salade. En patat, lekker vet. Daarna lopen we even langs een winkeltje met luchtbedden. Is wel ff lekker om te dobberen in de zee straks, voor de afwisseling.
Na het douchen gaan we weer richting Cala d’Or, nu naar het echte centrum. Daar zijn we vrijdag niet geweest. Het zit hier vol met restaurants en het is nog drukker dan van de week. Nadat we een paar rondjes hebben we gelopen, kiezen we maar een restaurant. Goede keus. Het eten is lekker!

Op de terugweg lopen we langs een cocktailbar. Er zit een hele grote papegaai bij de ingang! Geinig, hier gaan we even een drankje doen. Je betaalt wel voor de papegaai, een alcoholvrije cocktail kost al €7,50! Het is wel een lekkere hoor, dat wel. Er is ook een kleinere papegaai die bij sommige mensen op de arm wordt gezet door de eigenaar. Hij schijt bij een meisje op schoot, haha lachen.
We lopen nog een rondje door het centrum en rijden dan weer naar het hotel.

Maandag 30 augustus

De dag begint goed, lekker zonnetje hebben we weer bij het ontbijt.
Op internet heb ik een strandje opgezocht waar we vandaag heen gaan. Het is een half uurtje hier vandaan. Het schijnt een van de mooiere baaien te zijn.
Als we daar aankomen, lijkt het wel een mierenhoop, zo vol ligt het. We vinden nog wel twee bedjes en een parasol. Meteen komt er een man om af te rekenen. Waarschijnlijk zag hij namelijk de bui al hangen. Nog geen uur later is de lucht dik bewolkt. Als ik achter me de lucht in kijk, ziet het er ook niet uit alsof het nog goed komt vandaag. Kut man. We blijven toch nog even liggen, vol goede hoop. Helaas… het wordt m niet. “Zullen we maar terug gaan? Misschien is het bij ons wel mooi.” Dat doen we. “Dan kunnen we mooi nog even een cache doen” ,zegt Bas.
Onderweg naar de cache gaat het ook nog regenen. Erger kan niet. We dachten dat we de regen waren ontsnapt! Maar nee dus. De cache is vlakbij s’Horta, bij een ander klein strandje. Hier is het helaas ook niet veel beter weer. We rijden een paadje op dat volgens mij niet echt bedoeld is voor een auto. We krijgen een Cuba deja vu, tjezus wat een rotserige  weg. Als we niet meer verder kunnen met de auto, vinden we gelukkig een stukje weiland waar we kunnen parkeren. Er komt nog een stel gekken met een huurauto aangereden. Ze doen hetzelfde als wij.
Nog een stukje lopen en dan zouden we ‘m moeten vinden. Tien hobbelige minuten later zijn we er. En…. Bas vindt de cache hoor!! Helaas voor Bas zit er geen coin in die hij kan ruilen. Hopelijk de volgende keer. Onderaan de berg van ‘de schat’ ligt het strandje. Het is alleen wel steil naar beneden en dus straks ook weer steil omhoog. “Ik wil alleen gaan als er een restaurantje is.” Ik heb namelijk natuurlijk weer eens honger. Bas gaat op onderzoek uit. Even later komt hij weer omhoog. Helaas, geen restaurant. Ok dan gaan we weer terug naar de auto en eten we ergens anders wat.

Het is een avontuur om weer krasloos van het pad af te komen, maar het lukt. We rijden richting ‘onze’ baai en eten daar een cheeseburger. Hier regent het ook. We kunnen deze dag wel afschrijven qua weer. We gaan terug naar het hotel. Inmiddels een paar uur later is het nog steeds bewolkt, ik tik dit verhaaltje en Bas ligt lekker te maffen op de bank. Je wordt moe van niks doen hoor!
We rijden vanavond naar Cala d’Or centrum om te gaan eten. Bas heeft gisteren toen we  aan het eten waren, een ander restaurantje gezien wat hem wel leuk leek. Dus daar gaan we nu heen. En inderdaad, het is weer heerlijk. En een aardige bediening. Als we de rekening vragen, staan er allerlei dingen op die we niet hebben besteld, waaronder een fles wijn. I wish…. haha.
Een cocktailtje later, gaan we weer hotelwaarts.

Dinsdag 31 augustus

Het is weer zonnig vandaag, gelukkig! Na het ontbijt gaan we weer naar ons oude vertrouwde baaitje om daar vervolgens weer de hele dag te genieten van de rust en de warmte. Top! Tja wat zal ik er verder over schrijven, we doen echt geen reet namelijk. We lezen, slapen, gaan lunchen, beetje zwemmen en dobberen op het luchtbed, slapen, lezen, etc. Nou ja, over dat lezen gesproken: Bas heeft zijn boek uitgelezen. Omdat hij zich verder niet echt weet te vermaken, ben ik natuurlijk aan de beurt. Lekker kwallen, vervelend ventje. Stuur ik ’n op pad voor een ijsje, komt tie terug met een suikervrije cornetto! Ja, dat maken wij mee!
Vanavond eten we bij een restaurant waar de bediening Nederlands spreekt, das wel ff raar. En eigenlijk wil je het ook gewoon niet. Je wilt in hakkelend Spaans vragen om een tafel voor twee!
“Un agua con gas y un cervesa por favor…?”
“Een spa rood en een biertje? Komt eraan!”
“Uhhh, ok bedankt.”
Het eten is lekker hoor! Nederlanders kunnen ook lekkere tapas maken.

Die cocktails (mijne alcoholvrij natuurlijk he!) waren de laatste twee avonden wel bevallen, dus daar gaan we weer! Proost!

Woensdag 1 september

De tijd gaat veel te snel! Woensdag alweer. We zitten alweer over de helft van de eerste week heen. Sportieve Baffie gaat weer vroeg uit te veren om een paar kilometer te lopen. Wederom: respect ouwe!
De dag begint heiig. Dat hadden we niet besteld. Voordat we dezelfde fout maken als maandag (12 euro voor een bedje aftikken om er vervolgens na een uur weer vanaf te zijn omdat het gaat regenen!!) besluiten we om de dag te beginnen bij het zwembad van het hotel.

Het weer wordt gelukkig beter. Toen we van de week richting Cala d’Or reden, heeft Bas een strandje gezien die ook werd aangeraden via Foursquare (vraag Bas om de details van dit, ik heb geen idee). Dus we kunnen daar best even heenrijden. Als het maar niet over rotsachtige weggetjes is in ieder geval, dat doen we niet meer. We zijn trouwens die honderd euro borg al kwijt voor de auto denk ik. Er zit hier en daar wel een krasje die er eerder nog niet zat. Na ja we zien het wel.
Maar in ieder geval, de weg is niet rotsachtig, hier en daar wel een beetje te smal voor als er een tegenligger aankomt, maar we redden het.
Het strandje is leuk, heel knus! Er is ook een strandtentje waar we wat te drinken en een broodje kunnen kopen. Omdat we voor een halve dag geen ligbedden meer willen huren, leggen we de handdoekjes op het zand. Ook prima hoor. Later gaan we ff lekker het water in en maken we met de waterproof camera wat leuke kiekjes.

Als avondeten gaan we ditmaal voor onbeperkt spareribs, althans Bas. Ik ben daar niet zo’n fan van. Ik neem een burrito met rundvlees. En vooraf nemen we nacho’s met kaas en guacemole. Ook nu spreekt de bediening weer Nederlands. Er lopen er ook een paar die we gisteren bij het andere restaurant ook al tegenkwamen. Het zal wel van dezelfde eigenaar zijn. Sky Radio staat zelfs aan! En als ik even later naar binnen kijk, RTL 4 ook. Het moet niet gekker worden!

Donderdag 2 september,

Voor vandaag hebben de weergoden slecht weer meegebracht. Dat wisten we van te voren, dus we hoeven niet bedroefd te zijn. We hebben bedacht dat we naar de hoofdstad van het eiland gaan; Palma. Maar eerst een cache! Om deze te vinden, moete we een berg op, een hoge berg. Wel met de auto gelukkig, anders had ik dit niet meer na kunnen vertellen. Er was een hardloper die dus wel te voet die berg opging. En hard he, jogtempo. Bas geeft hem een dikke respectvolle knik als hij aankomt bovenop de berg.

Mijn schat vindt wederom de schat! Nadat we een paar mooie foto’s van het uitzicht hebben gemaakt, vervolgen we onze weg weer. Nu dus richting Palma. Het is een klein uurtje rijden.
Omdat het weer vandaag dus niet echt meezit, daar moet ik bij zeggen, maandag was het slechter hoor, lijkt het wel alsof heel Mallorca het idee heeft gevat om naar Palma te gaan vandaag. Zo druk joh. We staan gewoon in de file! Later komen we erachter dat we een kwartier voor niks stil hebben gestaan, omdat we zonder dat we het doorhadden in een rij stonden voor een bepaalde parkeergarage. Beetje stom, maar ja. Tom Tom brengt ons naar het centrum van Palma. Ook niet heel fijn hoor, om te rijden. Al die kleine straatjes! En probeer hier maar eens een parkeerplek te vinden dan! Vandaar die rij net natuurlijk.
Er rijdt een paard en wagen voor ons met toeristen, die een rondleiding krijgen door de stad. Dat gaat dus stapvoets. Inhalen zit er absoluut niet in, dus we moeten geduld hebben. Godzijdank vinden we een parkeergarage. En hij is niet vol!
We komen buiten in het midden van een winkelstraat. Zo eerst ff wat drinken, dan kunnen we shoppen! Bas kijkt er al helemaal naar uit, je begrijpt het. Tijden het drankje zie ik een heleboel dames met Desigual tassen lopen. Die richting moeten we op dus zometeen, hehe.
Ja hoor, daar is de winkel al. De kleuren springen je al tegemoet bij binnenkomst. Ik zie meteen een leuk truitje. Even passen! “Ah je hebt al weer wat te pakken Hoveling, het is niet te geloven met je” hoor ik Bas zeggen. Ohh het is een leuk truitje! Ik neem ‘m. Een XL, daar kan ik nog in groeien.
Het is best jammer, maar dit was eigenlijk de enige winkel waar ik (Bas had het sowieso al bij geen een winkel) de shopkriebels bij kreeg. De rest valt een beetje tegen. Er zijn vooral overal nog heel veel zomerkleren, open schoentjes en bikini’s te koop. Daar zit je nu niet echt meer op te wachten. Als we thuiskomen moet de kachel weer aan waarschijnlijk. En om dan nu voor volgend jaar iets te kopen is ook zo wat. Ok, als het echt heel mooi zou zijn geweest misschien wel, maar dat was niet zo.
Evengoed hebben we een leuke middag in Palma. Na een paar uurtjes slenteren gaan we weer de auto in.
In s’Horta is de zon weer tevoorschijn gekomen. Kunnen we mooi nog effekes een uurtje plat bij het zwembad. Even bijkomen van deze zware dag!

Vanavond eten we weer in het haventje. Voor de verandering geen Nederlands bediening. Helaas wel een groepje Nederlandse dozen die geen seconde hun mond houden. Haha. Hebben wij weer. Je gaat er toch steeds naar zitten luisteren.
Na het heerlijke chocoladetoetje zijn Jut en Jul het wel weer zat. Bas ligt nu al (elf uur) naast me te tukken. Hij gaat weer lopen morgen, dus de wekker staat weer vroeg! Boon en ik gaan hem volgen. Qua tukken dan. Truste.

Vrijdag 3 september

Nou en inderdaad, hij staat weer vroeg op als het nog schemerig is buiten. Ik vind het echt zo knap! Boon en ik draaien ons nog even om. Het wordt steeds lastiger om op m’n rug te liggen. Er ligt toch iets op te rusten wat steeds zwaarder wordt. Men raadt aan om op je zij te slapen, liefst de linker, maar ik kan niet zo goed op m’n zij slapen en al helemaal niet op m’n linker! Dat moet ik mezelf dus nog aanwennen.
Als Bas terug komt, maakt hij me zachtjes wakker en zet Evers aan op de achtergrond. Das wel handig van een laptop met Wi-Fi verbinding hier, je blijft op de hoogte van het nieuws.
Tijdens het ontbijt merken we dat veel ‘oude’ gasten plaats hebben gemaakt voor nieuwe. En wat voor een clubje is me dat zeg. Het lijkt wel of de Duitse Rotary een bedrijfsuitje heeft. Op en top kak. Totaal niet ons soort. Behalve wij is iedereen Duits. Zelfs de Spaanse dame die het ontbijt verzorgd spreekt Duits. Want denk maar niet dat die Duitsers proberen om 1 woord over de grens te spreken. Vreselijk. “We worden belegerd! Ik denk dat we ons maar terug moeten trekken en moeten voorbereiden op de inval straks! Kom!” ,zegt Bas voor de gein.  
Vandaag rijden we naar een strandje dichtbij Cala d’Or. Het heet Ferrera en er ligt ook een cache in de buurt. Eenmaal daar lijkt het weer net alsof we op een mierenhoop zijn beland. En als ik iets niet leuk vind, dan is het hutje mutje op elkaar liggen in de hitte. De strandstoelen die vooraan nog vrij zijn, hebben een slot eromheen omdat ze zijn gereserveerd. O wat vreselijk, dat is hetzelfde als wanneer  je ‘s morgens om 5 uur opstaat om je handdoek op een bed bij het zwembad gaat leggen. Hoe zeg ik subtiel tegen Bas dat ik hier weg wil… uhm.. “ Bas, Ik vind dit niks hoor! Zoek jij nog even die cache, dan gaan we naar ons eigen strand!” Bas zijn gezicht staat niet op lachen. Was niet subtiel genoeg dus. Hij heeft geen zin om op stel en sprong de cache te zoeken, dus we gaan meteen weg.

Op ons eigen strand is het een stuk relaxter. Heerlijk. Als we eenmaal liggen, kunnen we weer naar elkaar lachen.
We lunchen bij een Italiaans restaurantje. Ik neem een stokbroodje gezond en Bas een Bruscetta quattro formaggi. Als hij het voor zijn neus krijgt, is het echter maar uno formaggi… Op zich ook wel lekker, maar niet zoals besteld. We zeggen het nog tegen een van de obers, maar die zegt alleen dat hij het niet weet. Bij het afrekenen zeggen we het nog tegen de ‘hoofd’ bediende. Die voelt zich zo vreselijk dat wij het weer zielig voor hem vinden. Ach gossie. Hij verontschuldigt zich 1000 maal.  Als we niet willen betalen dan hoeft dat niet. Maar dat was ons punt niet. Dus we betalen gewoon en omdat we het zielig voor hem vinden, bedenken we dat we hier nog een keer gaan eten.

’s Avonds eten we bij ons eigen hotelletje. Op vrijdag is het tapas dag. We nemen er een rood wijntje bij. We? Ja ik mag ook een glaasje. Eentje kan geen kwaad. De tapas zijn heerlijk! Toe krijgen we chocolade ijs met witte chocoladedip. Hmmm!

Zaterdag 4 september

We gaan maar niet meer proberen om een nieuw strand uit te proberen, die waar we altijd heen gaan is gewoon de beste. Breed, niet overvol  en verschillende restaurantjes om te lunchen.  Het is heet vandaag! Zelfs ik moet de dag beginnen onder de parasol. Maar klagen doen we niet hoor!

Vandaag lunchen we naast de Italiaan van gisteren, Bas een lekker pizzaatje en ik een tosti, patat en salade. Wat bezielt me! Ouwe vreetschuur. Gelukkig helpt Bas mee.
Als we ‘s middags samen de zee in gaan (dat overigens gaat niet zomaar hoor, ik moet ‘s morgens al een verzoek in drievoud indienen voordat ik meneer überhaupt – ja dat krijg je met al die Duitsers om je heen – het water in krijg), proberen we samen op het luchtbed van €3,95 te springen. Als we eenmaal zitten hoor ik het sissen en bubbelen. “ Een gat! We lopen leeg man! Ja hoor nou issie stuk!” 10 minuten later hebben we nog een lapje luchtbed over. Ik leg hem bij de vuilnisbak. “Krijg ik morgen wel een nieuwe Bas?”  
Na het douchen en aankleden rijden we naar Cala d ‘Or. We komen terecht bij een restaurantje waar ze Paella voor 1 persoon serveren. Bij de meeste restaurants is dat vanaf 2 personen en ik lust het echt NIET, dus dit komt mooi uit. We gaan hier zitten. Ik neem een pizza.

Zondag 5 september

Het is weer een Bas hardloopdag. We ‘wonen’ in het midden van een landweg die aan de ene kant ongeveer 1.6 km- en aan de andere kant 2.4 km lang is. Met heuvels. Bas start door naar links te gaan en gaat dan terug, langs het hotel de rechterkant op en weer terug. Hij loopt 8 kilometer in totaal. En dat om de dag. Die ouwe sportfreak van me.
Als we het ontbijt met onze Oosterburen weer hebben overleefd, gaan we naar het strand. Het is weer een warme dag vandaag. Er staat weinig wind en het water is mooi helder blauw. Voordat we het strand op lopen, kopen we ff een nieuw luchtbedje natuurlijk. Het is wel weer om lekker te dobberen.
Een paar uurtjes lezen, zonnen en dobberen later, gaan we weer lekker een broodje doen. Een vette cheeseburger ditmaal. Met patat!
Het nieuwe luchtbed houdt ons wel. Het is alleen een veel moeilijker exemplaar om op te klimmen dan de vorige, dus dat levert leuke plaatjes op denk ik. Meneer en mevrouw Elegant. Als we eenmaal liggen, gaat het goed.
Op weg naar het haventje, waar we vanavond gaan eten, maken we even een tussenstop bij Ferrera om die cache van van de week alsnog te zoeken. Het is geen makkelijke, maar uiteindelijk vindt Bas ‘m. Er zit ook een coin in die hij kan ruilen met de zijne. Dit was dan gelukkig de laatste cache van de week, haha.

Eenmaal in de haven lopen we een aantal restaurantjes langs om te kijken waar we gaan zitten. We nemen de allerlaatste, daar is het druk en de kaart ziet er goed uit. Vooraf neemt Bas een avocado met garnalen en ik nacho’s met guacemole. Allebei lekker. Daarna neem ik een gegrilde zalm en Bas gamba’s. Deze laatste zijn nog rauw als hij ze de eerste keer op z’n bord krijgt. Als hij een kop eraf draait, komt er allemaal smurrie uit. Gatverdamme. Meteen is je eetlust weg. Hij stuurt ze terug naar de keuken en even later krijgt hij dezelfde weer terug. Wel wat gaarder, maar nog steeds niet goed, ik zal je de details besparen. Bas is er helemaal klaar mee en dat snap ik. We vragen de rekening en geven aan dat we de gamba’s niet betalen. Ze staan niet op de rekening, maar de ober komt nog wel even zeggen dat er niets mis wat met de gamba’s en dat ze vers waren. Tja, wat had hij anders moeten zeggen: “Sorry meneer, u had gelijk, ze waren een week oud en verrot?” Nee, inderdaad.  
We gaan maar naar het hotel, zoiets verknoeit toch een beetje je avond.

Maandag 6 september.

18 weken geleden is Boontje in ons leven gekomen! Wat vliegt de tijd! Ik voel me goed gelukkig. Af en toe laat Boontje merken dat hij er is door mama een klein schopje te geven. De misselijkheid is gelukkig nog steeds weg. Volgende week maandag mogen we hem weer zien op de echo, spannend hoor!
De zon staat weer hoog aan de hemel. Wat hebben we toch een geluk met het weer hier. Het wordt misschien een beetje saai voor de lezers, maar we gaan toch weer naar het strand. Als we mensen liggen te kijken, wijst Bas me op een bikinibroekje dat net geen string is, maar wel half in je bil blijft hangen. “Dat vind ik mooi Joop, waarom heb jij dat niet?”  “Omdat ik daar de kont niet voor heb Bas, zij wel.”     Dan wordt het meisje geroepen door iemand die de trap af komt gelopen. Tering dat is een lekker ding! Donkere krullen, donkere ogen, mooi bruin lijf met rode zwembroek. Bas zegt iets maar ik hoor ‘m even niet.  “Hoe kunnen ze het creëren.” Hij is dus de vrind van het meisje met de halve string. Leuk stel dus. Gelukkig zijn we allebei niet zo jaloers aangelegd. Kijken mag 😉
We lunchen vandaag bij de ‘zielige ober’ van het Italiaanse restaurant. Hij ziet eruit alsof hij blij is dat we er weer zijn. Dit keer neemt Bas een pizza. Ik weer een broodje gezond. Was wel goed bevallen de vorige keer.
‘s Avonds in Cala d’Or vinden we het wel weer eens tijd voor wat tapas. We eten bij een restaurant waar we al een keer eerder hebben gegeten aan het begin van de vakantie. Als we klaar zijn, komt het leuke stel van het strand ook nog even langs gelopen met hun familie. Ik val weer bijna van m’n stoel, haha!

We doen nog even een cocktailtje bij een bar dat boven een paar restaurants zit. Het heet ook “Upstairs”. De bediening is een beetje traag, maar de cocktails zijn lekker. Er zit een zwanger meisje aan de bar met een vodka cola en een sigaret in haar hand. Dat ziet er echt niet uit. Hoe durft ze ook.  

Dinsdag 7 september

Bas heeft weer gelopen vanmorgen, alleen het ging niet zo lekker omdat hij nog wat sangria en cocktail van gisteren in de benen had. Na ja, je moet toch ook genieten niet waar?
We horen op de radio dat het de langste filedag van het jaar is in Nederland, door de regen. Vreselijk. Daar hoeven we ons gelukkig nog niet druk over te maken deze week. Maandag pas weer. Bah als ik er nu al aan denk.
Het is niet zulk mooi weer vandaag. Hopelijk komt het nog. Ik ga nu even naar Basje, die ligt aan het zwembad te lezen. Tot later.
En is komt goed. Rond twaalf uur in de middag kunnen we naar het strand, want het zonnetje komt weer tevoorschijn. En zo denkt iedereen er over. Het strand is behoorlijk vol. Gezellig een beetje mensen kijken dus.
We lunchen op de uiterste hoek van het strand bij een restaurant. Niet zo’n verstandige keus. De bediening is niet aardig en m’n broodje is ook verbrand. Dat ga ik dus niet eten en stuur ‘m terug. Ik krijg een nieuwe, maar deze is slap. Bas heeft een salade, die gaat wel, niet speciaal.
Onderweg naar het strand kopen we nog ff een ijsje, lekkah! De rest van de middag verloopt rustig, zoals elke dag, haha. Bas heeft bijna zijn laatste boek uit dus die zit nu al in de stress wat hij hierna moet gaan doen. Hij heeft alle Viva’s, Flairs en Vriendinnen namelijk ook al uit 😉
Als ik ‘s avonds met m’n moeder aan de telefoon ben, krijg ik groot nieuws te horen: Ze heeft een box gekocht! Met een kleed van Woezel en Pip! Haha geweldig he! Ze wilde het eigenlijk pas bij thuiskomst vertellen, maar ze kan het toch niet voor zich houden. We lachen ons rot. Bas noemt ons dozen, hahaha!

Vanavond eten we bij de Chinees in het haventje. Bas heeft sizzling prawns op de kaart zien staan van de week en dat lijkt m wel wat. Vooraf nemen we pannenkoekjes ingerold met eend, groenten en zoete sojasaus. Ook heerlijk! Als hoofd heb ik sizzling duck en die is ook heel lekker.
We merken wel dat het sinds het begin van de vakantie een stuk rustiger is geworden in de restaurantjes. Het echte leven begint langzamerhand weer voor iedereen. Voor ons ook bijna, bah.

Woensdag 8 september

Na het ontbijt staan we tegen elven op het strand. Er zijn een paar schapenwolkjes aan de hemel, maar die waaien wel over. Bas heeft eindelijk zijn boek uit. En wat moet ie nu! Nog twee hele dagen voor de boeg! O nee he. Hij loopt naar een winkeltje voor een Telegraaf, dat helpt even.
De schapenwolken hebben inmiddels plaatsgemaakt voor een dikke grijze massa waar geen einde aan komt. “Ik voel een druppel”, zegt Bas. “Neehee dat kan niet!” Ik blijf in de ontkenningsfase totdat ik ook een dikke druppel op m’n arm voel. Kut nee he.
We besluiten om iets vroeger te gaan lunchen, dan waait het in de tussentijd vast wel over. Bij het restaurant ligt een foldertje over een excursie naar Figueras, een dorpje in de buurt van Cala d’Or. Het ziet er knus uit met een leuk klein haventje. “Die zon komt niet meer, dus zullen we hier anders heen rijden?” zegt Bas. Dat doen we maar, het blijft inderdaad grijs met af en toe een buitje.

Figueras is een leuk klein plaatsje. We parkeren de auto in de haven en lopen wat winkeltjes in en uit. Als we de straat uitlopen, zien we ook dat er een heel mooi uitzicht op zee is. Boten komen vanaf hier binnen.
De haven is niet groot. Er is een deel voor toeristische boten en een deel voor de kleinere lokale vissersbootjes. Dit ziet er wel heel idyllisch uit. Toevallig komt de Glass bottom boot er aan en lost zijn mensen hier. Ze ‘mogen’ ook even het haventje met de vissersbootjes inlopen voor een half uurtje. Bas en ik lopen ook een rondje door de haven, maken een paar fotootjes. Dan gaan we weer richting hotel.

We hebben een deal gemaakt. We gaan hier nog twee keer avondeten. Ieder mag  één avond bepalen waar we gaan eten, maar het moet een restaurant zijn waar we deze vakantie al een keer hebben gegeten. Bas mag als eerste. Hij wil graag nog een keer spare ribs eten. En jawel, bij die tent  waar Hollandse bediening is. “Het was daar toch wel lekker.” Daar gaat ons standpunt weer. Haha. Het was inderdaad lekker. Ik neem weer een burrito met rundvlees. We zitten eerst buiten, maar de wolken dreigen wel heel erg! We mogen naar binnen. Gelukkig blijft de regen uit. Na het eten doen we nog een cocktailtje bij de vertrouwde cocktailbar.

Donderdag 9 september

Bas doet weer een rondje training in de vroege morgen. Bij terugkomst vertelt hij dat het weer niet zulk mooi weer is. He getverdemme, de laatste dag dat we kunnen bakken!
Na het ontbijt blijven we een beetje hangen op de kamer, maar we worden daar allebei niet veel vrolijker van. Bas stelt nog voor om een stuk langs de kust te gaan rijden richting het noorden van het eiland. Maar ik heb niet zo’n zin om heen en weer twee uur te rijden.  
Om een uur of twaalf stappen we toch maar in de auto om te kijken of we ergens iets kunnen drinken. Of misschien is de zon wel bij het strand.
Ja! De zon schijnt op het strand! Er zijn ook wel wat wolkjes, maar we kunnen best even gaan liggen.
Omdat we niet zeker weten hoe lang weer goed blijft, huren we geen bedje, maar leggen we de handdoeken op de grond. Als de zon er is, is het gewoon heet! Heerlijk. Toch nog even genieten de laatste dag.
Tegen het einde van de middag hangen er zwarte wolken boven het strand, die langzaam op de zon afkomen. Echt, als we in Nederland zulke wolken hebben, dan kun je beter binnenblijven met alles op slot, want dan barst het los! Dus daarom gaan we naar het hotel voor de zekerheid. Kunnen we nog even een laatste rondje doen in het zwembad.

De regen beperkt zich tot een paar grote natte druppels, that’s it. Ongelofelijk hoe dat gaat op een eiland.
Vanavond mag ik kiezen waar we gaan eten. Het worden natuurlijk tapas, maar waar? Waar hebben we nou deze vakantie de lekkerste tapas gegeten? Bij die andere tent….. “waar ze ook Hollandse bediening hebben?” vult Bas aan. Haha. “Ja…”
Gelukkig valt het vanavond mee met al het Nederlands om ons heen. En tja, we moeten er toch ook weer aan gaan wennen hè. Morgen weer naar huus! Na onze allerlaatste cocktail van de vakantie verlaten we het leuke en gezellige Cala d’Or.

Vrijdag 10 september

“Neehee ik wil niet naar huis!” is het eerste dat ik zeg als we wakker worden. Maar het zal toch echt moeten. Moeten, moeten en nog eens moeten. Dat is het woord wat de afgelopen twee weken niet is voorgekomen, maar het komt weer steeds dichterbij. Namelijk na het ontbijt moeten we de koffers pakken en om twaalf uur moeten we de hotelkamer verlaten om vervolgens vanmiddag om vijf uur het vliegtuig op de moeten, naar huis. Want we moeten maandag weer werken. Bah! Jaja, zo gezegd zo gedaan. Om half een zwaaien we het hotel uit met pijn in ons hart.
We zijn te vroeg op het vliegveld. Dat wilden we ook voor het geval dat we oponthoud zouden hebben bij het inleveren van de auto. Er zitten namelijk hier en daar nogal wat krasjes op. Maar we parkeren de auto en leveren de sleutel in. Verder wordt er niks gevraagd. Misschien krijgen we de rekening achteraf ofzo. We zien wel. Dat ging dus makkelijker dan verwacht. Daarom wordt het nog een aantal uurtjes wachten voordat we kunnen inchecken.
Iets na vijven gaan we eindelijk de lucht in. Het gewone leven gaat weer beginnen. Des te meer kunnen we deze vakantie waarderen. Het was heerlijk!

X Joyce

Met Kerst 2009 kregen mijn moeder en ik losse puzzelstukjes onder de boom cadeau. En niet 1 doosje met puzzelstukjes, zodat je alles meteen in elkaar kon leggen, nee… Wij kregen verspreid over de hele avond steeds een verschillend pakje met 5 stukjes. Het duurde dus de hele avond voordat we er eindelijk achter waren wat we kregen van de Kerstman. Heel leuk bedacht voor twee van die nieuwsgierige kippen zoals wij! Uiteindelijk legde ik een puzzel met daarop de afbeelding van de vuurtoren van Harlingen. Daar hebben Bas en ik afgelopen januari van genoten. Mijn moeder legde een puzzel met daarop een afbeelding van een mooi gebouw. In Boedapest!!!! De Kerstman vertelde dat we daar aankomende Pasen naartoe gaan! Allemaal! Wie is allemaal? Ine, Dick, Anke, Bastiaan en ik. We gaan er weer een gezellig weekend van maken!

Donderdag 1 april
Wat vliegt de tijd. Vanavond gaan we al! Na een dag hard werken voor de meesten van ons, staan we om 19 uur paraat op station Hilversum. Alle handbagagekoffertjes zijn weer ingepakt met kleding en kleine flesjes liquids voor de aankomende dagen. We zijn er helemaal klaar voor. Op naar Schiphol!
Er staat een enorme rij voor de douane. Er gaan veel mensen op pad dit paasweekend. We redden het gelukkig op tijd naar de gate. Ine heeft weer broodjes voor ons gesmeerd. Onder het genot van ons eerste drankje eten we deze lekker op. Daarna kunnen we boarden. Het is maar twee uurtjes vliegen naar Boedapest. Dat valt reuze mee.
Wat een luxe! We worden met een busje naar ons appartement gebracht. We hebben afgesproken met de beheerder dat zij rond half 12 ons op zou wachten om de sleutel te overhandigen en om het een en ander uit te leggen. Ze staat er al. We lopen een groot gebouw binnen. Aan het eind van de gang aan de linkerkant is onze deur.

Het is een superleuk appartement. Als je binnenkomt heb je links de badkamer en rechts de keuken. Rechtdoor is de woonkamer met links een bedbank en recht een tafel. In dezelfde kamer is een vide met nog een bed. Verder rechtdoor is nog een aparte kamer met twee bedden. In de laatste gaat Annie slapen, Bas en ik nemen de vide en Ine en Dick de bedbank. Na de uitleg en de overhandiging van de sleutels gaat de beheerder weer weg. Ze zegt dat we bij vertrek de sleutels via het keukenraam naar binnen mogen gooien, dan hoeft ze niet speciaal daarvoor terug te komen. Ze woont namelijk niet in de buurt. Lachen hè.
Nadat we onze koffertjes hebben uitgepakt, lopen we nog even naar buiten. Dick heeft uitgezocht dat er in de buurt een avondwinkeltje is. We hebben namelijk niks (lees: alcohol) in huis en dat kan natuurlijk niet hè! We overwegen nog even om een discotheek in te lopen, maar zelfs voor Bas en voor mij zijn de mensen die hier komen veel te jong, dus dat wordt ‘m niet. Gelukkig vinden we gauw de winkel en gaan we, na het nodige te hebben ingeslagen, weer appartementwaarts.

Het is al laat inmiddels en we zijn best wel bek af. Bastiaan ligt als eerste op bed. Nou ja, bed; het is meer een uit de hand gelopen lattenbodem waar we de komende dagen op gaan slapen, haha! Maar we zijn zo moe, dat maakt allemaal niet meer uit. Misschien komen we iets moeilijker eruit morgenochtend. Ik moet er trouwens als eerste uit, pfoeh, die krullen weer hè.

Vrijdag 2 april
Het is nog donker als we worden opgeschrikt door een kabaal! Hard gepraat, gehamer en gestommel. Het is net alsof ze naast ons bed staan, zo hard! Het scheelt ook maar een meter of vijf, want er wordt namelijk buiten naast onze woon-/slaapkamer hard gewerkt door en stel bouwvakkers. En het raam staat open. Geen idee wat ze aan het doen zijn, maar het klinkt vreselijk. Af en toe vallen we weer een beetje in slaap, en dan volgt er weer een knal of een lach. Na ja, we kunnen er weinig aan doen. Hopelijk is dit de laatste werkdag deze week.
Om een uurtje of 9 gaat de wekker van mijn telefoon. “Joop, opstaan!” “Hmmmm nee!!” “Jawel, je bent niet de enige die moet douchen, hup!”
Na mij volgt Annie, daarna Dick. Hij heeft in de tussentijd al lekker broodjes gehaald voor het ontbijt. We besluiten dat Dick morgen als eerste mag, anders moet hij zo lang wachten op die wijven. Daarna gaat Ine en Bas sluit de kring.

Ine heeft lekker kaas meegenomen van huis, en Slankie en parmaham en gorgonzolakaas. Een kopje koffie en thee erbij! Echt genieten.
Na het ontbijt pakken we de metro richting VVV. We willen even wat info over wat er wel en niet open is hier met Pasen. Het zou toch niet leuk zijn als we ergens voor een dichte deur staan. Gelukkig is er veel open, behalve de winkels. We gaan morgen dus shoppen, dat duidelijk.

Nu gaan we naar de andere kant van de Donau: Boeda (wij zitten zelf in Pest, Boeda en Pest worden gescheiden door de rivier de Donau. Boeda is heuvelachtig, Pest is vlak). We lopen ernaartoe over de kettingbrug. Vanaf deze brug kun je al zien dat er een soort van tram naar boven en weer naar beneden rijdt. Grappig! Dat wil ik ook! “Nee niet lopen omhoog toch? Is leuk joh met het trammetje!” Afijn, een uur wachten, 7000 HUF (de munteenheid hier, de Hongaarse forint, afgekort dus HUF) en een ritje van 1 minuut later, komen we boven aan. Maar het scheelt ook een hoop lucht en uitputting, zo kun je ook denken, en… Wat een uitzicht! Het is supermooi! “Bas, maak ff een foto!” “M’n batterij is leeg, balen man” “Ine, jouwe dan?” Van Ine is het chipje stuk. Hoe is het mogelijk.. Gelukkig doet die van Dick het wel!

Na een poosje rond te hebben gelopen en genoten te hebben van het uitzicht en een leuk lokaal marktje (waar Dick een ‘Hardrock Café Boedapest’ T-shirt heeft gekocht, die hier helemaal niet bestaat) hebben we wel weer wat trek gekregen. En wat is hier de specialiteit? Jawel! Goulashsoep! Lekker! Bastiaan heeft meteen de tijd om even de camera te laden, dat scheelt weer.

Na het eten lopen we richting het vissersbastion. Hier schijnt het allermooiste uitzicht over de hele stad te zijn. Er zijn hier veel toeristen. Op weg naar het mooiste uitzicht, komen we van alles tegen. Er staat een kraampje waar aardbeien met chocolade worden verkocht! Hmmm ik krijg een deja-vu! In New York hebben we dit ook genomen en dat was zo lekker! Nee, deze kan ik niet laten staan!

Verderop staan twee mannen met van die grote roofvogels op hun arm. Of we er een willen vasthouden vragen ze. Nou nee hoor, dank u.
Later lopen we ook even binnen bij een marsepeinfabriek met aansluitende winkel. Om de fabriek binnen te komen, moeten we betalen. Zo graag willen we het ook weer niet zien, de winkel alleen is ook leuk. Marsepein is ook een specialiteit hier. Net zoals paprikapoeder. Ok, eindelijk zijn we bij het mooiste uitzicht aanbeland. Geweldig! Bastiaan maakt nog even een groepsfoto met de afstandsbediening: cheese!

We nemen ‘de tram’ weer naar beneden. Volgende stop is een grote bekende overdekte markt, waar verse groenten, vlees en veel Hongaarse specialiteiten, zoals paprikapoeder, foie gras en salami worden verkocht. Het is echt enorm groot! Ook wel veel van hetzelfde, maar dat is juist leuk. Dan kun je de prijzen onderling een beetje vergelijken enzo. Dat laatste hebben we geweten. Annie en ik kopen bij een van de slagers 2 bakjes foie gras (diervriendelijk, daar gaan we van uit!). Als we hebben afgerekend ziet Ine een salami hangen bij dezelfde slager. Ze koopt ‘m. Echter, bij de buurman -ook slager- hangt dezelfde worst voor 200 HUF minder! Het is maar 80 cent, maar het klinkt als 80 euro! “Kom we gaan terug!”, zeg ik. Dus Ine en ik lopen weer richting ‘onze’ slager. Die is natuurlijk ineens de Engelse taal niet meer machtig en snapt er helemaal niks meer van. Er wordt een collega bijgehaald. Het mag allemaal niet baten. Omdat wij maar door blijven zeuren over die 80 cent, geven ze het uiteindelijk toch op, hehe. Ine krijgt haar geld terug. Tja, daar zijn we Hollanders voor hè. Van die echte geniepige Hollanders. Heerlijk! Ine koopt de worst bij de buurman.

Tevreden lopen we verder. Ik wil nog wel wat Hongaarse paprikapoeder kopen en Ine nog een kransje met gedroogde pepertjes die we aan het begin van de markt hebben gezien. We staan een beetje te snuffelen bij een kraampje en dan ineens horen we zoiets als: “Klein?” Er staat een mannetje met een lege zak in zijn hand. Hij bedoelt of we een zakje van een van zijn kruiden willen kopen, denk ik, maar Ine loopt op hem af, gaat recht voor hem staan en houdt haar hand boven zijn hoofd: “Ik klein? Nee! Jij klein!”, zegt ze en ze geeft hem een kus op zijn voorhoofd. We hebben het niet meer van het lachen! Geweldig! Gekke Ine. Het mannetje kan er ook erg om lachen gelukkig.

We nemen de metro terug naar onze woonplaats. Dick, Annie en ik gaan alvast een café-restaurant in om wat te drinken, Bastiaan en Ine gaan nog even boodschappen doen voor de komende dagen. We willen natuurlijk wel een eitje eten met Pasen!
Even later komen ze ook naar ons toe. Het is wel gezellig hier dus we bedenken dat we hier ook wel even een hapje kunnen blijven eten. Het is lekker, maar veel! Het is een wonder dat de Hongaren zelf niet stuk voor stuk tientonners zijn. Zoveel eten krijg je hier op je bord geschept. Om alles even te neutraliseren, bestelt Bastiaan voor ons ieder een glaasje Unicum: een typisch Hongaars drankje. Je ziet het overal. We zijn nieuwsgierig naar de smaak… “Proost!” Het eerste slokje gaat wel, maar dan het moment na het slikken: Bitter! Zo ontzettend bitter! Bah! Spoelen!

Als we klaar zijn met eten en drinken, lopen we naar het appartement. Omdat we het best zat zijn, liggen we vroeg op de latten.

Zaterdag 3 april

Deze morgen krijgen we bij het ontbijt al een lekker gekookt eitje van Dick. Een pre-paasontbijt zeg maar. In de keuken staan allerlei dingen die we mogen gebruiken, waaronder koffie, thee, rijst, suiker en zout. Dat is mooi, want we hebben geen zout voor het ei meegenomen bij de winkel. Het fijne is, dat een of andere grapjas die hier eerder heeft gelogeerd, zoetstof in het zoutvaatje heeft gedaan… Lekker hoor, een zoet ei..
Ine merkt op dat we zuinig aan moeten doen met het wc-papier de komende dagen, want misschien hebben we anders niet genoeg. “Onze opdracht van vandaag is dat we een paar velletjes wc-papier in onze tas moeten doen als we ergens gaan plassen!”, zegt ze. Ok, geen probleem, haha.
Bastiaan zou Bastiaan niet zijn, als hij niet een paar mooie caches had uitgeprint om hier in Boedapest te gaan ‘loggen’. Nadat Ine, Annie en ik een paar winkels in en uit zijn gelopen, tevergeefs op zoek naar een paar tijgerhandschoentjes, treffen we Bastiaan en Dick al snuffelend en zoekend aan bij het Hongaarse Comedy theater. Hier zou de schat moeten liggen. Nadat ze alles wat los en vast zit hebben omgekeerd, geven ze het op. Ook de hulp van de ladies mag niet baten. Morgen maar weer verder zoeken dan.
We lopen naar het metrostation. Onderweg komen we een zwerver tegen die zijn voet en onderbeen heeft verbonden met bebloed verband. Hij staat op een bepaalde manier op zijn been zodat het net lijkt alsof hij geen voet meer heeft. Hij staat een beetje te trillen een te bedelen met een bekertje in zijn hand. We lachen ons suf! Wat een komiek zeg. Eigenlijk zou je hem wat moeten geven voor zijn knappe acteerwerk.
Met de metro gaan we richting Váci utca. ‘Utca’ betekent straat, ‘Váci’ betekent winkel. Nee, grapje. Maar we gaan in ieder geval proberen wat geld uit te geven. En dat gaat nog niet zo makkelijk moet ik zeggen. Er zijn hier veel dezelfde winkels als in Nederland, dus dan is het zonde om die dingen hier te kopen. Ik zie wel een paar leuke leren jasjes, maar die zijn er helaas niet in mijn maat. Intussen hebben Bastiaan en Dick het allang opgegeven met ons, dus die zitten al strak op een terras aan de koffie in de zon.

Even later komen we op een leuk markplein terecht met allerlei leuke hobby- en kleding- en eetkraampjes en Hongaarse traditionele muziek en dans. We hebben een mooi plekje voor het podium gevonden om, onder het genot van een drankje, de dansende en zingende dames en heren eens goed te bekijken. Het ziet er super leuk uit! Als we verder willen gaan, bedenkt Dick zich ineens dat de beker waar zijn biertje in heeft gezeten, uitermate geschikt is om te gebruiken op Koninginnedag! De beker verdwijnt in Dick’s tas. Wij kijken nergens meer van op Dick.

Er wordt overal vers eten bereid en verkocht. Het ruikt echt heerlijk. Terwijl Bas en Dick een verse Hongaarse worst eten en ik een ijsje, passen Ine en Anke een paar leuke bondsjaals en -mutsen. Geweldig! Ine staat op het punt om de sjaal te kopen, maar ze doet het uiteindelijk niet. Jammer hè. Al verhaart ie wel veel, dus misschien is het maar beter.
Op weg naar de volgende winkelstraat, komen we een kraampje tegen waar men van een soort bladerdeeg met suiker, heerlijk geurende “deegrollen” maakt, op een soort draaiende stok boven een vuurtje. Dat is hier ook een specialiteit. We kopen er een met vanillesuiker. Mmmm, echt heerlijk! Nogmaals, ik snap niet dat de Hongaren niet moddervet zijn met al dat lekkere eten hier.

De volgende winkelstraat, Andrássy, is op loopafstand van hier. Het is meer een boulevard, met merkkleding. Als eerste komen we een merk-outlet tegen. Daar kunnen we wel even kijken, misschien hebben ze wat leuks. Helaas valt het tegen. Het is nog steeds heel duur en een beetje een chaotisch zooitje. We lopen nog een paar winkels in en uit, maar het is duur, wat we al hadden verwacht. Het scheelt niets met de prijzen in Nederland.

We nemen de metro naar het Heldenplein (Hosök tere). Dit plein is aangelegd in 1896 ter gelegenheid van de duizendste verjaardag van de Hongaarse verovering van het Karpatische Bassin. Het heldenplein is een groot symbool van het 19de eeuwse Hongaarse nationalisme. Het ziet er mooi uit. We gaan er even in het zonnetje zitten en maken een paar foto’s. Ook van m’n moeder die de zwerver van vanmorgen nadoet; ze houdt trillend haar hand op voor een centje. Ze krijgt er een van Ine. O nee! Het is een Fischermansfriend, haha! Om te gieren!
In de verte horen we gezellige muziek. Het komt uit het stadspark. Daar gaan we eens even een kijkje nemen. Inmiddels hebben we ook wel weer een beetje dorst! Er is hier net zo’n soort markt als vanmorgen in Váci utca. Vers eten wordt bereid en er staan leuke kraampjes die van alles verkopen. Het is heel druk. Waarschijnlijk is dit de Hongaarse paasviering. Heel gezellig. Ine koopt een paar kleine schepjes op het marktje. Ze zijn speciaal gemaakt om kruiden mee te scheppen, zoals de paprikapoeder die we gisteren hebben gekocht. Op de markt gisteren waren ze te duur, hier niet! Ine is er super blij mee. Tijdens een biertje in de zon, stelt ze voor om een handeltje in schepjes te beginnen in Nederland. Die is gek hoor.
Als we teruglopen, komen we een kraampje tegen met Hongaarse likeurtjes. We mogen proeven. Er zitten wel een paar lekkere bij, alleen het probleem is dat we zo’n fles niet mee mogen nemen in de handbagage. De verkoopster voelt zich genaaid; wel 5 man laten proeven, niet kopen. Echte Hollanders weer hè.

Er schijnt hier in het stadspark ook ween metro te zijn. O ja, we zien ‘m. Eerst moeten we even plassen bij een toilethuisje. Vooraf betalen. Het ziet er mooi schoon uit. Al plassend horen we ineens Ine schreeuwen: ”Denk aan de opdracht!!!” Het is een geluk dat Anke al op de wc zit, anders zou ze het in haar broek hebben gedaan! Zo ontzettend moet ze lachen! Haha! Ik stop een rol in m’n tas. Gauw weg hier, voordat ze erachter komen!

Op richting Boeda. Hier gaan we eten bij een restaurant dat een goede beoordeling heeft in het Boedapest boekje van Bastiaan ‘Margiret Vendéglö’. Het is even zoeken en rondvragen, maar uiteindelijk vinden we het. Het restaurant ziet er gezellig uit. Eerst drinken we even wat op het binnenplaatsje. Voor het eten zelf gaan we straks naar binnen. Als we de drankjes hebben gekregen, willen we even proosten op de foto. En als je iedereen lachend op de foto wilt hebben, dan moet je de foto laten maken door Dick, met zijn zelfontspanner. Succes gegarandeerd! Zelfs de serveerster ligt in een deuk, haha!

We bestellen en gaan naar binnen. Als we ons voorgerecht hebben gekregen, komt er een bandje spelen. Een stuk of vier mannen zijn het. Echte sjansers ook… Boefjes. Ze bespelen de viool, de bas en de xylofoon. In het begin zijn wij nog de enige in het restaurant, dus we mogen verzoeknummertjes indienen. Tulpen uit Amsterdam enzo, haha. Heel leuk allemaal. De sjanser met de viool komt al spelend naast ons staan en gaat met ons op de foto. Je voelt ‘m al aankomen; in de pauze komt er een CD op tafel. Bastiaan en ik hebben deze ervaring al eerder gehad op Cuba. Als je de CD niet koopt, dan zijn ze ineens niet meer zo aardig. We willen de sfeer niet verpesten, dus we vragen hoeveel de CD kost. “20 euro!! Nee dat doen we niet hoor! Als het nou 5 euro was geweest!”
Na het overrrrrrheerlijke foie gras hoofdgerecht en een toetje, gaan we weg. De CD op tafel achterlatend.

Via de Margrit brug, lopen we terug naar Pest. Het is al een beetje donker helaas, want we willen vanaf hier eigenlijk de kettingbrug op de foto zetten, maar dat gaat niet zo lekker. Het is ook iets te ver weg.

Eenmaal terug in ons appartementje, nemen we nog een ‘stierenwijntje’ en praten we nog wat na over deze leuke dag. Daarna gaan we lekker slapen.

Zondag 4 april, 1e Paasdag

Rond een uur of half zes in de morgen, horen we hard geluid. Het blijkt dat Ine is vergeten om het brood voor het ontbijt uit de vriezer te halen. Ze denkt dat niemand het hoort, maar iedereen zit rechtop in bed, haha.
Een paar uur later zitten we weer aan het ontbijt met een gekookt eitje. Dat hoort er natuurlijk bij op deze eerste Paasdag. Een eitje met zout deze keer.
Op het programma van vandaag staat het volgende: We gaan eerst naar een rommelmarkt in het stadspark voor Dick, dan gaan we naar een Hongaars badhuis, ook in het stadspark. Dan gaan we een tocht maken over de Donau.
Voordat we de metro naar het stadspark nemen, doen we nog een poging om de cache bij het Comedy Theater te vinden. Weer niet gevonden helaas, waar kan dat stomme ding toch liggen!
Het is druk bij de rommelmarkt. Druk met mensen en druk met kraampjes. Wat heeft een mens toch een rommel zeg, niet te geloven! Bas en ik zijn al gauw klaar met die rommel. We vinden ergens een kraampje waar we wat kunnen drinken. Anke en Ine houden het langer vol, ze volgen Dick heel lief kraam voor kraam. Dick is helemaal in zijn sas.

Als we ons drankje op hebben, lopen Bas en ik weer naar de uitgang. Er staat een fietsenverhuurder. Heel grappig, het is een overdekte fiets voor twee personen. “Zullen we dat ff doen? De rest komt toch nog niet!” We huren een fiets en gaan het park in. Best nog wel zwaar hoor! Helemaal als de weg een beetje naar boven helt. Pfoeh! Maar wel leuk. Ondertussen belt Annie dat ze ook bij de uitgang is. We fietsen naar haar toe en doen nog een rondje met z’n drieën. Even later komen Ine en Dick er ook aan. Dick heeft een oude fles gekocht, waar vroeger whisky in heeft gezeten. Met de originele dop, dat is wel belangrijk, want anders was ie minder waard geweest zegt Dick.
Volgende programmapunt: het badhuis. Het grootste badhuis van Boedapest. Het is op loopafstand van de rommelmarkt, dus dat is mooi. Je ziet het immense gele gebouw al van ver; heel mooi!
Bij de ingang kopen we vijf kaartjes en krijgen we 5 sleutels. Voor een kluisje denk ik. De vrouw achter de kassa spreekt geen woord Engels, dus hopelijk gaat alles goed zo meteen. Ze wijst naar de ingang van het badhuis. Daar staat een jongen die ons naar binnen helpt door een poortje. Achter het poortje staan allemaal kleedhokjes. Ze zijn alleen allemaal bezet… De jongen verwijst ons door naar boven. Daar zijn nog wel hokjes vrij. We verkleden ons en kunnen onze spullen in de hokjes achterlaten. Een badmeester schrijft het nummer van onze sleutel op het kleedhokje met een krijtje, zodat hij weet welk hokje bij ons hoort. Nou ja, hopelijk gaat dat goed.
We lopen richting de baden. Het is heel druk. Vooral in het begin zijn alle baden vol. Het ruikt hier heel erg naar zwavel. Al het water in de baden komt ook uit de Hongaarse zwavelbronnen. Dat schijnt gezond te zijn. Maar het stinkt ook!
We nemen eerst een sauna en daarna enkele kruidenbaden, de een iets warmer dan de andere. Lekker hoor, na die dagen dat we zoveel hebben gelopen. Het is heerlijk ontspannen. Anke, Ine en Bastiaan laten zich ook nog lekker masseren. Dick en ik wachten al badend totdat ze klaar zijn. Daarna gaan we weer.
Bij dezelfde markt als gisteren, nemen we even wat te eten voordat we naar de boot gaan. Hier kunnen we ook meteen nog even tellen hoeveel geld we nog hebben voor het eten vanavond en voor morgen. Het is te weinig dus we moeten straks na het varen even pinnen.
Bij een toeristen-infopunt vlakbij de Donau kunnen we kaartjes kopen voor de boottocht. Met korting, haha. Tja, gewoon proberen toch? We lopen naar de aanlegplaats. Het is wel een beetje bewolkt en koud! We kunnen beter niet op het dak van de boot gaan zitten. Het wordt de tussenverdieping. Deze is overdekt en de stuurhut voor ons vangt de meeste wind op. “Biertje?” “Tuurlijk!” Er start een bandje met een stem die ons vertelt waar we allemaal langs varen. Eerst in het Engels en dan in het Duits. Halverwege de tocht komen er wat eigenwijze mensen aan die toch op het dak waren gaan zitten. “Koud windje hè!”

Na de tocht pinnen we nog even en gaan we per metro weer naar een restaurant uit de gids van Dick: ‘Csarnok Vendélglö’. Vraag me niet wat het betekent. Het is -net als gisteren- weer even zoeken. We lopen eerst totaal de verkeerde kant op. Dick heeft het al bijna opgegeven, maar uiteindelijk vinden we het weer hoor! Dick had gewoon even de kaart op z’n kop gehouden! Nee hoor Dick, grapje.
De eerste kennismaking me t de gastheer van het restaurant, valt een beetje tegen. Het lijkt een beetje een snauwerige man. Gelukkig maakt hij het even later goed. Hij blijkt best aardig te zijn.

Bas en Dick nemen een Wiener Schnitzel, Anke, Ine en ik nemen iets met foie gras. Wederom heerlijk moet ik zeggen! Ine vindt het eten vanavond het lekkerst tot nu toe. Na een tijdje zijn we de laatste in het restaurant. We vragen de rekening, dan gaan we ook. We hebben namelijk nog 10 blikjes bier in de koelkas staan, en die moeten op voordat we naar huis gaan. Halve liters zijn het ook nog. We hebben dus nog een zware avond voor de boeg.
We lopen terug naar ons appartement. Hemelsbreed is het namelijk helemaal niet ver. Ongeveer een kwartiertje later zijn we er al. Top. Eenmaal binnen krijgen we ieder een halve liter voor onze neus van Dick. Haha, geweldig. Ik neem een paar goeie slokken, de rest krijgt Dick. Ik krijg het gewoon niet weg! Voor Annie geldt hetzelfde. Wij hebben toch liever een wijntje. Gelukkig heeft de rest er minder moeite mee. Maar of ze alle tien opgaan…. Ineens krijg ik een vieze geur in m’n neus. Het is helaas wel een bekende geur. “Jezus Bas, heb jij soms je schoenen uit gedaan ofzo! Het is niet te harden man!” “Ja inderdaad!” Ik krijg een natte sok in m’n neus geduwd. Daar kon ik op wachten natuurlijk. “Gatverdamme ga je weg of niet!” Ik gooi de vieze sok weg. Ine staat op, pakt de sok en stopt haar neus erin. “Mmmmm, heerlijk toch! Dat ruikt net zoals vroeger. Er gaat niets boven de geur van een zweetsok van m’n zoon” Is ze gek of niet! We liggen met z’n allen in een deuk. “Ruik deze eens dan!” zegt Annie. Ook hier stopt Ine haar neus in en neemt een diepe snuif. “Deze is ook niet gek, maar die van Bastiaan is lekkerder”, zegt ze bloedserieus. Volgens mij is het weer hoogtijd om te gaan slapen..

Maandag 5 april, 2e Paasdag

Vandaag gaan we alweer naar huis, snif. Bastiaan is om 8 uur al uit de veren, want hij wil graag nog een cache doen voordat we gaan. Een andere dan die bij het Comedy Theater, deze ligt bij het station. Anderhalf uur later komt hij weer binnen, zeiknat geregend en helaas zonder de schat te hebben gevonden. Jammer. Het was ook een beetje vies bij het station, dus dan is het ook niet echt smakelijk om te zoeken en dingen vast te pakken. Dan maar niet hoor. Jammer.
In de tussentijd begint Dick al lichtelijk de reisstress te pakken te krijgen. Annie en ik staan nog half opgemaakt in de badkamer, Ine ligt nog in bed, Bastiaan moet nog douchen, we moeten nog ontbijten en er is nog geen koffertje ingepakt. O jee o jee. Zou het nog goed komen? Zal het vliegtuig straks niet zonder ons vertrekken?
Gelukkig zijn we allemaal op tijd klaar. We zeggen gedag tegen ons appartement, gooien de sleutels via het keukenraam naar binnen en lopen door de regen naar het station. Gelukkig hebben we het de afgelopen dagen droog gehouden, dat was vette mazzel. Vanaf het station nemen we de metro naar een busstation valkbij het vliegveld. Vanaf daar is het nog maar een kwartiertje.
Eenmaal op het vliegveld verloopt alles ook soepeltjes. Bij de incheckbalie komt er een Paris Hilton look a like met twee kleine chihuahua’s in haar handtas aantrippelen. Een mooie slanke dame. Ze trekt de aandacht van iedereen.
Bij de douane staat een zeer chagrijnige man die overduidelijk aan iedereen laat merken dat hij ‘the man’ is. Een jongen voor ons pakt per ongeluk de bak van de band waar zijn riem en jas inzitten. De man gaat uit zijn plaat! “Can’t you read!!!” Er hangt een klein bordje boven de band waarop inderdaad staat dat de bak op de band moet blijven staan. Maar het is echt niet duidelijk. De jongen mompelt wat naar hem en loopt door. Nu zijn wij aan de beurt met onze spullen. Bas en ik doen alles ‘volgens de regels’. Annie pakt per ongeluk de bak van de band, maar gelukkig kan ik net op tijd zeggen dat dat niet mag! De koffertjes van Ine en Dick worden achtergehouden door de man. Hij wacht. Wij wachten ook. En wachten en wachten. Er gebeurt niets. Dan loopt Ine er maar heen. “Is this your suitcase?”, zegt die vent.
“Yes!” Ja, waarom dacht je dan dat wij blijven wachten, eikel! “Put up your happy face!”, gooit Bas er ook nog achteraan. “Dit is het moment om te gaan jongens”, voordat we allemaal naar achteren moeten,” zegt Annie. We lopen alvast door de douane, terwijl Ine en Dick op hun koffertjes wachten. Achteraf werd die van Ine achtergehouden omdat ze een klein flesje deo was vergeten in het plastic zakje te doen. En die van Dick moest open vanwege zijn whiskyfles van de rommelmarkt. Ze dachten dat ie vol was.
Als we even lekker hebben geshopt op het vliegveld (3 handtassen, wat sigaretjes en Hongaarse sambal) kunnen we boarden. Zitten we net rustig in het vliegtuig, wie denk je dat er binnenkomt! Geert Wilders! Nou, dan zit je ineens wat minder relaxed! We zeggen maar niets tegen Dick. Die voelt zich eindelijk wat minder gestrest omdat hij naast Paris zit. Dat willen we niet verpesten, hihi.
De vlucht verloopt gelukkig zonder problemen.
Met de trein gaan we weer naar Hilversum. Om het geweldige weekend af te sluiten nemen we nog een drankje bij ons thuis. Dan is het echt afgelopen. Helaas. ’s Avonds suizen onze oren…. van de stilte. Dat wordt weer afkicken van de gezelligheid!

Bedankt Ine! Weer!

Liefs Joyce

Net toen we terugwaren uit Cuba, had Bastiaan het al over de volgende reis. “Zal ik eens kijken wat het kost om een weekje naar Lapland te gaan Beppie?” “Bas! We zijn net terug, hou op! Meneertje Vakantie zal ik je noemen” Meneertje Vakantie krijgt natuurlijk weer zijn zin. Stiekem vind ik het zelf toch ook wel leuk 😉

Zondag 7 februari, van -5 ºC naar -7 ºC

We mogen weer lekker vroeg uit de veren, drie uur welteverstaan. Een uurtje later rijden we naar Ine en Dick, zij zijn weer zo lief om ons weg te brengen naar Schiphol. Na de incheck hoeven we nog maar een uurtje te wachten totdat we de lucht in gaan richting Kuusamo! Daar komen we weer voor de tweede keer!
Het vliegtuig zit nokkievol. Hoezo crisis? Drie uur later landen we. Ik heb me qua kleding extra voorbereid, want de vorige keer dat we het vliegtuig uit liepen wilde ik zo gauw mogelijk weer terug naar binnen omdat het zooooo koud was!!!! Dus extra trui aan, muts op, handschoenen aan en gaan! Hmmm…het valt eigenlijk best mee deze keer!  Maar -7 ºC!
De bus brengt ons naar weer naar het vertrouwde bungalowtje in Iso Syöte. Openhaardje, sauna… hier gaan we de komende week weer doorbrengen, net als drie jaar geleden.
Eenmaal uitgepakt en dik aangekleed, gaan we naar buiten, richting het bijbehorende Hotelli Iso Syöte op de heuvel. Kijken of we hier iets kunnen eten. Er is een pizzabuffet dus dat komt goed 😉
Later vragen we bij de receptie of we een sleetje kunnen krijgen. Dat kan (huren dan, 3 jaar geleden was het gratis) want is het is wel leuk om naar beneden te glijden natuurlijk.

We zijn al zowat een hele dag op, dus eenmaal terug in de bungalow kijken we relaxt een filmpie, Serendipity. Er is alleen wat mis met de TV ofzo, alle gezichten zijn blauw. En dat komt niet door de kou 😉 Maf. Dat moet iemand maar even komen checken. Na het eten ‘s avonds in het hotel, pakken we nog een lekker sauna’tje in de bungalow. Daarna zijn we helemaal moe! Truste!

Maandag 8 februari, -7 ºC

Om 8.00u gaat die fijne wekker. Het is hier een uurtje later dus eigenlijk is het pas 7.00u. Lijkt wel gewoon een doordeweekse werkdag qua opstaan man! Bah! Maar ok, je hebt wel wat aan je dag.
Na het ontbijt krijgen we een introductie van de sales- en marketingmanager Geralda, een Nederlandse dame, das handig. Zij vertelt over de omgeving en wat we allemaal kunnen doen deze week.
Aansluitend vindt er een sneeuwscooter introductie plaats. Ik dacht dat er alleen zou worden uitgelegd hoe zo’n ding werkt, maar we mogen er ook zelf op! Leuk!
We worden eerst in een bloedheet thermopak gehezen, we krijgen helmen, speciale handschoenen en laarzen, dan volgt de uitleg. Vervolgens worden de motoren gestart. We worden er weer aan herinnerd hoe gaaf het ook al weer was! Als het even mogelijk is keihard gas geven en scheuren door de Finse besneeuwde bossen! Wauw!

Wat gaat een uur dan snel…jammer! Maar goed, donderdag mogen we weer, want dan gaan we met de sneeuwscooter naar de rendieren.
Nadat we ons weer hebben ontdaan van het pak, doen we ff een warm chocootje Stroh in het Hotelli. Hè lekker.
We hebben nog een hele middag voor de boeg, dus we hebben bedacht dat we naar het dal gaan, Bas lopend en ik met de slee. Ben net een kind hè.. wat erg eigenlijk ;-). Maar zo leuk!
Een uurtje ofzo later, komen we daar aan. Het was super. We zijn helemaal onder gesneeuwd, zowel door de neerslag als door het crashen met de slee in de sneeuw. Geweldig! Rozig lopen we het restaurant binnen om wat te eten en te drinken. Hier is ook een groepje mensen uit Helmond. We kennen ze vanuit het vliegtuig. We kletsen ff gezellig. Later komen we erachter dat het busje van het hotel dat hier twee keer per dag komt, al geweest is, dus we nemen met z’n allen een taxi terug naar boven. In ons hutje kijken we een filmpie
’s Avonds eten we weer in het hotelli. Voor het eten vragen we bij de receptie of we op woensdag een huskytocht safari kunnen doen. Dat is een hele dag Huskysleeën, met lunch erbij. Helaas is het al vol. De receptioniste vraagt of we morgen willen terugkomen, dan is Geralda er weer. Zij kan ons vertellen of er nog een wordt gepland deze week.

Dinsdag 9 februari, -11 ºC

Voor het ontbijt vragen we Geralda aan de receptie of er nog plaats is bij de extra geplande excursie van vrijdag. Ze vertelt dat deze ook al vol is. Misschien wordt er nog eentje op zaterdag gedaan, maar dat is nog niet zeker. Shit wat moeten we nu? Er is vandaag ook wel een tocht met de Husky’s maar deze is veel korter. Je gaat er heen met de sneeuwscooter. Daar is nog wel plek. Dan doen we toch deze? Als zaterdag niet doorgaat, hebben we helemaal niks. Gauw ontbijten dan!
Als we onze pakken weer aan hebben, springen we op de sneeuwscooter. Op weg naar de Husky’s! Leuk!

Het is een andere Huskyfarm dan drie jaar geleden. En de honden zijn niet allemaal Huskyhonden. Volgens mij zitten er ook Golden Retrievers bij en andere rassen. Op zich maakt het niet uit. Ze blaffen zich weer helemaal gek! Zo enthousiast zijn ze om te gaan lopen! Omdat de groep te groot is, worden we in tweeën gesplitst. Wij zijn groep twee en gaan eerst even koffie drinken rond het haardvuur.
Als groep 1 terugkomt, zien we één slee aankomen zonder bestuurders…Haha! Achteraf horen we dat de slee was omgevallen. De bestuurders waren uit de slee gekropen en de honden waren gewoon doorgelopen. Altijd dus de slee vasthouden, is de tip!
Nu mogen wij. De honden zijn nog lang niet uitgeput. Bastiaan staat achterop de slee en stuurt en ik zit erin. Wat is het toch geweldig hier! Zo mooi!
Als we terugkomen hebben we nog wel even tijd om te wandelen/ sleeën en eventueel een cache te zoeken. Tja, het blijft Bas z’n hobby hè. We vinden ‘m niet vanwege de sneeuw, maar het uitzicht is evengoed mooi!

Terug in het hotel nemen we een lekker chocootje om op te warmen! Daarna lekker relaxen in onze hut ;-).

Woensdag 10 februari, -17 ºC

Vandaag hebben we geen safari’s op het programma staan. Maar we vermaken ons evengoed wel hoor! Na het ontbijt gaan we weer richting dal. De eindbestemming is Syötteen Luontokeskus (jawel), hier schijnen twee caches te liggen die je wel kunt vinden ondanks de sneeuw.

Het is vandaag heel koud, maar zo voelt het absoluut niet aan. Ok, je moet je wel warm aankleden, maar als het in Nederland -17 ºC zou zijn, dan zou niemand naar buiten komen. Hier kan dat makkelijk. We lopen en sleeën en lopen, en sleeën en lopen. Soms warmen we binnen even ergens op, en lopen en sleeën we weer verder. We zijn er! En wie vindt de schat? IK!! Haha! Onder een huisje met haardhout, daar ligt de cache. Trots sta ik ermee op de foto :-). Bas weet me over te halen om er nog een te zoeken, hier in de buurt. Ook deze vinden we!

Trots gaan we op weg terug. We lopen tot de ski piste in onze eigen plaats. Hier drinken we nog wat. Even later rijden we met het busje van het hotel mee terug naar boven. Is ook niet meer gratis helaas… maar je betaalt toch liever twee euro dan dat je het hele stuk nog omhoog moet lopen.
Nu is het nu.. en Bas ligt te pitten op de bank terwijl ik dit schrijf. O nee, hij slaapt toch niet. Hij vraagt hoe ver ik ben met schrijven :-).

Donderdag 11 februari, -17 ºC

Kan nog steeds niet wennen aan die wekker. Dat bed ligt gewoon veel te lekker. Hup opstaan!
Om 10 uur moeten we namelijk klaar staan. We gaan met de sneeuwscooter naar een rendierfarm!
Tjee wat is het koud! Nog kouder dan gisteren lijkt wel. Eenmaal in het hotel aangekomen blijkt dat niet zo te zijn. Er hangt daar een digitale thermometer. De temperatuur is hetzelfde als gisteren, alleen lijkt het kouder door de wind en het sneeuwt ook. Als we om 10 uur naar de kleedkamer gaan om de thermopakken etc. aan te doen, zegt de excursiegids dat het in de bossen wel -22 ºC is. Extra paar sokken aan dus!
En inderdaad, het is heel koud op de scooter. Tintelende tenen! Maar wel weer gaaf hoor! Het is best een eind naar de rendierfarm. We komen aan en zien tientallen rendieren in het besneeuwde land staan. Mooi om ze eens in het echt te zien! De rendierboer vertelt een verhaaltje over de rendieren. Onder andere hoe hij en zijn collega’s de dieren ’s zomers van elkaar kunnen onderscheiden; als ze nog klein zijn wordt er een hoekje uit hun oor gesneden met een mes. De plaats en de vorm van het hoekje geven aan wie de eigenaar is. Zo kunnen de boeren hun eigen dieren in de winter weer naar de boerderij halen. Verder vertelt hij dat ze worden gehouden voor het vlees en de huid. En voor de toeristen dus!
Een paar rendieren worden voor een slee gezet. Iedereen mag een rondje sleeën. De beesten zijn zo eigenwijs als de pest! Haha! Die van mij vindt het halverwege de ronde wel genoeg geweest en blijft staan. Na een paar keer aan het touw te hebben getrokken gaat hij ineens als een speer. Bas maakt foto’s. Als ik terug ben gaat hij op een volgende slee zitten, met daarvoor een rendier met één gewei. Dat beest schiet ervandoor en haalt iedere andere slee in! Geweldig! Als het rondje klaar is loopt ie gewoon door en maakt nog een ronde, met Bas erop dus. Je had zijn gezicht moeten zien.

Als iedereen is geweest, kunnen we binnen in een soort grote wigwam koffie of thee drinken rond het haardvuur. Hè, even lekker ontdooien! Alleen met de tenen gaat het niet meer goed komen vandaag denk ik.. Meer mensen hebben er last van.  Ondertussen krijgen we van de boer allemaal een “rendierrijbewijs” omdat we de ronde op de slee goed hebben afgelegd. We bedanken hem en gaan weer richting de scooter.
De tweede helft van de dag staat er een sneeuwschoenwandeling op het programma. Dit hebben we drie jaar geleden ook al gedaan. Alleen toen sneeuwde het niet. Brr! We krijgen weer van die grote ovale “rekken” onder onze schoenen. In het begin even wennen met lopen!
De excursiegids gaat voorop de wildernis in. Da’s mooi dan kan hij mooi een paadje maken. Af en toe stopt hij om te vertellen over de natuur in Lapland. Het is een beetje een slome duikelaar. Hij kan niet echt boeiend vertellen. Maar hij bedoelt het goed, haha. Hij heeft het onder andere over de wilde dieren die hier leven; bruine beren, wolven en de lynx. De beren slapen nu gelukkig. Veel van de dieren slapen gewoon onder het sneeuw, ook vogels. “If you see one hole, then the bird is in there, if you see two holes, then it’s not there anymore” Nou dan weet je wel hoe hij ongeveer vertelt.
Halverwege krijgen we iets warms te drinken en een koekie. Daarna lopen we naar de top van de berg van Iso Syöte. Mooi hoor, om zo over de hele omgeving te kunnen kijken. Wel een beetje jammer dat de sneeuw het uitzicht een beetje belemmert.

Eenmaal terug in het hotelli hebben we wel weer een chocootje verdiend na deze zware dag!  
‘s Avonds lekker het openhaardje aan en een film op. Bas pakt nog ff een sauna’tje. Wat is het toch vervelend hier.

Vrijdag 12 februari, -13 ºC

We worden wakker met een blauwe lucht en een zonnetje. Lekker. Het is voelbaar minder koud dan gisteren. We hebben de rest van de vakantie geen excursies meer op het programma staan. Na het ontbijt gaan we daarom weer even terug naar het hutje, ik om een beetje op te ruimen en te typen, Bas om even lekker te lezen. Zo meteen gaan we weer naar buiten om een stukkie te wandelen.

Toen we met de sneeuwscooter op pad waren van de week, had Bas al een mooie open vlakte gezien niet ver van het hotel. Hij wil daar wat foto’s gaan maken dus we lopen er heen. De heenweg is heel leuk, met het sleetje naar beneden. Keihard gaan we! Helaas zijn we snel beneden. Maar de omgeving daarentegen is weer geweldig! De zon schijnt nog steeds, dat maakt het ook zo mooi. We maken een paar mooie foto’s.
En dan weer omhoog! Pfff… das ff minder zeg. Gaat ook een stuk langzamer! Wat een eind! Dat hadden we net niet in de gaten toen we zo snel beneden waren met die slee.
Uitgeput (Joyce) komen we de hut weer binnen. Na die wandeling in de kou zijn we wel toe aan een bezoekje aan onze eigen sauna! Heerlijk even ontdooien. Als we er klaar mee zijn, stappen we van de warmte naar buiten in de ijskou. Het stoom komt van ons af!
’s Avonds in het hotel drinken we nog ff wat met een groepje medereizigers uit Helmond. Zij hebben vandaag een snowscooter tocht gedaan. Het zijn gezellige- en gestoorde gasten. “Waar denk je nou aan Joyce als je ons ziet?” “Nou ik moet meteen denken aan Jos van Oss!” “Jos van Oss wie is da?” Bastiaan laat ze ‘m zien op z’n I Phone. “Bastiaan doe eens ‘Stien en de stoeptegels’!”

Zaterdag 13 februari, -10 ºC

De laatste volle dag van de vakantie is aangebroken… We doen lekker rustig aan vandaag. Net als gisteren na het ontbijt weer even terug naar de hut. Beetje lezen en relaxen. Bastiaan leest ‘Echte mannen eten geen kaas’. Wel een heftig boek zegt hij. Ik lees ‘De mannentester’, een leuk boek.   
Als we klaar zijn met lezen gaan we weer naar buiten. Met het sleetje natuurlijk! We gaan vandaag voor het laatst deze vakantie naar beneden naar de ski piste. Voordat we beneden zijn, maken we eerst een paar goede afdalingen met de slee naar beneden. We zitten soms echt van top tot teen onder. En koud dat dat is! Een heuvel is zo leuk dat we weer terug omhoog lopen om nog een keer van die af te glijden. Als ik het zo schrijf zijn we echt net twee grote kinderen.. Tsjonge jonge.

Zo wat is het druk bij de piste! Zo druk hebben we het nog nooit gezien hier. In het restaurant/café is alles vol. We wachten even aan de bar totdat er een plek vrijkomt bij het raam zodat we alle skiërs kunnen zien. Ik heb helaas nog steeds een skitrauma van de vorige keer dat we hier waren overgehouden, anders hadden we het welk een dagje kunnen doen. We doen gewoon net alsof! Biertje? Of neem je dan fris.…
Tegen vijven komen we erachter dat het weekend is en dat dan het busje van het hotel niet rijdt… Hmm hoe komen we dan boven? Gelukkig is er nog een stel oenen zoals wij die ook netjes op het busje staan te wachten. Toevallig die jongens die van de week mijn slee hadden gestolen! Zij bellen een taxi. Als die er is, is er gelukkig ook nog ruimte voor ons. Ok, we zijn weer vrienden…
Eenmaal terug in de hut kijken we nog ff een filmpie. Zo jammer dat we morgen alweer naar huis moeten… Dit is echt zo’n relaxt leventje..

Zondag14 februari 2010, van -10 ºC naar -3 ºC

Dan is het toch echt zover. We hebben het even nagevraagd en we moeten om 12 uur het hutje verlaten. Om 5 uur komt de bus dus we mogen ons nog vijf uur vermaken in het hotel. Gelukkig gaat de tijd best wel snel. We lezen en we kletsen wat met de anderen die ook vandaag naar huis gaan. Tegen vijven komt de bus. “Dag Iso Syöte!!” We gaan het weer vreselijk missen…
Anderhalf uur later komen we aan bij het vliegveld(je). Na de incheck moeten we nog twee en half uur wachten op het vliegtuig! Vertraging dus. Ik word daar altijd zo chagerijnig van. Niet dat dat helpt, maar goed. In plaats van 8 uur gaan we pas om 9.30 uur de lucht in. Gelukkig gaat de vlucht verder goed.
Als we zijn geland zet ik m’n telefoon aan en zie “Hoera ze is er!…”  Elin Elisa Mare Ros is geboren op Valentijnsdag! Dat maakt onze dag weer helemaal goed! Welkom Elin!

XXX Joyce