Bastiaan vond dat hij als verjaardagscadeautje wel een weekendje weg had verdiend. Daar heeft hij eigenlijk wel gelijk in, want ik heb al zó veel weekendjes weg van hem gekregen. En aangezien ik een paar enorme geldbomen in de tuin heb staan (pfff), kon het er nog wel vanaf. We gaan naar Milaan!

Donderdag 4 juni

Om half zes in de avond nemen we de trein naar Schiphol. Dan zijn we ruim op tijd voor vertrek aanwezig. Dat klopt inderdaad, want iets na zessen zijn we er al. En we gaan om half negen vliegen. Dan kunnen we mooi nog even shoppen!

Als je met Easyjet vliegt, vertrek je vanaf een andere gate dan normaal. Dus helaas gaat de shopvlieger niet op. Nou ja, dan gaan we vast door de douane en dan wachten we toch bij die andere gate? Aldaar worden we tegengehouden. We zijn te vroeg! Volgens de douanemevrouw is er hier niets te doen, dus we moeten wachten tot een half uur voor vertrek. Wat vind je daar nou toch van. Overal staat dat je twee uur van te voren aanwezig moet zijn. Ben je een keer op tijd, mag je niet door de douane!

Dus een tippie voor degene die met Easyjet gaan vliegen binnenkort: als je een klein uurtje van te voren aanwezig bent, dan ben je ruim op tijd.

Verder is er in de vertrekhal zelf ook niet veel te beleven, dus we gaan maar weer even naar beneden, naar Schiphol Plaza. Hier komen we een Italiaans eetcafé tegen, dus dan kunnen we alvast in de stemming komen. Bastiaan neemt een salade en ik een tosti met mozzarella en tomaat. Hier leggen we ook even de boekjes met bezienswaardigheden in Milaan naast elkaar, om te bepalen wat we gaan doen op welke dag.

Tegen achten mogen we eindelijk boarden. Bij gate G valt inderdaad weinig te beleven. Maar toch vind ik het raar dat we er niet door mochten net. Naja.

Na een korte vlucht arriveren we op vliegveld Malpensa in Milano! We kopen twee kaartjes voor de shuttlebus die ons rechtstreeks naar Statione Centrale zal brengen. Ons hotel zit daar namelijk vlak bij. Goede verbinding dus!

Ruim een uur later komen we daar aan. Hmm, nu nog even bedenken hoe we moeten lopen. Na 10 minuten te hebben stilgestaan besluiten we om voor deze eerste keer maar even een taxi te nemen. Maar de taxichauffeur vindt het niet nodig om ons te brengen, want het hotel is te dicht bij om met de auto heen te gaan. Haha. Ook goed, met handen en voeten legt hij ons uit hoe we moeten lopen.

En inderdaad; het is heel dicht bij. Na 5 minuutjes lopen komen we het Virgillio Hotel tegen. Dat is ‘m! Het is een beetje een duister hotel. Een aantal gokkasten in de lobby met daarachter wat vreemde figuren. We krijgen een sleutel van de receptionist. Ontbijt tot 10 uur morgenochtend zegt hij.

De hotelkamer is wel ok. Het stinkt een beetje naar riool, dat wel. We besluiten dat we nog even een drankje gaan doen in het straatje beneden. Dan kan het hier nog even luchten met de ramen open.

De Silverbar, zo heet het cafeetje vlakbij het hotel. Het is klein, met alleen de eigenaar in de bediening. Er is nog een tafeltje voor ons vrij, de andere drie tafels zijn bezet. Bas neemt een wijntje, ik een biertje. We krijgen er een bak pinda’s en Italiaanse koekjes bij. Lekker! Eindelijk even relaxen! Aan het tafeltje naast ons zitten twee mensen uit Australië. Ze horen ons praten over het hotel en beginnen een praatje. Heel aardig. Ze hebben een paar weken door Spanje gereisd en gaan via Milaan terug naar Australië. Morgen al. Een 24 uur durende reis voor de boeg dus. Mij niet gezien.

Nadat we nog een drankje hebben genomen, gaan we lekker slapen! Gelukkig is de stank wat minder geworden.

Vrijdag 5 juni

Voor tienen moeten we beneden zijn voor het ontbijt, dus de wekker gaat om negen uur. Wat een nacht zeg! We slapen aan de straat, met de ramen open. Het was een flinke herrie vannacht. Voorbij scheurende motoren en het leek wel of ze een glasbak aan het leeggooien waren ofzo. Dus ik zat een aantal keer recht op in bed! Bas niet hoor, die heeft lekker geslapen 😉

Nou gauw opschieten anders komen we te laat voor het ontbijt. Om tien voor tien staan we netjes in het keukentje, of hoe je het ook noemen mag. De mevrouw achter de bar kijkt ons raar aan. “Breakfast?” “No! Too late!!” Ze wijst ons op een briefje dat boven de balie van de receptie hangt. “Breakfast till 9.45” En gisteren zei die vent dat het tot tien uur is! Bas had het briefje wel zien hangen gisteravond, maar hij ging ervan uit dat de man niet zou liegen. Nou, we krijgen mooi niks meer! Wat een service hè. Dan maar een broodje onderweg.

Met de metro gaan we richting de Duomo! Hier gaan we de dag doorbrengen. Namelijk niet alleen de Dom bevindt zich hier, maar ook het mooiste en duurste shopgebied van Milaan, waaronder de Galleria Vittorio Emanuelle II en de Gouden Driehoek. Dat wordt alleen kijken dus, hihi. Maar eerst even een broodje. We gaan zitten bij een eettentje aan het plein en bestellen twee cappuccino, twee water en twee broodjes. Nou lekker hoor, dat Italiaanse eten! Genieten! Ondertussen bedenken we wat we eerst gaan doen, de Dom bezoeken of shoppen. Ok, eerst de Dom bezoeken. Even later komt de rekening. 32 euro, hatsiekadee! Alsof je een emmer leeggooit! Haha.

De dom is mooi! Van buiten wel mooier dan van binnen vind ik. Alle kerken zien er van binnen wel een beetje hetzelfde uit. We lopen een rondje, branden twee kaarsjes en gaan weer naar buiten. Daar komt het cultuurbarbarisme in ons weer naar boven. Als je wilt, kun je ook op de Dom, met de trap of met de lift. Maar dat is nu nog niet open. Dan doen we dat vanmiddag.

Dan gaan we nu eerst naar het mooie overdekte winkelcentrum, de galerie Vittorio. Wat prachtig zeg! De winkels hebben allemaal een gouden naambord in dezelfde stijl, heel chique. Dat zie je ook wel aan de merken: Prada, Louis Vuitton, Todds, etc. Ik heb zelfs nog nooit zo’n mooie Mac Donald’s gezien ;-).

De vloer in het midden van de galerie bestaat uit allerlei afbeeldingen, waaronder die van een stier. Nu schijnt het dat de ballen van deze stier geluk brengen als je ze aanraakt. Je ziet dus ook iedereen met hun hak een rondje draaien op die ballen! Er zit zelfs een gat in de vloer daardoor. Nou dan kunnen wij natuurlijk niet achterblijven! Haha.

Naast de Louis Vuitton winkel zit een ijssalon. Je kunt natuurlijk niet in Milaan zijn geweest zonder dat je er eentje hebt geproefd! Dus dat is een mooi excuus! IJssie? Mmm lekker!

Al likkend lopen we richting de Gouden Driehoek. Dit zijn drie winkelstraten in de vorm van een (je raadt het al) driehoek op de kaart. Ook deze zijn niet goedkoop! Maar zeker wel de moeite waard om even doorheen te lopen. En het is sowieso al leuk om het soort mensen te bekijken dat hier komt winkelen. Wat dat betreft heeft men hier wel smaak!

We zijn wel weer toe aan wat drinken dus we ploffen neer ergens aan de rand van de Driehoek. We krijgen meteen de lunchkaart. We hoeven niet te eten, dus als de ober terug komt, bestellen we alleen twee water. “Only drink?” “Yes, only drink.” De ober loopt naar zijn collega. Ze overleggen. Dan komt de collega naar ons toe: “If you only order drinks you can only stay for 10 minutes.” Haha, zo gaat dat hier dus, als je niet genoeg geld uitgeeft kun je vertrekken. Nou, we doen lekker rustig aan want het zit hier toch niet vol. En ze krijgen lekker geen fooi!

Na de Driehoek gaan we weer richting de Duomo, want inmiddels kunnen we het dak op ;-). Sportieve Bastiaan wil graag met de trap, maar luie Joyce natuurlijk niet! Weet je hoeveel treden dat is! Stuk of 500! Pff ik word al moe bij de gedachte! Nee, nee ik ga met de lift hoor! Hihi. En Bas ook uiteindelijk. Na lang zeuren. Het dak van de Dom is mooi. En het uitzicht ook! We nemen wat fotootjes van beide. Vanaf deze hoogte kan ik ook mooi bekijken waar we zometeen gezellig een biertje gaan drinken.

Eenmaal weer beneden lopen we naar het terrasje dat ik net van bovenaf zag, en we gaan zitten. Ik werp een blik op de kaart en schrik; wat denk je dat een biertje hier kost! “We gaan Bas!” “Ja maar ik zit hier net lekker!” “Dat zal wel, maar als we 16 euro kwijt zijn voor twee biertjes, dan zit ik hier niet lekker!” Niet te geloven hè.

We lopen verder. Helaas lijken de prijzen niet te dalen. Ik denk dat we een kilometer of drie moeten lopen voordat we eindelijk een tentje vinden waar een biertje ‘maar’ 5 euro kost. We krijgen er wel een bak chips bij. Dat is hier wel leuk, als je een drankje bestelt, krijg je er altijd wat lekkers bij. Dat zit natuurlijk wel bij de prijs in, maar toch. Dan voel je je toch iets minder genaaid.

Op dit terrasje bepalen we waar we vanavond gaan eten. Bastiaan heeft in Nederland al een heleboel printjes gemaakt van restaurant die aangeprezen worden. Ons oog valt op restaurant Al Matarel. Het heeft de volgende omschrijving:

Al Matarel

Deze trattoria kent geen menukaarten, maar hier vind je gegarandeerd de ‘ware’ Milanese keuken. De schilderijen en tekeningen aan de wand geven een typische ambiance. Heerlijke antipasta, koude soepen en polenta met eekhoorntjesbrood. Maar de echte lekkernij is hier de ‘Rostin Nega’: geroosterd brood met gegrild rundvlees en aardappelen, afgebakken in de oven! Bewaar dit restaurant voor het laatst, want hierna smaakt de rest toch wat minder! Op de gevarieerde wijnkaart staan voornamelijk Italiaanse wijnen, maar ook enkele internationale klassiekers. Het publiek bestaat voornamelijk uit locals, dus dan weet je dat je goed zit! Reserveren is aanbevolen.

Deze gaat het worden! Ziet er leuk uit toch? We kijken even hoe we er moeten komen met de metro. Het is niet zo ver weg. Maar aangezien we moeten reserveren is het wel handig om er op tijd te zijn. Eerst lopen we even naar de Decatlon om wat hardloopshirtjes voor Bas te kopen. Ook een roze, enig hè!

Na het afrekenen komt het met bakken uit de hemel! Wat een regen! En onweer! We zijn er gelukkig op voorbereid. En daarnaast, de metro richting Al Matarel is vlakbij.

Als we daar uitstappen is het alweer iets droger. We kunnen het restaurant niet meteen vinden, dus we vragen even de weg aan een vrouw die buiten staat te roken. Ze wijst ons de weg. Ah daar! Van de buitenkant ziet het er een beetje ouderwets uit. Oude gordijnen voor het raam die half dicht zitten. Een beetje stoffig zeg maar. Maar goed, daar trekken we ons niks van aan, want dit schijnt een van de beste restaurants van Milaan te zijn! Oh, maar ze zijn nu nog gesloten zien we. Op vrijdagavond gaat ze pas om zeven uur open staat op de deur. En het is nu? vijf uur. Hmm. Nou, dan gaan we gewoon direct om zeven uur erheen, dan zal er vast nog wel een plekje zijn zonder te reserveren. Tot die tijd kunnen we dan een drankje doen bij een cafeetje waar we net langs liepen.

Zo gezegd zo gedaan. We vermaken ons goed op het (overdekte) terras van het café, want iedereen die vanaf de natte straat komt en onder het overdekte deel wil gaan lopen, glijdt zowat op z’n reet. En sommigen dus echt. Heel grappig om te zien, haha.

Na een aantal wijntjes slaat de klok zeven uur. Spannend! 😉 We lopen in de richting van het restaurant in de volle verwachting dat het rijen dik voor de deur staat. Maar… nee. Dan zal iedereen al wel binnen zijn. We lopen naar binnen. Gelijk bij de ingang staat de eigenaar te hangen aan een tafeltje en hij kijkt ons aan. Vervolgens kijkt hij op zijn horloge en kijkt ons weer aan. “You want to eat now” “Yes.” We lopen achter de man aan naar binnen. Je kunt bij wijze van spreken zijn voetstappen horen galmen, zo LEEG is het restaurant. Er zit werkelijkwaar nie-mand! “Reserveren is aanbevolen.”

We nemen plaats. De rest van het personeel komt even uit de keuken om te kijken wat voor malloten het in hun hoofd hebben gehaald om rond deze tijd hun restaurant binnen te stappen. Een van hen geeft ons toch maar de kaart. “Deze trattoria kent geen menukaarten .”

Zo, dat zijn geen laffe prijzen. Maar als het eten hier echt zo geweldig is, dan mag je daar natuurlijk ook wel wat voor rekenen, is ons argument. Vooraf nemen we een plakje salami en als hoofd neemt Bastiaan een taartje van gorgonzola. Ik neem de beroemde ‘Rostin Nega’. Omdat het nog steeds leeg is in het restaurant, krijgen we de gerechten ook nog eens heel snel achter elkaar. De gorgonzola taart is lekker, maar ik zou het thuis ook wel kunnen maken. De Rostin Nega bestaat uit draadjesvlees met een bruin sausje en een plakkerig ‘stuk’ aardappelpuree. Het vlees gaat wel, maar het is echt niet bijzonder. De prijs daarentegen is ineens wel een stuk bijzonderder geworden. Nee, dit is echt niet wat we ervan hadden verwacht. Jammer. Na het eten blijven we nog maar even zitten om te kijken of het alsnog vol gaat stromen zometeen, maar nee. Er komt nog een koppel binnen en daar blijft het bij. “Bewaar dit restaurant voor het laatst, want hierna smaakt de rest toch wat minder! ” Laat me niet lachen…

We spoelen de teleurstelling even weg bij de Silver Bar en gaan daarna lekker slaapies doen.

Zaterdag 6 juni

Vandaag zullen we het niet laten gebeuren om te laat te zijn voor het ontbijt! Dus we staan stipt op tijd in het keukentje. We mogen naar boven, naar de eetzaal! Haha. Je kunt er niet eens rechtop staan. Het ontbijt bestaat uit een cappuccino, een sapje, twee broodjes en jam, heel veel jam! Het heeft wel iets weg van het ontbijt dat we hadden in New York.

Nadat we de maagjes vol hebben gegeten gaat de reis vandaag richting het stadion van AC Milan en Inter Milan: San Siro.

Volgens het metrokaartje kunnen we er op twee manieren heen; het stadion ligt namelijk net tussen twee lijnen in. Vanaf elk van beide stations is het dan nog wel een stukje lopen. Althans, Bastiaan noemt dat een stukje. Ik noem 4 kilometer een pokken eind. Gelukkig lopen we wel meteen in de goede richting, want mijn lieve vriend heeft zijn GPS apparaat meegenomen! “Schat ik zie daar een tram!” “Op de terugweg nemen we de tram Joop (dat ben ik).”

Na een sanitaire stop bij een tankstation zien we in de verte een vage verschijning van San Siro. Hè hè daar is ie! We lopen naar binnen. Er wordt zometeen een rondleiding gegeven, dus dat is leuk. Alleen we mogen niet in de kleedkamers komen vandaag, want er is een wedstrijd. Jammer, maar ok. We blijven nog even wachten in het bijbehorende museum en dan wordt er omgeroepen dat de tour begint. Vol verwachting lopen we achter de gids aan. De eerste stop is de tribune. De gids vertelt het een en ander over de geschiedenis van het stadion en zegt daarna dat we even de tijd krijgen om hier rond te kijken. Er is inderdaad een competitie aan de gang. Geen bekende voetballers volgens mij. Het zijn mannen en vrouwen door elkaar.

Nadat we wat foto’s hebben gemaakt en een poosje hebben gekeken naar de voetballers op het veld, vinden we het wel weer tijd worden voor het volgende. We wachten en we wachten. De gids staat gewoon te praten met wat andere groepsgenoten. Op een gegeven moment vraagt Bastiaan maar even aan hem wat we hierna gaan doen. “This is it”, zegt ie. Ok. Mooi is dat! Hebben we daar ieder een tientje voor betaald, om de tribune te bekijken. Wel een beetje jammer. Eenmaal terug in de museum bekijken we nog het een en ander en dan gaan we maar weer. Er is nog een winkeltje bij, misschien hebben ze leuke sokken ofzo. Ook niet, haha. Nou daag! We hebben het wel gezien hier. We nemen, zoals beloofd, de tram terug naar het metrostation.

Next stop: de wijk Navigli. Dit betekent “gracht”. Deze loopt dan ook dwars door de wijk. Met heel mooi helder water. En de huizen aan de gracht zijn mooi kleurvol. Vooral geel. Vanaf een bruggetje nemen we wat foto’s. Mooi hier! Je zou absoluut niet denken dat je je hier in het centrum van Milaan bevindt.

We hebben wel wat trek, dus we nemen plaats bij een restaurantje aan de gracht. Nou ja, zo gemakkelijk ging het niet, want we zaten eerst bij een ander restaurant. Maar daar zaten we in de schaduw en ze hadden geen hamburgers, dat wilde Bastiaan graag. Haha, dus we zijn weer verkast. Nu zitten we wel in het zonnetje. Alleen het waait wel heel hard vandaag. Achteraf hoorden we dat er een grote storm was in het noorden van Italië. Dat zal er wel mee te maken hebben gehad. De burger waait nog net niet van ons bord af. Wat wel van de muur afwaait, is het zonnescherm! En er zijn alleen maar dames in de bediening, die zijn dus aan het ploeteren om het ding er weer op te krijgen. Uiteindelijk lukt het.

Op naar de volgende bestemming van vandaag! Het kasteel Sforzesco, een van de beroemdste monumenten van Milaan. Leonardo Da Vinci heeft hier diverse zalen ontworpen. En de binnenplaatsten zijn ook heel mooi. Dit laatste is ook het meeste wat we zien van het kasteel, want de biertjes bij de lunch zijn bij ons in de benen gaan zitten! Wat zijn we toch ook een stel vreselijke cultuurbarbaren, het is niet te geloven!

Daarom gaan we naar het achtergelegen park om even lekker in het zonnetje te liggen; het Sempione park, welteverstaan. Ha, wat mooi hier. Heerlijk!

Als we worden weggejaagd door de wind en de pollen in de lucht, lopen we via het kasteel terug richting Via San Marco. Hier bevindt zich namelijk een enotheek. Wel eens van gehoord? Ik ook niet tot nu toe. Een enotheek is een soort café dat alleen wijn schenkt. Verder niets. Maar dan wel een heleboel soorten. En je kunt er ook gewoon flessen wijn kopen. Degenen die mij kennen weten dus dat je me geen twee keer hoeft te vragen of ik daar heen wil. Nee dus, haha. Wel wel wel!!

We komen aan en het ziet er vanaf buiten uit als een klein kroegje eigenlijk. Er is niemand binnen. We willen eigenlijk weer weglopen en dan zegt de postbode dat we naar beneden moeten lopen. Ok, dan doen we dat. Eenmaal beneden weten we niet wat we zien! Een enorme kelder met een en al wijn! Wauw! Een walhalla, haha. En ook niet eens al te duur. Het is dat we geen liquids mee mogen nemen op de terugweg, anders hadden we wel wat kunnen kopen. Ik vraag aan de eigenaar of we ook een glas kunnen drinken. Hij zegt dat dat wel kan, maar pas vanaf zes uur. Het is nu pas half vijf dus dan moeten we nog even wachten. Ok dan gaan we dan terug.

Aan de overkant van de enotheek zit een café, het Fashion Café. Het ziet er ook heel fashion uit moet ik zeggen. Zodra je opstaat vanuit je lounge seat worden meteen de kussentjes geschud voor de billen van de volgende gast. Pfff.

We ploffen neer en bestellen een wijntje. We krijgen er een bakje chippies bij. Hmm lekker even wat zouts. Het is best warm vandaag dus dat geeft wel een oppepper.

De mussen hier weten ook precies dat de gasten chips krijgen. Wat lachen zeg! Ze springen gewoon op tafel of op je glas en vervolgens zo het chipsbakkie in! Bas maakt er wat leuke foto’s van. Boefies.

Op een gegeven moment komt onze serveerster vragen of we willen afrekenen, want haar shift zit erop. Maar als we nou nog wat willen bestellen, moeten we dan weer apart afrekenen ofzo? We vinden het vreemd, maar we betalen. Iets later nemen we nog maar een frisje, want we gaan zo ook nog naar de enotheek. De rekening wordt op tafel gelegd. En dan ineens begrijpen we waarom we net alvast die wijn moesten afrekenen. De prijzen zijn met de helft omhoog gegaan!!! Wat denk je dat we betalen voor twee fris? 14 euro! Niet gelogen! Net betaalden we voor twee wijntjes 12 euro, dat schijnt de ‘happy hour’ prijs geweest te zijn, en nu is dat dus voorbij. Niet te geloven.

Het is tegen zessen dus we lopen weer naar de overkant. Hier kunnen we buiten zitten en van een wijntje genieten. Bas neemt rood en ik wit. Ondertussen kijken we naar een groep yuppen die hier ook buiten wijn staan te drinken. De duurste auto’s hebben ze bij zich en de slankste meisjes. Mooi om ze te zien pronken.

Als we ons wijntje op hebben, lopen we richting La Torre di Pisa. Dit restaurant hebben we gisteren ook uitgekozen van de uitgeprinte lijst. Het is aan het einde van een klein steegje waar nog meer restaurantjes zitten. Alleen deze heeft weer zo’n muffige look en dichte gordijnen, net zoals het restaurant van gisteren. En die was dus niet zo goed bevallen. Ook hier staat de ober weer bij de ingang te wachten, erop duidend dat het leeg is binnen. Maar dat kunnen we niet zien. We wagen het er maar niet op. Bij alle andere restaurantjes in de steeg is het wel druk, dus we besluiten om naar een van die te gaan. Het wordt een pizzeria. Een drukke pizzeria. Het is een beetje lopende band werk zeg maar. Nou ja. Het is wel lekker. Althans, ik neem een mozzarella salade en Bastiaan een pizza. Op de pizza zit alleen wat kaas en saus, maar Bas heeft de verkeerde keuze gemaakt denk ik, want de rest ziet er allemaal lekker uit. En het is niet duur hier voor de verandering.

Op de terugweg naar de metro komen we een jongen tegen die nep Louis Vuitton tassen heeft. Niet van echt te onderscheiden zowat! “How much?”vraag ik. Hij vraagt hoeveel ik ervoor wil betalen. Ik zeg: “Thirty!” Haha hij lacht me zowat uit. Voor €130 is ie van mij. Dan hoeft het niet. Daar koop ik zowat een echte voor. Nou ja, dat is ook weer overdreven. Toch jammer ;-).

Op weg naar de metro horen we hele lekkere muziek. Er staat een DJ te draaien voor de ingang van een concertgebouw. En er staan allemaal mensen op het pleintje ervoor te dansen. Ziet er heel gezellig uit. Daar gaan we even bij zitten. Op een gegeven moment kijken we elkaar allebei tegelijk aan. “Er lopen hier wel een heleboel mannen hè? Volgens mij zijn we op een homo feest beland.” We kijken wat beter. Ja echt wel. Ze kussen elkaar ook enzo. Als Bas half wordt aangerand gaan we maar weg. Nee hoor, geintje. Leuk feessie.

Laatste avond is al weer voorbij! Nou hoor! Gaat altijd veel te snel, zulke weekenden. We willen nog een laatste afpils nemen bij de Silver Bar, maar het is jammer genoeg dicht! Slapen dan maar.

 

Zondag 7 juni

 

Na het geweldige ontbijt pakken we onze koffertjes weer in. We hoeven pas aan het einde van de middag met de bus naar het vliegveld, dus we hebben nog even de tijd om wat leuks te doen. We leggen onze koffers tijdelijk even in de bagageruimte van het hotel neer, waar het een grote bende is! Als ze er straks nog maar liggen, want de deur blijft gewoon open.

Bastiaan heeft een paar caches uitgeprint die vlak bij het station schijnen te liggen. Die gaan we dus even zoeken! De eerste is heel makkelijk. We lopen even in het rond en op een gegeven moment vind ik ‘m! Met een soort magneetje zit het doosje aan een ijzeren spijl van een gebouw vast. Bastiaan is trots op me dat ik ‘m heb gevonden.

De tweede daarentegen laat zich minder makkelijk vinden. Wat zeg ik, deze laat zich helemaal niet vinden. En we hebben toch echt de aanwijzingen goed gevolgd. Vreemd. Toch nog even goed kijken. Misschien zien we iets over het hoofd. We zijn zo verdiept in het zoeken, dat we niet door hebben dat we in de gaten worden gehouden door een oud vrouwtje dat hier woont. Ze denkt dat we inbrekers zijn! Haha! We proberen haar uit te leggen dat we een spelletje aan het doen zijn. Als ze het begrepen heeft, is ze gerust gesteld en gaat naar binnen. Nou, we kunnen de cache echt niet vinden! We hebben ons best gedaan hoor. Als we thuis zijn, blijkt ook dat het onmogelijk was om ‘m te vinden, omdat de cache is weggehaald.

We hebben nog een paar uurtjes, dus we gaan nog even richting de Dom. Om voor mij een tas te kopen – hihi – en om nog even lekker op een terrasje te zitten. Het is mooi weer namelijk.

Het einde is toch echt in zicht nu. We verlaten het terras en lopen nog even door de dure winkelstraten. Dan nog maar een lekker ijssie! We kijken ondertussen of we nog een paar sokken voor Bas kunnen vinden in de AC Milan toeristenstore, maar helaas pindakaas.

Op het laatste moment komen we nog een hele leuke kledingzaak tegen! Bas vindt het vooral ook heel jammer, maar we moeten nu toch echt weg! Hè!

Gelukkig staan onze koffers nog op ons te wachten bij het hotel. We lopen richting de shuttlebus. Die gaat om 16 uur richting het vliegveld. Eenmaal daar aangekomen zien we dat we een half uurtje vertraging hebben. Bah. Ik haat vertraging! Oh, maar ik zie daar een tassenwinkel!

Met de tweede tas veilig in de koffer lopen we naar een cafetaria op het vliegveld. We moeten toch nog even wachten door de vertraging dus dan kunnen we hier net zo goed even een broodje en een wijntje nemen. En nog een wijntje. Inmiddels is de vertraging opgelopen naar een uur. Dus dan nog maar een wijntje.

Vier wijntjes per persoon later, kunnen we eindelijk boarden. Ik moet je zeggen, heb nog nooit zo’n vrolijke relaxte vlucht gehad. 😉