Zaterdag 3 september

De dag van vertrek! Is er eindelijk een warme, zomerse dag in Nederland,  gaan wij weg! Gelukkig gaan we ook naar een land waar het lekker warm en zomers is. En dan niet maar een dagje, zoals hier. Wat een vreselijke zomer kent Nederland in 2011. De natste sinds een jaar of 100. Maar genoeg daarover! Wij gaan naar Kefaloniaaaaaaaa!

Een tas van 22 kilo, een koffer van 33 kilo, twee stuks handbagage, een buggy en een Maxicosi. En dat allemaal in de trein. Samen met Bastiaan, Joyce en Lone. Lone’s eerste rit in de trein overigens. En dat gaat redelijk wel.

We spreken af in hal 3, bali 27. Daar staan ze op ons te wachten. Wie? Wie? Wie? Onze vakantiepartners van dit jaar; Adse, Ilona en Elin! Dat is gezellig!!

Het begint al goed bij de incheckbalie. De steward is niet al te meegaand. Ik moet een kilo uit m’n koffer halen, anders mag deze niet mee. Daar sta je dan, met een rij mensen achter je, die zich natuurlijk rot irriteren. Hadden we maar een andere rij gekozen, hoor ik ze denken. Nou, boek eruit, stuk kaas (nee, ik kan niet zonder) eruit, en dan vindt meneer het goed.

We lopen naar de douane en komen er vlekkeloos doorheen. Nu kan er niets meer misgaan! Achter de douane begint de vakantie pas echt. Als we klaar zijn met de nodige inkopen – twee luchtjes, Rennies, 10 tijdschriften en wat boeken – gaan we ff lekker bij de Burger King zitten om wat te eten. Elin kijkt ondertussen vliegtuigen en Lone drinkt haar eerste smoothie.

Na een tijdje mogen we boarden. Nog even alle luiers verschonen, en we kunnen! Nu gaan we het meemaken hoor, met de dames in het vliegtuig. Voor Elin is het de tweede keer vliegen, voor Lone de eerste keer. De mama’s vinden het best spannend!

Het gaat allemaal redelijk goed. Lone krijgt bij het opstijgen een fles melk. En dat gaat wonder boven wonder goed, ze valt daarna meteen in slaap. Zolang Elin maar iets in haar mond heeft en af en toe even kan lopen, gaat het ook prima. Ook heeft Ilona een tasje met leuke cadeautjes voor haar meegenomen, waarvan ze er telkens eentje mag uitpakken. Aan het einde van de vlucht worden de beide dames het wel een beetje zat, maar al met al hebben ze het prima gedaan.

Eenmaal aangekomen op Kefalonia moeten we een poosje wachten totdat we alle koffers bij elkaar hebben en totdat de huurauto’s beschikbaar zijn. Hierdoor missen we op een haar na de boot die we moeten nemen om naar onze villa te komen. Dat betekent een uur wachten, shit. Gelukkig is er tegenover de haven een aantal restaurantjes, zodat we de maagjes even kunnen vullen met een broodje gyros. Tijdens het wachten komen we erachter dat onze buren voor de komende twee weken hier ook staan; een man met drie vrouwen, dat heeft hij goed voor elkaar. Allemaal zijn ze van middelbare leeftijd. We hoeven er dus niet op te rekenen dat we tot midden in de nacht wakker liggen van de herrie naast ons 😉

Eindelijk komt de boot eraan en kunnen we verder. Eenmaal aan de overkant rijden we achter de autoverhuurders aan richting onze Vatsa Villa. Zij wonen toevallig in de buurt bij ons, vertelden ze ons op het vliegveld. Een kleine 20 minuten later stoppen we bij hun huis en is het nog maar een klein stukje naar de onze; “Hunderd fifty meters to the right is your house.” “Ok thanks!”. We rijden verder, maar de weg wordt steeds slechter. En slechter en slechter. Met drie auto’s achter elkaar (de derde is die van de buren) rijden we in de wildernis. “Ik weet het niet meer hoor Bas, we zitten niet goed!” We stoppen en overleggen even met onze vakantiepartners achter ons. Zij denken ook dat we verkeerd zitten en dat we een eind terug moeten zijn. Dat wordt keren dus. Onze buurman laat tijdens het keren wat lang op zich wachten. Achteraf begrijpen we dat hij tegen een hek is aangereden. Oeps..

Uiteindelijk is ons huis dus 25 meter verder dan dat van de verhuurders, in plaats van 150. Schatten is niet hun sterkste punt. Maar goed, we zijn er!!

De villa is mooi en groot! Een hele grote woonkamer met keuken, drie slaapkamers met elk een badkamer, een mooi terras en een zwembad. Hier gaan wij het de komende twee weken wel uithouden! Top!

Als we alle koffers naar binnen hebben gesleept, de slaapzakjes hebben gevonden en een laatste fles hebben gegeven, brengen we de kleinste dames met gierende banden naar bed! Wat zijn ze lang op geweest vandaag! Niet veel later gaan de ouders ook hoor. Tot morgen!

 

 

Zondag 4 september

Toen we gisterenavond hier aankwamen was het natuurlijk hartstikke donker, dus onze monden vallen open als we ‘s morgens naar buiten lopen. Wat een uitzicht!!! Wat een geweldig mooie omgeving en het huis is nog mooier nu we het bij daglicht zien. Wat een luxe dat we hier mogen verblijven.

We hebben nog niets in huis dus we besluiten om eerst even inkopen te gaan doen. Gisteravond zijn we langs een Carrefour gereden en we denken dat we die wel weer kunnen vinden. Een uur en drie karren vol later, lopen we weer naar buiten. Zo, daar redden we het de komende dagen wel mee.

Na het ontbijt gaan we lekker luieren en genieten aan het zwembad. Eerst hebben we nog even crisis, want Ilona is haar tas kwijt. Overal kijken we. We zouden ‘m toch niet in de winkel hebben laten liggen? Uiteindelijk blijkt dat Bas Ilona’s tas voor de mijne heeft aangezien en heeft meegenomen naar boven. Mannen hè, die zien dat niet…

Elin is een echt watterrat.  Ze is het water niet uit te slaan. Dat kan ook niet anders met al dat speelgoed dat haar moeder heeft meegenomen. We noemen haar ook wel Ilona Smit. Ze houdt namelijk van Jan Smit en ze lijkt op Bart Smit. Overal komt speelgoed vandaan, ook tot groot plezier van Lone. Lone moet wel even wennen in het zwembad. Ze is namelijk alleen maar warm badwater gewend. Dan is dit toch wel een stukkie kouder! Maar als ze eenmaal door is, en in de zwemband zit, schatert ze van plezier.

Onze villa ligt vlakbij een strandje, Vatsa Beach, en we besluiten om daar even heen te lopen om te kijken hoe het eruit ziet. Tijdens de bergafwaartse wandeling, horen we onderaan een auto met gierende banden optrekken. We ruiken het rubber gewoon. En ja hoor, wie komt daar aan; de buurman! Het is niet echt een rijwonder die man. Als hij er aan komt, moeten we aan de kant!

Het is niet zo’n heel groot strand, maar het ziet er wel gezellig uit met een strandtentje erbij. We drinken er even gezellig een biertje. Die ik steeds over m’n glas heen giet…Niet meer gewend hè, die alcohol.

Als we weer terug zijn, frissen we ons even op en gaan we weer terug naar de strandtent. Ze hebben wel een goede kaart dus waarom niet. We nemen brood met tzaziki, bruchetta, inktvisringen, t-bone steak, porkchops en tonijn. En een korst brood voor Lone. Elin eet met papa en mama mee.

Thuis leggen we de dames op bed, die zijn nog steeds moe van de reis en de nieuwe omgeving. We proberen of ze met z’n tweetjes op 1 kamer kunnen, die naast de onze. Daar zit airco in en dan hoeven ze niet bij de papa’s en mama’s op de kamer te liggen. Dan kan iedereen rustig slapen. Hopelijk dan.

Maandag 5 september

Bas maakt zijn eerste harlooptocht in Kefalonia. 13,5 kilometer door een heuvelig landschap in 80 minuten! En dat om 7 uur in de morgen. Wij hebben allemaal diep respect voor hem!

De rest van het gezelschap heeft een super luie dag voor de boeg vandaag. Heerlijk bij het zwembad, boekje lezen en een beetje zwemmen met de dames, die trouwens prima hebben geslapen met z’n tweetjes op 1 kamer. Dat blijft dus lekker zo de komende tijd.

Elin durft al los het zwembad in te springen! Eerst een beetje twijfelachtig van: “Je vangt me toch wel hè?” Maar later gaat ze als een speer!

Tussen de middag eten we lekker een tosti met de zelf meegebrachte kaas, en een broodje worst. Adse zijn slippers zijn stuk, dus hij gaat ‘s middags even de auto in richting Xi beach, een wat groter strand in de buurt. Daar hebben ze vast wel een winkeltje met dat soort dingen. En inderdaad, hij komt thuis met een mooi paar slippers en een duikbril. Deze laatste is helaas niet goed, want hij loopt meteen vol met water. Maar morgen gaan we een dagje naar Xi Beach, dus dan kunnen we ‘m hopelijk ruilen.

Adse is de rust zelve. Geef hem een boek, een vaas water, een paar snoepjes, chipjes, nootjes, koekjes en wat ijs en je hebt geen kind aan hem. Je kunt ook gerust over hem roddelen, want hij hoort het toch niet. Geintje hè, Ads! We luf joe hoor!

‘s Avonds eten we een lekker ongezonde vette pizza. En een wijntje. En een biertje. En later doen we een gezellig potje Yahtzee. Heerlijk hoor, echt vakantie!

Dinsdag 6 september

Na het ontbijt vertrekken we naar Xi Beach. Het is maar een minuut of 20 met de auto.

Het zand van Xi Beach is rood. Of tenminste, niet knalrood, maar roder dan normaal zand. Er wordt gezegd dat het een helende werking heeft als je je ermee insmeert.

De zee is rustig en mooi helder. Top om met de kleine dames in te gaan. En dan doen we dan ook, nadat we alles hebben uitgestald.

Lone gaat voor het eerst van haar leven in de zee. Dat moet op de foto! Ze vindt het leuk! Ze stopt natuurlijk meteen het zoute water in haar mond, die viezerd. Elin spettert als vanouds in de zee met haar zwembandjes om. Ze vindt alles even prachtig. Ook vindt ze het heerlijk om te spelen in het zand met de Nijntje zandvormpjes en het emmertje.

We proberen of de dames tussendoor even een dutje willen doen, zodat we zelf ook even kunnen liggen. Elin doet het goed, maar bij Lone gaat het het minder makkelijk. Uiteindelijk slapen ze allebei. Niet zo heel lang, maar goed.

We hebben de luxe dat we de lunch op het strand kunnen bestellen en laten bezorgen. Biertje erbij! Proost!

Verderop is een berg die met zijn voet in de zee staat. Hier komt klei vanaf waar je je mee kunt insmeren. Dat heeft een zuiverende werking op de huid, zegt men. Ilona en ik moeten dat natuurlijk even aan den lijve ondervinden. Het is niet echt klei dat je kunt kneden, maar je kunt het van de rots afwrijven en dan op jezelf doen. We zijn helemaal grijs en we voelen het trekken op onze huid! Nou, als herboren hoor!

Adse heeft met moeite zijn duikbril kunnen ruilen en waagt een  nieuwe poging in zee. Maar helaas, ook deze loopt vol. Weer ruilen dus. Ditmaal neemt hij een ander model bril en deze doet het wel! Drie maal is scheepsrecht.

Om een uur of drie kunnen we Lone niet meer in toom houden en is het tijd om te gaan. Dan kunnen we haar in bed leggen en nog even lekker bij het zwembad liggen en spelen met Elin.

Vanavond bestaat het diner uit spaghetti met fijngeprakte voorgebakken hamburger. Gehakt konden we namelijk niet vinden in de supermarkt, hihi. Het smaakt er niet minder om. Helemaal omdat het is gemaakt door Adse. Toppertje hoor. Later nog even een gezellig potje rummikub met een wijntje erbij en de dag is weer compleet. Wel jammer dat Ilona wint.

Woensdag 7 september

Bas is weer vroeg uit de veren om een stukje te gaan lopen. Ik ook, want Mini Gaillard weigert om na haar vroege fles nog een uurtje te gaan slapen. Beetje jammer, maar dan spelen we maar een beetje in bed. Al is ze niet al te vrolijk. En ze heeft ook een paar rare blaasjes op haar rug. Dat is geen zonneuitslag. Dit lijken wel waterpokken. Nee hè… We houden het in de gaten.

Als we hebben ontbeten, gaan we lekker aan het zwembad liggen. Met zijn allen weer superrelaxed, beetje zwemmen, beetje lezen. Al voel ik me niet helemaal lekker. Beetje misselijk. Gaat lekker vandaag!

Elin gaat weer als een speer in het zwembad vandaag. Ze springt het water in en eruit, erin en eruit!  Ze heeft nu helemaal geen hulp meer nodig. Oppassen dus dat ze er niet in springt als we er niet bij zijn! Ilona bekijkt de rare blaasjes van Lone en denkt ook dat het waterpokken zijn. Daarom is ze natuurlijk ook zo hangerig en huilerig. Zo is ze normaal niet, arm wijffie. En wat ook ‘fijn’ is, Elin gaat het waarschijnlijk ook krijgen over een paar weken, want ze stoppen alles van elkaar in hun mond en geven elkaar kusjes. Sorry alvast namens Lone!

De zonsondergang is hier werkelijk prachtig! Daar kunnen ze bij Cafe del Mar nog een puntje aan zuigen. En dat gewoon vanaf het terras!

We zouden eigenlijk uiteten gaan vandaag, maar omdat ik nog steeds niet helemaal lekker ben, gaan de heren eten halen bij een taverna in de buurt. Mixed grill, spies, brood en lekkere Griekse salade. Daar lust ik toch ook wel een beetje van.

Donderdag 8 september

Lone is weer vroeg wakker en het aantal blaasjes heeft zich verdubbeld. Vanavond even kijken in Lixouri of daar een apotheek is. Daar gaan we toch ook een hapje eten.

Onze drank, ijs-, koek-, en snoepvoorraad is drastisch geslonken, dus we moeten echt even naar de supermarkt. O ja en misschien is wat beleg handig en misschien nog wat fruit ofzo 😉

Na weer een lekker dagje zwemmen gaan we na het douchen met de auto naar Lixouri. We zijn een beetje te vroeg, want de winkeltjes zijn nog niet allemaal open, het begint te komen. Apotheken hebben ze gelukkig wel. Alleen kennen ze geen menthol poeder. Dat is niet zo mooi voor Lone, die inmiddels van ome Adse de naam “Pokkie” heeft gekregen. Tja, en wat moeten we nu dan?

We eten aan de haven. Het Griekse eten is wel heerlijk trouwens. Na de vakantie moeten we allemaal wel weer op rantsoen, want het is wel vet! We hebben feta, loempia’s, gehaktballetjes, champignons voor en als hoofd hebben Bas en ik een vleesvariatie, Ilona heeft iets met lam en Adse stoofvlees. Elin zou een kipburger krijgen, alleen die komt niet. Gelukkig heeft ze ook genoeg aan een paar hapjes van papa en mama. Ilona en ik gaan na het eten nog even terug naar een apotheek die eerder dicht was. Helaas is ie nog steeds dicht. Als we terug zijn horen we dat de burger van Elin achteraf toch nog werd gebracht. Dat was natuurlijk te laat. De bon was in het Grieks dus we zullen ook nooit weten of we ‘m hebben betaald.

Thuis sluiten we de dag weer af met een potje Rummikub. Weer verloren!

Vrijdag 9 september

Vrijdagochtend begint Bas de dag weer met een loopje. Als ik beneden kom, zitten Adse en Ilona samen verslagen op de bank. Elin is ziek en heeft koorts, lopen spoken vannacht. Ze ligt nu weer te slapen. Arm meissie! Even kijken hoe ze is als ze wakker wordt, misschien gaat het wat beter.

Lone krijgt ook meer en meer last van de pokjes. Dat gaat lekker hier..

Als Elin wakker is, gaat het gelukkig toch wel aardig en we kunnen wel naar een strandje in de buurt rijden. Kunnen we altijd weer terug als het niet gaat. We gaan ook nog even langs die apotheek in Lixouri, die gisteren dicht was, om te vragen of ze hier wel wat hebben voor Lone. En dat hebben ze gelukkig. Iets wat je in Nederland alleen op doktersrecept kunt krijgen, lees ik later op internet.

De weg naar Petani beach is vreselijk. We moeten eerst over een berg om er te komen. En de weg is niet geweldig. Maar wat ik het engste vind, is om in een oude Daewoo Matiz met  drie mensen een steile helling op te rijden en een bocht te maken zonder omheining. Als we eenmaal op het strand zijn, moet ik eerst even bijkomen…

Het strand is wel de moeite waard. Een mooie baai. De golven zijn jammer genoeg wel hoog en de zee is ruig. Dus we kunnen niet de zee in met de dametjes.

Na de lunch gaan we weer. Er is nog een strandje in de buurt die we willen zien; Aghia Eleni. Ik vind het eigenlijk wel eng om weer die weg op te gaan, maar doe toch een poging. Maar de weg naar dit strandje is nog enger en slechter dan de vorige, dus ik durf niet meer. We keren om. Adse en Ilona gaan wel  verder, de bikkels. Het duurt toch niet lang voordat ze ook weer bij onze villa zijn. Het was niet echt een strand, maar wel mooi blauw helder water. Hun airco is ook nog stuk, dat is niet zo mooi met dit warme weer. Morgen maar even bellen met het verhuurbedrijf.

Ondanks dat ze lief speelt, is Elin nog steeds een beetje koortsig. Zij gaat nog even lekker slapen bij papa en mama op de kamer.

Als we gaan douchen gaat Lone helemaal uit haar dak van de jeuk, zo zielig. We smeren haar in met de zalf die we hebben gekocht. Dat helpt wel een beetje. Ook heeft ze veel dorst.

Vanavond eten we gebakken piepers met sla en souflaki. Na deze spannende dag en twee zieke kindjes, zijn we het allemaal wel zat en gaan we vroeg naar bed.

Zaterdag 10 september

Vandaag weer een dagje bij het zwembad. Lone moet de hele dag vermaakt worden. Zodra je haar even neerlegt, gaat ze huilen. Ze is echt niet zichzelf. Dus we zijn de hele dag aan het spelen en troosten en knuffelen. Elin is gelukkig weer koorstvrij.

Ondertussen komen er twee mensen om het zwembad schoon te maken en krijgen we nieuwe handdoeken en beddengoed.

‘s Avonds gaan we lekker uiteten bij taverna Remetzo om de hoek en daar genieten we ook van de supermooie zonsondergang! Elin vermaakt zich hier ook prima, ze loopt de keuken in en de keuken uit.

Zondag 11 septmember

Vandaag blijven we eerst bij het huis, omdat de auto van Adse en Ilona wordt omgeruild voor een nieuwe, vanwege de kapotte airco. Dat is ook prima, want dan kunnen de meisjes eerst even slapen in hun eigen bedje, aangezien dat op het strand nogal moeilijk gaat. Zodra ze zijn uitgeslapen en de nieuwe auto er is, gaan we naar een strandje voor het restaurant waar we gisteren hebben gegeten. Er staat een aardig windje, maar dat maakt het ook wel even lekker fris.

Je kunt het beste met schoenen aan het water in, er liggen nogal veel stenen. Adse spot met zijn duikbril allemaal kleine visjes om ons heen in het water! Brrr wat een eng idee! Ilona wordt ook nog eens door iets in haar enkel geprikt. Gelukkig valt het achteraf mee, geen open wonden 😉

We leggen het speelkleed neer, dan kunnen de meisjes spelen. Al gauw komen we erachter dat Lone het zand veel interessanter vindt dan het speelgoed op het kleed. Helaas ontkomen we er gewoon niet aan dat ze een paar happen neemt, getverdemme. Dat heeft ze niet van mama hoor.

Al met al hebben we hier een heerlijke middag, onder het genot van een Mythos (Grieks biertje). Of twee. Of drie?

Thuis plonsen we nog ff lekker het zwembad in. Wat een luxe toch… heerlijk.

Vanavond eten we thuis weer lekker pizza.

 

Maandag 12 september

Vandaag staan we vroeg op, want we moeten een eindje rijden. We gaan namelijk naar Myrtos, hét bounty-strand van Kefalonia. Dat moet je gezien hebben. We moeten weer door de bergen, maar de wegen zijn niet onverhard, dus ik denk dat ik dat wel durf….

Na anderhalf uur haarspeldbochtjes naar boven en weer naar beneden, zijn we er eindelijk. En niet voor niets.  Het is werkelijk prachtig. Helderblauw water en wit zand. Ook wel met stenen, dus je moet wel wat aan je voeten doen, maar evengoed, prachtig.

De dametjes vinden het hier ook lekker. Ze vermaken zich prima op het strand of in het water.

Tegen een uur of vier zijn ze er wel weer klaar mee en dan aan we weer terug.

Als we met z’n allen thuis nog even een plons in het zwembad doen, zie ik ineens dat Lone twee witte streepjes in haar mond heeft; haar ondertanden zijn door! Dat verklaart dubbel haar gejammer van de laatste dagen! De waterpokken én doorkomende tanden! De lieverd. Gelukkig is het nu achter de rug en hopen we heel erg dat Elin het niet krijgt voordat we vertrekken.

Dinsdag 13 september

Today is ladies day! De mannen gaan cachen, ergens in het oosten van het eiland, dus de dames hebben het rijk alleen bij het zwembad. Als ik met Lone aan het zwemmen ben, krijgt ze enorm de slappe lach. Ze moest niezen en ik doe haar na. Ze komt niet meer bij! Geweldig. Ilona zet het op de film.

Nadat we lekker met de meisjes hebben gespeeld en ze vervolgens lekker in bedje hebben gelegd, ploffen we neer op een ligstoel in het zonnetje. Drankje erbij, boekje erbij, wat kan ons nog gebeuren. Heerlijk.

“Piep!” Groepchat. “We hebben ze gevonden en zijn al op de boot terug!” “Nu al??” “Ja. Wij vinden het ook gezellig” Haha, oeps. Onze ladies day verandert zomaar in een ladies morning. Nou ja, wel zo gezellig als ze weer thuis zijn hoor!

Even later zijn ze er. Ze hebben ook boodschappen gedaan, de toppers. Adse heeft ook weer een paar nieuwe slippers gescoord. Die nieuwe van vorige week zijn namelijk alweer stuk. Wat hij ermee doet, Joost mag het weten. Ditmaal zijn het slippers zonder zo’n ding tussen de tenen, maar met een band over de voet. Heel charmant, volgens Ilona. Maar misschien overleven deze langer.

We krijgen een lekker broodje hamburger als lunch van huiskok Adse. Lekkah. Toch fijn dat ze al terug zijn. Anders hadden we dat toch mooi zelf moeten maken 😉

Elke dag oefenen we met Elin hoe wij heten.

“Wie is dat Elin?” Iloon wijst haar vinger naar Adse.

“Mammaaaaa!” schreeuwt ze uit.

“Nee, ik ben papa.”zegt Adse. “Dat is mama, ik ben papa.”

“Papaaa!!”

“Goed zo”

“En wie ben ik? “Mama!”

“Ja heel goed”

“Wie wie is dat Elin?” Il wijst naar Bas.

“Heeeeeejjjjjjj!!!!”

“Nee, dat is Bas”

“Basss”

“Goed!!!!”

“En dat?”

“Bibi!!”, zegt ze met een big smile en kijkt naar Lone.

“Ja dat is de baby, maar ze heet Lone, L-o-n-e” zegt Il.

“Nono!”

“Ja heel goed Elin schatje!”

“En dat is…….”

“Deesss!”

Haha, geweldig. Elin is zo’n poepie. Straks weer oefenen. Eerst moet ze even Lone de fles geven 

Adse is twee keer de klos vandaag, want hij gaat ook het avondmaal bereiden. Gevulde pasta met gehakt (wederom geprakte hamburgers) en groenten. Daaroverheen geraspte kaas. Heerlijk hoor, die Adse kan wel koken. Na het eten doen we nog een potje Rummikub. Met goede afloop! Ik win!!!

Woensdag 14 september

Het plan is om vandaag naar Platia Ammos te gaan, een strandje bij ons in de buurt. Het begint goed, de wegen zijn goed begaanbaar. Af en toe een klein haarspeldbochtje, maar daar ben ik inmiddels wel aan gewend. Het laatste stuk is alleen jammer. Weer onverhard. Ik durf niet. Adse en Ilona gaan voor om te kijken of het eventueel wel te doen is, dan appen ze als ze beneden zijn. Alleen komen we er achter dat het bereik van de telefoons nul komma nul is. Dus Bas besluit om naar beneden te lopen en hen te vertellen dat we terug gaan. Ik durf toch niet

Een poosje later komen ze met z’n drieën weer omhoog. Ilona haalt me over om toch mee te gaan, de weg is niet smal en we komen niemand tegen. En het strand is heel mooi, niet om te gaan liggen, maar wel om even te gaan kijken. Okeeeee, ik probeer het wel dan.

Het valt inderdaad mee gelukkig. En Ilona had niets teveel gezegd. Het strand is prachtig. Super mooi blauw en helder. Het enige is dat we, om daar te komen, een tweehonderd meter steile trap af moeten. Haha. Tweede belemmering. Ben ik nou zo’n scheiterd of…

Bas, Adse, Ilona en Elin gaan naar beneden. Lone en ik blijven boven. Wij kijken wel vanaf hier. Na een minuut of 10 kijken we even naar beneden en zien we ze lopen, hele kleine poppetjes lijken het wel vanaf hier!

Een tijdje later komen ze met de tong op de knieën weer boven. Pfff dat zal wel niet meegevallen zijn inderdaad. Adse gaat meteen in de auto zitten met de airco aan, haha.

Volgende bestemming; Xi beach! Nog even lekker chillen op het strand. En hoe, we laten ons lekker bedienen op het strand. We nemen eerst een biertje, dan kunnen we even rustig de lunchkaart bekijken. Elin krijgt een bandje om haar pols. Dan mag ze de verdere dag onbeperkt spelen met van alles en nog wat in de zee; een watertrampoline, een wip, een klimkussen etc. Ze vindt het geweldig en is het water niet meer uit de slaan . Lone speelt lekker op het kleed en wij proberen te voorkomen dat ze weer een hap zand neemt. En dat is moeilijk, geloof me. Even later krijgen we lekker lunch op het strand. Het toppunt van genieten.

Als de dames er genoeg van hebben en weigeren te slapen, besluiten we om terug te gaan naar de villa. Kunnen ze even lekker naar bed. En wij kunnen nog even bij het zwembad vertoefen. Het eindigt allemaal in een watergevecht! De vrouwen winnen natuurlijk.

Vanavond gaan we weer eten bij Remezo, dat was de vorige keer goed bevallen. Bas en Ilona willen verse vis eten. Ze mogen ‘m zelf uitkiezen in de keuken. Adse en ik nemen mousaka. Als Lone klaar is met haar speelgoed, wat ik al duizend keer van de grond heb opgeraapt, gooit ze glas water over haar zelf en mij heen. Dat is de zoveelste keer deze vakantie en ik leer er gewoon niet van. Ik moet ‘m namelijk buiten haar bereik zetten, anders gaat het mis. Nu dus weer. We zijn zeiknat. Het papieren tafelkleed ook, dat ze vervolgens uit elkaar scheurt. Elin rent in het rond met twee andere meisjes. Ze wil niet aan tafel zitten. De dames giechelen wat af. Keuken in, keuken uit, en hup daar gaan ze weer. Pats! Daar gaat Elin op de grond! Huilen! Och lieffie toch. Achteraf valt het gelukkig mee. Ondertussen heeft Lone honger en begint keihard te krijsen. Als ik haar melk wil pakken uit de tas die aan de buggy hangt, valt de hele buggy om. Wat een chaos!! Ondertussen probeert Bas om Lone stil te krijgen door met haar door het restaurant wandelen. Tevergeefs. Ze blijft gillen net zolang totdat de speen in haar mond zit. Ppfffff. Even rust.

Na een tijdje komt de eigenaar van het restaurant naar ons toe gelopen. “Maybe you heard them say something, because they were Dutch as well. Do you know why those people walked away?” Er zijn twee mensen het restaurant uitgelopen. We kunnen het eigenlijk niet bedenken. De bediening is goed, wij zijn hier zelfs al voor de tweede keer. Het eten is lekker. “No, why should they, we don’t understand” “Maybe because of Pavarotti?”, vraagt hij. Ik begrijp niet meteen wat hij bedoelt, dus zeg “No….of course not.” Er stond toch helemaal geen muziek op? Als hij weg is concluderen we dat hij de krijsende Lone ‘Pavarotti’ noemt. Oooh shit… zou het? Zouden die mensen zijn weggelopen door onze Lone en de bijbehorende chaos?!! Oeps… Ik schaam me dood. Maar we hebben wel erg gelachen. Wij alleen.

Donderdag 15 september

Vandaag blijven we weer een dagje ‘thuis’. Lekker beetje lezen, af en toe een watergevechtje. Ja soms zijn we geen haar volwassener dan onze kids. ‘s Middags lekker broodje Griekse knakworst met mayo en ketchup. Weer een beetje lezen. Spelen met de kindjes natuurlijk. Elin heeft een nieuwe hobby. Steentjes van het ene bakje in het andere bakje gooien. En het liefst wil ze dat iemand (ome Bas) haar daarbij helpt. Ze kunnen er uren zoet mee zijn! Tot groot plezier van iedereen natuurlijk!

Vanavond gaan we weer eten in Lixouri, bij de haven. Als we zijn gearriveerd, gaan we eerst even een souvenirwinkeltje in. We moeten namelijk wel een magneetje scoren voor thuis. En weet je wat ze hier ook hebben? Slippers!! Adse is zijn nieuwe stappers met band over de voet al weer een beetje zat en hier hangen gewone ‘tussen-de-tenen’ slippers. Nep Havaianas. Tegen beter weten in koopt hij ze. Zouden ze de rest van de vakantie overleven?

We gaan eten in een tentje naast degene waar vorige week waren. Onze buren zitten hier toevallig ook. De serveerster is heel lief. Vooral voor de dames. Ze vertelt over haar neefjes thuis en dat ze ze mist. Ze woont op Kos. We vragen ons af waarom ze niet gewoon bij een restaurant op Kos gaat werken, maar goed.

Elin en Lone maken het ons en de rest van de gasten weer niet makkelijk. Elin wil niet meer zitten, maar lopen. Aangezien we in de haven zitten, moeten we haar de hele tijd in de gaten houden. Straks valt ze in het water en dat moet niet! Lone gooit voor de verandering een glas wijn om, in plaats van water. En de blokkentoren heb ik ook al weer een keer of tien opgeraapt. Misschien is ze even zoet met een stukje brood bij papa op schoot. Elin wil intussen wel weer even zitten. Ook bij ome Bas op schoot. Elin is dol op ome Bas. Gezellig de twee dames naast elkaar, haha. Elin ziet zijn Iphone en roept: “Boe!” Elin wil ‘Koe doet Boe’ doen. Een spelletje. Als je dan op een dier drukt, hoor je het bijbehorende geluid dat dat dier maakt. Ze vindt het geweldig. De overige gasten zien het allemaal aan en lachen, of ergeren zich. De laatsten lopen dus ook weer weg, net als gisteren. Gelukkig is de serveerster weg en als ze terugkomt heeft ze niet in de gaten dat er een tafeltje leeg is. Volgens mij. Het kwam echt weer door ons hoor. Bas is even klaar met de dames en zet ze even bij Adse. Elin klimt op z’n schouder terwijl hij Lone rechtop probeert te houden. Hij schiet in de lach zo van “Wat doen jullie me aan!” Haha wat een chaos weer. We gaan! We lopen nog even het centrum in en eten een ijsje en gaan daarna weer terug naar de villa. Dames naar bed doen!

Vrijdag 16 september

De een na laatste dag vandaag. Maar de laatste hele dag. Wat is de tijd voorbij gevlogen! Niet normaal! Maar goed, we hebben dus nog een hele dag. Laten we er van genieten. Lekker vertoeven we bij het zwembad vandaag. We beseffen ons heel goed dat het de laatste dag is, dus we genieten er nog meer van dan anders. Van de zon, het water, van elkaar, van het broodje tonijn dat Ilona lekker klaarmaakt voor de lunch, van het biertje ‘s middags, van onze lieve spelende kids, van het zoveelste watergevecht. En natuurlijk van het uitzicht, van het huis en van de omgeving. Deze dag vliegt natuurijk voorbij. Altijd als je dat niet wilt. Voor we het weten is het zes uur. Tijd om te douchen, tijd om te beginnen met pakken. Bah. ‘s Avonds eten we een pizza’tje en doen we nog een spelletje. En we zeggen de Griekse avonden gedag. De volgende keer dat het avond is liggen we in ons eigen bed. Bah.

Zaterdag 17 september

We hebben gisteren al zo goed als alles ingepakt, dus we kunnen nog een half dagje genieten. Om drie uur moeten we de villa verlaten. Dan wordt het schoongemaakt voor de volgende bewoners. Raar idee, dat er nieuwe bewoners in ‘ons huis’ komen.

Ondanks dat we nog een halve dag hebben, is iedereen wel een beetje sombertjes. En ik heb reisstress, dat maakt het er ook niet fijner op, haha. Heb ik altijd, heel irritant. In het zwembad in het zonnetje praten we nog even na met z’n allen over hoe we hebben genoten. Tegen enen is het toch echt afgelopen en gaan we douchen en de laatste spulletjes inpakken.

Bas is weer blij dat hij de enorme koffer van Lone en mij weer naar beneden mag slepen op het heetste moment van de dag. Hij kan bijna nog een keer onder de douche. Hihi. Nou, iedereen is klaar en de schoonmaker is ook al gearriveerd, dus het wordt tijd om afscheid te nemen… Dag huis, bedankt voor de mooie tijd!

We gaan nog even naar Argostoli omdat we pas later vliegen. Kunnen we daar nog even een hapje eten. We nemen niet de boot, maar rijden om het meer heen, door de bergen. Onderweg komen we nog even een bergbrandje tegen, waar we gewoon langs kunnen rijden! Doodeng, gewoon tussen de vallende brokken door. Maar aan de andere kant gelukkig, want anders hadden we weer terug gemoeten.

We kiezen een restaurantje langs het water in Argostoli. Lone krijgt een broodje, Elin spaghetti en Adse, Ilona en Bas eten een lekker gyrosje nu het nog kan. Ik heb reisstress, dus ik eet pas weer als we straks met beide voeten op de grond veilig in NL staan. Op een paar stukjes griekse salade na. Ja ik weet het, ik spoor niet. Maar er zijn een paar hele grote vissen die dol zijn op Griekse salade. En het is mooi om het ze te zien verslinden. Na het eten halen we nog een ijsje en daarna rijden we naar het vliegveld. Het is klein en daardoor heel druk.  Bas en Adse brengen de auto’s weg, dan kunnen Ilona, ik en de meisjes inchecken. Als we de paspoorten zouden hebben. En die van ons heeft Bas. Handig. Gelukkig komen de mannen er snel aan.

We wachten buiten tot we mogen boarden. Dat kan allemaal hier. De meisjes gedragen zich tot nu toe prima! Hopelijk blijft het zo, we hebben nog een aardige reis voor de boeg. Tussenlanding op Corfu ook, bleh.

Gelukkig vertrekt het vliegtuig op tijd. Binnen een half uur staan we op Corfu. We moeten helaas het vliegtuig verlaten. Ze moeten tanken en schoonmaken. Shit, Lone sliep net, nadat ze eerst totaal uit haar plaat was gegaan…. En Elin was ook net rustig. Dit is niet ideaal.

Gelukkig hoeven we niet lang te wachten voordat we het vliegtuig weer in mogen. Ditmaal rechtstreeks naar huis. Deze vlucht gaat prima. De dametjes slapen lekker gelukkig.

Nadat we veilig geland zijn en de koffers hebben gevonden, is het tijd om afscheid te nemen. Wij worden opgehaald door Dick en Family Ros door de broer van Ilona. Wel gek ineens dat we elkaar moeten missen. Aan alles komt een einde helaas.

Lieve Adse, Ilona en Elin, we hebben een SUPERTOP vakantie met jullie gehad!

Dank jullie wel!

Dikke kus!