Zondag 14 maart 2010
Vandaag staat een reis op het programma richting Egypte. Met Ronald en Jochem hebben we na het behalen van hun GVB besloten om eens in het buitenland golfen. We gaan naar het plaatsje Taba. Een klein plaatsje dat pas sinds enkele tientallen jaren bij Egypte hoort. Om 11:07 uur pakken Ronnie en ik de intercity richting Schiphol. Daar aangekomen ontmoeten we Gakkie en doen nog wat inkopen. Gakkie alias wetboek sluit nog een even snel een reisverzekering af bij de ABN en dan zijn we klaar om te gaan. We gaan naar de bagage drop off en vervolgens richting de douane. We hebben nog wel zin in een hapje eten en drinken dus gaan ontspannen naar een restaurant. Na een tosti en broodje lopen we richting de gate. Aangezien we richting de vertrektijd gaan kunnen we gelijk door naar het vliegtuig. Op verzoek van Gak zitten we echt helemaal achterin het vliegtuig. 31 D, E en F zijn onze plekken. Mijnheer Wetboek heeft nog een nek kussen gekocht om de vlucht goed door te komen.
Netjes op tijd gaan we om 14:00 uur de lucht in. Als Bas een lekker uiltje ligt te knappen wordt er omgeroepen dat we een tussenlanding gaan maken. De aankomsttijd van 20:00 uur gaan we dus nooit halen. Dit is ff balen. Hier hebben we geen rekening mee gehouden. Uiteindelijk komen we pas om 22:00 uur aan in Taba. Twee stempels en drie controles later zijn we officieel in Egypte. Dan weer een uur later komen we aan in ons resort. Deze reis is ons alle drie wat tegen gevallen. Ook vanwege de tussenstop. Na een redelijk vermoeiende reis belanden we eindelijk op onze hotelkamer. Nadat de kleinste van ons zich tevreden stelt met een paar planken en een matras, overvallen wij de mini-bar. Cola, bier en nootjes verplaatsen zich snel in onze buik, we lijken wel uitgehongerd.
De generaal roept: “Slippers aan en vertrekken!” We lopen rustig door het enorme gebouw, zoekend naar iets wat op eten en drinken lijkt. Helaas is het geluk niet aan onze kant, er is geen gezelligheid meer te vinden in dit enorme verlaten gebouw. Het enige wat je hoort is de zee en onze klapperende slippers. Zijn er überhaupt mensen die een kamer hebben geboekt in dit hotel of zijn we beland in een goedkope horror-film? Gelukkig hebben wij de kleine generaal in ons midden en hoeven we geen angst te kennen. Met zijn enorme sabel baant hij zich een weg door de het doolhof van gangen en trappen. Na deze barre tocht belanden we uiteindelijk weer in room 2316. Onze lopend wetboek leest toch nog even snel de voorwaarden door, maar komt tot de conclusie dat wij al voor een flinke duit hebben gegeten en gedronken. De mini-bar valt namelijk niet binnen het all-inclusieve package. Moe gestreden en mokkend poetsen we onze witte tanden om uiteindelijk tussen de zure lakens in slaap te vallen.
Netjes op tijd gaan we om 14:00 uur de lucht in. Als Bas een lekker uiltje ligt te knappen wordt er omgeroepen dat we een tussenlanding gaan maken. De aankomsttijd van 20:00 uur gaan we dus nooit halen. Dit is ff balen. Hier hebben we geen rekening mee gehouden. Uiteindelijk komen we pas om 22:00 uur aan in Taba. Twee stempels en drie controles later zijn we officieel in Egypte. Dan weer een uur later komen we aan in ons resort. Deze reis is ons alle drie wat tegen gevallen. Ook vanwege de tussenstop. Na een redelijk vermoeiende reis belanden we eindelijk op onze hotelkamer. Nadat de kleinste van ons zich tevreden stelt met een paar planken en een matras, overvallen wij de mini-bar. Cola, bier en nootjes verplaatsen zich snel in onze buik, we lijken wel uitgehongerd.
De generaal roept: “Slippers aan en vertrekken!” We lopen rustig door het enorme gebouw, zoekend naar iets wat op eten en drinken lijkt. Helaas is het geluk niet aan onze kant, er is geen gezelligheid meer te vinden in dit enorme verlaten gebouw. Het enige wat je hoort is de zee en onze klapperende slippers. Zijn er überhaupt mensen die een kamer hebben geboekt in dit hotel of zijn we beland in een goedkope horror-film? Gelukkig hebben wij de kleine generaal in ons midden en hoeven we geen angst te kennen. Met zijn enorme sabel baant hij zich een weg door de het doolhof van gangen en trappen. Na deze barre tocht belanden we uiteindelijk weer in room 2316. Onze lopend wetboek leest toch nog even snel de voorwaarden door, maar komt tot de conclusie dat wij al voor een flinke duit hebben gegeten en gedronken. De mini-bar valt namelijk niet binnen het all-inclusieve package. Moe gestreden en mokkend poetsen we onze witte tanden om uiteindelijk tussen de zure lakens in slaap te vallen.
Maandag 15 maart
Na een nacht vol gezaag, vult onze kamer zich langzaam met de prachtige Egyptische zonnestralen. Onze ogen komen langzaam uit de half zeven stand. Even snel een douche pakken en daarna vlug als echte kudde dieren op naar het ontbijt buffet. Helaas is private Ronnie niet helemaal bij de tijd. Voordat we gingen slapen kreeg ik de opdracht van Bonaparte om de wekker te zetten, en zoals een trouwe soldaat het betaamt voer ik de opdracht naar behoren uit. Alleen was ik even vergeten dat er nog uur tijdsverschil is. Dus in plaats van rustig wakker worden, moeten we ons nu snel haasten om onze eerste Egyptische ontbijt niet mis te lopen.
Na een nacht vol gezaag, vult onze kamer zich langzaam met de prachtige Egyptische zonnestralen. Onze ogen komen langzaam uit de half zeven stand. Even snel een douche pakken en daarna vlug als echte kudde dieren op naar het ontbijt buffet. Helaas is private Ronnie niet helemaal bij de tijd. Voordat we gingen slapen kreeg ik de opdracht van Bonaparte om de wekker te zetten, en zoals een trouwe soldaat het betaamt voer ik de opdracht naar behoren uit. Alleen was ik even vergeten dat er nog uur tijdsverschil is. Dus in plaats van rustig wakker worden, moeten we ons nu snel haasten om onze eerste Egyptische ontbijt niet mis te lopen.
Na de buikjes vol gegeten te hebben, bakkeleien we over de vraag “lopen we de 18-holes vandaag of gaan we ons vermaken in het zwembad? Uiteindelijk kiezen we voor het laatste. Na de gebruikelijke ochtendsessies, in de vrolijke vierkante meter, smeren we ons in en lopen we richting het zwembad. Even onze strandlakens van het hotel ophalen, al mag het de naam strandlaken niet dragen. Dan gaan we op zoek naar drie strandbedjes. Helaas voor de generaal is er weinig vrouwelijk schoon te ontdekken of hij moet zich tevreden stellen met 65-plussers, want die zijn hier in overvloed. Nadat we een paar uurtjes hebben genoten van de zon, is het weer etenstijd. We vertrekken in rijen van acht naar het restaurant. Dit keer hebben we ons tevreden gesteld met een lekkere salade en een glas mineraalwater. Nu nog even een uiltje knappen en we zijn klaar voor de zwembadbar. Op een kruk en tot ons middel in het water genieten Bassie en ik van een heerlijk koud tapbiertje. Ondertussen werkt Gak zijn borstspieren bij door wat baantjes te trekken. Na 500 meter houdt Gak het voor gezien en komt hij ons verblijden met zijn aanwezigheid in de zwembadbar. Wij hebben inmiddels al wat biertjes weggetikt, en zijn niet vies van nog een biertje. Met man en macht proberen we de aandacht te trekken van de barkeepers, die meer aan het lullen zijn met elkaar dan dat ze de gasten bedienen. Elke bestelling is weer een gevecht tussen ons en de barkeepers. Na wat gezwaai en geroep, komt er een wat norse Egyptenaar die al snel de bijnaam ‘Stipje’ van ons krijgt, ons vriendelijk verzoeken niet meer te bestellen vanuit het zwembad. Er wordt hier namelijk niet bediend. Wel raar aangezien we al vier keer eerder besteld hebben. Toch geeft onze vriend “Stipje”, met zijn bekende norse blik, ons de drankjes. Aangezien wij alleen orders opvolgen van de generaal, bestellen we even later weer gewoon uit de zwembad. Al kiezen we nu zorgvuldig voor de barkeeper die ons met een iets vrolijkere uitstraling voorziet van een nieuw vers getapt biertje. Jochem heeft inmiddels weer een prooi in zicht die langs ons loopt, een leuke dame waarmee hij bij lunch zat te sjansen. Helaas is het bier Bassie een beetje naar zijn hoofd gestegen, want met de beruchte zin “O my goodness” weten we meteen welke nationaliteit deze dame heeft. De kansen voor Gak verdwijnen dan ook als sneeuw voor de zon. Helaas voor ons moeten we ons lichamen toch verplaatsen uit het zwembad, want klokslag vijf uur is de bar gesloten. Gelukkig kunnen we onze dorst lessen in een bar even verderop. De avond is nog jong en wij zijn al lekker in de holadiee stemming. Na nog een paar drankjes is ook onze maag toe aan brandstof, even snel douchen en dan naar het restaurant. We maken nog tussenstop om als echte toeristen, ons hoofd te laten vullen met informatie over praktisch zaken en de excursies die worden aangeboden.
Het avondeten viel ons een beetje tegen, dus we hebben ons maar tegoed gedaan aan de zoete taartjes. Maag is weer vol en nu op zoek naar nog wat vertier. Dit vinden we in de Archers bar, met een cuba libre lekker swingen op de Egyptische versie van “Suzanne”, zou VOF de kunst hier zijn royalty’s voor ontvangen? Vooral Bassie haalt al zijn dans kwaliteiten uit de kast en gebruikt de volledige dansvloer als zijn eigen domein. Gelukkig is de gemiddelde leeftijd in deze bar een stuk lager en probeert Gak zijn versiertrucs uit op een leuk uitziende Engelse jongedame. Toch was zij niet de nieuwe mevrouw Gottmers. Na een mooie eerste dag in Egypte en na een lange monoloog van de generaal op ons balkon, sluiten we deze dag af door heerlijk onder invloed van wat alcohol diep in slaap te vallen.
Dinsdag 16 maart
De volgende ochtend worden we rond klok van negen wakker met een klein beetje brak gevoel. Voor Gak was het meer een braak gevoel. Helaas laat de zon ons in de steek, 7 uur gevlogen en dan hebben we dit. Dus na een stevig ontbijt besluiten we dat vandaag een mooie dag is om dat gene te gaan doen waaruit het idee is ontstaan voor deze vakantie. Jawel we gaan lekker golfen. Naast het hotel ligt namelijk een prachtig gelegen 18-holes tournament baan. Dus ons tour-schoenen en handschoentjes aan, wat extra ballen mee en de pro’s zijn er klaar voor.
Dinsdag 16 maart
De volgende ochtend worden we rond klok van negen wakker met een klein beetje brak gevoel. Voor Gak was het meer een braak gevoel. Helaas laat de zon ons in de steek, 7 uur gevlogen en dan hebben we dit. Dus na een stevig ontbijt besluiten we dat vandaag een mooie dag is om dat gene te gaan doen waaruit het idee is ontstaan voor deze vakantie. Jawel we gaan lekker golfen. Naast het hotel ligt namelijk een prachtig gelegen 18-holes tournament baan. Dus ons tour-schoenen en handschoentjes aan, wat extra ballen mee en de pro’s zijn er klaar voor.
Om half twaalf scheuren we in een golfkar, al denkend aan de film Navy Seals, naar de eerste hole. Met in onze kielzog een ontspannen Bassie die als een volleerd golfkar rijder over de paden crosst. Vandaag is hij Jan Paparazzi en wordt hij al snel ook gepromoveerd tot chef ballen zoeker. Bij de eerste hole aangekomen analyseren we even kort de baan en slaan we onze eerste bal van de dag weg. De bal van Ronnie belandt keurig op de fairway, helaas heeft Gak minder geluk, want de eerst zoektocht naar een bal is een feit. Gak herstelt op de volgende holes en slaat al gauw een aantal pars. Ronnie is na drie holes niet alleen het gevoel kwijt, maar ook een aantal ballen.
Af en toe wordt er gevloekt en vliegen er wat plaggen door de lucht, maar op zich gaat het zeker niet slecht voor een eerste keer op een 18-holes baan. En toegegeven de baan ligt er erg mooi bij, aan de ene kant een berg aan de andere kant kijken we uit op zee, met aan de overkant Jordanië, Saoedi-Arabië en Israel. Zo brengen we al golfend de dag door, lekker ontspannen met tussendoor een overheerlijke hamburger.
Zelfs Bassie slaat ook een bal, al moet hij daarvoor eerst een aantal keren over de bal heen maaien. Geef hem een helm, een knuppel en een handschoen en een nieuwe ster in het honkbal is geboren. Nadat we ons met succes door de 18-holes hebben heengeslagen, lopen we terug naar het hotel. Een biertje hebben we wel verdiend na zo’n intensieve sportdag. ‘s avonds eten we weer in de kantine en al snel weet Bassie welke saus hij voortaan met rust moet laten. Een enorme hete zweet aanval treft zijn voorhoofd. Gelukkig doet een koud biertje wonderen en al snel kan hij het servet van zijn voorhoofd afhalen. Na het eten nog even een afzakkertje halen in de Archers bar. Helaas was het vrij snel afgelopen voor ons, ook wij zijn de dertig gepasseerd, en vertrekken we naar onze kamer. Daar aangekomen begonnen de zaagmachines al snel op volle toeren te draaien. Na een half uur geluisterd te hebben naar deze prachtige klanken pakte ik mijn matras om van de badkamer een slaapkamer te maken. Hier vond ik eindelijk de stilte die ik zocht, waardoor ik al snel werd bevangen door de slaap.
Woensdag 17 maart
Weer laat de zon ons in de steek, hopelijk ontwaakt hij na het ontbijt uit zijn slaap. Nadat hij ons de order heeft gegeven om Petra te gaan boeken gaat de tiny general na het ontbijt alvast op zoek naar de beste plaats aan het zwembad. Terwijl hij wacht op de eerste zonnestralen, staan Bassie en ik in de centrale hal te wachten op onze Vlaamse reisleidster. Ze heeft waarschijnlijk de gewoontes overgenomen van de plaatselijke bevolking, want nadat ze gisteren niet is komen opdagen is ze vandaag 20 minuten te laat. En dat gaat van onze baktijd af. Bassie spot haar gelukkig als eerste en trekt haar direct aan het jasje. Want nog voordat ze naast ons komt zitten, komt er uit elke hoek van het hotel toeristen op haar afgevlogen. Na wat verwijten van een overhitte bejaarde Duitser over een bepaalde reis, helpt ze ons toch als eerste. In een poep en een scheet zijn we ruim 500 euro lichter. Maar nu hebben wel een mooie trip geboekt naar Petra in Jordanie, een van zeven wereldwonderen. Nu kunnen ook wij eindelijk wat kleur opdoen. Helaas is de zon nog niet ontwaakt en met de wind is het zelfs fris te noemen aan het zwembad. Na een middaglunch is het nog steeds bewolkt en besluit Gak om dan maar 9-holes te gaan lopen. Bassie en ik blijven bij het zwembad, wachten op betere tijden wat betreft de zon. Maar de zon laat zich die dag niet meer zien en wij zoeken ons heil dan maar aan de bar.
Woensdag 17 maart
Weer laat de zon ons in de steek, hopelijk ontwaakt hij na het ontbijt uit zijn slaap. Nadat hij ons de order heeft gegeven om Petra te gaan boeken gaat de tiny general na het ontbijt alvast op zoek naar de beste plaats aan het zwembad. Terwijl hij wacht op de eerste zonnestralen, staan Bassie en ik in de centrale hal te wachten op onze Vlaamse reisleidster. Ze heeft waarschijnlijk de gewoontes overgenomen van de plaatselijke bevolking, want nadat ze gisteren niet is komen opdagen is ze vandaag 20 minuten te laat. En dat gaat van onze baktijd af. Bassie spot haar gelukkig als eerste en trekt haar direct aan het jasje. Want nog voordat ze naast ons komt zitten, komt er uit elke hoek van het hotel toeristen op haar afgevlogen. Na wat verwijten van een overhitte bejaarde Duitser over een bepaalde reis, helpt ze ons toch als eerste. In een poep en een scheet zijn we ruim 500 euro lichter. Maar nu hebben wel een mooie trip geboekt naar Petra in Jordanie, een van zeven wereldwonderen. Nu kunnen ook wij eindelijk wat kleur opdoen. Helaas is de zon nog niet ontwaakt en met de wind is het zelfs fris te noemen aan het zwembad. Na een middaglunch is het nog steeds bewolkt en besluit Gak om dan maar 9-holes te gaan lopen. Bassie en ik blijven bij het zwembad, wachten op betere tijden wat betreft de zon. Maar de zon laat zich die dag niet meer zien en wij zoeken ons heil dan maar aan de bar.
Eerst wat indrinken bij de zwembadbar om daarna in een andere bar alle 5 de verschillende cocktails uit te proberen. Een ding weten wel, een bloody-mary is niet zuipen, maar het gaat wel weer een gezellige avond worden. Snel even het lijf schoonmaken en op naar de kantine voor weer een uitgebreid buffet, waar vooral de Engelse toeristen van smullen. Die zijn dan ook dit voedsel gewend. Na het buikje volgegeten te hebben met vooral brood en salade afgespoeld met een biertje, gaan we naar de courtyard. Hier gebeurt het allemaal, wat drinken en entertainment betreft. Al is het vooral gericht op de wat oudere toeristen.
Lurkend aan een waterpijp met appelsmaak en genietend van een cubra libre blijven we toch even hangen op courtyard. Al is de muziek vreselijk, toch bedenkt Bassie zich geen minuut om zich meteen aan te sluiten bij polonaise. Als een bedreven polonaise loper sluit hij achteraan en swingt hij met de oudjes mee.
De waterpijp is inmiddels uitgerookt en onze glazen zijn leeg. Het is dus weer tijd voor de Archerbar, We lopen de Archerbar binnen en de barmannen groeten ons met zoals altijd een uitgestoken hand. We bestellen weer onze huidige recept en Bassie gaat meteen verder waar hij op de court-yard is gebleven, namelijk zijn nieuwe dansmoves uitproberen. Vooral op de muziek van MJ en ABBA komt Bassie het beste uit de verf. Als de wieken van een Oudhollandse molen zwaaien zijn lichaamsdelen door de lucht. Hierdoor is hij waarschijnlijk ook de enige die zich op dansvloer bevindt, aangezien niemand graag een klap van deze wieken wil krijgen. Jochem is inmiddels in gesprek geraakt met een Engels stel en al snel staan we met ze vijven een wodka weg te tikken. Althans dat dacht ik, uiteindelijk heeft Gak het drankje achter de bar leeg gekieperd en heeft Bassie zijn wodka overgegoten via zijn mond in mijn bier. Dit alles hoor je natuurlijk weer pas de volgende dag. Al snel hebben we het enorm naar ons zin en genieten we van de opzwepende muziek en van de alcohol die we tot ons nemen.
Om twee uur ’s nachts worden verzocht de Archerbar te verlaten. We besluiten om nog even naar het strand te gaan. Al snel hielden het Engelse stel de eer van de Engelse toeristen hoog, Neil stond tegen een muurtje bij het zwembad zijn urine te lozen terwijl zijn vriendin languit op de trap licht. Op het strand aangekomen stonden Neil en ik te schreeuwen naar de overkant van de baai en ontfermen Bassie en Jochem zich over zijn vriendin die blijkbaar een beetje emotioneel is. De strandtijd was van zeer korte duur, want Neil trekt zonder wat te zeggen zijn vriendin ineens mee en vertrekt naar hun hotelkamer. Wij blijven verbaast achter, maar al snel besluiten wij ook onze bedden op te zoeken. Tijdens de terugtrekking van de troepen, komt bij Bassie weer het exhibionisme naar boven en al snel waggelt hij met zijn broek op zijn enkels en zijn slurf uit zijn boxer door de gangen van het Hotel. Gelukkig roept de generaal hem als snel tot de orde door zijn boxer aan flarden te scheuren. Aangezien de terugtrekking niet helemaal zonder geluid is gegaan, rinkelt al snel de telefoon op onze hotelkamer. Wij worden vriendelijk verzocht minder geluid te produceren maar zoals een echt rechtenstudent het betaamt ontkent Gak alles.
Donderdag 18 maart
Ja daar gaat de wekker weer en deze keer zou ik hem het liefst het raam uitgooien ware het niet dat het gaat om mijn mobiel. Langzaam ontwaken we uit een diepe slaap, helaas voor ons is de man met de hamer rustig onze voorhoofden aan het bewerken. Maar gelukkig hebben we daar een wondermiddel voor, genaamd Advil. Ga dus nooit zonder deze pareltjes op reis, want ze kunnen een dag weer helemaal goedmaken. Even snel de gebruikelijk ochtendscheten, urine lozen, een warme douche en we zijn gereed voor het ontbijt. Dit is gelukkig het beste van de drie maaltijden die we op een dag krijgen. Heerlijk gebakken eieren of een omelet met toast. Ook de croissant valt bij ons in de smaak. Na het ontbijt zijn we redelijk weer aanspreekbaar en dat is maar goed ook, want we hebben een zware dag van luieren aan het zwembad voor de boeg. Na wat relaxte uurtjes aan het zwembad besluiten we dat het tijd is voor het katervoedsel bij uitstek, namelijk hamburgers met patat. Helaas voor mij valt de hamburger als een steen in mijn maag en veroorzaakt hij wat kleine problemen in mijn darmen. Vanaf dat moment heb ik de rest van de vakantie hier last van. Ook Bassie en Gak worden al snel geconfronteerd met de zogenaamde “vloek van de farao”. Wij zijn dan ook snel een veel geziene gast op de WC. Maar ook hier is een middel voor dat wij als eerste in onze toilettas hebben gestopt, genaamd diarreeremmers. Morgen staat Petra op het programma en dat betekent een piepende wekker om 6:00 in de ochtend. We gaan dan ook snel na het eten ons bed op zoeken. Helaas voor mij beginnen die twee kanonnen al weer snel te donderen en verhuis ik weer met matras en al naar mijn vertrouwelijk plek in de badkamer. Hierdoor hoop ik toch nog wat slaap mee te kunnen pakken.
Vrijdag 19 maart
Om 6.00 in de ochtend gaat de wekker, ik kijk naar rechts en zie Bassie al weer slaperig onder aanvoering van een scheet zijn ochtendurine lozen in het toilet. Ja dat is even anders wakker worden dan een kus van mijn vriendin. Na het douchen gaan we kijken of de kantine al open is. Na 5 minuten kunnen we aanvallen en genieten we even lekker van ons ontbijt als of het onze laatste is. Om 6.50 moeten we aantreden in de lobby van het hotel en worden we verzocht plaats te nemen in een van de busjes. Hier kunnen we genieten van wat heerlijke Arabische klanken. Zoals gewoonlijk zijn er altijd mensen te laat, maar gelukkig wijst Bassie deze mensen daar op door duidelijk even op zijn klokje te tikken. Zo de toon is weer gezet voor deze dag. Na een kwartier vertrekken we eindelijk en zijn we op weg naar de stad Petra.
Aangekomen in de haven voor de overtocht naar Jordanië is het weer geduld hebben. Eerst weer zo’n achterlijk briefje invullen, hoe zo bureaucratie, en pas na een uur mogen we door de douane. Als eerste door een metaaldetector en daarna staan er weer een aantal Egyptenaren je paspoort vol te stempelen, waarna je paspoort bij de uitgang, nog geen meter verderop, nogmaals gecheckt wordt op stempels. Eindelijk kunnen we op de boot stappen, even drie kwartier onze ogen dicht en wij zijn in Jordanië. Voordat we de boot af kunnen, moeten we eerst via de brug voor een aantal nieuwe stempels. In Jordanië worden we opgewacht door onze Engels sprekende gids, al snel blijkt dat hij over portie droge humor beschikt. Samen met hem lopen we door het havenstadje, wat meer lijkt op een filmset in Hollywood dan een Arabisch vissersdorpje, naar de bus. Na drie kwartier in de bus stoppen we even, zodat volgens de gids iedereen even kan plassen als men moet. Maar al snel blijkt de ware reden van deze stop, we moeten de plaatselijke economie even spekken door allemaal toeristisch rommel aan te schaffen. Aan ons hebben ze niet echt veel al koopt Bassie nog even prachtige koelkastmagneet van de stad Petra. Goed gedaan ouwe! Na een half uur worden we verwacht bij “The green bus”, ik herhaal “The green bus” en voor de mensen die mij niet hebben gehoord wij zitten in “The green bus”. Iedereen is weer binnen en we zijn weer op weg, al snel zien we het prachtige landschap waarin de stad Petra is verborgen. Onze gids vertelt vol trots dat in dit unieke landschap de blockbusters Star Wars, Indiana Jones and the Last Crusade en Lawrence of Arabia deels zijn opgenomen. Ook recent hebben de makers van Transformers 2 hun weg naar deze magische plek gevonden. Voordat we de stad Petra mogen bezoeken, hebben we eerst nog een lunch. Dit maal mogen we het eten in de kantine van het Marriot beoordelen. Na een prima lunch van een uur gaan we dan eindelijk echt op weg om het wereldwonder te aanschouwen.
Aangekomen op een enorm parkeerplaats vol met bussen worden ons nog even kort de spelregels uitgelegd. Dit maal is ons huiswerk niet alleen het onthouden van “the green bus” , maar ook de cijfers 03 van het nummerbord. Gelukkig hebben wij een Master in alles in ons midden en hoeven Bassie en ik ons geen zorgen te maken over dit ingewikkelde vraagstuk. De gids gaat ons voor op het pad richting de stad Petra. Wij lopen aan de rechterkant, want aan de linkerkant word je anders ondersteboven gelopen door een stel opgejaagde paarden. Deze paarden worden door de lokale bevolking gebruikt als vervoersmiddel voor toeristen richting de stad Petra. Hierdoor pikt een van de armste bevolkingsgroepen in Jordanië ook een graantje mee van deze toeristische trekpleister. Het is ook een geweldig schouwspel, wanneer deze paarden met hun jockey over het zand heen scheren. Wel moeten we op de gids blijven letten, want meneer staat voor je het weet al weer een paar meter verder op met zijn kaart in de lucht te zwaaien. Het wordt weer tijd voor een verhaal en we hangen weer vol overgave aan de lippen van onze gids. Met een redelijk tempo lopen we de beroemde kloof binnen, waarbij we steeds meer te weten komen over de oorspronkelijke bewoners van deze prachtige oude stad. Na een uurtje bereiken we het einde van de kloof. Langzaam zien we de schatkamer van Petra uit het niets verschijnen en voordat we het weten staan we oog in oog met een 40 meter hoog, 25 meter breed en ruim tweeduizend jaar oude schatkamer, genaamd de Khazneh.
Dit lijkt me toch wel een kodak momentje en de flitsen volgen elkaar dan ook snel op. Helaas hebben we weinig tijd, want onze gids heeft zich te houden aan een strak tijdschema. We lopen dan ook snel langs de andere imposante gebouwen die deze stad rijk is. Na het laatste verhaal van onze gids, krijgen we de mogelijkheid om in de voetstappen van de Nabateeërs te treden en op eigen houtje de stad te verkennen. Nadat we nog wat hebben rondgelopen in de oude stad, bereiken we na een uur de parkeerplaats waar onze “green” bus rustig staat te wachten om ons weer terug te brengen naar de haven. In de haven aangekomen, lopen we via de brug voor nog eens een stempel in ons paspoort richting onze plaatsen. De boottrip duurt normaal gesproken niet langer dan drie kwartier, maar in de haven van Egypte worden we weer eens geconfronteerd met de bureaucratie die dit land in zijn greep houdt. Er lag namelijk al boot voor ons in de haven en deze mensen moeten eerst gecontroleerd worden. Zoals gewoonlijk duurt dit nou eenmaal erg lang, voordat alle mensen weer beschikken over de juiste stempels. Na een uur in de haven te hebben gelegen, is onze boot aan de beurt. Er vormt zich dan ook al snel een lange rij voor de douane met ons als een van de laatste in deze rij. Ook dit schouwspel neemt een uur in beslag. Na de benodigde stempels mogen we plaats nemen in de bus. Al gaat dit ook niet zonder slag of stoot en belanden we eerst in de verkeerde bus voordat we de juiste bus hebben die ons terug brengt naar het hotel. Het is inmiddels al weer half elf wanneer wij redelijk uitgeput aankomen in lobby van het hotel. Helaas is er niet voldoende tijd om eerst even het Jordanese woestijnzand van ons af te spoelen en haasten we ons naar de kantine. Op de weg er naar toe hopen we op eindelijk een heerlijk portie kebab dat onze honger kan stillen. En yes, we hebben geluk, er is kebab al moet het wel lekker gemaakt worden met wat mayo en ketchup. Na redelijke maaltijd, bestaande uit kebab dat wordt afgespoeld met een biertje, zoeken we ons bedje op. Want zo’n dag gaat je niet in de koude kleren zitten, ja ook wij worden toch wel een dagje ouder al is dat niet aan ons af te zien.
Zaterdag 20 maart
Het is zaterdagochtend, de dag voor vertrek. Het wordt waarschijnlijk weer een ouderwetse luierdag aan het zwembad. Dat hebben we ook wel nodig na ons grote avontuur in de bergen van Jordanië. Na weer wat eieren genuttigd hebben tijdens het ontbijt, proberen we een plekje te vinden aan het zwembad. Dit valt weer niet mee, want het moet natuurlijk wel een plek zijn zonder uitzicht op onze oudere medemens, met uitzicht op de Engelse barbiepop in een te strakke roze bikini en tegelijkertijd moet zon de mogelijkheid krijgen om onze goddelijke lichamen te bruinen. Gelukkig kunnen we de strandstoelen verschuiven, tot ze op de plek staan die voldoet aan onze drie voorwaarden. Na wat genoten te hebben van de zon en ons uitzicht, besluiten weer eens keer niet de kantine te bezoeken. Het is weer een tijd voor een vette hap in de vorm van hamburgers en pizza. Na de middaglunch, moet de generaal even rusten en gaan de verkenners op pad. Bassie heeft namelijk een geocaching fetisj en gaat daarom niet zonder zijn gps apparaat op vakantie. Ook in Egypte vlakbij het hotel is een cache verstopt. Om die jongen niet in zijn eentje te laten gaan, strijk ik een keer over mijn hart en sluit ik me aan bij zijn immense zoektocht langs de woeste kust van Taba. Waar in elke hoek het gevaar kan schuilen. Na een barre tocht van een uurtje staan we boven op een berg, met aan de ene kant een prachtig uitzicht over de zee en aan de ander kant de 18-holes golfbaan. We kijken op het gps apparaat, ja hoor we staan boven op onze schat. Wat zou zijn, is het de heilige graal, de zilvervloot van Piet Hein of gewoon de schat van kapitein Zwartbaard. Maar helaas nadat we de stenen weg hebben gehaald is de schat niet meer dan oude doos pringles, gevuld met wat prularia. De teleurstelling van mij is groot, maar Bassie kan zijn geluk niet op. Hij kan weer loggen. Tevens pakt hij uit de doos een speciale geocaching munt uit Tjechie. Met een brede glimlach op zijn gezicht bekijkt hij de munt aandachtig waarna deze snel in zijn linker broekzak verdwijnt. Bij ons hotel terug gekomen, is ook Gak weer wakker en ziet hij met zijn neus in een tijdschrift. De zwembadbar is nog open dus al snel zitten we dan ook te genieten van koud biertje in het nog koudere zwembad. Lang kunnen we niet genieten van de zwembadbar, want de berg Taba Heigths staat zoals elke dag rond 17:00 in de baan van de laatste zonnestralen. Hierdoor is het niet meer vol te houden in het koude water van het zwembad. We zoeken onze heil dan ook snel in een ander bar waar we onze borrel gezellig hebben kunnen voortzetten. Nadat we weer een tijdje slap hebben zitten ouwehoeren, maken we ons gereed voor de laatste avond in Egypte. We ruilen deze keer een kantinetafel om voor een mooi gedekt tafeltje in een Thaise restaurant, in downtown Taba.
Na een uurtje douchen en omkleden, zijn we alle drie weer het mannetje en lopen we naar de lobby van het hotel. Tussen de hotels en downtown Taba rijdt een open busje, in de volksmond ook wel de taf taf genoemd. Heel relaxed werken we alle hotels af om eventuele gasten op te halen. Wat opvalt is dat bij elk hotel de bewakers eerst even een spiegel onder de auto houden voordat het hek open gaat. Ik tik Bassie aan en vraag of hij deze mensen kent uit zijn geocaching netwerk. Nee zegt Bassie, deze mensen zijn echte schatgravers, kijk maar ze gebruiken de ouderwetse methode om te zoeken naar die Pringles doos. Bassie steekt deze vakbroeders nog even een hart onder de riem en roept “You good busy” Na twintig minuten in een winderige taf taf te hebben gezeten, komen we aan in downtown Taba. Toch een voordeel dat we iets minder haar hebben, want het blijft ondanks de wind goed in model. We lopen door de uitgestorven straten van Taba op zoek naar de Thai. In de verte zien we het restaurant met de mooie Thaise naam “Bird nest”. Twee uur lang genieten we van heerlijke Thaise gerechten, koud bier en vertellen we elkaar de gebruikelijke sterke verhalen. Na het eten rijden we met de taf taf terug naar ons hotel en denken we maar aan een ding “was dit restaurant ook maar inclusief”.
Na een uurtje douchen en omkleden, zijn we alle drie weer het mannetje en lopen we naar de lobby van het hotel. Tussen de hotels en downtown Taba rijdt een open busje, in de volksmond ook wel de taf taf genoemd. Heel relaxed werken we alle hotels af om eventuele gasten op te halen. Wat opvalt is dat bij elk hotel de bewakers eerst even een spiegel onder de auto houden voordat het hek open gaat. Ik tik Bassie aan en vraag of hij deze mensen kent uit zijn geocaching netwerk. Nee zegt Bassie, deze mensen zijn echte schatgravers, kijk maar ze gebruiken de ouderwetse methode om te zoeken naar die Pringles doos. Bassie steekt deze vakbroeders nog even een hart onder de riem en roept “You good busy” Na twintig minuten in een winderige taf taf te hebben gezeten, komen we aan in downtown Taba. Toch een voordeel dat we iets minder haar hebben, want het blijft ondanks de wind goed in model. We lopen door de uitgestorven straten van Taba op zoek naar de Thai. In de verte zien we het restaurant met de mooie Thaise naam “Bird nest”. Twee uur lang genieten we van heerlijke Thaise gerechten, koud bier en vertellen we elkaar de gebruikelijke sterke verhalen. Na het eten rijden we met de taf taf terug naar ons hotel en denken we maar aan een ding “was dit restaurant ook maar inclusief”.
Aangekomen in het hotel lopen we naar onze stamkroeg “de Arches bar”. De stemming zit er bij ons al snel weer in na een aantal Cuba libres. Ook onze Engelse vrienden sluiten snel bij ons aan. Alleen Neil is redelijk rustig en wil eigenlijk snel terug naar zijn hotelkamer. Ze zouden namelijk de volgende dag vroeg met een snorkelexcursie meegaan. Na een discussie met zijn vriendin lopen ze samen zonder wat te zeggen weg. Na een half uurtje komt zij alleen terug met de mededeling dat zij nog graag met ons wil doorfeesten. Gekleed in een leuk wit jurkje, krijgt ze al snel de aandacht van Gak op de dansvloer. Al snel is de bar zoals elke dag uitgestorven. Gelukkig blijft de DJ trouw zijn plaatjes draaien en springen wij af en toe wat op en neer op de dansvloer terwijl er natte sneeuw op ons gezicht daalt. Even later zoekt Gak een rustige plek op aan het eind van de bar om alleen te zijn met zijn verovering. Al snel slaat hij zijn slag en gaat zijn tong op zoek naar die van haar. Terwijl Gak schaamteloos aan het tong worstelen is, vermaken Bassie en ik ons aan de bar. Zuigend aan het ritje van onze Cuba libre hangen we over de bar heen en schreeuwen in koor naar de barman en de DJ “You are the man, he is the DJ”. En dit dan zo’n vijftig keer.
Op eens staat Gak naast ons. “Ze is weg, verdwenen in de nacht”: zegt hij met een snik. Kom zeggen wij deze bar is gesloten, we gaan nog even het strand onveilig maken. Als een stel puberende tieners lopend we zwenkend naar het strand. Bassie probeert te hordelopen over stel strandstoelen, wat al snel eindigt in een struikelpartij. Helaas voor de gasten van dit hotel gaat dit gebaard met flink wat kabaal. Al snel hoor ik geritsel en duiken er schaduwen op van de bewakers. Ik blijf even staan, kijk achterom en vraag aan Bassie en Gak of zij hun stemgeluid iets kunnen verlagen. Maar dit werkt natuurlijk averechts en is het stemgeluid al snel verdubbeld. Dan maar snel het strand op, dan zijn we wat verder weg van het hotel. Op het strand is de evenwicht van Bassie ver te zoeken, hij ligt dan ook snel languit in het zand. Gak volgt zijn voorbeeld en trekt mij in zijn val mee. Bassie doet daar nog even schepje bovenop en schopt een halvol bierflesje naar mij toe, zodat mijn kleding onder het bier en zand zit.
Volgens mij zijn we niet langer dan half uur op het strand geweest, nadat we verstandig zijn geworden om op de weg te gaan naar onze hotelkamer. Gelukkig hebben de film nog, want tijdens dit strandavontuur heeft onze hippocampus niet goed gewerkt. Nu kunnen we alsnog dit avontuur in onze cortex opslaan. Tijdens de terugtocht zorgt Gak nog even dat de planten zijn gesnoeid en hier kan Mcloud alleen maar jaloers op worden. Terwijl Gak languit in de planten ligt, horen Bassie en ik voetstappen en zien we de lichten van zaklantaarns. De bewakers zijn weer terug, we bedenken ons geen minuut en rennen zonder Gak richting onze hotelkamer. In plaats van rechtstreeks naar onze hotelkamer te sprinten, stoppen we een verdieping hoger in het trappenhuis om te zien hoe Gak in zijn toestand de hotelkamer gaat vinden. We hoeven niet lang te wachten, want in de verte horen we bekende geluiden. Homo’s Homo’s galmt er door de lucht, dit is het enige woord dat nu nog in zijn vocabulair voorkomt. Gak komt steeds dichterbij, uiteindelijk loopt hij verdieping lager in de richting van de hotelkamer. Na een tijdje is hij de hoek om en horen we alleen nog maar zijn aanwezigheid, we besluiten zijn richting op te lopen, maar worden opgeschrikt door een bewaker die ook op het geluid van Gak is afgekomen. Hij spreekt ons aan en voordat wij een woord kunnen zeggen, komt er aan het eind van gang, als duveltje uit een doosje, Gak om de hoek springen. Helaas voor ons heeft Gak niet door dat er een bewaker naast ons staat en schreeuwt hij: “Homo’s, Homo’s, ik zie jullie wel”. Gelukkig kunnen wij de bewaker geruststellen met het feit dat we hem snel naar zijn hotelkamer brengen en we mogen godzijdank onze aftocht voortzetten. Aangekomen in de hotelkamer is het kwestie van secondes voordat de kamer zicht vult met gesnurk.
Zondag 21 maart
Zondag 21 maart
Mijn ogen gaan langzaam open en ik denk maar een ding, hij is terug, de man met hamer. Niet alleen mijn voorhoofd heeft bezoek, ook de voorhoofden van Bassie en Gak mogen deze man verwelkomen. Gelukkig hebben we nog wat Advil en die worden dan ook snel ingenomen. Bassie komt nog even tot de conclusie dat zijn hordeloop actie over de strandbedden heeft geresulteerd in een enorme schuur in zijn spijkerbroek. In Nederland heeft hij uiteindelijk na waarschijnlijk het vertellen van een iets ander verhaal, een nieuwe broek mogen meenemen.
Na een lekkere lange douche komen we tot de conclusie dat we onze laatste ontbijt in Egypte hebben gemist. Dus zit er niets anders op dan het pakken van onze koffer en daarna nog even te gaan chillen bij het zwembad. Nadat we even iets hebben gegeten bij het zwembad zoeken we een heerlijk strandbedje op. Het is even tijd om wat bij te slapen. Een uurtje later is de kater gelukkig met de horizon vertrokken. Bassie en ik gaan even kijken hoe laat we worden opgehaald door de bus die ons door de woestijn naar het vliegveld brengt. Op weg terug naar het zwembad komen we onze Engelsen vrienden tegen, hij kan nog net goedendag zeggen maar zij durft ons niet aan te kijken. De vraag is dan ook of zij haar nachtelijk slippertje met de generaal heeft verteld. Daar zullen we waarschijnlijk nooit achter komen. Aan het eind van de middag gaan we ons helemaal klaar maken voor vertrek. Even douchen en onze rekening betalen. Deze staat na al onze nachtelijke uitstapjes vol met heel veel Cuba libres en snacks. We drinken nog even onze laatste drankje in de bar en genieten nog even van een prachtig uitzicht op zee. Begin van de avond worden we opgehaald door de bus en vetrekken we richting het vliegveld. Op het vliegveld eten we na het inchecken nog pizza en nemen daarna wat diarreeremmers in, ja de vloek van farao heeft ons nog steeds in zijn greep. Na de pizza lopen we door de douane en wachten we in een grote hal op ons vliegtuig. Helaas voor ons moeten we ons een uur langer vermaken, want Transvertagia is weer eens te laat. Een uur later dan gepland zijn we dan eindelijk op weg naar Amsterdam. Midden in de nacht komen we aan op Schiphol. Bassie en ik moeten nog een uur wachten op de eerste trein naar Hilversum. We nemen afscheid van Gak die met de metro naar huis gaat. Bassie en ik eten nog een broodje en wachten daarna op onze trein. Een uur later zitten we in de trein en zijn ook wij op weg naar onze eigen bed en WC.
The end!!!!!