Notice: Functie _load_textdomain_just_in_time werd verkeerd aangeroepen. Vertaling laden voor het specia domein werd te vroeg geactiveerd. Dit is meestal een aanwijzing dat er wat code in de plugin of het thema te vroeg tegenkomt. Vertalingen moeten worden geladen bij de init actie of later. Lees Foutopsporing in WordPress voor meer informatie. (Dit bericht is toegevoegd in versie 6.7.0.) in /customers/0/c/8/gaillardonline.nl/httpd.www/wp-includes/functions.php on line 6114
Bastiaan, auteur op gaillardonline - Pagina 8 van 21
Afgelopen vrijdag 29 juli was onze lieve kleine Lone al weer een half jaar oud. Niet voor te stellen hoe snel het allemaal gegaan is. Ze kan zich inmiddels al helemaal omrollen en ze slaapt het liefst op haar buik. Voor het slapen gaan, leest papa regelmatig een verhaaltje voor uit het grote Konijnenboek! En wat is ze een lekkere slaapkop. Vanaf negen uur ’s avonds tot zeven uur ’s ochtends houdt ze gemakkelijk vol. In het weekend gaat Lone graag met papa onder de douche of in bad. In bad slaat ze hard op het water en probeert al het schuim in haar mond te stoppen.
Een fruithapje lust Lone ook graag; mango, peer, banaan, appel, meloen, het gaat er allemaal in! Eerst trekt mevrouw even een raar gezicht, maar even later smult ze ervan. Verder vindt ze het ook heel leuk om in de box heen en weer te slaan met haar speelgoed of om er op te sabbelen. De Nijntje muziekmobiel doet het ook goed.
Lone schatert als papa met haar vliegt in lucht, dat vindt ze prachtig!
Op woensdag en donderdag is het feest, want sinds mama weer aan het werk is, brengt Lone de dag door met een van de oma’s. Op woensdag bij oma Anke en op donderdag komt oma Ine bij ons thuis. Er wordt veel gebabbeld en gewandeld! Op het kinderdagverblijf vindt Lone het ook heel gezellig. Zo gezellig dat ze bijna niet wil slapen. Ze wil alles meemaken wat er om haar heen gebeurt. Soms komt Lone thuis met een andere broek aan. Dat poepen heeft ze van papa.
Lone is in haar eerste halve levensjaar al twee keer naar het buitenland geweest; naar Brugge en naar Oostende.
Na 6 maanden hebben we ook weer een bezoekje aan het consultatiebureau gebracht. Gelukkig geen prikjes deze keer. De vorige keer deed dat erg veel pijn! Lone haar lengte is 65,2 CM en ze weegt 6195 gram. Dat is ruim drie centimeter meer dan vorige keer en ze is ook weer 600 gram aangekomen. Lone is en blijft een kleintje en zit onder het gemiddelde, maar we hoeven ons geen zorgen te maken. Ze is een sterk en alert meisje. Klein maar fijn.
Vorige week is ze ziek geweest. Koorts, huilen en dreinen, heel zielig! We vermoeden dat de tandjes doorkomen, omdat ze alles wat ze ziet in haar mond stopt. Gelukkig is ze weer beter, want we zien graag dat lachende bekkie! Iedereen is dol op haar!
De eerste lach op foto vastgelegd
Lone zit heerlijk in bad met veel badschuim.
Knus bij oma op schoot.
Ben ik niet hip met m’n jurk?
Mooie romper voor Vaderdag aan papa gegeven.
M’n outfit voor mijn allereerste Koninginnedag!
Papa leest regelmatig voor uit het konijnenboek.
Op m’n rug liggen is verleden tijd. Draaien en rollen in bed is veel leuker!
Ondeugende blik in mijn ogen…
Met m’n buurmeisje Evi kan ik leuk spelen. Later leuk in de speeltuin voor de deur.
Op kraambezoek bij Doris.
Met mama in de Vintage wijnbar.
Eerste foto’s van de kinderopvang. Mama heeft ze gelijk besteld want ze zijn goed gelukt.
Al enige maanden maakten we Ine en Anke nieuwsgierig met betrekking tot het gezamelijke kado voor hun verjaardag. Het leek Joyce en mij leuk om een etentje te organiseren bij ons thuis. Niet dat Joyce dan een aantal gangen zou gaan koken, maar dat we een kok aan huis zouden regelen.
Na wat onderzoek op internet kwamen we uit bij de kok Thi-Yong Chen van de site http://kokaanhuis.net. Ons oog viel op het smulmenu in combinatie met een wijn arrangement. Na wat op en neer mailen kwamen wij tot het volgende menu waar ik een menu kaartje van gemaakt heb:
Hoe leuk is het dan om de presentatie van de verrassing zo lang mogelijk uit te stellen… ja dat is prachtig.
We hebben Ine, Anke en Dick verzocht om zich netjes aan te kleden. Gelijk denken ze aan een dinnershow of misschien een voorstelling in Carré. Steeds moeten we hun suggesties lachend ontkennen. Ze hebben geen idee!
Op 2 juli is het zover. Om 17:30 uur haal ik Anke op in Kortenhoef en we rijden door naar Hilversum waar ik m’n moeder en Dick ophaal. Onderweg in de auto belt Joyce om te zeggen dat we niet bij ons achter kunnen parkeren. Thi en zijn vrouw Lenie hebben daar namelijk al geparkeerd met een auto waar overduidelijk KOK AAN HUIS op staat. Dus nee… dat is geen goed plan. We hebben vooraf bedacht dat we eerst naar de wijnbar gaan, om de moeders nog even in het ongewisse te laten en zodat de kok het voorgerecht kan bereiden. Zo gezegd zo gedaan, ik zet de gasten bij de Biersteeg uit de auto en parkeer zelf bij ons achter.
Thuis heeft Joyce de tafel gedekt, het ziet er prachtig uit allemaal. Ik maak kennis met Thi en Lenie. Joyce, Lone en ik lopen ook naar de wijnbar en doen om de nieuwsgierigheid nog meer op te krikken een gezellig drankje. Natuurlijk kunnen we ze nog niet veel vertellen. Nadat het drankje op is lopen we weer richting huis. De moeders vermoeden nog helemaal niets. We hebben ze wijsgemaakt dat we thuis op de taxi moeten wachten die ons naar onze bestemming moet brengen en dat we Lone nog even naar de buurtjes moeten brengen, die gaan oppassen. Hahahah, helemaal niets van waar natuurlijk. Thuis aangekomen staat de voorpui open en de hele voortuin staat vol met spullen. Mooi om de verbaasde gezichten te zien! We vertellen wat de bedoeling is en ze vinden het fantastisch uiteraard!
Thi doet zijn verhaal en vertelt de dames dat zij een mini kook workshop krijgen vanwege hun verjaardag. Zij gaan samen het dessert maken: tiramisu. Na een korte uitleg gaan ze lekker aan de gang met de mixer, Italiaanse amaretto koekjes en vanillesuiker. Na ongeveer een half uurtje is het klaar en gaat het voor het beste resultaat de koelkast in. Hierna gaan we aan tafel zitten en begint het genieten van het diner.
Het voorgerecht is heerlijk en bovenal geen kleine porties. We smullen van de eerste gang van het smulmenu. Het is ook prachtig opgemaakt op de borden. Iedereen geniet van de eendenborst, de carpaccio en de tonijn met een lekker wit wijntje erbij. Hierna kunnen we even even lucht maken met de spoom. Het hoofdgerecht is ook klasse. Het smaakt voortreffelijk allemaal, de parelhoender, de zeewolf en de entrecote. Het is veel, zelfs voor Dick. Hij moet op een gegeven moment ook passen, anders kan het toetje er niet meer bij. Het dessert is eveneens niet te versmaden, vooral de door onze moeders gemaakte tiramisu is natuurlijk top! Het dessert wordt op ons eigen servies geserveerd, zodat Thi en Lenie niet op ons hoeven te wachten, want hun taak zit erop. Wel over nagedacht!
We hebben geweldig gegeten en de wijnen pasten er perfect bij. We nemen afscheid van Thi en Lenie en tafelen nog gezellig na. Na afloop worden onze gasten keurig met taxichauffeur Fred naar huis gebracht en is de avond compleet. Het was een geslaagde verrassing voor onze moedertjes.
Door alle drukte thuis nog geen tijd gehad en genomen om een stukje over de Drie Dorpenloop van vorige week zondag te schrijven.
Afgelopen april heb ik de City Run in Hilversum moeten missen vanwege onze fantastische fietstrip door Engeland en Schotland. Dit viel in het weekend dat we terug kwamen en was achteraf gezien een goede keuze om niet mee te lopen. Samen met Ronnie wel ingeschreven voor de Drie Dorpenloop. Helaas kon Ronnie niet meelopen vanwege problemen aan zijn knie. Dit jaar kwam ik in Kortenhoef aan met chip op mijn schoen, vorig jaar nog zo handig vergeten.
Het weer was goed op de wind na. Ik start met Lydeke die maar liefst de halve marathon voor haar rekening neemt dit jaar. Ze moet me na twee kilometer laten gaan wat logisch is, zij mag er negen meer lopen. Vorig jaar liep ik 1:04:23 en vooraf denk ik niet dat ik deze tijd ga kloppen. Onderweg gaat het allemaal prima en de kilomters gaan vlot voorbij. Tot kilomter negen loop ik dan ook richting de tijd van vorig jaar maar dan begin ik tijd te verliezen. Minder getraind dan vorig jaar dus er is wel een verklaring voor. Uiteindelijk finisch ik in 1:06:42. Ruim twee minuten trager maar alsnog wel netjes. 10,8 gemiddeld. Aan de finish staat Joyce met Lone samen met Tamara en Mike. Vorig jaar met deze loop wisten we net een dag dat Joyce zwanger was dus het is wel grappig dat ze er nu met ons lieve kleine meissie staat.
Dit jaar helaas geen Dam tot Damloop omdat ik me weer ingeschreven heb voor de halve marathon van Amsterdam. Vorig jaar was het net te veel om een maand later na de Damloop ook nog eens de halve marathon te doen.
Volgend jaar weer een kans om mijn tijd te verbeteren bij de Drie Dorpenloop…. of misschien dan wel de halve marathon doen daar…???
Als je net terug bent van je vakantie is het altijd een goed plan om vast de volgende te boeken. Dan heb je iets om naar uit te kijken.
In september gaan we met Adse, Ilona en Elin naar Vatsa Villas op het Griekse eiland Kefalonia. Deze luxe villa is van alle gemakken voorzien voor twee weekjes ontspanning. De eerste keer vliegen met Lone, ben benieuwd hoe dit zal gaan!
Het is nog ruim drie maanden wachten dus we moeten nog even geduld hebben.
Na ruim een jaar van voorbereiding is het dan eindelijk zo ver. Aankomende week gaan we de prachtige Coast and Castle route rijden. Met de fiets welteverstaan! Het selecte gezelschap bestaat uit Robbie, Ronald, Adse, Jochem, Dennis en Bastiaan. Deze zes asfaltvreters gaan de strijd aan met de 320 kilometer lange weg tussen Newcastle en Edinburgh. Dat belooft wat…
We verzamelen op Schiphol rond 13:00 uur. Met de trein komen we aan. Toevallig is Danielle er ook om afscheid te nemen van haar liefje Gak. Schattig hè… ze zijn nog verliefd. Hahah. We droppen de koffers, gaan door de douane en dan begint ons eerste avontuur. Er moet namelijk geld gewisseld worden en veel ook. Het gehele budget wat nodig is voor hotels, fietsen, bagagevervoer en fietsvervoer wil Ronnie in een keer pinnen en inwisselen. Nietsvermoedend en een beetje afgeleid door het meisje achter de balie haalt Ronnie z’n pinpas door de sleuf van het GWK. Er is 2550 euro gewisseld en we zijn klaar om een biertje te drinken. Als we daar het bonnetje van de transactie eens nakijken komen we op grote verschillen uit qua wisselkoers. Er blijkt alleen al zo’n 200 euro aan transactiekosten te zijn berekend. Dat vinden we wat veel van het goede en samen met Adse gaat Ronnie verhaal halen bij het GWK. De tijd begint ook te dringen want we moeten naar de gate. Nou is gate D6 niet ver lopen maar we moeten ook nog met een bus naar het vliegtuig. Na 10 minuten komen Ronnie en Adse terug met alles weer in euro’s. Het verhaal van wisselkoersen en transactiekosten blijft een beetje vaag voor ons maar we hebben nu 2550 euro aan contanten en geen Pond om in Engeland uit te geven. We moeten ons nu ook een beetje haasten om bij het vliegtuig te komen dus er ontstaat enige stress. We besluiten om het geld terug te storten via de ABN. Ronnie regelt zijn bankzaken bij de Rabo dus die mag het niet storten. Dan maar via Adse zijn rekening. Dit duurt wel twee werkdagen dus dan hebben we het geld pas maandag of dinsdag tot onze beschikking. Je vraagt je af waar dat geld dan in de tussentijd blijft! Van Jochem hadden we al gehoord dat er een rij bij de gate staat dus we kunnen iets rustiger aan doen. Vreemd begin van onze reis dit… hahaha.
Het is maar een uur en een kwartier vliegen naar Newcastle dus het is letterlijk opstijgen en landen. In het vliegtuig leg ik met Ronnie al z’n printjes op volgorde van bezienswaardigheden langs de route. Na een beetje lezen en kletsen landen we al weer in Newcastle. Ging lekker snel. Het vliegveld is vrij klein, zo lijkt het. Als we de koffers van de band halen, zien we dat de hagelnieuwe koffer van Robbie flink beschadigd is en ook Jochem z’n koffer is niet ongeschonden uit de strijd gekomen. Er is een hele rand afgebroken. Slechte zaak dat er zo met je koffers gesmeten wordt. Ronald probeert op het vliegveld te pinnen maar dat gaat niet meer na die transactie bij het GWK van 2550 euro. De daglimiet is overschreden. Dat is niet zo mooi want nu heeft hij helemaal geen geld. Later pint hij via zijn creditcard en dat gaat wel goed. Jochem koopt zes metrokaartjes richting Jesmond station. Het Osbourne hotel ligt op loopafstand van dit station. Het weer is echt fantastisch. We hebben de thermoshirts de eerste dag niet nodig en ook de regenjas kan in de tas blijven. De snurkers liggen samen op een kamer dat zijn Jochem en ik dus. Komt goed uit want dan moet de rest een kamer met z’n vieren delen. Prima hotel waar we via heel veel deuren en trappen eindelijk de kamer bereiken. Als iedereen z’n spullen heeft weggezet doen we in de zon achter het hotel het eerste biertje om de start van onze vakantie te vieren. Dit is genieten. We twitteren wat foto’s de ether in en gaan op stap richting het centrum van Newcastle.
Het eerste kroegje waar we in gaan wordt muziek gespeeld. Een gitarist en een pianist vermaken ons met wat geinige deuntjes. Onze buikjes vragen om voedsel dus lopen we tegenover de kroeg het sterren restaurant Friday’s in. Hamburgers, ribs en chickenwings is een beetje wat de klok slaat op deze menukaart maar dat vinden we wel lekker na een paar biertjes. We sluiten af met een groot dessert. Een enorme bak gevuld met ijs, brownie, popcorn en caramel. Deze moet je wel met z’n tweeën delen en is echt heerlijk. Na het diner lopen we bij de buren naar binnen voor een drankje. Als we halverwege onze pint zijn worden we verrast door een hele smerige geur. Binnen de kortste keren loopt de gehele kroeg leeg. Achteraf blijkt dat dit niet een scheet of zo is maar een ouderwets stinkbommetje. Oh oh oh, wat een lucht, echt vies. Er is ons aangeraden om wat te drinken in de barstreet en in de buurt van “The Gate”. Hier lopen we doorheen en gaan links en rechts ook nog wel naar binnen. Echt los gaan doen we niet. We denken allemaal aan de volgende dag waar we 55 kilometer moeten fietsen. Geen van ons weet hoe we dit gaan verteren dus doen we rustig aan. Jochem die toch als kleine generaal af en toe de lead moet nemen, roept zijn manschappen op om huiswaarts te keren. We zijn er zo met de taxi en besluiten om een laatste drankje te doen schuin tegenover het hotel. We praten nog wat na over de dag en gaan lekker slapen.
Zaterdag 9 april 2011
Route: NewCastle – Ashington – 55 kilometer
Vroeg uit de veren, douchen en ontbijten is het plan. Door het uur tijdverschil zijn we toch vroeg wakker. Het is heerlijk weer. Graadje of 15 en weinig wind. Als ik naar de andere kamer loop om de heren wakker te maken hoor ik al dat ze allemaal wakker zijn. Adse vraagt of ik een pincet bij me heb. Hij is wakker geworden en heeft een oordop iets te diep in zijn oor en krijgt hem er niet meer uit. Niemand heeft een pincet bij zich en ook het hotel heeft er geen. Dan maar op zoek naar een apotheek. Jochem bevrijdt Adse van z’n oordop met de nieuwe pincet. Missie geslaagd. Wat een teamwork en we hebben nog geen kilometer gefietst. Het ontbijt bestaat uit toast en een eitje dat op verschillende manieren bereid kan worden. Helaas niet Adse zijn favoriet maar hij redt het wel met z’n eigen voorraad Wasa gelukkig. Tijdens het ontbijt bel ik met de man die onze fietsen komt ophalen in Edinburgh. Peter wilde even een belletje op de dag van aankomst om zeker te weten dat we aan de tocht gingen beginnen. Na het ontbijt komt keurig op tijd Ted van Tyne Valley Holidays de koffers en tassen halen. Hij brengt de aankomende dagen onze spullen naar het volgende hotel. Alleen via de vaste telefoon en fax te bereiken, maar prima kerel waar je afspraken mee kan maken. Het hotel is afgerekend en we pakken de taxi om ons vervoermiddel voor de komende zes dagen op te halen. We zijn veel te vroeg bij The Bike Place, maar er ligt een Aldi naast waar we inkopen kunnen doen. Flessen water om onze Camelbaks te vullen en nog wat reepjes worden ingeslagen.
We lopen iets voor tien uur de fietsenzaak binnen. We krijgen zes gloednieuwe fietsen. Trek navigators. Na wat afstel werk zijn we klaar om te gaan. Bandenplaksetjes, pomp en inbussleutels in de rugzak, GPS in de aanslag en we gaan op pad richting het centraal station van Newcastle want daar is de officiële start van de Coast and Castle fietsroute. Na 4,5 kilometer moeten we even bijkomen. Onze eerste stop is bij het begin van de route. Tegenover het station gaan we in de zon zitten bij Starbucks voor een lekker bakkie.
We zijn in Engeland en dat betekent links rijden. Met de auto word je hier gedwongen om links te rijden, maar met de fiets ben je hier natuurlijk flexibeler in. Dat maakt het niet makkelijker en kun je minder snel wennen. Langs de rivier de Tyne rijden we richting de kust. Onderweg ligt er veel glas maar gelukkig rijdt niemand lek. Het eerste stuk is niet echt mooi. We gaan langs veel industrieterreinen wat niet tot de verbeelding spreekt. Bij de kust aangekomen staat er een stevig windje, maar we hebben hem gelukkig niet tegen. Het is wel een stuk frisser. Onderweg zitten een paar stevige klimmetjes waar we allemaal redelijk stuk op gaan.
Het is tijd om te lunchen en Ronnie weet dat je bij de boulevard van Whitley Bay heel goed kan eten. We fietsen tot we een ons wegen maar komen die uitgestrekte boulevard helaas niet tegen. Wel komen we een soort bejaardensoos tegen waar je ook een hapje kan eten. Hier besluiten we dan maar onze lege magen te vullen met een hamburger of kipburger. Nadat Adse zes zakjes mayonaise op zijn burger heeft gedaan vindt hij het heerlijk smaken.
Op de GPS zien er dat het nog maar 15 kilometer hemelsbreed is, dus daar houden we ons een beetje aan vast. De route naar ons eindpunt voor vandaag, Ashington, heeft heel veel zigzag weggetjes wat er dus op neer komt dat we over de 15 kilometer hemelsbreed maar liefst 25 kilometer fietsen. Teller totaal voor de eerst dag staat op 63,5 kilometer. Dat voelt iedereen dan ook wel in z’n benen en billen. Het laatste stuk van de rit wordt er weinig gesproken, we zitten er allemaal een beetje doorheen en smachten naar een warme douche en een ijskoud biertje. Bij het Premier Inn hotela aangekomen worden we in eerste instantie voor 60 pond opgelicht maar gelukkig is Ronnie zo scherp om bij mij nog even het afgesproken tarief te checken. Dat was 211 Pond in plaats van 275. Ze dachten dat we het ontbijt er los bij moesten betalen. Er is geen afsluitbare ruimte om de fietsen te stallen. Gelukkig zijn de kamers groot genoeg en gaat dus naast je koffer ook je fiets mee naar boven. Past makkelijk. Nadat wij zijn opgefrist en verkleed, pakken we beneden in het restaurant een biertje om te vieren dat we de eerste dag zonder kleerscheuren zijn doorgekomen. Robbie heeft wel veel last van zijn tere achterwerk en we mogen hem daar dan ook beslist niet aanraken. Adse komt wat later beneden. De zakjes mayonaise zijn bij hem niet goed gevallen met de lunch en hij is misselijk. Tijdens het eten heeft onze tafel weer het hoogste woord. Het duurt niet lang voordat alle tafels om ons heen leeg zijn. Adse neemt alleen een soepje en gaat dan pitten. Hopelijk gaat dat morgen beter. Na het toetje dat Ronnie, Jochem en ik delen pakken we nog een afzakkertje en gaan dan slapen. In slaap vallen na 63,5 kilometer is geen enkel probleem, we zijn zo vertrokken.
Zondag 10 april 2011
Route: Ashington – Alnmouth – 35 kilometer
Wederom ben ik vroeg wakker. Ik besluit om niet nog twintig keer te draaien maar om te douchen en beneden met laptop aan dit verslag te beginnen. De eerste steekwoorden worden omgezet tot lange zinnen. Er is nog niemand van het gehele complex wakker behalve het personeel, dus ik kan lekker zitten met een glaasje water en een kopje koffie. Langzaam aan stroomt de ruimte vol en ook ons clubje komt binnen voor een ontbijtje. Als we om 10:30 uur vertrekken is het zonnig en een graadje of 14. Zonder wind is het helemaal niet koud. Voor de tweede dag de korte broek aan. We smeren ons goed in want het zonnetje heeft toch wel wat kracht. Dit deel van de route is veel mooier dan gisteren. Uitgestrekte weilanden. Mooie kuststroken. Veel van die landelijke stukken waarvan veel van ons verwacht hadden dat de route er zo uit zou zien. Vandaag kunnen we rustig aan doen, want het is maar 35 kilometer. We stoppen om de vijf minuten voor een mooi uitzicht, een supermarkt, een tas van Adse die valt of gewoon om de route te bepalen. Dit schiet niet echt op maar zoals gezegd, we hebben vandaag alle tijd. We pakken nog een stukje langs en door een weiland met koeien wat we leuk vinden omdat het zo lekker landelijk is.
Voordat we het dorpje inrijden waar we de nacht gaan doorbrengen, loodst Ronnie ons langs zijn eerste kasteel. Het kasteel met de naam Warkworth Castleziet er mooi uit. We lopen op de binnenplaats en maken wat foto’s. Heel toevallig komen we onze bagageman Ted ook tegen met zijn vrouw.
Heel ver fietsen is het niet meer. We gaan recht op ons doel af. Langs de kust rijden we recht omhoog, noordelijk dus richting Alnmouth. De aankomst richting het dorpje is echt prachtig. Het ligt in een kleine baai waar je een mooi uitzicht op hebt. We rijden de brug over en zien al snel ons hotel. Iets verder bij The Red Lion Inn gaan we zitten om in de zon te lunchen. We eten onze buikjes weer vol en genieten van het heerlijke weer en mooie uitzicht vanaf het balkon waar we zitten. Mijn laatste kilometers had ik het vermoeden dat mijn band wat zacht aan het worden was. Helaas klopt mijn vermoeden, de eerste lekke band is een feit. We checken in bij ons bed and breakfast “The Sun Inn”. Voor de deur van het bed and breakfast plakken we mijn band. Nadat het eerste gaatje gerepareerd is, blijkt er nog een tweede in te zitten. Het hele riedeltje begint weer opnieuw. Dit keer met een bak water die we van de eigenaar te leen krijgen. De plakkertjes laten we even voor wat het is, ze moeten ook eerst goed drogen. Boven in de kamer opfrissen en douchen.
Adse, Ronnie en ik gaan met de taxi naar Alnwick (spreek uit Annick) voor het Alnwick Castle. Hier zijn de eerste twee Harry Potter films opgenomen, dus dat is zeker de moeite waard. Robbie, Jochem en Bijl blijven in de buurt van het hotel en eten bij The Red Lion een lekkere brownie. Het Alnwick Castle is echt heel mooi. Er wonen tussen november en april ook gewoon mensen. Tussen al het ouds staat een flatscreen tv. We lopen er redelijk snel doorheen want we hebben maar een uur de tijd, dan sluit het kasteel helaas al weer. Na veel foto’s lopen we nog door het spookhuis en gaan richting het terras waar we onze eerste Guinness drinken. Adse vindt het niet echt een succes, maar Ronnie en ik zijn met een apart biertje weer dik tevreden natuurlijk. We nemen nog een ander biertje die beter in de smaak valt en gaan dan met de taxi weer terug naar Alnmouth.
Jochem heeft een middagdutje gedaan en wordt langzaam wakker. Robbie en Bijltje vermaken zich met de tv op de kamer. We eten die avond bij Hope and Anchor tegenover ons hotel. Een goed hapje eten voor een schappelijke prijs. Iedereen houdt zich redelijk rustig omdat morgen de koninginnerit van maar liefst 75 kilometer op het programma staat. Dat wordt afzien. Na het eten gaan we in de aansluitende kroeg nog een biertje drinken en een potje darten. Er is voor mij wifi dus ook ik vermaak me prima. Op tijd naar bed is geen overbodige luxe vandaag. Wat uurtjes rust pakken om de batterij op te laden voor morgen kan geen kwaad.
Maandag 11 april 2011
Route: Alnmouth – Berwick 75 kilometer
Ik sta de volgende morgen vroeg op om mijn band te controleren. We hadden mijn fiets met de bak water buiten laten staan maar deze is door de eigenaar van het bed and breakfast naar binnen gehaald. Mijn fiets staat nu in de kroeg, maar ik kan er niet bij. Bijkomend geintje is dat de deur in het slot is gevallen. Ik heb mezelf dus buiten gesloten. Via het muurtje roep ik Jochem die de deur weer voor me open doet. In de tussentijd typ ik een deel van het reisverslag tot aan het ontbijt. Als we om 08:00 uur kunnen eten heeft Adse lekker zijn eigen babybel kaasjes. Hij is niet meer afhankelijk van die standaard Engelse ontbijtjes. Alleen een paar geroosterde boterhammen zijn voor hem nu voldoende. Na het ontbijt check ik mijn achterband. Die loopt nu niet meer leeg en kan er dus weer worden opgelegd. Als ik de buitenband er in een tweede poging ook goed op leg zijn we klaar om te gaan. Vanwege de afstand vandaag vertrekken we goed op tijd. Om 09:00 uur zitten we op de fiets. Bij vertrek zijn de weersomstandigheden goed. Het is een beetje fris maar geen regen en wind. Het is een mooi stuk fietsen wat begint met een deel off road langs de kust. Adse en ik houden het voor gezien na een half uur want we moeten nog zo ver. We spreken af dat we elkaar in Craster ontmoeten en wij nemen de “gewone” weg. Achteraf bleek dat de andere route na een paar honderd meter ook gewoon verhard was dus het had niets uitgemaakt. Het weer wordt grimmiger, af en toe wat regen en ook steekt de wind de kop op. Dat is minder zeg.
Halverwege de route gaan we lunchen. Rond een kilometer of 40 stappen we af om bij The Victoria Hotel wat te eten en te drinken. Het duurt allemaal vrij lang maar het smaakt prima. Na de lunch gaan we Bamburgh Castle bezoeken. We parkeren de fietsen bovenaan bij de ingang en lopen naar binnen. Het ziet er allemaal indrukwekkend uit. Toch vind ik dat al die kastelen op elkaar lijken maar mooi is het wel.
We willen niet te laat in Berwick aankomen dus we besluiten na een uurtje om weer verder te fietsen. Het weer werkt niet mee. Harde wind die vooral in je gezicht blaast en af en toe een bui. Ook het parcours is er niet beter op geworden. De ene klim wordt afgewisseld met stukken vals plat. We komen zelfs een bordje tegen waar een stijgingspercentage van 17% op staat. Onderweg hebben we ook weer een lekke band. Dit keer is het de fiets van Jochem waar de voorband leeg van loopt. We pakken de nieuwe band die we hadden meegekregen van de fietsenwinkel en zonder de buitenband te controleren gaan we weer verder. Dat is geen succes en binnen de kortste keren is de nieuwe band ook weer leeg. Na een controle van de buitenband blijkt dat er nog een enorme stekel door de binnenband steekt die dus alles weer lek maakt. Spijkers uit de natuur wordt er gezegd. We plakken beide banden en nu gaan na enige tijd het fietsje weer op. Helaas zijn we te gehaast geweest want deze band is niet goed geplakt met als resultaat dat we weer stil staan. Langs de plakker loopt er lucht weg. De andere band die we ook geplakt hebben gebruiken we nu. Deze heeft iets langer kunnen drogen en is goed geplakt. We hebben door onze onoplettendheid wel flink tijd verloren. Dat kun je nou net niet gebruiken op een dag als dit. Als we weer een lekker stukje op weg zijn gooit een konijn nog bijna roet in het eten. Het beestje steekt langzaam over en iedereen probeert hem te ontwijken. Ronnie heeft een beetje pech met het ontwijken. Als een acrobaat weet hij van z’n fiets te springen en op wonderbaarlijke wijze blijft hij op de been. Zadel beschadigd, maar Ronnie gelukkig helemaal heel. Het beestje leeft nog, maar kreeg het bijna voor elkaar om het eerste ongeluk te veroorzaken. Ronnie lag bijna tegen de grond. Onderweg zegt Dennis tegen mij dat ik belachelijk laag op m’n fiets zit. Waarschijnlijk al de hele dag zit ik ongemerkt veel te laag. M’n zadel dat op de juiste hoogte bij The Bike Shop was ingesteld, is bijna helemaal naar beneden gezakt. Het lijkt wel een kinderfiets. Op zo’n zware dag als dit is dit extra pittig omdat je bijna geen kracht kan zetten. De laatste kilometers gaan dan ook beduidend makkelijker voor mij. Zo stom dat ik dat zelf niet in de gaten heb gehad. Achteraf kunnen we er wel om lachen. We stoppen even bij een benzinestation voor wat repen en drinken. De batterij is bij iedereen zo goed als leeg dus dit kunnen we goed gebruiken. Ik wijs Dennis op een pinautomaat, hij heeft geld nodig. Het wil niet echt lukken en ik hoor op een gegeven moment “hè… waar blijft mijn geld nou”. De benzinepomphouder moet er aan te pas komen om Dennis aan zijn geld te helpen. Het bleek dat er achteraf gevraagd werd of je het zeker wist en aangezien Dennis geen keuze maakte, werd de transactie automatisch beëindigd. Als we allemaal zijn bijgetankt, pakken we de fietsen weer voor het laatste stuk van deze dag. Iedereen weet nu wat wind tegen is. Dit zijn de zwaarste kilometers tot nu toe. Wind tegen en door grasduinen is geen succes. Langs dit stuk staan ook veel hekken die je dan uit je ritme halen. Met z’n allen wachten, hek open en dan het hek weer dicht. Verschrikkelijk. De stad Berwick is te bereiken via de vele bruggen die er zijn aangelegd. Het kan ons allemaal niet meer schelen en we pakken de eerste de beste brug. Tegen de richting in, op de stoep weten we ons een weg te vinden richting het hotel. Na een heel steil stukje wat we omhoog lopen, bereiken we ons hotel Ben More House. We kunnen 81 kilometer toevoegen aan ons totaal. Gesloopt zijn we. Wat was dit zwaar.
De tassen zijn weer netjes in het hotel afgeleverd door Ted en we gaan naar de kamer om ons te douchen. We proberen wat bij te komen en te relaxen op onze kamer en daarna hebben we afgesproken om een hapje te eten. Helaas is de Italiaan gesloten, maar we lopen door naar een India’s restaurant Magna Tandoori. Hier bestellen we zo veel dat het niet op de tafel past. Niet alle bakjes gaan leeg maar het grootste gedeelte wel. Heerlijk gegeten, we zijn verzadigd. Na het eten gaan Robbie, Ronald en Bijltje nog een drankje doen en de rest gaat pitten. Als een roosje slapen we. Dat is niet zo gek na de tocht van vandaag.
Dinsdag 12 april 2011
Route: Berwick – Kelso 52 kilometer
Bij het ontwaken zijn er lichte pijntjes te bekennen en ook wat stijve spiertjes melden zich. Het ontbijt is goed met fruit, yoghurt en een lekker eitje. De eigenaresse maakt alles zelf voor ons klaar. Ze krijgt hier veel fietsers en wandelaars. Ontzettend aardige vrouw die ons veel succes wenst met het verdere verloop van de tocht.
We gaan van start met dag vier. We missen na een mooie afdaling waarschijnlijk een bordje en gaan gezellig weer een stukje off road langs de rivier. We tillen de fietsen over de vangrail op een brug en pakken een klein stukje snelweg mee. Dit lijkt ons een beetje gek maar als we even stoppen om Jochem zijn band netjes te leggen worden we voorbij gereden door twee wielrenners. Na zo’n tien kilometer krijg ik weer een lekker band. Uit de wind en in de zon plakken we de band en checken dit keer keurig of de buitenband geen stekels bevat. Na een pauze van ruim een half uur kunnen we weer verder.
Jochem en Robbie hebben het vandaag zwaar. Ze kunnen het tempo niet bijbenen. Zowel bergop als vlak is het niet te doen voor ze vandaag. Adse daarentegen heeft een topdag. De rijst van gisteren heeft hem goed gedaan en hij vliegt over het parcours van vandaag. Onderweg komen een aantal F16 straaljagers over. Wat een geluid, ze zijn ook zo laag. We gaan op zoek naar een dorpje om wat te eten. Verder dan een slager met wat broodjes komen we niet dus we besluiten door te rijden. Misschien hadden we achteraf die broodjes toch maar moeten nemen, want we komen verder niets meer tegen. Richting Kelso rijdt er een Mercedes langs ons. Onder de band springt een steen vandaan zo tegen Ronnie zijn enkel. Auw, dat doet pijn. Ook vandaag hebben we weer veel wind wat het fietsen niet makkelijker maakt. Vandaag fietsen we Schotland binnen en zeggen Engeland gedag. Met 54 kilometer op de teller komen we aan in Kelso. We gaan eerst wat eten voordat we naar ons Bed and Breakfast gaan. Bij restaurant Queenshead nemen we vooraf nacho’s met kaas en dipsaus en daarna wraps en spaghetti. Volgende keer als we iets tegenkomen waar we kunnen lunchen pakken we die kans met beide handen aan, want dit is geen succes. Uitgehongerd zijn we bijna. We rijden na de lunch nog een klein stukje verder naar de Lidl om daar water in te slaan voor de volgende fietsdag. Ons Abbeyside Bed and Breakfast is leuk. Een soort woonhuis omgebouwd tot een paar kamers met bedden en een gedeelde woonkamer. Het ziet er prima uit en het is schoon. Ook hier is weer een Wifi punt te vinden. Ik regel het password voor de verbinding en deel het gelijk met Adse. Beetje mail checken, twitteren en whatsappen met Joyce. Later bel ik via voip ook Joyce nog even.
Nadat iedereen zich heeft schoongemaakt en de billen zijn ingevet met vaseline gaan we een hapje eten. Het eerste restaurant is vol, de tweede is dicht dus komen we automatisch weer terug bij Queenshead waar we vanmiddag ook gegeten hebben. Ook goed, geen probleem want het eten was goed. Tijdens het eten kijken we naar de kwartfinale van de Champions League. Biertje erbij en genieten van Manchester United tegen Chelsea. Manchester met van der Sar op goal winnen 2-1 en staan in de halve finale tegen Schalke 04. Na het eten neemt Dennis nog een lekker toetje met “three balls vanilla”. We lopen terug naar ons knusse Bed and Breakfast en gaan lekker pitten. Morgen de een na laatste fietsdag.
Woensdag 13 april
Route: Kelso – Innerleithen 50 kilometer
Het ontbijt is weer anders vandaag. We krijgen er gebakken brood bij. Een soort van wentelteefjes. Met een beetje suiker smaakt het best goed. Gisteren wilde Jochem het liefst in de trein stappen maar vandaag gaat hij het toch weer proberen. Het is wel het gezamenlijke doel om met zes man Edinburgh in te fietsen natuurlijk. Vooralsnog geen probleem dus. Het is een droge dag maar wel een stukje kouder dan de voorgaande dagen. Lange broek aan en een extra laagje kleding is het advies voor de start van vandaag.
Het is fantastisch mooi fietsen in Schotland. Prachtige landschappen, uitgestrekte weilanden. Bruggetjes over de rivier, kleine beekjes. We krijgen “the whole package”. Je kan veel over deze uitzichten vertellen, maar de foto’s spreken voor zich.
Na een hele steile klim naar 160 meter hoogte komen we aan in het plaatsje Melrose. An award winning town staat bij binnenkomst op het bord. Het is nog wat aan de vroege kant, maar met de ervaring van gisteren besluiten we toch hier een hapje te eten. Een wrap of een broodje gaat er zeker wel in. De bediening mag er ook zijn dus we warmen ons rustig op in het oud uitziende tentje. Voor de trip heb ik voor iedereen van die stevige afsluitbare plastic zakjes geregeld. Hier kan je onderweg met slecht weer je waardevolle spullen in doen zonder dat ze nat worden. Als Dennis zijn plastic zakje uit z’n rugtas haalt blijkt echter dat dit niet altijd het geval is. Zijn portemonnee, paspoort en gsm drijven in een plasje water. “Hoe dat er nou weer in komt weet niemand” ,roept Bijl en wij liggen in een deuk. De waterzak in z’n rugzak is lek en heeft alles zeiknat gemaakt. Z’n jas en trui zijn ook drijfnat. Na een servetje of 30 is alles weer droog en kunnen we weer op die fijne fietsjes gaan zitten voor het laatste stuk richting Innerleithen.
Om 15:00 uur komen we aan bij St. Ronans. De eigenaar die volgens Ronnie verschrikkelijk uit z’n muil stinkt, zegt dat we de fietsen achter kunnen zetten. Achter betekent in dit geval de bierkelder. Overal vaten bier en andere versnaperingen. Als we de kamers zien, schrikken we ons kapot. Wat is dit ranzig. Twee kamers hebben geen douche maar wel een bad. De kamer van Jochem en mij kan niet op slot. Om de douche te activeren moeten we zo gruwelijk hard aan het koordje trekken dat het plafond bijna naar beneden komt. Dit is het slechtste hotel tot nu toe. De rest was prima en schoon, maar hier houden ze er een hele andere standaard op na. Voor zo ver het mogelijk is frissen we ons op. We gaan een hapje eten in het Traquair Arms Hotel. Steaks en burgers staan op het menu. Alles smaakt heerlijk. Bijltje sluit wederom af met “three balls vanilla”. Ondertussen is er een aantal jonge gasten binnen gekomen die vergeten zijn om te douchen en voor het gemak zijn ze ook de deodorant maar vergeten. Een zure lichaamsgeur betreedt de ruimte. We vragen de rekening en gaan weg. Onderweg naar het restaurant hebben we de Skysportsbar gespot. Daar kunnen we heen voor de volgende kwartfinale wedstrijd van Tottenham tegen Real Madrid. Rafael van der Vaart tegen z’n oude club. We worden verzocht om onze namen eerst in het gastenboek te zetten. Dit in verband met de rechten op de voetbaluitzendingen.
Gakkie, RD en Adse gooien een dart pijltje terwijl Ronnie, Bijl ik en de wedstrijd kijken. RD hoort buiten van een local dat de eigenaar van ons hotel een beetje een smerig kereltje is. Nou hadden we dit zelf ook al wel in de gaten maar zo’n bevestiging zegt al genoeg. Langzaam aan stroomt het vol in de Skysportsbar. Het lijkt meer op een soort buurthuis dan op een bar. Er staan banken en er worden op tafel saucijzenbroodjes en bladerdeeg snacks met saus neergezet. Iedereen kan er van pakken en de dame achter de bar zegt ook dat wij mogen pakken. Dit laat Adse zich geen tweede keer zeggen en neemt een lekkere saucijs. Voor het einde van de wedstrijd taaien we al af. Real wint uiteindelijk met 0-1 door een goal van Ronaldo en een fout van Heurelho Gomes. Beneden in de bar van het hotel staat de eigenaar met de honden te dollen op de pooltafel. Vandaar al die haren erop! Bij het slapen gaan merk ik nogmaals op hoe smerig het hotel is. Als ik m’n deken over me heen wil trekken zie ik witte vlekken aan de bovenkant. Niet bij nadenken en verstand op nul zegt Robbie. Je wil echt niet weten waar die vlekken vandaan komen. Zo gezegd zo gedaan. Pitten en niet nadenken is de enige en beste afsluiter van deze dag. Het mooie is wel dat hotel in mijn boekje van de Coast and Castle fietsroute wordt aanbevolen. Of een oud boekje of een andere standaard zullen we maar zeggen!
Donderdag 14 april
Route: Innerleithen – Edinburgh 60 kilomter
Het ontbijt is de volgende dag in het naast gelegen restaurant. Gakkie heeft ondertussen een “lichte” smetvrees ontwikkeld en bestelt voor de zekerheid alleen fried bread. Dit krijgt hij ook netjes maar hij dacht dat dat toast was. Hij weigert dit op te eten, loopt weg en koopt bij de bakker aan de overkant zijn eigen ontbijtje! Het ontbijt is verder ok. Geen viezigheid, geen hondenhaar, maar normaal te eten. Ondanks dat willen we hier zo snel mogelijk weg. Vandaag klimmen we vanaf Innerleithen rechtstreeks omhoog naar het hoogste punt van onze barre tocht. Op 406 meter hoogte wacht de Moorfoot hills op ons. Het is niet koud vandaag en nog veel belangrijker, er staat geen wind. De zon laat zich niet zien maar daar maken we ons niet druk om. Uiteindelijk gaan we eindigen in Edinburgh, het eindpunt van onze tocht. Nadat we bij de supermarkt onze tassen met water gevuld hebben, gaan we op pad. De klim begint inderdaad gelijk zodra we het dorpje uit zijn.
We stoppen nog even voor wat foto’s en een stukje film, want de omgeving is weer idyllisch. Langs een kabbelend riviertje leggen we onszelf op de gevoelige plaat. Om vervolgens de strijd met de klim weer aan te gaan. Het is geen hele steile klim maar wel constant. Als we op 360 meter zitten volgt er een plateau volgens het kaartje. Achteraf is dit meer een soort afdaling. We komen terug op 300 meter waarna we de klim voortzetten naar de top. Het is flink afzien, maar wel een geweldige ervaring. Een overwinning op onszelf met al vijf dagen fietsen in de benen. Boven op de top wachten we op elkaar zodat we de afdaling samen kunnen maken. In de printjes die Ronnie gemaakt had viel te lezen dat er maar liefst een 20 kilometer lange afdaling op het programma stond na het hoogste puntje. Uiteindelijk denken wij zelf dat er maar zo’n vijf kilometer afgedaald wordt. Wel vijf kilometer achter elkaar. Hier halen we een snelheid van 60,9 kilometer per uur. We zoeven naar beneden met een noodgang. Achterlijk natuurlijk op een stadsfiets, maar snel vergeten doen we het niet. We dalen daarna nog meer af naar zo’n 150 meter, maar er zit dan af en toe ook weer een klim in. We komen door allerlei dorpjes en slingeren via een omweg richting Edinburgh.
Na een kilometer of 40 gaan we lunchen bij Laird and Dog in Midlothian. Hiervoor wijken we een klein stukje van de route af dat voornamelijk naar beneden gaat. Dat moeten we straks weer omhoog. Tijdens de lunch bel ik opnieuw met Peter die de fietsen komt ophalen. Ik spreek om 16:00 uur met hem af voor ons hotel Radisson Blu. We eten weer lekkere wraps en doen het rustig aan. We zijn ruim op tijd. Als er een condoleance begint bij het restaurantje maken wij dat we wegkomen. Afrekenen en gaan. Na de lunch dus die verschrikkelijke klim zoals gezegd. Voor de laatste keer bikkelen we echt omhoog. Als de lunch bijna verbrand is zijn we boven. We rijden een stukje off track en komen via een hek terug op de route. Na het konijn incident is er weinig meer gebeurd… tot vandaag. Ik duik een rotonde op en Bijl volgt mij bijna blindelings. Ik hoor een harde toeter achter me en zie Bijl nog net voorbij een vrachtwagen schieten. Deze gaf geen richting aan dus niet helemaal Bijl zijn fout, maar gevaarlijk is het wel. De laatste kilometers/mijlen rijden we rustig richting Edinburgh. We zien de mijlen aflopen op de bordjes en dat geeft een goed gevoel. Nadat we door een lange tunnel zijn gefietst zijn we in de stad aangekomen. We willen wel naar het officiële eindpunt van de route, maar vinden deze niet. Het zal wel ergens bij het centraal station zijn net als in NewCastle, maar we zien het niet. Door de drukte langs al het verkeer fietsen we richting het hotel. Voor vandaag staat er 65 kilometer op onze GPS. Het totaal van alle dagen bij elkaar is 351 kilometer. Voor het Radisson BLU hotel staat keurig op tijd Peter klaar met zijn busje om de fietsen terug te brengen. Hij laadt alle fietsen in en neemt voor het hotel de laatste keer in fietskleding een foto van ons.
We nemen bij de hotelbar een biertje en proosten op deze geweldige prestatie. We zijn bijzonder trots op onszelf. Het incheken verloopt moeizaam. De naam “de Vries” is niet in het systeem te vinden en hij wil onze paspoorten hebben. Als iedereen zijn paspoort heeft laten zien en via de credit card de kamer gezekerd is kunnen we de luxe tegemoet. Boven pakken we de koffer voor een deel uit en hangen we de natte spullen op hangertjes. Mijn zwembroek vis ik onder uit mijn tas en ik pak samen met Jochem de lift naar verdieping -1. Ontspannen in de sauna en een heerlijke plons in het zwembad vinden de spiertjes fijn. Door de warmte voel je je beurse van spierpijn doorlopen benen even niet meer. Heerlijk!!! Voordat we weer naar boven de kamer in gaan, maakt iedereen nog een keer hetzelfde rondje, op Adse na. Tot 20:00 uur blijven we op onze kamer een beetje bijkomen van zes dagen fietsen. TV aan, laptop op schoot. Even rustig aan doen.
We ontmoeten elkaar beneden in het hotel. Ronnie die hier al eens geweest is, weet nog een goede Italiaan. Na een stevige wandeling lopen we restaurant Centotre binnen. Het is in vergelijking met de voorgaande dagen wel wat duurder. Niet zo gek ook. Het eten is super goed en we zitten natuurlijk in de grote stad. Vooraf nemen we anti pasti dat we per twee personen delen. Als hoofdgerecht neemt iedereen pizza. Heerlijk wijntje erbij en we worden goed rozig. Na een mooi diner lopen we een prachtig oud pand binnen waar een kroeg in zit. Heel druk is het niet maar wel leuk om om je heen te kijken. Na een klein biertje lopen we door de straten van Edinburgh terug naar het hotel. Adse is er klaar mee en gaat lekker pitten. De rest loopt om de hoek van het hotel nog een pub binnen die onder de grond ligt. We genieten even van wat live muziek en doen hier het laatste biertje voor vandaag.
Vrijdag 15 april
Het is heel anders wakker worden in de wetenschap dat je niet hoeft te fietsen. Geeft een bepaalde rust met het opstaan. We gaan op ons gemak onder de douche. Nadat ik contact gehad heb met Adse gaan we ontbijten op de The Royal Mile. Robbie en Ronald liggen nog te pitten. Zij sluiten later aan. Onbijtje duurt allemaal erg lang. Zit weinig vaart in. Als het ontbijt eindelijk klaar is, zien we Robbie en Ronald buiten lopen. Ronnie heeft enorme wallen en is er in de spiegel in de lift ook zelf van geschrokken.
Adse haalt zijn kortingsbon van de GAP store en wij gaan inkopen doen. De rest sluit bij Robbie en Ronald aan voor hun ontbijt. Het is een stukje lopen richting de GAP store. Voor Lone koop ik een hoodie en een leuk jurkje voor de zomer. Adse slaagt ook voor Elin. De dames collectie is niet echt bijzonder. Voor Joyce zal ik iets anders moeten kopen. Voor mezelf koop ik drie paar sokken en drie boxershorts van GAP. Voor het hotel komt de groep weer bij elkaar. We besluiten om The Royal Mile naar boven door te lopen richting het kasteel van Edinburgh. Adse en ik hebben niet echt behoefte om dit kasteel te zien en voor 14 pond is de keuze snel gemaakt. De rest gaat het wel bekijken. Adse en ik lopen terug door de regen. De vermoeidheid zit er nog in dus Adse gaat lekker op bed liggen. Ik geef hem een seintje als we weer op pad gaan. Ondertussen loop ik een beetje door The Royal Mile en koop een broodje. Als het broodje op is haal ik bij de Starbucks nog een lekker bakje koffie. Dan houd ik het ook voor gezien en loop ook terug naar het hotel. Ik vermaak me met een beetje internetten en schrijf een deel van het verslag.
De rest gaat dan lunchen bij Bar One en ik ontmoet ze daar. Adse blijft nog ff lekker liggen. Na de lunch lopen we nog wat winkels in. Robbie koopt bij een boetiek een mooi paar schoenen en bijpassend jasje. Helaas vist Ronnie net achter het net. De schoenen zijn er niet meer in zijn maat. Bijltje is wat ziek. Van het ene op het andere moment loopt hij weg. Hij gaat naar het hotel. Van Adse horen we later dat hij flink heeft overgegeven en dat hij sinds het ontbijt niets meer gegeten en gedronken heeft. Dat je bij de toiletten in het hotel geen borstel hebt staan helpt voor Bijl ook niet echt mee nadat zijn kamergenoot net daarvoor zijn behoefte heeft gedaan. Hahaha. We komen terug in het hotel en spreken na een korte sanitaire stop op de kamer beneden af in de hotelbar. Hier doen we een paar biertjes. Adse komt weer naar beneden maar Bijl gaat niet mee. Hij is echt doodziek. We worden bediend door een jongen die veel op Jodi Bernal lijkt. Ik ga met hem op de foto en laat hem de clip van “que si que no” zien. Prachtig natuurlijk, de rest ligt weer in een deuk.
We pakken een taxi naar een tapasbar. Deze bar waar Ronnie ook geweest is heeft qua setting wel wat weg van de tapasbar in Hilversum. We nemen een lekker drankje en eten alsof ons leven ervan af hangt. We krijgen eten voor zes personen met vijf man maar het vliegt van tafel af. Heerlijke kleine gerechten allemaal. Onder het genot van dit alles nemen we de hoogte- en dieptepunten door van de afgelopen dagen op de fiets. Na het eten gaat Adse zijn kamergenoot verzorgen. Bijltje hebben we nog wel gebeld maar hij neemt niet op. De rest gaat eerst een biertje doen in een pub waarna we een poging wagen om die club binnen te komen. Het is nog redelijk vroeg dus als we alleen wat willen drinken hoeven we geen entree te betalen. Zodra er een tafel vrij komt, gaan we daar met z’n vieren aan zitten en bestellen lekkere cocktails. We proosten een aantal keer op Bijltje want wat had hij deze avond mooi gevonden. Als enige vrijgezel had hij bij dit mooie vrouwen festijn aanwezig moeten zijn maar werd door een ontbijtje uit het veld geslagen. Rond half twee zijn we weer terug in het hotel. Lekker slapen.
Zaterdag 16 april
De laatste dag van de vakantie is aangebroken. Je bent een lange tijd bezig met de voorbereiding. Vervolgens leef je er lang naar toe en is het ook zo weer voorbij. We worden op tijd wakker. Na het douchen worden alle spullen verzameld en doen we een poging om het netjes in te pakken. Het past er allemaal maar net in. Gak moet zijn schapenjas wel in zijn rugtas doen en dan gaat zijn koffer ook dicht. We checken uit en leveren alle spullen in die we bij het vertrek op gaan halen. Samen met Bijl en Adse gaan we ontbijten bij het tentje waar Robbie en Ronald de dag ervoor hebben gezeten. Als Bijl de verhalen van de avond ervoor hoort baalt hij nog meer. “Stakkers” zegt hij! Gelukkig voelt hij zich wel beter. Na een dagje niets te hebben gegeten en gedronken en alleen op bed te hebben doorgebracht is hij weer als nieuw.
Robbie en Ronald hebben een ochtendwandeling gemaakt naar de boetiek waar we gisteren de schoenen hebben gekocht. Een schoen was stuk gegaan en moest worden geruild. Ik moet zeggen, “mooie Mario” ziet er strak uit in z’n nieuwe setje. Hij maakt weer de blits. Adse wil nog een Travel Bug (TB) droppen dus hebben we een cache uit gekozen waar we deze in kwijt kunnen. We moeten flink klimmen om deze cache te kunnen vinden. Het uitzicht is prachtig. We staan net onder het kasteel van Edinburgh in een mooi park. De geocache wordt door Adse snel gevonden. We loggen de cache en maken nog wat foto’s van het uitzicht. Daarna zetten we de afdaling in. De overige teamleden zijn met RD en Ronnie gaan ontbijten. We zien ze bij een mooi groot pand met enorme pilaren en een statig plafond. Als ontbijt ging er een hamburger en club sandwich in. Dat is stevig. Nog niet iedereen is geslaagd dus gaan we weer naar de winkels. Bij een groot warenhuis worden nog wat spullen gekocht.
Ronnie heeft voor de laatste dag nog een leuke excursie op het programma gezet. Onder de Royal Mile loopt een heel gangen stelsel waar je in kan. Aangekomen bij deze excursie horen we dat het twee uur duurt en helaas hebben we die tijd niet meer. Een aantal wilde ook nog een Whisky rondleiding doen. Deze duurt maar 50 minuten dus dat komt beter uit. Met Adse, Jochem en Ronnie gaan we richting het kasteel waar we een Whiskey experience doen. Bijltje en RD gaan tegenover het hotel op het terras zitten een drankje doen. De Whiskey experience is interessant. De tour begint met een Efteling achtig ritje waarin het gehele proces van Whiskey maken wordt uitgelegd. Daarna zien we hoe de vaten gemaakt worden en welke kleuren Whiskey bij welke vaten horen. Tot slot krijgen we een uitleg met de afkomst van de verschillende Whiskey’s en kunnen we er een proeven. We komen natuurlijk uiteindelijk in de winkel terecht waar we een flesje kunnen kopen. Dit doen we alle vier hier niet maar Ronnie en Gak kopen er later wel een op het vliegveld. Adse heeft in de slijterij even verderop zijn slag geslagen voor een mooie fles. Voor de laatste keer lopen we richting het hotel. We gaan de tassen en koffers ophalen, want de tijd is aangebroken om de mooie stad Edinburgh te verlaten. Bij de receptie hebben we gehoord dat je met de bus vanaf het centraal station in zo’n 45 minuten bij het vliegveld bent. Nou is het centraal station niet zo ver bij ons hotel vandaan dus daar lopen we heen. We pakken de bus, dit kan nog met geld uit de pot. De pot die Gakkie de hele reis keurig bewaakt heeft is nu bijna leeg. In de bus hebben we Wifi. Adse en ik kunnen ons hart ophalen. Even mailen, whatsappen en Twitteren, zo komen we de tijd wel door in de bus.
Aangekomen bij het vliegveld kunnen we met onze paspoorten zelfstandig inchecken en de tickets printen. Nadat we de bagage hebben afgegeven is het tijd om al het overgebleven geld op te maken. Al het muntgeld wordt bijeen gegooid en hier nemen we een drankje van en wat nacho’s. Zoals het een goede luchtvaart maatschappij betaamd, vertrekken we keurig op tijd. Eigenlijk zelfs iets te vroeg. Ook nog niet eerder meegemaakt, op Schiphol aangekomen draaien onze koffers en tassen al op de band. De reis verloopt echt voorspoedig zonder vertragingen. Bij het kopen van de treinkaartjes nemen we afscheid van Gakkie. Hij wordt door Danielle opgehaald. Met de intercity naar Hilversum en dus binnen een half uur thuis. Zelden zulke goede aansluitingen gehad en zonder ergernissen gereisd. Well done KLM en NS!!! Op het station in Hilversum nemen we afscheid en is de vakantie echt afgelopen. Mannen, het is een fantastische reis, beleving en onderneming geweest die ik niet had willen missen. Het is een herinnering die we niet snel zullen vergeten. Bedankt voor de mooie tijd.
Volgende week vrijdag 8 april pakken we het vliegtuig en gaat de fietstocht bijna beginnen. Zaterdag halen we de fietsen op en gaan we de eerste kilometers afleggen van de Coast and Castle fietstocht. Laten we hopen dat het weer een beetje mee zit. Hieronder het weer van de plaatsen waar we een stop maken voor de overnachting:
Hier zijn de eerste foto’s van Lone sinds ze geboren is. De eerste drie zijn in het ziekenhuis. Op de eerste foto is Lone net een paar minuten oud. Super trots en vergeten hoe de bevalling ging kijken we naar dit kleine mensje.
Hier is Lone al iets meer opgedroogd en staat oog in oog met papa. Geweldig moment.
Mama is onder de douche geweest en maakt het naar omstandigheden ok. Met Lone is alles goed en we mogen naar huis. In papa’s lievelings pakje gaan we voor het eerst in de Maxi Cosi de weg op richting de Monseigneur van de Weteringstraat in Hilversum.
De volgende dag krijgen we natuurlijk gelijk visite. Oma Anke en overgroot oma komen op bezoek. Zie hier vier generaties in één plaatje!
Ook oma Ine en opa Dick zijn van de partij. Ze komen de kleine Lone allemaal bewonderen.
Onze kraamhulp Ruth legt ons de fijne kneepjes van het vak uit. Wat hadden we zonder haar gemoeten de eerste week. Hier gaat Lone voor het eerst in bad. Ultieme ontspanning voor haar, dat heeft ze van papa;-)
Gebroken korte nachten, dat hoort er allemaal bij. Voor het slapen gaan knuffelen met papa… heerlijk!
Papa gaat kijken of hij goed heeft opgelet bij het badderen en doet het voor het eerst zelf. Mama houdt natuurlijk een oogje in het zeil…
Voor het geboortekaartje hielden we een fotosessie. Veel daarvan zijn mislukt maar er zaten wel een paar toppers bij!
Lone is geboren in het ziekenhuis van Blaricum en dus moet er aangifte gedaan worden in Eemnes. Hier zet ik mijn handtekening en is het officiëel. Lone Felice Gaillard is een nieuwe wereldburger!!!!
Hier komen Opa en Oma je nog een keer bewonderen en houden je voor het eerst vast.
De laatste keer dat Ruth je weegt voordat ze weg gaat weeg je nuchter 2920 gram. Dat is 80 gram boven je geboortegewicht. Heel goed gedaan binnen een week!
Het afscheid nemen van Ruth na een week fantastisch voor jou en voor ons gezorgd te hebben valt ons zwaar. Lieve Ruth bedankt voor alles. We vonden het geweldig om de eerste week van ons nieuwe leven door jou begeleid te worden.
Bad hairday… ik???
Als de visite komt wordt Lone beneden in de box gelegd. Hier ligt ze lekker te slapen met haar nieuwe knuffel gekregen van ome Jochem!
In de tweede week gaan we voor het eerst een rondje lopen en boodschappen doen. Hier is onze Bugaboo met de beige kap. We hebben heel decadent ook nog een roze kap.
Tijd voor weer een fotosessie in week 2. Ook hier is Lone meer gefascineerd van het licht buiten dan van de camera maar toch weten we weer een paar leuke plaatjes te schieten.
Eigenwijs meisje ben je… nu al;-)
We zijn wel toe aan een frisse neus en gaan een stukje lopen bij Anna’s Hoeve. Papa heeft van oma Anke een draagzak gekregen met kerst. Hier lig je heerlijk in te slapen!
Vorige week is de wijkverpleegkundige geweest en die heeft Lone opnieuw gewogen. Ondertussen weegt ze 3400 gram. Iedereen zegt dan dat de borstvoeding meer op slagroom lijkt dan op melk! Haha.
Net als mama en papa zit Lone ook al op Twitter. Papa heeft een hele mooie romper voor Lone laten maken die ze over een paar maanden aan kan!
Dit was het weer even qua foto’s en nieuws. Vanaf maandag ga ik weer “gewoon” aan het werk. Zal wel even gek zijn in het begin.
Vorige week zaterdag 29 januari 2011 zijn Joyce en ik de trotse mama en papa geworden van Lone Gaillard. Een klein meisje met een geboortegewicht van 2840 gram en een lengte van 49 centimeter.
De bevalling is heel spoedig verlopen. Met Joyce gaat het al weer de goede kant op en Lone zit ondertussen al boven haar geboorte gewicht.
Voor de mensen die we vergeten zijn een kaartje te sturen zet ik hieronder het geboortekaartje:
Als ik wat meer tijd heb dan zal ik een langer blogje schrijven met wat meer foto’s.
Vergeet bijna een mooi verhaaltje te maken van onze feestdagen. Persoonlijk vind ik het echt de leukste tijd van het jaar. Heerlijk eten, drinken en genieten met vrienden en familie.
Op de valreep voor kerst kregen we het geregeld om stromend water te hebben in de badkamer. Na een hoop leugens van Happybad hebben we na een hoop gezeik voor de kranen ons geld terug en zijn we 300 meter vederop bij de Praxis geslaagd voor 300 euro minder.
Kerstavond hebben we lekker zuurkool gegeten bij Anke in Kortenhoef. Nee helaas geen gourmet want dit was niet goed voor de nieuwe lampen boven de tafel en Joyce kon het niet aan om zo lang op de kado’s te wachten. Blijft leuk ons nieuwsgierig aagje. De hele vloer om de kerstboom heen ligt bezaaid met kado’s. Oh oh oh, wat is het weer veel. Joyce wordt verwend met handdoeken voor in de nieuwe badkamer, staafmixer, geurtje, een luiertas en nog heel veel meer. Anke wordt dit jaar verwend met een groot pak toiletpapier, tijgerhanddoeken, pandora’s en nog heel veel andere kado’s. M’n moeder en Dick gaan naar de vuurtoren van Harlingen begin februari. Wij vonden het zo bijzonder dat we dit hun graag ook mee wilde laten maken. Zij krijgen natuurlijk ook nog veel meer. Ik krijg een nieuwe bril, vest, een bon voor Beversport, een draagzak voor ons kleine boontje en ook nog veel meer. Van m’n moeder krijgen we ook zakjes met roze boontjes. Dit kunnen we aan vrienden en familie geven die op kraamvisite komen. Heel leuk idee dat in België gekocht is. Nadat alle kado’s zijn uitgepakt en we al het moois bewonderd hebben gaan we op huis aan. Ik ga zoals elk jaar nog een biertje drinken in de Guardian. Het wordt weer een gezellige avond met Robbie, Esther, Dennis, Stefan, Esther, Stout en Edje van de Guardian. Om 04:00 uur lig ik in bed.
De eerste kerstdag kom ik na twee Advils redelijk op gang. We gaan weer een speciaal menu eten in Huizen bij Jeroen en Natas verzorgd door m’n moeder. Nadat ik Lisa en Sara voor het slapen gaan heb voorgelezen uit Jip en Janneke gaan we van start. We beginnen met een pompoensoep en hebben als tussen gerecht natuurlijk weer een spoon. Het hoofdgerecht is dit jaar konijn. Nog nooit gegeten maar we vinden het heerlijk. Daarna hebben we een kaasplank met maar liefst acht kazen en een acht jaar oude port. Als afsluiter hebben we een ijstaart. Het is wederom een perfect geslaagd diner geworden. Echt genieten. We gaan met z’n zessen terug in de auto van Marieke. Het past allemaal maar net omdat Marieke zelf in de achterbak gaat zitten. Het is gelukkig niet glad onderweg. Het heeft veel gesneeuwd de afgelopen dagen namelijk.
De tweede kerstdag hebben we heerlijk overdag niets gedaan. Even bijkomen van alle mooie gebeurtenissen van de afgelopen twee dagen. Nadat we hebben genoten van onze nieuwe badkamer kleden we ons aan. We hebben vanavond een diner met m’n moeder en Dick bij de Kaars. Hier hebben ze een mooi kerstdiner samengesteld. Ook deze avond is weer ruimschoots geslaagd. Heerlijk eten en bijpassende wijnen passeren onze tafel.
Oud en Nieuw vieren we net als vorig jaar gezellig bij Adse en Ilona. Dit jaar zijn Gert, Eva, Tim en Marlous er met de kids ook bij. Een leuke avond met een knus vuurtje, een potje Levensweg, mooi vuurwerk, lekker eten, goede champagne en bovenal luiden we 2011 in. Het jaar waar onze boon ons meissie gaat worden. Happy new year to you all.
