Het laatste avontuur van het olijke zestal dateert al weer uit 2016. Destijds genoten we van een mooi diner in de fijne stad Maastricht. Nu, een kleine twee jaar later, gaan we weer eens met het vliegtuig. Op naar IJsland. Het land van de Blue Lagoon, de ruige natuur, de mooie watervallen en de bijzondere geisers.

Dinsdag 8 mei

Een dag eerder dan initieel in de agenda gezet vertrekken we. Het komt door de vluchttijden naar het noordelijke IJsland. Deze zijn nogal ongunstig. We besluiten om dinsdag te vertrekken in plaats van woensdag. Het vliegtuig vertrekt om 18:30 uur vanaf Schiphol. Ruim twee uur voordat we opstijgen, treffen we elkaar op Hilversum CS. We staan allemaal in een shirt met korte mouwen, het is namelijk heerlijk lenteweer in Nederland. Dat zal tegenvallen bij aankomst in Reykjavik. Het scheelt wel 15 graden volgens alle appjes. Met de vliegtickets in de pocket hoeven we alleen nog maar de koffers weg te brengen op Schiphol. Hier komt geen personeel aan te pas. We zetten de koffer in een box en na het ingeven van onze gegevens sluit het hek en verdwijnen onze dierbare spullen. Hopelijk op weg naar dezelfde kist met dezelfde bestemming. Haha.

De vlucht verloopt prima. We winnen onderweg wat tijd en komen iets eerder aan. Het is in IJsland twee uur later. Horloges worden goed gezet en we wandelen het vliegveld uit. Richting autoverhuur met een bus. Eenmaal buiten merken we gelijk het temperatuurverschil op. Brrrr. Het is frisjes. Aangekomen bij de verhuur spotten we onze “dikke sloffen” voor deze trip al vrij snel. Wat een beest hebben we gehuurd.

Gak en RD vullen wat papierwerk in. Zij zijn onze bestuurders deze trip. Ik zet een krabbeltje als houder van de credit card en hoofdboeker. Nadat we wat foto’s hebben gemaakt, pakken we onze V8 om eens flink mee te gieren. Gas op het plankje. Onze bestemming is het Reykjavik Lights Hotel. Hier slapen we onze eerste en derde nacht. Het is een goed eind om eens flink te gassen. Man man, wat een power leveren die pk’s in deze auto. Met gemak zes man en bagage er in en dan ook nog zo’n acceleratie. Leuk speelgoed dus. We besluiten om, voordat we in het hotel zijn, kennis te maken met de IJslandse prijzen. We hebben trek na de vlucht en de euforie over de auto. We stoppen langs de kant van de weg bij een rijtje restaurants. Als uitgehongerde beren kiezen we voor een burgertent. Zes hamburgers en wat te drinken. Met een kleine schrik aanvaard ik de rekening. 125 euro met nog wat losse centen. Uhhhmm, ok. We krijgen de mayonaise gratis. Dat is vriendelijk voor die prijs. Ga eens met zes man eten bij de Mac voor 125 euro. Dat zijn aardig wat Big Macs.

We checken in bij ons hotel. De kamerindeling staat weer vast. De duo’s zijn RD & de V, Ads & Bijl en Gak en ondergetekende. We gooien de bagage in de kamer en doen beneden aan de bar nog een lokaal biertje. Dan sluit de bar al weer, we waren dus net op tijd. Het zal nog wel vaker aangestipt worden, maar de prijzen zijn om te janken. Zeker als je iets van alcohol bestelt. Op naar boven, morgen een drukke lange dag. We gaan pitten zodat we fris zijn.

Woensdag 9 mei

Dat tijdsverschil is wat gek. Als ik wakker word, staat er 05:30 op mijn telefoon. In Nederland is het dus 07:30, een prima tijd om met het juiste been uit bed te stappen. Voor IJsland dus extreem vroeg. Een uitgebreid ontbijt staat op ons te wachten beneden. Verschillende broodjes, en beleg. Fruit, yoghurt en muesli. Het staat klaar om te pakken. Koffie erbij met een jus d’orange. Wij beginnen de dag goed. Een bodem leggen voor het avontuur van vandaag.

Bijl moet nog wennen aan het geheel. Hij loopt uit zijn kamer zonder zijn keycard en zo zijn Adse en hij buitengesloten. Zodra hij bij onze tafel is, blijkt hij licht in paniek aangezien hij Robbie niet ziet. “Waar is Robbie?” is het enige dat er uit komt. Ook goedemorgen Bijl 😉 Bij de receptie weet Bijl in zijn beste IJslands een reserve keycard te bemachtigen.

We hebben een mooie dag voor de boeg vandaag. We cruisen via snelweg 1 langs de kust richting het westen van het land. Nadat we hebben uitgecheckt, laden we onze stadsbus weer in en gaan op pad. Onderweg worden we gelijk geconfronteerd met de ruige natuur die IJsland rijk is. De jurist in ons midden valt op dat het ook wat desolaat oogt af en toe. Het woord kende ik nog niet maar hij heeft wel gelijk. Er is een hoop leegte en ruimte en dat maakt IJsland ook wel zo uniek. De eerste stop is een waterval met de naam Seljalandsfoss waar we achterlangs kunnen lopen. Het is een toeristische trekpleister, want het staat vol met bussen. Mensen van georganiseerde groepsreizen zijn ook makkelijk te herkennen aan hun dan nog witte jasje. Het zijn gelijk de vrienden van Ronnie. Hij kan het prima met ze vinden. Zodra we dichterbij komen, worden we gelijk nat. Er hangt door het vallende water een soort nevel overal. Kom je dichterbij is het meer miezerregen. Waterdichte spullen aan, camera gereed en gaan. We maken prachtige foto’s en genieten van ons eerste echte IJslandse bezienswaardigheid. Het pad achter de waterval is goed te bewandelen en zo zien we dit natuurschoon van alle hoeken. Het is soms vechten met de enorme massa aan toeristen voor een foto waar je alleen op staat maar dat mag de pret niet drukken. Tof om te zien dit.

We cruisen weer verder, want we hebben nog een drietal bezienswaardigheden op het programma vandaag. Na drie kwartier rijden komen we bij waterval nummer twee. Deze luistert naar de naam Skógafoss. Het bijzondere aan deze waterval is dat je helemaal naar boven kunt lopen door middel van trappen. Je kan dus zien waar en hoe ver hij naar beneden valt. Het is een aardige beklimming, maar het uitzicht is prachtig. De klim meer dan waard. Je ziet hier heel goed wat het karakter van IJsland is. Een uitgestrekt uitzicht met alle groffe en ruige eigenschappen aanwezig. Adembenemend. Belangrijk om dit op de harde schijf op te slaan. Doet het goed om bij terug te denken als je weer achter je computer op je werk zit. Voer voor een wegdroom momentje.

What comes up must go down, we dalen weer af. Eenmaal beneden wandelen we naar de waterval. Je kunt niet zo dichtbij komen als bij de Seljalandsfoss waterval maar de plaatjes zijn er niet minder om. Avontuurtje dit hoor mannen. Wow. Op naar onze auto en ook dat is zo tof. Elke keer als we met z’n zessen instappen en het gaspedaal gaat naar beneden veren we iets op. Wat een gigantisch ding.

Volgende stop is Vik. Het plaatsje is bekend om zijn zwarte strand. Zowel het strand als de branding ligt vol met gitzwarte kiezels. Tevens zijn hier de bijzondere papegaaiduikers te spotten. Tijdens een verblijf op IJsland kan het zo maar voorkomen dat je op een dag alle seizoen meemaakt. Reden we vanmorgen nog weg uit Reykjavik met een klein zonnetje, hadden we bij de waterval wat bewolking met regen en zo staan we bij de parkeerplaats van Vik in een soort van tornado. Het gaat echt keihard te keer. Striemende regen voelt op je gezicht aan als zandstralen. Heftig. Maar we zijn hier maar een keer dus we trotseren het temperament van de natuur en begeven ons richting het strand. Het is een vreemd gezicht dat zwarte strand. Allemaal kleine stenen en kiezels. De zee is ruig, niet om even relaxed pootje te baden. We spotten ook de papegaaiduiker, zij het kort. Ze vliegen af en aan van boven de rotsen. Door de wind en de regen is het lastig te zien. Net te ver weg namelijk. Het lukt ons niet om een geschikte foto te maken van de beestjes. Als we alles wel zo’n beetje gezien hebbende, vechten we ons een weg terug naar de auto. Een heel karwei met tegenwind, maar uiteindelijk stappen we alle zes zeiknat weer in de auto. We besluiten om in het dorpje Vik ook wat te gaan eten. Een klein etablissement moet zorgen dat onze maagjes gevuld worden. We worden geholpen door een ober die nogal gay is. En dan doel ik op zijn vrolijke houding. De beste man is ook nog eens van Aziatische afkomst. Hij heeft dan wel wat weg van Mister Chang uit de film The Hangover. Zodra het blije ei de bestelling heeft opgenomen, kan iedereen zich wel vinden in die vergelijking. Ik citeer op uiterst subtiele wijze de quote van mister Chang: “So long gayboys”. Het blijkt echter dat de kassa waar de tweelingbroer van mister Chang achter staat, vrij dicht bij onze tafel is. Hopelijk heeft hij het niet gehoord. Als hij niet veel later onze drankjes en eten komt brengen is hij nog even vrolijk. Gelukkig maar. Hij geniet wel van zijn werk.

Na de voortreffelijke lunch vervolgen wij onze trip op snelweg 1 richting een mooie hike. De plaatsnaam is onuitspreekbaar: Fjaðrárgljúfur. Hier bevindt zich een kloof waar je prachtig kunt wandelen. Het is vlakbij onze slaapplek voor de nacht. Voordat we de kloof betreden, leggen we de eerder aangeschafte biertjes in een stromend watertje. Het koude water uit het beekje moet ervoor zorgen dat we een koud biertje hebben na de hike. Een mix tussen luxe en survival met een vleugje creativiteit. Mooi toch! Hulde voor Adse hier overigens. Het is zijn toewijding voor een koud biertje. Als volleerde hikers trekken we door de kloof. Er is niemand te zien. Geen local, geen toerist. Enkel het olijke zestal, de rotswanden en het water. Pure rust. Ook hier weer een aantal kleine watervallen. Zonder een massa aan toeristen eromheen toch wel een veel fraaier aanzien. We wandelen verder. Jochem, Ronnie en Dennis besluiten om bovenlangs terug te gaan. Na een korte maar steile klim lopen ze langs de rotswand terug richting de auto. De foto’s over en weer zijn cool. Kleine poppetjes bovenop de rotswand. Nice. Terug bij de auto wacht ons een koude versnapering. De biertjes zijn flink afgekoeld in het stromende water. We trekken de blikjes open en genieten van het gouden vocht. In de middle of nowhere een ijskoud biertje uit een beekje openen met zes vrienden! Jawel mensen, mooier wordt het niet. Nee nee, echt niet. We zijn zelfs van alle vreugde de prijs van de blikjes vergeten.

Na een kort stukje off-road arriveren we bij ons hotel. Ook hier bekruipt het middle of nowhere idee je snel. Er is weinig behalve een fraai uitzicht. Niet zo gek ook. Van de ruim 300.000 inwoners van IJsland woont tweederde rond Reykjavik. De rest is versnipperd over het land terug te vinden. We checken in. Dit hotel moet nog betaald worden, dus gretig flits ik de credit card er weer doorheen. Dat gespaarde geld komt goed van pas. We rommelen wat in de kamers en pakken dan de auto voor het diner. Na een korte rit komen we aan bij een restaurant waar wat mensen zitten. De kaart is divers en we kiezen allemaal iets lekkers uit. Biertje erbij, lang leven de IJslandse lol. Na het eten willen we nog een bakkie koffie doen. Wat een pech, de koffieautomaat is al schoongemaakt en de tent gaat zo sluiten. Het is pas 21:00 uur maar dat schijnt heel gebruikelijk te zijn hier. We blijven rustig zitten en gaan uiteindelijk als laatste weg. We doen weer eens het licht uit. Dan maar bij het hotel nog een drankje doen. Moet kunnen denken we als we rond 21:30 aankomen. Helaas, ook hier is de tent gesloten. Wat een ellende allemaal. Droevig lopen we naar de kamers. Dan maar pitten. Dit was ondanks de afsluiting een top dag. Veel gezien, mooi avontuur. Sweet dreams gayboys.

Donderdag 10 mei

Ontwaken in IJsland is uniek. Het moment dat je voorzichtig je gordijnen opzij schuift is alsof je in een sprookje bent wakker geworden. Het idyllische uitzicht, de kabbelende beekjes en de ruige rotswanden spreken tot de verbeelding. Efteling eat your heart out.

Het ontbijt is minder dan in Reykjavik. Iets beperkte keuze. Het smaakt verder prima en we kunnen de dag goed beginnen. Vandaag een lange dag op de weg. We gaan namelijk een groot deel van snelweg 1 terug. We rijden naar national park Thingvellir waar zich de Silfra kloof bevindt. Het bijzondere aan deze kloof is dat de tektonische platen van Europa en Amerika bij elkaar in de buurt komen. Ze drijven heel langzaam uit elkaar. Dit uit elkaar drijven levert de zeldzaam mooie Silfra kloof op. Wij gaan hier gekleed in drysuits het ijskoude water in. Water van zo’n 2 graden Celsius het hele jaar lang. Het moet extreem helder water zijn waar je tientallen meters diep kunt kijken.

Nadat we onderweg een lunch gepakt hebben, komen we aan bij het visitor center van het national park. Bij aankomst is het bewolkt en het regent. Hmm, dat is minder. Na een tijdje wandelt Cordelia binnen. Ze vertelt kort wat ons staat te wachten. Een uitleg wat er gaat gebeuren de komende uren. Tussendoor vullen we het papierwerk in, zetten een krabbel en laten Gak als jurist nog even tussen de regels doorlezen. Als hij zelfs zijn handtekening zet, dan zitten we wel snor. Met een veilig gevoel stappen we weer in de auto en rijden achter Cordelia aan. We parkeren de auto verderop en wandelen naar het terrein waar we verdere uitleg krijgen en kunnen omkleden. Zelf hebben we een shirt met lange mouwen en een broek aan. Daaroverheen krijgen we een thermo-onesie. Als die eenmaal aan is, gaat het drysuit aan. Een stug pak wat op je rug wordt dichtgeritst. Na nog wat uitleg over handschoenen, muts en bril worden we helemaal hermetisch afgesloten. De nek krijgt een soort band aangesnoerd. Deze zit strak anders loopt er water in. Niet fijn, maar dat is om een droog pak te houden. Zodra we eenmaal de handschoenen en muts op hebben lopen we richting de kloof. Alle souplesse is wel weg door de stugge pakken maar uiteindelijk bereiken we de entree. Tegen de condens hebben we ons masker vol gespuugd. Deze worden afgespoeld door onze gids en in de juiste volgorde weer uitgedeeld. De flippers gaan aan en dan gaan wij het water in. Voorzichtig dwalen we het trappetje af. Het is ondertussen prachtig weer geworden. Strak blauw en de zon doet goed zijn best. Optimale omstandigheden om zo onderwater te gaan. We zijn er op voorbereid maar het water is ontzettend koud. Brrr. Dit voel je direct aan je lippen, ongeveer het enige lichaamsdeel dat in contact staat met het water. De koude lippen zijn we snel vergeten, want wat we om ons heen zien is adembenemend. Wat is dit prachtig. Kraakhelder is het water en de zon straalt er fraai doorheen. Dit zie je vooral goed wanneer je achter je kijkt. Door de lichte stroom hoeven we weinig werk te verrichten om door de kloof te dobberen. Dit gaat langzaam maar wel vanzelf. Je hebt tientallen meters zicht, zowel in de diepte als vooruit. Zo mooi. De foto’s en filmpjes zeggen meer dan 1000 woorden, scheelt mij weer wat typwerk.

Verderop is een smaller stuk. Hier maken we als grapje alle zes een foto. Dan verbind je door middel van je lichaam de tektonische platen. Gekkies zijn we toch. We slaan linksaf en komen in een grote ondiepe kuip terecht. Hier mogen we nog rustig snorkelen en rondkijken. Ook daagt Cordelia ons uit om te freediven. Ga zo hard mogelijk naar beneden en probeer beneden te blijven. Dit lukt moeizaam door het pak maar het levert wel hilarische taferelen op. Na nog wat foto’s, drijven en ontspanning verlaten we de kloof weer via een zelfde soort trap. Het is een opluchting dat de strakke nekband af mag. Heerlijk: lucht! Terug bij de auto mag ook de rest uit. We kletsen nog wat met Cordelia en na een koekje met choco snellen we er vandoor. De blauwe lucht heeft namelijk plaatsgemaakt voor donker grijs. Het voorspelt weinig goeds. We schudden Cordelia de hand en bedanken haar als gids. Niet veel later, als we in de voiture zitten begint het te regenen. Die ‘vier seizoenen op een dag’ is een terugkerend thema deze trip.

Terug in het hotel van de eerste nacht. Vanavond een mooi diner bij Dill op het programma. We duiken onder de douche, even opfrissen. Na het schoonheidsslaapje volgt ons schoonheidsritueel. We willen bij dit sterrenrestaurant goed voor de dag komen. Het is het enige restaurant op IJsland met een ster. We hebben dan ook hoge verwachtingen. Met een taxi rijden we richting het diner. Saillant detail is dat de beste man geen idee heeft waar het restaurant is. Hij wil een adres zien anders weet hij het niet. Dat vinden wij niet gek, maar heel bijzonder (vrij naar de Luizenmoeder).

Bij ontvangst in Dill worden we naar onze tafel begeleid. In een kleine zaal wat lijkt op een koude kelder gaan wij genieten van onze gerechten en bijpassende wijn. Om op gang te komen krijgen we champagne als aperitief. Belachelijk duur en niet in verhouding met wat er in je glas komt maar oké. We wanen ons even in het casino en gaan all-in. Alle zeven gangen en bijpassend wijnarrangement graag. “Ja maar jongens, alles is toch heel duur daar?” Uuuhmm, ja. Volgende vraag! Laat de amuses maar komen. Deze zijn klein maar wel heel mooi opgemaakt. Aan de smaak moeten we wennen. Dat geldt ook voor de wijn. Niet alles valt goed in de smaak. We scannen voor de grap een fles wijn met de Vivino app. De niet bijzonder smakelijke wijn kost 80 euro per fles. Dat is pittig. Opvallend dat we de smaak dan niet kunnen waarderen. De zalm wordt geserveerd als hoofdgerecht. Deze is smaakvol. Na toetjes en koffie vragen we de rekening. Het is niet het beste sterrenrestaurant waar we gegeten hebben maar wel met stip het duurste. Voor de gein reken ik de het bedrag in IJslandse Kroon om naar Euro. Ik denk dat Gak er nog steeds binnenpretjes over heeft hoe mijn gezicht er toen uitzag. Het bedrag, wat we niet noemen, is schrikbarend. Ik val nog net niet van mijn IJslandse kruk af. Afrekenen lukt niet meer met mijn credit card. Die limiet redden we niet. Hahah. Mijn pinpas staat het gelukkig wel toe. Oke, we lopen weg en laten de kelder achter ons. Dit opmerkelijke hoofdstuk sluiten we en we gaan het Reykjavikse leven in.

Cordelia heeft een aantal tips gegeven van kroegen. We doorkruisen de stad en gaan verschillende pubs in. De biertjes, rum en whiskey smaken goed. Mooie diverse tentjes hebben ze hier. Heel gek maar alles sluit om 01:00 uur. Niets is meer open op wat hotdogkraampjes na. Ook hier heeft onze gids bij het snorkelen een tipje over gegeven. We moesten er een proeven. Zo gezegd, zo gedaan. Midden op een plein in Reykjavik staan we een broodje hotdog weg te tikken. Heerlijk, deze is zeer welkom. Met de taxi terug naar het hotel dan maar. Een klein deja vu momentje volgt. De chauffeur heeft geen idee waar het hotel ligt en hoe hij moet rijden. Nadat hij het adres leest rijdt hij er naar toe. Apart. Alsof de hotels en restaurants hier om de dag van naam wisselen of zo. Ik koop nog een lekker reepje chocolade bij de receptie voordat de lift ons naar de vijfde etage brengt. Mooie dag, weer veel gezien en gedaan. Zodra mijn oor het kussen raakt ben ik weg. Gak kennende is hij 3 milliseconden later ook vertrokken.

Vrijdag 11 mei

Ik schrijf hier 11 mei maar deze dag zal nooit zo herinnerd worden. Het is namelijk de dag dat we met Satan in zee gingen. De dag die we ternauwernood overleefd hebben. De dag dat we door de duivel persoonlijk in de boot genomen worden. De dag dat onze maag op de proef wordt gesteld door het ruige driftige water. Dan hebben jullie een beetje een idee wat ons vandaag te wachten staat, wij toen nog niet.

Door de vele alcoholische versnaperingen staat niet iedereen fris naast zijn mandje. De helende werking van het ontbijt en een douche doen wonderen. We hebben veel zin in de dag want we gaan walvis spotten in Olafsvik. Zodra de administratieve rompslomp van het uitchecken er voor alle kamers opzit, rijden we naar het noorden. De eindbestemming voor vandaag ligt op een kleine 200 kilometer van ons hotel. Langs de kust genieten we weer van de natuur. Het verveelt niet en blijft ons verbazen. Ergens halverwege zien we een dame langs de kant van de weg staan. Ze staat ouderwets te liften. De dame inclusief grote tas mag met ons mee. Ronald staat nog in standje “niet spraakzaam”. Hij ziet het gebeuren en laat het verder voor wat het is. Ze komt uit Polen en we kletsen over van alles. Het is een aardig meisje. Op zo’n 30 kilometer van onze eindbestemming stapt ze met plunje uit de auto. Vlakbij de opstapplaats maken we de omzet van een lokaal bakkertje goed. Eten en drinken wordt besteld. Iets in de maag voor de boottocht is wel fijn, zo redeneren wij. Gak is zo slim om een pilletje te nemen tegen zeeziekte. In de auto onderweg nam hij de eerste al. Qua voorbereiding is er niets mis.

De auto parkeren we een stukje verderop met zicht op de bus waar we ons moeten melden. “Gaillard, yes. With six persons!” zegt de dame. Ik knik haar instemmend toe. “Do you like rollercoaster?” vraagt ze gelijk? De zee is wild en er is verschrikkelijk veel deining. We overleggen maar er is geen andere optie. Als we de dag erna zouden gaan dan missen we onze afspraak bij de Blue Lagoon. We twijfelen en ondergetekende drukt (iets te hard) door. We besluiten de boot op te gaan, wellicht tegen beter weten in. Wederom worden we in een pak gehesen. Ditmaal een waterdicht pak over de normale kleding aan. Ietwat onzeker sluiten we achteraan in de rij die ons leidt naar de boot. We slenteren de boot op en nemen plaats op het voordek. In de haven lijkt de zee rustig. Lijkt! Eenmaal de haven uit zien we golven en voelen we deining. Wow heftig. Met enorme klappen komt de boot neer. Op dat moment is er nog geen vuiltje aan de lucht. Het geeft je direct het gevoel dat je leeft. Striemende wind in je gezicht. Af en toe een een paar liter zeewater aan boord en regendruppels op je hoofd. Niets aan het handje. Nu begint de heroïsche tocht pas echt. De rollercoaster gaat beginnen. Jochem, Robbie, Bijl en Ronald trekken zich terug en gaan achterin zitten. Dit luidt het begin van het einde in. Voorop zijn de klappen heftig en sta je niet droog maar is het een stuk beter onder controle te houden. Dat blijkt echter pas later. Adse en ik vermaken ons nog prima. We maken foto’s, schieten wat filmpjes. Doen wat Insta-stories en hebben schik. Als ik even polshoogte kom nemen zie ik de malheur in de ogen van mijn matrozen. Ze hebben het zwaar en zien er alles behalve fris uit. Toegegeven, mij bekruipt achterop de boot ook hetzelfde gevoel. Mijn maag protesteert. Ik ga snel weer naar voren want dit is geen pretje. Op het moment dat ik weg loop hebben RD en Ronnie nog alles binnen gehouden. Dit verandert later. Na een uur schudden, deinen en stuiteren krijgen we eindelijk rust. We varen langs een diep en ondiep deel van de zee. Hier komen veel walvissen voor normaal gesproken. De spotter van de boot concentreert zich en ziet uiteindelijk een paar dolfijnen. Leuk, maar daar komen we niet voor. De beestjes zijn ook snel weer weg. Er is niet eens tijd om een foto van ze te maken. Ondertussen is de situatie op het achterdek zo dat RD een emmertje water over zich heeft heen gekregen. Om alle viezigheid van hem af te spoelen. Ronnie staat ook bij de railing maar verweert zich kranig tegen de ellende in zijn buik. De tijd verstrijkt en we zien niets meer. Zelfs niet een paar verdwaalde dolfijnen. Dan begint de ellende weer want we varen terug naar de haven. De deining is verschrikkelijk. Samen met Adse blijf zo lang mogelijk voorop de boot. We zijn de enige. Ik houd stug vol omdat ik weet hoe naar het achterin is. Ik ben ijskoud en zeiknat maar blijf voorop. Dan kan ik het niet meer langer houden. Mijn handen zijn verkleumd van de kou en het water is door mijn regenpak heen gekomen. Ik ga de ellende tegemoet achterin. RD en Gak zijn heel ziek. Ze zien lijkbleek. Ik heb zo met die mannen te doen. Bah wat een klotetocht. Ronnie vindt het ook naar maar is gelukkig hersteld en staat niet meer aan de railing. Bijltje had aangekondigd normaal veel problemen op zee te hebben maar nu gaat het prima. Adse schijnt nergens last van te hebben. Hij kan door voor kapitein. Achter op de boot heb ik het ook volgehouden, niet overgegeven. Wel ril ik van de kou. Eindelijk, we zijn terug in de haven. Meer dan de halve boot is ziek en loopt met zakjes om uitwerpselen te kunnen opvangen. De organisatie is zeer schappelijk. Omdat we geen walvis gezien hebben krijgen we een ticket om nogmaals te gaan. Super aardig, wat een service. Mogen wij bedanken voor dit genereuze gebaar! Onze chauffeurs zijn het ergste getroffen. Eenmaal bij de auto kunnen Gak en RD niet rijden. Als klap op de vuurpijl is er ook nog een enorm humoristische grap met ons uitgehaald. Ze hebben met grote zandzakken de auto geblokkeerd. Deze zakken zijn met geen mogelijkheid te verplaatsen dus moeten we eerst 20 keer steken om van de parkeerplek te komen. Bedankt jongens, leuk! Ronnie rijdt naar het hotel. Het is niet ver meer. Er wordt niet veel gesproken in de auto. Gak dommelt gelijk weg. RD zit ook in zijn bubbel en de rest moet ook bijkomen. Verschrikkelijk, wat een ellende. Afzien to the max dit.

Bij het hotel worden we snel geholpen. De natte koude vieze kleding gaat uit en we springen onder de douche. Daarna kleed ik me warm aan en ga onder de deken op bed liggen. Hier was ik aan toe, ik kom helemaal bij. Gakkie doet hetzelfde en sluit zijn ogen voor een kort tukkie. Hij is na de douche redelijk opgeknapt. Bewust hebben we ons diner laat gereserveerd zodat we de lichamen voldoende in staat stellen om te recoveren. Het was nog niet eerder opgevallen maar we zitten weer op een prachtige locatie. Aan de kust die ons vanmiddag zo dwars gezeten heeft staat ons hotelletje. Alles is als nieuw, het hotel is een paar jaar geleden verbouwd. Het eten is goed bij het restaurant. Op RD na bestellen we allen een voor- én hoofdgerecht. RD zijn maag laat enkel een bordje soep toe met wat broodjes. Hij kiest hier voor de “veilige haven”. Sorry voor de woordgrap RD. Ik trek weer een van mijn betaalpassen door de machine en gaan naar buiten. Er ligt vlakbij een geocache. Adse en ik willen IJsland van ons lijstje afstrepen. Uiteindelijk vinden we hem vrij gemakkelijk en lopen door naar de kliffen. Wat een mooi stuk van de wereld is dit toch. Er worden foto’s en filmpjes gemaakt van dit mooie tafereel. Schitterend. Na een beladen dag vol emoties en deining gaan we richting ons warme mandje. We zijn er wel klaar mee voor vandaag. Truste.

Zaterdag 12 mei

We worden rustig wakker en doen alles op het gemak. De laatste hele dag staat in het teken van ontspanning. We worden vanmiddag pas om 13:00 uur verwacht in de Blue Lagoon. Na het ontbijt nemen we afscheid van het hotel met het fraaie uitzicht. We pakken onze dikke sloffen er weer bij voor een trip terug richting Reykjavik. Het weer zit mee, het is strak blauw. Ondanks de zon is het met zo’n 8 graden nog wel wat fris. Voor de verandering een keer wat minder grimmig weer is wel fijn.

Ronald heeft vooraf gereserveerd bij de Blue Lagoon. Zo kunnen we de lange rijen voorbij. Handdoekje van de stapel pakken en naar binnen. We krijgen een bandje om. Hiermee kunnen we de kluis openen en eten en drinken bestellen. Nadat Bijl de hele riolering vakkundig verstopt heeft, lopen we de Blue Lagoon in. Wow wat mooi. De blauwe lucht speelt daarbij een belangrijke rol. Het water is rond de 38 graden. Best warm als je er net instapt. Ik haal snel de iPhone om foto’s en videos te maken. Hij moet waterdicht zijn dus dit moet kunnen. Bij ons verblijf hebben we een gratis gezichtsmasker gekregen. Aan het water wordt het masker uitgedeeld. Je krijg een flinke klodder in je hand en hiermee moet je je gezicht insmeren. Als zes witte spookjes wachten we geduldig 10 minuten voordat we het goedje van ons gezicht mogen afspoelen. Als herboren komen we deze Lagoon uit, dat kan niet anders. Ik voel me direct 10 jaar jonger. Het blijft ons hele verblijf stralend weer.

Bij onze entree zit een gratis drankje. We lopen naar een zwembadbar en bestellen wat lekkers. Wat volgt is een stukje onvervalst mensen kijken. Drankje erbij en kijken wat voor een volk hier allemaal de Lagoon is binnengelaten. Van al dat gluren hebben we trek gekregen. Door naar de lunch. Dat bevindt zich buiten het zwemgedeelte. Dus via de kleedkamer en de entree terug. Handdoek om en shirtje aan is verplicht. Broodje, chipje en nog een biertje. Kost toch niets hier. Wat ook opvalt tijdens zo’n dag in de Lagoon is het aannamebeleid van het bedrijf. Er wordt geselecteerd vanaf een bepaalde maat voorgevel en blond haar. Dat blonde mag ook tegen het wit aanzitten. Geen probleem. En ach, wie zijn wij? Wij ondergaan het. Laten ons helpen door de lagoon blauwe ogen van de lieftallige dames. Ontspannen hobbelen we weer terug. Ons oog is op het stoombad gevallen. Hier zitten we een tijdje in maar persoonlijk vind ik deze niet prettig. Afspoelen en het mooie water weer in. Er zijn ondiepe stukken waar je heerlijk in de zon kan liggen. Hier maken we dankbaar gebruik van. Pure ontspanning, het hoofd leeg. Wat een genot. Het is langzaamaan tijd om te vertrekken en in te checken in ons laatste hotel deze trip. We leveren alles netjes in, kleden ons aan en nemen een kijkje in de Blue Lagoon shop. Bijl koopt nog een 100ml tube hydraterende crème. Een aandenken voor thuis. Belachelijk duur maar een mooi product. Geachte lezer, houd deze crème in gedachten, hierover later meer. Op de terugweg reserveer ik een fijn tentje om bij te eten. Ronnie heeft dit op de terugweg opgezocht en deze eetgelegenheid krijgt goede recensies. Aangekomen bij ons hotel laden we alle spullen uit. Gak en Ronnie parkeren onze stadsbus om de hoek, dat kan niet voor het hotel.

We doen rustig aan en nemen de tijd. Gak en ik lopen naar de Engelse pub. Deze bevindt zich een stuk verderop. Gak bestelt een biertje, althans dat denk hij. De gele vloeistof heeft een vreemde Radler-achtige smaak. Het smakeloze biertje maakt plaats bij Gak voor een potje darten met Adse. Het mooie weer van de Lagoon is omgeslagen in grijze wolken en regen. Ondanks de buien lopen we naar ons laatste restaurant van onze trip. We nemen ieders hoogtepunt door van deze trip. Wat was mooi en bijzonder? Vreemd genoeg noemt niemand de boottocht al zal deze toch wel degelijk bij iedereen bijblijven. De tafel naast ons wordt gevuld met een aantal IJslandse blonde stoten. Heeft de Blue Lagoon een personeelsfeest of zo? Er zit ook een enorme gayboy bij. Tattoo-bob heeft veel vrouwelijke trekjes maar blijkt de vriend te zijn van een van de dames. Hij voelt zich met zes gezonde Hollandse jongens niet op zijn gemak en neemt plaats naast zijn blondje. Hij houdt het IJslandse pareltje stevig vast. Haha, lachen!

We doen een negen gangen menu. Er zit van alles bij en we komen niets te kort heeft de ober vooraf beloofd. Het eten smaakt goed. Kipspiesjes, sushi, kleine hamburgertjes en een fijn toetje toe. Voor de gelegenheid vieren we Bijl zijn verjaardag. Hij krijgt er een schattig sterretje er op. Na het diner zijn Gak en ik er wel klaar mee. We lopen richting kamer, de rest bestelt nog een laatste biertje in het bijzondere IJsland. Morgen naar huis.

Zondag 13 mei

Bij het ontwaken staat er zowel een e-mail als sms op mijn telefoon. De vlucht heeft vertraging. Een beetje voor niets de wekker op tijd gezet. Gak heeft het meegemaakt dat de vlucht dan alsnog op tijd vertrekt. We nemen geen risico. Na het pakken van de koffers rijden we voor de laatste keer met ons monster. Nu richting vliegveld. De verhuurder loopt een rondje om de auto en keurt het goed. Het papierwerk wordt afgerond en we pakken de shuttlebus naar Reykjavik Airport. Inchecken en de douane door, we hebben namelijk nog niet ontbeten. Een mooi moment om terug te komen op de crème van Dhr. Dennis Bijl. Je weet wel, die Blue “50 Euro” Lagoon crème. Zoals gebruikelijk gaan alle tassen, jassen en andere spullen door de scanner. So far, so good. Er wordt een tas uitgepikt. De tas van Dennis. De crème van de Blue Lagoon komt tevoorschijn. Dennis was vergeten om dit in zijn koffer te doen. Er wordt geen uitzondering gemaakt en de tube verdwijnt zo in de vuilnisbak. Goed verhaal Dennis. Leuk bezig. Wij verdenken de dame bij de douane er overigens van dat zij de tube eruit gevist heeft en nu nog aan het smeren is met dit bijzondere goedje. Achter de douane is wat meer diversiteit aan eten te vinden. Versnipperd over het vliegveld wordt het ontbijt besteld en gegeten.

Het laatste geld wat ieder contant in zijn zak heeft zitten moet ook op. Ik koop wat leuke dingen voor de dames thuis. Iedereen gaat een beetje zijn eigen weg. Af en toe kruisen onze wegen. Een melding op de borden: eerder dan verwacht gaat het vliegtuig boarden. We verzamelen de crew en wandelen naar onze gate.

In het vliegtuig doen we de oogjes dicht. We ouwehoeren nog wat en lezen een boekje. Na de landing moeten we het horloge op de Nederlandse tijd zetten. We zijn weer thuis. Adse en ik nemen de trein naar Hillywood. De rest doet nog een hapje op Schiphol.

Fijne vrienden, hartelijk dank voor dit mooie samenzijn. Wat hebben we een enerverend avontuur achter de rug. Van fietsen in Groot Brittannië naar een roadtrip door Frankrijk. Van de Finse Husky naar Maastricht. Wat hebben we een paar legendarische tripjes op onze naam staan. Iets wat we moeten koesteren en waar ik heel zuinig op ben. Het was tof.

Liefs jullie influencing penningmeester.