De maand juni stond voor ons in het teken van de verjaardagen van m’n moeder en schoonmoeder.
Anke werd op 22 juni 70 jaar en Ine werd op 11 juni 75 jaar!
Dat mochten we natuurlijk niet onopgemerkt voorbij laten gaan.
Zelf hadden ze al bedacht dat ze samen een feestje wilden geven om deze mooie leeftijden te vieren.
We maakten een gezamenlijke uitnodiging en deze ging in april op de bus naar alle gasten.
Bastiaan en ik wilden onze moeders graag een heel speciale belevenis cadeau geven.
Daarom namen we ze mee naar het enige 3-sterren restaurant van Nederland: De Librije.
Wij waren daar al samen geweest in 2022 voor mijn 40ste verjaardag, en we wisten zeker dat we onze moeders hier ook wel een heel groot plezier mee zouden doen.
Het eten is niet alleen heerlijk en wordt als een waar kunstwerk op je bord geserveerd, ook de hele sfeer eromheen is fantastisch. Je wordt van begin tot eind in de watten gelegd door het bedienend personeel. Het is een waar schouwspel hoe men “synchroon” iedere gast aan tafel een nieuw gerecht opdient.
Dus Bastiaan en ik waren er snel over uit dat we dit graag met onze moeders wilden delen. Maar.. het moest nog wel een verrassing blijven.
Al maanden van tevoren wisten we een tafel te bemachtigen voor woensdag 21 juni. Wij regelden oppas voor de meiden en brachten de opa’s op de hoogte van onze plannen.
Tot een week voor die tijd wisten de moeders zelf van niets. Totdat er een anonieme V.I.P. uitnodiging op de mat viel.
Mijn moeder werd gelijk helemaal nerveus. “Jij bent het hè Joyce, dat kan niet anders!” heb ik meerdere keren gehoord. Ik hield de lippen stijf op elkaar.
Ine daarentegen, zag de uitnodiging aan voor een reclamefolder. Deze belandde dan ook pardoes in de kliko.
Op een gegeven moment heb ik aan Dick gevraagd of de uitnodiging was aangekomen en hij had natuurlijk ook niets gezien.
Dus ik heb de kaart nogmaals laten afdrukken en Dick gevraagd of hij wilde opletten dat deze kaart niet hetzelfde lot beschoren zou zijn . Ditmaal werd de uitnodiging gelukkig wel serieus genomen.
Op woensdag 21 juni in de middag haalde ik mijn moeder op, en Bastiaan de zijne. Ze hadden inmiddels wel een klein vermoeden dat wij achter de verrassing zaten, maar absoluut nog niet wat er ging gebeuren.
Het was helemaal leuk toen ze alle twee met hun koffertje bij ons in de woonkamer stonden: “Huh, krijgen we dan allebei een verrassing!?” “Bastiaan, ga jij dan ook mee?!” Een hilarisch mooi moment.
We stapten in de auto richting Zwolle. Onderweg vroegen we de moeders of ze al een idee hadden waar we naartoe zouden gaan. Het duurde een tijdje en toen zei Ine bij afslag Zwolle: “De Librije!”
Toen we eenmaal in het hotel waren aangekomen, hebben we verteld dat Ine inderdaad gelijk had. Ze vonden het helemaal geweldig natuurlijk!!
We dronken nog wat op het terras van het hotel en liepen daarna richting onze bestemming voor vanavond.
We werden warm onthaald en naar onze tafel begeleid. Onze moeders kregen van Thérèse Boer een verjaardagskaart namens al het personeel. Ook Johnnie kwam aan onze tafel om te vertellen over de producten die we die avond op ons bord zouden krijgen. De rest van de avond is alleen te beschrijven in foto’s.
Wat hebben we genoten. En ook leuk om weer eens samen met onze moeders een avond op pad te zijn. Een belevenis die we niet meer gaan vergeten.
Op de terugweg van het restaurant naar het hotel was het na twaalven. “Hé ik ben jarig hoor!“ Mijn moedertje was nu echt 70!
Een paar dagen later, op zaterdag 24 juni was het gezamenlijke feest. In de kantine van Manege Laanhoeve in Nederhorst den Berg, van Priscilla, het nichtje van Bert. Een toplocatie.
’s Middags hadden de we boel al gezellig versierd. Daarna kwam neef Nico om zijn muziekinstallatie op te bouwen. Alle drankjes en hapjes werden geregeld door Priscilla en haar man.
Lone en Lizzy wilden graag meehelpen in de bediening. Let the party begin!
Rond acht uur druppelden de gasten allemaal binnen. Letterlijk druppelen, want het was een hele warme dag.
Maar de voetjes gingen evengoed van de vloer hoor! Ook deze avond was helemaal geslaagd. We hebben enorm gelachen en gezellig bijgekletst met iedereen.
Anke en Ine: op naar 75 en 80 jaar! Dan gaan we er weer zo’n feestmaand van maken.
Ze is alweer ruim 1 jaar, onze jongste prinses. De tijd raast voorbij als een sneltrein. Onze baby is ineens onze dreumes geworden. Met een stuk of 14 tanden en kiezen en een koppie vol met groeiende haartjes. We wachten wel nog steeds op die krullen! Sinds de borstvoeding is gestopt, is het bergafwaarts gegaan met Lizzy’s weerstand. Bijna elke week neemt ze wel een nieuw virusje mee vanaf de opvang. In de meeste gevallen is het verkoudheid met veel snot en gehoest, maar ze heeft ook al een oorontsteking, keelontsteking, de vijfde en de zesde ziekte, buikgriep en twee keer de waterpokken achter de rug. Arm wijffie. Ze doorstaat het allemaal kranig. Altijd verschijnt toch die lieve lach, ondanks dat ze zich belabberd voelt.
Niet alleen ellende gelukkig! Nee nee! Tussen het ziek zijn door was er genoeg tijd voor leuke dingen. Lizzy is in de dierentuin geweest en in het zwembad. In de Zandzee met papa maar ook in Centerparcs samen met Evi, Tamara en Mike. Dat was super leuk!
Tijdens de kerstdagen en Oud en Nieuw heeft Lizzy haar eerste verre reis gemaakt: ze is met Lone en papa en mama naar Kaapverdië geweest. Iedereen was weg van haar, die lieve kleine blonde baby uit Holland. Wat een aandacht kreeg ze.
Lizzy houdt ook wel van een dolletje. Wat wil je met zo’n gekke familie.
En ondeugend is ze ook!
Haar eerste pakjesavond was een groot succes. De Sint kwam langs met zijn Pietjes en ze hebben Lizzy flink verwend met mooi speelgoed! En ze was niet eens bang voor ze!
Inmiddels kan Lizzy al goed staan en schuifelt ze langs de tafel. Eerst durfde ze niet zelf weer te gaan zitten en bleef ze net zolang staan totdat iemand haar kwam helpen. Nu kan ze dat ook zelf.
Lizzy ziet haar zus als haar grote voorbeeld en is heel dol op haar. Als Lone in de buurt is, staat er een smile op haar gezicht. Is Lone even uit beeld, dan roept ze haar: “Tataa!!?”
Lizzy is nog steeds gek op eten, al is ze wel iets kieskeuriger geworden; eitjes lust ze echt niet meer en rijst ook niet. Haar favorieten zijn pasta, een broodje met smeerworst of een lekker stukje fruit. Als het mooi weer is, gaat een lekker ijsje er ook wel in!
Op de opvang is Lizzy nog steeds bevriend met Merel. Laatst hebben ze samen eens goed de tuinman bestudeerd.
Haar eerste verjaardag is bij de rode kabouters niet onopgemerkt voorbij gegaan! Lizzy kreeg een mooie feestmuts op en ze heeft Nijntje koekjes getrakteerd.
Slapen daar is geen succes, het is allemaal veel te interessant met al die leuke kindjes om haar heen. Het gaat ietsje beter sinds ze haar roze muis bij zich heeft. Net als Lone en Woefa, zijn Lizzy en Muis de beste maatjes.
Nu ze 1 is, kan ze al goed overweg met de prinsessenauto die Lone voor haar eerste verjaardag kreeg. Kijk eens hoeveel de dames op elkaar lijken!
Lizzy heeft een kleine obsessie voor telefoons ontwikkeld. We kunnen niet even erop kijken of mevrouw wijst ernaar: “Kijke!” Wat ze het liefst doet is een appje afsluiten door op de home knop te drukken en dan zeggen: “Aschh!” (alsjeblieft) om vervolgens weer opnieuw te beginnen. Lizzy stopt haar speelgoed, of iets anders wat ze tijdens haar ontdekkingstochten vindt, graag in haar mond. Vandaar ook misschien al die kinderziektes die ze al heeft gehad… Op woensdag gaat Lizzy met mama, oma Anke en Lone voordat de zwemles begint, eerst op visite bij kleine omaatje. Lone krijgt dan altijd lekkere dropjes en Lizzy een lange vinger. Het is altijd gezellig bij omaatje.
Als we bij zwemles zijn, nuttigt Lizzy tijdens het wachten graag nog een flesje roosvicee en een Nijntje koekje of een banaan. Het liefst speelt ze dan ook met oma Anke’s bril of sleutels. Die gooit ze dan 10 keer op de grond. En oma pakt het weer 10 keer op. Als oma Ine op donderdag komt oppassen en als Lone die dag ook vrij is, gaan de dames ontbijten bij de Hema. Dat is al traditie sinds Lone een klein meisje is. Gezellig hoor! Op vrijdag gaat Lizzy mee boodschappen doen met papa en mama. Lone is dan op school. Lizzy heeft al een aantal plakjes worst achter haar kleine kiesjes bij de slagerij.
Tijdens het paasweekend zijn papa en mama een paar dagen in Maastricht. Lizzy vermaakt zich samen met Lone prima bij de oma’s en opa’s. Ze gaat bijvoorbeeld voor het eerst naar Monkeytown! Van kleine omaatje hebben de dames een lekkere chocolade paashaas gekregen. Smullen geblazen!
We zijn net bij het consultatiebureau geweest. Lizzy weegt 11.6 kg en is 82 centimeter lang. Een gezonde Hollandse jongedame dus! Lieve Lizzy, iedereen is dol op je. Je bent ook om op te vreten. Niet zo snel groot worden hoor! Blijf maar voor altijd mama’s baby. Ik hou van jou!
We doen het dit jaar eens anders qua zomervakantie: geen all inclusive resorts, geen gehuurde villa’s of bungalows, geen pittoreske hotelletjes. Nee! Wij gaan kamperen! En wel met een camper. Begin dit jaar kwamen we op dit leuke idee. Bastiaan ging rondkijken wat de mogelijkheden waren vergeleken met onze wensen en we kwamen uit bij Camperverhuurbedrijf Weesp. Een bedrijf dat campers van particulieren verhuurt, zodat anderen er ook van kunnen genieten voor een betaalbare prijs. Toen Lizzy net was geboren zijn we al gaan kijken naar ‘onze’ camper. Een enorm bakbeest op wielen met twee tweepersoonsbedden, een eethoekje, een badkamertje/wc en een keukentje. Ja, die willen we wel! Wat een avontuur weer! En voor het eerst in ons leven gaan we op vakantie met z’n viertjes! Nog spannender.
Om 20.30 uur kunnen we ‘onze’ camper ophalen in Weesp. Voordat we dat doen, gaan we eerst lekker eten bij Ai Bamboe, bij ons op de hoek. We zijn er al een paar keer eerder geweest. Aanradertje. Als we klaar zijn, rijden we met de hele familie naar Weesp. De camper staat ons al op te wachten. Wat is hij toch mooi. En oh ja, groot! Er zijn nog meer mensen die een camper komen ophalen. We moeten even wachten en dan komt Siebren, de eigenaar van het verhuurbedrijf, ons uitleggen hoe alles in de camper werkt. En daar moeten we ons best wel even op concentreren. Lone is zo enthousiast dat we haar ondertussen wel een keer of 10 duidelijk moeten maken dat ze nog even rustig moet zijn. Lastig haha. Ook doet ze alvast even een plasje op de wc in de camper, maar ze vergeet aan het ‘doortrek hendeltje’ te trekken, waardoor Siebren het plasje zo op zijn handen krijgt als hij ons wil uitleggen hoe we de wc uit de camper moeten halen als we deze willen legen. Oeps! Gelukkig kan hij er om lachen. Als alles is uitgelegd, zetten we de meiden in de gordels op de achterbank. Siebren en zijn vrouw wensen ons een fijne vakantie. We kunnen! Ik rijd. OMG wat een bakbeest is dit! Twee en halve meter breed, bijne drie meter hoog en zeven meter lang. Het lijkt wel een stadsbus! Ik vind het eerlijk gezegd wel eng. De weg lijkt veel te smal, maar dat is natuurlijk niet zo. Ik ben gewend aan een Peugeot 107 en dit is drie keer zo breed, dat is gewoon even wennen… We waren van plan om de camper bij ons achter onder het hek door te rijden, zodat we ‘m morgen makkelijk op de parkeerplaats kunnen inruimen, maar eenmaal daar aangekomen durf ik met geen mogelijkheid die draai te maken. “Dat past nooit, dat doe ik niet hoor Bas!” Er is nog een optie; de camper voor het huis parkeren, bij de speeltuin. Dat is wel wat krapper, maar dan hoef ik in ieder geval geen moeilijke bochten te maken. Als ik daar kom aangereden staat Bastiaan al klaar. Hij vraagt de sleutel aan de buren om het hek open te maken. Ze komen er ook bij om het geheel te aanschouwen. Het is ook nogal wat, zo’n vrachtwagen voor je deur! Ik heb de breedte nog niet helemaal onder de knie, dus op een gegeven moment durf ik niet verder te rijden. Gelukkig hebben we buurman Thijs, die ook wel eens in een camper heeft gereden. Hij parkeert ‘m voor onze deur. Het gaat net allemaal. Maar hij staat. Morgen ook weer eruit… daar denk ik nu nog maar even niet aan. Eerst slapen.
Zaterdag 13 augustus
We staan op tijd op, want de camper moet eerst nog helemaal ingeladen worden voordat we kunnen gaan. En daar gaat wel wat tijd in zitten. In het achterste slaapkamertje hangen allemaal kleine kastjes boven het bed. Daar gaan alle kleren in. En wat spelletjes en beddengoed. In de kast tegenover de wc kan ook kleding ophangen worden en daar leg ik ook de hand- en theedoeken in. Dan zijn er nog kastjes boven de eethoek. Daar doen we eten en drinken in. En ook in het koelkastje natuurlijk en in het bovenste keukenkastje. Verder halen we wat keukenspullen eruit die we denken niet nodig te hebben. Dat is zonde van de ruimte. Zo, bijna klaar. Luiers: check! Ook belangrijk. Bert komt ons gedag zeggen en de camper nog even bewonderen. Een klein uurtje later is het zover. Alles zit erin. En wat we vergeten zijn, kopen we onderweg wel. We gaan! We zetten Lone en Lizzy op de achterbank. Bas blijft buiten om me te helpen uitrijden. De buurvrouw kijkt ook mee. Hoe meer ogen hoe beter. Het gaat allemaal goed, heel langzaam achteruit, draaien, nog een keer draaien en dan vooruit! We zwaaien de buren uit en ineens rijden we. Het gaat goed gelukkig. Op weg naar Bertrix, Luxemburg! Tegen het einde van de middag komen we aan op de eerste camping. We hebben wel een aantal stops gemaakt en het rijdt toch langzamer dan met een gewone auto, dus we hebben er wel een aantal uren over gedaan. Maar het rijden zelf is natuurlijk ook onderdeel van de vakantie. Dus dat is alleen maar leuk! Voordat we de camping op rijden, stoppen we bij een grote supermarkt om wat eten en andere spullen te kopen. We moeten zorgen dat we alles hebben, want als we eenmaal staan, kunnen we niet even makkelijk naar een winkel rijden natuurlijk. Als Bas ons heeft aangemeld bij de receptie, gaat de slagboon omhoog voor onze vrachtwagen. Het is mooi hier! Het zonnetje schijnt en gelijk bij de ingang zitten een groot zwembad, een speeltuin en een resaurant. Daar gaan we zometeen mooi even lekker zitten op het terras, maar eerst ons plekje zoeken. Het zal wel bijzonder zijn dat er een vrouw achter het stuur zit, want onderweg naar onze plek worden we zowat met open mond aangestaard door onze medevakantiegangers. Of ze vinden de camper gewoon heel mooi, kan ook. Of allebei. Zo, die staat! Bas sluit de elektriciteit aan op 220V, dan doet de koelkast het ook beter. We hebben een mooie plek, vlakbij een klimbos speciaal voor kinderen. Lone en Bas lopen er gelijk even heen terwijl ik de boodschappen opruim wat luchtigs aan trek. Even later lopen we naar het terras van het restaurant. De eerste avond gaan we niet koken hoor. Terwijl Lone lekker in de speeltuin aan het spelen is, proosten Bas en ik op het begin van de vakantie. We bestellen er wat te eten bij. Lizzy knaagt aan een stokbroodje. Ik vind dat nog een beetje eng, maar ze geniet er echt van. Lone heeft een patatje met frikandel en appelmoes besteld. Het laatste vindt Lizzy ook heel lekker.
Terug bij de camper heeft Lone gelijk een vriendinnetje gevonden: Nienke. Ze staat tegenover ons met haar familie. De meisjes spelen nog even samen met de Barbies. Dan is het tijd om naar bed te gaan. Lone slaapt voorin de camper. Haar ‘hutje’ hangt boven de chauffeursstoelen en moet naar beneden getrokken worden. Dan verschijnt er een heel knus tweepersoonsbed, te betreden met een trapje. Lone’s crib voor de komende weken. Ze vindt het geweldig. Lizzy slaapt naast mij, achterin de camper. We leggen haar alvast neer en drinken zelf nog een wijntje buiten. Dat hebben we mooi maar weer voor elkaar allemaal!
Zondag 14 augustus
Onze eerste nacht in de camper was leuk en knus. De meisjes hebben best goed geslapen. Soms gaf Lizzy een kreetje, maar na een paar slokjes borstvoeding sliep ze weer lekker verder. Bastiaan heeft een broodje gehaald bij de bakker en die eten we lekker buiten op. Ook smeer ik gelijk wat broodjes voor vanmiddag, bij het zwembad. Als Lizzy slaapt en ik de afwas aan het doen ben in de camper, gaan Bastiaan, Lone en Nienke naar het klimbos. De meisjes klauteren als volleerde acrobaten van boomstam naar boomstam over de kleine riviertjes. Bastiaan filmt de dames.
Dit vindt Lone echt helemaal geweldig. Jammer dat we morgen alweer vertrekken. Als ze weer terug zijn en als Lizzy wakker is, gaan we naar het zwembad. Nienke gaat wat anders doen met haar familie, dus we zien haar vanmiddag weer als we terug komen. Het is druk bij het zwembad! Omdat het zulk mooi weer is natuurlijk. Er zijn twee baden, een pierenbadje en een wat groter bad. De grotere heeft een klimmuur aan de zijkant, dat vindt Lone wel wat. Lizzy speelt op de grond bij de stoelen. Later gaat ze met haar grote zus in het pierenbadje, in de band. Ze vindt het wel een beetje koud, maar ook leuk! Aan het einde van de middag is er een watergevecht georganiseerd. Lone heeft haar Supersoaker gevuld en gaat de strijd aan. Bas gaat mee. De anderen hebben flessen water, dus Lone heeft ‘the power’! Ze spuit iedereen omver. Lizzy en ik kijken toe vanaf een afstandje. Ze is een beetje moe dus na een melkje leg ik haar in de buggy. Als het watergevecht is afgelopen, speelt Lone nog een tijdje in de speeltuin naast het zwembad. Dan gaan we naar de camper, want Bas wil nog een stukje fietsen. Lone is zo moe geworden, dat ze op het picknickkleed bij de camper in slaap dommelt. Heerlijk. Ik pureer voor Lizzy een lekker hapje met banaan en perzik. Ze smult ervan. Wat een lekker vrolijk meissie hebben we erbij gekregen. Als Bas terug is van zijn fietsavontuur door de Ardennen, gaan we met z’n allen douchen. Dat is wel een dingetje hoor. Ik kan niet elke dag mijn krullen in model brengen. Ik moet er aan wennen dat ik wat vaker een staart in zal hebben deze vakantie! Maar zo meteen kan ik gelukkig lekker föhnen, haha! Op 25 meter afstand ongeveer is de doucheruimte. Eigenlijk zijn dames en heren gescheiden, maar ik kan die twee meiden en mezelf niet alleen schoon en droogmaken in zo’n kleine ruimte, dus Bas gaat mee de vrouwen douche in. Als Lizzy schoon is, neemt Bas haar over om af te drogen en aan te kleden. Het is een beetje behelpen, maar het heeft ook wel weer wat: dit is kamperen! Vanavond hebben we pizza gehaald. Uhh nee, weer niet koken dus. Nienke ziet onze pizza’s en is zowat niet weg te slaan. Bas krijgt het niet voor elkaar om haar subtiel duidelijk te maken dat we even samen willen eten, zonder haar erbij. Ze blijft gewoon staan. “Ga maar even naar papa en mama schat, we roepen je als we klaar zijn”, zeg ik. Dan gaat ze. Bas is verbaasd, maar blij dat het mij wel lukt, haha. Na het eten speelt hij samen met alle buurkindjes en Lone een paar potjes Ganzenbord. Ik lag me rot, dat is niks voor hem, de leuke meneer uithangen met allemaal vreemde kindjes om hem heen. Des te leuker dus. Ik breng Lizzy alvast naar bed. Ze slaapt ineens op haar buik! Wat wordt ze toch alweer groot! Lone heeft zo’n plezier, haar houden we wat langer op. Ze heeft vanmiddag toch ook geslapen. Topdag!
Maandag 15 augustus
Vandaag vertrekken we alweer van deze leuke camping. We hebben alle campings van tevoren geboekt. Het voordeel is dan je dan nergens voor een dichte deur komt te staan. Het nadeel is dat je weggaat, terwijl je dat misschien nog helemaal niet wilt! Dat is in dit geval wel een beetje zo. Het is jammer dat Lone afscheid moet nemen van de leuke kindjes hier. Ze speelt nog even met Nienke in het klimbos, maar dan moeten de vriendinnetjes helaas afscheid nemen. Nienke was Lone’s eerste camping vriendin en andersom ook. Lief hè. Als we de luifel weer hebben ingeklapt, de elektriciteit losgekoppeld, de stoelen in het ‘schuurtje’ hebben gezet, de fietsen hebben vastgezet, alle kastjes op slot hebben gedaan en de dames in de riemen hebben gezet, zijn we klaar voor vertrek. Bastiaan kijkt of ik nergens tegenaan rijd. Het gaat goed. Hij stapt ook in. Lone zwaait naar Nienke. Dag lief vriendinnetje! De rit naar Gérard Mer gaat wederom prima. Het enige ‘probleem’ is dat ik het liefst zelf rijd. Bastiaan rijdt namelijk een stukje door de bergen, maar dan ben ik dus echt bang. Niet dat hij het niet goed doet, het ligt aan mij. De controle is weg hè. Ook lijkt het als bijrijder net alsof je veel te ver naar rechts rijdt. Dat komt door die enorme breedte. Als Bas mijn ‘aanwijzingen’ en commentaar helemaal zat is, stopt hij. Ik moet maar weer rijden…voor de rest van de vakantie… ja hij is boos. Oeps
Voordat we de camping op rijden, doen we weer even boodschappen bij een grote supermarkt. Hopelijk hebben we alles! Deze camping is wat kleiner, maar zeker ok! Onze plek is mooi, een paar meter van het meer. Omdat de grond een beetje drassig is, staan we niet helemaal waterpas. We worden er op gewezen door een van de gasten. Niet slim dat wij onervaren kampeerders dat zelf niet hebben gezien, want we hebben net de luifel uitgeklapt en de stoelen en tafel buiten gezet. Nu moet alles toch weer aan de kant, want we staan echt te scheef nu. Dan word je binnen helemaal duizelig. Dus hup, motor weer aan en steunpoot onder het rechter voorwiel. Nu staan we goed. Het (uitzicht over het) meer is echt prachtig. Lone, alias Pup, jumpt er meteen in, maar ze vindt het wel een beetje koud. Dus ze pakt een emmer en een schep en gaat lekker rommelen met water en zand, dat is ook leuk! Lizzy is kapot, ze wil zelfs geen fruithapje. Na een fles melk valt ze in een diepe slaap. Rond zessen wandelen we een stukje de omgeving in. Het is hier prachtig. Langs het meer staat een klein snackhutje met mensen die geen woord Engels spreken. Met handen en voeten bestellen we wat te eten. Het ziet er goed uit. Na de bestelling kom ik erachter dat we niet kunnen pinnen hier en we hebben ook niet genoeg cash. Shit. Zonder drankjes redden we het gelukkig net. We zoeken een picknicktafel uit langs het meer en genieten van het eten en de omgeving. Eenmaal terug bij de camper zie ik dat ie weer wat scheef staat. Voor de tweede keer vandaag moet alles dus weer aan de kant en rijden we het wiel nog iets hoger de steunpoot op. Bas is erg blij met me. Als alles weer goed staat, doet hij met Lone gezellig een potje Ganzenbord. Lizzy en mama kijken toe. Rood wijntje erbij. Gezellig hoor. Op een gegeven moment wordt het toch wel een beetje fris, dus we gaan lekker naar binnen. Lone gaat haar hutje in met de iPad. Bas en ik en Lizzy in ons hutje.
Dinsdag 16 augustus
Als iedereen is ontwaakt, gaat Bastiaan samen met Lone op de fiets om te pinnen en broodjes te halen bij de receptie. Die heeft hij gisteren besteld. Het is een mooie dag vandaag. Als ze terug komen, staat de ontbijttafel gedekt met een lekker kopje koffie erbij. Als we klaar zijn, ruimen we de spulletjes op en doen we de afwas. Lizzy gaat nog even slapen. Ondertussen leent Bastiaan de gieter van onze Franse buurman en hij loopt 15 keer heen en weer om onze watertank te vullen. Anders kunnen we morgen niet meer afwassen, hihi. Zo’n gieter is wel handig. Wij als onervaren kampeerders hadden gedacht dat we op elke hoek wel een waterslang zouden hebben om de tank te vullen, maar dat is dus niet zo in de praktijk. Als alle spullen gepakt zijn en als iedereen er klaar voor is, lopen we naar het veld naast de camping dat grenst aan het mooie Grardmer. We gooien het picknick kleed op het gras en settelen ons dichtbij het water. Het is een heerlijke middag. Het water is in het begin wel wat koud, maar als je eenmaal door bent, valt het reuze mee. Bastiaan en Lone gaan verderop een kano huren. Lone vindt het gaaf!
7
Na een tijdje zie ik ze aan komen varen. Onze pup is door het dolle heen en springt in – en uit de kano. Het peddelen laat ze graag over aan haar vader. Ze gaan weer verder. Lizzy en ik zwaaien ze uit. Tot zo! Lizzy is intussen lekker in slaap gevallen op het picknick kleed. Vader en Lone zijn nog aan het varen, dus moeders kan rustig van de zon genieten met een boekje erbij.
Rond een uur of vijf gaan we weer richting de camper. Je zult het niet geloven maar hij staat weer scheef! Zo zacht is de bodem hier. Dus ja, we hebben ‘m maar weer waterpas gezet. Het zou wel lekker zijn om weer eens te douchen. De laatste keer was eergisteren en er zit inmiddels geen krul meer op mijn hoofd. De douches hier zijn ook best ok. Bas gaat weer mee de vrouwendouche in om te helpen met de meisjes. Eenmaal terug in de camper probeer ik te föhnen, maar dat gaat toch niet zo goed. Plof! Alle electra eruit. Oepsie! Hele camping op zwart. Zo erg is het gelukkig niet, maar föhnen kan hier dus niet. Ik loop weer terug naar het douchehok. Daar lukt het wel. Als diner maken we een omeletje, knakworstjes en plakjes gerookte eendenborst met fois gras. Een makkelijk camping diner, met een goede rode Saint Emilion er bij. Uiteraard doen we daarna nog een potje ganzenbord met z’n drieën.
Woensdag 17 augustus
Afgelopen nacht heeft het ontzettend hard geregend en geonweerd. Het ging zo hard tekeer, dat er een enorme plas water op de luifel lag, die we er af moesten laten lopen midden in de nacht. De meisjes hebben gelukkig overal doorheen geslapen. Het heeft wel wat, die regen die boven je hoofd op het dak tikt. Nu is het weer droog en Bastiaan stapt op zijn fiets om een colletje te pakken. Hij komt terug met verse broodjes. We hangen lekker bij de camper en Lone speelt met ons nieuwe Franse buurjongetje Elliot. Elliot heeft drie hondjes, die vindt Lone ook leuk! Ze is niet bij ze weg te slaan.
Tot ongeveer drie uur hebben we mooi weer, maar dan gaat het weer regenen. Onze Franse buurman waarschuwt ons dat we beter onze luifel naar binnen kunnen halen. En inderdaad hij heeft gelijk, want het gaat weer flink tekeer. Daar zitten we dan met zijn vieren in de camper. Lone is maar even een slaapje gaan doen. Ze gaat zo laat naar bed deze vakantie, dat ze ’s middags een uurtje haar oogjes dicht doet. Dan kan ze er daarna weer tegenaan. Bastiaan zou eigenlijk naar de supermarkt fietsen omdat we gehakt zijn vergeten voor de spaghetti, maar ’t weer is zo dreigend. Daarom besluiten we om een hamburgertje ofzo te eten in het cafetaria dat bij de camping hoort. Onderweg vindt Lone een paar slakken. Een gooit ze weer weg want “die heeft gepoept mama!” Voor die andere plukt ze een vers groen blaadje. Die heeft geluk. Eenmaal binnen bij die eettent ziet het schepijs er al vies en oud uit. Nou dan hoef ik hier ook niets anders. We lopen weer naar buiten richting het tentje in het park waar we eergisteren hebben gegeten. Op hoop van zegen dat het niet gaat regenen. En dat doet ’t niet. Het is best fris buiten dus als we weer bij de camper zijn gaan we allemaal lekker knus onder ons dekbed lezen (Bas) of iPad kijken (Lone) of typen (ik) of wakker blijven (Lizzy). Morgen weer de weg op richting Annecy. Hopelijk met zon! Leuk!
Donderdag 18 augustus
We vertrekken op tijd. We moeten nog boodschappen doen en het is wel zo’n vijf a zes uur rijden naar Annecy. En voor het weer hoeven we hier sowieso niet te blijven. Het regent weer. Nog leuker: de ruitenwisser doet het niet. We proberen alle knopjes maar tevergeefs. Hoe moet dat nou? Het ziet er niet naar uit dat de regen snel op gaat houden en het is haast geen doen om te rijden met die druppels op het raam. Bastiaan belt de verhuurder voor advies. Siebren verwijst ons naar de ANWB, daar zijn ze lid van. De ANWB vraagt welke richting we op rijden en gaat voor ons op zoek naar een dichtstbijzijnde garage. Omdat ze niet kunnen garanderen dat ze snel een garage in de buurt te pakken hebben, raden ze ons aan om bij de eerstvolgende benzinepomp te stoppen. Daar verkopen ze spul dat je op de ruit kunt spuiten waardoor het water er snel vanaf glijdt. Dat doen we. En het helpt. Ondanks de regen kunnen we doorrijden. Omdat we wat tijd hebben verloren, besluiten we de Peage te nemen in plaats van de route binnendoor. Dat gaat gelukkig redelijk vlot. Alleen als we eenmaal Annecy binnenrijden, begint er een file die pas ophoudt aan de andere kant van de stad. Waar wij moeten zijn zeg maar. Er is hier maar 1 weg ofzo lijkt wel. Dus hier verliezen we weer wat tijd, maar we hebben wel een prachtig uitzicht over het meer van Annecy. Wauw zeg! Onze camping ligt niet aan het meer, maar iets meer de bergen in. De laatste bocht omhoog is heel scherp! Ik knijp ‘m met die enorme wagen! Bastiaan stapt uit en loopt naar de receptie. Het duurt allemaal even omdat hij geen printje heeft van de reservering. Lizzy is het meer dan zat. Ze heeft honger en krijst het uit. Daar komt Bas eindelijk aan. Samen met een mevrouw die ons naar onze plaats begeleidt. Het is krapjes hier, en hutje mutje! Maar het ziet er gezellig uit. Net als op camping 1, krijgen we weer veel verbaasde blikken als we komen aanrijden. Als iets minder onervaren kampeerders, zetten we de steunpoot gelijk onder het wiel. Het campertje staat meteen waterpas. En nu gauw Lizzy eten geven! Arm schaapje. Wij hebben wederom geen zin om te koken, dus we begeven ons naar het restaurant aan het begin van de camping. Gezellig hier hoor! Veel kinderen, een zwembad met vijf glijbanen. Wij gaan ons hier de komende dagen wel vermaken.
Vrijdag 19 augustus Het is mooi weer vandaag. Bastiaan staat vroeg op en zachtjes verlaat hij de camper om een stuk te gaan fietsen. Op de terugweg gaat hij langs de plaatselijke boulanger en komt terug met een bruine baguette met pitjes, croissants en een koek voor Lone in de vorm van een kattenkop. Lone heeft het naar haar zin met het Nederlandse buurmeisje en -jongetje. Ze spelen samen kinderyahtzee op het picknickkleed. Lizzy ligt lekker in de buggy te chillen met haar speeltjes. We krijgen een telefoontje van de ANWB dat er een mannetje onderweg is om de ruitenwisser te fixen. Een half uurtje later staat hij voor onze neus. Een aardige man uit Rotterdam. Hij werkt hier een aantal maanden per jaar en gaat dan weer terug naar Nederland. Als snel heeft hij het euvel verholpen: de stroomkabel van de ruitenwisser zat los. Logisch dat hij het niet deed dus. De meneer maakt ‘m extra vast met een tie-wrap want het verbindingsstuk is kapot, zodat we onderweg geen problemen kunnen krijgen. Eenmaal in NL moet er dan een nieuwe op ofzo. Maar dat is dan niet meer ons probleem. Dank u meneer! Aan het eind van de ochtend gaan we naar het zwembad. Het is druk, maar we vinden een stoel in een hoek bij het kinderbad en strijken daar neer. We hebben ook maar een stoel nodig, want Bas en Lone zijn de hele middag op de glijbanen en in het zwembad te vinden. Rond een uur of drie komen de mensen aankakken die al de hele middag een paar andere stoelen naast ons bezet houden met hun handdoeken, maar in geen velden of wegen te bekennen waren. Wat heb je toch een ontzettende aso’s. Het is weer eens tijd voor een verfrissende douche. Ik had het aan het begin van de vakantie niet durven zeggen, maar ik raak er steeds meer aan gewend dat mijn kapsel niet op en top hoeft te zitten. Een staartje is ook wel lekker makkelijk. Vanavond eten we spaghetti, jawel, zelf gekookt. Terwijl ik het aan het klaarmaken ben, vermaakt Bas zich met Lizzy en Lone speelt weer Yahtzee met de buurkindjes. Lizzy is nog niet gedoucht, dus als we alles hebben opgeruimd, was ik Lizzy in het gootsteentje van de camper. Ze past er net in, hihi. Zo, die kan weer schoon haar bedje in.
Zaterdag 20 augustus
Oh nee! Hier ook al regen! Als we wakker worden, horen we het flink tikken op het dak. Dan mogen wij nog niet klagen. De mensen tegenover ons slapen in zo’n dun tentje. Ze hebben een zeil onder de tent gedaan, maar of dat nou zo verstandig is. Dan kan het water toch niet wegzakken… Het is zeker ook hun eerste jaar.
Als we de hele ochtend in de camper hebben vertoefd en een heel veel spelletjes hebben gespeeld, willen we toch wel even een frisse neus halen. Het regent niet meer heel hard, dus we hebben het idee opgevat om een stukje naar beneden te wandelen, naar het meer van Annecy. Dan kunnen we daar ook wat eten. Lone houdt niet zo van lopen, een kind van haar moeder, dus we stoppen haar in de buggy van Lizzy. Lizzy gaat in de draagzak. Daar gaan we hoor! Bastiaan weet de weg wel, want hij heeft hier al een aantal keer gefietst. De fiets gaat natuurlijk een stuk sneller dan de benenwagen, dus het is best wel een heel stuk naar beneden. Als we na een uurtje aan het meer staan, zijn we toch wel heel blij: wat prachtig! Helder blauw water met een geweldig uitzicht. Lone en ik doen onze slippertjes uit en de voetjes in het water. Lekker hoor. Naast ons zit een restaurant met uitzicht over het meer. We hebben nu helemaal trek gekregen na dat stuk lopen, dus we stappen naar binnen. We worden meteen al niet heel vriendelijk onthaald. “Kitchen is closed!”, schreeuwt een lelijk mens uit de keuken. Shit dat meen je niet! En we hebben zo’n trek. We proberen bij iemand anders in de keuken nog of we een stokbroodje met boter of zoiets kunnen krijgen, maar ze zijn erg volhardend en zeker niet gastvrij. Wat een vreselijke mensen. Nou dan gaan we toch weer. K*twijven! We lopen verder, alleen we zien niet iets wat in de verste verte lijkt op een restaurant. Dat wordt dus weer een eindje lopen. Met een lege buik. Dat is balen. En een looppad is er ook niet, dus we strompelen langs de drukke weg met voorbijrazende auto’s. En het gaat ook weer een beetje spetteren! Kortom, we zijn hartstikke zielig. Na weer een half uur komen we eindelijk een tentje tegen. Ook prachtig aan het meer. We gaan zitten, bestellen wat drinken en vragen of we (alsjeblieft!!) iets kunnen eten. Helaas krijgen we ook van deze mevrouw de deksel op onze neus. Ze is wel iets vriendelijker gelukkig, maar goed daar hebben we geen bal aan. We besluiten om terug te lopen naar de camping. Daar hebben ze vast wel iets. Rond vieren komen we weer aangestrompeld. Al met al hebben we 6 kilometer gelopen! We kunnen een panini krijgen in het café. Anything! En een biertje. Heerlijk! Dat was me het middagje wel weer! Het is nooit saai met ons. Lone heeft zin om van de glijbaan af te gaan. Tuurlijk kind! Bastiaan gaat met haar mee. Voordeel van dit weer is dat ze zowat alle glijbanen voor zichzelf hebben. Lizzy en ik gaan ondertussen lekker warm douchen. ‘s Avonds eten we wat makkelijks bij de camper. Het klaart weer op. Morgen schijnt het zonnetje weer volgens de vooruitzichten. We kijken er naar uit.
Zondag 21 augustus
Bastiaan gaat weer vroeg uit de veren vandaag. Hij gaat een flinke klim doen op de fiets. Normaal is hij op tijd terug en neemt hij een broodje mee voor het ontbijt, alleen deze klim valt toch wat tegen, dus het duurt allemaal wat langer dan verwacht. Daarom gaan Lone, Lizzy en ik zelf naar het winkeltje om een stokbroodje te halen. Lone ziet altijd wel iets wat ze wil hebben. Dit keer een plakhand. Zo een die je tegen het raam kan gooien en dan blijft ie hangen. “Ahhh mama mag ik die please?! Alsjeblieft!!!??” Nou vooruit maar weer. Als de tafel is gedekt, komt vaders er aan hoor. Hij is flink naar de *piep*. Het was een zware tocht, maar hij is wel voldaan. Zijn relax dag kan beginnen. Het is gelukkig zonnig, maar een klein beetje fris. Eerst zitten we aan het grote zwembad, maar dat is niet fijn met het frisse briesje, dus we verhuizen naar een beschut plekje bij het kinderbadje. Hier is het heerlijk vol te houden. Lone is weer niet uit het water te slaan. Ze vindt het het allerleukst als wij ook mee gaan het water in. Ik ga mee en ben weer de krokodil! Even later komt Bas ook met Lizzy in het bandje. Een heerlijke middag!
Deze avond gaan we kaasfonduen in het restaurant. We hadden andere mensen dit zien doen van de week en dat leek ons ook wel wat. Lone eet pizza en Lizzy krijgt stukjes stokbrood van papa. Ik kan beter niet kijken, want ben nog steeds als de dood dat het in dat kleine keeltje blijft hangen. Het is druk in het restaurant vandaag. Als toetje neemt Lone een ijsje, wij tiramisu en chocolademousse. Lizzy krijgt likjes van Lone. Ze smult ervan! Er gaat een wereld voor haar open: er bestaat ook iets anders dan melk en fruit! Er komt straks een magische tovenaar hebben we gelezen. Die willen we niet missen natuurlijk! Na het eten lopen we naar het kids animatie deel van de camping. Er staan een man met een dikke buik allerlei goocheltrucjes te doen met zwarte hoeden en knuffelkonijntjes. Alle kindjes zijn er erg van onder de indruk. Lone ook. Hoe kan dat konijntje nou ineens weg zijn? Heel schattig. Het is al best laat als de show is afgelopen. Lizzy slaapt al in de buggy en Lone kan bijna niet meer op haar benen staan. Lekker slapen dus! Als de meisjes in diepe rust zijn, nemen Bas en ik nog een slaapmutsje onder de luifel.
Maandag 22 augustus
Omdat het gisteravond zo laat was, worden de meisjes later wakker dan papa en mama. Het mag in de krant. Vandaag is onze laatste dag in Annecy. Het is heerlijk warm en Bastiaan en Lone gaan al vroeg richting het zwembad om een plekje te veroveren. Lizzy en ik komen later. Ze slaapt nog even na het ontbijt en ik ruim alvast wat spullen op, zodat we morgen op tijd weg kunnen rijden. Het is weer een lekker dagje bij het zwembad. Lunchen doen we meestal stiekem aan het zwembad met een zelfgesmeerd broodje in de hand, maar vandaag worden we gesnapt door de badmeester. Of we op het terras willen gaan zitten. Ook goed hoor. Lone en ik nemen nog een ijsje en dan gaan we weer verder met glijden, zonnen en bubbelen. Lizzy speelt weer lekker met haar eigen speelgoedjes. Af en toe gaat ze ook even het water in met papa of mama. We zullen het zwembad missen!
Als we uitgezwommen zijn, gaan we gelijk door naar de douche. Er is een speciaal badje voor babies hier, daar doe ik Lizzy lekker in. Lone gaat met haar vader onder de douche vandaag. Vanavond eten we een pizzaatje bij de camper, Lone’s lievelings! Daarna nog een potje Ganzenbord en de avond kan niet meer stuk!
Dinsdag 23 augustus
Als we ontwaakt zijn, pakt Bastiaan mijn fiets om wat boodschappen te halen. Dan kunnen we straks gelijk doorrijden en zijn we hopelijk niet al te laat op de volgende bestemming: Le Lac des Settons. Na het ontbijt gaan we op weg. Het is weer een mooie zonnige dag. Net als op de heenweg, is er weer file in het dorp. Helaas verliezen we weer zoveel tijd, dat Lizzy wel weer aan een fles toe is. Daarom stoppen we bij een benzinepomp. Dan kan Bas tanken terwijl ik Lizzy drinken geef. Als we klaar zijn, stoppen we nog even boven een put. Er zit aardig wat vies afwaswater in de tank, dat kan er hier mooi even uitlopen. We kunnen weer! Zodra we het dorp uit rijden, is de file gelijk voorbij. De reis verloopt voorspoedig, door veel tunnels onder de bergen. Als we een andere berg oprijden, denkt een flitser dat we een vrachtwagen zijn. Die mogen niet harder dan 70 km per uur. Wij gaan harder, dus: flits! Hopelijk komt het goed, want die boete gaan we echt niet betalen. De meisjes zijn superlief achterin. Lone kijkt iPad en Lizzy kijkt lekker om zich heen. Soms plaagt ze Lone zelfs een beetje, door met haar voetjes tegen haar aan te trappelen. Een boefje in de dop. Na een paar uur rijden stoppen we bij een aire voor een broodje en een nieuwe fles voor Lizzy. Aan het einde van de middag komen we via allerlei kronkelweggetjes aan bij onze laatste bestemming: Settons. Hier gaan we de laatste dagen van de vakantie doorbrengen.
Het ziet er wederom prachtig uit hier. De ruime camping ligt pal aan het meer. Bastiaan loopt de receptie binnen om in te checken. We mogen op een groot grasveld staan met de camper, lekker ruim! Er staat nog niemand nu. We kiezen de mooiste plek uit. Lone loopt gelijk naar het meer toe en gaat daar lekker rommelen. Ik zeg het niet graag, maar dit heeft die kale weer goed geregeld. Wij lopen ook even naar het meertje. De zon is nu weg omdat er hoge bomen langs het meer staan. Eens kijken hoe lang we er plezier van kunnen hebben morgen. Nu eerst een biertje en dan maak ik spaghetti. Inmiddels hebben we buren gekregen. Een gezin met twee oudere kinderen is bezig om een tent op te zetten. Ze zijn heel op zichzelf. Even later zijn ze ineens weg. Als de meiden op bed liggen en wij nog even buiten zitten, komt er een auto het grasveld opgereden. Er stappen een jongen en een meisje uit en ze stoppen hun lader van de telefoon in de elektriciteitspaal in het midden van het grasveld. Wat aso, die komen hier alleen even laden. Als ze maar snel opvliegen. Ze hebben hier volgens mij niks te zoeken.
Woensdag 24 augustus
Als we ‘s morgens wakker worden, dan staat dat autootje nog steeds midden op het grasveld. En daarnaast een piepklein tentje. Er steken vier voeten naar buiten. Ze zijn dus toch gebleven. Bas is vroeg opgestaan om te gaan fietsen. Die twee schrikken zich kapot als hij de kraan aandoet vlakbij hun hoofd, om zijn bidons te vullen. Haha! Na ’t ontbijt gaan we weer naar het meertje en genieten we van de zon. Lizzy is super sweet in de buggy, ze kijkt een beetje rond en kauwt op Sophie la Giraffe of op haar speelgoed tulp. Bastiaan en Lone gaan naar een water valletje kijken. Als ze terug zijn, gaan we lunchen bij een restaurantje aan het meer. Het is bloed heet, we moeten echt onder de parasol! Op het meer vaart een enorme rondvaartboot. Op zich niet gek, maar het is hier super rustig, dus een maatje kleiner had ook wel gekund. We moeten er om lachen. Bas heeft Lone beloofd om een waterfiets te huren, dus dat doen ze. Ik loop met Lizzy naar de camper voor een flesje. We hebben er weer nieuwe buren bij. Een heel oud ogend mannetje met zijn vrouw. Zij ziet er wel wat fitter uit. Ze zijn met een oude verrotte bak en ze hebben een nieuwe tent bij zich. Het is wel te zien dat ze voor het eerst gaan kamperen. Als Lizzy haar flesje op heeft, lopen we weer terug naar het meer om het laatste uurtje zon te pakken.
Lone en Bas komen even later ook weer aan gelopen. De zon is inmiddels verdwenen achter de bomen, dus het is wel een beetje fris. We besluiten om weer terug te gaan naar de camper. Lone en ik spelen met de bal en Lizzy zit lekker in het gras. Bas zit aan een biertje. Zijn rust wordt verstoord als onze nieuwe buurvrouw komt vragen of hij even wil helpen met het opzetten van de tent. We hadden het al een beetje aan zitten kijken. Dat zou nooit gaan lukken. Bas is ook de beroerdste niet, dus hij komt uit zijn stoel en helpt een handje. De tent moet praktisch opnieuw worden opgezet, omdat die mensen overal de verkeerde stokken in hadden gestopt. Bas zijn geduld wordt dan ook flink op de proef gesteld. Ik lach me rot van binnen. Als de tent staat, gaat de man beginnen met het opblazen van een middeleeuws luchtbed. Dat gaat ook niet al te vlot. Whoehaha! Arm mannetje. Voordat we gaan eten, gaan we met z’n allen onder de douche. De douches hier lijken iets minder fris dan degene die we eerder hadden. Misschien komt dat doordat alles oud is hier. En ik kan ook niet föhnen, snif! Er staan worstjes, omelet en brood op het menu vandaag, lekker makkelijk. Vindt iedereen lekker. We sluiten de dag buiten af met een rood wijntje. Die jongeren zijn trouwens weer gevlogen.
Donderdag 25 augustus
Vandaag is de laatste echte dag, want morgen gaan we alweer op weg naar huis. Na het ontbijt maak ik alvast een broodje tonijn voor ons en een broodje pindakaas voor Lone voor de lunch. Daarna gaan we meteen naar het meer, ook omdat de zon al om 15 uur achter de bomen verdwijnt.
Het is een heerlijke laatste dag. Ik lees een boekje of lig met Lone in het water. Lizzy komt er ook af en toe bij in haar gele bandje. Ze vindt het leuk om met haar handjes op het water te slaan en te spetteren. Als ze niet in het water is, ligt ze lekker onder de parasol met haar voetjes te spelen. Bas zit in de schaduw onder een boom een boekje te lezen. Rond vieren gaat we terug naar de camper. De zon is al even achter de bomen verdwenen, dus dan is het niet meer zo behaaglijk. We spelen nog even met de bal en Lizzy krijgt nog een fles. Dan gaan we met z’n allen weer naar de douche ruimte. Ik moet zeggen dat ik dat het minst leuke van het camperen vind. Niet dat de douches niet schoon zijn, maar heb toch liever m’n eigen badkamer. Verwend nest hè.
Als we opgefrist zijn en terug bij de camper zijn, komt het oude buurmannetje naar Bas toe gelopen. Hij nodigt hem uit voor een potje jeux de boulle. Bas bedankt vriendelijk. We gaan de vakantie namelijk in stijl afsluiten met een diner aan het mooie meer bij het restaurant verder op. Nog even genieten nu het nog kan. We bestellen verschillende gerechtjes van het menu in de vorm van een schoolbordje dat we voor onze neus krijgen; lasagne, salade met Serrano ham en kaas, nog iets met ham en een croque monsieur voor Lone. Lizzy krijgt een stokbroodje om te sabbelen. Haar hoofdmaaltijden bestaan gewoon nog uit melk, dus dat is makkelijk. Toe nemen we een peren taartje en een crème caramel. Oeps ja, dat wordt echt lijnen na de vakantie.
Op weg terug naar de camper maken we nog wat mooie foto’s van elkaar. Het zit er echt op. In de camper ruimen we alvast wat dingen op voor het vertrek morgen. Dan gaan de meisjes naar bed en even later wij ook. Het wordt een lange dag.
Vrijdag 26 augustus.
Na het ontbijt zetten we de fietsen vast, doen de tafel en stoeltjes in het schuurtje, draaien de luifel weer naar binnen, zetten alle kastjes op slot, maken de elektriciteit los en zetten de meiden vast op de bank. Ruim 750 kilometer hebben we voor de boeg vandaag. So let’s go! We zwaaien de buren uit en vertrekken van de mooie camping. Weer over de kronkelweggetjes op weg naar de snelweg. Eenmaal op de snelweg checken we Google Maps en zien dan dat er een enorme file is in rond Parijs. Het advies is om een andere route te nemen. Ik twijfel, die route is qua kilometers wel langer. Bas dringt aan om het te doen. We worden van de snelweg afgeleid. Een dorpje in. Je zou denken dat we dan later op een andere snelweg terecht zouden komen, maar niets is minder waar. We moeten volgens Google maps dus dwárs door de Franse weilanden en akkers. Over hobbeldebobbel weggetjes met die brede camper. Ik zal maar niet beschrijven hoe de conversaties tussen Bas en mij tijdens deze tocht zijn. Na een uur of twee (!!!) zijn we qua kilometers niet veel verder, maar we bereiken godzijdank een snelweg. Ik heb echt het idee dat dit verloren uren zijn geweest, maar goed (achteraf blijkt dat er echt een enorme file is geweest in Parijs, dus we hebben een goede keuze gemaakt). Mijn humeur wordt weer wat beter. De verdere reis verloopt prima. Af en toe maken we een korte stop en wisselen we. De meisjes gedragen zich overigens weer superlief. Tegen de avond bereiken we Nieuwegein en daar zien we een Burgerking. Dat hebben we wel verdiend vinden we zelf. We parkeren de camper tussen de vrachtwagens en steken via een loopbrug de snelweg over. Jammie, dat burgertje smaakt best! We jumpen de camper weer in en een half uur later zijn we weer veilig in Hillywood. Na twee weken rijervaring durf ik nu wel onder het hek door. Overigens wel met wat hulp van Bas en de buurvrouw. Zij houden het hek iets omhoog, anders past de camper er net niet onderdoor. We laden de camper uit. Wat een spullen hebben we mee zeg, niet normaal! En veel was! Tegen negenen zijn we er klaar mee. Morgenochtend de rest. Om tien uur moeten we onze vriend weer inleveren bij de verhuurder.
Zaterdag 27 augustus
Dat was een lekker nachtje in ons eigen bed, toch ook wel weer fijn. We gaan er op tijd uit om de laatste spullen uit de camper te halen en om de boel schoon te maken en te stofzuigen. Wederom met behulp van de buurvrouw rijden we netjes onder het hek door. Na deze actie gaat het hek niet meer dicht. Oeps! Dan begint de laatste rit naar Weesp. Jammer. In Weesp wordt de camper nog gecontroleerd door de vrouw van Siebren. Alles is ok. We nemen afscheid van ons huisje op wielen. Onze eigen auto wordt voorgereden. We schudden iedereen de hand en dan gaan we. Wat is onze auto eigenlijk smal! Heel gek om daar weer in te rijden! De vakantie is nu echt ten einde. Snif! Het was weer helemaal top! Wat hebben we genoten en wat een avontuur! Voor herhaling vatbaar! Een camper huren is zeker een aanrader. Dank jullie wel mijn lieve schatjes, voor de mooie herinnering!
Donderdag 22-12 Dit was een hele lange dag. Lone valt van vermoeidheid in slaap aan tafel van het restaurant. Ik heb haar in Lizzy’s buggy gelegd en daar snurkt ze gewoon verder. Lizzy zelf is al bijna 15 uur wakker met 2 hazenslaapjes tussendoor. En nog steeds is ze zoals altijd de vrolijke noot. Ik ben ook moe. En Bastiaan ook. We zijn ook al vanaf 5 uur vanmorgen op. En nu is het 21 uur. Uhh nee, 19 uur. We moeten nog even wennen aan het tijdverschil. We zijn namelijk op Kaap Verdië de komende feestdagen. Kerst vieren met de voetjes in het zand! Dat leek ons nou eens leuk! Even wat anders. Al is het ook wel gek. Terug naar vanmorgen:
Om 7 uur komen we aan op Schiphol. Onze auto wordt meegenomen door iemand van valet parking. Dat is ideaal. Hij komt ‘m ook weer terugbrengen over 13 dagen. Doei auto! Snel gaan we naar binnen, want het is fris en de jassen hebben we achterin laten liggen. Die hebben we de komende weken niet nodig!! Bij de balie leveren we onze koffers in en gaan we door de paspoortcontrole en de douane. We hebben eigenlijk niet super veel tijd meer want om 8.10u moeten we al boarden. Dus even gauw een broodje eten , boekjes kopen, een schone luier voor Lizzy en we mogen al. Passagiers met kleine kinderen eerst. Top!
Op rij 29 vinden we ons plekje voor de komende 6,5 uur. Dat is toch vrij krapjes voor 4 personen. Ha! Lone gaat met haar tasje met speelgoed bij het raam zitten. Ze heeft net nog een Top Model make up boek gekocht van de centjes die ze gisteren van kleine omaatje heeft gekregen en is helemaal blij. Tijdens de vlucht komt ie meerdere keren tevoorschijn om een nieuw gezicht te schminken. Lizzy snapt niet zo goed waarom ze de hele tijd op schoot moet zitten. Ze kronkelt zich in allerlei bochten en wordt af en toe flink boos en schreeuwt het uit! Gelukkig kijkt iedereen begripvol. Gedurende de hele vlucht slaapt ze maar liefst 20 minuten. Eindelijk, we gaan landen! Op het vliegveld moeten we even wachten totdat we door de paspoortcontrole kunnen. Het is een vliegveld zonder dak, alles is buiten en er hangt een relaxte sfeer. Al gauw hebben we de koffers te pakken en lopen we naar de bus. Wat een top weer hier. We zijn 20 graden in temperatuur gestegen sinds we vertrokken. Heel gek op 22 december! De rit naar het hotel is de eerste 15 minuten “bumpy” zoals de reisleidster al zei. We gaan met de bus dwars door een woonwijk over een weg met keitjes. De chauffeur weet precies waar de gaten in de weg zitten en hij rijdt er netjes omheen. Lizzy is zo vertrokken door al het gehobbel. Dan begint er ineens een gewone asfaltweg. In de verte zien we het hotel al. Het is net een paleis, zo mooi en groot. Na de incheck krijgen we stickers voor op de koffers met ons kamernummer erop. Die worden heel luxe naar de kamer gebracht. Wauw wat is het mooi hier zeg. Wij hebben een familie kamer. Lone slaapt op de slaapbank en Lizzy in een mooi opgemaakt babybedje naast ons. Uitpakken doen we vanavond wel, op naar iets te snacken en het zwembad! Lone kan niet wachten! Ze eet een lekkere tosti in de zwembad bar. Bas en ik nemen een burger en Lizzy een broodje. Dat eerste vakantie biertje smaakt ook niet verkeerd. En dan zwemmen!! Het is rustig omdat de zon achter de wolken is verdwenen en er een flinke wind staat. Maar het maakt Lone niets uit en ze jumpt erin! Eindelijk, hier heeft ze de hele dag op gewacht. Na het zwembad volgt nog een bezoekje aan het strand met de ruige zee. De vlag is rood dus we mogen er niet in. Peddelen met de voetjes is ook leuk!
Terug in de kamer nemen Bas, Lone en Lizzy een verfrissende douche. Ik pak de koffers uit. Lone denkt na het douchen dat het bedtijd is en wil haar pyjama aan gaan doen. Ze is moe. Logisch, want thuis is het twee uur later dan hier, dus al negen uur. We vertellen haar dat we eerst nog even gaan eten. Even snel dan, want we zijn het zelf ook zat na deze lange dag. Het buffet is prachtig. Wat enorm veel keuze en wat ziet alles er perfect en lekker uit! We zien een tafeltje voor vier en nemen plaats. Er komt meteen een aardige serveerster die de tafel opnieuw voor ons dekt en een drankje opneemt. Lone hoeft niets. Ze valt bijna in slaap ’t arme meissie. Als Bas en ik eten hebben gepakt voor ons en Lizzy, is ze weg. Ik leg haar in Lizzy’s buggy want dit is gewoon zielig. Daar slaapt ze lekker verder. Lizzy is de vrolijkheid zelve, ongelofelijk. En dat na 20 minuten slaap in het vliegtuig en 20 minuten in de bus. Ze smikkelt van een pannenkoek met stroop. Ik vraag de aardige serveerster of ik ergens gekookt water kan pakken om de thermosfles te vullen voor Lizzy’s melk. Ze snapt het niet helemaal. Ze pakt de fles en komt even later terug. Inmiddels heeft Bas opgezocht wat “gekookt” betekent in het Portugees. Ah nu begrijpt ze het en loopt weer weg. Dan komt ze weer lachend terug met de fles. Ik ben er blij mee, nu heeft Lizzy straks nog warme melk. Super aardige mensen hier zeg. Gauw terug naar de kamer. Bas tilt Lone in bed. Ze slaapt gewoon verder. Lizzy duurt ook niet lang. Bas leest nog een stukje, maar houdt het ook niet lang meer vol. Het is hier pas negen uur maar we trekken het niet meer. Trusten!
Vrijdag 23-12
Om zes uur zijn de dames wakker. En wij dus ook. Dat tijdverschil is nog wel een dingetje, haha. Gelukkig zijn we zelf ook best wakker. We doen heel rustig aan en rommelen wat in de kamer. Om half negen lopen we naar het ontbijt. We kunnen ontbijten in de buffetzaal van gisteren maar ook bij het restaurant bij het zwembad. Hier hebben we gisteren ook gezeten en het is wat minder massaal. En het eten is ook perfect. Dus dat doen we. Een lekker eitje, fruit, sap, broodjes, koffie, jammie! Als we uitgegeten zijn, lopen we naar de receptie, want daar kunnen we reserveren voor het kerstdiner. De eerste shift begint om 18.30u en de tweede om 20.30u. Wij willen graag de eerste, anders liggen alle vier de koppen straks op tafel te snurken. Er staat een aardige rij mensen die dezelfde tijd als wij willen reserveren, maar gelukkig is er nog plek als wij aan de beurt zijn. Ook hebben we gereserveerd voor een ander restaurant op tweede Kerstdag.
Nu is het Lone tijd: op naar de Kids club met zwembad en speeltuin. Bas en Lone gaan vast, nadat we nog een mini tussenstop hebben gemaakt in een winkeltje met bikini’s enzo. Ik geef Lizzy een melkje voordat we ook volgen. Ze valt onderweg in slaap. Lone heeft reuze pret in het kids deel. Ze springt van speeltuin naar zwembad heen en weer. Bastiaan moet ook het vrij frisse water in. Mij blijft het nog even bespaard. Het zonnetje schijnt lekker en er waait een aardige wind. Best verraderlijk, dus we smeren ons goed in. Na een tijdje hebben we wel weer zin in wat lekkers. Op naar het restaurant bij het zwembad. Lizzy gaat aan de meloen en een broodje boter, Lone een broodje worst en papa en mama een tosti. Lone wil nu graag naar de zee. Dat is natuurlijk spannend, die hoge golven! Off we go! De zee is sterk. Zo sterk dat Bas Lone echt stevig moet vasthouden. En dat terwijl ze maar tot hun enkels in de golven staan. De kracht van de stroming gooit haar anders gewoon omver. Maar wat vindt ze het prachtig. We vertellen het later tegen de oma’s via WhatsApp en we mogen er gelijk niet meer heen. Nog een klein rondje zwembad dan! Met een pina colada voor mij en Lone en een GT voor Bastiaan. Lizzy krijgt een lekker melkje. Ze ligt heerlijk relaxed in de buggy. Wat is het toch een poepie. Ons andere poepie, of ook wel puppie, stuitert het zwembad door. Heerlijk hoor hier, echt genieten.
Tijd voor een douche en een slaapje voor Lizzy in het appartement. Even chillen allemaal. Dan kunnen we straks naar het Afrikaanse restaurant. Bas leest het boek van Thomas Dekker, Lone kijkt iPad, Lizzy slaapt dus en ik typ dit. We vergeten zowat de tijd want we hebben om 19 uur gereserveerd. Snel Lizzy wakker maken en iedereen in de kleren. In het restaurant ligt een menu met alle lekkere Afrikaanse gerechten die er vanavond zijn. Alleen de drankjes worden geserveerd, de rest is in buffetvorm. Ik vind daar niks mis mee, kun je van alles wat proeven. Bastiaan haalt het voorgerecht. Lone en Lizzy krijgen pasta carbonara. Lone vindt ’t niet zo lekker, ze neemt wat meloen. Lizzy eet haar bord gedurende de avond helemaal leeg. En nog een chocoladecakeje toe. Ze heeft sjans van de ober. Alle mensen hier zijn dol op kleine blonde baby’s, ze zijn allemaal zo lief tegen haar. Lone heeft haar nieuwe make up boek mee. Nadat ze een paar blaadjes met kale poppen hoofden heeft geschminkt, is ze zelf aan de beurt en daarna ik. Ik krijg rode rouge en lippenstift. Prachtig. Als hoofdgerecht kiezen we een selectie van lekker uit ziende gerechten. Het smaakt ook weer top. Goed geregeld allemaal hier hoor. De kindjes zijn weer moe, dus ze gaan lekker slapen na deze eerste hele dag op Kaapverdië. Een hele leuke, geslaagde dag.
Zaterdag 24-12 We gaan al de goede kant op met de tijd; een half uur later dan gisteren worden de meisjes wakker. Ik ben dan nog in diepe slaap. NL tijd 8.30u, hier 6.30u. En ’t is ook nog zo donker. Maar hup! Eruit met de geit. Bas gaat naar de receptie om een restaurant te regelen voor derde Kerstdag. We hebben geleerd dat we er vroeg bij moeten zijn met reserveren, anders is het vol. Hij is nu de eerste dus alle keus! Het wordt de Aziatische. Lekker sushi eten. Daarna gaat hij een stukje hardlopen op het strand op blote voeten. Held. Ondertussen spelen de meiden wat op de kamer en ik ruim een beetje op. Als Bas terug is gaan weer lekker ontbijten. Lone mag kiezen waar we als eerst gaan zwemmen. Het wordt Riuland, de Kids club met het speeltuintje erbij. We vinden een mooi plekje, redelijk uit de wind. Sowieso is de wind minder dan gisteren. Naast ons zitten Duitse mensen, een oma, een moeder en een meisje van Lone’s leeftijd.
Als we met Lizzy in het pierenbad gaan, doet dat meisje nogal vreemd. Ze schopt steeds water richting Lizzy. We snappen niet waarom. Haar moeder haalt haar uit het badje. Vervolgens, als we bij een ander bad Lizzy in het bandje willen zetten, pakt het meisje bijna de band af. “No, no”, zegt Bas. Dat vindt het meisje niet leuk en ze pakt een zonnebril (die Lone net in de speeltuin heeft gevonden) van de grond en gooit ‘m in het water. Ok… Het zal je iPhone maar zijn!! Oma en moeder komen naar ons toe gesneld. Een tijdje proberen ze de bril te vinden, maar die is waarschijnlijk in een afvoerputje gestroomd. Gelukkig was ’t niet onze bril. We denken dat het meisje autistisch is of zoiets. Ik zeg tegen haar moeder dat ze niet meer hoeft te zoeken. Ze verontschuldigt zich en vraagt ons kamer nummer voor ’t geval dat de bril nog terecht komt. Ach ja, het is pech.
Tijd voor lunch en een biertje! Lone heeft niet zo’n trek, ze heeft een beetje last van verstopping denken we, dus ze neemt meloen. “Met schil en niet te zoet mama.” Hihi. Lizzy eet voor twee: meloen, gestoofde peertjes, stukjes pasta en brood. Geweldig. Ze zijn allebei ook dol op de verse aardbeien sap.
Na het eten gaan we even naar de golven kijken. Die hebben gisteren wel enorme indruk op Lone gemaakt. Ze zijn wel minder hoog dan gisteren gelukkig. Veel minder gevaarlijk. Lone en Bas proberen een zandkasteel te maken, maar die wordt steeds omver gegooid door de golven. Net als gisteren gaan we ook nog even naar het grote zwembad. Lone en ik doen een drankje aan de zwembad bar in het water. Brrrr! Dat maakt zo’n biertje extra koud. Lone heeft het beter bekeken met haar warme chocolademelk. Als we lekker zijn gedoucht en opgefrist, gaan we in het grote buffet restaurant eten. Het eten is top, alleen we vinden het wel heel massaal. Je zit hier met zo’n 500 man te eten. Dan liever “ons” Afrikaanse restaurant bij het zwembad waar we gisteren waren. We gaan nog even naar de mini disco, Lone staat op het podium maar ze wil niet echt dansen. Ze is moe. Bas en ik nemen nog een ‘kerstavond’ cocktail. Lizzy ligt al te slapen in de buggy. Gauw naar bed die twee lieve meiden.
Zondag 25-12 1e Kerstdag Waar we normaal gesproken thuis aan de ontbijttafel zouden zitten naast de kerstboom met een kerststolletje en Chris Rea op de achtergrond, zitten we nu ruim 4000 km verderop aan de buffettafel met uitzicht op de kokos bomen en een glaasje prosecco. Wat is beter? Haha, allebei even goed. Hier heb je niet echt het “kerst” gevoel. Misschien komt ’t nog. Maar het is zeker niet vervelend!! We voelen ons bevoorrecht dat we hier mogen zijn en genieten van het heerlijke ontbijt. Lone mag kiezen waar we heen gaan : Riuland, grote zwembad of het strand. Het wordt Riuland. Ze gaat van de speeltuin naar het zwembad, tussendoor even kleien en dan weer naar het zwembad. Lizzy doet een schoonheidsslaapje. Ze wordt pas na ruim een uur wakker en vermaakt zich dan met de toren. Na de lunch is het tijd om een zandkasteel te bouwen op het strand. De golven zijn redelijk rustig, alleen de vlag is wel rood. We gaan alleen tot de enkels. Er komt een lifeguard naar ons toe en hij zegt dat de zee “is changing” dus dat we goed op Lone moeten letten. Dat doen we natuurlijk. Ineens komen de golven ook verder en zijn ze heftiger. Tijd om te gaan. We gaan naar de kamer om ons mooi te maken voor het Kerstdiner vanavond. We leggen Lizzy nog even neer, want het zal wat later worden. Ik trek mijn mooie nieuwe “Onze Jongens” galajurk aan en Bastiaan gaat ook netjes in pantalon met wit overhemd. De meiden krijgen mooie feestjurkjes aan. Voordat we naar binnen gaan, maken we nog een mooie familie foto bij de grote kerstboom bij de receptie. Ook facetimen we nog even met oma Anke en opa Bert. Daar is het kerstdiner, samen met omaatje en Bert’s vader, al bijna achter de rug.
We gaan de buffet zaal in. Onze tafel staat al klaar, met een kinderstoel voor Lizzy. We krijgen meteen een drankje. Wat een top mensen werken hier in de bediening. Omdat alle gasten tegelijk de eetzaal in gekomen zijn, is het gigantisch druk bij de buffetten. Overal staan rijen. Maar wat ziet het er allemaal prachtig uit. Torens met alle soorten ham en kaas, kerstbomen gemaakt van brood, mooi opgemaakte schalen met allemaal voor – hoofd- en nagerechten. Wat is dit een werk geweest. Respect voor alle koks. We genieten alle vier van al het lekkers. Lone heeft pizza, Lizzy eet pasta met haar handjes. Ze krijgt weer enorm veel aandacht van iedereen. Bas en ik proberen van alles wat te proeven. Als Bas een dessert aan het halen is, beginnen alle gasten ineens te applaudisseren. En iedereen gaat staan. Dan zie ik waarom. Al het personeel komt achter elkaar uit de keuken lopen en maakt een ronde door de enorme zaal. Door middel van luid geklap en gejuich worden ze bedankt door alle gasten. Wij klappen natuurlijk hard mee. Het is enorm indrukwekkend. Ik denk dat het wel 200 man is. Wat hebben ze hun best gedaan om dit allemaal te realiseren en daarbij hun eigen kerstfeest op te geven.
Na het diner gaan we dansen bij de mini disco. Althans, als we er eenmaal zijn is Lone toch eigenlijk best moe. Ze doet een paar sprongen mee, maar dan gaat ze zitten en staat niet meer op. Als Lone in slaap is gevallen in Lizzy’s buggy, kijken we onder het genot van een cava’tje nog even naar het kerstkoor dat op het grote podium staat te zingen. Ontzettend vals maar dat mag de pret niet drukken, haha.
Lizzy begint ook in haar oogjes te wrijven, het is echt tijd om te gaan nu. Het was een memorabele eerste Kerstdag.
Maandag 26-12 2e Kerstdag Vandaag is het boxing day, of Tweede Kerstdag, of.. tja.. zomervakantie? De meisjes zijn weer een half uurtje later wakker, top! Lone om 7.15 u en Lizzy zelfs 7.30u. Dat gaat wat worden thuis hoor, echt. We krijgen ze ’s avonds niet meer in bed en ’s morgens niet meer eruit. Bas gaat een stukje hardlopen in de duinen en een restaurant regelen. De Afrikaanse, “onze” zeg maar. De rustige. Eenmaal terug is het hardlopen hem zwaar gevallen door het mulle zand. Z’n spiertjes zijn gevoelig! Mijn kerstontbijt bestaat uit yoghurt met muesli en fibers, honing en hagelslag. Even balansen. Door Muesli-meester Bastiaan gemaakt. Smaakt goed! Hijzelf neemt het ook, maar kan een gebakken eitje toch ook niet weerstaan. Lone eet een broodje met choco pasta en Lizzy met ham. Met een glaasje verse aardbeien sap natuurlijk. Lone wil graag naar het strand, naar de golven natuurlijk. De zee is weer vrij rustig, dus het kan. Met z’n viertjes spelen we in de branding en Lone en papa maken samen een groot gat waar het water in kan stromen. Als we even liggen te relaxen op een bedje, begint Lone opeens te gillen. Ze wordt gestoken door een of andere zwarte wesp! De angel staat in haar arm en ze slaat ‘m er van paniek af. Ze gilt van de pijn. Snel zuig ik het gif eruit en Bas gaat gauw prikweg halen en wat ijsblokjes. Naast de pijn is ze ook erg geschrokken, arm kind. Dat heeft ze echt van haar vader, die nare prikbeesten willen altijd Gaillards hebben. Het gaat gelukkig weer. De meiden spelen nog even lekker en daarna gaan we lunchen. Straks gaan we naar het zwembad en Lone wil graag een duikbril hebben. Er zijn hier wel wat winkeltjes dus we gaan even kijken of ze dat hebben. En ja hoor, daar hangen ze. Een tientje, maar beter duur dan niet te koop haha. Een magneet is ook in de pocket. Na de lunch zijn we zo lui geworden dat we allemaal even een dutje willen doen. Ach ja, daar is het toch ook vakantie voor! Dus eerst een tussenstop bij de kamer voordat we gaan zwemmen. Zzzzz. Als we weer wakker zijn, gaan we nog een uurtje zwemmen. Met bril. Hij bevalt goed. Vanavond eten we in het Kaapverdiaanse restaurant. We zijn benieuwd! Als we ons aan het opfrissen zijn, hoort Bas steeds een soort van gekuch van buiten komen. Ineens komt hij naar me toe. “Moet je nou eens kijken, dit is echt te asociaal!! Er ligt er hier een over de railing te kotsen!” Ik had al wel eerder gezien dan onze Engelse buren geen frisse figuren waren, maar dit slaat echt alles. Net kreeg ze de balkon deur al niet open en liep te er tegenaan te rammen als een of andere gek. Nu ligt ze op haar zij, helemaal van de wereld, op de railing. Wat een smerig vies wijf. In zo’n hotel als dit hoor je je toch te gedragen. Bas loopt naar hun deur om te kijken op welk nummer ze wonen, dan kunnen we het doorgeven aan de receptie. Maar als hij daar aankomt staan er al twee mannen van het hotel met handdoeken. Ik zou me dood schamen. Goed, niet meer aan denken en een leuke avond maken! We lopen richting het restaurant. Het is voornamelijk vis dat er geserveerd wordt. Het ziet er weer prachtig verzorgd uit allemaal. De voorgerechten mogen we zelf pakken en het hoofdgerecht wordt aan tafel geserveerd. Lone is vanavond de mama dus ze mag naast Lizzy zitten en haar eten voeren. Lizzy heeft weer sjans van de obers hoor. Er is er zelfs een die een kan water omver gooit omdat hij meer op Lizzy let dan op de tafel die hij aan het dekken is. Hij moet er zelf om lachen. Blonde babies zijn hot hier! Er is weer kinderdisco, maar rond een uur of acht stort Lone hier gewoon in. Ze wil alleen maar op schoot en kijken naar de andere dansende kindjes. Op weg naar huis maken we een afspraak om morgen haar haar in vlechtjes te laten doen. Dat wil ze heel graag. Ik maak de afspraak voor morgen om tien uur bij de dame achter de balie in de manicure- en kapper zaak. Ondertussen is Lizzy alweer uit de buggy gehaald door een andere dame en zijn ze samen aan het knuffelen. Weer andere dames kietelen haar. Het is niet te geloven haha. Kind weer kwijt. Als we weer terug in de kamer zijn, slapen de dames snel als een roosje.
Dinsdag 27-12 We zetten de uitslaap trend helaas niet voort deze morgen. Om 06.30u ligt Lizzy te kletsen en kieren alsof haar leven er vanaf hangt. Bas geeft haar een flesje melk in de hoop dat ze daarna weer in slaap valt, maar helaas. De dag gaat toch echt beginnen. Lone komt erbij en beide dames vechten wie er Koe Doet Boe op mijn iPhone te spelen. Na het ontbijt is het zover; Lone krijgt vlechtjes. “Mama, ik ben wel een beetje zenuwachtig voor mijn vlechten!!” zegt ze. Lekker ding. Lone mag gaan zitten op de stoel. Ik mag niet kijken, want het is een verrassing. Misschien kan ik zelf ook wel even m’n nagels laten doen, bedenk ik me. French manicure, leuk! Zo gezegd zo gedaan. Een half uurtje later heb ik prachtige nageltjes. Lone is ook klaar. Ze ziet er prachtig uit met de vlechtjes! Een echte prinses!!
We pakken de handdoeken en zwemspullen in de kamer en gaan lekker bij het zwembad liggen vanmiddag. De zon is niet heet, maar gewoon lekker. Lone heeft veel plezier van haar nieuwe duikbril en gaat onder m’n poortje door onder water. Ook drinken we samen met Lizzy een drankje aan de zwembad bar. Na de lunch doen papa en Lizzy een middag dutje. Als Lone niet zwemt, speelt ze Mario. Ook picknicken we op een handdoek langs het zwembad. Lone heeft warme chocolademelk en mama een biertje. Ik had het héél niet verwacht, maar de choco gaat om. Geeft niks kind. Ik herken mezelf er zo in… Deze avond gaan we sushi eten in het Aziatische restaurant. Eerst gaan we langs de receptie om te vragen of en waar we kleding kunnen wassen. We kunnen het alleen in een waszak doen en dan afgeven bij de receptie, vertelt de aardige meneer. Er zijn dus geen wasmachines op het park waar je zelf kunt wassen. Hmm ok misschien doen we die paar boxers van Bas dan wel even met de hand. Ineens valt mijn oog op een brief die op de balie ligt met vlucht informatie. Bij elke vlucht die vandaag en morgen zou vertrekken staat “cancelled”. Ook een die naar Amsterdam zou vertrekken vandaag. What the…?! Eronder staat dat de vliegtuigen niet kunnen landen vanwege de stof in de lucht. Jeetje hé. Dat stof, dat heiige, hebben we al een paar dagen. Hopelijk is het volgende week weg, anders moeten wij ook verplicht onze vakantie verlengen. Ik moet gewoon weer werken. En ze missen ons thuis. Nou laten we het afwachten. Gelukkig hebben we wel voor drie maanden kleding bij ons, haha. Op naar de sushi. Lone eet als een dijker, ze heeft wat in te halen. Eerst sushi, daarna meloen, kiwi en rozijntjes, toen een taartje en daarna gaat ze aan het ijs. Het is lekkere sushi, maar die van Sumo is beter vinden Bas en ik. Er zijn nog veel meer lekkere gerechten, dus klagen doen we zeker niet. Helemaal niet als we naast ons kijken waar de hoofd eetzaal weer bomvol zit. Dan zijn de aparte restaurants toch veel fijner. Lone heeft het vandaag flink naar haar zin, want ze wil graag naar de disco om te dansen. En hoe!! Ze danst en springt mee op alle liedjes. Haar mooie nieuwe vlechten gaan op en neer. Topper! Na de disco gaan we. Lizzy is moe. Ze is al gauw vertrokken nadat we haar in bedje hebben gelegd. Lone kijkt nog even iPad op bed en Bas en ik chillen. Topdagje dit.
Woensdag 28-12 Om 6.30u schrik ik wakker van kleine Lizzy die ineens begint te huilen. Na een flesje geef ik haar een aai over haar bol. Oei, bloedheet!! De thermometer komt tot 39.4. Ik geef haar een zetpil, doe haar een koelere slaapzak aan en leg haar weer in bed. Ze slaapt weer verder tot 8.30u.Gelukkig is ze wel gewoon vrolijk. Aan het ontbijt krijgt ze van grote zus Lone een broodje smeerworst. We kunnen wel gewoon naar het zwembad denken we. We gaan naar Riuland, daar kan Lone lekker ravotten. Lizzy voelt weer warm aan. Misschien breng het zwembad een beetje verkoeling, maar daar heeft ze het toch niet zo naar haar zin. Ze wil het allerliefste knuffelen en slapen. Arm wijffie. Lone en ik spelen met een bal en gaan elkaar achterna in het zwembad. Het is een top dag vandaag om te zwemmen. Lekker warm! Tijdens de lunch lees ik een appje van Ilona. Het gaat over gestrande toeristen op Boa Vista vanwege een hardnekkige zandstorm. “Zijn jullie ok?” Wij zijn zeker ok. Het is de mooiste dag sinds we hier zijn. Geen zandstorm te bekennen. Het is de laatste dagen wel heiig geweest, ja. En we zagen inderdaad gisteren bij de receptie dat er vluchten gecanceld zijn. Maar dat het nu in de Telegraaf op de voorpagina staat is wel heel serieus. Als we wat meer onderzoek doen, komen we erachter dat er sinds Eerste Kerstdag al geen vliegtuig meer stijgt of landt. Jemig hé. Wat erg! De stofwolk die er hangt waardoor er geen vliegverkeer mogelijk is, komt vanaf de Sahara. Omdat er op dit moment heel weinig wind staat, gaat de wolk niet weg en zolang zitten we vast. De geschiedenis herhaalt zich: Lizzy heeft zo te zien de waterpokken. Er zit er een op haar handje. Met een blaasje erop. Lone had dit toen we op Kefalonia zaten 5,5 jaar geleden. Daar was ze aardig ziek van. Lizzy slaapt veel. Hoop zo dat het meevalt. Bastiaan en Lone zitten samen te drinken aan de zwembad bar als Lizzy en ik lekker liggen te chillen. Een groepje Engelsen zit verderop waarvan “de moeder” een paar biertjes te veel op heeft. Ze swingt en zingt keihard met de muziek mee. Nu nog een tand eruit en een bezem en ze vliegt zo weg. Mensen kijken is zo lachen, vooral als ze zichzelf zo enorm voor schut zetten. Lone is moe geworden van al het zwemmen vandaag en valt lekker tegen me aan op het strandbedje in slaap. M’n grootste lekkere wijffie. Vanavond staat het Italiaans restaurant op het programma. Het ziet er mooi nieuw uit en dat is het ook horen we van de mensen die naast ons zitten. Zij komen hier al voor het vijfde jaar en vorig jaar was dit restaurant er nog niet. Het eten is weer top. Pasta’s, pizza’s, carpaccio, caprese, lekkere desserts. Hier willen we nog wel een keer heen. Na het eten gaan we weer naar de kinderdisco. Lone heeft de smaak te pakken! Op weg naar het huisje zien welke de Nederlandse mensen die bij ons ook de heenweg in het vliegtuig zaten. Ze zouden eigenlijk morgen vertrekken, maar dat kan niet denken we. “Zijn jullie gestrand?” vraagt Bas. De man zegt inderdaad dat alle vluchten morgen zijn gecancelled. Ze hopen voor het weekend thuis te zijn. Maar een dagje extra vinden ze niet erg. We hopen met ze mee, dan komt het voor ons ook goed. In het huisje gaan de meisjes lekker slapen. Ze zijn op.
Donderdag 29-12 Bas begint de dag met een reservering en daarna een loopje. Als hij terug komt zegt hij dat er helemaal geen rij was voor de reserveringen van de restaurants. Er komen ook geen nieuwe mensen bij en veel van degenen die hier zijn, wachten tot ze naar huis kunnen dus die reserveren ook niet. Lone is een beetje sip. Ze heeft een beetje last van heimwee. Dat kan gebeuren en is niet leuk. We vertellen haar wat voor leuke dingen we hier kunnen doen en dat ze thuis gewoon weer naar school zou gaan. Dan beseft ze een beetje dat het hier toch wel leuker is. We bellen ook nog even met oma. Als ze haar eerste plons in het zwembad heeft genomen, staat er alweer een big smile op haar gezicht. Gelukkig. Kind blij, papa en mama blij. Lizzy’s pokjes zijn wel wat heviger geworden, maar echt last heeft ze er nog steeds niet van. En zijn enkele blaasjes en de rest lijkt meer op eczeem dan op waterpokken. Hopelijk blijft het hierbij. Ze gaat samen met Lone van de glijbaan. Ze hebben de grootste lol samen. Echt slapen komt er vandaag niet van. Er gebeuren toch veel te leuke dingen! Zonde om te slapen, denkt Lizzy. We zijn wat vroeger klaar dan anders dus voor het eten drinken we nog een cocktail bij de bar op het plein. Lone pina colada en papa daiquiri. Mama gewoon een wijntje en Lizzy neemt de watermeloen die op het glas zat geprikt. We eten vanavond bij “ons” restaurant en daarna gaan we natuurlijk weer dansen. De kindjes worden op het laatst in een treintje meegenomen naar het grote podium. Daar is een tombola voor het goede doel en het is de bedoeling dat de kindjes de lootjes trekken waar de prijzen op vallen. Lone durft ook. Als ze eenmaal aan de beurt is, is ze wel verlegen. Ze durft nog net haar naam te zeggen, maar het nummertje opnoemen in het Engels is haar iets te moeilijk. Wij zijn evengoed beretrots! Het lichtje is uit bij Lone en ze wil graag slapen. Oudejaarsavond moeten we maar even gaan slapen van tevoren. Anders redden we het nooit tot 12 uur!
Vrijdag 30-12 Het plan voor vandaag is om na het ontbijt naar het strand te gaan. Het is een mooie dag, dat zie je meteen. Blauw zonder hei of stof of wolkjes. Er lopen ook weer mensen met koffers. De stofwolk boven het vliegveld is dus waarschijnlijk weg. Dat geeft goede hoop dat wij zelf ook gewoon kunnen vertrekken dinsdag. Maar nu moeten we daar nog niet aan denken; we hebben nog vier mooie dagen voor de boeg! De golven zijn redelijk wild, ze slaan heel laat om. Niet te ver erin dus weer. Lizzy slaapt meteen als een blok, vader en Lone gaan kastelen bouwen en gaten graven, dus moeders gaat gestrekt in de zon. Heerlijk! Ook met z’n drieën in de branding staan en wachten op een grote golf is leuk! Lone vindt dat zo spannend, prachtig. Als Lizzy wakker wordt, mag ook zij even in de branding zitten. Ze wordt niet vrolijk van dat koude zeewater over haar beentjes, dus ik til haar snel weer op! Dat vindt ze wél leuk, kijkend naar haar grote zus en papa.
We gaan vandaag eens lunchen bij het grote buffet, kijken of ze daar meer hebben dan hamburger en tosti. Dat klopt inderdaad. Het is ook niet zo druk omdat er veel mensen weg zijn gegaan. Op de terugweg lopen Lone, Lizzy en ik langs de bikini winkel (Bas gaat plassen) en ik weet er een te scoren hoor! Eigenlijk ging ik voor slippers, de mijne zijn net stuk gegaan op het strand. Maar een bikini is ook leuk! Omdat we gisteren geen prijs hadden bij de tombola, heb ik Lone een armbandje beloofd. Ze kiest een mooie uit met gekleurde kraaltjes in Afrikaanse stijl. En van dezelfde kraaltjes ook nog een ketting erbij, vooruit. Op weg naar het zwembad! Daar heeft Bas inmiddels al twee daiquiri strawberry op, zijn favoriet. Samen met Lone gaat hij het zwembad in. Er start een waar watergevecht. De een rent de ander achterna met een waterpistool. Lachen. Tot vrij laat zitten we bij het zwembad. Het is ook nog zo lekker en rustig. Al zijn er ook wel nieuwe mensen gekomen vandaag. Ze lopen in de rondte het park te verkennen. Bij thuiskomst zien we twee briefjes liggen: of we de receptie willen bellen of bezoeken. Ok. Eenmaal aan de telefoon krijgen we te horen dat het Afrikaanse restaurant waar we vanavond hadden gereserveerd, niet open gaat omdat het te rustig is. We kunnen wel naar de Kaapverdiaanse of de Italiaanse alleen dan moeten we wel komen reserveren aan de balie. Dus Bastiaan gaat even. Als hij terug komt is het niet gelukt. Er was alleen plek om half negen of om negen uur. Dat is voor ons te laat met die twee meiden. Onze eerste reservering was om zeven uur. Dus dan wordt het het grote buffet. Na het eten zijn we nog net op tijd voor de kinderdisco. Lone doet weer leuk mee. Na afloop deelt meneer de clown altijd ballonnen uit. Lone regelt er heel lief ook een voor haar zusje. Lizzy vindt ballonnen heel bijzondere dingen. Als we een cocktail hebben genomen gaan we op een geheime missie. Lone heeft het er al de hele avond over: we gaan een kokosnoot pikken voor thuis. We hadden er al eerder eentje, een kleintje, maar die is gevallen en daardoor zit er een barst in. Dus we moeten een nieuwe en het liefst een die rijp is en die we kunnen laten zien in de kring op school. De rijpste hangen in de boom bij Riuland, hadden we al gezien. Dus daar sluipen we heen. Bastiaan heeft een mes mee gepikt bij het buffet. Lone schijnt bij met het lampje. En ja hoor, na een tijdje snijden is de noot los. En groot! Precies goed voor thuis. Missie geslaagd. Lone is blij en trots! We verstoppen ‘m in een laadje in de kamer zodat de schoonmaak mevrouw ‘m niet ziet. Zo, dat was een spannende afsluiting van de dag! Nu lekker slapen.
Zaterdag 31-12 Oudjaarsdag Terwijl ik dit begin te schrijven, komen Bas en Lone op me af. Ze hadden al de hele tijd een geheim samen en dat was blijkbaar mama in het zwembad gooien. Dus er is geen ontkomen meer aan! Daar ga ik! Gelukkig blijven mijn krullen bespaard. Lone en ik spelen nog een hele tijd samen in het zwembad. Ik ben krokodil! Het is echt te merken dat het rustiger is. Ons ontbijt restaurantje was vanmorgen ook voor het eerst gesloten. Al het personeel is waarschijnlijk nodig voor de voorbereidingen voor het diner vanavond. We zijn benieuwd hoe mooi het er vanavond weer uit gaat zien! Lizzy heeft er weer een paar pokjes bij op haar handje. Het is nog niet over dus. Ze doorstaat het kranig! Als het voor dinsdag niet minder is geworden, dan mogen we officieel niet eens terug vliegen zonder medische verklaring dat het niet meer besmettelijk is, lees ik net op internet. Fingers crossed. We blijven de hele dag lekker bij het zwembad. Na de lunch doe ik mee met een lesje aquajoggen. Heel leuk!
Achter onze bedjes in een struik, “woont” een zwart poesje. Hij is heel lief en aanhankelijk. Eerst gaat ie tegen Lizzy aan liggen. Dat vindt ze wel wat. Ze aait ‘m op haar manier, soms grijpt ze ‘m wat ruw in z’n nek. Hij vindt ’t niet erg en blijft gewoon liggen. Haar eerste keer dat ze een poesje aait, schattig. Even later zit Lone op het bedje Mario te spelen en hup, nu springt ie naast haar. Lone vindt ’t ook leuk en blijft muisstil zitten zodat poes er niet af springt. Even later krijgt ze een restje melk van Lizzy. Dat gaat er wel in.
Om kwart over zes begint het oudjaars diner, dus we gaan op tijd naar de kamer om ons netjes aan te kleden. Het ziet er weer even mooi en verzorgd uit als met Kerst. Lizzy is in slaap gevallen dus we laten haar even lekker liggen in de buggy, de avond is nog lang. Ik zit tegen Bas te geinen over wat ik hem zou moeten geven als ik hem ten huwelijk zou vragen, omdat hij niet van sieraden voor mannen houdt. Dus hij zegt: “Denk je dat het zo lang gaat duren dat jij míj zou vragen dan? Ik heb toevallig een doosje in m’n zak.” Dus ik zeg: “Nee, niet hier in die buffetzaal hoor Bas!” en ik voel op z’n broekzak in de veronderstelling dat hij zit te bluffen. Maar ik voel wel een klein vierkant doosje zitten, dus ik krijg het Spaans benauwd. Tegelijkertijd springen de tranen in m’n ogen. “Wat is dat? Nee toch Bas echt?!?!” Hij duwt m’n hand weg en begint keihard te lachen. Dan haalt hij het doosje uit zijn zak en…. Is het de batterij van zijn camera. Ik heb het niet meer! “Sukkel ik schrok me dood !!!” Bas ligt hélemaal dubbel. “Wat hou ik toch van je.” zegt ie. Pestkop. Als bijna iedereen aan het dessert zit, komt al het personeel weer uit de keuken om een ronde te maken door de zaal. Ze krijgen weer een dik verdienende staande ovatie. Ik maak Lizzy wakker, anders heeft ze niks te eten. De bediening is namelijk alweer druk bezig met de voorbereidingen voor de tweede shift die om 20.30u begint. Ze krijgt spaghetti en kiwi toe. We zijn mooi op tijd klaar voor de minidisco. Het is net begonnen bij het grote podium. Overal hangen ballonnen in het zwart / wit / goud voor het Oud en Nieuw feest wat hierna begint. Ook na de minidisco dansen de kinderen vrolijk verder. Er begint een leuk trio te zingen. Er komen steeds meer mensen de dansvloer op. Om 22 uur is het nieuwjaar in Nederland. Ik probeer m’n moeder te bellen. Ik krijg haar te pakken maar de verbinding is slecht. Maar ’t lukt om gelukkig Nieuwjaar te wensen! Wij moeten nog twee uur wachten. Dat is wel gek. Lone is inmiddels op een stoel gaan zitten met de iPad, maar haar ogen vallen dicht. Ik zet twee rieten stoelen tegen elkaar aan zodat het een soort bedje wordt. Ze is meteen weg. Lizzy sliep ook al in de wagen. Watjes die kinderen van ons, haha! Bas en ik feesten door. Het zang trio maakt plaats voor een DJ. Hij draait een beetje “onze” muziek uit de Four Roses tijd. Zelfs die Bas doet de voetjes van de vloer. Lachen. Hij haalt de drankjes. Ik vraag elke keer om water maar op de een of andere manier komt die bestelling moeilijk door. Steeds krijg ik een glas cava in m’n hand geduwd. Er worden aan iedereen tassen uitgedeeld met versieringen erin: maskers, toeters, Hawaii kettingen, clowns neuzen, gekke brillen, samba ballen, ballonnen. Alle mensen versieren zichzelf. Wij doen natuurlijk mee. Het ziet er top uit alle die met z’n allen bij elkaar, haha! Ik probeer Lone wakker te maken om te zeggen dat het bijna twaalf uur is en of ze mee wil feesten. Nee, geen succes. Ze slaapt verder. Dan is het zover! Twaalf uur!! De confetti knalt door de zaal! Bas en ik geven elkaar een dikke kus en wensen elkaar gelukkig Nieuwjaar. Dan lopen we naar de kindjes. Lone ligt met haar handen op haar oren te huilen. Ach gossie. Het feest is denk ik afgelopen voor ons. Jammer maar niets aan te doen. We gaan haar en Lizzy snel in bed leggen. Happy new year voor iedereen!!!
Zondag 1 januari Nieuwjaarsdag Op een flesje na rond een uur of half zeven, slaapt de familie Gaillard / Hoveling tot half negen uit. Netjes toch? En dat ondanks die vervelende hoestbuien die ik sinds deze vakantie elke ochtend heb. Ze hebben er allemaal doorheen geslapen. We hebben een tas met versieringen bewaard voor Lone. Die wil ze, net als de kokosnoot, ook graag laten zien in de kring. Van Riu Hotels hebben we ook een cadeautje gekregen met de beste wensen erbij ; twee mooie pennen. Aardig hoor! Na het ontbijt gaan we naar het strand voor de traditionele nieuwjaarsduik. Daarna gaan Bas en Lone op ‘rotsjesjacht’. Dat hebben ze overgehouden aan de vakantie in Frankrijk: over de rotsen lopen op zoek naar diertjes en schelpjes. Het is alleen best een eindje lopen naar de rotsen, dus Bas heeft Lone de halve tocht op zijn nek. Lizzy slaapt de hele tijd bij mij op het strand. Even inhalen. Haar pokjes zijn een stuk minder sinds gisteren. Gelukkig! Als de familie even later weer herenigd is, zoeken we de branding nog een keer op. Het blijft toch aantrekken, die golven! Bas gaat het gevecht aan, maar wint nooit. Hij gaat een paar keer flink kopje onder. “Maar”, zegt Lone “Papa is sterk!” Samen graven we Lizzy in. De dames gieren het uit. We zijn zo druk dat we de tijd helemaal vergeten en daardoor bijna te laat zijn voor de lunch. Tijdens het eten bellen we met de oma’s om ze een gelukkig Nieuwjaar te wensen. We vervolgen de dag bij het zwembad. Met natuurlijk een daiquiri, een chocomel en een sangria. Als ik Lone op een gegeven moment onverwacht een duwtje geef, ben ik de pineut. Bas wacht me op en gooit me er met kleding en al erin. Dan gaat Lone achter Bas aan en ook hij gaat erin. Hij had zijn shirt wel uitgetrokken, maar Lone gooit ’t shirt er gewoon ook in. En Lizzy? Yep! Met jurk en al! Wat hebben we gelachen!! Gauw douchen en op naar de Italiaan. Lizzy schreeuwt door de hele zaak heen, zo’n trek heeft ze. Lone eet ook weer super goed! Het eten is lekker, wat alleen jammer is, is dat de desserts van gisteren zijn van het Nieuwjaars diner. Niet meer zo lekker… Daarvoor zijn we teveel verwend geraakt hier. Bij de minidisco is een nieuwe clown die het lang niet zo leuk doet als “die andere lieve”. Na een kwartier houdt ze (de clown) het al voor gezien. Dan maar cocktails drinken aan de bar! Ondertussen probeer ik Lone’s vlechtjes eruit te halen, maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan. En haar haar komt er ook niet al te best uit. Het lukt voor de helft, morgen de rest. Lizzy vindt het veel te gezellig met alle aandacht die ze van iedereen krijgt, dus slapen ho maar. Bas loopt wel drie rondjes met haar, maar zonder succes. Ook doet hij dat voor zijn eigen bestwil: hij wisselt van bar omdat meneer vindt dat de dichtstbijzijnde bar te weinig rum in zijn daiquiri doet, haha! We maken het hier steeds later. Rond elven liggen we op bed. Een uur in NL. Dat wordt lastig straks om weer te wennen!
Maandag 2 januari De laatste volle dag hier in het hotel is aangebroken. De hemel is mooi helder blauw. Na het ontbijt gaat we dan ook snel naar het zwembad. Nog even dat kleurtje bijwerken. Ik sla de aquajogles even over vanmiddag, heb alleen maar zin om lui te zijn en te zwemmen met de meiden. Lizzy in de band en Lone die haar voortduwt. Ik zal het missen. Bastiaan begint al vroeg aan het bier. En na de lunch een daiquiri natuurlijk. Nu we bijna weg gaan, heeft hij het helemaal door: hij bestelt twee daiquiri’s en een los glaasje rum. En dat verdeelt hij dan over die twee glazen, haha! Dus als je zo drie rondjes haalt, dan tikt dat wel aan. Aan het einde van de middag gaan we weer helemaal los in het zwembad. We moeten papa erin gooien van Lone, dat vindt ze het allermooiste. Dus dat doen we natuurlijk. Maar papa sleurt ons mee het bad in. En dat wel een keer of tien. Alle handdoeken belanden ook in het water, want niemand mag zich afdrogen. Hahaha. En Bastiaan vindt alles mooi en prachtig met al zijn daiquiritjes achter z’n kiezen. Hij begint te hikken, dat is het signaal dat er genoeg in zit! We lopen, nat en zonder handdoeken, want die moesten we inleveren, richting de kamer om te douchen. Dan zien we ineens onze poezenvrienden. Die moeten we nog even gedag zeggen. Lone vraagt of we nog een restje melk van Lizzy hebben en of we dat mogen geven. Dat hebben we. Ze gooit een klein beetje melk op de grond en alle drie de zwarte poezen beginnen er aan te likken. Bas zet zijn zwarte camera tas op de grond en begint foto’s te maken van het leuke tafereel. Dan loopt een van de poesjes naar zijn tas en begint er aan te snuffelen. Ik zeg nog: “Kijk Bas hij vindt je tas mooi!” Maar wat er dan gebeurt. De poes gaat met z’n kont naar de tas toe zitten en begint te pissen. In zie het gebeuren. “Baaaasss!!!! hij pist tegen je….” Meer kan ik niet uitbrengen. Ik kom niet meer bij. Het is zo vies maar ook zo hilarisch tegelijk. Bas reageert ook veel te laat met z’n aangeschoten hoofd, dus de poes is klaar en loopt weg. “Hoveling jij ziet het gebeuren en je doet niks!!!” Ik had er letterlijk geen kracht voor door de slappe lach. Ok.. En door.
Na het douchen mogen we voor de laatste keer van het buffet genieten en van het “tjoetjoeha feest” zoals Lone het noemt. Daarna lopen we langzaam terug naar de kamer om te beginnen met pakken. Lone kijkt al lopend naar de sterrenhemel en zegt: “Jullie papa’s zijn daarboven en ze zouden zeggen: “Dat hebben jullie goed gedaan jommes!” Toch mama?!” We hadden haar eerder deze week verteld dat onze papa’s sterretjes zijn en altijd naar ons kijken, waar we ook zijn en dat ze zouden vinden dat we het goed hebben gedaan. Dat heeft ze dus heel goed onthouden. Poepie. Oh ja en “jommes” betekent jongens. De meisjes gaan naar bed en snel daarna heb ik al een koffertje gepakt. Inpakken voor de terugreis is toch wel relaxter. Je hoeft niet na te denken, alleen maar erin te proppen. Morgen de rest, weltrusten.
Dinsdag 3 januari Tegen achten worden we wakker na een onrustige nacht. Het was heet, er zat een vervelende mug en Bas lag te snurken. En je hebt ook in je hoofd dat je morgen weggaat. Bij het ontbijt nemen we wat extra broodjes en fruit mee voor onderweg. Dat scheelt weer een kapitaal in het vliegtuig. Laatste keer buffet, snif.. Koffer twee en drie zijn ook redelijk snel gevuld. Rond elven verlaten we onze kamer. Het is weer net zo’n prachtige dag als gisteren en we zien iedereen lopen in badkleding. En wij lopen met broeken met lange pijpen en zware koffers. Bah. Wat hebben we het heerlijk gehad hier zeg. Een half uurtje later dan gepland worden we opgehaald met de bus. Ze waren ons ‘even’ vergeten vanwege een andere vlucht die gecanceld was. Dag Riu Touareg! Bedankt voor de leuke vakantie! Gelukkig komen we – na een wederom bumpy ride- op tijd aan op het kleine vliegveldje. Het vliegtuig waar we in gaan komt net uit Nederland gevlogen en zit nog halfvol met mensen. Zij gaan naar Sal, het eiland naast Boa Vista. Daar hebben wij dus een tussenlanding. De vlucht ernaartoe duurt maar 12 minuten! We moeten zelf ook uitstappen, want het vliegtuig wordt schoongemaakt en getankt. 40 minuten later begint de echte reis! Het vliegtuig zit niet vol, dus Bastiaan zit schuin achter Lone, Lizzy en mij, zodat Lizzy een eigen stoel heeft. Ze slaapt vrij snel. Lone’tje speelt iPad en gaat dan ook pitten. Bas ligt heerlijk uitgestrekt over drie stoelen, de bofkont. En ik typ dit verhaal. Het was een geweldige vakantie! Voor het eerst in ons leven hebben we Kerst en Oud en Nieuw gevierd in de zon. Het was mij een waar genoegen, lieve Bas, Lone en Lizzy! En nu dan maar weer de Hollandse kou in. Vijf graden zegt de piloot net. Brrrr.
Lone is twee weken geleden 6 geworden. Wat een mijlpaal. Wij hebben gewoon een grote dochter van 6! Ik herinner me als de dag van gisteren dat we met haar uit het ziekenhuis kwamen in de koude nacht van 29 op 30 januari. We zetten de Maxicosi met ons kleine popje Lone op de bank, keken elkaar en dachten: En wat moeten we nu doen?
Dat is dus 6 jaar geleden. Wauw. En wat is er het afgelopen jaar ook weer veel gebeurd in haar leventje. Om te beginnen: een kleine maand na haar vijfde verjaardag is ze de grote zus geworden van Lizzy. Midden in de nacht werd ze door oma Ine wakker gemaakt om mee te gaan naar het ziekenhuis. Ze nam het speciaal door haar uitgekozen pandabeertje mee, het eerste cadeautje voor haar nieuwe zusje. Wat was het een onbeschrijfelijk mooi moment om Lone en Lizzy voor het eerst in hun leven kennis te laten maken met voorzichtige knuffels en kusjes. Zo trots als een pauw liet ze haar zusje een paar dagen later zien aan de kindjes in de klas en trakteerde ze op beschuit met muisjes.
Vanaf dat moment raakte Lone langzaam gewend aan haar nieuwe leven met een zusje erbij. Als grote zus hielp ze graag met badderen en luiertjes verschonen. Maar ze wilde vooral vaak knuffelen met Lizzy op schoot. Heerlijk voor de televisie met Lizzy warm tegen zich aan. Later in het jaar werd Lizzy natuurlijk wat groter en wilde ze niet meer stil blijven zitten op schoot. Nu spelen de dames samen met de duplo blokjes, of gaan ze gezellig samen in bad of onder de douche.
Naast knuffelen, mocht ze haar zusje ook graag plagen het afgelopen jaar. Papa en mama hielden het goed in de gaten als Lone haar zogenaamde ‘plaag lachje’ kreeg. Dan zeiden we: “ Wacht maar totdat Lizzy oud genoeg is om terug te plagen!“
Aan het begin van het nieuwe schooljaar hoorden we van de juffen dat Lone wel wat meer zou mogen oefenen met tellen en het herkennen van de getallen 1 tot en met 20. Gelukkig waren we de tijdens de vakantie in Frankrijk al begonnen met Ganzenborden en zijn we gaan oefenen met getallen op kaartjes. Dus het tellen gaat stukje bij beetje beter.
Naast Ganzenborden hebben we ook vaak Mens erger je niet gespeeld. Lone is er inmiddels een kei in. Als medespeler moet je wel goed opletten, want als je even niet kijkt, zou Lone zomaar eens een beetje kunnen valsspelen. Verliezen is namelijk een drama. Dan wordt ze boos! Haha.
Thuis hebben we de WII van zolder gehaald. Dus sindsdien wordt er door Lone en papa fanatiek Mario gespeeld. Je zou ze soms eens moeten horen tegen elkaar. Maar als ze dan een level winnen, zijn ze weer de beste vrienden.
Lone is ook nog steeds dol op iPad’ en. Het is voor haar een moment van rust na een drukke schooldag. De oude iPad van papa is stuk gegaan, maar gelukkig heeft ze voor haar zesde verjaardag een nieuwe gekregen. Helemaal voor zichzelf. Ze is er heel blij mee en zuinig op natuurlijk.
Het bleef steeds een beetje hangen op de borstcrawl, maar na veel oefenen met juf Carla mocht Lone afgelopen 4 februari afzwemmen voor haar A diploma! Dit onder het toeziend oog van een trots publiek bestaande uit de opa’s en oma’s, papa, mama en Lizzy. Met “Eye of the Tiger“ knallend uit de zwembadspeakers kwam ze op, klaarde de klus en na afloop showde ze trots haar diploma met “Happy” swingend op de achtergrond. Nog een mijlpaal. Als beloning heeft Lone nu echte gaatjes in haar oren gekregen van papa en mama. Goed gedaan lieve Lone! En nu op naar B met meester Kasper.
Lone heeft al 4 tanden eruit. De twee ondertanden gingen eerst, later de (voor de kijkers) rechter boventand en nu is ook linksboven eruit. Een enorm fietsenrek dus. “Hoe oud ben je geworden Lone?” “Zsssssssessssss”
Het afgelopen jaar is Lone twee keer op vakantie geweest. In de zomervakantie met de camper naar Frankrijk en in de kerstvakantie naar Boa Vista, een van de Kaap Verdische eilanden. Beide keren waren een feest! In de camper had ze haar eigen hutje waar ze sliep, heel knus. Elke keer naar een andere plek rijden vond ze leuk! Vooral als er op de nieuwe camping een zwembad was. Kaap Verdië was ook een topvakantie. Voor het eerst vierde Lone Kerst en Oud en Nieuw in het zonnetje. Overdag sprong ze het liefst in het zwembad of samen met papa in de zee. En ‘s avonds gingen de voetjes van de vloer in de kinderdisco onder het genot van een cocktailtje. Toen het een keer donker was, heeft ze samen met papa een kokosnoot van een boom gepikt en stiekem mee naar huis genomen. Wat een avontuur was dat!
Naast de leuke vakanties is Lone ook nog twee keer naar Centerparcs geweest. Een keer met papa, mama en Lizzy. Toen kwam vriendin Elin ook nog een dagje zwemmen samen met Ilona, Adse en Hugo. En de tweede keer een heel weekend lang met vriendin Evi en Tamara en Mike. Toen hebben we ook een bezoekje gebracht aan Plopsa.
Britt was en is Lone’s beste schoolvriendin. Het liefst speelden ze zo vaak mogelijk met elkaar na schooltijd. Ze verkleedden zich, of keken op de iPad. Lone speelde ook weer graag met buurmeisjes Julie en Evi. Vadertje en moedertje, of bij mooi weer waren ze natuurlijk buiten te vinden. Naast de vriendinnen hierboven speelde Lone het afgelopen jaar ook graag met (kleine) Evi, Pien, Elin, Laura, Dagmar, Timo en Xavi. Voor hem heeft Lone een speciaal plekje in haar hart. Ze is namelijk wel een beetje verliefd op Xavi. Hij is dan ook op haar partijtje geweest, net als de andere kindjes hierboven genoemd. We zijn met z’n allen gezellig naar Monkey Town geweest. Het was een topfeest!
Oma Anke en oma Ine pasten nog steeds met veel plezier elke week een dag op Lone en Lizzy. Met oma Ine werden er weer veel mooie taarten gemaakt. En in de schoolvakanties is Lone vaak een dagje op stap geweest met oma Ine en opa Dick, meestal samen met Sara en Lisa. Ze zijn onder andere naar het Spoorwegmuseum geweest, naar Beeld en geluid en het NEMO. Wat een feest. Lone vond het ook heel leuk om af en toe een nachtje naar oma Anke en opa Bert te gaan. Ze mocht dan het hele huis overhoop halen van oma. En vechten met opa Bert over wie er in de grote stoel mocht zitten. Ook ging oma weer mee naar zwemles en nam altijd iets lekkers mee voor na afloop.
Heeft Lone afgelopen jaar ook nog wel tijd gehad om leuke dingen met papa en mama te doen? Jazeker! Papa en Lone zijn in de herfstvakantie samen naar Legoworld geweest. En eerder het jaar met papa’s werk naar de Efteling. Ook gingen ze wel eens samen zwemmen. Vroeger hield Lone nog wel van een boswandeling, alleen die tijd is -helaas voor papa- voorbij. Lone vond dat de laatste keer véél te ver lopen. Ook is ze met papa, mama en Lizzy naar de Julianatoren geweest en naar meerdere dierentuinen. En laatst nog naar de kinderboerderij.
Sinterklaas is ook dit jaar weer langs geweest met zijn Pieten. Hij kwam even controleren of Lone zich wel aan de afspraken van vorig jaar had gehouden. Dat had ze gelukkig. Daarom heeft de Sint haar enorm verwend met mooie cadeaus, met als klap op de vuurpijl een mooi poppenhuis voor Anna en Elsa en hun kindjes “Ania en Elsia”.
Lieve Lone, bezige bij! Wat ben je toch ineens groot en wijs geworden. Een echte stoere meid met een eigen mening. Je bent een dromer, heel creatief, een lekkere deugniet en soms wat ongeduldig. Maar je bent vooral ook heel lief, zorgzaam en mooi! Dit alles vormt je tot de unieke persoon, op wie ik zo enorm trots ben. Op naar de 7 jaar. Wat voor moois zal je het komende jaar weer te wachten staan!?
We sluiten het verhaal af met weer wat geweldige uitspraken:
“Ik wil ook een baby. Dan is papa opa en jij oma. Mama heb jij dan ook kort haar? Oma’s hebben dat.”
Kopkorn (= popcorn We krijgen het er niet uit.. )
Oma Anke vraagt aan Lone: “Wat vind je nou het allerleukste op school?” “Helemaal niks.”
“Het geeft niks uit mama.”
Lone wil graag speelgoed handboeien. Joyce: “Vraag maar aan Sinterklaas.” Lone: “Wanneer komt sinterklaas dan?” Joyce: “Over 150 dagen.” Lone: “Dan zijn we allang dood!!!”
Lone heeft een grote drol dus Joyce zegt: “Zo Lone!!” Lone: “Je kunt het niet geloven van je ogen hè mama!”
“Hé, wat kijk je mij aan?“
“Mama, stel je voor hé. Maakt mij het uit!!!”
(Tijdens Kerst) “Papa, als Lizzy nou Jezus zou heten was dat echt een gekke naam!”
Op Kaapverdië kijkt Lone omhoog naar de sterrenhemel en zegt: “Dat zijn jullie papa’s en ze zeggen dat jullie het goed gedaan hebben jommes (= jongens)!!”
Het was de bedoeling om een zes maanden verslagje te maken, maar de tijd vliegt zo hard dat het nu een ‘ruim zeven maanden’ verslagje is geworden. En het gaat over onze lieve Lizzy.
Lizzy, we noemen haar ook wel “ons cadeautje” of “LPG” (van Lizzy Pip Gaillard, uitgesproken in het Engels) of “Hakoe” (haar eerste brabbeltje) of “Bollie”, is geboren op 26 februari 2016.
Bollie, omdat ze zo lekker veel rolletjes heeft. Ze is inmiddels ruim in gewicht verdubbeld en weegt ongeveer 9500 gram. Al vanaf haar geboorte houdt ze van lekker drinken. En inmiddels ook eten. Een boterhammetje, fruit, rijstwafels, soepstengels, een gekookt eitje, avocado, noem het maar op en ze lust het. Alles wordt op die kleine zachte dijtjes geplakt. Op dit moment is het bijna afgelopen met de borstvoeding en dan krijgt ze alleen de fles. Dat vindt mama heel jammer, maar het is niet anders.
Lizzy is niet alleen een bollie, ze is ook nog eens lang. Bij de laatste meting was ze 72 centimer. Bovenaan de curve! Ze is ook een heel vrolijk meisje. Ze lacht vaak en huilt weinig. Zet haar in de wipstoel, op de bank of in de box met een speeltje, en het is goed. Ze brabbelt wat af. In papa zijn armen vliegen in de lucht is superleuk! Of ‘dames paard’ op schoot. Ze giert het dan uit. Alleen als ze moe is, honger heeft, of ziek is, laat ze van zich horen. En terecht. Lizzy is in haar korte leventje al twee keer ziek geweest; een keer had ze oorontsteking en de andere keer de zesde ziekte. Heel zielig, maar ze is nu gelukkig weer helemaal beter! Op maandag en dinsdag gaat Lizzy, net als haar grote zus Lone vroeger, naar de rode kabouters. Ze vindt het gezellig om te spelen op de mat met de andere babies. Haar beste vriendin is baby Merel. Ze zijn tegelijk begonnen.
Op woensdag en donderdag passen de oma’s natuurlijk op. Dat is groot feest. Samen met Lone maken ze er altijd een gezellige dag van! Ook gaat ze op woensdag mee kijken naar de zwemles van Lone. Ze wil later ook graag haar zwemdiploma halen, want water vindt ze maar wat interessant! Lizzy heeft sinds de zomervakantie tandjes. Twee onder en er is er nu ook een boven aan het doorkomen. Ze heeft er niet veel last van gehad tot nu toe. Samen met papa, mama en Lone is Lizzy al een paar keer op vakantie geweest; naar Centerparcs Meerdal in America en op campervakantie in Frankrijk. Wat hebben we genoten met z’n allen! De mooiste en verste reis van haar leven staat nog op het programma; in december gaat ze met diezelfde club mensen naar Kaap Verdië!
De eerste keer voor mij in het zwembad. Ik vind het prachtig bij @CPHetMeerdal 🏊💦💧 pic.twitter.com/UP72CrHuu8
Lizzy is wel eens het doelwit van wat kleine plagerijen van haar grote zus. Onder de voetjes kietelen, een klein zetje hier en daar, iets te hard knuffelen. Wacht maar Lone, todat Lizzy terug kan plagen! Ze probeert het nu al een beetje door dingen van Lone af te pakken.
Verder zijn Lizzy en Lone heel gek op elkaar hoor. Veel knuffels en kusjes hebben de twee elkaar al gegeven en vele zullen er nog volgen!
Lieve, vrolijke, mooie, relaxte Lizzy! Papa en mama noemen jou niet voor niets ons cadeautje. Je bent na heel lang wachten bij ons gekomen en je was het wachten dubbeldwars waard. Ook al ben je nog maar zeven maanden, je hoort al helemaal bij ons gezin en we willen je voor geen goud missen! Blijf zoals je bent, zonnestraaltje. Mama
Hieperdepiep hoera! Vandaag is de grote dag: Lone is 5 jaar geworden!
Ze heeft weer wat beleefd hoor, het afgelopen jaar. Om te beginnen natuurlijk school. Eerst ging het soms wat moeizaam en vond ze het wel spannend met alle nieuwe kindjes om zich heen. Dan kon het voorkomen dat ze niet zo lief was tegen sommige kindjes. Dat hoorden papa en mama dan van de juffen. We hebben hier veel met Lone over gesproken en ze snapt nu ook dat dat niet leuk is. Dat ze beter lief kan zijn en samen kan spelen met de kindjes. Misschien was het onzekerheid, want inmiddels is ze helemaal gewend op school en heeft ze leuke vriendinnen. Met Britt, Laura en Emma gaat ze het meest om. Ze heeft ook al thuis met ze gespeeld.
Op de naschoolse opvang vindt Lone het ook leuk. Ze gaat op maandag en dinsdagmiddag. Als het mooi weer is, speelt ze het liefst in de grote bijbehorende tuin. Deze tuin heeft zwart zand. Soms kan Lone dus meteen door naar boven en in bad als ze bij het Mirakel is geweest. Bij minder weer knutselt ze of is ze te vinden in de meidenkamer. Op dinsdag is vriendin en buurmeisje Evi er ook. De dames worden op die dag naar school gebracht door de Evi’s papa en aan het eind van de dag weer opgehaald door Bas of mij. Dat vinden ze reuze gezellig.
Op woensdag wordt Lone opgehaald door oma Anke. De dames vermaken zich met knutselen, verven, cakejes bakken en films kijken. Sinds het nieuwe schooljaar gaan ze aan het einde van de middag samen naar zwemles. Lone vindt zwemmen leuk! Soms is juf Carla een beetje te streng geweest en heeft ze daarna even geen zin, maar als ze eenmaal weer in het water springt, is ze dat alweer vergeten. Wel heeft ze sinds een paar maanden oordoppen, omdat ze een paar keer een nare oorontsteking heeft gehad door het chloorwater.
Op donderdag halen oma Ine en opa Dick haar op van school. Meestal wordt er dan ook wel een lekkere taart gebakken en versierd. En nog steeds eet Lone liever het beslag dan de taart zelf, snoepkontje.
Op vrijdag, zaterdag en zondag is ze lekker samen met papa en mama. In deze weekenden en in de schoolvakanties verveelt Lone zich geen moment! Soms komt er een vriendin spelen, maar Lone vindt het ook leuk om met papa te gaan zwemmen of te wandelen of fietsen op de hei. Ja, want fietsen kan ze sinds oktober ook als de beste, zonder zijwielen! Ineens had ze in de gaten hoe het moest. Geweldig! Ze heeft het geleerd op een wat kleinere fiets die van vriendin Elin was geweest. Nu ze het goed kan, heeft ze voor haar vijfde verjaardag een wat grotere meidenfiets van papa en mama gekregen.
Yesssss, ik kan zonder zijwieltjes fietsen. Het is me gelukt! Iedereen zo trots op me inclusief ikzelf. #fietsen 🚲 pic.twitter.com/WtJO4r1qQk
Verder is ze het afgelopen jaar ook naar de geitenboerderij geweest met opa Bert en oma Anke, naar Monkey Town met oma Ine en vriendin Julia, en met mooi weer naar het Baarns Bosbad. Verder is ze met papa en mama naar de Eemhof geweest en later met papa zelfs nog een keer. Hetzelfde geldt voor het Omniversum; eerst met papa en later met papa en mama samen nog een keer. Natuurlijk mogen we Spelekids niet vergeten met Elin en Hugo en de dierentuin met kleine Evi. Eigenlijk is kleine Evi niet klein, maar zo maakt ze onderscheid tussen Evi van Tamara en Mike en Evi het buurmeisje. Daarnaast is Lone ook nog naar de dierentuin en naar een indoor speeltuin geweest met kleine Kyan. Het hoogtepunt van het jaar was toch wel het bezoek aan “Mickeyland” in Parijs. Samen met alle opa’s en oma’s en papa en mama heeft Lone de tijd van haar leven gehad. Ze heeft Mickey zelfs persoonlijk de hand geschud! Wat een avontuur was dat!
Lone vindt het ook leuk om zich te verkleden. Ze heeft heel wat jurken verzameld het afgelopen jaar. Een Ariel jurk uit Disneyland en een Elsa jurk, en een aantal andere roze jurken. Ze voelt zich dan een echte prinses! Het leukst vindt ze het om zich samen te verkleden met de buurmeiden of vriendinnetjes. Ze zijn dan uren zoet.
Het knutselen is ook nog steeds een hit: verven, kleuren, kleien, met de strijkkralen, noem maar op. Met trots laat ze zien wat voor mooie creaties ze weer heeft gemaakt.
In oktober heeft Lone een nachtje bij vriendin Pien geslapen en in november was het andersom. De dames mochten hun schoentje zetten omdat de oude Sint weer in het land was. Het was een echte keet avond en -nacht.. ook tot groot plezier van papa en mama. Uiteindelijk hebben we de dames zelfs uit elkaar gehaald om nog een klein beetje rust te krijgen.
Mijn lieve vriendin Pien heeft afgelopen weekend bij me geslapen. De Sint en zwarte Piet hebben onze schoen gevuld! pic.twitter.com/KuysSLIGut
Op pakjesavond stond de Goedheiligman zelf ineens voor Lone’s deur met twee van zijn Pietjes. Wat een verrassing! Iedereen stond in zijn grote boek. Lone kon in het begin alleen maar ja knikken en nee schudden als de Sint haar iets vroeg. Maar later ontdooide ze een beetje en durfde ze zelfs naast hem te gaan zitten. De Sint wist alles! Toch was ze wel lief geweest, want hij heeft haar flink verwend met mooie cadeaus en ze hoefde niet mee in de zak naar Spanje.
Vanavond tijdens pakjesavond kregen wij bezoek van de Sint en twee Pieten. Ik was zeer onder de indruk! pic.twitter.com/ZGUOrAsNBy
Als Lone een beetje lui is, kijkt ze het liefst een film. Als ze nog meer lui is, kijkt ze TV in papa- en mama’s bed met een appeltje erbij en een warme melk. De ultieme relax ochtend!
Afgelopen zomer is Lone met papa en mama op vakantie geweest naar Frankrijk met de auto. Daar heeft ze genoten van de enorme glijbanen op de camping, de soms woeste zee en de frikandelletjes als avondeten. Toen we terug naar huis gingen vond ze dat gek genoeg toch niet jammer.
Al met al een mooi jaar zo te lezen, wat we vorige week al hebben afgesloten met een mooi feestweekend: Zaterdag heeft Lone haar vijfde verjaardag thuis gevierd voor alle vrienden en familie en zondag is ze met negen vriendinnen naar de nieuwe film van Woezel en Pip geweest in de bioscoop. Het was een super weekend en ze is verwend met allemaal mooie cadeaus!
We moesten het feestweekend wel een beetje naar voren halen, want er staat nog een grote verrassing voor de deur: Lone wordt grote zus! Ze krijgt er over ongeveer twee weken een baby zusje bij! Ze vindt het heel spannend. Sinds ze weet dat ze grote zus wordt, vraagt ze wanneer de baby eindelijk komt. Daarom heeft papa voor haar een zogenaamde baby kalender gemaakt, met vakjes waarin ze elke avond voordat ze gaat slapen een kruisje zet. Op dit moment zijn er nog maar heel weinig vakjes over! Ze wil haar zusje aankleden, in bad doen, eten geven en vooral knuffelen zegt ze.
Lieve Lone, net als vorig jaar, gaan er ook het komende jaar weer veel dingen veranderen. Ben je net gewend op school, krijg je er ineens een kleine zus bij! Je zult de aandacht van papa en mama met haar moeten gaan delen en dat zal misschien best wel eens lastig worden. Maar daar komen heel veel leuke dingen voor in de plaats! We weten zeker dat je als grote zus heel trots zult zijn op je zusje en heel lief zult zijn voor haar. En natuurlijk blijven we met jou net zulke leuke dingen doen als de afgelopen jaren. Papa en ik zijn super trots op jou en je bent onze grote meid voor altijd! Gefeliciteerd met je vijfde verjaardag lieffie.
Ok, nog een paar grappige uitspraken dan:
Lone leest een boekje. Papa vraagt: “Lone, waar gaat het boekje over?” Lone: “Over letters.”
Lone staat op de rand van het zwembad te klappertanden van de kou. Oma zegt: “Kom we gaan er uit want je hebt het koud.” Ze zegt: “Nee oma ik heb het niet koud, alleen mijn tandjes.”
Lone zit op het toilet achter me en ik sta me op te maken. “Mama, je hebt een haar in je kont!”
Mama snijdt een banaan een klein stukje in met een mesje zodat hij op school beter te pellen is. Als Lone het ziet zegt ze: “Mama, wil je dat nooit meer doen!!!”
Mama vraagt of Lone van die Speculoos koekjes mee naar school wil. “Oh ja, die vind ik verrukkelijk!”
“Lone wil je een melkie?” “Ja lekker, kom maar door!!”
De dag waar we de afgelopen weken zooo naar hebben uitgekeken, is eindelijk aangebroken: we gaan naar la France! Dit jaar gaan we naar Grimaud, 1300 kilometer ten zuiden van ons, vlakbij Saint Tropez. We gaan met de auto, want Bastiaan zijn geliefde fiets gaat ook mee. Kan hij nog even wat colletjes stuk slaan.
Om negen uur stipt, ok tien over negen, starten de motoren. Via de A27 en de A2, bereiken we België, dan Luxemburg en vervolgens ook Frankrijk. De reis verloopt voorspoedig. Geen files onderweg betekent flink doorkarren! Af en toe stoppen we even om een broodje te eten en te plassen, maar daar hebben we rekening mee gehouden. Lone is superlief. Ze slaapt niet veel, maar ze kijkt iPad of pakt een cadeautje uit die we speciaal voor onderweg hebben ingepakt. Ook oma Ine heeft een paar pakjes voor haar meegegeven, dus ze wordt dubbel verwend.
“Zijn we al op vakantie?”, vraagt ze vanaf kilometer 10 al. We leggen uit dat voor ons de vakantie al is begonnen toen we in de auto stapten, maar daar snapt ze niks van. We vragen haar wanneer het voor haar dan vakantie is. “Morgen.” Antwoordt ze letterlijk. We moeten lachen en vragen het nog een keer, maar dan anders gezegd. Voor Lone is het vakantie als ze lekker kan zwemmen! Dan moeten we inderdaad tot morgen wachten.
We hebben van tevoren al bedacht dat we niet in een keer naar Grimaud rijden, maar dat we rond de 750 kilometer een hotel nemen en de volgende dag de laatste 550 kilometer zullen rijden. We hebben het goed uitgekiend, want als we bijna in Beaune zijn aangekomen, het dorpje waar het hotel ligt, begint Lone het zat te worden. Dan hebben we toch 8,5 uur in de auto gezeten vandaag!
We checken in en zetten de koffers in het kleine, maar prima kamertje. Er staan twee bedden naast elkaar en een stapelbed dwars erboven. Lone wil graag op het stapelbed natuurlijk. Ze gaat tien keer met het trappetje naar boven, gooit Woefa op de grond, en gaat weer naar beneden om ‘m weer te pakken. Of papa schopt ‘m weer omhoog, vanaf zijn bed. Arme hond.
Het deel van Beaune waar wij zitten, is echt gericht op mensen die op doorreis zijn; er zijn alleen hotels en restaurants. We willen ook wat eten natuurlijk, dus we lopen naar het restaurant terrein. De eerste die we proberen, een Italiaans restaurant, serveert pas vanaf 19 uur. Het is nu 18 uur en ik als zwangere moet NU eten, dus dit gaat ‘m niet worden. Restaurant twee is een grill. Er zit nog niemand, maar het ziet er ok uit en hier kunnen we wel meteen eten, dus hupsakee, we gaan hier lekker buiten zitten.
Lone wil graag kipnuggets en Bas en ik nemen een doorbakken burger. Dat gaat er bij ons alle drie wel in na zo’n dag in de auto. De tent begint wat voller te lopen. Een paar meter verderop zit een stel uit Nederland. Lone is er inmiddels bij gaan staan, die zit natuurlijk nog propvol energie na de hele dag zitten. Ze heeft alles al in haar handen gehad wat niet mag en dan beginnen ze; de verhalen over poep en pies, scheetjes , kontjes en boertjes, gevolgd door een luid geschater. We proberen haar zo serieus mogelijk duidelijk te maken dat het niet hoort om dat soort dingen in een restaurant te zeggen. Dat de mensen die aan het eten zijn dan geen honger meer hebben. Tevergeefs. “Pfft”, klinkt het ineens over het hele terras. “Lone!!!” De Nederlandse mevrouw schiet in de lach en kijkt medelevend naar ons. We schamen ons rot. Gelukkig hebben we al betaald en we maken dat we wegkomen. Wat een figuur hebben wij op de wereld gezet. Hopelijk wordt de tweede een kopie van zijn/haar moeder, hihi.
Eenmaal in het hotelkamertje kunnen we niet anders dan op bed gaan liggen, maar dat vinden we niet erg. Het duurt even voordat de kleine draak slaapt, maar zodra we alle lichten uit hebben is het stil boven ons. Dan gaan we zelf ook maar lekker slapen.
zaterdag 22 augustus
Rond zevenen zijn Bas en ik wakker. Lone slaapt tot half acht. Rustig aan gaan we douchen en pakken we de spulletjes weer in voor het laatste stuk van de reis. We vertrekken na het petit dejeuner. Het is inderdaad wel heel ‘petit’; een paar stukjes brood met pasta of jam en een kopje koffie en jus. Vlakbij het hotel zit een bakker, dus we halen hier nog even wat croissants voor onderweg.
Het is negen uur. Nog 550 kilometer te gaan. We moeten het kunnen redden om tegen vieren op de plaats van bestemming aan te komen. Lone valt direct weer in slaap.
Toen Bas een paar weken geleden met Jochem naar de Alpen reed, kwamen ze langs een ‘aire’ (stopplaats langs de snelweg) waar een speelplaats met kabouters en paddenstoelen is gemaakt voor kinderen. Bas heeft aan Lone beloofd om hier even te stoppen, dus dat doen we dan ook. Het is wel dichterbij dan we dachten; we zitten pas een dik half uur in de auto als we de eerste kabouters als zien verschijnen langs de snelweg.
We maken Lone wakker. Het is inderdaad erg leuk gemaakt hier. Overal speeltoestellen in de vorm van paddenstoelen. Veel ouders met kinderen zijn hier gestopt, zodat ze zich even kunnen uitleven. Lone vindt het ook geweldig, ze kan lekker klimmen en glijden, terwijl Bas en ik in het zonnetje genieten van een kopje koffie en een croissant.
Als we weer in de auto zitten, zien we op een matrixbord staan dat er over 13 kilometer een file aankomt. Hmm dat is niet zo fijn. En inderdaad, we lopen een half uur vertraging op doordat we met een slakkengang naar de tunnel rijden die onder Lyon door loopt. Daarna rijdt het weer door. Maar helaas, de tweede file blijft ons ook niet bespaard. Nadat we tussen de middag een plas- en lunch stop hebben gemaakt en weer verder gaan, staat file drie ons al snel op te wachten: ongeluk gebeurd. En als we ergens niet vrolijk van worden, dan is het file. “Bel je moeder even op, misschien krijg je dan weer een lach op je gezicht”, zegt Bas ironisch. Dat doe ik, en het helpt. We hebben dan nog 120 kilometer voor de boeg.
Lone is weer superlief, net als gisteren. Zij vindt het echt geen probleem om in de auto te vertoeven. iPad op schoot, limonade in hand, een snoepje of cadeautje erbij en ze geeft geen kick. Wel vraagt ze nog af en toe of we al ‘op vakantie’ zijn.
Als we bijna bij Grimaud zijn aangekomen, zien we een bord met “Intermarche”. Het is misschien verstandig om nu alvast wat dingen in te kopen voor morgenochtend, dan hoeven we straks het campingterrein niet meer af. Dat doen we dan ook.
Even later, na eerst een paar rondjes verkeerd te zijn gereden, zien we eindelijk een bord met “Domaine des Naїdes”, de naam van onze camping. We rijden het terrein op en parkeren de auto. Het eerste dat Lone ziet zijn het zwembad en twee grote glijbanen. “Gaan we zwemmen papa?!” zegt ze enthousiast. We horen bij de receptie dat het zwembad tot half acht open is en het is nu kwart voor zeven, maar papa heeft beloofd dat ze vandaag nog zouden gaan zwemmen.
We worden naar onze mobile home voor de komende twee weken begeleid door een mevrouw in zo’n golfautootje. Het is bovenop de heuvel, best een eindje van de ingang. Gelukkig dus dat de auto naast het huisje kan blijven staan, want elke dag naar het zwembad lopen zou niet te doen zijn. Het huisje is mooi, hartstikke nieuw. Ik denk dat we een van de eerste bewoners zijn. Er zitten drie slaapkamertjes in, een badkamertje, aparte wc en een leuk keukentje. Dan staat er een eettafel met drie stoelen en een bankje eromheen. Buiten is een houten veranda met een overkapping. Knus hoor.
Als de koffers zijn uitgeladen, pak ik snel een zwempak voor Lone en Bas pakt zijn zwembroek. Snel rijden ze weer naar beneden om nog een duik te nemen. Het is al zeven uur, nog een half uurtje te gaan. Inmiddels begin ik met uitpakken. Een half uur later zijn ze terug. De glijbanen waren al dicht, maar gelukkig hebben ze nog wel kunnen zwemmen. Morgen gaan we weer, belooft Bas.
We hebben geen avondeten gehaald bij de supermarkt, dus we gaan naar het restaurant beneden om een hapje te eten. Lone en ik een pizza en Bas neemt mosselen. Lone speelt een tijdje met een lief hondje van Franse mensen die naast ons zitten. Het hondje geeft haar kusjes. Dat vindt ze eigenlijk wel vies, maar toch zoekt ze hem steeds weer op. Een hondengek is het!
Achter ons zit (weer) een Nederlands stel met een jongetje van een jaar of drie. Als Bas en Lone na het eten nog even naar de speeltuin verderop lopen, en het jongentje met zijn moeder naar de muziek gaat kijken, raak ik aan de praat met de vader. Zij zijn ook vandaag aangekomen en hebben dus ook zo’n last gehad van de file. Hij is hier al eens geweest en raad aan om naar Port Grimaud te gaan, het haventje hier in de buurt. Ook Gorges du Verdon en Saint Tropez moeten we natuurlijk zien.
Eenmaal weer bij het huisje moet Lone snel naar bedje toe, ze is heel moe.
zondag 23 augustus
Om half zeven word ik wakker van wat getik op het dak. Nee toch? Het regent toch niet hѐ? We zijn niet 1300 kilometer naar het zuiden gereden om een bak regen over ons heen te krijgen! Helaas is het toch waar.. en niet zo’n klein beetje ook. Het gaat er steeds harder aan toe. Een half uurtje later is Lone ook wakker. En Bas dus ook.
Bij het winkeltje beneden halen we een broodje voor het ontbijt. Wat zullen we dan gaan doen vandaag, zwemmen zit er nu even niet in. Ik stel voor om naar Port Grimaud te gaan. Als we allemaal schoon en gedoucht zijn, gaan we op pad.
Het is echt super dichtbij. We parkeren de auto en lopen een bruggetje over. Lone ziet een winkeltje waar er van dat drinkbare ijs wordt verkocht. Ze hebben ook roze! Die wil ze natuurlijk! Op hetzelfde plein is ook een markt. Meer een braderie eigenlijk. Er worden zeepjes verkocht en sieraden, tassen en kleren. We kopen een zeepje voor in de keuken in het huisje. En een magneetje. Verderop is er wel een echte markt, met groenten, brood en ander eten. Rondom de markt zitten nog andere winkeltjes en restaurants. Er is hier ook een winkeltje waar we wat ansichtkaarten kopen om namens Lone naar haar vriendinnetjes en opa’s en oma’s te sturen. Aan het einde van de markt begint de haven.
Wat is het hier schattig. Allemaal gekleurde huisjes omringen de haven. Er liggen rondvaartboten te wachten. Het is natuurlijk wel leuk om even een rondje te varen en alle jachten te spotten. Lone vindt het ook een leuk idee. Om half twaalf vertrekt de boot. We varen langs alle gekleurde huisjes en zien een paar flinke luxe jachten. Wauw, je zult maar zo veel geld hebben. Zou zo graag eens zo’n schip van binnen willen bekijken! En die gekleurde huisjes zullen vast ook wel onbetaalbaar zijn. Leuk om te zien.
Als we weer van de boot af zijn, willen we eigenlijk wat eten. Ik kijk bij een normaal uitziend restaurant op de kaart en zie dat ze een tientje voor een crocque monsieur vragen. Hmm, dat vind ik wat overdreven. Lone begint intussen wat te piepen. Ze wil niet meer lopen, moet plassen en is moe. Als we ergens een wc hebben gevonden en hebben geplast, dolen we nog wat rond om te kijken of het ergens iets goedkoper is. Maar Lone wordt er niet vrolijker op en dat heeft ook invloed op het humeur van papa en mama. We besluiten om terug te gaan naar de camping en Lone op bed te leggen. Dan eten we daar een geroosterd broodje. Ook prima.
Eenmaal in het huisje leggen we Lone op bed en nemen Bas en ik een broodje. We hebben ons broodje nog niet op of mevrouw is alweer klaarwakker. Niet te geloven. Het zonnetje is intussen vaag gaan schijnen, dus nadat Lone ook een broodje heeft gegeten, vertrekken we naar het zwembad.
Het is een groot zwembad, 25 meter lang, olympische afmetingen. We zoeken twee bedjes bij elkaar. Ik ga een boekje lezen en Bas en Lone jumpen meteen het water in. Niet snel daarna zitten de eerste rondes op de glijbaan er ook op. Lone wil graag dat ik kom kijken hoe ze van de glijbaan af komen, dus ik ga mee. Ze lopen de trappen op naar boven en Bas zwaait zodra ze gaan. Even later komen ze er keihard aan gegleden. Lone plonst eerst in het water en dan Bas. Wat een vaart zeg! Lone is helemaal door het dolle, zo mooi! Ik kijk ook nog hoe ze van de tweede glijbaan af komen zoeven.
Daarna springen we met z’n drieën in het zwembad. Lone wil haar bandjes af. We leggen haar uit dat dat wel mag, maar alleen als papa en mama erbij zijn. Anders mag ze absoluut nooit haar bandjes af doen. Ze snapt het. Het is grappig dat ze al trappelend best met haar hoofd boven water kan blijven. Ook maakt ze al een beetje zwembewegingen met haar armen. Kleine stukjes komt ze vooruit. Dan gaan de bandjes weer om.
De zon is er weer vandoor dus het wordt een beetje fris. We gaan terug naar het huisje. Achter het zwembad is een take away. Dat is wel een goed idee voor vanavond. Ze hebben zelfs frikadelletjes. Is dat even boffen voor Lone! Als we zijn opgefrist een aangekleed, gaan Bas en Lone samen naar beneden om een salade, twee pizza’s en een frikandel te halen. Ik ga typen!
Na het eten gaat Lone lekker naar bed. Ze is niet zo lekker. Ze is niet vaak ziek of verkouden, maar als ze het is dan klinkt ze gelijk als een zeehondje. Zo zielig. Gelukkig hebben we het puffertje mee genomen. Dat maakt de luchtwegen een beetje vrij. Als Lone erop ligt gaat Bas lekker lezen en ik ga verder met typen. Het regent weer als een bezetene. Voor morgen staat ook nog zo’n bewolkte dag op het programma en daarna schijnt het alleen maar zonnig te worden. Ik hoop het maar.
maandag 24 augustus
Bas staat om kwart voor zeven op om te kijken hoe nat het is buiten. Als blijkt dat het meevalt, trekt hij zijn fietstenue aan en gaat ervandoor voor 2 uurtjes bikkelen door de bergen. Ik draai me nog een keer om. Een half uur later komt zeehondje Lone er aan. Ze wil graag een kopje thee. Arme meis. Ik geef haar ook een puffertje en een neusspray. Het zwembad gisteren heeft geen goed gedaan. Vandaag is het ‘gelukkig’ geen zwembadweer.
Bas komt terug met een stokbroodje en croissantjes. Als hij is gedoucht en we hebben ontbeten, stappen we de auto in richting het strand van Pampelonne.
Het is druk op de weg. Later heb ik pas in de gaten dat we richting Saint Tropez rijden. Ik had inderdaad al gelezen dat de weg hiernaartoe elke dag file heeft. Nou ja, we hebben geen haast.
Het strand is mooi. Het zou nog mooier zijn als het zonnetje op het zand zou schijnen. In plaats daarvan staat er veel wind en zijn de golven ruig. De rode vlag hangt uit. Lone wil graag in het water, maar Bas gaat mee, anders is het te gevaarlijk. Die golven vindt ze geweldig! De tweede ronde neemt Bas zijn GoPro gadget mee de zee in. Kan hij een filmpje maken tijdens het zwemmen.
Na twee uurtjes hebben we een beetje trek gekregen. Links van ons zit Club 55. Het schijnt dat je daar voor een ligbedje 100€ mag neertellen dus een hamburgertje zal ook wel niet goedkoop zijn. Rechts van ons zit een andere strandtent. Laten we het hier proberen. Lone is inmiddels weer een beetje gaan piepen.
We lopen vanaf het strand naar binnen. Het ziet er chique uit en er hangt geen menu. Ik vraag het menu aan een van de medewerkers en kijk erin. Hmm, meloen met ham 20€… Weg hier Bas! Haha. Lone piept ook nog steeds dus we besluiten om de auto in te gaan en te kijken wat we onderweg tegenkomen. Even later zien we een pleintje met wat restaurantjes en een bakkertje in het midden. Hier rijden we op. Even wachten en dan kunnen we parkeren.
De bakker heeft lekkere dingen. Lone en ik nemen een tosti, Bas een soort pizza achtig deeg met tonijn en een croissant met gesmolten kaas. Ondertussen stopt er een dikke Corvette. Een vrouw stapt in met een baguette in haar hand. De man heeft door dat iedereen kijkt en geeft wat extra gas bij het wegrijden. Zij zullen we van zo’n enorm jacht afkomen. Daar waren de jachten van gisteren peanuts bij.
Als we klaar zijn gaan we richting camping. Onderweg maken we nog wel even een tussenstop bij de supermarkt met de naam Casino. Ook hier is het gigantisch druk, alsof alles gratis is. De winkel zelf is echt immens groot. Ik heb volgens mij nog nooit zo’n grote supermarkt gezien. Voordat we dan ook alles hebben wat we nodig hebben, zijn we wel even verder!
Eenmaal weer buiten, lijkt het wel alsof er een wolkbreuk is geweest, overal dikke plassen. Waar hebben we het aan verdiend!
In het huisje frissen we ons lekker op en gaan de rest van de avond relaxen. Lone kijkt Dora. Ik maak een pasta voor het eten.
Dinsdag 25 augustus
Hello sunshine! Je bent twee dagen te laat, maar het is je vergeven!
Als we wakker worden, gaan Lone en Bas voor de eerste keer lopend naar beneden om broodjes te halen. De heenweg gaat prima natuurlijk, maar op de terugweg wil ze het laatste stukje toch wel op Bas zijn nek.
Na het ontbijt maak ik gelijk een broodje gezond om straks als lunch te nemen. De broodjes gaan de koelbox in, samen met een paar flessen water. Als alles schoon is en de tassen gepakt, vertrekken we richting la plage. We nemen er dit keer een in de buurt. Langs de kust zijn parkeerplaatsen gemaakt. Het is wel heel druk. We hebben geluk, want na een tijdje zien we een plekje pal aan het strand. Een Duitser die met zijn auto aan deze plek grenst heeft zijn portier nog open staan. Hij ziet hoe ik probeer in te parkeren maar hij blijft stokstijf zitten met z’n deur open. Ik wenk hem dat hij hem dicht moet doen, anders kan ik er niet tussen. Hij schudt van nee. We mogen er gewoon niet tussen, hij wil de ruimte voor zichzelf houden en het als een soort campeerplek gebruiken ofzo. Maar dat gaat mooi niet gebeuren. Ik prak die Renault er evengoed wel tussen. Wat een eikel. “It is too small” gebaart de dikke Duitser geïrriteerd. Bas stapt boos uit. “It’s not too small!! Close the door! You don’t owe this place!” schreeuwt hij naar hem. Mensen aan de andere kant met een busje aanschouwen het spektakel en uiteindelijk parkeren ze hun busje zelfs een halve meter verder. Zo, nu is het helemaal niet meer too small.
Tot zover de sensatie van de dag. We hebben het heerlijk op het strand. Lone met haar krokodil en emmertje en schepje, Bas en ik met een boekje. Bas en Lone maken ook twee keer een wandeling langs de kust samen. Het zeewater is best fris voor de tijd van het jaar! Zeker omdat het een paar keer flink heeft geregend de afgelopen dagen. Maar wel lekker voor de verkoeling want de zon brandt flink.
Rond vier uur hebben we genoeg zon gehad voor de eerste dag, dus we gaan op huis aan. Wel met een tussenstop bij de apotheek, want Lone hoest nog steeds.
Bij het huisje krijgt ze van Bas een emmer water en zo’n spuitje, zo’n ding voor in het zwembad. De bedoeling was eigenlijk om de plantjes water te geven, maar al gauw is er een hevig watergevecht aan de gang. En Lone is niet degene die begint! Ik word van top tot teen nat gespoten, dus eerst door Bas. Daarna zeg ik tegen Lone: “Maak papa nat!” En wat doet de druif, ze neemt mij onder vuur! Zelfs in het badkamertje ben ik niet veilig. Het water wordt via het doucheraam naar binnen gespoten. Allemaal geleend jongens…
Woensdag 26 augustus
Bas zet de wekker weer vroeg voor een verfrissende ronde op de fiets. Hij is best laat terug, want er waren wat weg opbrekingen in de vorm van zandheuvels op de weg. Hij kwam er later pas achter dat andere fietsers hier gewoon overheen gingen. Ook wordt hij onderweg heel venijnig gebeten door een daas. Bas is altijd de pineut met wespen, muggen en dazen. Ze vinden hem lekker. Hij komt thuis met een rood plakkaat op zijn achterbeen ter grootte van een hand. Het doet best pijn.
Na het ontbijt gaan we naar het zwembad. Er zijn alleen nog bedjes vrij bij het pierenbadje. Daar voelt Lone zich natuurlijk veel te groot voor. Lone wil in het diepe! Toch blijven we hier een paar uurtjes liggen, want anders moeten we met onze billen op de harde stenen liggen bij het andere zwembad. En daar hebben we geen trek in.
Lone gaat met Bas in het diepe en ze komt me even later halen, want papa heeft bedjes gevonden bij het grote zwembad. Prima!
We hebben veel zwem pret. Om en om gaan Bas en ik met Lone van de glijbaan. Het is hoog en je kijkt dwars naar beneden door de trapjes heen. Brrr niet doen!
‘s Middags eten we even een broodje bij het afhaal gedeelte achter het zwembad. En Lone daarna een ijsje. En Bas nog een biertje. En mama een Cola Zero.. snif.
Na het zwembad gaan we boodschappen doen. We gaan naar de winkel waar we bij aankomst ook zijn geweest, want ik kwam erachter dat we dubbel hebben betaald met de pin. Dat willen we natuurlijk terug. De medewerkers die er nu zijn, kunnen ons helaas nu niet het geld teruggeven. Ze vragen of we morgen terug willen komen om 9 uur. Dan is de financiële man er, zegt een meisje. Nou liever niet, maar er is schijnbaar geen andere optie.
Vanavond eten we makkelijk een broodje met een worstje en ander lekker beleg. Als Lone op bed ligt doen Bas en ik een ouderwets potje Rummikub. Dat hoort echt bij de vakantie! Hij wint alleen, dat is minder.
Donderdag 27 augustus
Nou hupsakee, uit bed want om negen uur moeten we weer bij die stomme supermarkt zijn. Eenmaal daar, krijgen we weer de deksel op onze neus. De financiële man zegt dat we het met onze bank moeten regelen. Hij kan niets voor ons doen. Ja, zijn naam opschrijven, voor het geval dat de bank moeilijk zal doen. Nou bedankt hoor eikel!
Als we toch zo vroeg onderweg zijn, kunnen we net zo goed ergens een bakkie gaan drinken. Bas zegt dat er in Grimaud een markt is op donderdag. Kunnen we daar ook gelijk een stokbroodje kopen. We rijden er heen. In twee keer, we rijden eerst verkeerd, helden op de weg dat we zijn.
Grimaud is een superschattig en knus dorpje in de bergen. We krijgen meteen het echte vakantiegevoel als we hier lopen. Bij het lokale bakkertje kopen we twee stokbroodjes voor straks en twee croissants en een chocoladebroodje voor nu. Op een bankje eten we het op.
Een stukje verderop is de markt al. Ook heel knus. Ze hebben naast groenten en kaas ook kraampjes met honing, kleren, hoeden, sieraden en schoenen. Lone krijgt een mooie ring met een vlindertje erop en een roze hoedje. Ik koop een kettinkje met een soort Swarovski steentje aan een doorzichtig koortje. Daarna drinken we buiten een kopje koffie bij een aan de markt grenzend café. Lone drinkt limonade en maakt ons weer te schande door een keiharde boer te laten. Dit wordt nooit een dame hoor.
Nadat we thuis het lekkere stokbrood van de bakker hebben gegeten, gaan we richting het strand. Ditmaal met parasol. Het is heerlijk aan het strand. Bas en Lone gaan net als de vorige keer weer een stukje wandelen. “Op rotsenjacht” noemt Lone het, omdat er stukken bij zijn met rots en dan springen ze van de ene op de andere.
Het is drukker dan de vorige keer op het strand. De ijscoman die om de tien minuten langsloopt (!), doet dan ook goede zaken. Dat kan daarom ook bijna niet anders. Het is bijna zielig voor je kind om geen ijsje bij hem te kopen. Lone neemt Calippo Shots.
Tegen vijven gaan we weer op huis aan. Even rustig douchen en opfrissen. Daarna eten we bij het restaurant beneden. Bastiaan een pizza, ik een enorm bord pasta die heerlijk is, maar ik echt met geen mogelijkheid op krijg. En Lone, je raadt het al, een frikadelletje met frietjes. Ze kan na de vakantie geen frikandellen meer zien denk ik.
Na het eten gaan we snel weer naar boven, naar het kinderanimatie deel van de camping. Er wordt namelijk al de hele dag reclame gemaakt dat er vanavond circus is. Dat vindt Lone leuk! Als we aan komen lopen, staat er inderdaad een circustent. Het animatieteam heeft er werk van gemaakt denken we nog. Als we nog dichterbij komen, zien we dat er een kassa voor de ingang staat. Een kassa? Het circus staat op de camping op het kinderanimatie terrein. Mag je dan niet verwachten dat het bij de animatie hoort en dus gratis is? Blijkbaar niet. Bas en ik kijken elkaar aan. Lone is niet te houden en trekt ons aan onze handen richting het circus. We hebben het er al de hele dag over, dus we kunnen het nu niet maken om niet te gaan. “23€ s’il vous plait”
Lone vindt het gelukkig heel leuk. Ze ligt in een deuk om de hondjes die kunstjes doen. En vooral ook als de hondjes elkaar letterlijk in de haren vliegen of absoluut niet doen wat er van ze gevraagd wordt. Ook de clowns die elkaar slaan zijn een groot succes. Bas en ik liggen ook geregeld in een deuk, vooral om de amateuristische manier waarop sommige acts worden uitgevoerd. Zoals de “illusionisten” die hun trucs uit het jaar 1992 nog maar eens deden. Of een clowntje die een rondje loopt met een lama… meer niet. Een acrobaat die de handstand doet op een wiebelende tafel waarop weer vier wiebelende stoelen staan. Doodeng! Al met al toch een (leed)vermakelijke avond!
Vrijdag 28 augustus
Bas z’n wekkertje gaat weer vroeg. Ik heb niet eens in de gaten dat hij zachtjes het huisje verlaat om een potje te gaan biken. Hij komt thuis met een broodje en met nog een ander souvenir: Hij is weer te pakken genomen door een daas. Voor vertrek heeft ie z’n hele benen en armen ingesmeerd met Deet, maar niet z’n enkels. En ja hoor, uitgerekend door zijn sok heen wordt ie gebeten! Het lijkt wel of er een ei op zit, alsof hij er een trap tegen aan heeft gehad met voetballen. Arme Bas..
We willen vanmorgen eigenlijk naar de markt en een kopje koffie gaan doen in Sainte Maxime, maar we zijn zo extreem langzaam bezig met niksen, dat het al best laat is. We besluiten om naar het zwembad te gaan en verder te gaan met niksen. Daar is het vakantie voor nietwaar.
We vinden een plekje in de schaduw dus dat is fijn. Als Bas even bij een struik gaat zitten komt er meteen weer zo’n bijter op hem af. Het is niet te geloven. Hij bijt wel, maar gelukkig niet goed, want er ontstaat geen plakkaat, zoals bij die andere twee beten. Misschien omdat Bas het meteen koelt in het zwembad. Wat een rotzakken zijn die dazen zeg.
Als we na de lunch terugkomen bij het zwembad, hebben ze een soort speelkussen in het zwembad gelegd in de vorm van een stormbaan. Via allerlei hindernissen proberen mensen het eindpunt te bereiken; een glijbaan naar het water. Alleen de meesten vallen er al in het begin vanaf, haha. Kleine Lonetje staat ook in de rij. Als ze eindelijk aan de beurt is, val ze er helaas ook meteen van af. Zielig!
Even later probeert ze het nog een keer met haar vader, maar ook dan vallen ze allebei meteen erin. Goed geprobeerd! Dan gaan ze gewoon nog even twintig keer van de glijbaan. Daar is het nu lekker rustig!
{youtube}5OZmPagCSs4{/youtube}
‘s Avonds eten we thuis een broodje tonijn. Lekker makkelijk. Een potje Rummikub daarna eindigt voor Bas in een desillusie; 1-1.
Zaterdag 29 augustus
Omdat we gisteren de markt in Sainte Maxime hebben gemist, willen we het vandaag goedmaken door naar de markt in Saint Tropez te gaan. We gaan dan via Port Grimaud met het bootje ernaartoe, dat scheelt ook weer file en is leuk voor Lone.
We komen ruim op tijd aan in Port Grimaud, het bootje naar Saint Tropez vertekt over een kwartier. De mevrouw van de kaartenverkoop geeft me een compliment over mijn jurkje. Het is een witte met in grote oranje letters “Saint Tropez” en “Cote d’Azur” erop. Ze zegt dat ze deze voor het eerst ziet en vraagt waar ik ‘m gekocht heb. Grappig!
We merken tijdens het wachten dat het erg warm is vandaag. Gelukkig komt het bootje er snel aan en kunnen we aan boord. We varen een stukje en moeten dan overstappen op een grotere boot. Met een flinke vaart, gaan we de zee op richting eindbestemming. Het is ongeveer een tochtje van 15 minuten. Als we de haven van Saint Tropez naderen, zie ik het grootste jacht ooit. Deze is zo groot dat het niet eens in de haven kan aanmeren, maar echt aan de rand moet blijven liggen. Wauw wat ongelofelijk gaaf. Zou zo graag eens een kijkje willen nemen op zo’n boot.
We mogen afstappen. In de haven zelf liggen ook geen kleine jongens. Een van de jachten gaat vertrekken en we tellen zo’n 7 a 8 man personeel die dit aan het regelen is. Via een portofoon staan ze allemaal met elkaar en met de schipper in contact. Veel toeristen, waaronder dus ook wij, aanschouwen het spektakel. De eigenaren zitten boven op het dek, en genieten van alle aandacht en een Bacardi cola (zo ziet het eruit). Mooi hoor, als je zo’n leven hebt.
Het jacht is vertrokken en we lopen verder. We vragen bij een toeristeninformatiepunt waar de markt is. We moeten de straat uitlopen, dan zijn we er, zegt de vriendelijke meneer.
Het is warm, dat geef ik meteen toe. Lone is al vanaf het punt dat ze haar slush puppy (een ijsdrankje) op heeft, een beetje aan het piepen en kreunen dat ze het zo heet heeft en niet meer kan lopen. En dat zegt ze dan niet een keer, maar de hele wandeling lang achterelkaar. “Ik kan niet meer, ik kan niet meer lopen, ik heb het zo heet! Ik kan niet meer, ik heb het zo heet….ik moet plassen en poepen mama.” Als we bij de markt zijn aangekomen moeten we dus eerst op zoek naar een wc. Er schijnt een openbaar toilet te zijn, want dat hebben we twee keer gevraagd, alleen we kunnen ‘m niet vinden. Ik ben het zat en laat Lone ergens in een hoekje alvast plassen. Inmiddels hoeft ze niet meer te poepen. Bas zijn humeur is naar het nulpunt gedaald en stelt voor om met Lone ergens te gaan zitten, zodat ik de markt op kan lopen om rustig te kijken. Dat kan wel, alleen is ten eerste niet zo gezellig en ten tweede zitten alle tentjes rondom de markt bomvol.
We besluiten om terug te lopen naar de haven met onze vrolijke vriendin, en om daar wat te gaan drinken. Waarom hebben we de buggy toch niet mee genomen?! Stom, stom, heel stom.
Als we eenmaal in de haven zijn en ergens zijn neergestreken, kan mevrouw weer een beetje lachen. Ze krijgt een aanmaak limonade, ik neem een water met bubbels en Bas een cappuccino. Als we de rekening zien die er meteen bij wordt geserveerd, beseffen we dat we kleine slokjes moeten nemen en intens van deze drankjes moeten genieten: 19€. Maar liefst 42 oud Hollandse guldens! Ja, soms heb je ineens de behoefte om nog eens om te rekenen. We zijn niet voor niets in Saint Tropez natuurlijk hѐ. Letterlijk.
Na het drankje lopen we nog een stukje naar de andere kant van de boulevard, daar is een wc ( Lone moet inmiddels weer) en we kunnen mooie uitzicht foto’s maken van de zee.
Even later is het tijd om weer op de boot naar Port Grimaud te stappen. Er staat een enorme rij mensen die dezelfde boot willen nemen. Als dat maar past. Het is enorm heet als we staan te wachten. Echt niet normaal. Gelukkig passen we er allemaal op. Een half uur later zijn we weer op Port Grimaud beland. Gauw in de auto met airco. Onderweg stoppen we nog even bij een bakker om een broodje te halen. Deze eten we bij het huisje op en dan gaan we snel nog even naar het zwembad. Het is alweer half drie. Hier koelen we allemaal lekker af. Ons humeur ook. We zijn weer vriendjes.
Omdat we Lone vandaag niet ook nog naar een restaurant willen slepen, maak ik gevulde pasta met rucola en spekjes. En daarna weer een potje Rummikub natuurlijk! Ik win een keer en Bas wint een keer, maar wel met mijn hulp! Dus het staat 2.5-1.5 voor mij, hihi!
Zondag 30 augustus
Het is eigenlijk weer fietsdag voor Bas, alleen we hebben vannacht slecht geslapen, dus hij draait zich nog een keer om als de wekker gaat. Lone had namelijk erg last van haar oortje, het was heel zielig. Gisterenmiddag is ze heel vaak in het water gesprongen in het zwembad en waarschijnlijk is er wat water verkeerd terecht gekomen in haar oor en een beetje gaan ontsteken. Om de twee uur hebben we een zetpilletje gegeven vanwege de pijn en op het laatst zelfs een ibuprofen. Daar heeft ze de laatste uurtjes goed op geslapen en tot nu toe gaat het nog goed.
We gaan daarom naar het strand vandaag, zeewater lijkt me op een of andere manier toch beter dan chloorwater. We proberen sowieso om het oor boven water te houden. Het is weer een lekker middagje genieten. Op de terugweg gaan we nog even langs de supermarkt voor wat dingen en volgens mij zit daar ook een apotheek. Inderdaad, er zit er een, maar het is zondag en dus is ie gesloten. Balen. Dan proberen we die in Port Grimaud nog even, daar zijn we inmiddels toch de beste klant van de week. Helaas, ook deze is dicht. Dan moeten we maar hopen dat Lone geen pijn krijgt vannacht. Tot nu toe gaat het goed.
Deze avond was het plan om te gaan eten in Sainte Maxime, ware het niet dat er een soort vloek rust voor ons op deze stad. Er zijn op de weg ernaartoe namelijk wel twee ongelukken gebeurd en de weg staat hierdoor helemaal vast. Na 20 minuten zijn we 50 meter verder gekomen dus we besluiten om te keren en ergens anders heen te gaan.
De keuze is gevallen op Grimaud, waar we eerder deze week al op de markt zijn geweest en een kopje koffie hebben gedronken. Dat was zo’n gezellig stadje. Als we een paar rondjes hebben gelopen kiezen we voor hetzelfde restaurant als waar we ook koffie hadden gedronken. Het is best druk, dus het eten zal vast goed zijn. Bas bestelt vooraf en vissoep en als hoofdgerecht mosselen. Ik neem gegrilde kip met friet en salade en Lone wil kipnuggets en frietjes, alleen wordt het ham want de kipnuggets zijn helaas op.
Het smaakt allemaal heerlijk! Als we klaar zijn, kopen we voor Lone nog een slush puppy bij de ijssalon naast en restaurant. Op weg naar de auto moeten we even stoppen, want er is echt een prachtige grote volle maan te zien. Meerder mensen staan er foto’s van te maken. Toch krijg je het nooit zo mooi op de foto als het in werkelijkheid is!
Eenmaal thuis gaat Lone lekker naar bed, ze is kapot! En wij volgen niet veel later.
Maandag 31 augustus
Bas gaat vandaag wel fietsen, we hebben ok geslapen. Lone heeft geen pijn aan haar oortje gehad. Toch lijkt het ons verstandig om nog een dagje chloorwater te vermijden en na het ontbijt weer naar het strand te gaan. Helaas loopt het anders. Ik krijg een enorme darmkrampen (heb ik vaker), waardoor ik dichtbij de wc moet blijven. Ik zeg tegen Bas dat hij dan toch misschien beter met Lone naar het zwembad kan gaan. Ik kan nooit echt zeggen hoe lang die ellende gaat duren. Zo gezegd zo gedaan. Een tijdje later (ik zal alle details verder achter wege laten) kan ik gelukkig evengoed gezellig met ze mee doen met de waterpret. Al houden we het oor van Lone weer goed in de gaten.
We houden het verder rustig vandaag, eten thuis een pasta’tje en ’s avonds zet Bas gezellig wat muziek op terwijl Lone en ik aan het kleuren zijn. Hij maakt er een grappig filmpje van: woonwagen TV noemt die gek het.
Als Lone gaat slapen heeft ze toch weer wat klachten over haar oortje. Het is dus toch niet goed geweest in het chloorwater vandaag. Stom! Morgen oordruppels halen!
Dinsdag 1 september
We worden wakker door getik op het dak! Nee toch, dit hebben we niet besteld voor vandaag! Gelukkig is het maar een klein buitje. Vandaag staat Gorges du Verdon op het programma. Ik had van een collega gehoord dat dit echt de moeite waard is om te gaan bekijken. Het is een helderblauw meer aan de bergen van Verdon. Hoor ik bergen? Ja, dit betekent wel dat we een stuk door de bergen moeten rijden voordat we er zijn. De Tomtom zegt dat het ruim een uur rijden is. Dat is nog te overzien. We smeren wat broodjes en pakken de spullen.
Onderweg maken we nog even een tussenstop bij een apotheek voor oordruppels voor Lone. Ook nog een pakje Advil en een doosje Strepfen erbij. Lone heeft Bas inmiddels ook een zere keel bezorgd met haar gehoest en gesnotter. Oordruppel erin bij Lone en we gaan weer verder.
Al gauw wordt Georges du Verdon aangegeven op de borden. Dat valt mee, denk ik nog. De bochtjes vallen ook best mee. Nog 20 kilometer. De bochtjes worden iets heftiger. Als deze 20 kilometer erop zitten, dan volgen er nog 20. Hmm het is toch best ver. De borden geven aan dat er een “gauche” en een “droite” kant van het meer is. Ik volg Tomtom maar, hij gaat voor links. Dat schijnt achteraf ook de mooiste route te zijn qua uitzichten. Dan ineens geeft de Tomtom aan dat we er zijn. Er staan hier ook veel auto’s geparkeerd en mensen zijn foto’s aan het maken. Alleen het gekke is dat we nog bovenop een berg staan. Hoe komen we dan bij het meer terecht? We lopen een stukje en dan zien we dat het…het gaat hier om een uitzicht op het meer.
Ineens begint het keihard te plenzen en we rennen naar de auto om te schuilen. We staan geparkeerd op een terrein met een cafe/restaurant en we bedenken dat het wel lekker is om daar koffie te drinken. Bas vraagt ook aan het meisje achter de bar hoe we bij het meer zelf komen vanaf hier. Ze zegt dat het nog 30 (!) kilometer doorrijden is en dan komen we er vanzelf. Nog eens 30 kilometer door de bergen dus. Dat is geen pretje. Ik ben geen fan. Maar goed, we zijn nu al zover gekomen en het is zonde om terug te gaan. Als de koffie op is, jumpen we weer vol goede moed in de car.
De bochten worden steeds heftiger en mijn humeur daardoor ook. Ik zeg inmiddels niet veel meer, niet zo gezellig voor Bas, maar kan er niks aan doen. Eindelijk na een uur kringelen zijn we er. En het is werkelijk prachtig mooi! Het water van het meer is lichtblauw. Wauw! We parkeren de auto. Verderop is het mogelijk om een bootje te huren. Een uur kost 35€ en twee uur €65. Hoppa. We kiezen toch maar voor twee uur, het is een groot meer.
We krijgen niet echt tips van de meneer van de botenverhuur welke kant op het leukst is, maar we zien dat de meeste andere bootjes de kant van de bergen op varen, onder een brug door. Dat doen we dan ook.
Het zicht op de bergen is prachtig. We zien zelfs twee watervallen; een grote en een wat kleinere. Heel gaaf. We dompelen Lone onderweg een keer in het water. Ik wil zelf ook wel zwemmen, vooral onder die ene waterval had me gaaf geleken. Alleen we hebben geen trapje op de boot, dus ik zou er nooit meer inkomen. Genieten van het uitzicht en het mooie blauwe water is ook prima! Als de een achter het stuur zit, kan de ander mooie foto’s en filmpjes maken.
Na twee -toch wel- omgevlogen uurtjes, brengen we het bootje weer terug bij de vriendelijke vriend. Voordat we in de auto stappen om weer terug te gaan, nemen we nog een duik in het mooie meer. Heel handig is, dat we de handdoeken bij het huisje zijn vergeten. Dus dat wordt opdrogen in de zon.
Als we net tien minuten in de auto zitten zegt Bas opeens “Oh nee Joyce”. Hij wijst op de achterruit en ik zie een bikini en boxershort aan de ruitenwisser bungelen. Die handige Harry had het voordat we in de auto stapten “even” op de auto gelegd en natuurlijk vergeten. Ok, we draaien de auto en als we weer bijna bij het meer zijn zien we de rest van de spullen liggen. Oh oh oh. Wat een zooitje ongeregeld.
De rest van de terugweg gaat sneller dan heen. We rijden in ruim een uur naar Sainte Maxime om daar te gaan uiteten. We kiezen een restaurant aan de boulevard. De keuken is pas om 19 uur open, dus we moeten nog een half uur wachten met bestellen. Dat geeft niet, nemen we eerst een drankje. Bas neemt een biertje, ik en cola en Lone een limonade. Lone krijgt daarnaast een kleurplaat van Frozen en kleurpotloden. Nu al een goed restaurant.
Het eten is heerlijk. Vooral de fois gras die Bas vooraf neemt. Goddelijk! Ik mag het eigenlijk niet, lever, maar een paar hapjes kan ik echt niet weerstaan. Verder neemt hij als hoofd ravioli, ik een ceasar maaltijdsalade en Lone een kinderpizza. Ook allemaal lekker!
Voldaan rijden we naar het huisje. Het was een mooie dag vandaag.
Woensdag 2 september
Vandaag gaan we weer naar het strand van Pampelonne. We hebben van Bas zijn baas André de tip gekregen om hier bij strandtent l’Esquinade te lekker gaan lunchen voor een betaalbare prijs. Goed idee dus.
We zouden Bastiaan en Joyce niet zijn als we niet totaal onvoorbereid weer gewoon naast Club 55 op het strand gingen liggen zonder te weten of l’Esquinade wel in de buurt van dit deel van het Pampelonne strand is. Dus als we al lang en breed al onze spullen hebben uitgestald, besluit Bas eens op de navigatie app te kijken. Hij ziet dat het – hoe kan het ook anders- 6 kilometer bij ons vandaan is, via de weg dan. Hij loopt een stuk die kant op, misschien is het korter via de kustlijn. Helaas. Hij is bijna tot het eind van het strand gelopen, maar heeft geen strandtent met deze naam gezien. Dan moeten we dus sowieso met de auto.
Lone heeft het leuk met Pauline, een Duits meisje van drie en half. Ze spelen gezellig samen met een emmer en een schep. Ook doen ze alsof Pauline’s vader een monster is die hen wil pakken. Ze schateren het uit. Als Pauline een slaapje gaat doen, gaan wij ervandoor, op zoek naar l’Esquinade. We hebben het snel gevonden omdat het langs de weg goed wordt aangegeven. Het blijkt dat Bas net 15 meter voor deze tent is omgedraaid met de gedachte ‘verder dan dit is het vast niet.’ Lachen. Het was sowieso te ver geweest om te lopen voor Lone en voor mij.
André had niets teveel gezegd; het eten is lekker hier. We hebben allebei een frisse salade. Bas een niçoise en ik een tomaat-mozzarella. Lone had al een croissant gegeten op het strand, dus zij heeft geen trek meer. Wel heeft ze zin om een chocolademousse met haar moeder te delen. Papa neemt een stuk citroentaart toe. Mjamm!
Na de lunch gaan we hier nog even op het strand liggen. Bas en Lone gaan samen ook nog op rotsenjacht. Ze zien schelpjes met hele kleine krabbetjes erin. Dat vindt Lone wel interessant.
Een paar uurtjes later gaan we op weg naar de supermarkt voor wat kleine dingen als water, beleg en schoonmaakmiddel voor de eindschoonmaak. De supermarkt is in een soort overdekt winkelcentrum met heel leuke winkeltjes. Bas koopt een zwembroek en Lone krijgt lichtblauwe Havaianas en super schattige korte blauwe Uggs met strikjes aan de achterkant. Dus de kosten lopen toch wat hoger uit dan verwacht. Oeps.
’s Avonds eten we bij het huisje; een Franse vissoep en quiche.
Donderdag 3 september
Lone heeft nog steeds last van haar rechter oor. We willen vandaag naar Aqualand gaan, een park met allerlei glijbanen hier in de buurt, alleen het lijkt me toch verstandig om eerst langs een dokter te gaan. We vragen bij de receptie waar de dichtstbijzijnde dokter is. Het is in Port Grimaud.
Gelukkig heeft hij vrij inloopspreekuur als we aankomen. Er zijn wel vijf wachtenden voor ons, maar het gaat vrij snel. Als we aan de beurt zijn, mag Lone op de behandeltafel gaan liggen en kijkt de dokter eerst naar het linker oor, en dan naar rechts: “Yes! Infection!” zegt hij. Verder luistert hij nog naar haar hartje en kijkt in haar keel. Dat ziet er goed uit. Hij schrijft antibiotica voor, oordruppels, paracetamol en ibuprofen. Alles een week lang, drie maal daags. En de komende twee dagen mag ze niet met haar hoofd onder water. We gaan met het recept naar de apotheek, diegene waar we al beste klant van de week waren, hihi. Met een tas vol spullen lopen we weer naar buiten. Als we bij de auto aankomen, geven we Lone meteen de eerste dosis. Ze is flink aan het piepen namelijk. Omdat ze zo’n grote meid is geweest, halen we ook nog een ijsje.
Omdat we het zo zielig voor haar vinden om niet naar Aqualand te gaan, rijden we er toch heen. We doen dan een watje in haar oor met een pleister erop ter bescherming. Ze lijkt al opgeknapt te zijn van de eerste AB en IBU shot, want ze heeft weer flink praatjes. Een heel ander kind gelijk.
Als we na een half uur rijden bij Aqualand zijn aangekomen, ziet het er wel heel rustig uit op het eerste oog. Het lijkt wel gesloten. We rijden eromheen en Bas loopt naar binnen bij de ingang. De deur is wel open. Hij krijgt te horen dat ze pas aankomende zondag weer open gaan. Te laat voor ons dus. Het naastgelegen zwembad is wel open, maar die hebben we zelf ook. we vinden het erg jammer, vooral voor Lone. “Het geeft niet, je hoeft geen sorry te zeggen”, zegt ze met een lief stemmetje. Gossie.
Dan maar naar ons eigen zwembad met twee glijbanen. Daar gaan papa en Lone, de laatste dus met watje en pleister. Gelukkig vindt ze het hier ook leuk! Mama geniet van het laatste dagje mooi weer. Morgen schijnt het bewolkt te worden.
Deze avond eten we bij het restaurant van de camping. Ik een pizza, Lone een frikandel en Bas een cheeseburger van geitenkaas. Allemaal lekker! Lone heeft al vanaf aankomst een hondje op het oog die ze heel graag wil aaien. Ze durft het alleen niet te vragen aan zijn baasje, dus mama moet mee. De meneer is toevallig ook Nederlands en hij vindt het goed. Lone is dol op Lady, zo heet het hondje. Een kruising tussen een Shih Tzu en een Maltezer. Ik zeg dat Lone’s oma ook een hondje heeft, een Maltezer en dat Lone ook dol op hem is. De meneer is samen met zijn hondje op reis, met de camper. Als hij weg gaat, zegt Lone het hondje lief gedag. “Wel tegen oma zeggen dat je een hondje hebt geaaid he?” zegt de meneer tegen Lone. Bas en ik vinden het stoer. We weten niet of wij dat zouden doen, alleen op reis als we ouder zijn. Deze man geniet er gelukkig van!
Wij gaan ook betalen. De rekening is 44,90€, service compris, dus de fooi is al meegerekend. Ik geef Bas mijn pasje, we hebben geen cash meer. “Make it 53€”,zegt die gek! “Omdat het jouw geld niet is zeker!”, zeg ik voor de grap. Bas dacht dat er 49,90€ op de bon stond, blijkt later. ‘Gelukkig’ doet het pinapparaat het niet en vraagt de ober of we morgen terug willen komen om te betalen. Dat doen we.
vrijdag 4 september
De laatste dag, snif.. en nog bewolkt ook. Bas is voor de laatste keer gaan fietsen. Hij heeft veel plezier gehad van zijn fiets deze vakantie. Na het ontbijt ga ik alvast wat kleren vouwen en ik de koffer leggen. Lone zit achter de iPad en Bas leest een beetje. De ‘laatste dag’ stemming zit er lekker in. Ondanks de bewolking gaan we toch maar naar het zwembad. Het water is koud zonder zonnetje. Rond een uur of drie zijn we klaar met die wolken en besluiten we nog een stukje te gaan rijden, op zoek naar een wijnwinkel om wat mee naar huis te nemen voor de moeders. En voor ons zelf, voor over een half jaar. Eerst gaan we nog even onze schuld betalen van gisteren in het restaurant. De meneer is blij dat we zijn teruggekomen en daarom krijgt Lone een ijsje. Lief toch.
Bij de wijnwinkel kiezen we een lekkere rode uit voor iedereen ( ja sorry ik heb een paar slokjes geproefd, het was goddelijk) en van de witte gaan we ervanuit dat ie lekker is. Allebei geproduceerd hier, in Grimaud. Een leuke herinnering!
Als we weer bij het huisje zijn, gaan we verder met inpakken en schoonmaken. Dat laatste is toch meer werk dan verwacht. Maar goed, een makkelijke manier om 75€ schoonmaakkosten te besparen. Ondertussen eten we wat er over is uit de koelkast als diner. Tegen tienen ben ik het zat ik ga naast lezende Bas in bedje liggen. Morgen een vroege en lange dag; de laatste spullen inpakken en badkamer, vloer en wc schoonmaken.
Zaterdag 5 september
Om zeven uur gaat het wekker. Bas haalt voor de laatste keer een broodje bij het winkeltje beneden. Tegen negenen is alles ingepakt en schoon. Er komt een mevrouw om te checken of alles goed schoon is. Nou als dat niet zo is word ik gek! Gelukkig is het ok.
We nemen afscheid van het huisje. Lone zit al in de auto, die wil naar huis, haha. Bas en ik hebben er meer moeite mee. Rond negen uur rijden we voor de laatste keer onder de slagboom door. “Nou Lone”, zegt Bas. “Kijk nog maar eens goed naar de glijbanen, die zien we voor de laatste keer. Ik vind het wel jammer!” “Ik niet!” is Lone’s resolute antwoord. Bas en ik schieten in de lach. Ok… Nou gaan met die banaan.
De terugrit verloopt zo voorspoedig, dat we besluiten om in een keer naar huis te rijden. De enige file die we tegenkomen is in Nederland, laat in de avond, omdat ze zogenaamd aan de weg aan het werken zijn. Erg veel gewerkt wordt er niet, maar goed. Rond half twaalf zijn we moe maar voldaan thuis. Kunnen we lekker in ons eigen bed nog nadromen van de mooie vakantie.
Bas en Lone, ik vond het een super gave vakantie! Dikke kus!
Al heel veel maanden zijn voorbij sinds het besluit om er weer voor te gaan.Vooral de laatste maanden waren best heftig. Elke keer net niet! Iedereen leeft met ons mee, dat is lief en maakt het dragelijker! Zou het ooit nog gaan lukken? We willen natuurlijk ook niet te oud zijn en een te groot leeftijdsverschil met Lone.
In mei zou ik met m’n moeder naar Ibiza gaan, maar door omstandigheden stellen we dit een jaartje uit. Wel nemen we evengoed een weekje vrij. Even relaxen en leuke dingen doen. Het moest zo zijn. Die week was dé week!
Twee weken later. Bas hoort een enorme gil van boven. “JAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAA!!!!” Hij weet natuurlijk meteen waarom ik sta the huilen en te gillen in de gang en hij pakt me stevig vast. YES! We kunnen het nog!
Inmiddels ben ik/zijn we 14 weken zwanger. En wat voor een weken. Poeh hé, die hormonen hebben flink dwarsgezeten. Maar ik zal niet klagen en geduldig zijn totdat 2.0 ( lees: twee punt nul) of broer (zo noem ik hem, dus het zal wel een meisje worden) het licht ziet! We zijn zo BLIJ!!
Lone is super trots dat ze grote zus wordt. Voor haar was het eigenlijk geen verrassing meer! Kijk naar het filmpje en ik hoef niets meer te zeggen, hahaha!
Dinsdag 24 maart is het zover. Ik heb mijn verjaardagscadeautje al weken geleden geraden. En heb uit onderhandeld dat ik ‘m al op dinsdagavond zou krijgen, want Bastiaan heeft zijn cadeautje van mij ook eerder gekregen dan 24 februari. Dus… ik kom thuis en schreeuw gelijk naar boven dat ik er klaar voor zit. Ik ben benieuwd welke New Balance sneakers hij heeft uitgekozen!
Met een ingepakte doos komt ie naar beneden. Aahh daar zijn ze! Bas pakt zijn telefoon en begint te filmen. “Waarom ga je me nou filmen?”, vraag ik me hardop af. Ik snap het niet. Het gaat om een paar gympen. Ik ga verder met uitpakken en zie een schoenendoos verschijnen. Maar het is er een van Bjorn Borg! Ik maak ‘m open en zie daar de hardloopschoenen van Bas! Daaronder ligt een printje met het logo van New Balance en de tekst: “Helaas geen New Balance schoenen Joyce!!”Ik besef me dat ik wekenlang voor de gek ben gehouden en begin keihard te lachen! Maar wat zal het dan zijn? Bas, die nog steeds aan het filmen is,pakt een envelop uit zijn zak en geeft deze aan mij. In een flits bedenk ik me dat het dan wel geld zal zijn voor de New Balance gympen, omdat hij niet wist welke ik precies leuk vind, zodat ik ze dan zelf kan kopen. Ja dat zal het zijn. Ik maak de envelop open en zie geen geld, maar twee ticktets… naar Madrid!! Morgen!!!! Ik weet even niet meer hoe ik me moet gedragen. Wat is dit! “Gaan we naar Madrid? Niet!!! Wat gaaf!!” Ik val hem in de armen. “Maar ik moet werken morgen!” “Nee je hoeft niet te werken morgen. Alles is geregeld. Jij gaat morgen samen met je vriend naar Madrid, Lone gaat naar de oma’s en we komen zondag weer thuis!” Bas heeft dit al in december gepland en iedereen heeft al die maanden in het complot gezeten en ik wist van niks! Ik moet nu gaan pakken. Het is echt helemaal super!! Maar ik ben compleet van de kaart.
Woensdag 25 maart
Na een lekker nachtje slapen is het kwartje helemaal gevallen: We gaan naar Madrid!!!
We staan de normale tijd op, want Bas gaat nog een lesje wattbiken enLone gaat gewoon naar school. Vlak voor de klas geef ik haar de allerdikste knuffel ooit. “Veel plezier maken met de oma’s en opa’s! Papa en mama komen over een paar nachtjes weer thuis!” Met een dikke glimlach zwaait ze me uit vanuit de klas. Dat gaat best goedkomen. Ik doe nog wat boodschapjes bij de Jumbo, voor als Ine en Dick bij ons thuis zijn. Eenmaal thuis pak ik mijn koffertje, dat lukte gisteravond maar moeilijk, haha.
Om 10.53 uur pakken we de trein naar Schiphol. Als we zonder problemen de douane door zijn gekomen, doen we een bakkie koffie bij de Starbucks. Voordat we gaan boarden lopen we nog even de Ako in voor een boekje. Heel toevallig komen we hier de broer van Adse en zijn vriendin tegen! Zij gaan ook een weekendje weg met z’n tweetjes, maar dan naar Barcelona. We maken even een fotootje voor het jaloerse thuisfront, wensen elkaar veel plezier en dan scheiden onze wegen weer. Om 14.35 uur zitten we in het vliegtuig. We gaan wel iets later weg dan verwacht, want er komt iemand niet opdagen en zijn of haar bagage moet om veiligheidsredenen uit het vliegtuig worden gehaald. Om 15.10 uur gaan we eindelijk de lucht in.
Na een bumpy flight komen we veilig aan op het vliegveld in Madrid. We hoeven niet op de koffers te wachten, want we hebben alleen handbagage, dus we kunnen zo doorlopen naar de Metro. Bas belt met de eigenaresse van het appartement dat we zijn geland en om door te geven hoe laat we ongeveer arriveren. We kopen een 10 rittenkaart en stappen op. Drie kwartier en twee overstappen later komen we aan bij Atocha. De navigatie op Bas zijn telefoon leidt ons naar het appartement voor de komende dagen. Er komt een mevrouw aangelopen en ze laat ons binnen. We mogen maar liefst naar de vijfde verdieping lopen, er is geen lift. Hijgend komen we boven, haha. De mevrouw spreekt geen Engels, dus ze belt de eigenaresse op en zij legt aan Bas uit hoe alles werkt. Even later gaat ze weer weg.
Het is een leuk appartementje hoor! Gezellig en warm ingericht met twee slaapkamers, een woonkamer, keukentje en badkamer. Voordat we ons gaan opfrissen voor het diner vanavond, bellen we even met het thuisfront via Facetime. Lone is nu nog bij oma Anke. Ze staat bij de wasbak met de zeemeermin Barbie te spelen. Het gaat prima. Ondertussen komen oma Ine en opa Dick binnen, ze komen haar ophalen. Grappig om het zo op beeld te volgen allemaal , alsof we er gewoon tussen staan. Dat gaat wel goedkomen daar. We hangen op en gaan ons opfrissen.
Vanavond krijgen we mijn verjaardagscadeau van Ine; we gaan namelijk dineren bij een super chique restaurant met maar liefst twee sterren: El Club Allard. Te gek hoor! We hebben er zin in!
In Spanje gaan de restaurants pas laat open en zo ook deze, Bas heeft gereserveerd om negen uur! Eerder kon niet! We zijn wat eerder klaar dus we besluiten om in de buurt van het restaurant een drankje te doen. Er is niet veel te doen in deze straat, maar op een gegeven moment lopen we langs een hip tentje. Hier gaan we naar binnen. De eigenaar is heel aarig, hij heeft het vooral op Bas voorzien. Bas bestelt een Corona en ik een witte wijn. Het glas waar de wijn in gaat heeft meer weg van een vissenkom dan een witte wijn glas! Hij giet zowat de halve fles er in. OMG, dat is echt drie in een! Even later komt hij met allerlei hapjes aan; chipjes, chocoladekoekjes, stukjes appel. Zo toe maar, lekker hoor. Ik neem niet al te veel, want ik weet dat er nog een avond vol heerlijke gerechtjes aan zit te komen. Daar komt hij weer, ditmaal met een dienblad met twee glaasjes, zout, citroen en een fles tequilla…Haha! We worden zowat gedwongen om het te nemen. Bas vindt het lullig en neemt er een. En waarschijnlijk is het niet vies, want hij neemt die van mij ook! Hee daar komt ook weer een bakje chipjes aan. Nog even en we hoeven helemaal niet meer te eten.
Ik zeg tegen Bas: “Dit gaat een duur drankje worden denk ik, met al dat eten en die tequilla erbij.”
Tegen negenen vragen we de rekening en ik kijk mijn ogen uit, maar niet omdat het zo duur is. Acht euro!!! Voor alles wat we hebben gekregen! Die man is gek. We vinden het zowat zielig… hij krijgt een extra fooitje!
Eindelijk, daar gaan we dan, richting het restaurant. We vinden het allebei superpannend! We lopen een mooi gebouw binnen met zelfs twee man beveiliging voor de deur. We worden vriendelijk welkom geheten en nadat we onze jassen hebben afgegeven, worden we naar onze tafel gebracht. De tafel is mooi gedekt. Er staat een visitekaartje van het restaurant naast onze borden. De bediende vraagt wat we willen drinken. We beginnen met een lekkere Cava. Dan krijgen we de kaart. Bas heeft thuis al wat vooronderzoek gedaan en het lijkt hem wel heel leuk om het 12-gangen verrassingsmenu te nemen. Dat bestaat uit kleine, prachtig opgemaakte gerechtjes. We bestellen er een passende 5 arrangementen wijn bij. Wat is het nu al een heerlijke avond, wat een verwennerij!
De bediende komt naar ons toe en zet een schaaltje met een sausje op tafel. “The first course is the card” We mogen het visitekaartje opeten! We dippen ‘m in de saus. Heerlijk! Wat een grap zeg! We krijgen er een glas witte wijn bij.
Elk volgend gerechtje is even mooi en lekker; na het kaartje krijgen we een gerechtje met paling en kokos, dan een klein soepje met een broodje met zalmeitjes (denk ik). Dan krijgen we het tweede glas, iest vollere witte wijn. Heerlijk. Dan komt er een cupcakeje van spinazie met een zacht gekookt eitje als vulling. We krijgen het advies om deze in een keer in de mond te doen, om niet te morsen. Vervolgens krijgen we een mousse van koriander en tomaat. Nu komt er een heel aparte wijn; het ruikt naar een zoete dessertwijn, maar het smaakt naar Whisky. Volgens mij zit er aardig wat alcohol in. Hierbij krijgen we een bordje met “alles uit de zee” opgediend, gevolgd door een uiensoepje met blaadjes gemaakt van uiencreme. Dan komt er een mooie rode wijn die past bij een gerechtje van zwaardvis. Dit wordt gevolgd door een heerlijk stukje vlees met champignons. Poeh hee, zo lekker allemaal!
Volgens mij zijn de desserts nu aan de beurt. Als eerste krijgen we een echte, soort gefrituurde passiebloem met passiebloem mousse. Daarna een soort soes gemaakt van rozen, echt heel bijzonder, het smaakt echt zoals een roos ruikt! Daarnaast een bol rozenijs. Als dit op is, volgt een dessert met chocoladerotsjes en cacaokorreltjes. Mjammie!
Bij de koffie krijgen we nog meer heerlijkheid;gingerbiscuits met een staafje schuim gemaakt van passievruchten. Dit wordt geserveerd op een soort schoolkrijtbordje en met dat staafje kun je dus ook echt schrijven. Leuk gedaan hoor!
Je kunt je voorstellen dat we onderhand uit elkaar ploffen! En Bas valt zowat letterlijk in slaap aan tafel. Hij heeft natuurlijk ook nog die twee tequilla’s naar binnen getikt aan het begin van de avond.
Nadat we hebben afgerekend, lopen we moe en voldaan naar buiten. Er komt toevallig net een taxi de bocht om. Top, die is voor ons! Als we bij het apartement zijn, slepen we ons vijf verdiepingen omhoog en ploffen we in bed. Wat een geweldige belevenis vanavond!
Donderdag 26 maart
Na een heerlijk nachtje slapen moeten we op tijd opstaan op mijn verjaardag, want Bas heeft voor vandaag een tapas fietstour geregeld. Dus én bezienswaardigheden bezoeken én tussendoor tapas eten. We besluiten het ontbijt daarom maar over te slaan, ook met het oog op gisterenavond.
Met de metro gaan we naar het meeting point van Baja Bikes. Onze gids Luis zit al op ons te wachten. Het wordt een privé tour, want er zijn verder geen toeristen die zich hebben ingeschreven voor vandaag, top! We krijgen twee fietsen aangemeten en gaan er daarna vandoor. Terwijl hij de verkeerregels voor fietsers in Madrid uitlegt, rijden we langzaam naar de eerste stop: Puerta del Sol. Hij praat over de geschiedenis van het plein en zegt ook dat het met oud en nieuw heel druk is hier. Om twaalf uur bij elke klokslag moet men 1 druif opeten. Om twaalf uur zit je mond dus propvol! Hij vertelt ook dat we moeten oppassen voor de zakkenrollers, ze lopen meestal in groepjes en als ze iets gejat hebben geven ze het razendsnel aan elkaar door, zodat je nooit meer kunt achterhalen waar je spullen zijn.
Luis is een enorme prater. Die mond staat niet stil. Hij kent ook veel mensen onderweg en dan maakt hij rustig een praatje met ze. Hij woont hier alleen, zonder vrouw of kinderen. Hij heeft in Utrecht gewoond, daarom spreekt hij goed Nederlands. We maken een hele ronde door Madrid;langs het Koninklijk Paleis, Casa de Campo, de Sinterklaas Kerk, het “toeristenplein” Plaza Major en natuurlijk het mooie Retiropark. Tussendoor geeft hij ook tips waar we lekker kunnen gaan eten, bijvoorbeeld in het beroemde tapasstraatje Cava Baja.
Pas voordat we naar het Retiropark gaan, stoppen we bij een tapasbar om te eten. Wij dachten dat we tussen het fietsen door bij verschillende tapasbars zouden stoppen, maar dat is dus niet zo. Daarom hebben we wel trek! We krijgen een bord met allerlei tapas en een glas rode wijn. Echt superlekker. Luis zelf neemt een paar pinxtos, want hij gaat hierna nog lunchen met een vriend van hem. Hij gaat naar een bepaald vegetarisch restaurant waar hij het de hele weg al over heeft. Wij moeten daar zeker ook heen zegt hij. Hij zegt het zo vaak dat het niet anders kan dat hij er iets aan overhoudt als hij zijn fietsgasten hierheen stuurt.
Een klein uurtje en een heleboel verhalen later, stappen we weer op de fiets. We steken een drukke weg over naar het Retiropark. Een mooi en groot park. Daar gaan we zeker nog eens naar toe een dezer dagen. Er is nog een park waar je met een soort kabelbaan van de ene naar de andere kant kan. Dat willen we ook doen.
Even later zijn we weer terug bij de fietsverhuur. Het was een superleuke tocht. We nemen afscheid van Luis en bedenken wat we nu willen gaan doen. Gegeten hebben we al, maar we hebben nog wel zin in iets zoets. Tijdens de fietstocht zijn we langs Madrid’s beroemde churroscafe gekomen. Deze is 24 uur per dag, zeven dagen per week geopend: Chocolateria San Ginés. Daar hebben we wel zin in!
Het is even zoeken, maar uiteindelijk weten we het weer te vinden. En het is de moeite van het zoeken zeker waard! Wat een heerlijke churros met warme chocoladesaus hebben ze hier! We bestellen maar een portie, want het is best machtig. Cappuccino erbij, top!
Om de calorietjes weer een beetje te verbranden, besluiten we te gaan winkelen. Jazeker, Bas gaat gewoon vrijwillig mee! Tijdens de zoektocht naar het churros cafe zijn we toevallig de hier beroemde schoenenstraat tegengekomen. De naam zegt het al; een hele lange straat met alleen maar schoenenwinkels. Ik word gek! En aangezien ik voor mijn verjaardag de New Balance sneakers niet heb gekregen, kunnen we die hier mooi even scoren!
We winkelen totdat Bas het echt niet meer trekt! Ik heb wel een paar modellen aan gehad, maar heb nog niet dé sneaker gevonden. Nou ja, eigenlijk wel, maar deze is net iets aan de krappe kant. We vinden ‘m bij de allerlaatste winkel waar we in gaan. Shit wat jammer! Misschien komen we morgen nog een winkel tegen waar ze deze in een maat groter hebben.
Met de metro gaan we weer naar ons appartement in Atocha. We frissen ons even op voor het eten en besluiten weer via Facetime te bellen naar Ine, om te kijken hoe het met Lone gaat. Helaas is het geen succes. Ze is moe en moet huilen als ze ons ziet: “Papa mama naar huis!” jammert ze. Als we opgehangen hebben, barst ik ook in tranen uit. Dan lijken we ineens zo ver van elkaar weg, m’n arme poppie. Terwijl ik weet hoe leuk ze het altijd met de opa’s en oma’s heeft. Later krijgen we gelukkig een appje van Ine dat het weer goed gaat. Ze heeft nog met opa Dick gestoeid en lekker gegeten en is daarna naar bedje gegaan.
Wij eten in de buurt van het appartement in Atocha zelf. Tapas natuurlijk! We zijn het best zat van de hele dag fietsen en winkelen, dus we maken het niet laat. Even opladen voor de nieuwe dag morgen! Ik heb een super verjaardag gehad vandaag!
Vrijdag 27 maart
Tegen achten worden we wakker, dat is tegenwoordig uitslapen voor ons, haha! Als we zijn gedoucht en aangekleed, vertrekken we. Bij ons op de hoek is er een bakkertje, waar je ook kunt ontbijten met een kopje koffie en een glaasje jus erbij. Helemaal top dus. Ze hebben heerlijke belegde broodjes.
Vandaag staat eerst park Casa de Campo op het programma, het park met de kabelbaan. Het is heerlijk weer, dus we hebben er een mooie dag voor uitgekozen. We stappen uit bij halte Lago, met de metro.
Deze halte doet zijn naam eer aan, want we lopen richting een mooi meer met grote fonteinen in het midden. Een handjevol gepensioneerde Spaanse heren, staat al kletsend te vissen. Kano’s roeien heen en weer. De sfeer is hier gewoon heel fijn. Aan het meer zijn ook een paar restaurants. We bedenken dat we hier straks lekker in de zon gaan lunchen.
We zien de kabelbaan in de verte van links naar rechts en terug gaan. Daar gaan we ook in! Het uitzicht zal vast prachtig zijn. Het is zo te zien nog wel een stukje lopen naar de opstapplaats, dus we gaan op weg. Het is echt best wel warm, lekker hoor! Het park is groot zeg! En ook mooi. Ideaal om te hardlopen of te fietsten. Als we een heuvel zijn opgeklommen, zien we een stukje verder de opstapplaats van de Teleférico. We kopen twee kaartjes voor een enkele reis. We zien wel waar we uitkomen. Het meer is vast niet moeilijk terug te vinden.
Bas heeft zijn allernieuwste gadget meegenomen in de kabelbaan; zijn GoPro camera. En ik moet zeggen, het levert mooie beelden op van de omgeving en van ons in het bakje, haha! Ik maak ondertussen foto’s. De oversteek is leuk! Nu hebben we een nog beter beeld van het park gekregen.
We dachten op de heenweg dat de uitstap nog in het park zouden zitten, maar we eindigen in een gewone woonwijk. Er valt hier niet zo heel veel te beleven volgens mij. Wel zien we een cafeetje, waar we even wat gaan drinken. In de zon! Heerlijk! De meneer van de bediening neemt onze drankjes op en zet vervolgens een stukje tortilla voor ons neer. Ik ben er een beetje vies van hier – bij hoeveel mensen heeft het al op tafel gestaan/is het vers/staat het koel/ja ik weet het ik ben een zeikerd – maar Bas eet het op. En het is lekker zegt ie, gelukkig.
Ondertussen heb ik een flesje zonnebrandcrème uit m’n tas gehaald en begin te smeren. De meneer komt met de drankjes en hij lacht me nog net niet uit. “That’s not needed; the sun is not that strong! Look at me, I never use sunscreen” Ik leg hem uit dat we zowat licht geven, zo wit zijn we, dus dat we het voor de zekerheid toch maar wel doen. Haha wat een vent.
De mensen naast ons aan het tafeltje hebben een wijntje besteld. Bas en ik kijken elkaar aan: “Doen?” Ach ja, we hebben toch vakantie en de zon schijnt! Proost!
We hebben wel een beetje trek inmiddels, dus we rekenen af en lopen weer richting het meer in het park. Het is nog een flinke wandeling, maar uiteindelijk vinden we het en strijken neer bij een leuk tentje aan het meer. De kaarten zijn alleen in het Spaans, dus de ober helpt ons een beetje met de vertaling. We nemen het menu del dia. Vooraf krijg ik asperges en Bas heeft een salade. Vervolgens krijgen we allebei een gebakken eitje met jamon op een bedje van friet. Dat is een specialiteit hier. Een machtige specialiteit, maar heerlijk!Ik denk dat we tot vanavond negen uur genoeg hebben, haha!
Als we hebben afgerekend, rijden we via Metro Lago weer naar de schoenenstraat. Ik krijg die dingen niet uit mn hoofd. Helaas, degene die ik gisteren in de laatste winkel heb gezien, hebben ze nergens anders een maat groter. Desnoods haal ik de zool eruit, maar ik moet ze hebben! Maar je zult net zien, die winkel is dicht! Nee! Niet te geloven. Gelukkig leest Bas op het raam dat ze om vijf uur opengaan. En het is nu half vijf. We drinken even ergens wat en dan kan ik eindelijk mijn vrienden in de armen sluiten! Allebei blij gaan we weer op pad. Bij zeepwinkel Lush kopen we een blokje gemaakt van een soort olieachtig spul. Om mee te masseren. Ik heb het een beetje in m’n rug, dan kan Bassie me mooi insmeren vanavond. Verderop zien we een kledingzaak voor heren waar ze mooie spullen hebben. El Ganso heet het. Wat een vrolijke kleuren! Bas koopt een overhemd en een trui. Nu zijn we nog blijer, hebben we allebei wat!
Op loopafstand van de winkelstraat is de beroemde overdekte mercado de San Miguel. We zijn hier ook langs gefietst met Luis gisteren. Hij raadde aan om hier niet te gaan eten, omdat het hier duurder is, maar om naar de naastgelegen tapasstraat te gaan. We willen even goed wel zien wat er hier allemaal te koop is.
We lopen binnen en worden meteen aangesproken door een mevrouw bij een standje met allerlei zepen en crèmes. We moeten onze handen uitsteken en krijgen er een lik scrubzeep op. We moeten het inmasseren en daarna sprayt ze met een plantenspuit boven een witte kom onze handen schoon. We zien in de witte kom goed hoe vies onze handen wel niet waren! Zo hé! Nu zijn ze lekker fris en ze ruiken heerlijk. Natuurlijk komen we niet zomaar van deze dame af. Ze wil ons van alles ‘aansmeren’. Ik gooi het erop dat we alleen maar handbagage mee mogen nemen in het vliegtuig en dat de potten die ze ons aanbiedt een te grote inhoud hebben (en te duur zijn). Helaas heeft ze dat argument waarschijnlijk al vaker gehoord, dus nu komt ze aan met een pot scrubzout zonder vloeistof, en deze zou absoluut zonder problemen mee kunnen in de handbagage. Hmm shit. Gelukkig weet ik haar met moeite uiteindelijk toch af te schudden en gaan we met schone handjes verder de markt op.
Het is heel druk hier met mensen die gezellig aan het eten en aan het drinken zijn. Er schijnt van elk standje maar een te zijn, dus het aanbod is heel gevarieerd; zeep dus, jamon, tapas, pinxtos, bonbons, snoep, koek, wijn, vis, fruit, cocktails, zeg het maar. Bas wil graag samen een gin tonic drinken, dat is hier heel hip. Kom maar op! We vinden een tafel en genieten van ons drankje, terwijl we heerlijk mensen kunnen kijken in deze mooie, schone overdekte markt.
Het is al tegen negenen als we het naastgelegen beroemde tapasstraatjein lopen voor wat lekkere hapjes. Luis heeft ons gisteren het een en ander aangeraden, zoals bijvoorbeeld de taperia die bekend staat om zijn chamignons met jamon. We stappen binnen en bestellen het beroemde hapje, samen met een sangria. Even later staat het voor onze neuzen. Bas is geen champignon eter,maar zojuist heeft hij zich bekeerd. Want dit is lekker!! Niet nomaal!
Op naar de volgende. We proberen te vermijden dat we in “de echte” toeristische tenten terecht komen, dus we kijken waar de Spanjaarden zelf aan het eten zijn. We zien er een. Ze hebben hier niet echt een specialiteit volgens mij, maar de mensen staan aan de bar terwijl ze een lekker hapje en drankje nuttigen. We nemen een rode wijn – rode wijn is echt heerlijk in Spanje – en een portie manchego. Daarna nog een broodje jamon en nog een ander hapje. Zo leuk dit. Onze laatste keuze is wel een wat meer toeristische tent. Maar ja. We nemen een portie garnalenkroketjes en nog een rode wijn. Mijn trek is al wel wat minder geworden, ik zit eigenlijk ook nog steeds vol van het menu del dia van vanmiddag, pfff.Dus ik neem er een laat Bas de rest, zeven kroketjes opeten! Hierna heeft hij ook wel genoeg.
Als het wijntje op is gaan we richting Atocha, naar ons appartement. Kan Bas eindelijk m’n rug even smeren met het nieuw aangeschafte massageblok, auw! Enne, ik was een stukje in m’n nek vergeten in te smeren vanmiddag… is dus verbrand hè… en die gekke ober ons maar uitlachen.
Zaterdag 28 maart
De laatste hele dag alweer! Morgenvroeg gaan we namelijk alweer naar huis. Wat vliegt de tijd toch! Dus vandaag moeten we nog met volle teugen van deze mooie Spaanse stad genieten.
Maar, we kunnen niet met lege handen bij Lone’tje aankomen straks, dus we besluiten om eerst even langs El Corte Inglés te gaan om een cadeautje voor haar te kopen.“Even” wordt helaas wat langer. Voordat we iets leuks hebben gevonden wat ook nog mee in de handbagage kan, zijn we wel een klein uurtje aan het zoeken. Het wordt een lamp van Frozen (natuurlijk), die als puzzel in elkaar gezet moet worden. We rekenen af en gaan via de roltrappen weer richting uitgang. Ondertussen doen we natuurlijk een heleboel leuke etages aan, die ook een bezoekje verdienen. Tot groot verdriet van Bas. Ik zie echt een enig rokje en shirtje van Desigual voor Lone. Blauw met witte stippen en vrolijk gekleurde bloemen, super schattig. Die koop ik hoor, anders krijg ik spijt. Bij de kassa valt mijn oog op een een 10% kortingspas speciaal voor toeristen en vraag de mevrouw of ik die kan krijgen. Ze spreekt alleen geen woord Engels. Met handen en voeten legt ze uit dat ik daarvoor naar de klantenservice moet op de zoveelste verdieping en dat ik daar zo’n pas kan ophalen. Okee.. het scheelt toch 10%. Bas begint inmiddels een beetje wortel te schieten, want het is mooi weer en hij wil geen minuut langer hier zijn dan noodzakelijk.
Even later heb ik de kaart en bedenk me dat we het cadeautje van Lone dan ook met 10% korting hadden kunnen krijgen. We zijn in de buurt van de speelgoedafdeling, dus ik wil het toch even proberen. Ik geef de mevouw de bon en wacht af totdat ze me de korting gaat geven. Maar het is blijkbaar toch wat moeilijker dan dat, want de mevrouw begint het cadeautje weer uit te pakken, vraagt mijn bankpas en de kortingskaart en gaat de doos opnieuw scannen. Ze drukt op allerlei knopjes en uiteindelijk is het geregeld. Het ding wordt weer ingepakt. Ok, dan zal ik de korting wel op mijn rekening teruggestort krijgen ofzo. Bas is inmiddels iets rood aangelopen.
Eenmaal terug bij de afdeling kinderkleding geef ik de mevrouw blij mijn pas. Ze scant alles en er komt een bedrag op de kassa te staan, twee euro minder dan eerst, maar niet de 10%! Nu breekt mijn klomp. Ik snap er niks van. Ze probeer het uit te leggen, maar ik versta er niks van. Dan komt er een Engels sprekende meneer bij die het uitlegt. Ik krijg geen korting, maar 10% van de aankoopprijs is nu bijgeschreven op de kaart zodat je dit weer kunt besteden aan iets anders in de winkel. WAAATTT!!! Als ik dit had geweten… ik durf Bas al een tijdje niet meer aan te kijken.
Maar dan hebben we nu dus een saldo op die kaart staan en al die moeite gedaan. Dus is het toch zonde om daar niets van te kopen. Hebben we nog iets nodig? Ja ik wil nog een luchtje kopen. Dus wij weer naar benenden. Lang verhaal kort, de pas is niet te gebruiken voor cosmetica en parfum. Wij weer naar boven. Bas is woest! Uiteindelijk nemen we maar een paar onderbroekjes voor Lone. “En heel gauw naar buiten nu Joyce, jij met je grapjes!!!”
Bas ontdooit weer een beetje als ons volgende plan nu toch echt voor de deur staat; we gaan naar het Retiro park, in het zonnetje liggen met een flesje Cava erbij. Op de hoek van Puerta del Sol is een winkeltje waar we een fles koude cava kunnen kopen met een plastic beker, top! We nemen de metro naar het park.
Het is heerlijk warm. We kiezen een mooi plekje uit in het gras bij een boom waar Bas in de schaduw kan zitten en ik in de zon. Wat een mooi park ook! Er komt zelfs een bruidspaar voorbij om foto’s te maken.
Als we de cava in de beker willen schenken, komen we erachter dat er een gat in de beker zit, haha. Das niet zo handig. Uit de fles drinken staat ook een beetje alcoholistisch.. Uiteindelijk vinden we de oplossing: we doen het plastic zakje waar de fles in zat in de beker. Zo kunnen we eruit drinken. Een beetje vreemd, maar toch lekker. Hmmm chill zeg.
Na een tijdje liggen, besluiten we om een stukje verder het park in te lopen, want ook hier schijnt een meer te zijn en we willen even roeien. Bij het meer is het een stuk drukker! Het is natuurlijk ook zaterdag dus de Spanjaarden zijn zelf ook vrij.
Op de hoek van het meer is een restaurantje. Na een halve fles cava is het wel verstandig om iets te eten, dus dat gaan we doen. Bas een pizza en ik een croissant met jamon en kaas. Er zit een groep Nederlandse toeristen naast ons die via hetzelfde bedrijf een fietstour doen als wij donderdag. Luis is er zelf niet bij.
Na de lunch lopen we verder richting de bootverhuur. Deze zit aan de andere kant van het meer. Er wordt veel opgetreden onderweg. We blijven even staan kijken naar een grappige goochelaar die allerlei trucs uithaalt met het publiek. Hij zweet zich kapot, maar hij gaat maar door. Mooi om te zien.
Als we bij de bootverhuur aankomen, zien we dat de rij zo groot is, dat het waarschijnlijk niet meer gaat lukken om vandaag nog in een bootje te belanden. Jammer!
Waar zullen we eens eten vanavond.. in het boekje over Madrid dat we hebben meegenomen staat een restaurant dat ons wel leuk lijkt. Alleen als we daar eenmaal zijn, lijkt het meer op een of andere louge tent. Dus hier lopen we maar voorbij. We discussiëren even. Dan bedenken we dat het toch wel leuk is om nog een keer naar Mercado de Sant Miguel te gaan, tegen het advies van Luis in. We hebben daar nog niet gegeten en het was heel gezellig gisteren. We zijn ook nog op loopafstand dus dat is mooi.
We komen weer via dezelfde ingang binnen. Bij het zeepstandje. De mevrouw van gisteren is er niet. Er staan nieuwe verkopers. Dus waarom zouden we onze handjes niet weer even schoon laten wassen, gna gna. Nemen wij hun in de maling in plaats van andersom. We doen net alsof onze neus bloedt en alsof we alles weer voor het eerst horen. Daar komt de lik scrubzeep weer.Even later lopen we met schone handjes weer weg.
De hapjes zijn hier heerlijk. Hier en daar kiezen we wat pinxtos en tapas uit onder het genot van een biertje. Fijn dat we hier toch nog een keer heen zijn gegaan.
Omdat we morgen vroeg weg moeten, zijn we niet al te laat terug in het appartement om de koffers in te pakken. Getverdemme wat is het snel gegaan zeg! Eigenlijk willen we allebei nog niet naar huis. Alhoewel het natuurlijk wel fijn is om Lone weer te zien!
Zondag 29 maart
Het is nog donker als de wekker gaat. De klok is ook nog eens een uur vooruit gegaan vannacht, dus als we om zes uur opstaan is het eigenlijk vijf uur.
We nemen afscheid van ons appartement en lopen de straat op richting metro. Dan kijken we onze ogen uit; het is hier niet rustig en stil, maar de uitgaansnacht is nog in volle gang. Het is zelfs drukker dan overdag hier op straat. En iedereen is lam, haha. We wurmen ons ertussendoor naar de metro.
Verder gaat het snel. Op het vliegveld kopen we nog een cadeautje voor de opa’s en oma’s als dank voor het oppassen de afgelopen dagen. Even later vliegen we zonder vertraging naar Schiphol.
Het was een super weekend liefde! Wat een belevenis. Je hebt me nog nooit zo laten schrikken met een verrassing! Het was super gaaf! Dank je wel! HVJ!
Dit vindt Lone echt helemaal geweldig. Jammer dat we morgen alweer vertrekken.
7
Na een tijdje zie ik ze aan komen varen. Onze pup is door het dolle heen en springt in – en uit de kano. Het peddelen laat ze graag over aan haar vader. Ze gaan weer verder. Lizzy en ik zwaaien ze uit. Tot zo!
