Ons laatste tripje dateert uit oktober 2014. We bezochten de gave stad Krakau en het indrukwekkende Auschwitz. Vorig jaar deden we niets. Er was de mooie bruiloft van Adse en Ilona en Jochem werd voor de eerste keer vader van Hidde. Robbie en ik volgden begin 2016. Nova en Lizzy zijn naast Hidde ook nieuwe wereldburgers.
Het spaargeld liep op. Er ontstond een stuwmeer van vermogen. DAT MOET OP!!!! Hhahaha. Om wat geld af te romen bedachten we een mooi diner in Maastricht bij de twee sterren tent Beluga. Dit stond voor afgelopen weekend op de planning. We gingen geld stuk slaan met de hoofdletter S en genieten met de hoofdletter G!!!
Zaterdagochtend vertrekken we gescheiden van elkaar naar Limburg. Adse en Robbie pakken het moment om rustig aan te doen en te relaxen met wat rodelen in Valkenburg. Ze hebben een lekker dagje. Dan andere club heeft een racefiets… Daar wil je dan graag op rijden op en af die Limburgse heuvels. We laden de fietsen in en na 2,5 uur zijn we in Epen. We zorgen voor een goede bodem in de vorm van lunch. Eitjes en tosti’s moeten er voor zorgen dat we lekker kunnen trappen.
Jochem heeft uiteraard een mooie route voor ons in petto. Wat zouden we zijn zonder deze half mens, half GPS;-). Het fietsen is prachtig. Niets is vlak, dat is na de eerste kilometers al wel duidelijk. De omgeving is zo adembenemend. Echt genieten dus. We maken een afwisselende ronde richting het Drielandenpunt. Na 30 kilometer zijn we terug bij de auto. Ronnie en Bijl hangen de fiets in de wilgen en gaan in een café zitten. Gakkie en ik pakken nog 20 kilometer extra richting de Gulperberg. Een stevige klim maar ik had hem niet willen missen. We stappen na deze koers in de auto om ons zestal compleet te maken.
Opfrissen in het Zenden hotel en voor een klein borreltje en borrelhapje de kroeg in. We hebben nog even de tijd want we hebben pas om 19:30 uur bij Beluga gereserveerd. We leggen een kleine bodem want we weten niet of we voldoende te eten krijgen straks. Keurig op tijd zijn we aanwezig bij de Beluga. Het is de brug bij de Maas over en we zijn er. We worden naar onze tafel begeleid en beginnen met een mooi glas champagne. Er zijn drie keuzes. We kiezen gerechten van de kaart, À la carte dus. Er is een jubileum menu ter ere van het 15 jarig bestaan of we gaan voor het zeven gangen menu. We kiezen na enig overleg voor het duurste menu, dat is die van zeven gangen met bijpassende wijn. Na wat smaakvolle amuses beginnen we bij de eerste gang. We zijn allemaal onder de indruk van de opmaak en de smaak. De gerechten zijn klein maar allemaal echte kunst stukjes. Work of art! We smullen er van. Er wordt ook flink wijn geschonken. Als het op is worden we gewoon bijgeschonken, dit gaat in een vrij rap tempo. Na alle mooie gangen is het tijd om een koffie te drinken. We worden min of meer gedwongen om richting de bar te gaan. Dat was wel opvallend. Dat doen we dan ook maar niet voordat we de beloofde rondleiding hebben gehad in de keuken. We spreken met personeel. Ze hebben een mooie bijzondere job. Na de koffie nemen we nog wat cocktails tot ons. Elke cocktail wordt afzonderlijk gemaakt en neemt ruim 5 minuten in beslag maar dan heb je ook wat. Dan rond 01:00 uur is het tijd om af te rekenen. De pinpas er door… ogen dicht en op “Ok” klikken. We hebben het afromen zeer serieus genomen deze avond. Haha. Ik persoonlijk heb heel goed gegeten. De gerechten waren mooi, lekker en bijzonder. De wijnen waren goed en ook hier heb ik van genoten.
We willen het niet, nee we willen het echt niet… we gaan het ook niet doen… nee nee!!! Maar we doen het uiteraard toch. De stad Maastricht, de kroegen en gezellige pleinen werken als een magneet op onze benevelde geesten. Als voorgeprogrammeerde zombies lopen we naar het uitgaansgedeelte van Maastricht. Een “paar” biertjes verder en ook een paar kroegen verder gaan we naar huis. Rond 04:00 uur liggen we in ons mandje.
De volgende ochtend bespreken we buiten in de frisse lucht op het terras de avond. Vergezeld door een vullend ontbijtje vertelt ieder zijn ervaring. De wijn ging te hard. Aparte setting met die dance muziek. Niet echt originaliteit in de gerechten zijn zo een paar van de opmerkingen die voorbij komen. We kijken nogmaals wat nu het onderscheid maakt tussen 1, 2 of 3 Michelinsterren.
Eén ster Een uitstekende keuken in zijn categorie (Une très bonne table dans sa catégorie). De ster wijst op een goed rustpunt op uw route. Maar vergelijk niet de ster van een luxueus bedrijf met hoge prijzen met die van een klein restaurant dat ook een verzorgde keuken tegen redelijke prijzen biedt. Twee sterren Een verfijnde keuken die een omweg waard is (Table excellente, mérite un détour). Bijzondere specialiteiten en wijnen. Verwacht geen lage prijzen. Drie sterren Een uitzonderlijke keuken die een reis waard is (Une des meilleures tables, vaut le voyage). Het eten is altijd erg lekker en soms buitengewoon, er worden beroemde wijnen geserveerd, de bediening is onberispelijk, het interieur is stijlvol en de prijzen zijn overeenkomstig.
Iedereen heeft een mooie avond en dag gehad dus wat dat betreft helemaal geslaagd. Na het ontbijt lopen we nog een rondje, halen een frisse neus en gaan op huis aan.
Thanks mannen. Was fijn om weer even samen te zijn op deze bijzondere manier. Laten we kijken of we IJsland voor 2017 op de kalender kunnen zetten.
Het was de bedoeling om een zes maanden verslagje te maken, maar de tijd vliegt zo hard dat het nu een ‘ruim zeven maanden’ verslagje is geworden. En het gaat over onze lieve Lizzy.
Lizzy, we noemen haar ook wel “ons cadeautje” of “LPG” (van Lizzy Pip Gaillard, uitgesproken in het Engels) of “Hakoe” (haar eerste brabbeltje) of “Bollie”, is geboren op 26 februari 2016.
Bollie, omdat ze zo lekker veel rolletjes heeft. Ze is inmiddels ruim in gewicht verdubbeld en weegt ongeveer 9500 gram. Al vanaf haar geboorte houdt ze van lekker drinken. En inmiddels ook eten. Een boterhammetje, fruit, rijstwafels, soepstengels, een gekookt eitje, avocado, noem het maar op en ze lust het. Alles wordt op die kleine zachte dijtjes geplakt. Op dit moment is het bijna afgelopen met de borstvoeding en dan krijgt ze alleen de fles. Dat vindt mama heel jammer, maar het is niet anders.
Lizzy is niet alleen een bollie, ze is ook nog eens lang. Bij de laatste meting was ze 72 centimer. Bovenaan de curve! Ze is ook een heel vrolijk meisje. Ze lacht vaak en huilt weinig. Zet haar in de wipstoel, op de bank of in de box met een speeltje, en het is goed. Ze brabbelt wat af. In papa zijn armen vliegen in de lucht is superleuk! Of ‘dames paard’ op schoot. Ze giert het dan uit. Alleen als ze moe is, honger heeft, of ziek is, laat ze van zich horen. En terecht. Lizzy is in haar korte leventje al twee keer ziek geweest; een keer had ze oorontsteking en de andere keer de zesde ziekte. Heel zielig, maar ze is nu gelukkig weer helemaal beter! Op maandag en dinsdag gaat Lizzy, net als haar grote zus Lone vroeger, naar de rode kabouters. Ze vindt het gezellig om te spelen op de mat met de andere babies. Haar beste vriendin is baby Merel. Ze zijn tegelijk begonnen.
Op woensdag en donderdag passen de oma’s natuurlijk op. Dat is groot feest. Samen met Lone maken ze er altijd een gezellige dag van! Ook gaat ze op woensdag mee kijken naar de zwemles van Lone. Ze wil later ook graag haar zwemdiploma halen, want water vindt ze maar wat interessant! Lizzy heeft sinds de zomervakantie tandjes. Twee onder en er is er nu ook een boven aan het doorkomen. Ze heeft er niet veel last van gehad tot nu toe. Samen met papa, mama en Lone is Lizzy al een paar keer op vakantie geweest; naar Centerparcs Meerdal in America en op campervakantie in Frankrijk. Wat hebben we genoten met z’n allen! De mooiste en verste reis van haar leven staat nog op het programma; in december gaat ze met diezelfde club mensen naar Kaap Verdië!
Lizzy is wel eens het doelwit van wat kleine plagerijen van haar grote zus. Onder de voetjes kietelen, een klein zetje hier en daar, iets te hard knuffelen. Wacht maar Lone, todat Lizzy terug kan plagen! Ze probeert het nu al een beetje door dingen van Lone af te pakken.
Verder zijn Lizzy en Lone heel gek op elkaar hoor. Veel knuffels en kusjes hebben de twee elkaar al gegeven en vele zullen er nog volgen!
Lieve, vrolijke, mooie, relaxte Lizzy! Papa en mama noemen jou niet voor niets ons cadeautje. Je bent na heel lang wachten bij ons gekomen en je was het wachten dubbeldwars waard. Ook al ben je nog maar zeven maanden, je hoort al helemaal bij ons gezin en we willen je voor geen goud missen! Blijf zoals je bent, zonnestraaltje. Mama
Vorig jaar, half juli ben ik met Gakkie naar de Franse Alpen gegaan om daar een paar geweldig mooie beklimmingen te doen. We verbleven toen met ons appartement aan de klim van de Croix de Fer. Dinsdagavond weg en zaterdag weer terug. Ondanks dat het voor mij ontzettend zwaar was en ik echt elke dag verschrikkelijk heb afgezien bleef de euforie me het meeste bij. Als je eenmaal boven bent na zo’n inspanning voelt dat geweldig.
Dit jaar doen we eigenlijk hetzelfde recept. We hebben een iets groter peloton. Ons team wordt met drie man uitgebreid. Ronald aka Ronnie gaat mee met z’n gloednieuwe Canyon racefiets. Vorige maand heeft hij de kuiten getest in Italië en was daar niet ontevreden over. Ook voegen we Aernout aka Jansen toe aan onze tourclub. Hij neemt zijn klassieke Trek racer mee maar heeft een oogje op de gifgroene Bianchi van Team Lotto Jumbo. Hij fietst niet heel veel maar wel regelmatig in de Alpen. De klimmetjes die we gaan doen kent Jansen op zijn duimpje. Mijn oud collega van de ABN gaat ook met ons mee. Jaap, met wie ik vorig jaar ook LBL gefietst heb, heeft ook wel zin om zich stuk te bijten op wat mooie “colletjes” in Frankrijk. Jaap neemt zijn trouwe raspaardje van Specialized mee. Verder neemt hij ook werkelijk waar alle accessoires mee van Specialized. Jochem heeft in de afgelopen maanden een prachtig Cannondale frame geheel naar eigen smaak en wensen zelf opgebouwd tot een zeer lichte klimfiets. Ik neem mijn Isaac mee. Vorig jaar in de eerste afdaling kreeg ik een klapband en heb ik verder op een huurfiets gereden. Hopelijk dit jaar blijft mijn trots heel;-) Vijf man sterk dus richting de hoogtemeters in de Franse Alpen.
Begin dit jaar stuurt Jochem een mail eruit met wat algemene informatie. Datum wordt wederom half juli met vertrek op dinsdagavond 12 juli. Helaas is ons appartement van vorig jaar geheel vol. Waarschijnlijk omdat de Fransen, die 14 juli een feestdag vieren, er een mooi lang weekend van maken. Op zoek naar een alternatief stuit Jochem op Hotel Beyond in Oz speciaal voor wielrenners. Dit hotel biedt half pension. Lekker uitgebreid ontbijt en ‘s avonds een drie gangen diner gericht op fietsers. Dat komt mooi uit. We boeken twee kamers met aankomst op 13 juli. Top, dan kunnen we ons nu serieus richten op de training en voorbereiden op wat komen gaat;-)
Dinsdag 12 juli
De dag van vertrek. We slapen de eerste nacht in Thionville. Dat is in noord Frankrijk en dan heb je al 400 kilometer gehad. Dat scheelt voor de woensdag dan weer. In de namiddag rijd ik naar Apeldoorn om lekker te eten bij Jaap en Gina om vervolgens de spullen te pakken en in de auto te gooien. Ronnie en Jansen gaan met Gak mee. Zij vertrekken vanaf Hilversum met z’n drieën. We spreken af in Eijsden. Dit is in het uiterste puntje van Limburg vlak voor de grens met Belgie. Zowel vanaf Hilversum als van Apeldoorn is dat ongeveer twee uur rijden. We gooien beide auto’s vol met diesel en gaan dan de A2 op. Via het altijd fijne Luik en daarna Luxemburg zijn we snel in Thionville. Hotel Kyriad Design Enzo waar Jochem en ik vorig jaar ook sliepen is dit jaar veel en veel drukker. Vorig jaar stonden we alleen op de parkeerplaats, nu moeten we een plekkie zoeken. De fietsen gaan van de Volvo af en de tassen mee naar boven. We lopen nog even naar buiten maar ik hoor van een vriendelijke Belg bij de receptie dat er verder niets meer open is. We nemen een drankje bij de receptie en gaan dan lekker slapen. Morgen wacht weer een lange dag.
Woensdag 13 juli
Het wekkertje gaat vroeg af. We willen om 07:00 uur weer in de auto zitten. Op nu.nl hebben we afgelopen week kunnen lezen dat er grote drukte verwacht wordt op de Franse wegen. Een deel van Nederland heeft al vrij en ook de Fransen hebben vrij. We gaan op weg en na anderhalf uur pakken we een broodje, een croissantje en een lekker bakkie koffie dan wel thee. Niets aan de hand en we tuffen lekker verder. De kilometers vliegen er af en we zijn snel in Oz. Rond 15:00 komen we aan.
We laden alles uit de auto en maken ons klaar voor de eerste uitdaging. Onze eerste beproeving wordt de Alpe d’Huez. Zowel Jansen als Jaap hebben deze Alpenreus van de buitencategorie al meerdere malen bedwongen. We dalen bij Oz af met de auto en parkeren onder aan de klim richting ons hotel. Vanaf daar pakken we alles wat we nodig hebben zoals eten en kleding en gaan op pad. Over de stuwdam naar beneden richting Allemond en zo verder naar Huez. We hebben 13,5 kilometer er op zitten als we bij de voet van Huez aankomen. Het is nu ieder voor zich, gewoon op eigen tempo naar boven. Het is best fris en het regent een beetje. Ook de wind is goed voelbaar op sommige stukken. Jochem danst weg. Op het moment dat hij gaat staan is hij niet bij te houden. We laten hem rijden omdat het niet verstandig is om bij of met iemand omhoog te gaan. Jaap en ik wisselen af en toe van positie. Bocht na bocht fladderen we omhoog. Het gaat traag maar we gaan vooruit. Het is fijn om de 21 bochten met bordjes af te kunnen tellen naar boven. Dan heb je iets van houvast. Uiteindelijk is Jochem uiteraard als eerste boven gevolgd door Jaap. Ik volg kort daarop. Ik was Jaap kwijt in het dorpje en kon de weg even niet vinden. Al zoekend naar de Tour de France bordjes die ik helemaal over het hoofd heb gezien. Ik rijd verkeerd en kom van een andere kant bij Jochem en Jaap uit. Dit heeft Jansen ook. Kort daarop volgt ook Ronnie. Hij heeft de bordjes wel goed gezien. Well done boys!!! De eerste meters omhoog zitten er op. Ik vond het best zwaar. Wellicht door de korte nacht in combinatie met de reis die er volgde naar de Alpen.
We vliegen lekker naar beneden en door de regen fietsen we naar de auto. Halverwege de klim moeten we de band van Jansen nog wel voorzien van wat extra lucht. Hij zwabberde een beetje en zijn band is echt zacht. Het is al wel redelijk laat geworden ondertussen. Het diner van 19:30 uur halen we niet. Maar eenmaal in het hotel aangekomen is het geen probleem. We kunnen op ons gemak douchen en omkleden.
Het eerste drie gangen menu gaat in rap tempo naar binnen. We hebben enorme trek gekregen en het gaat er allemaal goed in. We smullen er heerlijk van. We nemen een paar biertjes en kijken dan naar de Avondetappe op de Nederlandse televisie. Dan gaat bij iedereen wel het kaarsje uit. We zijn moe en gaan lekker pitten. Morgen staat de Croix de Fer op het programma.
Donderdag 14 juli
We spreken om 08:45 uur af bij het ontbijt. Achteraf gezien niet verstandig want het bruine brood is op en we moeten van alle tafels onze spullen verzamelen om tot een goede bodem te komen. Morgen pakken we dit anders aan. Alsnog is er voldoende te eten. Het beleg op brood is uitgebreid en een eitje is ook lekker.
Op ons gemakt gaan we ons klaar maken voor de tweede tocht. Het is wederom niet geweldig weer. Het is koud, er staat een aardig windje en er is regen voorspeld. Maar dat mag de klim pret niet drukken. Fietsen uit de stalling en warme kleding mee. We dalen met de auto weer af vanaf ons hotel beneden naar de stuwdam. Dat is het officiële begin van de klim. Vlak voor de dam parkeren we de auto en maken ons gereed. Ik ga in mijn lange broek net als gisteren. Ook neem ik mijn windjack mee.
Het begin van de klim door het bos is het zwaarste. Hier zitten echt hele pittige stukjes in. Bij een water punt staat Jochem net als vorig jaar te wachten. Dit jaar hoeft hij gelukkig niet zo lang te wachten. We komen allemaal redelijk snel na elkaar boven. We vullen de bidons, eten een reepje en gaan voor de top van de Croix de Fer op 2067 meter. Na een korte zeer steile afdaling moeten we ook weet een steil stuk omhoog. Jochem en ik zien hier percentages van wel 20% op de Garmin verschijnen. Pfffffff. Bikkelen hoor. Dan na verloop van tijd vlakt het af en heb je nog een kort afdaling. Het laatste stuk is goed te doen. Niet heel steil en loopt lekker naar de top. Net als gisteren op de Alpe d’Huez staan er ook op deze klim fotografen. Ze nemen foto’s van je terwijl je aan het klimmen bent. Ze geven als je voorbij rijdt een kaartje met een nummer er op. De foto kan je dan thuis bestellen. Ondertussen weet ik dat het opvragen van een digitaal bestand maar liefst 11 euro kost. Dan heb je zelfs nog een lage resolutie ook. Een beetje duur maar het zijn wel gave foto’s.
Jochem zit al een minuut of 10 boven te wachten als ik euforisch en trots zonder af te stappen boven kom op de klim. Het is echt koud, helemaal omdat ik zo bezweet ben. Snel de fiets de trap op mee omhoog en warm het café binnen. Brrrrr. Jochem zit lekker relaxed aan zijn thee. Hij vindt ook dat ik het goed gedaan heb. Hij weet namelijk ook heel goed hoe ik vorig jaar boven kwam als een of andere zombie. Hahahah. Ik bestel ook een kopje thee. Dan zien we Jansen en kort daarna Ronald en Jaap ook de top passeren. Netjes hoor, rond een uur of 15:00 is iedereen dus netjes boven op de top. We bestellen een lekker drankje en willen er ook wat te eten bij. Vier maal croque madame en eenmaal croque monsieur. De dame in de keuken, een bijzonder vrolijke dame, is er niet heel blij mee. Zuchtend en steunend loopt ze de keuken in. Het smaakt er niet minder om. Wat gaat dat er goed in zeg na zo’n inspanning. We kletsen nog wat, nemen wat selfies en gaan dan weer naar buiten. Nog wat foto’s voor het bord met de hoogte er op en dan dalen we af. We nemen een korte afslag richting de Glandon maar dat stelt niet veel voor. Dit is misschien honderd meter. We laten nog wel wat foto’s bij het bord maken om vervolgens de afdaling in te zetten. Jaap en ik rijden voorop maar de regen bevalt ons niet echt. Na een tijdje besluiten we te schuilen en wachten we op de rest. Ronnie komt na Jansen en Gak bij ons en dan is het gelukkig al weer lekker droog. We pakken de rest van de afdaling. Heerlijk zoeven door de wind op droog asfalt. Dit is de beloning voor de lange klim. Onderweg nog wel twee keer een korte steile klim maar die overleven we met gemak. Beneden bij de auto proberen we elkaars fiets nog even uit. Kijken hoe het voelt. Jansen is op slag verliefd op de Cannondale van Jochem. Mocht hij er ooit vanaf willen dan is een nieuwe eigenaar snel gevonden dus. Haha.
Rond 17:00 zijn we terug bij hotel Beyond. We hebben ontspanning verdiend. Beneden is een sauna met jacuzzi. De spiertjes even verwennen. Een biertje erbij maakt het helemaal af. Een beetje ouwehoeren en lachen. We hebben toch mooi de akelige klim van de Croix de Fer af kunnen strepen vandaag.
Na de spa treatment staat er boven een BBQ klaar. Vlees, vis, brood met kruidenboter, salade en fruit staan tot onze beschikking. Als uitgehongerde wolven vallen we aan. We stoppen niet met bunkeren totdat we geheel verzadigd zijn. Vandaag zitten we aan de VIP tafel met allemaal mensen die wel uit Nederland komen maar totaal niet te verstaan zijn. Ze komen uit Limburg. Voordat zij bij het diner aankomen hebben wij vakkundig een deel van “hun” tafel bezet. Ze kijken een beetje nors en zijn niet blij met vijf vrolijke jongens aan hun zijde. Hahaha. Uiteraard hebben wij er extra veel schik om. Volgepropt ploffen we voor de tv neer voor weer een aflevering van de Avondetappe. De Tour heeft de kale berg als finish bergop bedacht. De etappe wordt iets ingekort vanwege de harde wind boven op Mont Ventoux. Het wordt een etappe met een mooi verhaal. Froome rent zonder fiets een stuk de Ventoux op na een valpartij met een motor. Mollema doet goede zaken voor het klassement. Na de rebus gaan we lekker een verdieping lager naar de slaapkamers. De klimgeiten zijn moe.
Vrijdag 15 juli
De dag begint met verschrikkelijk nieuws over een aanslag in Nice. Op de boulevard waar veel mensen naar het afsluitende vuurwerk keken voor “quatorze juillet” rijdt een idioot met een vrachtwagen op de mensenmenigte in. Wat heb je toch een zieke mensen in deze wereld.
Voor ons staat vandaag de Galibier op het programma. We pakken de Telegraphe er als vanzelfsprekend bij. Na wat discussie over wat de beste route is besluiten we tijdens het ontbijt dat we naar de voet van de Telegraphe rijden. Niet veel later zwengelt Els, de eigenaresse van het hotel, de discussie weer aan. Ze zegt dat het drie uur scheelt als we vanaf de andere kant de klim benaderen. Hhhmmm… de moeite waard denken we dan. We bespreken het nogmaals en besluiten het advies van Els te volgen. We laden alles in de auto, nemen warme kleding mee en gaan goed voorbereid de route van Els volgen naar de Galibier. Maar ja… na ruim een uur rijden staat op Jochem zijn navigatie een lange rij met rode kruizen. Net op de weg waar wij moeten zijn. Ook zijn er verschillende borden afgeplakt. Hier zijn we niet blij mee op z’n zachtst gezegd. Dat had Els wel even morgen zeggen. We besluiten terug te gaan en een andere col te pakken. Jaap heeft voorafgaand aan Alpe d’HuZes een colletje gedaan om op te warmen. Deze gaan we doen, Col d’Ornon it is! Een klim die goed loopt. Met bijna 11 kilometer en gemiddeld 6% stijgen valt deze in de categorie “goed te doen”. Met het oog op de Galibier hadden we veel warme kleding aangetrokken en meegenomen. Dat is nu niet nodig. Het is in het dal prachtig weer met een graadje of 24. Er staat wel een stevig windje. Dus in plaats van een lange broek en warme handschoenen staan we ons in te smeren bij de auto. Jochem is nog terug gegaan om voor hem en voor mij een korte broek te pakken. Daar zijn we nu heel blij mee. We beginnen aan de klim, hij loopt heel fijn en we hoeven niet extreem diep te gaan. Ook lekker om eens in de zon te fietsen in plaats van regen en af en toe hagel. Jochem en ik komen samen boven aan. Er is daar een restaurantje met relaxte ligstoeltjes in het gras. Dat spreekt ons wel aan. Het is wat fris met de wind maar met een lekker kopje thee en de bezwete spullen drogend in de zon is het prima te doen. Het is tenslotte vakantie dus af en toe in de chill-modus is niet verboden. Haha. We balen van de Galibier maar zo blijft de Alpen bucketlist nog steeds in stand. Deze klim moeten we echt nog een keer doen. Achteraf gezien konden we de weg naar de Galibier wel nemen. Omdat de ene weg is afgesloten hebben ze een andere geopend. Tja... ook dat had Els wel even mogen zeggen. Maar goed... Als Ronald de ontspanning nog iets verder doorvoert en een bakkie bestelt dalen Jochem, Jaap, Jansen en ik af aan de andere kant van de klim. Bassie en de 3 J’s… hahaha. Ook dit is weer zo’n 11 kilometer. Het is een razendsnelle afdaling. Bochten goed te zien dus vol gas naar beneden. Onder aan de klim ziet het er pittoresk uit. Een mooie schilderachtig plaatje met een beekje en een kerkje. Dit samen met de zon maakt beeld compleet. We maken wat foto’s en gaan terug naar boven. Ronald zou er misschien nog zitten zodat we samen de afdaling kunnen doen. Op het moment dat ik boven kom is hij weg. Ik zie de dame van het restaurant de stoeltjes recht zetten dus ik vermoed dat hij net vertrokken is. Ik knal door om de afdaling naar de andere kant te doen. Ook deze afdaling is net als de andere kant goed te zien en perfect af te dalen. Ik kom hem onderweg niet tegen maar hij staat onder aan de klim wat foto’s te schieten. Even later volgt Jaap. Hij is met de andere J’s afgedaald. Maar na een minuut of tien, als we met z’n drieën hebben staan wachten, bevalt het Jaap maar niets dat ze er nog niet zijn. Tot in het dorpje waren ze samen en dat is nou niet heel ver weg. Ongerust stap ik snel in de auto en rijd terug naar het dorp. Bij elke wielrenner goed kijken of het ze zijn en dat is nog knap lastig tegen de zon in. Ik zie ze niet en ben ondertussen in het dorpje aangekomen. Ik kijk voor de zekerheid nog even op mijn telefoon. Gelukkig, ik heb ondertussen een appje gekregen dat ze nog een extra klimmetje pakken. Pffff… opluchting. Geen lekke band, geen ellende waar we niet eens aan willen denken… ze pakken gewoon wat extra kilometers. Eenmaal terug beneden zijn Jaap en Ronnie ook blij dat er niets aan de hand is. We besluiten om terug te gaan naar het appartement. Drie man en drie fietsen. Zou dat passen??? Ronnie en ik samen op de bijrijdersstoel en Jaap stuurt. De fietsen stapelen we voorzichtig op elkaar met doeken er tussen. Het past precies. Bij het hotel aangekomen is de stroom geheel uitgevallen. Een handige Engelsman wilde wel eens weten waar dat ene knopje voor was. Dit zorgt ervoor dat alle stoppen er uit slaan en het alleen met een sleutel weer aangezet kan worden. Laat die sleutel nou net even niet in het hotel liggen. Els en Maarten zijn al op de hoogte en doen hun best om alles zo snel mogelijk te fixen.
Vandaag is de tijdrit in de Tour. Met Maarten gaan we in het naastgelegen chalet zitten en zetten we de Duitse televisie op. Tom Dumoulin is al klaar en heeft een wereldtijd neergezet. Ook zien we Mollema goede zaken doen voor zijn klassement. Froomey komt nog het meest dichtbij en moet iets meer dan een minuut toegeven op de winnaar. Jawel, Tom Dumoulin pakt zijn tweede etappe in deze Tour. Wat een geweldenaar. Dat belooft wat voor de tijdrit in Rio. Als de tijdrit is afgelopen gaan we terug naar het hotel. De stroom is dan snel weer gemaakt. Jansen en Gakkie komen ook aanrijden. Ze hebben de Oulles beklommen en hebben daarna de omgeving met de auto verkend. Ik zet vast de sauna en het de jacuzzi aan. De spiertjes zijn wel toe aan wat ontspanning. Na de opfrissing gaan we eten. Vandaag iets minder lekker. Het smaakt op zich ok maar we zijn niet zo enthousiast als de vorige dagen. Na het eten doen we rustig aan. De 3 J’s en Ronnie gaan hartenjagen en ik rommel wat voor de televisie met mijn telefoon. Biertje erbij en de beetjes in de lucht. Jochem en Jansen willen morgen nog de achterkant van de Alpe d’Huez beklimmen. De rest heeft genoeg geklommen en doet alles morgen op het gemak. Na weer een aflevering van de Avondetappe gaan we pitten. Morgen al weer naar huis. Time flies...
Zaterdag 16 juli
Prachtig weer is het vandaag. Vanaf ons hotel hebben we een super uitzicht op de bergen. Relaxed wakker worden en alvast wat spullen verzamelen. Bij het ontbijt besluit Jansen om toch niet mee te gaan fietsen. Hij blijft met Ronnie boven om wat te kletsen met de dames van het hotel. Gakkie onze ongekroonde bergkoning gaat de afdaling vanaf het hotel nog ff maken om vervolgens weer omhoog te klimmen. Jaap en ik pakken de rest van de spullen, laden de auto in en zijn klaar voor vertrek. We geven Jansen en Ronnie een hand en ook de dames van het hotel. Off we go.
In de afdaling komen we Jochem nog tegen. Toeteren en zwaaien, hij gaat weer als een malle de berg op. Grenoble, Lyon, Dijon, Lille, Metz en dan Liege/Luik aanhouden. Ik begin met rijden en na bijna vier uur neemt Jaap het stuur over. Dit gebeurt bij een tankstation waar we een lekker broodje en croissantje halen. Een mini bakkie koffie vult niet echt maar is wel smakelijk. We hebben nog aardig wat in de tank en vullen het iets aan in Luxemburg omdat het daar goedkoop is. Dat redden we net. Dan navigeren we weer naar Eijsden waar onze trip dinsdagavond begon. Rond 18:00 uur komen we bij het tankstation. Hier gooien we de auto helemaal vol en gaan richting Apeldoorn. Vanaf Eijsden rijd ik weer verder. Alles verloopt voorspoedig en we tuffen lekker door. Jaap is thuis en Gina is blij dat we er zijn. Voor mij vanaf Apeldoorn de laatste 45 minuten. Alleen nog de A1 af. Bij thuiskomst is Lone nog wakker. Ook Lizzy ligt lekker te keuvelen in de box. Ik geef mijn drie meiden een dikke knuffel. Ik ben blij dat ik weer veilig bij de dames ben. Ze hebben me gemist en ik hun ook!
Mannen wat was dit weer geweldig. De foto’s, video’s en het verhaal spreken voor zich. Dit was een mooi tripje. Bedankt voor de gezelligheid.
Hieronder volgen nog de video's, Strava gegevens en gegevens met betrekking tot wattage:
Segment "Alpe d'Huez "Vieil Alpe"" - gereden op woensdag 13 juli
Tijd
Snelheid
Geschat vermogen
VSM
Jochem
1:01:55
11,6
227
999
Jaap
1:12:01
10
297
859
Ronald
1:15:14
9,5
270
822
Bastiaan
1:12:41
9,9
209
851
Segment "Col De La Croix De Fer (To the Summit)" - Gereden op donderdag 14 juli
Tijd
Snelheid
Geschat vermogen
VSM
Tijd tov vorig jaar
Jochem
1:55:47
12,6
201
650
-35:29 minuten
Jaap
2:16:59
10,6
268
549
Nvt
Ronald
2:16:53
10,7
241
549
Nvt
Bastiaan
2:04:18
11,7
195
605
-50:35 minuten
Segement "Col d'Ornon To Hotel" - Gereden op vrijdag 15 juli
Zaterdagochtend vertrekken we gescheiden van elkaar naar Limburg. Adse en Robbie pakken het moment om rustig aan te doen en te relaxen met wat rodelen in Valkenburg. Ze hebben een lekker dagje. Dan andere club heeft een racefiets… Daar wil je dan graag op rijden op en af die Limburgse heuvels. We laden de fietsen in en na 2,5 uur zijn we in Epen. We zorgen voor een goede bodem in de vorm van lunch. Eitjes en tosti’s moeten er voor zorgen dat we lekker kunnen trappen.
