Een hobby, fietsen. Zowel van buiten als binnen fietsen ben ik gecharmeerd. Voor de jaarwisseling ben ik bij Tacx geweest in Wassenaar voor een kennismaking. Hier hoor ik over een tour van Zwift door Europa. Deze start op 9 januari in Amsterdam. Gisteren was het dan zo ver. Een mooi event bij de Futurumclub in Amsterdam. Dit event heeft vooral betrekking op de variant binnen fietsen want Zwift is een en al binnen fietsen. De saaie trainer hebben ze omgetoverd tot een ware verslaving. Het is zo cool. Ik was er als de kippen bij om me in te schrijven en heb een geweldig avond gehad.
Na mijn werk ben ik uit Leusden naar Amsterdam gereden. Officieel start het event om 18:00 uur maar ik ben ruim op tijd aanwezig om met een aantal mensen van Zwift en Tacx te spreken. Ik wil namelijk voor zowel Tacx als de populaire fietswebsite “Het is Koers” virtuele ritten organiseren en begeleiden. Zij hebben mij gevraagd om hun te vertegenwoordigen tijdens dit event.
Ik heb met veel interessante mensen gesproken en goede contacten gelegd. Even een babbeltje met Leon van Bon, gewoon winnaar van twee Tour etappes alsof het niets is. Zelf heb ik niet echt gefietst aangezien dit voor mij meer een netwerkavond was. Er was ook een fiets beschikbaar met Zwift VR. Dit heb ik wel geprobeerd en dat was geweldig. Of het ook “lekker” binnen fietst met het oog op zweet weet ik niet maar het was wel een beleving om om je heen te kijken. Lijdt wel af als je bijvoorbeeld serieus een workout doet. Daarnaast zit je niet zo steady meer op je fiets. Er was een kerel die zat te schudden en te bewegen, beetje hangen in de bochten dus dat was heel gek. Ook je stuur vast zien te pakken was een uitdaging omdat je die dus helemaal niet ziet.
Thijs Zonneveld was er ook nog. Voor zo ver ik het in kan schatten is hij er niet echt een fan van maar was hij er meer voor de publiciteit. Hij heeft wel even op de VR fiets gezeten en was daarna weg.
De verschillende wedstrijdjes op de Watopia KOM (900 meter, de eerste klim van Watopia) waren wel cool. Zeker toen Sebastiaan Langeveld op zijn Cannondale mee ging doen kwam het publiek los.
Na afloop met een goed gevulde goodiebag naar huis. Voldaan en vol energie vertel ik alles aan Joyce. Dit was een speciale beleving waar zeker een vervolg op komt.
A guy should have a hobby. Mine is cycling. I have a passion for both indoor as outdoor cycling. At the end of 2016 I have visited Tacx in Wassenaar to get acquainted. During this meeting the people from Tacx tell me about a Zwift European tour. This tour will start in Amsterdam on the 9th of January. This event is all about indoor cycling since Zwift is all about the indoor experience. They transformed the boring trainer to an addiction. I responded very quickly and subscribed to be part of this great event.
After my work was done I drove from Leusden to Amsterdam. Officially the event starts at 18:00 hour but I am on time because I want to talk to people from Zwift and Tacx. I would like to organize and lead virtual cycling rides for Tacx and the popular cycling website “Het is Koers”. They have asked me to represent them during this event.
I spoke to a lot of interesting people. Just a chat with Leon van Bon, a winner of two Tour de France stages. Does it get any better?!?! I didn’t cycle myself because I have been on Zwift for a while. I just wanted to speak with people. There was a bike available with Zwift VR connected to it. I have tried that and was truly amazed. I don’t know if it is suitable for riding indoors considering sweat and comfort but it was a great experience to try it. I think it distracts you when you are doing a workout. Besides, you are not steady on the bike anymore. There was a guy shaking and moving on the bike, hovering in the bends. Very funny. To get hold of your handlebar was a challenge as well because you don’t see it.
Thijs Zonneveld was there too. To my honest opinion he is not a fan of indoor cycling. He was there just for the publicity. He tried the Zwift VR bike and after that he left.
The different attempts on the Watopia KOM (900 meter, first climb on Watopia) were nice to watch. Especially when Sebastian Langeveld joined on his Cannondale bike the crowd went nuts.
I went home with a nice goodiebag. Full of energy I told the stories to Joyce. This was a very special experience which I will follow up in the near future.
Het jaar in review. Het is weer die tijd. De tijd van donkere dagen, ’s ochtends je auto krabben en in het donker naar je werk vertrekken en ook in het donker weer thuis komen. Normaal gesproken voor ons ook tijd voor de kerstboom, meerdere gangen diners, vuurwerk, champagne en oud en nieuw. Eten, vuurwerk en champagne zal het probleem niet zijn. We zitten namelijk voor het eerst in het buitenland met de feestdagen. We vertrekken donderdag voor twee weken naar Kaapverdië. Op het zonnige eiland Boa Vista verblijven we in een resort dat doet denken aan een Egyptische tempel.
2016 was een mooi jaar. Onze kleine lieve Lizzy werd geboren. Deze vrolijke dame maakt ons gezin compleet. Wat zijn we ontzettend blij met dit lachebekkie. Lone werd grote zus. Dat is soms nog wel wennen voor haar maar ze vindt het ook leuk om met Lizzy te spelen. Af en toe wordt Lizzy helemaal plat geknuffeld. Heel schattig om te zien.
Voordat Lizzy op de wereld kwam is Lone vijf geworden. Vijf jaar al weer. Het is ondertussen al een hele dame. Melktanden worden gewisseld voor grote mensen tanden. Hard op weg om haar A diploma te halen. Alleen de borstcrawl blijft moeilijk. Voor Sinterklaas heeft ze een prachtig poppenhuis gekregen van Annia en Elsia. Dit was naast alle andere cadeaus het hoogtepunt. Ze speelt regelmatig hele rollenspellen na wat ze op Youtube gezien heeft. In de klas zit ze in groep twee en behoort dus tot de oudste kindjes.
Qua vakanties en uitjes hadden we ook weer niet te klagen. We zijn met Pinksteren in Center Parcs geweest in Limburg. Eind november nogmaals met Mike, Tamara en Evi maar nu in Drenthe. Begin van het jaar werd Gakkie verrast en reden we voor een “One night in” naar Brugge. In juli werden de toppen van de Franse Alpen weer bedwongen. Een stuk fitter en vooral lichter vloog ik de bergen op. Dit was weer zo’n fantastische trip. Met het gezin hadden we dit jaar ook een mooi avontuur bedacht. Een campervakantie. We huurden voor twee weken een enorm grote Ddethleffs camper en reden via de Ardennen richting Annecy. Dit was zo’n mooie vakantie. Het verslag laat nog even op zich wachten maar Joyce is er druk mee. Met de mannen deden we een weekendje Maastricht en aten we bij de twee sterren tent Beluga. Super avond gehad aan de Maas. En nu op naar Kaapverdië om het vakantiejaar even goed af te toppen. Haha.
Camper huren is geweldig. Wat een mooi avontuur achter de rug met z'n 4tjes. Vakantie weer voorbij helaas… 🚐 pic.twitter.com/eHK2woApON
Sportief gezien is er weinig veranderd. Ik liep wel een prachtig record tijdens de Cityrun in Hilversum. 47:36 had ik echt nooit gedacht te kunnen lopen. Fietsen heeft nog steeds een groot aandeel in mijn sportieve leven. Vorig jaar een Wahoo Kickr aangeschaft. Deze staat op zolder voor een tv scherm. Hier draai ik lekker mijn rondjes op in Zwift. Mijn enthousiasme voor dit revolutionaire platform is alleen maar toegenomen. Als alles door gaat organiseer ik samen met Tacx binnenkort een aantal grouprides. Echt super cool. Hieronder nog wat getallen:
Fietsen tot 21 december
Afstand
6.274,2
Tijd
218u 38m
Hoogtemeters
50.164 m
Activiteiten
133
Hardlopen tot 21 december
Afstand
153,6 km
Tijd
13u 57m
Hoogtemeters
165 m
Activiteiten
23
Gezien bovenstaande gegevens kan ik zeggen dat de hardloop kilometers (wederom) gehalveerd zijn ten opzichte van vorig jaar. Daarnaast heb ik wel 1700 kilometer meer gefietst. Dit heeft voornamelijk met Zwift te maken aangezien ik voorgaande jaren in de winter meer in een soort winterslaap belandde;-)
Er was ook minder nieuws. Fox, het bedrijf waar Joyce al negen jaar werkzaam is gaat al zijn activiteiten onder brengen bij Fox in Duitsland. Dat betekent dat Joyce haar baan per eind januari 2017 ophoudt. Voor Joyce, die eigenlijk nooit zo is van jobhoppen en veranderingen, is dit een hele klap. Maar het opent ook weer nieuwe deuren. We gaan er een 2017 van maken om nooit te vergeten.
Wij wensen iedereen hele fijne feestdagen en een spetterend 2017.
Wat gezellig. Dit weekend komt Flip weer logeren. De vrijdag na school begint gelijk goed want mijn lieve vriendin Britt komt spelen. We gaan met Flip schommelen en nemen hem mee als we met de poppen gaan spelen. Mijn kleine zusje Lizzy past perfect in de koffer van Flip. Hier maken we een leuke foto van.
Na deze drukke dag is Flip toe aan rust en ik ook. We pakken de iPad en spelen een spelletje Mario. Flip is er opvallend goed in. Doet hij zeker ook bij de andere klasgenoten als hij daar gaat logeren;-)
Na het eten ga ik samen met mijn andere knuffel Woefa en Flip lekker naar bed om een slaapje te doen. Weltrusten.
Zaterdag gaan we samen iets lekkers maken voor in de klas. Met wat hulp van papa bakken we een mooi vlechtbrood met kaneel en rozijnen. Flip helpt goed mee. Hij weegt netjes alle ingrediënten en hij leest het recept voor.
Professioneel als we zijn hebben Flip en ik allebei een koksmuts op. Na al het kneden, wegen en bakken komt er een prachtig brood uit de oven. Deze neem ik maandag mee voor in de klas om uit te delen.
Flip wat leuk dat je weer een weekendje bij ons was. Veel plezier bij je volgende logeeradressen.
Ons laatste tripje dateert uit oktober 2014. We bezochten de gave stad Krakau en het indrukwekkende Auschwitz. Vorig jaar deden we niets. Er was de mooie bruiloft van Adse en Ilona en Jochem werd voor de eerste keer vader van Hidde. Robbie en ik volgden begin 2016. Nova en Lizzy zijn naast Hidde ook nieuwe wereldburgers.
Het spaargeld liep op. Er ontstond een stuwmeer van vermogen. DAT MOET OP!!!! Hhahaha. Om wat geld af te romen bedachten we een mooi diner in Maastricht bij de twee sterren tent Beluga. Dit stond voor afgelopen weekend op de planning. We gingen geld stuk slaan met de hoofdletter S en genieten met de hoofdletter G!!!
Zaterdagochtend vertrekken we gescheiden van elkaar naar Limburg. Adse en Robbie pakken het moment om rustig aan te doen en te relaxen met wat rodelen in Valkenburg. Ze hebben een lekker dagje. Dan andere club heeft een racefiets… Daar wil je dan graag op rijden op en af die Limburgse heuvels. We laden de fietsen in en na 2,5 uur zijn we in Epen. We zorgen voor een goede bodem in de vorm van lunch. Eitjes en tosti’s moeten er voor zorgen dat we lekker kunnen trappen.
Jochem heeft uiteraard een mooie route voor ons in petto. Wat zouden we zijn zonder deze half mens, half GPS;-). Het fietsen is prachtig. Niets is vlak, dat is na de eerste kilometers al wel duidelijk. De omgeving is zo adembenemend. Echt genieten dus. We maken een afwisselende ronde richting het Drielandenpunt. Na 30 kilometer zijn we terug bij de auto. Ronnie en Bijl hangen de fiets in de wilgen en gaan in een café zitten. Gakkie en ik pakken nog 20 kilometer extra richting de Gulperberg. Een stevige klim maar ik had hem niet willen missen. We stappen na deze koers in de auto om ons zestal compleet te maken.
Opfrissen in het Zenden hotel en voor een klein borreltje en borrelhapje de kroeg in. We hebben nog even de tijd want we hebben pas om 19:30 uur bij Beluga gereserveerd. We leggen een kleine bodem want we weten niet of we voldoende te eten krijgen straks. Keurig op tijd zijn we aanwezig bij de Beluga. Het is de brug bij de Maas over en we zijn er. We worden naar onze tafel begeleid en beginnen met een mooi glas champagne. Er zijn drie keuzes. We kiezen gerechten van de kaart, À la carte dus. Er is een jubileum menu ter ere van het 15 jarig bestaan of we gaan voor het zeven gangen menu. We kiezen na enig overleg voor het duurste menu, dat is die van zeven gangen met bijpassende wijn. Na wat smaakvolle amuses beginnen we bij de eerste gang. We zijn allemaal onder de indruk van de opmaak en de smaak. De gerechten zijn klein maar allemaal echte kunst stukjes. Work of art! We smullen er van. Er wordt ook flink wijn geschonken. Als het op is worden we gewoon bijgeschonken, dit gaat in een vrij rap tempo. Na alle mooie gangen is het tijd om een koffie te drinken. We worden min of meer gedwongen om richting de bar te gaan. Dat was wel opvallend. Dat doen we dan ook maar niet voordat we de beloofde rondleiding hebben gehad in de keuken. We spreken met personeel. Ze hebben een mooie bijzondere job. Na de koffie nemen we nog wat cocktails tot ons. Elke cocktail wordt afzonderlijk gemaakt en neemt ruim 5 minuten in beslag maar dan heb je ook wat. Dan rond 01:00 uur is het tijd om af te rekenen. De pinpas er door… ogen dicht en op “Ok” klikken. We hebben het afromen zeer serieus genomen deze avond. Haha. Ik persoonlijk heb heel goed gegeten. De gerechten waren mooi, lekker en bijzonder. De wijnen waren goed en ook hier heb ik van genoten.
We willen het niet, nee we willen het echt niet… we gaan het ook niet doen… nee nee!!! Maar we doen het uiteraard toch. De stad Maastricht, de kroegen en gezellige pleinen werken als een magneet op onze benevelde geesten. Als voorgeprogrammeerde zombies lopen we naar het uitgaansgedeelte van Maastricht. Een “paar” biertjes verder en ook een paar kroegen verder gaan we naar huis. Rond 04:00 uur liggen we in ons mandje.
De volgende ochtend bespreken we buiten in de frisse lucht op het terras de avond. Vergezeld door een vullend ontbijtje vertelt ieder zijn ervaring. De wijn ging te hard. Aparte setting met die dance muziek. Niet echt originaliteit in de gerechten zijn zo een paar van de opmerkingen die voorbij komen. We kijken nogmaals wat nu het onderscheid maakt tussen 1, 2 of 3 Michelinsterren.
Eén ster Een uitstekende keuken in zijn categorie (Une très bonne table dans sa catégorie). De ster wijst op een goed rustpunt op uw route. Maar vergelijk niet de ster van een luxueus bedrijf met hoge prijzen met die van een klein restaurant dat ook een verzorgde keuken tegen redelijke prijzen biedt. Twee sterren Een verfijnde keuken die een omweg waard is (Table excellente, mérite un détour). Bijzondere specialiteiten en wijnen. Verwacht geen lage prijzen. Drie sterren Een uitzonderlijke keuken die een reis waard is (Une des meilleures tables, vaut le voyage). Het eten is altijd erg lekker en soms buitengewoon, er worden beroemde wijnen geserveerd, de bediening is onberispelijk, het interieur is stijlvol en de prijzen zijn overeenkomstig.
Iedereen heeft een mooie avond en dag gehad dus wat dat betreft helemaal geslaagd. Na het ontbijt lopen we nog een rondje, halen een frisse neus en gaan op huis aan.
Thanks mannen. Was fijn om weer even samen te zijn op deze bijzondere manier. Laten we kijken of we IJsland voor 2017 op de kalender kunnen zetten.
Vorig jaar, half juli ben ik met Gakkie naar de Franse Alpen gegaan om daar een paar geweldig mooie beklimmingen te doen. We verbleven toen met ons appartement aan de klim van de Croix de Fer. Dinsdagavond weg en zaterdag weer terug. Ondanks dat het voor mij ontzettend zwaar was en ik echt elke dag verschrikkelijk heb afgezien bleef de euforie me het meeste bij. Als je eenmaal boven bent na zo’n inspanning voelt dat geweldig.
Dit jaar doen we eigenlijk hetzelfde recept. We hebben een iets groter peloton. Ons team wordt met drie man uitgebreid. Ronald aka Ronnie gaat mee met z’n gloednieuwe Canyon racefiets. Vorige maand heeft hij de kuiten getest in Italië en was daar niet ontevreden over. Ook voegen we Aernout aka Jansen toe aan onze tourclub. Hij neemt zijn klassieke Trek racer mee maar heeft een oogje op de gifgroene Bianchi van Team Lotto Jumbo. Hij fietst niet heel veel maar wel regelmatig in de Alpen. De klimmetjes die we gaan doen kent Jansen op zijn duimpje. Mijn oud collega van de ABN gaat ook met ons mee. Jaap, met wie ik vorig jaar ook LBL gefietst heb, heeft ook wel zin om zich stuk te bijten op wat mooie “colletjes” in Frankrijk. Jaap neemt zijn trouwe raspaardje van Specialized mee. Verder neemt hij ook werkelijk waar alle accessoires mee van Specialized. Jochem heeft in de afgelopen maanden een prachtig Cannondale frame geheel naar eigen smaak en wensen zelf opgebouwd tot een zeer lichte klimfiets. Ik neem mijn Isaac mee. Vorig jaar in de eerste afdaling kreeg ik een klapband en heb ik verder op een huurfiets gereden. Hopelijk dit jaar blijft mijn trots heel;-) Vijf man sterk dus richting de hoogtemeters in de Franse Alpen.
Begin dit jaar stuurt Jochem een mail eruit met wat algemene informatie. Datum wordt wederom half juli met vertrek op dinsdagavond 12 juli. Helaas is ons appartement van vorig jaar geheel vol. Waarschijnlijk omdat de Fransen, die 14 juli een feestdag vieren, er een mooi lang weekend van maken. Op zoek naar een alternatief stuit Jochem op Hotel Beyond in Oz speciaal voor wielrenners. Dit hotel biedt half pension. Lekker uitgebreid ontbijt en ‘s avonds een drie gangen diner gericht op fietsers. Dat komt mooi uit. We boeken twee kamers met aankomst op 13 juli. Top, dan kunnen we ons nu serieus richten op de training en voorbereiden op wat komen gaat;-)
Dinsdag 12 juli
De dag van vertrek. We slapen de eerste nacht in Thionville. Dat is in noord Frankrijk en dan heb je al 400 kilometer gehad. Dat scheelt voor de woensdag dan weer. In de namiddag rijd ik naar Apeldoorn om lekker te eten bij Jaap en Gina om vervolgens de spullen te pakken en in de auto te gooien. Ronnie en Jansen gaan met Gak mee. Zij vertrekken vanaf Hilversum met z’n drieën. We spreken af in Eijsden. Dit is in het uiterste puntje van Limburg vlak voor de grens met Belgie. Zowel vanaf Hilversum als van Apeldoorn is dat ongeveer twee uur rijden. We gooien beide auto’s vol met diesel en gaan dan de A2 op. Via het altijd fijne Luik en daarna Luxemburg zijn we snel in Thionville. Hotel Kyriad Design Enzo waar Jochem en ik vorig jaar ook sliepen is dit jaar veel en veel drukker. Vorig jaar stonden we alleen op de parkeerplaats, nu moeten we een plekkie zoeken. De fietsen gaan van de Volvo af en de tassen mee naar boven. We lopen nog even naar buiten maar ik hoor van een vriendelijke Belg bij de receptie dat er verder niets meer open is. We nemen een drankje bij de receptie en gaan dan lekker slapen. Morgen wacht weer een lange dag.
Woensdag 13 juli
Het wekkertje gaat vroeg af. We willen om 07:00 uur weer in de auto zitten. Op nu.nl hebben we afgelopen week kunnen lezen dat er grote drukte verwacht wordt op de Franse wegen. Een deel van Nederland heeft al vrij en ook de Fransen hebben vrij. We gaan op weg en na anderhalf uur pakken we een broodje, een croissantje en een lekker bakkie koffie dan wel thee. Niets aan de hand en we tuffen lekker verder. De kilometers vliegen er af en we zijn snel in Oz. Rond 15:00 komen we aan.
We laden alles uit de auto en maken ons klaar voor de eerste uitdaging. Onze eerste beproeving wordt de Alpe d’Huez. Zowel Jansen als Jaap hebben deze Alpenreus van de buitencategorie al meerdere malen bedwongen. We dalen bij Oz af met de auto en parkeren onder aan de klim richting ons hotel. Vanaf daar pakken we alles wat we nodig hebben zoals eten en kleding en gaan op pad. Over de stuwdam naar beneden richting Allemond en zo verder naar Huez. We hebben 13,5 kilometer er op zitten als we bij de voet van Huez aankomen. Het is nu ieder voor zich, gewoon op eigen tempo naar boven. Het is best fris en het regent een beetje. Ook de wind is goed voelbaar op sommige stukken. Jochem danst weg. Op het moment dat hij gaat staan is hij niet bij te houden. We laten hem rijden omdat het niet verstandig is om bij of met iemand omhoog te gaan. Jaap en ik wisselen af en toe van positie. Bocht na bocht fladderen we omhoog. Het gaat traag maar we gaan vooruit. Het is fijn om de 21 bochten met bordjes af te kunnen tellen naar boven. Dan heb je iets van houvast. Uiteindelijk is Jochem uiteraard als eerste boven gevolgd door Jaap. Ik volg kort daarop. Ik was Jaap kwijt in het dorpje en kon de weg even niet vinden. Al zoekend naar de Tour de France bordjes die ik helemaal over het hoofd heb gezien. Ik rijd verkeerd en kom van een andere kant bij Jochem en Jaap uit. Dit heeft Jansen ook. Kort daarop volgt ook Ronnie. Hij heeft de bordjes wel goed gezien. Well done boys!!! De eerste meters omhoog zitten er op. Ik vond het best zwaar. Wellicht door de korte nacht in combinatie met de reis die er volgde naar de Alpen.
We vliegen lekker naar beneden en door de regen fietsen we naar de auto. Halverwege de klim moeten we de band van Jansen nog wel voorzien van wat extra lucht. Hij zwabberde een beetje en zijn band is echt zacht. Het is al wel redelijk laat geworden ondertussen. Het diner van 19:30 uur halen we niet. Maar eenmaal in het hotel aangekomen is het geen probleem. We kunnen op ons gemak douchen en omkleden.
Het eerste drie gangen menu gaat in rap tempo naar binnen. We hebben enorme trek gekregen en het gaat er allemaal goed in. We smullen er heerlijk van. We nemen een paar biertjes en kijken dan naar de Avondetappe op de Nederlandse televisie. Dan gaat bij iedereen wel het kaarsje uit. We zijn moe en gaan lekker pitten. Morgen staat de Croix de Fer op het programma.
Donderdag 14 juli
We spreken om 08:45 uur af bij het ontbijt. Achteraf gezien niet verstandig want het bruine brood is op en we moeten van alle tafels onze spullen verzamelen om tot een goede bodem te komen. Morgen pakken we dit anders aan. Alsnog is er voldoende te eten. Het beleg op brood is uitgebreid en een eitje is ook lekker.
Op ons gemakt gaan we ons klaar maken voor de tweede tocht. Het is wederom niet geweldig weer. Het is koud, er staat een aardig windje en er is regen voorspeld. Maar dat mag de klim pret niet drukken. Fietsen uit de stalling en warme kleding mee. We dalen met de auto weer af vanaf ons hotel beneden naar de stuwdam. Dat is het officiële begin van de klim. Vlak voor de dam parkeren we de auto en maken ons gereed. Ik ga in mijn lange broek net als gisteren. Ook neem ik mijn windjack mee.
Het begin van de klim door het bos is het zwaarste. Hier zitten echt hele pittige stukjes in. Bij een water punt staat Jochem net als vorig jaar te wachten. Dit jaar hoeft hij gelukkig niet zo lang te wachten. We komen allemaal redelijk snel na elkaar boven. We vullen de bidons, eten een reepje en gaan voor de top van de Croix de Fer op 2067 meter. Na een korte zeer steile afdaling moeten we ook weet een steil stuk omhoog. Jochem en ik zien hier percentages van wel 20% op de Garmin verschijnen. Pfffffff. Bikkelen hoor. Dan na verloop van tijd vlakt het af en heb je nog een kort afdaling. Het laatste stuk is goed te doen. Niet heel steil en loopt lekker naar de top. Net als gisteren op de Alpe d’Huez staan er ook op deze klim fotografen. Ze nemen foto’s van je terwijl je aan het klimmen bent. Ze geven als je voorbij rijdt een kaartje met een nummer er op. De foto kan je dan thuis bestellen. Ondertussen weet ik dat het opvragen van een digitaal bestand maar liefst 11 euro kost. Dan heb je zelfs nog een lage resolutie ook. Een beetje duur maar het zijn wel gave foto’s.
Jochem zit al een minuut of 10 boven te wachten als ik euforisch en trots zonder af te stappen boven kom op de klim. Het is echt koud, helemaal omdat ik zo bezweet ben. Snel de fiets de trap op mee omhoog en warm het café binnen. Brrrrr. Jochem zit lekker relaxed aan zijn thee. Hij vindt ook dat ik het goed gedaan heb. Hij weet namelijk ook heel goed hoe ik vorig jaar boven kwam als een of andere zombie. Hahahah. Ik bestel ook een kopje thee. Dan zien we Jansen en kort daarna Ronald en Jaap ook de top passeren. Netjes hoor, rond een uur of 15:00 is iedereen dus netjes boven op de top. We bestellen een lekker drankje en willen er ook wat te eten bij. Vier maal croque madame en eenmaal croque monsieur. De dame in de keuken, een bijzonder vrolijke dame, is er niet heel blij mee. Zuchtend en steunend loopt ze de keuken in. Het smaakt er niet minder om. Wat gaat dat er goed in zeg na zo’n inspanning. We kletsen nog wat, nemen wat selfies en gaan dan weer naar buiten. Nog wat foto’s voor het bord met de hoogte er op en dan dalen we af. We nemen een korte afslag richting de Glandon maar dat stelt niet veel voor. Dit is misschien honderd meter. We laten nog wel wat foto’s bij het bord maken om vervolgens de afdaling in te zetten. Jaap en ik rijden voorop maar de regen bevalt ons niet echt. Na een tijdje besluiten we te schuilen en wachten we op de rest. Ronnie komt na Jansen en Gak bij ons en dan is het gelukkig al weer lekker droog. We pakken de rest van de afdaling. Heerlijk zoeven door de wind op droog asfalt. Dit is de beloning voor de lange klim. Onderweg nog wel twee keer een korte steile klim maar die overleven we met gemak. Beneden bij de auto proberen we elkaars fiets nog even uit. Kijken hoe het voelt. Jansen is op slag verliefd op de Cannondale van Jochem. Mocht hij er ooit vanaf willen dan is een nieuwe eigenaar snel gevonden dus. Haha.
Rond 17:00 zijn we terug bij hotel Beyond. We hebben ontspanning verdiend. Beneden is een sauna met jacuzzi. De spiertjes even verwennen. Een biertje erbij maakt het helemaal af. Een beetje ouwehoeren en lachen. We hebben toch mooi de akelige klim van de Croix de Fer af kunnen strepen vandaag.
Na de spa treatment staat er boven een BBQ klaar. Vlees, vis, brood met kruidenboter, salade en fruit staan tot onze beschikking. Als uitgehongerde wolven vallen we aan. We stoppen niet met bunkeren totdat we geheel verzadigd zijn. Vandaag zitten we aan de VIP tafel met allemaal mensen die wel uit Nederland komen maar totaal niet te verstaan zijn. Ze komen uit Limburg. Voordat zij bij het diner aankomen hebben wij vakkundig een deel van “hun” tafel bezet. Ze kijken een beetje nors en zijn niet blij met vijf vrolijke jongens aan hun zijde. Hahaha. Uiteraard hebben wij er extra veel schik om. Volgepropt ploffen we voor de tv neer voor weer een aflevering van de Avondetappe. De Tour heeft de kale berg als finish bergop bedacht. De etappe wordt iets ingekort vanwege de harde wind boven op Mont Ventoux. Het wordt een etappe met een mooi verhaal. Froome rent zonder fiets een stuk de Ventoux op na een valpartij met een motor. Mollema doet goede zaken voor het klassement. Na de rebus gaan we lekker een verdieping lager naar de slaapkamers. De klimgeiten zijn moe.
Vrijdag 15 juli
De dag begint met verschrikkelijk nieuws over een aanslag in Nice. Op de boulevard waar veel mensen naar het afsluitende vuurwerk keken voor “quatorze juillet” rijdt een idioot met een vrachtwagen op de mensenmenigte in. Wat heb je toch een zieke mensen in deze wereld.
Voor ons staat vandaag de Galibier op het programma. We pakken de Telegraphe er als vanzelfsprekend bij. Na wat discussie over wat de beste route is besluiten we tijdens het ontbijt dat we naar de voet van de Telegraphe rijden. Niet veel later zwengelt Els, de eigenaresse van het hotel, de discussie weer aan. Ze zegt dat het drie uur scheelt als we vanaf de andere kant de klim benaderen. Hhhmmm… de moeite waard denken we dan. We bespreken het nogmaals en besluiten het advies van Els te volgen. We laden alles in de auto, nemen warme kleding mee en gaan goed voorbereid de route van Els volgen naar de Galibier. Maar ja… na ruim een uur rijden staat op Jochem zijn navigatie een lange rij met rode kruizen. Net op de weg waar wij moeten zijn. Ook zijn er verschillende borden afgeplakt. Hier zijn we niet blij mee op z’n zachtst gezegd. Dat had Els wel even morgen zeggen. We besluiten terug te gaan en een andere col te pakken. Jaap heeft voorafgaand aan Alpe d’HuZes een colletje gedaan om op te warmen. Deze gaan we doen, Col d’Ornon it is! Een klim die goed loopt. Met bijna 11 kilometer en gemiddeld 6% stijgen valt deze in de categorie “goed te doen”. Met het oog op de Galibier hadden we veel warme kleding aangetrokken en meegenomen. Dat is nu niet nodig. Het is in het dal prachtig weer met een graadje of 24. Er staat wel een stevig windje. Dus in plaats van een lange broek en warme handschoenen staan we ons in te smeren bij de auto. Jochem is nog terug gegaan om voor hem en voor mij een korte broek te pakken. Daar zijn we nu heel blij mee. We beginnen aan de klim, hij loopt heel fijn en we hoeven niet extreem diep te gaan. Ook lekker om eens in de zon te fietsen in plaats van regen en af en toe hagel. Jochem en ik komen samen boven aan. Er is daar een restaurantje met relaxte ligstoeltjes in het gras. Dat spreekt ons wel aan. Het is wat fris met de wind maar met een lekker kopje thee en de bezwete spullen drogend in de zon is het prima te doen. Het is tenslotte vakantie dus af en toe in de chill-modus is niet verboden. Haha. We balen van de Galibier maar zo blijft de Alpen bucketlist nog steeds in stand. Deze klim moeten we echt nog een keer doen. Achteraf gezien konden we de weg naar de Galibier wel nemen. Omdat de ene weg is afgesloten hebben ze een andere geopend. Tja… ook dat had Els wel even mogen zeggen. Maar goed… Als Ronald de ontspanning nog iets verder doorvoert en een bakkie bestelt dalen Jochem, Jaap, Jansen en ik af aan de andere kant van de klim. Bassie en de 3 J’s… hahaha. Ook dit is weer zo’n 11 kilometer. Het is een razendsnelle afdaling. Bochten goed te zien dus vol gas naar beneden. Onder aan de klim ziet het er pittoresk uit. Een mooie schilderachtig plaatje met een beekje en een kerkje. Dit samen met de zon maakt beeld compleet. We maken wat foto’s en gaan terug naar boven. Ronald zou er misschien nog zitten zodat we samen de afdaling kunnen doen. Op het moment dat ik boven kom is hij weg. Ik zie de dame van het restaurant de stoeltjes recht zetten dus ik vermoed dat hij net vertrokken is. Ik knal door om de afdaling naar de andere kant te doen. Ook deze afdaling is net als de andere kant goed te zien en perfect af te dalen. Ik kom hem onderweg niet tegen maar hij staat onder aan de klim wat foto’s te schieten. Even later volgt Jaap. Hij is met de andere J’s afgedaald. Maar na een minuut of tien, als we met z’n drieën hebben staan wachten, bevalt het Jaap maar niets dat ze er nog niet zijn. Tot in het dorpje waren ze samen en dat is nou niet heel ver weg. Ongerust stap ik snel in de auto en rijd terug naar het dorp. Bij elke wielrenner goed kijken of het ze zijn en dat is nog knap lastig tegen de zon in. Ik zie ze niet en ben ondertussen in het dorpje aangekomen. Ik kijk voor de zekerheid nog even op mijn telefoon. Gelukkig, ik heb ondertussen een appje gekregen dat ze nog een extra klimmetje pakken. Pffff… opluchting. Geen lekke band, geen ellende waar we niet eens aan willen denken… ze pakken gewoon wat extra kilometers. Eenmaal terug beneden zijn Jaap en Ronnie ook blij dat er niets aan de hand is. We besluiten om terug te gaan naar het appartement. Drie man en drie fietsen. Zou dat passen??? Ronnie en ik samen op de bijrijdersstoel en Jaap stuurt. De fietsen stapelen we voorzichtig op elkaar met doeken er tussen. Het past precies. Bij het hotel aangekomen is de stroom geheel uitgevallen. Een handige Engelsman wilde wel eens weten waar dat ene knopje voor was. Dit zorgt ervoor dat alle stoppen er uit slaan en het alleen met een sleutel weer aangezet kan worden. Laat die sleutel nou net even niet in het hotel liggen. Els en Maarten zijn al op de hoogte en doen hun best om alles zo snel mogelijk te fixen.
Vandaag is de tijdrit in de Tour. Met Maarten gaan we in het naastgelegen chalet zitten en zetten we de Duitse televisie op. Tom Dumoulin is al klaar en heeft een wereldtijd neergezet. Ook zien we Mollema goede zaken doen voor zijn klassement. Froomey komt nog het meest dichtbij en moet iets meer dan een minuut toegeven op de winnaar. Jawel, Tom Dumoulin pakt zijn tweede etappe in deze Tour. Wat een geweldenaar. Dat belooft wat voor de tijdrit in Rio. Als de tijdrit is afgelopen gaan we terug naar het hotel. De stroom is dan snel weer gemaakt. Jansen en Gakkie komen ook aanrijden. Ze hebben de Oulles beklommen en hebben daarna de omgeving met de auto verkend. Ik zet vast de sauna en het de jacuzzi aan. De spiertjes zijn wel toe aan wat ontspanning. Na de opfrissing gaan we eten. Vandaag iets minder lekker. Het smaakt op zich ok maar we zijn niet zo enthousiast als de vorige dagen. Na het eten doen we rustig aan. De 3 J’s en Ronnie gaan hartenjagen en ik rommel wat voor de televisie met mijn telefoon. Biertje erbij en de beetjes in de lucht. Jochem en Jansen willen morgen nog de achterkant van de Alpe d’Huez beklimmen. De rest heeft genoeg geklommen en doet alles morgen op het gemak. Na weer een aflevering van de Avondetappe gaan we pitten. Morgen al weer naar huis. Time flies…
Zaterdag 16 juli
Prachtig weer is het vandaag. Vanaf ons hotel hebben we een super uitzicht op de bergen. Relaxed wakker worden en alvast wat spullen verzamelen. Bij het ontbijt besluit Jansen om toch niet mee te gaan fietsen. Hij blijft met Ronnie boven om wat te kletsen met de dames van het hotel. Gakkie onze ongekroonde bergkoning gaat de afdaling vanaf het hotel nog ff maken om vervolgens weer omhoog te klimmen. Jaap en ik pakken de rest van de spullen, laden de auto in en zijn klaar voor vertrek. We geven Jansen en Ronnie een hand en ook de dames van het hotel. Off we go.
In de afdaling komen we Jochem nog tegen. Toeteren en zwaaien, hij gaat weer als een malle de berg op. Grenoble, Lyon, Dijon, Lille, Metz en dan Liege/Luik aanhouden. Ik begin met rijden en na bijna vier uur neemt Jaap het stuur over. Dit gebeurt bij een tankstation waar we een lekker broodje en croissantje halen. Een mini bakkie koffie vult niet echt maar is wel smakelijk. We hebben nog aardig wat in de tank en vullen het iets aan in Luxemburg omdat het daar goedkoop is. Dat redden we net. Dan navigeren we weer naar Eijsden waar onze trip dinsdagavond begon. Rond 18:00 uur komen we bij het tankstation. Hier gooien we de auto helemaal vol en gaan richting Apeldoorn. Vanaf Eijsden rijd ik weer verder. Alles verloopt voorspoedig en we tuffen lekker door. Jaap is thuis en Gina is blij dat we er zijn. Voor mij vanaf Apeldoorn de laatste 45 minuten. Alleen nog de A1 af. Bij thuiskomst is Lone nog wakker. Ook Lizzy ligt lekker te keuvelen in de box. Ik geef mijn drie meiden een dikke knuffel. Ik ben blij dat ik weer veilig bij de dames ben. Ze hebben me gemist en ik hun ook!
Mannen wat was dit weer geweldig. De foto’s, video’s en het verhaal spreken voor zich. Dit was een mooi tripje. Bedankt voor de gezelligheid.
Hieronder volgen nog de video’s, Strava gegevens en gegevens met betrekking tot wattage:
Morgen gaat Joyce na bijna vijf maanden verlof weer “gewoon” aan het werk. Lizzy is al weer drie maanden. De tijd is echt voorbij gevlogen.
Lizzy is echt een heel lief rustig tevreden meisje. Als je haar uit bed pakt nadat ze geslapen heeft krijg je gelijk een grote lach.
Ondertussen groeit mevrouw als kool. Ze is al 14 centimeter gegroeid sinds de geboorte en in gewicht is ze bijna verdubbeld.
Hieronder een aantal foto’s van de kleine Gaillard 2.0:
Hier ligt ze lekker in de box. Ze is al heel actief en probeert van alles te pakken.
Lone is ook heel erg gek met haar zusje. Ze wil knuffelen en kusjes geven. Ze zijn heel schattig samen.
Dit zijn mijn lieve meisjes. Wat een schatjes zijn het toch.
Met het Pinksterweekend waren we lekker met z’n vieren naar Center Parcs Meerdal gegaan in noord Limburg. Lizzy werd verstopt door Lone. Ze had de grootste lol. Het ging heel goed met z’n vieren. Lone en Lizzy sliepen samen op een kamer en dat ging prima.
Lizzy wordt vaak gebruikt door Lone als een soort pop. Ze gaat mee in de poppenwagen en krijgt een verband op haar hoofd als Lone doktertje speelt.
Hier is Lizzy aan het wennen bij kinderopvang de Toermalijn. Lone heeft hier ook gezeten. Morgen nog een dagje wennen en dan dinsdag een volledige dag. We moeten blijven oefenen met de fles want Lizzy heeft liever borstvoeding.
Lieve kleine Lizzy wat zijn we ontzettend blij met jou. Je gaat het fantastisch vinden bij de Toermalijn. Mama, Lone en ik vinden je een poepie.
Op Facebook vul ik nog wel eens iets van een prijsvraag in maar eigenlijk win ik nooit iets. Daar kwam afgelopen week verandering in. De online sport specialist Futurumshop schreef een actie uit op Facebook voor een meet & greet met Alberto Contador. Dit leek mij wel ontzettend cool. Er moest een originele vraag verzonnen worden voor Alberto. De beste man rijdt al een lange tijd grote rondes en schreef de eerste in 2007 op zijn naam. De vraag die het eerste in mij naar boven kwam was, wie hij als zijn grootste uitdager/concurrent ziet sinds hij bezig is met wielrennen. Is dat Froome, Quintana of in een verder verleden Andy Schleck of wellicht wel Lance Armstrong toen zij samen bij Astana reden. Ik gaf antwoord op de prijsvraag op de maandag, 11 april. Het was een beetje aan me voorbij gegaan en was het vergeten totdat ik vrijdag een bericht kreeg dat ik gewonnen had. Wat bijzonder, ik ga Alberto ontmoeten.
De dag wordt georganiseerd bij het bedrijf Wolvenberg. Wolvenberg is een distributeur van merken als Castelli, Lazer en Sportful. Dit laatste merk viert een jubileum. Fietskledingmerk Sportful is 20 jaar verkrijgbaar in de Benelux en hierom heeft Wolvenberg een event georganiseerd met als spectaculaire hoofdgast Alberto Contador. Sportful is ook de kledingleverancier van het pro team Tinkoff vandaar de link met Contador.
Het event begint met een officiële persconferentie. Fotografen, televisie, kranten en bijbehorende journalisten. Alles is aanwezig. Alberto krijgt vragen over zijn toekomst. Gaat hij echt stoppen na dit seizoen? Hij heeft ook zijn eigen team. Wellicht dat hij daar volgend jaar voor rijdt. Momenteel een hot item zijn de motortjes in frames. Ook hier krijgt hij vragen over. Zijn antwoord luidt dat je wel heel stom moet zijn om als prof met een motortje te rijden. Het is heel gemakkelijk op te sporen met de infrarood camera’s. Mocht het wel voorkomen dan pleit hij voor een levenslange schorsing van de atleet.
Na de persconferentie heeft Alberto met wat journalisten buiten een face to face interview en als hij daarmee klaar is komt hij naar ons toe. Er zijn in totaal zes winnaars van verschillende bedrijven. Het is een interactieve meet & greet. Eerst doen we een kleine quiz. Vragen over verschillende bergen met profiel en foto. Ook zijn er vragen over winnaars die in een Sportful outfit reden. Hier moet je dan het jaartal bij zetten. Dit is echt lastig.
Hierna volgt een actief gedeelte. Pingpongen, hooghouden met een voetbal. Hotpacks gooien en hotpacks zo snel mogelijk aan en uittrekken. Ook nog het oppompen van een band tot zes bar, dit spel win ik. Haha. Het is allemaal heel leuk. Hierna kijken we het slot van de wielerklassieker “De Waalse Pijl”. Deze wordt op de Muur van Hoei beslist. Oudgediende en tevens Spanjaard Alejandro Valverde wint voor de derde keer op rij deze mooie wedstrijd. Hij is nu met vier eindzeges recordhouder.
Na afloop ga ik nog met hem op de foto, krijgen we een mooie tas en Tinkoff wielershirt. Ik laat hem nog een handtekening krabbelen en dan is het klaar, afgelopen.
Een te gekke middag. Dit was gaaf. Om een keer zo dichtbij een echte prof te zijn die al zo veel gewonnen en meegemaakt heeft was wat mij betreft zeer uniek!
Futurumshop en Wolvenberg bedankt voor deze mooie ervaring.
Het hardlopen houdt me nog steeds bezig. Nog niet over geblogged maar afgelopen januari heb ik de kwart marathon van Egmond gelopen samen met Ilona. 10.5 kilometer waarvan een deel over het strand tegen de wind in en door de duinen. Dit was een pittig loopje maar qua parcours en omgeving echt geweldig. We sluiten dit mooie evenement af met een voldaan gevoel. Want het was super om hier een keer aan deel te nemen.
In april is het traditie getrouw tijd voor de 10 kilometer. Dit jaar niet meer met de business run maar weer ouderwets met de recreatieloop mee. De tijd van vorig jaar was scherp. Mijn PR destijds met 47 minuten er 36 seconden hoopte ik dit jaar uit de boeken te lopen maar ik weet ook dat dit een zeer mooie tijd is. Het komt neer op 4:45 minuut per kilometer. Met Thijs begin ik met trainen. Een aantal keer op donderdag pakken de de heuvel richting de watertoren in Hilversum om vervolgens ook nog de Gijsbrecht te bedwingen. Het voelt goed maar als we soms versnellen heb ik het wel zwaar. Op de loopband werk ik nog wat interval trainingen af. Niet met ontzettend veel trainingskilometers in de benen sta ik zondag 17 april aan de start. Wat wel een mooi voordeel is dat ik nu zes kilo minder weeg ten opzichte van vorig jaar.
De start van de recreanten is bijzonder laat. Om 15:15 uur gaan we pas knallen. Dan zit je toch de hele dag te wachten totdat “je mag”! Ilona komt op de fiets naar ons toe en om 14:45 lopen we samen met Thijs naar de start. Onderweg nog even stoppen om te plassen en dan het startvak in. We manoeuvreren ons vakkundig een beetje naar voren. Dan hoeven we niet het gehele vak in te halen. Althans zo denken we dan. De tijd kruipt voorbij maar dan klinkt toch eindelijk het startschot. De eerste kilometer verloopt heel chaotisch en Ilona e Thijs ben ik gelijk kwijt. Het gaat ook traag, ik kan mijn eigen tempo niet lopen. Achteraf blijkt ook dat dit de langzaamste kilometer is. Na de eerste kilometer zie ik Thijs weer lopen. Hij loopt zo’n 50 meter vooruit. Ik probeer iets aan te zetten zodat ik bij hem kan komen. Pas in het Mediapark ben ik bij hem. We lopen samen het Mediapark door. Ik houd het tempo lekker vast en kijk aandachtig met regelmaat op mijn Apple watch. Op mijn gelletje zit een schema om deze loop binnen 47 minuten te lopen. Dus ik richt me hier netjes op. Door de trage eerste kilometer moet ik wat zien te compenseren. Kort gezegd, het gas moet er op. Haha. Als snel duik ik onder de tijden door mij opgeschreven en gaat het dus heel lekker. Helaas heeft Thijs me niet kunnen volgen. Ik dacht dat hij achter me zat maar ik zie hem niet meer. Na de ’s Gravelandseweg via het oude postkantoor naar de Havenstraat. Daarna wacht die fijne Taludweg. Het parcours is dit jaar aangepast. We lopen de Taludweg verder door tot de Staringlaan. Hier gaan we in en in een rechte lijn door naar de Gijsbrecht. Ik kom de Taludweg goed door en focus met op het laatste deel. Hier is de Gijsbrecht altijd een kuitenbijter. De tijd is nog steeds in mijn voordeel en als ik het tempo vast kan houden ga ik mijn PR verbeteren. De Neuweg loopt lekker naar beneden en na de Neuweg gaan we in plaats va de Kerkstraat er eerder in bij de Herenstraat. Ook dit loopt lekker naar beneden. Top top top!!! Het laatste stuk over de Kerkstraat krijg je toch vleugels en geef ik nog wat extra gas bij. Bij de finish staat de vaste crew die mij elk jaar naar de finish schreeuwt en leuke foto’s maakt. Allemaal bedankt voor de support, ook de mensen langs de kant!!!
Uiteindelijk finish ik in 45 minuten en 26 seconden. Ruim twee minuten sneller. Per kilometer is het 4:32. Ongelooflijk trots op deze tijd. Thijs blijkt niet eens zo veel achter me te zitten. Een minuut later gaat ook hij over de finish. Ontzettend knap voor zijn eerste keer. Biedt mogelijkheden voor volgend jaar;-) Of stoppen we op het hoogtepunt. Hahaha. Ook Ilona loopt een prachtig mooie tijd. Al die trainingsrondjes op dinsdag werpen hun vruchten af.
Zodra we over de finish komen gaat het zonnetje lekker schijnen. Wat een timing. Na afloop doen we nog een drankje bij de wijnbar. Even proosten op dit mooie resultaat.
Wat zijn Joyce, Lone en ik ongelofelijk trots. We hebben even op mevrouw moeten wachten maar na 11 dagen na de uitgerekende datum kwam ze toch ter wereld:
Lizzy Pip Gaillard
Op donderdag 25 februari gingen we naar het ziekenhuis om een afspraak te maken om de bevalling in te leiden. Als ze er niet eerder zou zijn dan werd ze 29 februari gehaald. Best wel bijzonder dachten we nog op schrikkeldag. Zo ver kwam het echter niet. Na het ziekenhuis rustig naar huis gereden en de dag kabbelde voort. Maar na het eten voelde Joyce het toch wel degelijk rommelen. Voor de ontspanning ging Joyce lekker in bad. Dit was echt een goede keuze. Door de ontspanning was het relatief goed te doen om de weeën onder controle te houden. Rond half 12 bellen we de verloskundige Daphne en ik help Joyce uit bad. Daphne zegt dat we de spullen mogen pakken en richting ziekenhuis mogen gaan. Mijn moeder en Dick komen bij ons thuis om op Lone te passen. Als haar zusje geboren is komen ze met z’n drieën naar het ziekenhuis spreken we af.
Na het bad zijn de weeën heftiger geworden, hier was Joyce al bang voor. Ze heeft het zwaar. Net als bij Lone bevindt ze zich in haar eigen wereld en vangt elke wee vakkundig op. De pijn is niet om uit te houden en Joyce vraag om verdoving. Daphne stemt toe en legt alles aan voor de controle van de baby. Ze weet dan al dat de verdoving er niet zo komen omdat het allemaal zo snel gaat. Na een half uur vraagt Daphne of Joyce op haar zij wil gaan liggen, dan mag ze kort daarna persen. Hier heeft Joyce wel oren naar. Daarna gaat het nog sneller. Binnen een half uur zet Joyce wederom een wereldprestatie neer. Lizzy Pip wordt 26 februari om 1:19 uur geboren.
Lizzy weegt bij de geboorte 3995 gram en meet 52 centimeter. Als we een beetje terug op aarde zijn bel ik de oma’s op. Ze komen natuurlijk direct met de opa’s richting ziekenhuis. Ook kleine lieve Lone ziet haar zusje voor het eerst. Kusjes en knuffels geeft ze. Ook de kleine panda knuffel neemt ze mee en geeft ze aan Lizzy. Zo schattig.
We zijn nu ruim een week verder en Lizzy doet het goed. Ze zit boven het geboorte gewicht en drinkt heel goed bij mama. Deze week ben ik een week vrij. Dit komt goed uit aangezien we nu niet meer kunnen leunen op Saskia onze lieve kraamverzorgster. We hebben het wederom getroffen, we zijn heel blij met haar.
Voor de mensen die we vergeten zijn een kaartje te sturen zet ik hieronder het geboortekaartje:
Ok, we zijn met z’n vieren naar Parijs geweest. Dit was om eens een prachtig mooie “Fruit de Mer” te eten. We gaven deze 24 uur durende beleving in de lichtstad Parijs de naam “One night in Paris”. Tijdens de terugreis leek het ons alle vier een goed idee om dit voort te zetten. Niet altijd Parijs maar gewoon een leuke gezellige stad waar we dan lekker gaan eten en drinken. Maar dat was maart 2015. Het is nu januari 2016.
Ronald en ik hadden het idee opgevat om voor Jochem zijn verjaardag iets leuks te verzinnen. We haken Robbie aan en boeken een leuk hotel in Brugge. Deze mooie stad is op 2,5 uur rijden en biedt vele leuke restaurantjes in de knusse binnenstad. Alles geregeld en we hebben weer wat leuks om naar uit te kijken. Maar ja… die Gak weet van niets… en dat houden we ook zo tot 16 januari, de dag van vertrek. Haha. Met Daan regel ik dat die datum wordt vast gezet, zodat er niets in de weg staat voor een mooie avond in Brugge. We zullen gaan dineren bij een Bib Gourmand restaurant wat op loopafstand is van ons hotel. Kurt’s Pan is een tip van mijn oud collega van de KvK.
Vrijdag 8 januari bezorg ik, als een klein steekje onder water, twee biertjes op de Vosmaerlaan. Gak snapt hier uiteraard -zonder begeleidend schrijven- niets van en Daan speelt ons toneelstukje vrolijk mee. We zijn officieel begonnen.
Zaterdag 16 januari, iets voor negen uur in de ochtend. Robbie komt me halen en dan rijden we door naar Ronnie. Dan is het nog maar een kort stukje naar Gak. Haha. De enige die nog van niets weet, maar wel over een klein uurtje met ons in de auto zit naar België. We bellen aan en hij komt verbaasd de deur open doen in zijn ochtendjas. “Wat komen jullie doen?” “Ik ga niet trouwen hoor.” Robbie zegt vervolgens: “Wie is er bijna jarig???” Gak, nog steeds niet helemaal op aarde, steekt zijn vinger op. “Dan heb je een half uur om je klaar te maken!” zegt Robbie. We lopen naar binnen, geven Daan en Hidde een dikke knuffel en drinken een lekker bakkie. Als ik er nog overheen kom met de opmerking dat hij ook zijn tas moet pakken is Gak helemaal het spoor bijster. Na het douchen begint het allemaal te landen, helemaal als hij zich beseft dat eerder hij opnieuw twee biertjes heeft gezien. Nogmaals twee keer die Brugse Zot waarmee ik naar binnen liep. Het kwartje is gevallen.
Op weg naar Brugge hebben we een mooie toeristische route. De navigatie in de nieuwe auto van RD is een uitgebreid ingewikkeld apparaat. Onderweg een beetje kletsen en lachen om de afgelopen ochtend en de voorpret die we hebben gehad. Oh oh wat mooi. Gak kan er wel om lachen. Hij vindt het mooi dat we hem zo ontvoerd hebben. Eenmaal aangekomen in Brugge rijden we de garage in onder het hotel. Tassen op de kamer en de stad in. We hebben wel een beetje trek gekregen, dus tijd voor een lunch.
We vullen de maagjes en tikken een fijne wijn met z’n vieren weg. Het genieten als Bourgondiërs bevalt ons wel. We willen deze lijn doortrekken en vervolgen na de lunch onze weg richting de Halve Maan brouwerij waar ze de Brugse Zot biertjes brouwen en ook de zwaardere Straffe Hendrik. We moeten even in het naastgelegen cafe wachten tot onze rondleiding begint, maar dat vinden we niet zo erg. In de leuke entourage proosten we voor de tweede keer maar nu met een Brugse Zot. Cheers boys! De rondleiding is interessant en de gids vertelt leuke feitjes over het bier en de brouwerij. We komen ook nog op het dak van de brouwerij waar we een mooi uitzicht hebben over Brugge.
Na de rondleiding kunnen we nog een Brugse Zot drinken. Nou vooruit dan maar weer. We lusten ook wel een lekker stukje worst. Met Ronnie proef ik ook nog de 11% alcohol tellende Straffe Hendrik. Heel smaakvol, maar je voelt ook zeker dat dit een zwaar biertje is. Rustig nippen dus.
We lopen na deze biertjes richting hotel om ons op te frissen zodat we flitsend aan het diner bij Kurt’s Pan verschijnen. Het is ondertussen gaan hagelen, regenen en sneeuwen. We komen als vier verzopen katjes aan bij het restaurant aan de Sint-Jakobsstraat. De vriendelijke gastvrouw neemt onze jassen aan en zet ons aan de ronde tafel in het midden. Het kleine restaurant biedt plaats aan 20 personen. Heel intiem dus. Als we net zijn bijgekomen van het natte geweld van buiten komt ze met een mooie fles wijn aanlopen. “Kennen jullie mevrouw van der Laan?” vraagt ze aan ons. “Ja”, zegt Jochem, “die ken ik wel!” Hahah. Die lieve Daan heeft zonder dat wij het wisten contact gehad met het restaurant en biedt ons deze fles aan als aperitief. Wow dat is super. Zo zijn wij naast Jochem ook verrast tijdens onze eigen verrassing voor hem. Hahah. Het eten is heerlijk, genieten met de hoofdletter G. Het vier gangen menu bestaat uit een aantal keuzes:
Kreeft/ ganzenlever / appel / truffe de chine aardappel/ julienne van gerookte Osterschelde paling
***
Sint jacobsnoot / zalf van knolselder /impressie van wintertruffel / crumble van spek
( Indien als 1e voorgerecht +8 € )
***
Kabeljauwhaas/ king-krab/ béarnaise van Bloody Mary/ preimousseline
Als laatste vertrekken we uit de zaak. Bijzonder lekker gedineerd. Aanrader zo’n Bib Gourmand restaurant.
Verstandig als we zijn, we zijn immers allemaal 35+, gaan we nog even kijken in wat barretjes en andere tentjes. Biertje hier, wodka Red Bull daar en afsluiten met een broodje döner met een frisje. Oh oh oh, we leren het nooit, maar het is wel gezellig. Ronnie en ik wanen ons in een aflevering van Bananasplit als er een meisje van in de twintig naar ons toekomt en ons doodleuk vertelt dat ze geen BH aan heeft. Ietwat flabbergasted brengen we het gesprek op gang, maar de dame uit Duitsland spreekt verder bijna geen Nederlands. Man man man, wat een zooitje. Keurig op tijd, rond de klok van 05:00 rollen we de bedjes van het hotel in. Eens kijken hoe we wakker worden, maar dat is voor latere zorg.
Een paar uur later zit mijn biologische klok me weer eens dwars. 08:30 uur -is dus amper 3,5 uur nadat ik in bed gestapt ben- word ik al weer wakker. Bloed irritant, maar niets aan te doen. Ik spring onder de douche en dat doet me goed. Ik verzamel mijn spullen en ga beneden in de lobby van het hotel zitten. Op mijn iPhone neem ik het laatste nieuws door. Als ik klaar ben, komen de mannen ook naar beneden. De frisse lucht die we tot ons nemen als we richting het ontbijt lopen heeft een magische helende werking. In een druk tentje bestellen we thee, koffie, omelet en wat broodjes. Even lekker zitten en de afgelopen avond analyseren. We hebben het super gehad, enorm veel gelachen. Een ouderwets goed feestje. Aan de andere kant beseffen we ook dat het best zonde is na het nuttigen van zo’n fijne maaltijd om dit dat in z’n geheel weg te spoelen met bier. We worden ouder en toch, al is het maar na afloop, iets verstandiger. Het is ook zonde dat we nu niet geheel scherp zijn en kunnen genieten van het moois wat Brugge verder te bieden heeft. Maar goed, we gaan er het beste van maken vandaag. We hebben ook niet een hele zware kater. Het broodje en frisje hebben ons achteraf gezien gered. Na het ontbijt lopen we een rondje over het Begijnhof. Het is fris maar buitengewoon zonnig weer. Het levert mooie plaatjes op.
We vervolgen onze weg richting de winkels om nog een kleinigheid voor het thuisfront mee te nemen. Onderweg komen we het Historium Brugge tegen. Het blijkt een mooi historisch verhaal te zijn in een soort Efteling achtige sfeer. Een verhaal over meester-schilder Van Eyck. Informatief en ontzettend leuk gemaakt. Een uur later lopen we weer naar buiten, maar niet voor we nog een mooi uitzicht hebben meegepakt over het bekende Markt plein.
De meeste winkels verkopen de bekende Belgische chocolade. Dit kopen we dan ook om thuis cadeau te geven. Op naar het hotel om de auto te halen en huiswaarts te keren. Na een klein dingetje met een uitrijmunt kunnen we richting Nederland.
Mannen het was me weer een memorabele ervaring. Fijn dat we Gak op deze ludieke manier hebben kunnen ontvoeren voor “One night in Brugge”.
Zaterdagochtend vertrekken we gescheiden van elkaar naar Limburg. Adse en Robbie pakken het moment om rustig aan te doen en te relaxen met wat rodelen in Valkenburg. Ze hebben een lekker dagje. Dan andere club heeft een racefiets… Daar wil je dan graag op rijden op en af die Limburgse heuvels. We laden de fietsen in en na 2,5 uur zijn we in Epen. We zorgen voor een goede bodem in de vorm van lunch. Eitjes en tosti’s moeten er voor zorgen dat we lekker kunnen trappen.
