Ze heeft de kindjes en juffen bij de dagopvang Toermalijn voorgoed gedag gezegd en is inmiddels volop aan het wennen op haar nieuwe school: de Wilge. Ze vindt het wel leuk, maar is nog wat terughoudend en verlegen. Dat geeft niks. Het komt vanzelf goed!
Lone weegt nu 17 kilo en is 103 centimer lang. Ze heeft haar gewicht helemaal goed gemaakt het afgelopen jaar. Ze is eindelijk “gemiddeld”. Toch vragen wij ons wel af hoe dit wonder is geschied, wat het avonddiner is nog steeds wat eenzijdig: sliertjes (pasta), een boterham of een ei. Dan houdt het wel een beetje op. Gelukkig gaat er nog steeds wel veel fruit in.
Dit jaar geeft ze voor het eerst een partijtje. Met 6 vriendinnetjes gaan we een middag spelen bij Spelekids! Dat zal een dolle boel worden!
Naarmate Lone ouder is geworden, is ze ook liever en rustiger geworden. Waarschijnlijk komt dat omdat ze steeds beter kan uitleggen wat ze bedoelt. De woede-uitbarstingen en gangbezoekjes zijn daarom zeker gehalveerd.
Met de oma’s bakt Lone graag cakejes en taarten. Het liefst eet ze zelf alles meteen op. Ze vindt het ook super leuk om met papa en mama te spelen, te dansen of te helpen met koken, maar ze kan zich zelf ook heel goed vermaken. Het liefst is ze dan aan het kleuren, of maakt ze mooie vormen met de strijkkralen. Een leuke film kijken is ook favoriet. Lone is dol op de Disney prinsessen. Prinses Elsa en Assepoester zijn de bom.
Weer zo'n mooie cake met oma gemaakt. Helemaal versierd in de kerstsfeer🌲⛄️🎅🎄 pic.twitter.com/GTUtHVB1tb
Het afgelopen jaar is Lone twee keer op de Balearen geweest: in het voorjaar naar Ibiza met oma en mama. Vriendin Evi was er ook nog een deel van de week. Dat was super gezellig! En in de zomer is ze met papa en mama naar Menorca geweest. Wat heeft ze het daar ook naar haar zin gehad, in het zwembad of op de dansvloer!
Een week met mama en oma genieten van zon, zee en strand op het Spaanse eiland #Ibiza Ik houd het zo wel uit hoor;-) pic.twitter.com/kMKdQEVEd6
Daarnaast is ze met Pasen met de hele familie naar Hof van Saksen geweest. En met Pinksteren ging ze met vriendin Elin, vriend Hugo en de papa’s en mama’s naar Kröv in Duitsland. Toen de papa’s een weekend naar Krakow waren is ze ook een nachtje naar Zeeland geweest met Elin, Hugo en de mama’s.
Om over de uitjes maar te zwijgen. Ze is naar Sprookjeswonderland, de Julianatoren en de dierentuin geweest met vriendin Evi. Verder ook een aantal keer naar de bioscoop en naar Spelekids. Ook is ze in de kerstvakantie een dagje naar de Eemhof geweest, naar het circus en naar Disney on Ice met opa en oma! Een toneelstuk over het lelijke eendje stond ook nog op het programma.
Als mama met oma naar de markt is, gaat ze ook graag met papa in het bos wandelen. Elke hond die ze tegen komt krijgt een aai over z’n bol. Ook gaan ze soms samen zwemmen.
Lone kan steeds beter praten. Soms komen er nog wel hilarische zinnen uit dat kleine mondje. We kunnen het niet laten om ze te delen:
• Als ik een snoepje mag, en ik mag een snoepje, dan mag ik een snoepje. • Voetbal kleur! (Oranje, sinds het WK 14) • “Wat doe je Lone?” “Ik laat een gaapje” • Lippestip (lippenstift) • Mimivlouw ( mevrouw) • Ik krijg uit het niets twee petsen op mn been; “Hee! Er zit daar een vliegje op je! Een hele kleine vlieg!” En ze loopt weg. • “Lone wat doe je?” “Ik ben heel hard stil!!” • Als we weg gaan bij omaatje: “Dag ammemaal!” • “Pap wacht!! Ik heb een beetje krab” (kriebel) • “Mama!! Je hebt een vieze lik!” (Mijn tong, na een glas rode wijn) • “Ik heb me pijn gedaan aan m’n been. Gelukkig is ie niet gebroken!” Als ik vervolgens in de lach schiet: “Niet lachen!!!!” • Lone aan een ijsje: “Wil je smaken?” • “Papa je neus stinkt!” (Papa stinkt uit z’n mond) • Op woensdagochtend op weg naar m’n moeder: “Mama, als jij me straks komt halen, ga je dan met oma een wijntje drinken?” • Met alles: “IK KAN HET ZELLFFF!!!!” • Grote klap van boven. “Lone wat doe je??!!” “Niks! Ik heb geen bloed en geen gebroken been en niks zeer!!” • Het laatste stukje cracker van Lone lijkt op een koe. “Kijk een koe!” Ze neemt een hap en zegt daarna droog: “Kop d’r af!” • Papa:”Lone, doe je jas maar lekker dicht, want het is fris buiten.” Lone: “Ja! En ook koud!” • Lone pakt een doosje speelgoed eitjes bij oma, legt ze op het zitkussen en gaat erop zitten. Ze zegt: “Oma!! Ik ben een haan!”
Lieve schat van ons, je rustige leventje wordt vanaf nu een beetje op zijn kop gezet; je moet elke dag naar school en gaat alleen nog maar op woensdag- en donderdagmiddag naar de oma’s. Je zult moe zijn en wat mondiger worden (oh jee). Maar luister naar ons; het komt allemaal goed! Ga maar lekker veel leren en jezelf ontwikkelen, dan word je later een hele grote en slimme meid. Maar wat er ook gebeurt, wij zullen ALTIJD trots op jou zijn en van je houden!
Woensdag 20 augustus Na lang wachten is het zover! We gaan met vakantie vandaag! We stoppen de laatste spullen in de koffers. Oma Anke komt ons nog een kus geven voor vertrek. Lone wordt verwend met snoepjes en kraaltjes voor in het vliegtuig. Dag lieve oma! Tot over twee weken! Om 10.23 uur nemen we de intercity naar Schiphol. Voor het eerst gaan we met de O.V. Chipkaart. Bas loopt alvast met de koffers naar perron 5, ik haal met Lone nog twee Starbucks en een lollie. Als ik de koffie en Lone in de buggy heelhuids boven heb gekregen, vraag ik aan Bas: “Waar moet ik nou dat kaartje voor houden?” Hij kijkt me aan alsof ik een grapje maak. “Je bent toch door een poortje gekomen!!” Uh ja dat klopt.. En daar ga ik weer, naar beneden. We zijn in een mum van tijd op Schiphol. Het inchecken verloopt soepeltjes. Er staat helemaal geen rij. Bij de douane ga je nu niet meer door een poortje, maar in een soort doorzichtige staande cabine. Daar moet je je armen omhoog doen en word je gescand. Wel geinig. Op het schermpje is precies te zien waar de “te checken punten” zijn. Bij mij de ijzeren knopjes op m’n broek. Lone vindt het maar een eng apparaat en begint te huilen. We lopen nog wat winkeltjes in en uit en dan is het alweer tijd om naar de gate te gaan. Lone vindt de loopband wel interessant. Ik geloof dat ze wel tien keer heen en weer is geweest. En de elfde keer had er ook nog bijgekund. Ze is niet blij als Bas haar eraf vist en meeneemt de roltrap af naar de gate beneden, de boef. Onze rij stoelen wordt omgeroepen. We mogen boarden. We zitten achter eenzelfde boefje van drie, met haar moeder en oma. Dat wordt even afzien de komende uren met twee van deze dames op rij, haha. Arkefly brengt ons veilig naar Mahon, de hoofdstad van Menorca. Onze bestemming voor de komende twee weekjes! Lekkerrr! We pakken de koffers van de band en lopen naar de uitgang. We melden ons bij de mevrouw van Arke. “U bent de enige die naar Insotel Punta Prima gaat, dus daar staat een busje voor u klaar voor vertrek.” Wat een giller! Onze eigen privébus! Hoppa! De eerste indruk van Instotel resort Punta Prima is top. Het ziet er luxe en mooi verzorgd uit. Alle huisjes liggen op een heuvel. De heuvel kijkt uit over de zee en een mooie vuurtoren. Er komt meteen een jongen aangelopen om de koffers van ons over te nemen. De mevrouw bij de receptie legt ins uit hoe het complex is opgebouwd en wat er allemaal te doen is. Er is een buffetruimte en twee restaurants, een entertainmentzaal een fitness en een spa. Het zwembad niet te vergeten. Verder is er overdag een animatieteam voor de kinderen. Je kunt ze zelfs naar de kidsclub brengen, waar ze dan worden vermaakt.Ongelofelijk. Na de check in gaan we op zoek naar ons huisje. Hopelijk ligt die niet helemaal boven aan de heuvel. Gelukkig valt het mee. Het is niet al te ver lopen. Het huisje is ook leuk! Niet al te groot, maar wel netjes en schoon. Een klein keukentje erin, een slaapkamer, badkamer en terras. We laten de koffers even voor wat ze zijn. Gauw zwemkleding aan en hup naar het zwembad beneden. Aan de bar bestellen we wat te drinken en een wrap met kip. Aah dat biertje smaakt goed. Lone kiest een ijsje uit van de kaart. We hebben all inclusive verzorging, dus we kunnen eten en drinken wat we willen. Bas en Lone jumpen het zwembad in. Heerlijk! De vakantie is nu echt begonnen! Even later gaan we weer terug naar het huisje om ons op te frissen en de koffers uit te pakken. Lone kijkt ondertussen 101 Dalmatiërs op de Ipad. Als alles een plekje heeft gekregen, gaan we weer op pad. Dit maal naar het buffet. We gaan het gebouw in waar ook de animatie is ‘savonds. Daar is een trap en een lift naar beneden, naar het buffet. We weten niet wat we zien hier, zoveel keuze! Allerlei soorten voor- hoofd- en nagerechten. Ook worden er verse pizza’s voor je neus bereid en er is een pasta bar. Verder ligt er heel veel vers fruit. Ik denk dat je elke dag wel iets anders kunt nemen als je wilt. Ook wordt er gezorgd dat er niemand iets tekort komt. Lege schalen zijn er niet. De bediening komt ondertussen vragen wat we willen drinken. Heerlijk hoor, wat een verwennerij. Na het eten gaan we terug naar het huisje. Het was een superleuke, maar lange eerste dag. Hier gaan we ons wel vermaken de komende weekjes!
Donderdag Lone is al vroeg wakker op de eerste echte dag. Mama is de pineut helaas. Om 7 uur zitten we al met de strijkkralen van oma te spelen en te Loomen. Ik weet niet meer precies hoe ik een bepaald armbandje moet maken, dus ik besluit om Youtube even aan te zetten. Na 5 minuten rommelen, weet ik de clue nog steeds niet, maar komt er wel een smsje binnen : “U heeft 80% van uw dagbundel verbruikt.” Shit!! Gauw uit dat filmpje. Als Bas uit bed komt, mag ik op zijn telefoon ’t filmpje afkijken. Hij heeft toch 500 MB… Het is al weer tegen half tien als we naar het ontbijtbuffet lopen. We lopen via de entertainmentzaal, net als gisteren. We willen gaan zitten, maat dat mag niet van de bediening. We moeten naar zaal 3. Zijn er zoveel zalen dan? We dachten dat dit de enige was. Achteraf blijkt dat ze hier al aan het dekken zijn voor de lunch. We kijken ons ogen uit als we door de zalen lopen. In elke zaal is een buffet. Zo groot is het hier. En druk! Als mieren lopen alle mensen door elkaar heen. Buiten staat zelfs een rij! Hebben wij dus een mooie sluiproute gevonden binnendoor. Eenmaal in zaal drie aangekomen, kunnen we namelijk meteen aanschuiven. Het ontbijt is prima, ook super uitgebreid en voor ieder wat wils. Omdat er zoveel lekkers ligt, ga je vanzelf ook meer eten dan thuis. Nou, het is vakantie! Laten we ervan genieten. Ik smokkel nog wat zakjes thee mee voor in het huisje. Dat is wel lekker voor in de vroege morgen. Na het ontbijt lopen we richting het kinderzwembad, we moeten dan de heuvel op. Eerst lopen we nog naar de receptie om borg te betalen voor badhanddoeken – er zijn blijkbaar echt mensen die dit jatten – en dan kunnen we drie handdoeken halen, vlakbij het zwembad waar we vandaag heen gaan. Het zwembad waar we gisteren waren is beneden, meer richting de zee. We zagen daar al niet zoveel kindjes, maar wisten toen nog niet dat er twee baden zijn. Er zijn er zelfs drie, want als we boven aankomen, zien we naast het kinderbad ook nog een groot gewoon zwembad. Tussenin is het Italiaans restaurant, waar we drinken kunnen halen en tussen de middag kunnen lunchen. Fantastisch!! Het is eigenlijk verboden, maar er zijn helaas veel mensen die om zes uur hun bed uit zijn gegaan om de ligbedjes te bedekken met handdoeken. 80% van de bedjes is “bezet”, terwijl op de helft werkelijk mensen liggen. Gelukkig vinden we drie bedjes naast elkaar op een aardig plekje, anders hadden we gewoon een gereserveerd bedje genomen. Wat een rare gewoonte is dat toch. Boot opgeblazen? Check! Zwembroek aan? Check! Ingesmeerd? Check! Lone jumpt het water in! Het badje is super: ondiep en groot. Perfect voor Lone. Naast het bad liggen nog twee speeltuintjes en een verdiepinkje eronder is de kids club. We vermaken ons prima! Tussen de middag lunchen we in het Italiaans restaurant. Lone sliertjes (spaghetti zonder saus, I know, ’t is een rare eter), Bas een Insotel burger en ik een kipsalade. Limonade erbij, biertje erbij Het smaakt ons prima! Naast het restaurant ligt dus ook nog een groot bad. Dit bad is leuk om keihard in te springen. “Papa!! Papa!! Kom!! We gaan naar het diepe bad!!” En daar gaan ze weer, mijn twee schatjes. Tegen vijven gaan we weer richting het huisje. Genoeg zon voor dag 1. Na een verfrissende douche, begeven we ons naar het buffet. Eerst mag Lone kiezen bij het kinderbuffet – gaaf toch!!- wat ze wil eten. Heel verrassend, het worden weer sliertjes, haha. Daarnaast nog een paar stukjes brood, zelf gesmeerd met boter, tomaat en meloen. Toe nog een bolletje ijs met een klein taartje. Dat is echt veel voor haar doen. Moeten we thuis ook maar doen, eten in buffet vorm! Bas en ik nemen als voorgerecht o.a. wat lekkere Franse kaasjes, serrano ham en tomaat met mozarella. Daarna heb ik eigenlijk al wel genoeg, maar er is zooooveel lekkers! Ok nog een stukje versgemaakte pizza dan met wat salade. Bas neemt bruscetta en wat kip. En allebei nog een taartje toe. Oh oh, als dat niet aankomen wordt! Ik bestel een tweede glas wijn, alleen de bediende heeft het niet helemaal begrepen, dus hij zet een hele fles voor mijn neus. Haha, dat is iets teveel van het goede, zelfs voor mij! Dus gaat mee naar de kamer. Eigenlijk mag dat niet denk ik, dus we moeten het stiekem doen. Bas ritst ergens een dop vandaan, en ik leg de fles onderin de buggy. Hups weg!
Na het eten lopen we de entertainmentzaal in. Een grote groep kindjes staat te dansen voor het podium. Er is een piratenshow aan de gang. Lone wil daar ook wel heen! Bas en ik gaan zitten en nemen een lekker cocktailtje. Lone danst voorzichtig mee, maar kijkt vooral om zich heen wat er allemaal gebeurt! Later doen ze allemaal de polonaise. Geweldig al die kleintjes. Het is alweer laat, dus we gaan. Het was een heerlijk dagje. Nu lekker slapen.
Vrijdag De bedden zijn knoerdhard. Als ik wakker word voel ik me net een plank, pfoeh. Dat is jammer. Maar goed, dan ben je er wel lekker vroeg uit. Vandaag zitten we om half elf al bij het zwembad. Alle bedden zijn alweer bijna bezet, zoals ook de bedjes naast ons. Een rij van 6 bedden. De gasten komen aankakken om twaalf uur. Maar dan nog gaan ze niet op alle bedden zitten. Het is zo aso! Maar goed. Lone ziet een Engels meisje op een groene krokodil in het water. Ze vindt het wel wat. Zodra het meisje er even niet op zit, slaat Lone haar slag. Het wordt niet gewaardeerd. Gelijk springen er twee kinderen op haar af. “That is my crocet!!” Lone is niet de enige die niet kan delen, hihi. De ouders van de kindjes leggen uit dat Lone er even mee wil spelen. Dan mag het. Uiteindelijk spelen ze lekker met z’n allen. Ook krijgen we een gele waterslurf van een ander kindje dat vandaag weggaat. Lone vermaakt zich prima!
Na de lunch spelen we nog maar even verder, want we worden straks opgehaald door Willem en Maaike en de kids. Ze zijn toevallig ook op Menorca. Ze willen ons meenemen naar een leuk strandje in de buurt, naar de haven en naar de flat. Om vijf uur zijn ze er. Thuis zien we elkaar niet zo vaak, dus het is leuk om elkaar hier weer te zien!! Constantijn en Nina zijn ook al zo groot! Ze nemen ons mee naar Algauvar, een leuk klein strandje met een hotel/restaurant erbij. Het is eigenlijk vlakbij Punta Prima. Hier nemen we gezellig een biertje en kletsen wat bij. Ze komen hier vaak. Ze zijn hier al drie weken en gaan zondag helaas weer naar huis. De kindjes krijgen een appelsap en een lollie. Ze kunnen even lekker het strandje op lopen. Maaike neemt ze mee naar een kleine grot aan de andere kant van het strand. Ze zwaaien. Als we de drankjes op hebben, geeft Willem de eigenaar een hand en dan gaan we weer. Op naar de haven. Voor Bas is alles nieuw, ik ken dit gebied nog goed van vroeger. Het is alweer 12 jaar geleden dat ik hier voor het laatst was, nog met papa en mama. Dat is wel gek. Ook als we even later naar de flat rijden. Veel is nog hetzelfde. Ik heb toch zo’n vijf vakanties doorgebracht hier. Het uitzicht is nog steeds even mooi! Bas en ik gaan samen op de foto op het hoekje met het mooie uitzicht.
De kindjes zitten voor de tv met wat chipjes en de papa’s en mama’s lekker buiten met een glas wijn. Wimpie praat natuurlijk weer honderduit, maar dat zijn we van hem gewend. Het gaat hard met de wijn, en ook met de tijd. Ze willen ons nog iets laten zien: het wijnhuis Binifadet. We rijden er heen. Het is super knus! Een restaurant met zelf geproduceerde wijn, midden tussen de wijnranken. Zeker de moeite waard!! Ze zijn hier ook al vaak geweest, dus weten precies wat lekker is. Bas neemt rode wijn, Wim Chardonnay en Maaike en ik een fruitige witte: Merluzo. De smaak is inderdaad heerlijk. Lone, Tijn en Nina rennen door de hal. We moeten ze een beetje temmen, zo’n herrie komt er soms vanaf! Dat was heel gezellig! Tijd om terug te gaan naar het hotel om nog even snel iets te eten. Ze brengen ons. Zelf moeten ze ook nog eten. We geven ze een dikke kus en wensen ze een goede terugreis. Als we wat hebben gegeten, gaan we nog even naar de entertainmentzaal. Ze zijn aan het dansen op de muziek van de Lion King. Dat vindt Lone leuk. Alleen is ze er gauw klaar mee. Ze wil slapen. Dat doen we dan ook! Het was weer een gezellige dag!
Zaterdag Lone slaapt lekker uit tot kwart over acht. Zij kijkt Ariel en drinkt een melkie en ik vouw even alle kleren die we de afgelopen dagen hebben laten slingeren. Als Bas wakker is, kleden we ons aan voor het ontbijt. Het is dag drie en ik voel me nu al drie kilo zwaarder, dus ik neem me voor om iets te minderen met alles. Maar wat is dat moeilijk met al dat lekkers! We willen vandaag eigenlijk bij het zwembad beneden liggen, maar omdat het hier weer vol ligt met handdoeken – ik heb nog niet de moed om ze er af te trekken – en omdat we onze handdoeken boven moeten omwisselen voor schone, gaan we toch maar boven liggen. We vinden een mooi plekje op een grasveldje, met parasol. Vlakbij het zwembad én de speeltuintjes. Beter. Lone loopt heen en weer tussen beiden. Op een gegeven moment wil ze naar de kindjes bij de kidsclub. Daar staat een goochelaar die figuurtjes van ballonnen maakt. Ze vindt het leuk en wil blijven. Bas schrijft haar in. Een kwartiertje later staat ze weer bij het hek, wel met een ballonnen hond. Leuk! We vermaken ons weer prima. Lone is soms wat onuitstaanbaar, maar ik denk dat het ook door slaaptekort komt.
Italiaan; Bas heeft penne gorgonzola, Lone penne zonder saus en kersen en ik een stokbroodje serranoham met tomaat. De bediening is heel aardig, ook voor kinderen en ze werken echt keihard. De mensen die je ’s morgens bij het ontbijt de tafels ziet afruimen, staan ’s avonds een cocktail voor je te maken. En je ziet geen enkel chagrijnig hoofd. Nadat we nog een ijsje hebben gepakt, gaan we weer naar het zwembad terug. Bas zijn missie deze vakantie is om Lone zelf in het water te laten springen. Nou, dat durft ze al in het kleine bad! We gaan even later ook naar het grote bad, maar daar vindt ze het nog een beetje eng. Geeft niet, we hebben nog heel veel oefendagen te gaan! Tegen vieren ziet ze dat er kindjes aan het kleuren zijn bij de kidsclub. Ze wil er weer heen, dus we schrijven haar weer in. Terwijl Bas en ik rustig een boekje liggen te lezen, kijken we ondertussen om een hoekje of Lone het naar haar zin heeft. Zo ziet het er wel uit! Maar als we gaar tegen zessen gaan ophalen en ze haar vader ziet, barst ze in tranen uit! “Papa, ik was je kwijt! Ik was kleuren voor jou en toen was je weg pap. En ik wil met jullie zwemmen en toen was jullie weg!!!” Hartverscheurend gewoon. Wij dachten dat ze het leuk vond.. “Dat doen we dus niet meer”, zeg ik tegen Bas. Dat arme wijffie. Ik voel me gewoon een slechte moeder. Eenmaal thuis is ze weer opgelucht en krijgt Woefa een dikke knuffel. We eten weer lekker bij het buffet: Bas zelfgemaakte pizza, ik canneloni en lone broodjes met boter en meloen. Ondertussen komt sneeuwwitje de eetzaal in om alle kindjes even aan te spreken en een handje te geven. Zij gaat vast optreden vanavond. Lone vindt het wel interessant, ze loopt sneeuwwitje achterna. En als ze met papa een toetje gaat halen, heeft ze beet! Sneeuwwitje komt haar een handje geven. Ze is helemaal onder de indruk. Na het eten lopen we naar de boulevard om wat melk te kopen voor Lone. De melk van hier vindt ze vies en de melk uit het winkeltje op het park is twee keer zo duur als hier. Alles is daar twee keer zo duur. En daarnaast is het ook wel lekker om de benen even te strekken. “Gaan we naar de disco?”, vraagt Lone. We besluiten om even te gaan dansen met sneeuwwitje. Als het optreden is afgelopen, moeten de ouders een boog maken met de handen tegen elkaar en alle kindjes lopen er in polonaise onderdoor. Heel schattig! Daarna gaan we gauw weg, wat het is alweer half tien. Heel laat voor een meisje van drie. Ze valt dan ook zonder veel protest in slaap. Bas en ik blijven nog even op het balkon. Lezen en loomen.
Zondag We beginnen de dag met Assepoester, kleuren en spelen met de kralen. We hebben strijkkralen gekregen van oma Anke voor op vakantie, alleen we hebben jammer genoeg geen strijkbout, dus telkens als Lone haar creatie af heeft, maken we er een foto van. Kan ook toch. Na een licht ontbijtje – we zitten nog steeds vol- begeven we ons naar het zwembad. Het is vandaag warm! We vinden gelukkig een plekje in de schaduw. Lone wil weer naar de kindjes. Zo vreselijk vond ze het blijkbaar dus niet gisteren… Bas brengt haar, schrijft haar in en komt terug. Ik begin de dag met een roddelblad. “Jij gaat deze vakantie echt geen boek lezen Hoveling”, zegt Bas. Nou ik denk het wel hoor. Alleen een roddeltje is altijd even lekker verstand op nul. Het komt wel goed met dat boek. We zijn van plan om morgen een autootje te huren. Aangezien alles op het park twee keer zo duur is als daarbuiten, lijkt het ons handig om even naar de car rental te lopen aan de boulevard. Hier kost een Ford Ka namelijk acht tientjes per dag. Dat moet toch voor minder kunnen. We zetten Lone in de buggy en gaan op pad. Ze is meteen onder zeil. Heerlijk. Waar we weer even niet aan hebben gedacht, is dat het in Spanje altijd Siësta is tussen een en vier uur ’s middags. En hoe laat is het nu Bastiaan en Joyce? Juist, twee uur. Goed.. Vanavond maar weer terug dus. Een toeristenwinkeltje naast de car rental is wel open. Bas ziet een leuke zwembroek. Hij heeft er maar twee mee, dus eentje extra is geen overbodige luxe. Ik zie ook een heel leuk shirtje/ jurkje met sliertjes aan de onderkant voor de slapende Mien. Met een hagedis erop. Leuk! Kopen we. En nog een magneetje voor de verzameling thuis. Nou ja, zijn we niet voor niks hierheen gekomen. En we hebben toch een lekkere wandeling gemaakt. Eenmaal terug op het park, hebben we wel wat trek gekregen. Eigenlijk willen we het lunchbuffet proberen, alleen is het al gesloten. Dan toch maar naar de Italiaan boven. Bas neemt een clubsandwich en ik een salade. Lone fruit en spaghetti zonder saus, de ober weet het inmiddels al. Nog een overheerlijke sangria erbij en het is af. Oh nee, daarna nog een. Na de lunch relaxen we lekker en spelen we samen in het zwembad met de bal en de speelgoedslurf die we eergisteren hebben gekregen. Bas en Lone kunnen helemaal flink ravotten in het water. Hij gooit haar in de lucht, maakt koprollen en rent haar achteraan. Als Lone even moe is van alles, komt ze uit en zwembad en zegt: “Papa is vrolijk met mij, papa is lief!” Ook “papa is mijn vriend” en “prins papa” komen af en toe voorbij. Lief hè. Ze kunnen elkaar ook flink in de haren vliegen hoor! Maar vanmiddag gaat alles voorbeeldig <3 We komen laat terug van het zwembad. Het wordt zelfs een beetje haasten, want we moeten voor achten bij de car rental zijn. Gauw in bad, douchen een aankleden dus. We redden het. Wat ik dacht klopt; de prijzen liggen hier ietsjes lager. 50€ voor een soortgelijke auto als die op het park €80 kost. Naaiers. Ik vraag een van de medewerkers of we voor morgen een auto met airco kunnen huren. Aangezien we maar een auto voor een dag willen, vertelt hij ons dat we morgen terug moeten komen om negen uur om te kijken wat er beschikbaar is. Okee.. Zijn we nu weer voor niks dus, haha. Goed, morgen om negen uur it is. We hebben Lone belooft dat we na het eten nog even naar de disco zullen gaan. Zij is al klaar met eten en is buiten wat aan het spelen in de speeltuin en wacht tot Bas en ik klaar zijn. Op een gegeven moment zie ik haar uit het hekje van de speeltuin het grasveldje op lopen. Bas gaat erachter aan. Langs het veldje staan van die typisch Spaanse met stenen opgebouwde muurtjes waar je zo lekker van af kunt springen. De eerste keer gaat goed. Bas pakt zijn camera en maakt een filmpje. Lone springt de tweede keer en dan gaat het mis. Ze raakt met haar knie haar kin bij de landing. Bas schrikt zich rot als ze begint te gillen en hij een mond vol met bloed ziet… Zitten alle tandjes er nog wel in? Ze schreeuwt het uit. Hij komt naar binnen, waar ik mijn drankje aan het opdrinken ben. ” Mijn tandjes doen pijn!” Ik kijk in haar mond. Gelukkig zitten alle tandjes er nog in. Bas haalt ijs uit de keuken. Het blijkt dat ze met haar voortandjes in het tandvlees van haar ondertandjes heeft gesneden. Auww. Na een slokje water lijkt het bloeden gelukkig al veel minder. De disco wil ze niet meer. Dat doen we morgen weer.. Eenmaal in het huisje zoekt ze steun bij grote vriend Woefa. Tandjes poetsen doen we ook maar niet vandaag. Arm wijffie.
Maandag Over achten worden we allemaal wakker. Oeps, om negen uur moeten we bij de car rental zijn dus we moeten een beetje opschieten. Bij het ontbijt nemen we wat extra broodjes mee voor op het strand. We zien ook steeds mensen met een picknickdoos lopen, maar die moet je dus een dag van tevoren reserveren, horen we. Tip voor de volgende keer. Onderweg naar de car rental halen we nog een fles water en een parasol. De dame van de carrental vraagt wat we voor haar kunnen doen. Ik zeg dat we voor 1 dag een auto willen. Ze kijkt niet alsof ze dat een goed idee vindt. Ze wijst naar de prijslijst. Naar de dure auto’s, vanaf €80. “We are looking for a car at that price” en ik wijs naar €50. Bas is het inmiddels zat. “Yesterday you offered cheap cars, we had to come back today. Now we are here and you don’t have cheap cars!!” Ik zeg Bas dat hij even moet bedaren. Ze hebben ons gisteren immers geen toezegging gedaan, maar ze zouden kijken wat er beschikbaar was. Bas loopt boos weg. “Wat een bullshit!” Tja, dat verstaan ze hier ook Bas. Omdat we toch een auto huren, wijs ik naar de wat duurdere. “We take this one.” De dame praat in het Spaans tegen haar collega. “I believe you are not happy so it’s better that you don’t rent here.” Ineens is de duurdere ook niet meer beschikbaar, zegt ze. Ik geloof er niks van. Ze willen ons gewoon weg hebben. Bedankt schat. Er is geen andere car rental in de buurt, dus als we vandaag een auto willen dan er zit niets anders op dan een dure op het park zelf te huren. De goedkoopste is een Seat Ibiza. Ik zal de prijs maar niet noemen. De mevrouw vraagt om een creditcard. Bas geeft haar er een. Later zegt hij: “Heb jij met je pinpas betaald?” Ik zeg “nee, jij hebt toch je creditcard gegeven?” “Ja, maar die is opgezegd en geblokkeerd, het was toch alleen voor borg?” “Nee, ik neem aan voor de betaling, maar ze zei niet dat het niet lukte.” Haha, stel je voor, een gratis auto zou mooi zijn. We wachten het af (Helaas ontvingen we na thuiskomst toch de rekening!!).
Om tien uur zitten we eindelijk in de auto op weg naar Son Bou, een supermooi strand op een klein half uurtje afstand. Twaalf jaar geleden ben ik hier ook met de familie Langenberg en m’n ouders geweest. Het blijft gek. Ook hier is niet veel veranderd sindsdien. We lopen een stukje weg van de drukte totdat we een mooi plekje zien. Bas zet de parasol op. Het turquois blauwe water vraagt om een duik. Lone vindt het leuk in de golven. Ze is het water niet uit te krijgen. Het is een heerlijke dag. Na een paar uur spelen is Lone’s batterij leeg en valt ze in slaap in de tent. Kunnen Bas en ik even rustig lezen. Chill! Tegen vieren gaan we. Ik vind het leuk om ook nog even naar Mahon te rijden en daar wat te drinken. We parkeren de auto en vinden een leuk pleintje. Een koud biertje gaat er wel in. Lone wil een cornetto. En later chocomel. “Proost!” Op de heerlijke vakantie met z’n drietjes! Rond half zeven leveren we de auto weer in. We horen nog steeds niets over de geblokkeerde creditcard. Snel douchen en badderen we en gaan op naar het diner. Het is weer heerlijk. Niets aan te merken op het eten hier. Morgen gaan we langs de receptie om een restaurant te reserveren voor ergens deze week. Dat zal ook best goed eten zijn. Lone wil nog naar de disco. Het thema vandaag is “piraten”. Er staan er zeker vijf op het podium te dansen. Alle kindjes dansen mee, Lone ook op haar manier. Trots kijken Bas en ik hoe ze het doet. Even later rent ze naar ons toe . “Mag ik junkel kijken op de iPad?” (Junglebook). Ze is klaar met dansen. Als Bas en ik onze cocktail op hebben, gaan we naar het huisje. Lone kijkt nog even Jungle Book en dan gaat ze lekker slapen.
Dinsdag en woensdag zijn lekker chill aan het zwembad. Dinsdag boeken we bij de receptie ook een boottocht voor komende donderdag. We gaan dan de mooie stranden bekijken aan de andere kant van het eiland. Lunch en sangria inbegrepen. Ik ben om. Op woensdag willen we eigenlijk het treintje nemen, dat om tien uur vanaf hier naar Binibequer vertrekt, een leuk vissersdorpje in de buurt. Om half tien bedenk ik me dat we niet genoeg cash hebben. Alle muntjes bij elkaar geschraapt komen we op tien euro en we moeten twaalf hebben. Er is een pinautomaat aan de boulevard van Punta Prima, maar dat wordt dan wel een sprint trekken. Eenmaal bij de automaat aangekomen, is deze buiten werking. Kwalitatief Uitermate Teleurstellend!!!! Waarom waarom waarom? Wij zijn ook echt van die nerds die dan op het laatste moment beseffen dat we te weinig cash hebben. Daar zijn we nu de dupe van. Eigen schuld, hadden we maar eerder moeten pinnen. Ik doe nog een poging om onze borg voor de handdoeken bij de receptie in bruikleen te krijgen, maar zelfs met m’n meest charmante lach krijg ik het niet voor elkaar. We gaan ’t niet redden.. Misschien wil de treinchauffeur ons op de terugweg laten betalen? Het laatste idee.. Daar komt de trein aan. Lone zit er inmiddels al in als Bas de situatie probeert uit te leggen. Ook deze man is meedogenloos. Helaas. We halen Lone weer van het treintje af. Ik vind het vooral zielig voor haar! Gelukkig is ze het alweer snel vergeten. Bas en ik kibbelen nog door tot in het huisje. Wat een stommerds… Op een gegeven moment is Lone ons zat en zegt “Stil nou! Woefa slaapt!!” Ja laten we erover ophouden. Volgende keer beter. We besluiten weer lekker te gaan zwemmen. Daar is de dag ook top voor!
Donderdag Om 6.50 uur hoor ik een raar geluid. Het is.. Het is.. Oh shit de wekker. Over een uurtje worden we opgehaald door de bus, voor een dagje varen in Ciutadella. Dat ligt aan de andere kant van het eiland. Dus gauw even spullen pakken en ontbijten. “Voor het ontbijt hoeven we het niet te doen.” Zegt Bas ineens. Hij leest een foldertje door. “Dat begint pas om acht uur.” Wij weer met onze meesterlijke voorbereiding zoals altijd. Hadden we nog een half uurtje langer kunnen pitten. Maar ok. Op tijd staan we klaar. De bus is er tegen achten. Hij is nog leeg. Lone en Bas gaan achterin zitten. Ik en de tassen iets meer voorin. We moeten blijkbaar nog meer mensen ophalen want de bus gaat niet meteen de hoofdweg op. De eerste stop is vlakbij ons. Twee hippie-achtige types stappen in en gaan schuin voor mij zitten. Het meisje heeft rood slordig zittend haar. Haar kleren zijn ook warrig. De jongen heeft donker haar, een hoed op en een gekleurde zwembroek met een hempje erop. Hij zit een beetje wijdbeens. Hij grijpt meteen naar z’n ding en pakt ‘m eens stevig vast. Ik denk nog, nou ja z’n zwembroek zal wel scheef zitten. Maar het blijft niet bij deze ene keer. Hij kan er niet afblijven. Telkens grijpt hij die hele zaak vast en schudt ‘m op en neer. En als ie niet aan zichzelf zit, frummelt die wat aan z’n vriendin. Zij zit ook met open gleuf op de stoel. Als we de vierde stop doen ga ik achterin bij Bas en Lone zitten. Liever misselijk achterin door het gehobbel dan hier voorin van die twee, bah. Tegen tienen zijn we er. De bus telt in totaal zo’n tien mensen. Dat wordt een rustig tochtje! Heerlijk. Onze boot heeft nummer 3 en heet Fiësta. We stoppen vlakbij de haven. Er staan nog 3 bussen naast ons. Dat is ook nog wel te overzien qua drukte, denken we nog. Als we aankomen, zien we onze boot liggen. Met nog twee boten ernaast. De boten zijn vol. Overvol. Ik snap niet dat waar er überhaupt nog bij passen. Onze Fiesta telt 173 man. En echt, zo enorm groot is de boot niet hoor. En wij maar denken dat het een rustig tochtje wordt. Not! We vinden een plekje beneden waar we kunnen zitten. De boot vertrekt.
Het is wel heerlijk met de wind door de haren. Leuk ook om de vanaf zee de kust te bekijken. In het begin is het vrij veel rots, maar later varen we langs mooie strandjes en grotten. Na ruim een uur is de eerste stop. De boot legt aan aan een rots. Iedereen mag uitstappen. Wauw, het water is hier azuurblauw. Er liggen ook wat andere bootjes aangemeerd. We mogen ons hier twee uur vermaken, tot 13 uur, dan begint de lunch aan boord. Voorzichtig stappen we af en lopen we van de rots naar het strand. Dan zien we weer ineens dat we niet de enigen zijn. Het strand ligt bom en bomvol. En daar komt nog eens 173 man van de Fiesta bovenop. De mensen zullen blij met ons zijn. Er liggen een paar dames in hun nakie. Ze zien ons allemaal aan komen lopen en ze weten niet hoe gauw ze weg moeten komen, haha. We vinden een plekje in de schaduw van een rots. Het is bijna lachwekkend, zo druk. Hadden we het mooi weer mis door te denken dat we rustige strandjes zouden gaan bezoeken die met de auto moeilijk te bereiken zijn. Het is wel een supermooi strand, eerlijk is eerlijk. Tegen enen lopen we weer naar de boot. Bij binnenkomst krijgen we een bord versgemaakte paella. Lone ook. Ik zie ook een bak met pasta staan. Bas ook, hij vraagt of Lone daar een bordje van mag. “No only for the people who ordered upfront!”, schreeuwt de man zowat. Bas zegt dat het maar om een heel klein beetje gaat. Maar het gaat niet lukken. Ik zou niet eens weten wanneer we dat dan hadden moeten regelen. De mevrouw heeft er tijdens het reserveren geen woord over gerept dat we ook iets anders konden eten dan paella. Ik had er naar kunnen vragen.. Dat wel. Maar goed. Lone eet een paar happen paella, dat valt me mee. Als de lunch is afgelopen zien we dat de man nog een halve bak pasta over heeft. Beetje jammer. We varen weer verder en de boot mindert af en toe vaart om wat mooie strandjes te bezichtigen. Lone valt op m’n schoot in slaap. Al die discobezoeken tot in de late uurtjes gaan haar niet in de koude kleren zitten. Even later meren we weer aan voor een afstap. Dit strand is rustiger, maar minder mooi. Er ligt veel wier in het water, dat maakt het een beetje viezig, terwijl dat niet zo is natuurlijk. Er staat een man ananas, watermeloen en kokosnoot te verkopen uit z’n kruiwagen. Oh lekker ik heb zin in een kokosnoot! De man tikt er een voor ons door de helft met de achterkant van een hamer. We delen ‘m met z’n drietjes. Lekker! Om half vier vertrekken we weer richting de haven. De jongens van de crew komen langs met een soort tuitfles met Menorcaanse gin met citrussap erdoor gemengd. De mensen die willen krijgen het in hun mond gegoten. Dat lusten we natuurlijk wel! En de tweede ronde ook hoor, kom maar door! We zijn er. Op naar de bus die ons weer naar het hotel brengt. Ik heb het idee dat de terugweg sneller gaat dan heen. De piemelfriemel zit gelukkig achterin, daar hebben we heen last van. Bij het hotel nemen Bas en Lone nog een verfrissende duik in het zwembad beneden. Nadat we ons hebben gedoucht lopen we naar het buffet. En nog naar de disco. Maar niet voor lang. Na tien minuten wil Lone naar “het nieuwe huis”. En wij gaan met haar mee. Topdagje!
Vrijdag Vandaag is superchill.. Ontbijtje, zwembadje, lunch bij de Italiaan, sangriaatje, boekje, tja.. Genieten!!! Beetje saai maar wel lekkerrrr. Oh ja! Lone springt zonder bandjes in het diepe! Cool hè!!
Zaterdag Voor vandaag hebben we weer een auto gehuurd, via de site van Valls. Dezelfde car rental als waar het vorige week niet lukte. Ditmaal een kart (Aygo), zoals ik thuis ook heb (107 is hetzelfde). Bas durft zelf zijn gezicht niet meer te laten zien, dus ik haal de auto op, samen met Lone. Via Willem heb ik gehoord dat Es Grau ook een leuk strand is om te bezoeken. Dus off we go. Het is maar 20 minuutjes van hier. Inderdaad, Es Grau is zeker de moeite waard. We rijden het dorpje even door en dan zoeken we een plekje voor de auto. We moeten over een bruggetje naar het strand. Het water onder het bruggetje leidt naar het natuurreservaat wat hier naast ligt. Dat schijnt ook de moeite waard te zijn om te bekijken. Het zand is niet zo mooi wit en zacht als op Son Bou, maar wel perfect om kastelen mee te bouwen. Lone en ik beginnen meteen. Al gauw hebben we onze eigen bakkerij met zandkoekjes en -taartjes. Het loopt als een tierelier. Papa zijn buik zit snel vol. Dan gaan we zwemmen. Het water is ook hier prachtig helder. Nog een voordeel, het blijft heel lang ondiep. Super voor kinderen dus. We kunnen heel ver. Er liggen om die reden ook veel kleine bootjes voor anker hier. Het is makkelijk om erin en eruit te stappen met een paar tassen op je schouder zonder helemaal nat te worden. Tussendoor doen we een drankje bij een restaurant aan het strand. Vanaf hier kijk je super mooi door de bomen het strand over. Lone vindt een Duits jongetje om mee te spelen. Ze verzamelen stenen. Een koffie en een cola gaan over in twee bier (het is immers vijf voor een!). Een chocomelk gaat over in een ijsje. Lekker genieten doen we! Als we weer terug zijn op het strand en een broodje uit onze picknickdoos (van het hotel meegekregen, jaja gereserveed gisteren) hebben gegeten, kan Bas zijn draai niet meer vinden op het iet wat harde zand, dus hij stelt voor om te gaan waterfietsen. Dan nemen we er een met een glijbaan erop, dat vindt Lone leuk. Als we eenmaal een stuk hebben gefietst en stoppen voor de eerste glijsessie, geeft mevrouw de pijp aan Maarten. Ze durft niet! Ze vindt het eng om het het -nu- diepe water te glijden. “Nee ik blijf op de boot papa”. Hoe vaak we het ook vragen en voordoen, ze gaat niet. Die boef die nooit ergens de angst van in ziet. Ze zat op haar tweede al los op de schommel, ze beklimt en beklautert alles, maakt niet uit hoe hoog. Maar dit gaat haar te ver. Dat moeten we dan respecteren. Ze vindt het gelukkig wel leuk om het ons te zien doen. Als we de fiets bijna weer in moeten leveren en weer in het ondiepe zijn, klimt ze het trapje op en glijdt naar beneden. “Heb ik het toch gedaan hè mama!” zegt ze blij. Tijdens ons drankje vanmiddag hadden we van een oud collega van Bas gehoord dat het ook leuk is om wat te drinken bij Cova d’en xoroi in Cala en Porter. We willen ook nog winkels kijken in Mahon, maar die zijn om dit tijdstip (vier uur) nog met siësta. Dus het lijkt ons leuk om naar de Cova te gaan. Het is niet ver weg. Als we aan komen rijden, zien we bussen voor de deur staan. Wat zou dit zijn dan? Van de voorkant lijkt het niet heel bijzonder. Daar komen we van terug zodra we binnen lopen. Het is dus een grot waarin een lounge club/ discotheek is gebouwd. Dit in combinatie met het mooiste uitzicht van het eiland, maakt het zeker de moeite waard om te bezoeken. De zon schittert over de zee, over de hele breedte van het uitzicht. Ik kan het niet anders omschrijven. Hopelijk zeggen de foto’s genoeg. Entree is €12,50, maar daar zit dan ook een drankje bij. Het is supercool. Via een trap naar beneden lopen we de grot in. Het is gelukkig goed afgeschermd voor de jonge bezoekers, want het is heel hoog en steil. Tafeltjes en stoeltjes staan overal in de inhammen van de grot. Zelfs een draairuimte voor een DJ. Bas zegt “Je moet hier niet lam zijn, want dan stoot je overal je kop.” Het is op sommige stukken vrij laag namelijk, haha. We nemen een drankje en genieten van het uitzicht. Lone danst op de muziek en maakt bouwwerk van kleine stoeltjes. Wat zien we toch mooie plekken van deze wereld. Tegen zessen rijden we richting Mahon. Niet alle winkels zijn open helaas. Het blijkt dat de meeste op zaterdag maar tot twee uur open zijn. We hadden geen idee. Wel is er een optocht met ruiters te paard dwars door de stad. Ik vind het wel gaaf om te zien, alleen Bas vindt ze stinken en wil verder, hihi. We lopen een paar winkels in en uit en eten een ijsje. Althans, Lone bestelt er een en papa en mama eten ‘m op. Dan gaan we weer. Kijken of we het redden om voor acht uur de auto terug te brengen. Dan gaan ze dicht namelijk. We redden het net niet! Het is druk overal. Ik denk dat er een fiësta is op het eiland. Overal hangen vlaggen uit en lopen mensen. Jammer dus voor ons, dat wordt morgen om negen uur terugkomen. We zijn laat dus gaan zonder te douchen door naar het buffet. Bas laat zijn eigen pizza samenstellen. Mjam wat is die lekker! Hoe vaak zal ik het nog zeggen? Het eten is hier zo lekker! Net als de laatse dagen wil Lone wel naar de disco, maar als we er eenmaal zijn, wil ze naar het huisje. Jungle book kijken. Jungle book is hot! Hierdoor eet ze ook ineens heel veel bananen. Bas en ik nemen onze cocktail gewoon mee naar huis tegenwoordig. Kan allemaal! Ook pakken we nog een bad/ douche om het Es Grau zout er af te spoelen. Dat was een beetje gaan plakken.
Zondag Dat was weer een nachtje lekker planken. My God als we iets niet zullen missen dan is het dat vreselijke harde bed. M’n heupen voelen helemaal beurs. Ik zit rustig even m’n nagels te lakken als Bas zegt: “De auto moet over tien minuten terug hè?!” Chips! Helemaal vergeten. Dag nagels.. We zijn tien minuten later maar ze zeggen er niets van. Lone en Bas zijn in de speeltuin tegenover de car rental aan het wachten. Lone op de schommel, Bas ernaast. We willen morgen een stukje fietsen en omdat ze hier fietsen met kinderzitjes hebben, bedenkt Bas zich dat het misschien handig is om meteen een fiets mee te nemen. Voor het geval dat ze morgen op zijn. Dus dat doen we. Fiets was 8€ maar omdat de vrouw Bas heeft gezien is het nu €10 per dag. Ze zegt zelf dat het kinderzitje €2 kost, maar ik betwijfel het. Er hing namelijk juist op die fiets met zitje een kaartje van €8, maar goed… We zetten de fiets bij het huisje en lopen naar het ontbijt. En daarna weer lekker chillen bij zwembad! Het is namelijk weer een prachtige dag. We hebben veel geluk met het weer deze vakantie. Elke dag zon. En als er eens een wolkje is, is ie ook gauw weer weg. Dus zo komen we de dag wel weer door, al is het zwaar, pff! Hihi! Lone gaat weer als een speer in het zwembad zonder bandjes. Ze kan nu zelfs al watertrappelend een paar seconden haar hoofd boven water houden! ’s Avonds gaan we voor het eerst in het Mediterraanse restaurant eten hier op het park. We hadden er van te voren veel van verwacht, maar eigenlijk valt het een beetje tegen. De koks van het buffet doen beter hun best! Als Bas een dessertwijntje wil bestellen, zegt de vrouw van de bediening dat dit niet bij all inclusive hoort, dus dat moeten we dan betalen. Ja hoor… Je kunt de duurtse drankjes aan de bar bestellen, maar een dessertwijntje moet je betalen. Beetje apart. De disco is vandaag eerder afgelopen, omdat er een optreden komt. Ik ben even de naam van de groep kwijt, maar het is een man met drie achtergrond zangeressen. Ze dansen en zingen het dak eraf, alleen ze krijgen die stijve Engelsen en Duitsers niet van hun stoel af. Bas en ik swingen ten minste nog een beetje mee! Als Lone het zat is, vertrekken we uit de gezelligheid 😉 Bas en ik kletsen nog ff na op het balkon met een cocktail.
Maandag De laatste paar dagen van de vakantie zijn aangebroken, snif. Gelukkig hebben we vandaag nog een fikse fietstocht op het programma staan. Naar een idee van mijn lieve vriend. Het is hier namelijk nogal heuvelig. Om tien uur zitten we op de fiets. Het is de bedoeling om naar Alcauvar te fietsen, naar het strandje waar we met Willem en Maaike een biertje hebben gedronken. Dus we hebben twee handdoeken onder Lone haar billen gelegd en verder wat water, eten, geld en zonnebrand in een klein tasje gedaan.
De eerste heuvel is gelijk 8%. In het begin gaat het nog wel, maar later trek ik het niet meer.. Ik moet het laatste stuk lopen. Bas redt het. Met een minder goede fiets én met Lone achterop. Wat een held. De rest van de tocht is gelukkig goed te doen. In een keer vinden we het strandje. We zoeken een plekje in de schaduw. Het is zo knus hier. Een klein baaitje met wat vissersbootjes in het water. En een leuk terras aan het strandje. Daar doen we even en drankje. Het is de fietstocht meer dan waard! Tegen tweeën fietsen we weer terug. Bas doet op het laatst de 8% heuvel nog een keer op mijn fiets. Hij was op de heenweg namelijk ‘de laatste van het segment’ en dat kan natuurlijk niet. Hij was nummer 78 en nadat hij nog een keer uphill is gegaan is hij nummer 36. Good busy!! Daar kan hij mee leven. De fiets kan nog niet terug, want ze hebben siësta, dus we fietsen naar het zwembad bij het hotel. Nog een paar uur lekker genieten.We hebben veel lol in het zwembad. En Lone doet elke dag een stap verder qua zwemkunsten: ze kan nu al een paar slagen zwemmen zonder bandjes. Jaja, hier schrijft een trotse mama! Aan het eind van de middag brengen Lone en ik de fiets terug naar de car rental en Bas brengt de andere fiets terug naar de verhuur in het hotel. ’s Avonds gooien we er nog maar een keer een zelfgemaakte pizza tegenaan, mjam. Nu kan het nog! Morgen de laatste hele dag alweer. Na een klein bezoekje aan de disco gaan we naar het huisje. Lone is opperdepop.
Dinsdag Vandaag de laatste hele dag. Ik word wakker met Lone naast me. Bas is naar haar bed verhuisd vanmorgen, nadat zij vannacht naast hem was komen liggen. Ik begin alvast een beetje met vouwen. De koffers moeten weer worden ingepakt vandaag. Hoe meer er alvast gedaan is hoe beter. Dan snellen we ons naar het ontbijt om vervolgens volop in de olie bij het zwembad te gaan liggen. Ik dan. Lone in de factor 50 en Bas in de factor 30 met Baileys geur, hier gekocht. Het is een heerlijke laatste hele dag. Net zoals de vorige 13 waren. We kijken goed om ons heen zodat we het ons goed beseffen. Morgen om deze tijd zitten we in het vliegtuig. Na het diner -we hebben de ober een hand gegeven, hij gaat ons missen, lief hè- lopen we nog even naar de boulevard beneden. Er is daar een klein marktje. Ook zitten er twee Afrikaanse dames die de haartjes van kindjes invlechten. Dat lijkt me nou zo leuk staan bij Lone! Dus we lopen naar beneden.. Maar er is geen marktje en er zijn ook geen vlechtende vrouwen. Potverdikkie!! Dat is jammer. Gelukkig zijn we niet voor niks hierheen gelopen want onze Bastiaan heeft een cache in de buurt gevonden die we met het gezin even gaan zoeken. We lopen door de straatjes van Punta Prima die we nog niet hadden gezien. Mooie huisjes aan de zee! Je zou er maar een hebben. Ik ben jaloers. Vlakbij schijnt de schat te liggen. Het wordt al schemerig, dus steeds lastiger om ‘m te vinden. Maar wie weet ‘m te liggen? Jawel!! Moi! Gnagna. We lopen langzaam terug naar het hotel. Dag boulevard! Eenmaal in het huisje vul ik alvast een koffer. De andere doe ik morgen wel. Nu slapen.
Woensdag De dag van vertrek. We worden vanmiddag om kwart over een gehaald met de bus. Dat betekent dat we best nog wel even kunnen zwemmen. Als de laatste dingen in de koffer zitten, brengen we deze naar de receptie en geven de sleutel af. Dan snel nog even naar het zwembad voor een uurtje. Iedereen aan het zwembad beneden is volop aan het genieten van de vakantie, terwijl wij zo weg gaan. Het voelt heel gek, alsof we er niet meer bij horen. Lone en Bas hebben daar gelukkig geen last van. Lone springt als vanouds zonder bandjes in de armen van papa en giert het uit! Er komen dames langs met verse meloen. Wat is het toch een verwenvakantie geweest! We zullen het enorm missen. Om half een is het feest echt afgelopen. We lopen richting de toiletten. Bas zegt dat hier een douche is, maar die is niet te vinden. Boven is er wel eentje, bij het kinderzwembad, alleen dan moeten we weer helemaal naar boven lopen. Dus we besluiten om ons even af te spoelen onder de koude zwembaddouche, zo erg is dat niet. Het is warm! Helemaal met kleding aan rond dit tijdstip. De bus komt zo. We geven de handdoeken af bij de receptie, pakken de koffers en dan lopen we naar buiten. Er zitten nog een paar Nederlanders in de bus. De chauffeur rijdt echt als en gek. Bas, Lone en ik zitten achterin dus we worden er helemaal misselijk van. Ik snap ook niet waarom hij zo’n rare route neemt. We hadden er allang kunnen zijn. Blijkt dat we een enorm stuk zijn omgereden om nog een gezin uit een ander hotel op te halen. Pff ik hoop dat het nu niet lang meer duurt in die rotbus. Op het vliegveld voelen we ons nog steeds niet helemaal top. Na het inchecken gaan we daarom snel wat eten. Daar knappen we gelukkig van op. Als we kijken naar een cadeautje voor onze moeders, horen we ineens : “Heee Joyce!!” het is Jeantine, de moeder van Willem. We zitten in hetzelfde vliegtuig, wat een toeval! Leuk om haar weer eens te spreken. Een half uur later dan gepland, mogen we boarden. We zitten in een enorm vliegtuig van Arke. Zo’n zelfde model hadden we ook toen we naar Curaçao gingen. TV’tje voor de snufferd, hoppa. De vlucht verloopt prima. Enig minpuntje is dat er meer kinderen dan volwassenen meevliegen lijkt wel, ze schreeuwen allemaal als gekken! Lone zit natuurlijk als een volmaakte prinses achter de Ipad, hihi. Nee echt! Vliegen vindt ze totaal niet erg. Als we de koffers en de buggy hebben, lopen we naar de trein. En dan is het echt definitief klaar. Hallo Nederland! We hebben je niet gemist! Maar toch fijn om weer veilig thuis te zijn. Op naar de volgende geweldige vakantie. Hou van jullie B&L <3
Lone is alweer drie geworden in januari. Tussen haar tweede jaar en nu hebben we weer veel leuke (en soms minder leuke) dingen met haar meegemaakt.
Onze lieve Lone… Ze weegt inmiddels 14 kilo en ze is ongeveer 1 meter lang.
Ze plast op de wc sinds ze twee en half is, overdag en ‘snachts! Sinds ze geen luier meer draagt, is ze ook gestopt met slapen tussen de middag. Soms is ze toch zo moe dat ze op de bank in slaap dommelt, samen met Woefa, natuurljik..
Woefa is nog steeds haar beste vriend in de hele wereld. Soms gaat hij wel eens mee onder de douche, omdat hij vies is geworden door al dat geknuffel. Gelukkig zorgt papa er dan voor dat hij voor het slapen gaan weer droog is.
Naast Woefa zijn Elin, Evi en Evi ook de beste vrienden van Lone. Als we bij een van de Evi’s zijn, dan noemt ze haar Elin en andersom. Pien is haar vriendin bij de kindjes.
Verstoppertje is haar lievelingsspelletje. Voor het slapen gaan, spelen we het vaak. Eerst gaat papa Lone en mama zoeken, dan gaat Lone papa en mama zoeken en dan zoeken papa en mama naar Lone. Ze giert het uit.
Op maandag en dinsdag gaat Lone naar de kindjes en dan krijgt ze altijd een warm welkom van vriendinnetje Pien: ze stormt op haar af en schreeuwt “Looooonnnneee!!” Lone moet hier altijd even van bijkomen, ook al heeft Bas haar drie keer voorbereid op wat er komen gaat.
Als Lone op woensdag en donderdag bij de oma’s is, is het nog altijd feest! Alles kan en mag bij de oma’s en ze wordt enorm verwend.
Lone heeft moeite met kleuren. Soms vragen we ons wel af of we in de maling worden genomen als ze met een big smile zegt dat een tomaat blauw is.
Ze fietst al met zijwielen. Op de fiets van buurmeisje Evi. In het begin vond ze het een beetje eng, maar nu gaat ze als een speer!
Lone wil altijd graag haar zin doordrijven, als iets niet lukt wordt ze enorm boos! Als ze te ver gaat, zetten we haar op de gang. Als ze dat onterecht vindt, denkt ze ‘bekijken jullie het maar’ als we haar weer komen halen. Dan blijft ze gewoon zitten. Haha. Heel frustrerend wel.
Avondeten is nog steeds niet haar favoriete maaltijd van de dag. Geen hap groente gaat er in. We hopen dat het ooit goed komt. Gelukkig eet ze overdag veel fruit om het goed te maken. En koekjes.. en lollies.
Bumba en Woezel en Pip en Lala Po zijn vervangen door Ariel, Alice in Wonderland en Mickey Mouse. Papa en mama kunnen de filmpjes dromen.
Als Lone verkouden wordt, dan merken we dat als eerste aan haar “zeehondenhoestje” Ze wordt dan heel benauwd. Puffertjes, dampo en zetpillen helpen vaak wel gelukkig. Ze heeft ook krentenbaard gehad, maar daar had ze niet zoveel last van.
Ze heeft weer wat reizen achter de rug. De verste was naar Curacao, voor de verjaardag van oma Ine.
Tijdens de vakantie een dagje in #Valencia geweest. Spelen bij de fontein en kliederen met water vind ik wel leuk! pic.twitter.com/6oTWoRO4os
Ook is ze met beste vriendin Elin naar Spanje geweest. En daarna nog een weekend met papa en mama naar Dusseldorf. Haar derde verjaardag hebben we gevierd in het koude Finland!
Er staat ook een weekje Ibiza met oma Anke en mama op de planning.
Ze is een enorme kletskop geworden. Haar mond staat soms geen seconde stil. Soms zouden we willen dat ze even vijf minuten dat kleppie dicht houdt. Al komen er vaak wel hele komische dingen uit. We hebben een paar grappige uitspraken verzameld het afgelopen jaar. In de tussentijd zegt ze sommige dingen nu goed, maar ze zijn te leuk om weg te laten. Toen we Sinterklaas chocolaatjes aten: “Ik moet heel even wachten, tot deze op gaat, en dan mag ik nog een!!!”
“Papa kusje seven?” (geven)
’s Morgens: “Papa is wekker” (werken)
’s Morgens op ma en di: “Ik wil naar oma toe!!! Ik wil kindjes niet!!”
In de auto ziet ze mij drinken: “Mama heb je koffie? ” Ik bevestig het, waarop Lone zegt: “Is het heet?”
Tegen een vlieg: “Ga weg vlieg! Ga naar buiten!” (In de zomer)
Tegen ons over een vlieg die wij proberen naar buiten te jagen (in de winter): “Jongens vlieg hoeft niet buiten niet!” (te koud)
“Mama! Ik ga stopjes doen. Doei!!” (Verstoppen) Om vervolgens uit haar schuilplaats te komen en te zeggen: “Jij moet mij zoeken!”
In een vol koffiecafé: ” Ik moet poepen. Ik moet poepen mama, kom op!!!”
Achter in de auto op de parkeerplaats: ” Waar gaan we heen jongens?!”
Na een nies in plaats van “gezondheid”: ” Hatsjoe mama (papa)!”
Tegen (bijna) alle soorten warm eten: ” Ik wilt dat niet, ik lust dat niet!!”
Als ze wel eens goed heeft gegeten (of als ze dat zelf vindt): “Lone goe geten, nu mag ik sloepje mama (papa)”
Banaan: blaan Limonade: mimilade Beneden: bleden
“Papa, luister!! Jij moet gang, ik ben boos jou!”
“Mijn Woefaaaaa!!! Waar is mijn Woefa!”
Als iemand zich bezeert: “Ben je vallen? Doet ’t pijn? Moet je pleister? Heb je bloed? Mag ik kijken?”
Terwijl ze uit de opvang loopt met papa, omhoog kijkend: “dag maan, ik ga naar huis”
“Papa, weet je nog, kijk!”
Bas: “Lone, ik vind jou wel heel lief.” Lone: “Dat meen je niet!”
Uit het niets krijgt Bas een omhelsing en een dikke kus van Lone. Hij smelt zowat. “Wat lief van jou Lone!” Dan kijkt Lone hem aan het vraagt: “Mag ik op je iPad?”
Bas en Lone zitten samen in bad en proberen een denkbeeldige krokodil te ontwijken. Bas heeft zowat z’n benen in z’n nek gevouwen en schreeuwt: “Waar is de krokodil!!??” Lone kijkt bedenkelijk naar zijn kruis en zegt: “Daar niet…”
Lone wordt verblind door de zon in de auto. “Mama, ik heb het mooie weer in mijn oog!”
“Mama ik wil een broodje eten… niet”
We kijken uit naar wat ons het komende jaar met je te wachten staat, lieve kleine ondeugende boef! KUS
Op Kerstavond heb ik een geweldig cadeau van Bastiaan gekregen! De hele avond heb ik erover gedaan om een puzzel in elkaar te zetten. Eerst puzzelde ik Bas zijn nieuwe auto, daarna een boot… Huh wat zou dat nou zijn!? Pas op het eind van de avond werd duidelijk wat het totaalplaatje was. Er kwamen nog wat afbeeldingen bij van een blokhut, sneeuwscooters en husky’s! Gaan we naar Finland!?!?! Jaaaaaa!
Vandaag, vrijdag 24 januari is het zover. Gisterenavond hebben we het meeste al gepakt. Veel warme kleren! Het is -15 in Himos. Oeps! Voor kleine Lone de eerste keer in de kou. Maar het komt vast goed. Ook voor haar hebben we flink wat thermo ingeslagen.
Om 11 uur rijden we weg met de volgeladen auto. Twee koffers, twee tassen boodschappen, een slee, nog wat extra jassen, eten, drinken, snoepjes. Dag huis! Tot over anderhalve week! We rijden net voorbij Amersfoort als ik me ineens realiseer dat we de paspoorten niet hebben. Shiiitttt nee!!! We moeten terug want die hebben we echt nodig. Bas baalt als een stekker. Maar goed, we hebben gelukkig nog tijd genoeg. Pas om half negen vanavond is de incheck voor de boot. Al met al zijn we toch al een half uur van huis weg. Als we de paspoorten hebben en weer op weg gaan, is het twaalf uur. Nu gaat het goed. We hadden van tevoren gedacht dat Lone -zoals altijd- na vijf minuten in slaap zou vallen. Niets is minder waar. Mevrouw kletst honderduit terwijl ze spelletjes speelt en filmpjes kijkt op de iPad. Rond vier uur stoppen we even bij een wegrestaurant om de benen te strekken, te plassen en een bakkie te drinken. Het is hier al flink koud. En er ligt ook sneeuw. Lone neemt er meteen een hap van, die viezerd. Off we go again. Nog anderhalf uur rijden en dan komen we aan bij Lübeck, Travemünde. We rijden alvast even richting de haven, om te kijken waar we vanavond heen moeten om in te checken. Dat kan pas vanaf half negen. Het is nu zes uur, dus we rijden weer terug naar het dichtstbijzijnde dorpje om daar wat te eten. We komen terecht bij een uitgestorven dorpje. Alles lijkt gesloten. Gelukkig zien we aan het einde van de weg een soort boulevard met een hotel en Italiaans restaurant. We parkeren bij het hotel. Brrrrr wat is het koud! En dan is het nog maar min zeven!! Het is een gezellig restaurantje met lekker eten. Het is redelijk druk nog wel. Bas leest de incheckpapieren nog even door. Ineens zegt hij; “We mogen pas om elf uur de boot op!!” Het blijkt dat we vanaf half negen kunnen inchecken, maar dat het boarden pas om 11 uur is. Lekker dan.. Hoe houden we Lone zo lang vrolijk?! Er staat ook dat het geen zin heeft om zo vroeg naar de haven te komen omdat er niets te doen is. Dat je beter naar Travemünde stad kunt gaan. We besluiten nog een koffie te drinken in het restaurant en daarna dan maar daarheen te rijden. Het is pas half 8 namelijk. Maar Travemünde stad is niet minder uitgestorven dan het dorpje waar we net waren. Alles dicht. Behalve een kroeg en een hotel. De kroeg is niks met Lone erbij, dus op naar het hotel. Hier wachten we tot half tien en dan rijden we weer naar de haven. We kunnen meteen terecht bij de incheck. De mevrouw vraagt meteen naar de paspoorten. Zo blij dat we er op tijd achter kwamen! Als de incheck gelukt is, komt er een busje aan die ons begeleid naar een tijdelijke parkeerplaats. We rijden een hele rij reeds geparkeerde auto’s voorbij en mogen vooraan, als tweede in de rij, gaan staan. Bas zegt dat de mevrouw tegen haar collega zei dat we met een kindje zijn. Dat we daarom waarschijnlijk voorrang krijgen. Beter! Lone is doodmoe maar toch slaapt ze niet. Ze vindt het vast een beetje spannend allemaal!
Als eerste zien we wel een stuk of 20 vrachtwagens richting de boot rijden. Als die er allemaal op kunnen, dan moet het wel een hele grote boot zijn! Om elf uur komt het busje er weer aan. Hij leidt de eerste auto naar de boot. Wij rijden er achter aan en de rest ook. Het is inderdaad een enorm gevaarte! Overal staan mensen die wijzen hoe we moeten rijden. We parkeren op verdieping twee. We pakken de spulletjes die we nodig hebben tijdens de tocht. Zondagochtend komen we pas aan in Finland, dus we gaan hier twee nachten slapen. Lone is inmiddels in de auto in slaap gevallen en is niet blij dat ze er nu weer uit moet. We kunnen gelukkig meteen door naar de hut. Voordat we de deur open doen, zeg ik nog voor de grap: “Dat wordt op stapelbedden slapen!” En ja hoor, het is nog echt zo ook, haha! Het hutje is denk ik twee bij drie met een badkamertje en twee stapelbedden. Prima hoor! We zijn kapot, dus blij dat we kunnen liggen! Om vier uur ’s nachts hoor ik de motoren starten. Daar gaan we!
Zaterdag 25 januari Vandaag is het weer vroeg dag. Om half acht vraagt Lone:” Papa waar ben je?!” Ze is even de weg kwijt. Waar zijn we ook al weer. Ik moet ook ff nadenken. Bas ligt boven me, hihi. Het heeft wel wat hoor! We kleden ons warm aan en dan kunnen we de boot verkennen! Bas en Lone waren net al even op het buitendek geweest. Het is reuzekoud!! Op dek 11 zijn een restaurant en een café met een TV. Verder staan er wat gokautomaten (?) en er is een winkeltje met souvenirs, parfum en snoep. Het is half negen en er is een ‘early bird breakfast’. Een croissant en een koffie. Haha, ja bij die groep horen we nu ook… Eten we straks wel met ‘de rest’ mee. De rest bestaat voornamelijk uit vrachtwagenchauffeurs, heb ik het idee. Veel net iets te lang glurende mannen met een biertje in de hand om 11 uur ’s morgens. Voor hen zijn de gokautomaten dus ook bedoeld. Lone vermaakt zich prima. Er is namelijk een speelzaaltje op dek 11. Ze kan van alles en nog wat doen. Bas is ook heel blij, want er is ook wifi! Stel je voor dat die schat 28 uur niet zou kunnen FB’en of Twitteren! Dat zou paniek zijn! Ik vermaak me ook prima, heb namelijk alle tijd van de wereld om dit verslag te schrijven. Dan kan het misschien eens iets eerder dan 2 maanden na datum online! Rond een uur of vier wordt Lone een beetje hangerig. Misschien is ze moe, we gaan naar het hutje om te kijken of ze wil slapen. Het is hier alleen zo klein dat Bas en ik niet veel meer kunnen doen dan ook een uiltje knappen. Maar dat vinden we helemaal niet vervelend… Afijn, om zes uur word ik als eerste wakker. Shit, dat is wel heel lang. “Bas het is al zes uur!” “Oh lekker toch”, zegt die nerd. Ik ben bang dat Lone dan vannacht niet meer wil slapen. We zien het wel.
Even later gaan we naar dek 11, kijken of er wat lekkers te eten is in het restaurant. Er is een buffet voor 27€ pp. Best prijzig, maar Lone is gratis. Jammer dat nou net rond etenstijd de golven wat heftiger zijn geworden. Het bevordert mijn eetlust niet. Bas en Lone hebben er gelukkig geen last van. Als we aan het dessert beginnen, is het weer rustig buiten en wordt mijn buik wat hongeriger. Neem ik toch wat meer ijs en tiramisu.. Mjam! Nog een kopje koffie voor ons en een thee voor Lone, dan zijn we voldaan. Als we weer in de hut zijn gaan Lone en ik alvast douchen, dan hoeven we morgenochtend niet meer, want we moeten de boot al om negen uur verlaten. We maken er een serieus waterballet van in dat kleine hokkie, haha. Terwijl Lone nog even verder doucht, pak ik alvast wat kleertjes in. Rond tienen doen we de luikjes weer dicht.
Zondag 26 januari Het slaapt best wel ok op de deining van de zee. Lone was af en toe wakker vannacht, maar dat komt omdat ze niet zo lekker is. Ze heeft een zware hoest en is snotterig. Ze had het koud en wilde bij mama liggen. Vooruit dan maar. Toen ging het goed. Om acht uur wordt er omgeroepen dat we over een uurtje aanmeren in de haven van Helsinki. Bas is even het dek op gelopen en ziet dat we echt door de ijsschotsen varen. Echt cool! Het landschap is ook prachtig; alles heeft een mooie witte gloed door de laag sneeuw die er is gevallen. We pakken de laatste spullen en gaan. Voor het ontbijt zijn we te laat. Dan maar onderweg ergens een broodje halen. Om negen uur gaan de deuren naar het autodek open. Omdat we op de heenweg als een van de eersten naar binnen zijn gereden, gaan we nu dus als laatst. Beetje jammer, hihi. Tegen tienen rijden we naar buiten. Whoehoe! Op naar Himos!!
Het is even aftasten hoe de weg aanvoelt. Het sneeuwt, dus dan zal het wel glad zijn. Althans Nederland zou op z’n kop staan met dit weer. Maar het voelt niet glad. En we mogen zelfs 100 km/uur rijden! Niet te geloven. We moeten nog 225 km tot we bij Himos zijn. Ruim twee en half uur. Lone is in slaap gevallen. We wachten tot ze wakker is en dan stoppen we onderweg even voor een broodje en wat koffie en limonade. Als we weer op weg zijn is de maximum snelheid gedaald naar 80km/uur. Niet erg, het rijdt wat geruster. Cruise control aan, Toppers aan, we komen er wel! Daar zijn we dan, hallo Himos! We worden verwelkomt door 3 grote verlichte pistes, en daaronder een knus toeristendorpje met wat restaurants en winkeltjes en veel besneeuwde houten huisjes. Een daarvan is de onze! Bas loopt de receptie in en komt even later terug met de sleutel. Nog honderd meter verder rijden en we zijn er: Himoshovi nummer 4! We hebben een twee onder een kap. Bij binnenkomst is het al heerlijk warm. Rechts is een slaapkamer en een toilet en de badkamer met sauna. Links de woonkamer met openhaard en keuken. Recht vooruit is nog een trap met boven nog twee kamertjes. Daar gaan we met z’n allen slapen, bedenken we. Terwijl ik de koffers uitpak, gaan Bas en Lone buiten sleeën. Lone vindt het geweldig, Bas heeft niet eens de tijd om zijn camera te pakken, of ze is al beneden! Gelukkig! Dat begint goed.
We moeten ook nog wat boodschappen hebben, dus als we zijn uitgepakt en uitgesleed, gaan we richting supermarkt. We hadden ook nog even in het dorpswinkeltje gekeken, maar die is veel te duur. Als we weer terug zijn, rijden we even langs de piste. Kijken of we daar een choco rum kunnen scoren. Het lijkt erop, maar helaas. Gewone choco kunnen we krijgen, maar de bar is al gesloten. Zonder is ook goed. Er is hier een een pizzatentje, leuk voor vanavond! In het huisje doen we nog even rustig aan en dan gaan we weer terug voor de pizza. Lone op de slee. Eenmaal aangekomen blijkt het gesloten! Nee hè, zijn we voor niks deze kant helemaal op gekomen. De andere pizzaria is precies aan de andere kant van ons huis. Er zit niets anders op. Het stuk lopen was de moeite waard. De pizza’s in restaurant Mono zijn echt superlekker! Heerlijk vers. Lone is ook blij met haar frietjes met stukjes worst. Drankjes zijn wel duur, maar dat is in heel Finland. Voldaan sluiten we dag 1 in Himos af.
Maandag 27 januari We hebben een onrustige nacht gehad. Lone is niet lekker en koortsig. Ze is bij ons komen liggen, maar dat was voor ons alle drie niet handig. Hoesten, proesten, woelen. Eenmaal beneden geven we haar een zetpilletje. Ik heb er alleen maar twee, stom, dus we zullen op zoek moeten naar een apotheek vanmiddag. De zetpil doet goed zijn werk, ze eet een boterham en we gaan vrolijk douchen. We kleden ons dik aan want het is min vijftien graden buiten! We zetten Lone in de slee en gaan op weg naar de receptie. Het zou leuk zijn als we een huskytocht kunnen boeken. Dat zou Lone geweldig vinden met alle honden. Het kan! Dinsdag om 11 uur worden we op de farm verwacht voor een tocht van 1 kilometer. Daarnaast gaan we kijken hoe ze ‘wonen’ en mogen we ze aaien. Perfect! Voor woensdag, op Lone’s verjaardag, boeken we een tocht door het trollenbos. Speciaal voor kinderen. En woensdagmiddag gaan we lunchen bij een restaurant met daarnaast een moosefarm. Die mogen we dan ook aaien. Allemaal leuke dingen!! De dame wijst ons ook op een ‘glijberg’, naast de pistes. Daar kunnen we vanaf sleeën. Dat doen we dan zo meteen. Alleen, als we langs ons huisje sleeën op weg naar de glijberg, wil Lone liever naar binnen. “Ik ben ziek!” jammert het arme schaapje. We gaan naar binnen. In plaats dat mevrouwtje even lekker boven gaat slapen, ligt ze alleen maar te keten. Ze lijkt er weer een beetje bovenop te zijn dus. Dat is fijn. Even later staan we daarom weer buiten op weg naar de glijberg. De glijberg is leuk. Ze hebben allemaal hobbels gemaakt van verschillende hoogtes. Enorm leuk om keihard vanaf naar beneden te glijden.
Als we een tijdje hebben gespeeld, merken we dat Lone er klaar mee is. Ze wordt huilerig en hangerig en heeft toch wel een ziek bekkie. Ok, we gaan nu naar de apotheek. Hoestdrank halen en zetpillen. Er is gelukkig een apotheek in Jämsa, hier vlakbij. Onderweg in de auto valt ’t schaapie in slaap. Ik haal de medicijnen en nog wat dingetjes in de supermarkt. Daarna gaan we lekker warm naar binnen. Lone onder invloed van alle medicatie onder een dekentje op de bank, Bas en ik met een toastje en een drankje ernaast. Na een tijdje doet het pilletje zijn werk en fleurt ze weer een beetje op. Ze wil “stopjes doen” (verstoppertje) en ze krijgt weer wat praatjes. We eten maar even makkelijk een soepje vanavond. Lone een banaantje en een fles melk. Daarna gaat ze lekker naar bed. Bas en ik willen eigenlijk nog even lekker in de sauna, maar hij doet t niet op een of andere manier. Dan nemen we nog een drankje en gaan even later ook naar bed.
Dinsdag 28 januari We hebben heerlijk geslapen. Rond zeven uur schreeuwt Lone dat ze wakker is. Het is hier een uur later dan in Nederland. Moet je nagaan hoe vroeg het eigenlijk is. We weten het nog ruim een half uur te rekken door haar nog even tussen in te leggen, maar dan ben ik toch echt de Sjaak. Bas blijft nog even lekker liggen. We doen meestal om en om. Lone kijkt even Zandkasteel op de iPad en ik typ wat. Dan gaan we douchen, aankleden en ontbijten, want we gaan naar de husky’s vandaag! Het is niet al te ver weg, een klein half uurtje vanaf Himos. Om er te komen, moeten we over een paar vrij steile besneeuwde hellingen rijden. Ik vind ’t een beetje eng, maar het gaat goed. De auto glijdt niet! Wat een mooie farm. Je kunt zien dat de eigenaren met liefde zorgen voor hun honden. Alles is verzorgd. We parkeren de auto en een man en zijn dochter komen naar buiten en stellen zich voor. We zijn blijkbaar de enigen vanmorgen bij McAhon Safarit. We maken een praatje en dan nemen ze ons mee naar de verblijven van de racehonden, zoals hij net vertelde. Zijn zoon sleet professioneel met ze. Hij heeft al veel prijzen met ze gewonnen. De honden zitten per paar in een verblijf van vier bij vier meter. Dus ze hebben voldoende bewegingsvrijheid. Als ze het koud krijgen kunnen ze elkaar warm houden in een goed geïsoleerd hok in het midden of aan de achterkant van het verblijf. Aan elk paar honden worden we voorgesteld en we mogen ze ook aaien door een speciaal luikje. Lone vindt het prachtig. Ze ligt in een deuk als de honden haar arm likken.
Zo gaan we ongeveer zeven verblijven langs. Bij iedere hond wordt een verhaaltje verteld. Een van de honden heeft zelfs een wolf als vader. Deze is ook het grootst. Maar superlief! Er is er ook een die we niet mochten aaien omdat ie uit enthousiasme wel eens hapt. Verder hebben sommige husky’s felblauwe ogen (zo mooi!!), sommige bruine- en andere een blauw en een bruin oog. Wat een prachtige beesten. Echt, tot nu toe de mooiste husky’s die ik in Finland heb gezien. Dan gaan we naar een wat groter verblijf waar ook de husky puppies zitten. De dochter van de man heeft er een gepakt en er loopt ook nog een andere husky los. De rest vraagt onze aandacht door hard tegen de hekken op te springen en te blaffen. Ze zijn heel lief en enthousiast. We mogen de pup vasthouden. Wat een poepie zeg! Lone giert het ook uit. Je kunt haar geen groter plezier doen.
Dan worden de honden opgehaald waar we mee gaan sleeën. Acht in totaal. De man doet voor hoe je een tuigje om moet doen en vervolgens mag ik het doen. Een makkie eigenlijk! Als alle acht de tuigjes om de honden zijn gebonden, kunnen we. Er staat een slee klaar met wat bontvellen waar we op kunnen gaan zitten. Bas achterop, dan ik en Lone voor. Die eigenwijsneus heeft haar handschoenen uit gedaan en ik krijg ze niet meer zo makkelijk aan. Als dat maar goed gaat, want is het is -14 graden en als we zo gaan rijden dan voelt het nog kouder. Ik houd haar handjes vast en leg een bontje over haar heen. De man gaat achterop de slee staan als bestuurder. Daar gaan we! Supercool! De honden zijn door het dolle! Het gaat hard! Lone is rustig, maar krijgt af en toe wat sneeuw in haar gezicht. Ze zakt steeds meer onder het bontje. Ik haal haar iets omhoog, maar dan heeft ze er genoeg van en begint hartverscheurend te huilen! Te koud! Gelukkig voor haar zijn we al bijna weer bij de farm. Ze stopt niet met huilen totdat we naar de ‘opwarmruimte’ gaan. Een soort ronde schuur met in het midden een openhaard. Wel een beetje lullig voor de man en zijn dochter. Ze staan erbij en kijken ernaar, terwijl we net zo’n te gekke tocht hebben gemaakt, maar ja.
Binnen ontdooid ze weer wat. We krijgen een warm drankje en een koekje. De aardige dochter brengt nog een pup naar binnen, om Lone weer vrolijk te maken. En dat lukt. Ze begint gelukkig weer te lachen die druif. We kletsen nog even met de familie en dan is het weer tijd om te gaan. We bedanken ze voor de leuke ochtend. De dochter beweegt het pootje van de pup op en neer alsof hij zwaait naar Lone. Lone zwaait lief terug. Op de terugweg vragen Bas en ik ons af of Lone hier iets van zal onthouden. We hopen het!
Eenmaal weer bij het huisje bakt Bas een eitje als lunch en voor de rest chillen we een beetje. We moeten van Lone doen alsof we slapen en dan maakt zei ons aan het schrikken. Gekkerd. Verder is het balletje gooi spel ook populair. Een balletje uit een Kindersurprise ei gooien we op de vide en Lone gooit ‘m weer naar beneden. En dat 20 keer. Speelgoed hoeft niks te kosten… In de middag gaan we nog even langs de receptie om te vragen hoe de sauna werkt. Kunnen we daar vanavond mooi even in. Daarna hadden we het idee om een sneeuwpop te maken op het bevroren meer hier vlakbij. Oma Ine heeft Lone voor Kerst een doos met onderdelen gegeven om er een te maken. Alleen toe te voegen: sneeuw. En dat hebben we genoeg! Alleen het lukt niet omdat de sneeuw te poederig is. Het blijft niet plakken! Jammer. Dan maken we een gezicht op de grond, kan ook. We stoppen er een wortel in als neus en een pijp in zijn mond. De ogen zijn knopen. Een hoed en een sjaal en voila! Een liggende sneeuwpop.
Om onze buitenactiviteiten voor vandaag af te sluiten, brengen we nog een bezoekje aan de glijberg voor een ritje op de slee. Zo we zijn weer lekker binnen. Ik kook spaghetti, dan hoeven we er niet meer uit. Lone eet niet veel, een paar slierten en daarna nog wat banaan en melk. Na een warme douche met papa gaat ze lekker naar bed. Ze wordt morgen alweer drie jaar, onze grote meid! Bas en ik pakken nog een hete sauna (hij dacht, ik zet ‘m op max…). Nu liggen we lekker te chillen op de bank. Het is tien uur. Mag ik ook al slapen? Hihi..
Woensdag 29 januari DE dag van het jaar. Onze lieve Lone is jarig vandaag! Omdat ze vannacht weer heeft lopen spoken, slaapt ze nog als ik ga douchen. Om tien uur staat het trollenbos op het programma. Als ik gedoucht heb, komt de jarige Jet naar beneden geschuifeld. Papa en ik zingen “lang zal ze leven” voor onze grote meid. Ze gaat op de bank zitten alsof ze denkt: stop maar jongens, sloven jullie je niet zo uit.. Hmm dat belooft niet veel goeds voor het trollenbos. Even een broodje eten en dan gaan we. Er staan veel kindjes bij de receptie te wachten, klaar voor het grote avontuur! Het is een klein stukje lopen en dan zijn we er: een ommuurd stuk bos met verschillende hoogtes. Er staat een grote nep trol bij de ingang en verderop wat kleine trollenhuisjes. Tussen de bomen zijn op allerlei manieren touwen gespannen, waar de kleintjes straks op kunnen lopen. Lone wil nu al opgetild worden.
De mevrouw begint te vertellen. Eerst in het Fins en daarna in het Engels. Nadat zij tot drie heeft geteld moeten we “Nimi” roepen. Dat doen we. Vanachter de trollenhuisjes komt er een trol aan gelopen. Lone vindt het niet eng gelukkig. De mevrouw en de trol gaan touwspelletjes met ons doen. In het begin vindt Lone het nog wel aardig, maar na een tijdje gaat mevrouw piepen. Ze wil niet meer meedoen en ze trekt haar handschoenen uit. Niet verstandig met -14 graden. We zijn bijna klaar met de spelletjes. De mevrouw heeft door dat Lone koude handen heeft en wijst naar het vuurtje verderop. Hier gaan de kindjes een worstje aan een stokje bakken. Dat vindt ze wel weer leuk gelukkig. Nadat we het worstje op hebben gegeten gaan we nog even met de trol op de foto en zeggen hem gedag. Hopelijk is ons volgende uitje op deze feestelijke dag een groter succes: de moose farm.
Tegen twaalven komen we aan bij Ravintola Hirvikartano, de elandboerderij met een restaurant erbij. Het ziet er nog een beetje uitgestorven uit, maar dat komt ook omdat ze pas om twaalf uur open gaan. We besluiten om nog een stukje door de mooie natuur te rijden en dan terug te komen. Maar de gastvrouw heeft ons al zien stoppen en komt naar buiten. Ze wenkt ons en zegt dat het restaurant al open is. Ok top! Onze driejarige prinses op de erwt is natuurlijk in slaap gevallen. We maken haar wakker en gaan gauw naar binnen. De openhaard staat aan. Heerlijk knus. Door het raam zien we verderop de elanden ook al staan. En ook hertjes. Leuk! Als het goed is krijgen we straks ook een rondleiding. Eerst warm worden en iets eten. Lone krijgt kleurtjes en papier. Ze is binnen, dus ze is gelukkig weer haar vrolijke zelf. Ze kletst erop los. Bas heeft ingelogd op Foursquare en daarom heeft hij een gratis wijntje verdiend. Das nog eens leuk! Verder bestellen we wat eten: moosehamburger voor Bas en ik neem kippenborst. Allebei met aardappeltjes. Lone eet wel een hapje met ons mee. De laatste dagen eet ze alleen nog maar appel, banaan, toast, ei en snoepjes, dus een kindermenu zou alleen maar zonde van het geld zijn. In de tussentijd komt de gastheer binnen. Hij gast drie andere gasten een rondleiding geven en vraagt of we ook mee gaan. Alleen ons eten komt er zo aan. Dus we wachten nog een ronde. Hij komt vast straks wel weer terug.
Het eten is superlekker. En veel! Zelfs Bas krijgt het niet helemaal op. De man komt weer binnen gelopen en ik vraag of hij nog een rondleiding voor ons wil doen. Dat wil hij. Lone’s humeur slaat meteen weer om als ze merkt dat we naar buiten gaan. De man heeft het in de gaten en vraagt of ze ziek is. We bevestigen dat ze nog een beetje ziek is en dat ze de kou niet geweldig vindt. Hij belooft dat hij het kort zal houden. We lopen naar buiten richting de elanden. Wat een enorme grote dieren zijn dat joh! Hun ruggen zijn hoger dan wij! Ze zijn wel heel lief! En de man vertelt ook met liefde over ze. Een van de elanden komt uit Zweden en woont nog niet zo lang hier. Hij vertelt dat de eland in het begin niet wilde eten en dat zijn vrouw hem aanraadde in het Zweeds tegen hen te praten. Dat deed hij en toen ging hij eten. Bijzonder. Hij is ook heel blij als er Zweedse toeristen komen. De man geeft me een broodje. Als ik die in m’n mond stop dan eet de eland het eruit. Haha! Ik doe het. Komt er opeens een enorme snoet op je af! Geweldig!! Lone durft niet, maar dat snap ik wel.
Dan gaan we naar de hertjes, die zijn hier pas zes weken. Het zijn er drie. Ze zijn nog een beetje schuw, maar we mogen wel bij ze het hok in. Eentje eet ook broodjes uit m’n mond. Heel voorzichtig pakt ie het. Zo lief. Bas en Lone voeren ze ook, met de hand. Lone houdt echt van dieren. Als ze ze om zich heen heeft, staat er minimaal een glimlach op haar gezicht. Tijd om weer lekker warm naar binnen te gaan. We krijgen koffie en er wordt ons een toetje aangeraden. Ik een met chocolade en Bas iets met schuim en crème. Allebei ook heel lekker. We nemen afscheid en gaan weer richting Himos, met een tussenstop bij de winkels. We kunnen de verjaardag van Lone toch niet voorbij laten gaan zonder taart! En een klein cadeautje. Ze krijgt van ons een nieuw bed, maar op de dag zelf is het toch ook leuk om iets te krijgen. Het wordt klei, met allerlei attributen erbij om ijsjes mee te maken.
Als we weer op Himoshovi 4 zijn, gaan we natuurlijk meteen aan de slag met de nieuwe aanwinst. Ijsjes maken! Mams vindt het haast nog leuker dan Lone, hihi. We eten een soepje. Beetje balansen na zo’n enorme lunch. En we moeten nog een gaatje overhouden voor de taart! Uit Nederland hebben we nog een partypopper meegenomen, daar komen slingertjes uit gesprongen als je er aan draait. We zingen nog een keer voor Lone en poef!! De taart is niet zo geweldig lekker, maar het gaat om het idee. Het was een bijzondere verjaardag voor Lone, in de kou!! Een om nooit meer te vergeten. Als ze lekker op bed ligt, gaan Bas en ik nog even ontspannen in de sauna. Morgen alweer de laatste dag hier..niet leuk!
Donderdag 30 januari Vandaag hebben we geen excursies op het programma. We doen dan ook extreem rustig aan. Om half negen vindt Lone dat ik wel lang genoeg heb geslapen en daarom komt ze me wakker maken: “Mama het is niet meer donker hoor, kom je bleden?” Zij en Bas zaten al een uurtje bij de open haard. Die zullen we missen! Zo gezellig! We hebben aardig wat hout verstookt deze week. Als we rustig hebben ontbeten, gedoucht en aangekleed, gaan we naar buiten. Lone op de slee. Bas heeft gisteren bij het trollenbos een cache gevonden, maar die moet hij nog even loggen.
Daarna glijden we door naar het lokale winkeltje om een magneetje te kopen. En een lolly voor Lone, omdat ze zo goed heeft gegeten (ahum). Daarna gaan we door naar de glijberg. Wel met een stop bij het restaurantje aan de piste, anders is het te koud voor Lone. Het is soms ook wel een beetje guur vandaag, ondanks de zon. Onderweg stopt er een auto naast ons. Het is de meneer van de elandenfarm van gisteren. Wat grappig dat hij ons herkent! Het bedrijf verzorgt hier op het park ook catering. Hij vraagt of Lone weer beter is, praat nog even en rijdt dan weer verder. Wat aardig. Eenmaal bij het restaurant drinken we wat en even later nemen we een hamburger als lunch. Zo, weer genoeg energie voor de glijberg.
We kunnen wel merken dat Lone weer beter is, want ze vindt het leuk op de berg. Samen glijden we, met of zonder slee, de ene na de andere berg af. Soms ook hele steile. Bas heeft er een paar leuke filmpjes van gemaakt. Op een gegeven moment wordt het te koud, dus we gaan weer naar het huisje. Lekker warm de openhaard aan. Nog even een paar uurtjes genieten en spelen en relaxen. Ook begin ik maar alvast met pakken. Dat scheelt morgen weer. We moeten om twaalf uur uitchecken, dat valt mee.
Vrijdag 31 januari Het was me nachtje weer wel! Bas was niet lekker en Lone had een paar keer een hoestbui. Nu kan ik nooit meteen in slaap komen, dus met al die onderbrekingen was het niet lekker slapen. Maar het was vooral vervelend voor Bas en Lone natuurlijk. Ze zijn gelukkig weer ok nu. Ja.. Nu echt nog maar een paar uurtjes en dan moeten we weg. We eten even een broodje en ik smeer nog wat voor onderweg. De laatste spullen zijn nu ook ingepakt. Bas heeft al het een en ander in de auto gezet. Het is een mooie zonnige koude dag. Tegen twaalven zitten we in de auto. Bas geeft de sleutel af bij de receptie. Dag Himos! We zullen het missen.
De eerste helft van de tocht naar Helsinki gaat het prima. Het zonnetje schijnt aan de hemel en het is niet druk op de weg. Als we halverwege zijn begint het te sneeuwen. En steeds harder en harder. Op de snelweg rijden de auto’s wel nog steeds 100 km/uur. Ik voel dat het glad is. Daar horen we een sirene. Het eerste ongeluk is dus al gebeurd. Even verderop op een afrit zien we een lantaarnpaal dwars over de weg liggen. Daarvoor natuurlijk een auto met een enorme deuk. Die is waarschijnlijk met een te hoge snelheid gaan remmen en is er zo op af gegleden. Shit.. Echt oppassen dus. Nog geen paar minuten later remmen de auto’s voor ons ineens allemaal. Ik probeer het ook, maar voel dat het niet lukt. De auto glijdt. Gelukkig rijden we niet hard, dus kan ik op de versnelling remmen. Bas heeft het niet meer. Lone heeft niets door, die zit gewoon op de iPad naar het Zandkasteel te kijken. Het blijkt dat er een vrachtwagen de weg is afgegleden en verderop is er ook nog een botsing geweest. We zijn blij als we veilig bij de haven aankomen. De incheck is al begonnen. Als we erdoorheen zijn, hoeven we niet zo lang te wachten als op de heenweg. We kunnen na 10 minuten de boot al oprijden. Het is zo koud dat de ramen van Finnlady bevroren zijn. Op het dek ligt een dik pak sneeuw. We lopen even naar buiten, maar gaan net zo hard weer naar binnen. Brrr!! Met een aantal mensen die we nu weer zien zaten op de heenweg ook op de boot. Een aardige mevrouw, die toevallig ook onze buurvrouw was op de Himoshovi, vraagt hoe we het hebben gehad en of we veel excursies hebben kunnen doen ‘met die kleine’. Zij hebben elke dag iets anders gedaan, waaronder ook sneeuwscooteren en ijsvissen en op berenjacht in de avond. Ze hadden eigenlijk tijd te kort!
De boot zou eigenlijk om half zes vertrekken, maar het is nu ruim een uur later en we liggen nog in de haven. Bas vraagt het aan de mevrouw achter de bar van het cafeetje. Ze zegt dat er veel getransporteerd moet worden en dat het nog niet allemaal op de boot staat, maar dat we elk moment kunnen gaan. Om zeven uur gaan de motoren aan. Het zal rond deze tijd hopelijk niet zo hobbelig zijn in het buffetrestaurant als op de heenweg, dus we gaan even eten. Lone eet niet veel, maar dat is geen verrassing deze vakantie. Als we klaar zijn, begint de zee toch wel weer aardig ruw te worden en dat voelen we. Recht lopen is een uitdaging. Met het liftje gaan we naar de hut op verdieping acht, Lone moet zo slapen. Bas en ik kijken nog wat tv, maar niet veel later doen we ook de lichten uit.
Zaterdag 1 februari De nacht is vreselijk ruw. Vaak worden Bas en ik steeds wakker door de enorme deining. Het lijkt wel een achtbaan. Ik neem het zelfs mee in m’n droom: ik zat in een hoge toren die van links naar rechts ging. De volgende morgen is de zee weer iets rustiger. We zijn bikkels dat we niet zeeziek zijn geworden. Maar het kan altijd nog… Tijdens het douchen moet ik moeite doen om mijn evenwicht te houden en dan word ik even niet lekker. Maar het gaat gelukkig weer over. Respect voor de mensen die op deze boot werken, pfff. Ik ga vast naar buiten om wat frisse lucht in te ademen. Lone heeft overal doorheen geslapen, de held! We nemen haar mee naar de speelkamer en geven haar een croissantje. Bas en ik hoeven nog even niet. Even later nemen we een kopje thee. Daarna begin ik ook voorzichtig aan een croissantje. Die valt goed. We komen wat slaap tekort, dus in de middag gaan we weer even richting de hut voor een dutje. Heerlijk even zonder achtbaan slapen. Als we wakker worden, is het alweer bijna tijd om te eten. Eerst hebben we wel trek, maar als we eenmaal bij het buffet zijn, is dat weer verdwenen. We gaan toch maar even, het is wel goed om wat in de maag te hebben. Lone eet als een dijker. Alsof ze voor de hele week inhaalt. Bas en ik houden het bij wat salade met brood. Bij mij valt het ok, bij Bas niet. Die moet richting hut.. Het kan ook zijn dat hij nog last heeft van hetzelfde virusje van gisterennacht. Vervelend hoor! Maar het zal ook wel meehelpen als we van de boot af zijn. Nog twee uur. Lone en ik tekenen en bouwen in de speelkamer. Even later komt Bas er gelukkig ook weer aan. Het gaat weer wat beter. Tegen negenen pakken we de laatste spullen in en maken we ons klaar voor vertrek. Er wordt omgeroepen dat we naar de auto’s kunnen. Al met al duurt het nog anderhalf uur voordat we de boot kunnen afrijden. Waarschijnlijk duurde het langer dan verwacht om de vrachtwagens eraf te krijgen.. We weten het niet.
We rijden naar ons hotel voor de komende nacht. Twintig minuutjes vanaf de haven. Als we aankomen zien we dat de andere Nederlanders van de boot hier ook staan in te checken. Iedereen die via Voigt heeft geboekt natuurlijk. Het is een prima hotel. We krijgen een double room! Lone in haar eentje in een twee persoons bed, haha. Bas en ik hebben nog steeds de deining in ons lijf. Gauw liggen, dan voelen we het niet.
Zondag 2 februari We hebben heerlijk geslapen in het ruime hotelbed. Na het douchen, staat ons een heerlijk ontbijtje te wachten met alles erop en eraan. We kunnen weer normaal eten gelukkig. Er staat ons nog een lange autorit te wachten, dus we gaan ervandoor. Aankomst 14 uur geeft de navigatie aan. Ik begin met rijden en als Lone onderweg even moet plassen, neemt Bas daarna het stuur over. We hopen het te redden met de diesel tot de grens, alleen dat lukt net niet!! We vinden echt net op tijd een tankstation. De reis verloopt verder prima. Een half uur later dan aangegeven, rijden we Hillywood in. Einde vakantie. Begin normale leven. Maar met een mooie ervaring rijker!!
Thanks lieverd! Voor het gaafste kerstcadeau ooit!
Vrijdag 6 september Het is september, eindelijk! De hele wereld is al met vakantie geweest, de files zijn allang weer volop aan de gang, de herfst doet zijn intrede (nee das niet waar, het wordt 29 graden vandaag), maarrrr wij gaan met vakantie! Joehoe! We gaan met de familie Ros twee weken naar Pedreguer, Spanje! We gaan pas rond enen de lucht in vanmiddag, dus we hoeven niet vroeg uit bed. Gisteren is het meeste al ingepakt, dat scheelt ook. De laatste dingen gooien we de koffer in en ondertussen eten we een broodje. Om negen uur vertrekken we richting Rotterdam Airport. Wij laten de auto daar twee weken staan, kost niet zoveel. De Rosjes hebben het nog beter bekeken, die worden lekker gebracht. Alleen heerst er een klein beetje stress in huize Ros, ze hebben namelijk teveel gewicht in de koffers en alles moet mee! Ilona appt ons of wij aan onze max zitten. Bas appt terug dat we niet aan de max zitten, maar dat we geen ruimte meer hebben in de koffers. Geen antwoord. O jee, als dat maar goed komt! Wij zijn inmiddels al op de airport en hebben al wat boekjes gekocht. Daar komen ze aan hoor! Ze hebben kilo’s bij moeten kopen. Later blijkt dat we elkaar verkeerd hebben begrepen, want eigenlijk had dat dus niet gehoeven. Het gaat om het totaalgewicht van ons allemaal. Niet hoeveel er in welke koffer zit. Nou ja… te laat. We checken in. Gelukkig is er na enig aandringen een stoeltje vrij voor Hugo, dan kan de Maxi Cosi daar mooi op staan en hoeft hij niet de hele vlucht op schoot. We zitten helaas niet met de twee gezinnen bij elkaar, maar voor die twee uurtjes is dat wel te overzien. We doen nog even lekker een bakkie en een broodje bij het restaurant voordat we inchecken. Tegelijkertijd krijgt Hugo te eten en kunnen de dametjes buiten op het terras vliegtuigen spotten. Het is heerlijk warm buiten. We gaan hopelijk ook twee weken warmte tegemoet. Onze weer appjes zeggen daarentegen dat het morgen en overmorgen bewolkt wordt in Pedreguer. We wachten het af!
Het vliegtuig gaat een half uur later dan verwacht de lucht in vanwege een onweersbui boven Frankrijk. Dat horen we pas als we er al inzitten. Lekker dan. Transvertragia doet zijn naam weer eer aan. Om half twee vertrekken we eindelijk. Onze kleine Hugo heeft tijdens de start besloten om zijn drie dagen ingehouden darminhoud maar eens de wijde wereld in te laten. Dit tot grote vreugde van Ilona, die hem met een hydrofiel onder zijn billen onder bedwang probeert te houden. Zodra de riemen los mogen, spurt ze dan ook met hem naar de wc. Hihi! Goeie timing Huug! De vlucht verloopt prima. Elin en Lone rennen van de voorkant van het vliegtuig naar de achterkant en vermaken zich goed. De uurtjes vliegen letterlijk voorbij.
Rond half vier landen we op airport Valencia. De Spaanse zon lacht ons tegemoet! Heerlijk! De koffers hebben we zo, alleen Lone’s buggy laat even op zich wachten. De bagagemeneer vergeet ‘m samen met drie andere op de band te leggen. Maar gelukkig komt hij er op tijd achter. We rijden met een pendelbusje naar Centauro, onze autoverhuurder. De Rosjes krijgen een C Max en wij een Fiat 500L. Hier en daar wel wat deukjes die we moeten registreren, maar wel top om in zo’n auto te rijden de komende twee weken! We gaan op weg naar Casa Nina, ons huis. Ruim een uur later komen we aan in Pedreguer. We worden opgewacht door Mo, de beheerder van de casa. Ze geeft ons een rondleiding. Wauw, wat is hier mooi! Op de begane grond bevinden zich de woonkamer, de keuken en het terras. Een trap naar beneden zijn de vier slaapkamers waarvan een met badkamer. Verder is er nog een losse badkamer. Vanaf de beneden verdieping loop je zo naar het zwembad. Dit kan trouwens ook via het buiten terras met een trapje naar beneden. Ook is er nog een aparte patio met een BBQ. Hier gaan wij ons de komende weken wel vermaken!
Adse en ik doen even snel boodschappen voor vandaag en morgenochtend bij de dichtstbijzijnde Masymas. Ondertussen nemen Lone, Elin en Bas een klein duikje en Ilona geeft Hugo te eten. Vanavond doen we een simpel dinertje; pizza uit de oven. De meisjes gaan daarna lekker naar bed en wij vullen nog even de kasten met onze spulletjes. Let the Holiday begin!
Zaterdag 7 september De eerste nacht in het Spaanse Pedreguer zit erop. Altijd even wennen in een ander bed. Het is helaas niet zulk mooi weer vandaag. We doen rustig aan, pakken nog even de laatste spulletjes uit en gaan even lekker ontbijten. We hebben nog niet alle boodschappen in huis gehaald gisteren. Dat kunnen we dan ook mooi even nu doen. Met z’n allen springen we in de auto richting de grote Masymas. Twee grote karren vol en bijna 300 euro lichter lopen we weer naar buiten. Zo, eens kijken hoeveel dagen we hiermee gaan doen. Voornamelijk hebben we voldoende snaai en alcohol in huis, de rest is bijzaak 😉 De dag verloopt niet zo lekker qua weer, zoals de appjes in NL al aangaven. Toch gaan we demonstratief bij het zwembad zitten. Zwemmen zelf is wel een beetje te koud! Gelukkig hebben we nog twee weken voor de boeg om in de zon te liggen.
We hebben een apart terras met een BBQ, dus dat gaan we doen vanavond. Adse is de BBQ meister. We beginnen met een hamburger wat eigenlijk geen hamburger is, misschien iets van kip ofzo? Verder staat er een biefstukje op het menu. Deze is heel lekker mals! Verder nog een lekker broodje en een salade di Joyce voor de vitamientjes. Als toetje krijgen we banana a la Bas; banaan van de BBQ gevuld met chocolade en amaretto, mjam! De meisjes rennen achter elkaar aan in en om het huis. Lone noemt Elin steeds Evi. Ze denkt dat iedereen Evi heet. Over een paar dagen zal het wel goed komen, hihi. Na een lekker koffietje houden we het gezien voor vandaag. We gaan bidden voor een zonnetje morgen, want daarvoor zijn we toch wel hiernaartoe gekomen!
Zondag 8 september Goodmorning sunshine! Zo willen we het graag elke dag! Om tien uur liggen we dan ook strak en plat bij het zwembad. Klaar voor een dagje waterpret. Ilona heeft een opblaasbootje meegenomen. De dames passen daar net saampjes in. Het ziet er schattig uit zo. Al meppen ze elkaar er soms ook bijna uit, hihi. We vermaken ons prima met een biertje en een chippie in de hand. Boekje lezen. Af en toe even een baantje trekken voor de verkoeling of, zoals ik, het water in geknald worden door vriendlief. Dat was overigens wel Elin’s hoogtepunt van de dag. Heeft Bas er toch nog iemand blij mee gemaakt! Grrr!
Voor het diner vertrekken we naar Denia, kijken of we een leuk tapasrestaurant kunnen vinden. We parkeren in de haven. Op een gegeven moment vinden we er een, op een knus pleintje, niet te dicht bij de weg zodat Elin en Lone lekker kunnen ronddartelen. We bestellen lekkere tapas, ham met meloen, inktvisringen, stokbrood met aioli natuurlijk, gamba’s in olie, worstjes, jamm! We zitten aan een leuk pleintje met een soort waterput in het midden. De kleine dames vinden het nogal leuk om daar rondjes omheen te rennen en maken daarbij nogal wat geluid. Een stel wat oudere dames die daar vlakbij rustig aan een tafeltje zitten, vinden het wat minder. Je kunt ook aan ze zien dat het geen kinderliefhebsters zijn. “Kom Lone, Elin, niet meer bij de put spelen!” Als we la quinta hebben betaald, lopen we nog even langs een gelateria voor een lekker ijsje. Die past er nog wel bij.
Even later lopen we over de boulevard en dan komen we een boetiek tegen. Bas zei een tijdje geleden dat hij het leuk vindt als ik eens een hoed op zou doen, en hier hebben ze best leuke. Ik pas er een paar. Het wordt er een met een strik achterop, heel schattig. Elin krijgt er ook een, een witte met gekleurde kraaltjes, ook super lief! En Ilona koopt een mooi wit jurkje. We lopen terug naar de auto en rijden terug naar de casa. Onderweg zien we best leuke winkelstraten. Goede tip voor als het iets minder mooi weer is. Het is al laat dus de Lone en Elin gaan als een speer naar bed. Bas en ik gaan ook. Hugo krijgt nog wat drinken en dan gaat ook het licht bij familie Ros uit.
Maandag 9 september Vandaag is het echt bewolkt. En het ziet ernaar uit dat het zo blijft. Dan is het niet zo leuk om bij het huis te blijven hangen de hele dag. Daarom gaan Bas, Lone en ik naar Valencia. Manon heeft voor de vakantie een boekje over deze mooie stad gebracht en allerlei tips gegeven, dus dit nemen we mee, top! De Rosjes zien het – terecht – niet zo zitten om een stedentip te doen met Hugo, dus zij gaan vandaag naar de dolfijnen kijken bij Mundomar, vlakbij Benidorm. Hieronder beschrijf ik eerst onze dag Valencia en dan volgt er een exclusief verslag van Ilona van Gelder over hun belevenis! Na het ontbijt vertrekken we. Het is inderdaad wel ruim een uur rijden. Lone valt lekker in slaap, want ze lag er erg laat in gisteren en was vanmorgen om zeven uur weer wakker. Het centrum van Valencia met de auto is iets enger dan het centrum van Amsterdam! Er zijn vier baans rotondes, maar dan zonder baanscheiding. Je moet dus maar gokken of je nog ongeveer op het goede stuk weg rijdt en dan ook nog opletten wat de Tomtom zegt. Iedereen doet maar wat lijkt het wel. We rijden richting de parkeergarage die Manon heeft geadviseerd, alleen kunnen we die niet helemaal vinden. Dus de eerste de beste in de buurt dan maar. Zo, even op adem komen!
We zetten Lone in de buggy en gaan op pad. Eerst even een bakkie bij de Starbucks om ons te oriënteren: waar zijn we precies en wat we willen zien? We besluiten een deel van een wandelroute te doen uit het boekje, door het historische deel van Valencia. Let’s go! We beginnen de tocht met een drankje: bij Horchateria Santa Catalina drinken we een horchata. Het schijnt dat je dat moet hebben gedronken als je hier bent. Nou… moet… hihi. Het smaakt als koude vloeibare marsepein. Het drankje bestaat dan ook uit amandelen, suiker en water. Ik vind het niet zo lekker, Lone trekt ook haar kleine neusje op. Bas lust het wel. Die drinkt die van ons allebei op. Het is wel heel mooi hier binnen met de beschilderde muren. Zeker een bezoekje waard. We lopen verder en komen dan aan bij het smalste huisje van de stad, het is 108 cm breed en 5 verdiepingen hoog. De “deur” is een frisdrankautomaat geworden. Het is dus niet meer in gebruik, maar huis ernaast heeft waarschijnlijk de muur opengebroken en dit erbij getrokken. Kan me niet voorstellen dat hier ooit mensen in hebben kunnen wonen. Wel leuk om gezien te hebben! We lopen verder van plein naar plein en zien mooie gebouwen en kerken. Ook willen we stoppen en tapas eten bij een restaurantje uit het boekje, alleen die is nog niet open. Aan het begin van de route zagen we ook een leuk restaurant waar je zelf je pinxtos kan pakken. Dan gaan we daar lekker heen. Eerst even stoppen bij de fontein op Plaza de la Virgen. Hier kan Lone mooi even pootje baden. Ze is het geslenter met ons een beetje zat geworden. Je kan haar niet blijer maken met water. Via het startpunt van de route ‘Plaza de la Reina’, lopen we naar het restaurant dat we hadden gezien; Sagardi. Hmm de pinxtos zien er echt top uit! Wij zouden onszelf niet zijn als we er niet een lekker Cavaatje bij zouden nemen. Lekkah! Als de stokjes zijn geteld en we hebben afgerekend, lopen we met een ijsje in de hand via het plein Ayuntamiento richting het winkelgebied. De siësta zal hopelijk afgelopen zijn. We beginnen bij de Havaiana shop. Ik wilde al een tijdje een paar donkerblauwe hebben. Ik twijfel of ik ze met een steentje erop neem of gewone. Het scheelt een tientje, dus dan toch maar de gewone. In de volgende straat vinden we een Apple store. Hier scoren we een bumper voor m’n iPhone. Dat is wel nodig, hij is al een aantal keer op de grond gekukeld deze vakantie. Lone heeft het inmiddels weer opgegeven en ligt te pitten in de buggy. Volgende shop: Cortes Ingles. We lopen alleen de verkeerde binnen, dit is een of andere vestiging met alleen boeken. Op naar de volgende. Oh, leuke kleren! Deze winkel ken ik niet. Even naar binnen hier. Een leuk setje later lopen we weer naar buiten. Bas heeft veel geduld met me vandaag. Hij hobbelt achter me aan, winkel in winkel uit. Ok nu zien we de ‘echte’ Cortes Ingles. We kopen niks. De kleding is niet heel leuk. Ik zie wel een mooie blauwe tas van Guess, alleen is ie jammer genoeg iets boven budget. Het loopt al tegen vijven en het is ook nog wel een uur rijden naar Pedreguer, dus we gaan op zoek naar de auto. We scoren nog even iets te drinken voor onderweg en dan kunnen we vertrekken. Het was een fijne dag in Valencia! Een aanrader voor een weekend weg! Eenmaal thuis zijn Adse en Ilona en de kids er ook al. Ze hebben nog even boodschappen gedaan. We gaan vanavond weer lekker barbecueën. Wat een topdagje!
En nu jij van G! Dagje Mundomar! We kijken naar buiten en het is gewoon weer prutweer. Wat moeten we nou?!? Bas, Joyce en Lone besluiten om naar Valencia te rijden. Dat zien wij niet zitten met Hugo en ook omdat we geen buggy voor Elin hebben meegenomen. Dus we besluiten naar de dolfijntjes van Mundomar te gaan in good old Benidorm. Snel flessen water inpakken en wat lekkers en vooral niet te vergeten de kortingsbonnen die we vonden in onze Casa. We willen via de tolweg, lekker snel, maar het lukt ons niet om erop te komen, dus rijden we het eerste stuk door kleine dorpjes. Ook leuk. Eindelijk zien we de afslag naar de tol en rijden er gauw op. Dan zijn we er wat sneller. Hoe dichter we bij Benidorm komen zien we de wolkenkrabbers en torens al verrijzen. Mijn hemel. Wist niet dat het zo erg was. Ook wel weer een mooi en apart gezicht. We komen aan bij de dolfijntjes en de parkeerplaats is nagenoeg leeg. Zo rustig lijkt het wel. We betalen bij de kassa. Korting valt toch wel een beetje tegen, maar hee het is vakantie. Benidorm doet zijn naam wel eer aan, want we lopen in de volle zon!!! Gelukkig had ik nog een klein tubetje zonnebrand in de tas waarmee we net Hugo en Elin een likje kunnen geven.
Het is niet alleen een dolfinarium, maar we lopen ook langs vogels, aapjes, flamingo’s, schildpadden en nog wat andere beestjes. We hebben bij de kassa een mooi programma gekregen, waardoor we precies weten hoe laat alle shows beginnen. We zien nog net een stukje van de zeeleeuwen show. Elin kijkt haar ogen uit. Na de zeeleeuwen kun je op de foto met ringstaartaapjes. Dat wil Elin wel, maar het blijkt dat ouders niet mee mogen. Adse loopt nog een stukje mee en ik kijk voor een raam. Elin wordt op een bankje gezet en de aapjes springen op haar schoot. Je raadt het al….. Brullen natuurlijk. Nou dat zal een leuke foto worden…. Daarna lopen we naar de pinguïns. God wat stinken die beesten. Ze worden gevoerd, maar ze zijn lui en springen dus niet echt wild achter de visjes die toegegooid worden aan. Jammer maar helaas. Het grote evenement is dan de dolfijnenshow. En echt daar kan het Harderwijkse Dolfinarium nog een puntje aan zuigen. Wat een enorm gave show. De dolfijnen springen de lucht in en doen hun kunstjes. Ook de trainers maken er een mooie show van. Adse heeft ondertussen een lekker broodje tonijn voor ons gescoord. Elin die wil er niets van, dus straks maar een ijsje. Na de show kun je met de dolfijnen op de foto. Lijkt me leuk, maar Adse vindt het onzin. Maar goed ook, want het is echt aanlopen, snel door je knieën, kijken, klik en weer 12 euro armer. We hebben zo alles wel gezien en lopen langzaam weer terug. We verbazen ons werkelijk over het volk wat er rond loopt. Komen (vrij) gezette Engelse dames in alleen een bikini tegen, achter buggy’s die omvallen omdat ze gevuld zijn met van alles en nog wat, behalve kinderen… Elin rent nog wat rond in de speeltuin en Hugo krijgt ook nog een slokje in de tunnel of Senses. Als we daar toch niet rustig van wordt. Ik zit te voeden tussen de enorme bamboestokken en wierookgeuren. Net op dat moment ook een klein regenbuitje, maar we merken er niets van in onze rustgevende tunnel. Als we naar buiten lopen moeten we natuurlijk eerst nog even door de souvenirshop. Niets leuks dus lopen door naar de foto van Elin met de aapjes. Bij het zien van de foto bescheuren we ons. Nou die kopen we dus niet. Adse zet het nog even op de video. Hebben we toch nog een beeld van deze briljante foto.
We hebben nog wel tijd voordat we naar huis rijden, dus besluiten we nog wat verder Benidorm in te gaan en even op het strand te kijken. We parkeren de auto en terwijl Adse even 2 San Miquels koopt sta ik op de stoep te wachten. Het toppunt van Benidorm komt voorbij…. Een kerel achter een rollator met een T-shirt en hoed met de tekst “ I Love Benidorm”. Yes, we zijn echt in het bejaardenoord. Zelfs op het strand hebben ze een soort van rolstoelen met rupsbanden staan, zodat ze daar zo de zee in gereden kunnen worden!! We drinken onze biertjes op terwijl Elin nog wat in de zee en over andermans handdoeken rent. Nog een kleine wandeling over de de boulevard en gaan weer naar huis. Bas appt dat ze half 7 thuis zijn. We halen nog even snel de boodschappen en zijn ook rond die tijd thuis. Een heerlijke dag.
Dinsdag 10 september Het is redelijk weer vandaag. Wel naar dat je ‘s morgens het terras meteen op loopt om te kijken hoeveel wolken er aan de hemel staan. Dat is toch niet op en top het vakantiegevoel! Weer of geen weer, Bas begint de dag vandaag met hardlopen. Lone en ik beginnen rustig met een tekenfilm. En een boterham met pindakaas. Even later sluiten Elin en Ilona ook gezellig aan. Na het ontbijt trekt de hemel toch open gelukkig. Tijd voor een dagje zwembad dus! Heerlijk! We oefenen de zwem- en springkunsten van onze meisjes. Ze doen het prima! Als zij na een paar uurtjes op bed liggen en Hugo ook even lekker ligt te dutten, nemen wij een lekker broodje tonijn met een Corona. En daarna zo snel mogelijk weer plat voordat óf de zon weg gaat óf een van de kindjes besluit vroegtijdig wakker te worden. Ik begin voor de tweede keer aan Vijftig tinten deel 2. Was er vorig jaar op Sardinië mee gestopt en nooit meer begonnen. Vanavond eten we spaghetti di Mama Joyce, met gehakt, rode saus, paprika, courgette, en knoflook. De uitjes gaan apart, want die eet van G. niet. Adse is blij dat hij ze eindelijk eens krijgt! Na het eten mogen de meisjes nog even ronddartelen en dan gaan ze naar bed. Ilona leest nog een mooi verhaal voor en dan: Oogjes dicht en snaveltjes toe! Tijd voor de volwassenen. We (Bas, Iloon en ik) gaan een potje Rummikubben. Adse verlaagt zich niet tot ons niveau, dus hij gaat een boekje lezen. Uiteraard win ik, twee keer. Hehe. Om het niveau nog ietsjes te laten zakken, sluiten we de avond af met een aflevering GTST. Dit gaat Bas ook te ver, dus Iloon en ik gaan er eens even lekker voor zitten. Toch fijn, dan hoeven we thuis geen 10 afleveringen in te halen. Truste voor straks!
Woensdag 11 september OMG het regent. En niet zo zachtjes ook. Om heel chago van te worden. Zon waar ben je? Please! Geen haast vandaag dus… na het ontbijt doen we een uitgebreide nagellaksessie. Lone krijgt roze nagels, Elin om en om roze met goud en ikzelf alleen goud. Zo, wij zijn opgedirkt! Wat gaan we doen? We besluiten in ieder geval om niet de rest van de dag te zwelgen in zelfmedelijden op het terras vanwege de regen. Hup, we gaan op pad. Het schijnt dat Pedreguer best een leuk centrumpje heeft met leuke restaurantjes en winkeltjes. We pakken de auto en rijden er naartoe. Het is een volgebouwd dorpje met smalle weggetjes. Typisch Spaans. Alleen loopt er hier geen hond! Adse wil het nog wel een kans geven en parkeert de auto. Na even zoeken vinden wij ook een plekje. Het “centrum” bestaat uit een café en een pleintje met een paar winkels eromheen. Echt niet heel interessant. Nu we er toch zijn nemen we even een bakkie. Misschien is het echte centrum dan verderop, bedenken we. We stappen weer in de auto maar tevergeefs… het is hier gewoon echt niet gezellig. We hadden afgesproken dat wanneer we het niet zouden kunnen vinden, we door zouden rijden naar Denia. En dat doen we dan ook.
Denia is een stuk gezelliger. We komen aan in een leuke winkelstraat. Daar word je toch weer een beetje blij van, ondanks dat het miezert. We hebben inmiddels wel een beetje trek gekregen. In de straat zijn een paar restaurantjes open. We nemen plaats. De Rossen – van Gelder bestellen pizza, wij hamburger. Omdat het zo meteen siësta is, loop ik nog even gauw een paar winkels in. Ze gaan inderdaad dicht zodra we zitten te eten. Eentje blijft er nog open, met leuke tassen, sieraden en accessoires. Kunnen we daar na het eten mooi nog even in lopen om een kleinigheidje voor de meisjes te kopen.
Het smaakt ons allen prima. Na het eten gaan Lone en Elin nog even op zo’n bewegend speelbeest. We maken er een paar leuke foto’s van. Op het laatst zet Ilona Hugo er ook nog even op. Ahh lief! Dan lopen we verder naar de accessoire winkel. Je ziet hier door de bomen het bos niet meer, zoveel ligt en hangt er overal. Elin mag een armbandje uitkiezen. Ze kan niet kiezen. Ilona wordt er een beetje ongeduldig van. Uiteindelijk kiest Elin twee leuke gedraaide armbandjes. Lone mag er ook twee kiezen, anders wordt het straks ruzie, hihi. Ook zij kan niet kiezen. “uhhhh deze, nee deze…. Nee deze”. Lone kiest dezelfde als Elin, maar dan een andere kleur. Hup, de winkel uit voordat ze zich weer bedenken. En we moeten ook weg, want deze winkel gaat ook dicht in verband met de siësta. We lopen de winkeltjes die nog open zijn in en uit. Er is ook een Hugo Boss winkel. Adse houdt Hugo omhoog bij het logo en Bas maakt een paar kiekjes, want wij hebben natuurlijk een kleine “Hugo Ros” bij ons. Hugo kijkt vrolijk de lens in alsof hij trots is op ‘zijn’ merk! Poepie.
Omdat alle winkels nu tot vijf uur dicht zijn, gaan we even wat drinken. Aan het einde van de straat zien we een leuk pleintje met een fontein in het midden en veel roze bouganville. Heel leuk, in het centrum gewoon. En je kunt de meisje niet blijer maken met water natuurlijk. ze rennen rondjes om de fontein en stoppen hun voetjes in het water. Dat vinden wij een beetje eng, want we hebben geen reserve kleren mee, dus dat mag niet. We bestellen wat te drinken. Als de mevrouw terug komt met de drankjes en de rekening, worden we nog blijer: €7,50!!! In het centrum van Denia! Een wijntje is maar €1,50. Hier gaan we vaker heen! Tegen vijven zien we de luiken van de winkels weer open gaan, en we lopen die richting op. Er is nog een leuk kinderwinkeltje. Ilona ziet een leuk jurkje voor de winter voor Elin, alleen vindt Elin ‘m niet leuk. Teleurgesteld laat Ilona ‘m hangen. Ik koop voor Lone een vestje en een broekje. Hé, wat zien we daar! Een ijswinkel! Mjammie. Een ijsje gaat er altijd wel in! Ze hebben hier pure chocolade ijs. Daar ben ik wel benieuwd naar. Het is heel machtig maar wel lekker. Dan zien we een winkel die geen “Zara” heet, maar wel het merk verkoopt. We zien hele leuke hoodies voor de dames. Blauw met roze. Omdat het zo fris is vandaag, koop ik deze voor Lone. Ze krijgt ‘m meteen aan. Elin krijgt ‘m ook.
We hebben het wel gezien hier voor vandaag, dus we lopen terug naar de auto. Bas gaat nog even langs de fietsverhuur, daar zijn we toch in de buurt. Hij wil voor een paar dagen een fiets huren, onze sportieveling. Als hij bij de winkel binnen is, bel ik mijn oma om haar te feliciteren. Ze is namelijk vandaag 89 geworden! Bas komt terug. De fiets is geregeld, morgen kunnen we ‘m ophalen. Onderweg naar onze casa, stoppen we nog even bij de supermarkt. We gaan vanavond lekkere hapjes eten. Onze eigen tapas aan huis. Buen provecho! Morgen hopelijk mooi weer want daar zijn we toch wel een beetje voor gekomen!
Donderdag 12 september Het zit ons helaas weer niet mee, want de dag begint weer bewolkt. We gaan, eigenwijs als we zijn, toch bij het zwembad liggen. Nee hoor, het wordt weer wolken weg kijken vandaag. Toch maken we het gezellig als we lekker met Elin en Lone spelletjes doen in het water. Even later halen Bas, Lone en ik de fiets op, zoals gisteren afgesproken. Ik breng hem met de auto naar Denia en hij fietst terug. Als hij bij de casa is aangekomen, besluiten we om niet te gaan zitten kniezen, maar om ergens heen te rijden en dan lekker te gaan lunchen. We hebben via een Facebook vriendin de tip gekregen om naar Javea te gaan. Daar schijnt een restaurant te zijn met een geweldig uitzicht over de zee: Restaurante Cabo la Nao. Daar gaan we heen! Adse en Illie blijven bij het huis, in de hoop dat de wolkjes wegtrekken. Ruim een half uurtje rijden later komen we aan op de plaats van bestemming. We zijn de wolken vooruit gereden. Ze komen straks wel naar ons toe denk ik, maar nu is het hier nog heerlijk zonnig! We moeten een stukje omhoog lopen. Lone wil zelf trede voor trede lopen, dus het duurt even voordat we uiteindelijk boven zijn. De tipgever heeft niets teveel gezegd. We lopen het terras van het restaurant op en wauw… echt! Wat een view! Te gek! We kiezen een tafeltje uit voor ons drietjes. Voor Lone hebben we genoeg speeltjes meegenomen. Zijn vermaakt zich prima. Alles op het menu lijkt ons lekker. We besluiten om ieder twee voorgerechten te nemen. Kunnen we nog een beetje uitwisselen. Lone eet wel met ons mee.
Het smaakt allemaal geweldig. Alsof we ons in een sterrenrestaurant bevinden. Als toetje nemen we tiramisu en chocolademousse. Allebei ook top. Lone vindt de tiramisu ook wel lekker, haha. Klein hapje mag wel! We hebben een paar uurtjes heerlijk van het eten en het uitzicht genoten. Echt een aanrader voor de mensen die nog eens hier in de buurt op vakantie zijn!
Nu we hier toch zijn, en het zonnetje ook, is het misschien wel een idee om even naar het strand te lopen. Alleen ‘even’ is een beetje onderschat; we moeten met een lange trap naar beneden en dan ook nog een stuk over de keien. We zijn er nu toch dus we doen het gewoon. Bas tilt Lone het laatste stuk. We komen bij een leuk strandje aan, maar wel met een ruige zee. Echt zwemmen wordt het niet dus, maar in de branding zitten is ook lekker. Het is ook geen probleem dat we onze zwemkleding niet bij ons hebben. Het is namelijk een naaktstrand…oeps. Haha! Nou goed, iedereen is naakt, dus waarom niet!
Als de zon echt weg is, gaan we weer naar de auto op weg naar huis. Kleertjes aan! Trapje weer op, goed voor de bilspieren!
Bij thuiskomst heeft masterchef Ros een kippetje op de barbecue voor ons allen bereid. Patatjes uit de oven erbij, salade di Mama Joyce en smullen maar!
Vrijdag 13 september Je kunt op vrijdag de dertiende natuurlijk niet verwachten dat er zon is. En die is er ook niet. We beginnen er een beetje moedeloos van te worden. Bas stapt op zijn gehuurde fiets. Het weer houdt hem niet tegen om een mooi rondje door de omgeving te maken. Als hij terug komt, zegt ie dat het overal waar hij heeft gefietst mooi weer was en toen hij Pedreguer in reed het begon te regenen. We zijn ook omgeven door bergen, daar blijven die wolken lekker boven hangen. We pakken de Ipad erbij en kijken waar er mooie strandjes zijn in de buurt. In de top 10 mooiste stranden van de omgeving staat Playa de la Granadella. Het is de kant op van Javea, waar we gisteren hebben geluncht. Nadat Iloon en ik boodschappen hebben gedaan voor de komende dagen, pakken alles bij elkaar en stappen in de auto. Javea is net zo bewolkt als Pedreguer en de playa bestaat uit keien. Dit is toch geen top 10 strand!? Als de zon schijnt misschien, dan is alles mooi. Gelukkig zit er aan het strand wel een restaurant. Kunnen we daar even lunchen en Ilona kan Hugo voeden. Dan gaan we daarna op zoek naar wat anders. Adse neemt paella en de rest tapas. Hugo is het er niet allemaal mee eens en is heel verdrietig. Ilona gaat een rondje met hem lopen. Ondertussen komt het eten. Het is prima. Behalve een bordje met gefrituurde visjes met graat, die laat ik even aan me voorbijgaan, getsie. Als de meisjes nog een ijsje hebben gehad, gaan we weer op pad. We hebben besloten om naar Denia te rijden. Daar zijn de stranden sowieso van zand en misschien hebben we wel geluk en komt het zonnetje nog tevoorschijn. De Tomtom leidt ons via allerlei binnendoor weggetjes naar Denia. Sommige zijn zo smal, dat we voor tegenliggers allerlei fratsen moeten uithalen om elkaar niet te raken. Wat een avontuur weer, oh oh. Je raadt het nooit! In Denia is het zonnig! YES! We zoeken een stuk strand op met een strandtentje erbij. We willen natuurlijk op stand liggen, dus niet met ons gat op een handdoek, maar op bedjes. En dat hebben we geweten want we mogen er 24 euri voor afrekenen voor de twee uur dat we er nog op zullen liggen! Maar goed, niet zeuren en plat! De dames hebben een vriendinnetje gemaakt. Een Russisch meisje. Het meisje heeft namelijk emmertjes en schepjes. En die zijn is in een mum van tijd overgenomen door Elin en Lone. We leggen ze even uit dat het de bedoeling is om samen te spelen. Dat kunnen ze gelukkig ook. Het meisje heeft echt een oerlelijke moeder. Ze heeft een appelfiguur en overal haar waar je het juist niet wilt zien zeg maar. Bas vindt haar gewoon een soort attractie. Hij kan niet stoppen met kijken! Haha. Ze is wel heel lief voor haar dochter. Tot 19 uur genieten we van het zonnetje op het strand. Dan wordt het een beetje fris en gaan we op huis aan. Lekker douchen en dan een pizzaatje eten uit de oven.
Zaterdag 14- en zondag 15 september Kijk! Hier zijn we voor gekomen! Een mooi zonnig weekend staat ons te wachten! Heerlijk genieten bij het zwembad of ‘horizontalen’ zoals Bas het noemt! Hugo krijgt zijn eerste zwemles, het is nu warm genoeg. Ilona zet hem in zijn zwemband en daar gaat ie. Brrrr, toch wel een beetje koud! Maar hij gedraagt zich als een echte vent en ondergaat het zonder een krimp te geven! Goed gedaan Hugo! Tegen de middag moeten Bas en ik er even uit om z’n fiets terug te brengen naar Denia. Op de terugweg stoppen we even voor wat boodschapjes en een stukje vlees voor op de BBQ. Maar daarna snellen we ons weer terug naar het zwembad om lekker te chillen: Boekje lezen, muziekje luisteren, waterspelletjes doen met de girls! En dat natuurlijk onder het genot van een Corona of een Mahou of een Sant Miguel (of allemaal). En we drinken natuurlijk ook water hoor. Als lunch eten we broodje tonijn en gebakken eitjes. En een lekker stukje meloen erbij voor de vitaminen. Naast het zwembad kun je met een trapje naar beneden om rond het huis te lopen, maar er staat ook nog een terrasje met een schommelstoel erop. Dat is de favoriet van onze kleinste vakantievriend. Regelmatig gaan we in de namiddag even schommelen. Soms valt hij in slaap, soms kijkt hij met een tevreden glimlach om zich heen. Elin en Lone duwen de schommel. Of ze komen er lekker bij zitten. Lekker hoor, met een mooi uitzicht over de bergen van Pedreguer. Alleen op zondag is het iets minder genieten, want ome Bas besloot om even een bommetje te doen! Plons!! Zo over de schommelaars heen! Hugo schrikt zich rot en begint hard te huilen! Ahhh! Ome Bas had niet in de gaten dat het zooo hard ging! Gelukkig duurt de schrik niet lang en kunnen we weer verder schommelen. Zo meteen maar onder een lekkere warme douche! Het waait een beetje op zaterdag, dus we besluiten om spaghetti te maken. Dan kunnen we zondag gezellig BBQ-en onder de veranda.
Maandag 16 september Het is een beetje sluierig bij Casa Nina dus we gaan naar het strand van Denia. Een stukje verderop dan waar we een paar dagen geleden lagen. We komen terecht bij hotel LA. Er liggen daar voornamelijk 65 plussers lekker te chillen. Nou, dat is nu dus voorbij want family Ros Gaillard neemt plaats. Binnen een mum van tijd ligt het strand bezaaid met schepjes en emmers, tenten, tassen, buggies, roddelbladen, snaai en onszelf natuurlijk. Je ziet die oudjes gniffelen. Voor ons ligt een rijke Zwitserse dame die iets te vaak in de zon heeft gelegen. Het vel hangt er letterlijk bij. Maar ze vindt zichzelf prachtig. Om het uur trekt ze een nieuwe bikini aan. Verder is ze wel heel vriendelijk. En ze is dol op Hugo. We lunchen ook bij het hotel. Het eten is heerlijk, we hebben lekkere jamon Iberic en sandwiches. Alleen de bediening is slecht. We moeten erg lang wachten op drankjes en de rekening. Jammer voor ze, geen fooi dan. De hele middag maken we nog pret op het strand. Voordat we het weten is het half zeven. We moeten nog boodschappen doen en willen ook uit eten vanavond, dus dat wordt vaart maken. Twee uur later rijden we op weg naar de pizzeria die Bas is tegen gekomen tijdens het fietsen. Als we daar aan komen, ziet het er wel heel uitgestorven uit. Gesloten dus. Dat is balen, hadden we net zo’n zin in pizza! Op de weg hierheen zagen we nog een restaurant dat wel open is. We besluiten om daar dan heen te rijden. Het is hier vrij druk zelfs. Een Japans mannetje is de enige in de bediening. Er loopt een witte kat zonder staart, dat is een raar gezicht! Ook zit er een man te eten die alleen kan praten als hij een apparaatje tegen zijn keel zet. Het klinkt een beetje griezelig. Adse noemt hem Daft Punk, haha. Verder zit er een Nederlandse man alleen te eten. Tenminste, als hij daar de tijd voor heeft tussen het roken door. De een na de andere steekt ie op. Het eten is prima en goedkoop. Voor-, hoofd-, en nagerecht inclusief drankjes voor nog geen 20€ per persoon. Tegen half elf hebben we alles op. Het is ook hoog tijd voor de kindjes om te gaan slapen. Lone is stierlijk vervelend door de moeheid. Daft gaat ook en komt ons nog even gedag zeggen. “Hello, bye” zegt hij vrolijk met zijn robotstem. Het was zijn bedoeling om Lone en Elin te laten lachen, maar ze kijken hem een beetje geschrokken aan. Hopelijk krijgen de dames geen nachtmerries! Nu snel naar de casa. Truste!
Dinsdag 17 september Vandaag blijven we weer een dagje bij het zwembad hangen, heerlijk. Adse en Ilona doen een poging balletje overgooien in het water, alleen Adse kent zijn eigen krachten niet en whoops! Daar gaat de bal over de railing, zo het weiland in bij onze buurboer. Hopelijk is ie thuis en ziet ie ‘m nog op tijd liggen. Anders zijn we ‘m kwijt. Even later doet Bas de kwallebak het nog dunnetjes over. Tijdens een watergevecht trekt hij mijn bikinibroek uit en gooit ‘m zo weg! Ook over de railing. Gelukkig kunnen we die nog wel pakken, maar ik moet wel in m’n nakie het zwembad uit lopen! Maar ik pak ‘m wel een keer terug. Ik vergeet niks! Vanavond zijn we van plan om tapas te eten in het restaurant waar we van de week ook zijn geweest voor een drankje; Ca Rafa heet het. Op het pleintje met de fontein. We hadden daar de kaart toen bekeken en de prijsjes waren prima! Tegen zevenen parkeren we de auto’s in een van de smalle leuke Spaanse straatjes. Er zijn nog weinig mensen bij het restaurant, dus we kunnen kiezen waar we gaan zitten; op het plein natuurlijk. Elin en Lone rennen al weer rondjes om de fontein en ze worden toegelachen door twee Nederlanders die ook aan een tafeltje zitten. Ze zijn ook zo energiek! Springen, rennen, lachen, lawaai maken! Soms moeten we ze echt even tot de orde roepen. Gelukkig vinden deze mensen het niet erg.
Omdat de prijzen hier zo gunstig zijn, kunnen we van alles wat bestellen. Als de eerste tapas op tafel komen zien we meteen dat dit echt Spaans is. En het is echt heel lekker en best veel allemaal. Goede keus! Op een gegeven moment komt Lone in haar blote billen (!!!) aangerend. “Mama ik moet poepen!” OMG en dat midden op het inmiddels volle plein. Ahum. Ik leg haar uit dat het niet de bedoeling is dat ze haar broek uittrekt vóórdat we in de wc zijn. We lopen er maar gauw naartoe, voordat er nog ergere dingen gebeuren. Ilona heeft er een beetje spijt van dat ze het jurkje dat ze van de week voor Elin had gezien niet heeft gekocht, dus we lopen er even heen. Net voor onze snufferd gaan de luiken naar beneden. Nee hè! Nou, dan is ie dus echt niet voor ons bestemd helaas.
Eenmaal weer terug bij het restaurant hebben de heren al afgerekend, en gaan we weer op naar huis. Kunnen de meisjes en de kleine man naar bed. Doen we daarna nog een afzakkertje op het terras. Dat was een gezellige en lekkere avond.
Woensdag 18 september We willen deze vakantie nog wel een keer naar het strand en dan kunnen we het beste vandaag gaan. Morgen is namelijk de laatste hele dag hier en dan is het handiger om bij het huis te blijven en alvast wat dingetjes op te ruimen enzo. Dus hop, in de auto. Hotel LA was ons de vorige keer wel bevallen, dus daar gaan we weer heen. Door de wind vanaf zee is er best veel wier de branding in gespoeld, precies waar wij zitten. dat wordt even omlopen als we een duik willen nemen vandaag. Vrouwtje rimpel is er ook weer. Ze zegt ons vriendelijk gedag en probeert een praatje te maken met Elin. Elin wil alleen niks van haar weten. Ze vindt de mevrouw een beetje eng denk ik. Ze kruipt langzaam achter Ilona’s been, hihi! Toch vermaken we ons verder weer prima vandaag. Adse en Bas gaan een stukje langs het strand lopen met hun dochters en Hugo ligt lekker te chillen in zijn tentje. Tijdens de lunch kijken de dames naar de schildpadden die zwemmen in een vijvertje bij het hotel. Lone gooit een patatje in het water. De schildpadden zijn niet zo snel, maar uiteindelijk pakt er een het patatje. Ze heeft de grootste lol. We hebben met elkaar afgesproken dat we op tijd van het strand gaan, omdat we vanavond gaan winkelen in Portal de la Marina; een heel groot overdenkt winkelwalhalla. Die kunnen we toch niet ongezien voorbij laten gaan deze vakantie. Dus tegen vieren pakken we onze spulletjes in en nemen we afscheid van het strand en de zee. Toch raar altijd… het besef dat we snel naar huis gaan begint toe te nemen. Bah. Portal de la Marina is echt enorm, wat een winkels! Leuk! We lopen allemaal wat in de rondte. Ik heb net iets leuks in m’n handen om te gaan passen als Bas me roept. Eenmaal bij hem aangekomen, zie ik wat er is gebeurd; Lone heeft midden in een snoepwinkel een plas gedaan. En niet zo’n kleintje ook. De vloer is letterlijk zeiknat. Ik zeg tegen de verkoopster wat er gebeurd is en ze geeft me een velletje keukenrol. Haha! Daar ga ik het nooit mee redden. Als ze er bij komt staan heeft ze in de gaten dat er een dweil aan te pas moet komen. ze kijkt niet vrolijk. Ik begrijp het, maar goed. Het meiske is net zindelijk en dan gaat het wel eens mis. We doen haar voor de zekerheid maar een luier om.
We lopen winkel in winkel uit. Elin krijgt mooie paarse ballerina’s, ze is er heel blij mee! Bas koopt een stoere trui bij Jack en Jones. Ik zie een leuke zonnebril. Maar best prijzig natuurlijk. Eerst even eten als ik ‘m dan nog steeds heel graag wil hebben dan gaan we terug. Elin en Lone hebben het geduld niet om met ons in en uit de winkels te lopen. Gelukkig staan er veel auto’s busjes en draaimolentjes waar je een muntje in kunt gooien. Aan de heren is ook gedacht; er staan mooie massage stoelen in de hal met een Eurosport scherm voor de snufferd. Bas en Adse maken er geen gebruik van, maar een aantal andere heren – en Elin en Lone – nemen lekker plaats. Weg rust. Op de tweede verdieping zijn – naast nog meer winkels – ook een aantal eetgelegenheden. We zien er een waar ze pinxtos verkopen. Ze zien er lekker uit achter de vitrine. Hier gaan we zitten. Naast degene achter de vitrine, komt de serveerster ook langs met warme pinxtos. Lekker hoor! We nemen er een fles Cava bij. Genieten toch? Naast het restaurant zit een H&M. Normaal ben ik er niet zo van om in het buitenland te kopen bij winkels die je in NL ook hebt, maar deze H&M ziet er heel netjes en overzichtelijk uit, in tegenstelling tot die in Hilversum. Iloon en ik lopen even naar binnen. En een half uur later weer naar buiten met een paar truitjes, broeken, rokken en schoenen voor onszelf Lone en Hugo. Zo dat geeft toch wel weer een voldaan gevoel, hehe. Family Ros gaat vast naar de casa en wij lopen snel nog even naar de Sunglasshut. Ik wil die bril toch wel hebben, we zijn nu toch met geld aan het smijten. Als ik wil pinnen gaat het alleen mis; er is geen verbinding mogelijk. En de pinautomaat in de hal is ook buiten werking. Niet voor mij bestemd dus, net als het truitje voor Elin die Ilona graag wilde hebben. Niets aan te doen. Op naar de casa dan ook!
Donderdag 19 september De laatste dag is aangebroken! Bahbah.. Ilona zegt dat ze er nog een weekje aan vast gaat plakken, hihi. Zij kan het doen! Ze heeft nog verlof. Niet al te lang meer overigens. Over twee weken begint helaas het werkleven weer voor haar.. We moeten veel zuipen vandaag want er is nog veel bier en wijn. Dus dan beginnen we maar vroeg; al voordat we een gebakken eitje eten met de lunch, is het eerste biertje al binnen. Wel lekker verfrissend ook, want het is heet vandaag! Tussen het chillen door moeten we de realiteit ook onder ogen zien, want we gaan morgen al weer naar huis. Snik! De koffers staan weer naast de kast en ik ben al wat kleren aan het vouwen. Elin en Lone hebben een nieuw spelletje: foto’s maken met de onderwatercamera. Elin kan het wel aardig! Ze maakt een paar leuke pica’s! Lone houdt voor elke foto haar vinger voor de lens, dus daar kunnen we de helft van weggooien, haha!
We genieten de rest van de dag nog lekker met z’n allen in en om het zwembad. Bas en ik zitten Adse en Ilona een beetje te jennen want we willen graag weten wie ze – als ze ooit gaan trouwen – zouden vragen als getuigen. Ilona gaat er nog wel serieus op in en laat een paar namen de revue passeren, maar Adse zegt lekker niks. En gelijk heeft hij natuurlijk. Haha! Tegen het einde van de middag gaan we dan toch maar weer serieus verder met pakken. Morgenochtend hebben we daar geen tijd meer voor, want we vertrekken vroeg. Nu hebben we helemaal het gevoel dat het erop zit.
We sluiten de mooie vakantie af met een lekker stukje zalm van de BBQ, gegaard door BBQ meister Adse. Hij neemt zelf een stuk vlees want hij is niet zo dol op zalm. Dan proosten op de soms wat bewolkte en natte, maar toch heerlijke vakantie die we hebben gehad! Nadat we een kopje koffie met daarnaast de laatste amaretto hebben opgedronken, gaan we weer verder met pakken en opruimen. De laatste nacht breekt aan het Casa Nina.
Vrijdag 20 september. De dag van vertrek begint vroeg. We moeten om 5.30 uur op. Ik heb het gevoel dat ik geen minuut heb geslapen. Ik had de koffie gisterenavond moeten overslaan denk ik. In de gang kom ik Ilona tegen, ook zij heeft slecht geslapen. Misschien is het ook wel een beetje reisstress. Er moet nog veel gebeuren voordat we in het vliegtuig zitten. Als de laatste koffer dicht is, slepen de mannen deze vast naar de auto’s. De kindjes volgen daarna. Ondertussen doen we nog een laatste check of we niets zijn vergeten. Ok. De laatste vuilniszakken moeten nog weggegooid en dan kunnen we. Dag mooi huis! Bedankt voor de twee weken plezier! Om 6.30 uur rijden we op weg naar Valencia airport. Voordat we daar aankomen, leveren we de auto’s in bij Car del Mar. Alles is prima. Met een busje worden we naar de vertrekhal gebracht. Het gaat allemaal hartstikke soepel eigenlijk! Ook het inchecken. Al denken de mensen achter ons in de rij daar anders over, hihi. Het duurt namelijk even voordat er 4 volwassenen en 3 kindjes met 4 koffers, een Bugaboo, een Maxicosi en een buggy zijn ingecheckt. Ach ja… Hugo heeft gelukkig ook een eigen stoel. Dat is fijn! Als we door de douane zijn, is er niet zo veel meer. Een giftshop en een Starbucks, that’s it. Maar de laatste vinden wij natuurlijk helemaal niet vervelend! Dus we nemen ff een lekker bakkie met een broodje. Al gauw kunnen we boarden. Ons vakantieavontuur is weer ten einde. Ongelofelijk hoe snel het altijd gaat. De vlucht verloopt prima. Hugo houdt z’n poep gelukkig ook binnen dit keer, hihi. In Nederland is het koud! Brrrr! Hier gaan onze wegen echt scheiden. Family Ros wordt opgehaald door de vader van Adse. En wij hebben de auto hier staan. We geven elkaar een dikke knuffel. Tnx guys! Het was weer gezellig! We zullen jullie missen!
4.40 uur. Tijd om op te staan. Om 6.00 uur verzamelen we namelijk op station Hilversum. Ons Kerstcadeau gaat eindelijk werkelijkheid worden. We gaan vandaag naar Curaçao! En wel met elf man: Ine, Dick, Anke, Jeroen, Natascha, Sara, Lisa, Marieke, Bas, Lone en ik.
Ondanks het vroege opstaan moeten we ons op het laatst toch nog een beetje haasten om op tijd bij het station te zijn. De hele groep staat al te wachten. Nog niet op het perron, maar in de stationshal beneden. Het is namelijk super koud! Gevoelstemperatuur is -10! Maar, over een uur of 15 zitten we in 30 graden. Hehe.
De trein komt er op tijd aan. We hebben allemaal een plekje. Het is een gezellige bende. Alle koffers staan midden in het pad. De conductrice vraagt of we wat ruimte willen maken. Maar verder is ze vrolijk en wenst ons een hele fijne vakantie.
Op Schiphol verloopt alles soepeltjes. Na het inchecken komen we er achter dat we helaas niet met de hele groep bij elkaar zitten in het vliegtuig, dat is jammer, maar ja. Gelukkig wel vijf om zes.
We moeten nog wel even wachten totdat we kunnen boarden, het is half acht en kwart over negen kunnen we pas. Het is een ander deel van Schiphol dan waar je normaal heen moet. We hoeven ook niet gelijk door de scan enzo. Alleen paspoortcontrole. Maar er zijn ook winkels en een restaurant.
We zitten even met een bakkie en een broodje. Daarna gaat ieder z’n eigen gang. De kleine dametjes vermaken zich prima met elkaar, dat zit gelukkig goed.
Eindelijk, we mogen. Het begint nu toch wel weer spannend te worden. Zo’n lange vlucht hebben we allemaal in lange tijd niet gehad. Het is druk. Dat al die mensen in het vliegtuig passen.
Het gaat allemaal een beetje chaotisch. Eerst moet iedereen opstaan om te boarden, dan weer alleen de mensen die moeilijk ter been zijn. En dan ineens gaat het per deel rijen. Al met al gaan we drie kwartier later dan gepland weg. Curaçao here we come!
Bastiaan vindt de vlucht erg snel gaan, ik vind ‘m voorbij kruipen. Vooral de laatste vijf uur. Lone wordt steeds drukker lijkt wel en ik steeds meer moe. Gelukkig hebben we afleiding. we hebben filmpjes, boekjes, potloden en we krijgen een rugzakje speelgoed van de steward. Soms komen Sara en Lisa even gezellig langs. Zij zitten op rij 18 samen met Jeroen, Natas, Marieke en m’n moeder. Wij zitten met Ine en Dick.
Ruim tien uur later komen we aan op Curaçao. Als de deuren opengaan, komt de warmte ons tegemoet. Heerlijk! Het is hier vijf uur vroeger dan in Nederland, half vijf in de middag.
Door de douane komen is nog even lastig. Allereerst is Lone heel lastig en moeten we haar de hele tijd achteraan rennen, terwijl we zelf eigenlijk in de rij staan. En als we eenmaal aan de beurt zijn, blijken we niet alleen voor ons twee een immigratieformuliertje in te moeten leveren, maar ook voor Lone. Die van ons hadden we in het vliegtuig al ingevuld, maar we mogen er nu dus nog een doen. De mensen achter ons zullen blij zijn. Jeroen en Natas hebben hetzelfde met Sara en Lisa.
De koffers hebben we gelukkig snel en we haasten ons naar het busje dat ons naar ons hotel gaat brengen. Er worden allerlei stoelen uitgeklapt zodat iedereen er in past.
Tijdens de rit komen we langs Willemstad. Dat zier er super gezellig uit met al die kleurtjes! We rijden over een super hoge brug. Die is zo gemaakt zodat de cruise schepen eronder door kunnen.
Lone is als een blok in slaap gevallen in het busje. We moeten haar wakker maken als we bij het hotel aankomen. De ontvangst is super. We krijgen allemaal een glaasje champagne. Het ziet er chique uit verder! Dick houdt zich bezig met onze incheck. Het gaat een beetje chaotisch en daar kan hij niet tegen. Gelukkig komt het allemaal goed. We moeten allemaal een formulier invullen en dan krijgen we een kamernummer en twee pasjes. Onze koffers worden op een karretje naar de kamer gebracht, wat een luxe!
Het is een super mooi complex met een groot zwembad, een aantal barretjes, een eetzaal, een casino, een spa en 4 restaurants. Daarnaast is er een animatieteam voor de kids. Hier gaan wij ons de komende week wel vermaken!
Wij hebben een kamer op de eerste verdieping, Ine en Dick zitten precies onder ons. Even verderop zitten Jeroen en Natas en de kids en Anke en Marieke schuin daaronder.
We komen erachter dat we geen kinderbedje hebben en geen gevulde minibar dus ik loop even naar de receptie om dat te regelen. Het is allemaal geen probleem en wordt snel geregeld.
We hebben om half acht afgesproken bij de buffetzaal beneden om een drankje te doen en wat te eten. We zijn best wel moe allemaal dus het zal geen latertje worden. Lone zit meteen al met kleren en al in het zwembad. Gelukkig is het eerste deel laag met een trapje dus ze gaat niet koppie onder. Maar de nieuwe gympen zijn meteen zeikie nat. Die gaan dus uit. Nog geen vijf minuten later loopt madam richting het bubbelbad. Ze neemt aan dat hier ook zo’n trapje zit waar ze rustig kan gaan zitten dus ze stapt er vol zelfvertrouwen in. Maar het trapje is er niet… Dus Lone gaat vol voorover het bubbelbad in. Ik kan haar nog net aan een been grijpen. Heel fijn. Naast het feit dat ik me doodgeschrokken ben, kan ik haar dus ook gaan verkleden. Gelukkig hebben we genoeg mee.
Als we beneden komen, eten we snel even wat. We zijn gebroken, dus gaan lekker naar bed. De rest van de club volgt ook snel. Het is half negen deze tijd, half twee in Nederland. Het was een lange dag! Weltrusten.
Zondag 24 maart
We zijn allemaal vroeg wakker, om een uur of 6 al. Komt natuurlijk omdat het in Nederland al 11 uur is! We moeten maar niet al te veel vergelijken, anders wennen we nooit aan het tijdsverschil. Om 7 uur staan we dus onze koffers al uit te pakken. Ik kijk naar buiten en zie dat Jeroen al buiten is met de kids. Zij waren zelfs al om 5 uur wakker!
Het ontbijtbuffet is top! Alles kun je nemen; vers fruit, eitjes op alle manieren klaargemaakt, Engels ontbijt en allerlei andere warme gerechten, yoghurt en natuurlijk ook gewoon brood met kaas, haha.
Het ontbijt is van half 8 tot half 11, prima dus voor de uitslapers onder ons. Om 10 uur gaan alle bars open en om 12 uur opent de grillbar en het buffet alweer voor de lunch. Als we willen, kunnen we dus de hele dag eten en 10 kilo aankomen in 1 week.
Eerst even lekker naar het strand. We liggen gezellig met z’n allen bij elkaar in de buurt aan de rand van de zee. Er staat een lekker windje en af en toe komt er een wolkje voor de zon. Dat is wel fijn, want anders verbrand je hier levend. En als er een wolkje is, is het nog steeds lekker warm.
De kindjes kunnen leuk met elkaar spelen. Geef ze een lepel en een plastic beker (van onze cocktails en biertjes en soms watertje) en ze zijn een paar uur zoet. Vooral Sara en Lone. Lisa is het liefst met haar vader onderweg. Lekker zwemmen of snorkelen. Of op pad met het animantieteam.
En zo vermaken wij ons prima op de eerste stranddag. Heerlijk! Natas, Marieke en Dick zijn alleen iets te onvoorzichtig geweest met smeren. Ze zijn verbrand. Auww! Morgen even rustig aan dus!
Na het strand gaan we even douchen. We leggen Lone even op bed, want ze heeft de hele dag niet geslapen. Dan is ze weer fris voor het diner. Dachten we. Als Bas en ik ons hebben aangekleed, maken we haar wakker. Maar arme Lone dacht waarschijnlijk dat ze al aan haar nachtslaap was begonnen. Ze is dus niet helemaal in haar hummetje. En dat is vrij zacht uitgedrukt.
Als we beneden komen, vertelt Ine dat ze heeft gereserveerd bij de Italiaan. Alleen pas om half negen, eerder is er helaas geen plek. Dat gaan we helaas niet redden met Lone. Ze is echt kapot! We besluiten om niet mee te gaan naar de Italiaan en bij het buffet wat eten te pakken. Nemen we dat mee naar boven en dan kan Lone lekker verder slapen. Niets aan te doen.
De rest van de crew gaat uiteindelijk ook splitten; Natas, Marieke en de kids eten ook buffet, de meisjes zijn ook moe en willen niet wachten tot we terecht kunnen bij de Itailiaan. Jeroen, Ine, Dick en Anke wachten wel. Het eten bij de Italiaan is wel oke. Niet geweldig hoogstaand, maar lekker. Prima. De opa’s en oma’s doen na het eten nog ff een gezellig drankie. Ouwe nachtbrakers 😉
Maandag 25 maart
We gaan ‘s morgens allemaal rustig ons eigen gangetje. We zijn natuurlijk niet allemaal tegelijk wakker, dus ontbijten doet ieder voor zich. Na het ontbijt gaat Bastiaan gaat zich even uitsloven in de fitnessruimte. Hij moet zijn hardloop conditie natuurlijk wel een beetje op peil houden, ook al is het vakantie. Ondertussen lopen Lone en ik leuk een stukje over het strand. Kunnen we gelijk een paar strandhanddoeken scoren voor vandaag. Het “handdoekenhuisje” is toevallig in de buurt namelijk. Op de terugweg komen we mijn moeder tegen en we vergezellen haar bij het ontbijt. Lone probeert steeds zo ver mogelijk met haar voeten in het zwembad te poedelen. Ze heeft geen bandjes om dus het is vrij link, helemaal na de ervaring van zaterdag. Ze ligt er zo in. Als Annie gegeten heeft, vertrekken we naar het strand. Als Bas klaar is met hardlopen, gaat hij douchen en komt hij ook naar het strand. De familie Calis en Marieke zijn er al. Ine en Dick zijn nog op de kamer. Die komen er later ook aan, one happy family!
De mensen van het animatieteam hebben op Lisa’s gezicht een hele mooie vlinder geschilderd.Vol trots komt ze het showen! Kijken of ie de hele dag blijft zitten!
Jeetje wat is het lekker, zon afgewisseld met af en toe een wolkje. Een warm briesje suist langs onze oren. He, wat is dat voor een lekker muziekje bij het zwembad? Er staat een groepje mensen. Ze zijn iets van plan. Dan vraagt er een stem door een microfoon of we zin hebben om te komen aguajoggen! Uhh.. de Calisjes wel hoor!!! En de muziek gaat harder, kijk ze gaan! Die Jeroentje doet het het best, hij zou een van de leraren kunnen zijn! Haha! Ziet er goed uit!
De families Gaillard/Hoveling/Lindner/Meeuwsen kijken de Calisjes vol bewondering toe. Tijd voor een Seks on the Beach! Wie haalt ‘m?
Na alle beweging hebben we wel weer honger gekregen. Het buffet staat gelukkig al voor ons klaar. Er is weer genoeg keuze! Top!
De rest van de middag liggen we lekker in het zonnetje of spelen we met de kids. Lone en Sara vermaken zich lekker met de bekers en de lepels. De oma’s hebben al 10 zandijsjes op. Opa Dick en Lisa spelen een potje bingo, georganiseerd door het animatieteam. Leuk!
Bas heeft bij de grill een afternoon snack gehaald; frikandellen, haha die hebben ze hier gewoon! Van de Euroshopper. Die hebben ze zeker ingekocht bij de Albert Heijn in Willemstad. Ze hebben ook broodjes kroket. Die nemen we de volgende keer 😉
We doen hier niet veel meer dan liggen en eten, zie ik nu ik het voorgaande terug lees, en net wil gaan schrijven dat we om half acht bij de Jappanner hebben gereserveerd. Maar ja, het is echt zo. Het is een soort Kimono. Het eten wordt aan tafel klaargemaakt op een grote bakplaat. Voordat we naar binnen gaan, lopen we langs een paar kraampjes waar souvenirtjes worden verkocht. Lisa en Sara zien een leuk portemonneetje gemaakt van een schelp. Ze krijgen er ieder een van oma Ine en ze zijn er hartstikke blij mee!
Bij binnenkomst wordt de kleding van de heren gecheckt. Een korte broek en open schoenen is namelijk niet toegestaan. En wat hebben Bastiaan en Jeroen aan… jawel. Zij moeten dus even snel iets langs aantrekken, anders geen Japans eten! Gelukkig is het snel gebeurd en zitten we snel met z’n alleen gezellig aan de hoge tafel. We beginnen met een misosoepje. Vervolgens krijgt iedereen een bordje met een paar stukjes sushi. Ook lekker! Dan komen de koks er aan. Onze tafel heeft twee bakplaten, dus ook twee koks. Ze zijn heel grappig en maken er een hele show van.
Sara is er klaar mee voor vandaag dus ze wil graag slapen. Lone lijkt nog niet moe te zijn, dus we leggen Sara in Lone’s buggy. Ze valt als een blok in slaap. Je raadt het al, nog geen tien minuten later wil Lone ook slapen. En we zijn nog niet klaar met eten. Uhmm, nou ja dan zetten we maar twee krukken tegen elkaar aan. Dat gaat ook! Opgelost. Twee slapende prinsessen. Het is ook wat voor ze, zo ver van huis met zo’n tijdverschil. Ze doen het alle drie hartstikke goed, de ladies!
Na het eten zitten we nog even gezellig bij het zwembad. Topdagje!
Dinsdag 26 maart
Jee! vandaag ben ik Jarig! De dag begint al gelijk goed. Nadat ik dikke kussen heb gekregen van Bas en Lone, komen mijn moeder en Marieke de kamer versieren met slingers. Ook krijgen we allemaal een toeter en een feesthoed op. En “lang zal ze leven” mag natuurlijk niet ontbreken. Haha.
We hebben voor vandaag een auto gehuurd om naar Willemstad te gaan en daarna nog naar een mooi strandje. Bas ik Lone en mama een en Ine, Dick en Marieke ook een. Natas en Jeroen en de kids niet, ze gaan met de bus, alleen naar Willemstad. Na het ontbijt gaan we op weg. Willemstad is niet ver weg. We gaan weer over die enorm hoge brug, net als op de heenweg naar het hotel. Wel een beetje eng om eroverheen te rijden! Het is wel een super mooi uitzicht vanaf hier op de stad, met die mooie gekleurde huisjes langs het water. Daar lopen we zometeen gewoon.
We moeten nog even een klein stukje door de stad rijden, voordat we een parkeerplek hebben gevonden voor onze witte Hyundai Tucson. Ine en Dick en Marieke zijn we onderweg al kwijtgeraakt, maar we komen ze vast wel tegen. Willemstad is niet zo groot. We zetten Lone in de buggy en gaan!
We lopen Willemstad binnen via de markt. Voornamelijk vis en groenten worden verkocht op aangemeerde boten. Leuk om te zien. Die vis stinkt! Het ligt gewoon allemaal ongekoeld in die boten. Als wij dat zouden kopen zouden we waarschijnlijk doodziek worden. Brrr.
Op een gegeven moment komen we bij een hele aparte brug. Het is een flexibele loopbrug die kan buigen zodra er een boot aankomt. We zien aan de overkant gekleurde huisjes die we wel van dichtbij willen zien, dus we stappen die gekke brug op. Het lijkt wel of je dronken bent als je hierop loopt! We moeten elkaar vasthouden om niet om te vallen!
Als we eenmaal aan de overkant zijn, zien we ineens dat dit niet “de” gekleurde huisjes zijn die zo beroemd zijn in Willemstad, maar dat die aan de overkant zijn, daar zijn we dus net langs zijn gelopen zonder dat we het hebben opgemerkt. Wat stom! Nu kunnen we vanaf hier wel mooie foto’s maken. Gelukkie bij een ongelukkie.
Als we de oversteek over de wiebelbrug weer hebben gemaakt, vinden we dat we wel een lekker bakkie hebben verdiend. Langs het water hier zijn veel terrasjes, dus we pikken er een uit en gaan zitten. Ik maak even gebruik van Bas zijn wifi om wat lieve mensen te what’s appen die me hebben gefeliciteerd met m’n verjaardag. Het is heel grappig, boven het terras hangt een soort waterverstuivertje die af en toe een beetje stuift tegen de warmte. Lekker.
Als we klaar zijn om verder te gaan vragen we de rekening. Tien minuten later hebben we ‘m nog niet. Je moet wel geduld hebben hier. Ze doen allemaal rustig aan met een grote R. Afijn, na de serveerster nog een keer te hebben aangesproken komt ze er aan met de rekening. Betalen en verder! We lopen weer richting de wiebelbrug om daar over te steken richting het centrum.
Hee daar lopen Ine en Dick en Marieke, toevallig! We kletsen even en lopen dan verder richting centrum. We zien elkaar strakjes weer.
We lopen een straat in en dan zien we ineens Jeroen en Natas en de kids. Ze hebben al een paar dingen geshopt en gaan richting de bus om weer terug naar het hotel te gaan.
Even later zien we bij een klein parkje enorm groot de letters ‘DUSHI’ en ‘CURACAO’ op de grond staan . Leuk om een fotootje te maken!
Volgens mij hebben we alles wel gezien hier nu. We lopen terug naar de auto. Bas koopt voor in z’n computerkamer nog een doek van Curaçao bij een van de toeristische kraampjes vlakbij de haven.
En dan nu richting Cas Abao, een van de mooiste stranden op Curaçao!
Het is niet al te ver hier vandaan. Het het zou nog minder ver zijn, als wij niet verkeerd zouden rijden! Ach het is niet de eerste keer. Gelukkig komen we snel op de goede weg terecht.
100 meter voor ‘de ingang’ staat er een slagboom. Jaja, die Antillianen zijn ook niet gek, betalen moeten we om een van de mooiste stranden van het eiland te mogen bezoeken. En wel 10 gulden.
Het is het geld meer dan waard. Het strand is werkelijk prachtig. Het is druk, maar gelukkig kunnen we nog een paar ligstoelen bemachtigen achter aan. Ine en Dick en Marieke komen ook straks, dus we houden genoeg stoelen gereserveerd.
Het water is zo mooi blauw, niet normaal gewoon! We gaan lekker met ons gat in de branding zitten. Dat vindt Lone ook leuk, kan ze lekker met ons spelen en een beetje met water kledderen. Ik ben nog nooit jarig geweest op zo’n mooie plek, te gek gewoon! En zo bijzonder!
We hebben allemaal wel een beetje trek, dus mama en ik gaan ff wat halen bij het eettentje verderop. We moeten even geduld hebben, het is druk, maar dat geeft niet. Onder het genot van een biertje eten we wat frietjes en een tosti. Lone had ook wel trek, de ene friet na de andere gaat erin!
We vragen ons af waar Ine, Dick en Marieke blijven. Het duurt nu wel lang.
Uiteindelijk komen ze aan gelopen! Ze waren een beetje verdwaald onderweg, maar zijn daardoor wel een heel lekker restaurant tegen gekomen en daar hebben ze wat gegeten.
Een paar uur genieten later, nemen we afscheid van het mooie strand. op naar het hotel om lekker te douchen en ons op te maken voor het diner. Voordat we gaan eten wacht mij nog een verrassing. als we klaar zijn, begeleidt Bas me naar beneden, naar de kamer van Ine en Dick. Iedereen staat in de kamer. En wat zie ik! Natuurlijk! Champie! Ine heeft gewoon champagne meegenomen hier naartoe! Deze traditie wordt niet gebroken, dus ook hier niet! Heerlijk! Proost allemaal! Wat een verrassing, lief!
We willen eten bij het visrestauarant op het strand vanavond, maar als we daar aankomen is ie helaas dicht. Dan doen we een buffetje. Vanavond maken ze onder andere verse pasta met de de groenten en sauzen die je maar wilt. Lekkah. Lisa en Sara eten vanavond bij de Japanner met het kidsanimatieteam. We zien ze zitten op een afstandje. Het ziet er super gezellig uit!
Na het eten nemen we nog een klein drankje, alleen Lone is zo moe dat ze tegen me aan in slaap valt. We maken het maar niet te laat. Het is een topdag geweest! Ik heb nog nooit zo’n bijzondere verjaardag gehad!
Woensdag 27 maart
Bas begint de dag in de fitnesszaal, onze held! Ik en Lone ontbijten met mama en de rest van de familie druipt langzaam ook binnen. De Calisjes gaan vandaag als het goed is met de bus naar een strandje hier in de buurt. Maar als ze op het punt staan om ter vertrekken, zijn de meiden verdwenen. Overal zoeken we. Het hele resort wordt doorzocht. We beginnen nu toch wel een beetje ongerust te worden… waar zijn ze nou gebeleven? Uiteindelijk zijn ze in de hotelkamer! Ze konden ons nergens vinden en toen besloot Lisa om op de hotelkamer te wachten met haar kleine zus. Heel goed van ze!!
Uiteindelijk gaan ze ook niet naar het strand omdat de bus op een bepaald punt stopt en dan is het nog en hels end lopen. Dus ze besluiten om gewoon bij het hotel te blijven vandaag.
We willen op het strand gaan liggen, alleen we komen erachter dat alle parasols bezet zijn, shit dat is niet handig met die kleintjes. Ine ziet een echtpaar half onder een parasol liggen, aarzelt geen minuut en stapt er op af. Vanaf een afstandje kijken we toe hoe ze die mensen onder de parasol vandaan probeert te jagen. Het duurt even, maar ze krijgt het nog voor elkaar ook hoor, haha! Het blijkt dat deze mensen vanmiddag toch vertrekken, dus ze hadden sowieso niet zo lang meer willen blijven liggen. Nou top! Liggen maar!
De Calisjes vragen of we morgen mee gaan zeilen op zee, op een grote zeilboot, met eten en alles erbij. ‘s Morgens vertrekken en rond zes uur ‘s avonds zijn we dan weer terug. Het lijkt me wel gaaf, maar toch liever niet. Ben bang dat ik dood ziek word op open zee. Zij gaan wel morgen, met Marieke. Wij kunnen op zich nog wel een dagje een auto huren morgen. Als ik naar de receptie loop, is de autoverhuur dicht. De receptioniste weet ook niet waar ze uithangen. Jammer, maar helaas.
In hetzelfde hokje waar je schone handdoeken kunt halen, zijn ook snorkels en flippers te leen. Bas en ik gaan even het water in, oma past even op Lone.
Het is echt heel mooi onder water. Allerlei soorten mooie gekleurde vissen zwemmen onder ons door. Geweldig om te zien! Ook best wel enge, maar ze zijn banger voor ons dan wij voor hen gelukkig.
Als we terug komen zijn de dametjes lief aan het spelen op het strand. Sara heeft net geslapen, Lone wilde niet. Kijken hoe lang ze het volhoudt vanavond…
We spreken vanavond een beetje op tijd af want we willen wat mooie groepsfoto’s maken met de ondergaande zon op de achtergrond. Dus tegen zevenen staan we allemaal braaf en mooi aangekleed beneden. De zonsondergang is niet zo mooi als gehoopt, maar we besluiten om de foto’s evengoed te maken. En ze zijn goed gelukt!
Na het fotomomentje gaan we naar het grillrestaurant. We moeten bij de ingang even wachten totdat ze open gaan. Er staan nog wel wat mensen te wachten maar niet veel. Het zou leuk zijn als we met de hele groep aan een tafel kunnen zitten. Als er een serveerster aankomt, vragen we of dat kan. Helaas niet. We moeten verdelen in twee groepjes. Nou ja ook ok.
Lisa gaat om acht uur naar een kidsfeest, geregeld door het animatie team hier, dus zij moet iets eerder weg. Gelukkig houdt de kok er rekening mee en kan ze op tijd vertrekken. Het eten is prima hoor. Lekker entrecotetje van de grill met groenten en salade. En toe nog lekker cheesecake. Lone en Sara rennen eerst tien rondjes over het terras, maar later vinden ze gelukkig de rust en gaan ze samen kleuren op de grond. Pffff, hihi.
Na het eten gaan we nog even gezellig naar de zwembadbar. Er is een hele leuke artiest, hij kan goed zingen en krijgt de mensen zelfs de dansvloer op. Zelf Bas waagt een dansje met Sara op zijn nek!
Lisa is inmiddels weer terug en samen met Lone en Sara vermaakt ze zich ook op de dansvloer. Kunnen de papa’s , mama’s, opa, oma’s en tante nog even lekker een drankje nemen.
Natas, Anke, Ine en Dick blijven nog hangen. De rest is verstandig en gaat slapen.
Donderdag 28 maart
Half negen. Bas en ik staan op het punt om de krant te bellen. Er is namelijk iets gebeurd wat niet normaal is: Lone slaapt nog!! En dat terwijl wij allang wakker zijn. Een wonder. Hihi. Als we zijn gedoucht en we ons in de badkleding hebben gehezen, maken we haar toch maar eens wakker. Onze slaapkop.
We komen de Calisjes en Marieke tegen bij het ontbijt. Ze gaan zometeen varen. Vertrek vanaf Willemstad. Wij hebben de autoverhuurders gisteren niet meer te pakken gekregen, dus we blijven lekker hier. “Tot vanavond! We komen misschien nog wel langs varen!”, zegt Natas. “Kan bijna niet missen. Houd ons in de gaten!”
Als we goed en wel geïnstalleerd zijn op het strand, ziet mama inderdaad een grote zeilboot aan komen varen. “Zullen dat ze zijn? Kijk!!” Vanuit de verte zien we ze inderdaad staan en zij zien ons ook! Lachen! We maken een paar leuke pica’s. De boot schommelt mij veel te veel. Heb geen spijt van de beslissing om niet mee te gaan. Hopelijk genieten ze er van vandaag en worden ze niet zeeziek.
Wij vermaken ons prima bij het hotel. Er is een soort vastgemaakt vlot zo’n 25 meter uit de kust en daar zwemmen we regelmatig heen met Lone. Dat vindt ze wel een beetje eng, maar als we haar goed vasthouden dan vindt ze het ook spannend en giert ze het uit! Met haar zwembandjes om kan er ook niks gebeuren.
Na het zwemmen hebben we wel trek in iets vettigs. “Zullen we gewoon een broodje kroket nemen?” M’n moeder heeft er ook wel zin in en Bas wil een broodje hamburger. Lone lust misschien wel een frikandel. Oh wat erg, zo ver van huis en dan dit soort eten nemen. Bah, wat lekker!
Ine en Dick zijn er niet, ze zijn met de bus een paar uurtjes naar Willemstad gegaan. Ik denk dat ze daar wat aan het eten zijn.
Tegen zessen zien we de Calisjes weer verschijnen. Ze hebben het heerlijk gehad, niemand ziek geworden, lekker gegeten en gesnorkeld. Al was dat op volle zee wel een beetje eng, zegt Natas. Maar ze hebben het maar mooi gedaan! Jeroen had de onderwatercamera mee, dus hij heeft een paar mooie plaatjes gemaakt. De dag was top, ook voor Sara en Lisa. Marieke heeft een vrouw ontmoet op de boot. Ze kunnen het goed met elkaar vinden, dus Marieke heeft haar uitgenodigd om naar het hotel te komen straks en om hier te komen eten. Ze gaat haar eerts masseren. Het schijnt dat ze heel beroemd Amerika onder haar handen heeft gehad. Ben benieuwd.
Mama, Bas, Lone en ik eten bij het buffet, de Calisjes, Marieke en de gast en Ine en Dick eten bij het visrestaurant. Dat is de bedoeling. Uiteindelijk eet de vrouw niet mee.
Er treedt echt een geweldige zangeres op vanavond, djiezz wat kan ze goed zingen! Het is ook heel druk en mensen kijken ook echt naar haar. Als ze klaar is, komt er iemand anders, maar die kan niet aan haar tippen. Wel lullig, want dit is meteen te merken aan het publiek, maar ja.
Eindelijk komen ze terug van het visrestaurant. Het heeft echt enorm lang geduurd voordat het eten er was, en het was ook nog niet eens zo speciaal. Nou ja, jammer. We drinken nog even wat samen en dan gaan we lekker slapen. Morgen al weer vrijdag. Wat gaat het toch snel altijd! Snif.
Vrijdag 29 maart
De laatste hele dag genieten. Morgen gaan we alweer naar huis namelijk. Dus, vol bakken in die zon! We willen met een goeie kleur terug komen! Na het ontbijt gaan we dan ook snel richting het strand. Ine heeft nog een parasol kunnen bemachtigen.
We zijn de eerste helft van de dag met z’n zessen, want de familie Calis en Marieke zijn in het zee aquarium hier in de buurt. Natas en Marieke gaan zwemmen met dolfijnen en Jeroen en de kids gaan met ze knuffelen. Hoe gaaf is dat!
We liggen lekker in het zonnetje met een drankje in de hand als ze terug komen rond de middag. Ze hebben het heel leuk gehad. De foto’s zijn super gaaf. Als Lone wat groter is dan gaan we dat zeker ook doen!
Etenstijd! Dat is een van de weinige dingen die we hier doen eigenlijk, naast liggen en slapen en zwemmen met Lone, Sara en Lisa. Bas haalt een snackje voor ons bij de grillbar. En later wat fruit om te compenseren. Ine en Dick gaan naar het buffet om te lunchen. Mama heeft nog geen trek.
Lone en Sara maken ijsjes voor ons van zand. Ze hebben plastic bekertjes en twee lepels. Waar we ze al niet blij mee kunnen maken. Geweldig die twee samen. Als ze er genoeg van hebben, lopen ze weg. Lone kijkt nog heel even om van “Zien jullie me wel!” en dan rent ze keihard verder die boef. En hup, wij erachteraan natuurlijk. Wel goed voor de beweging.
Op het einde van de dag wordt er Zumba les op het strand gegeven door een van de mannen van het Sunscape team. Hij geeft ook aquarobics les ‘s morgens.
Vanavond is er een beachparty. Er is een podium op het strand gemaakt en alles is versierd met vlaggetjes en andere gezelligheden.
Als we doorbakken zijn, mijn moeder doet haar sterrenbeeld weer eer aan, gaan we even lekker douchen en ons opmaken voor het diner. Als we beneden aankomen, hebben Ine en Dick al een aantal stoelen en tafels aan elkaar geschoven zodat we gezellig met z’n allen kunnen eten.
De beachparty begint met twee vuurspuwende mannen. In hele mooie strakke pakjes… hihi. Helemaal niet vervelend om naar te kijken. Ze lokken het publiek met hun optreden naar het strand. Iedereen volgt en dan barst het feest los. Het animatieteam begint met dansen en alle mensen doen mee. Het is heel gezellig.
Natas en Marieke gaan op pad, ze gaan stappen bij Mambo beach, hier in de buurt. De rest blijft bij het hotel. Als we het dansen zat zijn, doen we nog ff lekker een drankje. Lone is intussen in de bugy in slaap gevallen en Sara op een stoel. We leggen haar neer over twee stoelen verdeeld zodat ze nog een beetje comfortabel kan liggen. Lisa is met Jeroen aan het dansen.
Dat was een leuke afsluiter van de vakantie! Als we weer in de hotelkamer zijn dan begin ik alvast een beetje met vouwen en pakken. Dan kunnen de morgenochtend nog zo lang mogelijk van de zon genieten.
Zaterdag 30 maart
Snif, de dag van vertrek is aangebroken. We mogen deze ochtend nog genieten van de zon en het strand, maar vanmiddag vertrekken we richting Nederland. Dat rijmt. Daarom zitten we om begen uur, nadat we hebben genoten van het laatste heerlijke ontbijtje, strak op het strand. Sara, Lisa en Lone spelen ook nog lekker in het zwembad. De tijd gaat het te snel natuurlijk. Om half 12 moeten we echt de laatste spullen gaan pakken, want om 13 uur komt de bus ons ophalen.
Iedereen eet nog wat en dan gaan we. Dag mooi hotel! Bedankt voor de geweldige week!
Het is druk op het vliegveld. En we zijn heel vroeg, drie uur van tevoren. We hoorden dat dat moet, omdat de kans groot is hier dat je koffer wordt onderzocht op drugs. Daarbovenop hebben we ook nog een half uur vertraging. Om half zeven gaat het vliegtuig pas de lucht in.
We checken in. De koffers worden helemaal niet onderzocht. Dus dat wordt gewoon wachten, lang.
Lone is stierlijk vervelend dus we zetten haar vast in de buggy. Zo, die kan even geen kant meer op. Alle meisjes krijgen trekdropjes van oma Ine. Een deel van onze club gaat op een terrasje in de zon zitten. Bas en ik blijven even rustig zitten kletsen met Annie en Ine. Later gaat ze met Dick alvast door de douane, want Dick is bang dat ie anders het vliegtuig mist, hihi.
Later gaat de rest ook door de douane. Het verloopt eigenlijk prima, zonder gedoe. Dan hebben we nog mooi even de tijd om alle winkeltjes te checken en wat te eten. En warme kleren aan te doen voor in het vliegtuig. Daar is het meestal koud en straks in Nederland natuurlijk ook. Getver, wat zal dat wennen zijn zeg.
We mogen boarden, delen van rijen worden opgeroepen om te komen. We zitten vrij dicht bij elkaar allemaal. In het begin spelen de kindertjes nog even samen, ze rennen van het begin naar het eind van het vliegtuig. Tot grote blijdschap van de rest van de passagiers. Later krijgen we eten. Lone eet er niet veel van. Ik ook niet. Ik vind dat vliegtuig eten meestal vies…
Dan proberen we Lone te laten slapen. Het lukt gelukkig! Zelf kunnen we niet slapen omdat er de hele tijd een ander kind aan het janken is. Heel vervelend. Iedereen heeft er last van.
Negen uur later komen we een beetje brak aan op Schiphol. Als we de slurf uitlopen staat daar een drugshond en bij de bagagebanden is de bagage van onze vlucht helemaal afgezonderd van de rest van de vluchten. Richting de uitgang staan nog een paar scanners en een paar mensen worden eruit gepikt om hun koffers te laten checken. Niet normaal wat een controle allemaal! Gelukkig mogen wij allemaal zonder problemen doorlopen.
Jeroen en Natas en de kids worden opgehaald, Marieke, Dick, Ine, Anke, Lone, Bas en ik gaan met de trein naar Hillywood. We toveren onze winterjassen uit de koffers tevoorschijn. Die zijn hier helaas wel nodig.
Ine en Dick, dank voor deze supervakantie! We zullen het nooit vergeten!
Het is alweer 29 januari 2013. Twee jaar geleden is Lone geboren. Twee jaar oud is onze prinses vandaag geworden. Een jaar geleden sinds we de laatste blog over haar schreven. Er is in de tussentijd weer veel gebeurd!
Lone heeft ook in haar tweede levensjaar weer leuke reizen gemaakt! In mei is ze met de twee oma’s en opa Dick, papa en mama een weekje naar Frankrijk geweest. En in augustus met papa en mama twee weken naar Sardinië. Wat was het gezellig en leuk! In Frankwijk begon Lone heel voorzichtig met haar eerste stapjes. Wat waren we trots toen ze het ineens deed! Hup los!!
Inmiddels loopt ze als een kievit. Ze heeft de smaak helemaal te pakken. En lopen niet alleen, ze gaat zonder angst alleen van de glijbaan. Of op de schommel. Ze klimt zonder pardon de trap op, of op de barkruk. Of ineens zit ze op tafel. Dat mag dan wel niet en dat weet mevrouw wel. Maar dat ondeugende zit er nog steeds wel een beetje in. Misschien is het zelfs wel wat erger geworden! Het is een temperamentvolle dame. Ze laat het goed merken als ze het ergens niet mee eens is. Het speelgoed vliegt in dan de rondte. Als Lone het echt te bont maakt, dan moet ze naar de gang om even af te koelen en na te denken over wat ze heeft gedaan. Even later mag ze weer naar binnen en dan geeft ze papa en mama een aai en een kus.
Nu het wat kouder is buiten en ze niet elke dag kan schommelen en glijden van de glijbaan, heeft Lone een nieuwe hobbyy gevonden: televisie. Eerst was het Teletubbies voor en Teletubbies na: “Papa, mama!! Lala Po! Nou Nou kijken!!”. Sinds kort is – tot groot verdriet van papa en mama – Bumba “the bomb” !! Gelukkig wisselt ze het een beetje af met Donald Duck en Mickey Mouse. En niet te vergeten met Woezel en Pip. De oma’s moeten er op woensdag en donderdag ook aan geloven. Gelukkig wordt het weer bijna buitenspeel weer.
Het afgelopen jaar is Lone jaar nog twee keer naar het consultatiebureau geweest. Eigenlijk zou het maar één keer hoeven zijn, maar de arts vindt tijdens het eerste bezoek dat Lone te licht is voor haar leeftijd. Daarom moet ze twee maanden later terugkomen. Gelukkig is haar gewicht dan wel goed. Ze zal nooit een dikkertje worden, maar dat is niet erg. Thuis staat ze ook elke week op de weegschaal dus ze wordt goed in de gaten gehouden. Op dit moment weegt ze 10.5 kilo en is ze 84 cm lang.
Lone eet nog steeds graag brood. Op brood eet ze dan pindakaas, smeerworst, smeerkaas, hagelslag, pasta of speculoos. Verder vindt ze tussendoor tomaatjes, frambozen, besjes, kaas, mandarijnen, aardbeien, pijnboompitten, rozijntjes en koekjes (koeka’s) heel lekker. Avond eten gaat wel iets beter, maar het blijft de lastigste maaltijd van de dag. Soep gaat er wel in en kipkerrie met rijst. Soms andijvie of broccoli of pasta. Meestal blijft het bij een paar hapjes en dan is het klaar. Als Lone naar het idee van papa en mama genoeg op heeft, krijgt ze een toetje. Een koeientoetje. Die gaat dan wel helemaal op. Raar hè.
Lone speelt met van alles. Soms rijdt ze met haar roze prinsessenwagen of loopt ze achter de buggy. Ze bouwt met de blokken of lego. Soms belt ze zogenaamd met de oma’s of met Elin. Kleuren vindt ze ook leuk en kleien en vingerverven. Verder kan ze goed overweg met de Iphone en weet ze feilloos de appjes met de spelletjes en de diertjes te vinden. Ze is ook dol op al haar knuffels, die sleept ze ook de hele dag door het huis. Wat we ook niet mogen vergeten: lopen met mama’s laarzen aan! Dan is ze net klein duimpje.
Lone kan nog niet heel goed praten, maar ze heeft al wel veel losse woordjes en kleine zinnetjes zodat papa en mama wel begrijpen wat ze bedoelt. Hier komen er een paar: “Papa/mama kijk!!” Als ze trots is op iets wat ze zelf heeft gedaan of gemaakt. “Oohh nee!!!” Als ze iets doet wat niet mag of als er iets om valt. “Nee net!!!” Als ze iets niet voor elkaar krijgt en boos is.
Verder nog een kleine greep uit haar vocabulaire: Toeta (toetje), tee (thee), abbelief (alsjeblieft), sout (stout), passe doen (plasje doen), poepah (poep), saapuh (slapen), Lone auwwww (..), eissuh (eitje), ijsssjuh (ijsje), dinkuh (drinken), lopuh (lopen), koeka (zowel vogel als koekje). En natuurlijk woefa (hond). Papa en mama krijgen het niet voor elkaar om Lone duidelijk te maken dat Woefa niet bestaat en dat ze ‘hond’ moet zeggen. “Het is een hond Lone. Wat is dit? “Woefa!!” “ Nee, hond!””Woefa! Nee mama, Woefa!”
Van de kerstman heeft Lone een potje om op te plassen gekregen. Twee weken geleden gebeurde het! Lone gaf aan dat ze moest plassen, papa trok haar luier uit en zetten haar op de pot en….. JA!! Ze plaste! Wat waren papa en mama trots op haar! Wauw! Ze sprongen door de kamer van blijdschap! Lone is blijkbaar zo geschrokken van alle ophef dat ze sindsdien niet meer op het potje heeft geplast.
Ook op de kinderopvang heeft Lone een grote stap gemaakt. Ze is overgegaan van de rode kabouters naar de rode reuzen! Niet meer tussen de “beeebiees”, nee Lone is een grote meid geworden! Ze zit nu in de groep van twee tot vier jarigen. Toen papa en mama met Lone gingen kijken bij haar nieuwe groep, was mama wel even bang dat Lone misschien wel onder de voet gelopen zou kunnen worden door de soms letterlijke reusjes. Maar niets is minder waar. Lone bijt goed van zich af. ’s Morgens als mama haar komt brengen is het afscheid nemen soms wat moeilijk (voor allebei), maar even later gaat het al gauw goed. Lone vermaakt zich prima met haar ‘oud kabouter’ genootjes Pien en Jacky. En als die echte grote reuzen te dicht in de buurt komen, krijgen ze gewoon een snauw of een duw. “Nee net!!!”
Lone: lieve, temperamentvolle, vrolijke, driftige, ongeduldige, kleine, schattige, blonde knuffelkont. Wat zijn papa en mama trots op jou! Blijf zoals je bent. We houden van je voor altijd!
Van mijn lieve vriend heb ik voor mijn dertigste verjaardag een lang weekend Rome gekregen. Maandenlang hebben we ernaaruit gekeken en nu is het dan eindelijk zover! Het is woensdag 3 oktober en we hebben alles gepakt. Oma Anke komt vandaag naar ons huis om op Lone te passen. Want Lone gaat niet mee! We gaan samen. Ook om ons tienjarig jubileum te vieren. Lone is in goede handen. Vandaag dus mijn moeder, morgen en vrijdag komen oma Ine en opa Dick en zaterdag en zondag passen oma Anke en opa Bert weer op. Dus we kunnen met een gerust hart vertrekken en samen gaan genieten. We komen aan op vliegveld Eindhoven. Het is net zo’n klein en relaxed vliegveld als in Rotterdam, waar we afgelopen mei waren om naar Frankrijk te vliegen. Bij de Ako koop ik het vervolg op “Vijftig tinten Grijs”, leuk om in het vliegtuig te lezen. We eten nog even rustig een broodje en dan besluiten we om door de douane en de securitycheck te gaan. We verwachten geen problemen met onze handbagage. Maar dat valt helaas een beetje tegen… Bij de douane wordt de handbagage namelijk gewogen. Bas mag doorlopen met zijn koffertje en zijn cameratas op z’n schouder, ik niet: “Uw koffer is te zwaar mevrouw, u moet er iets uithalen”, zegt de dame zowat geamuseerd. “Dat meen je niet hè?”, en ik kijk naar de lange rij achter me. Ik mag van haar wel wat bij Bas in de koffer stoppen, dus hij gaat ook weer mee terug. Hij stopt mijn boek in zijn koffer. Als we weer aan de beurt zijn, mag Bas weer door en ik weer niet. “U bent nog steeds te zwaar mevrouw, ga er nog maar even wat uithalen. (&*^%#&^%!@$&^*#$!!!! We beginnen een beetje pissig te worden en gaan weer terug. Ik haal mijn handtas uit het koffertje en gooi deze over mn schouder. Bas is inmiddels weer door. Hij heeft steeds geluk omdat ze zijn cameratas niet zien. Want je mag maar 1 tas… ik geef stieken mijn handtas aan Bas. De dame ziet het niet en ik mag door, mijn koffer is nu goed. Aleen dat andere stomme wijf naast haar ziet het wel en ze ziet nu ook Bas zijn camertas. Terwijl we naar de security check lopen hoor ik haar roepen: “Meneer!” Shit. En weer terug. we staan inmiddels flink voor paal ook bij iedereen die het steeds ziet gebeuren. “Je moet gewoon al je kleren aantrekken”, zegt een meneer. Dat is eigenlijk wel een goed idee… dus ik doe een paar truien over elkaar aan en verruil m’n lichte schoentjes die ik nu draag, voor mijn gympen die in de koffer zitten. Maar Bas is het zat en hij wil inchecken. “Je gaat me toch niet vertellen dat ik alles weer uit moet trekken hè?” zeg ik licht geïrriteerd. Ja dus. De rij voor de incheck is lang. Te lang voor ons want we moeten zo al boarden. We vragen aan de mevrouw bij de incheck of het überhaupt nog gaat lukken. Nee. De incheck is gesloten, zegt ze. Maar wat we wel kunnen doen is van een van de koffers een zogenaamde gatebag maken. Dan mag ie mee tot aan de gate, maar niet mee het vliegtuig in, net als een buggy zeg maar. Het kost 50 euro. Nou dan doen we dat maar. Dus wij weer naar een andere balie om een gatebaglabel te halen. Wat een gedoe zeg. Ondertussen wordt onze vlucht al omgeroepen. Shit.. we zitten nu echt in de stress. Nou hup, weer naar die wijven. En wat denk je wat een van de twee tegen iemand anders zegt: “Mevrouw, uw koffer is te zwaar, maar als u uw boek en die tijdschriften even in uw hand houdt, dan mag u doorlopen hoor!” Wat ik toen heb gezegd zal ik maar niet opschrijven, maar het was niet zo heel aardig… in ieder geval, mijn Vijftig Tinten kostte me dus vijftig euro…. We dringen een beetje voor bij de securitycheck, mensen snappen dat we rete haast hebben. Natuurlijk moet mijn koffer open omdat ze het niet goed kunnen zien op het schermpje. Het huilen staat me nader dan het lachen. Maar gelukkig ziet Bas dat er nog een hele rij mensen bij onze gat staat, dus we kunnen rustig ademhalen, we gaan het redden. Als de man de koffer heeft bekeken, mogen we verder en sluiten we aan achterin de rij. Even later komt er een meisje die ons net heeft voorgelaten, achter ons staan. “Oh heb jij ook deze vlucht!” zij had dus precies hetzelfde meegemaakt met haar koffer als wij. We konden daarom even lekker klagen over Ryan Air. Ze vertelt dat ze normaal gesproken altijd met KLM gaat, omdar Ryan Air er bekend om staat dat ze altijd zo moeilijk doen over de bagage. Ze is journaliste en gaat vaker naar Rome. We vragen haar om tips en die krijgen we, over mooie uitzichten en een restaurant.Ik typ het allemaal in m’n telefoon. Super handig. Aardige dame ook. Ze zit ook naast ons in het vliegtuig. De vlucht is eeen beetje hobbelig. Het lijkt wel of die piloot nog niet zo veel ervaring heeft… en ik ben al niet zo’n vliegfan. Pfoeh. Gelukkig komen we na anderhalf uur hobbelen en een harde landing, heelhuids aan. We nemen afscheid van de jounaliste bij de bagageband. Ze wenst ons veel plezier. Het is heerlijk warm in Rome, zo’n 25 graden met een lekker zonnetje. We pakken de bus naar Termini, een groot station valkbij ons hotel. Het is een beetje druk op de weg, dus na 40 minuten zijn we er. We vinden Rome nu al prachtig, en dan hebben we nog haast niks gezien. We navigeren met de Iphone naar ons hotel. Het is niet al te ver lopen. Jeetje wat is het hier druk! Het lijkt New York wel, overal mensen!
Ons hotel Galileo is prima. Een mooie nette schone kamer met een balkonnetje. We pakken even snel onze koffertjes uit en gaan dan weer lekker naar buiten om wat te eten en te drinken. We hebben niet zin om heel ver te lopen, dus we komen terecht bij een leuk uitziend, maar waarschijnlijk wel toeristisch, restaurantje. Nou ja, voor de eerste avond vinden we het niet zo erg. We nemen een lasagne en een tortollini. Niet bijzonder maar wel prima. Daarna lopen we nog iets verder voor een ijsje. Op de terugweg hebben wenog wel zin in iets drinken en we komen tercht bij een barretje in een soort kelder. Het ziet er gezellig uit met een heel buffet. Alleen het eten staat allemaal “bloot” opgesteld in de warmte. Dat zou in Nederland volgens mij nooit mogen.. Als je een euro extra betaalt voor je drankje, dan mag je pakken wat je wilt. We doen het niet en nemen alleen een prosecco. Even later komt er een hele groep jongeren aan die wel speciaal voor het buffet komen. En nog een kleiner groepje. Ze genieten er echt van. We nemen in de tussentijd nog een cocktailtje. Acheraf horen we dat die bufetten hier heel normaal zijn en dat we hier dus eigenlijk beter hadden kunnen gaan eten dan in die toeristentent. Grappig!
Na de cocktail gaan we naar het hotel. Lekker slapen want morgen moeten we vroeg op. We gaan fietsen!
Donderdag 4 oktober
Na het ontbijt lopen we naar het station om de metro te pakken. We hebben metronet nog niet helemaal onder de knie dus we pakken per ongeluk de verkeerde lijn. Gelukkig is het niet zo erg, want deze lijn stopt ook in de buurt van waar we moeten zijn. We moeten alleen een stukje verder lopen. We zijn ondanks dat toch de eersten die aankomen bij de fietsverhuur. We hebben deze tocht al in Nederland geboekt bij www.fietseninrome.nl. We gaan met een man of tien alle hotspots van Rome langs onder begeleiding van een Nederlandse gids. Super dus! We krijgen allebei een fiets en een helm aangemeten. Inmiddels is de gids ook gearriveerd, een aardige dame.
Als de laatste mensen van de groep ook zijn gearriveerd, krijgen we een korte uitleg over wat we kunnen verwachten als fietsers in het Italiaanse verkeer. En waar we op moeten letten. Er zijn hier bijvoorbeeld geen fietspaden. Dus we moeten op de weg of als dat te gevaarlijk is, op de stoep. In het eerste geval moeten we opletten dat we niet uit onze sokken worden gereden, want de automobilisten hier zijn iest anders dan in Nederland. Een zebrapad met overstekende voetgangers? Kijken of we daar even tussendoor kunnen zigzaggen. Maar op de stoep moeten we ook uitkijken. Het kan zomaar zijn dat een voetganger van schrik voor je fiets springt, horen we van onze gids. Dus waar we ook fietsen, het is opletten geblazen! Nou laten we het in de praktijk gaan uitvoeren dan. We gaan! Het gaat best goed, we rijden in een rij achter elkaar aan en stoppen bij de volgende bezichtigingen:
Het Colosseum Het Forum Romanum Piazza Venetia De Trevifontein Via dei Condotti De Spaanse Trappen Piazza del Popolo Piazza Colonna Het Pantheon Piazza Navona Campo de Fiori De oude Sistobrug Trastevere Eiland in de Tiber Theater Marcellus De Capitoolheuvel
Bij iedere stop krijgen we ook een uitgebreide uitleg over de geschiedenis ervan. Het wordt ook op een leuke manier verteld en er is voldoende gelegenheid om er mooie foto’s van te maken. Bij het Pantheon stoppen we wat langer om nog een overheerlijk kopje cappuccino te drinken voor maar 1,10€!
Het is een superleuke tour! Om kwart over een zijn we weer terug bij de start. We bedanken onze gids en gaan op weg naar een restaurantje om wat te lunchen. In het zonnetje op een terrasje praten we nog even gezellig na over de tocht, met een panini in de hand. We hadden natuurlijk niet bij elke bezichtiging van vanmorgen de tijd om erin te gaan, of om wat langer te blijven. Maar we weten nu wel precies wat we de moeite waard vinden om nog eens te bezoeken. Dat worden sowieso het Colloseum, de Trevi Fontein en de winkelstraat eromheen en de Spaanse Trappen, vinden we. Handig dus dat we de tour aan het begin van onze trip al hebben gedaan.
Vanmiddag gaan we iets anders bezoeken. We gaan naar de Sint-Pieterskerk in Vaticaanstad. Als we klaar zijn met de lunch, pakken we de metro hierheen. Het is nog een stukje lopen, maar door een leuke winkelstraat, dus dat is niet zo erg. Alleen mag ik nergens in van Bas, want zaterdag is het pas winkeldag zegt ie. Lullig hé. Als we bij de Sint-Pieterskerk aankomen zien we voornamelijk rijen, hele lange rijen. Shit. Ik heb helemaal geen zin om helemaal achteraan aan te sluiten. Bas eigenlijk wel. “We zijn hier nu eenmaal, dus eigenlijk wil ik er dan ook wel in.” Hij heeft wel gelijk, maar ik zie het echt niet zitten om twee uur te wachten om een kerk in te gaan. Dan worden we aangesproken door een mevrouw van zo’n tourist agency. Tuurlijk, wij weer. Ze zag ons natuurlijk twijfelend naar die rij kijken en grijpt meteen haar kans. Ze zegt dat als we nu in de rij gaan staan we het sowieso niet meer redden omdat de boel om 16 uur sluit. Het is nu 15 uur. Als we met haar tour meegaan, dan krijgen we eerst een rondleiding door het Vaticaans Museum en de Sixtijnse Kapel. Vervolgens gaan we binnendoor de Sint-Pieterskerk in. Het klinkt allemaal prachtig. Bas wil wel. Ik ook wel, alleen ik twijfel nog omdat het niet echt goedkoop is. Nou vooruit, laten we het maar doen. We worden door de dame naar een groepje mensen in de buurt geleid. Ze staan te wachten. Ze zijn er ook in getuind. We krijgen een klein radiootje en een setje oordopjes. Dan kunnen we onze gids horen kletsen. Het is hier zo druk, dat dat best wel handig is. Je kunt haar anders echt niet horen. Ze leidt ons eerst naar het kantoor van de tourist agency om af te tikken. Als iedereen heeft betaald, begint de tour.
Het Vaticaans Museum is zeker de moeite waard. We zien onder andere de Kamers van Rafaël en de binnenplaats van de villa Belvédère. Ook horen we de volledige achtergrond van de Sixtijnse kapel en vooral veel verhalen over de beroemde schilder Michelangelo. Bas en ik conlcluderen dat onze gids wel een beschuitje met hem had willen eten, als hij nog zou hebben geleefd. Zo vol is ze van de man. “Of course!” (haar stopwoordje). Het is wel leuker hoor, met gids. Als je meer van de geschiedenis weet, heb je er meer waardering voor wat je ziet, vind ik. Via een smalle trap verlaten we het museum en lopen we de Sixtijnse Kapel binnen. De volledige kapel is beschilderd door Michelangelo. Het heeft hem jaren gekost, terwijl het eigenlijk helemaal niet “zijn ding” was, schilderen. Hij was eigenlijk beeldhouwer. Maar desondanks is het prachtig om te zien. De hele kapel staat vol met toeristen die eigenlijk stil moeten zijn, maar het is een enorme herrie. Niemand trekt zich er iets van aan. In de Sixtijnse kapel wordt altijd de nieuwe paus gekozen. Als een meerderheid van de kardinalen het eens is, komt er een witte rook uit de schoorsteen van de kapel en zo niet, dan is de rook zwart. Als we de Sixtijnse kapel weer uitgaan, hebben we toegang tot de Sint-Pieterskerk. Hier kunnen we vrij rondlopen. Onze gids neemt afscheid van ons. We leveren de radiootjes weer in. We zijn wel een klein beetje in de maling genomen, want de dame die ons dit aansmeerde zei dat we het binnen een uur niet meer gingen redden om de kerk in de komen. We zijn nu ruim twee uur verder en de kerk is nog gewoon open. Maar goed, de tour was leuk.
De Sint-Pieterskerk is zo mooi. Er is een mis aan de gang. We bekijken de prachtige beschilderingen en lopen de kerk rond. Het is nog steeds heel druk. Eenmaal weer buiten, zitten we nog even op het plein voor de Sint-Pieterskerk. Even de voetjes laten rusten! We hebben wel aardig wat beweging gehad vandaag! Wat gaan we doen? Het is nog een beetje vroeg om te gaan eten. Althans, voor ons niet, maar voor de Italianen wel. Die beginnen pas aan het diner vanaf half acht. Alles wat voor die tijd open is, is niet echt Italiaans. We bedenken dat we eerst even naar het hotel gaan om ons op te frissen, en dan naar het restaurant gaan dat het meisje op het vliegveld ons heeft geadviseerd; Maranega heet het.
Als we weer fris en fruitig zijn, gaan we weer op pad. We houden ons wel aan de Italiaanse tijden; het is pas half acht als we het hotel verlaten. Het metronet in Rome is niet zo geweldig als in de andere grote steden van Europa, komen we achter. We stappen uit bij het station dat het dichtst bij het restaurant is volgens Bas. En nu moeten we dus nog ruim twintig minuten lopen!! Ik ben er op z’n zachtst gezegd niet zo heel erg blij mee. Ik heb geen voeten meer over na deze dag. Maar ik mag niet zeuren. We hebben geen haast en we komen er heus wel. En inderdaad! Na iets meer (!) dan twintig minuutjes lopen, komen we bij een leuk pleintje aan en daar zien we het restaurant! Het is er heel druk, maar er is gelukkig nog een tafeltje vrij. We bestelllen lekker een wijntje. Vooraf hebben we een bruscetta, als hoofd een pastaatje en toe een panna cotta met chocolade. Italiaanser kan toch niet! Heerlijk. We moesten er even moeite voor doen om er te komen, maar het was de moeite waard! We zijn wel zo handig om voor de terugweg even te vragen waar het dichtstbijzijnde busstation is. De bus zet ons af bij een metrostation en de metro brengt ons weer naar Termini. Wat een drukke, maar heerlijke dag was dit. We zullen lekker slapen.
Vrijdag 5 oktober
Vandaag hebben we een wat rustigere dag op de planning. We slapen sowieso eerst even lekker uit. Dat is namelijk lang geleden! Om half tien zijn we bij het ontbijt. Het is rond deze tijd veel drukker! Als we klaar zijn, gaan we richting de metro om naar het Borgese park te gaan. Hier gaan we even lekker rondwandelen en het schijnt dat je ook een bootje kan huren. En daar is het prachtig weer voor! Nog steeds een graadje of 24 met een lekker zonnetje erbij!
Het is een klein eindje lopen vanaf de metro naar het park. Bij de ingang kopen we wat drinken. Het is een groot en rustgevend park. De mooie Romeinse kunst komt ook hier naar voren. Ongelovelijk dat dit bestaat in het levendige Rome! We lopen naar de vijver waar bootjes te huur zijn. Wat is het hier prachtig. De verhuurder is een oud mannetje. Hij zet een bootje voor ons klaar. We mogen twintig minuten varen. De vijver zit vol met schildpadden, kleine en grote. Ze zijn helemaal niet bang, zo geinig! We varen heerlijk een paar rondjes met het zonnetje op onze gezicht. Wat is dit genieten zeg! Helemaal omdat we weten dat het in Nederland onzettend slecht weer is en koud!
Na het bootjevaren vindt Bas het tijd om een cache te zoeken. Ok, vooruit dan maar 😉 Als we er bijna zijn, zien we al twee mensen staan op de plek waar we naartoe moeten. We zijn niet de enigen! We wachten even totdat de mensen de schat weer hebben begraven. We krijgen een collegiale knipoog en gaan de bosjes in. We hebben ‘m zo te pakken natuurlijk. Bas schrijft even zijn naam in het boekje en stopt daarna het doosje weer weg. Zo, die hebben we weer in de pocket. Tied voor een bakske! Onder het genot van een cappuchino in een gezellig koffietentje verderop, schrijf ik even wat steekwoorden op voor het verslag en Bastiaan checkt even het internet. Bezichtiging nummer twee op deze mooie dag: Het Colloseum! Dit was onze eerste stop op de fietstocht donderdag en het heeft een enorme indruk gemaakt. Hier willen we dus zeker in.
Het is heel erg druk bij het Colloseum. Er staat een rij van hier tot Tokio. Maar het leuke is dat wij een Roma Pas hebben. Hiermee kun je ten eerste onbeperkt reizen met het openbaar vervoer, maar ten tweede; rijen voorbij! Yes! We kunnen zo naar binnen zonder een minuut te hoeven wachten. Wat is het Colloseum indrukwekkend…. Wauw, en zo bizar als je weet wat hier vroeger gebeurde. Mensen en dieren vochten elkaar dood en iedereen keek ernaar. Leuk spelletje. Je kunt nu onder “het podium” door kijken, zeg maar. Je ziet waar de slaven en de dieren vroeger moesten wachten voordat ze “op” gingen. Wat zal er een paniek zijn geweest daar. Vreselijk. Heel indrukwekkend. We lopen via de eerste ring naar de tweede en maken een paar mooie foto’s. Ondertussen bellen we oma Ine even hoe het gaat met het thuisfront. Het gaat prima. Onze kleine Mien vermaakt zich prima. Dat is fijn om te horen! We kunnen met een gerust hart weer verder gaan genieten.
Onze maagjes knorren wel een beetje en er schijnt een leuk Italiaans restaurantje hier in de buurt te zitten, volgens ons boekje. Daar gaan we heen. Het is inderdaad heerlijk en er zitten ook alleen maar Italianen. Precies wat we willen dus. Bas heeft een lekker pizza’tje en ik een salade met Parmezaanse kaas en carpaccio. Genieten! Tijdens de lunch hebben we onze volgende bezichtiging bedacht: het Travesterre plein. Hier waren we woensdag ook al met de fiets. Het zag er toen zo gezellig uit en er zit een heel goede ijssalon. Dat willen we wel even testen natuurlijk. Alleen, hoe komen we er zo snel mogelijk? Bas checkt internet. De bus schijnt het snelst te zijn. De metro rijdt er niet echt in de buurt namelijk. We lopen naar de bushalte en we wachten. En wachten en wachten en wachten. Er komen allerlei bussen voorbij maar niet ons nummer. Eindelijk, na drie kwartier, komt ie eraan hoor. Terwijl er elk kwartier een zou moeten rijden. Maar goed. Als we er zijn, zijn we het lange wachten alweer vergeten. Het Travesterre plein is nog even gezellig als woensdag. Maar eerst even naar de ijssalon, dan komen we hier zo wel weer terug. Het is inderdaad lekker ijs zeg! Hmmmm! Italië is echt een land voor bourgondiërs, zoals wij, hihi. Inmiddels zijn we weer op het plein. Het is natuurlijk wel even gezellig om hier een drankje te doen in het zonnetje. We kijken om ons heen waar we gaan zitten. Dan gaat er op een van de terrasjes ineens een hand omhoog. Een meisje kijkt over haar zonnebril heen naar ons twee. Hé dat is dat meisje van het vliegveld in Eindhoven! De journaliste! Dit kan toch niet waar zijn! Wat een toeval! We lopen naar haar toe. We vinden het allemaal onbegrijpelijk dat we elkaar hier tegenkomen. Zo leuk! Nou, dan doen we met haar toch even een drankje. We kletsen gezellig en we krijgen nog een paar leuke tips van haar. Ze zegt bijvoorbeeld dat de kerk aan dit plein een van de mooiste is die zij kent. Dan gaan we daar zo ook nog even in, we zijn benieuwd!
Als ons drankje op is, nemen we afscheid. Zij blijft hier nog lekker anderhalve week langer dan wij. Jaloers! We gaan de kerk in. Het is inderdaad heel mooi binnen. We branden twee kaarsjes voor onze papa’s. Dat hoort erbij! We besluiten om weer terug te gaan. Even opfrissen in het hotel en dan lekker eten. Voor vanavond hebben we een restaurant in gedachten die werd aangeraden door Kees, een ex-collega van Bas: Osteria dé Memmo.
Het is weer een stukje lopen voordat we er zijn, maar niet zo lang als gisteren gelukkig. En het is de moeite waard, dat zien we meteen als we binnen komen. Het is een knus restaurant dat gerund wordt door vader en zoon, als ik het goed zie. Het lijkt of ze alle gasten kennen. Het zijn voornamelijk Italianen. We moeten even wachten op een tafeltje omdat we niet gereserveerd hebben, dus we staan bij de ingang. Er komt een stel binnen dat de eigenaar duidelijk kent. Ze hebben ook niet gereserveerd, maar zij mogen wel direct plaatsnemen. Hmmm zo gaat dat dus hier. Mooi is dat. Even later mogen wij aan het tafeltje naast het stel plaatsnemen. Als voorgerecht nemen we een mix van verschillende antipasti. Het is echt heerlijk. Dit is pas echt Italiaans eten. Het is eigenlijk te veel, pfff. We stoppen, anders kunnen we het hoofdgerecht niet meer op. Bas heeft een eenvoudige maar heerlijke pasta met gamba’s en ik een Italiaanse soep. Dat is wel even genoeg voor mij. Ook dit is top. Tussen het eten door halen we herinneringen op van de afgelopen tien jaar. Het is leuk en gezellig, en jeetje, wat hebben we veel gedaan en meegemaakt in tien jaar. Als toetje krijgen we koekjes met Siciliaanse Muscat. Hmmmm! Voldaan lopen we het restaurant uit. Conclusie: Als je naar Rome gaat, ga hier heen! We gaan op weg naar de Spaanse trappen. Om 12 uur vanavond is het 6 oktober 2012 en dan zijn we 10 jaar samen!! Bas kwam met het leuke idee om dat hier te vieren. Het is recent in het nieuws geweest dat er op een aantal openbare plekken in Rome geen alcohol meer genuttigd mag worden, waaronder bij de Spaanse trappen. Doe je het wel, dan krijg je een boete. We zien dat er goed gecontroleerd wordt door de politie. We wilden een prosecco’tje drinken om op ons jubileum te proosten, maar we nemen het risico toch maar niet! Evengoed vermaken we ons wel.
Als we genoeg hebben gekletst, nemen we de metro weer terug naar het hotel. Het was weer een topdag! Morgen shoppen! Jeee!
Zaterdag 6 oktober
Eindelijk mag ik los vandaag! Na het ontbijt snel op pad, het geld brandt in m’n portemonnee. We beginnen in Via Del Corso, een winkelstraat vlak bij de Spaanse trappen. We hadden hier gisteren al een GAP winkel gezien. Daar hebben ze super leuke kleertjes voor kleine dametjes. Dus daar gaan we zeker even kijken. Eerst stappen we een Guess winkel in. Hier hangt wel een heel leuk leren jasje. Alleen de grootste maat in deze winkel is L. Niet voor Joyce dus. Helaas. Dan toch maar die GAP winkel in. Voor volwassenen is het niet zo speciaal, maar de kinderafdeling… je wordt er echt gek. Voordat we het weten hebben we onze handen vol met leuke dingen voor Lone. Ja, zelfs Bas! We moeten alleen echt een keuze maken, want wat we nu hebben is te veel en te duur. Uiteindelijk lopen we de deur uit met een suede “houtje touwtje”winterjas met wol, twee broekjes, een lila hoodie en een gebreid jurkje. Zoooo leuk! Zal de prijs maar niet noemen. Laten we zeggen dat we zelf vandaag niets meer kunnen kopen vandaag, a) omdat het anders niet in de koffertjes past en b) omdat het geld op is. Dat is dus een korte shopdag. Nee hoor, we lopen nog wel door de leuke straatjes met de mooie boetiekjes. Kijken is sowieso ook leuk. Het is hier wel duur! Ik zie een paar tijgerlaarzen voor Annie voor het zachte prijsje van €1150,- Nemen we toch mee! Geen probleem. Vervolgens is het tijd voor een cappu! Kunnen we meteen bedenken wat de volgende winkelstraat wordt waar we heen gaan. Het wordt Via Cola di Riemzo. Ook hier schijnen ze echte Italiaanse boetiekjes te hebben die wel de moeite waard zijn om te bekijken. We pakken de metro er heen. Het is weer warm vandaag! Heerlijk, wat hebben we toch een geluk! Via Cola di Riemzo is een brede winkelstraat met inderdaad allerlei boetiekjes. Ik loop erin en eruit. Bas blijft af en toe buiten wachten want hij is het winkelen al weer een beetje zat. Hij heeft wel een beetje trek gekregen. Ok, dan zoeken we toch rustig aan naar een leuk restaurantje. Laten we nog even genieten, want morgen gaan we alweer naar huis. We komen terecht bij l’Antica Griglia Toscana. Hier kunnen we ook lekker buiten zitten. We nemen om te beginnen een wijntje. En nu, wat nemen we te eten. Alles op de kaart lijkt me lekker. We bestellen buffelmozarella met ham en gefrituurde Italiaanse groenten, een specialtiteit. En het is lekker. Heerlijk! Op naar de volgende winkelstraat, de laatste. Vlakbij het Vaticaan. We zijn er al eens doorheen gelopen, maar toen was het geen shopdag. Ja Bas is streng, hihi. Hier worden namelijk (nep)merktassen in de straat verkocht en ik heb wel een leuke “Prada” gezien. We kunnen het lopend af vanaf het restauant. Gelukkig, de tassenjongens zijn er nog en de tas die ik leuk vindt ook. Na een beetje afdingen neem ik mijn Prada voor €20 mee. Leuk!! Heb ik toch nog wat gekocht vandaag! Nu heeft Bas alleen nog niks. Hij hoeft niet perse kleding, maar hij heeft donderdag toen we aan het fietsen waren, wel een leuk schilderijtje gezien van een paar belangrijke Italiaanse bezienswaardigheden. Het was vlakbij de Trevi fontein. Dan gaan we daar nog even heen. Het is echt veel drukker vandaag dan afgelopen donderdag bij de Trevi Fontein. Het is echt overladen met toeristen. Gelukkig hebben we al een paar mooie foto’s gemaakt. We gaan op zoek naar het schilderijtje. De jongen staat er nog. Bas kiest een mooie uit voor thuis. Op de terugweg naar de metro nemen we nog een lekker Italiaans ijsje. We gaan naar het hotel om ons even op te frissen, alvast een beetje te pakken en te relaxen. Als we klaar zijn, gaan we een klein hapje eten bij een enoteca in de buurt van het hotel. Daar hebben ze voornamelijk wijn, maar ook zo’n happy hour buffet. We drinken gezellig verschillende wijntjes met kleine hapjes erbij en hebben het erover hoe we hebben genoten de afgelopen dagen. Wat zijn ze voorbij gevlogen! Aan de ene kant willen we niet naar huis, maar aan de andere kant willen we wel weer graag naar onze lieve Mien! Telkens als ik een moeder met een kleine peuter zag lopen, kreeg ik heimwee naar haar. Toch was het ook wel fijn om even samen eruit te zijn, net als vroeger. Als we een limoncello toe hebben genomen, gaan we weer naar het hotel. We hebben een beetje slaap in te halen van de afgelopen dagen.
Zondag 7 oktober
De dag van vertrek. We pakken op ons gemak nog een ontbijtje. Dan halen we de koffertjes en checken we uit. We lopen naar het station. Rond negen uur komt de shuttlebus die ons weer naar het vliegveld brengt. We hebben van tevoren bedacht dat we meteen een koffer inchecken, om gezeur zoals we op Eindhoven hadden, te voorkomen. En nu zijn de koffers zelfs veel zwaarder. Alleen, bij binnekomst op het vliegveld kunnen we meteen doorlopen naar de douane. Zonder check. Zullen we het risico nemen? Dat scheelt dan weer vijfitg euro! We doen het. Moeiteloos mogen we doorlopen. Lachen! Alleen het lachen vergaat me weer een klein beetje als we bij de gate aankomen en ik van die Ryan Air weegschalen zie staan. Shit… we proppen de koffertjes vol met de cameratas en mijn handtas, zodat we in totaal twee stuks bagage hebben. Weliswaar veel te zwaar, maar goed. “Zullen we dan toch maar even vijftig euro pinnen voor het geval dat?“ Bas gaat op zoek naar een pinautomaat, maar tevergeefs. Shit. Ik begin ‘m te knijpen. Waarom zijn we dan voor de tweede keer zo stom! We mogen inchecken. Er staat een vrouwtje voor de boardingpassen en een andere checkt alle koffertjes. Maar gelukkig kijkt ze voornamelijk naar het formaat. Ik zie haar geen een koffer wegen. Pffff. Zo onopvallend mogelijk lopen we langs haar heen. Yes! Gered! In het vliegtuig gaat het verder ook prima. We landen heelhuids op Eindhoven. Met gierende banden rijden we naar Lone, bij oma en opa in Kortenhoef. Ze maakt niet echt de indruk dat ze ons heeft gemist. En dat is maar goed ook!
Bas, lieffie, bedankt voor deze geweldige trip! HVJ
Vakantie! Wij gaan op vakantie! Lone voelt het ook aan, want ze is al om half zeven wakker. Ik geef haar een flesje melk en leg haar nog even terug om zelf te kunnen gaan douchen. Bas ligt ook nog in bed. Hij was gisteren ziek, buikgriep, en ik hoop dat het vandaag over is. Maar hij moet eruit want hij moet z’n koffer nog pakken omdat dat gisteren echt niet ging. Het gaat redelijk.. totdat hij de koffer moet optillen. Dat geeft te veel druk op z’n maag. Oh shit wat naar is dit zeg. Ik zal hem zoveel mogelijk proberen te ontzien vandaag. Als Lone en ik een broodje hebben gegeten en als de laatste dingetjes zijn ingepakt, gaan we naar de trein. Die vertekt om 10.10 uur en is mooi op tijd. Gelukkig gaat het inmiddels weer een beetje beter met Bas. Hij is thuis nog wel een paar keer naar de wc gerent namelijk. Maar sinds we in de trein zitten is het ok. Lone vindt de trein het einde. Vooral het trappetje dat ze op en af kan. En op en af. En op en af. En.. We zijn er! De incheck is al gedaan dus we hoeven alleen nog maar de bagage te droppen. Je zou denken dat dat vrij snel zou kunnen gaan, maar we hebben de verkeerde rij gekozen. Lone wordt gek en schreeuwt de hele boel bij elkaar. Mensen kijken ons met medelijden aan. En ze hopen denk ik ook dat ze niet met ons in het vliegtuig terecht komen. Haha. Bij de douane mag Bas ook nog even zijn tas openmaken. Er zit te veel aparatuur in om via de scan te kunnen checken of alles veilig is, zegt de meneer van de douane. Gelukkig hebben we dit keer geen bommen mee, dus na een korte check up mogen we doorlopen. Ik koop nog een paar boekjes bij de Ako en daarna eten we even een broodje. Lone speelt bezempje. Ze zit helemaal onder de viezigheid. Bah! Gelukkig hebben we een pak doekjes mee voor mevrouw. Voodat we gaan boarden geven we haar nog even een schone luier. Sardinië, here we come!! In het vliegtuig moeten we helaas nog even wachten op een overwaaiende onweersbui. Lone is het hier niet mee eens, dus ze heeft het volume weer vol aan gezet. Bas is ook niet op zijn vrolijkst, omdat hij weer een beetje beroerd is. Laten we gaan please!! Een aardige mevrouw naast Bas ziet ons tobben en vraagt aan de stewardess of zij verderop in een lege stoel mag gaan zitten zodat wij drie stoelen naar elkaar vrij hebben. Dat mag! Top! Gelukkig gaat alles gedurende de vlucht prima. Ik vermaak Lone en duw Bas een Advil in z’n mond. Hij voelt zich hierna weer een stukje beter. We hebben een tussenlanding op Corsica, maar mogen wel wachten in het vliegtuig. Na een half uurtje gaan we weer de lucht in. Het is nog maar twintig minuten vliegen naar Sardinië, Olbia. Stijgen en landen dus. Het vliegveld van Olbia is klein. Er zijn maar een paar bagagebanden en gelukkig hebben we de koffers vrij snel. Nu de buggy nog. Die is nog niet op de band verschenen! En niemand heeft gezegd waar ie anders opgehaald moet worden. Raar. In de verte zie ik wel iets groens staan, zou dat ‘m zijn? Bas loopt erheen. Ja hoor, helemaal aan het einde van de hal staat ie. Nou ja, gelukkig maar. Beetje vreemd. Snel naar de carrental! Omdat we als een van de laatsten aan komen lopen, staat er een aardige rij mensen voor ons. Dat wordt weer wachten! Het is inmiddels 18 uur en we moeten ook nog minimaal twee uur rijden voordat we bij ons appartement zijn. We krijgen een Renault Clio, prima bak. Wel even zelf het autostoeltje erin zetten. Ze doen dat niet voor je omdat ze niet aansprakelijk willen zijn als er iets gebeurt, mocht ie niet goed vastzitten. Koffers erin, Lone en Bas erin, gaan! Eindelijk zijn we op weg naar onze bestelling voor de komende twee weken: Arbatax. De eerste anderhalf uur rijden we prima door, maar dan komen we in de bergen terecht. Dat gaat een stukkie langzamer. Ik ben niet zo’n held in de bergen met de auto. Heb nog steeds angst als ik aan vorig jaar in Kefalonia denk. Maar goed, niet zeuren en gaan met die banaan. Bijna drie uur later en twee keer verkeerd rijden zijn we er eindelijk! Het appartementencomplex, Borgo Degli Ulivi, is prachtig. Zelfs in het donker. De aardige eigenaresse brengt ons naar onze kamer. Het is vrij groot en ziet er mooi schoon en verzorgd uit. Lone helpt papa en mama nog even met d koffer uitpakken. Daarna gaat ze lekker naar bedje. Ze is gebroken! En wij ook wel. Het was een lange dag! Vanaf morgen lekker relaxen. Datt begint nu al trouwens, want er staat een flesje rode wijn als welkomstdrankje op ons te wachten. Proost!
Zondag 26 augustus
Om zeven uur is Lone wakker en niet meer in slaap te krijgen erna. We hebben zelf wat onrustig geslapen. Komt natuurlijk door de andere omgeving. Bij daglicht is het hier nog prachtiger! We hebben nog geen boodschappen gedaan dus om half negen zitten we aan de zwembadbar met een latte macchiato, en cappuccino, een appelsap en drie warme croissants met jam. In de zon. Heerlijk! Lone heeft ook een tafeltje voor zichzelf met een stapel boekjes en kleurpotloden. Ze vermaakt zich prima. Als we klaar zijn, gaan we boodschappen doen. De supermarkt is niet ver hier vandaan. Een klein uurtje later staan we weer buiten. Het was maar 70 euro voor zes tassen vol. Normaal betaal je je scheel in het buitenland voor boodschappen. Als we weer terug zijn bij het huisje, eten we even een broodje en daarna gaat Lone even slapen. Wij blijven buiten wachten totdat ze weer wakker wordt en we lezen ondertussen wat. Tijd voor het zwembad! Het is hier echt zo mooi en rustig. Heerlijk. Er is een groot bad en een voor de kleintjes. Top dus! Daar gaan we lekker liggen. Lone krijgt haar Hello Kitty bandjes om, dan kan ze gaan waar ze wil. Ze springt al gewoon het water in! En stiekem loopt ze steeds naar het grote diepe bad. Die is natuurlijk veel interessanter. En wij rennen steeds achter haar aan! Na een heerlijke middag is het tijd om te douchen, aan te kleden en een leuk restaurantje uit te zoeken. Rond half zeven lopen we naar het dorp. Het is hier nog wel een beetj stil. Sterker nog, alles is nog dicht! We vragen het even aan een dame die aan het schoonmaken is bij een pizzaria en zij vertelt dat alles pas om half acht open gaat. Lekker dan! Ok, dan doen we nog maar even een drankje bij de zwembadbar. Lone rent meteen weer naar de kleurtafel. De Engelse barman geeft ons een lekker drankje. Het is een hele aardige vent. We vragen aan hem of hij nog restaurants kan aanraden. Hij weet er wel een paar. Tegen half acht gaan we weer naar beneden, het dorp in. Naar de aanrader van de barman. Het is een pizzaria in een soort steegje. Het ziet er niet super gezellig uit, maar we gaan zitten. Lone kan hier ook rustig rondlopen zonder dat ze een weg op kan of mensen in de weg loopt, dat is wel prettig. Ik bestel een pizza met tomaat, basilicum en parmezaanse kaas. Bas een vier kazen. Lone eet wel met ons mee.
Even later komt het er aan. En het is lekker! Niet normaal, wat een heerlijke smaakvolle pizza’s. Goede tip van de barman! Lone is het al weer zat aan tafel en ze gaat weer op stap. Het personeel vindt haar wel schattig en dat heeft ze in de gaten, de boef. Ze sjanst met iedereen, haha. Het is wel bedtijd voor haar, dus we gaan weer richting het huisje. Als ze erin ligt, zitten Bas en ik nog even buiten en even later gaan we ook pitten. Truste!
Maandag 27 augustus 2012
Bas begint de dag met een loopje en haalt daarna een broodje bij de bakker. Lone begint de dag net zo vroeg als papa, om een uur of zeven. Ze danst in het rond op bed. Ach! Zo heb je wel wat aan de dag toch? Pfff! Waar zijn die vakanties gebleven dat we tot 10 uur uitsliepen! “Die tijd is voorbij, mama, gna gna” hoor ik haar in m’n hoofd zeggen. Na het ontbijt gaan we weer naar het zwembad. We drinken een heerlijke koffie aan de zwembadbar om helemaal wakker te worden. Lone tekent er intussen weer lustig op los. Ze loopt steeds heen en weer van het zwembad naar de tekentafel en weer terug. Af en toe horen we gekletter en ja hoor daar gaan alle potloden weer op de grond. Haha. Tussen de middag gaan we terug naar het appartement om een broodje te eten en om Lone te laten slapen. Dat werkte gisteren ook goed. En daarna gaan we weer terug. Het is een lekker dagje aan het zwembad. Als het mevrouw Gaillard even niet naar de zin gaat, dan krijgen we dat te horen, dat wel… voor ons is dat niets nieuws. “Ze heeft wel haar een eigen willetje he?”, zegt een van onze Nederlandse buurvrouwen als ik Lone na de zoveelste waarschuwing weer van een trappetje naar beneden til. “Ja luisteren is nog niet haar sterkste punt” ahum… Gelukkig vinden ze haar wel een schatje.
Omdat het restaurant hiernaast waar we vanavond heen willenpas om half acht open gaat en omdat we bang zijn dat Lone dat niet redt, besluiten we om haar nog even op bed te leggen om zes uur. Ze slaapt meteen. Maar als we haar een uurtje later wakker maken dan is ze op z’n zachtst gezegd not amused. Ze huilt onophoudelijk, zo van: “ik lag net zo lekker te slapen, waarom moet ik er nu weer uit!” Lone dacht dat haar nachtslaap was begonnen en ik heb medelijden met haar. Gelukkig duurt het niet heel lang voordat ze weer vrolijk is. We lopen bij het restaurant naar binnen. Chique bedoening hier hoor. Ik begin al een beetje de kriebels te krijgen. Hoe gaan we dit volhouden met Lone? De gastheer bevestigt een stoeltje voor haar aan de tafel. Bas en ik kijken elkaar aan. Zonder het te zeggen denken we allebei: we moeten hier snel weg. Haha. We krijgen de kaart. Op aanraden van Marlous en Emma (zij zijn hier ook geweest) bestellen we de tonijncarpaccio en de witte huiswijn. Daarnaast nemen we meloen met ham en biefstukmedaillons met mozzarella. Lone is intussen bezig met het wegknagen van een paar Italiaanse soepstengels, terwijl ze haar toren al een paar keer over de tafel heeft gegooid. Ze blijft redelijk rustig, maar op een gegeven moment wil ze niet meer zitten, dat zat erin. We laten haar even de benen strekken. Ze loopt de eetzaal in naar binnen. Wij zitten buiten dus we kunnen haar niet meer zien. Maar wel horen! Net als de rest van de gasten. “Heeee!! Haiii!!!!” schreeuwt ze naar iemand. Tijd om haar weer in de stoel te zetten!
Het eten is heerlijk en de wijn ook. Alles wat we tot nu toe hier hebben gegeten is lekker trouwens. De Italiaanse keuken is top! Als we Lone echt niet meer kunnen houden – de soepstengels zijn op en ze heeft alle ijsklontjes uit de wijnkoeler al vast gehad en weer laten vallen- gaan we weer naar het appartement. Ze is lief geweest. Gelukkig! Het is voor haar alweer heel laat, dus gauw naar bedje!
Dinsdag 28 augustus 2012
Lone is alweer om zeven uur wakker helaas. Ongelofelijk omdat ze toch steeds laat naar bed gaat. Terug leggen na de melk heeft nog een kwartiertje zin. Dan worden we geroepen om haar weer te komen halen. Ze gaat samen met papa naar de bakker om brood en croissantjes te halen. Lone is het liefst de hele dag in de buurt van papa. Waar papa gaat, gaat Lone. Loopt papa meer dan vijf meter uit haar buurt, dan is het gelijk “Paaaaappaaaa!? Paaaaaaaaaaaaaaaaaaapaaaa!!!!!!!!!” Lekker rustig voor mij hoor! Haha. “Me and my shadow” ,zo noemt Bas zichzelf en z’n dochter. En zo is het. Geweldig. Na het ontbijt gaan we even langs de supermarkt. We moeten onder andere kleurpotloden en aanmaaklimonade hebben. Kleurpotloden omdat we erachter zijn gekomen dat Lone het leuk vindt om te tekenen. Er staat een tafeltje met kleurboeken en puntloze potloden bij de zwembadbar. Ze is er niet weg te slaan. Vandaar dat we ze zelf ook maar aan gaan schaffen. En aanmaaklimonade hebben we nodig omdat mevrouw haar neus optrekt voor het andere drinken hier. En ze moet toch vocht naar binnen krijgen. Na de boodschappen pakken we onze spullen om naar het strand te gaan. We vragen bij de receptie waar we mooie strandjes kunnen vinden en de aardige meneer wijst er ons een aantal. Degene die ons leuk lijkt is nog geen kwartier rijden. Het is druk op het strand, maar het is mooi! Helder blauw water en wit zand. En geen hoge golven, zoals we eerst dachten. Misschien zijn die dan aan de andere kant van het eiland. Lone vindt het eerst een beetje eng om in de branding te lopen. Ze blijft op gepaste afstand met haar emmer in de hand. Later nemen we haar mee het water in. Ze vindt het zelf ook wel stoer dat ze het toch wel durft, dus ze schreeuwt het uit van blijdschap!
Bas vraagt zich af waarom hij het strand vroeger nou zo leuk vond. Al dat zand overal. Hij zit toch liever bij het zwembad. Ik denk dat het komt omdat we geen ligbedje hebben gehuurd, maar met onze kont op een handdoek zitten. Volgende keer nemen we een ligbed. Want om nou twee weken bij het zwembad te gaan zitten is ook zonde! Het is hier zo mooi. Als we wat hebben gegeten doen we een poging om Lone te laten slapen in de buggy. Ze heeft even wat standjes van papa nodig, maar uiteindelijk -zodra ze doorheeft dat haar big smiles niet meer werken – geeft ze zich over en valt in slaap. Voor anderhalf uur! Bas valt ook in slaap. En ik ga lekker even zwemmen en van het zonnetje genieten. Heerlijk hier. Als we na het slapen en zonnen nog even lekker samen hebben gespeeld en gezwommen, gaan we richting appartement. Kunnen we daar nog even een duik in het zwembad nemen. Bij aankomst, zien we een nieuwe vriendin voor Lone aan de tekentafel zitten. Even later komen we erachter dat ze ook nog Nederlands is, en even oud. Ze heet Amy. Schatje. Ze tekenen even samen. Amy en haar ouders zijn vandaag aangekomen in Borgo Del Ulivi. Ze zijn met de boot overgekomen vanuit Frankrijk. We gaan weer zwemmen. Ineens zie ik dat Lone het zwembad uit komt met een “volle” broek. Ik kan nu beter echt met haar naar het appartement rennen, voordat alles eruit loopt. Hup! Onder de douche! Pfff. Lang leve de zwemluiers! Het is al tegen zessen als we weer weggaan bij het zwembad. Vanavond gaan we even een pizzaatje eten vlakbij de bakker, aan de haven. Naast de pizzeria zit een apotheek. Hier halen we even een antimuggenspray voor Bas. Hij wordt om de haverklap aangevallen door muggen. Vanmiddag bij het zwembad had hij vier bulten op een rij! En die bulten worden van die jeukerige plakkaten. Vreselijk. Ze vinden hem echt lekker blijkbaar. Dus dan maar even iets halen om het te voorkomen. Vervolgens schuiven wen aan bij de pizzeria. We vragen een stoeltje voor Lone. Maar eigenlijk was het niet nodig geweest, want ze kan geen minuut stil zitten. De kleurpotloden zijn we vergeten. Even speelt ze met haar toren, maar dan wil ze er alweer uit. En als ze er niet uit mag, gaat ze gillen, zodat iedereen kijkt. Ok, dan maar lopen. De ene serveerster vindt Lone’s heen en weer ge-ren het nog wel leuk, maar de andere niet. As we hebben besteld komt ze naar ons toe en spreekt in haar gebrekkige Engels zoiets als “Dangerous inside”. Ze mag dus niet meer naar binnen. Ik was net nog binnen om haar te verschonen, maar zag helemaal niks gevaarlijks. Gewoon een smoes dus. Nu voelen we ons helemaal niet meer op ons gemak.. hier gaan we niet meer heen dus. De pizza is trouwens wel heerlijk: met mozzarella, ruccola en Parmezaanse kaas. Super. Jammer dat ze niet van kinderen houden.
Woensdag 29 augustus 2012 Onze natuurlijke wekker gaat weer om zeven uur. Vandaag hebben we een rustig dagje aan het zwembad gepland. Bas en Lone halen eerst weer even broodjes bij de bakker voor het ontbijt. Voor Lone smeer ik een broodje met chocopasta. En ik kook drie eitjes. Het broodje gaat er half in, het eitje helemaal. Ze eet niet geweldig hier. Thuis ook al niet, maar hier nog minder. Als ze maar genoeg drinkt, dat doet ze wel gelukkig. Rond tienen zitten we bij het zwembad. Het is nog rustig. Een mooie dag vandaag! De hemel is weer blauw. Al gauw komt Lone’s nieuwe vriendin Amy haar vergezellen. Als we even hebben gespeeld en gezwommen, nemen we een lekkere latte van de zwembadbar. Lone krijgt rozijnen en ze wil ze niet delen met Amy. Niet lief! Lone heeft een beetje last van slaapgebrek denk ik. Daarom gaat ze rond enen weer lekker een middagdutje doen. Kunnen Bas en ik even relaxen.
Met een Corona in de hand gaan we weer terug naar het zwembad. Tja, het is een voor de lezers saaie dag vandaag. We maken niet veel meer mee dan: liggen-zonnen-spelen-zwemmen-lachen-huilen-troosten-corrigeren-drinken-eten-lezen en kletsen!
Vanavond is het al net zo saai 😉 Ik kook even zelf wat pasta carbonara, zodat Lone daarna “op haar eigen tijd” naar bed kan. Bas en ik doen nog even lekker een cocktail aan de zwembadbar. Ik een Pina Colada en Bas een Margarita. Onze babyfoon redt het niet naar de bar, dus we hebben de “3G babyfoonapp” gedownload. Eerst op mijn telefoon, maar ik ben gelijk door m’n datalimiet heen voor twee dagen. Bas download het even op zijn telefoon via wifi. Zijn Iphone is dan de zender en de Ipad is de ontvanger. Geinig. Het werkt prima. Dus proost!
Donderdag 30 augustus
Bas gaat eerst hardlopen. De bikkel. Het was een heerlijk lang nachtje voor Lone. Ze heeft ruim elf uur geslapen. En dan merken we gelijk aan haar humeur. Ze is weer lekker vrolijk en ze eet ineens ook beter. Broodje en eitje gaan er helemaal in. We gaan weer naar het strand vandaag, een andere dan eergisteren. Deze is dichterbij. Als we alles hebben gepakt en ons hebben ingesmeerd gaan we. De Tomtom brengt ons erheen. Het is nog geen 10 minuten rijden. Na een klein stukje lopen komen we aan. Het zand is wat ‘steneriger’ dan eergisteren. We willen op een bedje gaan liggen, toch wat comfortabeler. Dus we pakken een bed op de eerste rij. Dan komt er een jongen naar ons toe: “This is the first lane.” Bas en ik kijken elkaar aan. Hij wijst naar de eerste rij bedden en zegt nog eens: “This is the first lane and that is the second lane.” Hij wijst naar de tweede rij bedden “Yes?” Hij raakt een beetje geirriteerd en wij ook. “We see this is the first lane and that is the second lane but what do you mean?” Hij kijkt ons aan alsof we een stel domoren zijn “You need a ticket from the reception!” Blijkbaar horen deze bedden bij het hotel dat erachter ligt en als je op de eerste of de tweede rij bedden wilt liggen dan moet je een ticket hebben. Weten wij veel. We zien ineens ook dat alle bedden op rij drie, vier en vijf vol zijn. Daag! Gaan we toch lekker op onze handdoek liggen, eikel. Lone is lekker aan het spelen. Ze gooit nog wel even een zandkasteel van andere kindjes omver… oeps. Zwemmen vindt ze ook niet zo eng meer. Tegen twaalven wordt ze een beetje moe en slaapt ze een uurtje in de buggy.
Het wordt een beeje waaierig dus we besluiten om terug te gaan naar het zwembad. We maken even een tussenstop bij de supermarkt. Bij het zwembad is het lekker. Er zijn nieuwe mensen aangekomen. Ook Nederlanders met een dochtertje van anderhalf. Net zo temperamentvol als Lone. Als ze proberen haar zwembandjes om te doen, gilt ze het hele zwembad bij elkaar. Haha gelukkig, we zijn niet de enigen. Amy komt later ook nog even spelen. Dat is gezellig! Als we een ijsje hebben gegeten, gaan we terug naar het appartement om te douchen en om te kleden. We gaan vanavond eten in Tortoli, hier dichtbij. Het schijnt wat levendiger te zijn dan Arbatax, waar wij zitten. En dat klopt. Er zijn veel winkeltjes, ijswinkels natuurlijk, cafeetjes een markt met prullaria en een pleintje met een kermis. Bas wil nog een zwembroek dus we gaan op zoek. De Italiaanse mode is mooi, maar ook duur! Zelfs in de uitverkoop. We zien een mooie zwembroek, alleen is die er helaas niet meer in zijn maat. Jammer. Dan maar op zoek naar een restaurant. We vinden er een waar we naar binnen kunnen, want alle terrassen zijn verder aan de weg kant en dat is een beetje link met mevrouw.
Lone krijgt haar potloden, dan is ze even zoet. We bestellen een mix van Italiaanse kaas en ham als voorgerecht. Daarna neemt Bas een cheeseburger en ik een steak Sardinië. Als we nog aan het voorgerecht zitten komt de serveerster al vragen of we klaar zijn voor het hoofdgerecht. Beetje raar maar goed. De cheeseburger is lekker. Alleen die steak is niet om doorheen te komen, zo taai! Dat eet ik niet op hoor. We hoeven ‘m gelukkig ook niet te betalen. Op de terugweg nemen we nog een lekker ijsje. Lone vindt het ook heel lekker, ze zit helemaal onder! Als het ijsje op is, ga ik nog even met haar in de draaimolen. Ze weet niet wat haar overkomt, hihi.
Op de markt staat een vrouw met typische likeurtjes uit Sardnië. Hè wat naar, we mogen even proeven. Ze heeft twee soorten. Een kruidige en een crèmerige. De laatste is wel heel lekker. We nemen een flesje. Mjam! Ok, nu echt naar de auto want Lone moet met gierende banden naar bed!
Vrijdag 31 augustus
Vandaag doen we weer een dagje zwembad. Ik begin de dag met het reisverslag. Het typen zelf vind ik nooit leuk, maar het is toch wel de moeite waard voor later. Anders vergeet je zo snel wat je hebt gedaan op vakantie. Vandaag niet veel hoor, trouwens. We spelen lekker met Lone en hangen een beetje in de zon met een boekje erbij. Als lunch nemen we een tosti bij het zwembad. Met een latte macchiato, die zijn hier zo lekker. Aan het einde van de middag besluit Lone een praatje te maken met de Engelse barman. Ik hoor hem zeggen: “You’ve been very quiet today” Haaahhaaa! Jaja, ook hier staat Lone bekend als een herrieschopper! Bas en ik hebben ons erbij neergelegd. Lone is nu eenmaal zo en als ze haar zin niet krijgt schreeuwt ze. Tja… maar vandaag dus gelukkig niet. Ze brabbelt in het wilde weg tegen de barman en we vangen de woorden “politics” en “philosophy” op, haha. Dan komt Amy er aan. Ze spelen nog even lekker samen aan de rand van het zwembad.
We eten nog een ijsje en dan gaan we douchen. Ik maak spaghetti pesto thuis, zodat Lone weer op tijd naar bed kan. Als ik kook, gaat Lone met papa spelen in het speeltuintje hierachter. Er staat een schommel en een glijbaan, net als thuis. Ze vindt het helemaal geweldig. Ik app Bas tijdens het koken of hij een flesje wijn bij de zwembadbar wil halen, want de wijn die ik gisteren bij de supermarkt heb gekocht, mag eigenlijk die naam niet dragen. Zo goor! Als Lone op een oor ligt, doen Bas en ik gezellig een potje Mens Erger Je Niet en dammen op de Ipad. Grappig. Later nog een potje “echt” Rummikub. En oeps! Is die fles wijn nou al leeg! Dan trekken we dat crème likeurtje toch even open die we van de week hebben gekocht!
Zaterdag 1 september We dachten dat het vandaag een beetje bewolkt zou worden, maar we zien zon! Dus nadat Bas en Lone broodjes hebben gehaald en we die samen met een gekookt eitje lekker hebben opgegeten, snellen we ons naar het zwembad. Geen strand, we hebben geen tijd te verliezen 😉 Het is zelfs best warm nog. Dat krijg ik het trouwens ook van het boek dat ik aan het lezen ben; ‘Vijftig tinten grijs’. Gewoon een pornofilm op papier zeg maar. Hihi. Ilona vraagt via What’s app of ik Bas al heb besprongen…hihi. Voordat Lone haar middagslaapje gaat doen, eten we even een lekker broodje tonijn. Zodra ze slaapt, kunnen we weer terug het zwembad, met dank aan de babyfoon app die me twee dagen van m’n data limiet heeft gekost. Toch wel handig nu.
‘s Middags komt vriendinnetje Lotte uit Amsterdam ook nog even zwemmen. Een dondersteen. Net zo als Lone rent ze heen en weer langs het zwembad. Stiekem het trappetje op, omdat dat niet mag. Zwembadjes om? Now way mama! Na het zwemmen krijgt ze het koud en wordt ze het zat. Ze gaat met haar papa en mama naar huis. Maar gelukkig zien we dat vriendinnetje Amy uit Den Haag er aan komt. Samen spelen ze met hun speelgoed. Er is zelfs nog meer speelgoed bijgekomen vandaag. Onze Duitse overburen zijn vandaag vertrokken en hebben Lone wat leuk strandspeelgoed gegeven. Een emmer, schepjes, harkjes en een gieter. Hoe meer speelgoed voor de dames, hoe beter!
Bonnie, Rick (de ouders van Amy) en Amy zijn vandaag naar Santa Maria Navarrese geweest, een dorpje hier in de buurt. Dat was leuk. Er meren daar ook boten aan, die je een dagje meenemen naar de mooiste stranden en grotten van deze streek. Ze vragen ons of we het leuk vinden om een keer een halve dag te gaan varen met zo’n boot. Dat lijkt ons natuurlijk wel wat. Rick gaat meteen bellen naar de botenmaatschappij. Helaas varen ze alleen hele dagen. En dat is met de dames niet zo handig. Als ze hun middagslaapje missen, zijn ze niet te genieten. Rick vraagt ook nog aan de man van de receptie of hij nog schippers kent die ons een halve dag willen meenemen. Hij kent er wel een, naar dan moeten we een zeilboot huren voor 360€ per halve dag. Dat is weer een beetje te gortig! Jammer, het gaat niet lukken. Na het douchen gaan we naar de pizzatent waar we de afgelopen zondag hebben gegeten. Ik weet al wat ik ga nemen! Pizza Galleria, met mozarella, basilicum en verse smaakvolle tomaten. Bas neemt pasta met olie, knoflook en kaas. Ook die smaakt heel goed, zelfs bij Lone. Onze ‘goede’ eter deze vakantie duwt de slierten naar binnen alsof ze is uitgehongerd! Mooi!
Als we weer terug zijn en Lone op bed hebben gelegd, doen Bas en ik nog een gezellig potje Rummikub op het terras. Onder het genot van een rode wijn uit Sardinië.
Zondag 2 september 2012
Vandaag is het helaas echt slecht weer. De zon redt het niet om de wolken te verslaan. Het zijn er teveel. Jammer. Maar gelukkig hebben we al bedacht wat we gaan doen, omdat we dit al hadden verwacht. Eerst gaan we met z’n drietjes broodjes halen bij de bakker. Voor Lone is dit elke dag een zen moment, want ze geeft de hele weg geen kik en kijkt alleen maar om zich heen. Van de aardige mevrouw achter de toonbank, krijgt ze een broodje waar ze lekker aan begint te knagen.
Na het ontbijt gaan we naar de beroemde ‘Albatrax red rocks’ een stel rotsen hier in de buurt. Ze zijn rood. Het schijnt wel leuk te zijn om gezien te hebben, hoorden we van Rick en Bonnie. En er ligt een cache voor Bas om te zoeken. Nou, hebben we twee vliegen in een klap. Wat wil je nog meer. De rode rots is wel mooi inderdaad. Ik maak een mooie foto van Bas samen met Lone in de rots.
De cache ligt een stukje verderop. We lopen er heen. Het is hier een beetje vies. Overal ligt afval. Het is me al eerder opgevallen dat ze het niet zo nauw nemen met schoonmaken in de straten van Arbatrax. En hier in de rotsen dus ook niet. Ik vermaak Lone en probeer haar niet alles in haar mond te laten stoppen, terwijl Bas op zoek gaat naar de schat. Na een tijdje zoeken heeft hij hem gevonden. Joepie! We spreken af dat Bas en Lone naar huis gaan om Lone een dutje te laten doen en dat ik even boodschappen ga doen voor de komende week. Het is vet druk in de supermarkt! Iedereen gaat met dit bewolkte weer boodschappen doen. Na een uurtje ben ik weer terug. Lone is ook weer wakker. Volgende bezienswaardigheid; Santa Maria Navarrese. Deze plaats schijnt leuk te zijn en is niet te ver weg. De heenweg rijden we wat om, omdat Bas een looproute wil bekijken voor morgen. Onverwacht komen we nog een leuk strandje tegen. We stoppen even en maken wat foto’s.
Santa Maria Navarrese is een knus dorpje met een mooi strand. Helaas zijn de winkeltjes allemaal dicht omdat het zondag is. We lopen een rondje en gaan dan zitten bij een leuk uitziend restaurantje voor een salade caprese. Er komt alleen niemand langs om ons te serveren. De obers lopen wel heen en weer, maar onze bestelling opnemen ho maar. Als Bas ook nog eens een slecht recensie van dit restaurant vindt op Google (“Do not go there, it looks nice but the food sucks”) ben ik het helemaal zat en staan we op. Zelfs dat hebben ze niet eens door, volgens mij. Er is een leuk speeltuintje voor Lone tegenover dus daar gaan we even schommelen en van de glijbaan. Daarna zoeken we nog een cache voor Bas. In de buurt van de cache is een strandtentje. Hier worden we tenminste wel geholpen. Ik neem een Coronaatje en krijg daar een limoentje in, maar ook zout op de rand van het flesje. Dat is best lekker! Bas houdt het bij een ijskoffie. En Lone krijgt limonade met een paar chipjes. En een versiering voor in cocktails, van de barman met wie ze aan het sjansen is. Een stokje met gekleurde sliertjes. Is ze weer 5 minuten zoet, hihi.
Even later stappen we weer in de auto op weg naar het appartement. Het rijgedrag van de Italianen op Sardinië trouwens, is werkelijk doodeng. Of ze rijden 30 op een weg waar je 70 mag, zodat iedereen ze gaat inhalen. Wat soms nogal eng is, als je bijvoorbeeld in een bergachtig gebied rijdt met veel bochten. Of ze rijden veel te hard, zodat ze jou in gaan halen op wegen waar dat helemaal niet is toegestaan, met gevaar voor eigen leven. Ook is het langs de wegen best vies. Vuil en zelfs vuilniszakken langs de weg zie je geregeld. Zo zonde van dit mooie eiland. Het wordt slecht onderhouden. De overheid heeft geen geld en de inwoners doen er niets aan om de boel schoon te houden. Jammer. Maar in ieder geval, als we weer terug zijn, maak ik spaghetti voor ons. Met die heerlijke parmezaanse kaas die ze hier hebben erover gestrooid. Smullen! Bij de bar hebben we weer een lekker rood wijntje gehaald voor erbij. Als we Lone op bed hebben gelegd, gaan we lekker zelf ook relaxen. Heerlijk boekje lezen op bed. Laat deze vakantie nog maar lang duren alsjeblieft!
Maandag 3 september
Gelukkig zijn we gisteravond vroeg naar bed gegaan, want Lone is een keer of wat wakker geworden vannacht. Ze begon steeds ineens te huilen. Of een droom, of dorstig, koud, een mug, het kan het allemaal zijn. Arm meissie. En arme papa en mama ook. We waren niet al te blij. Maar ja, dat kan gebeuren. Om half zeven is ze weer wakker en we proberen of ze nog even tussen ons in wil liggen. Dat wordt een groot keetfestijn. Dus nee, dan weer terug naar haar eigen bed, want papa en mama vinden het nog iets te vroeg voor in de vakantie. Dat gaat mwa… een klein uurtje later staat Bas in z’n hardloopkleding en Lone ligt weer naast mij in bed. Ik doe nog een poging om haar te laten slapen en denk dat het lukt…..maar nee. 10 minuten later is mevrouw echt wakker en moeten we op mama’s Iphone “de beestjes” doen. Een app met allerlei dieren en de geluiden die ze maken. Vindt ze prachtig. Bikkel Bas loopt maar liefst 15 km vandaag. Als hij op de helft is, laat hij dat even weten. Hij zegt dat de lucht mooi blauw is! Gelukkig maar. Kunnen we weer een dagje de zon in. Lone en ik halen broodjes bij de bakker dit keer. Ze krijgt weer een lekker bolletje van de aardige verkoopster. Als we terugkomen, is Bas ook al weer terug en gaan we ontbijten. Daarna snel naar het zwembad! Het is inderdaad supermooi weer! Al gauw komt Bonnie aangelopen met Lone’s vakantievriendin Amy. Ze waren ook vroeg wakker vandaag en zagen ook dat het mooi weer is. Gezellig! Nu kunnen de dames nog even samen spelen vandaag. De laatste dag, want morgen vertrekken ze naar Corsica. Ze hebben de grooste lol samen en ze babbelen wat af tegen elkaar. Wij kunnen er geen woord van verstaan, maar het lijkt echt of zij elkaar begrijpen. Geweldig om te zien. Ook zijn ze ondeugend samen, want ze willen steeds met natte voetjes bij de bar naar binnen lopen en blijven dan net bij de ingang naast elkaar staan. Ze weten wel dat het niet mag, de boeven. Wij hebben niet veel rust in ieder geval, dat is duidelijk!
Als ze het tegen enen wel zat zijn, gaan we terug naar het appartement voor een middagslaapje. We pakken alles in en bedenken dat we een kleinigheidje kwijt zijn; de sleutel. Ik heb nog een fles water gehaald en een flesje drinken voor Lone. Zou ik de deur niet op slot hebben gedaan daarna? We gaan kijken. Nee de deur zit op slot… shit. We keren de tassen nog een keer om. Nee ook echt niet hier. Nog een keer terug naar het zwembad dan maar. Ze moeten ergens liggen. We zoeken en zoeken en zoeken, maar we kunnen ze echt niet vinden. Lone heeft de sleutels waarschijnlijk kwijtgemaakt. Er zitten een aantal putten rond het zwembad en ze zal ze daar wel in hebben laten vallen. We moeten naar de receptie voor een nieuwe sleutel, het is niet anders. We legen uit wat er waarschijnlijk is gebeurd en krijgen gelukkig een reservesleutel. Daar gaat de borg! Al gaan ze morgen wel de putten leeghalen, wordt er gezegd. Hopelijk vinden ze wat! Als Lone wakker is geworden, is het helaas geen mooi weer meer om naar het zwembad te gaan er zijn weer wolkjes. Wat zullen we dan gaan doen, het is nog vroeg in de middag! Ik bedenk dat we wel naar Tortoli kunnen gaan. We frissen ons op en stappen in de auto. Tortoli ziet er helaas een beetje “gesloten” uit. De winkels zijn dicht. Een soort Italiaanse siësta zeg maar. Jammer. En het kermisje is ook al weg! Dan moeten we iets anders verzinnen. We pakken de kaart erbij en prikken een plaats waar we heen zullen rijden. Het wordt Lanusei. Het is maar een half uur rijden. En wat voor half uur. Wat ik dus van te voren niet weet, anders had ik het NOOIT gedaan, is dat Lanusei hoog in de bergen ligt. En dat we dus bocht voor bocht voor bocht voor bocht naar boven moeten rijden voordat we er eindelijk zijn. En Lone krijst het ook nog eens uit in de auto. Hè.. gezellig. Kotsmisselijk komen we aan in Lanusei. Ja, Bas ook. Hij zegt dat het door de ijle lucht komt. Ik denk dat het gewoon door al die stomme bochten komt. En om nou te zeggen; “wat een mooie stad!” Nee… er is een handjevol winkels waarvan een halve hand vol open is. En verder is het een oud vervallen gehucht eigenlijk. Dit was dus ook geen goede keus. We hebben gewoon een pechmiddag. Als we een klein rondje hebben gelopen en een paar winkeltjes zijn ingegaan, besluiten we dan ook om maar weer te vertrekken. Als we godzijdank weer heelhuids bij het huisje zijn, vinden we dat we wel een cocktail hebben verdiend. Het regent! Daarom besluiten we om een pizzaatje te laten bezorgen bij ons appartement. Lekker makkelijk. We komen gelukkig Bonnie nog even tegen, we hadden haar natuurlijk vanmiddag niet meer gezien vanwege het slechte weer en ze gaan morgen weg. We kletsen nog even gezellig. We hebben nog wat tijdschriften voor elkaar en daar schrijven we onze emailadressen op om wat foto’s en filmpjes van de dames uit te wisselen. Het was leuk ze te hebben ontmoet. Jammer dat ze weggaan. Als wij aan de cocktail zitten en Lone kan hier ook lekker aan het kleuren is onder het genot van een doos rozijnen, zit de barman op zijn praatstoel. Het is een Engelsman die op zijn zeventiende is gaan rondreizen en na heel wat avonturen hier terecht is gekomen. Hij is gescheiden en heeft een dochter van zeven hier op het eiland. Hij werkt eigenlijk voor haar, want verder heeft hij niets! Hij kan wel in het noorden van het eiland gaan werken om meer te verdienen zegt hij, maar dan is hij weer te ver van zijn dochter. Het een of het ander dus. Heel naar allemaal. Al vindt hij zelf van niet, hij is wel tevreden met zijn leven. En dan zitten wij hier, de ene na de andere euro stuk te slaan aan cocktails en etentjes. Dat is dan een beetje dubbel. Dochters… die van ons gooit ondertussen een gum het zwembad in. Ondeugd. De pizza’s komt zo dus we gaan huiswaarts. Ze zijn weer lekkerrrr! Na het eten doen we nog een wijntje samen, als we Lone moe maar voldaan in bed hebben gedropt.
Dinsdag 4 september Vandaag is er helaas weer slecht weer op komst. Althans, het is geen zwembad of strand weer. Bas had het gisteren over Cagliari. Dat is een van de grote steden van Sardinië. Het is wel een eind rijden, ruim twee uur, maar het schijnt wel de moeite waard te zijn. En anders zouden we hier in de bewolking moeten blijven zitten. Dat is ook geen succes. Dus we gaan op pad! Lone achterin met een koeka en een fles drinken. Dan houden we haar hopelijk even rustig. Op een gegeven moment valt ze is slaap. Het is inderdaad een fiks endje. Helemaal die bergweggetjes lijken oneindig. Het voordeel is wel dat hoe verder we rijden, hoe mooier het weer wordt. Als we er bijna zijn, zien we een mooi strandje waar je met de auto mag komen en kunt parkeren. Even de benen strekken. Het strandje heet “Regina”. We maken een paar mooie foto’s en drinken even wat. Het strand bestaat voornamelijk uit keitjes. Dat vindt Lone wel leuk, ze wil ze allemaal meenemen voor oma Ine. We kiezen een mooie witte uit tussen allemaal donkere. Het is nog een klein stukje rijden voordat we er zijn. Het is zo’n drukke stad dat we maar bij de eerste de beste vrije parkeerplaats gaan staan. We vragen aan een paar Italianen hoe we het beste naar het centrum kunnen lopen en waar het is. Met handen en voeten proberen we er uit te komen want ze spreken niet echt Engels. We vragen het aan verschillende mensen en komen wel tot de conclusie dat we niet in de buurt van het centrum zijn. Toch maar weer omkeren naar de auto dus. Shit. Een meneer heeft ons een winkelstraatnaam gegeven waar we heen kunnen navigeren. Zelfs met de auto is het nog wel even een stukje rijden. Goede keus dus om niet te gaan lopen. We vinden gelukkig een plekkie! Uitstappen en gaan! We lopen natuurlijk eerst weer de verkeerde kant op, typisch ons! Maar eindelijk komen we dan in een echte winkelstraat terecht. We zien een super grote ijswinkel! Die kunnen we natuurlijk niet negeren! Volgens mij hebben ze alle smaken van de wereld! En het ziet er heel schoon uit allemaal. Lone krijgt ook een hoorntje. Ze vindt het heerlijk. Papa en mama ook.
Nu hebben we weer genoeg energie om te gaan winkelen. Alleen, we zijn nu al een paar winkels tegen gekomen die dicht zijn. Waarom zou dat zijn? Het is twee uur in de middag. Het zal toch niet… Weer siësta. Van twee tot vijf. Hahaha! We hebben twee uur gereden om te komen winkelen in de hoofdstad en dan zijn de winkels dicht! Wat zijn we toch een ezels, dit hadden we kunnen weten. Alleen de warenhuizen en wat Mango achtige winkels zijn open, maar die hebben we in Nederland ook. Hebben wij dit! We zien een leuke winkel met lokale producten. Deze is ook open. We kopen hier wat kruiden en rode wijn. Wel lekker voor bij het eten vanavond. Ik wil ook nog wel even een warenhuis in. Bas heeft geen zin om mee naar binnen te gaan dus hij blijft met Lone buiten wandelen.
Ze hebben wel leuke dingen. Ik kom naar buiten met een leuke rok van Desigual. Bas en Lone lopen even verderop. We gaan maar weer naar Arbatax. We kunnen wel wachten tot de winkels weer opengaan om vijf uur, maar we moeten ook nog twee uur terug rijden en dan wordt het helemaal zo laat. Wat jammer dat we dit niet van tevoren wisten. Dan waren we vroeg vertrokken zodat we ‘smorgens hadden kunnen winkelen. Maar goed, we hebben toch wat gescoord vandaag! Tom Tom leidt ons terug via de bergen. Er rijdt een vrachtwaen voor ons die we dus niet kunnen inhalen. Heel prettig. Als we na ruim twee uur weer terug zijn in Arbatax, zie ik ineens een hele grote Bata schoenenwinkel. In ons dorp! Hihi. Daar moeten we natuurlijk ff kijken. Bas ziet een paar mooie blauwe stappers. Ze zijn er in zijn maat. Geluksvogel! Heeft hij ook nog wat gekocht vandaag! Als we weer bij het huisjes zijn, maak ik gevulde pasta. Daarna even gezellig Rummikubben. Het was een leuke dag, ondanks dat we een beetje pech hadden.
Woensdag 5 september Bas gaat eerst weer lopen. Een klein rondje. Als hij terug komt zegt hij dat het redelijke blauw is buiten, maar dat hij boven de bergen bewolking ziet. Shit niet weer zo’n bewolkte dag hoor, daar hebben we er nu wel genoeg van gezien! Na het ontbijt gaan we daarom gauw naar het strand voor het geval dat! We parkeren waar we de worige keer ook stonden en lopen het strand op. Hè gelukkig, de zon schijnt. Als we een stap op et zand zetten zien we een mevrouw met een baby op haar arm aan rennen en hartverscheurend schreeuwen: “Aiuto!!!!!!!! Aiuto!!!” Ze is totaal in paniek. Eerst denk ik dat er iets met de baby is, maar later zien we dat ze met haar hele familie daar op het strand is en dat een van de familieleden in elkaar is gezakt. “We moeten 112 bellen Bas” en ik heb m’n telefoon al gepakt. Bas zegt dat hij ziet dat iemand anders al aan het bellen is en dat ik sowieso geen Italiaans spreek, dus dat het geen zin heeft. Ik sta helemaal te rillen. Wat verschrikkelijk. Steeds komt die schreeuw van die mevrouw weer terug. We lopen een stuk verder. Ondertussen zien we gelukkig dat het familielid weer bij kennis is. Er komt een ambulance aan om de meneer of mevrouw op te halen. Wat vreselijk voor die mensen. Gelukkig is het goed afgelopen. Pff.
We kunnen gelukkig weer genieten van elkaar en van het zonnetje. Lone is lekker aan het spelen met haar emmer, gieter en de bal van de buren en wij zijn een beetje aan het zonnen, kijken en aan het lezen. Maar even later komt er een wolk. En die wolk blijft hangen. En die wolk wordt steeds groter en gaat dan helemaal niet meer weg. En het gaat waaien. Je kunt me dus niet chagrijniger krijgen. Als we bewolking hadden gewild, waren we wel in Nederland gebleven. Waar het nu overigens wel mooi weer is!! “Je kunt nu wel gaan zitten mokken, maar het heeft weinig zin, daar gaan die wolken niet van weg” zegt Bas verstandig. We leggen Lone in de buggy om te gaan slapen en hopen dat de zon in de tussentijd terugkomt. Maar dat doet ie helaas niet. Als ze weer wakker is, gaan we. We doen nog een paar boodschappen. Als we weer bij het appartement aankomen, is de zon warempel weer verschenen. Dan kunnen we nog mooi even gaan liggen bij het zwembad. We komen aan, gaan liggen en… wolk!!! Pfff het is echt niet onze dag vandaag zeg, tsjonge..Misschien kan een zalmpasta met een glaasje rode wijn uit de Sardinië winkel van gisteren het goedmaken. En dat lukt aardig gelukkig.
Als Lone gaat slapen, ga ik dit tikken en Bas een beetje lezen. Morgen zon!!!
Donderdag 6 september
Joepie! Het is mooi weer! Vandaag gaan we niets doen, behalve plat liggen in de zon, spelen en cocktailjes drinken! Lekker bij het zwembad. We zijn er al op tijd. Lone is in een ondeugende bui. Ze loopt steeds weg. Nu niet meer naar het grote bad, maar op de paden die naar andere appartementen leiden. Die liggen namelijk allemaal rondom het zwembad. Om de beurt kunnen Bas en ik op staan om die boef te gaan halen. En leuk dat ze het vindt!
Even later komt haar vriendinnetje Lotte er ook aan met haar ouders. Nu wordt het natuurlijk helemaal keten. Hup! Weg zijn ze samen. Lotte rent net zo hard met Lone mee. Nu rennen er vier ouders achter twee ondeugende meisjes aan. Lotte’s moeder probeert haar rustig te krijgen. “Lotte! Nu even zen!” zegt ze steeds. We lachen ons rot. Lotte’s ouders zijn van die Amsterdamse yuppen, beetje kakkerig, werken allebei full time, en de nanny zorgt voor Lotte. Dat is ook wel te merken want ze luistert voor geen meter. En dan komt er binnen een week of tien ook nog een tweede. Dat gaat wat worden daar in huis, hihi. Wat een heerlijke dag is het vandaag. In de verte zien we wel wat wolken, maar gelukkig blijven ze op afstand. we moeten nog even vol genieten, want na morgen is deze top vakantie helaas al weer over. Als we ons hebben opgefrist gaan we naar het dorpje om een leuk restaurant te zoeken. We zien wel een leuke aan de haven en lopen er heen. Het ziet er gezellig uit en is niet al te druk. We hebben voor Lone de kleurpotloden meegenomen en daar vermaakt ze zich zeker wel weer 10 minuten mee! Gelukkig kan ze ook hier wel een beetje rondlopen.
Het voorgerecht is prima. En Bas zijn hoofdgerecht ook, alleen ik heb tonijncarpaccio en die is werkelijk smerig. Ik zeg tegen de ober dat ik het vies vind en dat we niet willen betalen. Dat moeten we volgens hem dan maar tegen zijn baas zeggen. Die komt er dan ook aan. Deze man doet heel moeilijk omdat ik er wel wat van had gegeten volgens hem. En andere gasten hadden ook niet geklaagd. Dus met andere woorden: pech voor mij. Wat een k-tent. Jammer, de locatie is zo leuk. Bas heeft gelukkig wel goed gegeten. En Lone ook, vooral veel tomaat.
Vrijdag 7 september
Vandaag de laatste dag. Snif! Wat is het toch weer voorbij gevlogen! Maar laten we daar nog even niet aan denken, we gaan nog een dagje genieten! We hebben geen zin om naar het strand te rijden, dus we doen nog een dagje zwembad. Eerst even lekker zitten met een heerlijke Macchiato van de barman. Lone heeft het vluchten uitgevonden hoor, oh oh oh, het wordt weer zo’n dag. Ze giert het weer uit! Al snel is ze het zat, want het was een latertje voor haar gisteravond. Daarom brengen we haar rond een uur of elf naar het appartement voor een slaapje. Bas zet de babyfoon app aan en wij gaan weer terug naar het zwembad. Even chillen! Ik ga lekker zonnen en Bas leest de Voedselzandloper onder de parasol. Even later ga ik ook lekker lezen, Vijftig Tinten Grijs is bijna uit! Lone slaapt twee uur! Ze was dus wel erg moe! We eten even een lekker broodje tonijn en dan gaan we met z’n drietjes weer terug naar het zwembad. Lotte “zen” is er ook. De dametjes spelen weer even samen, al kunnen ze soms ook wel een beetje nijdig tegen elkaar zijn. Ze laten zich allebei de kaas niet van het brood eten.
Bij de ingang van de zwembadbar hangt zo’n ijskaart en die heeft Lone sinds kort ontdenkt: “Ijsse ijsse ijsse!!!! Papa ijsse!!” “Ok, jij mag een ijsje.” De barman staat ons al op te wachten. Lone krijgt een ijsje met tinteltjes erop, ze vindt het heel interessant! Later in de middag is het toch wel weer tijd voor wat alcohol. Bas neemt een biertje en ik een Pina Colada. Lone maakt weer een mooie tekening aan de kleurtafel, samen met de barman. Ze krijgen een steeds betere band, hihi. Rond zessen is het dan toch echt afgelopen. We gaan douchen en eten. Ik maak voor het laatst een pasta’tje hier. Omdat we morgen heel vroeg weg gaan en er dan niemand aan de receptie zit, gaan we na het eten alvast uitchecken. Ook nemen we afscheid van de barman. Hij vindt het jammer dat we gaan. Het seizoen loopt op zijn einde en het wordt steeds stiller voor hem. Hij zal zelfs Lone’s gegil missen zegt hij. Ze zijn nu eenmaal vriendjes geworden. We geven hem een hand en bedanken hem voor de goede zorgen. Lone gaat naar bed en Bas en ik pakken de koffers. Morgen begint de dag vroeg.
Zaterdag 8 september
Om vijf uur gaat de wekker. Pfoeh, wat vroeg. Naar huis vandaag, oh ja. Bah! We kleden ons aan en doen zo zachtjes mogelijk zodat Lone nog even kan bljven liggen. De laatste spulletjes gaan in de koffer. Inmiddels is Lone ook wakker geworden. Ik kleed haar aan en Bas brengt ondertussen alles naar de auto. Dag huis! Ik vind het altijd zo raar om dan ineens weg te gaan. Het is toch twee weken ons “thuis” geweest en vanaf nu zien we het nooit meer. Nou ja. Eenmaal onderweg geeft de tomtom een andere route aan naar het vliegveld dan de borden. We kiezen ervoor om de borden te volgen. Dat hadden we dus nooit moeten doen! Zestig kilometer lang worden we door de bergen geleid. Bochtje voor bochtje. My favorite. Vreselijk! En gaan we het nu wel op tijd redden naar het vliegveld! We zitten dus vrij gestresst in de auto, die ook nog getankt moet worden. Gelukkig zijn de bergen op een gegeven moment achter ons en kunnen we een beetje plankgas geven. We gaan het redden. Gelukkig! Als we de auto hebben ingeleverd, lopen de naar de vertrekhal. Nadat de koffers zijn ingecheckt, is er zelfs nog even tijd om wat winkeltjes te bekijken. De vlucht vertrekt op tijd. We kunnen boarden. Ik zie in mijn ooghoek op het nippertje dat Lotte en haar ouders en ook aan komen rennen. Zij waren dus wel bijna te laat! Pfff! Later horen we dat Lotte op het laatst nog even de hele auto had ondergekotst. Lekkah. In het vliegtuig verloopt alles een beetje chaotisch. Het schijnt dat het gewicht van alle bagage in het vliegtuig niet goed is verdeeld. Hetvliegtuig zit qua passagiers niet vol, dus daarom moet iedereen verspreid over het vliegtuig gaan zitten. Dat is voor mij als vliegliefhebber toch wel allemaal heel geruststellend. Goed…Na het opstijgen mogen we een ander plekje kiezen en hebben we met zijn drietjes drie stoelen tot onze beschikking. Lone hoeft niet de hele reis op schoot. Twee uur later landen we weer veilig op Hollandse bodem! Nu, snel naar de koffers. Op Schiphol zijn er ongeveer 50 bagagebanden. Hiervan zijn er op dit moment 30 ongebruikt. Nu krijgen ze het toch nog voor elkaar om de bagage twee totaal verschillende vluchten te lossen op 1 band. Met verkeerde tijden erbij. Wij zouden eerst komen en dan de andere vlucht, maar het gaat dus andersom. Daarnaast komen de buggy’s weer op een andere band. Heel handig voor de mensen met twee koffers en een buggy en een moe kind, zoals wij. We lopen maar heen en weer van de ene band naar de andere en er komt niets. En we willen zo graag weg hier! Een uur, vijftien minuten en een boel ergernis later hebben we alles eindelijk. We zeggen dag tegen Lotte en haar ouders en gaan richting de trein. Bas heeft al kaartjes gekocht dus dat scheelt. Alleen het zou wel handig zijn als de treinen ook zouden rijden. Dit gaan we niet menen hè.. please. Vanwege werkzaamheden in de Schipholtunnel rijden er vandaag geen treinen. We zijn er zo klaar mee hier op Schiphol dat we een taxi pakken naar huis. Wel duur, maar goed. Eenmaal thuis staan de opa’s en oma’s snel op de stoep om ons te verwelkomen! Raar om weer thuis te zijn, maar ook wel weer lekker. Het echte leven begint weer. We moeten weer aan de bak morgen. Wat hebben we genoten van de afgelopen twee weken! Luf joe Bas en Lone!
Afgelopen Kerst hebben we weer een heel leuk cadeautje onder de boom gekregen van Ine. Tijdens de gourmet kregen we verschillende hints onder onze neus geschoven. En natuurlijk, pas aan het einde van de avond kregen we de finale hints (zand en schelpen) en wisten we wat het was: een weekje Valras Plage!
Vrijdag We vertrekken vanaf Rotterdam airport. We moeten met twee auto’s want met z’n allen plus bagage in Bas z’n Peugeotje gaat ‘m niet worden. Gelukkig is Bert zo lief om Annie te brengen. Ze rijden achter ons aan. Wij parkeren bij lang parkeren – 100 m vanaf de vertrekhal, haha. Het is een heel relaxed vliegveld. Heel klein, geen rijen bij de balie, top! We zijn binnen vijf minuten ingecheckt. Tijd genoeg dus nog voor een lekker bakkie en een broodje. Dan kan Bert nog even in alle rust afscheid nemen van z’n liefje 😉 Nadat we Bert hebben uitgewuift, gaan we door de douane. Het is zo grappig, 2 winkels en 6 gates en dat was het. We krijgen een wisseling van gate door. O jee. Iedereen loop van nummer 4 naar nummer 6. Oh nee, toch niet. Iedereen loopt weer terug. Hihi. In het vliegtuig is het gezellig voor Lone. Voor en achter ons zitten kindjes. We wisselen koekjes uit en spelen met Lone’s hond Woef, haar grote steun en toeverlaat die ze heeft gekregen van ome Gakkie en tante Daan. Woef en Lone waren even groot, toen ze elkaar voor het eerst ontmoetten. Sindsdien zijn ze onafscheidelijk. Het is prachtig weer in la France. Nadat we de koffers van de band hebben gehaald, lopen we naar de autoverhuurder. We krijgen een mooie grote auto, een Renault Altitude. Het rijdt ook geweldig! Op weg naar Valras! Lone heeft nog niet zo veel slaap gehad deze reis, dus ze valt als een blok in slaap. Een uur later komen we aan in Valras Plage. We zien Ine en Dick al op ons staan wachten voor het hotel. We lossen de bagage en Bas, Annie en Lone blijven bij het hotel. Dick stapt naast mij in om een parkeerplek te wijzen. Gelukkig vinden we er een in de buurt van het hotel.
We hebben super leuke appartementjes. Bij binnenkomst rechts is de badkamer met bad en douche en verderop de woon/slaapkamer met een keukentje en een groot balkon. Wij kijken uit op de straat en op de zee. Annie woont tegenover ons. Ze kijkt uit op de binnentuin van het hotel. Ine en Dick wonen precies boven ons. Als we de koffers hebben uitgepakt en onze zomeroutfits aan hebben gedaan, gaan we richting het nabijgelegen winkelstraatje, om winkeltjes te kijken en om wijn te scoren bij een van de lokale wijnboeren. Hier verkoopt men namelijk wijn uit een ton. Deze is lekker en goedkoop. Ine en Dick hebben vaste adresjes. Met een panini in de hand lopen we naar wijnboer 1. Helaas heeft zijn producent niets geleverd. Jammer. Op naar wijnboer 2, hij zit in het winkelstraatje. Wat een leuke winkels. Vooral de kledingzaken zijn leuk, zowel voor heren en dames als voor kinderen. Ik zie de meest enige kleertjes voor Lone. En superleuke ieniemini Crocs. Zooo leuk! Helaas hebben ze niet Lone’s maat, dus we lopen verder. Een winkel later zien we ieniemini Havaïana’s. Ook zooooo leuk! Die kopen we! Zalmroze met Mini Mouse erop. Ze kan er nog geen stap op lopen, maar toch.
Dick en Bas schieten zowat wortel. Gelukkig zijn we bij wijnboer 2 aanbeland. Deze meneer heeft wel wijn in de ton. Alleen krijgen we met z’n vijfen een – zoals Ine het achteraf noemt – “oogspoelbakje” wijn om te proeven…zo weinig. Daarnaast is het nipje wijn ook maar ‘mwa-mwa’ qua smaak. Als het hoofd van de man Ine ook nog eens niet aanstaat, zegt ze: “we gaan weg! Moet je kijken wat een chagerijn! Die wil niks verdienen, dat is duidelijk. Kom!!” En daar gaat ze. Met het oogspoelbakje nog in de hand, loop ik flabbergasted achter de groep aan.. “we lopen nu dus gewoon weg Ine?” zeg ik nog. “Ja Joyce, we gaan!” Gelukkig hebben we nog een adresje verderop; wijnboer 3. Hier werkt een aardige mevrouw met 2 kindjes in de zaak. We proeven verschillende wijntjes en kiezen de Pic Poule de Pinet, een lekkere zachte. De mevrouw heeft lege spaflessen om het in te gieten en Dick heeft een tonnetje van 2.5 liter mee. Voor de heren nog een litertje Merlot. Ja, wij zijn heel wat van plan! Mevrouw heeft de omzet van de dag gelijk binnen. Haha. Op de terugweg zien we tot m’n grote vreugde een winkel die de ieniemini Crocs wel in Lone’s maat heeft! Joepie! Die nemen we natuurlijk. We zijn amper een paar uur in Frankrijk en Lone is alweer twee paar schoenen rijker. Voordat we naar het hotel gaan, drinken we nog wat in de zon op een terrasje. Lone wilt niet meer in de wagen, die mag kruipen. Al is dat ook wat lastig op een terras. Oma neemt haar even mee richting de zee, en daarna papa. En daarna gaan we maar. ’s Avonds eten we bij Ine en Dick een gebraden kippetje en Bas pizza. Wijntje uit de ton erbij! Beetje slap ouwehoeren. Ha heerlijk, vakantie.
Zaterdag We hebben om 9.30 uur afgesproken om met z’n allen bij ons te gaan ontbijten. Lone is al vrij vroeg wakker, dus we hebben alle tijd om een vers stokbroodje te halen bij de boulanger op de hoek. Daarna gaan we lekker naar het strand. Dick smeert zich in met olie en gaat vol de zon in. Als dat maar goed gaat! Lone vindt het zand heerlijk. Letterlijk… met handen vol tegelijk gaat het die mond in. Bah. De zee is heel koud, daar kunnen we niet in. Alleen pootjebaden. Maar dat geeft niet. Naarmate de dag vordert, gaat het steeds wat harder waaien, dat is minder. We worden zowat gezandstraald. Dat is niet lekker, dus we gaan terug naar het appartement. Op het balkon is het lekker. De wind is minder en de zon schijnt hier ook. Rummikubben kunnen we net niet, dat waait van tafel. Dan besluiten Annie en ik dat we de de Pic Poule de Pinet van gisteren soldaat gaan maken. Lone gaat even pitten. Bas gaat beneden Wifi-en in de binnentuin. Ine en Dick zijn mosselen kopen voor vanavond. Aangezien uiteten met Lone geen succes zal worden, hebben we besloten om thuis te koken. Annie en ik lusten geen mosselen, dus tegen de tijd dat ze bijna klaar zijn, lopen wij naar de traiteur/pizzaria op de hoek van de straat om voor ons en voor Lone pizza te halen. Dan kunnen we tegelijk eten. Helaas hebben de mosselen een andere mening, want ze willen niet echt gaan koken. Nog even wachten dus voor Ine, Dick en Bas. Nou ja, dan eten we een beetje verspreid, ook geen probleem. We kunnen lekker op het balkon eten. Het is nog niet koud buiten. Als Bas en ik Lone naar bed hebben gebracht beneden, doen we nog een klein drankje bij Ine, Dick en Annie boven. Dick heeft wel wat last van z’n schenen. Olie in combinatie met zon en wind, auw…
Zondag Vandaag is het moederdag. Bas heeft de wekker gezet, want hij gaat een rondje lopen. Lone en ik blijven lekker op bed, spelen met de Iphone. Papa heeft allerlei appjes voor Lone op de Phone. Vooral die met diertjes en dierengeluiden vindt ze heel leuk. Op de terugweg heeft Bas een stokbroodje meegenomen. We gaan iets vroeger ontbijten dan gisteren, 8.30 uur. Ine en Dick vinden dat iets te vroeg, dus die eten apart. Annie eet wel met ons mee. We nemen er een lekker eitje bij. Lone is dol op eitjes. Ze eet ze op met huid en haar. Voor moederdag heeft Lone een mooi cadeautje voor me geknutseld: een geverfd bakje met hartjes erop, en erin zitten pepermuntjes. Zo schattig! Dank je wel lieverd! Moeder Annie en moeder Ine krijgen vanavond een verrassing van Bas en van mij. We hebben nog wat tijd voordat we met Ine en Dick hebben afgesproken voor het strand, dus we gaan lekker even naar buiten. Het is een mooie dag. Op een terras aan het strand bestellen we een cappuchino. Even later komt de ober met drie enorme coupes met koffie met slagroom aangelopen. Dat is hier dus een cappuchino! De koffie is sterk, dus je moet de slagroom er echt in laten zakken. Lekker hoor! We kunnen Lone niet lang op haar plaas houden, dus als de koffie op is, gaan we meteen verder. We lopen even het strand op. Daar hebben ze allerlei speelapparaten voor kinderen, waaronder een glijbaan. Dat vindt mevrouw wel wat! Ze gaat gewoon zelf eraf, hup! Zonder angst. Geweldig. Even later gaan we met z’n allen naar het strand. Er is weinig wind, dus we kunnen lekker zonnen. Dick doet vandaag wel verstandig een doek over z’n benen. Oma Ine heeft allerlei leuke strandspeeltjes voor Lone meegenomen. En Opa Dick heeft schelpen uit de zee gehaald. Daar is ze wel mee zoet. Lone gaat verder weer lekker door met waar ze gisteren was gestopt: zand eten. En dat zand moet er natuurlijk ook weer uit. De eerste verrassing kregen we vanmorgen; wat een vreselijke stinkluiers! En rode billen natuurlijk, dat kan bijna niet anders. En toch blijven doen he, dat eten. De tweede verrassing kan dus niet lang uitblijven. Ze zit zonder luier te spelen, en kruipt dan richting oma Ine. Vervolgens gaat ze zitten op de voet van oma Ine. We maken er eerst nog een grapje over, maar dan gebeurt het echt: ze poept op de voet van oma Ine! We liggen in een deuk! Haha! Alsof ze het er om doet! Bas wil graag een fiets huren morgen. Er zitten wel een paar fietsverhuurders in de buurt, dus dat zou goed moeten komen zou je denken. Maar helaas. De eerste die hij bezoekt wordt bijna vader en gaat sluiten de komende dagen. En bij de tweede staat er nog maar 1 fiets buiten die niet geschikt is voor de tocht Bas in z’n hoofd heeft. Dus hij komt terug met lege handen. Morgen dan nog maar eens proberen bij een andere verhuurder die iets verder weg is. Lone zet stapjes los op het strand! Wel verstandig, want als ze nu valt dan valt ze zacht. We klappen voor haar! Heel trots stapt ze verder en laat zich daarna op haar billen vallen. Het gaat nu niet lang meer duren voordat ze echt gaat lopen, denken we. Als we allemaal schoon gedoucht zijn, lopen we naar de traiteur. We trakteren onze moeders op allerlei lekkere gerechten. We halen het restaurant wel naar huis! Dick heeft weer lekkere wijn gehaald bij de wijnboerin, op en top genieten!
Maandag Op maandag is er markt in Valras Plage. Dat is natuurlijk wel even leuk om te bekijken. Tenminste, dat vinden Annie en ik. Bas vindt dat niks, dus hij gaat met Lone naar de glijbaan op het strand. De markt is aan het einde van het winkelstraatje. Als we er bijna zijn, komen we voor Lone een leuk speelgoed setje voor op het strand tegen. Is wel leuk voor erbij. En niet duur. Er zijn net al in Nederland veel etenswaren op de markt te krijgen; brood, vlees, kaas, groenten en fruit. We nemen lekker frambozen en kersen mee. Verder is er vooral veel prullaria. We kijken nog even voor een extra petje voor Lone en Annie ziet een portemonnee, maar uiteindelijk blijft het alleen bij fruit. We komen Ine tegen, die gaat lekker worstjes, aardappels en sla maken vanavond en dat komt ze ook even hier halen. Als we weer aan het beging van de winkelstraat zijn, koopt Annie een paar tijgerslippers. Iets aan de kleine kant, maar ja, het is tijger hè. Die moeten gekocht worden. Annie heeft een dierenprinttik; koe, slang, tijger, het kan haar niet te gek zijn. Na een korte stop bij de supermarkt, brengen we de spullen thuis en gaan we richting het strand. Bas en Lone hebben al een mooi plekje uitgezocht. Het is mooi weer. Daar komen Ine en Dick ook al aan. Het is heerlijk op het strand, alleen gaat het steeds harder waaien. Vandaag hebben we geen zin om zo vroeg van het strand te gaan, dus we zetten alle drie onze parasols tegen de richting van de wind in. Als we maar plat genoeg blijven liggen, dan is het goed uit te houden, hahaha! Na een tijdje zijn we een van de weinigen die er nog zijn. Het is een komisch geheel. Annie en Dick zijn zelfs verbrand! ’s Avonds na het eten maken we lawaai en zingen we liedjes met Lone op het balkon, ze vindt het prachtig en deint vrolijk mee:
“Achter op de fiets Wiebel wiebel wiebel Hé daar hoor ik iets! Kriebel kriebel kriebel Paardje in de wei Hobbel hobbel hobbel Houd je vast aan mij Want daar komt een… Bobbel!!!”
Ze giert het uit als oma Ine haar oppakt op het moment dat de bobbel komt!
Dinsdag Bas begint de dag weer met een rondje lopen. Lone en ik draaien ons nog even om. Het is niet zulk mooi weer vandaag. Bewolkt en veel wind. Het is te koud om op het balkon te ontbijten dus dat doen we dan maar binnen. Bas zou eigenlijk vandaag gaan fietsen, maar het is te winderig. Dus dat wordt een andere indeling van de dag. Hij gaat eerst even wifi-en beneden. Dan ga ik even rummikubben met m’n moeder onder het genot van een lekkere café au lait. Lone doet even een ochtendslaapje. Ine en Dick zijn boven aan het lezen. We zouden eigenlijk morgen een bezoek brenge n aan Anko, een vriend van Ine van vroeger. Hij is geëmigreerd naar zuid Frankrijk en zij heeft daar vaak de zomervakantie doorgebracht voordat ze Dick ontmoette. Bas is er ook vaak geweest en ik een keer een paar jaar geleden. Nu het hier niet zulk mooi weer is, kunnen we beter vandaag gaan. We bellen Anko en gelukkig komt het uit. We kunnen om 13 uur terecht, Ine, Bas, Lone en ik. Anke en Dick blijven hier. Om 12 uur gaan we op pad. Het is 45 minuutjes rijden naar Bize Minervois, hier woont Anko. Hier is het wel super mooir weer. Wat een verschil. Anko hoort onze auto het pad op rijden en komt er aan gelopen samen het zijn hond Kato, alias Truus. Lone is natuurlijk helemaal in haar element met een hond in de buurt. “Aai, aaaaiii aaaaaiiii!” schreeuwt ze. Als Kato in haar buurt komt, giert ze van het lachen. Als we binnen aan een lekker kopje koffie (van Michel) zitten en gezellig aan het kletsen zijn, loopt ze ineens 10 stappen achterelkaar!! En nog een keer en nog een keer! Een record! Zo leuk. Het wordt tijd voor echt loopschoenen als we weer in Nederland zijn. Leuk om Anko weer eens te zien. We wisselen allemaal verhalen uit en lopen door zijn prachtige tuin. Een mooie plek om te wonen hoor! Ben jaloers! Twee uurtjes later gaan we weer terug naar Valras. Eerst zeggen we Anko’s buren nog even gedag, Carla en Martin. Dit zijn ook bekenden geworden van Ine en Bas in al die jaren. Dan stappen we in de auto. Anko slaat stijl achterover als hij ziet dat ik achter het stuur stap. “Rijd jij??” Haha, ik rijd altijd omdat Bas er niet van houdt. Dat is voor Anko even wennen, een vrouw achter het stuur. We zwaaien iedereen uit! “Tot ziens!!” Het was leuk om weer even langs te zijn geweest. Op de terugweg stoppen we bij de LIDL om de nodige boodschappen in te slaan. We hebben het zonnetje meegenomen naar Valras Plage! Top! Dick heeft Anke een sight seeing tour gegeven, ze hebben samen ergens wat gedronken en daarna een broodje gegeten op het balkon. Kortom, ze hebben zich prima vermaakt zonder ons. Omdat het al te laat is voor het strand, gaan we even het winkelstraatje in. Mama wil nog even iest leuks kopen voor Bert. Een shirt ofzo. En Bas wil ook wel even kijken of hij iets kan scoren. Waarschijnlijk wel, want de kledingzaken zijn heel leuk hier. we komen in een heel leuk zaakje met leuke fleurige overhemden en polo’s. Hier gaan we slagen. Bas wijst Annie op een polo voor Bert. Een roze met zwart en wit, heel leuk. Bas vindt het zelf ook wel wat en past ‘m even aan. Het staat ‘m super. Hij koopt ‘m voor zichzelf en mama koopt ‘m voor Bert. We lopen nog even een souvenirzaakje in voor een magneetje voor thuis en dan gaan we weer richting het appartement. De winkels gaan ook sluiten. Op een gegeven moment komen de verkoopsters van de kledingzaak van net naar ons toegelopen en vragen ons of we een plastic tas hebben meegenomen. “Hè, een plastic tas? Nee natuurlijk niet”, roepen we allemaal. We zijn toch geen dieven, zo kijken we elkaar aan. Dan wijst een van de meisjes naar een tas die Annie in haar hand heeft. Ze loopt rood aan. En nog wat roder. “Ooooooh sorry!! Wat erg!!! Ik dacht dat het een tas van Ine was. Oooohh wat erg hè!” “Mam, nee toch!!!” Hahahaha. We moeten allemaal lachen, maar we schamen ons tegelijkertijd ook! We zijn dus wel dieven. Onbewust natuurlijk. Hihi. Gelukkig zijn de verkoopsters niet boos. Ach, Annie doet het niet expres hè…. 😉 Vanavond eten we meloen met ham vooraf en daarna spaghetti. Heerlijk. Alleen iets minder dat ik bij het openen van een blikje tomatenpuree een paar spetters op mn broek krijg. En ik was gewaarschuwd, nog erger. Maar gelukkig is waswonder Ine in de buurt. Ze heeft ook al een paar met fruitvlekken besmeurde kleertjes van Lone gewassen deze week. “OMA wast door en door schoon!”
Woensdag De weersvoorspellingen geven aan dat het vandaag de laatste mooie dag is. Daar moeten we dus even flink van gaan genieten. Daarom gaan we direct na het ontbijt naar het strand. Er is wel zon, maar de wind is fris. Maar wij laten ons niet uit het veld slaan en leggen gewoon weer de parasols op de grond en gaan daar achter liggen. Nu is het toch nog heerlijk warm en beschut. Bas gaat richting de fietsverhuurder, hopelijk lukt het hem om vandaag een fiets te bemachtigen. Even later komt hij weer aangelopen. Het bedrijf is nog dicht… hij heeft ook geen geluk deze week wat het fietsen betreft. Annie beseft dat vandaag de laatste zonnige dag zou kunnen zijn en grijpt naar de olie. “Is dat nou wel verstandig mam?” Maar het zit er al op. We horen haar sissen. Hihi. Lone is zo lief aan het spelen vandaag met haar speeltjes. Nog maar af en toe neemt ze een hapje zand. Ze begint ook door te krijgen dat het toch niet zo lekker smaakt en dat die hele rode en zere billen van de laatste dagen daar wel eens van zouden kunnen komen. Dan maar zeewater drinken uit haar emmertje. Kijken wat dat voor effecten heeft. Bas gaat weer eens kijken bij de fietsenman. En ja hoor! Hij heeft een fiets! Hij trekt zijn fietsoufit aan in het appartement en gaat op pad. Hij gaat richting Beziers. Een mooie route langs het Canal du Midi. Daar geniet hij van de mooie omgeving zonder dat hij last heeft van het wegverkeer. Er zijn namelijk niet zo veel fietspaden hier. Af en toe appt hij een mooie foto van de plek waar hij even is gestopt. Ondertussen gaan Lone en oma Ine gaan even naar de speeltuin op het strand, op de wipkip. Ik ga even bij m’n sissende moeder en Dick liggen. Heerlijk in het zonnetje achter de parasol. Hè wat is het leven toch vervelend…. Na een paar uur komt Bas voldaan terug van het fiesten. Hij heeft het heerlijk gehad en mooie dingen gezien. In totaal heeft hij 35 KM afgelegd. Hij komt nog even lekker bij ons zitten uitrusten in het zonnetje. Als we na het strand weer allemaal schoongedoucht zijn, gaan we boven hamburgers eten. En chocoladeijs toe. Lone ook… die herken je bijna niet meer terug. Haar gezicht is compleet bruin. Het ijs ligt overal. Lekker! Ze heeft een nieuw spelletje uitgevonden. Lone blijft achter het raam staan en daagt oma Ine uit om haar te komen halen. Ze giert het uit van het lachen en als Ine eraan komt, weet ze niet hoe gauw ze weg moet komen! En dat natuurlijk tien keer achter elkaar. Prachtig. Dick en m’n moeder hebben toch wel wat last van hun verbrande benen en armen. Ine heeft daar wel een wondermiddeltje voor: zonnebloemolie met water. Ze gaat het maken. Ondertussen is mn moeder aan de beurt bij Bas die allerlei “vuur” spreekwoorden aan het verzinnen is. “Annie het vuur ligt je wel aan de schenen hè! Het gaat als een lopend vuurtje! Je bent als water en vuur!” Flauw, maar we komen niet meer bij! Annie en Dick smeren het goedje op de verbrande delen. Het helpt ook nog! Weer wat geleerd, hihi.
Donderdag Vandaag is het, zoals voorspeld, minder mooi weer. 19 graden en wolkjes. We doen rustig aan vandaag. Eerst even lekker ontbijten met een eitje. Daarna doen Annie en ik de afwas en spelen we met Lone. We ruimen alvast een beetje de kamer op want we gaan morgen alweer naar huis… Als Lone een slpaaje gaat doen, gaat Bas wifi-en in de binnentuin. Annie haalt benden twee cafe au lait en daarna doen we een potje Rummikub. Bas komt alweer terug, want hij vindt het te koud in de binnentuin. Hij gaat lekker lezen. Als Lone wakker is geworden en van oma Anke een banaantje heeft gekregen, komen Ine en Dick ons halen om te gaan winkelen. Ze hebben al boodschappen gedaan voor vanavond. We slagen weer goed in de winkelstraat!
Bas heeft een leuke roze korte broek en ik een leuk bloementruitje. Annie scoort een tijgerbroek en een heel mooi badpak. Verder een klok, placemets en een snijplank. Allemaal met dezelfde beschilldering van olijfjes. Heel leuk. Voor Bas neem ik in die winkel nog kruiden mee in een leuk glazen potje, voor de op BBQ. Lone krijgt een lief wit broderie jurkje van oma Annie. Ine en Dick hebben niets gekocht, maar ze hebben nog 2 weken de tijd. Ze blijven hier namelijk nog lekker vakantie vieren! Na het shoppen pakken we even een typisch Frans terrasje. Lone drinkt orangina met een lepeltje. Als ze het zat wordt, gaan we richting het strand om te kijken of we er echt niet heen kunnen vandaag. Helaas, het is echt te koud. Maar een keertje van de glijbaan kan natuurlijk wel. Maar Lone is ongeduldig en wil niet op haar beurt wachten. Uit nijd krijgt papa een krab in zijn gezicht! En dan is papa er klaar mee. We gaan naar het appartement en Lone gaat naar bed. Wij gaan met z’n allen bij Ine en Dick op het balkon een boekje lezen en zonnen. Het is hier wel lekker warm! Voodat we gaan eten gaan we alvast een beetje pakken. Dat scheelt morgen weer. We hoeven niet al te vroeg op, maar het is toch wel lekker als het alvast gedaan is. Lone blijft even bij Ine en Dick. Als we klaar zijn, kunnen we aan tafel. Ine, Dick en Bas eten voor de laatste keer mosselen en Annie en ik krijgen biefstuk met een lekker foie gras sausje. We moeten voor het eerst ‘s avonds ook binnen eten omdat het buiten te koud is. De komende dagen beloven ook niet al te best weer voor Ine en Dick helaas.
Vrijdag De dag van vertrek. We hoeven pas om 11 uur uit te checken en rond twaalven weg te rijden, dus we kunnen lekker rustig aan doen. Als we hebben ontbeten, afgewassen en als alles is ingepakt, verlaten we ons leuke appartementje. Na het uitchecken drinken we nog een bakkie met Ine en Dick, zij blijven hier nog een tijdje. We pakken de auto in en geven Ine en Dick een dikke kus. “Veel plezier nog en super bedankt voor alles!!” dan rijden we weg. Dag Valras Plage! Het was super leuk hier. Een uurtje later komen we aan op het vliegveld. Gelijk komt er een ventje van Europe Car naar onze auto om te inspecteren. En wat blijkt: We hebben schade… Hadden we zelf niet eens gezien. Wat kut zeg. Op de acherkant zit een kras. Het lijkt wel alsof iemand erlangs is geschuurd met iets. Nou ja. We horen het wel als we thuis zijn. Bas maakt nog wel even een foto. Na het inchecken, gaan we door de douane. Er is 1 winkeltje met sparfum en van alles. Montpellier airport is al net zo schattig klein als Rotetrdam airport. We moeten nog even wachten en dan kunnen we. De vlucht gaat weer prima met kleine Mien. We hebben met z’n drieen 6 stoelen tot onze beschikking, dus dat is perfect. Na de landing moeten we helaas vet lang op de koffers wachten. Er zijn twee kofferbanden en er zijn drie vliegtuigen, dus dat gaat organisatorisch helemaal mis. Mensen lopen van de ene band naar de andere en terug. Bert wordt ondertussen gek van het wachten want hij ziet mijn moeder wel, maar hij mag er niet bij, hihi! Uiteindelijk hebben we ze en kunnen ze elkaar in de armen sluiten. Mama gaat met Bert mee en wij moeten naar lang parkeren, dus we geven elkaar ook een dikke kus!
Dat was een topweekje! Allemaal super bedankt voor de gezelligheid!
